The Dissidia : สงครามนิรันด์ที่ 9 / (Comic) Last Chapter : After This Day [END]

[~Wallohz~]

M....

M.........

M..................

....

.................

คงคิดมากไปกับชื่อแบบนี้แหะ

คิดมากไป......

คิดมากไป.........

[Myanoct]

รอบนี้ขำมากครับ อ่านแล้วหายเครียดเลย

เธอช่างเป็นตัวของตัวเองจริงๆ ถึงจะไม่เหมาะจะเป็นศรีภรรยาแต่ก็มีความน่ารักเฉพาะตัวสุดๆเลย

M จะขำขนาดนั้นก็ไม่น่าแปลกใจเลย

ตอนนี้ปลื้มตัวละครทั้งฝ่ายเคออสและคอสมอสมากครับ

แต่เจ๊คอสมอสนี่สงสัยจะเล่นหมากแพ้บ่อย ดูเจ๊แกเก็บกดนะเนี่ย XD

[BLYTHE]

อ่านไปฮาไป...

ไม่มีที่ติเลยค่าาา..

จะว่าไปมือ M ตอนยิงธนูดูแปลกๆแฮะ = ="

[Thama]

และในที่สุด.........ไอ้บ้านี้มันก็มา(แต่ว่าเหมือนดีนะว่าคุง)

โอ้!!!!ยัยนี้เถื่อนดีแท้ว่าแต่คอสมอสสนใจปืนเจาะกระโหลกมะจะได้รู้ว่าในหัวเจ๊นี่มีอะไรบ้าง

[WisdomWing]

มาอ่านแล้วล่ะ ขอโทษที่มาเม้นช้านะ ช่วงนี้กระดิกตัวไม่ได้เลย

เดี๋ยวตัวละครที่จะส่งไปขอเวลาอีกสักพักนะ ขอให้จบเรื่อแสดงละครนี่ก่อน

[Loveless Nova]

กรี๊ดดดดด~!!! ว่าคุงแอบอัพฟิคคคค~!!!

โชคดีที่ตื่นสายนะเนี่ยวันนี้ =w="

*สู่โหมดเม้น*

เห็นฝ่ายเคออสครั้งนี้แล้ว บอกได้คำเดียว.................

เฮือก! hito11 jiko11 เฮ้ย! pocha10 shinx11 wani11 porygon2 tyran1 haunter1 torchic1

มะ...มันมาแล้ว... มันมาแล้ว... มันมาแล้ว...

* >>It's You!!!<< โดนยิง

ว่าแต่ ลิลลี่จังนี่สุดยอดจริงๆแฮะ เอาเป็ดไปเลยห้าตัว  เหอๆ เหอๆ เหอๆ เหอๆ เหอๆ

ลิลลี่ได้เป็ดเหรอ.....สมกันดีแฮะ...

ใส่การอ้างถึงคำพูด

มาแล้ว มาแล้ว มาแล้วววววว!!!!!!!!

มาแล้วจริงๆด้วยๆๆๆๆๆๆๆๆ

ฉากต่อสู้มันส์มากๆ ลิลลี่สุดยอด!! ><

ปล.อมยิ้มกับตอนเล่นตะกร้อ อิอิ ^^

เคยเล่นตะกร้อวงแบบที่มีคนอยู่กลางวงไหมละ?

= ='' บ่นต่อ(ติดใจ)

ในส่วนของเนื้อเรื่อง ผมไม่บ่นนะ เพราะเป็นจิตนาการส่วนบุคคล

ยังไงก็ "รั่ว" ได้ใจจริงๆ ฮ่ะๆๆๆ

เข้าเรื่องกันต่อ

พออ่านในช่วงแรกๆ ก็บอกได้เลยว่า สิ่งที่บ่นไปเมื่อคราวก่อนได้รับการนำไปใช้แล้ว(ตื่นตาขึ้นเยอะ)

แต่มาช่วงหลังๆ ไหง กลับถูกละเลย (คิดว่ารีบลงก่อนไปเรียน ว่างๆ ก็แก้ไขด้วยเน้อ)

อย่างการใช้อักษรหนาในประโยคที่ส่งเสียงดังๆ และสีของคำพูด(ของใครใช้สีไหน ก็ใช้ให้ตลอดด้วย)

อ้อ...อีกเรื่อง

ไอ้เจ้า M นี่มืมือซ้ายสองข้างหรือเปล่า? (ไปดูรูปสุดท้ายสิ)

ฮ่ะๆๆ

ไม่อยากใช่ตัวหนามากนักอ่ะ เพราะ......นิยายส่วนมากตามท้องตลาดก็ไม่ใช้ตัวหนานี้หน่า!!!! (ไม่ใช่แต่ก็ยังมีคนอ่านและชื่นชม) ก็เลยไม่อยากใช้มากนัก เพื่อเป็นการฝึกฝีมือไปในตัว...

ลิลลี่! เธอน่ารักในสายตาของวานิมากเลยล่ะ!!

รู้สึกคู่ต่อสู้ตั้งแต่ตอน 1 และตอนนี้จะ เอ่อ....

ติดตามต่อไปคร้าบ > <~

คริๆๆ ก็บอร์ดนี้เป็นบอร์ดโปเกม่อนนี้หน่า~ ^^

ลิลลี่  นี่ถืออาวุธกี่อย่างเนี่ย อ่านแล้วเริ่มงง M มีความสามารถในการเลียนแบบรึ

สองอย่างเอง กระบองคู่กับธนู... และก็ M พลังของ Zoroark ครับ

กลับมาแล้ว และก็อ่านอย่างละเอียดละ เรื่องนี้แต่งได้ดีเหมือนเคยครับ การบรรยายไปเรื่อยๆ อ่านแล้วม่มีเบื่อเลย ไหลลื่นตลอด  ^^

ขอบพระคุณครับ TTwTT

คอสมอส - ใครก็ได้.. ฉันขอมีดหรือเลื่อยที....

ลูซัง - จะเอาไปทำอะไรหรอครับท่านคอสมอส..?

คอสมอส - ชั้นจะเอามาผ่าสมองยัยบ้าพลังนั่นว่าข้างในมันมีอะไรอยู่น่ะสิ...

ลูซัง - เอ่อ... ผมว่าอย่าจะดีกว่านะฮะ...

คอสมอส - นายมีเหตุผลอะไรจะมาห้ามฉัน....(ยะ) ?

ลูซัง - ไม่ใช่ครับ - -" ผมหมายถึงว่าท่านควรใช้อย่างอื่นมากกว่ามีดกับเลื่อยนะครับ

คอสมอส - ?

ลูซัง - ผมขอแนะนำเข็มใหญ่ๆ ค่อยๆเจาะหัวไปจะดีกว่านะครับ...

คอสมอส - ....นี่แกเป็น M ใช่ไหม...

ลูซัง - .....

------------------------------------------------------------------------------------------

* โรคบ้าดิสนีย์กลับมากำเริบ โดนตบ สลบคามือ...

ปล.

M - ฮืม? มีใครเรียกผมหรอ?

N - ไม่ใช่แล้ววววว!!!

* โรคบ้าดิสนีย์กลับมากำเริบ โดนตบ สลบคามือ #2

แค่เข็มใหญ่ๆก็เอาไม่อยู่หรอกเพ้ มันต้องเสาเข็มเลย!!!

อ่านจบสองตอนรวดครับ

อาโอกิริ เอ๊ย อความาแล้ว N เอ๊ย M มาแล้ว ตอนต่อไปจะเป็นใครน้า(M ตอนยิงธนูเท่ห์มาก)

เท่ห์.....แต่คงไม่ทันได้สักเกตุมือที่วาดผิดสินะ (คนแต่งพึ่งมารู้เอาตอนลงฟิคแล้วอ่านทวน -*-)

เปิดทิ้งไว้ซะนาน แล้วก็ได้อ่าน ฟิ่ว...

M นี่ไผ +-+

อยู่ ๆ ก็มีอะไรอย่างนี้ด้วยแฮะ หลุน ๆ ๆ

ไม่ฮู้สิ....ฮะๆๆๆ ไม่ใช่ N แน่ๆละ

M....

M.........

M..................

....

.................

คงคิดมากไปกับชื่อแบบนี้แหะ

คิดมากไป......

คิดมากไป.........

คิดมากไปแล้วนะครับ เขาชื่อ M จริงๆ!!! >w<

รอบนี้ขำมากครับ อ่านแล้วหายเครียดเลย

เธอช่างเป็นตัวของตัวเองจริงๆ ถึงจะไม่เหมาะจะเป็นศรีภรรยาแต่ก็มีความน่ารักเฉพาะตัวสุดๆเลย

M จะขำขนาดนั้นก็ไม่น่าแปลกใจเลย

ตอนนี้ปลื้มตัวละครทั้งฝ่ายเคออสและคอสมอสมากครับ

แต่เจ๊คอสมอสนี่สงสัยจะเล่นหมากแพ้บ่อย ดูเจ๊แกเก็บกดนะเนี่ย XD

เปล่าเลย~ ตลอดมาเจ๊แกชนะตลอด!!! (ตามคัมภีร์เนื้อเรื่องหลักบอกไว้เช่นนั้น...)

