Jump to content
We are currently closing new member registration for the time being. We apologize for the inconvenience. ×

The Legend of Heroes


Tym

Recommended Posts

[glow=red,2,300]----------THE 12th CHAPTER----------[/glow]

Team Charm appeared!!

          เมื่อกลับไปถึงกิลด์แล้วทุกคนต่างก็เข้ามาถามถึงเรื่องปีศาจ แต่ฮาร์วีย์ก็ไม่บอกอะไรมาก บอกเพียงแต่ว่าหลังจากนี้ไปจะไม่มีปีศาจออกมาแาละวาดให้คนตกใจเล่นอีกต่อไปแล้ว ทุกคนที่ได้ฟังก็ยังคงสงสัย แต่ก็ไม่ถามอะไรต่อไปมากมาย

          เช้าวันต่อมา หลังจากถูกปลุกโดยนาฬิกาปลุกเจ้าประจำแล้ว นิวสตาร์ทั้งสามก็ได้เข้ารับเมนูการฝึกจากแพทริคอีกครั้งหนึ่ง

          "เอาล่ะ สำหรับงานที่จะให้พวกนายไปทำวันนี้......"

          "ฮ้าย~ หวัดดีจ้าทุกโค~น ♥"

          ก่อนที่แพทริคจะพูดจบ ก็มีเสียงๆ หนึ่งตะโกนแทรกเข้ามา เป็นเสียงของผู้หญิงที่ฟังดูแล้วมีน้ำเสียงน่ารักไร้เดียงสา

          "เสียงนี้.......หรือว่าจะเป็น....."

          ไม่ทันที่แพทริคจะพูดได้จบ เจ้าของเสียงพร้อมกับเพื่อนอีก 2 คนก็ลงมาถึงห้องโถงด้านล่างที่พวกฮาร์วีย์กำลังจะรับเมนูการฝึกจากแพทริค

          "เป็นไงบ้างจ๊ะ ไม่เจอกันตั้งนานแน่ะ ♥" โลปุนนี่ (Lopunny) เจ้าของเสียงเมื่อสักครู่กล่าวคำทักทายแพทริคพร้อมกับโบกมือและขยิบตาขวาไปด้วย

          เมื่อฮาร์วีย์หันไปเห็น ก็ถึงกับตกตะลึงในความน่ารักของเธอทันที

          "อ...เอ่อ.....มีธุระอะไรรึเปล่าครับ?" แพทริคถามขึ้นมาด้วยความสงสัยในการมาของพวกเธอ เพราะปกติจะไม่ค่อยมาปรากฏตัวที่กิลด์นี่สักเท่าไหร่

          "แหมๆ ถ้าไม่มีธุระนี่มาไม่ได้หรือไงจ๊ะ?" เมดิแชม (Medicham) ที่ลงมาด้วยกันยืนพูดหยอกล้อแพทริคอย่างสนิทสนม ทั้งๆ ที่จริงก็ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่

          "ทั้งสองคน อย่าเอาแต่เล่นสิ" การ์เดวอยร์ (Gardevoir)[ผู้แต่ง : อ่านถูกรึเปล่าเนี่ย?] พูดเตือนเพื่อนๆ ทั้งสองของตัวเอง

          ฮาร์วีย์รีบปรี่เข้าไปกระซิบถามแพทริค "นี่ๆ คุณแพทริค..พวกนั้นใครอ่ะ?"

          "อ.....เอ่อ...ก็.."

          "หากสงสัยว่าพวกเราเป็นใคร........"

          "พวกเราก็พร้อมที่จะแจ้งแถลงไข....."

          "เพื่อปกป้องสมบัติไม่ให้ถูกชิงไป....."

          "เพื่อปกป้องสมบัติของตัวเอง......."

          "เผยตัวจริงแห่งความงามและความน่ารัก.....♥"

          "3 สาวผู้แสนน่ารักและทรงเสน่ห์.....♥"

          "ฮาร์โมนี่!!!!! (Harmony)"

          "แอชลี่!!!! (Ashly)"

          "พวกเราคือ.....ทีมชาร์ม!!!!!!!!!!"

          "........."

          "หายสงสัยรึยังจ๊ะ ♥" ฮาร์โมนี่หันกลับมาถามฮาร์วีย์

          "เข้าใจแล้วคร้าบ.....แจ่มแจ้งเลย.........♥o♥"

          "คิกๆ"

          "เอ่อ.......ฉากเปิดตัวแบบใหม่เหรอ? -△-" แพทริคถาม

          "เปล่าซะหน่อย คิดสดตะกี้....แต่สงสัยไดอาน่าจัง (Diana) จะตามไม่ทัน"

          "ก็แหม...พวกเธอเล่นอะไรกันก็ไม่รู้ (≧3≦)"

          "ยิ่งมองดูก็ยิ่งน่าร้าก......." ฮาร์วีย์พูดขึ้นมาลอยๆ

          "คุณฮาร์วีย์ชักจะเพ้อแล้วนะครับ......."

          "น่ารำคาญมากกว่า ไร้สาระ.........." รูเพิร์ตที่ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ก็บ่นขึ้นมาเบาๆ

          "เจ้าบ้านี่ เสียมารย...."

          ผัวะ!!!!!!

          "แอ็ก!!!!" โครมมมม

          มีชาโดว์บอลปริศนาพุ่งเข้ามาอัดหน้ารูเพิร์ตเต็มๆ จนต้องล้มกลิ้งไปกระแทกผนังห้อง

          "⊙□⊙" " ทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้นต่างก็ตกใจกับภาพที่เห็น

          "โอ๊ยยยยย อะไรเนี่ย........?" รูเพิร์ตที่นอนกองอยู่ริมผนังร้องออกมาเพราะความเจ็บ

          "ปากเสีย!!!!!! พูดอะไรเกรงใจสุภาพสตรีมั่งสิยะ!!!!!!" ฮาร์โมนี่ตะโกนโวยวายใส่รูเพิร์ต

          "ใจเย็นๆ สิ ฮาร์โมนี่จัง...." ไดอาน่าเข้ามาปรามอารมณ์

          "อะไรเล่า!!! ฉันพูดเรื่องจริงนี่นา!!!!!"

          "ยู้ด.....หยุดๆๆ ทุกคน!!!!!" แพทริคส่งเสียงห้ามทั้งคู่ "พวกคุณมีธุระไม่ใช่เหรอครับ? บอกมาสิครับ"

          "ชิ!!"

          "เชอะ!!" ทั้งรูเพิร์ตและฮาร์โมนี่ก็หยุดทะเลาะกันแล้วก็เชิดหน้าใส่กันไปคนละทาง

          "ก็ไม่เชิงธุระอะไรหรอกจ้ะ แค่มีเรื่องจะมาสอบถามนิดหน่อย" ไดอาน่าเริ่มอธิบายเหตุผลที่มาที่นี่ให้แพทริคฟัง

          "เรื่องอะไรล่ะครับ?"

          "เรื่องนั้นเดี๋ยวเข้าไปพบกับมาสเตอร์นายก่อนดีกว่านะ"

          "งั้นเข้าไปกันเถอะ"

          หลังจากนั้น แพทริคและ 3 สาวทีมชาร์ม ฮาร์โมนี่ ไดอาน่า และแอชลี่ก็พากันเดินเข้าไปหามาสเตอร์ภายในห้อง ทิ้งให้พวกฮาร์วีย์ต้องยืนอยู่นอกห้อง

          "แล้วพวกผมล่ะคร้าบ......"

