Jump to content
We are currently closing new member registration for the time being. We apologize for the inconvenience. ×

ออริ-Ficion/_Rainbow Of Johto-~*- //จบบริบูรณ์\\


varinne

Recommended Posts

บอกกล่าวก่อนอ่านฟิคเรื่องนี้

ฟิคเรื่องนี้ ใช้แผนที่ของโปเกมอนภาค Soul silver/ Heart gold ในเนื้อเรื่องมีโปเกมอนเลขที่ 1-493 ตัว

กลับมาอีกครั้ง กับ สีรุ้งแห่งเขตโจโตRemake!!

ซึ่งจะเปลี่ยนแปลงอะไรหลายๆอย่าง ทั้งเรื่องเนื้อเรื่องที่เคยเป็นมา เข้าสู่เนื้อเรื่องใหม่ที่เข้มข้นยิ่งกว่าเดิม

แต่ก็ต้องขอแสดงความรู้สึกไว้อาลัยด้วย เพราะได้เปลี่ยนแปลงตัวละครไปบ้าง

ตัวละครตัวหลักที่ถูกตัดไปก็จะมี

วาตารุ คุมาม่า เอวา

และแทนที่ด้วยตัวละครตัวอื่น ซึ่งจะไม่บอกว่าชื่อไหนมาแทนที่ (ให้ทายกัน สนุกๆ)

นอกจากเปลี่ยนแปลงตัวละครแล้วนิสัยของตัวละครก็เปลี่ยนไป

ถึงแม้ว่าจะยังคงมีความทรงจำถึงเนื้อเรื่องเดิม อย่างไรก็ตามนั้นเพื่อให้ได้รับอรรถรสในการอ่านยิ่งขึ้น

จึงอยากให้คนเก่าๆที่เคยอ่านฟิคเรื่องนี้ ลืมเนื้อเรื่องเก่าไปและเริ่มนับหนึ่งใหม่ตั้งแต่บทนำนี้เป็นต้นไป!!!

เรามาเริ่มต้นใหม่ด้วยกันเถอะ >_<

pokemon_hg_ss_johto_gefloung.jpg

New Bark Town        เมืองวาคาบะ (เมืองเริ่มต้น)..

Cherrygrove City      เมืองโยชิโนะ..............................        

Violet City                เมืองคิเคียว........................................

Ruin of alph              โบราณสถานแอลฟ์  (โบราณสถานอันโนน)

[N] Union Cave        ถ้ำติดต่อ (ถ้ำลาปลาส ถ้ำแห่งเสียงเพลง)..

Azalea town          เมืองฮิวาดะ (เมืองยาดอน).

[L] Ilex forest                ป่าอุบาเมะ..

Goldenrod city        โคงาเนะซิตี้ (เมืองแห่งสีสัน)...

[H] National Park      สวนแข่งขันจับแมลง....

Ecruteak City            เมืองเอ็นจู (เมืองที่มีหอคอยไฟไหม้)........

Olivinecity                เมืองอาซากิ (เมืองที่มีประภาคาร เป็นเมืองท่าเรือ)

Cianwood city            เมืองทัมบะ (เกาะกลางทะเล)....

Mahogany Town      เมืองชินจู (ข้างบนมีทะเลสาปที่มีเกียรันดอสสีแดง)

Ice path                      อุโมงค์ถ้ำน้ำแข็ง (ถนนสาย 44).

Blackthorn City          เมืองฟุสุเบะ (ยีมมังกร)....

Dragon's Den          ศาลเจ้ามังกร (อยู่ข้างบนเมืองฟุสุเบะ)

อัสดงแสงสุดท้าย

วิหคฟ้าเหินเวหา

ตะวันเคลื่อนนภา

ฤาชีวาจะสิ้นลง

          ความมืดไล่ลงมาอย่างช้าๆ ปกคลุมใบไม้และพื้นดิน ดวงอาทิตย์บนฟ้าก็กำลังจะจากไป ฉันกำลังนอนอยู่ที่นี้ ด้วยสาเหตุใดสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ฉันขยับตัวไม่ได้ ความอ่อนเพลียเริ่มครอบคลุมเข้ามาในหัวใจ ใบไม้จากพุ่มและยอดไม้สูงต่างเขียวชอุ่มรอแสงแห่งวันใหม่ หากแต่ฉันจะสามารถมองเห็นแสงแห่งวันใหม่ได้อีกครั้งไหมหนอ...

          หยดน้ำไหลจากดวงตาข้างหนึ่ง ร่วงลงมาทับดวงตาอีกข้างหนึ่ง และร่วงสู่ดินไปพร้อมๆกัน...

          เกิดอะไรขึ้นกับฉันกันนะ ทำไมถึงนึกอะไรไม่ออกเลย นึกไม่ออกแม้กระทั้งเรื่องที่ทำให้ฉันต้องมานอนขยับตัวไม่ได้อยู่ที่นี่ ฉันเริ่มรู้สึกว่าเวลาในการได้เห็นทุกสรรพสิ่งใกล้จะหมดลง หากภาพสุดท้ายจะเป็นภาพของต้นไม้ใบหญ้าที่เขียวชอุ่มท่ามกลางแสงดวงตะวันที่ฉาดฉายก็คงจะดี แต่ทว่า.. ความมืดจากฟากฟ้าโรยตัวลงมา มากขึ้นเรื่อยๆ... แสงสุดท้ายใกล้จะหายลับไป ความเจ็บปวดเข้ามาในหัวใจอย่างรุนแรง แม้กระทั้งความปรารถนาสุดท้ายของฉันก็ยังเป็นไปไม่ได้เลยหรือ? นกทั้งหลายพากันบินข้ามขอบฟ้าและหายลับไปจากสายตา ถ้าจะต้องสิ้นลมจริงๆก็อยากจะเห็นสีสันเป็นครั้งสุดท้าย.. แต่มันคงจะไม่เป็นจริงสินะ ในเมื่อพระอาทิตย์กำลังจากฟากฟ้าไปแล้ว

          ฉันได้แต่มองภาพตรงหน้าอย่างเลือนลอย ด้วยดวงตาที่เริ่มพร่ามัว และจดจำทุกสิ่งให้มากที่สุด

แต่ราวกับคำอธิษฐานครั้งสุดท้ายจะเป็นจริง ทันใดนั้น ก็ได้บังเกิดแสงประหลาดเหนือกายของฉัน เป็นแสงที่ดูสวยงาม และเลือนรางไปพร้อมๆกันด้วยเพราะดวงตาที่เริ่มพร่ามัว สิ่งนั้นกลมราวกับดวงจันทร์เต็มดวง ดวงจันทร์ที่มีสีชมพูและสีเหลือง หรือประสาทการรับรู้ของดวงตาเริ่มจะเพี้ยนไป

          ดวงตาจากดวงจันทรามองฉันอย่างอ่อนโยน แต่ก็แฝงไปด้วยความรู้สึกเศร้าเกินคำบรรยาย... แปลกใจเหลือเกินที่ดวงจันทร์นั้นมีดวงตาด้วย มันคืออะไรกันนะ ฉันเริ่มคิดอะไรไม่ออกละ แต่ทำไมถึงต้องมีสีหน้าเศร้า ในยามที่ฉันรู้สึกหดหู่หัวใจเช่นนี้หนอ ฉันอยากจะกล่าวเหลือเกินว่าจันทราเอ่ย หากเศร้าด้วยเรื่องที่ฉันกำลังจะตายนั้น ช่วยมองฉันด้วยความรู้สึกที่เป็นสุขที นั้นจะทำให้ฉันรู้สึกสงบใจมากกว่า แต่ทว่าดูเหมือนหมดแรงเกินกว่าจะเอ่ยเสียแล้ว ในขณะที่คิดนั้น ดวงจันทราที่งดงามนั้นกลับตอบกลับมา

          ขอโทษจริงๆที่ฉันช่วยอะไรไม่ได้

          แถบสีฟ้าสองสายไหลลงมาจากดวงตา ดวงจันทร์กำลังร้องไห้ ... ทำไม.. ไม่มีอะไรที่ต้องขอโทษ และไม่มีสิ่งใดที่เธอทำได้หรอก เหตุใดจึงรู้สึกผิดละเธอทำอะไรผิดงั้นหรอ ฉันไม่เข้าใจ.

          สิ่งเดียวที่ฉันช่วยเธอได้ในตอนนี้ มีเพียงวิธีนี้วิธีเดียวเท่านั้น

          พลันนั้นทุกสรรพสิ่งรอบตัวถูกโอบล้อมด้วยแสงสีขาว ขาวจนมองอะไรไม่เห็นเลยนอกจากสีนี้ จากสีขาวเริ่มเปลี่ยนเป็นสีนวล และเมื่อกระพริบตาอีกที ทุกอย่างก็หายไป

          รอบตัวกลับคืนสู่ธรรมชาติก่อนหน้านี้ หากแต่ท้องฟ้าเริ่มแทนที่ด้วยความมืด ดวงดาราส่องแสงประกายพราวพราย ดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงแต่ตัวฉันที่ยังนอนอยู่ หลังจากความงุนงงผ่านพ้นไปฉันก็พบว่าตัวเองลุกขึ้นมาได้อีกครั้ง และกำลังมองดวงดาราบนผืนฟ้าสีดำ

          ยกโทษให้ฉันด้วยนะ...

          ยกโทษให้ด้วยนะ ยกโทษให้ด้วยนะ ยกโทษให้ด้วยนะ

          ราวกับเสียงแอคโค่ที่สะท้านกลับไปกลับมา นั่นเป็นเสียงของดวงจันทราดวงนั้น ฉันได้แต่หันซ้ายรีขวาแต่ก็ไม่พบสิ่งใด นอกจากพื้นที่ที่ว่างเปล่า ปกคลุมด้วยแมกไม้ และมีเพียงฉันเพียงผู้เดียว

---------------------------------------------------------------

จะกลับมาต่อบทที่ 1 ในวันที่ 2 นะคะ >_<

ต้องไปทำธุระ(ไปเที่ยวเกาะเต่า)กลับวันที่ 2 อะ

ถ้าไงขอลงบทนำก่อนเลยละกันน๊า~

สุดท้าย ขอบคุณผู้อ่านทุกคนคะ ติชมได้ตามสบายเร้ย~~!!

Link to comment
Share on other sites

  • Replies 96
  • Created
  • Last Reply

Top Posters In This Topic

  • varinne

    32

  • Loveless Nova

    11

  • SKYNET

    11

  • Risu

    8

มารายงานว่าอ่านแล้ว  :pika01: ตรงเสียงสะท้อนผมคิดว่าน่าจะใส่เอฟเฟคอะไรบ้างนะครับ เพื่อจะได้แยกได้ง่ายขึ้น

Link to comment
Share on other sites

อุ๊ย จำได้แฮะเรื่องนี้ ชอบกลอนตอนเปิดเรื่องอ่ะ

เปิดตัวได้แบบแฟนตาซีเศร้าๆ...แต่ชอบบรรยากาศที่คานะเล่าอ้ะ อยากบรรยายแบบนี้ได้บ้างจัง

Link to comment
Share on other sites

มาอ่านบทนำแล้วนะครับ คราวนี้ผมจะตามอ่านทุกตอนเลย =w=~

Link to comment
Share on other sites

มารายงานว่าอ่านแล้ว  :pika01: ตรงเสียงสะท้อนผมคิดว่าน่าจะใส่เอฟเฟคอะไรบ้างนะครับ เพื่อจะได้แยกได้ง่ายขึ้น

อ้อ ก็ดีนะ =w=

อุ๊ย จำได้แฮะเรื่องนี้ ชอบกลอนตอนเปิดเรื่องอ่ะ

เปิดตัวได้แบบแฟนตาซีเศร้าๆ...แต่ชอบบรรยากาศที่คานะเล่าอ้ะ อยากบรรยายแบบนี้ได้บ้างจัง

ขอบคุณหงิ >_<

มาอ่านบทนำแล้วนะครับ คราวนี้ผมจะตามอ่านทุกตอนเลย =w=~

กอดโปร~~

วันที่ 2 กว่าจะถึงบ้านก็ 4 ทุ่มกว่าๆแล้วอ่า T_T ทำอะไรต่อไรเสร้จ เที่ยงคืน แม่เจ้า ลงตอนต่อไปไม่ไหวแล้ว เรือมันโคลงๆ ตอนนี้โลกก็ยังโคลงๆอยุ่เลย ภาพก็ยังไม่เสร็จ เลยมาลงวันที่ 3 แทน >_<