อ่านไปฮาไป...

ไม่มีที่ติเลยค่าาา..

จะว่าไปมือ M ตอนยิงธนูดูแปลกๆแฮะ = ="

มีคนสักเกตุเห็นด้วย -*-

เขากำลังฝึกวาดมนุษย์อยู่!!!!

และในที่สุด.........ไอ้บ้านี้มันก็มา(แต่ว่าเหมือนดีนะว่าคุง)

โอ้!!!!ยัยนี้เถื่อนดีแท้ว่าแต่คอสมอสสนใจปืนเจาะกระโหลกมะจะได้รู้ว่าในหัวเจ๊นี่มีอะไรบ้าง

แรงนะเนี้ยพ่อยอดมือปืนสายโลลิ...

Me/ โดนเป่าดับ...

มาอ่านแล้วล่ะ ขอโทษที่มาเม้นช้านะ ช่วงนี้กระดิกตัวไม่ได้เลย

เดี๋ยวตัวละครที่จะส่งไปขอเวลาอีกสักพักนะ ขอให้จบเรื่อแสดงละครนี่ก่อน

Yup!! ตัวละครที่เกินหลักสิบไปจะถือว่าเป็นตัวละครพิเศษ(ถ้ายังอ่านอยู่) และเป็นตัวละครสำรอง(ถ้าเจ้าของตัวละครในลำดับ 1-10 ไม่มาเม้นฟิคเลย)

---------------------------------------------------------------------------

ขอเวลาสักหน่อย กำลังเตรียมอัพโหลดภาพเพื่อลงฟิควันนี้....

[Loveless Nova]

Chapter 03 – Strong Because Loss

***------------Dream End------------***

“อืม...ที่นี้ที่ไหนกัน....”

มือเล็กๆขาวนวลยกขึ้นแตะริมฝีปากพร้อมมองบรรยากาศที่ๆตนอยู่ไปรอบๆ เบื้องหน้าของเธอนั้นมีดาบที่มีขนาดใหญ่กว่าเธอหลายพันเท่าปักอยู่ท่ามกลางบ่อลาวาที่ร้อนระอุเบื้องล่าง มีเส้นทางเดินจากจุดที่เธอยืนอยู่ไปถึงดาบเล่มนั้น รอบนอกออกไปถัดจากบ่อลาวาก็มีลักษณะเหมือนอัศจรรย์ที่นั่งของโคลอสเซี่ยมที่มีสภาพการพังทลาย และบนอากาศเหนือพื้นลาวานั้นเองก็มีเศษซากก้อนหินลอยนิ่งอยู่กลางอากาศอยู่อย่างน่าอัศจรรย์

“ชู่ว~ ดีนะเนี้ยที่ไม่ตกลงไปในบ่อลาวา ไม่งั้นศพไม่สวยกลับโลกเก่าแน่เลย...”

ตุ้บๆ ร่างบางปัดฝุ่นผงที่เกาะอยู่บนเสื้อกันฝนสีเหลืองตัวเก่งของเธอออก ก่อนจะควงร่มในมือหนึ่งรอบและโยนขึ้นกลางอากาศแล้วหายไป(เก็บอาวุธ) เธอมองซ้ายมองขวาเพื่อมองหาทางออกจากสถานที่นี้ และค่อยๆเดินไปตามเส้นทางสายกลางไปสู่ดาบที่ปักอยู่ ณ ใจกลางสถานที่นี้

“ร้อนๆจริงๆเลยน้าที่นี้ รีบๆหาทางออกจากที่นี้ดีกว่า อยากไปที่ๆเย็นกว่านี้จัง...”

“มีแต่ซากปรักหักพัง น่าอดสูเสียจริงๆเลย หืม....”

บางสิ่งบางอย่างหวนเข้ามาในความคิดเธอ เมื่อเธอมองเห็นความเสียหายของสิ่งก่อสร้างโดยรอบ

“อึก....”

เท้าทั้งสองหยุดขยับไปเสียฉับพลัน เมื่อเธอนึกถึงเรื่องราวอะไรบางอย่างได้

“บ้าน....ของฉัน....ครอบครัว.....อั๊ก!!”

เข่าของร่างบางกระทบลงกับพื้น เด็กหญิงในเสื้อกันฝนยกสองมือขึ้นจับหัวตัวเองแน่น ความทรงจำที่ไหลย้อนเข้ามาให้เห็นใหม่ในหัวเธอ กำลังทำให้เธอสัมผัสกับความเจ็บปวดในอดีตอีกครั้ง

***-------- Memory Flash Back --------***

“เร็วเข้า!! เธอรีบพาลูกหนีไปทางประตูหลังเร็วเข้า!!”

ชายในชุดสีสูทสีดำเสื้อในสีขาว กางเกงขายาวสีดำตะโกนบอกหญิงสาวที่ประคองเด็กอายุประมาณ 5 ขวบอยู่ในอ้อมแขน ส่วนตัวเขานั้นก็ยกปืนลูกโม่สีเงินกระหน่ำยิงเข้าใส่ชายชุดดำ สวมหมวกดำหลายสิบคนที่กำลังกรูเข้ามาทางประตูบ้าน ที่ตอนนี้บ้านที่พวกเขาอยู่นั้นกำลังถูกโหมให้ทรุดโทรมด้วยเปลวไฟที่ติดพรึ่บอยู่ทุกหนแห่งของบ้าน

“ล....แล้วคุณละจะทำยังไง”

“ขอเพียงพวกเธอรอด ผมก็ดีใจแล้วละ รีบไปหาตำรวจเร็ว พวกนั้นจะช่วยคุ้มครองพวกเธอได้!!!”

“ถ้าคุณไม่ไปด้วยแล้วฉันจะอยู่ได้ยังไง!!”

“รีบไปสิ!! ผมจะต้านพวกมันไว้ไม่อยู่แล้วนะ  อ๊ากกกกก~!!!”

ชายที่ได้ชื่อว่าพ่อของเด็กน้อยถูกปืนยิงเข้าใส่ร่างจนซวนเซ แต่เขาก็ยังไม่หยุดยิงปืนจนกระทั่งเขาล้มลงไปทั้งๆที่กำปืนไว้แน่น หญิงสาวผู้เป็นแม่เธอรีบวิ่งไปดูผู้ชายคนนั้นด้วยความตกใจ และไม่ช้าเธอก็ถูกปืนยิงจนเสียลมหายใจไปอีกคน

“เหลือเด็กคนนี้แค่คนเดียวแล้วนะครับ”

“เก็บมันซะด้วยละกัน ต้องโทษพ่อมันเองที่ไม่ยอมขายที่ดินให้เรา หึๆๆ ไอ้หนู~ พ่อแม่แกก็ตายไปแล้ว งั้นชั้นจะช่วยส่งไปโลกโน้นให้ไปหาพ่อแม่ด้วยเลยละกัน จะได้อยู่พร้อมหน้ากันเลยไง ชั้นใจดีใช่มะ”

กริ๊ก! ปืนออโตเมติกสีดำขลับจ่อเข้าที่หน้าผากของเด็กสาวตัวน้อย แต่ตัวเธอนั้นก็หาร้องไห้ไม่ แววตาสีดำขลับของเธอกับลังมองผู้ชายที่ฆ่าพ่อแม่ของเธอด้วยแววตาที่โกรธแค้นมากเป็นที่สุด ที่เด็กน้อยคนหนึ่งที่ยังไม่ได้รู้จักโลกดีพอนั้นจะมองได้

“ลาขาด....”

เปรี้ยง!!!!

เสียงนั้นดังขึ้นมา แต่ลมหายใจของเด็กสาวก็ยังคงอยู่ แววตาของเธอพร่ามัวเพราะสติที่กำลังเลือนลางเนื่องจากความร้อนที่ได้รับและเรื่องราวการสูญเสียที่ทิ่มแทงจิตใจ จนยากที่สติของเด็กสาวผู้อ่อนวัยจะรับไหว และภาพสุดท้ายก่อนที่เธอนั้นจะสูญเสียสติไปก็คือ

ร่างสูงโปร่งในผ้าคลุมสีดำทมิฬและสวมหน้ากากที่กำลังโจมตีพลังลึกลับที่ทำให้ ชายชุดดำนั้นร่วงลงพื้นไปทีละคน....