          เมื่อทั้งสี่เข้ามาในห้องแล้วก็พบกิลด์มาสเตอร์นั่งอยู่บนเก้าอี้กลางห้องเพียงคนเดียว

          "อ้าวทุกคน ไม่เจอกันนานเลยนะ สบายดีรึเปล่า?" มาสเตอร์กล่าวคำทักทายเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันมานาน

          "สบายดีจ้ะ วิกกี้จังเองก็ไม่เปลี่ยนไปเลยนะเนี่ย"

          "คือว่าที่มาวันนี้ก็เพราะมีเรื่องจะมาปรึกษานิดหน่อยน่ะจ้ะ"

          "zZzzzZZZZZ.........."

          "มาสเตอร์?" จู่ๆ มาสเตอร์ก็นิ่งเงียบไป แพทริคจึงบินไปใช้ปีกโบกไปมาอยู่ด้านหน้าใบหน้าของมาสเตอร์อยู่สักพัก แต่มาสเตอร์ก็ไม่มีทีท่าว่าจะตอบสนอง

          "หลับในอีกตามเคยสินะ ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ"

          "ว่าแต่มีเรื่องอะไรล่ะ?" จู่ๆ มาสเตอร์ก็ตอบขึ้นมาซะเฉยๆ

          "ฮ่ะๆ........ก็คือว่า พวกเราไปเจอถ้ำแถวๆ โบราณสถานใกล้ๆ ชายทะเลฝั่งตะวันออกมาน่ะ พอดีว่าทางเข้ามันปิดอยู่ก็เลยเข้าไปไม่ได้ แล้วก็มีภาษาอะไรก็ไม่รู้สลักอยู่ คิดว่าน่าจะเป็นคำใบ้อะไรสักอย่าง......" ฮาร์โมนี่เริ่มอธิบาย

          "คือว่าฉันเองก็ตีความไม่ออกเหมือนกันน่ะจ้ะ ก็เลยอยากจะมาขอความช่วยเหลือจากแพทริคคุงน่ะ" ไดอาน่าพูดเสริม

          "อืม..ขนาดคุณไดอาน่ายังตีความไม่ออกเลยเหรอ......."

          "ก็เพราะงี้ไงถึงได้มาขอให้ช่วยน่ะ"

          "เป็นภาษาแบบไหนเหรอครับ"

          "เฮ้ย!! แกเข้ามาตอนไหนเนี่ย!!" แพทริคร้องขึ้นเพราะตกใจที่ฮาร์วีย์มายืนอยู่ข้างๆ ตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ

          "คุณแพทริคนั่นแหละ บอกว่าจะฝึก แต่อยู่ดีๆ ก็ทิ้งพวกผมเฉยเลยอ้ะ" ฮาร์วีย์เริ่มบ่นใส่แพทริค

          "เอ้อ โทษทีๆ = ="

          "ไม่รู้เหมือนกันอ่ะจ้ะ ถึงได้จะมาชวนแพทริคคุงไปสำรวจด้วยกันใหม่อีกรอบน่ะ เผื่อจะรู้อะไรมากขึ้น"

          "เอ๋? ผมเหรอ?" แพทริคประหลาดใจเล็กน้อย

          "ก็ใช่น่ะสิ"

          "พวกเราคิดว่ามันสมองประจำกิลด์อย่างนายน่าจะรู้อะไรบ้างน่ะสิ" ฮาร์โมนี่ขยายความ "จริงสิ แล้วเขาไม่อยู่เหรอ?"

          "ใครครับ?"

          "ไม่น่าถามเลย ก็เขาไงล่ะ หวานใจไดอาน่าจังน่ะ ฮิๆ"

          "พูดอะไรน่ะฮาร์โมนี่จัง!!" ไดอาน่าพูดขัดขึ้นมาอย่างอายๆ

          "ล้อเล่นจ้า อุ๊ย หน้าแดงแป๊ดเลยนะเธอ"

          "ถ้าหมอนั่นล่ะก็ตอนนี้ออกไปทำงานน่ะ อีกนานพอสมควรกว่าจะกลับ"

          "น่าเสียดายจัง....."

          "ฮั่นแน่......อยากเจอเขาเหมือนกันใช่มั้ยล่า..."

          "พวกเธอนี่!!!......ฉันแค่คิดว่าเขาอาจจะช่วยเราได้ก็เลยเสียดายที่ไม่อยู่แค่นั้นเอง" ไดอาน่าเริ่มหาข้อแก้ตัวสุดฤทธิ์

          "งั้นเหรอ" ฮาร์โมนี่กับแอชลี่พูดหยอกใส่ไดอาน่าขึ้นมาพร้อมๆ กัน

          "เลิกพูดเลิกพูด >[]<"

          "แล้ว? ตกลงว่าจะให้ผมไปด้วยใช่มั้ยครับ?" แพทริคถามย้ำอีกครั้ง

          "ใช่ วันนี้เลยก็ดีนะ"

          "อ้าว แล้วเรื่องการฝึกของพวกผมล่ะ?" ฮาร์วีย์ทวงการฝึกกับแพทริค

          "คงต้องเลื่อนไปก่อนตามเคย"

          "แล้วงี้เมื่อไหร่พวกผมจะได้เลื่อนระดับสักทีเนี่ย!!" ฮาร์วีย์โวยวายอีกรอบ

          "นี่ๆ ให้เขาไปสำรวจกับพวกเราด้วยเลยก็ได้นี่นา ถือเป็นการฝึกไปด้วยได้เลย" แอชลี่เสนอความคิดต่อทุกคนในที่นั้น

          "เอ๋? ได้เหรอครับ? เย่!!!!!!!!" ฮาร์วีย์กระโดดไปมาแสดงความดีใจอย่างสุดๆ

          "ก็ดีนะ เผื่อจะช่วยเหลืออะไรได้ คนยิ่งเยอะยิ่งดี"

          "งั้นตกลงตามนั้นนะ ให้ทีมนิวสตาร์ไปด้วย ถือเป็นการฝึกฝนในขั้นหนึ่ง เป็นการศึกษาจากทีมระดับมาสเตอร์อย่างทีมชาร์มไงล่ะ" มาสเตอร์สรุปข้อคิดเห็นทั้งหมดอีกครั้ง

          "ถ้างั้นก็ขอตัวก่อนนะ แล้วเจอกันใหม่" ฮาร์โมนี่โบกมือลามาสเตอร์แล้วเดินนำออกจากห้อง ทุกคนที่เหลือก็ทยอยกันเดินตามออกมา

          เมื่อฮาร์วีย์เดินออกมาพร้อมกับแพทริคและทีมชาร์ม ก็รีบตรงเข้าไปบอกเท็ตกับรูเพิร์ตให้เตรียมตัวที่จะไปสำรวจกับทีมชาร์มทันที

          แต่ดูเหมือนรูเพิร์ตจะไม่ค่อยอยากไปด้วยเท่าไหร่ อาจเป็นเพราะว่าเหตุการณ์เมื่อกี้นี้ก็ได้

          เมื่อเห็นฮาร์โมนี่เดินออกมา รูเพิร์ตก็เผลอเหลือบไปสบตาเข้า ฮาร์โมนี่เองก็เช่นกัน

          แต่ทั้งคู่ก็เมินใส่กันในที่สุด............

