Pokemon Special : Just say you love me♥ (อัพทุกตอน ตามลิ้งไปเลยจ้ะ)

[kokohihi]

เราอาจจะไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนเลยค่ะ 

เราชื่อเกรซค่ะ อายุ 17 และ จะเรียกน้องหรือพี่ก็ตามใจเลยจ้า

เว็บหลักเราเอง นี่เลยค่า มีครบทุกตอน อิอิ --> http://writer.dek-d.com/miyame/writer/view.php?id=725504

และเกี่ยวกับฟิคชั่นเรื่องนี้...

เป็นฟิคชั่นของโปเกมอน สเปเชี่ยล (Pokemon Special) ค่า!

ซึ่งช่วงเวลาการดำเนินเรื่องของฟิคคือตั้งแต่คดีชายสวมหน้ากากจบลงค่ะ

ซึ่งฟิคเรื่องนี้จะมีคู่เด่นซึ่งเป็นคู่ที่เราเชียร์วันเชียร์คืน...นั่นก็คือ...

เร้ด x เยลโล่ว์ ค่า! >_<

เพราะงั้นฟิคเรื่องนี้เลยเกี่ยวข้องกับความปากหนักของเร้ด ที่ไม่ยอมบอกความในใจแก่สาวน้อยเยลโล่ว์เสียที -.,- ทำให้บลูต้องลากรุ่นน้องอย่าง โกลด์ คริสตัล ซิลเวอร์ และ กรีน (ถูกบังคับ) เข้ามาร่วมขบวนการจับคู่ให้หวานแหววเหมือนในรูปที่โชว์ด้านบนนั่นแหละ

ซึ่งถึงแม้ว่าฟิคชั่นเรื่องนี้จะเป็นฟิคที่คู่เร้ดกับเยลโล่ว์เด่นที่สุด แต่ก็จะมีคู่อื่นๆที่เด่นไม่แพ้กันเลยค่ะ!!

กรีน x บลู

โกลด์ x คริสตัล

รูบี้ x แซฟไฟร์

รูแซฟมาหลังๆหน่อยนะคะ แต่มาแน่ๆจ้า     

:pokeball-s: :pokeball-s: :pokeball-s:

Warning เล็กๆน้อยๆ : งดคำหยาบจ้าแต่ติชมได้ไม่ว่ากันนะคะ 

เม้นให้กำลังใจเราด้วยนะคะ ขอบคุณมากจริงๆค่ะ

[kokohihi]

พอดีไม่ถนัดลงในเว็บนี้นะคะ ถ้ายังไงไปอ่านทุกตอนได้ที่เว็บนี้เลยจ้า http://writer.dek-d.com/miyame/writer/view.php?id=725504 ขอบคุณมากค้า

บทที่ 1 ทบทวนอีกครั้ง

หลังจากที่การต่อสู่กับชายสวมหน้ากากจบลงไป เวลาก็ผ่านไปสองเดือนซะแล้ว…ผม เร้ดน่ะเองครับ แหะๆ สวัสดีครับทุกคน สบายดีกันหรือเปล่าครับ!? ผม น่ะสบายม๊ากมากกกกกเลย แต่ก็เหนื่อยอยู่เหมือนกัน เพราะต้องฝึกให้โกลด์บ้างซึ่งตอนนี้สนิทกับราวกับเป็นพี่น้องร่วมสายเลือด ตอนแรกจะฝึกที่เขาชิโรงาเนะ ไปๆมาๆกลายเป็นว่าฝึกที่ป่าโทคิวะแทนซะงั้น

“กอร์น อยู่นิ่งๆ อย่าขยับไปไหนล่ะ!!!” ผมตะโกนร้องในขณะที่เอทาโร่ของโกลด์กระโดดใส่อย่างไม่ทันตั้งตัว มันเลยโดนกอร์นที่ตัวแข็งไปเลยเต็มที่

“อ้า! รุ่นพี่เร้ด! เทคนิคคาบิก้อนแข็งนี่ร้ายกาจจริงๆนะครับ” โกลด์ที่รีบวิ่งไปดูโปเกมอนตัวเองด้วยความเป็นห่วงพูดขึ้น ก่อนจะหันมายิ้มให้ผม

“ฮ่าๆ เพราะอย่างนี้การสังเกตสภาพคู่ต่อสู้จึงเป็นสิ่งจำเป็นยังไงล่ะ” ผมบอกและยิ้มเล็กๆ