---------------------------------------------------------------------

“เส้นทางเดินของผู้สูญเสีย....ต่อจากนี้เจ้าจะขีดเส้นชะตาของเจ้าเช่นไรก็คือเรื่องของเจ้าแล้ว”

เสียงดังสะท้อนเข้ามาในหู ทำให้เด็กน้อยลืมตาตื่นขึ้น เธอหันหน้าซ้ายขวาเพื่อมองหาเจ้าของเสียงแต่ก็หาพบไม่ นอกจากจะเจอกับร่มสีสีเหลืองที่มีความยาวเท่าหนึ่งของตัวเธอ เธอหยิบมันขึ้นมาและใช้มันประคองให้ตัวเองลุกขึ้น เบื้องหน้าของเธอนั้นก็คือบ้านเล็กๆที่แสนสงบสุข ที่เธอกับพ่อแม่เคยอาศัยอยู่อย่างสงบสุขกำลังไหม้เป็นเถ้าถ่านและทรุดลงไปเรื่อยๆ

เพราะยังไม่ได้เอ่ยคำขอบคุณต่อร่างในผ้าคลุมดำทมิฬ เด็กสาวผู้ไร้ที่ให้กลับไป จึงตัดสินใจที่จะออกเดินทางเพื่อตามหาผู้ที่ชาวยเหลือตนไว้นับแต่นั้น

***-------- Memory Flash Out--------***

“แฮ่กๆๆ ทำไมถึงต้องไปคิดถึงตอนนั้นด้วย ทำไมถึงต้องย้อนมาทำให้เราเจ็บปวดแบบนี้ด้วย...ฮึกๆๆ”

หยาดน้ำตาไหลรินออกมาจากขอบตาลงสู่บนพื้นหยดแล้วหยดเล่า ความเสียใจที่ยากนักที่ใครจะเข้าหากไม่ได้เจอกับตัวกระหน่ำเข้าใส่หัวใจของเธอ ให้เจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่มีบาดแผลใดๆ

“เฮ้!! นั้นนายใช่ไหมนะ!!”

เสียงหนึ่งดังมาจากอีกทิศหนึ่งของแผ่นดาบขนาดยักษ์ที่ปักอยู่ใจกลางนั้น หญิงสาว....เอ่อ....คงต้องบอกชื่อสักทีแล้วสิ ชักจะแต่งลำบากแล้วนะ!! คินะปาดน้ำตาก่อนจะวิ่งไปหลบหลังแผ่นดาบอีกด้านของเสียงปริศนานั้นอย่างเร็ว และแนบหูฟังเสียงนั้น ที่ดูเหมือนจะไม่ได้อยู่เพียงลำพังด้วย

“แกเองเหรอ M เป็นยังไงบ้าง?”

“ฮะๆๆ ก็ไปเล่นกับผู้หญิงที่ใส่ชุดเกราะท่าทางตลกๆคนหนึ่งนะ ไม่มีอะไรมากหรอก”

“แสดงว่าแกจัดการเธอเรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”

“ก็....ยังไม่ได้จัดการเธอเลยหรอกนะ หน้ากากเยือกแข็ง แบบว่าเธอนั้นทำให้ฉันหัวเราะได้แบบลืมตายขนาดนั้น ก็เลยปล่อยให้เธอรอดไปสักครั้งนึงก่อน แล้วไว้ครั้งหน้าค่อยจัดการเธอเด็ดขาดไปเลย”

“ฮึ!! ช่างเอาแต่ใจตัวเองจริงๆนะพวกลูกคนชนชั้นสูงเนี้ย เข้าใจยากเสียจริงๆ”

“ความคิดก็ของผม ศัตรูก็ของผม ฝีมือก็ของผม มันเป็นของผมนี้ครับช่วยไม่ได้นี้หน่า จะให้ใครมากะเกณฑ์อะไรผม ผมไม่ชอบหรอกนะครับ คุณหน้ากากเยือกแข็ง....แต่ยกเว้นให้โทกะจังที่รักผมคนเดียว...”

“...................นี้....เจ้าหนูสกปรกที่อยู่ข้างหลังนั้นนะ จะซ่อนตัวแอบฟังพวกข้าคุยกันอีกนานไหม.......”

เฮือก!!! คินะสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อถูกเสียงปริศนานั้นจับได้ว่าเธอแอบฟังอยู่ เธอจึงเรียกร่มคู่ใจมากระชับในมือพร้อมรบและออกจากเบื้องหลังแผ่นดาบ เผชิญหน้ากับสองนักรบแห่งเคออส ที่คนหนึ่งเป็นชายหนุ่มผู้มีผมสีเขียวยาวสลวยจรดสะโพกในชุดสีขาวและสวมหมวกแก๊บ และอีกร่างหนึ่งก็เป็นร่างสูงใหญ่ที่ฟังดูจากน้ำเสียงแล้วน่าจะเป็นผู้ชาย ซึ่งสวมหน้ากากสีขาวที่ดูราวกับปีศาจไว้ โดยมีผมสีขาวงองยาวออกมาจากด้านหลังศีรษะ

“นักสู้พันธุ์คอสมอสมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงกัน ดีละ!! ขอให้ฉันเล่นกับเธอหน่อยได้ไหมหน้ากากเยือกแข็ง?”

“ก็ตามใจเจ้าละกั......”

“ไม่ได้!!! นายจะต้องสู้กับฉันเท่านั้น!!!!”

ทั้งหมดเงยหน้าขึ้นพรึ่บโดยพร้อมเพรียง สูงขึ้นไปเหนือดาบยักษ์ที่ปักอยู่นี้ ณ บริเวณส่วนที่เป็นท้ายของด้ามดาบ มีร่างระหงศ์ในชุดเกราะจีนโบราณสมัยรุ่นจอมยุทธ์สีฟ้ายืนอยู่พร้อมกระบอกคู่คู่ใจ เธอนั้นเอียงตัวลงและวิ่งไต่แผ่นดาบลงมาในแนวดิ่ง ที่พอใกล้ถึงพื้นเธอก็ถีบตัวไปยืนอยู่ข้างๆตัวคินะทันที

“เจอกันอีกแล้วนะครับ ยัยเถื่อน”

“ปากดีนักนะนาย!!! ฉันจะมาทวงชัยชนะของฉันคืนจากนาย ย๊ากกก!!!”

ลิลลี่ จาง อินทรีน้อยคลั่งสะบัดอาวุธคู่กายเข้าใส่ M ในทันทีที่พูดจบ ทั้งสองปะทะกำลังเข้าใส่กัน และค่อยๆกระโดนถอยห่างไปจากบริเวณที่คินะกับหน้ากากเยือกแข็งยืนอยู่ ไปสู้กันในบริเวณที่คล้ายที่นั่งของโคลอสเซี่ยมรอบนอกแทน ตอนนี้เหลือเพียงคินะกับหน้ากากเยือกแข็งเท่านั้นที่ยืนประจัญหน้ากันอยู่

“สุดท้าย....พวกเราก็ต้องสู้กันอยู่ดีใช่ไหม...”

“อย่างงั้นเหรอ....”

“ต้องมาสู้กับเด็กเนี้ย รู้สึกไม่ดีชะมัด...”

“อ...อย่ามาดูถูกฉันนะ!!!”

ฉัวะ!!! เหล็กปลายร่มสีเหลืองสะบัดเข้าใส่หน้ากากเยือกแข็ง แต่อีกฝ่ายไหวตัวทันจึงหลบได้ และมีเพียงชายผ้าคลุมเท่านั้นที่ถูกตัดขาด จากนั้นบุรุษผ้าคลุมดำก็ต้องถอยตัวหลบการโจมตีโดยการใช้ร่มทิ่มแทงของคินะเรื่อยๆ ดูเหมือนร่มของคินะนั้นจะเป็นเหมือนกับดาบเรียวยาวที่ใช้ในกีฬาฟันดาบยังไงยังงั้น(แบบว่ามีส่วนปลายที่แหลมและคมอานะ)

“โฮๆๆ อาวุธเด็กเล่นนั้นก็น่ากลัวใช่ย่อยนี้หน่า แต่มันก็ได้แค่นั้นละ!!”

เปรี้ยง!!! การโจมตีด้วยร่มของคินะถูกปัดกลับเมื่ออีกฝ่ายนั้นดึงมือออกมาจากผ้าคลุมและเรียกน้ำแข็งออกจนกลายเป็นดาบและฟันโต้กลับ ทั้งๆที่สถานที่นี้นั้นร้อนระอุราวกับปากปล่องภูเขาไฟ แต่ดาบน้ำแข็งเล่มนั้นกลับไม่มีหยดน้ำละลายออกมาเลยแม้แต่น้อย น่ากลัวว่าพลังน้ำแข็งของหน้ากากเยือกแข็งนั้นจะมีพลังสูงส่งมากทีเดียว

“พลัง.....จงสถิตร่วมกับข้า!!!”

ซูม!! ชายในผ้าคลุมดำสะบัดแขนทั้งสองกางออกไป จนเผยให้เห็นร่างภายในผ้าคลุมที่เป็นผ้ายึดสีดำที่ลำตัวและแขนขาที่เป็นปล่องๆ เบื้องหลังของหน้ากากน้ำแข็งนั้นปรากฏเงาของปีกสยายออกมา ที่มีลักษณะไม่เหมือนกัน เงาปีกข้างซ้ายนั้นดูเหมือนกับปีกของนก แต่ปีกข้างขวานั้นกลับดูเหมือนปีกที่น่าจะเป็นครีบของสัตว์น้ำที่มีสามแฉก!