          "อย่างนี้จะไปรอดมั้ยเนี่ย......" เท็ตที่มองเห็นการกระทำของทั้งคู่จึงเป็นกังวลอยู่พอสมควร ต่างกับฮาร์วีย์ที่ร่าเริงกับการเตรียมตัวสำรวจโดยสิ้นเชิง

          "ถ้าเตรียมตัวพร้อมแล้ว เราไปกันเถอะ" ฮาร์โมนี่พูดขึ้น แล้วทุกคนก็ขึ้นไปยังทางออกเพื่อไปสำรวจยังจุดหมาย.....

          รูเพิร์ต : (บ่นกับตัวเองเบาๆ) ทำไมฉันจะต้องมาสำรวจกับคนอย่างยัยนี่ด้วยเนี่ย

          ฮาร์โมนี่ : ได้ยินนะยะ ไม่อยากมาก็กลับไปสิ

          รูเพิร์ต : เรื่องอะไรล่ะ ยังไงฉันก็จะไปเพื่อการฝึก ไม่ได้ไปเพื่อช่วยเธอหรอกน่า

          ฮาร์โมนี่ : ปากร้ายจริงนะ แล้วฉันจะคอยดูละกัน ว่าจะไปได้สักกี่น้ำ

          รูเพิร์ต : เชิญ

          ฮาร์โมนี่ : ฮึ! (เมินใส่รูเพิร์ต)

          เท็ต : สงสัยคู่นี้จะเป็นปัญหาซะแล้วล่ะครับ

          แอชลี่ : แต่ฉันว่าได้เหมือนได้คู่เลิฟคู่ใหม่มากกว่า ^o^

          ไดอาน่า : ทะเลาะกันตลอดทางเนี่ยนะ?

          แอชลี่ : ไม่เคยได้ยินเหรอ? ที่ว่ายิ่งทะเลาะกันยิ่งรักกันน่ะ

          เท็ต : แต่คู่นี้ผมว่าไม่ใช่ = ="

          แพทริค : (เดินไปเรื่อยๆ โดยไม่พูดอะไร)

          ฮาร์วีย์ : ♪(กระโดดเล่นไปตลอดทาง)

THE 12th CHAPTER - End

TO BE CONTINUED.....

Link to comment
Share on other sites

  • Replies 117
  • Created
  • Last Reply

Top Posters In This Topic

  • Tym

    37

  • Loveless Nova

    25

  • Mocoron

    20

  • Version5

    16

Top Posters In This Topic

วาว่า : มีผู้หญิงเข้ามาเพิ่มอแล้วก็จริง...แต่เป็นทีม Charm นี้สิ...ถ้าเกิดมองในแง่ความอาวุโสแล้ว ทีม Charm น่าจะแก่กว่าทีม New Star หลายเท่าแฮะ(ก็อยู่มาพร้อม Guild Master นี้นะ) จะจิ้นไหวเหรอ...ยังกับรุ่นป้ากับหลานแนะ *นั่งครุ่นคิดคนเดียว*

โซร่า : เข้าร่วม Guild ได้ไม่นาน ก็มีโอกาสร่วมทีมทำงานกับทีมลับอย่าง Charm ซะแล้ว เก่งไม่เบานะทีม Star

จากนั้นก็จะเข้าสู่เนื้อหาหลักของเรื่อง การต่อสู้ของเหล่า "วีรบุรุษ" กับเทพแห่งความมืด (นี่ยังไม่เข้าเรื่องอีกเรอะ!!)

ชินร่า : เห็นได้ชัดว่า นิยายเรื่องนี้อวยผู้ชายอยู่อย่างเดียว... *หัวเราะ*

Link to comment
Share on other sites

รูเพิร์ตเจอคู่กัด(?)เข้าแล้ว แต่นายฮาร์วี่จะเพ้อไปไหนเนี่ย~

จะว่าไป...ทำไมคุ้นๆประโยคเปิดตัวของ3สาวจังแฮะ...

(เคยได้ยินที่ไหนน้า~คุ้นจริงๆ=3=)

มาซากิ:กระทู้ที่447...กรี๊ดด~~ริโอรุซัง~~~!!!!

ริโอรุ:ว่าแต่เขาเจ้านายเป็นเอง เพ้อตลอดเลยแฮะนายเรา= ="

Link to comment
Share on other sites

[glow=red,2,300]----------THE 13th CHAPTER----------[/glow]

ถ้ำปริศนา

          หลังจากเดินทางมาเป็นเวลานานพอสมควร ทั้งหมดก็เดินทางมาจนถึงถ้ำแห่งหนึ่งตามที่ทีมชาร์มได้กล่าวเอาไว้ก่อนที่จะออกเดินทาง ทั้งหมดจึงเริ่มสำรวจบริเวณถ้ำแห่งนั้นทันที

          "อ๊ะ นี่ไงๆ ทางนี้ๆ" ดูเหมือนฮาร์โมนี่จะเจออะไรบางอย่างเข้า จึงกวักมือเรียกทุกคนมายังที่ที่ตนอยู่

          "ขอผมดูหน่อย...." แพทริคเดินเข้ามาเพื่อขอตรวจสอบ ฮาร์โมนี่จึงเดินหลีกทางออกมาให้

          ".............." แพททริคพิจารณาตัวอักษรที่ปรากฏเป็นรอยสลักอยู่บนผนังถ้ำด้านนอกอย่างใจเย็น

          "ตีความได้มั้ย?" ไดอาน่าเอ่ยปากถามแพทริคที่ยังคงจ้องมองผนังถ้ำอยู่

          "......ไม่เลย...... = =" แพทริคตอบพร้อมส่ายหัวอย่างผิดหวัง

          "อะไรกันเนี่ย เหลวงั้นเหรอ......." แอชลี่กุมขมับบ่นอย่างผิดหวังเช่นกัน

          "ขอโทษด้วยนะครับ.......ตัวอักขระแบบนี้ผมเองก็ไม่เคยเจอมาก่อนเหมือนกัน......อาจจะเป็นภาษาโบราณที่ยังไม่ถูกค้นพบก็ได้...." แพทริคกล่าวคำขอโทษแก่สมาชิกทีมชาร์มทั้ง 3 คน

          "ไหนๆ ผมดูมั่งดิ" ฮาร์วีย์แทรกขึ้นและเดินเข้ามาเพื่อดูอักขระนั้น

          "นายคงไม่ไหวหรอกมั้ง?"

          "อือ.......เอ.........." ฮาร์วีย์เริ่มพิจารณาตัวอักขระนั้น

          ".....เมื่ออัคคีส่องสว่าง...จะเปิดหนทางไปสู่สมบัติ......"

          "เอ๊ะ?" ทุกคนรู้สึกประหลาดใจมาก "นี่นาย......อ่านได้ด้วยเหรอ?"