ชีวิต ของผมก็ดำเนินไปแบบนี้ทุกวัน เช้าตื่นมาทานข้าว เดินเล่น หานู่นนี่ทำ บ่ายๆหน่อยก็มาฝึกกับโกลด์ ทานข้าว และก็กลับบ้านนอน ดูไม่ค่อยมีแก่นสาระสินะครับ แต่มันก็สบายดีนะ นานๆทีให้ผมพักบ้าง แต่ก่อนนู้นก็เกิดเรื่องราวมากมาย

แล้วคนอื่นเหรอครับ? สบายกันดีทุกคนแหละ เอาล่ะ…เริ่ม จากที่กรีนก่อนแล้วกัน หมอนั่นก็เป็นผู้นำโรงยิมคนใหม่ที่โทคิวะ ก็ยุ่งอยู่เหมือนกัน แต่ผมกลับเจอหมอนั่นบ๊อยบ่อย ก็แหม ผมกับโกลด์ฝึกที่ป่าของโทคิวะนี่ แต่บางทีมันก็ชอบมาดูผมกับโกลด์ฝึกซ้อมกัน แล้วก็ชอบทับถมผมสารพัด แต่เอาเหอะ มันก็เป็นนิสัยกวนตีนแบบนี้มานานละ เฮ้อ

อ้อ ส่วนบลูเองก็ยังคงนิสัยเดิมไว้ เจ๊บลูก็ยังคงเป็นผู้หญิงจอมเจ้าเล่ห์และร้อยมารยาหญิงเล่มเกวียน (ซึ่งผมก็ตามไม่ทัน) บาง ทีบลูเองก็ชอบมาดูผมกับโกลด์แหละ มักจะมากับซิลเวอร์กับคริสด้วย สามคนนั้นเริ่มสนิทกันเป็นพักใหญ่ๆ บลูกับคริสก็เข้าขากันดี ไม่ว่าจะเป็นเรื่องหญิงๆอย่างเสื้อผ้า หน้าผม หรือโปเกมอนก็ตาม

และอีกคนหนึ่งก็คือ…

“มาแล้วค่า คุณเร้ด! คุณโกลด์!!”

…เยลโล่ว์น่ะเอง

เยลโล่ว์มักจะมาที่นี่ทุกวันล่ะครับ สาเหตุก็คือ จู่ๆเธอก็กลายเป็นคนอาสานำกับข้าวมาส่งให้ผมกับโกลด์ได้กินกันทุกวัน (ซึ่งส่วนมากไม่ค่อยได้กินเท่าไหร่หรอก ไอ้เจ้าบ้าโกลด์แย่งผมกินหมด ^) เนื่องจากบ้านใกล้และเธอก็คุ้นเคยกับที่นี่ด้วย

“เย้!!! ข้าว!!! เย้! พวกเรา! ไปกินกันเห๊อะ!!!”

โกลด์ กระโจนออกจากลานฝึกกับพวกโปเกมอนของเขาไปยังผ้าปูที่เยลโล่ว์จะเตรียมเอาไว้ ให้ทุกครั้ง เธอเทอาหารให้พวกโปเกมอนก่อนแล้วจึงค่อยหันมาจัดเตรียมให้พวกเรากัน

ผม มองไปที่เยลโล่ว์กับโกลด์ที่กำลังคุยกันอย่างสนิทสนม ยัยเยลโล่ว์ก็เป็นคนดีเหลือเกิน มันเรียกเธอยัยหมวกฟางก็ยังไปยิ้มหัวเราะลัลล้าแฮปปี้กับมันเนอะ แต่นั่นก็เป็นนิสัยของเธอนี่น้า…

ดูเหมือนยัยสาวผมเหลืองจะรู้ตัวว่าผมแอบมองเธออยู่ เธอจึงทำหน้าตางงๆและเอ่ยปากถามผม

“คุณเร้ด มีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอถามในขณะที่กำลังจัดเตรียมแซนวิชในมือ

“อ่า…ป่าวหรอก” ผมยิ้มให้เธอเล็กๆ

“อ้ะ นี่ค่ะ แซนวิช”

มือ น้อยๆของเยลโล่ว์ส่งแซนวิชชิ้นโตให้ผม ผมค่อยๆยื่นมือไปรับ มือผมสัมผัสมือยัยนั่นนิดหน่อย และนั่นก็ทำให้ผมรู้สึกวาบอย่างประหลาด ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม

“ขะ…ขอบใจนะ” ผมรีบคว้าแซนวิชเข้าปากในทันที

พวก เราเริ่มกินไปเรื่อยๆ คุยกันโดยไม่ให้มีบทสนทนาขาดตอนแม้แต่น้อย ทั้งเยลโล่ว์ทั้งโกลด์ดูจะสนุกกับการเล่าเรื่องสมัยเด็กๆอันโชกโชนของผมกับ โปเกมอน และทั้งคู่ก็ดูเหมือนจะขำไม่หยุดเมื่อผมเล่าให้ฟังว่าครั้งหนึ่งผมเคยปามอน สเตอร์บอลพลาดไปโดนหัวคุณป้าข้างบ้าน

เวลาล่วงเลยไปไม่นานนัก ตอนนี้ผมปล่อยให้โกลด์ซึ่งอิ่มหมีพลีหมันกับแซนวิชไปฝึกซ้อมเองกับโปเกมอน (ฝึกวิ่ง ฝึกยกเวต อะไรอย่างงี้น่ะครับ) ส่วนผมน่ะเหรอ…นั่งอยู่เฉยๆครับ พวกโปเกมอนของผมก็พากันเหนื่อยจนหลับไปแล้วเหมือนกัน แต่ผมที่พิงพลุงนิ่มๆของก้อนไม่ยักรู้สึกเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย

สายตาของผมพลันจ้องอยู่ที่เด็กสาวผมสีเหลืองที่ถือคันเบ็ดตกปลา นั่งอยู่บนโขดหินกับจูจูและรัตต้าหรือรัตจังของเจ้าตัว เอ…จะ ว่าไปพักหลังๆเยลโล่ว์ไม่ใส่หมวกฟางเลยแฮะ ผมยัยนี่ยาวดีอ่ะ เป็นผู้หญิงที่มัดผมแล้วผมยอมรับว่าดูเหมาะนะ ตอนแรกๆเลยก่อนที่พวกผมจะมีวันเวลาว่างสบายๆแบบนี้ เยลโล่ว์ดูเด็กกว่าคริสกับโกลด์ที่อายุน้อยกว่าซะอีก แต่ไม่น่าเชื่อแค่เดือนสองเดือน…เธอดูโตขึ้น…เป็นสาวมากขึ้น…

…

..

.

เห้ย! แล้วนี่ผมคิดอะไรเนี่ย!? จะ ว่าไปช่วงนี้ผมก็แอบมองเยลโล่ว์มานานและ ไม่รู้ดิ ดูแล้วมันเพลินตาดี ผมชอบเวลาจ้องที่ดวงตากลมๆใสๆสีอำพันนั่น รอยยิ้มไร้เดียงสาไร้พิษภัย มันดูสบายใจกว่ารอยยิ้มของยัยเจ้าแม่บลูเยอะ

ถ้าเปรียบยัยบลูเป็นผู้หญิงที่ดูโตเป็นผู้ใหญ่ สวย อะไรเทียบๆนี้ และเปรียบยัยคริสเป็นผู้หญิงร่าเริง ทะมัดทะแมง มีเสน่ห์ในตัว…เยลโล่ว์ก็คง…

“อ๊ะ! คอยคิงนี่นา เป็นแผลซะด้วย! โอ๋ๆ เดี๋ยวก็หายเจ็บแล้วนะจ๊ะ”

ทันที ที่เยลโล่ว์แนบเจ้าคอยคิงที่เจ้าตัวตกได้ไว้แนบอก หน้าผากแนบที่คอยคิง เธอหลับตาพริ้ม ก่อนที่แผลบนตัวคอยคิงจะค่อยๆหายไป ถึงแม้ผมจะรู้อยู่แล้วถึงความอัศจรรย์ในพลังของเยลโล่ว์ แต่ครั้งนี้ท่าที สีหน้าของเธอกลับทำเอาผม…เคลิ้มไปโดยไม่รู้ตัว

“เท่านี้ก็หายแล้วนะ” เธอยิ้มกว้างก่อนจะค่อยๆคลายอ้อมกอดเล็กๆของเธอออก ยื่นคอยคิงช้าๆลงในแม่น้ำ ก่อนจะดูมันว่ายทวนกระแสน้ำจากไป

