The Dissidia : สงครามนิรันด์ที่ 9 / (Comic) Last Chapter : After This Day [END]

[Loveless Nova]

Prologue – Never Ending War

เป็นเวลาเนิ่นนานมาแล้วที่สงครามระหว่างผู้ยิ่งใหย่ทั้งสอง อันได้แก่ เคออส เทพแห่งความขัดแย้ง กับ คอสมอส ธิดาแห่งความกลมกลืน ต่างห้ำหั่นเผชิญหน้ากันอย่างไม่รู้จักจบสิ้น

ขุมพลังที่ยิ่งใหญ่ทั้งสองต่างเสาะแสวงหาผู้กล้าจากทั่วผืนพิภพ ต่างสถานที่ ต่างมิต ต่างห้วงเวลา และต่างโลก เพื่อคัดเฟ้นมาเป็น “ตัวแทน” ของฝ่ายตน ให้เข้าปะทะกันและกันอย่างสุดความสามารถ....และเมื่อตัวหมากของทั้งสองฝ่ายต่างมาพร้อมเพรียงกัน

สิบนรกแห่งคอสมอส ถวายสัตย์ต่อแสงสว่างอันยิ่งใหญ่ และหมายที่จะปกป้องประกายแสงแห่งความหวังอย่างสุดกำลัง..

ในขณะที่สิบนักรบแห่งเคออส กล่าวอ้างถึงพลังแห่งความมืดมนอนธกาลที่ไร้ก้นบึ้ง และมุ่งจะกลืนกินทุกเศษเสี้ยวแห่งความหวังทั้งปวงให้จบสิ้นหายไป

ทว่า ก่อนการมาถึงของนักรบแห่งคอสมอส ธิดาแห่งความกลมกลืนก็ถูกเทพแห่งความขัดแย้งเคออสโจมตีเข้าใส่อย่างจังจนสูญสิ้นเรี่ยวแรง ตกอยู่ในสภาพที่ไม่อาจใช้พลังได้เช่นแต่ก่อน เมื่อไร้ซึ่งพลัง....ตัวเธอจึงได้ใช้พลังอันน้อยนิด ถ่ายทอดคำสั่งไปยังนักรบของเธอที่กระจัดกระจายกันอยู่คนละมุมของดินแดนอันแสนยุ่งเหยิงนี้

“จงออกเดินทาง และรวบรวมคริสตัลแห่งแสงสว่าง อันจะนำไปสู่หนทางที่จะพิชิตชัยเอาชนะเคออสในท้ายที่สุด”

และด้วยคำสั่งกว้างๆไร้ซึ่งข้อมูลอื่นใดที่เหล่านักรบได้รับฟังจากเทพธิดาของตนซึ่งอยู่ในสภาพที่เหนื่อยอ่อน ไร้เรี่ยวแรง ราวกับจะสูญสิ้นไปได้ทุกเวลา....นักรบแต่ละคนจึงตั้งหน้าออกเดืนทาง เพื่อหมายจะบรรลุภารกิจสำคัญที่พวกตนยังไม่ทราบแม้แต่รายละเอียด วิธีการ และความหมายของถ้อยคำใดๆ....

สงครามที่ไม่รู้จบครั้งที่ 9 เริ่มขึ้นแล้ว!!!

--------------------------------------------------------------------------------

ข้อควรรู้เกี่ยวกับ Dissidia

1) โลกของดิสซิเดียเป็นโลกต่างมิติที่ตัดขาดจากห้วงเวลาอื่นอย่างสิ้นเชิง

2) โลกดิสซิเดียนั้นเป็นเหมือนกระดานหมากของพระเจ้า ในโลกนี้จะมีมิติต่างๆอยู่ ซึ่งเป็นสถานที่ๆเหล่านักรบใช้สู้รบนั้นเอง อันได้แก่

- Old Chaos Shrine (http://images2.wikia.nocookie.net/finalfantasy/images/2/24/DissidiaChaosShrine.jpg)

- Pandaemonium (http://i203.photobucket.com/albums/aa103/ZidaineThesmn/panda_dissidia.jpg)

- World of darkness (http://images2.wikia.nocookie.net/__cb20090301005407/finalfantasy/images/b/b8/World_of_Darkness.jpg)

- Lunar Subterrane (http://images2.wikia.nocookie.net/__cb20090629095557/finalfantasy/images/2/20/DissidiaRedMoon.jpg)

- The Rift (http://images2.wikia.nocookie.net/__cb20090629095012/finalfantasy/images/5/53/DissidiaDimensionCastle.jpg)

- Kefka's Tower (http://i203.photobucket.com/albums/aa103/ZidaineThesmn/towerrubble.jpg)

- Planet's Core (http://images3.wikia.nocookie.net/__cb20100420175019/finalfantasy/images/d/d6/NCraterDissidia.png)

- Ultimecia's Castle: (http://images4.wikia.nocookie.net/__cb20090629094824/finalfantasy/images/e/e0/Clocktower_Dissidia.jpg)

- Crystal World:  (http://i644.photobucket.com/albums/uu163/Black-Jacker/FFDMemoria.jpg)

- Dream End (http://images3.wikia.nocookie.net/__cb20090629100042/finalfantasy/images/f/fb/FFX_stage.jpg)

3) การบิน การกระโดดกลางอากาศ การป้องกัน การหลบ การไต่กำแพง การสไลด์ไปบนสายพลังงานหรือราง เป็นเรื่องปกติที่นักรบทุกคนสามารถทำได้

4) ท่าไม้ตายปิดฉากจะสามารถใช้ได้เมื่อตอนที่ HP ศัตรูเหลือต่ำแล้วเท่านั้น

5) ฟิคนี้เหมาะสำหรับบุคคลทั่วไป เพราะไม่มีการใช้เอฟเฟ็คเลือด หรือการเกิดบาดแผล หรือการขาดจากตัวของอวัยวะต่างๆของตัวละคร แต่การโจมตีนั้นจะเน้นการทำลาย HP ของคู่ต่อสู้อย่างเดียว(ฟันแต่ไม่เกิดแผล ทว่าเจ็บเหมือนกันนะ!!)

6) ไม่มีการตายเกิดขึ้นในฟิคนี้ ผู้ืที่พ่ายแพ้ในการต่อสู้นั้นจะถูกลบออกจากกระดานและกลับไปยังโลกเดิมของพวกเขาเท่านั้น

7) อื่นๆอาจจะมาเพิ่มเติมในภายหลัง....

--------------------------------------------------------------------------------

รายชื่อสมาชิกที่สมัคร

1) Alex (Kimur@)

http://www.pkbasic.com/board/index.php?topic=1217.msg33639#msg33639

2) Little Eagle (สราญรมย์ 28 ท่วงท่า)

http://www.pkbasic.com/board/index.php?topic=1217.msg33640#msg33640

3) มิโรคาว่า คินาโกะ (Midori)

http://www.pkbasic.com/board/index.php?topic=1217.msg33649#msg33649

4) เอมพานาด้า (Empanada) (LuCung)

http://www.pkbasic.com/board/index.php?topic=1217.msg33667#msg33667

5) เซซั่นคุง (bulbabenz)

http://www.pkbasic.com/board/index.php?topic=1217.msg33671#msg33671

6) อุเอฮาระ อัสสึชิ (Rubysmart)

http://www.pkbasic.com/board/index.php?topic=1217.msg33672#msg33672

7) โรซารี่ โซลเซอร์แวนท์ / โร / ยัยเพี้ยน (หมูฉึกๆ ไก่ป๊อกๆ)

http://www.pkbasic.com/board/index.php?topic=1217.msg33673#msg33673

8) Frauth D. Zorri&eacute;tt&eacute; (>>It's You!!!<<)

http://www.pkbasic.com/board/index.php?topic=1217.msg33675#msg33675

9) โปร (MSN)

http://www.pkbasic.com/board/index.php?topic=1217.msg33676#msg33676

10) afflatus Zartherller (>>それは あなただ!!!<<)

http://www.pkbasic.com/board/index.php?topic=1217.msg33677#msg33677

11) Chalos (ChaosPhoenix)

http://www.pkbasic.com/board/index.php?topic=1217.msg33686#msg33686

12) Sen (เซ็น) / Senhime (เซ็นฮิเมะ) (Myanoct)

http://www.pkbasic.com/board/index.php?topic=1217.msg33688#msg33688

[Loveless Nova]

Chapter 01 - Soldier Heart

***-------- The Rift ----***

“นี้ๆๆ มาแต่งงานกันเถอะ!”

“ไม่แต่งครับ...” (- -“)

“แต่งกัน!!”

“ไม่แต่งครับ...” (= =”)

“เช่าก็ได้! จ้างก็ได้!! ซื้อก็ได้!!! แต่งงานกับฉันเถอะ!!!!”

“ไม่ใช้ของซื้อของขาย ไม่ใช่ผู้ชายขายบริการ ไม่แต่งโว้ย!!!!” !!!>[]<!!!

ชายหนุ่มรูปงามผมทองในชุดคลุมสีแดงดันหน้าหญิงสาวผู้สวมชุดเกราะจอมยุทธ์จีนยุคโบราณให้พ้นๆตัว หลังจากที่เจ้าหล่อนนั้นพยายามขอเขาแต่งงานและคิดการใหญ่จะใช้กำลังเข้าเข็ญใจเขาด้วย ในตอนนี้หน้าเขานั้นก็ทำท่ารำคาญเธออย่างที่สุด

“ไม่เอาน่า~ ฉันนี้ดีน้า~ กล้าหาญ ชาญชัย ฉลาดน้อย แต่กินจุ ได้เป็นภรรยาไปนายต้องไม่ผิดหวังแน่”

“(แน่ใจเหรอว่านั้นเป็นข้อดีที่จะเอาใครสักคนมาเป็นภรรยา.....งานเข้าแล้วไงฉัน)” (=__=”)

หญิงสาวผู้นั้นยังคงตื้อเขาไม่เลิก ทำเอาเขายืนหน่ายแบบงานเข้า ตัวเขาเองนั้นก็ไม่เคยเจอลูกตื้อแบบนี้ของผู้หญิงมาก่อน และไม่เคยเจอหญิงสาวที่ไหนมาขอผู้ชายแต่งงานแบบนี้ด้วย ร้อยปัญหานั้นเขาไม่เคยหนีแต่เห็นทีเรื่องนี้เขาต้องขอบายละ...

“ผมว่าผมไปหาคริสตัลของผมคนเดียวดีกว่า ไปก่อนนะ!!!”

“เดี๋ยวสินาย!! แล้วตกลงนายจะทิ้งฉันไว้คนเดียวในที่แบบนี้เหรอ ใจคอนายจะทิ้งผู้หญิงอ่อนแอ บอบบาง อ่อนต่อโลกคนนี้ไว้ในที่เปลี่ยวๆอย่างนี้ได้ลงคอเชี่ยวเหรอ?”

“เอ่อ!! ถ้าแบบเธอแล้วยังเรียกว่าบอบบาง ผู้หญิงทั้งโลกก็คงอ่อนแอไปหมดแล้วละ ไปละนะ!!!”

