The Dissidia : สงครามนิรันด์ที่ 9 / (Comic) Last Chapter : After This Day [END]

[BLYTHE]

แวะมาอ่าน...

ยังบรรยายละเอียดเหมือนเดิมเลยนะคะ ไม่มีที่ติเลยอ่า...

เป็นกำลังใจให้ต่อไปนะคะ~

["Pink Marker"]

*เคี้ยวหมากฝรั่งไปอ่านไปยันจบ*

ยังมั่วได้ใจเช่นเดิม!!!

ปล. ชอบน้องหมึกอร๊าย

[varinne]

ตอนที่สอง ที่คอสมอสพูดแต่ลิลลี่ไม่ฟังเลย ฮาดี XD

ไหงมาเล่นตะกร้อเฉยเลย

แล้วคริสตัลนี่จะได้ทุกๆการต่อสุ้ที่จบลงอะหรอ

--------

ชายที่ได้ชื่อว่าพ่อของเด็กน้อยถูกปืนยิงเข้าใส่ร่างจนซวนเซ แต่เขาก็ยังไม่หยุดยิงปืนจนกระทั่งเขาล้มลงไปทั้งๆที่กำปืนไว้แน่น หญิงสาวผู้เป็นแม่เธอรีบวิ่งไปดูผู้ชายคนนั้นด้วยความตกใจ และไม่ช้าเธอก็ถูกปืนยิงจนเสียลมหายใจไปอีกคน

----------

ห่วงสามีมากกว่าลูกแหะ

--------

กริ๊ก! ปืนออโตเมติกสีดำขลับจ่อเข้าที่หน้าผากของเด็กสาวตัวน้อย แต่ตัวเธอนั้นก็หาร้องไห้ไม่ แววตาสีดำขลับของเธอกับลังมองผู้ชายที่ฆ่าพ่อแม่ของเธอด้วยแววตาที่โกรธแค้นมากเป็นที่สุด ที่เด็กน้อยคนหนึ่งที่ยังไม่ได้รู้จักโลกดีพอนั้นจะมองได้

--------

เด็ก 5 ขวบรุ้จักการฆาตกรรมแล้วหรอ O_o

-------------

จู่ๆหน้ากากเยือกแข็งก็หัวเราะจนคินะผงะไปเล็กน้อย ร่างผ้าคลุมดำสะบัดผ้าคลุมออกจนเผยให้เห็นร่างของชายชราที่นั่งอยู่บนรถเข็นที่ถูกห่อมหุ้มด้วยน้ำแข็งที่มีลักษณะคล้ายลำตัวของมนุษย์แต่กลับขยับได้อย่างอิสระ(แต่มีรูโบ๋ที่ท้องด้วยนะ) เด็กสาวตกใจอย่างมากเมื่อได้เห็นร่างที่แท้จริงของหน้ากากเยือกแข็ง

-------------

สร้างน้ำแข็งได้ขนาดนั้นน่าจะสร้างเท้าน้ำแข็งเดินเองด้วย XD

-------------------

ผัวะ!!!!!! ริบบิ้นสีฟ้าครามที่ผูกอยู่ที่ผมของคินะ ตวัดตบเข้าใส่ร่างน้ำแข็งไม่เลี้ยงจนแตกเป็นเสี่ยง และตีซ้ำเข้าใส่ร่างที่นั่งบนรถเข็นจน HP ลดหวบแทบไม่เหลือและกระเด็นออกไป เวลาเดินกลับมาเป็นปกติอีกครั้งนึก

----------

ริบบิ้นขยับเองได้ O_o มันแข็งแรงและยาวพอจะตบคนได้ด้วยหรือนี่

ซะงั้น ลุงยีม 7 ยานางะ

กะแล้วว่าต้องเป็นลุง

มีตัวเอกของเกม ฮาร์เวดมูน ออกมาเดินด้วย สุดยอด O_o

เซซั่นกวนหลายๆ

ซากะแบนมากกกกก  /m-e โดนตบ

-------------

หมายเหตุ เซซั่นพยายามจะบอกว่าเขาเคลื่อนที่ด้วยความเร็วไม่เท่ากันจนเกิดภาพติดตาขึ้น ทำให้ซากะสังเกตุเห็นได้แค่ภาพติดตาเท่านั้น แต่ไม่ทันสังเกตุเห็นตัวจริงที่ออกมาจากภาพติดตา..*

-----------

สุดยอด

---------

คงเกิดปรากฏการณ์โซนิคบูมกระจุยกระจาย หรือไม่ก็เซซั่นไปแต่ตัว เสื้อผ้าหลุดกองอยู่ข้างหลังแล้ว ^^

--------

ถ้าเป็นอย่างนั้นเสื้อผ้าขาดหมดแล้วละ XD ไม่ใช่หลุดอย่างเดียว 18+

---------

พี่สาวหนูน้อยปลาหมึก

---------

พี่สาวปลาหมึกก็พอแล้วมั้ง 

-----------

“ฉันคือตัวฉันเอง ไม่ใช่ใครอื่น!! ฉันคือ เอ็มพานาด้า The Witch Of Sea!!”

-------------

เออซูร่า XD ใช่เลยปลาไหลสองตัว จะเอา วอสดิสนี่มาเอี่ยวด้วยหรอ

ว่าแต่สงสารปลาไหลภาคนี้จริงๆ

-----------

และเธอก็หยิบยื่นหมากฝรั่งรสเปเปอร์มิ้นสองแผ่นให้กับสองผู้กล้า เซซั่นนั้นรับมันมาอย่างไม่ลังเลและเคี้ยวมันทันทีอย่างไม่กลัวยาพิษ ส่วนเอ็มพานาด้าก็รับมาแต่ก็ยังไม่กล้ากินเท่าไหร่ ความเงียบของศัตรูของเธอทำให้เธอรู้สึกระแวงมากขึ้น แต่หญิงชุดแดงก็ยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เธอ

----------

น่าจะเป็นหมากฝรั่งใส่ยา กินแล้วม่องไปในบัดดล

-----------------------------

ตกลงแล้ว คริสตัลได้จากอะไรอะ - -

[Kimur@]

^1ใน3ผูมีวิชาเม้นทะลุ กลับมาแล้ว (กลาง แยม คานะ)

[varinne]

^1ใน3ผูมีวิชาเม้นทะลุ กลับมาแล้ว (กลาง แยม คานะ)

เราใช่ด้วยหรอ =_="

[bluewind]

สาวแก๊งแม็กม่านี่ใจดีจัง แบ่งหมากฝรั่งให้เซซั่นกับเอ็มพานาด้าด้วย

ต่อไปเป็นการต่อสู้ของอัสสึชี้~~~

และเธอก็หยิบยื่นหมากฝรั่งรสเปเปอร์มิ้นสองแผ่นให้กับสองผู้กล้า

หรือจะเรียกอีกอย่างว่า หมากฝรั่งรสสะระแหน่ดี(เรียกซะเสียเลยตู - -)

ปล.ชื่อ "โมเสส" ไม่ใช่ "โมเสก" นะจ๊ะ

ปล2.ผมเห็นจุดติซ้ำซากอยู่จุดนึงแล้ว...+สถานะในขณะนี้ อยากให้ผมติเรื่องนี้มั้ยครับ ขอเตือนว่าอาจทำให้ท่านหงุดหงิดในความเรื่องมากของผมได้

[Loveless Nova]

เอ่อ ทั้งตอน มีบทพูดอยู่ประโยคเดียว - -

55555++

ตอนนี้ยาวได้ใจ ยาวมาก แต่ก็สนุกดีครับ

ตอนยาวแต่เม้นให้สั้นจังฮับ

โหะ โหะ โหะ ให้เด็กตาดำ ๆ สู้ติดกันตั้งสองแบทเทิลได้ไง ไม่ย๊อมม!!

**เจอเซซั่นหวดปลิวพร้อมหนวดเอ็มพานาด้า**

ยาวดี อ่านเพลินยิ่ง

เอ่อ จะมีฮีลกันมั่งป้ะ!

จบแบทเทิลแล้วระบบของโลกจะฮีลให้ผู้ชนะอัตโนมัติครับ

กดโหวตคางาริรัวๆ

ชอบไอเดียยืนเคี้ยวหมากฝรั่งอย่างเดียวไม่พูดอะไรมวาก

แอบรู้สึกว่าเอมพานาด้าได้สู้ไม่ค่อยเต็มที่เท่าไหร่ แต่ก็สนุกอยู่เหมือนเดิมครับ

รอติดตามต่อไปเน่อ

ป.ล. เค้าไม่ใช่สายโชตะนา = ="

มันวาดได้แต่แบบนี้นี่หน่า >[]<

ทำไมรู้สึกว่าเซซั่นมันเด่นกว่าเอ็มพานาด้าหว่าเนี่ย

(เสียงจากไหนไม่รู้ - ก็เพราะมันเป็นพระเอกของตอนนี้ไง)

ตอนหน้าเป็นการต่อสู้ของอัสซึชิแล้วสินะ

และนางเอกก็คือเอ็มพานาด้า เหอๆๆๆ

จบละ2ตอน ชอบภาพประกอบมากครับ =w= แก้ชื่อกระทู้ด้วยนะครับ ชาปเตอร์5ออกแล้วนี่ =w=

ขอบคุณคร้าบ~!!!

นังปลาหมึก เจ้าทำให้ข้าภูมิใจเสียเหลือเกิน!!!!

ส่วนฟลอตซัมเจ็ทซัม แกกลับไปหาแม่ที่แท้จริงของพวกแกเถอะ... รู้สึกเจ๊เออซูล่ามีงานให้แกทำมากกว่าเอ็มพานาด้านะ....

(สรปุความ - ยืดยาวได้ใจ บรรยายได้เยี่ยม แต่ยังมีบางส่วนที่อ่านแล้วน่าจะเว้นวรรคนะก๊ะ?)

ตกงานซ้ำซากซิเจ้าปลา เหอๆๆ

* โลลิซึนเนี้ยว เอาปืน(ของเล่น)จี้บลูวิน

บอกมานะว่าเค้าเป็นใคร!!!!*ผัวะ*

* โลลิซึนเนี้ยว โดนกระทืบ

โอ๊ส~อี นังนี้ต้องใช้พลังฮีโร่หมู่รุมทื๊บสามัคคีที่ฝ่ายธรรมะใช่ไม่ผิดแต่อธรรมใช้ แล้วกลายเป็นหมาหมู่ถึงจะกำจัดได้งั้นเรอะ(ชื่อยาวจังนะ~)*ผัวะ*

* โลลิซึนเนี้ยว โดนกระทืบอีกรอบ

กระทืบด้วยคน...

แวะมาอ่าน...

ยังบรรยายละเอียดเหมือนเดิมเลยนะคะ ไม่มีที่ติเลยอ่า...

เป็นกำลังใจให้ต่อไปนะคะ~[

THX ค้าบ~!!!

*เคี้ยวหมากฝรั่งไปอ่านไปยันจบ*

ยังมั่วได้ใจเช่นเดิม!!!

ปล. ชอบน้องหมึกอร๊าย

มั่และยำนี้ละ จุดเด่นของฟิคโผ้ม!!!