ต้องขอโทษทีช้าไปหนึ่งวันนะคะ >/<

เอาละ มาชมตอนที่ 1 กัน

ปฐมบท

ตอนที่ 1 โปเกมอนเทรนเนอร์แห่งเมืองวาคาบะ

ขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่... โลกแห่งโปเกมอนนะครับ! ไม่ว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตแบบไหน อยู่บนบก อยู่ในน้ำ อยู่ในหญ้า ในดินหรือบนฟ้า เหล่าสัตว์มหัศจรรย์ที่สามารถใช้พลังพิเศษอันยากจะหยั่งถึงได้ นั้นแหละที่เรียกว่า โปเกมอน!! และในวันนี้ รายการของเราขอเชิญทุกท่านได้พบกับ เด็กน้อยผู้ถูกเลือก!! โดยศาสตราจารย์โปเกมอนชื่อดังที่ไม่ว่าใครก็ต้องรู้จัก นั้นก็คือ ดร.อุซึหงิ โดยเด็กผู้ได้รับการคัดเลือกนั้น จะได้รับโปเกมอนเก่งๆจากดร.อุซึหงิ และออกเดินทางไปพบเจอกับโปเกมอนพันธุ์แปลกๆใหม่ๆ และจะนำพาทุกท่านเปิดประตูเข้าสู่ความลึกลับแห่งโปเกมอนที่ไม่มีใครรู้มาก่อน พูดมาถึงตอนนี้ ท่านผู้ชมก็คงอยากทำความรู้จักกับเด็กผู้ถูกเลือกสามคนนั้นแล้วละสิ ถ้างั้นมาที่เด็กคนแรกกันก่อนเลย

จากภาพประกาศข่าวในทีวี ก็ตัดมาที่ เด็กสาวตัวเล็กๆ อายุ 14 ปี ผมสีชมพูบานเย็นมัดทวินเทลม้วนเป็นเกลียวอย่างลูกคุณหนู แต่งกายด้วยโทนสีแดงทั้งชุด กระโปรงจีบแบบโรงเรียนไฮโซยาวถึงเข่า ใบหน้านวลขาวผ่องน่ารักนั้นยิ้มอย่างมั่นใจ และข้างๆตัวเธอนั้นก็มี โปเกมอนที่ชื่อว่า ฮิโนอาราชิ (Hinorashi) โปเกมอนไฟ ยิ้มตาหยี่อยู่ข้างๆ

สวัสดีคะ ดิฉันชื่อ ริริน จากเมืองวาคาบะ ต่อไปนี้กับ เฟรม ชื่อที่ดิฉันตั้งให้กับโปเกมอนฮิโนอาราชิที่ได้รับมาจากดร. พวกเราจะเป็นเทรนเนอร์ที่เดินทางไปทั่วโลกโปเกมอน เดินทางตามหาโปเกมอนสวยงามที่ไม่เคยพบเจอเพื่อให้เป็นที่รู้จักของคนทั่วโลก และเพื่อไปสู่การเป็นโปเกมอนแชมเปี้ยนคะ!!

56ab9407.jpg

*โปเกมอนแชมเปี้ยน คือ ผู้ที่สามารถเอาชนะยีมทั้ง 8 ยีมที่อยู่ตามเมืองต่างๆ และเข้าร่วมการแข่งขันต่อสู้กับจตุรเทพ เมื่อชนะครบ 4 คน และชนะแชมเปี้ยนคนเก่า จะได้ขึ้นแท่นเป็นโปเกมอนแชมเปี้ยนแทนคนเก่า*

ริรินจับชายกระโปรงและโค้งอย่างสวยงาม พร้อมกับฮิโนอาราชินามว่า เฟรม ที่ยิ้มหยี่ๆมองไปที่ริริน แล้วภาพก็ตัดไปที่โปเกมอนเทรนเนอร์คนที่สอง เป็นเด็กผู้ชายอายุ 15 ปี มีผมสีน้ำเงินและดวงตาสีน้ำทะเล สวมชุดเสื้อยืดกางเกงยืนธรรมดา แสยะยิ้มและข้างๆเขามีวานิโนโกะ (Waninoko) ทำหน้าเจ้าเล่ห์อยู่ เขากล่าวสุนทราพจน์ด้วยดวงตาสีน้ำทะเลมีความมุ่งมั่นอยู่เต็มเปี่ยม

สวัสดีดีครับท่านผู้ชมทุกท่าน ผมชื่อว่า โคนาส แห่งเมืองวาคาบะ จะออกเดินทางพร้อมวานิโนโกะตัวนี้ที่ผมตั้งชื่อให้ว่า โอด้า จะออกเดินทางเพื่อมุ่งไปสู่การเป็นโปเกมอนเทรนเนอร์ เพื่อเสาะหาโปเกมอนที่แข็งแกร่งจากทั่วทุกมุมโลกให้เป็นที่ประจักษ์สายตา และแน่นอน ความฝันสูงสุดของผมก็คือ การได้เป็นโปเกมอนแชมเปี้ยนด้วย ขอบคุณทุกคนครับ!!

bf735b02.jpg

โคนาสยกกำปั้นชูขึ้นกลางอากาศพร้อมกับวานิโนโกะที่ชื่อว่า โอด้า ก็ทำตามผู้เป็นนายด้วยเช่นกัน จากนั้นภาพก็ตัดไปที่โปเกมอนเทรนเนอร์คนที่สาม เด็กผู้ชายตัวผอมเก้งก้าง อายุ 15 ปี ผมสีเขียวมะนาวสดใส มัดหางเต่ายาวถึงเอว สวมหมวกสีเขียวซีดแบบโรบินฮู้ด การแต่งกายแบบนักเดินทาง และข้างๆเขาก็มี จิโคริต้า (Chicolita) ยืนยิ้มสดใสดั่งฤดูใบไม้ผลิ เด็กชายยิ้มอย่างขี้เล่นและกล่าวเปิดตัวด้วยน้ำเสียงสดใส

สวัสดีฮะ ผมชื่อ เทมม่า จากเมืองวาคาบะ อายุ 15 ปีบริบูรณ์ฮะ โปเกมอนที่ผมเลือกจาก ดร.คือจิโคริต้า ผมตั้งใจให้มันว่า โทวกะ ผมจะออกเดินทางไปทั่วโลกโปเกมอนกับโทวกะ เพื่อเสาะแสวงหาสิ่งแปลกใหม่และไม่ซ้ำใคร สุดท้ายแล้ว ต้องขอฝากเนื้อฝากตัวกับทุกท่านด้วยฮะ!!

4692c60a.jpg

เทมม่าโค้งตัวเล็กน้อยด้วยท่าทางสดใส โทวกะเองก็ก้มหน้าตามเจ้าของ ช่างเป็นคู่หูที่น่ารักจริงๆ ต่อมาภาพก็ตัดมาที่ผู้สื่อข่าวที่กำลังส่งเสียงอันน่าตื่นเต้นบรรยายรายการต่อไป

เอาละครับ ครบโปเกมอนเทรนเนอร์ทั้งสามคนที่ได้รับโปเกมอนสุดแกร่งจากดร.ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไฟ น้ำ พืช ต่อไปจะตัดไปหาดร.อุซึหงิ รู้สึกอย่างไรบ้างครับ ดร.?

ภาพตัดมาที่ดร.อุซึหงิ ที่กำลังทำหน้ากังวลใจเล็กน้อย นิ้วเกาแก้มแล้วพูดออกมาเสียงอ่อยๆ

จริงๆแล้ว มีโปเกมอนเทรนเนอร์อีกรายหนึ่งนะครับ แต่ตอนนี้เขายังมาไม่ถึง...

ใครกันละครับ!! ดร.อุซึหงิ ใครกันที่ไม่ได้รับโปเกมอนสามตัวสุดแกร่งของดร.!! แล้วเขาจะได้รับโปเกมอนอะไรจากดร.กันละครับเนี่ย!! ช่างน่าตื่นเต้นจริงๆ

เอ่อ.. ใบหน้าของดร.เริ่มมีเหงื่อผุดขึ้นมา แล้วเขายิ้มแห้งๆก็เกาแก้มต่อไป

อันนี้ คงต้องขึ้นอยู่กับโชคชะตาฟ้าลิขิตละครับว่าเขาจะได้โปเกมอนแบบไหน

แหม.. .แต่น่าเสียดายแทนเขานะครับที่อดออกอากาศรายการ โปเกมอนเทรนเนอร์แห่งโลกโปเกมอน!! เอาละครับท่านผู้ชมทุกท่าน นี่ก็ใกล้หมดเวลาแล้ว ต้องขอขอบคุณถั่วโก๋แก่ ฮานามิ ยามาฮ่า ฟีโน่ผู้สนับสนุนรายการแห่งนี้ ขอลาทุกท่าน พวกเรา!! ต่อให้ยากลำบากเพียงใด บุกน้ำลุยไฟแค่ไหน ก็จงอย่าเลิกฝันที่จะเป็นโปเกมอนเทรนเนอร์!! ลาละครับทุกท่าน

และรายการโทรทัศน์ก็จบลง ราวกับว่าสำหรับโปเกมอนเทรนเนอร์คนที่สี่ที่ไม่ได้ออกรายการทีวีด้วยนี้ ดร.กำลังปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฟ้าดินว่าจะตัดสินใจอย่างไรนั้นแหละ ช่างเป็นการโยนความรับผิดชอบที่แสนจะง่ายดายจริงๆ แต่ก็ต้องตลกหน่อยละ ในเมื่อฟ้าดินกลับดลใจ เล่นไปตามคำพูดของดร.ด้วยซะงั้น!?!?

--------------------------------------------------------

ตึง~!!! ตึง~!!! ตึง~!!!

เสียงต่อยอย่างรุนแรงอย่างต่อเนืองสั่นสะเทือนต้นไม้ต้นหนึ่งในป่า เปลือกไม้ตรงจุดที่ถูกต่อยนั้นผุร่วงลงไปจนเห็นเนื้อไม้สีเหลืองอ่อน เด็กชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่เบื้องหน้าของต้นไม้ผู้โชคร้าย เขาอายุมี 15 ปี ใบหน้ามนผิวขาว ดวงตาสีทองทอประกายดั่งอำพัน ผมสั้นสีน้ำตาลเข้มยามที่แสงแดดส่องลงมาจะประกายสีน้ำตาลอ่อน เสื้อคอปกกางเกงขายาว ด้วยใบหน้าที่กำลังหงุดหงิดนั้น เขายังคงต่อยเตะต้นไม้ระบายอารมณ์ไปเรื่อยๆ

บ้าจริงๆ ทำไมโลกนี้ถึงเป็นแบบนี้ซะหมดนะ

ตึง~!!! ตึง~!!! ตึง~!!!

โปเกมอนของดร. นั่น ไม่มีตัวไหน คิดตรงกับเราได้สักตัว

ตึง~!!! ตึง~!!! ตึง~!!!

ชีวิตนี้ก็เจอแต่คนชอบดูถูก ไม่เป็นโปเกมอนเทรนเนอร์มันเสียหายตรงไหน!!

ตึง~!!! ตึง~!!! ตึง~!!! ปัง!!! ปัง ปัง ปัง!!

น่าหงุดหงิดที่สุด!!!

ซวบ~!

