ร้านนี้อุทิศแด่เงินตรา เปิดให้บริการ

[ป.โหล่]

บทนำ

ณ ย่านของเมืองๆหนึ่ง มีสถานที่ตั้งของสิ่งปลูกสร้าง2สิ่ง ที่ดูน่าดึงดูด และน่าสนใจ แต่ถ้าหากลองมองดูดีๆที่หน้าร้านทั้งสอง มีมุมเล็กๆที่เป็นช่องอยู่

ตอนนี้เป็นเวลาปาเข้าไป5ทุ่มแล้ว แต่ว่าบาร์ยังคงเปิดอยู่ด้านหลัง ชายหนุ่มผู้มีผมสีดำเทาเป็นประกายหันซ้ายหันขวา ทำตัวอย่างมีพิรุธ ก่อนจะค่อยๆเอามือแหย่ลงไปในช่องเล็กๆ แล้วดึงขึ้นมา....

พื้นดินแถวนั้นเปิดอ้าออก ปรากฏเป็นเชือกเส้นหนึ่งห้อยลงไปยังด้านล่าง หนุ่มคนนี้ไม่รอช้า รีบไต่เชือกลงไปใต้ดิน แล้วปิดประตู....

ซาโตะ กลับมาแล้วรึชายหนุ่มผู้มีผมสีดำขลับ มีดวงตาสีดำเช่นเดียวกับสีผมแหงนหน้ามองเขา ในขณะที่พูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย

อืม แล้วเมื่อไหร่...แกจะไปย้อมสีผมสักที แบบนี้คนอ่านก็งงหมดสิฟะชายหนุ่มเนมซาโตะตวาดอย่างอารมณ์เสียแทนคนอ่าน ทั้งที่จริงๆแล้ว...ลำบากคนแต่งมากกว่าอีกนะ

ดวงตาสีดำของบุคคลหนุ่มแต่งกายคล้ายกับนินจาทั้งผ้าปิดปาก และชุดที่สวมใส่ มองขึ้นมาที่ใบหน้า แม้จะไม่เห็นหน้า แต่ซาโตะก็รู้แล้วว่า สายตาเหยียดหยามชัดๆ

เฮ้ย เอ็งน่ะ จะเหมือนข้าไปถึงใหน ทั้งโตะลงท้าย ทั้งสีผม ทั้งอายุ ก๊อปข้าชัดๆซาโตะพูดอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะค่อยๆเดินไปนั่งที่มุมของห้อง

ห้องเล็กๆนี้มืดสนิท มีเพียงไฟฉายส่องประกายเท่านั้น พัดลมเป่าหมุนไปหมุนมาอยู่ด้านบนหัว และไม่มีอะไรเลยในห้อง และคาดว่าจะไม่มีอะไรต่อไป เพราะง่ายต่อการบรรยายยิ่งนัก

ถ้ามีตัง ข้าก็ไปทำแล้วน่า อย่าเรื่องมากชายหนุ่มผู้นั้นพูดสั้นๆก่อนจะปิดตาลงแล้วนอนชิดผนังด้วยท่ากอดอก

นั่นสินะไดโตะ ขนาดไฟฟ้าที่ใช้พัดลมยังต้องขโมยพาราเรลบาร์เลย

ร้านนี้น่ะไม่มีใครเลยตั้งแต่เปิด มันคงจะไม่มีต่อไปล่ะมั้ง

คิดแล้วก็สมเพชตัวเอง ฮ่ะๆๆ...ไดโตะ ... ไดโตะ

ซาโตะหันหน้าไปมองเพื่อนสนิทที่นอนหลับด้วยท่ากอดอกเช่นเดิม เขายิ้มอย่างเป็นมิตร ก่อนจะเอาตัวพิงกำแพงแล้วหลับตาลงบ้าง ก่อนจะบ่นอุบอิบเบาๆเป็นภาษาที่ฟังไม่รู้เรื่อง

______________________________________________________

เฮ้ยพวกลื้อ~~~

อื๋อ....ไดโตะลืมตาเล็กน้อย ส่วนดวงตาข้างซ้ายยังคงปิดสนิทเหมือนเดิม ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ว่าเขาหลับตาแบบนี้มาตลอด ดวงตาขวาของเขามองผู้มาเยือนอย่างสนใจ

อั๊วมีงานให้พวกลื้อทำ ถ้าทำได้ จ่ายไม่อั้น

["Pink Marker"]

มาสเตอร์ - ช่วงนี้ไฟติดๆดับๆนะอลิเซีย

อลิเซีย - คิดยังงั้นเหรอมาสเตอร์??

มาสเตอร์ - ช่างเหอะ ชั้นคงคิดไปเอง...

มาอ่านบทนำแล่ว

ปล.คู่จิ้นใหม่มาอีกแล้ว www

[Porygon-Ω]

แพทริค - .... ขโมยไฟฟ้า... มันผิดกฎหมายนะครับ!

พีท - เอาน่า...... ค่าไฟบาร์ก็แค่จ่ายเพิ่มไปนิดเดียวเิอง w

แพทริค - ... แต่ยัีงไงมันก็ผิดกฎหมายอยู่ดีแหละครับ!!

พีท - แพทริค นายไม่ได้เป็นคนจ่ายค่าไฟนะเฮ้...

แพทริค - OBJECTION! ครับ!!

พีท - WTH?!

---

บทนำสั้นไปหน่อย แต่ก็เพลินดีนะ ฮิ้ว

ถ้าแต่งยาวขึ้นกว่านี้อีกหน่อย จะดีมากๆ เลยล่ะ XD

[Risu]

"จิปา~ เมื่อกี้ใครเตะเราเนี่ย อูย เจ็บจังเลย T T

อ้าว มีคนตัดหน้าไปซะแล้ว ค่อยมาใหม่วันหลังล่ะกัน เพราะเรื่องที่เราจะมาขอร้องต้องเป็นความลับสุดยอด ให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด จิปา~"

-------------------------------------------------------

มาอ่านแล้วนะจ้า~

โอ๊ะโอ้~ ผู้มาใช้บริการคนแรกคือใครกันน้า~

สำเนียงแบบนั้นคงจะเป็นคนๆนั้นสินะ งุงุ

[โฮมุปอร์]

- -" สงสาารบาร์จับใจ ..... โดนขโมยไฟใช้อีก

[Satoshi]

ซาโตชิ - แล้วเมื่อไหร่ตรูจะได้โผล่ล่ะเนี่ย?

