ร้านนี้อุทิศแด่เงินตรา เปิดให้บริการ

[Guest bulbabenz]

ตัดฉากไปมา มึนเล็ก ๆ

แต่โดยรวมก็สนุกพอสมควร~

[me=bulbabenz]กลิ้งออกจากกระทู้[/me]

[Porygon-Ω]

“เอาเป็นว่าผมขอรูปพรรณของแมวหน่อยละกันนะ แมวของคนที่คล้ายๆผู้วิเศษ จะเป็นแบบใหน”

“แถมมันยังมีตาสีแดง เขาสีเขียว ปีกใหญ่สีน้ำเงิน บินได้ พ่นไฟได้.....”โอซาโตะเริ่มเล่าอย่างเมามันส์ด้วยข้อมูลที่ผุดมาจากใหนก็ไม่ รู้.... ไดโตะมองอย่างงงมากๆแต่ซาโตะส่ายนิ้วประมาณว่า ไม่ต้องยุ่ง ไดเลยเงียบแต่โดยดี...

“แมวแบบนี้จะไปหาจากใหนฟระ”

เสียงขู่ที่น่าสะพรึงกลัวดังขึ้น ด้วยสันชาติญาณ ชายหนุ่มนักสืบหันขึ้นไปมาต้นเหตุของเสียงนั้น

สัญชาตญาณ จ้ะ

นามของเขาคือพีท เพื่อสนิทของแพทริก

กรงเล็บคมเงื้อขึ้นมาเพื่อตะปปศัตรู แต่ความเร็วของนินจาหนุ่มผู้นี้เองก็ไม่ใช่จะด้อยกว่า

ตะปบ เน้อ

ไดโคะหันมาทำหน้างุนงงด้วยความสงสัย ไม่หยุดเท่านั้น.....

---

ได้เวลาติกันบ้างแล้ว...

ความเป็น OOC (ตัวละครเขียนบุคลิกนิสัยหลุดคาแร็คเตอร์) ของตัวละครบางตัว ซึ่งต้องระวังอย่างมากในการเขียนฟิึคแนวยำ...

โดยเฉพาะกับตัวละครที่มีบทออกยังไม่มาก หรือไม่เป็นทีชัดเจนของคนอื่นที่นำมาใช้ ทางที่ดีควรจะลองถามดูก่อนดีกว่าว่ามีบุคลิกเป็นแบบใดเืพื่อความมั่นใจ

(เอ่อ แพทริคช้านนน เป็นอิคคิวซังไปแล้วววว)

ไดโตะมองอย่างงงมากๆ

ควรใช้เป็น มองด้วยความงุนงง มากกว่า การใช้คำซ้ำจะมีผลทำให้มีน้ำหนักมากขึ้นเหมือน very นี่แล

“เอาเป็นว่าผมขอรูปพรรณของแมวหน่อยละกันนะ แมวของคนที่คล้ายๆผู้วิเศษ จะเป็นแบบใหน”แพทริกวางมาดนิ่งถามพวกของโอซาโตะตามแบบฉบับนักสืบทั่วไป ทั้งคู่คิดคล้ายกัน....นั่งสมาธิไปทำไม

“มันเป็นแมวสีดำ....”ไดโตะพูดด้วยมาดนิ่งเหมือนทุกๆครั้ง แพทริกค่อยๆใช้ปากกาจดในสมุดโน๊ตเล็กๆของเขา

น่าจะใช้คำอื่นแต่มีความหมายเดียวกันนะ ถ้าบรรทัดอยู่ติดกันแบบนี้

ผู้ที่เปรียบดั่งราชาของพาราเรลบาร์ในใบหน้าที่นิ่งสงบค่อยๆเอื้อมแขนไปหยิบขวดแก้ว แล้วหันคอมาถามเพื่อนอีก1หน่วย

มาสเตอร์ ไดโตะกับไซโตะเป็นลูกค้า ไม่ใช่เพื่อนนะเคอะสสส์

(ส่วน 1 หน่วย เอ่อ ฟังแล้วแปร่งๆ แต่ก็ไม่แปร่งในบางที ขอละก็แล้วกัน)