ว่าแล้วเขาก็วิ่งหายไปในห้วงมิติอื่นของกระดานหมากสงครามเทพนี้อย่างรวดเร็ว ทิ้งให้หญิงผู้(ดูไม่น่าจะ)บอบบางยืนโวยวายอยู่ตามลำพังอย่างไม่มีใครเห็นและสนใจ

**------ Old Chaos Shrine  ------**

“เฮ้อ~ พ้นแล้วสินะเนี้ย ให้ตายเถอะ ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้น่ากลัวเป็นบ้าเลย...”

อเล็กซ์.....บุรุษหนุ่มในชุดคลุมแดงถอนหายใจเฮือกใหญ่กับกำแพงที่ปรักหักพัง หลังจากที่ได้วิ่งหนีสตรีผู้หมายจะจับเขาเข้าวิวาห์เสียให้ได้ และหลังจากที่เขาบ่นพึมพำกับตัวเองเสร็จแล้วเขากเงยหน้าขึ้นมองบรรยากาศรอบๆที่เขาพี่งมาเป็นครั้งแรก

บรรยากาศมันเป็นเหมือนกับปราสาทที่พังทลายเหมือนไม่มีใครอยู่มาหลายร้อยปี ล่องลอยอยู่ท่ามกลางม่านหมอกสีม่วงผสมดำทมิฬอันดูแสนหดหู่และวังเวง ไม่มีแม้แต่เสียงชีวิต ไม่มีแม้แต่แสงตะวัน ราวกับมันถูกทิ้งร้างให้อยู่ตามลำพังท่ามกลางความมืดยังยังงั้น ชายหนุ่มยืนมองบรรยากาศนั้นเพียงไม่นานก็เริ่มก้าวเดินต่อไป

“เดี๋ยว~!! นั้นคุณอเล็กซ์...คุณคืออเล็กซ์ใช่ไหมค่ะใช่ไหมค่ะ? รอหนูด้วยสิ!!!”

“หืม?....เธอคือ...”

ระหว่างทางท่ามกลางพื้นที่แห่งความมืดนั้นเองเขาก็ได้ถูกใครบางคนทักเขา และเมื่อเขาหันไปดูก็พบกับเด็กวัยรุ่นที่มีความสูงต่ำกว่าเขาเล็กน้อย เขายืนมองเธออย่างฉงนสนเท่ห์ใจ เธอตรงหน้าเขาใส่ชุดนักเรียนสีขาวกระโปรงลายสก็อตแดง โดยที่สวมเสื้อกันฝนแบบเสื้อคลุมเปิดหน้า และเดินลากร่มสีเหลืองมาด้วย...เธอยืนหอบต่อหน้าอเล็กซ์ และเขาก็มองเธอพร้อมกับครุ่นคิด

_นี้เหรอนักรบ???_

“เธอเป็นใครนะ?”

“หนูชื่อมิโรคาว่า คินาโกะค่ะ เรียกว่าคินะเฉยๆก็ได้ หนูเป็นนักรบที่ได้รับคัดเลือกจากท่านธิดาคอสมอสค่ะ”

“เด็กนักเรียนอย่างเธอเนี้ยนะนักรบ ไม่จริงหรอกมั้ง”

“แหม~ อย่าดูถูกกันสิค่ะ เห็นอย่างนี้หนูก็สู้เป็นเหมือนกันนะค่ะ”

อเล็กซ์มองเด็กสาวที่ชี้นิ้วมาทางเขาอย่างมุ่งมั่น ทำเอาเขาส่งสัยว่าเจ้าร่มเด็กๆนี้เหรอจะไปสู้กับใครเขาได้

“เอ่อๆ ว่าแต่มีอะไรเหรอถึงได้เรียกฉันนะ”

“ไปด้วยกันนะค่ะ ที่นี้เปลี่ยนยังไงก็ไม่รู้ ให้หนูเดินทางไปด้วยคนนะค่ะ หนูช่วยต่อสู้ได้นะค่ะ!! หนูชอบการต่อสู้ที่สุดเลย~!!”

“....เธอคิดว่าการต่อสู้ทำสงครามนี้ถูกต้องและเป็นเรื่องน่าสนุกเหรอ?....”

“อะไรนะค่ะ?” (0.0?)

“ป....เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก รีบไปกันเถอะ!!”

อเล็กซ์ไม่คิดจะถามคำถามนั้นต่อ เขาหันหลังให้กับคินะและจ้ำเท้าเดินหน้าไปอย่างรวดเร็ว ทำให้เด็กสาวต้องรีบวิ่งตามเขาไปเช่นเดียวกัน ซึ่งระหว่างที่กำลังเดินบนเส้นทางปราสาทปรักหักพังท่ามกลางความมืดนี้ อเล็กซ์ก็ได้มองไปรอบๆอยู่ตลอดพร้อมกับครุ่นคิดกับตัวเอง

“(สงคราม.....มีแต่ความสูญเสียแท้ๆ....การที่เราต้องการจะปกป้องใครสักคน ก็คือการที่เราต้องฆ่าใครอีกคน...การต่อสู้มันถูกต้องแล้วงั้นเหรอ....)”

“(การฆ่าคนๆหนึ่งสำหรับฝ่ายเรามันอาจเป็นสิ่งที่ถูก....)”

“(แต่สำหรับอีกฝ่ายมันกลับเป็นสิ่งที่ผิด...)”

“(แล้วการทำสงครามมันจะถูกต้องไหมนะ....ในเมื่อทั้งสองฝ่ายต่างก็คิดว่าตัวเองถูกกันทั้งนั้น....)”

“คุณอเล็กซ์ค่ะ!!!”

เสียงของเด็กสาวข้างกายเรียกสติเขาให้กลับมาสู่โลกปัจจุบัน และเขาก็กระโดดหลบออกจากจุดที่เขายืนทันทีเมื่อมีกระสุนสายน้ำพุ่งตรงมายังเขาด้วยความเร็วสูง ซึ่งถ้าเขาหลบไม่ทันอาจมีสภาพเหมือนกับพื้นปราสาทที่ระเบิดเป็นหลุมขนาดย่อมไปแล้วก็ได้

“แกเป็นใครกัน!!!”

ด้ามดาบที่ไร้ตัวดาบถูกดึงออกมาจากเอวก่อนที่มันจะมีความดาบที่มีเปลวไฟลุกโชติช่วงทั้งแผ่นดาบที่มีมีแดงเพลิง อเล็กซ์และคินะมองไปรอบๆอย่างรวดเร้วเพื่อหาที่มาของพลังสายน้ำต้องสงสัยนั้น

“ลบล้างสงครามอันไร้ค่าด้วยผืนน้ำ และข้าผู้นี้ละ จะเป็นโนอาร์!!!”

ตูม!! สายน้ำระเบิดขึ้นเบื้องหน้าเขา ทำให้นักรบทั้งสองผงะถอยหลังไปสองสามก้าว และเมื่อสายน้ำนั้นระเหยหายไปอย่างรวดเร้วแบบไม่ทราบสาเหตุแล้ว ท่ามกลางละอองน้ำก็ปรากฏร่างหนึ่งขึ้น....เป็นชายวัยกลางคนที่ไว้เครายาวตั้งผมจนถึงคาง ในชุดผ้าดำกางเกงขายาวเสื้อแขนยาว และโพกผ้าโพกหัวสีฟ้าที่ลายของสัญลักษณ์บางอย่างติดอยู่

และเบื้องหลังเขาก็มีเงาบางอย่างซ้อนทับซึ่งมันมีรูปร่างคล้ายปลาวาฬขนาดยักษ์

“ข้าคือหนึ่งในสิบนักรบแห่งเคออส นามว่า ‘อควา’ พวกนายคือนักรบของคอสมอสสินะ...ดีเลย!! จะได้ไม่ต้องเสียเวลาตามหาให้นาน จงมาเป็นเหยือพลังของข้า จงตายเพื่อให้ความปรารถณาของข้าเป็นจริงเสียเถอะ!!“

“มาคนเดียวงั้นเหรอค่ะ! แต่ถึงกระนั้นพวกเราก็ไม่ออมมือให้หรอก ลุยพร้อมกันเลยนะค่ะคุณอเล็กซ์!!”

“อ...เอ่อ....อืม!!!”

รับทราบคำสั่งเช่นนั้น(?) อเล็กซ์จึงพุ่งตัวไปพร้อมกับดาบเปลวอัคคีในมือและใช้มันฟาดฟันเข้าใส่บุรุษโพกผ้าสีฟ้านั้น เขาเบี่ยงตัวหลบซ้ายขวาอย่างง่ายดายราวกับอ่านใจเขาออกและพุ่งถอยหลังไปด้วยพลังของสายน้ำที่ออกจากเท้าดันตัวเขาไปราวกับเครื่องบินเจ็ท จากนั้นก็หมุนแขนฟาดสายน้ำที่มีความแรงสูงเข้าใส่อเล็กซ์

“ฮึ่ย!!!”

อเล็กซ์ม้วนตัวหลบไปด้านข้างอย่างรวดเร็วอย่างเฉียดฉิวในขณะที่พื้นนั้นเป็นรอยตัดขาดเป็นทางยาว  จังหวะเดียวกันนั้นคินะก็ใช้ร่มที่ถืออยู่ระดมแทงเข้าใส่อควา ชายวัยกลางคนจับร่มนั้นไว้ก่อนจะปล่อมมืออย่างรวดเร็วเมื่อรู้สึกได้ถึงพลังอะไรบางอย่างที่ไหลวนอยู่ในร่มคันนั้น

“เชอะ! เล่นกับเด็กที่มีแต่ลูกตุกติกไม่เห็นจะสนุกเลย!! ไปให้พ้น!!!!”

“!!!!”

ซูม!! เปรี้ยง!!!! สายน้ำเชี่ยวกรากที่รุนแรงถูกปล่อยจากฝ่ามือที่มีเงาทครีบสัตว์ต้องสงสัยของวายร้ายเข้าใส่คิโนะในระยะประชิด เธฮนั้นรีบกางลมเพื่อป้องกันตัวเองทันที แต่ด้วยแรงกระแทกของสายน้ำก็ทำให้เธอปลิวหลุดจากเส้นทางปราสาทปรักหักพัง ร่วงหล่นสู่ห้วงความมืดอันเป็นนิรันดร์ไป

“คินะจัง!!!!” O[]O!!!

“ที่นี้ก็เหลือแต่แกที่ต้องมาสู้กับข้า....มาสนุกกับการต่อสู้ดีกว่าเจ้าผมทอง!!”

“ฉันต้องรีบไปช่วยคินะ....แต่ดูเหมือนจะคงทำแบบนั้นไม่ได้ถ้าฉันไม่รบแกเสียก่อน ถ้างั้นก็มาสู้กันเลย!!”

พรึ่บ!!  ดาบเปลวเพลิงลุกโชติช่วงอีกครั้ง เขายืนอยู่เบื้องหน้าศัตรูอย่างใจเย็น ค่อยๆก้าวเท้าและมองศัตรูไปเรื่อยๆเพื่อมองหาจุดอ่อนหรือช่องโหว่ของศัตรู เขานั้นเป็นคนที่รอบคอมอยู่เสมอดังนั้นการทำอะไรที่ไม่ยั้งคิดหรือทำไปตามสัญชาตญาณจึงไม่มีในตัวเขาเลย

“ถ้าไม่บุก เห็นทีข้าต้องบุกเองแล้วละ!! ดาบวารี!!”