เสียงแปลกๆ ร่วงตกลงจากบนต้นไม้ที่โชคร้าย ต้นไม้ที่จะหักโค่นมิโค่นแหล่แล้ว เนื่องจากระบายอารมณ์ได้อย่างหนักหน่วงกว่าทุกวัน เด็กชายหันหน้าไปมองที่เสียงนั้น และพบกับโปเกมอนที่ไม่คุ้นเคยเลย

โปเกมอนมังกรงู ที่ลำตัวยาวสีฟ้าสดใส มีเขาเล็กๆที่งดงามกลางหน้าผากและมีปีกสีขาวบริสุทธิ์สองข้างตรงขมับที่สามารถทำให้บินได้ ตอนนี้กำลังนอนแหมะบนพื้นหญ้า และดวงตาสีน้ำเงินกำลังมองตอบเขา

มันคือ ฮาคุริว

9946b5e1.jpg

เครื่องประดับ ของต้นไม้น่ะหรอ? เด็กชายว่าแล้วพลางเอียงคอสงสัย

นายมาทำต้นไม้ทำไม มันทำอะไรให้นาย?? ฮาคุริวที่พูดได้พูดกับเขาด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ นั้นทำให้เขายิ่งแปลกใจยิ่งกว่าเดิม

โปเกมอนพูดได้?? เด็กชายตกใจยิ่งกว่าเดิม แต่ถึงกระนั้นก็ยังจ้องฮาคุริวอย่างไม่ลดละ

มีอะไรแปลกหรอ? ฮาคุริวถาม ชูคอขึ้นพลางเอียงคอตอบ

ปะ เปล่า... เขาเริ่มแปลกใจขึ้นเรื่อยๆ หรือโปเกมอนระดับมังกรอย่างฮาคุริวจะใช้พลังจิตสื่อสารกับคนได้ ต้องไปถามดร.เอาแล้วละ แต่ก่อนอื่น เขาต้องกล่าวขออภัยก่อน

ฉันไม่รู้ว่าเธอนอนอยู่บนต้นไม้ ต้องขอโทษด้วยนะ

ไม่เป็นไรหรอก

ฮาคุริวว่า จากนั้นเธอก็มองไปรอบๆตัว และพบว่า ต้นไม้รอบบริเวณนี้ ช่วงกลางลำต้นเปลือกจะหลุดร่อนจนเห็นเนื้อไม้สีเหลือง เมื่อเทียบกับต้นที่เธอตกลงมา ต้นไม้ทุกต้นที่อยู่บริเวณนี้ก็คงมาจากฝีมือของเด็กชายคนนี้เช่นกัน

ฉันชื่อว่า โคฮาคุ แล้วเธอละ เด็กชายถามฮาคุริว

เธอนิ่งคิดอยู่นาน ก่อนจะตอบว่า

จำไม่ได้อะ ฉันชื่ออะไร?

ซะงั้นอะ... แล้วทำไงดี โคฮาคุเกาหัวแกร๊กๆ

เกิดความเงียบอยู่นาน

สักพักก็มีโปเกมอนโฮโอ (Ho-oh) บินผ่านท้องฟ้าไป เกิดสายรุ้งสายใหญ่พาดท้องฟ้าอย่างงดงามท่ามกลางแสงแดดยามเช้า

ho-oh-ssbb.jpg

โปเกมอนในตำนานบินผ่าน แปลกชะมัด?? โคฮาคุว่าแล้วก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง เขาก็ยืนนิ่งคิดและพึมพำเบาๆ

สายรุ้ง เรนโบว์ เกิดจากการหักเหของแสงทำให้เห็นแถบสีต่างๆ 7 สี ที่เรียกว่า สเปกตรัม สเปกตรัม... สเปกต้า คิดว่าชื่อนี้เป็นไง

สเปกต้า คือสายรุ้งหรอ? ฮาคุริวถาม

ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงละ

ตกลง ฉันชอบชื่อนี้ สเปกต้าเอ่ย และยิ้มในที่สุด

เธอมีที่ที่อยากไป หรือว่าสิ่งที่อยากทำหรือเปล่า โคฮาคุถาม

ฉันไม่มี จำอะไรไม่ได้เลยแหละ

อ่า เธอความจำเสื่อมหรอ?

ความจำเสื่อม? สเปกต้านิ่งไปแปปหนึ่ง ก่อนจะทำคอตก

ก็คงเป็นอย่างนั้นจริงๆแหละ

แล้วมีอะไรที่พอจะจำได้หรือเปล่า?

พอจะจำได้.... เมื่อวานตอนพระอาทิตย์ตกดิน ฉันเห็นดวงจันทร์สีชมพู มากล่าวขอโทษฉัน... แล้วทุกอย่างก็เป็นสีขาว จากนั้นก็...ท้องฟ้ามืดแล้ว ฉันก็เลยขึ้นไปนอนบนต้นไม้ จากนั้นก็เจอโคฮาคุยืนต่อยต้นไม้เล่น จนหล่นลงมานี่แหละ

จำได้แค่เมื่อคืนวานสินะ โคฮาคุว่าแล้วก็หัวเราะ กับมุขตลกที่ว่าต่อยต้นไม้เล่น

สรุปก็คือ ปริศนาอยู่ที่ ดวงจันทร์สีชมพู สินะ

ใช่แล้วละ ดวงจันทร์สีชมพู มีดวงตาด้วยนะ!! สเปกต้ากล่าวอย่างตื่นเต้น

ถ้าอย่างนั้นเธอก็มีสิ่งที่อยากจะทำแล้วละ และถ้าไม่เป็นรบกวนเกินไป ฉันขอให้เธอร่วมเดินทางไปกับฉันได้ไหม ฉันกำลังอยากได้โปเกมอนที่เหมาะสมกับการเป็นเครื่องประดับแบบเธอจริงๆ และฉันสัญญาว่า ฉันจะตามหาดวงจันทร์สีชมพูไปพร้อมกับเธอ เพื่อตามหาว่าเธอเป็นใคร โคฮาคุยิ้มระรื่น

ฉัน กับโคฮาคุ ร่วมทางกัน จริงๆหรอ? เธอเอ่ยอย่างแปลกใจ ว่าแต่เครื่องประดับที่เขาพูดถึงนี่มันหมายถึงอะไรนะ?

ตกลงหรือเปล่าละ

ในเมื่อไม่มีที่ไป และได้พบกับคนที่เหมือนจะช่วยเธอได้นั้น ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะลังเลตอบว่าปฎิเสธแล้ว ดังนั้นคำตอบของสเปกต้าคือการพยักหน้า เมื่อเห็นดังนั้นโคฮาคุก็พอใจ พลางยิ้มระรื่น

ถ้างั้นก่อนอื่น ฉันขอพาเธอไปพบกับ ดร. อุซึหงิก่อนนะ เด็กชายว่า แล้วก็เดินนำหน้าไป ให้สเปกต้าบินตาม

สำหรับทุกเหตุการณ์ที่ดูเหมือนบังเอิญนั้น บางทีก็มีเหตุผลที่น้อยคนนักจะรู้ แฝงอยู่ในความบังเอิญด้วยเช่นกัน ถ้าสเปกต้ารู้สึกไม่ผิด เธอรู้สึกว่า โฮโอตัวนั้น ในระหว่างที่กำลังบินข้ามขอบฟ้า ดวงตาสีเพลิงของมันมองมาที่เธอตลอดเวลา

3a90a4c9.jpg

จบตอนที่ 1

-----------------------------------------

ทำภาพตัวละครจากเวปนี้อ่า http://plustg.com/dream

ก็ สร้างตัวละครออกมาได้ใกล้เคียงจินตนาการที่สุดแล้ว >_< สุดท้าย อ่านแล้วเม้นเปงกำลังใจให้ผู้แต่งด้วยน๊า ติชมได้เต็มที่คร้า

Link to comment
Share on other sites

โคฮาคุหล่อ... เทมม่าเท่ห์ขึ้น โคนาสกับริรินโอเค แต่รู้สึกเหมือนปีกบนหัวฮาคุริวยาวไปนิดน่ะครับ หรือตั้งใจ?

โคฮาคุไม่ตกใจเลยแฮะที่โฮโอบินผ่าน =w=

Link to comment
Share on other sites

เหอะๆๆๆ อารมณ์เดียวกันกับพี่โปร

คนธรรมดาๆน่าจะตกใจที่เห็นโปเกมอนในตำนานบินผ่านหัวนะฮะ ' '

ช่วงที่สเปกต้ากับโคฮาคุพูดกันน่าจะเว้นบรรทัดสักหน่อย ถ้าไม่เว้นมันจะทำให้อ่านยากพอควรค่ะ 'w'~

นึกภาพไม่ออกตอนที่โคฮาคุเดินนำแล้วสเปกต้าบินตาม = ="

รูปประกอบน่ารักดี เป็นกำลังใจให้ต่อไปค่า><~

Link to comment
Share on other sites

หุหุ ไม่มีอะไรจะบรรยายมาก

จะรอติดตามตอนต่อไปจ้า

Link to comment
Share on other sites

โคฮาคุหล่อ... เทมม่าเท่ห์ขึ้น โคนาสกับริรินโอเค แต่รู้สึกเหมือนปีกบนหัวฮาคุริวยาวไปนิดน่ะครับ หรือตั้งใจ?

โคฮาคุไม่ตกใจเลยแฮะที่โฮโอบินผ่าน =w=

ปีกฮาคุริวยาวๆ สวยดีออก >_< เพราะว่า ฮาคุริวบินได้ ถ้าปีกสั้นๆ แล้วจะบินได้ยังไงกัน

มีตอนพิเศษของโปเกมอนมูฟวี่อยู่ภาคหนึ่งอะ ตอนพิเศษที่ทุกคนช่วยกันปกป้องไข่ทามะทามะบนบ้านต้นไม้จากลมพายุฝน ที่ตอนใกล้จบ มีฮาคุริวบินผ่านต้นไม้ต้นใหญ่และมีสายรุ้งพาดท้องฟ้า

ปีกตอนฮาคุริวบินนี่ ยาวเกือบเท่าลำตัวมันเลยแหละ ประมาณว่าถ้ามันใช้ท่า fly ปีกตรงข้างหูจะใหญ่ขึ้นอะนะ

ส่วนที่ว่า โคฮาคุ ไม่ตกใจที่โฮโอบินผ่าน

Varinne :เฮ้~~ โฮโอบินผ่านอะไม่ตกใจบ้างหรอ??

โคฮาคุ : โปเกมอนแบบนั้นถ้าดวงดีๆหน่อยก็มีสิทธิ์เจอได้ไม่ใช่หรอ???

สงสัยว่า โคฮาคุจะไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากจริงๆแหละ

 

เหอะๆๆๆ อารมณ์เดียวกันกับพี่โปร

คนธรรมดาๆน่าจะตกใจที่เห็นโปเกมอนในตำนานบินผ่านหัวนะฮะ ' '

ช่วงที่สเปกต้ากับโคฮาคุพูดกันน่าจะเว้นบรรทัดสักหน่อย ถ้าไม่เว้นมันจะทำให้อ่านยากพอควรค่ะ 'w'~

นึกภาพไม่ออกตอนที่โคฮาคุเดินนำแล้วสเปกต้าบินตาม = ="

รูปประกอบน่ารักดี เป็นกำลังใจให้ต่อไปค่า><~

แก้แว้ว >_< ขอบใจจ๊ะ  โคฮาคุเดินนำแล้วสเปกต้าบินตาม นึกภาพไม่ออกจิงอะ??

หุหุ ไม่มีอะไรจะบรรยายมาก

จะรอติดตามตอนต่อไปจ้า

ใจจ้า >_<~

Link to comment
Share on other sites

มาอ่านแล้วจ้า

สเปกต้าน่ารักดีจ้า แต่รู้สึกว่าปีกยาวไปหน่อยนะ

ก็สงสัยอยู่ว่าทำไมโคฮาคุถึงไม่ตกใจที่เห็นโอโอบินผ่าน

อ่านที่วันตอบเม้นท์ก็กระจ่างทันที

Link to comment
Share on other sites

แอบน้อยใจนิดๆ ลงตอนต่อไปเลยละกัน

ตอนที่ 2 ฮาคุริวที่แปลกประหลาด

หนึ่งคนและหนึ่งตัว เดินและบินผ่านเนินทุ่งหญ้าเขียวชอุ่ม เบื้องหน้าคือคฤหาสน์หลังใหญ่สีหม่นๆ มีร่องรอยขีดข่วนนับไม่ถ้วนอันเกิดจากฝีมือของโปเกมอนทั้งสิ้น ส่วนบริเวณโดยรอบด้านหลังของคฤหาสน์นั้นมีรั้วไม้ขนาดกว้างกินพื้นที่กว่า 1000 ไร่ กว้างสุดลูกหูลูกตาและมีโปเกมอนที่เลี้ยงอยู่อาศัยเต็มไปหมด สถานที่ยิ่งใหญ่และดูน่าเกรงขามแบบนี้จะเป็นของใครไม่ได้นอกจากผู้เชี่ยวชาญและศึกษาโปเกมอนจนมีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักกันดี ดร.อุสึหงิ !! ที่จะช่วยสร้างฝันให้เหล่าโปเกมอนเทรนเนอร์ทั้งหลายนี่เอง

หลังจากกดออดไปได้สองครั้ง ประตูคฤหาสน์ก็เปิดออก พร้อมกับ ดร.อุสึหงิที่เปิดออกมา แต่ดวงตากลับเบิกกว้างค้างเต่งอยู่ที่สเปกต้าไม่ไปไหน

โอ้!! บร๊ะเจ้า! ฮาคุริว! ได้จากที่ไหนมาละเนี่ยโคฮาคุ??