เจ้าของโอซีและเจ้าของฟิคที่ซาโตชิสถิต - *พูดเป็นเสียงเดียว*ก็ต่อเมื่อคนแต่งมันคิดบทให้แกออก อ้อ แต่สำหรับเจ้าของโอซีน่ะอย่าหวัง มันอู้

ซาโตชิ - ทุกท่านยกเว้นเจ้าของโอซี ถอยไป ขอต่อยมันซักทีหน่อย

[me=เจ้าของโอซี]โดนโอซีตัวเองยำ[/me]

---

ลูกค้าคนแรก.. คนที่คุณก็รู้ว่าใครสินะ..

[Guest bulbabenz]

น่าสนใจยิ่ง(ชิ้งส์)

แหม่ แอบต่อไฟมาจากบาร์ได้ แสดงว่าร้านนี้แน่จริง ๆ!~

[ShadowSneak]

อีริค - อืม... มาสเตอร์ ทำไมน้ำองุ่นไม่ค่อยเย็นเลยล่ะ?

มาสเตอร์ - ช่วงนี้ไฟมันติดๆดับๆน่ะ

อีริค - อ้อ... ไม่จ่ายค่าไฟล่ะส..*ผั๊วะ*

อลิเซีย - ตลกแล้ว ไอ้หัวหน่อไม้ไฟลุกได้!

---

แค่บทนำก็แทรกมุกซะฮาแล้ว!! ตอนแรกจะขนาดไหน!! รออ่านๆ

[BLYTHE]

ทำไมถึงกล้าสูบไฟฟ้าของบาร์มาเนี่ย~~!!!

*เผ่น*

ว่าแต่สำเนียงจีนๆแบบนี้นี่คุ้นหูจังเลยแฮะ หุหุ...

[ป.โหล่]

ตอนที่1.งานเข้าร้าน!

นี่พวกลื้อ อั๊วมีงานให้ช่วยชายหนุ่มผมสีเขียวสวยงามเดินเข้ามาช้าๆ ไดโตะที่ตื่นแล้วยังคงนั่งอยู่เช่นเดิม ส่วนซาโตะลืมตาขึ้นแล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียจด้วยความงัวเงีย

อืม ว่ามาเลยซาโตะพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ฟังแล้วชวนหลับเป็นอย่างยิ่ง

ชายหนุ่มนิรนามทำหน้าตาตกใจ พร้อมกวดตามองไปรอบๆห้องที่ว่างเปล่าแล้วทำหน้าสงสัย

พวกลื้ออยู่กันยังไงเนี่ย

อ๋อ ก็นอนๆกินๆไปวันน่ะ ช่วงนี้ไม่ค่อยมีงานเข้าซาโตะตอบเสียงเรียบเหมือนเป็นเรื่องปกติพร้อมกับเอามือแตะไหล่ตัวเอง

ฉันชื่อโอซาโตะ มาซายะ ดี ที่รู้จักนะซาโตะยื่นมือเข้าไปหาชายหนุ่มผมเขียวช้าๆ หนุ่มผมเขียวยิ้มแล้วจับมือด้วยอั๊วชื่อ เซจิโระ ยินดีที่รู้จัก

ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลง ว่างานมาไดโตะที่นั่งอยู่พูดเสียงดังอย่างรีบร้อน ซาโตะหันไปมองเขาเพราะไม่เคยเห็นว่าเขาจะรีบร้อนขนาดนี้

รีบไปใหนเหรอแก....ปกติแกจะใจเย็นนี่นา

ฉันรองานมาตั้งนานแล้ว จะปล่อยโอกาศนี้ไปได้ยังไงไดโตะตอบด้วยน้ำเสียงดีใจปนรีบร้อน ก่อนจะค่อยลุกขึ้นบิดขี้เกียจบ้าง

เอ้า ว่ากันง่ายๆเลยนะ ฝากไปทวงหนี้ให้ทีเซจิโณะพูดด้วยสำเนียงคนจีนเหมือนเดิม ไดโตะเอื้อมมือไปจับดาบที่เอวแล้วชักออกมาอย่างรวดเร็ว

มันเป็นใคร ไปทวงที่ใหนไดโตะเริ่มซักถามอย่างใจร้อน ดาบของเขาเหมือนจะปักคนที่ไม่จ่ายเงินได้ทุกเมื่อ

ซาโตะมองเพื่อนสนิทด้วยท่าทางเหนื่อยใจ พลางคิดในใจว่าเจ้านี่มันหน้าเงินตัวพ่อ

พาราเรลบาร์ยังไงล่ะ

ชิ้งงงง!!!

ดาบของไดโตะค่อยๆเก็บเข้าฝักช้าๆ ก่อนจะหันหลังให้เซจิโระแล้วเดินไปที่มุมห้องเช่นเดิม

เฮ้ยๆๆไดโตะ งานเข้ามาทั้งที มันต้องลองกันหน่อยสิซาโตะมองพร้อมพูดกับเพื่อนด้วยน้ำเสียง

สงสัย ไดโตะหันหน้ามาพร้อมส่ายหัว

ถ้าแกจะไป ไม่รับรองความปลอดภัยของชีวิตนะหนุ่มนินจาผู้นิ่งเงียบเดินไปยังเชือกเส้นที่ห้อยลงมาด้านล่าง พร้อมค่อยๆไต่ขึ้นไป

แกจะไปใหน?