          "อ...เอ่อ...พอมองดูแล้วมันก็ผุดขึ้นมาในหัวเลยอ่ะ" ฮาร์วีย์เองก็ยังรู้สึกงงๆ ว่าทำไมตัวเองถึงอ่านอักขระโบราณนี้ได้ ทั้งๆ ที่ไม่เคยเห็นมันมาก่อนเช่นกัน

          "คุณฮาร์วีย์ยอดไปเลยครับ!!" เท็ตพูดชมฮาร์วีย์

          "นั่นสิ ไม่น่าเชื่อเลยนะเนี่ย"

          "แฮะๆ" ฮาร์วีย์หัวเราะอย่างเขินๆ ที่ได้รับคำชมแบบนั้น

          "แล้ว? มันหมายความว่ายังไงล่ะ?" แพทริคถามขึ้นมา

          "เอ่อ....เรื่องนั้นไม่รู้แล้วครับ มันมีเขียนไว้แค่นี้อ่ะ"

          "งั้นเหรอ........" ฮาร์โมนี่พูดด้วยความผิดหวัง

          "แต่ผมว่าไม่แน่อาจจะมีอักษรแบบนี้สลักอยู่ตรงอื่นก็ได้นะ ฮึบ!!" ฮาร์วีย์เสนอความคิดเห็นพร้อมกับกระโดดไต่ไปตามผนังถ้ำเพื่อค้นหาอักขระเพิ่มเติม

          พรึ่บ

          ขณะที่กำลังไต่ไปมาอยู่นั้นเอง บังเอิญเปลวไฟที่ปลายหางของฮาร์วีย์ไปแตะโดนหินก้อนหนึ่งที่ฝังอยู่บนผนังถ้ำ ทำให้ไฟลุกติดหินก้อนนั้นขึ้นมา

          "เอ๋? หินนั่น..ติดไฟได้ด้วยเหรอ?" แอชลี่ตั้งข้อสงสัย

          "แบบนี้หรือว่า......" ไดอาน่าเริ่มนึกอะไรขึ้นได้ "ฮาร์วีย์คุง ช่วยจุดไฟบนหินแบบเดียวกันบนผนังถ้ำให้หมดทุกก้อนทีสิ!!"

          "อ..เอ๋? ค..ครับ" ฮาร์วีย์นึกสงสัยคำพูดของไดอาน่า แต่ก็ไล่จุดไฟไปตามก้อนหินบนผนังถ้ำจนครบทั้งหมด

          ครึ่ก...

          ทันใดนั้นก็มีแรงสั่นสะเทือนเกิดขึ้น ณ บริเวณถ้ำ แล้วผนังถ้ำก็ค่อยๆ เปิดออก เผยให้เห็นทางด้านใน

          "ทางเปิดแล้ว!!!" ฮาร์โมนี่ร้องอย่างดีใจ

          "ที่แท้ก็ให้จุดไฟบนหินให้ครบนี่เอง"

          "เอาล่ะ ในเมื่อทางเปิดแล้ว เราก็เข้าไปหาสมบัติกันเถอะ!!!"

          หลังจากนั้น ทุกคนก็พากันเดินเข้าไปสำรวจในถ้ำ โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาจับจ้องดูพวกเขาอยู่..........

          ทุกคนเดินเข้ามายังภายในถ้ำเพื่อค้นหาสมบัติตามที่มีข้อความบอกไว้ แต่ภายในถ้ำมืดมากจนมองอะไรไม่เห็น ความลำบากจึงมาตกอยู่กับฮาร์วีย์ ที่ต้องนำหน้าคอยเดินส่องไฟสำรวจเส้นทางให้ทุกคน

          "ทำไมต้องให้ผมเป็นคนนำด้วยล่ะเนี่ย?"

          "ช่วยไม่ได้...ก็มีนายคนเดียวที่ส่องไฟได้นี่นา..."

          "น่าๆ รบกวนหน่อยนะจ๊ะฮาร์วีย์คุง"

          "ถ้าเพื่อคุณฮาร์โมนี่ล่ะก็ยินดีคร้าบ......"

          "ฮิฮิ"

          การสำรวจยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ยิ่งเข้ามาในส่วนลึกของถ้ำมากเท่าไหร่ เส้นทางก็ยิ่งเต็มไปด้วยอุปสรรคมากขึ้นเท่านั้น ทั้งเส้นทางที่แคบลงและหุบเหวลึกภายในถ้ำ ทำให้การเดินทางลำบากขึ้น

          "หือ?" รูเพิร์ตรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างมาจากด้านหลัง จึงหันขวับกลับไปมอง

          ".........." แต่สิ่งที่พบนั้นมีแต่ความมืดและความว่างเปล่าเท่านั้น

          "เป็นอะไรรึเปล่าครับ?" เท็ตเห็นท่าทางของรูเพิร์ตดูแปลกๆ ไป จึงถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

          "......เปล่า.....ไม่มีอะไร.........." รูเพิร์ตตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย

          "งั้นรีบไปเถอะครับ เดี๋ยวจะหลงกับทุกคนเอานะครับ"

          "อือ"

          เท็ตและรูเพิร์ตรีบเดินตามคนอื่นไปทันที โดยที่ยังไม่มีใครรู้ว่า ลางสังหรณ์ของรูเพิร์ตนั้นถูกต้อง มีบางอย่างกำลังจ้องมองและติดตามพวกเขามาตลอดตั้งแต่ปากทางเข้า แต่จุดประสงค์ที่ตามมานั้น ไม่มีใครสามารถล่วงรู้ได้..........

          การสำรวจยังคงดำเนินต่อไป จนเวลาล่วงเลยไปพอสมควร ในที่สุด คณะสำรวจก็เข้ามาถึงด้านในสุดของถ้ำ ที่มีสภาพเป็นห้องขนาดใหญ่ แต่ที่น่าแปลกก็คือมีแสงสว่าง ซึ่งตามเส้นทางที่ผ่านมาไม่มีแสงเล็ดลอดเข้ามาเลย

          "ว้าว.......กว้างจัง......ไม่เหมือนทางที่เดินมาตลอดเลยนะเนี่ย......." แอชลี่อุทานออกมาด้วยความตื่นตา

          "อย่ามัวแต่ตะลึงกะห้องเลยน่า....รีบหาสมบัติกันดีกว่า ^^" ฮาร์โมนี่พูดขึ้นแล้วก็เดินไปยังกลางห้อง เพื่อมองหาของที่ดูแล้วน่าจะเป็นสมบัติที่อยู่ภายในถ้ำนี้

          "อ๊ะ!! นั่นไงๆ!!" เมื่อมองเห็นอะไรบางอย่าง ฮาร์โมนี่ก็ร้องขึ้นอย่างดีใจ พร้อมกับชี้นิ้วขึ้นไปด้านบนของถ้ำเพื่อให้ทุกคนมองตามขึ้นไป

          ทิศทางที่ชี้ไป ได้ปรากฏแผ่นหินสีเหลืองอ่อนขนาดประมาณฝ่ามือถูกผนึกติดอยู่กับผนังด้านบน

          "นั่นน่ะเหรอ?"

          "ว่าแต่จะเอาลงมายังไงเนี่ย?"