ไปเจอนอนอยู่บนต้นไม้นะครับ คงจะพลัดหลงมา โคฮาคุตอบ

เข้ามาก่อนสิๆ เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกยาว ดร.ยังคงมองตาค้างไปที่ฮาคุริว และถอยหลังให้ทั้งสองได้เข้าไป

เมื่อทั้งสองเข้าไปแล้วก็พบกับห้องขนาดกว้าง มีอุปกรณ์เทคโนโลยีที่ทันสมัยและมีโปเกบอลมากมาย สเปกต้ามองรอบตัวอย่างที่เธอได้มองสิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เมื่อหันกลับมามองดร.อีกที เธอก็พบว่าตรงหน้าห่างกันเพียง 1 คืบ ดร.อุซึหงิกำลังจ้องมองเธอด้วยดวงตาแวววาส่องประกายวิ้งๆๆ

เอ่อ... มีอะไร เหรอคะ? สเปกต้าถาม

บร๊ะเจ้า!!! เกินไปแล้ว ดร.อุทานแล้วถอยกรูดไปสามก้าว ก่อนจะพูดต่อ ฮาคุริวพูดได้ เกิดอะไรขึ้นนี่ มหัศจรรย์พันธ์ลึก 1 ใน ล้าน!!! อย่างนี้ต้องทดลอง!!

พอเถอะครับดร. มีเหงื่อเม็ดใหญ่หนึ่งเม็ดผุดขึ้นที่หน้าของโคฮาคุ เขาพูดต่อ

แต่ดร.ก็ไม่รู้ด้วยเหรอว่าทำไมฮาคุริวถึงพูดได้

เมื่อถูกคำถามที่เหมือนดูถูกความเป็นดร. ดร.อุซึหงิจึงกลับมาตั้งลำใหม่ เขากระแฮ่มเบาๆและตั้งมาดเป็นดร.ผู้น่าเชื่อถืออีกครั้ง

ตามปกติแล้วโปเกมอนพูดไม่ได้หรอกนะ แต่ก็เคยได้ยินคำร่ำลือมาว่า มีโปเกมอนในตำนาน และโปเกมอนที่มีพลังจิตสูงพอที่จะสื่อสารกับมนุษย์ได้ ถึงอย่างไรก็ตามคำร่ำลือเหล่านั้นสามารถเชื่อถือได้มากน้อยแค่ไหนก็ไม่รู้ เพราะฉันเองก็ไม่เคยเจอมาก่อน ดังนั้นการที่โปเกมอนพูดได้เนี่ย ถือเป็นแรร์เคสเลยนะเนี่ย!

โคฮาคุมองสเปกต้าอย่างพินิจ ดร.ก็เหมือนกัน

สเปกต้ายืนนิ่งๆ เธอไม่เข้าใจนักว่าพวกเขาคุยอะไรกัน แต่ดูเหมือนว่าเธอจะพิเศษกว่าโปเกมอนทั่วไป

แล้วดร.ก็ถามสเปกต้า

เธอชื่ออะไร

สเปกต้า คะ โคฮาคุตั้งให้

งั้นเหรอ... ถ้าอย่างนั้น เธอพอจะบอกได้ไหมว่าทำไมเธอถึงพูดได้

สเปกต้าเอียงคอเล็กน้อย การพูดไม่ได้ของโปเกมอนเป็นเรื่องปกติอย่างนั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นแล้ว.. ทำไม?

เมื่อวานตอนพระอาทิตย์ใกล้ตกดิน ฉันเห็นดวงจันทร์สีชมพูกำลังร้องไห้ และทุกอย่างก็เป็นสีขาว พอรู้สึกตัวอีกที ท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว ฉันก็เลยขึ้นไปนอนบนต้นไม้จนเมื่อเช้าได้พบกับโคฮาคุ ฉันไม่รู้เหตุผลหรอกว่าทำไมฉันถึงพูดได้ แต่ก่อนหน้านั้นฉันจำอะไรไม่ได้สักอย่าง

สูญเสียความทรงจำสินะ และเบาะแสมีเพียงอย่างเดียวคือ ดวงจันทร์สีขมพู มือของดร.กุมคางตัวเองอย่างคิดหนัก ก่อนจะสบถออกมา

ดวงจันทร์สีชมพู... มันมีที่ไหนกันเล่า!!!

ดวงจันทร์สีชมพู มีดวงตาด้วยนะคะ!! สเปกต้าแย้ง

ถ้างั้นดวงจันทร์สีชมพูที่ว่า อาจเป็นโปเกมอนก็ได้ แต่ด้วยข้อมูลที่ไม่มากนัก ฉันเองก็ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร พวกเธอคงต้องออกเดินทางเพื่อตามหาสิ่งนั้นแล้วละ

ครับ โคฮาคุตอบ

แต่ถ้าจะพูดถึงข้อมูลโบราณน่ะนะ..

ดร.หยุดคิดแปปหนึ่ง ก่อนจะหันมาตอบเขา

ที่ใกล้ๆกับเมืองคิเคียว มีโบราณสถานที่ชื่อว่า โบราณสถานอันโนน อยู่ ที่นั้นมีตัวอักษรอันโนนมากมายที่จารึกตำนานของโปเกมอนเอาไว้ บางทีเธออาจได้ข้อมูลบางอย่างจากที่นั้น

ขอบคุณครับ

ส่วนสำหรับสเปกต้า การที่โปเกมอนพูดได้นั้น ถือเป็นแรร์มากๆ หายากมากๆๆๆ!! ถ้ามีคนรู้เข้า เธออาจไม่ปลอดภัย ถ้ายังพูดแบบนี้อยู่

โคฮาคุมองไปที่ฮาคุริว ถ้าอย่างนั้น เวลาเดินทางไปไหน สเปกต้าก็ห้ามพูด งั้นหรือครับ?

แล้วแบบนี้ ฉันจะสื่อสารกับโคฮาคุได้ยังไงละคะ?? สเปกต้าแย้ง แล้วเธอก็หงอยไปในทันที

อืม... คงต้องอดทนละนะ โคฮาคุ เธออยากให้แม่ของเธอรู้เรื่องนี้ด้วยหรือเปล่า ดร.ถามต่อ

โคฮาคุนิ่งคิดสักพัก

แค่แม่คนเดียวนะครับ

แน่นอน

ดร.ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์มือถือรุ่นปาหัวไดโนเสาร์แตกขึ้นมากดเบอร์ และพูดคุย รอไม่นานนัก ด้วยระยะห่างระหว่างบ้านเขากับดร.ไม่ถึง 1 กิโลเมตร เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น และคุณแม่วัยยังสาวก็โผล่พรวดเข้ามาด้วยสีหน้าเหนื่อยๆ พ่นลมหายใจหอบแฮ่ก ดูเหมือนจะวิ่งมาเลยทีเดียว เธอเป็นแม่ของโคฮาคุ มีชื่อว่า ฮาเนล เธอมีรูปร่างผอมกำลังดี ผมสีน้ำตาลเข้มสไลส์ยาวถึงกลางหลัง ดวงตาสีเขียวอ่อนมองมาที่ฮาคุริวอย่างตกใจ

หลังจากเล่าเรื่องให้ฟังทั้งหมด เธอก็ยิ้มด้วยสีหน้าระรื่น ก่อนจะบอกว่า

ถ้าพูดไม่ได้ละก็ สงสัยเกิดเรื่องอะไรขึ้นคงอึดอัดตายเลย อย่างน้อยแค่ส่งเสียงที่พอจะเตือนภัยกันได้ก็ดี สเปกต้า ร้องเสียง กิ้วๆ ก็แล้วกัน

กิ้วๆ สเปกต้าทำเสียงตาม

กิ้วก๊าว~~ ฮาเนลยิ้มและทำเสียงสดใส

กิ้วก๊าวว~~ สเปกต้าเริ่มสนุก และใช้เสียงนี้ร้องเหมือนเสียงเพลง

ทั้งโคฮาคุ ดร.อุซึหงิ ฮาเนลและสเปกต้าต่างหัวเราะกันอย่างครื้นเครง เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลามากจนเกินไป ก็ถึงเวลาที่ต้องออกเดินทางแล้วละ

แต่เมื่อเดินออกมาหน้าคฤหาสน์ ฮาเนลก็เรียกทุกคนไว้ ตั้งกล้องจากนั้นก็วิ่งไปถ่ายรูปพร้อมกับทุกคน

ในภาพจึงมีรูปของโคฮาคุยืนยิ้มอยู่ข้างหน้า สเปกต้าที่ยิ้มตามอย่างงงๆและดร.ที่แอบกอดคอเธอไว้ ส่วนฮาเนลเนี่ยก็กอดตัวเธอแน่น ดูเหมือนตัวเธอเป็นของแปลกสำหรับรูปถ่ายนี้จริงๆ

ฝากดูแลโคฮาคุด้วยนะ ฮาเนลกล่าวกับสเปกต้าพลางยิ้มหวาน สเปกต้าได้แต่พยักหน้า ฮาเนลสวมกอดเธออีกครั้งและก็เดินจากไป กลับบ้านของเธอ

บนเนินหญ้าข้างหน้านั้น มีโปเกมอนเทรนเนอร์สามคนที่ได้รับโปเกมอนร่วมเดินทางจากดร.ยืนรออยู่แล้ว พวกเขากำลังเฝ้ารอดูว่าโปเกมอนเทรนเนอร์คนที่สี่ จะได้โปเกมอนแบบไหน อาจจะมาเพื่อข่มขู่ ดูถูก หรือว่ายินดีก็ตาม แต่จากที่โคฮาคุดูแล้ว ทั้งริรินและโคนาสมีแววตาที่อิจฉาเขาซุกซ่อนอยู่ ส่วนเทมม่านั้นเขารู้สึกประหลาดใจที่ไม่เคยเห็นเด็กหนุ่มสีเขียวอาศัยอยู่ในเมืองวาคาบะแห่งนี้เลย แต่กลับได้เป็นโปเกมอนเทรนเนอร์แห่งเมืองวาคาบะ แต่ถึงอย่างไรนั้น ดูเหมือนนี่จะเป็นครั้งแรก ที่โคฮาคุเป็นฝ่ายชนะพวกริรินและโคนาส เพราะได้ฮาคุริวมาเคียงข้างนั้นเอง

ดร.ยังคงยืนอยู่ ทำให้ฝ่ายโปเกมอนเทรนเนอร์ที่ได้ออกอากาศไปทำอะไรได้ไม่มากนัก แต่ก่อนจะเดินจากไปก็ต้องขอพูดอะไรหน่อยล่ะ เริ่มจาก ริริน เด็กสาวผมสีชมพูมัดแกละม้วน มีฮิโนอาราชิชื่อว่า เฟรม นั้น กล่าวเป็นคนแรก

ได้โคฮาคุเป็นเทรนเนอร์เนี่ยจะไปได้สักกี่น้ำกันนะ สงสารฮาคุริวตัวนั้นจริงๆ

ว่าแล้วเธอก็สะบัดหัวพลางเชิด แล้วก็เดินจากไป

จากนั้นก็เป็นโคนาส ผิวสีแทนผมสีน้ำเงินดวงตาสีน้ำทะเล ที่มีวานิโนโกะชื่อว่า โอด้า กล่าวอย่างอาฆาตว่า

ก็แค่ฮาคุริวแหละนะ สักวันฉันจะใช้โอด้านี่แหละ จัดการให้เละกระจุยเลย

แล้วโคนาสก็วิ่งจากไป เหลือแต่เทมม่าที่เขาไม่เคยรู้สึกว่าอาศัยอยู่ที่เมืองนี้ด้วย เด็กชายผิวขาวนวล ผมสีเขียวมะนาวสวมหมวกโรบินฮู้ด พ่วงด้วยจิโกริต้านามว่า โทวกะ เดินเข้ามาหาเขาและยิ้มด้วยสีหน้าร่าเริง

คุณโคฮาคุได้ฮาคุริวเป็นโปเกมอนคู่ใจเหรอฮะ น่าดีใจจริงๆ ผมชื่อว่า เทมม่า นะฮะ ถ้ายังไงผมอยากจะอธิบายว่าทำไมผมถึงได้เป็นโปเกมอนเทรนเนอร์แห่งเมืองนี้ แต่คงต้องไว้โอกาสหน้าแล้วละ สุดท้ายแล้ว อย่าเกลียดผมเลยนะฮะ

ในขณะที่เทมม่ากำลังเดินจากไป โคฮาคุก็เรียกไว้

ฉันไม่ได้เข้าใจอะไรผิดหรอก ฉันไม่ได้อยากได้โปเกมอนของดร.