ตอนที่สอง ที่คอสมอสพูดแต่ลิลลี่ไม่ฟังเลย ฮาดี XD

ไหงมาเล่นตะกร้อเฉยเลย

แล้วคริสตัลนี่จะได้ทุกๆการต่อสุ้ที่จบลงอะหรอ

--------

ชาย ที่ได้ชื่อว่าพ่อของเด็กน้อยถูกปืนยิงเข้าใส่ร่างจนซวนเซ แต่เขาก็ยังไม่หยุดยิงปืนจนกระทั่งเขาล้มลงไปทั้งๆที่กำปืนไว้แน่น หญิงสาวผู้เป็นแม่เธอรีบวิ่งไปดูผู้ชายคนนั้นด้วยความตกใจ และไม่ช้าเธอก็ถูกปืนยิงจนเสียลมหายใจไปอีกคน

----------

ห่วงสามีมากกว่าลูกแหะ

--------

กริ๊ก! ปืนออโตเมติกสีดำขลับจ่อเข้าที่หน้าผากของเด็กสาวตัวน้อย แต่ตัวเธอนั้นก็หาร้องไห้ไม่ แววตาสีดำขลับของเธอกับลังมองผู้ชายที่ฆ่าพ่อแม่ของเธอด้วยแววตาที่โกรธแค้น มากเป็นที่สุด ที่เด็กน้อยคนหนึ่งที่ยังไม่ได้รู้จักโลกดีพอนั้นจะมองได้

--------

เด็ก 5 ขวบรุ้จักการฆาตกรรมแล้วหรอ O_o

-------------

จู่ๆ หน้ากากเยือกแข็งก็หัวเราะจนคินะผงะไปเล็กน้อย ร่างผ้าคลุมดำสะบัดผ้าคลุมออกจนเผยให้เห็นร่างของชายชราที่นั่งอยู่บนรถเข็น ที่ถูกห่อมหุ้มด้วยน้ำแข็งที่มีลักษณะคล้ายลำตัวของมนุษย์แต่กลับขยับได้ อย่างอิสระ(แต่มีรูโบ๋ที่ท้องด้วยนะ) เด็กสาวตกใจอย่างมากเมื่อได้เห็นร่างที่แท้จริงของหน้ากากเยือกแข็ง

-------------

สร้างน้ำแข็งได้ขนาดนั้นน่าจะสร้างเท้าน้ำแข็งเดินเองด้วย XD

-------------------

ผัวะ!!!!!! ริบบิ้นสีฟ้าครามที่ผูกอยู่ที่ผมของคินะ ตวัดตบเข้าใส่ร่างน้ำแข็งไม่เลี้ยงจนแตกเป็นเสี่ยง และตีซ้ำเข้าใส่ร่างที่นั่งบนรถเข็นจน HP ลดหวบแทบไม่เหลือและกระเด็นออกไป เวลาเดินกลับมาเป็นปกติอีกครั้งนึก

----------

ริบบิ้นขยับเองได้ O_o มันแข็งแรงและยาวพอจะตบคนได้ด้วยหรือนี่

ซะงั้น ลุงยีม 7 ยานางะ

กะแล้วว่าต้องเป็นลุง

มีตัวเอกของเกม ฮาร์เวดมูน ออกมาเดินด้วย สุดยอด O_o

เซซั่นกวนหลายๆ

ซากะแบนมากกกกก  /m-e โดนตบ

-------------

หมาย เหตุ เซซั่นพยายามจะบอกว่าเขาเคลื่อนที่ด้วยความเร็วไม่เท่ากันจนเกิดภาพติดตา ขึ้น ทำให้ซากะสังเกตุเห็นได้แค่ภาพติดตาเท่านั้น แต่ไม่ทันสังเกตุเห็นตัวจริงที่ออกมาจากภาพติดตา..*

-----------

สุดยอด

---------

คงเกิดปรากฏการณ์โซนิคบูมกระจุยกระจาย หรือไม่ก็เซซั่นไปแต่ตัว เสื้อผ้าหลุดกองอยู่ข้างหลังแล้ว ^^

--------

ถ้าเป็นอย่างนั้นเสื้อผ้าขาดหมดแล้วละ XD ไม่ใช่หลุดอย่างเดียว 18+

---------

พี่สาวหนูน้อยปลาหมึก

---------

พี่สาวปลาหมึกก็พอแล้วมั้ง

-----------

“ฉันคือตัวฉันเอง ไม่ใช่ใครอื่น!! ฉันคือ เอ็มพานาด้า The Witch Of Sea!!”

-------------

เออซูร่า XD ใช่เลยปลาไหลสองตัว จะเอา วอสดิสนี่มาเอี่ยวด้วยหรอ

ว่าแต่สงสารปลาไหลภาคนี้จริงๆ

-----------

และ เธอก็หยิบยื่นหมากฝรั่งรสเปเปอร์มิ้นสองแผ่นให้กับสองผู้กล้า เซซั่นนั้นรับมันมาอย่างไม่ลังเลและเคี้ยวมันทันทีอย่างไม่กลัวยาพิษ ส่วนเอ็มพานาด้าก็รับมาแต่ก็ยังไม่กล้ากินเท่าไหร่ ความเงียบของศัตรูของเธอทำให้เธอรู้สึกระแวงมากขึ้น แต่หญิงชุดแดงก็ยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เธอ

----------

น่าจะเป็นหมากฝรั่งใส่ยา กินแล้วม่องไปในบัดดล

-----------------------------

ตกลงแล้ว คริสตัลได้จากอะไรอะ - -

ขอบพระคุณสำหรับการเม้นแบบเดือดทะลุจุดศูนย์คร้าบบบ!!!

^1ใน3ผูมีวิชาเม้นทะลุ กลับมาแล้ว เฮ้อ (กลาง แยม คานะ)

แหงะ!!

สาวแก๊งแม็กม่านี่ใจดีจัง แบ่งหมากฝรั่งให้เซซั่นกับเอ็มพานาด้าด้วย ^^

ต่อไปเป็นการต่อสู้ของอัสสึชี้~~~

ปล.ชื่อ "โมเสส" ไม่ใช่ "โมเสก" นะจ๊ะ

ปล2.ผม เห็นจุดติซ้ำซากอยู่จุดนึงแล้ว...+สถานะในขณะนี้ อยากให้ผมติเรื่องนี้มั้ยครับ ขอเตือนว่าอาจทำให้ท่านหงุดหงิดในความเรื่องมากของผมได้ ^^

ไม่ต้องติครับ.....ผมรู้ตัวอยู่แล้วว่าตัวเองมีข้อบกพร่องเยอะ.....ก็ผมแต่งเล่นๆให้พอเข้าใจนี้หน่าไม่ได้เอาไปทำอาชีพเสียหน่อย เพราะงั้น....ช่างมันเตอะ

แต่ถ้าอยากติก็ไม่ว่ากันนะคร้าบ~!!!! ^^

ตอนต่อไป!!!

[Loveless Nova]

Chapter 6 – Never Alone

***---------------------- ??? ---------------------***

“อ....อืม....”

ชายหนุ่มชุดดำไว้ผมหยักศกหน้าลืมตาตื่นขึ้นมาจากการหลับไหล สะลึมสะลือ บิดขี้เกียจไปหนึ่งที และค่อยๆหันไปมองรอบด้านอย่างรู้สึกแปลกใจ เพราะมันไม่เหมือนกันสถานที่ๆเขาเคยอยู่เมื่อก่อนหน้านี้เลย

“ที่นี้มันที่ไหนกัน.....”

เป็นคำถามเรียบง่าย และเป็นธรรมเนียมที่ทุกตัวละคร จากทุกๆเรื่องๆบนโลกจะต้องพูดเหมือนกันเมื่ออยู่ในสถานการณ์อย่างนี้ เช่นเดียวกับอัซซึชิที่ไม่สามารถสรรหาคำอื่นมาพูดได้แล้ว เขาค่อยๆชันตัวลุกขึ้นและมองบรรยากาศโดยรอบ ที่มีเพียงแต่ความมืดมิดเท่านั้นราวกับคนวาดภาพขี้เกียจวาดภาพ ซึ่งมีเพียงจุดที่เขายืนอยู่เท่านั้นที่มีแสงส่องอยู่

_ อย่ามาเหน็บใส่กันแบบนี้สิ _

“เอ็มพานาด้า~ เซซั่น~!!”

อัสซึชิยกมือขึ้นลองตะโกนเสียงดังออกไป ซึ่งมันก็ไม่มีเสียงตอบรับอะไรกลับมา นอกจากเสียงของเขาเองที่สะท้อนกลับมาเข้าหูเขาเท่านั้น จิตใจเขาเริ่มรู้สึกไม่สู้ดีเสียแล้ว

“ทุกคนหายไปไหนกันหมดนะ.....หรือว่านี้จะเป็นกับดัก....”

ชายหนุ่มเริ่มคิดย้อนภาพเรื่องราวกลับไปว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา จนเมื่อความทรงจำย้อนกลับจนไปถึงตอนเริ่มเรื่อง เขาก็จำได้ว่าสิ่งสุดท้ายที่เขาจำได้ก่อนที่จะสลบไปก็คือ เขากำลังสัมผัสกับคริสตัลที่เขาพบมันด้วยตัวเอง และคิดว่าเป็นของเขา

“บ้าจริง.....เสียท่าศัตรูจนได้ ประมาทมากไปแล้วแฮะเรา...”

“แต่ว่าตอนนี้เราคงต้องรีบหาทางออกจากที่นี้ดีกว่า”

ว่าแล้วชายชุดดำก็เริ่มออกเดินไปตามเส้นทางที่มืดมิด โดยมีแสงสว่างลึกลับที่ส่องทอดมายังตัวเขาเสมอช่วยในการเดินทาง แต่ไม่ว่าจะเดินไปเท่าไหร่ เขาก็ไม่เจออะไรนอกจากความมืดที่ไม่ที่สิ้นสุด ไม่มีทั้งขอบเขต มีเพียงแค่พื้นสีดำสนิทเท่านั้นที่เขายืนอยู่ ให้เขาได้รู้ว่าตรงไหนผืนดิน และตรงไหนผืนฟ้า

แต่ความมืดนี้ก็กลับค่อยๆบันทอนจิตและกำลังใจของชายหนุ่มทีละน้อยๆ เพราะหัวใจของเขานั้นเปราะบางกับการอยู่คนเดียวมาก ทุกก้าวที่เขาเดินนั้น เขากำลังพยายามฝืนน้ำตาของเขามิให้หลั่งไหลอยู่ ในสถานที่ๆมีแต่ความมืดอยู่รอบด้านนี้ทำให้เขารู้สึกโดดเดี่ยวอย่างเป็นที่สุด ความเดียวดายแบบนี้ เป็นสิ่งที่เขาซึ่งแสนจะร่าเริงและกวนโอ๊ยนั้นกลัวเป็นที่สุด

“ทุกคน....อยู่ที่ไหนกัน....”

ตุ้บ!! เหนื่อยล้าแล้วสำหรับการเดินทางท่ามกลางมืดมิดที่ไม่ที่สิ้นสุด ชายหนุ่มทรุดลงไปหน้าแนบกับพื้นเลย น้ำตาหลั่งไหลออกมาแบบที่เขาไม่อาจต้านทานได้อีกแล้ว การอยู่ตามลำพังนี้ราวกับน้ำหนักที่มหาศาลจนแทบจะกดเขาให้ติดกับพื้นอยู่อย่างนี้ไม่สามารถขยับไปไหนได้ แสงที่หุ้มรอบกายเขานั้นอ่อนลงราวกับจะรับรู้จิตใจที่อ่อนล้าของเขา

ฟึ่บ~ อัสซึชิพลิกตัวขึ้นหันหน้ามองไปยังท้องฟ้าที่มืดสนิทเช่นเดียวกัน ชนิดที่ว่าหากเขาบินอยู่บนฟ้าเขาคงแยกไม่ออกแน่ๆว่าไหนคือดินไหนคือฟ้า

“นี้เรา.....จะต้องมาตายที่นี้ยังงั้นเหรอ.....”

