บันทึกของแมวดำ [อัพเป็นครั้งคราวเมื่อมีอารมณ์]

[Loveless Nova]

ไม่มีเวลาวาดภาพเลย ขอไม่วาดแล้วละกัน [แถมดูเหมือนคนจะสนใจภาพมากกว่าฟิคอีก  ]

บันทึกหน้าที่แปด

ผู้ใช้มอเตอร์ไซต์หุ่นยนต์ : มาทำภารกิจนะท่านจอมทัพ ทางศูนย์แจ้งมาว่าแถวนี้มีสัญญาณพวกศัตรูเยอะผิดปกติก็เลยต้องมาสำรวจและจัดการ แล้วท่านจอมทัพละ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี้

ชายเกราะทอง : มาช่วยสัตว์โลกนะ

ผู้ใช้มอเตอร์ไซต์หุ่นยนต์ : เอ้?

ชายเกราะทองไม่ขยายความต่อแต่หันกลับมายังหนู

ชายเกราะทอง : เอาละเจ้าแมวดำน้อย ข้ารู้นะว่าตอนนี้คนที่ควบคุมร่างนี้อยู่ไม่ได้เป็นเพื่อนข้า แต่เป็นแก

แมวดำ[น้อง] : เอ่อ...ค่ะ...ขอโทษด้วยนะค่ะที่ทำให้คุณต้องลำบาก

ชายเกราะทอง : ไม่เลยๆ องค์กรของเรามีหน้าที่ช่วยเหลือทุกประเภทโดยไม่เกี่ยวเผ่าพันธุ์ รับแก้ทั้งเรื่องเล็กยันเรื่องใหญ่นั้นละ ว่าแต่....ช่วยบอกปัญหาของเธอหน่อยสิเจ้าแมวน้อย

แมวดำ[น้อง] : หนู....อยากให้ตามหาคน...เอ่อ...แมวตัวนึงนะค่ะ เขาเป็นแมวที่อยู่ด้วยกันกับหนูมาตลอดจนตอนที่หนูถูกฆ่าตายนั้นละค่ะ...

ชายเกราะทอง : เจ้านั้นคงเป็นคู่รักของเจ้าสินะ ดีจังน้า....ถึงแม้ตัวจะตายไปแล้วก็ยังมีห่วงใยอยู่ แมวตัวนั้นมันคงจะดีใจมากที่เจ้ารักมันขนาดนั้น

แมวดำ[น้อง] : คือ...แมวดำตัวนั้นเขาเป็นพี่ชายหนูค่ะ....ไม่ใช่คู่รัก....

หนูตอบออกไปอย่างหน่ายๆที่โดนเข้าใจผิดมาเสียนาน ในที่สุดก็ได้โอกาสแก้ไขข้อมูลที่บิดเบือนเสียที

ชายเกราะทอง : อ้าว...เหรอ...ที่คำทำนายบอกว่าคู่นี้หมายถึงคู่พี่น้องเองหรอกเหรอ...ถ้างั้นก็ออกตามหากันเถอะ ขึ้นบ่าฉันมาเลย

แมวดำ[น้อง] : ค่ะ! ขอบคุณมากค่ะ!!

หนูกระโดดขึ้นไปเกาะไหล่เขาตามที่เขาพูด เขายิ้มให้หนูก่อนที่จะหันไปมองหมาป่าและชายหนุ่มที่ขับมอเตอร์ไซต์

ชายเกราะทอง : ก็อย่างที่เห็นละนะ ฉันมีภารกิจพิเศษต้องทำอยู่ เพราะงั้นต้องขอตัวละ

ผู้ใช้มอเตอร์ไซต์หุ่นยนต์ : อืม ท่านจอมทัพ ยังไงก็ระวังตัวด้วย

หมาป่า : โฮ่ง! โฮ่ง!!

หลังจากอำลากันเสร็จ ทั้งสองก็ได้ละจากพวกเราไป....ไม่ใช่ตายนะ!

[Version5]

อ้าก น่าลุ้นจริงๆ 

[SKYNET]

เข้าไปแล้วอย่าหลงนะ

ฮึๆๆ

[Loveless Nova]

สอบกลางภาคละ ฮะๆๆ

บันทึกหน้าที่เก้า

ชายเกราะทอง : งั้นก็ต้องเริ่มจากจุดที่เธอเห็นพี่ชายเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตายละนะ...

แมวดำ[น้อง] : ก่อนตายหนูเห็นพี่ชายของหนูถูกทำร้ายจนกระเด็นเข้าไปในพุ่มไม้ตรงนั้นละค่ะ

ชายเกราะทองเดินเข้าไปสำรวจในพุ่มไม้ตามคำบอกของหนูและพบรอยเลือดอยู่

แมวดำ[น้อง] : รอยเลือดนี้เป็นของพี่ชายหนูค่ะ หนูจำกลิ่นของเขาได้

ชายเกราะทอง : ดูเหมือนว่าเจ้านั้นตอนถูกทำร้ายแล้วจะยังมีชีวิตอยู่นะ ดูสิ รอยเลือดหยดเป็นทางไปทางนั้นแนะ

แมวดำ[น้อง] : ถ้างั้นก็ตามรอยเลือดกันไปเถอะค่ะ!!

ชายเกราะทอง  : เฮ้!! รอกันด้วยสิ!