คมดาบสายน้ำที่ยาวและทรงพลังพุ่งตัดทำลายทุกสิ่งที่ขวางหน้ามัน อเล็กซ์สะบัดดาบเพลิงในมืออย่างรวดเร็ว ตัดดาบสายน้ำนั้นให้ระเหยกลายเป็นไอและพุ่งตัวเข้าหาอควาอย่างกระชั้นชิด เขาย่อเขาตัวเองลง เสยหมัดอีกข้างที่ไม่ได้ถือดาบไว้ใส่ท้องของควาจนมันกระเด็นลอยขึ้นฟ้า เขาถีบตัวตามไปฟันดาบซ้ำอีกระลอง แต่อีกฝ่ายก็พลิกตัวกลางอากาศหลบได้อย่างไวว่องไม่แพ้กัน

“ฝนทะลาย!!!”

อวาชี้นิ้วชี้ขึ้นเหนือฟ้าและสะบัดลงมาชี้ใส่อเล็กซ์ ฉับพลันนั้นก็มีสายฝนหล่นลงมากระหน่ำใส่เขาอย่างไม่ยั้งทั้งๆที่ไม่มีเมฆ อีกทั้งสายน้ำนั้นก็มีความเป็นกรดสูงจนสามารถละลายพื้นปราสาทให้กลายเป็นรูแหว่งได้ในทันที

“ผมไม่ตายง่ายๆเพราะฝนกรดแบบนี้หรอก!”

ดาบในมืออเล็กซ์เปลี่ยนไปเป็นสีฟ้า เข้าควงดาบไปมาซ้ายขวาหน้าหลังจากนั้นก็สะพายดาบนั้นไว้กับบ่า ทันทีที่ดาบแตะบ่าของเขานั้น หยาดสายฝนที่กระหน่ำใส่ตัวเขาก็แตกเป็นเสียงที่ละหยด เปล่งประกายระยิบระยับเป็นน้ำแข็งที่หล่นร่วงลงสู่พื้น เขาใช้ดาบของเขาแช่แข็งฝนกรดนั้นเอง

“เก่งใช้ได้นี้หน่าไอ้หนู”

“ก็ผมมันลูกทหารนี้ลุง!” (^w^)

“แต่ฉันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก! ย๊ากกก!!! วังวนสายน้ำ!!”

ซูม!!! เกิดสายน้ำเป็นวงกลมรอบตัวอเล็กซ์ มันหมุนตัวเป็นเกลียวล้อมตัวเขาไว้และหมุนอย่างรวดเร็วราวกับพายุ สายน้ำค่อยๆตีวงแคบเข้าใกล้เขาไปเรื่อยๆ ทว่าการโจมตีของอวานั้นไม่ได้จบลงเพียงแค่นั้น

“รับนี้ไปซะ! น้ำแข็งสวรรค์!!”

ตูม!!!! แท่งน้ำแข็งหล่นจากฟากฟ้าลงสู่จนกลางวังวนพายุนั้นอย่างรุนแรง จนพื้นปราสาทที่ทรุดโทรมอยู่แล้วแตกทะลุลงไปถึงชั้นล่าง อวาถีบตัวขึ้นลอยอยู่กลางอากาศและมองหาคู่ต่อสู้ของตนอย่างสะใจ การโจมตีที่ไร้จุดบอดของเขาไม่เคยมีใครรอดมาก่อน

“ถึงยังไงเด็กมันก็เป็นแค่เด็กละนะ ฮึๆๆๆ”

“แท่งหนามศิลา!!”

ฉึก!! ชายชุดดำถูกหอกหินที่แหลมคมที่โผล่มาจากพื้นดินแท่งเข้าที่ท้องจนทะลุ เขากระอั๊กเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดและกระโดดถอยห่างออกไปพร้อมกับกุมท้องตัวเอง การโจมตีนั้นทำให้เขาเสีย HP ไปไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว

“ทำไมกัน!! แกรอดมาจากคอมโบของข้าที่ไร้จุดบอดได้ยังไง!!!”

อวาขึ้นเสียงสูงถามอเล็กที่ไต่กำแพงขึ้นมาจากชั้นล่างของปราสาทที่ปรักหักพังขึ้นมาอยู่เบื้องหน้าเขา

“ก็แค่....เจาะพื้นที่ตัวเองยืนอยู่ลงไปข้างล่าง ก่อนที่น้ำแข็งจะตกลงมาเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรมากหรอก...”

“กรอดด~!! ปืนใหญ่วารี!!!”

อวากางมือทั้งสองไว้ข้างตัว เงาร่างปลาวาฬหลังตัวเขาเด่นชัดขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่มือทั้งสองของเขานั้นจะเกิดสายน้ำที่เชี่ยวกรากกว่าที่เคยใช้มาตรงเข้าไส่อเล็กซ์ ชายหนุ่มชุดแดงวิ่งพุ่งตรงเข้าหาสายน้ำสองสายนั้นอย่างไม่เกรงกลัว โดยวิ่งตรงดิ่งไประหว่างกลางสายน้ำทั้งสองนั้น อวาควบคุมสายน้ำให้เบี่ยงตัวเองแคบลงมาเรื่อยๆเพื่อให้โดนอเล็กซ์ แต่ทว่าก่อนที่สายน้ำจะมาชนกันนั้น ชายชุดแดงก็กระโจนหลบมันมาอยู่เบื้องหน้าวายร้ายชุดดำเรียบร้อยแล้ว

“การต่อสู้...การฆ่าฟัน....อาจไม่ใช่เรื่องดี......แต่มันก็จำเป็น....”

“ก....แก.....ไอ้เด็กเมื่อวานซืน!!”

“ขอโทษครับ ผมไม่เคยพบลุงเลยเมื่อวานซืน...”

ฉึก!!! ดาบเหล็กกล้าในมือของอเล็กซ์กระซวกแทงเข้าใส่กลางอกวายร้ายนั้นจนมันแทบทรุดตัวล้มในทันที HP ของควานั้นใกล้หมดแล้ว และจุดอ่อนของเขาก็เผยออก เมื่อเห็นดังนั้น อเล็กซ์ก็ดันตัวขึ้นและเหวี่ยงร่างที่เสียบคาดาบนั้นขึ้นไปบนฟ้าในทันที

“Close  Combat : Mist Blade(ดาบที่มองไม่เห็น)…”

อเล็กเหวี่ยงดาบในมือของตัวเองที่บัดนี้กลายเป็นเพียงด้ามดาบเท่านั้นไปมากลางอากาศ มันไม่เกิดผลอะไรทั้งกับร่างของศัตรูที่กำลังจะร่วงหล่นสู่พื้น เขาหมุนตัวหันหลังให้กับร่างของอวาพร้อมเอ่ยพูดว่า

“It’s The End…มันจบแล้วละ...”

ฉัววววววววววะ!!!!!!! คมดาบที่มองไม่เห็นนับร้อยพุ่งเข้าตัดร่างที่อยู่กลางอากาศนั้นจากทั่วทิศทาง สร้างความเสียหายให้กับวายร้ายอวาอย่างแสนสาหัส การโจมตีนั้นรุนแรงมากจนทำให้ Hp ของเขาหมดไปในทันทีที่ต้องกับดาบสายลมแรง นี้ถ้าฟิคชั่นนี้เป็น Rate 18+ ก็คงจะได้เห็นเลือดสาดกระเซ็นไปทั่วพร้อมกับแขนขาที่ขาดกระจุยกันไปแล้วบ้างละ!

อเล็กซ์หันไปมองร่างที่ร่วงหล่นสู่พื้นนั้นอีกครั้ง อวาชันตัวลุกขึ้นมามองเขาพร้อมกับยิ้ม

“แพ้ซะแล้ว....ข้านี้ไม่แน่ ข้าแพ้เด็ก ม.6 ซะได้...”

“ผมเป็นทหารครับ ไม่ได้เรียนหนังสือหรอกลุง ฮะๆๆ” (^U^)

“นั้นสินะ.....ว่าแต่ไอ้หนู.....สำหรับแกตอนนี้แล้ว...การต่อสู้คืออะไร?”

“การต่อสู้สำหรับผมเหรอ.....ใช่....สงครามการต่อสู้ฟังดูมันอาจจะไม่ดี ไม่สิ! มันไม่ดีเลยต่างหาก แต่ว่ามันก็ขาดเสียไม่ได้เช่นกัน....ไม่มีใครบอกได้หรอกนะ ว่าใครถูกต้องหรือใครผิดในการต่อสู้ ในการทำสงครามแต่ครั้ง การต่อส็มีแต่ความสูญเสียช่างไม่ใช่เรื่องดีจริงๆ...แต่...”

“....ถ้าเกิดว่าผมต้องการปกป้องใครสักคน ใครคนนั้นที่สำคัญกับผมและเป็นคนที่ผมรัก เป็นคนที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่อยากเสียไปเป็นอันขาดแล้ว.....แม้การต่อสู้นั้นจะดูเลวร้ายในมุมองของคนทั้งโลก ผมก็ยินจะทำเพื่อปกป้องพวกเขา!!!”

ชายหนุ่มชุดแดงกำมือของตัวเองไว้แน่น ดูเหมือนเขาจะได้คำตอบในความสงสัยของตัวเองแล้ว ควาคอยๆชันตัวลุกขึ้นในขณะที่ตัวเขาค่อยกลายเป็นแสงไปอย่างช้าๆ เขาชี้นิ้วมายังอเล็กซ์พร้อมกับพูดว่า

“คำพูดของแกฟังดูดี แต่....ยังไงซะสงครามนะ ไม่ว่าฝ่ายไหนก็ตามล้วนเลวกันทั้งหมด...เพราะงั้นข้าจะต้องทำลายผืนแผ่นดินให้สิ้นซากไงละ!!!”

ว่าแล้วเฮียแกก็หายวับไปกับความมืดมิด...

อเล็กซ์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพึมพำกับตัวเอง

“เอาละ! ต้องไปต่อแล้วสินะ คินะจังจะหลงไปอยู่ที่มิติไหนกันนะต้องรีบตามไปช่วยแล้วสิ เด็กที่ดูไม่เหมือนนักรบเลยคนนั้นจะเป็นไงบ้างนะ ชักเป็นห่วงแล้วสิ”

แว๊บบบบบ~ แสงสว่างเรื่องรองสีแดงปรากฏอยู่เบื้องหน้าเขา ทำให้อเล็กซ์ต้องป้องสายตาบังแสงไว้ และเมื่อแสงนั้นดับลงก็ปรากฏอัญมณีสีแดงทรงกรมลีผิวเรียบลอยอยู่เหนือเพื่อ และเปล่งออร่าสีแดงออกมาตลอดเวลา

[นั้นคือคริสตัลของเธอ....อเล็กซ์...]