“ทั้งๆที่ยังหาน้องสาวที่หายสาปสูญไปไม่เจอเลยแท้ๆ...”

“ทั้งๆที่ยังไม่ได้ตอบแทนบุญคุณ เด็กผู้หญิงที่ให้ที่พังพิงแก่เราคนพเนจรเลยแท้ๆ.....”

“นี้เรา....จะต้องมาตายเพราะความโดดเดี่ยวที่เราเกลียดอย่างนั้นหรือ....”

เสียงพร่ำบ่นลำพันใส่ตัวเองดังขึ้นท่ามกลางความมืด เด็กหนุ่มค่อยๆหลับตาลงราวกับทำใจรับชะตากรรมของตัวเอง แต่แล้วก็มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาลืมตาโพล่งขึ้นมา และกลิ้งตัวไปทางขวาโดยไว

ฉึกกกกกก!!!!!!!!!!!!

“หลบได้แม้จะมองไม่เห็นศัตรูงั้นรึ.....ช่างเก่งสมกับเป็นผู้ถูกเลือกของคอสมอสเสียจริงๆ”

เสียงๆหนึ่งดังขึ้นในตวามมืดจากทิศเบื้องหน้าของอัสซึชิ เขาดึงดาบคู่ออกมาตั้งท่ารบไว้ ทั้งๆที่ยังไม่สามารถระบุตัวศัตรูหรืออาวุธที่ศัตรูใช้ได้แม้แต่น้อย

“แกเป็นใครนะ!!!”

“......ก็แค่คนที่หลงผิดนิดนึงและ.....”

แว๊บ~!!! เกิดแสงสว่างขึ้นเบื้องหน้าของชายชุดดำ ปรากฏชายหนุ่มผู้มีผมสีทอง ตาสีน้ำเงิน ผ้าพันคอสีแดง ชุดเป็นสีดำทั้งหมด ลายบนเสื้อ/ขากางเกงสีฟ้า แผ่นหนังที่พันแขนขาเอาไว้เป็นสีน้ำตาล รองเท้าสีน้ำตาล และมีกระบองสองท่อนประทับบ่าอยู่ อัสซึชิยืนอึ้งกับศัตรูผู้ที่อยู่เบื้องหน้านั้น เพราะเขาช่างมีแววตาคล้ายเขาเสียนี้กระไร

.....แววตาแห่งการพานพบการสูญเสีย.....

“นามของข้าคือ โทยามะ คาสึกิ เป็นจอมยุทธ์นินจา.....ความจริงแล้วท่านคาออสต้องการเรียกใช้ตัวท่าน เคียว นินจาสหายข้าติดภารกิจเฝ้าโรงยิมอยู่ ก็เลยให้ข้ามาแทน”

“......นายเคยสูญเสียใครมาก่อนงั้นหรือ?”

“เอ๊ะ!?!”

คำพูดของอัสซึชิทำให้เด็กหนุ่มตรงหน้าชะงักขึ้นมาฉับพลัน

“ทำไม....นายถึงรู้ได้ละ!?!”

“เพราะว่าฉันจ้องมองตัวเองในกระจกอยู่บ่อยๆไงละ แววตาของนายในตอนนี้ช่างเหมือนกับฉันมาก...น้องสาวของฉันหายจากบ้านไปอย่างไร้ร่องรอย น้องสาวเพียงคนเดียวของฉันที่ฉันไม่รู้ว่าเพราะฉันทำอะไรผิดไปเขาถึงได้หนีหายไป..น้องสาวที่น่ารักของฉัน...ท่านคอสมอสบอกว่าหากข้าสู้ศึกครั้งนี้ชนะ ท่านจะบอกที่อยู่ของน้องสาวให้แกข้า”

“หึๆๆ งั้นเราก็คงเป็นคนที่คล้ายๆกันสินะ แต่......น้องนายแค่หนีไปเพราะผิดใจกับนาย.....แต่ว่าข้า...”

“.....................”

“ข้าเกือบฆ่าน้องสาวของข้าให้ตายด้วยมือคู่นี้....”

“!!!!!!!!!”

“และตอนนี้น้องแห่งข้าก็ต้องทนทรมานกับคำสาปของวิชาลับของข้าที่มาจากการฆ่าคนบริสุทธิ์ถึง 444 คน ดูสิ....ว่าเรื่องของข้ามันร้ายกาจมากเพียงใด...”

คำพูดของเด็กหนุ่มตรงหน้าซึ่งมีวัยเท่ากับเขา และมีความสูญเสียที่คล้ายกับเขาอีก ด้วยความเป็นพี่ชายที่รักน้องสาวมาก ทำให้อัสซึชิแทบจะร้องไห้กับเรื่องราวนั้น แม้เขาจะแอบคิดส่วนหนึ่งว่าผู้เป็นศัตรูอาจกำลังหลอกเขา แต่ทว่าใบหน้าที่แสนเศร้าท่ามกลางความมึนๆแสนกวนประสาทของบุรุษเบื้องหน้านั้น ทำให้เขาไม่อาจปฏิเสธได้ว่านั้นอาจเป็นเรื่องจริงก็ได้

“แต่ว่าท่านเคออสบอกว่า!! ถ้าข้าสามารถจัดการพวกเจ้าทั้งหมดได้ ท่านก็จะรักษาน้องสาวข้าให้หายจากคำสาป!! เพราะงั้นนายจงตายเพื่อน้องสาวข้าเสียเถอะ!!!”

ฟึ่บ!! สิ้นเสียงวาจา คาสึกิก็พุ่งตัวเข้าหาอัสซึชิด้วยความเร็วสูง เขาฟาดกระบองคู่เข้าใส่จากด้านขวา อัซซึชินั้นยกดาบขึ้นมากันไว้ แต่อีกฝ่ายก็ยกฝ่าเท้าขึ้นถีบเข้าที่ที่เข่าของเขาจนทรุดจาก จากนั้นก็ใช้หมัดอีกข้างหนึ่งกระแทกเข้าที่ใบหน้าของอัซซึชิจนเซ และยันลูกถีบเข้ากลางท้องจนชายชุดดำกระเด็นกลิ้งไปกับพื้น สุดท้ายเขาก็กระทืบกลางอกของอัสซึชิอย่างรุนแรง แต่อัสซึชินั้นก็ประทับดาบกลางอกตัวเองเป็นรูบตัว X กันเอาไว้และส่งผู้ที่กำลังโจมตีเขาอยู่ให้เซถอยไป

อัสซึชิดีดตัวลุกขึ้นตวัดคมดาบเข้าใส่ศัตรูเป็นการรุกกลับ ด้วยท่าผสานการโจมตีของดาบคู่ทำให้อีกฝ่ายต้องใช้อาวุธชิ้นดียวของเขาตั้งรับอย่างพัลละวัน ทว่าก็ดูเหมือนเขาจะไม่เดือดไม่ร้อนอาทรกับการโจมตีของศัตรูมากนัก เมื่อการโจมตีปกติไม่สามารถฝ่าการป้องกันของอีกฝ่ายได้ อัสซึชิก็เริ่มเล่นลูกตุกติก เขายกเท้าขึ้นจะถีบอีกฝ่าย แต่อีกฝ่ายก็กระโดดหลบไปก่อนแล้ว ซึ่งนั้นเป็นการหลอกลวง อัสซึชิฟันดาบตัดร่างของอีกฝ่ายทันที

“อ๊ากกกก!!!”

HP ของอีกฝ่ายลดฮวบไปพอควรพร้อมกับเสียงร้องลั่นอย่างเจ็บปวด คาสึกิถีบตัวถอยหลังไปพร้อมกับกุมหน้าออกของตนที่ถูกโจมตีแบบถึงตายได้ หากนี้ไม่ใช่เป็นโลกที่คิดความเสียหายเป็น HP โดยที่ร่างกายไม่มีความเสียหายปรากฏอยู่บนร่างกาย

“T-Blade!!!”

ฉัวะ!! อัสสึชิกลิ้งตัวไปข้างหน้า เฉือดดาบที่มีพลังงานสายฟ้าเข้าใส่ผู้เป็นศัตรูจนอีกฝ่ายผงะ และช็อตชาจนไม่สามารถขยับได้ เปิดโอกาสให้เขาโจมตีได้อีกครั้ง

“X-Blade!!!”

กากบาทจากดาบคู่ตัดกลางออกของร่างที่ไม่อาจต้านทานการโจมตีได้ คาสิกิซวนเซถอยไปข้างหลังด้วยอาการบาดเจ็บนั้น แต่ความเสียหายที่มีบนตัวเขานั้นก็ไม่ได้มากมายเสียจนเขาทำให้เขาเสียเปรียมมากนัก กลับกันตอนนี้นั้นเขาเริ่มเอาจริงแล้ว ปลายกระบองคู่ของเขาปรากฏใบมีดสีใสโค้งงอราวกับเคียวออกมา ปรากฏรูปลักษณ์เป็นกรบอกเคียวคู่

“ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อชดใช้บาปของข้าและเพื่อน้องสาวของข้า!!!”

นินจาจอมยุทธ์กระหน่ำการโจมตีรุกไล่กลับอัสซึชิอย่างบ้าคลั่งราวกับอสูรผู้ซึ่งเคยเชือดเฉือนคนมานับร้อยๆ(จริงๆ) การประลองท่ามกลางความมืดมิด ที่มีเพียงแสงสว่างที่ห่อหุ้ทระหว่างคนสองคนเท่านั้นกำลังเป็นไปอย่างดุเดือน ต่างฝ่ายต่างก็รุกรับอย่างไม่ยอมให้แก่กันราวกับกำลังวัดพลังความรักที่มีต่อน้องสาวของตัวเองยังไงยังงั้น แต่แสงสว่างที่ห่อหุ้มตัวอัสซึชินั้นดูจะเบาบางกว่าของคาสึกิ เหมือนกับว่าใจของเขานั้นกำลังหวั่นไหวกับอะไรบางอย่างอยู่

“Kamaitachi Scythe”

กระบองเคียวคู่ถูกฟาดเข้าใส่ศัตรูที่อยู่ระยะไกลออกไปจากตัว ด้วยท่านี้นั้นยากที่ใครจะจับได้ ทำให้อัสซึชิต้องการโจมตีของคมมีดอากาศเข่าอย่างจัง เขาลอยกระเด็นไปตามลมที่สร้างบาดแผลให้กับเขา ทว่าก่อนที่เขาจะลงพื้นเขาก็สามารถพลิกตัวใช้เท้ารับแรงกระแทกจากการกระทบกับพื้นเอาไว้ได้ แต่เล่นทำให้เขาครูดกับพื้นไปไกลพอดูทีเดียว

“นายอยู่ที่ไหนของนายนะ......”

“ห....หา...”

จู่ๆผู้เป็นศัตรูก็เอ่ยปากขึ้นถามคำถามกับอัสซึชิ ซึ่งเป็นคำถามที่มีความน่างุนงงในความหมาย คาสึกิพักอาวุธและการโจมตีไว้เพื่อพูดคุยกับอีกฝ่าย

“นายอยู่ที่ไหน.....ข้ามองไม่เห็นนายเลย....”