งั้นเหรอฮะ เทมม่าหันกลับมา มองด้วยสายตางุนงง จากนั้นเขาก็ยิ้ม

ถ้างั้น ไว้คุยกันวันหลังนะฮะ ขอบคุณมาก

จากนั้นเทมม่าก็เดินจากไป เหลือแค่เขา สเปกต้า และดร.ที่ยืนอยู่

อ้อ เกือบลืมไปแน่ะ นี่คือสมุดภาพโปเกมอนเทรนเนอร์ที่โปเกมอนเทรนเนอร์ในสังกัดของฉันจะได้รับ ดร.ยืนโน้ตบุ๊คขนาดกะทัดรัดสีแดงให้โคฮาคุ

มันมีไว้ตรวจสอบโปเกมอนที่ตัวเองมีอยู่ นอกจากนี้แล้วมันจะคอยช่วยเธอในการให้ข้อมูลและบันทึกโปเกมอนที่ไม่เคยเห็น อยากให้เธอพามันไปพบกับโปเกมอนที่ไม่เคยมีใครพบเจอมาก่อน และบันทึกข้อมูลลงไปเพื่อให้สมุดภาพของโปเกมอนสมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น นี่เป็นพันธะกิจที่โปเกมอนเทรนเนอร์ทุกคนในสังกัดของฉันต้องทำ

ครับ โคฮาคุตอบรับ และรับมันมา

ดร.ทำหน้าปั้นยากอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถาม

ว่าแต่โคฮาคุ เธอยังอยากเป็นโปเกมอนเทรนเนอร์อยู่ไหม?

ไม่ครับ โคฮาคุตอบอย่างเต็มปากเต็มคำ นั้นทำให้ดร.รู้สึกสลดมากกว่าเดิม

น่าเสียดายนะ ทั้งๆที่เธอมีโปเกมอนดีๆอย่างฮาคุริวเป็นคู่หูแบบนี้

โคฮาคุได้แต่ยิ้ม จากนั้นทั้งเขาและสเปกต้าก็บอกลาดร. แล้วมุ่งหน้าเดินทางออกจากเมืองไป จุดมุ่งหมายตอนนี้คือโบราณสถานอันโนนที่อยู่ใกล้ๆกับเมืองคิเคียว และสำหรับคำตอบที่โคฮาคุได้ตอบดร.อุซึหงิไปนั้น ถือว่าเป็นคำตอบที่ดีเลยทีเดียว เพราะสเปกต้า ไม่ใช่ฮาคุริวธรรมดา...

--------------------------------------------------

บนถนนสาย 29 เส้นทางในการเดินทางไปสู่เมืองโยชิโนะ ต่อจากเมืองโยชิโนะจะเป็นเมืองคิเคียว และเมืองคิเคียวนั้นข้างๆจะเป็นที่ตั้งของโบราณสถานอันโนน บทถนนเส้นนี้จะเต็มไปด้วยทุ่งหญ้าและต้นไม้ ที่มีโปเกมอนป่าเลเวลน้อย 2-5 อยู่เต็มไปหมด

โคฮาคุยืนวิเคราะห์แปปหนึ่ง สเปกต้ามองดูเขา

ก่อนการเดินทางที่แสนยาวนานนั้น ฉันจะต้องขอตรวจสอบว่าเธอมีพลังอะไรบ้างเพื่อที่จะช่วยเหลือกันในการเดินทางไปด้วยกัน

พลังเหรอ เช่นอะไรบ้างละคะ? สเปกต้าถามอย่างกระตือรือร้น

บางทีสมุดภาพนี้จะช่วยอะไรได้บ้าง

โคฮาคุเปิดสมุดภาพสีแดงที่ได้รับมาจากดร.อุซึหงิ แล้วหันไปที่สเปกต้า จากนั้นปุ่มไฟบนสมุดภาพโปเกมอนก็ส่องแสงสีแดงกระพริบๆ แล้วข้อมูลก็ปรากฏอยู่บนหน้าจอ

Pokemon Name: Specta

HP : 200

Attacks (ท่าโจมตี)

Screech

Dance

มีท่าแค่สองท่าเท่านั้น และไม่ใช่ท่าต่อสู้เสียด้วย!! เป็นแค่ท่าร้องเพลงลด Def ของคู่ต่อสู้ธรรมดา กับท่าเต้นลด Def ของคู่ต่อสู้ธรรมดาอีกด้วย โคฮาคุมองอย่างงุนงง พร้อมกับสเปกต้าที่เริ่มชะเง้อมองข้อมูลที่ปรากฏด้วยคน

จดจำท่าอะไรไม่ได้งั้นหรอ แต่แปลกนะที่มีแต่ท่าที่ไม่ใช่ท่าโจมตี

โคฮาคุยังคงคิด เขายังคงคิดในแง่ดีว่า สเปกต้าคงไม่ถึงกับอะไรไม่ได้มั้ง แค่ลืมมันไปเท่านั้น

แต่ว่านั่นอาจไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรเท่าไรในการเดินทาง

อาจจะนะ

แล้วโคฮาคุมีท่าโจมตีอะไรบ้างละ? สเปกต้าถามตอบ

โคฮาคุได้แต่มองเธออย่างงงๆ ก่อนจะจับต้นชนปลายได้ว่า สเปกต้าก็เหมือนโปเกมอนที่พึ่งเกิดดีๆนี่เอง โปเกมอนที่ไม่รู้เรื่องราวของโลกภายนอกเท่าไรเลย

ท่าโจมตีของฉันเหรอ?... อืม

แต่แล้ว เจ้านกหัวเสียนิสัยแย่ๆตัวหนึ่งก็บินตรงเข้ามาโฉบหัวฮาคุริว เธอก้มหลบอย่างตกใจ โคฮาคุมองไป แล้วพบ โอนิซุซุเมะ(Spearow) นกตัวเล็กๆที่พลังโจมตีสูง ในขณะเดียวกัน สมุดภาพก็ได้ตรวจเจอโปเกมอนชนิดนี้ และบรรยายข้อมูลให้ฟัง

โอนิซูซูเมะ เป็นโปเกมอนนกที่ห่วงถิ่น หากเจออะไรแปลกๆหลงเข้ามาในถิ่น และถ้าคำนวณว่าตัวเองสามารถเอาชนะได้ ก็จะเข้าโจมตี

สเปกต้าเป็นของแปลกสำหรับมันสินะ โคฮาคุพึมพำนิดหนึ่ง ก่อนจะมองไปยังนกตัวนั้น

เมื่อโอนิซุซุเมะบินตรงเข้ามาหมายจะทำร้ายสเปกต้าอีกครั้ง

ขาขวาของเขาก็เหวี่ยงขึ้นไปกลางอากาศ ถีบนกน้อยตัวนั้นเสียเต็มแรง จนมันลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่กลางทุ่ง

ฟู่ว... เจ้าของขาอันทรงพลังนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน ผู้ที่ใช้ต้นไม้เป็นที่ระบายอารมณ์อยู่เนืองๆนี่เอง

ถึงฉันจะไม่ชอบการต่อสู้ แต่ก็ไม่อยากให้โปเกมอนของตัวเองบาดเจ็บเช่นกัน

โคฮาคุเก่งจังเลย!! สเปกต้าร้องอย่างตกใจ แล้วหางก็ฟาดพื้นไม่ยั้ง ถือว่าเป็นการตรบมืออย่างหนึ่ง

เอาเป็นว่า ถ้าแค่ฉันคนเดียว ก็น่าจะปกป้องเธอได้นะ โคฮาคุพูดต่อไป แล้วหันมายิ้มให้ฮาคุริวน้อยที่ยังตื่นเต้นอยู่

เดี๊ยวตอนต่อไปฉันจะอธิบายอุปกรณ์ติดตัวที่ฉันมีอยู่ละ จะได้เข้าใจว่าพวกเราสามารถทำอะไรได้บ้าง และสามารถรับมือได้กับสถานการณ์แบบไหน

ตกลงคะ~ สเปกต้ายิ้มร่า บินเข้าไปหาโคฮาคุแล้วบินวนอยู่หลายรอบ เหมือนดีใจสุดๆ

แต่โคฮาคุยังคงเปิดสมุดภาพโปเกมอนตรวจสอบสเปกต้าต่อไป ข้อมูลนั้น บอกค่าความสามารถของสเปกต้า ดังนี้

Level 1

HP: 200

Atk: 30

Def: 100

Sp.Atk: 50

Sp.Def: 100

Speed: 55

ถือเป็นค่าความสามารถที่มากกว่าโปเกมอนเลเวล 1 ในบางค่า บางทีแล้ว สเปกต้าอาจจะไม่ใช่โปเกมอนธรรมดา ถึงแม้ว่าสมุดภาพนี้จะบอกว่า นี่คือฮาคุริว แต่โคฮาคุก็ยังคงสงสัยอยู่ บางทีหากสเปกต้าได้ความทรงจำกลับคืนมา อาจช่วยไขปริศนานี้ได้ก็ได้

และแล้ว คู่หูพิลึกที่สลับขั้วกันอย่างสิ้นเชิงบนโลกของโปเกมอนก็ได้ถือกำเนิดขึ้น บางทีนั้นอาจเป็นความตั้งใจของโคฮาคุเอง ว่าแต่ความฝันของโคฮาคุคืออะไร เขาก็ยังไม่ได้บอกเลยนิเนอะ

ต่อไปนี้ โปเกมอนไม่ได้ปกป้องคนอีกต่อไป แต่กลายเป็นคนที่ปกป้องโปเกมอนแทน

แต่สำหรับสเปกต้าที่ไม่รู้ถึงความผิดปกติของคู่ตัวเอง ก็ยังคงยิ้มระรื่นต่อไป บางทีเธอคงจะชอบการเดินทางแบบนี้ซะแล้วสิ~

จบตอนที่ 2

Link to comment
Share on other sites

จบแล้วครับ โคฮาคุเมพ=w= สเปกต้าน่ารัก~ HPเยอะมวาก งานนี้น่าจะเดินทางรอดแฮะ..มั้งนะ =w=

Link to comment
Share on other sites

โคฮาคุเท่ เมพอีกต่างหาก ><

แต่คนเราย่อมมีขีดจำกัด

ถ้าโคฮาคุเจอโปเกมอนที่พลังสูงจนตัวเองรับมือไม่อยู่

จะเป็นยังไงน้า

ตอนนั้นสเปกต้าคงได้ท่าใหม่มาล่ะมั้ง[me=พระจันทร์ที่ไม่เคยเต็มดวง]จินตนาการไปเรื่อย[/me]

Link to comment
Share on other sites

อ่านสเตตัสแล้วเห็นว่าสเปคต้าถึกมว้ากกกก...