จองหลุมให้แกมั้ง....ถ้าแกจะไปล่ะก็ ข้าจะไปด้วย ไดโตะหันมาตอบด้วยสีหน้าเหนื่อยใจ ซาโตะยิ้มพร้อมเดินเร็วตามไดโตะไป

_________________________________________________________________

ตึงงงง!!!

ฝาเปิดออกช้าๆ ไดโตะและซาโตะก้าวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ผู้คนหลายคนหันมามองเป็นสายตาดวงเดียว

ใครรู้แล้วเงียบไว้ ไม่งั้นพ่อจะตัดให้เป็ดกินไดโตะพูดขณะที่มือเอื้อมไปยังฝักดาบ บุคคลที่อยู่ตรงนั้นแทบจะทุกคนวิ่งหนีด้วยความหวาดกลัว เหลือบางคนยืนอึ้งไว้ ซาโตะเดินเข้าไปในบาร์แล้วเอื้อมมือไปเปิดประตู

ไงพวก!ซาโตะทักทายง่ายๆด้วยเสียงอันดังก่อนจะเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

พวกนายมีธุระอะไรบุคคลผู้ใส่แว่นกำลังใช้ผ้าเช็ดมีดอยู่อย่างช้าๆ ดูคล้ายเจ้าของร้านถามด้วน้ำเสียงเรียบ จากนั้นหญิงสาวทรงผมเหมือนกับไก่หันมามองด้วยแววตาหาเรื่อง

ไม่มีอะไรมากหรอก จะมาทวงนี้น่ะ เซจิโระเขาจ้างพวกฉันมาซาโตะพูดซ้ำในขณะที่ชักมีดอีโต้ออกมา แล้วเริ่มควง คล้ายการจะขู่

.ไม่มีใครสนใจในการทวงหนี้ของซาโตะแม้แต่น้อย ซาโตะเริ่มเดือดนิดๆ เขาเดินเข้ามาในบาร์ ไดโตะเดินตามมาช้าๆเหมือนแทบจะไม่ได้เดิน

เป็นอะไรไปไดโตะ เจ็บขาหรอซาโตะหันไปดามนินจาหนุ่มด้านหลังด้วยน้ำเสียงสงสัยเป็นเป็นห่วง ไดโตะทำหน้าเหนื่อยๆ

อือ ปวดขานิดหน่อยน่ะ

เฮ้อ เป็นนินจาซะเปล่า....เฮ้ยยยย จ่ายเงินมานะเฟ้ยซาโตะพูดกับไดโตะด้วยน้ำเสียงดูถูก แล้วตะโกนอย่างดังสนั่นไปทั่วร้าน ลูกค้าหลายคนหันมามองเป็นดวงตาเดียว

หืม...คนๆนั้นกล้ามาตวาดถึงที่นี่รึ น่าสนใจจริงๆแฮะหนุ่มในผ้าคลุมสีดำที่ในมือถือลูกแก้วสีใสมองแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่สนใจ

การก่อกวนลูกค้าอื่นๆเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำอย่างยิ่ง อลิเซียมาสเตอร์พูดในขณะที่ยังคงเช็ดมีดอยู่ หญิงสาวทรงผมชี้เริ่มเดินเข้ามาพร้อมหักมือ

ฝั่บบบบ

ขณะนี้เอง มือของหญิงสาวนามอลิเซียก็ได้กระชากคอเสื้อของหนุ่มสุดหล่อคนนี้จนลอยเสียแล้ว

เฮอะ ได้แค่เนี้ยหรอ ไดโตะ ไดโตะ

ฟ้าววววววว!!!

เสียงลมเย็นๆพัดผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไดโตะสหายคนสนิทของหนุ่มนี้หายตัวไปกับลมๆนั้นที่พัดผ่าน

เฮ้ยยยย อย่าทิ้งตรูไว้คนเดียววว แล้วขาเจ็บบ้านแกวิ่งเร็วขนาดนั้นหรอฟะ!!!ซาโตะหันหลังไปตะโกนใส่สหายคนสนิทที่วิ่งโดยไม่หันหลังกลับมา และคิดว่าจะไม่กลับมาอีก......

เฮ้ย ไอ้หัวตั้งอลิเซียพูดสั้นๆ1ประโยค ซาโตะหันกลับมาอย่างรวดเร็ว และ...

เปรี้ยงงงง

อ๊ากกกกกกกก

_________________________________________________________________

ไอ้เพื่อนเลวเอ๊ยย

หุบปากไปซะ ไม่รู้จักสังเกตุเหตุการ์ณรอบข้างซะบ้าง

ก็เอ็งวิ่งตอนข้าโดนเหนี่ยวคอนี่หว่าซาโตะบ่นกระปอดกระแปดในขณะที่เอาน้ำแข็งประคบแก้มที่บวมเป่งเหมือนอมส้มไว้ในปาก

ตกลงพวกลื้อทำไม่สำเร็จสินะ....อั๊วชมเชยในความกล้าของลื้อมาก ที่กล้าตวาดขนาดนั้นเซจิโระพูดด้วยน้ำเสียงชมเชยในขณะที่ซาโตะมองด้วยสายตาโกรธลึกๆ

แล้วทำไมไม่บอกฉันว่ามันอันตรายฟะซาโตะมองไปยังเซจิโระอย่างเหนื่อยๆ ก่อนจะเอาหัวพิงกำแพง ไดโตะเองที่ยืนอยู่ใกล้ๆก็นั่งลงไปเหมือนกัน

เอาเป็นว่าเพราะความสงสารกับการที่ลื้อต้องบาดเจ็บ อั๊วจะให้เงินเล็กน้อยก็แล้วกัน ไว้จะมาใช้บริการใหม่น่อเซจิโระเดินไปยังซาโตะก่อนจะยืนแบงค์พันไปให้ ซาโตะรับมาอย่างรวดเร็ว เซจิโระยิ้ม แล้วเดินไต่เชือกออกไปช้าๆเหมือนคนไต่ไม่เป็นเพราะไม่อยากให้ไต่ เดี๋ยวบรรยายเยอะ....