“ฉันก็....ฉันก็อยู่ตรงนี้ยังละ!!”

“หืม...แต่สิ่งที่ข้าเห็นก็มีแต่ความมืดเท่านั้นนี้หน่า รู้รึเปล่าว่าที่นี้คือที่ไหน....อ๊ะ! ไม่รู้สินะ ไม่เป็นไรข้าจะบอกให้ ที่นี้คือโลกแห่งจิตใจไงละ แสงสว่างที่ห่อหุ้มร่างของพวกเราอยู่นี้คือแสงที่เรียกว่าความหวังและความปรารถณา ซึ่งมันจะสว่างน้อยหรือมากก็ขึ้นอยู่กับความเข้มแข็งของจิตใจของคนนั้นๆ.....แต่แสงของนายนะ....ดับไปแล้วนะ...”

“อ๊ะ!?!”

เป็นไปตามคำพูดของผู้เป็นศัตรู อัสซึชิในตอนนี้นั้นไม่สามารถมองเห็นร่างกายของตัวเองได้แล้ว ในทางกลับกันแสงสว่างของศัตรูก็เจิดจรัสมากขึ้นคล้ายกับว่าจะมีความหวังว่าจะชนะศึกนี้อย่างแรงกล้าแล้ว ร่างท่ามกลางความมืดนั้นสั่นสะท้านราวกับลูกนกพลัดรัง ความรู้สึกที่กระทบในจิตใจเขา ที่ทำให้แสงสว่างแห่งจิตใจจางเรื่อยๆและมอดไปก็คือ ความกลัวในความโดดเดี่ยวและลำพังท่ามกลางความมืดมิดนั้นเอง

“จิตใจของนายนี้.....อ่อนแอชะมัด....”

คำพูดของศัตรูทำเขาล้มทั้งยืนและไม่อาจปฏิเสธคำของอีกฝ่ายได้ ในจิตใจของเขาตอนนี้ดับมืดพอๆกับบรรยากาศรอบนอก ความผิดของของเขาถูกตีกลับหวนไปคิดถึงเรื่องราวในอดีต เรื่องราวในวันหลังจากที่น้องสาวของเขานั้นได้หายสาปสูญไป...

------------------------  A.S. MEM -------------------------

พ่อแม่ของเขานั้นได้จากไปนานแล้ว เหลือเพียงแค่เขากับน้องสาวต่างบิดาอยู่กันสองคนในบ้านที่ดูเหมือนจะเล็กเวลาที่ครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้า แต่กลับใหญ่ขึ้นเมื่อเหลือกันเพียงสองคนพี่น้อง ในวันที่พ่อแม่ของพวกเขาจากไปด้วยอุบัติเหตุนั้น เขาก็สัญญากับตัวเองเป็นอย่างดีว่าจะดูแลน้องสาวอายุ 13 ปีของเขาอย่างดีที่สุดเท่าที่พี่ชายคนหนึ่งจะทำได้ เขาทำทุกอย่างรับจ้างสารพัดแบบไม่เกี่ยงเพื่อที่จะดู๔แลน้องสาวที่กำลังเรียนหนังสืออยู่ จนเขานั้นแทบไม่ค่อยจะได้เจอหน้ากับน้องสาวนานนักนอกจากตอนที่ทานข้าวเช้าและเย็น...แม้แต่ในวันหยุดเขาก็ยังทำงานจนไม่ได้พ่าน้องสาวไปเที่ยวไหน....อัสซึชิแอบคิดลึกๆว่าบางทีเหตุนี้เองอาจจะทำให้น้องสาวเขานั้นหนีหายไป อาจเพราะการทิ้งให้น้องสาวโดดเดี่ยวอยู่บ่อยครั้งนั้นเองที่ทำให้น้องสาวทนไม่ไหว และหนีออกจาบ้านไป...

และเขายิ่งรู้ซึ้งถึงความรู้สึกของน้องสาวของเขามากขึ้น เมื่อต้องอยู่ในบ้านนั้นแต่เพียงลำพัง ความเงียบเชียบไม่มีเสียงของใคร เสียงละครน้ำเน่าในโทรทัศน์ก็แทบไม่เข้าหูของเขา แม้ไฟทั้งบ้านจะถูกเปิดเกือบหมดทุกดวงดวง แต่เขากลับรู้สึกว่าสถานที่ๆเขาอยู่นั้นช่างมืดมนสียเหลือเกิน ไม่มีใครให้พูด ไม่มีใครให้ทำ ไม่มีใครชวนทะเลาะด้วย ไม่มีใครให้ด่าว่ายัยเพี้ยนอีก และไม่มีใครให้ทำทุกอย่างเพื่อด้วย....ในตอนนั้นเองที่อัสซึชิรู้สึกได้ ว่าความเหงาและเดียวดายมันเจ็บปวดมากเพียงใด....

หลังจากตอนนั้น เขาก็ละทิ้งบ้านหลังนั้นเพื่อออกเดินทางตามหาน้องสาวของเขา เขาเปลี่ยนตัวเองใหม่เป็นคนละคน เข้ากับคนอื่นได้ง่าย แคร์ความรู้สึกของอีกฝ่าย ทำให้ตามใจของตัวเองแบบไม่หลอกตัวเอง เขาสร้างเพื่อนขึ้นมามากมายตลอดการเดินทางของเขาเพื่อทำให้เขารู้สึกไม่เหงา แต่ทว่าทุกครั้งลาจากเพื่อนๆเหล่านั้น บาดแผลในใจเขาก็กำเริบขึ้นอยู่ทุกครั้ง ความอึดอัดในใจมากมายเสียจนแทบระเบิดร่างเขาได้ จนเมื่อมาถึงเมืองๆหนึ่ง เขาได้ล้มลงทั้งยืนเพราะความอ่อนแรงในการเดินทาง ทว่ากลับมีหญิงสาวที่เขาไม่เคยรู้จักและไม่รู้จักเขามาช่วยเหลือเขา และให้เขาพักอาศัยในบ้านด้วยเพื่อเป็นฐานบัญชาการในการตามหาน้องสาว ในตอนนั้นเองที่เขาสัญญากับตัวเองใหม่ว่าจะตอบแทนผู้หญิงคนนี้ให้ได้......เป็นการสัญญาด้วยชีวิตและไม่ยอมผิดสัญญาอีก...

สัญญาด้วยชีวิต....

------------------------  A.S. MEM -------------------------

[จะจมลงไปกับความมืดให้ลึกถึงไหนนะอัสซึชิ...]

“อ๊ะ! เสียงนี้มัน....ท่านคอสมอสเหรอ!?”

เสียงของผู้เป็นนายเหนือหัวแห่งนักรบฝ่ายความกลบกลืนดังขึ้นในหัวอัสซึชิ

[แม้นอกกายจะไม่มีใคร แต่ว่าในใจนะยังมีทุกคนอยู่ไม่ใช่รึไง]

“ในใจ.....ของผม...”

[เพื่อนนะไม่ได้หายไปไหนหรอกนะอัสซึชิ เช่นเดียวกับความรู้สึกที่คิดถึงเพื่อนด้วย สิ่งนั้นจะเชื่อมโยงทุกคนเอาไว้ด้วยกัน ความคิดถึงต่อเพื่อนนั้นละจะให้สายใยเชื่อมโยงนั้นแข็งแกร่งขึ้น สายโยที่มองไม่เห็นแต่ก็มีอยู่จริง เป็นความสัมพันธ์พิเศษที่ไม่ว่าใครต่างก็มีได้ แม้กายจะไม่ได้อยู่เคียงใกล้ แต่หัวใจจะอยู่ร่วมกันเสมอ จงทำลายความมืดที่เรียกว่าเหงาและเดียวดายนั้นด้วยความคิดถึงเพื่อนนั้นเถอะอัสซึชิ]

“ทุกคน......อยู่ข้างกายผม...”

[คิดถึง.....พวกเขาดูสิอัสซึชิ...]

เกิดเรื่องประหลาดขึ้นกับจิตใจของอัสซึชิ ราวกับภาพลวงตาที่มองไม่เห็นปรากฏอยู่ข้างกายเขา เหล่าเพื่อนพ้องทั้งหลายของเขาที่ส่งยิ้มให้ การได้เห็ฯภาพของแต่ละคนนั้นทำให้เขาหวนนึกถึงเรื่องราวต่างๆที่เคยทำร่วมกันไว้ ความเจ็บปวดเมื่อคิดถึงเพื่อนที่จากกันถูกแปรเปลี่ยนเป็นความอบอุ่นที่ทำให้จิตใจของอัสซึชิค่อยๆรู้สึกดีขึ้น.....เขาเข้าใจแล้วว่าคำว่าเพื่อนนั้น แท้จริงแล้วเป็นยังไงกันแน่

“ผม.....ไม่เคยอยู่ตามลำพัง!!!”

แว๊บ!!! แสงสว่างเปล่งขึ้นจากร่างของอัสซึชิ ทำให้คาสึกิต้องยกมือขึ้นมาบังตาไว้อย่างตกใจ แสงสว่างนั้นทำให้ตาเขาพร่ามัวแทบมองอะไรไม่เห็น และเมื่อแสงสว่างนั้นลดลง เขาค่อยๆเอามือหลบสายตาไป และมองรอบข้างด้วยความตะลึง...

แสงสว่างแห่งจิตใจของอัสซึชิ เข้มแข็งมากและทำลายความมืดทั้งมวลในที่แห่งนี้ ให้กลายเป็นสีขาวทั้งหมดไปแล้ว ความคิดถึงเพื่อนของอัสซึชิมีพลังกล้าแกร่งจริงๆ

“ฉัน....ไม่ได้อ่อนแออีกแล้ว”

อัสซึชิจรดดาบคู่เข้าโหมดรบอีกครั้ง คาซึกิที่ยืนอึ้งอยู่เห็นดังนั้นก็ตั้งท่ารบเช่นกัน การต่อสู้รอบที่สองเริ่มขึ้นแล้ว...

“Spin Crescent!!!”

หนุ่มนินจาจอมยุทธ์ชุดดำขว้างเคียวโซ่ออกไป มันนั้นหมุนควงด้วยความเร็วสูงราวกับกรงจักรตรงดิ่งเข้าหาอัสซึชิ แต่อีกฝ่ายนั้นก็สามารถเบี่ยงตัวหลบได้ คาสึกิเหยียดรอยยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าศัตรูติดกับแล้ว บูมเมอแรงเคียวโซ่วกกลับมาด้านหลังของอัสซึชิ และจะตัดร่างเขา ทว่า!!

ร่างของอัสซึชิกลับหายไปเสียเฉยๆ!!

“Wrap”

ฉัวะ!!! บุพผาเลือดเกิดขึ้นที่หลังของคาสึกิพร้อมกับ HP ที่เหือดหายไป อัสซึชิปรากฏตัวข้างหลังของคาสึกิแบบที่อีกฝ่ายไม่ทันรู้ตัว เขาถีบตัวไปข้างหน้ารับเคียวโซ่ไว้และเปิดกระบวนท่าอีกรอบ

“Fullmoon Slash!!”