---------------

หนึ่งชีวิตและหนึ่งตัว เดินและบินผ่านเนินทุ่งหญ้าเขียวชอุ่ม เบื้องหน้าคือคฤหาสน์หลังใหญ่สีหม่นๆ มีร่องรอยขีดข่วนนับไม่ถ้วนอันเกิดจากฝีมือของโปเกมอนทั้งสิ้น ส่วนบริเวณโดยรอบด้านหลังของคฤหาสน์นั้นมีรั้วไม้ขนาดกว้างกินพื้นที่กว่า 1000 ไร่ กว้างสุดลูกหูลูกตาและมีโปเกมอนที่เลี้ยงอยู่อาศัยเต็มไปหมด สถานที่ยิ่งใหญ่และดูน่าเกรงขามแบบนี้จะเป็นของใครไม่ได้นอกจากผู้เชี่ยวชาญและศึกษาโปเกมอนจนมีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักกันดี ดร.อุสึหงิ !! ที่จะช่วยสร้างฝันให้เหล่าโปเกมอนเทรนเนอร์ทั้งหลายนี่เอง

"หนึ่งชีวิตและหนึ่งตัว" ฟังดูแปลกๆเพราะทั้งคู่ล้วนมีชีวิตเหมือนกัน (ฮา) ควรจะแทนด้วย"หนึ่งคนกับหนึ่งตัว" จะฟังดูดีกว่าค่ะ 'w'

บางบรรทัดเว้นบรรทัดไม่เท่ากัน ทำให้อ่านยากไปนิดน่ะค่ะ(เพราะมีย่อหน้าหลายย่อหน้ามาก...@_@)

บนถนนสาย 29 เส้นทางในการเดินทางไปสู่เมืองโยชิโนะ ต่อจากเมืองโยชิโนะจะเป็นเมืองคิเคียว และเมืองคิเคียวนั้นข้างๆจะเป็นที่ตั้งของโบราณสถานอันโนน บทถนนเส้นนี้จะเต็มไปด้วยทุ่งหญ้าและต้นไม้ ที่มีโปเกมอนป่าเลเวลน้อย 2-5 อยู่เต็มไปหมด

ในความเป็นจริงคิดว่าคนจะวิเคราะห์เลเวลของโปเกมอนไม่ได้หรอกกระมังคะ :pika01:

อาจจะแทนด้วย "โปเกมอนป่าที่อ่อนแอ"เป็นต้น(คำนี้ไม่รู้ว่าจะแทนว่าอะไรดี orz)

การบรรยายละเอียดดีละค่ะ เป็นกำลังใจให้ต่อไป สู้ๆ :pika10:

Link to comment
Share on other sites

นี้ข้าน้อยพลาดอะไรไปตั้งสองตอนเนี้ย!!! หว่า~!!!

ขอโทษที่ไม่ได้มาดูคร้าบ!!!

มาคราวนี้สเปกต้ากับพระเอกเข้าคู่กันได้น่ารักมากมายเสียเหลือเกิน ภาพประกอบตัวละครทั้ง 4 คนก็น่าจับกินเสียมากมาย

สเปกต้าก็ยังกระจอกเหมือนเดิมเลยน้า ฮะๆๆ =*=

แต่ว่าชอบประโยคนี้ที่สุดเลย!!!

“เอาเป็นว่า ถ้าแค่ฉันคนเดียว ก็น่าจะปกป้องเธอได้นะ” โคฮาคุพูดต่อไป แล้วหันมายิ้มให้ฮาคุริวน้อยที่ยังตื่นเต้นอยู่

และแล้ว คู่หูพิลึกที่สลับขั้วกันอย่างสิ้นเชิงบนโลกของโปเกมอนก็ได้ถือกำเนิดขึ้น บางทีนั้นอาจเป็นความตั้งใจของโคฮาคุเอง ว่าแต่ความฝันของโคฮาคุคืออะไร เขาก็ยังไม่ได้บอกเลยนิเนอะ

ต่อไปนี้ โปเกมอนไม่ได้ปกป้องคนอีกต่อไป แต่กลายเป็นคนที่ปกป้องโปเกมอนแทน

น่้าจับจิ้นเสียเหลือเกิน!!!!

Link to comment
Share on other sites

จบแล้วครับ โคฮาคุเมพ=w= สเปกต้าน่ารัก~ HPเยอะมวาก งานนี้น่าจะเดินทางรอดแฮะ..มั้งนะ =w=

ต้องติดตามอ่านตอนต่อไป ฮ่าๆ

โคฮาคุเท่ เมพอีกต่างหาก ><

แต่คนเราย่อมมีขีดจำกัด

ถ้าโคฮาคุเจอโปเกมอนที่พลังสูงจนตัวเองรับมือไม่อยู่

จะเป็นยังไงน้า

ตอนนั้นสเปกต้าคงได้ท่าใหม่มาล่ะมั้ง[me=พระจันทร์ที่ไม่เคยเต็มดวง]จินตนาการไปเรื่อย[/me]

หลังๆเจอโปเกมอนพลังสูงหลายตัวเลยแหละ จะเอาตัวรอดกันยังไงดีละ โคฮาคุและสเปกต้า ฮะฮิ้ววว >_<~

"หนึ่งชีวิตและหนึ่งตัว" ฟังดูแปลกๆเพราะทั้งคู่ล้วนมีชีวิตเหมือนกัน (ฮา) ควรจะแทนด้วย"หนึ่งคนกับหนึ่งตัว" จะฟังดูดีกว่าค่ะ 'w'

นั้นสิ ผิดจริงๆด้วย ฮ่าๆ จะไปแก้ละ

บางบรรทัดเว้นบรรทัดไม่เท่ากัน ทำให้อ่านยากไปนิดน่ะค่ะ(เพราะมีย่อหน้าหลายย่อหน้ามาก...@_@)

ใน word ไม่ต้องเอนเทอร์เยอะก็อ่านได้สบายอะ แต่ลงในเน็ตคงไม่ดีเนอะ ต่อไปจะพยายามไม่ให้ผิดพลาดคะ >_<

ในความเป็นจริงคิดว่าคนจะวิเคราะห์เลเวลของโปเกมอนไม่ได้หรอกกระมังคะ

อาจจะแทนด้วย "โปเกมอนป่าที่อ่อนแอ"เป็นต้น(คำนี้ไม่รู้ว่าจะแทนว่าอะไรดี orz)

เพราะว่าอ้างอิงจากเวลาเล่นเกมนี่สิ บอกเลเวลของโปเกมอนป่าหมดเลย -*- แต่ถ้าแต่งแบบไม่บอกเลเวลก็ดีเนอะ เผื่อหลังๆเจอตัวโหดๆ โหดเกินเลเวลเงี้ย จะได้สะดวกหน่อย ฮ่าๆ >_< แล้วเลเวลของสเปกต้าทำยังไงดีเนี่ย ขอตอนนี้ตอนเดียวที่ใส่เลเวลละกันเน้อ

การบรรยายละเอียดดีละค่ะ เป็นกำลังใจให้ต่อไป สู้ๆ

ใจจร้า

นี้ข้าน้อยพลาดอะไรไปตั้งสองตอนเนี้ย!!! หว่า~!!!

ขอโทษที่ไม่ได้มาดูคร้าบ!!!

มาคราวนี้สเปกต้ากับพระเอกเข้าคู่กันได้น่ารักมากมายเสียเหลือเกิน ภาพประกอบตัวละครทั้ง 4 คนก็น่าจับกินเสียมากมาย

สเปกต้าก็ยังกระจอกเหมือนเดิมเลยน้า ฮะๆๆ =*=

แต่ว่าชอบประโยคนี้ที่สุดเลย!!!

น่้าจับจิ้นเสียเหลือเกิน!!!!

ฮิฮิ จะจับมาจิ้นอ่าไรห๊า วาว่าคุงงงง >_<

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามผลงานเน้อ

Link to comment
Share on other sites

มาอ่านนานแล้วนะ แต่อ่านเท่าไหร่ก็มีเหตุให้อ่านไม่จบซักที -*-

จะมาอีดิตเม้นต์ทีหลังนะ

สเปกตร้าโมเอ้อ้อ้อ้อ้อ้อ้~ >w< คุณแม่สวย~ เทมม่าเวอร์ชั่นนี้ผอมลงแฮะ แต่โคฮาคุหน้าตาดูเพลย์บอยจัง :pika01: (ล้อเล่น เหอๆ)

อยากจะบอกว่าการบรรยายในส่วนของสเปกตร้าดูมีชีวิตชีวาและน่ารักมาก โดยเฉพาะตรงนี้

  “ถ้าพูดไม่ได้ละก็ สงสัยเกิดเรื่องอะไรขึ้นคงอึดอัดตายเลย อย่างน้อยแค่ส่งเสียงที่พอจะเตือนภัยกันได้ก็ดี สเปกต้า ร้องเสียง กิ้วๆ ก็แล้วกัน”

  “กิ้วๆ” สเปกต้าทำเสียงตาม

  “กิ้วก๊าว~~” ฮาเนลยิ้มและทำเสียงสดใส

  “กิ้วก๊าวว~~” สเปกต้าเริ่มสนุก และใช้เสียงนี้ร้องเหมือนเสียงเพลง

ผมชอบมากครับ อ่านแล้วยิ้มจนเกือบจะส่งเสียงตามมันเลย กิ๊วก๊าว อร๊าย

ว่าแต่ทำไมต้องเป็นดวงจันทร์สีชมพู ไม่เป็นพระจันทร์สีรุ้งอ่ะ จะได้ข้ามเรื่องไปละครช่อง 3 ได้ อิอิ

จะติดตามนะครับผม~

Link to comment
Share on other sites

มาอ่านนานแล้วนะ แต่อ่านเท่าไหร่ก็มีเหตุให้อ่านไม่จบซักที -*-

จะมาอีดิตเม้นต์ทีหลังนะ

กำลังรออยู่อ่านะ อิอิ >_< บางทีเราก็ทำใจ ว่าเรื่องของเรามันสนุกอะเปล่า

อยากให้อ่านเอาสนุกมากกว่าอ่านเพราะเราอยากให้อ่านอะแหะ แต่จริงๆก็อยากให้อ่านแหละ ฮ่าฮ่า

Link to comment
Share on other sites

อ่า จะมีเหตุการณ์ต่อไปอะไรอีกนะ

รอติดตามตอนต่อไปจ้า

Link to comment
Share on other sites

ขอบคุณผู้อ่านของเราทุกคนเน้อ

ฟิคเรานี่แวกแนวจริงๆเนอะ ไม่เอาโปเกมอนมาสู้กันเนี่ย ชักรุ้สึกว่า... ยังไงดีละ -*- เกมโปเกมอนเป็นเกมต่อสู้ แล้วเราเอามาแต่งแบบนี้ รุ้สึกว่าผิดมหันต์กับโปเกมอนเลยจริงๆ

แต่ในเมื่อคิดเนื้อเรื่อง ตั้งใจให้ออกมาเป็นแบบนี้แล้ว

จะทำ จะลุย ให้ถึงที่สุดนะ

ลงตอนต่อไปละกันนะ

Special Thanks

>>>>>>>>>  CruzyMancer  <<<<<<<<<

หน่วย QC (Quality Control) ฝ่ายตรวจสอบคุณภาพ

---------------------------------------

ตอนที่ 3 โบราณสถานอันโนน

สำหรับฉันน่ะนะ ไม่ได้คิดจะเอาโปเกมอนมาต่อสู้อยู่แล้วละ โคฮาคุบอกกับสเปกต้า เขานั่งลงกับพื้นข้างต้นไม้ใหญ่ พลางถอดถุงมือสีน้ำตาลที่ใส่อยู่ให้เธอดู

นี่เป็นถุงมือแบบพิเศษนะ สามารถรับแรงกระแทกหรือแรงเสียดสีได้อย่างดี เวลาต่อยกับอะไรแข็งๆจะได้ไม่เจ็บมือมาก นอกจากนี้แล้ว มีพลังของบารียาค (Mr. Mime) สามารถใช้ท่า บาเรีย (Barrier) ป้องกันการโจมตีของศัตรูได้ในระดับหนึ่ง

บาเรียป้องกันยังไงหรอคะ? สเปกต้าถามอย่างอยากรู้

โคฮาคุเลยสวมถุงมือดั่งเก่า แล้วใช้มือทาบกับอากาศที่มองไม่เห็น พลันนั้นก็เกิดกระจกสี่เหลี่ยมใสความกว้างขนาด 2 เมตรคูณ 2 เมตรขึ้น

วิธีใช้คือ เพ่งจิตลงไป ก็จะสามารถสร้างบาเรียขึ้นมาได้แล้ว เป็นเทคโนโลยีแบบใหม่ที่เอาไว้ป้องกันตัวโดยเฉพาะเลยละ ฉันได้ถุงมือนี้มาจากพ่อน่ะ รู้สึกว่าเขาจะได้มันมาจากนักประดิษฐ์ที่ชื่อว่า มาซากิ

สุดยอดเลยคะ!! ฮาคุริวสาวเอ่ยพร้อมกับทำตาโต

แล้วตอนนี้พ่อของโคฮาคุอยู่ที่ไหนหรอคะ?