“วายุสลาตัน!!!”

ตูม!!! หน้ากากน้ำแข็งสะบัดฝ่ามือยิงสายลมที่รุนแรงเข้าใส่คินะ คินะยกร่มของตัวเองชี้ไปด้านหน้าและกางร่มออกมาประมาณ 45 องศา ทำให้กระสุนลมที่ศัตรูยิงมานั้นแหวกทางออกไปจนหมด

“เพลิงพญาไฟ!!!”

“หว๊า!!!”

คินะกระเด็นถอยไปพร้อมกับร่มและกระแทกหลังกับแผ่นดาบยักษ์อย่างแรง เมื่อหน้ากากเยือกแข็งนั้นยิงลำเปลวเพลิงเข้าใส่ซ้ำกระสุนอากาศที่ถูกยิงมาก่อน ก่อให้เกิดระเบิดขนาดย่อมขึ้น แต่เพราะคินะนั้นกางร่มป้องกันตัวเองได้ทัน จึงทำให้ไม่ได้รับความเสียหายมากนัก ทว่าการกระเด็นจนกระแทกกำแพงนั้นก็ทำเอาบอบช้ำไปพอควร

ควับ~ ควับ~ ควับ~

“Random Needle(เข็มพิฆาต)!!!”

ฟิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คินะควงร่มโดยใช้มือเกี่ยวที่ด้ามสามรอบ จากนั้นก็โยนขึ้นฟ้าและถีบตัวตามไปจับด้ามร่มขึ้น จากนั้นก็สะบัดปลายร่มเล็งมาที่หน้ากากเยือกแข็ง แล้วเข็มที่หนากว่าเส้นผมเล็กน้อยก็พุ่งเข้ากระหน่ำใส่ศัตรูราวกับห่าฝน หน้ากากเยือกแข็งใช้ดาบปัดป้องตัวเองจากเข็มเหล่านั้นจนกระทั่งเข็มนั้นหยุดการโจมตีลง

“Umbrella Throwing Impact(ร่มพิฆาต)”

คินะหุบร่มลงและควงมันด้วยความเร็วสูง ก่อนจะขว้างออกไป มันหมุนควงสว่านราวกับจะเจาะทะลุทุกสิ่งที่ขวางทางมันได้

“หึ!! คิดว่าข้าจะอยู่เฉยๆให้โดนเหรอ"

หน้ากากเยือกแข็งคิดจะพุ่งตัวหลบ แต่ว่า...

"อั๊ก!! ทำไมกัน....ทำไมขยับไม่ได้!!”

“เพราะเข็มไงละ! นายนะโดนเข็มอาบยาชาของฉันเข้าไปแล้ว!!!”

“บ....บ้าจริง!!!”

ฉึกกกกกกก!!!!! ร่มสีเหลืองเจาะทะลวงผ่านร่างสูงโปร่งนั้นจนทะลุออกข้างหลังปักกับพื้น จากนั้นก็หายไปและกลับมาอยู่ในมือของคินะอีกครั้ง คินะกางร่มและค่อยๆลอยตัวลงมายังพื้นอย่างช้าๆและนิ่มนวล เธอแตะพื้นจากนั้นก็ยกร่มขึ้นเพื่อเตรียมสู้อีกครั้ง เพราะรู้ว่าแค่นี้นั้นคงจัดการศัตรูไม่ได้ หน้ากากเยือกแข็งกุมท้องที่ทะลุไว้และเงยหน้าขึ้นมาพูดกับคินะ

“ร้ายไม่เบาเลยนี้หน่าเจ้าหนู....อะไรทำให้แกแข็งแกร่งเช่นนี้ได้”

“ความสูญเสีย....ละมั้ง...”

“ความสูญเสีย....ทำให้แข็งแกร่งอย่างนั้นหรือ?”

“ใช่แล้วละ!! เพราะฉันรู้ดี...ว่าความสูญเสียนะมันแสนเจ็บปวดและทรมานมากแค่ไหน ราวกับหัวใจจะแตกสลายสิ้นลงให้ได้ตรงนั้นเพื่อให้ความรู้สึกที่เจ็บปวดนั้นหมดไป เพราะงั้นฉันจึงไม่อยากให้ใครต้องมารู้สึกเหมือนฉัน....ฉันจึงอยากแข็งแกร่งขึ้นเพื่อจะได้ไม่ต้องสูญเสียใครอีก และช่วยคนอื่นไม่ให้สูญเสียด้วย!!!”

“หึ....หึๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ ความสูญเสีย~ ความสูญเสียของข้า”

จู่ๆหน้ากากเยือกแข็งก็หัวเราะจนคินะผงะไปเล็กน้อย ร่างผ้าคลุมดำสะบัดผ้าคลุมออกจนเผยให้เห็นร่างของชายชราที่นั่งอยู่บนรถเข็นที่ถูกห่อมหุ้มด้วยน้ำแข็งที่มีลักษณะคล้ายลำตัวของมนุษย์แต่กลับขยับได้อย่างอิสระ(แต่มีรูโบ๋ที่ท้องด้วยนะ) เด็กสาวตกใจอย่างมากเมื่อได้เห็นร่างที่แท้จริงของหน้ากากเยือกแข็ง

“เพราะสูญเสียข้าจึงปรารถณาที่จะได้มันกลับคืนมา! แม้ต้องย้อนเวลาข้าก็ยอม!!!”

วู้บ!!! ฉับพลันนั้นบริเวณเหนือศีรษะของหน้ากากเยือกแข็งก็ปรากฏสัญลักษณ์คล้ายนาฬิกาขึ้นมาและร่างเบื้องหน้าคินะก็หายไป คินะนั้นหมุนตัวมองซ้ายขวาอย่างระวังตัว เพราะไม่รู้ว่าศัตรูจะโจมตีจากทางไหน

“ทริปเปิ้ลซันไชน์!!!!” *Credit : Bluewind*

“อ๊า!!!!!!!!!!”

หน้ากากน้ำแข็ง(ที่ถอดผ้าคลุมแล้ว)ปรากฏเหนือตัวคินะ และหมุนมือเป็นวงกลมสร้างพลังแสงแดดที่ร้อนแรง 3 สายพุ่งตรงเข้าใส่เธอทันที แม้ว่าคินะจะกางร่มมากันแสงแดดได้ทัน แต่ความร้อนนั้นก็ยังพุ่งทะลุร่มมาทำร้ายคินะได้ ความเสียหายของกระบวนท่านี้ทำเอา HP ของเธอลดหวบจนเข้าสู่ขั้นที่ศัตรูสามารถใช้ท่าปิดฉากได้แล้ว

“เสร็จข้าละ!!!! เมทริคมูฟฟฟฟ!!!”

เวลาถูกชะลอให้ช้าลงด้วยพลังควบคุมเวลาของหน้ากากน้ำแข็ง ร่างน้ำแข็งนั้นพุ่งดิ่งด้วยความเร็วสูงเข้าหาร่างที่เคลื่อนไหวด้วยความเร็วต่ำทันที แต่เขากลับต้องตาเบิกกว้างเมื่อ...

ผัวะ!!!!!! ริบบิ้นสีฟ้าครามที่ผูกอยู่ที่ผมของคินะ ตวัดตบเข้าใส่ร่างน้ำแข็งไม่เลี้ยงจนแตกเป็นเสี่ยง และตีซ้ำเข้าใส่ร่างที่นั่งบนรถเข็นจน HP ลดหวบแทบไม่เหลือและกระเด็นออกไป เวลาเดินกลับมาเป็นปกติอีกครั้งนึก

“อั๊ก!! ริบบิ้นนั้นก็เคลื่อนไหวด้วยตัวเองได้งั้นเหรอ! ท่าของเราใช่ได้แค่กับสิ่งมีชีวิตเท่านั้น บ้าจริงเชี่ยว!!!”

“เอาละนะค่ะตา! ปิดฉากกันสักทีละ!!”

ชิ้ง! ชิ้ง! ชิ้ง! เส้นสายพลังงานไฟฟ้าสีเหลืองปรากฏขึ้นกลางอากาศและขีดเขียนจนกลายเป็นปิระมิดล้อมหน้ากากเยือกแข็งไว้ คินะวิ่งไต่แผ่นดาบขึ้นไปและกระโจนตัวขึ้นไปอยู่ตรงจุดแหลมของปิระมิดเส้นพลัง ซึ่งพอเธออยู่ตรงนั้นแล้วเธอก็ไม่มีทีท่าว่าจะร่วงเลย สายฟ้าค่อยๆสะสมอยู่ในร่มและไหลลงไปเรื่อยๆจนมาถึงปลายโลหะและ...