เสียงของเทพธิดาแห่งความกลมกลืนดังขึ้นในหัวของอเล็กซ์

“คริสตัลของผมเหรอท่านคอสมอส?”

[ใช่....จงเก็บมันไว้และกลับมายังที่ๆของฉัน อัญมณีนั้นจะนำพาพวกเธอทุกคนไปหนทางในการชนะมารร้ายเคออสได้]

“ครับ! ท่านคอสมอส ผมจะนำชัยชนะมาให้ท่านให้ได้...”

อเล็กซ์หยิบอัญมณีตรงหน้ามาไว้ในมือ ก่อนที่มันนั้นจะเลือนหายไป เขานั้นไม่ตกใจแม้แต่น้อยเพราะเขารู้สึกได้ว่าอัญมณีสีแดงนั้นได้มาสถิตอยู่ภายในตัวเขาแล้ว และความรู้สึกก็ประหนึ่งว่าสามารถเรียกมันออกมาได้ตลอดเวลาอีกด้วย

“คินะจัง....รอก่อนนะ ผมกำลังจะไปช่วยเดี๋ยวนี้ละ”

ชายชุดแดงวิ่งตรงไปยังขอบทางเดินปราสาทและกระโดดลงไปในห้วงมิติความมืดอันเป็นนิรันด์ ณ จุดเดิมที่คินะถูกโจมตีจนกระเด็นลงไป สีแดงที่พริ้วสไหวหายลับไปความมมืดมิดนั้นไป....

**----------------------------------------------**

ที่นี้คือบอร์ดโปเกม่อน!!!! เพราะงั้นก็ต้องมีอะไรสักอย่างเกี่ยวกับโปเกม่อนบ้างเซ้~!!!!

Me/ ผู้แต่งที่บ้าอย่างสุดซึ้ง ถูกผู้สมัครและผู้รู้จัก Dissidia ทุกคนกระทืบตาย....

[ShadowSneak]

กร๊ากกก~ อาโอกิริมีบทด้วยเว้ยเฮ้ยยย~!!! ><b!!!!

รออ่านๆ สนุกสุดยอด แต่ระวังเรื่องโค้ด/คำผิดอะไรพวกนี้ด้วยเน้อ เห็นมีหลุดออกมาแน่ะ =w=

[Myanoct]

*ทุบโต๊ะขี้ลุกขึ้นชี้หน้าอควาที่โดนตบดับไปแล้ว แล้วพูดว่า "อย่ามาซึนเดเระ ตูรู้นะเฟ้ยว่าเอ็งชื่ออาโอกิ..." *ผั๊วะ!*

สนุกมากครับ คาดไม่ถึงจริงๆว่าตัวร้ายจะเอาตัวร้ายโปเกมอนมาใช้ยังงี้ ตอนเห็นรูปอาโอกิรินี่ผมฮาก๊ากเลย

อินทรีคลั่งน้อยอย่างฮา เป็นผมผมก็วิ่งหนีเหมือนกันแหละนั่น XD

สงสารคินาโกะจัง ยังไม่ทันทำอะไรปลิวหายไปไหนซะแหล่ว

ชอบอเล็กซ์ เท่มาก พระเอกอย่างแรง!

รอติดตามตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ~

[Thama]

ไม่ได้เจอแกเมื่อวานซืนรึ.....น่าเอาไปเล่นนะเนี่ย

---------------------------------------------------------

สนุกดีนะทั้งๆที่ผมไม่ค่อยชอบอ่านฟิคแนวนี้แท้ๆ

ปล.ฟิคแนวนี้ถ้ามันยังโรคจิตได้ตรูจาคาราวะแกวาว่าคุง

[Guest bulbabenz]

มิโรคาว่าท่าสวยมากกกกกกก!!!(รูปนี้ชอบที่สุด)

อ่านตอนบู้ เพลิดเพลินมากมาย ไฟก็ชนะน้ำได้เหมือนกัน ก็สนุกซิ?!

อ่าน ๆ ระหว่างบู้ หลุกปากออกมาคำนึงดังโครม

"ไอ้หมอนี่มันท่าเยอะไปไหนเนี่ย!"

ว่าแล้วก็อ่านต่อ.........

ไม่ได้นับ แต่รู้สึกท่าเยอะแต่ก็หลากหลายดีแฮะ แหล่ม ๆ ๆ

ติดขอบจอต่อ

[Risu]

คินะจังดูเท่มาก!! ><

ตอนคินะจังแนะนำตัวบอกว่าชื่อคินะ

แล้วไหงอเล็กซ์เรียกว่าคิโนะล่ะ จงใจเรียกแบบนี้ใช่ป่าว - -

มีอาโอกิริแล้ว ต่อไปจะเอาตัวไหนมาใส่อีกล่ะ (คิดว่าคงไม่ได้มีแค่โปเกมอนเรื่องเดียวแน่ๆ)

แต่ถ้าเอา N มาใส่ ขอบทดีๆนะ ให้มีความเกี่ยวข้องกับคินะจังเลยยิ่งดี อิอิ

[me=Midori]โดนเตะออกกระทู้ ข้อหาเรื่องมาก[/me]

ปล.ว่าแต่ทำไมคินะจังปลิวไปเร็วจัง ให้โชว์ฉากบู๊ก่อนไม่ได้เหรอ

[me=Midori]โดนเตะอีกรอบ ข้อหาเรื่องมากยกกำลังสอง[/me]

[ChaosPhoenix]

“ข้าคือหนึ่งในสิบนักรบแห่งเคออส นามว่า ‘อควา’ พวกนายคือนักรบของเคออสสินะ...ดีเลย!! จะได้ไม่ต้องเสียเวลาตามหาให้นาน จงมาเป็นเหยือพลังของข้า จงตายเพื่อให้ความปรารถณาของข้าเป็นจริงเสียเถอะ!!“

  คำนั้นมันแปร่งๆนะ ถ้าหมายถึงพวกอเล็กซ์กับคิโนะ ต้องบอกว่า พวกนายคือนักรบของคอสมอสสินะ

[BLYTHE]

อ้าาา มาอ่านแล้วค่า

ชอบรูปจังเลยอ่ะ แต่บสงรูปดูไม่ค่อยสมส่วนเท่าไหร่นะคะ (คินะจังน่าร้ากกกก)

ส่วนการบรรยายละเอียดดีแล้วค่ะ

จะติดตามเรื่อยๆนะคะ><

[ลูคุงไม่ถึกนะ]

มะ... มะ... เม้นท์ไม่ออก....

เม้นท์ไม่ออกอย่างแรก มันเพอร์เฟ็กมาก มากเกินไปแล้ว >w<~!!!

ที่จะมีก็แค่คำผิดแหละครับ หุหุหุ~

---

เอมพานาด้า - *ม้วนหนวดเล่นรอบทออก*

ปล.รูปประกอบสวยมากส์ >w<~!!!!

["Pink Marker"]

เหมือนเป็นปฐมบทสินะ?

อาโอกิริออกมาฮาแตกเลยคร้าบพี่น้อง....!!!

เรื่องนี้ชอบอเล็กซ์ขอรับ XD

[Kimur@]

เรื่องนี้สนุกมากครับ จะติดตาม ^^

ปล.วาดภาพสวยมาก 

[ท่านลุงในตำนาน]

= ='' ไม่ได้บ่นของใครมานานแสนนาน~ (เพราะไม่ค่อยมีเวลาอ่าน)

เปิดตัวมาก็ ของตูเลยเรอะ!! ช่างเถอะๆ

ก็ยังมีส่วนผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ อย่างการพิมพ์ผิด(ปัญหามาจากมือไว ผมก็เป็น)

แล้วก็อยากจะให้ใช้ลูกเล่นนิดหน่อย

อย่าประโยคคำพูดไหน ที่ตัวละครส่งเสียงดังก็ใส่ตัวหนาซะ

อย่าง

ถ้าไม่บุก เห็นทีข้าต้องบุกเองแล้วละ!! ดาบวารี!! เป็น

ถ้าไม่บุก เห็นทีข้าต้องบุกเองแล้วละ!! ดาบวารี!!

อืม...ทำนองนี้

ส่วนอื่นๆ ก็คนอื่นเขาบ่นกันเรียบร้อยแล้ว ฮ่ะๆๆๆ

[Loveless Nova]

กร๊ากกก~ อาโอกิริมีบทด้วยเว้ยเฮ้ยยย~!!! ><b!!!!

รออ่านๆ สนุกสุดยอด แต่ระวังเรื่องโค้ด/คำผิดอะไรพวกนี้ด้วยเน้อ เห็นมีหลุดออกมาแน่ะ =w=

ฟิคนี้ไม่มีอาโอกิรินะคร้าบ~!!!! (ซึนเดเระสุดชีวิต)

*ทุบโต๊ะขี้ลุกขึ้นชี้หน้าอควาที่โดนตบดับไปแล้ว แล้วพูดว่า "อย่ามาซึนเดเระ ตูรู้นะเฟ้ยว่าเอ็งชื่ออาโอกิ..." *ผั๊วะ!*

สนุกมากครับ คาดไม่ถึงจริงๆว่าตัวร้ายจะเอาตัวร้ายโปเกมอนมาใช้ยังงี้ ตอนเห็นรูปอาโอกิรินี่ผมฮาก๊ากเลย

อินทรีคลั่งน้อยอย่างฮา เป็นผมผมก็วิ่งหนีเหมือนกันแหละนั่น XD

สงสารคินาโกะจัง ยังไม่ทันทำอะไรปลิวหายไปไหนซะแหล่ว

ชอบอเล็กซ์ เท่มาก พระเอกอย่างแรง!

รอติดตามตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ~

คินาโกะปลิวไปเพื่อเข้า Chapter ตัวเองครับ(อันที่จริงแต่งแบบสู้คะลุมบอนไม่ได้ต่างหาก มันไม่ใช่ Dissidia...)

ไม่ได้เจอแกเมื่อวานซืนรึ.....น่าเอาไปเล่นนะเนี่ย

---------------------------------------------------------

สนุกดีนะทั้งๆที่ผมไม่ค่อยชอบอ่านฟิคแนวนี้แท้ๆ

ปล.ฟิคแนวนี้ถ้ามันยังโรคจิตได้ตรูจาคาราวะแกวาว่าคุง

จะโรคจิตยังไงดีน้า...

Me/ คิดๆๆ

มิโรคาว่าท่าสวยมากกกกกกก!!!(รูปนี้ชอบที่สุด)

อ่านตอนบู้ เพลิดเพลินมากมาย ไฟก็ชนะน้ำได้เหมือนกัน ก็สนุกซิ?!

อ่าน ๆ ระหว่างบู้ หลุกปากออกมาคำนึงดังโครม

"ไอ้หมอนี่มันท่าเยอะไปไหนเนี่ย!"

ว่าแล้วก็อ่านต่อ.........

ไม่ได้นับ แต่รู้สึกท่าเยอะแต่ก็หลากหลายดีแฮะ แหล่ม ๆ ๆ

ติดขอบจอต่อ

ท่าก็เท่ากับที่คนสมัครให้นั้นละ ได้ใช้ทุกท่า...