คาสึกิหมุนตัวฟาดเคียวโซ่รอบตัวอย่างรวดเร็ว จนเกิดคมมีดที่มองไม่เห็นตัดทุกสิ่งที่อยู่ในรัศมี 10 เมตรรอบตัวคาสึกิเป็นวงกลม ราวกับพระจันทร์เต็มดวง เขายิ้มออกมาอย่างยินดีเพราะกระบวนท่านี้เขาคิดว่าคงร้ายกาจพอจะทำให้ศัตรูกระเด็นถอยหลังห่างเขาไปได้หรืออย่างน้อยที่สุดศัตรูคงจะต้องหลบถอยหลังไป แต่เขากลับต้องหน้าซีดเมื่ออีกฝ่ายยังคงยืนปักหลักอยู่ตรงนั้นไม่ได้หายไปไหน

“แก.....แกไม่หลบท่านั้นเหรอ!!!”

“ยังมีคนที่รอให้ฉันกลับไปอยู่ เพื่อนของฉัน ที่รักอันมีพระคุณของฉัน น้องสาวของฉัน และ....คำมั่นสัญญาที่ต้องกลับไปทำของฉัน....ฉันจะจบศึกนี้อย่างเร็วที่สุดเอง...”

“นายมันบ้าไปแล้ว!!!”

“As if....”

อัสซึชิก้าเดินไปหาคาสึกิอย่างช้าๆ นินจาจอมยุทธ์เหลือบมอง HP ของศัตรูแล้วก็ยิ้มออกมา เพราะตอนนี้เขานั้นสามารถใช้ท่าปิดฉากได้แล้ว เขาตั้งท่าเริ่มกระบวนท่าทันที ซึ่งหากโดนท่านี้เข้าไป อัสซึชิจะต้องเสีย HP จนหมดและกลับบ้านเก่า(โลกเดิม)แน่ๆ

“จงตายไปพร้อมกับความบ้าบิ่นนั้นซะ!!! Close Combat : Ripcircle”

คาสึกิขว้างเคียวโซ่ออกไป แต่คราวนี้เคียวจะหมุนไปมารอบทิศทางจนมีรัศมีเป็นทรงกลมตรงไปข้างหน้า ภายในคมมีดทรงกลมกลายสภาพเป็นเป็นสุญญากาศ ทำให้เกิดกระแสลมดูดให้ศัตรูเข้าไปหา และหมายจะเฉือนร่างของศัตรูให้แหลกเป็นชิ้นๆ แต่อัสซึชินั้นกลับเดินตรงไปข้างหน้าคล้อยตามลมดูดนั้นด้วยตัวเอง คมมีดอากาศที่มีพลังโจมตีสูงเข้าใกล้อัสซึชิแล้ว

“For You….Friend…Close Combat : XT-Blade”

เพลิ้ง!!! กระบวนท่าไม้ตายของทั้งสองฝ่ายปะทะกันอย่างรุนแรงจนแหลกสลายไปทั้งคู่ ดาบคู่ที่รวมเป็นหนึ่งและฟันธาตุสายฟ้าเป็นรูปกากบาททำลายท่าไม้ตายของอีกฝ่ายลงได้พร้อมการแตกสลายของอาวุธนั้น เช่นเดียวกับเคียวโซ่ของคาสึกิที่แหลกเป็นชิ้นไปแล้ว ส่วนอัสซึชินั้น...

ได้เดินผ่านกลุ่มควันของการแตกสลายของท่าไม้ตายโดยที่ไร้ซึ่งรอยขีดข่วน เขาเดินตรงมาหาคาสึกิอย่างช้าๆ อีกฝ่ายนั้นยืนสั่นอย่างทำอะไรไม่ถูก เพราะไม่รู้ว่าจะต้องรับมือยังไงกับความบ้าบิ่นอย่างลึกซึ้งของคนตรงหน้า พลังใจที่เข้มแข็งยิ่งกว่าสิ่งใดทำให้ผู้ที่ไร้ซึ่งอาวุธแล้วเช่นเขาเริ่มเดินถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว

“อ....อย่า....อย่าเข้ามานะ!!!”

กระสุนสายลมของคาสึกิถูกยิงเฉี่ยวหน้าของอัสซึชิ แต่บุคคลผู้เก่งขึ้นด้วยพลังความคิดถึงเพื่อนก็ยังเดินมาต่ออย่างไม่แยแสต่อการโจมตีอย่างสิ้นคิดของอีกฝ่าย เขาดึงอาวุธสุดของเขาซึ่งก็คือหน้าไม้สีดำที่ดูทรงพลังยิ่ง และมีลูกศรบรรจุพร้อมถึงสี่นัด จนเมื่อเข้าใกล้คาสึกิที่สั่นไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว

“จำเอาไว้ละ....ว่าฉันนี้แหละคุณพี่ชายตัวจริงกระทิงดำ...”

ผัวะ!!!!

HP หายเกลี้ยงกับการโจมตีครั้งสุดท้ายของอัสซึชิ นินจาจอมยุทธ์ชุดดำเบิกตากว้างตกใจ ที่ไม่ใช่เพราะความพ่ายแพ้ของตน แต่เป็นเพราะการโจมตีของศัตรูต่างหาก

อัสซึชิใช้หน้าไม้ตบเขาอย่างแรงจนมันแตกเป็นเสี่ยงๆ!!!

“นายนี้มัน.....บ้าบิ่นจริงๆ....”

--------------------------------------------------------------------------------------------

“สุดท้าย.....ข้าก็ไม่อาจช่วยน้องสาวของข้าได้.....อึก...ความรักของข้าที่มีแต่น้องสาวคงน้อยมากกว่าของนายเยอะเลยสินะ....”

“ไม่หรอก....นายใช้คำว่าพี่ชายได้สมภาคภูมิแล้วละ”

“แพ้นายก็เท่ากับว่าข้าเสียวิธ๊รักษาน้องสาวไปอีกวิธีหนึ่งแล้ว....ท่านเคออสต้องขออภัยอย่างยิ่งที่ข้ามิอาจทำให้ท่านพึ่งพอใจได้...”

ชายหนุ่มผู้เคยเกือบฆ่าน้องสาวให้ตายทรุดเข่าลงกับพื้นต่อหน้า ชายหนุ่มผู้ทำให้น้องสาวหนีหายไป น้ำตาของเขาหลั่งไหลออกมาเมื่อต้องพ่ายแพ้ให้กับศึกที่ถ้าชนะก็คงสามารถช่วยชีวิตน้องสาวเอาไว้ได้ ร่างของเขาค่อยๆจางลงและมีประกายความมืดค่อยๆหลุดหายไปจากตัว

“นาย....เคยได้ยินคำว่า....เวลาจะสามารถเยียวยาทุกอย่างได้รึเปล่า?”

ฟึ่บ! อัสซึชิยื่นสิ่งหนึ่งวางลงใส่มือของร่างที่กำลังจะเลือนหายไปนั้น คาสึกิจ้องมองสิ่งที่อยู่ในมืออย่างแปลกใจ สิ่งนั้นมีลักษณะเป็นทรงกลมใหญ่เท่าประมาณเหรียญบาทสีน้ำตาลอ่อน ตรงกลางมีรูปลักษณะคล้ายหน้าปัดนาฬิการูปแบบเข็ม เขาเงยหน้าขึ้นมองอัสซึชิอย่างสงสัย

“นี้คือยาย้อนเวลา เป็นยาที่มีอยู่ในโลกของฉัน หากกินมันเข้าไปแล้วจะทำให้ร่างกายของผู้ที่กินนั้นย้อนไปมีลักษณะในอดีตได้เอามันให้น้องสาวนายกินซะ ซึ่งมันจะทำให้ร่างกายของนายย้อนกลับไปอยู่ในช่วงก่อนที่จะถูกนายทำร้าย เป็นการรักษาน้องสาวของนาย ทว่า.....ความทรงจำของน้องนายในช่วงนั้นก็จะถูกลบหายไปด้วยจนหมด เหลือเพียงความทรงจำดั้งเดิมในช่วงนั้นของร่างกายก่อนที่จะถูกนายทำร้ายเท่านั้น”

“จ....จริง....จริงเหรอ!!!”

“ใช่แล้วละ น้องของนายจะลืมสิ่งที่นายเคยทำไว้หมด เหลือเพียงน้องสาวที่รักพี่ชายของเธอและคิดว่าเป็นคนที่แสนดีเท่านั้น เพราะงั้นนับจากตอนนี้ไป....ดูแลน้องสาวของนายให้ดีอย่าให้ต้องสูญเสียไปอีกละ...”

“ข.....ข.....ขอ....ขอบคุณมากเลยครับ!! พี่ชายคนนี้จะดูแลน้องสาวให้ดีที่สุดเลย!!! ขอสัญญา....ด้วยชีวิต!!”

คาสึกิน้ำตาไหลพรากด้วยความยินดี เป็นใบหน้าที่เหมือนเด็กๆเหลือเกินจนอัสซึชิแอบหลุดขำ ร่างกายของคาสึกิหายลับไปกับอากาศแล้วพร้อมกับไอเทมที่สามารถช่วยชีวิตน้องสาวของเขาได้ซึ่งได้มาจากผู้เป็นศัตรู และสิ่งที่แทนที่ร่างที่หายไปนั้นก็คือ อัญมณีรูปหัวใจสีขาว

“นี้มัน....”

[คริสตัลของเธอยังไงละอัสซึชิคุง หัวใจสีขาวที่มีรักอันบริสุทธ์และเต็มไปด้วยความหวัง สัมผัสมันและมันจะนำพาเจ้าไปหาพวกพ้องที่รอเจ้าอยู่]

“หัวใจที่บริสุทธ์......ฮะๆๆ ไม่หรอก...เพราะว่าความรักของผมนะเกือบทำให้ผมติดคุกไปหลายครั้งแล้วนะครับ....ก็ผมนะเป็นสายโลลิค่...”

แว๊ปปปปป!!! คริสตัลสีขาวพาร่างของอัสซึชิหายไปแล้วก่อนที่เขาจะพูดจบ....

----------------------------------------------------------------------------------------------

ตุบๆๆๆ สี่เท้า สองคู่ สองคนกำลังวิ่งตรงดิ่งไปตามทิศทางของลำแสงบนฟ้าที่พาดผ่านไปเบื้องหน้า ซึ่งผู้สร้างลำแสงนั้นบอกเอาไว้ว่ามันจะนำพาพวกเขาให้ไปพบกับสหายของพวกเขา

“พี่สาวหนูน้อยปลาหมึกค้าบ นี้เราวิ่งกันมานานแล้วนะครับ ยังไม่เจออีกเหรอ”

“ชื่อของฉันคือเอ็มพานาด้าย่ะเจ้าเด็กเปรต ”

““อ๊ะ~ ขอบคุณครับป้าที่ชมผมว่าผมสูง ผมกำลังอยากจะสูงกว่านี้พอดีเลยเชียว”

“เฮ้!! อย่าเล่นก็อบปี้วางคำพูดกันแบบนี้สิ”

“ก็พี่สาวหนูน้อยปลาหมึกอยากเริ่มก่อนทำไมละคร้าบ~”

““เฮ้ๆๆ ทั้งสองคนนะ ทะเลาะกันเป็นเด็กๆไปได้...เอ่อ...อีกคนก็เด็กจริงๆแฮะ..นี้พวกเราอยู่ท่ามกลางสนามรบนะครับ  ทำตัวให้สมกับสถานการณ์หน่อยสิ”

คำพูดก็อบปี้วางอีกหนึ่งประโยคที่น่าคุ้นเคยดังมาจากเบื้องหน้าของพวกเขาทั้งสองคน จนทำให้เด็กตัวเล็กกางเกงแดงที่ไม่ได้มาจากเจ็ดประจัญบานและหญิงสาวชุดขาวผู้สวมรองเท้าบูทหนวดปลาหมึกติดดิสเบรคตราสเต็ทเทคโนโลยีเบรคเดียวกับที่ใช้ในเครื่องบิน  ชายชุดดำที่ไม่ได้เป็นคนทำให้โคนันตัวเล็กแต่เป็นคนที่พวกเขาตามหายืนอยู่เบื้องหน้าเขาแล้ว

“อัสซึชิคุง!!!”