งานนี้อยู่ได้อีกนานเลยนะ...ไดโตะพูดในขณะที่หลับตาทั้งสองข้างลงไป แล้วหลับในท่ายืนไปอย่างนั้น

หลับก่อนฉันอีกแล้วนะไดโตะ...อืม...ซาโตะนั่งลงชิดกำแพงแล้วหลับลงไปด้วยความเหนื่อยอ่อน

ลูกแก้วเอ๋ยจงบอกข้า...บุคคลผู้มาในสถานที่นี้เมื่อกลางวันคือใคร.....เสียงนุ่มลึกของเด็กหนุ่มผู้ปิดใบหน้าด้วยผ้าคลุมสีดำ และคลุมทั้งตัวด้วยผ้าผืนนั้น

ลูกแก้วสีใสเปล่งประกายแสงวิบวับ ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังเดินออกมาจากร้านพาราเรลบาร์

ใกล้แค่นี้เองรึ...ในช่วงดึกดื่นค่ำคื้นนี้การจะมาหามันเป็นการเสียมารยาทไปหน่อย.....หนุ่มคนนั้นใช้มือดึงผ้าคลุมหัวของตนออก ผมสีทองปลิวไสวไปตามลม.

_________________________________________________________________

ก๊อกๆๆ

เสียงบ้าอะไรแต่เช้าฟะซาโตะตะโกนเสียงดังจนนินจาที่นอนใกล้ๆลืมตาตื่นด้วยความงัวเงีย

อะไรของแกเนี่ย หืม...เช้าป่านนี้ใครมาเคาะประตู

ซาโตะรีบเดินอย่างว่องไวแล้วไต่เชือกขึ้นไปเปิดประตู พร้อมกับทำหน้าสงสัยปนโมโห

นี่นาย มีธุระอะไรซาโตะถามห้วนๆอย่างโมโห ชายหนุ่มตรงหน้าเปิดผ้าคลุมออก ก่อนจะเอ่ยปากพูดอะไร เขาคนนั้นหยิบลูกแก้วขึ้นมาช้าๆ

ผมชื่อดาร์กเนส มีงานมาให้คุณช่วยเด็กหนุ่มผมสีทองเหลืองพูดเรียบๆ ซาโตะกระโดดลงมาจากเชือกลงพื้นเป็นเสียงดังตุบ พร้อมเงยหน้าขึ้นแล้วกวักมือเชิงว่าให้ตามมา ดาร์กเนสกระโดดลงมาเช่นกัน

เอ้า ว่ามา มีเรื่องอะไรซาโตะถามสั้นๆง่ายๆเพื่อจะได้ไม่ต้องบรรยายเยอะ

หนุ่มน้อยนามดาร์กเนสยังคงถือลูกแก้วค้างไว้แบบนั้น เขาทำหน้านิ่งๆ ก่อนจะ....

แง้~~~~

เสียงร้องไห้ของหนุ่มมาดขรึมดังขึ้นจนสั่นไปทั่วทั้งห้อง ซาโตะและไดโตะสะดุ้งอย่างแรง

เฮ้ย ร้องดังทำไมเล่า เดี๋ยวคนก็รู้หรอกว่าที่นี่ฉันแอบขุดน่ะซาโตะพูดพร้อมเดินอย่างรวดเร็วไปปิดปากของดาร์กเนส

ทำใจเย็นๆไว้ไดโตะพูดเรียบๆ พลางกอดอกพิงกำแพงไว้เช่นเดิม

ดาร์กเนสยังคงสะอื้นอยู่เล็กๆน้อยๆ ก่อนจะพูดอะไรออกมา

คือว่า......แมวของผมหายยย

.............................ความเงียบเข้าปกคลุมห้องนี้ทันที ทั้งซาโตะและไดโตะทำหน้านิ่งสนิทปนอึ้ง...

เอ่อ...ไม่ไปหาตำรวจล่ะไดโตะถามทำลายความเงียบสงัดที่เกิดขึ้น ดาร์กเนสทำใบหน้าโกรธอย่างดุดัน

ไม่ได้นะ มันเป็นความลับสุดยอด ว่าดาร์กเนสผู้นี้ดูแลไม่ได้แม้แต่แมว

เออ.....ช่วยก็ช่วย ขอตังเยอะหน่อยล่ะ

_________________________________________________________________

ณ ขณะนี้ แดดตะวันกำลังจะลับขอบฟ้าไป พระเอกสองหน่อยังคงเดินโซซัดโซเซหาแมวเจ้าปัญหาตัวนั้นต่อ

นี่ๆ ไปหานักสืบกันเหอะไดโตะพูดอย่างช่วงไม่ได้ ก่อนจะค่อยๆเอาดาบมาแทนไม้เท้ายันตัวเองไว้

เรามีตังหรือไงเล่าซาโตะพูดอย่างช่วยไม่ได้เช่นกัน ก่อนจะพยายามเดินไปด้านหน้า

จริงสิ เราก็ไปจ้างวานแล้วก็จ่ายเงินเป็นค่าจ้างที่จะได้รับจากดาร์กเนสเป็นไงไดโตะพูดอย่างดีใจในขณะที่กำลังใช้ดาบพยุงตัวให้เดินอยู่ ซาโตะส่ายหัวนิดหน่อย....

จะจ้างผมใหมล่ะครับ........