คินะจังดูเท่มาก!! ><

ตอนคินะจังแนะนำตัวบอกว่าชื่อคินะ

แล้วไหงอเล็กซ์เรียกว่าคิโนะล่ะ จงใจเรียกแบบนี้ใช่ป่าว - -

มีอาโอกิริแล้ว ต่อไปจะเอาตัวไหนมาใส่อีกล่ะ (คิดว่าคงไม่ได้มีแค่โปเกมอนเรื่องเดียวแน่ๆ)

แต่ถ้าเอา N มาใส่ ขอบทดีๆนะ ให้มีความเกี่ยวข้องกับคินะจังเลยยิ่งดี อิอิ

* Midori โดนเตะออกกระทู้ ข้อหาเรื่องมาก

ปล.ว่าแต่ทำไมคินะจังปลิวไปเร็วจัง ให้โชว์ฉากบู๊ก่อนไม่ได้เหรอ

* Midori โดนเตะอีกรอบ ข้อหาเรื่องมากยกกำลังสอง

ขอแสดงความเสียใจด้วย ฟิคผม N หรอกครับ~

คำนั้นมันแปร่งๆนะ ถ้าหมายถึงพวกอเล็กซ์กับคิโนะ ต้องบอกว่า พวกนายคือนักรบของคอสมอสสินะ

THX AND SORRY~!!!!!!!!!!!!!!

อ้าาา มาอ่านแล้วค่า

ชอบรูปจังเลยอ่ะ แต่บสงรูปดูไม่ค่อยสมส่วนเท่าไหร่นะคะ (คินะจังน่าร้ากกกก)

ส่วนการบรรยายละเอียดดีแล้วค่ะ

จะติดตามเรื่อยๆนะคะ><

กำลังฝึกวาดภาพ 'คน' อยู่นะครับท่าน เมื่อก่ิอนชอบวาดแต่มอนสเตอร์ (=*=)

มะ... มะ... เม้นท์ไม่ออก....

เม้นท์ไม่ออกอย่างแรก มันเพอร์เฟ็กมาก มากเกินไปแล้ว >w<~!!!

ที่จะมีก็แค่คำผิดแหละครับ หุหุหุ~

--------------------------------------------------------------------

เอมพานาด้า - *ม้วนหนวดเล่นรอบทออก*

ปล.รูปประกอบสวยมากส์ >w<~!!!!

เม้นไม่ออกแสดงว่าอึ่ง ผมถือว่าเป็นการชมที่ดีนะครับเนี้ย (แค่โพสก็บุญเหลือแล้ว!!!)

เหมือนเป็นปฐมบทสินะ?

อาโอกิริออกมาฮาแตกเลยคร้าบพี่น้อง....!!!

เรื่องนี้ชอบอเล็กซ์ขอรับ XD

ไม่ถึงกับปฐมบทหรอก เพียงแต่ผมกำลังแยกกันไปอธิบายการเดินทางของกลุ่มนักรบแต่ละกลุ่ม แต่ละคน ที่กระัจายตัวออกไปในที่ต่างๆเพื่อหาคริสตัลนะครับ

เรื่องนี้สนุกมากครับ จะติดตาม ^^

ปล.วาดภาพสวยมาก

เป็นเกียรติอย่างสูงครับ ผมอาจจะเขียนบรรยายการต่อสู้ไม่ดีเท่าไหร่ ก็ต้องขออภัยด้วยนะครับ ^^

= ='' ไม่ได้บ่นของใครมานานแสนนาน~ (เพราะไม่ค่อยมีเวลาอ่าน)

เปิดตัวมาก็ ของตูเลยเรอะ!! ช่างเถอะๆ

ก็ยังมีส่วนผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ อย่างการพิมพ์ผิด(ปัญหามาจากมือไว ผมก็เป็น)

แล้วก็อยากจะให้ใช้ลูกเล่นนิดหน่อย

อย่าประโยคคำพูดไหน ที่ตัวละครส่งเสียงดังก็ใส่ตัวหนาซะ

อย่าง

“ถ้าไม่บุก เห็นทีข้าต้องบุกเองแล้วละ!! ดาบวารี!!” เป็น

“ถ้าไม่บุก เห็นทีข้าต้องบุกเองแล้วละ!! ดาบวารี!!”

อืม...ทำนองนี้

ส่วนอื่นๆ ก็คนอื่นเขาบ่นกันเรียบร้อยแล้ว ฮ่ะๆๆๆ

ผมกำลังพยายามฝึกฝนอยู่ครับท่านจอมยุทธ์ (.V.)

[Loveless Nova]

ตอนต่อมาเป็นของ...

----------------------------------------------

Chapter02 – Me Is Me

***-------- The Rift ----***

“เอ่อ!! ถ้าแบบเธอแล้วยังเรียกว่าบอบบาง ผู้หญิงทั้งโลกก็คงอ่อนแอไปหมดแล้วละ ไปละนะ!!!”

ตุ้บ!!! ฝ่าเท้าเกราะเหล็กบรรจง(ไม่บรรจงละ)กระทืบลงพื้นอย่างเต็มแรงแบบไม่กลัวพื้นพัง เมื่อเจ้าของเท้าข้างนั้นต้องการระบายความโกรธที่ตนรู้สึกลงกับที่ไม่มีชีวิตจิตใจนั้น หญิงสาวในชุดเกราะจีนสมัยรุ่นจอมยุทธ์สีน้ำเงินทำหน้าเหมือนแทบจะกรี๊ดร้องเสียให้ได้ แต่ว่าเธอนั้นไม่เคยกรี๊ดมาก่อนก็เลย...

“ว๊ากกกกก~!!! หยาบคายที่สุดเลย~!!! มาพูดกับฉันแบบนี้ได้ยังไงกัน ถึงฉันจะบ้าพลัง โง่เง่า เรียนไม่เก่ง งานบ้านไม่ได้เรื่อง ทำเป็นแต่สงคราม หน้าตาก็ไม่สวยใส ผิวไม่เปล่งปลั่งขาวอมชมพู เป็นแค่ยัยถึกเถือน แต่มาหาว่าฉันไม่บอบบางแบบนี้มันเกินไปแล้วน้า~!!!” (>[ ]<!!)

_นั้นเธอก็พูดเองทั้งหมดเลยนะคุณลิลลี่ แถมยังด่าตัวเองได้อย่างหน้าตาเฉยเลยด้วย ดูเหมือนที่เขาว่าท่านฉลาดน้อยก็ไม่ใช่เรื่องโกเจ็ดแล้วละ (- -“)_

“แต่ก็ช่างเถอะ! ยังไงซะหมอนั้นก็เป็นแค่ผู้ชายที่ฉันขอแต่งงานด้วยคนที่ 113 ละนะ หึ! ผู้ชายนะมีถมเถือกไป สวยเลือกได้อย่างฉันไม่ง้ออยู่แล้ว~!!”

_ผมว่าทุกคนเขารับนิสัยท่านมากกว่าไม่ได้ละมั้งครับ คุณลิลลี่... (- -“)_

“ช่างเรื่องผู้ชายก่อนดีกว่าตอนนี้ มีเวลาให้หาอีกเยอะ!.....แต่คริสตัลเขาเรานี้ต้องทำยังไงถึงจะหาได้ละเนี้ย ข้อมูลก็ไม่มีอะไรเลยนอกจากสั่งให้ตามหา...เฮ้อ~ ฉันไม่ใช่นักสืบนะคอสมอสจะให้ฉันทำยังไงต่อไปเล่า!!!”

ตะโกนกับฟากฟ้าและอากาศ แต่ไม่มีหมายเลขใดตอบกลับมา...แต่ว่าก็มีสิ่งอื่นมาแทนเสียงตอบกลับซะนี้...

ฟู่~ ฟู่~ ฟู่~ ร่างสีโปร่งแสงสี่ร่างปรากฏตัวขึ้นมาจากความว่างเปล่าและล้อมรอบหญิงสาวบ้าพลัง(?)ไว้ ทั้งหมดนั้นถืออาวุธต่างชนิดกัน ตัวหนึ่งถือด้ามดาบ ตัวหนึ่งถือกระบอกคู่กับธนู ตัวหนึ่งมีพลังของน้ำสถิตอยู่ในฝ่ามือ และอีกตัวหนึ่งนั้นก็ถือสิ่งที่มีลักษณะคล้ายกับ....ร่ม...

แม้จะยังสับสน สงสัยและตกใจ แต่เธอก็ไม่ลืมที่จะคว้าอาวุธคู่ใจทั้งสองมาเตรียมไว้ในมือพร้อมสู้รบรับมือเมื่อเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้น.....

“เจ้าพวกนี้มันตัวอะไรกันเนี้ย....แล้วทำไมไอ้ตัวที่ถือกระบองคู่นั้นถึงหน้าเหมือนฉันนักนะ”

[เจ้าพวกนี้....]

“เป็นโคลนนิ่งของฉันงั้นเหรอ!? ว่าแต่โคลนนิ่งนี้คืออะไรอ่ะ?”

เสียงของคอสมอสดังขึ้นในโสตประสาทของลิลลี่ แต่หญิงสาวหาสนใจไม่...

“หรือว่าจะเป็นน้องสาวฝาแฝดของฉันที่พลัดพรากกันไปเมื่อตอนเป็นเด็ก!”

[พวกมันเป็น....]

เสียงหวานๆมาอีกครั้ง แต่หญิงสาวหาสนใจไม่...

“ไม่ละมั้ง~ คนในตระกูลฉันไม่เคยมีใครโปร่งแสงแบบนี้สักหน่อย...ว่าแต่โปร่งแสงนี้คืออะไรกันนะ?”

[คือว่าเจ้านี้มัน....]

ครั้งที่สาม โสตประสาทของลิลลี่ก็ไม่รับรู้แม้แต่น้อย ยังคอยสนใจแต่ตังเองอยู่อย่างนั้น

“หรือว่านี้จะเป็น!!! ดอปเปอร์แกงเกอร์ของฉัน!!! ที่เขาบอกว่าถ้าเจอคนที่เหมือนตัวเองแล้วจะตายนะ!! นี้ฉันจะตายแล้วเหรอเนี้ย! ไม่นะ!! เขายังไม่ได้แต่งงานเลย!!!.....ว่าแต่ดอปเปอร์แกงเกอร์คืออะไรกันนะฉันรู้จักได้ไงหว่า...”

[ฟังที่ฉันพูดเดี๋ยวนี้นะยัยบ้าพลัง!!!!]

“โอ๊ะ!? คอสมอสเหรอ มารอสายตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไม่รียกกันบ้างละ จู่ๆก็มาตะโกนแบบนี้เดี๋ยวก็หูแตกกันพอดีละ”

[เรียกเธอนานแล้ว แต่เธอไม่ยอบรับฉันเองไม่ใช่เหรอ! ก็แค่อยากจะบอกว่าเจ้าพวกนั้นที่เธอเจอนะมันคือ ‘Shadow’ เป็นกลุ่มก้อนพลังที่ไร้รูปร่างของตัวเอง ดังนั้นมันจึงเลียนแบบตัวเองให้กลายเป็นนักรบอย่างพวกเธอและพวกของเคออส พวกนั้นจะโจมตีทุกชีวิตที่ไม่ใช่พวกมันอย่างไม่เลือกหน้า ระวังให้ดีละ ถึงแม้มันจะเป็นของลอกแบบ แต่มันก็มีพลังทุกอย่างใกล้เคียงตัวจริงเลยนะ!! แค่นี้จบ! วางสายละ!!]