“ใช่แล้วครับ เห็นเป็นปลาหมึกย่างผัดเผ็ดหรือไง!!”

“แล้วทำไมต้องเอาฉันไปยกตัวอย่างละย่ะ!!!”

เอ็มพานาด้ากระทืบเท้าอย่างเคือง

“เอาเถอะๆ ผมว่าตอนนี้เรากลับไปหาท่านคอสมอสก่อนเถอะครับ ได้คริสตัลกันแล้วใช่ไหม”

“อืม/ครับพี่ชาย!!”

แล้วการเดินทางของกลุ่มที่สองก็จบลงเพียงแค่นี้......จบข่าว!!

-----------------------------------------------------------------------------

ขอโทษที่มาลงช้าคร้าบ~!!! กิจกรรมวันคริสมาสมันแย่งเวลาอันมีค่าของผมไปหมดเลย~!!!

ปล. ผมเป็นพวกอ่อนหัดในเรื่องเพื่อนและการเชื่อใจคนอื่นมาก อาจแต่งตอนนี้ได้ไม่ดีเท่าที่คว ต้องขออภัยด้วยนะครับ

ปล2. สายลมสีฟ้าอย่าโกรธผมเลยนะคร้าบ~!!!! ที่ตัวละครท่านมัน...

Me/ หนีไปโดยไกลโพ้น...

[Thama]

....ทำไมอ่านแล้วอยากดูโคนันนะ[me=โลลิซึนเนี้ยว]ไปเปิดโคนันดู[/me]

*กลับมาแม้น*

โอ้~ว่าคุงวาดผมจับดาบถูกด้วยแห๊ะ(ชิ~อดบ่นเลยแห๊ะ*ผัวะ*)

แล้วว่าคุงก็เอามุขก็อปว่างมาใช้อีกครั้ง~

ปล.ว่าแต่นายตัดจบง่ายไปหน่อยมั้ยว่าคุง.......จบข่าว(แล้วแกจะตัดจบง่ายๆตามมันทำไมห๊า!!!!!!)*ผัวะ*

ปล.2อังกฤษผิดๆถูกๆแห๊ะAs fi แปลว่าราวกับว่าควรจะเติมคำอย่างอื่นข้างหลังไม่งั้นจะไม่เต็มประโยคเช่น"As if I'm not crazy"(ราวกับว่าผมไม่บ้าหยั่งงั้นแหละ)ส่วนตรงนี้

"For You.Friend"

ควรเปลี่ยนเป็นFor you my friendsมากกว่านะคับ แล้วก็ บลาๆๆๆ(บ่นยาว)

ปล.3หมึกไม่ใช่ปลา*ผัวะ*

ปล.4 อัสสึชิ : อ๋า~ดาบผมหักเลยอ่า~

          ธาม : เดี๋ยวค่อยซื้อใหม่ก็ได้เรื่องมากจริงแก

        อัสสึชิ : ซื้อใหม่ได้ไงค๊าบก็"เค้าคนนั้น"อุส่าซื้อให้ผมน้า~

          ธาม : เค้าคนไหนฟร่ะ!!

[Risu]

เหมือนตอนนี้จะเห็นที่พิมพ์ผิดเยอะแฮะ

แต่ตรงไหน จำบ่ได้แล้ว (อ้าว -*-)

ตอนนี้ช่างดราม่าเหลือหลาย

สะดุงกับประโยคนี้

“จำเอาไว้ละ....ว่าฉันนี้แหละคุณพี่ชายตัวจริงกระทิงดำ...”

กระทิงดองดีกว่ามั้ง เห็นล้อเป็นชื่อนี้กันเยอะ *ผัวะ*

[Kimur@]

พึ่งมาเห็นว่าอัพแล้ว น่าจะเขียนประกาศไว้นะครับ

ตอนนี้ผมว่าแต่งได้ดีนะครับ ไม่มีที่ติอะ 

[Myanoct]

ตอนนี้ทั้งเนื้อเรื่อง บรรยาย รูปภาพ (ยกเว้นภาพแรกเล่นง่ายนะเธอว์)

คิดว่าแต่งได้ดีที่สุดเท่าที่แต่งมาเลย

สมบูรณ์แบบมวาก !

มีพิมพ์ผิดแต่ก็ช่างมันเถ๊อะ

รอติดตามตอนต่อไปจ้า

[varinne]

ทำไมชนะแล้ว อัสซึซิ ถึงต้องไปตบด้วยหน้าไม้ต่อเนี่ย -*-

------------------

เหลือเพียงความทรงจำดั้งเดิมในช่วงนั้นของร่างกายเท่านั้น

------------------

เหลือเพียงความทรงจำก่อนที่จะถูกนายทำร้าย

มองโดยภาพการบรรยายแล้ว ดูเหมือนตอนนี้ ไม่ค่อยมีไรให้ติ จริงๆแหละ =w= ฮ่าฮ่าฮ่า

เจอคำผิดหลายที่อยู่เหมือนกันน๊า

[BLYTHE]

อ่านจบละ 

มีเรื่องจะแนะนำอีกเรืื่องนึงคือเรื่องเสียงน่ะค่ะ

ว่าคุงอาจจะใช้โค้ดตัวหน้าหรือตัวเอียงแทนเสียงดัง/เบาได้ค่ะ เพราะทำให้มีอรรถรสในการอ่านมากขึ้น

[bluewind]

ปล2. สายลมสีฟ้าอย่าโกรธผมเลยนะคร้าบ~!!!! ที่ตัวละครท่านมัน...

แหมวาว่าคุงครับ ผมจะโกรธคุณไปทำไมล่ะ เนอะ~

จริงๆจริ๊ง ไม่ได้โกรธเลยซักนิด เนี่ยเห็นมะ ยิ้มแฉ่งเลย

พอละ เข้าเรื่องดีกว่า อะแฮ่ม เอาเรื่องอะไรดี...เรื่องชมก่อนละกัน

ฉากต่อสู้บรรยายได้ต่อเนื่องและเห็นภาพดีเหมือนเคยครับ ภาคการบรรยายเข้าใจง่าย ไม่เล่นสำบัดสำนวนมากมาย เป็นภาษาเขียนแนวของผมเหมือนกันเลย และเรื่องยาย้อนเวลานี้ถือว่าเป็นความคิดที่เข้าท่าทีเดียวครับ ผมชอบครับ

ต่อไปก็เรื่องติ สั้นๆง่ายๆ "เล่นง่ายหลายอย่างเลยนะครับ"

เรื่องแรก การอยู่ที่ไหนซักแห่งในความมืด โดยไม่มีที่มาที่ไปว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไรนี่ผมว่ามันเชยนะ อย่างน้อยๆถ้าวาว่าได้บรรยายว่าอัสสึชิได้รู้ทีหลังว่าที่มืดๆนั่นคืออะไร ผมอาจจะไม่ติตรงนี้ก็ได้

เรื่องที่สอง แหม นับว่าการปรากฏตัวของคาสึกิเวอร์ชั่นนี้ทำเอาผมหลังหักเลยแฮะ ผิดไปจากที่ผมคิดไว้หลายอย่างมาก(ขอไม่กล่าวถึงละกัน) ภาษาพูดคล้ายๆจอมยุทธ์ของเขาก็ทำผมอื้งเหมือนกัน แต่ที่อื้งอย่างแรงก็คือตอนที่คาสึกิได้รับยาแล้วร้องไห้น้ำตาไหลพรากนี่มันไม่เข้ากับบุคลิกแบบไว้มาดของเขาเลยอ่ะ ถ้าวาว่าเขียนให้คาสึกิมีน้ำตาน้อยหน่อย แล้วก็ปรับคำพูดให้ดูเท่ขึ้นอีก ก็เช่นกัน ผมอาจจะไม่ติตรงนี้ก็ได้

หมดแล้วมั้ง เรื่องอื่นๆคนอ่านคนอื่นเขาก็แนะนำไปแล้วน่ะนะ

[Loveless Nova]

....ทำไมอ่านแล้วอยากดูโคนันนะ

* โลลิซึนเนี้ยว ไปเปิดโคนันดู

*กลับมาแม้น*

โอ้~ว่าคุงวาดผมจับดาบถูกด้วยแห๊ะ(ชิ~อดบ่นเลยแห๊ะ*ผัวะ*)

แล้วว่าคุงก็เอามุขก็อปว่างมาใช้อีกครั้ง~

ปล.ว่าแต่นายตัดจบง่ายไปหน่อยมั้ยว่าคุง.......จบข่าว(แล้วแกจะตัดจบง่ายๆตามมันทำไมห๊า!!!!!!)*ผัวะ*

ปล.2อังกฤษ ผิดๆถูกๆแห๊ะAs fi แปลว่าราวกับว่าควรจะเติมคำอย่างอื่นข้างหลังไม่งั้นจะไม่เต็มประโยคเช่น"As if I'm not crazy"(ราวกับว่าผมไม่บ้าหยั่งงั้นแหละ)ส่วนตรงนี้

อ้างถึง

"For You….Friend…"

ควรเปลี่ยนเป็นFor you my friendsมากกว่านะคับ แล้วก็ บลาๆๆๆ(บ่นยาว)

ปล.3หมึกไม่ใช่ปลา*ผัวะ*

ปล.4 อัสสึชิ : อ๋า~ดาบผมหักเลยอ่า~

          ธาม : เดี๋ยวค่อยซื้อใหม่ก็ได้เรื่องมากจริงแก

        อัสสึชิ : ซื้อใหม่ได้ไงค๊าบก็"เค้าคนนั้น"อุส่าซื้อให้ผมน้า~

          ธาม : เค้าคนไหนฟร่ะ!!

เม้นได้ยาวสมกับเป็นตอนของตัวเองจริงๆเลยนะนาย คริๆๆ

เหมือนตอนนี้จะเห็นที่พิมพ์ผิดเยอะแฮะ

แต่ตรงไหน จำบ่ได้แล้ว (อ้าว -*-)

ตอนนี้ช่างดราม่าเหลือหลาย

สะดุงกับประโยคนี้

“จำเอาไว้ละ....ว่าฉันนี้แหละคุณพี่ชายตัวจริงกระทิงดำ...”