ไดโตะและซาโตะหันหน้าไปในทางเดียวกันตามทางของต้นเสียง ทำให้เห็นร่างของชายหนุ่มที่ใส่ชุดสีน้ำเงินทั้งชุดรวมทั้งหมวก เขาคนนั้นโค้งลงแนะนำตัว

สวัสดีครับ ผมแพทริค สทรีซเซ่ ครับ

[Risu]

"จิปา~ เมื่อกี้ในบาร์น่ากลัวจังเลย จิปา~ โดยเฉพาะผู้หญิงที่ดูเถื่อนๆคนนั้น

วันนี้เลยไม่ได้เข้าบาร์ไปดูหน้าเขาคนนั้นเลย วันหลังค่อยมาใหม่ล่ะกัน จิปา~"

-------------------------------------------------------

อ้าว~ งานแรกของร้าน ไม่สำเร็จซะเนี้ย

แถมเจ็บตัวมาอีกแฮะ (สงสารซาโตะจังแฮะ)

แต่ยังดีนะที่ได้ค่าจ้างมา

อ้าว~ งานต่อไปต้องไปจ้างนักสืบเหรอเนี่ย

งานนี้จะสำเร็จด้วยดีมั้ยน้า~

ต้องติดตาม ต้องติดตาม

[ShadowSneak]

เซย์ - ดาร์กคุงนี่ ไม่ไหวเลยน้า~ เจ้าพี่ชายจอมอู้อยู่ก็ไม่วาน ดันไปวานคนแปลกหน้าซะได้ เฮ้อ~

อีริค - ฮัดเช้ย!!!

---

เซี่ยงจี๊โผล่คนแรกเลยวุ้ย =w="

สองหน่อ หาเรื่องผิดที่แล้วม้าง~ พาราเลลบาร์น่ะ ไม่ใช่ที่อยู่ของมนุษย์นะ

อีริค - ผมก็ง่างั้นแหละคร..*ปัง*

["Pink Marker"]

ไอ้เพื่อนเลว...*หัวเราะกับประโยคนี้*

นี่มันเดจาวูชัดๆเลยให้ตายเหอะ!

มาสเตอร์ - พักนี้มีแต่เรื่องแปลกๆนะอลิเซีย...

อลิเซีย - หา? *กัดไก่งวงทำหน้างงๆ*

มาสเตอร์ - เฮ้อ ชั้นลืมไปว่าคุยกับเธอไปก็ไม่รู้เรื่อง *กุมขมับ*

[โฮมุปอร์]

'___' ไม่ว่าที่ไหน อลิเซียยังคงดีกรีความโหดไว้เช่นเคย

++++++++++++++++++++++++++++++

ถ้าให้ติก็คือดำเนินเรื่องเร็วไปหน่อย ต้องอ่านซ้ำๆหลายๆรอบถึงเข้าใจ

บางทีเล่นลูกเล่นตัวหนาตัวเอียงนิดหน่อยก็ดีนะ

การบรรยายยังขาดๆหายๆนิดหน่อย แต่โดยรวมถือว่าโอเคแล้วแหละ!! 

[BLYTHE]

ภารกิจหาแมวได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว~!!!

*วิ่ง*

แอบสังเกตเห็นที่ผิดนิดหน่อย = =///

“เอ้า ว่ากันง่ายๆเลยนะ ฝากไปทวงหนี้ให้ที”เซจิโณะพูดด้วยสำเนียงคนจีนเหมือนเดิม ไดโตะเอื้อมมือไปจับดาบที่เอวแล้วชักออกมาอย่างรวดเร็ว

[Porygon-Ω]

สปอร์บอกไปแล้ว... ยัีงติดเรื่องการบรรยายเพิ่มเติมนิดหน่อย และก็ลูกเล่นที่จะดึงดูดคนอ่าน

แต่อ่านเพลินดีนะ!~ ใส่มุขมาได้ไม่ขาดช่วงด้วย ฮา

Checkmark!

“รีบไปใหนเหรอแก....ปกติแกจะใจเย็นนี่นา”

“ฉันรองานมาตั้งนานแล้ว จะปล่อยโอกาศนี้ไปได้ยังไง”ไดโตะตอบด้วยน้ำเสียงดีใจปนรีบร้อน ก่อนจะค่อยลุกขึ้นบิดขี้เกียจบ้าง

“เอ้า ว่ากันง่ายๆเลยนะ ฝากไปทวงหนี้ให้ที”เซจิโณะพูดด้วยสำเนียงคนจีนเหมือนเดิม ไดโตะเอื้อมมือไปจับดาบที่เอวแล้วชักออกมาอย่างรวดเร็ว

“หุบปากไปซะ ไม่รู้จักสังเกตุเหตุการ์ณรอบข้างซะบ้าง”

“จะจ้างผมใหมล่ะครับ........”

และก็ ตรงบทดาร์กคุงถือลูกแก้วหาตำแหน่งไซกับไดน่ะ ขีดคั่นไว้ก่อนถึงตรงจุดนี้ก็ได้นะ จะได้รู้ว่าเป็นคนละฉากกัน

---

พีท - ... วันนี้ทำไมแพทริคยังไม่กลับมาอีกหว่า... อุตส่าห์ทำข้าวราดแกงกะหรี่สูตรเผ็ดมากใส่แครอทต้มเยอะให้เป็นพิเศษแล้วนี่นะ..

โอม - สงสัยติดงานมั้ง *จ้่องไปที่หม้อแกงกะหรี่*

พีท - เฮ้ย ยัยเปี๊ยก อย่าเพิ่งกระเดือกอะไรลงไปก่้อนที่แพทตี้เค้กจะมานะ้เฟ้ย ครอบครัวเขาต้องกินข้าวให้พร้อมหน้าพร้อมตากัน

โอม - ฉันไม่เคยมีญาติแบบแกเลยนะ ไอ้หัวไฮไลท์แดง

พีท - ... (คิดอีกที นี่ตูรับไอ้เด็กนี่มากินข้าวที่บ้านด้วยตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะเนี่ย?)

[ลูคุงไม่ถึกนะ]

สิ่งมหัศจรรย์อย่างที่ 4 ของบาร์...

ดาร์กเนสทำแมวหาย?!?

---

เนื้อเรื่องใช้ได้อย่างแรง~ ติดแค่การบรรยายกับการเล่นตัวหนาตัวเอนหรือแสงสีเท่านั้นเองนะฮะ  

[bluewind]

แว๊ก เพิ่งมาอ่าน ขอโทษครับๆๆๆๆๆ

เชรดดดดดดดดด กล้ามากที่ขโมยไฟฟ้าจากบาร์มาใช้

ตัวผมได้ออกตั้งแต่ตอนแรกเลยแฮะ รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง =_= บางคนก็ดูแล้วงงเพราะจำไม่ได้ว่าใครสมัครเป็นตัวอะไรน่ะนะ -*-

ส่วนเรื่องจุดติ หลายคนเขาก็แนะไปแล้วน่ะนะ

แต่ที่แน่ๆคือ แพทริคมาแล้ว!!

[Loveless Nova]

จ้างสองชั้นเลยรึ โกงไปไหมเพ้~

และสุดท้ายก็ไม่มีใครสามารถล้มเจ๊อลิเซียลงได้... -*-

ปล.พาราเรลบาร์เป็นพวก ไม่มี ไม่หนี ไม่จ่าย หนี้สินะ...

[varinne]

อืม แล้วเมื่อไหร่...แกจะไปย้อมสีผมสักที แบบนี้คนอ่านก็งงหมดสิฟะชายหนุ่มเนมซาโตะตวาดอย่างอารมณ์เสียแทนคนอ่าน ทั้งที่จริงๆแล้ว...ลำบากคนแต่งมากกว่าอีกนะ

-----------------------

อย่าใช้อังกฤษคำ ภาษาไทยคำ

บทนำอ่านแล้วฮาการบรรยายดีจริงๆ XD

-----------

ฝาเปิดออกช้าๆ ไดโตะและซาโตะก้าวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ผู้คนหลายคนหันมามองเป็นสายตาดวงเดียว

----------

ฝาที่ไหนอะ

-------------

ใครรู้แล้วเงียบไว้ ไม่งั้นพ่อจะตัดให้เป็ดกินไดโตะพูดขณะที่มือเอื้อมไปยังฝักดาบ บุคคลที่อยู่ตรงนั้นแทบจะทุกคนวิ่งหนีด้วยความหวาดกลัว เหลือบางคนยืนอึ้งไว้ ซาโตะเดินเข้าไปในบาร์แล้วเอื้อมมือไปเปิดประตู

----------

ตัดไรให้เป็ดกินอะ O_o

น่าสงสารซาโตะ โดนเพื่อนทิ้งได้ลงคอ T^T

เป็นร้านที่อนาถที่สุดเท่าที่เคยเจอมา XD 555

แล้วจะทำงานได้สำเร็จสักงานไหมนี่ คงต้องติดตามตอนต่อไปซะแล้ว

[ป.โหล่]

รู้สึกเหมือนกับตอนนี้เนื้อเรื่องก็จะดำเนินเร็วอีกแล้วล่ะมั้ง ให้ตาย =w= สงสัยจะรีบไปหน่อย จะพยายามลบจุดอ่อนนีละกันนะครับ

ภารกิจที่2 มอนสเหมียว ฮันเตอร์

หืมม เป็นแบบนี้เองหรือครับแพทริก หนุ่มแว่นในเสื้อคลุมสีน้ำเงินกล่าวเบาๆ พร้อมกับหลับตาลงแล้วนั่งบนพื้น

ซาโตะและไดโตะกำลังมองนักสืบตรงหน้าอย่างทึ่งๆ เพราะเขากำลังจะทำอะไรที่คนธรรมดาไม่เคยพบเจอ

ใช้หมองงง

แพทริกใช้นิ้วป้ายน้ำลายแล้วนำไปวนที่หัวเหมือนดั่งเณรน้อยที่เคยโด่งดังไม่มีผิด

....10 นาทีผ่านไป........

....20 นาทีผ่านไป.........

ฮืมมม คิดไม่ออกแฮะ

..........................

ความเงียบเริ่มเข้าปกคลุมพื้นที่นี้อีกครั้ง 20นาทีที่ผ่านไปทำให้ตอนนี้เป็นเวลาตกเย็นแล้ว ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มเรืองรอง

แพทริกพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมาแล้วใช้มือปัดก้นเล็กน้อย

เอาเป็นว่าผมขอรูปพรรณของแมวหน่อยละกันนะ แมวของคนที่คล้ายๆผู้วิเศษ จะเป็นแบบใหนแพทริกวางมาดนิ่งถามพวกของโอซาโตะตามแบบฉบับนักสืบทั่วไป ทั้งคู่คิดคล้ายกัน....นั่งสมาธิไปทำไม

มันเป็นแมวสีดำ....ไดโตะพูดด้วยมาดนิ่งเหมือนทุกๆครั้ง แพทริกค่อยๆใช้ปากกาจดในสมุดโน๊ตเล็กๆของเขา

มันตัวใหญ่กว่าแมวทั่วไปประมาณสามสี่เท่าโอซาโตะเสริมอย่างว่องไว ไดโคะหันมาทำหน้างุนงงด้วยความสงสัย ไม่หยุดเท่านั้น.....

แถมมันยังมีตาสีแดง เขาสีเขียว ปีกใหญ่สีน้ำเงิน บินได้ พ่นไฟได้.....โอซาโตะเริ่มเล่าอย่างเมามันส์ด้วยข้อมูลที่ผุดมาจากใหนก็ไม่รู้.... ไดโตะมองอย่างงงมากๆแต่ซาโตะส่ายนิ้วประมาณว่า ไม่ต้องยุ่ง ไดเลยเงียบแต่โดยดี...

ผ่านไปประมาณ10นาที การเมาท์ของโอซาโตะก็จบลง ทั้งสองแยกย้ายกันออกไป แพทริกที่ตอนนั้นมีสติอยู่แค่กับการจดจึงไม่ได้เอะใจว่าแมวพรรค์นี้มีที่ใหนในโลก

ทำไมนายไปหลอกเขาแบบนั้นล่ะ

อารมณ์มันพาไปเฟ้ยโอซาโตะพูดพร้อมยิ้มอย่างกวนบาทา ก่อนจะเดินตรงไปยังทางกลับบ้าน

เฮ้ยไดโตะ ดื่มกันหน่อยดีปะ

.........เอ็งเลี้ยง

ก็ได้ฟะ

_________________________________________________________________

ภายในบาร์เล็กๆที่ไม่เล็ก ผู้คนจำนวนมากต่างเดินกันไปเดินกันมา สองหนุ่มเดินเข้ามาอย่างไม่รีบร้อนไปที่หน้าเคาน์เตอร์

โย่วมาส ว็อดก้า1ที่โอซาโตะเดินมานั่งที่เก้าอี้หน้าเคาน์เตอร์ จากนั้นไดโตะจึงค่อยๆเดินตามมานั่งช้าๆ

ผู้ที่เปรียบดั่งราชาของพาราเรลบาร์ในใบหน้าที่นิ่งสงบค่อยๆเอื้อมแขนไปหยิบขวดแก้ว แล้วหันคอมาถามเพื่อนอีก1หน่วย

คุณล่ะ จะเอาอะไร

เหล้าขาว

อืม

ผ่านไปสัก2-3นาที เหล้าในแก้วก็ถูกทั้งสองคนดื่มจนหมด ตอนนี้ทั้ง2คนกำลังเมาได้ที่ แต่ก็ต้องกลับไปในบ้านของพวกเขา

มาส...กลับก่อนล่ะโอซาโตะชูมือขึ้น ใบหน้าของเขาแดงก่ำเพราะความเมา

เดี๋ยว ตังยังไม่ได้จ่ายเลย

เท่าไหร่อะ

.....

..................

เฮ้ยยย แพงอะไรขนาดนั้นฟร้า

_________________________________________________________________

ณ ภายในบ้าน บรรยากาศเงียบสนิท

ตังเกือบจะเกลี้ยงแน่ะ

เหลืออีก10เซน ทำไรได้ไดโตะพูดในขณะที่เหนื่อยทั้งกายและใจอย่างสุดขีด

กลัวอะไรเล่า จับแมวได้ เดี๋ยวก็ได้มาเองแหละ

_________________________________________________________________

แมวแบบนี้จะไปหาได้ที่ใหนน้าชายหนุ่มนักสืบที่ดึกดื่นขนาดนี้แล้วยังคงเดินหาแมวอยู่อย่างเหนื่อยอ่อน เขา

มองกระดาษโน๊ตแล้วคิดในใจว่า

แมวแบบนี้จะไปหาจากใหนฟระ

โฟ่ววววววว

เสียงขู่ที่น่าสะพรึงกลัวดังขึ้น ด้วยสันชาติญาณ ชายหนุ่มนักสืบหันขึ้นไปมาต้นเหตุของเสียงนั้น

เฮ้ยยยย....มีจริงด้วยยยยย

ต้อง...รีบ.....จับ

_________________________________________________________________

อะไรนะโอซาโตะตะโกนเสียงดังด้วยความตกใจ ไดโตะเองดูไม่ทุกข์ร้อนแต่นั่งลงชิดกำแพงเช่นเดิม

แพทริกเขาพยายามจะจับแมวตัวนั้นน่ะ ขอร้องล่ะ ช่วยแพทริกด้วย เดี๋ยวผมจะจ่ายค่าจ้างภารกิจนี้เองชายหนุ่มผมสีดำท่าทางเจ้าสำอาง ดูไม่เหมาะกับสถานที่ที่สกปรกนี้เลยแม้แต่น้อย นามของเขาคือพีท เพื่อสนิทของแพทริก

ไดโตะ...จัดการกันหน่อย

.......ไดโตะไม่ตอบอะไรแต่ลุกขึ้น แล้วไต่เชือกขึ้นไปด้านบนแต่โดยดี

โฮ่ยๆพีท นายรอนี่แหละโอซาโตะพูดพลางไต่ตามหนุ่มนินจาเมื่อครูนี้ไป

_________________________________________________________________

ทันทีที่ไดโตะเปิดประตูขึ้นด้านบน  เขาก็พบกับ..

สิ่งมีชีวิตขนสั้นสีแดงเพลิง มีอุ้งเล็บที่แหลมคม ดวงตาที่ท่าทางดุจกินเลือดเนื้อหันขวับมามองตามเสียง ท่าทางของมันปราดเปรียวเมื่อดูจากรูปร่าง มนุษย์ทั่วไปเรียกสิ่งมีชีวิตประมาณนี้ว่าแมว....ถ้ามันไม่ใหญ่กว่าแมวทั่วไปสามเท่า.....

ตายห....โอซาโตะที่เพิ่งปีนขึ้นมาอุทานด้วยความตกใจ แต่ถึงแม้ว่ามันจะมีขนาดใหญ่กว่าแมวทั่วไปถึงสามเท่า

แต่ขนาดตัวของมันเอง ก็ไม่ใหญ่อะไรถึงขั้นมหาศาล ยังเล็กเมื่อเทียบกับมนุษย์

โฟ่วววววเสียงขู่ที่ดูคล้ายอสรพิษดังขึ้นอย่างน่าเกรงขาม ทั้งสองคนยืนจันหน้ากับแมวยักษ์ตัวนี้ ไดโตะค่อยๆขยับมือขวาหยิบดาบที่ด้านหลัง แต่ยังคงค้างดูเชิงของอีกฝ่าย

ได..ไหวแน่นะซาโตะค่อยๆถอยหลังช้าๆ ดูเหมือนอีกฝ่ายทำท่าจะบุกเข้ามาเรื่อยๆ

กระจอกน่า...แค่แมวที่ตัวใหญ่กว่าธรรมดานิดหน่อยไดโตะเริ่มทำการขู่ด้วยสายตา ตอนนี้ดวงตาข้างขวาที่หลับอยู่ตลอดได้เปิดขึ้นมาแล้ว

ดวงตาของไดโตะที่มีรอยบากแผลเป็น สร้างความหวาดกลัวให้กับแมวตัวนั้นอย่างมาก มันเริ่มถอยตัวออกห่าง

ช้าๆ งอตัวลงเหมือนกับจะ....

ฟ้าวววว

แมวยักษ์กระโดดพุ่งขึ้นเพื่อจู่โจมเหยื่อ ความเร็วของมันนั้นสูงกว่าแมวทั่วไปหลายเท่าตัว

กรงเล็บคมเงื้อขึ้นมาเพื่อตะปปศัตรู แต่ความเร็วของนินจาหนุ่มผู้นี้เองก็ไม่ใช่จะด้อยกว่า

ไดโตะเอี้ยวตัวหลบแล้วขยับท่อนขาขึ้นมาด้านบนอย่างช้าๆ...

พลั่กกกก

ลูกเตะที่หนักหน่วงพุ่งกระแทกแมวขนเพลิงจนล้มลงไปนอนที่พื้น ท่าทางมันคงจะบาดเจ็บ จนไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีกแล้ว

เฮ้ย....ไม่เห็นมีเขา มีปีก พ่นไฟก็ไม่ได้ แถมขนก็สีแดง...ใช่ตัวนี้หรอไดโตะถามอย่างร้อนรนเพราะตื่นตระหนก แมวตัวนี้ คือแมวที่แพทริกเจอจริงหรือ

ใช่แล้วล่ะครับ ตอนนั้นมันมืดน่ะนะ

เสียงนุ่มดังขึ้น ชายหนุ่มในชุดคลุมสีฟ้าเดินเข้ามาช้าๆ ที่ขาขวามีรอยฉีกขาดของผ้าเล็กน้อย คล้ายแมวกัด

ตกลงว่าพวกคุณโกหกผมใช่มั้ยเนี่ย

ก็อารมณ์มันพาไป.....

เอาเป็นว่า จ่ายค่าจ้างผมด้วยละกัน

ไม่มีตังแล้ววว

ทั้งสองคนเถียงกันอย่างดุเดือด พีทค่อยๆปีนขึ้นมา ก่อนจะวิ่งเข้ามาถามเรื่องราวทั้งหมด.

_________________________________________________________________

ผมไม่จ่ายค่าจ้างละกันนะ ถือว่าให้เงินแพทริกพีทแก้ปัญหาอย่างง่ายๆ แต่ลากเพื่อนรักของเขาออกไปทันที

เซ็ง...

ตรูด้วย.

เอ้อ ดาร์คเนสล่ะโอซาโตะนึกขึ้นได้ รีบวิ่งไปทางพาราเรลบาร์ ชายหนุ่มที่ว่าก็เดินออกมาพอดี

อ้าว สวัสดีครับ...แมวมันวิ่งกลับมาหาผมแล้วล่ะ...ไม่ต้องแล้ว ขอบคุณครับดาร์คเนสพูดแบบสุขุมนิ่งลึก ก่อนจะอุ้มแมวสีดำเดินไปทันที...

เฮ้อออออไดโตะถอนหายใจอย่างหมดแรง เพราะว่าเหนื่อยกายและเหนื่อยใจ

โอซาโตะเองก็ทำหน้ามุ่ย กอดอกแล้วเดินตรงไปยังบ้านของพวกเขา...

เดี๋ยว

เสียงที่ค่อนข้างทรงด้วยพลังอำนาจดังขึ้นอย่างเยือกเย็น ทั้งสองหันหน้าไปพร้อมกัน

เจ้าของเสียงดันแว่นตัวเองขึ้นช้าๆ.....ท่าทางของเขาดูน่ากลัว และมีอำนาจ

มีภารกิจให้ช่วย ค่าจ้างน้อยหน่อยนะ...พอดีฉันมันพวกประหยัด

["Pink Marker"]

อ่านมาตลอด....

ขอพูดคำเดียว...

ไอ้พ่อคนดันแว่นคนสุดท้ายมันคร้าย!!!

[ShadowSneak]

มันเป็นใครกัน!!??

เดินเรื่องเร็วไปนิดนึงอ่ะ แต่รวมๆแล้วตื่นเต้นมากนะ =w=

[Risu]

รู้สึกเรื่องไปเร็ว แต่สนุก ตื่นเต้นดี

ว่าแต่...คนนั้นเป็นใครกันน้า~

[varinne]

"ใช้หมองงง

ลืมคำว่า "นั่งสมาธิ" แน๊ะ =w=

โอซาโตะรั่วสุดๆ (ฮา...)

----------------

ตอนนี้ทั้ง2คนกำลังเมาได้ที่ แต่ก็ต้องกลับไปในบ้านของพวกเขา

----------------

ตอนนี้ทั้งสองคนกำลังเมาได้ที่ แต่ไม่ว่าจะเมาหัวทิ่มสักแค่ไหน ยังไงพวกเขาก็ต้องกลับ 'บ้าน' อยู่ดี

เฮ้ยยย แพงอะไรขนาดนั้นฟร้า โดนเก็บราคาเกินจริงเป่านิ =w=

แสดงว่า โอซาโตะเนี่ย มีพลังหยั่งรู้เลยนะ 55+

-----------

ไดโตะเอี้ยวตัวหลบแล้วขยับท่อนขาขึ้นมาด้านบนอย่างช้าๆ...

-----------

แมวมันกระโจนมา ไดโตะก็ควรจะรีบๆยกขาด้วย จะได้มีแรงเหวี่ยงเยอะขึ้น ถ้าบอกว่า ขยับท่อนขาขึ้นมาด้านบนอย่างช้าๆ... น่าจะเป็นการบรรยายแบบสโลว์โมชั่นมากกว่า

ตอนเมา เลยมองอะไรแบบผิดๆ

แต่ว่าตอนที่ต่อสู้กันน่ะ สองคนนี้ยังคุยตามปกติต่อสู้ตามปกติเหมือนคนไม่เมาเลย

ปล. น่าสงสารโอซาโตะกับไดโตะจังเลย กินแกลปตามเคย =w=~