ตู้ด~ ตู้ด~ ตู้ด~ โทรศัพท์พลังจิตถูกวางสายไปแล้ว ลิลลี่มึนตึบเล็กน้อยกับเสียงสัญญาณโทรศัพท์ที่ดังอยู่ในหูก่อนจะหายไป เพราะเธอนั้นไม่รู้จักสิ่งที่เรียกว่าโทรศัพท์แม้แต่น้อย

“แสดงว่าฆ่าพวกนี้ได้สินะ....ดีเลย! กำลังหงุดหงิดอยู่พอดี มาฉะ.....เอ่อ......พวกแกกำลังทำอะไรกันนะ” (= =”)

ลูกหวายกลมๆสีโปร่งแสงกระดอนขึ้นฟ้าก่อนจะตกลงมา และมีขาโปร่งแสงนั้นยื่นไปเตะขึ้นฟ้าอีกรอบ จากนั้นก็มีคนอีกคนรับไปเตะขึ้นฟ้าอีก ส่งไปส่งมาสลับกันไป ต่อหน้าหญิงสาวที่ยืนมองพวกมันเป็นคนตาแตกว่าพวกนั้นกำลังทำบ้าอะไรกันอยู่....อันที่จริงที่หญิงสาวผู้นี้งงงงx9 ตัวเพราะไม่รู้จักสิ่งที่เรียกว่าตะกร้อนะ -*-

“นี้พวกแก...พวกแกนะ.....”

ควับ!! ทั้งสี่ร่างหันมามองลิลลี่โดยพร้อมเพรียงเมื่อถูกเรียกตัวจากการเล่นฆ่าเวลาเพื่อรอเธอพร้อม ลิลลี่ชักมือที่ถือคันธนูมาท้าวสะเอว ส่วนกระบองคู่ในอีกมือก็ยกขึ้นชี้ไปยัง Shadow ทั้งสี่นั้น กระบอกคู่สั่นๆ และหญิงสาวในชุดเกราะก็ทำตาขวางใส่เจ้าพวกนั้น บรรยากาศรอบข้างเริ่มาคุ ทุกสิ่งแทบจะเงียบไปถนัดตา ทั้งๆที่ปกติก็เงียบอยู่แล้ว แต่นี้ก็เงียบยิ่งกว่า ราวกับทั้งหมดนั้นกำลังรอสิ่งที่นักรบคนนี้กำลังจะพูดออกมา

“พวกแก......”

“บังอาจ.....เมินฉัน....”

เฮือก! เสียงกลืนน้ำลายของคนแต่งเอง อย่าคิดมาก...

“สอนฉันเล่นด้วยคนสิ!!!! น่าสนุกดีนี้หน่า~!!!!”

***--------------------------------------------------------------------------------------------***

The Rife : หนึ่งชั่วโมงให้หลัง...

“เล่นกับพวกนายสนุกมากเลย ไว้เจอกันใหม่น้า~!!!”

ลิลลี่โบกมือลาร่างโปร่งแสงสี่ร่างที่หันมาโบกมือให้เธฮเช่นเดียวกัน ก่อนที่พวกนั้นจะหายลับไปเป็นอากาศธาตุอีกหนเหมือนดั่งขามา และถึงแม้ว่าจะเล่นตะกร้อมาถึงชั่งโมงนึงแล้ว สาวนักรบก็ยังคงลองทำท่าเดาะลูกตะกร้ออยู่แม้ว่าตอนนี้จะไม่มีลูกตะกร้อแล้วก็ตาม

“ตะกร้านี้มันก็สนุกเหมือนกันนะเนี้ย เป็นกีฬาจากโลกไหน เวลาไหน ยุคไหนกันน้า~”

“ฮะๆๆๆ เธอเนี้ยทำฉันฮาสุดๆไปเลยน้า~ ไม่เคยมีใครเลยที่ไปเล่นกับเจ้าพวก Shadow ได้อย่างเธอเลย ฮะๆๆๆ”

“อุ๊! เสียงผู้ชายท่าทางหล่อเหลา...อยู่ที่ไหนนะออกมาเดี๋ยวนี้นะ!.....ค่ะ...”

หลุดคำสุภาพไปหนึ่งคำแล้วสำหรับสาวบ้าพลังอย่างเธอ เมื่อเจ้าของเสียงหล่อๆนั้นปรากฏกายต่อหน้าเธอแบบระยะประชิด ชาย(หนุ่มรูปงาม)คนนั้นมีผมสีเขียวพริ้วไหวและยาวจนไปถึงเอวที่ผู้หญิงบางคนยังอาย(แต่ก็เท่ห์ไปอีกแบบ) สวมหมวกแก็บยี่ห้อดีทั้งๆที่ไม่มียี่ห้อติด สีดำลายขาว สวมเสื้อแขนยาวสีขาว และกางเกงผ้าหนาขายาวสีน้ำตาลอ่อน(ชวนให้น่าถลกออก)

และเบื้องหลังของเขานั้นก็มีเงาของบางสิ่งบางอย่างที่ดูเหมือนจะมีขนที่ยาวมากจนดูเหมือนผมมออกมาจากส่วนที่น่าจะเป็นศีรษะ และเงาแขนกับมือที่ทาบอยู่กับแขนเรียวยาว(น่าสัมผัส น่าคล้องแขน น่าให้โอบกอดน่าจับกดยิ่งนัก) ก็มีกรงเล็บสามกรงเล็บอีกด้วย

ปล. คนแต่งไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับคำในวงเล็บทั้งนั้นนะ.... ^w^

“ชื่อของผมคือ M ยินดีที่ได้รู้จัก....ผมเป็นนักรบแห่งเคออสครับ แล้วเธอละ?”

“ชื่อของฉันคอสมอส!! เฮ้ย!! ไม่ใช่ๆ ชื่อของฉันคือ ลิลลี่ จาง เป็นนักรบของคอสมอส!!”

แม้ท่าทางจะดูไม่เปลี่ยนแปลง แต่คำพูดที่พูดออกมาทำให้เธอนั้นประหม่ามากแค่ไหน ดูเหมือนว่าเธอนั้นจะมีภูมิต้านทานผู้ชายหล่อๆ...น้อยไปนิดนะ ลิลลี่~ ^^

“ดีครับ.....ถ้างั้นเราก็มาสู้กันเถอะ....”

เปรี้ยง!!! โดยที่ท่าทางไม่เปลี่ยน ชายหนุ่มผมสีเขียวก็ตวัดเงากรงเล็บที่มีพลังทำลายร่าง ใส่ร่างบางในชุดเกราะทันที ส่งร่างนั้นให้ลอยละลิ่วออกไปนอกเส้นทางเดินของปราสาทไปอยู่กลางอากาศแทน ลิลลี่พลิกตัวกลับกลางอากาศ และแดช(พุ่ง)ตัวเองกลับมาเกาะผนังทางเดินและไต่ขึ้นมาอย่างโดยไว ก่อนที่เธอจะถีบตัวออกห่างจากบุรุษ(รูปงามและหล่อ)เพื่อยืนคุมเชิง

ในใจของเธอคิด ว่าชายคนนี้เบื้องหน้าเธออาจจะไม่เป็นคนใจดีอย่างที่เธอคิดก็ได้(แล้วเธอไปคิดเอาตอนไหนเหรอ?)

“ลอบกัดแบบนั้น เล่นสกปรกนี้หน่า!!”

“ลอบกัด? ผมไม่ใช่หมานะครับที่จะกัดใครนะ อีกอย่าง ผมก็บอกแล้วด้วยว่ามาสู้กันเถอะ เห็นไหมละครับว่าผมบอกแล้ว แล้วมาว่าผมลอบกัดได้ยังละครับ?”

_เป็นพวกปากว่ามือถึงว่างั้นสินะ M คุง_

“วิถีนักรบคือการสู้อย่างตรงไปตรงมาแฟร์ๆ และซึ่งๆหน้า!!! เพราะงั้นก็...รับมือ!!!”

ลิลลี่พุ่งตัวและเหวี่ยงกระบอกคู่เข้าใส่บุรุษหนุ่ม แต่ว่าอีกฝ่ายนั้นก็ถีบตัวไปข้างหลังเล็กน้อยและยกเล็บขึ้นมาบล็อกการโจมตีนั้น ทำให้กระบอกคู่ของลิลลี่เด้งกลับและทำเธอเสียหลักจนแทบล้ม M ยิ้มออกเล็กน้อยแบบที่ไม่ว่าใครก็ไม่อาจสังเกตุเห็น เขาสะบัดลูกเตะเข้าชายโครงของหญิงนักรบจนเธอนั้นร้องอั๊กด้วยความจุก ก่อนที่เขาจะโน้มตัวเองลงติดพื้นอย่างสุดๆและ...

“Take It!!!”

หมัดที่ส่องประกายสีดำแห่งความมืดเสยขึ้นใส่คางของลิลลี่ ส่งร่างของเธอให้พุ่งขึ้นเหนือพื้นไปหลายเมตร

“Again!!!”

ชายผมเขียวพุ่งตัวขึ้นตามไปหาลิลลี่ และใช้ฝ่าเท้าถีบหลังของเธออย่างจังจากด้านข้าง แรงส่งของลูกถีบนั้นพาร่างของเธอไปกระแทกกับแพงอย่างรุนแรงจนผนังร้าว และร่างของเธอกำลังจะร่วงลงสู่พื้น

“Once More!!!”

เปรี้ยง!!! M ปรากฏตัวขึ้นอย่างฉับพลันเหนือร่างลิลลี่ เขาตีลังกากลางอากาศสองรอบหมุนตัวตอกส้นเท้าเข้ากระแทกหลังของหญิงสาวอีกครั้ง ร่างบางๆร่วงลงมากระแทกกับพื้นอย่างแรง จนพื้นที่รับเธอมาโอบอุ้มไว้นั้นแทบจะแตกร้าวจนจะพังเสียให้ได้ ค่าความเสียหายจากการโจมตีนั้นมากมายเสียไม่ใช่น้อย

ชายหนุ่มผมเขียวลอยตัวลงมา ใช้ปลายเท้าแตะพื้นอย่างนิ่มนวลและสง่างาม เขาจ้องมองร่างที่นอนนิ่งสนิทกับพื้นอย่างไม่วางตา พร้อมกับยิ้มในชัยชนะอย่างสมบูรณ์แบบของเขา

“ท่านาย....การโจมตีของนาย.....รุนแรงก็จริง”

เสียงพูดที่จากร่างที่นอนนิ่งทำให้ M ต้องหุบยิ้ม บัดนี้ลิลี่กำลังค่อยชันตัวลุกขึ้นมาอีกครั้งโดยใช้กระบองคู่ประคองตัวเองขึ้นมา

“แต่ว่า....มันก็เทียบไม่ได้กับการโจมตีของพี่สาวฉัน!!!”