หนูกระโดดจากไหล่ของเขาและวิ่งตามรอยเลือดที่หยดเป็นทางหายเข้าไปในป่า ชายเกราะทองตะโกนไล่หลังและวิ่งไล่ตามหนูมา พวกเราวิ่งมาเรื่อยๆจนกระทั่งรอยเลือดเริ่มหายไปเหมือนกับว่าเลือดพี่ชายได้หยุดไหลแล้ว ทว่ากลิ่นของพี่ชายยังคงติดอยู่กับพื้นหญ้าจึงทำให้พวกเรายังตามได้ต่อ จนกระทั่ง

ก๊าซซซซซ!!!!!!!!!

เสียงร้องนั้นอีกแล้ว หนูสะดุ้งตกใจจนหางตกลงพื้นและหมอบลงอย่างสั่นกลัว ชายเกราะทองที่วิ่งตามมาทันอุ้มหนูขึ้นมาและมองไปยังทิศทางของเสียง

ชายเกราะทอง : เจ้านั้นยังมีอีกงั้นเหรอ....เจ้าจักรพรรดิสัตว์ป่านั้นทำไมไม่รู้จักจัดการบ้านของตัวเองให้เรียบร้อยนะ

แง้ว!!!!!!!!!!

แมวดำ[น้อง] : พี่ชาย!!! เสียงของพี่ชายนี้หน่า!! พี่ชายยังไม่ตาย!!

ชายเกราะทองพอได้ยินหนูพูดเช่นนั้น ก็รีบวิ่งไปยังทิศทางที่ต้นกำเนิดเสียงอยู่ทันที จนกระทั่งระหว่างวิ่งนั้นเอง

[SKYNET]

สะดุดล้ม

[Loveless Nova]

สะดุดล้ม

55555555555555555+++++++  :pika10:

:like: :like:

นายแน่มาก!!! >w<

[Madame Graya]

แอบฮา ศจ.

[Loveless Nova]

บันทึกหน้าที่สิบ

ก๊าซซซซซ!!!!!!!!!

เสียงร้องนั้นอีกแล้ว หนูสะดุ้งตกใจจนหางตกลงพื้นและหมอบลงอย่างสั่นกลัว ชายเกราะทองที่วิ่งตามมาทันอุ้มหนูขึ้นมาและมองไปยังทิศทางของเสียง

ชายเกราะทอง : เจ้านั้นยังมีอีกงั้นเหรอ....เจ้าจักรพรรดิสัตว์ป่านั้นทำไมไม่รู้จักจัดการบ้านของตัวเองให้เรียบร้อยนะ

แง้ว!!!!!!!!!!

แมวดำ[น้อง] : พี่ชาย!!! เสียงของพี่ชายนี้หน่า!! พี่ชายยังไม่ตาย!!

ชายเกราะทองพอได้ยินหนูพูดเช่นนั้น ก็รีบวิ่งไปยังทิศทางที่ต้นกำเนิดเสียงอยู่ทันที จนกระทั่งระหว่างวิ่งนั้นเอง

โครมม!!! ร่างของสัตว์ประหลาดเล็บยาวตาสีเทานั้นถูกแรงอะไรบางอย่างส่งมาจนกระแทกกับต้นไม้ตรงหน้าพวกเรา มันทรุดอยู่กับพื้นครู่นึงก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นมา และหันหน้าไปมองทิศทางตรงข้ามกับทิศที่มันกระเด็น

แง้ววว!!!!!

เสียงร้องของพี่ชายดังมาอีกครั้ง จากนั้นวัตถุสีดำก็เคลื่อนตัวด้วยความเร็วสูง ตวัดกรงเล็บเข้าใส่ร่างสัตว์ประหลาดจนเลือดสีประหลาดของมันสาดกระเซ็นไปทั่ว ชายเกราะทองรีบถอยออกมาจากจุดนั้น เพราะเขาเคยบอกหนูว่า ใครก็ตามที่สัมผัสกับเลือดของสัตว์ประหลาดนั้นโดยไม่มีเกราะ จะทำให้กลายเป็นพวกมันไป

วัตถุสีดำหมุนตัวกระแทกหน้าอกของสัตว์ประหลาดจนมันซวนเซ จากนั้นก็ถีบอากาศพุ่งเข้าใส่มันอีกครั้งพร้อมกางกรงเล็บสีดำสนิทที่ยืดยาวออกมาจากขนาดปกติ ตัดคอของสัตว์ประหลาดจนขาดจากลำตัว เมื่อไร้ส่วนสั่งการ ร่างของมันร่วงหล่นลงกระแทกพื้นทันที

แมวดำ[น้อง] : พ…..พี่ชาย....

ถึงจะเปลี่ยนไปแต่ก็ยังคงจำได้ดี ร่างสีดำสนิทที่ยืนด้วยสองขาท่ามกลางวงเลือดของสัตว์ประหลาดที่ไม่อาจทำอันตรายเขาได้แม้แต่น้อย ดวงตาที่แสดงความเคียดแค้นชิงชังสีสายฟ้านั้นหนูจดจำไดด้เป็นอย่างดี ไม่อาจเป็นใครไหนอื่นได้เลยนอกจากพี่ชาย

แมวดำ[น้อง] : พี่ชายค่ะ!!!!

ชายเกราะทอง : เฮ้!! ไม่ได้นะ!!! เจ้านั้นถูกพลังงานลบแห่งความเคียดแค้นกลืนกินและเปลี่ยนร่างกายไปแล้ว!!!