“Close Combat : Triangle  Thunder(สายฟ้าพิฆาต)”

เปรี๊ยยยยยยยย~!!!!!!!!!!!!! สายฟ้านับล้านๆโวลต์ไหลเข้าสู่ปิระมิดเส้นพลังพลังและเข้าโจมตีใส่ร่างที่อยู่ภายในปิระมิดนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพราะสายฟ้านั้นไม่มีที่ไปเนื่องจากถูกพลังงานที่แผ่ออกมาจากเส้นพลังกักบริเวณไว้ จนกระทั่งพลังงานไฟฟ้าหมดลง คินะก็กางร่มลอยลงมาสู่พื้นอย่างนิ่มนวลอีกครั้ง เธอหมุนตัวไปมองชายชราที่นั่งอยู่ข้างรถเข็นที่ล้มอยู่ เขายื่นเท้าไปข้างหน้าข้างหนึ่งและอีกข้างก็ชันขึ้น

“คุณแพ้แล้วละ....”

“อืม......ใช่....แพ้แล้ว....”

ฟุ่บ!! หน้ากากเยือกแข็งจับรถเข็นขึ้นและพาตัวเองขึ้นไปรถเข็นด้วย เขาหมุนรถไปมองคินะอีกครั้งขณะที่ร่างกายของตัวเองค่อยๆสลายกลายเป็นแสงสีดำไปทีละน้อย

“นั้นคือทางเลือกที่เธอเลือกสินะ....เห็นแบบนี้แล้วฉันก็ดีใจจริงๆที่ช่วยชีวิตเธอเอาไว้...”

“ม....หมาย....หมายความว่าไงกันค่ะ!?! ห....หรือว่าคุณจะเป็น...”

คินะยืนอึ้งไปกับคำพูดของชายชราเบื้องหน้า เธอหันสายตาไปดูผ้าคลุมและหน้ากากของเขาที่ตั้งกองอยู่ใกล้ๆเขา พอได้มองดีๆแล้วเธอก็รู้สึกถึงความคุ้นเคยในหน้ากากและผ้าคลุมนั้น....มันเหมือนกับคนที่ช่วยเธอเอาไว้ไม่มีผิด

“คุณเป็น....คนที่ช่วยฉันเอาไว้งั้นเหรอค่ะ? คุณคือผู้มีพระคุณของฉันงั้นเหรอ!?!”

“ผู้มีพระคุณ.....หึๆๆๆ คำพูดที่ฟังดูดีแบบนั้นคงไม่เหมาะกับฉันหรอกนะ....ฉันก็แค่อยากเห็น...ว่าเจ้าเด็กน้อยที่ผ่านความสูญเสียเช่นเจ้าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไรก็เท่านั้นเอง เพราะฉัน.....ก็เคยสูญเสียสิ่งสำคัญของฉันไปเช่นกัน....และฉันไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี...”

“คุณ....”

“แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วละ....แข็งแกร่งขึ้นเพราะความสูญเสีย เพื่อไม่ให้สูญเสียไปอีก....ถึงแม้ฉันจะไม่สามารถช่วยเหลือเจ้าสองสัตว์เลี้ยงตัวน้อยที่ตายไปเพราะความผิดพลาดในการทดลองของฉันให้กลับมาหาฉันได้ แต่ฉันก็ขอปกป้องทายาทของเจ้าสองตัวนั้นไว้สุดชีวิตละนะ...”

“คุณ....ฉันควรจะเรียกคุณว่ายังไงดี ฮึกๆๆ”

เด็กสาวมีน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง เธอเคลื่อนตัวไปทรุดนั่งใกล้ๆเขา และอยากจะเรียกเขาที่กำลังจะหายไปนี้เพื่อที่เธอจะทำในสิ่งที่เธอตั้งเป้าหมายว่าเธอจะทำมาโดยตลอด...

“ฉันชื่อ....ยานางะ....”

“ต....คุณ....คุณยานางะ....หนู....หนูขอบคุณจริงๆที่คุณช่วยชีวิตหนูค่ะ!!!!!”

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากชายชรา นอกจากรอยยิ้มที่เขามีให้และฝ่ามือที่มาลูบแก้มของเธอเบาๆก่อนที่สัมผัสนั้นหายไปพร้อมกับร่างของชายชรา คินะร้องไห้ออกมาอย่างหนัก จนเมื่อถึงจุดหนึ่งเธอก็ลุกขึ้นมาและยิ้มได้อีกครั้ง ยิ้มอย่างสดใสมากกว่าที่เคย....เป้าหมายของเธอสำเร็จแล้ว...

วิ้ง! วิ้ง! วิ้ง!

สีเหลืองอ่อนๆเปล่งประกายใกล้ๆตัวเธอ คินะหันไปมองยังจุดที่หน้ากากน้ำแข็งได้หายตัวไป และพบอัญมณีสีเหลืองอ่อน ลักษณะเป็นแผ่นบางเรียบราวกับจานรองแก้วลอยหมุนรอบตัวเอง คินะยื่นมือไปจับสิ่งนั้นและมันก็หายกลับเข้าไปในตัวเธอ เธอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนที่จะหันไปสนใจสิ่งอื่นแทน

“ดูเหมือนการต่อสู้ของคุณ....อืม....คุณเถื่อนจะเสร็จแล้ว เราไปหาเลยดีกว่า(ชื่อแปลกจังแฮะ..)”

--------------------------------------------------------------------------------------------

อีกด้านหนึ่งของ Dream End

“หว่า~ แพ้จนได้สิผมเนี้ย...”

ชายหนุ่มผมเขียวร้องออกมาคล้ายจะเซ็งๆ เขาเอียงตัวลงกระแทกก้นนั่งกับพื้นที่ไต่เป็นระดับแบบที่นั่งของโคลอซเซียม ร่างกายของเขาค่อยๆโปร่งแสงและแตกสลายช้าๆกลายเป็นแสงสีดำทีละน้อย แม้น้ำเสียงจะฟังดูเซ็ง แต่ว่าใบหน้าของเขานั้นกลับบอกว่าเขาสนุกกับการต่อสู้กับศัตรูคนเดิมมากแค่ไหน

“เล่นใช้ท่าเดียวกันประสานงากับท่าเดียวกันแบบนี้ ช่างบ้าบิ่นจริงๆนะครับเนี้ยยัยเถื่อน”

“หึ!! ยังไงของจริงมันก็ยอมดีกว่าของปลอมอยู่แล้ว ถ้าแค่ตัวเองยังเอาชนะไม่ได้ ฉันก็ไม่มีทางเอาชนะพี่สาวฉันได้แน่ๆละ!!!”

“แต่ก็สนุกมากเลยจริงๆนะครับเนี้ย ไม่เคยสนุกแบบนี้มาก่อนเลย ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

“เช่นกัน! แต่สำหรับฉันแล้ว....ยินดีที่ไม่รู้จักดีกว่านะ พ่อหนุ่มเจ้าสำราญ”

“แหม....มาตั้งชื่อฉายาให้เขาซะได้นะยัยเถื่อน....ลาละ~!!”

วูปปป!!! ร่างเบื้องหน้าลิลลี่กลายเป็นละอองสีดำหายลับขึ้นฟ้าไป เธอถอนหายใจเบาๆและเก๊กท่าแห่งชัยชนะอีกครั้ง(ยังไงไม่อยากอธิบาย) จากนั้นเธอก็หันไปมองคินะที่วิ่งมาหยุดอยู่ข้างเธอแล้ว เธอเก้บอาวุธของเธอให้หายไปในอากาศ และยืนท้าวสะเอวคุยกับร่างเล็ก

“เอาละ! ทีนี้พวกเราก็กลับไปหาคอสมอสกันเถอะ”

“ค่ะ คุณเถื่อน ^^”

“ง่ะ....”

“คินะ!!! คินะ!!! อ๊ะ! อยู่ที่นี้เองเหรอ คินะจังเป็นอะไรบ้างหรือเปล่า??”

เสียงเรียกที่ฟังดูน่าคุ้นเคยสำหรับทั้งสองดังขึ้น ทำให้สองสาวหันควับไปมองโดยทันที วัยรุ่นชายอายุ 18 ปีในชุดผ้าคลุมสีแดงสไลด์ตัวมาตามขอบโคลอซเซี่ยมจากด้านตรงข้ามที่พวกเธอยืนอยู่ และแดชพุ่งตัวกลางอากาศมาอยู่ใกล้ๆพวกเธอทั้งสอง อเล็กซ์รายงานตัวแล้ว!!

“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะคุณอเล็กซ์ อย่าดูถูกพลังของหนูสิค่ะ เห็นอย่างนี้หนูก็ปราบนักรบของเคออสได้แล้วคนหนึ่งนะค่ะ”

“จริงเหรอ!! แล้วได้คริสตัลมาแล้วหรือยัง?”