ตึง!!! กระบองคู่กระแทกกับพื้นอย่างแรงจนมันสร้างคลื่นสั่นไหว M เบิกตากว้างเพราะขาเขานั้นขยับไม่ได้เพราะแรงสั่นนั้น เขาเงยหน้าขึ้นมองสตรีตรงหน้าที่พุ่งเข้ามาประชิดเขาแล้ว เขายกมือแขนขึ้นมาสร้างม่านพลังป้องกันการโจมตีทันที

“ถ้าฉันมาแพ้นายละก็ ฉันก็คงไม่มีทางแข็งแกร่งกว่าพี่สาวฉันได้แน่!!! ทลายภูผา!!!”

เพล้ง!!! ตู้ม!!! เกราะป้องกันของชายชุดขาวแตกเป็นเสี่ยงอย่างง่ายดาย และร่างของเขาก็ลอยละลิ่วไปอย่างเร็วเมื่อต้องการโจมตีอันหนักหน่วงของกระบอกคู่ เขาพุ่งแฉลบกับพื้นและกลิ้งกระเด้งจนไปหยุดกระแทกกับกำแพงโดยที่ไม่สามารถพลิกตัวกลับขึ้นมายืนได้ทัน

“อั๊ก!! ถึงกับทำเกราะป้องกันของผมแตกได้เลยเหรอเนี้ย ไม่เลวนี้หน่ายัยเถื่อน!!”

“หืม? นั้นคงเป็นคำชมสินะ? ใช่เปล่า? ขอบคุณนะพ่อรูปหล่อ~!!”

“.............” (- -“)

M ดีดตัวลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เขากางแขนส่องข้างไว้ข้างลำตัวและ...

“”ย๊ากกก~!!! Homing Dark Ball!!!!”

พรึ่บๆๆๆๆ

ลูกไฟนับสิบนับร้อยปรากฏรอบตัว M มันลุกโชติช่วงด้วยเปลวเพลิงแห่งความมืด M เหยียดรอยยิ้ม(เท่ห์ๆ)อีกครั้งและยกมือขึ้นจับหมวกแก๊บของเขาไว้

“จบกันเสียทีละยัยเถือน...”

พรึ่บ!!! M สะบัดมือที่จับหมวกนั้นไปทางทิศที่ลิลลี่ยืนอยู่ แล้วลูกไฟนับร้อยที่อยู่ล้อมตัวเขาอยู่นั้นก็พุ่งเข้าลิลลี่ในทันที ลูกพลังงานความมืดนั้นตรงเข้าหาลิลลี่จากทุกทิศทางและทุกวิถี ทั้งมาแบบตรงดิ่ง มาแบบโค้ง และมาแบบเลยก่อนจะวกกลับเข้าจากด้านหลัง เป็นการโจมตีรอบทิศทางที่ไร้จุดบอดและไร้ทางหลบหนีอย่างแท้จริง!!!

“ฟู่.....คริๆๆๆ”

“หือ?”

M เอียงคอมองลิลลี่อย่างุนงง สาวสวยคนนั้นถอนหายใจออกมา และยังคงยิ้มอยู่เหมือนไม่ได้สนใจการโจมตีของเขาแม้แต่น้อย และตอนนั้นเองเธอก็ทำในสิ่งที่เขาต้องตกตะลึงเป็นที่สุด!

“ขวางกวาดพันทัพ!!!!”

เปรี้ยง!!!! เพียงเหวี่ยงกระบองคู่กวาดไปรอบทิศทางเท่านั้น ลูกพลังงานที่เขาโจมตีไปก็ถูกปัดกระเด็นไปอย่างง่ายดาย มิหน่ำซ้ำลูกพลังงานความมืดนับสิบนั้น ก้ยังพุ่งตรงเช้าหาเขาอีกด้วย M กระเดาะลิ้นอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเหวี่ยงตัวหลบลูกพลังนั้นซ้ายขวาจนมันพ้นเขาไปและระเบิดที่ด้านหลังเขา จนทำให้ดูเหมือนฉากเปิดตัวขบวนการเรนเจอร์ยังไงยังงั้น แต่แล้วพลังงานอีกนับสิบก็พุ่งมาจากด้านข้างโดยที่เขาไม่รู้ตัว และ...

ตูมมมมมมม!!!!!!!!!

เกิดระเบิดพลังงานความมืดขนาดใหญ่ขึ้น ณ จุดนั้นในทันที

“ต่อไปๆ ต่อไปๆ ต่อไป!!!”

หญิงสาวในชุดเกราะยืนยิ้มและพูดคำซ้ำ คำซ้อน แต่ไม่ประสมอย่างสนุกสนานที่สามารถใช้พลังของคู่ต่อสู้ย้อนเข้าทำร้ายคู่ต่อสู้ได้

“เธอนี้เก่งไม่เบานี้หน่า~ เห็นที่ผมคงต้องเอาจริงบ้างแล้วสิครับ...”

ท่ามกลางควันระเบิดนั้น M เดินก้มหน้าออกมาอย่างช้าๆ ก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นมองลิลลี่ด้วยแววตาที่คมกริบ แสงที่ฉายในนัตย์ตาเขานั้นปรากฏเป็นแนวขวางสนิท สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้น แต่ลิลลี่ไม่ได้สังเกตุท่าทางที่แปลกไปนั้น

"มาแล้วสินะ! เอานี้ไปกินต่อเลยสิ!! ศรร้อยดอก!!!!“

ลิลลี่ตั้งกระบองคู่ไว้ข้างตัวในแนวตั้ง ก่อนจะถอยตัวและเรียกลูกธนูมาลอยอยู่รอบตัวเธอจนดูราวกับเป็นห่าฝนธนูที่หยุดนิ่ง เธอคว้าลูกธนูมายิงเข้าใส่ M ด้วยความเร็วเหนือเสียง เพียงหนึ่งวินาทีเท่านั้น ศรนับร้อยๆดอกก็พุ่งเข้าใส่เขา พลังทะลวงของธนูทุกดอกนั้นรุนแรงมาก และสามารถเจาะเกราะหนาๆได้อย่างง่ายดาย

“ศรร้อยดอก!!!!”

“!!!!!!”

ศรนับร้อยของลิลลี่ ถูกศรนับร้อยของอีกฝ่ายต้านทางเอาไว้เสียทุกดอก การโจมตีประสานงาของลูกดอกของทั้งสองฝ่ายทำให้การโจมตีนั้นไร้ผล หญิงนักรบยืนอึ้งและชะงักไปเมื่อมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ

กำลังยืนอยู่ด้วยท่าทางเดียวกับเธอ ถือคันศรธนูเหมือนกับเธอ และยังใช้กระบวนท่าเหมือนกับเธอทุกประการอีกด้วย!!!

“นี้ละครับ....พลังที่แท้จริงของผม...”

ฟ้าว!! ร่างเบื้องหน้าหายวับ และเสียงนั้นปรากฏขึ้นที่ด้านหลังของลิลลี่ เขามาอยู่ข้างหลังเธอด้วยความเร็วสูงจนเธอแทบจะไม่รู้ตัว และไม่ทันที่เธอจะหันกลับหรือทำอะไรนั้นเอง...

“Close Combat : Arrow Spring”

ผัวะ!! ลูกเตะของชายผมเขียวส่งร่างหญิงสาวให้ขึ้นไปบินเล่นกลางอากาศอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะคว้าคันธนูในมือขึ้นยิงศรต่อเนื่องเข้าใส่ร่างบนฟ้านั้นอย่างไม่หยุดยั้งแบบไม่ต้องเติมลูกธนูเลยแม้แต่น้อย ศรแล้วศรเล่าพุ่งกระทบเป้าหมายและพาเป้าหมายให้ลอยสูงขึ้นไปเรื่อยๆราวกับน้ำพุที่ส่งผลส้มขึ้นไปตอนที่วางมันบนน้ำพุยังไงยังงั้น(?)

“อย่ามาขวางทางฉัน...”

แม้แต่คำพูดติดปากของหญิงสาว ก็ยังถูกลอกเลียนแบบไม่มีเหลือ....

----------------------------------------------------------------

“ทำไม......ถึงไม่ฆ่าฉัน....”

ลิลลี่ นักรบหญิงผู้ห้าวหาญนั่งกอดเข่าผิดวิสัยของเธอ ดวงตาที่พยายามจะห้ามน้ำตาแห่งความเจ็บใจนั้นเงยหน้ามองศัตรูที่ตนพ่ายแพ้ให้ แต่กลับไม่ถูกโจมตีจน HP หมดและต้องกลับไปโลกเดิม M เอียงคอเล็กน้อย ก่อนจะยกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆ ทำหน้าหน้าแบบไม่รู้จะตอบยังไงดี

“ไม่รู้สิ...ฉันว่าเธอสนุกดีนะ ก็เลยคิดจะไว้ชีวิตเอาไว้สักครั้งเพราะเธอทำให้ฉันหัวเราะได้”

“แพ้จนได้....อึกๆๆ แบบนี้ฉันก็ไม่มีทางแข็งแกร่งกว่าพี่สาวฉันได้นะสิ อึกๆๆ ทำไมฉันมันอ่อนแอขนาดนี้...”

แม้พยายามจะห้ามน้ำตาเพียงใด แต่หยาดน้ำใสๆก็ยังออกมาจากขอบตาที่ปิดนั้นอยู่ดี เธอนั้นไม่กล้าจะลืมตา เพราะกลัวว่าถ้าลืมตาแล้ว จะทำให้เขื่อนน้ำตาแตกได้ เธอบอกกับตัวเองแล้วว่าจะแข็งแกร่งขึ้นและจะไม่ร้องไห้อย่างเด็ดขาด

“เธอจะ.....แข็งแกร่งไปถึงไหนกันนะยัยเถื่อน ผู้ชายเขาไม่ชอบหรอกนะกับผู้หญิงที่แข็งแรงกว่าเขา นิสัยกระด้าง ห่ามๆ และทำตัวเถื่อนๆแบบเธอเนี้ย เขาชอบผู้หญิงที่เป็นกุลสตรี และเรียบร้อยดุจผ้าพับชั้นดีจากโรงงานมากกว่า”

“ช่างพวกนั้นไปสิ!!!”

ลิลลี่ตะโกนใส่ M จนเขาสะดุ้ง หญิงสาวปาดน้ำตาออกไปให้พ้นจากตาเธอและลุกขึ้นยืน สองมือกับแน่นไว้ข้างตัว และกัดฟันกรอดอยู่เบื้องหน้าผู้ชายที่พูดประโยคที่ตรงเข้าทำร้ายจุดอ่อนในหัวใจเธอเป็นที่สุด

“ใช่สิ!! ฉันมันห้าว ฉันมันแก่น ฉันมันฉลาดน้อย ฉันมันกินจุ ฉันมันขี้โมโห ฉันมันไม่ใช่กุลสตรี และดีแต่สู้รบทำสงคราม แต่ทำไมละ!!!”