ผมได้บทสรุปแล้วล่ะ…เยลโล่ว์ก็…เป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนน่ะสิ…แล้วก็…

…น่ารักด้วย

“คุณเร้ด! มีอะไรติดหน้าฉันหรือเปล่าคะ”

เห้ย! เยลโล่ว์รู้ตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะ…แล้ว…แล้วเราไปจ้องเค้าทำไมล่ะนี่…

“อ่า…มีสิ อ่า…ใช่ๆๆๆๆ มีเศษใบไม้ติดอยู่ที่หน้าผากเธอแน่ะ” ผมรีบแก้ตัว ชี้มือชี้ไม้ไปที่หน้าของเธอ

“ผมไม่เห็นจะเห็นมีอะไรติดที่หน้าผากยัยหมวกฟางเลยอ่ะพี่เร้ด!” โกลด์ว่า ไอ้รุ่นน้องบ้าเอ๊ย! ฝึกก็ฝึกไปสิฟะ! จะพูดทำด่อยเรอะ!? โว้ยยยยย

“เอ่อ…” เยลโล่ว์พยายามปัดมือปัดไม้ที่หน้าผาก ในขณะที่โกลด์ก็ยังยืนยันคำเดิมว่า…

“ไม่มีอะไรจริงๆนะเยลโล่ว์ ฉันสายตาไม่เพี้ยนเหมือนรุ่นพี่เร้ดหรอกน่า!” โกลด์พูดติดตลก หารู้มิว่ามันกำลังจะทำให้ผมตาย…

ผมรีบกระโจนออกจากพุงก้อนไปหาโกลด์ ก่อนจะจับที่แขนทั้งสองของมันในทันที

“บอกว่ามีก็มีเซ่! เห็นมั้ยนั่นอ่ะ! ใบไม้ติดอยู่ที่หน้าเยลโล่ว์จริงๆนะเว้ย!” ผมเขย่าโกลด์อย่างบ้าคลั่ง ตายๆๆๆ ถ้ายัยนั่นรู้ว่าผมแอบมองจะคิดยังไงเนี่ย

“ว๊ากกกก ก็มันไม่มีอะไรจริงๆนี่นา พี่บ้าไปแล้วเรอะ จู่ๆไปหาว่ามีใบไม้ติดหน้าคนอื่นน่ะห๊า!?” โกลด์ที่โดนผมเขย่าตะโกนร้อง

“มีเว้ย! แกแค่บอกว่ามี โอเคป่ะ แค่บอกว่ามีอ่ะ แค่บอกว่ามี!!!”

“โอเคๆๆ มีก็ได้ๆๆๆ” มันหลับหูหลับตาร้องก่อนจะหันไปที่เยลโล่ว์ “มีจริงๆนะยัยหมวกฟาง ใบไม้อันเท่าควายติดอยู่ที่หน้าผากเธออ่ะ!!!! ปัดแรงๆหน่อยดี้! โอ๊ยยย เห็นแล้วหมั่นไส้เจงๆ ปัดใบไม้นะคร้าบ! ไม่ใช่ปัดฝุ่น”

เอ่อะ…ผมเริ่มรู้สึกผิดต่อโกลด์…บางทีผมอาจจะเขย่ามันเกินไป มันก็เลยกลัวแล้วก็กลายเป็นบ้า เล่นบทให้ผมซะเนียน แต่จะไม่เนียนไอ้ตรงปัดใบไม้เนี่ยแหละ มันต้องปัดเบาๆเว้ย

“เออนั่นแหละ ใบไม้มันหลุดไปแล้ว เย้ๆ” โกลด์ยังคงเล่นละครต่อ ถึงแม้มันจะไม่รู้จุดประสงค์ของผมก็ตาม ;

“อ่า…ขอบคุณมากค่ะ” เยลโล่ว์พูดยิ้มๆอย่างไม่แคลงใจ

เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ…

เอ๊ะ แล้วเกือบอะไรกัน…ทำไมต้องเกือบด้วย โอ๊ยยยย เราเป็นบ้าไรวะเนี่ย

เวลาล่วงเลยไปสักพัก พวกเราตัดสินใจกันกลับ… เรามักจะเป็นเช่นนี้แล…กลับ ด้วยกันสามคนประจำ ผมกับโกลด์ต้องไปส่งเยลโล่ว์ที่เมืองโทคิวะ ก่อนจะขี่เพทกลับมะสะระ ดีที่สองเมืองที่อยู่ใกล้กันปานจะกลืนกิน อ้อ ผมบอกไปหรือยังว่าโกลด์เองตอนนี้ก็พักที่มะสะระ เช่นเดียวกับบลู ซิลเวอร์ คริส (ที่มาช่วยงานดร.ออร์คิด)