พ่อน่ะเหรอ ไม่รู้สิ ชอบอยู่ไม่เป็นหลักเป็นแหล่งนะ บางทีก็ไปอยู่ที่เมือง ฟุสุเบะ (Blackthorn City เมืองมังกร ยีม8) ผ่านไปไม่ถึงสัปดาห์ก็ไปอยู่เมือง ทัมบะ (Cianwood city เกาะกลางทะเล ยีม5) ซะแล้ว สองเมืองนี้อยู่ห่างกันสุดแผนที่และคนละทิศเลยนะ แต่จริงๆแล้วก็ไม่ค่อยรู้ว่าพ่อทำงานอะไร รู้แค่ว่าทำงานเกี่ยวกับช่วยเหลือโปเกมอน เวลาเจอปัญหาอะไรก็บอกพ่อได้ แต่ตอนนี้ไม่มีเบอร์แล้วละ เขาเปลี่ยนเบอร์บ่อย

ไม่ค่อยได้เจอกันหรอคะ

ไม่ได้เจอกันนานแล้วละ ตั้งแต่ฉันอายุ 7 ปีมั้ง ไม่มีรูปถ่ายซะด้วย ลืมไปแล้วด้วยแหละว่าหน้าตาเป็นยังไง แต่ว่านานๆทีเขาก็ส่งของมาให้บ้าง อุปกรณ์มาให้บ้าง อย่างเช่นถุงมือนี้ได้มาในวันเกิดปีอายุครบ 15 ปีในปีนี้ อย่างน้อยการที่เขาส่งของมาก็ทำให้รู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่

ส่วนของที่เหลือก็เป็นพวก ลูกบอลควันไม่ก็สมุนไพรเพิ่มเลือดนะ เอาไว้ใช้ในยามฉุกเฉิน

ว่าแล้วโคฮาคุก็ลุกขึ้น หันมาทางสเปกต้าพลางยิ้ม

เดินทางไปโบราณสถานได้แล้วละ ตามปกติเดินทางกันสามวัน แต่ฉันรู้จักทางลัด วันนี้ก็ถึงแล้ว

แล้วถ้าความทรงจำของฉันกลับมา แล้วจะเป็นยังไงต่อคะ สเปกต้าถามอย่างไม่แน่ใจ

โคฮาคุจะทำยังไงต่อไป แล้วฉันจะทำอะไรต่อไป...

ก็เดินทางแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ แล้วหาที่สงบๆนั่งจิบชากันไง แต่ว่าเรื่องความทรงจำของเธอน่ะ ฉันไม่ได้สนใจอะไรมากนักหรอก เพียงแต่ว่าตัวเธอมีปัญหาที่ว่าใช้พลังของโปเกมอนไม่ได้ แถมยังพูดได้อีก ทำให้ฉันสงสัยว่าจริงๆแล้วเธอเป็นใคร บางที การพยายามหาทางรู้ถึงเรื่องนี้ ก็ดีกว่าการปล่อยให้มันเป็นปริศนาต่อไปนะ

ตกลงคะ สเปกต้าตอบรับ

จากนั้นทั้งคู่ก็ออกเดินทางต่อไป

--------------------------------------------------------------

ตอนนี้ทั้งคู่เดินทางมาถึงจุดที่เรียกได้ว่าน่าหวาดเสียวมาก เบื้องหน้าของทั้งสองคือหน้าผาสูงชัน และข้างๆมีน้ำตกสูงที่มีสายน้ำมากมายไหลทะลักลงสู่เบื้องล่างอย่างไม่ขาดสาย โคฮาคุมองไปที่อีกฝั่งหนึ่งของเหวลึกที่อยู่ไม่ไกล สเปกต้าได้แต่มองตามอย่างกังวล

เราจะข้ามไปจริงๆเหรอคะ

ใช้ถุงมือนี้ไง โคฮาคุว่า แล้วใช้มือทาบบนพื้นอากาศ ทำให้เกิดบาเรียแนวนอนขึ้นมา

ถ้าผ่านตรงนี้ไปได้ก็ถึงโบราณสถานแล้วนะ

เขาเดินขึ้นไปบนบาเรียล่องหนนั้น แล้วใช้มือทาบพื้นทางเดินข้างหน้าให้เกิดทางเดินใสๆต่อไป สเปกต้ามองตามอย่างใจหาย กับทางเดินที่มองไม่ค่อยเห็นนั้น เบื้องล่างนั้นก็ลึกเสียจนน่าหวาดเสียว ถ้าพลาดตกลงไปละก็ไม่อยากจะนึกถึงเลย

ตามมาสิ

โคฮาคุที่ห่างไปประมาณ 3 ก้าวเดินโบกมือให้ตามมา สเปกต้าได้แต่หลับตาปี๊แล้วก็บินตามไป

ฟ้าววววววว!!

ร่วงแล้ว ร่วงแล้ว ร่วงแล้ว!!!

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด >_<!!

สเปกต้าที่รู้สึกว่าตัวเองร่วงลงไปแล้วร้องอย่างสุดเสียง แต่ดูเหมือนจะหยุดร่วงแล้ว เมื่อเธอลืมตาขึ้นก็พบว่าโคฮาคุนอนแนบกับพื้นบาเรียและมือก็กำลังคว้าลำตัวเธอไว้แน่น สีหน้านั้นมองเธออย่างใจหาย

นี่เธอบินสูงสุดได้กี่เมตรกันเนี่ย???

ขะ... ขอบคุณคะ!!

โคฮาคุเลยตัดสินใจให้เธอเกาะไหล่ของเขา แล้วก็สร้างบาเรียล่องหนเดินข้ามเหวน้ำตกไปได้อย่างปลอดภัย

--------------------------------------------------------------

ในที่สุด ทั้งคู่ก็เดินทางมาถึงสถานที่ที่ทรงไปด้วยความขลังของกาลเวลา ภาพตรงหน้าคือโบราณสถานแห่งหนึ่งที่ตั้งตระหง่านท่ามกลางหินก่อสร้างเก่าๆที่บุสลายลงไปมากแล้ว สีเหลืองคล้ำมัวหมองเต็มไปด้วยรอยแตกหัก หากแต่แข็งแกร่งเพราะสร้างจากหินที่มีความหนาแน่นสูง ดูเก่าแก่และมืดทึมจนน่าเกรงขาม เด็กชายมองไปรอบๆ และมองทางเข้าที่มืดมากๆจนน่ากลัว

หวังว่าจะไม่เจออะไรที่เกินรับมือนะ โคฮาคุกระซิบ

ฉันรู้สึกว่าข้างในไม่มีอันตรายอะไรนะคะ สเปกต้ากระซิบตอบ

ลางสังหรณ์น่ะหรอ?

ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างที่พวกเราควรจะรู้

จากนั้นทั้งสองก็เดินเข้าไป

ข้างในเป็นห้องเล็กๆที่มีบันไดลงไปสู่ชั้นล่าง หลังจากที่ทั้งสองลงบันไดมาหนึ่งชั้น ข้างในนั้นเป็นห้องแคบๆทางยาวที่บนกำแพงจารึกด้วยตัวอักษรประหลาดๆเต็มไปหมด ทุกส่วนของห้องเป็นสีเหลืองหม่นหมองด้วยผ่านฝุ่นมานานมาก แต่ละจุดสว่างไสวด้วยแสงเทียนข้างผนัง ทำให้รู้ว่ายังมีคนเข้ามาดูแลอยู่ไม่ขาด

โคฮาคุและสเปกต้าเริ่มทำการสำรวจกำแพงที่เจอ แต่ละภาพนั้นมีภาพวาดโปเกมอนแปลกๆอยู่ด้วย ส่วนใหญ่แล้วเป็นภาพที่ไม่เคยเห็นแม้แต่ในหนังสือนิยาย ทั้งสองพยายามมองหาภาพที่เป็นรูปดวงจันทร์อยู่ ดวงจันทร์ปริศนาที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับความทรงจำของสเปกต้า ไม่นานนักเสียงเท้าของคนเดินกำลังเข้ามาใกล้ โคฮาคุหันไปมองและพบชายรูปร่างสูงในชุดกาวน์สีขาว สวมแว่นหนาและผมเผ้ายุ่งเล็กน้อย มองดูแล้วเหมือนนักวิทยาศาสตร์วิจัยด้านโบราณคดี และข้างหลังของชายคนนั้น มีเด็กสาวอายุพอๆกับเขา แต่งกายมิดชิด และสวมหมวกสีแดงหันปีกหมวกมาปิดดวงตาไว้ ทำให้มองเห็นได้ไม่ชัดนัก

สวัสดีครับ นักท่องเที่ยวหรือครับ

ชายในชุดกาวน์ยกมือขึ้นถาม

ครับ พวกเราอยากจะศึกษาทำความเข้าใจเกี่ยวกับตัวอักษรประหลาดพวกนี้ครับ

โคฮาคุตอบ

ชายในชุดกาวน์หันไปพูดกับเด็กสาวที่มาด้วยกัน

ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ ถ้าจะมีแขกมาร่วมฟังสิ่งลี้ลับแห่งโบราณสถานอันโนนด้วยอีกหนึ่งท่าน

ค...คะ.. เธอตอบเสียงเบามาก ก้มหน้าและดึงหมวกลงมาให้ปิดหน้ามากขึ้น โคฮาคุมองอย่างแปลกใจ บางทีเธอคงขี้อาย

เมื่อเดินตามเจ้าหน้าที่โบราณคดีไป เขาก็เดินนำหน้าและเริ่มต้นร่ายรายละเอียดของสถานที่แห่งนี้ให้ฟัง

พวกตัวอักษรประหลาดบนกำแพงนั้น มันคือโปเกมอนตัวอักษรที่ชื่อว่า อันโนน เป็นโปเกมอนที่เคยอยู่ในยุคแรกเริ่มทีเดียว พวกมันทำหน้าที่บันทึกตำนาน เรื่องราว ความทรงจำต่างๆที่มีผลกระทบวงกว้างหรือสิ่งมีชีวิตจำนวนมากๆ จนกระทั้งไปถึงเรื่องราวระดับจักรวาล บางทีอาจจะเกี่ยวพันกับโปเกมอนแห่งกาลเวลาที่อาศัยอยู่ในป่าอุบาเมะก็ได้ พวกเราชาวนักวิทยาศาสตร์โบราณคดีก็ได้ตั้งข้อสันนิฐานขึ้นมาว่า โปเกมอนแห่งกาลเวลาที่ชื่อว่า เซเลบิ นั้น ทำหน้าที่บอกข้อมูล วันเวลาที่ถูกต้องให้พวกนี้บันทึก แต่จะว่าไปแล้วนะ สถานที่แห่งนี้มนุษย์เป็นคนก่อสร้างขึ้นมาหรือเปล่าพวกเราเองก็ยากที่จะบอกได้ แต่ดูจากวัฒนธรรมและสิ่งก่อสร้างแล้วทำให้ความน่าจะเป็นที่สมัยก่อน โปเกมอนกับมนุษย์ที่อยู่ด้วยกันอย่างเป็นมิตรกว่าปัจจุบันนั้น ร่วมกันสร้างโบราณสถานบันทึกประวัติศาสตร์แห่งนี้ขึ้นมา

จากนั้น เจ้าหน้าที่โบราณคดีก็กล่าวอธิบายไปเรื่อยๆ ตั้งแต่ตำนานครั้งกำเนิดโลก อัลเซอุส (Arceus) เป็นผู้สร้างทุกสรรพสิ่ง พารูเกีย (Palkia) ควบคุมจักรวาล เดียรูก้า (Dialga) ควบคุมเวลา

จนกระทั้งมาถึงจุดๆหนึ่งที่สเปกต้าหยุดตามแล้วหันไปมอง โคฮาคุรู้สึกผิดสังเกต

ภาพเบื้องหน้าของเธอ เป็นรูปเลือนๆของโปเกมอนแปลกๆ 3 ตัว ที่มีหางสองเส้นคล้ายๆกับไก่ฟ้า เป็นภาพสีจางมากๆจนแทบจะมองไม่เห็น โปเกมอนนั้นสามตัวนั้นมีสีเหลือง ชมพู ฟ้า ไล่จากซ้ายไปขวาตามลำดับ

trioav2.jpg

เมื่อเจ้าหน้าที่โบราณคดีมาดู เขาก็ยิ้มพลางอธิบายต่อไป

พวกนี้ก็เป็นอีกพวกหนึ่งในโปเกมอนในตำนานที่ไม่มีผู้พบเห็นมานานมากจนคิดว่าไม่มีอยู่จริงไปแล้วละ ไล่จากซ้ายไปขวานะ ยูคิชิอิ(Uxie) โปเกมอนแห่งอดีต แห่งความรู้และความทรงจำ ตรงกลางเป็น อีมูริโตะ(Mesprit) โปเกมอนแห่งปัจจุบัน แห่งอารมณ์และความรู้สึก และสุดท้าย อะกุโนะมูอุ(Azelf) โปเกมอนแห่งอนาคต แห่งความตั้งใจจริงและความปรารถนา พวกเรานักวิทยาศาสตร์โบราณคดีเมื่อสังเกตเห็นความคล้องจองกันอย่างนี้ เลยลองเอาตำนานของเทพนอร์น (The Norns) เทพีแห่งโชคชะตาอูลต์(Urd) ผู้ดูแลอดีต เวอร์ดันดี้(Verdandi) ผู้ดูแลปัจจุบัน และ สกูสต์(Skuld) ผู้ดูแลอนาคต พอคล้ายๆก็แบบนี้แล้วก็น่าแปลกใจเลยใช่ไหมละ?