“ทำไมฉันจะต้องเปลี่ยนไปเป็นเหมือนคนอื่นด้วย ทำไมฉันจะเป็นอย่างที่ฉันเป็น อย่างที่ฉันชอบเป็นไม่ได้”

“ฉันพร้อมจะรักเสมอ และรักสุดหัวใจกับผู้ชายสักคนที่รักฉัน

“และยอมรับที่ฉันเป็นฉันอย่างนี้!!!!”

สิ้นเสียงวาจาอันลั่นก้องไปทั่วทิศ ที่ทำเอาทุกสรรพสิ่งเงียบเชียบไปพักหนึ่ง ก่อนที่เสียงหัวเราะของ M จะเป็นสื่งที่ทำลายความเงียบนั้น

“ฮะๆๆ สุดยอดๆ จริงๆเลย ฮะๆๆ เลิกหัวเราะเธอไม่ได้แล้ว โอ้ย~ ปวดท้อง เธอนี้มันตลกดีจริงๆเลย ถ้าโทกะเป็นแบบเธอบ้างเนี้ยจะเป็นยังไงบ้างน้า~ ชอให้เธอเป็นเธอเหรอ ฟังดูดีจัง ขอเอาไปพูดกับโทกะหน่อยน้า~”

“ม....ไม่ใช่เรื่องตลกนะ~!!”

“จ้าๆ ยัยเถื่อน ถ้างั้นผมไปแล้วนะ ไว้เจอกันใหม่นะ!!!”

M โบกมืออำลาลิลลี่ และเขาก็หมุนตัวกลับหลังหันวิ่งจากไปหายไปสู่มิติอื่น ทิ้งให้หญิงสาวในชุดเกราะจีนโบราณยืนอยู่ตามลำพังอย่างไม่ทันเข้าใจสถานการณ์ และประมวลคำพูดของผู้ที่สามารถโค่นเธอได้

วิ้ง~ วิ้ง~ แสงประกายสีส้มเรืองรองสีฟ้าอ่อนกระทบเข้าใส่ตาเธอจากด้านซ้าย เธอกระพริบตาเล็กน้อยและหันไปมองแสงนั้น อัญมณีสีฟ้าครามที่มีลักษณะเป็นทรงกระบอกห้าเหลี่ยมหกด้านแบบที่ท้ายและบนนั้นยืนแหลมออกมา กำลังลอยอยู่กลางอากาศในแนวตั้ง ลิลลี่มองมันอย่างสนใจใคร่รู้และสงสัย

“ใครทิ้งของล้ำค่าอย่างนี้ไว้กลางอากาศแบบนี้เนี้ย ไม่กลัวถูกขโมยรึไง” (.V.)

[นั้นก็คือ....]

“เอาไปส่งให้ตำรวจดีกว่า ว่าแต่ตำรวจนี้มันคืออะไรกันนะ...” (-.-?)

เสียงหวานๆที่เคยติดต่อมาคร่าวก่อนดังอีกครั้ง แต่ไม่เข้าหูหญิงนักรบแม้แต่น้อย...

[นั้นเป็นคริ....]

“หรือว่าจะเป็นของที่ M ทำตกไว้นะ เอาไปคืนเขาดีกว่า...” (^ ^)

ยังคงถูกเมินอีกครั้งกับเสียงนั้น....

[เก็บมันไว้และ....]

“หรือว่าเขาจะให้ฉัน! สงสัยหลงเสน่ห์และอยากแต่งงานกับฉันแต่ไม่กล้าบอกแน่ๆเลย อ้าย~ เขาอายนะ” (^////^)

[ฟังที่ฉันพูดเดี๋ยวนี้นะยัยบ้าพลัง!!!!]

เสียงตะโกนดังก้องในหัวที่คุ้นเคยดังขึ้นอีกครั้ง ลิลลี่นิ้วหน้าไปเล็กน้อยเพราะปวดหัวกับสายโทรจิตที่ดังสะท้อนไปมาอยู่ในหัวเธอ

“มาตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี้ยคอสมอส ไม่มีคำทักทายอื่นแล้วหรือไง?”

[ฉันก็แค่อยากบอกว่า สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอนะคือคริสตัลของเธอที่เธอตามหาอยู่ไงละ สัมผัสมันซะแล้วมันจะหายเข้าไปอยู่ในตัวเธอเอง จากนั้นเธอก็ใช้เท้าเล็กๆที่น่าเหยียบของเธอเดินกลับมายังที่พำนักฉันด้วย ทุกคนกำลังทยอยกันกลับทีละคนสองคนแล้วนะ แค่นี้ละ! วางสายแล้ว!!!]

ตู้ด~ ตู้ด~ ตู้ด~ เสียงโทรจิตดังขึ้นบอกสัญญาณว่าปลายสายวางจิตไปแล้ว ลิลลี่จับหัวตัวเองโคลงเคลงไปมาจนเสียงนั้นหาย และหันมาสนใจกับคริสตัลของตนอีกครั้ง เธอยืนมือไปสัมผัสกับมันและมันนั้นก็แตกสลายกลายเป็นแสงสีส้มไหลเข้าไปอยู่ในตัวเธอ เธอผงะไปเล็กน้อยก่อนจะกลับมายืนนิ่งเหมือนเดิม

“ทุกคนกำลังกลับแล้วสินะ.....”

“แต่ว่าฉัน.....ยังมีเรื่องต้องทำอยู่! เรื่องที่ค้างคาและยังทำไม่เสร็จ!!!”

ลิลลี่ออกวิ่งอีกครั้งโดยไวไปในทิศทางที่ M นั้นจากไปอย่างรวดเร็ว ร่างบางในชุดเกราะสีฟ้าครามผ้าคลุมหลังสีแดงปลิวไสว้หายลับเข้าไปในประตูมิติที่ศัตรูคู่แค้น(ใจ)คนใหม่ได้หายไป...

**----------------------------------------------**

M - ผมชื่อ M นะครับ ส่วนว่าที่แฟนผมชื่อโทกะ อย่าจำสับสนกับคนอื่นซะละครับ ^^

Me/ นอนตาย....

[ShadowSneak]

กรี๊ดดดดด~!!! ว่าคุงแอบอัพฟิคคคค~!!!

โชคดีที่ตื่นสายนะเนี่ยวันนี้ =w="

*สู่โหมดเม้น*

เห็นฝ่ายเคออสครั้งนี้แล้ว บอกได้คำเดียว.................

มะ...มันมาแล้ว... มันมาแล้ว... มันมาแล้ว...[me=>>It's You!!!<<]โดนยิง[/me]

ว่าแต่ ลิลลี่จังนี่สุดยอดจริงๆแฮะ เอาเป็ดไปเลยห้าตัว  :psyduck02: :psyduck02:

[Kimur@]

จะไปเรียนไม่ทันก็เพราะอ่านฟิควาว่านี่ละ 

ปล.ไว้จะเม้นอย่างละเอียด หลังจากกลับมาครับ

[Risu]

มาแล้ว มาแล้ว มาแล้วววววว!!!!!!!!

มาแล้วจริงๆด้วยๆๆๆๆๆๆๆๆ

ฉากต่อสู้มันส์มากๆ ลิลลี่สุดยอด!! ><

ปล.อมยิ้มกับตอนเล่นตะกร้อ อิอิ ^^

[ท่านลุงในตำนาน]

= ='' บ่นต่อ(ติดใจ)

ในส่วนของเนื้อเรื่อง ผมไม่บ่นนะ เพราะเป็นจิตนาการส่วนบุคคล

ยังไงก็ "รั่ว" ได้ใจจริงๆ ฮ่ะๆๆๆ

เข้าเรื่องกันต่อ

พออ่านในช่วงแรกๆ ก็บอกได้เลยว่า สิ่งที่บ่นไปเมื่อคราวก่อนได้รับการนำไปใช้แล้ว(ตื่นตาขึ้นเยอะ)

แต่มาช่วงหลังๆ ไหง กลับถูกละเลย (คิดว่ารีบลงก่อนไปเรียน ว่างๆ ก็แก้ไขด้วยเน้อ)

อย่างการใช้อักษรหนาในประโยคที่ส่งเสียงดังๆ และสีของคำพูด(ของใครใช้สีไหน ก็ใช้ให้ตลอดด้วย)

อ้อ...อีกเรื่อง

ไอ้เจ้า M นี่มืมือซ้ายสองข้างหรือเปล่า? (ไปดูรูปสุดท้ายสิ)

ฮ่ะๆๆ

["Pink Marker"]

ลิลลี่! เธอน่ารักในสายตาของวานิมากเลยล่ะ!!

รู้สึกคู่ต่อสู้ตั้งแต่ตอน 1 และตอนนี้จะ เอ่อ....

ติดตามต่อไปคร้าบ > <~

[ChaosPhoenix]

ลิลลี่  นี่ถืออาวุธกี่อย่างเนี่ย อ่านแล้วเริ่มงง M มีความสามารถในการเลียนแบบรึ

[Kimur@]

กลับมาแล้ว และก็อ่านอย่างละเอียดละ เรื่องนี้แต่งได้ดีเหมือนเคยครับ การบรรยายไปเรื่อยๆ อ่านแล้วม่มีเบื่อเลย ไหลลื่นตลอด 

[ลูคุงไม่ถึกนะ]

คอสมอส - ใครก็ได้.. ฉันขอมีดหรือเลื่อยที....

ลูซัง - จะเอาไปทำอะไรหรอครับท่านคอสมอส..?

คอสมอส - ชั้นจะเอามาผ่าสมองยัยบ้าพลังนั่นว่าข้างในมันมีอะไรอยู่น่ะสิ...

ลูซัง - เอ่อ... ผมว่าอย่าจะดีกว่านะฮะ...

คอสมอส - นายมีเหตุผลอะไรจะมาห้ามฉัน....(ยะ) ?

ลูซัง - ไม่ใช่ครับ - -" ผมหมายถึงว่าท่านควรใช้อย่างอื่นมากกว่ามีดกับเลื่อยนะครับ

คอสมอส - ?

ลูซัง - ผมขอแนะนำเข็มใหญ่ๆ ค่อยๆเจาะหัวไปจะดีกว่านะครับ...

คอสมอส - ....นี่แกเป็น M ใช่ไหม...

ลูซัง - .....

---

[me=โรคบ้าดิสนีย์กลับมากำเริบ]โดนตบ สลบคามือ...[/me]

ปล.

M - ฮืม? มีใครเรียกผมหรอ?

N - ไม่ใช่แล้ววววว!!!

[me=โรคบ้าดิสนีย์กลับมากำเริบ]โดนตบ สลบคามือ #2[/me]

[ป.โหล่]

อ่านจบสองตอนรวดครับ

อาโอกิริ เอ๊ย อความาแล้ว N เอ๊ย M มาแล้ว ตอนต่อไปจะเป็นใครน้า(M ตอนยิงธนูเท่ห์มาก)

[Guest bulbabenz]

เปิดทิ้งไว้ซะนาน แล้วก็ได้อ่าน ฟิ่ว...

M นี่ไผ +-+

อยู่ ๆ ก็มีอะไรอย่างนี้ด้วยแฮะ หลุน ๆ ๆ