คริ สกับบลูพักด้วยกัน ส่วนโกลด์กับซิลเวอร์มีบ้านพักเป็นของตัวเอง บางครั้งบางคราวโกลด์ก็ชอบมานอนเล่นบ้านผม แล้วบางทีก็ชอบลากซิลเวอร์มาด้วย และในบางครั้งพวกเราทั้งหมดก็ชอบมานั่งดูดาวคุยกันบ้าง แต่จะเหงาก็ตรงไม่มีเยลโล่ว์กับกรีน ก็สองคนนั้นอยู่โทคิวะนี่หน่า…

ผมเปิดประตูบ้าน ปล่อยให้ปิก๊ะวิ่งเล่น ก่อนจะล้มตัวลงนอน แต่ในทันทีที่เปลือกตาปิดลง… ภาพของเด็กผู้หญิงผมเหลืองในวันวานก็ตามเข้ามาในห้วงความคิดของผมอีกครั้ง…

ช่วงนี้ผมเป็นอะไรกันนะ…เห็นยัยเยลโล่ว์บ่อยเหลือเกิน…

แต่ก่อนผมยังไม่รู้สึกแบบนี้เลย…แต่ว่า…

ตั้งแต่ที่ผมจำความได้…วันแรกที่ผมเริ่มมองไปที่เธอ…ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปจากเดิม…

มันเริ่มต้นตั้งแต่วันนั้น…  ตอนแรกสั้นหน่อยนะจ๊ะ แต่ตอนน่าๆจะยาวละ

เม้นติชมหน่อยนะคะ พลีสๆ >_< ขอบคุณค่ะ

[Loveless Nova]

ปกติเร้ดเป็นคนที่ค่อนข้างอ่อนเรื่องความรัก [เหมือนเจ้าซาโตชิในฉบับอนิเม] มาเห็นมันว้าวุ่นกับความรักแบบนี้ อดหลุดขำไม่ได้เลยแฮะ ฮะๆๆๆ

ขยันเว้นบรรทัดหน่อยนะเออ จะได้อ่านง่ายน้อยพี่สาว ^^"

ประมาณนี้...

เห้ย! แล้วนี่ผมคิดอะไรเนี่ย!? จะ ว่าไปช่วงนี้ผมก็แอบมองเยลโล่ว์มานานและ ไม่รู้ดิ ดูแล้วมันเพลินตาดี ผมชอบเวลาจ้องที่ดวงตากลมๆใสๆสีอำพันนั่น รอยยิ้มไร้เดียงสาไร้พิษภัย มันดูสบายใจกว่ารอยยิ้มของยัยเจ้าแม่บลูเยอะ

ถ้าเปรียบยัยบลูเป็นผู้หญิงที่ดูโตเป็นผู้ใหญ่ สวย อะไรเทียบๆนี้ และเปรียบยัยคริสเป็นผู้หญิงร่าเริง ทะมัดทะแมง มีเสน่ห์ในตัว…เยลโล่ว์ก็คง…

“อ๊ะ! คอยคิงนี่นา เป็นแผลซะด้วย! โอ๋ๆ เดี๋ยวก็หายเจ็บแล้วนะจ๊ะ”

ทันที ที่เยลโล่ว์แนบเจ้าคอยคิงที่เจ้าตัวตกได้ไว้แนบอก หน้าผากแนบที่คอยคิง เธอหลับตาพริ้ม ก่อนที่แผลบนตัวคอยคิงจะค่อยๆหายไป ถึงแม้ผมจะรู้อยู่แล้วถึงความอัศจรรย์ในพลังของเยลโล่ว์ แต่ครั้งนี้ท่าที สีหน้าของเธอกลับทำเอาผม…เคลิ้มไปโดยไม่รู้ตัว

“เท่านี้ก็หายแล้วนะ” เธอยิ้มกว้างก่อนจะค่อยๆคลายอ้อมกอดเล็กๆของเธอออก ยื่นคอยคิงช้าๆลงในแม่น้ำ ก่อนจะดูมันว่ายทวนกระแสน้ำจากไป