---

เรื่องการบรรยาย ก็โอเคแล้วล่ะจ้ะ XD

รอดูตอนต่อไป ไดกับไซโดนใครใช้งานล่ะนั่น ฮาาาาา

[ป.โหล่]

อืมม ผมก็รู้อะนะครับ ผิดคาแร็คเตอร์มันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะดี แต่พอมันแต่งต่อไปแล้ว..ผมก็คิดไม่ออกว่าจะแก้ยังไง ตอนหน้าผมจะพยายามละกันนะครับ

จุดผิดเยอะ..เยอะจนคนแต่งอึ้ง = =

ขออภัยเจ๊โอมด้วยนะครับ =w=

[ป.โหล่]

ดองมาเป็นเวลา3เดือน ได้ผุดขึ้นมาใหม่สักที

ในตอนนี้จะมีการเปลี่ยนชื่อเรียกพระเอกเล็กน้อย เพราะจากเดิมเรียกด้วยนามสกุล คิดว่าเรียกชื่อน่าจะเหมาะกว่า

ภารกิจที่3  คนสวมหมวกกันน็อค....อยู่แถวนี้มั้ยนะ?

ขณะนี่โอซาโตะและไดโตะนั่งตรงเก้าอี้ของลูกค้า มาสเตอร์เช็ดแก้วเหมือนเดิม เป็นเวลาระยะหนึ่ง ...

โอซาโตะเริ่มเบื่อหน่ายกับการนั่งดูมาสเตอร์เช็ดแก้ว เขาไม่ได้สนใจสิ่งที่มาสเตอร์ทำอยู่สักนิด

เมื่อกาลเวลาผ่านต่อไป ทั้งสองเริมหงุดหงิด เพราะมาสเตอร์เช็ดแก้วตลอดเวลา โอซาโตะทนไม่ไหวแล้ว ....

ปังง

ฝ่ามือหนักหน่วงของหนุ่มผมเงินกระแทกลงบนโตะภายหน้าอย่างรุนแรง

มาส จะให้พวกฉันทำอะไรเนี่ย

ปกติโอซาโตะไม่ใช่คนใจเย็นอยู่แล้ว ยิ่งนั่งรอนานๆโดยไม่มีอะไรทำ ก็ยิ่งหงุดหงิด

หืม ...ให้ดูการเช็ดแก้วไว้น่ะนะ พรุ่งนี้ผมกับพนักงานไม่อยู่ คุณ2คนต้องมาทำหน้าที่แทนมาสเตอร์ตอบด้วยเสียงเงียบๆอย่างเยือกเย็นเหมือนเคย

โอซาโตะกับไดโตะมองหน้ากันพักหนึ่ง ก่อนทิ่นินจาหนุ่มจะเอ่ยปาก ...

พวกเรามีกันแค่สองคน จะทำได้ยังไงไดโตะถามเรียบ น้ำเสียงดูคล้ายมาสเตอร์ ต่างจากโอซาโตะที่ยังดูหงุดหงิดไม่หาย

ไม่รู้สินะ เอาเป็นว่าฝากด้วย กลับไปได้แล้วล่ะ แค่นี้คงพอแล้วมาสเตอร์หันกลับไปเช็ดแก้วต่อ แล้วสะบัดมือไล่สองหน่อออกนอกร้าน ทั้งสองออกจากร้านด้วยหน้าตาที่อธิบายไม่ถูก แต่เอาเป็นว่า ไม่โสภาละกันนะ...

_______________________________________

ณ ร้านนี้อุทิศแด่เงินตรา หรือบ้านของดูโอ้คู่นี้

สถานที่นี้ยังเรียบง่ายเหมือนเดิม โอซาโตะใช้พัดเป่าลมให้ร่างกายตนเองเย็นสบายขึ้นมาเล็กน้อย ..ในห้องที่มืดสนิท

ตกลงวันพรุ่งนี้ว่าไงไดโตะนั่งกอดอกพิงกำแพงถามคู่หูเสียงเบา เพราะตอนนี้เป็นเวลาดึกแล้ว ถึงเสียงจะไปไม่ค่อยถึงข้างบนก็ตาม

ฉันเป็นพ่อครัว...ส่วนแกก็หน้าตาน่าเกรงขาม ฉันก็ทำ แกก็ดูหน้าร้าน น่าจะดีนะโอซาโตะแสดงความคิดเห็นกับเรื่องที่นินจาหนุ่มถาม

ไดโตะส่ายหน้าเบาๆ ยังไงคนก็น้อยเกินไปน่ะ

โอซาโตะลุกพรวดอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบปีนเชือกขึ้นไปด้านบนโดยไม่บอกกล่าวอะไรสักคำ ....