กระทิงดองดีกว่ามั้ง เห็นล้อเป็นชื่อนี้กันเยอะ *ผัวะ*

ผมบ่อยากชื่อโหลเหมือนคนอื่นนี้น้อ~ ส่วนเรื่องดราม่านี้ก็.....คงเป็นนิสัึยส่วนตัวผลพวงจากการดูการ์ตูนมากละมั้งคับ

พึ่งมาเห็นว่าอัพแล้ว น่าจะเขียนประกาศไว้นะครับ

ตอนนี้ผมว่าแต่งได้ดีนะครับ ไม่มีที่ติอะ  ^^

ติบ้างสักนิดก็ดีนะงับ เดี๋ยวคนแต่งจะลอยซะเปล่าๆ

ตอนนี้ทั้งเนื้อเรื่อง บรรยาย รูปภาพ (ยกเว้นภาพแรกเล่นง่ายนะเธอว์)

คิดว่าแต่งได้ดีที่สุดเท่าที่แต่งมาเลย

สมบูรณ์แบบมวาก !

มีพิมพ์ผิดแต่ก็ช่างมันเถ๊อะ

รอติดตามตอนต่อไปจ้า

พิมพ์ผิดนี้เป็นปัญหาระดับโลกของผมที่แก้ยากจริงๆ แบบว่าพิมพ์เร็วก็จริงแต่ไม่ใช่เป็นการพิมพ์สัมผัส(กึ่งมองคีบอร์ด) ก็เลยผิดเยอะไปหน่อย แฮะๆๆ

ทำไมชนะแล้ว อัสซึซิ ถึงต้องไปตบด้วยหน้าไม้ต่อเนี่ย -*-

------------------

เหลือเพียงความทรงจำดั้งเดิมในช่วงนั้นของร่างกายเท่านั้น”

------------------

เหลือเพียงความทรงจำก่อนที่จะถูกนายทำร้าย

มองโดยภาพการบรรยายแล้ว ดูเหมือนตอนนี้ ไม่ค่อยมีไรให้ติ จริงๆแหละ =w= ฮ่าฮ่าฮ่า

เจอคำผิดหลายที่อยู่เหมือนกันน๊า

แก้แล้วครับ!!!

ส่วนเรื่องที่ต้องตบด้วยหน้าไม้ต่อ ก็เพราะว่าท่าไม้ตายของเขามีไว้ใช้ทำลายท่าไม้ตายของอีกฝ่ายเท่านั้นนะครับ เป็นผลทำให้อาวุธของทั้งคู่แตกสลาย อัสสึชิก็เลยใช้อาวุธสำรอง หน้าไม้ที่ลืมเอาลูกดอกมาจัดการศัตรูจน Hp หมดนะครับ

อ่านจบละ  ^^

มีเรื่องจะแนะนำอีกเรืื่องนึงคือเรื่องเสียงน่ะค่ะ

ว่าคุงอาจจะใช้โค้ดตัวหน้าหรือตัวเอียงแทนเสียงดัง/เบาได้ค่ะ เพราะทำให้มีอรรถรสในการอ่านมากขึ้น ^^

โดนเตือนเรื่องนี้มาหลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่กล้าแก้จริงๆ แบบว่านิยายตามท้องตลาดเขาก็ไม่ใช้เสียงหนตา เสียงเอียง นะครับ กลัวว่าถ้าใช้แล้วจะติดเป็นนิสัยเอา จนแต่งนิยายทั่วไปไม่ได้อะงับ -*-

แหมวาว่าคุงครับ ผมจะโกรธคุณไปทำไมล่ะ เนอะ~

แง่ง แง่ง jiko03 ฮึ่ม!

จริงๆจริ๊ง ไม่ได้โกรธเลยซักนิด เนี่ยเห็นมะ ยิ้มแฉ่งเลย

hito03 wani03 pocha03 shinx03

พอละ เข้าเรื่องดีกว่า อะแฮ่ม เอาเรื่องอะไรดี...เรื่องชมก่อนละกัน

ฉาก ต่อสู้บรรยายได้ต่อเนื่องและเห็นภาพดีเหมือนเคยครับ ภาคการบรรยายเข้าใจง่าย ไม่เล่นสำบัดสำนวนมากมาย เป็นภาษาเขียนแนวของผมเหมือนกันเลย และเรื่องยาย้อนเวลานี้ถือว่าเป็นความคิดที่เข้าท่าทีเดียวครับ ผมชอบครับ

ต่อไปก็เรื่องติ สั้นๆง่ายๆ "เล่นง่ายหลายอย่างเลยนะครับ"

เรื่อง แรก การอยู่ที่ไหนซักแห่งในความมืด โดยไม่มีที่มาที่ไปว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไรนี่ผมว่ามันเชยนะ อย่างน้อยๆถ้าวาว่าได้บรรยายว่าอัสสึชิได้รู้ทีหลังว่าที่มืดๆนั่นคืออะไร ผมอาจจะไม่ติตรงนี้ก็ได้

เรื่องที่สอง แหม นับว่าการปรากฏตัวของคาสึกิเวอร์ชั่นนี้ทำเอาผมหลังหักเลยแฮะ ผิดไปจากที่ผมคิดไว้หลายอย่างมาก(ขอไม่กล่าวถึงละกัน) ภาษาพูดคล้ายๆจอมยุทธ์ของเขาก็ทำผมอื้งเหมือนกัน แต่ที่อื้งอย่างแรงก็คือตอนที่คาสึกิได้รับยาแล้วร้องไห้น้ำตาไหลพรากนี่มัน ไม่เข้ากับบุคลิกแบบไว้มาดของเขาเลยอ่ะ ถ้าวาว่าเขียนให้คาสึกิมีน้ำตาน้อยหน่อย แล้วก็ปรับคำพูดให้ดูเท่ขึ้นอีก ก็เช่นกัน ผมอาจจะไม่ติตรงนี้ก็ได้

หมดแล้วมั้ง เรื่องอื่นๆคนอ่านคนอื่นเขาก็แนะนำไปแล้วน่ะนะ ^^

เป็นการเม้นที่แสนจะเปิดใจสุดๆ ทำเอาผมร้องไห้ซึ้งในความเอาใจใส่ในรายละเอียดของฟิคข้อน้อยเสียจริงๆ TTUTT

ส่วนเรื่องน้ำตานี้ ผมก็แค่อยากจะให้ทุกคนได้คิดนะครับ ว่าแม้นิสัยคนเราบางคนนั้นอาจจะเย็นชาหรือไม่แยแสใคร แต่ว่าหากได้รักใครสักคนอย่างสุดหัวใจแล้ว เราก็คงจะไม่เสียดายน้ำตาหรอกกระมั้งหากจะสามารถช่วยๆคนนั้นให้พ้นจากความได้ และสำหรับคาสึกิเองแล้ว น้ำตานั้นก็อาจจะมากกว่าคนทั่วไปเสียด้วยซ้ำ เพราะคนที่จะฆ่าน้องสาวตัวเองก็คือเขาเองนี้นะ

เป็นผลมาจากเพลงนี้ครับ (นี้แหละคือความเสียใจ - POTATO)

* นี่แหละคือความเสียใจ ความเสียใจมันเป็นอย่างนี้จำซะใหม่

ต้องเจ็บจนร้องไห้โดยไม่อาย ต้องช้ำทุรนทุรายขนาดนี้

ที่ผ่านมามองย้อนไป ลองคิดดูบางทีก็เสียดายน้ำตา

แต่เธอทำให้ได้รู้ว่า ค่าของน้ำตามันคู่ควร กับการต้องเสียเธอ

[Loveless Nova]

มาแล้วคร้าบ!!! ขออภัยที่ล่าช้าคร้าบ~!!! แบบว่าคนไม่มีเน็ตเป็นของตัวเองก็งี้ละครับ พอโรงเรียนปิดก็ไม่มีที่ใช้เน็ตเลย เหอๆๆ เอาละ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา มาดูตอนต่อไปได้เลย!!!

--------------------------------------------------------------------------------------

“หว่า~”

“.........”

หมับ!! ชายหนุ่มเสื้อโค้ตสีดำ กางเกงขายาวสีดำ แว่นตาสีดำ เสื้อในขาวผูกเนคไทสีแดง ใช้มือที่มีนาฬิกาทองสุดหรูคว้ามือของเด็กผู้หญิงชุดม่วง กระโปรงสีชมพู ผู้ถือตุ๊กตาสีขาวเอาไว้ ก่อนที่อีกฝ่ายนั้นจะร่วงตกจากเนินที่พวกเขาอยู่ไป จนเมื่อชายหนุ่มผู้นี้ดึงหญิงน้อยขึ้นมาได้ เขาก็หันหลังให้และเดินต่อไปอย่างไม่แยแส่

“ขอบคุณนะค่ะ คุณฟรอว์ธ ดี โซริเอ็ตเต้”

“ไม่ต้องเรียกด้วยชี่อเต็มก็ได้ เรียกข้าว่าฟรอว์ธก็พอ...”

“ค่ะ..คุณฟรอว์ธ”

โรซารี่ โซลเซอร์แวนท์ คือนามของเด็กสาวอายุ 14 คนนี้ เธอได้รับคำสั่งถ่ายทอดสดบทระบบสื่อสารผ่านโทรจิตจากมหาเทพคอสมอสว่าให้ออกตามหาคริสตัลของตนเองเพื่อเป็นสิ่งเบิกทางพาพวกเขาไปพบกับศัตรูที่แท้จริง และตัวเธอนั้นก็ถูกจับคู่ให้เดินทางร่วมกับมือปืนผู้มีแต่ความลับและน่ากลัว นั้นทำให้บางครั้งเธอก็นึกสงสัย ว่าคอสมอสคิดอะไรอยู่กันแน่ถึงให้เด็กน้อยอย่างเธอเดินทางกับคนแบบนี้

“(เฮ้อ...ไม่กลัวว่าหนูจะถูกจับข่ม**บ้างรึไงกันค่ะเนี้ย...ท่านคอสมอส)”

[ไม่เป็นไรหรอกยัยเพี้ยน(โรซารี่) ไอ้หมอนี้มันไม่ใช่พวกสายโลลิค่อนหรอก]

เสียงคอสมอสดังก้องในหัว ทำเอาเด็กสาวถึงกับสะดุ้ง ซึ่งดูเหมือนว่า เสียงของนางจะมีแต่ตัวโรซารี่เองเท่านั้นที่ได้ยิน

[แต่ถึงนั้นก็เถอะ เขาก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรหรอกนะ เธอสามารถเชื่อใจเขาได้]

“(แต่ว่าเขาท่าทางน่ากลัวนี้ค่ะ)”

[เขาเป็นคนใจเย็น เงียบขรึมจนมองคล้ายจะเย็นชา แต่ใครจะรู้บ้างละว่าแท้จริงแล้วสาเหตุที่ทำให้เขาเป็นอย่างนี้ก็เพราะคนที่เขารักและอยากปกป้องทุกคน...]

“(หมายความว่าไงค่ะท่านคอสมอส)”

[เขา....ถูกคนที่เขารักหักหลัง เพื่อน คนรัก พี่น้อง และครอบครัว ทุกคนต่างหักหลังเขา....ทำให้เขากลายเป็นคนที่ไม่เชื่อใจใครอีก…เพราะงั้นเขาจึงไม่รู้จะรับมือยังไงกับคนพวกนี้ดี จึงได้สร้างบุคลิกที่นิ่งเฉยและเย็นชานั้นรับมือแทน]

“(เหรอค่ะ...)”

[ฉันพอแค่นี้ดีกว่า สปอยร์ไปเยอะๆเดี๋ยวคนอ่านจะเซ็งเอาซะเปล่าๆ ไปละนะ!!]

“(ด....เดี๋ยวก่อนสิค่ะท่านคอสมอส...)”