ผมได้บทสรุปแล้วล่ะ…เยลโล่ว์ก็…เป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนน่ะสิ…แล้วก็…

…น่ารักด้วย

“คุณเร้ด! มีอะไรติดหน้าฉันหรือเปล่าคะ”

เห้ย! เยลโล่ว์รู้ตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะ…แล้ว…แล้วเราไปจ้องเค้าทำไมล่ะนี่…

“อ่า…มีสิ อ่า…ใช่ๆๆๆๆ มีเศษใบไม้ติดอยู่ที่หน้าผากเธอแน่ะ” ผมรีบแก้ตัว ชี้มือชี้ไม้ไปที่หน้าของเธอ

“ผมไม่เห็นจะเห็นมีอะไรติดที่หน้าผากยัยหมวกฟางเลยอ่ะพี่เร้ด!” โกลด์ว่า ไอ้รุ่นน้องบ้าเอ๊ย! ฝึกก็ฝึกไปสิฟะ! จะพูดทำด่อยเรอะ!? โว้ยยยยย

“เอ่อ…” เยลโล่ว์พยายามปัดมือปัดไม้ที่หน้าผาก ในขณะที่โกลด์ก็ยังยืนยันคำเดิมว่า…

[kokohihi]

อา... ขอบคุณค่ะ ^^

[kokohihi]

บทที่ 2 จุดเริ่มต้นของความรู้สึก

ตั้งแต่ที่ผมจำความได้…วันแรกที่ผมเริ่มมองไปที่เธอ…ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปจากเดิม…

มันเริ่มต้นตั้งแต่วันนั้น…

จะ ว่ายังไงดีล่ะ อย่างที่บอกหลังจากเคลียร์คดีชายสวมน่ากากเรียบร้อยแล้ว ทุกคนก็ได้มีโอกาสไปใช้ชีวิตธรรมดาๆกับโปเกมอน เหมือนกับผมและโกลด์ที่มาฝึกโปเกมอนนั่นแหละครับ…วันนั้นมันมีวันหนึ่งที่เยลโล่ว์มาหาผมและโกลด์เหมือนทุกๆวันเนี่ยแหละ แต่ทันใดนั้นเองจูจูของเจ้าตัวก็ไหลพัดไปตามกระแสน้ำซะงั้น…เยลโล่ว์ที่ว่ายน้ำไม่เป็นก็รีบกระโจนลงไปช่วยทันที

‘เยลโล่ว์!!!’ ผมตะโกนเรียกชื่อเธอก่อนจะกระโดดลงน้ำตามไปทันที ในใจก็นึกแค้นที่เจ้าโกลด์ดันหายไปไม่รู้เวร่ำเวลา ^ อ้อ มันไปชิ้งฉ่องนี่หว่า ฉี่ไม่รู้จักเวลาจริงๆ

กระแส น้ำวันนี้เชี่ยวผิดปกติ คงจะเป็นเพราะเมื่อคืนฝนตกหนักละมั้ง เยลโล่ว์ที่ในที่สุดก็คว้าตัวจูจูได้พยายามจะว่ายกลับฝั่ง แต่ก็ต้องจมลงไปตามประสาคนว่ายน้ำไม่เป็น

ผมรีบว่ายไปยังตัวเธอ คว้าตัวเธอไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะพาว่ายกลับฝั่งอย่างปลอดภัย ดีที่เยลโล่ว์ไม่ได้เป็นอะไรแฮะ

‘ขอบคุณนะคะ คุณเร้ด’ เธอยิ้มอย่างจริงใจและก้มหัวเป็นเชิงนอบน้อมหนึ่งที

‘อ่า ไม่เป็นไรหรอก ปลอดภัยก็ดีแล้ว’ ผมพูดยิ้มๆ จะว่าไปลงน้ำก็เย็นสบายดีเหมือนกัน

‘จูจูไม่เป็นอะไรนะจ๊ะ’ เธอหันไปหาโปเกมอนคู่ใจในอ้อมอก เมื่อเห็นว่าจูจูสบายดี เธอก็กระชับอ้อมแขนของเธอแน่นขึ้นอย่างดีใจ

‘อ๊ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่ทำให้ลำบาก’ เธอหันมาขอโทษอีกครั้ง ทำไมเป็นคนขี้เกรงใจแบบนี้น้า แต่ก็ดูน่ารักดีเหมือนกัน

เอ๊ะ…น่ารักหรอ…เราคิดอะไรเนี่ย

‘คุณเร้ด?’ เยลโล่ว์เรียกผมอีกครั้ง ‘เป็นอะไรไปคะ ทำไมหน้าตาดูมีความสุขจัง’

หา!!? จริงดิ น่าตาผมดูมีความสุขขนาดนั้นเชียวเรอะ -0-

‘เอ่อ…คุณเร้ดคะ?’