          "อืม..........อ๊ะ นั่นรึเปล่าครับ?" เท็ตชี้ไปยังผนังที่อยู่ด้านล่างซึ่งอยู่ใต้แผ่นหินแผ่นนั้นพอดี

          "ผมว่าเหมือนหินที่อยู่ตรงทางเข้าเลยนะครับ อาจจะใช้วิธีเดียวกันก็ได้"

          "ดีล่ะ!! งั้นก็...." ฮาร์วีย์เดินเข้าไปจัดแจงจุดไฟที่ก้อนหิน 2 ก้อนที่เท็ตชี้ไปให้เหมือนกับตรงทางเข้า

          พรึ่บ.... ครึ่กๆๆ

          วิธีนี้ใช้ได้ผล เมื่อหินทั้ง 2 ก้อนติดไฟแล้ว ก็เกิดการสั่นสะเทือนขึ้น แผ่นหินด้านบนก็ค่อยๆ ร่วงหล่นลงมายังพื้นด้านล่าง

          "ฉันรับเอง!! ฉันรับเอง!!" ฮาร์โมนี่วิ่งเข้าไปเพื่อรอรับแผ่นหินที่ตกลงมา

          แต่ว่า.........

          ฟึ่บ!!!

          "เอ๋!!?"

          มีเงาหนึ่งพุ่งตรงมายังแผ่นหินแผ่นนั้น แล้วหยิบแผ่นหินที่ยังไม่ทันจะร่วงลงพื้นไปต่อหน้าต่อตาทุกคน จากนั้นเงานั้นก็กระเด้งจากผนังกลับไปยังฝั่งตรงข้ามเหมือนเดิม

          ตึก

          เงานั้นคุกเข่าลงสู่พื้นอย่างนิ่มๆ ปรากฏให้เห็นเป็นโปเกมอนเผ่าบิชาร์ป (Bisharp) ค่อยๆ ยกตัวขึ้นมาพร้อมกับแผ่นหินในมือ

          "แกเป็นใครน่ะ!!!! เอาสมบัติของพวกฉันคืนมานะ!!!!" ฮาร์โมนี่ตวาดใส่ด้วยความโมโหที่สมบัติถูกชิงไปต่อหน้าต่อตา พร้อมกับวิ่งตรงเข้าไปหาบิชาร์ปนั้นเพื่อแย่งสมบัติ (ที่ควรจะเป็น) ของตัวเองคืนมา

          "ฮาร์โมนี่จัง!!! ใจเย็นสิ!!!" ไดอาน่าตะโกนห้ามฮาร์โมนี่ แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ทันการ

          บิชาร์ปปริศนาเหลือบหันมามองด้านหลังอย่างเย็นชา เมื่อเห็นศัตรูวิ่งเข้ามาหาเช่นนั้น ก็ได้ยกมือเล็งไปทางที่ฮาร์โมนี่กำลังวิ่งมา

          คลื่นสีดำเริ่มก่อตัวขึ้นที่มือของบิชาร์ป ไม่นานนักก็เกิดเป็นคลื่นความมืดสีดำขนาดใหญ่พุ่งออกไปเพื่อโจมตี

          "!!!!!!!"

          "ฮาร์โมนี่จัง!!!!!!"

          "ฮึ่ย!!!!!!" รูเพิร์ตรีบพุ่งเข้าไปทันที

          ตูม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

          การจู่โจมจากคลื่นความมืดครั้งนี้ ทำให้เกิดควันจำนวนมากคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ

          "แค่กๆๆๆๆ"

          "ไม่เป็นไรใช่มั้ย?"

          "อ...อือ..."

          หลังจากควันจางลง ทุกคนก็พบว่าฮาร์โมนี่ที่ได้รับการช่วยเหลือจากรูเพิร์ตอย่่างทันท่วงทีนั้นปลอดภัยดี ทำให้ทุกคนโล่งอกไป

          "หนอยแน่!!!! แกเป็นใครกัน!!!!! ทำไมต้องโจมตีพวกเราด้วย!!!!!!" ฮาร์วีย์ระเบิดคำถามออกไปด้วยความโกรธ

          "........."

          "ฉันเป็นใคร.........งั้นเหรอ?" บิชาร์ปเริ่มพูดขึ้นบ้าง

          "อย่ามาถามยอกย้อนนะ!!!!!!"

          "เรื่องนั้นไม่เห็นจำเป็นจะต้องถามเลยนี่นา............เพราะนายเองก็น่าจะรู้จักฉันดีอยู่แล้ว.......จริงมั้ย..?"

          "ฮาร์วีย์?"

          "เอ๋!?" ฮาร์วีย์รู้สึกประหลาดใจมาก แน่นอนล่ะ คนที่ไม่น่าจะรู้จัก กลับเรียกชื่อตัวเองถูก

          "น.......นาย...........อย่าบอกนะว่า........." เมื่อลองมองดูดีๆ ฮาร์วีย์ก็เริ่มรู้สึกคุ้นขึ้นบ้างแล้ว

          "อ.....แอ็กเซิล......งั้นเหรอ?"

          "หึ...." บิชาร์ปส่งเสียงออกมาเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ อาจจะเป็นเพราะดีใจที่เพื่อนเก่านั้นยังไม่ลืมเขา......ก็เป็นได้........

THE 13th CHAPTER - End

TO BE CONTINUED.....

Link to comment
Share on other sites

เพื่อนเก่าพานพบหน้า ในยามที่ต้องเป็นศัตรูกันเช่นนั้นหรือ  :pika07:

Link to comment
Share on other sites

เรื่องน่าตื่นเต้นกำลังดำเนินขึ้นแล้ว

กะแต่ต้นเรื่องแล้วว่าเจ้าหมอนี่อาจเป็นตัวร้าย(ล่ะมั๊ง?)

จะติดตามตอนต่อไปนะฮะ~^^

Link to comment
Share on other sites

[glow=red,2,300]----------THE 14th CHAPTER----------[/glow]

การปรากฏตัวของเพื่อนเก่า

          เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในขณะนี้สร้างความงุนงงให้กับทุกคน ว่าฮาร์วีย์นั้นไปรู้จักกับวายร้ายคนนี้ได้อย่างไร

          "ท...ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่?...แล้วยัง...รูปร่างแบบนั้นอีก?" ฮาร์วีย์ถามแอ็คเซิลด้วยความสงสัย เพราะที่จริงเขาควรที่จะต้องอยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็กที่หมู่บ้านของเขามากกว่าที่จะออกมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ แล้วยังจะวิวัฒนาการแล้วอีกต่างหาก

          "เรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับนาย....." แอ็คเซิลตอบกลับอย่างเย็นชา

          "คุณฮาร์วีย์...รู้จักเขาด้วยเหรอครับ?" เท็ตที่อยู่ในเหตุการณ์รู้สึกงุนงงกับบทสนทนามาสักพักแล้ว จึงตัดสินใจถามฮาร์วีย์โดยตรงมากกว่าที่จะคิดเอาเอง

          "ใช่...รู้จักดีเลยล่ะ..." ฮาร์วีย์ตอบคำถามของเท็ตอย่างชัดเจน "เพราะหมอนี่น่ะ...เพื่อนเก่าฉันเอง..."

          "เอ๋!!?"