[จริงสิ ปล. พี่ชายเธอก็เป็นหนึ่งในนักรบของฉันด้วยนะยัยเพี้ยน บายๆ]

ติ้ดๆๆๆ ระบบการสื่อสารถูกตัดสัญญาณไปแล้ว โรซารี่ยืนอึ้งไปเล็กน้อยกับคำพูด ปล. ของอีกฝ่าย เพราะเธอคาดไม่ถึงว่าบุคคลที่คอสมอสกล่าวถึงเมื่อครู่นี้ จะมาอยู่ในสถานที่แบบนี้ด้วย

“พี่ชายอยู่ที่นี้หรือ......พี่อัสซึชิมายังที่นี้หรือ...”

โรซารี่หยุดชะงักการเดินไปเสียฉับพลัน ในขณะที่ฟรอว์ธนั้นยังคงเดินไปข้างหน้าต่อโดยไม่รู้ว่าคนที่มาด้วยกันนั้นหยุดเดินไปแล้ว หญิงสาวชุดม่วงกอดตุ๊กตากระต่ายแน่น

“ไอ้พี่ชายต่างมารดาบ้างานคนนั้นมาทำอะไรในที่แบบนี้กัน หมอนั้นสละเวลาในการทำงานที่เขารักยิ่งมาที่นี้เพื่ออะไรกัน ฮึ่ย~ ไอ้พี่ชายบ้า ไอ้บ้าอัซซึ ทั้งๆที่รู้ว่าครอบครัวเราเหลือกันอยู่แค่สองคนเท่านั้น แต่ก็เอาแต่ทำงานงกๆไม่เคยใส่ใจเราเลยว่าจะเป็นตายร้ายดี จะเหงาตายยังไง แล้วตอนนี้ยังมาทำอะไรในที่แบบนี้อีก...”

B”โรซัง....มีคนมา...”B

ตุ๊กตาในอ้อมกอดของโรซารี่เงยหน้าขึ้นและเจื้อยแจ้วน้ำเสียงหวานบอกเตือนสาวน้อยผู้เป็นเจ้าของ ทำให้เธอหลุดออกมาจากโลกอันเป็นส่วนตัวของเธอ และรีบวิ่งไปทางที่ฟรอว์ธเดินไปก่อนโดยไว เมื่อมาถึงขอบเนินเธอก็ได้หยุดและพบว่าชายชุดดำใส่แว่นนั้นกำลังยืนประจัญหน้ากับบุคคลผู้หนึ่งอยู่ ที่ดูท่าจะไม่ใช่มนุษย์...

“ถึงเวลาตายของแกแล้ว นักรบแห่งคอสมอส...”

วิ้ง!! ดาบเลเซอร์สีชมพูถูกดึงออกมาจากหลังและประทับดาบเตรียมสู้กับฟรอว์ธ อีกฝ่ายเองก็ควงปืนคู่อัดอากาศไม่จำกัดกระสุนคู่ออกมาควงเตรียมรบแล้วเช่นกัน โรซารี่เห็นดังนั้นจึงรีบกระโดดลงไปเพื่อไปช่วยเหลือเขา

“หนูมาช่วยสู้แล้วค่ะคุณฟรอว์ธ!!”

“ไม่ต้อง...ศัตรูแค่ฉันจัดการเองได้”

ฟรอว์ธหันปืนกระบอกหนึ่งมาทางโรซารี่ทำให้เธอนั้นหยุดชะงักด้วยความตกใจ จู่ๆก็หันปืนมาทางพวกเดียวกันแบบนี้คนๆนี้กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

“ข้าไม่ต้องการเพื่อน ไม่เชื่อใจเพื่อนหรอก!!!”

ว่าแล้วชายชุดดำก็ตรงเข้าห่ำหั้นกับจักรกลหุ่นยนต์รบสังหารเบื้องหน้าเขาทันที โดยใช้ปืนคู่ในมือนั้นกระหน่ำยิงใส่อีกฝ่าย ในขณะที่อีกฝ่ายก็สวามารถใช้ดาบเลเซอร์ในมือปัดป้องกระสุนเอาไว้ได้ พร้อมกับใช้ปืนสำรองยิงปืนกลเข้าใส่อีกฝ่าย ฟรอว์ธตีลังกาถอยหลังสามครั้งหลบกระสุนนั้น ซึ่งทำให้สนามของการต่อสู้ของทั้งคู่นั้นไกลออกไป เหลือเพียงเด็กสาวที่ยืนนิ่งอย่างงุนงงอยู่อย่างนั้น

“ต่อสู้โดยไม่มีเพื่อน....เขาทำได้อย่างนั้นเหรอ....หรือว่าเขาจะมองเราเป็นเด็กตัวน้อยที่ไร้ประโยชน์กัน...”

B”ไปแสดงให้เขาเห็นกันเลยสิ โรซารี่!!! ”B

ตุ๊กตากระต่ายขาวตาแดงในอ้อมกอดโรซารี่เอ่ยตะโกนออกมาดังๆ เสียงของเธอมีผลต่อจิตใจโรซารี่ทำให้อีกฝ่ายที่เงียบขรึมอยู่เริ่มฮึกเหิมอีกครั้งนึง

“ใช่....คุณบันนี่...ถ้าอย่างนั้นเราไปแสดงให้เขาดูกันเถอะว่าเราไม่ใช่พวกไร้ประโยชน์!!!!”

B”ลุยให้มันรู้ซึ้งไปเลย!!!”B

จบความ จอมเวทคำสาปโรซารี่ก็ถีบเท้ารีบวิ่งไปยังสถานที่ต่อสู้ของคู่หูเธอทันที การเคลื่อนไหวและกระโดดของเธอนั้นค่อนข้างมากกว่าปกติมาก เนื่องจากสถานที่นี้นั้นคือแอเรียดวงจันทร์ซึ่งมีแรงโน้มถ่วงน้อยกว่าโลก จึงทำให้การพุ่งเก้าหนึ่งจังหวะของโรซารี่เทียบได้กับ 4 เก้าบนโลกเลยทีเดียว

“ผู้ชายเขาสู้กันไม่ควรเข้าไปสอดนะยัยแม่มด”

“ทำแบบนั้นมันไม่ Cool เลยนะน้องสาว~”

เปรี้ยง!!! เสียงมาพร้อมกันการโจมตี  ทว่าโรซารี่นั้นก็ไหวตัวทันถีบตัวหลบการโจมตีด้วยคมสุญญากาศนั้นได้พอดีแบบปลายเท้า เธอรีบหันไปมองผู้โจมตีเธอโดยไว และก็ได้เห็น...

หญิงสาวชุดนักเรียนสีดำร่างบางผู้ถือเคียวขนาดใหญ่เอาไว้.....โรซารี่มองศัตรูอย่างงง เพราะเมื่อกี้เธอได้ยินเสียงสองเสียงที่ไม่เหมือนกันนี้หน่า..

“ถึงชั่วโมง ล่าแม่มดเวทย์คำสาปแล้ว...”

“มาลุยกันให้สุด Cool ไปเลย....มากะ!!!”

----------------------------------------------------------------------

ME/ ถูกคนอ่านกระทืบเพราะมาช้าไม่พอ ยังแต่งสั้นอีก...

[Risu]

ยังเห็นคำผิดอยู่แฮะ

หันปืนมาทางผู้หญิงแบบนี้ เสียมารยาทจังนะ

คิดว่าจบการต่อสู้นี้ ฟลอว์ธคงจะเปิดหัวใจตัวเอง คงจะเริ่มเชื่อใจคนอื่น

อีกเสียงหนึ่งน่าจะมาจากเคียวที่ศัตรูถืออยู่ล่ะมั้ง

เดาว่าการต่อสู้ของโรซารี่ ตุ๊กตาของเธอน่าจะเป็นคนรับมือเคียวที่ศัตรูถือ

[大喬]

สนุกมากอ่ะ

แต่ว่าคำผิดมากมาย ^^

ชอบรูปจริงๆ วาดได้สุดยอดมาก

แต่ว่าตอนล่าสุดมันแปลกๆ นะ?

[BLYTHE]

ชักปืนใส่ผู้หญิงแบบนี้นี่มัน....

นตม.นี่นา???

[me=千本桜影厳]โดนยิงดับ[/me]

พอๆ เข้าเรื่องๆ = ="

หมับ!! ชายหนุ่มาเสื้อโค้ตสีดำ

(เฮ้อ...ใม่กลัวว่าหนูจะถูกจับข่ม**บ้างรึไงกันค่ะเนี้ย...ท่านคอสมอส)

ฟรอว์ธตีลังกาถอยหลังงสามครั้งหลบกระสุนนั้น

ตุ๊กคากระต่ายขาวตาแดงในอ้อมกอดโรซารี่เอ่ยตะโกนออกมาดังๆ

ตอนนี้คำผิดยังเยอะอยู่นะคะ ><~

เดาว่าตุ๊กตาต้องออกมารับเคียวเหมือนกัน 'w'

[varinne]

กะแล้ว เรื่อง Soul eater แน่ๆ

มากะเป็นผู้ใช้อาวุธ แต่โซล เป็นอาวุธนา หึหึหึ...

[Thama]

โซลอีเตอร์~

หวังว่ามันคงไม่เรทแบบในการ์ตูนหรอกนะ+อยากเห็นมากะ chopชอบเวอร์ชั่นวาว่าคุงจัง

คำผิด....คำผิด......คำผิด

......

[me=โลลิซึนเนี้ยว]มีความรู้สึกว่าตอนท้ายมันต้องเจอกันสิน่า~[/me]

ปล.ดาบเลเซอร์.....หุ่นยนต์...*วิเคราะห์*

หะรึว่าจะเป็น.....[me=โลลิซึนเนี้ยว]โดนปิดปาก[/me]

ปล.2 ถ้าเป็นน้องสาวต่างมารดานามสกุลต้องเหมือนกันสิแต่ว่า.....[me=โลลิซึนเนี้ยว]กลับไปดูตัวละครตัวเอง[/me]

มันนามสกุลไม่เหมือนนี้นา?[me=โลลิซึนเนี้ยว]โดนโบกข้อหาเรื่องมาก[/me]

[ป.โหล่]

มาอ่าน2ตอนควบอีกแล้ว

คำพูดติดปากของทั้งคู่(ได้ยินทุกตอน)

"ลุยล่ะนะ โซล" "โอ๊สท์"

แต่งไม่ตกเลยนะครับ ชอบอัสสึชิ โหด=w=

ปล.เกราะของโปร จินตนาการเอาเลยละกันครับ =w=

[Myanoct]

ตอนนี้ไม่เม้นท์อะไรมากละกัน นอกจาก

นั่งอึ้งหน้าตัวร้าย...

[Guest bulbabenz]

ลากเรื่องอะไรมาลงอีกแล้วเนี่ย......(ไม่รู้จัก หะหะหะหะ)

[me=bulbabenz]เผ่นหลบมุม[/me]

อ่านสองตอนรวดเรียบร้อย

ต้อนที่แล้วข้างบนนั่นยาวเป็นพรืดจนต้อง ถอยกรูด ๆ

อยากบอกว่า เคาะเว้นบรรทัดที==*

พยายามเพ่งจนเกือบจะไม่รอดเอาบรรทัดหลัง ๆ

เอ่อ แต่พอไหว เรื่องมันน่าติดตามนี่นา หะหะ

ท่าเจ๊ถือเคียวเธอได้ใจจัง...[me=bulbabenz]รออ่านต่อ[/me]