ผม จ้องไปที่เยลโล่ว์หลังจากหลุดจากภวังค์ แต่ในขณะที่ปากของผมกำลังจะขานรับเธอนั้น ผมก็ต้องตกใจเมื่อในขณะที่เยลโล่ว์จ้องดวงตาใสๆของเธอมายังผม ผมสีเหลืองเปียกน้ำทำให้ดูลีบลง ว่าแต่ยางมัดผมของเธอหลุดไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เมื่อตะกี้มันยังอยู่อยู่เลยนี่นา…แต่ตอนยัยนี่ปล่อยผมยาวลงมาแล้ว…ทำไมดูน่ารักขนาดนี้นะ…

‘คุณเร้ด!!’

‘จะ…จ๋า!!!!’

ผมเผลอขานรับเธอไปในภาษาแปลกๆ หะ…ให้ตายเหอะ น่าอายชะมัดเลย!

‘คิกคิก คุณเร้ดวันนี้ดูไม่อยู่กับร่องกับรอยเลยนะคะ เป็นเพราะฉันหรือเปล่านะ’

‘เห้ย!!!’

ว๊ากกกก เยลโล่ว์เธอพูดอะไรออกม๊า เธอรู้ได้ยังง๊ายยยยย TOT

‘อะไรเหรอคะ คุณเร้ด ฉันขอโทษนะคะ ถ้าคุณเร้ดมึนๆไปเพราะลงไปช่วยฉันเมื่อครู่ กระแสน้ำเมื่อกี้คงเชี่ยวมาก’

ผมได้แต่อ้าปากหวออย่างอึ้งๆ ให้ตายเหอะ ผมตีโพยตีพายไปเองเรอะเนี่ยว่าเธอหมายความว่าผม…แอบเผลอใจหลงในใบหน้าไร้เดียงสาของเธอ… =_=;;; ให้ตายเหอะ

‘ให้ฉันตอบแทนคุณเร้ดนะคะ ^-^’

ว่า แล้วเยลโล่ว์ก็หันไปหยิบผ้าเช็ดหน้าสีครีมออกมาจากกระเป๋าเป้ของเธอ เธอใช้มันเช็ดบนใบหน้าเปียกน้ำของผมเบาๆ มันเบาจนทำให้ผมรู้สึกเคลิบเคลิ้มในสัมผัส…ให้ตายเหอะ เยลโล่ว์เธอนี่ไร้เดียงสาจริงๆ ไม่รู้เหรอว่าทำแบบนี้ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็ต้องเคลิ้มล่ะ…

…ยิ่งเธอน่าตาบ้องแบ๊วแบบนี้…มันยิ่งทำให้ฉันเคลิ้มรู้มั้ย…

‘อ๊ะ! คุณเร้ดเป็นแผลที่มือด้วยนี่นา! ตายล่ะ เลือดออกด้วย’ เธอ ว่า และนั่นทำให้ผมก้มลงมองที่มือของตัวเอง มันมีรอยบาดปรากฎอยู่ เออจริงของเขา สงสัยไปข่วนกับโขดหินละมั้ง แต่ทำไมเราไม่เห็นจะสังเกตหรือรู้สึกเลยฟะ

แปะ

‘แปะ ไว้ก่อนนะคะ คุณเร้ด ต้องขอโทษจริงๆนะคะที่วันนี้ฉันเผลอลืมเอาพวกยารักษาเบื้องต้นติดกระเป๋ามา ถ้าวันนี้คุณเร้ดไม่ลงไปช่วยฉัน ก็คงไม่ต้องเปียกมะล่อกมะแล่กแล้วก็เป็นแผลแบบนี้…ขอโทษจริงๆนะคะ’

ผมได้แต่จ้องมองร่างเล็กๆของเธอที่เอาแต่พูดพร่ำคำขอโทษ ผมยิ้มเล็กๆทันทีเมื่อเห็นพลาสเตอร์ลายปิกาจูที่ปิดปากบาดแผลเอาไว้