เจ้าหน้าที่ยังคงพูดอธิบายและเดินไปตามทางต่อไป ทางด้านโคฮาคุต้องสะกิดสเปกต้าให้บินตามไป แต่ถึงอย่างนั้นแล้วเธอเองก็ยังคงวางตาอยู่ที่ภาพเหล่านั้นไม่หาย จนโคฮาคุต้องบอกว่า ไว้กลับมาดูอีกรอบ เธอจึงยอมละสายตาและบินตามไป

เด็กสาวขี้อายเดินรั้งท้ายพวกเขา ดึงปีกหมวกให้ปิดใบหน้ามากขึ้น โคฮาคุคิดว่า บางทีเธอคงอยากให้ไปพร้อมๆกันจึงรอพวกเขาอยู่

จนกระทั้งจบการทัวร์ชมโบราณสถาน ท้องฟ้าก็เริ่มมืดซะแล้ว เมื่อบอกลาเจ้าหน้าที่เสร็จ สเปกต้าก็บินลงไปข้างล่าง ไปอยู่ตรงภาพที่มี ยูคิชิอิ(Uxie) อีมูริโตะ(Mesprit) อะกุโนะมูอุ(Azelf) ต่อ

เธอกำลังคิดจะหาตัวยูคิชิอิเหรอ? โคฮาคุถาม ถ้าตามที่เจ้าหน้าที่คนนั้นพูดมาได้ถูกต้อง ยูคิชิอิคือโปเกมอนแห่งอดีต ความรู้ และความทรงจำ

เปล่า ฉันได้ยินเสียงบางอย่างคะ โคฮาคุไม่ได้ยินหรอ?

เสียงบางอย่าง?

เครื่องหมายเควสชั่นมาคขึ้นบนหัวของเด็กชาย เขาลองเข้าไปใกล้รูปภาพบ้าง แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ทำให้เครื่องหมายเควสชั่นมาคผุดขึ้นมามากยิ่งขึ้น เขาจึงหันไปถามสเปกต้า

เธอได้ยินเสียงว่าอะไรละ?

ไอรีน ไอรีน ได้โปรดระวังตัว... สเปกต้ากล่าว แล้วหันไปถามเขา

หมายความว่าอะไร ไอรีนคือใครคะ?

ไม่รู้สิ  

ทั้งคู่ยืนคิดอยู่สักพักหนึ่ง ภาพของยูคิชิอิก็เปล่งแสงสีเหลืองวาบออกมา ทำให้ทั้งสองตกใจ

แล้วห้องโบราณสถานทั้งหมดก็เริ่มสั่นสะเทือนเหมือนเกิดแผ่นดินไหวขนาดเล็กๆ ตัวอักษรตามผนังรอบด้านเริ่มออกมาเป็นตัวๆ โปเกมอนอันโนนต่างค่อยๆบินออกมาอย่างเชื่องช้า แต่ด้วยจำนวนมหาศาลที่คืบคลานมานั้นทำให้น่ากลัวยิ่งขึ้น โคฮาคุดันสเปกต้าไว้ข้างหลัง ก่อนจะตัดสินใจวิ่งออกจากที่นี้ให้เร็วที่สุด

ไม่ไกลจากตรงนั้นมากนัก ทั้งสองไม่รู้ตัวเลยว่า มีใครบางคนกำลังซ่อนตัวอยู่ในเงามืด

คนคนนั้นกดเบอร์ และพูดคุยกับอีกคนที่อยู่ปลายสาย

บอสคะ โบราณสถานอันโนน TF-S เจอโปเกมอนเทรนเนอร์ที่มีฮาคุริวพูดได้ ทำให้ภาพของยูคิชิอิส่องแสง และโปเกมอนอันโนนก็เริ่มเคลื่อนไหว ทำยังไงดีคะ?

..........................

รับทราบคะ

เมื่อออกมาจากโบราณสถาน สายลมเย็นๆแห่งยามค่ำคืนพัดผ่านกาย คลายความอบอ้าวที่อยู่ในห้องซึ่งเต็มไปด้วยแสงเทียน ในขณะที่ทั้งสองกำลังวิ่งและบินต่อไปนั้น สเปกต้าเงยหน้ามองท้องฟ้าสีน้ำเงิน ที่แพรวพราวด้วยดวงดาวที่แข่งกันประกายแสง ดวงจันทร์ครึ่งเสี้ยวที่เป็นสีเหลืองนวล

และนี่คือเสียงสุดท้ายที่น่าจะมาจากยูคิชิอิ ที่สเปกต้าได้ยินก่อนออกไปจากอาณาเขตโบราณสถานอันโนน

ได้โปรดระวังตัวด้วย.. สงคราม... ความวุ่นวายที่มนุษย์เป็นผู้สร้างขึ้น... กำลังเริ่มขึ้นแล้ว..

จบตอนที่ 3

-----------------------------------------------------

/m*e นอนตาย สังเวยความงี่เง่าของตัวเอง ด้วยเหตุผลต้นบท

Link to comment
Share on other sites

จบล่ะครับ~

แอบคิดว่า ถ้าให้เป็นถุงมือที่"รีเฟล็คต์(Reflect)"น่าจะดูเข้ากับความสามารถมากกว่านิดหน่อยนะครับ

(อิงเกมส์)บาร์เรียร์มันเป็นท่าเพิ่มพลังป้องกันน่ะครับ แล้วพลังป้องกันจะคงอยู่ตลอด แต่รีเฟล็คต์มันอยู่ได้แค่ระยะหนึ่ง คิดว่าใช้รีเฟล็คต์น่าจะเข้ากว่านิดหน่อยน่ะครับ

จบเรื่องทฤษฎี เข้าเรื่องฟิค

พ่อของโคฮาคุเมพ~

แอบสงสัยอีกว่า โบราณสถานที่สำคัญขนาดนั้น ไม่มีการคุ้มกันอะไรหน่อยหรือครับ อย่างเช่นยามอะไรเทือกนี้น่ะครับ

Link to comment
Share on other sites

ได้ตรวจสอบต้นฉบับกับของที่ลง แตกต่างไปเยอะครับ

....ได้เห็นรูป แล้วกระจ่างมาก

ครับ!!

--------------------------------

รอตรวจสอบตอนต่อไปครับ(งานของQC)

Link to comment
Share on other sites

อ่านตอนนี้แล้ว

ยิ่งรู้สึกว่าโคฮาคุเป็นคนประหลาดและดูลึกลับมากขึ้นแฮะ

คำเตือนของยูคิชี่หมายความว่าไงน้า

สงครามที่ว่าสงครามอะไรน้า

Link to comment
Share on other sites

Varinne ฟื้นคืนชีพ *0*/

เริ่มมีกำลังใจขึ้นมาละ

จบล่ะครับ~

แอบคิดว่า ถ้าให้เป็นถุงมือที่"รีเฟล็คต์(Reflect)"น่าจะดูเข้ากับความสามารถมากกว่านิดหน่อยนะครับ

(อิงเกมส์)บาร์เรียร์มันเป็นท่าเพิ่มพลังป้องกันน่ะครับ แล้วพลังป้องกันจะคงอยู่ตลอด แต่รีเฟล็คต์มันอยู่ได้แค่ระยะหนึ่ง คิดว่าใช้รีเฟล็คต์น่าจะเข้ากว่านิดหน่อยน่ะครับ

บารียาคในอนิเมะโปเกมอนมันใช้ท่าอะไรหว่า ที่พวกแก๊ง R วิ่งชนเข้าแล้วหงายหลังเลย

รีเฟล๊คต์มันแปลว่าสะท้านกลับอะ เลยไม่อยากใช้ท่านั้น

ท่าของบารียาคที่เกี่ยวกับบาเรียก็มีท่าดังต่อไปนี้ http://www.serebii.net/pokedex-rs/122.shtml

Barrier = Creates a barrier that sharply raises DEFENSE.

Light Screen = Creates a wall of light that lowers SP. ATK damage.

Reflect = Creates a wall of light that weakens physical attacks.  (ไม่น่าจะชื่อท่า  รีเฟล๊คต์เลย เพราะรีเฟล๊คต์แปลว่าสะท้อนกลับ)

ดูเหมือนว่า ถุงมือนี้ work โอเค =w= แอบกังวลใจว่ามันอะไรเกินไปอะเปล่า...

แต่ยังไงก็ตามบาเรียจากถุงมือแบบนั้น เจออะไรหนักๆเข้าหน่อย ก็แตกแล้ว =w= หึหึหึหึ...

/m*e หัวเราะอย่างมีเล่ห์นัยแล้วจากไป

แอบสงสัยอีกว่า โบราณสถานที่สำคัญขนาดนั้น ไม่มีการคุ้มกันอะไรหน่อยหรือครับ อย่างเช่นยามอะไรเทือกนี้น่ะครับ

ในเกมก็ไม่เห็นป้องกันอะไรนี่นา กลายเป็นพิพิทธภัณฑ์ เปิดให้คนเข้าชมได้ตลอดมิใช่หรือ

ได้ตรวจสอบต้นฉบับกับของที่ลง แตกต่างไปเยอะครับ

....ได้เห็นรูป แล้วกระจ่างมาก

ครับ!!

--------------------------------

รอตรวจสอบตอนต่อไปครับ(งานของQC)

แก้ไปนิดหนึ่ง - - แกบอกว่า ยังสื่ออารมณ์ได้ไม่ถึงใจ เลยใส่อะไรเพิ่มๆไปหน่อย =w= แต่ตอนที่ 4 แก้เป็นจุดๆไป เพิ่มประโยคเพิ่มการแสดงอารมณ์ของตัวละครขึ้นมานิดหนึ่ง

อ่านตอนนี้แล้ว

ยิ่งรู้สึกว่าโคฮาคุเป็นคนประหลาดและดูลึกลับมากขึ้นแฮะ

คำเตือนของยูคิชี่หมายความว่าไงน้า

สงครามที่ว่าสงครามอะไรน้า

โคฮาคุกลายเป็นพวกประหลาดและลึกลับไปแล้ว lol

------------------

เนื้อเรื่องจะเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆน๊า ตอนหน้าจะได้เจอตัวละครตัวใหม่ค้า >_<

ปล. ลงอาทิตย์ละตอนเน้อ

Link to comment
Share on other sites

ตอนแรกก็งงๆ

"ลงเร็วเกินไปหรือเปล่า?"

แต่จะติดตามตอนต่อไปจ้า

ปล. เรื่องดูน่าติดตามมาก (อ่านตอนทานข้าว = =")

Link to comment
Share on other sites

Please sign in to comment

You will be able to leave a comment after signing in



Sign In Now
  • Recently Browsing   0 members

    • No registered users viewing this page.

×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use and Privacy Policy. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue.