[Fiction] Light Online เกมออนไลน์ทะลุมิติ

[Liar Rape kill]

ตอนที่ 1 จุดเริ่มต้น

“ห้าว~”

ผมตื่นมาในห้องกว้างที่เงียบงันก่อนจะหันไปมองนาฬิกาเรือนโตเหนือประตู

“เฮ้อ~”

ผม ถอนหายใจ เพราะรู้ดีว่าเวลานี้ผมควรจะกำลังเดินไปโรงเรียน ใช่ผมตื่นสาย ผมใช้เวลาไม่นานในการอาบน้ำแต่งตัว สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวธรรมดาๆกางเกงขาวยาวสีดำ ก่อนจะลงไปชั้นล่าง

“อรุณสวัสดิ์ครับ”

“อรุณสวัสดิ์จ้า”

“ผมสายแล้ว ไปก่อนนะครับแม่~””

ผมไม่รีรอ รีบหยิบขนมปังปิ้งบนโต๊ะอาหาร คาบไว้แล้วรีบเดินออกมา

อาจริงสิ ผมยังไม่ได้แนะนำตัวเองเลย ผมชื่ออัซราเอล บลาดีย์ครอบครัวผมย้ายมาอยู่หมู่บ้านแซมซาย่าเมื่อไม่นานมานี้ ทำให้ผมได้มาสัมผัสกับบรรยากาศแบบนี้เป็นครั้งแรก ระหว่างทางผมก็เดินสัมผัสบรรยากาศไปเรื่อยขณะที่ก็กินขนมปังไปด้วย

“อรุณสวัสดิ์ ราเอล~”

“เธอนี้ ยังไม่ไปเรียนอีกหรอ สายแล้วนา”

“ก็ฉันต้องมารอราเอลทุกวันนี้นา ^^”

“เอาเถอะ ยังไงก็รีบไปเถอะ เดี๋ยวจะสายมากกว่านี้”

เด็กผู้หญิงผมขาวยาว ที่กำลังยิ้มอยู่นั้น เธอชื่อ ฮาฟ โฮมีโอครับผมก็เพิ่งได้รู้จักเธอไม่นานมานี้เอง เราทั้งคู่เดินมาสักพักก็ถึงโรงเรียนไม่ใช่แต่เพียงหมู่บ้านเท่านั้นที่เล็ก แม้แต่โรงเรียนก็มีเพียงห้องเรียนเดียว แล้วในห้องเรียน มีนักเรียนรวมกันไม่ถึง 20 คนด้วยซ้ำต่างคนต่างระดับชั้น ทำให้การเรียนเป็นไปด้วยความยากลำบา

“นี้ๆ นายได้ยินข่าวมั้ย ที่ว่ามีเกมออกมาใหม่น่ะ”

เพื่อนร่วมห้องของผมหันมาทัก แต่ที่จริงน่าจะเรียกลุ่ยพี่มากกว่าเพราะเธอแก่กว่าผม 1 ปี

เธอชื่อเบลา

“หรอครับ ผมไม่ค่อยสนใจน่ะ”

ผมบอกปัดอย่างไม่ต้องคิด

“งั้นๆ เย็นนี้เราไปที่เกมเซนเตอร์กันมั้ย”

“หนูไปด้วยนะค่ะ!”

ผมไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่ ในขณะที่ฮาฟแทรกเข้ามา

“แต่...”

“ไปกันสามคนแหละครับ เล่นเกมต้องไปเยอะๆ สนุกดีออก”

ถึงผมไม่อยากไป ยังไงก็ต้องโดนบังคับให้ไปอยู่ดี ให้ฮาฟไปด้วยก็น่าจะดีกว่าผมคิดอย่างนั้น...

“งะ..งั้นก็ได้จ่ะ”

เธอดูไม่ค่อยชอบใจ แต่ในขณะที่ฮาฟก็ทำท่าตื่นเต้นจนออกหน้าออกตาทั้งสองคนบุคลิกช่างแตกต่างกันเสียจริง หลังจากเลิกเรียนทุกคนก็แยกย้ายกลับบ้านพวกเราสามคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านไปก่อน แล้วค่อยมาพบกันใหม่ที่เกมเซนเตอร์ในอีกหนึ่งชั่วโมง

ณ ช่วงเวลาเย็นของวันนั้น

“ช้าจังนะ”

“แหะๆ โทษทีๆ”

พอผมมาถึงจุดนัดผม ฮาฟก็ทักผมทันทีเลยก่อนที่ผมจะสังเกตถึงจำนวนคนที่มากมายจนแทบล้นร้าน

“ทำไมคนเยอะอย่างนี้ล่ะ!?”

ผมถึงกับอึ้งในจำนวนคนเลยทีเดียว

“ก็อย่างที่เราพูดไปน่ะ วันนี้มีเกมใหม่ออกมาเปิดทดสอบพร้อมกันทั่วโลก เลยมีการคัดคนเพื่อเป็นตัวแทนประเทศน่ะ”

“โห~ น่าสนุกจัง ><”

พี่ เบลาอธิบายไป ผมก็เริ่มเซงๆ เพราะผมไม่ค่อยชอบอะไรพวกนี้อยู่แล้วยิ่งคนเยอะ ที่ครอบครัวผมย้ายมาที่นี้ก็เพื่อหาความสงบนะ แต่ฮาฟดูเหมือนจะตื่นเต้น

“งั้นเราเดินเข้าไปดูเค้าคัดเลือกกันเถอะนะราเอล ^^”

พี่เบลาเดินชิดผมมาก แต่ในขณะที่ฮาฟควงแขนผมอย่างมั่นใจดูเธอจะไม่หวั่นต่อสายตาใครต่อใครเลย ทำเอาผมอายไปเหมือนกัน เมื่อเข้าไปข้างในร้าน หลังจากพยายามเบียดเสียดอยู่นานพวกเราก็ไปถึงบริเวณที่ใช้คัดเลือก โดยมีเขตกั้นไว้เป็นเขตสี่เหลี่ยมจัตตุรัส

มี ที่คล้ายๆแคปซูลสองอันวางอยู่ภายใน ใกล้ๆกันผมเดาว่าคงเป็นที่ๆให้ผู้เล่นเข้าไป และเบื้องหน้าก็ปรากฏหน้าจอวายสกรีนขนาดใหญ่ประมาณ 40 นิ้วเห็นจะได้ กำลังฉายการต่อสู้ภายในเกมๆหนึ่ง แต่แปลกตรงที่ว่าภาพในเกมๆนั้นคล้ายกับคนจริงมาก

“นั้นน่ะหรอ เกมใหม่น่ะ”

“ใช่แล้วจ้า ตัวเกมพัฒนาโดยบริษัท AE ใช้Real Engine 10 ในการพัฒนาเป็นเกมแรกของโลกเลยที่ทำออนไลน์แนวสวมบทบาทโดยที่ผู้เล่นจะเข้าไปในตัวเกมจริงๆย้ำว่าเข้าไปเลย สุดยอดมากเลยล่ะ”

“อ่าครับ ดูยิ่งใหญ่จัง”

“งั้น ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ”

ผมค่อยๆแกะแขนฮาฟที่ควงแขนผมอยู่ออก ก่อนจะยิ้มให้เชิงว่า ปล่อยเถอะผมจะเข้าห้องน้ำ T-T

แต่ยังดีที่เธอไม่อะไรมาก ยอมปล่อยง่ายๆทำให้ผมได้เข้าห้องน้ำอย่างสบายตัวสบายใจได้

แต่ดูเหมือนพี่เบลาจะไม่สบายใจนัก

“เฮ้อ~ เซงว่ะ คนก็เยอะ ทำเอาปวดหัวไปหมด”

ผมรำพึงคนเดียวในห้องน้ำขณะกำลังล้างหน้า ในตอนนั้นเองผมก็เหลือบไปเห็นของบางอย่างข้างๆอ่างล้างหน้า

เข็มกลัด! ที่มีตัวอักษรสลักเอาไว้ เอ เหมือนจะเขียนว่า Light Online ของแจกจากเกมงั้นหรอผมหยิบเข็มกลัดนั้นขึ้นมาพิจารณาใกล้ๆ

“นี้ จะได้เวลาแล้วนะ!!”

ชาย ฉกรรจ์ใส่ชุดสูตรสีดำเปิดประตูห้องน้ำเข้ามาอย่างแรงทำเอาผมตกใจไม่ใช่น้อย เขาเดินตรงมาที่ผมอย่างเร็วก่อนจะกระชากผมแล้วพาเดินไปกับเขา

“เฮ้ย! อะไรเนี่ย”

ผมพยายามดิ้นสุดแรงเกิด เพื่อให้ตัวเองหลุดการพันทนาการนั้น แต่ไม่เป็นผล

“หุบปาก แล้วรีบๆตามฉันมา ใกล้ถึงเวลาเต็มทีแล้ว”

สิ่งที่ชายชุดสูตรพูดทำให้ผมยิ่งไม่เข้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเข้าไปใหญ่แต่ เนื่องจากแรงของเขาเยอะมากจนผมมิอาจจะขัดขืนหรือหนีไปไหนได้จึงได้แต่ปล่อย ให้เป็นไปตามกรรมของผม

เขาพาผมเดินไปตามทางเดิน เมื่อถึงสุดทางก็มีประตูบานใหญ่กั้นอยู่เมื่อประตูถูกเปิดออก แสงไฟส่องจ้าเข้ามาที่นัยต์ตาของผมทำให้ผมต้องหรี่ตาลงแทบทันที และผมก็ได้เห็น...

ผู้คนมากมายกำลังรอชมอะไรบางอย่างมีเขตกั้นไว้เหมือนจะมีการแข่งขันเกิดขึ้น

“อะไรกันเนี่ย!”

ผมถึงกับตกใจ เมื่อพอจะประติดประต่อเรื่องราวได้บ้างแล้ว

“และนี้คือผู้ชนะของเรา!”

เสียงโฆษกประกาศพร้อมกับชายชุดดำพลักผมเข้าไปในบริเวณที่คล้ายเวทีที่ๆโฆษกยืนประกาศอยู่

ถึงตอนนี้ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม

“ยินดีด้วยนะครับ คุณได้เป็นตัวแทนของประเทศที่ได้เข้ารับการทดสอบเกมไลท์ออนไลน์(LightOnline) รู้สึกอย่างไรบ้างครับ”

เฮ้ย!

ผมไม่ใช่นะ ทำไมถึงคิดว่าเป็นผมล่ะเนี่ย เสียงเฮดังขึ้นทำเอาผมทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆ จึงได้แต่ยืนนิ่งด้วยความตกใจ

หรือว่าจะเป็นเพราะเข็มกลัดนั้น...

“อา ดูเหมือนผู้ชนะของเราจะตื่นเต้นจนพูดไม่ออกเลยครับเอาล่ะครับได้เวลาแล้ว ขอเชิญครับ”

โฆษกกล่าว พร้อมทั้งผายมือไปทางแคปซูลประหลาดขนาดพอที่จะให้ผมเข้าไปอยู่ในนั้นได้เลย ล่ะ แคปซูลนั้นค่อยๆเปิดออกเผยให้เห็นที่นั่งสำหรับหนึ่งคน แต่ผมก็ได้แต่ยืนนิ่งต่อไป

จนกระทั่งมีชายชุดดำสองคนเดินมาด้านหลังของผม แกมบังคับว่าจะเข้าไปดีๆหรือจะเข้าไปด้วยน้ำตา ผมเลยจำใจต้องเดินเข้าไป

เอาวะเดี๋ยวค่อยออกมาทีหลังก็ได้

ในตอนนั้น ขณะที่ผมกำลังนั่งลงบนเบาะที่นุ่มสบายนั้น ผมก็สังเกตเห็นฮาฟ!กับพี่เบลากำลังเดินฝ่าฝูงคนมาทางนี้ แต่ในขณะนั้น ฝาแคปซูลก็ค่อยๆปิดลงก่อนที่สติสัมปะชัญญะของผมจะหมดไป ผมได้ยินคำพูดคำหนึ่ง

“นี้ ให้ฉันเล่นด้วยสิ ฉันเป็นหลานของท่านวุฒิสภาโฮมีโอนะ!”....

หลังจากผมวูบไปชั่วเวลาหนึ่ง ผมตื่นขึ้นมาในห้องสีขาวโผลนไปหมดเป็นสถานที่ๆว่างเปล่าอย่างสิ้นเชิง

“ไงต่อละทีนี้ จะออกไงนิ”

ผมเริ่มสงสัยในวิธีการของที่นี้ ผมพยายามมองซ้ายมองขวาแต่ก็ไม่เจออะไรเลย สักพัก ก่อนจะมีบางอย่างตกลงมาจากด้านบนและมันก็ตกมาตรงหน้าผมพอดี

“ยินดีต้อนรับสู่เกมไลท์ออนไลน์ค่ะ(Light Online) นั้นคือดี.ที.บี.(DaTaBase) เป็น ที่ๆรวบรวมข้อมูลทุกอย่างของคุณ ใช้เก็บของ เพิ่มทักษะหรือจะเพิ่มเพื่อนก็ไว้ แล้วแต่จุดประสงค์ของคุณ เก็บรักษามันไว้ให้ดีล่ะ โชคดี..”

ผมก้มลงไปหยิบมันขึ้นมาดู มันมีสีดำ แล้วมันก็คล้ายๆไอพอทเอามากๆแทบจะใช่เลยก็ว่าได้ ต่างกันก็ที่ไม่มีสัญลักษณ์แอปเปิ้ลเท่านั้นเอง

“คงไม่ใช่ของจีนแดงหรอกนะ”

ผมพูดกับตัวเอง ก็แน่ล่ะ ในที่นี้จะมีใครให้พูดด้วยล่ะ

“กรุณาเลือกตัวละคร”

เสียง ดังขึ้นจากไอพอทจีนแดงนั้น ทำเอาผมตกใจวูบเลย ผมลองมองในหน้าจอก็ปรากฏเมนูให้กด มันเขียนว่าให้เลือกตัวละคร แต่ผมจะหาปุ่มออกนะ มันดันไม่มีสงสัยต้องเลือกตัวละครก่อนล่ะมั้ง ผมจึงกดเลือกเมนูนั้นไปก่อน ด้วยความจำใจ

“ไนท์ สายนักรบผู้ใช้ดาบกับโล่ห์ แข็งแกร่ง และทรงพลัง

เฟิร์สเมจสายจอมเวทย์รุ่นแรก มีพลังอาคมอันแกร่งกล้า

ไฮเดอร์สายความเร็ว ที่ใช้ความเร็วหลบซ่อนตัวเอง ใช้มีดได้อย่างคล่องแคล่ว

ฮันท์เตอร์สายนักฆ่า ใช้อาวุธระยะไกล”

โปรแกรม เริ่มสาธยายถึงสายอาชีพต่างๆผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเลือกอะไรดี ผมก็ไมได้ตั้งใจจะเบ่นแต่แรกอยู่แล้วด้วยผมก็เลยกดเลือกอาชีพไนท์ไป เพราะมันเป็นตัวเลือกแรกที่ผมเห็น

“ระบบจะพาคุณเข้าสู่โหมดฝึกซ้อม คุณต้องการจะฝึกมั้ยค่ะ?”

ในตอนนั้นผมไม่อยากทำอะไรทั้งสิ้น อยากจะออกจากโลกบ้าๆนี้เต็มทนผมจึงกดข้ามไปอย่างไม่คิดมาก

“ยินดีต้อนรับสู่เมืองซารูเอลคะ”

สิ้นสุดเสียง ก็มีแสงสีขาวๆฟ้าๆเป็นวงรอบตัวผม ก่อนจะคลุมตัวผมทั้งหมดและหายไป รู้สึกตัวอีกที ปรากฏเป็นเมืองๆหนึ่ง ผู้คนพลุกพล่าน เดินกันไปมาชวนให้สับสน และชุดของผมก็เปลี่ยนไปคล้ายๆพวกอัศวินที่ใส่เกราะเหล็กดูเทอะทะตลอดเวลา

“เอาล่ะ จะออกยังไงล่ะทีนี้”

ผมพยายามหาปุ่มออกจากเกมจากดีทีบีแต่ก็มิเจออะไรที่น่าจะเป็นที่สำหรับออกจาก เกมได้ผมจึงตัดสินใจที่จะลองถามคนแถวนั้นดู ถึงแม้จะรู้ว่าเป็นแค่เอ็นพีซีก็ตามเถอะ(NonPlayer Characters)

“เอ่อ ขอโทษนะครับ ถ้าจะออกจากเกมนี้จะทำยังไงหรอครับ”

“หึหึหึ เจ้าพึ่งมาใหม่สินะ งั้นลองไปจัดการโปลิ่งสัก 10 ตัวไป”

“หา!~”

ผมออกจะงงๆกับคำตอบของเขาอยู่ไม่น้อยก่อนจะมีภาพโฮโลแกรมฉายขึ้นมาจากดีทีบีของผม

จะทำการวาร์ปไปยังจุดหมายมั้ย? ข้อความปรากฏขึ้นกลางอากาศมีตัวเลือกให้เลือกอยู่สองแบบ คือ ใช่และไม่ใช่

แน่นอนผู้อยากจะออกไปจากที่นี้เร็วๆ และโปลิ่งถ้าจำไม่ผิดมอนส์ตัวแรกน่าจะตีธรรมดาได้สบายๆ ผมจึงตอบตกลงไป และมันก็เกิดขึ้นอีกครั้งสีขาวๆฟ้าๆเป็นวงรอบตัวผม ก่อนจะคลุมตัวผมทั้งหมดและหายไป

คราวนี้โผล่ออกมาที่ทุ่งหญ้ากว้างๆเห็นเมืองเป็นฉากหลังอยู่ เดาว่าสถานที่นี้คงอยู่หน้าเมืองเมื่อสักครู่

หมวกเหล็กเหมือนจะเพิ่งทำงาน คล้ายๆกับแว่นของสายลับก็ไม่ผิดเพราะมันมีข้อมูลต่างๆมากมายปรากฎขึ้นผ่าน หมวกใบนั้น ผมเห็นพลังชีวิตตัวเองแถบพลังเวทย์มนต์ ล่ะมั้ง ขีดวัดระดับ แผนที่ฉบับย่อ และ เป้าหมายของผม

โปลิ่ง! มันต้องใช่แน่ๆ ตัวที่ค่อนข้างกลมคล้ายๆเยลลี่สีชมพู ผมจำได้มันเหมือนกับตัวในเกมที่เล่นสมัยเด็กๆ

“เอาล่ะ จะได้ออกไปซะที ขอโทษนะโปลิ่งน้อย”

ผมพูดก่อนจะฟาดคมดาบโลหะลงไปที่ตัวนิ่มๆของโปลิ่งน้อย

ฉับ! ผวัว! ผวัว! ผวัว!

และ แล้ว ผมก็โดนโปลิ่งรุมตาย... ไม่นึกเลยว่าโปลิ่งเกมนี้จะโหดร้ายมากผมเพียงแต่ฟาดโปลิ่งไปตัวเดียว แต่โปลิ่งทั้งหมดบริเวณนั้น ก็ดาหน้าเข้ามารุมตีผมถึงจะมีดาเมจน้อย แต่หลายตัว ผมก็ตายสิครับ...

ผมนอนอนาถกับตัวเองสักพัก แล้วจึงฟื้นคืนชีพที่เมืองใหม่อีกรอบแต่ก่อนที่ผมจะทำอย่างนั้น ก็ได้มีผู้เล่นคนหนึ่งมาชุบชีวิตผมให้...

“วันหลังระวังด้วยนะคะ โปลิ่งแถวนี้ดุ ^^”

เสียง หวานแผ่วเบาที่ชวนให้หลงใหลดังขึ้น ในขณะที่ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้น น่ารัก.. ผู้เล่นคนนั้นน่ารักมาก เป็นเด็กสาวตัวเล็กๆผมสั้นสีดำ ผิวขาวมากๆ และที่สำคัญเธอสวมชุดนักเรียน ม.ต้นซะด้วย

“อ่า สวัสดีครับ ผมชื่ออัซราเอล เรียกราเอลก็ได้ครับ”

ผมแนะนำตัวเองก่อน และเธอยิ้มตอบด้วยท่าทางที่น่ารักเอามากๆจนผมแทบจะยืนไม่อยู่ล่ะตอนนี้

“สวัสดีค่ะ หนูชื่อนลพรรณค่ะ เรียกแพมก็ได้”...

---------------------------------------------------------------

ps.พล็อตของโรธอมอ่ะครับ

[Kimur@]

อ่านละ บรรยายไหลลื่นดีนะครับ แต่ว่าไม่เห็นรูปร่างลักษณะตัวละครอื่นๆเลย น่าจะอธิบายไปด้วยนะครับ ว่าใครลักษณะเป็นยังไง

ปล.ดาต้าเบส บอกไปเลยก็ได้ว่าดาต้าเบสน่ะครับ ^^

[Liar Rape kill]

อ่าครับ ขอบคุณที่แนะนำ ผมก็คิดอยู่ว่ามันไม่ค่อยได้บรรยายตัวละครอื่นๆสักเท่าไหร่ พอดีใส่ใจแต่ความคิดของตัวเองมากไป ^^"

เรื่องดาต้าเบส นั้นสินะครับ ขอบคุณครับ 

[Blaster]

โปลิ่ง เอามาจากไหนเนี่ย lol  

[..Two..World..]

โอ้ มีต่อยอดกันด้วย

ปล. โปลิ่งแปล่งแสง(เวล99) 555+

[goddric]

ไม่ลองเอาไปลงในเด็กดีดูหรอครับ