‘ไม่เป็นไรหรอก แผลแค่นี้สบายมาก ไม่เจ็บเลย’ ผมพูดและลูบหัวเธอเบาๆ

เย ลโล่ว์สะดุ้งเล็กๆอย่างตกใจเมื่อผมลูบที่ผมสีเหลืองของเธอ เธอเงยหน้าขึ้นมาด้วยแววตากลมโตสีอำพัน ใบหน้าของเธอมีสีแดงๆเล็กๆที่แก้มทั้งสองข้างและนั่นทำให้ผมเผลอตกไปใน ภวังค์อีกครั้ง…

สายตาแบบนี้…ใบหน้าอ่อนโยนไร้เดียงสาแบบนี้…ผมจำได้แล้ว…นี่มันเด็กผู้หญิงที่เราเคยช่วยไว้เมื่อหลายปีก่อนนี่นา…ผู้หญิงคนนี้แหละที่เราให้สัญญาเอาไว้ว่าเราจะกลับมาทดสอบเป็นผู้นำโรงยิมเมืองโทคิวะ ตอนนั้นพอเราแข่งเสร็จก็ตามหาเธอซะทั่ว…แต่ก็ไม่เจอ…

ตอนนี้เธออยู่ตรงหน้าผมแล้ว…

เยลโล่ว์…

‘มาแล้ว!!! ขอโทษที พอดีไปถ่ายหนักมาด้วยนะ ฮ่าๆๆๆ’

และเจ้าโกลด์…ก็ทำอะไรไม่รู้จักเวร่ำเวลาอีกครั้ง ;;

กลับมาปัจจุบัน…

ตั้งแต่วันนั้น…ผมก็เริ่มรู้สึกชอบที่จะมองเธอไปเรื่อยๆ ชอบเวลาที่เธอทำตัวซุ่มซ่ามโก๊ะๆตลอดเวลา ทุกอริยาบทในสายตาของเธอมักจะอยู่ในสายตาของผมตลอด…

ผมชอบเธอหรือเปล่านะ? ชอบเหรอ…ชอบจริงๆเหรอ เวลาชอบใครสักคนมันเป็นแบบนี้น่ะเหรอ…ผมเองก็ไม่อยากฟันธงหรือแน่ใจอะไร…เพราะฉะนั้นผมขอค่อยๆคิดไปแล้วกัน…

…เพราะบางทีมันอาจจะเป็นแค่ความเผลอใจหรือหลงใหลชั่ววูบก็ได้…ถ้าหากมีผู้หญิงคนอื่นทำแบบนี้กับผม…ไม่แน่ว่าผมเองก็อาจจะเผลอใจเหมือนกัน…

ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ ^^ ความจริงเราแต่งไว้ที่อีกเว็บนึง ถึงตอนที่ 40 กว่าๆแล้ว

ใครอยากอ่านต่อติดตามเว็บนี้เลยค่ะ ^^ >> http://writer.dek-d.com/miyame/writer/view.php?id=725504

[Loveless Nova]

Me/ ไล่ตามไปอ่านต่อ อู่ว!! ยาวแต๋ๆ ใช้กี่วันจะอ่านไล่หมดเนี้ย!! 

[Madame Graya]

อ่านยาว เร้ดเอ๋ย เลิกซึนเถอะ

[Greater-za]

เร้ดพูดว่า"จ๋า"เฉยเลยอ่า

เยลโล่ไร้เดียงสา น่ารักมากๆค่า

ขอบคุณพี่เกรซนะคะ ^w^

[cocore]

ขอบใจนะครับ

[cocore]

:pika01:

[cocore]

:pika09:

[Madame Graya]

อ่านจบแล้วอยากทำ MV ให้ 2 คนนี้จัง หวานมาก

เร้ดกับเยลโล่ว์ เอาเพลง Magia ไม๊จ๊ะ

[kokohihi]

ว้ายยย เพิ่งเห็นค้า ขอบคุณมากๆที่เข้าไปอ่าเนด้อ >_< ดีใจมากๆเลยค้า ส่วนเรื่อง MV ของคุณ

Namifia Ashihara เนี่ย ทำแล้วบอกด้วยน้าค้า

ขอบคุณทุกท่านมากค่า ไปแวะทักทายเกรซในนั้นได้ะคะ