          ".....เพื่อนงั้นเหรอ?" แอ็คเซิลได้ยินคำพูดของฮาร์วีย์แล้วก็รู้สึกโมโหขึ้นมา "คำนั้นน่ะ มันหายไปตั้งแต่วันที่นายออกมาจากบ้านหลังนั้นแล้ว!!!!" ซู่มมมมมมม

          แอ็คเซิลระเบิดเสียงกออกมาพร้อมกับยิงคลื่นความมืดตรงเข้าใส่ฮาร์วีย์

          "!!!!!!!!!!!!" ฮาร์วีย์ได้แต่ยืนนิ่งเพราะตกใจกับคำพูดเมื่อกี้ของแอ็คเซิลอยู่ ทำให้ไม่ทันตั้งตัวกับการต่อสู้

          "คุณฮาร์วีย์!!!!!!" เท็ตร้องอย่างตื่นตระหนกกับภาพที่เห็นเบื้องหน้า

          ตูมมมมมมมมมมม

          แต่โชคดี ไดอาน่าได้เทเลพอร์ทมาช่วยกางม่านป้องกันให้อย่างทันท่วงที ทำให้ฮาร์วีย์ปลอดภัยอย่างฉิวเฉียด

          "ไม่เป็นไรนะฮาร์วีย์คุง"

          "ค....ครับ....ขอบคุณที่ช่วยครับ..."

          "ตั้งสติหน่อยสิ หมอนั่นอาจจะเป็นคนรู้จักของนายมาก่อน แต่ตอนนี้เขาเป็นศัตรูนะ" แอชลี่ที่กระโดดเข้ามาสบทบไดอาน่าพูดเตือนสติฮาร์วีย์

          "หึ...ฉันไม่มีเวลาว่างมาเล่นด้วยหรอกนะ"

          "จะเล่นรึจริงก็ลองดูแล้วกัน!!" พูดจบแอชลี่ก็พุ่งตรงเข้าไปหาแอ็คเซิลทันที เธอสาดทั้งหมัดและแข้งใส่อย่างไม่ยั้ง แต่แอ็คเซิลก็สามารถหลบได้หมด

          "ฮึ่ย!!!" แอชลี่หวังจะชกเข้าไปที่หน้าของแอ็คเซิล แต่ก็ไม่สำเร็จ แอ็คเซิลยังสามารถยกมือขึ้นมากันไว้ได้

          "หน็อยแน่ะ!!" หมัดของแอชลี่ถูกแอ็คเซิลจับไว้ได้ เธอจึงกระโดดผละออกมาตั้งตัวใหม่

          "พอแล้วเหรอ?"

          "ยังหรอกย่ะ!!!!!"

          "หือ?" เสียงปริศนาดังขึ้นมาจากด้านหลัง แอ็คเซิลจึงหันกลับไปมอง

          "เอานี่ไปซะ!!!!!!!" เมื่อหันไปก็พบฮาร์โมนี่กำลังปล่อยกระสุนพลังเล็งมาที่ตนเอง

          ตูมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

          การโจมตีครั้งนี้ทำให้ฝุ่นควันคลุ้งขึ้นมาอีกครั้ง

          "แฮ่กๆ ได้ผลมั้ย?" ฮาร์โมนี่พึมพำขึ้นมาอย่างเหนื่อยหอบ

          แต่เมื่อฝุ่นควันจางลง ก็ไม่ปรากฏร่างของแอ็คเซิลอยู่ตรงนั้นแล้ว

          "บ้าน่า!!!! หนีไปได้ตอนไหนเนี่ย?"

          "ก็บอกแล้วไงว่าไม่ว่างเล่นด้วย..."

          "!!!!" เสียงของแอ็คเซิลดังขึ้นมาอีกครั้งตรงบริเวณทางเดินที่จะตรงไปทางออกถ้ำ

          "ด...เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งไป!!" ฮาร์วีย์ตะโกนขึ้นเพื่อจะรั้งแอ็คเซิลไว้

          "ฉันไม่มีเรื่องที่จะต้องคุยกับนาย..." พูดจบ แอ็คเซิลก็ปล่อยคลื่นความมืดใส่เพดานถ้ำ

          ตูม!!!!!!...................... ครึ่กกกกกกกกก

          ทำให้ก้อนหินจำนวนมากหล่นลงมาใส่พวกฮาร์วีย์จนต้องหลบกันวุ่น

          แอ็คเซิลอาศัยจังหวะนี้ ใช้ลูกแก้วหลบหนี (Escape Orb) วาร์ปออกมาจากถ้ำทันที โดยปล่อยให้เพื่อนเก่าอย่างฮาร์วีย์และพรรคพวกถูกฝังอยู่ใต้กองก้อนหิน.......

          แอ็คเซิลวาร์ปมาปรากฏตัวยังสถานที่แห่งหนึ่งที่ห่างออกมาจากถ้ำเมื่อครู่พอสมควร พร้อมกับแผ่นหินที่แย่งชิงมาได้

          "ภารกิจเรียบร้อยดีใช่มั้ยครับ?" เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลัง แอ็คเซิลจึงหันกลับไปมอง

          "หึ...นึกว่าใคร...ถึงจะเพิ่งเข้ามาใหม่ แต่ฉันก็ไม่พลาดงานง่ายๆ อย่างนั้นหรอก"

          "งั้นก็ดีครับ..." ชายร่างบางผู้สวมผ้าพันคอสีแดงพูดขึ้น

          "นายน่ะห่วงเรื่องของตัวเองจะดีกว่าล่ะมั้ง?" แอ็คเซิลย้อนคำพูดกลับ

          "หมายความว่ายังไงครับ?" เขางงกับคำพูดที่แอ็คเซิลกล่าวขึ้น จึงได้ถามออกไป

          "นอกจากงานจะยังไม่บรรลุเป้าหมายแล้ว ดูเหมือนว่านายจะมีอุปสรรคเพิ่มขึ้นอีกอย่างนึงแล้วล่ะนะ..." แอ็คเซิลเริ่มอธิบายให้เขาเข้าใจ "เพราะพี่สาวของนาย...เข้ามาเกี่ยวข้องกับฝ่ายนั้นซะแล้วล่ะ..."

          "อะไรนะ? นายรู้เรื่องพี่สาวผมได้ยังไง?"

          "ท่านผู้นั้นเล่าเรื่องทุกอย่างของนายให้ฉันรู้หมดแล้วล่ะ..." แอ็คเซิลเริ่มพูดยาว "คราวก่อนก็ออกไปทำตัวเป็นฮีโร่ช่วยฝ่ายนั้นซะอีก........ช่างเถอะ ตอนนั้นนายยังไม่รู้นี่นะ ว่าพวกนั้นเป็นฝ่ายศัตรู........"

          "ล...แล้วพี่สาวผมล่ะ....นายทำอะไรรุนแรงรึเปล่า!!!"

          "ไม่ต้องห่วงหรอกน่า...ฉันแค่ฝังไว้ใต้หิน คงไม่ถึงกับตายหรอก....." แอ็คเซิลพูดอย่างเย็นชา

          "แต่ถึงยังไงนายก็ต้องเลือกฝ่ายนี้อยู่แล้ว ก็เลยไม่น่าห่วงเท่าไหร่" แอ็คเซิลเดินเข้ามาจับไหล่เพื่อนร่วมงาน "เพราะถ้าหากนายขัดคำสั่งท่านผู้นั้นล่ะก็....ผลที่ออกมามันจะกลายเป็นฝันร้ายของนายไปตลอดชีวิตเลยล่ะ...เคลน"

          "........"