ไดโตะปีนตามไปด้วยความสงสัย แต่ยังไงซะ เขาต้องไปด้วยอยู่ดีนั่นแหละ

ทั้งสองคนเดิมตามถนนไปเรื่อยๆ มีรถแล่นผ่านบ้างเล็กน้อย ไดโตะยังคงสงสัยแต่ไม่ได้ถามอะไร เพราะโอซาโตะใช้สมาธิมองซ้ายขวา เหมือนหาอะไรบางอย่าง

หาอะไรหรอซาในที่สุดเขาก็ปริปากถามออกมาจนได้....

หาคนน่ะ เป็นผู้ชาย ใส่หมวกกันน็อคสีม่วง ถ้าเจอบอกฉันด้วยนะ

ไดโตะพยักหน้าเบาๆ คิดในใจว่าหมวกกันน็อคสีม่วงไม่น่าจะหายากนักหรอก ...ล่ะมั้ง

เวลาผ่านไปอีกประมาณเวลาหนึ่ง ไดโตะเริ่มสังเกตสิ่งแปลกๆบนถนน มีคนจำนวนมากนอนล้มอย่างบาดเจ็บ ดูไกลๆแล้วเหมือนจะเป็นการทะเลาะวิวาทในวงเหล้าล่ะมั้ง

ซาโตะ..แปลกๆแล้วล่ะ เจ้าพวกนี้เหมือนโดนใครต่อยตีมา แต่ไม่น่าเหมือนโดนรุม เหมือนมีใครคนเดียวสู้กับพวกนี้ทั้งฝูงมากกว่าไดโตะแสดงความคิดเห็นจากที่ตัวเขาสังเกตมา เพราะถ้ารุมจริง คงบาดเจ็บหนักกว่านี้แน่ๆ

ดีแล้ว..แสดงว่าหมอนั่นอยู่แถวนี้ตามที่ลือกันกุ๊กหนุ่มยิ้มน้อยๆ ก่อนจะกอดคอคู่หูแล้วชี้ไปยังทางด้านหน้า ....

ชายหนุ่มในชุดวินมอร์เตอร์ไซค์ สวมหมวกกันน็อคน่าจะสีม่วง เพราะความมืด ทำให้มองอะไรของเขาไม่ชัดเจนเลย รู้แค่ว่า เขานอนอยู่ และท่าทางจะหลับเท่านั้น

ทีลเต้โว้ยยย มีงานให้ช่วย ติ่นซะโอซาโตะตะโกนด้วยเสียงอันดังสุดขีด ทำให้หนุ่มตรงหน้าตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ....แต่ลุกอย่างเชื่องช้า .......

ครับผมๆ นั่นใครน่ะหนุ่มร่างสูงที่ดูจะตัวเล็กกว่าซาโตะเล็กน้อยกดปุ่มที่หมวกกันน็อค แสงไฟฉายออกมาทันที ...

อ้อ รุ่นพี่ซายะ มีอะไรกับผมหรอหนุ่มทีลเต้ปิดแสงไฟที่ทำให้คนตรงหน้าทั้งสองแสบตาจนยกมือมาปิดลง แล้วนั่งกับพื้นด้วยท่าทางสบายๆ

บอกแล้วไงว่าให้เรียกว่าโอซาโตะ หรือซาโตะ ซายะมันไม่เท่ห์กุ๊กชุดขาวพูดอย่างอารมณ์เสีย  แต่ไม่ทำให้คนตรงหน้าสะเทือนสักนิด ...

เดี๋ยวนะ ....แกชื่อซายะหรอนินจาชุดดำข้างหลังถาม ดูเหมือนจะพยายามกลั้นหัวเราะไว้ เพราะเสียงสั่น .....ทำให้กุ๊กคนนี้เริ่มยัวะเสียแล้ว

เออ ตรูชื่อโอซาโตะ มาซายะ แล้วแกไม่เคยได้ยืนชื่อฉันรึไงเสียงอันดังเพราะความโกรธปะทุขึ้นมาจากปากหนุ่มชุดขาว .....

เฮ้ๆ ฉันไม่ได้ขำชื่อแก แต่ฉันขำว่า นึกว่าโอซาโตะเป็นชื่อแก แล้วแกไม่มีนามสกุลซะอีก .... เอ้อ แกเคยแนะนำตัวเองตอนเซจิโระมานี่นะ ลืมไป

ซายะคุงเริ่มระงับอารมณ์โกธแล้วหันหน้าไปมองยังหนุ่มหมวกกันน็อค ที่ขณะนี้นั่งหลับอีกแล้ว

ตรูบอกให้เอ็งติ่น!!!!

_______________________________________

ตัดกลับมาที่ร้าน

สรุปได้ว่า..จะให้ผมช่วยรุ่นพี่ซายะ ไปช่วยงานที่บาร์สินะ

ก็ประมาณนั้นแหละโอซาโตะตอบช้าๆ เขาเริ่มปล่อยวางกับชื่อของเขาแล้ว

งั้นฉันเรียกแกว่าซายะบ้างละกันไดโตะพูดน้ำเสียงเข้มข้น พร้อมมองหน้าไปยังหนุ่มกุ๊กที่แม้จะมืด แต่ก็เดาได้ว่า ต้องทำหน้าเบื่อโลกเช่นเคย

จะเรียกก็เรียกไป ยอมเพราะพิมพ์ง่ายกับไม่อยากมีตัวท้ายเหมือนแกหรอกนะ

จะว่าไป ฉันยังไม่รู้เลยนะว่าแกเป็นใครไดโตะพูดพลางหันไปมองทีลเต้ที่หลับแล้ว ก่อนจะมองไปยังกุ๊กนามซายะ

หมอนั่นเคยเป็นเด็กแว้นน่ะ ตอนนี้เป็นนักเลง ใส่ชุดวินมอร์ไซค์กับหมวกกันน็อคตลอด มันเคยมอร์ไซค์ล้มหัวแตกเลยระแวงจัดซายะอธิบายเป็นฉอดๆ ให้เพื่อนหนุ่มฟัง ไดโตะส่งเสียงในลำคอสื่อความหมายได้ว่า

ง่วงแล้ว ตรูจะนอน

โอซาโตะยิ้มน้อยๆเหมือนทุกที

"เดี๋ยวเล่าต่อวันหลังละกัน"

ก่อนจะฟุบลงนอนเหมือนทุกครั้ง

["Pink Marker"]

มาสเตอร์แลดูกวนตรีน...

แจ้งนิดนึงเรื่องมาสเตอร์เน้อ มาสเตอร์จะแทนตัวเองว่า "ชั้น" (หรือฉันนั่นแหละ)

ไม่มีหางเสียง (โอเค ข้อนี้ดี)

เพราะบางทีมาสเตอร์อาจจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ยังไม่มีใครรู้จ้ะ~

และแล้ว ทีลเต้ก็ปรากฏตัวในฟิคนี้!!!

[varinne]

ฮ่าๆๆ ให้ดูการเช็ดแก้วตั้งนาน โดยไม่บอกไรเลย

แต่ว่าซายะเป็นชื่อของผู้หญิงจิงๆนะ เรียกโอซาโตะดีอยุ่แล้วละ

หนุ่มกุ๊ก น่าจะใช้ว่า กุ๊กหนุ่ม จะเหมาะกว่านะ

แล้วก็ถ้าเรียกว่า โอซาโตะก็เรียกโอซาโตให้ตลอดเลย ถ้าไปเรียกสลับกับซายะจะทำให้งงได้ว่าคนละคนกันอะเปล่า

โดยรวมแล้วตอนนี้ก็มีจุดที่ฮา กับจุดที่น่ารักประปราย

ชักอยากรุ้แล้วสิว่าตอนหน้า ให้เด็กแว้นมาร่วมงานด้วย งานที่บาร์จะเละขนาดไหน >_<

จะรอติดตามจร้า

[Porygon-Ω]

ทิลเต้มาแล้ว!!!!