“ได้แล้วค่ะ”

“แล้วเธอละยัยอินทรี?”

“แน่นอนอยู่แล้วคุณชายสุดหล่อ”

“ถ้างั้นพวกเราก็กลับไปหาคอสมอสพร้อมกันเถอะ!!!”

“โอ๊สสส!!!”

อเล็กซ์สะบัดมือไปยังทางออกจากมิตินี้ และนำหน้าทั้งสองคนไปอย่างรวดเร็ว แต่แล้วลิลลี่ก็รีบวิ่งไปตีขนาบข้างอเล็กซ์อีกหน ใบหน้าตอนนี้ของเจ๊แกออกแนวหื่นสุดๆจนอเล็กซ์เริ่มขยาด และคินะเดินช้าลงแบบไม่อยากเป็น กขค ไก่ขวางคลองสักเท่าไหร่

“นี้ๆๆ มาแต่งงานกันเถอะ!”

“ไม่แต่งครับ...” (- -“)

“แต่งกัน!!”

“ไม่แต่งครับ...” (= =”)

“เช่าก็ได้! จ้างก็ได้!! ซื้อก็ได้!!! แต่งงานกับฉันเถอะ!!!!”

“ไม่ใช่ของซื้อของขาย ไม่ใช่ผู้ชายขายบริการ ไม่แต่งโว้ย!!!!” !!!>[]<!!!

(มุขเก่ามาเล่าใหม่ซะงั้น เหอๆๆๆ)

--------------------------------------------------------------------------------

ยานางะ : ที่นี้ไม่มีคนชื่อหน้ากากน้ำแข็งนะ จำผิดคนแล้ว!!!

การเดินทางของกลุ่มสามคนแรกจบลงไปแล้ว ต่อไปก็เป็นสามคนต่อมาในลำดับการสมัครละ

ปล. ขอโทษท่านพาชิด้วยที่ตัวละครท่านมีนิสัยต่างจากที่ลงสมัครไปสักหน่อย

ปล2. ขอโทษด้วยถ้าท่านพาชิจะไม่ชอบหน้าคนที่มาช่วยชีวิตตัวละครท่านไว้

ปล3. ขอโทษทุกคนด้วยถ้าตัวละครของท่านทำอะไรผิดความตั้งใจท่าน

ปล4. ขอ.....ขอให้รอสัก กำลังเร่งปั่นฟิคอย่างเต็มที่แล้ว~!!!

Me/ กลับไปมุดหัวในงานและการบ้าน....

[ShadowSneak]

“พลัง.....จงสถิตร่วมกับข้า!!!”

แสงสว่าง จะสถิตอยู่กับเจ้า!! ไม่ใช่ละ - -*

สุดท้าย กลุ่มแรกก็จบลงอย่างสวยงาม~ รออ่านกลุ่มสองต่อ เหอะๆๆ

อ่านฟิคนี้แล้วลุ้นตัวโก่งเลยละ ว่าตัวร้ายจะเป็นใคร - -"

[Kimur@]

มาอ่านแล้วนะครับ เนื้อเรื่องน่าติดตามเหมือนเคย   แต่ว่า

มือเล็กๆขาวนวลยกขึ้นแตะริมฝีปากพร้อมมองบรรยากาศที่ๆตนอยู่ไปรอบๆ เบื้องของเธอนั้นมีดาบที่มีขนาดใหญ่กว่าเธอหลายพันเท่าปักอยู่

เบื้องไหนหรือครับ เบื้องหน้า เบื้องหลัง หรือกระเบื้อง

[me=かみじょう とま]โดนโบก[/me]

[ChaosPhoenix]

มาอ่านแล้วนะ เล่นมุขแต่งงานสินะ - - เหอๆ

["Pink Marker"]

น้ำกากเยือกแข็ง XD

รู้สึกเหตุการณ์ไวมาก มีหลายอารมณ์ แต่มากสุดน่าจะเป็นเศร้ากะซึ้ง...

ปล.ว่าคุง แต่งงานกับเจ๊เถอะ! *ผลั๊วะ*

[Risu]

ฟิคเรื่องนี้เนี่ย จะเข็มขัดสั้นไปถึงไหนน้า~

ตอนนี้มาหลายอารมณ์มาก

ชอบรูปสุดท้าย แต่ทำไมมือของคินะดูเหมือนเท้าแมวเลยล่ะ เมี้ยว~

[Myanoct]

ยานางิ เอ๊ย ยานางะ วาดเป๊ะมากเลยครับ ยังกับหลุดออกมาจากโปเกสุเปะ !

ตอนที่แล้วฮามาก มาตอนนี้ซึ้งมาก ลงมาแค่สามตอนก็ได้หลายอารมณ์สุดๆเลยครับ

รอติดตามต่อไป รอดูว่าฝั่งเคออสคนต่อไปเป็นใคร XD

[Thama]

และแล้วกลุ่มที่ปญอ.(น้อยกว่าตัวผมแน่ๆ)สุดๆก็จบไปแล้วสินะ

....นั้นมายานาง....*ผัวะ*[me=Rubysmart]โดนว่าตบกบาล[/me]

เอ่อว่าคุง.........ผมไม่ใช่โลลิค่อนน้อย[me=Rubysmart]หยิบปืนกราด[/me]

[BLYTHE]

มาอ่านละค่ะ

ไม่มีอะไรจะตินอกจาก...

ขอเพียงพวกเธอรอด ผมก็ด๊ใจแล้วละ รีบไปหาตำรวจเร็ว พวกนั้นจะช่วยคุ้มครองพวกเธอได้!!!

(อย่างอื่น คนอื่นติดไปแล้ว เป็นกำลังใจให้ต่อไป...)

[bluewind]

อ่านจบซะที

ฟิคนายนี่มันสุดยอดจริงๆวาว่า ฉากต่อสู้บรรยายได้สนุก อ่านแล้วน่าติดตาม ความต่อเนื่องของฉากต่อสู้เข้าขั้นเหมาะสมแล้ว ถือว่าตรงนี้ผมไม่มีอะไรจะแนะนำละครับ ^^

แต่ชื่อปลอมของพวกที่หน้าตาคุ้นๆทั้งหลาย อ่านทีไรก็สะดุ้งทุกที  - -

N = M เวอร์ชั่นนี้มันเป็นมาโซเรอะ =[]=

ยานางิ = ยานางะ ขออภัยนะครับ แต่พอผมอ่านถึงตรงนี้ กลับหลุดขำนิดนึงในช่วงซีเรียส - -

บอกตามตรงว่าผมโคตรฮาตอนฉากเล่นตะกร้อ คลายเครียดกันจริงนะเจ้าพวกนี้ XD

แล้วก็ทริปเปิ้ลซันไชน์ อย่างที่บอกไปในกล่องนะ เหอๆ

แล้วจะรอดูตอนที่ตัวผมได้ออกมาในฟิคเน้อ = =

[Loveless Nova]

แสงสว่าง จะสถิตอยู่กับเจ้า!! ไม่ใช่ละ - -*

สุดท้าย กลุ่มแรกก็จบลงอย่างสวยงาม~ รออ่านกลุ่มสองต่อ เหอะๆๆ

อ่านฟิคนี้แล้วลุ้นตัวโก่งเลยละ ว่าตัวร้ายจะเป็นใคร - -"

เหอๆๆ จะทำให้ลุ้นไปสุดๆเลย~ (นี้คือการย้ำเตือนว่าท่านยังอยู่ในบอร์ดโปเกม่อนนะ^^)

ใส่การอ้างถึงคำพูด

มาอ่านแล้วนะครับ เนื้อเรื่องน่าติดตามเหมือนเคย  ^^ แต่ว่า

อ้างถึง

มือเล็กๆขาวนวลยกขึ้นแตะริมฝีปากพร้อมมองบรรยากาศที่ๆตนอยู่ไปรอบๆ เบื้องของเธอนั้นมีดาบที่มีขนาดใหญ่กว่าเธอหลายพันเท่าปักอยู่

เบื้องไหนหรือครับ เบื้องหน้า เบื้องหลัง หรือกระเบื้อง ^^

* かみじょう とま โดนโบก

แก้แล้วละฮะ ^^!!

Me/ กระเบื้องหน้าแตก...

มาอ่านแล้วนะ เล่นมุขแต่งงานสินะ - - เหอๆ

ใช้ได้ดียามหมดมุข เหอๆๆ

น้ำกากเยือกแข็ง XD

รู้สึกเหตุการณ์ไวมาก มีหลายอารมณ์ แต่มากสุดน่าจะเป็นเศร้ากะซึ้ง...

ปล.ว่าคุง แต่งงานกับเจ๊เถอะ! *ผลั๊วะ*

มาสู่ขอสิฮะ ^^ *ผลั๊วะ*

ฟิคเรื่องนี้เนี่ย จะเข็มขัดสั้นไปถึงไหนน้า~

ตอนนี้มาหลายอารมณ์มาก

ชอบรูปสุดท้าย แต่ทำไมมือของคินะดูเหมือนเท้าแมวเลยล่ะ เมี้ยว~

เมี้ยว~ กะจะวาดเขากำมือนะค้าบ แต่ไม่รู้เป็นไงออกยังงั้นได้ไม่รู้(สงสัยเพราะวาดมอนสเตอร์มาเยอะเกินไป...)

ยานางิ เอ๊ย ยานางะ วาดเป๊ะมากเลยครับ ยังกับหลุดออกมาจากโปเกสุเปะ !

ตอนที่แล้วฮามาก มาตอนนี้ซึ้งมาก ลงมาแค่สามตอนก็ได้หลายอารมณ์สุดๆเลยครับ

รอติดตามต่อไป รอดูว่าฝั่งเคออสคนต่อไปเป็นใคร XD

THX มากเลย~!! เป็นคำชมที่แสนซึ้งจริงๆ TTwTT

และแล้วกลุ่มที่ปญอ.(น้อยกว่าตัวผมแน่ๆ)สุดๆก็จบไปแล้วสินะ

....นั้นมายานาง....*ผัวะ*

* Rubysmart โดนว่าตบกบาล

เอ่อว่าคุง.........ผมไม่ใช่โลลิค่อนน้อย

* Rubysmart หยิบปืนกราด

แต่โลลิคอนเยอะใช่ไหมล้า~!!!

Me/ สั่งลูคาริโอ้สร้างบาเรียสะท้อนกระสุน...

(อย่างอื่น คนอื่นติดไปแล้ว เป็นกำลังใจให้ต่อไป...)

ขอบคุณครับท่าน!!!

อ่านจบซะที เฮ้อ

ฟิค นายนี่มันสุดยอดจริงๆวาว่า ฉากต่อสู้บรรยายได้สนุก อ่านแล้วน่าติดตาม ความต่อเนื่องของฉากต่อสู้เข้าขั้นเหมาะสมแล้ว ถือว่าตรงนี้ผมไม่มีอะไรจะแนะนำละครับ ^^

แต่ชื่อปลอมของพวกที่หน้าตาคุ้นๆทั้งหลาย อ่านทีไรก็สะดุ้งทุกที  - -

N = M เวอร์ชั่นนี้มันเป็นมาโซเรอะ =[]=

ยานางิ = ยานางะ ขออภัยนะครับ แต่พอผมอ่านถึงตรงนี้ กลับหลุดขำนิดนึงในช่วงซีเรียส - -

บอกตามตรงว่าผมโคตรฮาตอนฉากเล่นตะกร้อ คลายเครียดกันจริงนะเจ้าพวกนี้ XD

แล้วก็ทริปเปิ้ลซันไชน์ อย่างที่บอกไปในกล่องนะ เหอๆ

แล้วจะรอดูตอนที่ตัวผมได้ออกมาในฟิคเน้อ = =

ถ้าฟิคผมทำให้ทุกคนคลายเครียดได้ ก็ถือว่าประสบความสำเร็จแล้วละครับ เพราะฟิคผมแต่งเพื่อให้ทุกคนหายเครียดนี้หน่า(ไม่ใช่มาอ่านแล้วยิ่งเครียดกว่าเก่า)

ที่นี้มีไว้ให้คนที่ต้องการหลบหนีจากโลกแห่งความจริงที่โหดร้าย ได้มาสนุกและคลายเครียดกับมันครับ!!

โปรดติดตามตอนต่อไป เร็วๆนี้...

[Loveless Nova]

**--------------------- Kefka’s Tower ------------------------**

ในสถานที่ๆหนึ่งของมุมหนึ่งบนกระดานหมากแห่งพระเจ้า สถานที่ๆมีหลอดแก้วขนาดใหญ่อยู่หลายแท่ง ลักษณะของสถานที่นี้ดูคล้ายโรงงานที่ทำมาจากโลหะสีส้มอ่อนๆ มีท่อเหล็กอยู่หลายบริเวณและพื้นต่างระดับหลายชั้น เส้นทางเดินภายในสถานที่นี้มีขอบปูนกั้นอย่างชัดเจน และบนขอบปูนนั้นก็มีเด็กตัวเล็กคนหนึ่งกำลังเดินกางแขนอยู่ และบังเอิญไปเห็นสตรีนางนึงเข้าจึงตรงเข้าไปทัก

“โย้!!! พี่หนูน้อยปลาหมึก”

“เอ่อ.....ชื่อของฉันคือ เอ็มพานาด้าต่างหากย่ะ อย่าเรียกด้วยฉายาแปลกๆแบบนั้นได้ไหม!!!”

“แหม~ ก็เห็นคุณคาออสเขาเรียกพี่ว่าอย่างนั้นนี้หน่า”

“งั้นพี่ก็เรียกเราว่าหนูน้อยหมวกแก๊บบ้างสิ!!”

“เฮ้ๆๆ ทั้งสองคนนะ ทะเลาะกันเป็นเด็กๆไปได้...เอ่อ...อีกคนก็เด็กจริงๆแฮะ..นี้พวกเราอยู่ท่ามกลางสนามรบนะครับ  ทำตัวให้สมกับสถานการณ์หน่อยสิ”

หญิงสาวผมสีขาวสลวยสวมมงกุฏเปลือกหอยในชุดผ้าโปร่งสบายสีขาวและเด็กชายผู้ใส่หมวกแก๊บ สวมชุดเสื้อสีเหลืองกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลแบบมีสายขึ้นมาคล้องไหล่สองข้างสีแดง หันไปมองผู้ชายอีกคนที่เดินมาพอดี

“พี่ชายผมแฉกหน้าก็เป็นนักรบของคอสมอสเหรอครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อเซซั่น เรียกเซซั่นคุงก็ได้”

“อืม!! ส่วนฉันชื่อ อัสชึชิ เรียกว่า อัสซึคุงก็ได้ ไม่ต้องมานับลำดับอายุหรอก ฉันไม่ถืออยู่แล้ว”

“ครับ~ อัสซึคุง!!”

ปึก! หนุ่มน้อยหมวกแก๊บยกหลังมือซ้ายกระทบกับหลังมือขวาของบุรุษนามอัซซิชิ ผู้สวมเสื้อยืดสีขาว ทับด้วยแจ๊กเก็ตสีดำ และใส่กางเกงขายาวสีดำ

เมื่อได้คุยแนะนำตัวกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทั้งหนึ่งหญิงสองชายก็ออกเดินอีกครั้งไปตามสถานที่นี้เพื่ออกตามหาคริสตัลของตนที่ไม่ทราบวิธีการว่าจะทำอย่างไรให้ได้มันมา และเพราะไม่ร็ว่าจะต้องหาอย่างไรนี้ละ พวกเขาจึงต้องค้นหาทุกที่ทุกมุมในสถานที่นี้และทุกๆจุด ทั้งซอกหลืบ พื้นที่ๆต่ำลงไป ในหลอดแก้ว หรือแม้แต่...

“อัซซึคุง.....พี่ว่าเจ้าคริสตัลอะไรนั้นมันคงไม่อยู่ในที่แบบนี้หรอกกระมั้ง”

“แหม~ บางทีของแบบนี้มันก็ต้องซ่อนอยู่ในที่ๆเราคาดไม่ถึงก็ได้นิครับ อย่างเช่นพวกท่อระบายน้ำอะไรแบบนี้นะ”

ใช่แล้ว เด็กหนุ่มเสื้อแจ๊คเก็ตดำกำลังมุดหัวเข้าไปในท่อที่อยู่ชั้นล่างสุดของสถานที่นี้ เอ็มพานาด้ามองหนุ่มน้อยผู้ดื้อรั้นแล้วก็กุมหัวตัวเองส่ายหน้าเบาๆอย่างหน่ายๆ ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังเป็นพี่เลี้ยงของเด็กหนุ่มจอมซนสองตัว(?) เพราะตอนนี้เจ้าลิงอีกตัวนั้นก็กำลังวิ่งไต่กำแพงในแนวไปรอบๆด่านอย่างสนุกสนานแบบไม่สนใจหาคริสตัลแม้แต่น้อย

“หว่า!!!!!!!!”

ติ้ดๆๆๆๆ เสียงร้องโหยหวนของอัสซึชิดังมาจากด้านบนหัวเธอ และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นว่าเขานั้นกำลังออกมาจากท่อที่อยู่ด้านบนนั้นและร่วงลงมาก้นกระแทกพื้น เอ็มพานาด้ามองท่อที่อัสซิชิพึ่งเข้าไปกับท่อที่อัสซึชิพึ่งไปโผล่อย่างงุนงง

“.......ตอนนี้เราอยู่เรื่องอะไรกันแน่เนี้ย.....”

วิ้งๆ

“อูย~ เจ็บชะมัดเลย ให้ตายสิ...”

อัสซึชิลุกขึ้นยืนและลูบก้นตัวเองเบาๆ พร้อมกับบ่นสถบออกมาเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นและเห็นหินโปร่งแสงทรงสี่เหลี่ยม หมุนช้าๆอยู่กลางอากาศ เขาเอียงคอมองมันอย่างสงสัย

วิ้งๆๆ

“หืม?”

วิ้งๆๆๆ

“เห.....รึว่า....”

“วิ้งๆๆๆๆๆ”

“ไม่จริงน่า หรือนี้จะเป็น....”

วิ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

“จะเป็น......”

“วิ้ง!!!!!!!!!!!!!”

“เฮ้!!!! ทุกคน!!! ฉันเจอคริสตัลแล้วล้า!!!”

อัสซึชิตระโกนเสียงให้ทุกคนได้ยิน เอ็มพานาด้าที่กำลังคลานอยู่ใต้ท่อที่ยกระดับขึ้นเหนือพื้นสะดุ้งตกใจจนหัวโขกกับท่อเหล็กดังโป๊กใหญ่ ส่วนเซซั่นคุงนั้นก็ถึงกับลื่นพรืดกับกำแพง และร่วงลงมากระแทกกับพื้น กระเด็นตกลงไปขั้นแล้วขั้นเล่า แถมยังกลิ้งหลุนๆเป็นลูกบอลลงมาตามทางลาดจนถึงชั้นล่างสุด โดยถึงหยุดสต๊อบด้วยเท่าของเอ็มพานาด้านั้นเอง จากนั้นทั้งสองก็ขึ้นไปหาอัสซึชิที่อยู่ข้างบนสุด

พอได้มาเห็นอัญมณีที่ลอยอยู่ตรงหน้าอัสซึชิแล้วทั้งสองก็ตาลุกวาวไปตามๆกัน เพราะพวกเขาไม่คิดว่ามันจะง่ายดายขนาดนี้

“คริสตัลนี้ต้องเป็นของผมแน่เลยๆ เพราะผมเป็นคนเจอมัน ผมว่าบ้างที ในการพบคริสตัลนี้ต้องผ่านEvent พิเศษอะไรบางอย่างก่อนแน่เลยถึงจะได้เจอ”

“นายจะหมายความว่า ที่นายพบคริสตัลนี้ได้เพราะนายมุดท่อเหรอ?”

เอ็มพานาด้าเอ่ยถาม อัสซึชิได้ฟังแล้วก็กอดออกตัวเองทั้งเด็งหน้าออกสุดฤทธิ์อย่วงกวนทีน

“ถ้างั้นผมก็ขอไปก่อนเลยละน้า~!!!”

วืบ~!!!! ฟึ่บ!!! ทันทีที่แตะกับคริสตัล ประกายแสงที่มันก็เรืองรองออกมาอย่างแรงกล้า และค่อยๆเกาะกุมร่างกายของอัซซึชิจนมิด จากนั้นเขาก็หายวั๊บไปต่อหน้าต่อตาสองนักรบแห่งคอสมอส ทั้งสองมองรีซ้ายรีขวาอย่างตื่นตระหนกกับเหตุการณ์เบื้องที่เกิดขึ้นรวดเร็วเหลือเกิน

“ฮึๆๆๆ ช่างเป็นเด็กหนุ่มที่แสนซื่อและหลอกได้ง่ายดายเสียจริงๆน้า~”

“แจ๊บ~ แจ๊บ~ แจ๊บ~”

ตุ้บๆๆ สองร่างปริศนาเดินมาจากด้านหลังพวกเขาและเอ่ยพูด เอ็มพานาด้าและเซซั่นคุงหมุนตัวกลับหลังหันพร้อมถืออาวุธของตัวเองเตรียมรบในทันที สองนักรบแห่งเคออสปรายสายตามองสองนักรบแห่งคอสมอสจากพื้นที่ในระดับที่สูงกว่า

“อัสซึชิหายไปไหน!!! เป็นฝีมือของพวกเธอใช่ไหม!!!!”

“โอ๊ะๆๆ ใช่แล้วละ~ ป่านนี้เพื่อนของเธอคงกำลังเล่นกับเพื่อนของพวกเราสบาย”

“ว.....ว่าไงนะ!?!”

“เจ้าคริสตัลนั้นนะเป็นแค่ของปลอม ใครก็ตามที่สัมผัสมันก็จะถูกส่งไปในที่ๆเรากำหนด ความจริงนั้นจะเป็นใครก็ได้เพราะเราต้องการสู้แค่สองคนเท่านั้น เพียงแต่เจ้าหนุ่มนั้นมันซวยไปเองก็เท่านั้นละ ฮะๆๆๆ”

“แจ๊บ~ แจ๊บ~ แจ๊บ~ ฟู่ว์~ ”

“นี้เธอ!! เลิกเคี้ยวหมากฝรั่งได้แล้วนา!! ถึงเวลาทำงานแล้ว!!!”

หนึ่งในนักรบเคออสหันไปตะคอกใส่เพื่อนของเธอที่ยืนเคี้ยวหมากฝรั่งไม่ดูเวล่ำเวลาอยู่ แถมยังเป่าเป็นลูกโป่งออกมาอีก ก่อนจะหันไปเล็งเซซั่นคุงไว้และเรียกดาบออกมา

“ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่พวกเธอต้องเล่นกับพวกเราบ้างแล้วละ ย๊ากกก!!!”

เปรี้ยง!!! เซซั่นคุงยกพลองขึ้นมากันการโจมตีด้วยความเร็วสูงของหญิงสาวชุดคลุมสีเทามีอักษร R ประทับที่อกซ้าย ผู้ไว้ทรงผมแบบหวีเรียบร้อยทว่ามีปอยผมสามปอยชี้ออกมา แรงกระแทกจากการโจมตีนั้นนำพาทั้งสองลงอยู่ในพื้นที่ๆตำกว่าหลายชั้น ส่วนเอ็มพานาด้านั้นก็คิดจะกระโดดตามไปช่วยเซซั่นคุง ทว่าเธอกลับต้องชะงักและหันไปมองศัตรูอีกคนที่จ้องมองเธออยู่

“แจ๊บ~ แจ๊บ~ แจ๊บ~”

แม้ปากจะยังคงเคี้ยวหมาวกฝรั่งอยู่ แต่สตรีในชุดสีแดงกลางอกมีอักษรตัว M และสวมฮู้ดที่มีเขาสีดำก็ยกมือขึ้นชี้มาทางเอ็มพานาด้า นัยว่า

“เธอจะต้องสู้กับฉัน”

***---------------------------------------------------------***

ทายสิใครเอ่ย~!!! ดูออกง่ายเลยใช่ไหมละคนที่อ่านสุเปะนะ โหๆๆ

Me/ กระโจนไปนอนกลางกองการบ้าน...

[Risu]

เหอๆ สองคนนั้นสินะ

แต่มีคนนึงไม่ได้อยู่แก๊งนั้นแล้วน้า (ใครอยู่ชมรมสุเปะ คงจะได้เห็นสปอยล์อันนั้น)

แล้วอัสซึชิจะได้เจอกับใครน้า~

คนจากแก๊ง A หรือ G (หรือไม่ใช่ทั้งสองอย่าง)

เดาใจคนแต่งไม่ออกจริงๆนะเนี่ย งุงุ

[Kimur@]

ตอนนี้สั้นไปนิดแฮะ และก็โปเกสุเปะผมไม่ได้ตามนานมากละ เลยไม่รู้ว่าใคร

[ChaosPhoenix]

ไม่ได้ตามสปอยอะเลยไม่รู้ว่าเป็นใคร แง่มๆ ดูมันสั้นๆอะตอนนี้

[Myanoct]

ตอนนี้ขอมากรี๊ดฝั่งเคออสชุดแดง XD

ทีมนี้มีแต่เด็กแฮะ

[ShadowSneak]

ป๊าดดดด เดาออกเลยละว่าใคร!!!!!!

เธอคนนั้นชอบปลูกเบอร์รี่สินะ หึหึหึหึ...

[Thama]

ตอนนี้ขอมากรี๊ดฝั่งเคออสชุดแดง XD

ทีมนี้มีแต่เด็กแฮะ

มีคนนึงไม่เด็กแต่สมองเด็กนะฮะ*ผัวะ*[me=ผมไม่ใช่พวกโลลิค่อนนะ!!!]ถูกอัสสึคุงจิ้มทะลุท้อง~[/me]

อี2ตัว(คน)นั้นไม่เดาก็รู้ว่าใคร~

ปล.ว่าคุงผมขอเดาว่านี้ไม่ใช่ตอนใช่ไหม? แต่เป็นประถมบท(เรียกซะง่ายเลยตรู-*-)ของตอนที่4ใช่ไหม

ปล.2ผมไม่ได้เป็นพวกโลลิค่อนน้า~

[Guest bulbabenz]

สัมผัสถึงความรู้สึกแห่งความมันส์ **วิ้งส์**