หนูกระโดดจากอกของชายเกราะทองโดยไม่สนคำห้ามปรามของเขา หัวใจของหนูคิดเพียงอย่างเดียวว่าจะต้องได้เจอกับพี่ชายอีกครั้ง พี่ชายพอได้ยินเสียงหนูเรียก ก็หันดวงตาสีสายฟ้าที่เรืองแสงมามอง และ...

แมวดำ[พี่] : ตาย!!!!!

พี่ชายกระโดดมายังหนูและใช้เท้าหน้าจับคอหนู ลากหนูไถลไปกับพื้น แรงมือที่บีบนั้นทำให้หนูหายใจแทบไม่ออก ดวงตาสีสายฟ้าที่เคยอ่อนโยนได้หายไปกลายเป็นแววตาของสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นไปเสียแล้ว

พี่ชาย....ท....ทำไมกัน....ค่ะ.....นี้หนูนะ....พี่ชายจะฆ่าหนู....ทำให้หนูตายอีกครั้งด้วยฝีมือพี่เองเหรอ....

[Version5]

หงะ เศร้าอีกแล้ว กะให้น้ำตาคนอ่านไหมใช่ปะ

[SKYNET]

Gold : ห้ามแล้วไม่ฟังกันเลย

[Loveless Nova]

บันทึกหน้าที่สิบเอ็ด

แมวดำ[พี่] : ฆ่าน้องสาวฉัน.....บังอาจฆ่าน้องสาวฉัน....ฉันจะแก้แค้น!!!

แมวดำ[น้อง] : พ....พี่....

ความเคียดแค้นบดบังสายตาของพี่ชายไปแล้ว.....จะตายอีกแล้วรึเรา....แต่ทำไมถึงยิ้มได้กันนะ เพราะว่าเป็นพี่ชายงั้นเหรอ....นั้นสินะ...

แมวดำ[น้อง] : ถ้า...ถ้าเป็นพี่ชาย....ละก็....เชิญฆ่า....หนูเถอะ....

แมวดำ[น้อง] : กรรรรร.....

แมวดำ[น้อง] : แค่เห็นพี่ไม่ตาย...หนูก็ดีใจแล้ว....ชีวิตหนู....เพราะ...หนูรักพี่ชายนะ

หนูยกมือที่อ่อนแรงขึ้นสัมผัสแก้มของพี่ชาย ลูบเบาๆและมองแววตาสีสายฟ้าที่เห็นมาตลอดนับตั้งแต่ลืมตาได้...พี่ชายมองหนูและร้องไห้...ร้องไห้? ทำไมพี่ชายถึงร้องไห้ละ? แรงที่กดคอหนูก็เบาลงด้วย

แมวดำ[พี่] : น้อง.....สาว......นี้น้องสาว.....จริงๆเหรอ....

ชายเกราะทอง : เห...ถูกพลังงานลบครอบงำจนเปลี่ยนร่างกายให้เป็นปีศาจไปแล้ว ยังสามารถกลับมามีสติได้อีกงั้นเหรอ เหลือเชื่อแฮะ

แมวดำ[พี่] : ดวงตาสีเหลืองอำพันนี้....ถึงจะมีแค่ข้างเดียว...แต่ก็ใช่น้องพี่แน่ๆ....

แมวดำ[น้อง] : พี่ชาย!! หนูคิดถึงที่สุดเลย!!

หนูยกมือขึ้นและดึงพี่ชายมากอดไว้แนบอก ไออุ่นของพี่ชายที่แสนคิดถึงทำให้หนูร้องไห้ออกมา และดูเหมือนว่าพี่ชายจะร้องไห้ด้วย เพราะน้ำตาของเขาไหลหยดลงมาทำให้อกของของหนูชุ่มไปหมด เมื่อร้องไห้คิดถึงอย่างเพียงพอแล้ว พวกเราจึงได้ลุกขึ้นและมองหน้าของกันและกัน

แมวดำ[พี่] : น้องยังไม่ตาย พี่ดีใจเหลือเกิน....พี่นึกว่าพี่ได้เสียน้องสาวที่น่ารักไปเสียแล้ว

แมวดำ[น้อง] : เพราะงั้นก็เลยปล่อยให้ตัวเองถูกความมืดกลืนกินและสู้กับสัตว์ประหลาดที่ฆ่าหนูงั้นเหรอค่ะ....

แมวดำ[พี่] : ใช่.....ถึงปกป้องไม่ได้ แต่ก็อยากแก้แค้นให้น้อง....โลกนี้ที่ไม่มีน้องมันไม่น่าอยู่หรอกนะ...พี่จึงสู้กับมันแบบที่คิดว่าถึงตัวตายคงไม่เป็นไร ทว่าตอนนี้น้องสาวก็กลับมาแล้ว...พี่ดีใจจังที่ไม่ได้ตายไปเสียก่อน

แมวดำ[น้อง] : แต่....พี่ชาย....หนูนะ....ตายแล้วนะค่ะ....

หนูกล่าวออกไปอย่างยากลำบากเมื่อเห็นในหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความดีใจของพี่ชาย และใบหน้านั้นก็เปลี่ยนไปเป็นประหลาดใจเมื่อได้ยินคำพูดของหนู

แมวดำ[พี่] : น้องหมายความว่าไง?

แมวดำ[น้อง] : เอ่อ....ร่างกายที่พี่ชายเห็นตรงหน้า...ไม่ใช่ร่างกายของหนูค่ะ หนูเพียงแค่สิงร่างกายเขาและเปลี่ยนร่างกายเขาให้เหมือนกับร่างกายหนูค่ะและควบคุมร่างให้มาช่วยพี่ค่ะ....หนูได้ตายไปแล้วและเหลือแต่วิญญาณเท่านั้นค่ะ

แมวดำ[พี่] : ม....ไม่จริง....

พี่ชายล้มทรุดไปกับพื้น ทำให้หนูรู้สึกเศร้าใจ ลาจากกันไปอีกครั้งเมื่อตอนตาย มาบัดนี้ก็ต้องมาพบเจออีกครั้งเพื่อลาจากตลอดไปมันคงทำให้พี่ชายเศร้าใจมากสะค่ะ...

แมวดำ[พี่] : นี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกันงั้นเหรอ?

แมวดำ[น้อง] : ค่ะ พี่ชาย...ไม่ช้านานการควบคุมร่างกายนี้จะกลับไปอยู่ในการควบคุมของเจ้าของร่างกายอีกครั้ง และหนูคงไม่เหลือพลังวิญญาณเพียงพอที่จะทำอะไรได้อีก ต้องไปตามหนทางที่วิญญาณต้องไปเท่านั้น....หนูขอโทษค่ะ...ฮึกๆๆ

แมวดำ[พี่] : อย่าร้องไห้น้องชายพี่....มันเป็นความผิดของพี่เอง...ที่ปกป้องน้องไม่ได้...น้องสาวของพี่....พี่มีเรื่องอยากขอร้องน้องเป็นครั้งสุดท้าย....ถ้าพี่ไม่ได้ทำมันก่อนที่น้องจะหายไป....พี่คงเจ็บปวดใจไปชั่วชีวิตแน่ๆ...

แมวดำ[น้อง] : โปรดบอกมาเลยค่ะพี่ชาย หนูพร้อมจะทำให้ทุกอย่างหากพี่ต้องการ...

แมวดำ[พี่] : ก....กับพี่.....เอ่อ.....น้องสาว....ที่น่ารักของพี่......ได้โปรด.....สมสู่กับพี่เถอะ...

แมวดำ[น้อง] : หา!!!! O/////////O

ชายเกราะทอง : เฮ้ย!!!!

[me=วาว่า_ผู้คลั่งเคโมะ]หนีเข้าป้อมปราการเหล็กหนา 5 กิโลเมตร  >w<[/me]

[Version5]

เหตุการณ์ชวนจิ้นปวดหัว ก็มาอีกแล้ว= ="

[SKYNET]

Gold : ไม่รู้ ไม่เห็น(ปิดตาและหู)

[Loveless Nova]

บันทึกหน้าที่สิบสอง

แมวดำ[น้อง] : พ....พี่ชาย....พูดจริงเหรอ....

แมวดำ[พี่] : ม....มัน...มันฟังดูไม่ดีใช่ไหม....ต...แต่...แต่ว่า...แต่พี่ชายอยากบอกว่า....พี่ชายหลงรักน้องมากกว่าความเป็นพี่น้องมานานแล้ว.....น้องเป็นตัวเมียเพียงตัวเดียวที่เคียงข้างพี่มาตลอด ดีที่สุดสำหรับพี่มาตลอดและน่ารักมากว่าแมวสาวตัวไหนที่พี่เคยเห็นมาก่อน.....พี่หลงรักน้องสุดหัวใจ...แต่ก็ไม่กล้าบอก...

แมวดำ[น้อง] : ..........

แมวดำ[พี่] : จนกระทั่งมันสายเกินไป....คิดว่าออกจากป่าไปจะบอกคำว่ารักนั้นให้ได้ แต่น้องก็ได้ตายไปต่อหน้าต่อตา.....ทั้งความแค้นและความเจ็บใจนั้นแหละ ที่ทำให้พี่กลายเป็นปีศาจไป....ขอโทษนะน้องพี่ ที่พี่ไม่อาจรักน้องแบบพี่น้องได้อีก...

แมวดำ[น้อง] : ดีใจจัง....ดีใจที่สุดเลย...

แมวดำ[พี่] : เห...

แมวดำ[น้อง] : เหมือนกันพี่ชาย....หนูรัก.....พี่ชายที่สุดในโลกเลย...มากกว่าใครและไม่คิดที่จะรักใครอีก....รักมากกว่าความเป็นพี่น้องเสียอีก...

แมวดำ[พี่] : จ....จริงหรือ....น้องพี่

แมวดำ[น้อง]: เป็นจริงยิ่งกว่าสิ่งใดค่ะ...พี่ชาย...

หนูเลียแก้มของพี่ชายและคลอเคลียซอกคอของพี่ชายเป็นการแสดงความรักที่มีให้ พี่ชายร้องให้อีกหนและดึงหนูมากอดเอาไว้แนบอกในสภาพยืนตรงด้วยสองเท้าหลัง สายตาสีเหลืองที่แตกต่างกันจ้องมองซึ่งกันและกัน

แมวดำ[พี่] : ฉันรักเธอ...

แมวดำ[น้อง] : หนูก็รักคุณ...

หนูและพี่ชายทำท่าจะจุมพิตกัน ทว่าเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาเสียก่อน...

ชายเกราะทอง : เอ่อ.....ถึงจะเป็นแมวก็ต้องการเวลาส่วนตัวใช่ไหม ถ้างั้นฉันขอตัวก่อนละ จัดการเสร็จเรียบร้อยแล้วค่อยเรียกละกันนะ

ชายเกราะทองเกาหัวแกรกๆก่อนจะเดินออกจากจุดที่พวกเราอยู่ไป เราสองกลับหันมาสนใจอีกฝ่ายอีกครั้ง ดวงหน้าแนบชิด มองอีกฝ่ายด้วยความสิเน่หาและเริ่มบทเพลงรักครั้งแรกของชีวิต และครั้งสุดท้ายของเราก่อนที่เราสองจะต้องอำลาจากกัน....

[SKYNET]

Zecter : เอาล่ะ แมลงสอดแนมของฉันแอบถ่ายไว้เรียบร้อย

[Version5]

ขัดจังหวะไมฟระ~~~~

ทำบรรยากาศดีๆเสียหมด

จับผิดต่อๆ

เราสองกลับหันมาสนใจอีกฝ่ายอีกครั้ง ดวงหน้าแนบชิด มองอีกฝ่ายด้วยความสิเน่หาและเริ่มบทเพลงรักครั้งแรกของชีวิต และครั้งสุดท้ายของเราก่อนที่เราสองจะต้องอำลาจากกัน....

- ใช่คำว่า เสน่หา เปล่าเนี่ย= ="

เศร้าท่อนจบอ่า...

[Loveless Nova]

บันทึกที่ถูกฉีกหน้าที่ สิบสองครึ่ง

เนื้อหาในตอนนี้มีความ erotic สูง คุณสามารถข้ามตอนนี้ไปได้โดยไม่ทำให้สูญเสียเนื้อหาในการรับชม

เนื้อหาในตอนนี้เหมาะสมกับผู้มีวุฒิภาวะทางสมองมากกว่า 18 เท่านั้น หากคุณแน่ใจว่าสมองของคุณเกินยังอายุไม่เกิน 18  โปรดละเว้นตอนนี้

เนื้อหาในตอนนี้เป็นบทเพลงแห่งรักของสัตว์กับสัตว์ หากคุณไม่แน่ใจว่าจะทนอ่านได้ โปรดละเว้นในการอ่าน

ทางผู้แต่งได้ทำการเตือนท่านแล้ว หากท่านอ่านแล้วรู้สึกไม่พึงพอใจ ก็จงอย่างมาถือโทษโกรธและด่าผู้แต่ง...

อนึ่งหากผู้แต่งได้รับการแจ้งจากเจ้าหน้าที่ประจำบอร์ดว่าเนื้อหาส่วนนี้ไม่เหมาะสมควรต่อบอร์ด ผู้แต่งจะทำการลบเนื้อหาตอนนี้โดยไม่แจ้งให่ทราบล่วงหน้า...

แน่ใจเหรอว่าจะอ่าน?

รออ่านแล้วจะรับไหวเหรอ?

เตรียมกระโถนเผื่ออ้วกไว้ข้างตัวหรือยัง?

เอาจริงนะ?

งั้นก็เชิญอ่านได้เลย!!

สองเท้าหน้าของเราผสานกันและยืนด้วยสองขาหลัง สายตาของสองเราผสานจ้องมองเข้าไปในนัยน์ตาของกันและกัน ไออุ่นของความรักที่มากกว่าพี่น้องส่งผ่านให้ต่อกัน ยิ่งความสิเน่หาเพิ่มพูน กลิ่นกายที่เป็นเอกลักษณ์ของแต่ละตัวก็รุนแรงขึ้น จนทำให้บรรยากาศรอบกายรายรอบไปด้วยกลิ่นแห่งความรัก

ริมฝีปากของพี่ชายค่อยๆยื่นมาและแตะริมฝีปากของหนูอย่างแผ่วเบา ลิ้นของเราตวัดเกาะเกี่ยวต่อสู้กับราวกับสองนาคายามเกี้ยวพาราสี ต่างฝ่ายต่างลิ้มลองรสชาติของอีกฝ่ายผ่านการเคลื่อนไหวของนาคานั้น เป็นรสชาติที่เราสองมิเคยได้ลิ้มลองมาก่อน

สองเท้าหน้าของพี่ชายดึงหนูเข้าไปกอดให้แนบชิดกว่าเดิม เพื่อรับรู้รสชาติ ความอบอุ่น และความรู้สึกดีๆให้มากขึ้น หนูรับรู้ได้ถึงความห่วงใยและความรักที่พี่ชายมีให้อย่างท่วมท้นกับสัมผัสที่นุ่มนวลเหล่านั้น

หลังจากนั้นพี่ชายก็กัดต้นคอหนูเบาๆเพื่อให้หนูค่อยๆหมอบลงแนบพื้น ตัวเขาซึ่งใหญ่กว่าตัวหนูได้ให้ความอบอุ่นแก่หนูด้วยการครอบร่างเอาไว้ และมอบสัมผัสที่หนูไม่เคยได้รับมาก่อนแก่หนู เขาได้เชื่อมต่อส่วนหนึ่งของร่างกายของเขากับหนู

สิ่งที่ไม่เคยเปิดรับให้สิ่งใดได้เปิดรับให้บางสิ่งล่วงล้ำเข้ามา ความเจ็บปวดในยามแรกที่ได้สัมผัสทำให้ผู้ที่ตอบรับต้องร้องออกมา ทว่าเมื่อพี่ชายได้ขยับชิ้นส่วนอันแสนอบอุ่นนั้นซ้ำไปซ้ำมา ความเจ็บปวดนั้นก็ได้แปรเปลี่ยนเป็นอีกความรู้สึกใหม่ เป็นความรู้สึกที่พึงปรารถนาและมิอาจบรรยายออกมาได้ว่ามันเป็นเช่นไร ยิ่งพี่ชายขยับมากเท่าไหร่ ความรู้สึกนั้นก็ยิ่งรุนแรงจนต้องปลดปล่อยออกมาด้วยเสียงที่ออกมาจากปาก

การเคลื่อนไหวนั้นราวกับบทเพลงแห่งธรรมชาติ เป็นบทเพลงแห่งความรักของสรรพชีวิต ที่เมื่อยิ่งขับขานก็ยิ่งมีจังหวะที่รุนแรง ความรู้สึกนั้นค่อยๆสะสมไปเรื่อยๆ พร้อมกับจังหวะแห่งบทเพลงรักที่เริ่มรัวแล้วเร็วยิ่งขึ้น เป้าหมายของสองเรานั้นคือความรู้สึกสุดท้าย และในที่สุดเมื่อบทเพลงแห่งความรักได้จบลง ความรู้สึกของเขาสองจึงได้ถูกปลดปล่อยสู่สัมผัสประหนึ่งราวกับล่องลอยอยู่กลางสรวงสวรรค์ และวัตถุดิบอันเป็นต้นกำเนิดของชีวิตก็ได้ถูกป้อนเข้าสู่โรงงานกำเนิดชีวิตในบัดนั้นเอง

เพราะว่านี้คือครั้งสุดท้ายที่สองเราจะได้ขับขานบทเพลงแห่งรักแห่งด้วยกัน การบรรเลงบทเพลงจึงเริ่มต้นอีกครั้ง และอีกครั้ง ด้วยการเคลื่อนไหวแห่งธรรมชาติที่แตกต่างกันกันไป จนเมื่อสองเราสูญสิ้นพลังกายที่มีทั้งหมด บทเพลงบทสุดท้ายที่สองเราบรรเลงในยามนี้ จึงได้กลืนกินสติของสองเราไปเมื่อการขับขานบทเพลงจบลง สองเราหลับใหลสนิทเคียงข้างกายของกันและกัน...

[me=วาว่า_ผู้คลั่งเคโมะ]เผ่นหล่ะ! ไม่อยู่แล้ว!! >w<[/me]

[SKYNET]

Gold : ฉันจำได้ว่าวางยาเจ้าSilverนี่หว่า ไม่ใช่ 2 ตัวนี้

Silver : (บ่นคนเดียว)แกวางยาตัวเองต่างหาก

ลาติ๊จัง : ได้แบบนั้นทุกคืนก็ดีซิ ^///^

[Version5]

o[]o OMG 

นั่งกดปุ่มสปอยล์ตั้งนาน นี่มัน...

ชัดกว่าไดอารี่ศ.จ.เยอะเลย

ไหนบอกว่าจะไม่จิ้นไง= =" แต่นี่เล่นลงเป็นตอนที่หายไป

ปล. ผม18- ยังอ่านเลย=3=

[SKYNET]

ศจ.ไม่อยากจัดหนักเกินน่ะ

มันเสี่ยงเกินไป

ลาติ๊จัง : แต่หนูว่าแค่นั้นก็สนุกกับหนูได้มากพอแล้วล่ะ

ศจ. : อยากได้หนักกว่านี้รึไง

ลาติ๊จัง : ได้อีกก็ดีค่ะ

ศจ. : เธอจะจัดหนักไปไหนเนี่ย เดี๋ยวก็สนองให้ซะหรอก!

ลาติ๊จัง : (ส่งเสียงเซ็กซี่)มาซิคะ พี่Goldขา

Silver : รักแบบนี้ในหมู่พี่น้องมันไม่ดีนะ

Gold : แล้วนายกับเครซเซอเลีย ไม่ซิ Ranaล่ะ โตมากับอาจารย์Qด้วยกัน ก็เหมือนพี่น้องไม่ใช่เหรอ

Silver : ของฉันไม่เกี่ยว!

จัสมิน : (มองพี่ชายตาปิ๊งๆ)

วิล : ผงเข้าตาเหรอจัสมิน พี่เอาออกให้มั๊ย

[Loveless Nova]

บันทึกหน้าที่สิบสาม

หนูเปิดดวงตาสองสีขึ้นมาเมื่อสัมผัสได้ว่าพี่ชายนั้นหลับสนิทไปแล้ว หนูค่อยๆพยุงร่างกายที่หยิบยืมมาใช้ลุกขึ้นยืนและหันหน้าไปมองดวงหน้าของพี่ชาย พี่ชายกำลังยิ้มอยู่ ใบหน้าของเขาตอนนี้ช่างมีความสุขเสียจริงๆ มันเป็นครั้งแรกที่หนุได้เห็นพี่ชายยิ้มอย่างมีความสุขได้มากขนาดขนาดนี้ เพราะตลอดมาพวกเราเจอแต่เรื่องลำบากมาตลอด

หนูดีใจจังที่ได้เห็นมันก่อนที่หนูจะต้องคืนร่างนี้ให้กับเจ้าของเดิม และวิญญาณอย่างหนูก็ต้องกลับคืนสู่ธรรมชาติเพื่อรอการกลับมามีชีวิตอีกครั้งในภาชนะบรรจุวิญญาณใหม่กับความทรงจำทุกอย่างที่จะเลือนหายไป

แมวดำ[น้อง] : ลาก่อนค่ะพี่ชาย...หนูรักพี่ที่สุดในโลกเลย....

หนูก้มลงจุมพิตหน้าผากของพี่ชายและร้องไห้ การอำลานั้นแสนเศร้าแต่ความจริงก็ตอกย้ำให้เราต้องลา หนูกลับหลังหันเดินออกจากป่าไปยังทางที่ชายเกราะทองได้เดินออกไป จนพบกับชายเกราะทองที่นั่งพิงต้นไม้อยู่ เขาหันมายิ้มอย่างเจื่อนๆ

ชายเกราะทอง : ครางกันซะเสียงดังเลยนะพวกแก ไม่นึกว่าพวกแมวๆก็มีเรื่องแบบนี้กับเขาด้วย

แมวดำ[น้อง] : ไม่รู้สินะค่ะว่าแมวจริงๆนั้นทำเช่นนั้นรึเปล่าเพราะหนูไม่เคยทำมาก่อน คิดว่าบางทีอาจจะเพราะพี่ชายกลายพันธุ์ไป ก็เลยทำให้บทรักของพี่ชายเหนือชั้นกว่าแมวทั่วไปก็ได้ แต่หนูรู้สึกดีจัง...

ชายเกราะทอง : พอๆๆ ไม่ต้องอธิบายซะให้เห็นภาพขนาดนั้นก็ได้ ฉันไม่อยากรู้เรื่องของพวกแมวๆขนาดนั้นหรอก ว่าแต่นี้จะทำยังไงต่อละ?

แมวดำ[น้อง] : ตอนนี้พลังวิญญาณของหนูมีไม่พอจะควบคุมร่างนี้ได้แล้วละค่ะ อันที่จริง..หนูอาจจะมีพลังวิญญาณไม่เพียงพอจะออกจากร่างกายนี้ด้วยซ้ำ ในไม่ช้าผู้ชายคนนี้จะเข้าควบคุมสติของร่างกายของเขาอีกครั้ง เมื่อถึงตอนนั้นวิญญาณของหนูคงจะถูกดูดกลืนไปเป็นส่วนหนึ่งของวิญญาณเขา และ...อ่ะ...

หนูซวนเซไปซ้ายและขวา ร่างกายที่ควบคุมอยู่ก็เริ่มหนักอึ้ง ประสาทสัมผัสทั้งหลายค่อยๆถูกตัดขาด....ก่อนที่วาจาจะเปล่งออกไปไม่ได้หนูก็ได้พูดออกไปว่า

แมวดำ[น้อง] : ด...ได้โปรดดูแล...พี่ชายหนู....ด้วยนะค่ะ...

ชายเกราะทอง : ได้เลย...วางใจฉันเถอะ

ได้ยินเช่นนั้นแล้วฉันก็ยิ้มและทุกสิ่งก็ได้มืดสนิทลงไป...

--------------------------

ชายเกราะทองจ้องมองร่างแมวดำตัวเมียที่จู่ๆก็หมดสติไปอย่างเป็นห่วง แต่ไม่ช้าร่างนั้นก็ลุกขึ้นยืนสะบัดตัวไปมา และลืมตา ตอนนี้ตาของแมวดำได้กลายเป็นสีน้ำเงินทั้งสองตาแล้ว

แมวดำ : อา....เกิดอะไรขึ้นกัน...จู่ๆก็วูบไป…แล้วมาปรากฏตัวที่นี้เฉยเลย...

ชายเกราะทอง : นายถูกเจ้าแมวดำที่สิงนายอยู่ควบคุมร่างกายนะ

แมวดำ : อ่ะ...เหรอ...แต่รู้สึกเหนื่อยๆ ปวดเมื่อยสะโพกจัง เจ้านั้นเอาร่างกายฉันไปทำอะไรมานะ...

ชายเกราะทองนิ่งเงียบไม่ได้บอกอะไรต่อ ขืนบอกออกไปว่าชายหนุ่มผมสีน้ำเงินได้เสียตัวให้กับแมวแล้ว แถมยังเป็นแมวตัวผู้อีก มีหวังช็อกตายกันพอดี ก็เลยปล่อยเลยตามเลยไปสำหรับเรื่องนี้

แมวดำ : อ้า!!! นี้มันดึกป่านนี้แล้วเหรอ!! ที่รักต้องกำลังโกรธมากแน่ๆเลย ไปก่อนนะท่านจอมทัพ!!!

ชายเกราะทอง : อ้าว! เฮ้ย!! จะไม่กลับร่างหน่อยเหรอ!!!

ไม่ทันได้ฟังคำพูดของชายเกราะทอง แมวดำตาสีน้ำเงินตัวนั้นก็วิ่งฉิวไปเสียแล้ว ชายเกราะทองเกาหัวอีกครั้งอย่างหน่ายๆและเดินเข้าไปยังที่ๆแมวดำ[พี่]อยู่ พอได้เห็นร่างที่นอนอยู่กำลังนั่งสะลึมสะลือก็ยิ้ม

ชายเกราะทอง : ไง! มีความสุขดีใช่ไหม ส่งเสียงครางซะดังเกือบลั่นป่าเชียว!

[SKYNET]

Gold : ขนาดอุดหูยังได้ยินอีกนะ

Silvet : ฉันได้ยินยันบ้านเลย

Gold : แกมันหูเทพเกิน

ลาติ๊จัง : ว่างๆเปลี่ยนบรยากาศแปลงร่างเป็นอย่างอื่นดีมั๊ยน้า =///w///=

Gold : จะเล่นอะไรแผลงๆอีกล่ะ

หินแห่งชีวิต : เล่นแบบนี้ไง(เปล่งแสง)

Gold : (กลายสภาพเป็นสุนัขขนสีทอง)แง่มๆ

ลาติ๊จัง : สงสัยได้แปลงร่างเป็นหมาตัวเมีย อิ๊ๆๆ

Gold : ช่างหาเรื่องเล่นจริงจริ๊ง

[Loveless Nova]

บันทึกหน้าสุดท้าย

แมวดำ[พี่] : อือ....แล้วน้องข้าละ....

ชายเกราะทอง : เธอไปแล้วละ....ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก...เธอจากไปด้วยรอยยิ้มและความสุข...

แมวดำ[พี่] : งั้นเหรอ....

ชายเกราะทอง : และน้องสาวนายก็ฝากให้ฉันดูแลนายด้วย เพราะงั้นมาด้วยกันกับฉันสิ! ฝีมือในการสู้กับสัตว์ประหลาดของนายใช่ย่อยเลย ไปเป็นเจ้าหน้าที่ขององค์กรฉันเถอะ

แมวดำ[พี่]ยืนนิ่งคิดไปครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจออกมา และเงยหน้าขึ้นมองชายเกราะทองด้วยความเศร้า

แมวดำ[พี่] : ...หากน้องสาวขอร้องเช่นนั้น ข้าก็จะทำ.....ข้าจะมีชีวิตต่อไปเผื่อในส่วนของน้องสาว และไล่ปราบเจ้าสัตว์ประหลาดนั้นเพื่อไม่ให้ต้องมีใครประสบโชคร้ายเหมือนน้องข้าอีก...

ชายเกราะทอง : พูดได้ดีนี้ ต่อไปก็ต้องเรียกข้าว่าท่านจอมทัพละ! เจ้าพนักงานใหม่!!

แมวดำ[พี่] : รับทราบครับท่านจอมทัพ!!

แมวดำ[พี่]ตะเบะท่าอย่างชายชาติทหารทั้งๆที่เป็นแมว ทำให้ชายเกราะทองหลุดขำออกมาไม่ได้ ก่อนที่พวกเขาทั้งสองคนจะเดินทางเพื่ออกจากป่า โดยที่ไม่รู้ว่ามีใครบางคนแอบมองอยู่ เป็นชายที่มีหมาป่ายืนอยู่ๆข้างๆตัว

ชายผู้มีหมาป่าข้างกาย : ไอ้เจ้าพวกนี้เห็น “ป่าที่ไม่อาจหวนกลับ” ที่ข้าปกครองอยู่เป็นอะไรกัน ถึงได้เที่ยวเข้าเที่ยวออกราวกับเป็นอุทยานสัตว์ป่าและพันธุ์พืชอยู่แบบนี้

หมาป่า : โฮ่ง!

----------------------------------------------------------------------------------

ระหว่างที่เดินทางเพื่อกลับไปยังศูนย์บัญชาการนั้นเอง ชายเกราะทองกับแมวดำ[พี่]ก็ได้เดินผ่านสถานที่ๆร่างของแมวดำ[น้อง]ได้หลับใหลอยู่ แมวดำ[พี่]ไปหยุดยืนหยู่หน้าหลุมฝังศพที่ดูเหมือนว่าชายผมสีน้ำเงินจะทำให้ดูดีขึ้นก่อนจะกลับบ้านไป ด้วยการวางอิฐที่สลักคำว่า “Black Cat” เอาไว้

แมวดำ[พี่] : ขอให้นอนหลับสบายเถอะนะน้องพี่....ขอบคุณสำหรับช่วงเวลาที่ผ่านมา พี่มีความสุขที่สุดเลยที่ได้มีน้องเคียงใกล้ และได้บอกรักน้องไปในวาระสุดท้าย....ขอบคุณนะที่กลับมาจากความตายเพื่อให้พี่ได้บอกรักเจ้า....ขอบคุณ

ชายเกราะทองยิ้มอย่างเศร้าๆให้กับความรักของสัตว์โลกที่อยู่ตรงหน้าเขา เขาเดินไปด้านหลังแมวดำ[พี่] และก้มตัวตบไหล่เขาเบาๆ แมวดำ[พี่]หันมาหาเขาและพยักหน้าให้

แมวดำ[พี่] : ไปกันเถอะครับท่านจอมทัพ

สองร่างเดินละจากสถานที่นั้น และเมื่อออกจากป่าไปนั้นเอง สายลมสายหนึ่งที่เย็นสบายก็ได้พัดผ่านพวกเขา และก็มีเสียงแว่วผ่านสายลม

“ขอบคุณนะค่ะ.....พี่ชาย...”

ขอบคุณที่รับชมมาตลอดครับทั้ง 2-3 คน ^^"

ผู้แต่งอยากบอกว่า ในที่สุดก็จบสักที!!!![หลังจากเครียดกับตอนจบสามหน้าสุดท้ายอยู่นาน] >w<

[SKYNET]

หินแห่งชีวิต : เดี๋ยวนะ เจอศพแล้วฉันทำให้ฟื้นก็ได้นี่หว่า เอาป่ะ

[Version5]

ตัดจบงี้เลยเรอะ!!!

แต่ก็ยังสนุกอยู่ดี^^"

ปล. สรุปไอชายเกราะทองเป็นใครกันฟระ = ="