          "ฉันเองก็ได้เจอกับคนที่อยากจะเจอแล้วเหมือนกัน หึๆๆ......" แอ็คเซิลบ่นพึมพำออกมาและหัวเราะในลำคอเบาๆ

          "เอ๋?"

          "เอาล่ะ ได้เวลาแล้ว พาฉันไปหาท่านสิ จะได้นำสมบัติชิ้นนี้ไปให้.......นายมาเพราะเรื่องนี้ใช่มั้ยล่ะ?"

          ".........ตกลง.........."

          เมื่อบทสนทนาจบลง เคลนก็ใช้เทเลพอร์ทพาตัวเองและแอ็คเซิลวาร์ปหายไป......

THE 14th CHAPTER - End

TO BE CONTINUED.....

Link to comment
Share on other sites

เคลนเป็นน้องชายไดอาน่าสินะเนี่ย=w=

แต่พวกฮาร์วีย์โดนฝังขนาดนั้นจะออกมาไงล่ะนั่น

รูเพิร์ต...รูเพิร์ต...รูเพิร์ตหายไปหนายย~~~T[]T

Link to comment
Share on other sites

เพิ่อนเก่าที่กลายไปเป็นพวกศัตรู จากสถิติพบว่าจะเป็นคู่ที่ถูกจิ้นมากที่สุด //เผ่น

เคลนคงจะเป็นเอลเรดสินะ อืม...

Link to comment
Share on other sites

เพิ่อนเก่าที่กลายไปเป็นพวกศัตรู จากสถิติพบว่าจะเป็นคู่ที่ถูกจิ้นมากที่สุด //เผ่น

:like:

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

[glow=red,2,300]----------THE 15th CHAPTER----------[/glow]

ลาจาก

          ครึ่่ก....โครมมมมมม

          ทีมสำรวจที่ถูกฝังอยู่ใต้กองหินได้ช่วยกันผลักหินออกไปจนสามารถออกมาจากกองหินได้จนครบทุกคน

          "ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" เมื่อออกมาได้ ฮาร์โมนี่ก็เริ่มส่งเสียงโวยวาย "ไอ้หมอนั่น!! กล้าดียังไงมาขโมยสมบัติของพวกฉันไปกันเนี่ย!! แง่งงงงง......."

          "ใจเย็นไว้ฮาร์โมนี่จัง ( ̄▽ ̄') ทุกคนเป็นไงกันมั่ง..."

          "ฉันไม่เป็นไรจ้ะ"

          "ผมไม่เป็นไรครับ คุณแพทริค คุณฮาร์วีย์ แล้วก็คุณรูเพิร์ตก็สบายดี แค่มีแผลถลอกนิดหน่อย..."

          "ดีแล้วล่ะที่ไม่เป็นอะไรกันมาก....น่าเจ็บใจเจ้านั่นจริงๆ เลย..." แอชลี่บ่นออกมาอย่างเจ็บใจ

          "แอ็คเซิล...." ฮาร์วีย์บ่นชื่อเพื่อนเก่าออกมาเบาๆ

          "....ฉันเข้าใจนะว่านายรู้สึกยังไง......." รูเพิร์ตพูดเหมือนกับจะปลอบใจฮาร์วีย์ "เพราะฉันเองก็เป็นแบบนายนี่แหละ........"

          "หา?"

          "อ๊ะ...เปล่าๆ ไม่มีอะไร...."

          "อ๋อย....กลายเป็นการสำรวจที่อันตรายไปซะได้..." แพทริคเริ่มบ่นบ้าง

          "โทษทีนะจ๊ะที่พามาเจออันตรายน่ะ" ไดอาน่ากล่าวขอโทษ

          "พวกคุณไม่ผิดนี่ครับ มันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้นี่นา......"

          "เฮ้อ.....อยู่ที่นี่ไปก็ไม่ได้อะไรแล้วล่ะ...กลับไปรักษาตัวที่เทรเชอร์ทาวน์กันดีกว่า....." แอชลี่ชวนทุกคนกลับเมืองเพื่อรักษาบาดแผล

          "งั้นก็ไปกันเถอะ....รักษาร่างกายเสร็จเมื่อไหร่ฉันจะออกสืบข่าวไอ้หมอนั่นแล้วจะตามไปตื้บมันให้แบนเลยคอยดูสิ!!"

          "จ้าๆ แม่คนเก่ง...งั้นไปกันเถอะ"

          ทั้งหมดเดินทางออกจากถ้ำแล้วมุ่งตรงกลับสู่เทรเชอร์ทาวน์

          ระหว่างเดินทางกลับ

          "คุณฮาร์วีย์...ไหวมั้ยครับ..ผมเห็นสีหน้าดูไม่ค่อยดีมาตั้งแต่ในถ้ำแล้วนะครับ" เท็ตถามฮาร์วีย์ด้วยความเป็นห่วง

          "อ๊ะ ไม่เป็นไรหรอก ฉันยังสบายดีอยู่น่า ฮ่ะๆ" ฮาร์วีย์ตอบกลับเท็ตและหัวเราะออกมาแห้งๆ

          "แน่ใจเหรอครับนั่น"

          "เอาน่า....."

          'คงจะช็อกเรื่องเพื่อนสินะครับ'


          "อ๊ะ จริงสิ นี่ นายน่ะ รูเพิร์ตใช่มั้ย?"

          "หือ? มีอะไรไม่ทราบ?"

          "คือ....ที่ช่วยไว้เมื่อกี้นี้น่ะ........ขอบใจนะ...."

          "....ไม่เป็นไรหรอก.....ฉันก็ทำเรื่องที่ควรทำแค่นั้นเอง......(-//_//-)"

          "งั้นเหรอ...คิกๆ"

          "หัวเราะอะไร?"

          "เปล่า ไม่มีอะไรร้อก....คิกๆ"

          "อะไรของเธอ......"

ณ มุมหนึ่งในป่าแอปเปิ้ล

          "ฮ้าวววววววววว........น่าเบื่อจังเลยแฮะ...." แซ็ตช์ซึ่งนอนอยู่ใต้ร่มไม้คนเดียวส่งเสียงหาวออกมาด้วยความเบื่อหน่าย "พวกพี่ก็ยังไม่กลับมาซักที...พวกที่เจอกันคราวก่อนก็หายไปเลย........"

          "นี่เรา..........โดนทุกคนทิ้งแล้วงั้นเหรอ.........." จิ้งจอกตัวน้อยบ่นพึมพำออกมาด้วยความเหงาพร้อมกับหยดน้ำตาที่คลอดวงตาทั้ง 2 ดวง

          "บ่นอะไรคนเดียวฮึเจ้าหนู?"

          "!?" เสียงที่ดังมาจากด้านหลังทำให้แซ็ตช์ต้องหันไปมองอย่างรวดเร็ว นั่นเพราะว่าเป็นเสียงที่เขารู้สึกคุ้นเคยมากที่สุด

          "พี่ฮ้าาาาาาาาาาาาบบบบบบ" เมื่อเห็นพี่สาวที่ตนรอคอยอยู่กลับมายืนอยู่ตรงหน้า แซ็ตช์ก็วิ่งเข้าไปกระโดดกอดทันทีด้วยความดีใจ

          "กลับมาแล้วเหรอฮะพี่วิเวียน!! คราวนี้ปล่อยให้ผมรอนานเลยนะฮะ!!"

          "นี่..บอกแล้วใช่มั้ยว่าให้เรียกว่ารุ่นพี่ดีกว่าน่ะ ฉันไม่ใช่พี่ของเธอจริงๆ ซะหน่อย..." วิเวียนพูดพร้อมกับวางแซ็ตช์ที่กอดตัวเองอยู่ลงกับพื้น

          "ก็พี่ดูแลผมมาตลอดเหมือนพี่แท้ๆ เลยนี่ฮะ...ผมชอบพี่ที่สุดเลย!!" คำพูดแบบเด็กๆ ของแซ็ตช์ถึงกับทำให้วิเวียนยิ้มออกอย่างดีใจ ทั้งๆ ที่ปกติแทบจะไม่เคยอารมณ์ดีแบบนี้เลย

          "นี่ น้อยๆ หน่อยเจ้าหนู จะแก่แดดเกินไปละ" โปเกมอนแมงป่องยักษ์ที่กลับมาพร้อมๆ กันพูดแทรกขึ้นมาอย่างอารมณ์เสียกับคำพูดของแซ็ตช์

          "อ้าว..คุณลุงพัชเชอร์ก็กลับมาด้วยเหรอฮะ.. -3-"

          "หมายความว่าไงฟ่ะ..."

          "ด-ด-ด-โดนเด็กหลอกด่าแล้วเอ็ง"

          "ไม่ต้องมาย้ำเฟ้ย ไอ้งูติดอ่าง"

          "พี่กลับมาคราวนี้อยู่เล่นกับผมนานๆ หน่อยนะฮะ ผมมีเรื่องจะโม้ให้พี่ฟังหลายเรื่องเลยล่ะ"

          วิเวียนนิ่งไปสักพักก่อนที่จะพูดออกมา

          "..........ขอโทษนะแซ็ตช์....แต่หลังจากนี้ไป...พี่คงจะมาหาไม่ได้อีกแล้วล่ะ........"

          "เอ๊ะ?" คำพูดของวิเวียนถึงกับทำให้แซ็ตช์นิ่งเงียบไปทันที "ม...หมายความว่าไงฮะ....พ...พี่ล้อผมเล่นใช่มั้ยฮะ..."

          "........." วิเวียนได้แต่นิ่งเงียบไม่พูดอะไร

          "นั่นไง พี่ล้อผมเล่นจริงๆ ด้วย....ฮ่ะๆ"

          ทันใดนั้น วิเวียนก็ยิงลำแสงแช่แข็งไปที่ขาของแซ็ตช์

          "!!!" น้ำแข็งจากลำแสงค่อยๆ แข็งตัวเกาะขาของแซ็ตช์ขึ้นไปเรื่อยๆ จนในที่สุดแซ็ตช์ก็ไม่สามารถที่จะขยับตัวได้

          "พ...พี่จะทำอะไรน่ะฮะ..."

          วิเวียนเดินตรงมายังแซ็ตช์ แล้วย่อตัวลงใช้มือทั้งสองจับหน้าของจิ้งจอกน้อยให้จ้องจาของตน "นี่..ฟังนะ.. หลังจากนี้ไป พี่จะมาหาเธอไม่ได้อีกแล้ว เข้าใจมั้ย..." วิเวียนพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเศร้าสร้อยแต่ก็แฝงไปด้วยความดุดัน

          "ไม่!! ยังไงผมก็ไม่เข้าใจ!! ทำไมล่ะฮะ!! เพราะอะไร!!" แซ็ตช์เริ่มตะโกนออกมาด้วยความสับสนในคำพูดของพี่สาว

          ".....เรื่องนั้น.....พี่บอกไม่ได้......"

          "ถ้างั้นให้ผมไปด้วยนะ!! ผมสัญญาว่าจะไม่กวนเวลาพี่ทำงานเลยฮะ.....นะ...ให้ผมไปด้วยนะฮะ..."

          "เรื่องนั้นยิ่งไม่ได้เด็ดขาด!!!!"

          "!!?" วิเวียนเผลอตะคอกใส่ จนแซ็ตช์สะดุ้งไป

          "อ๊ะ...ขอโทษนะ....." วิเวียนรู้ตัวว่าตนพูดไม่ดีไปจึงกล่าวขอโทษ "ฟังให้ดีนะแซ็ตช์....เมื่อพวกพี่ไปแล้ว ให้เธอไปที่เทรเชอร์ทาวน์ซะ...ไปที่กิลด์ฮีโร่ส์...ที่นั่นจะช่วยดูแลเธอแทนพี่ได้...อาจจะดีกว่าด้วยซ้ำ..."

          "นี่พี่จะไปจริงๆ เหรอฮะ..." แซ็ตช์เริ่มมีน้ำตาคลอเบ้า

          "คิดว่านี่เป็นคำขอร้อง....สุดท้าย....ของพี่นะ..."

          "ฮึก....." น้ำตาของจิ้งจอกน้อยเริ่มไหลลงมาอาบหน้าของเจ้าตัวเอง

          "ถ้างั้นก็......ลาก่อนนะ..........ไปกันเถอะ...พัชเชอร์...แร็พเปอร์...." วิเวียนกล่าวคำอำลา แล้วหันหลังเดินออกไปพร้อมกับผู้ติดตามทั้งสอง

          "ด...เดี๋ยวสิฮะ!!! อย่าทิ้งผมไว้คนเดียวสิ!!" แซ็ตช์ตะโกนรั้งไว้และพยายามที่จะวิ่งตามไป แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เพราะถูกน้ำแข็งตรึงขาไว้อยู่ ได้แต่ส่งเสียงและมองดูพี่สาวที่ผูกพันกันเดินจากไปเรื่อยๆ

          "พี่ฮะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

          "ปล่อยไว้แบบนั้นจะดีจริงๆ เหรอครับท่านหญิง?"

          "ไม่ต้องห่วงหรอก...แถวนี้อากาศอุ่นจะตายไป....อีกสักพักน้ำแข็งก็ละลายไปเองแหละ"

          "ที่พูดถึงน่ะไม่ใช่เรื่องนั้นสักหน่อยนะครับ..."

          "..........หนทางที่ฉันเลือกเดินต่อจากนี้ไปมันอันตรายเกินไปสำหรับเด็กคนนั้น........พวกนายเองด้วยนะ ไม่จำเป็นต้องตามฉันมาหรอก แยกกันตรงนี้เลยก็ได้...."

          "ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ!!! พวกเราร่วมหัวจมท้ายมาด้วยกันตลอดนะครับ!!! จะให้ทิ้งกันไปกลางคันแบบนี้ได้ยังไง!!!"

          "ช-ช-ใช่!! ท่านหญิงไปไหน พ-พ-พวกเราไปด้วย!!"

          "เอ็งเงียบเหอะ รำคาญว้อย!!"

          "หึ..พวกนายนี่มัน..."

          "ถ้าอย่างนั้น พวกเรา AWD ก็ลุยกันเถอะ....."

          "โอ้!!!!"

          ทั้งสามมุ่งหน้าไปตามเส้นทางของตนเองต่อไป นำโดยลีดเดอร์วิเวียน ซึ่งตอนนี้มีน้ำตาเอ่อล้นออกมา ทั้งจากความเสียใจที่ต้องลาจากน้องชายที่น่ารัก และความปลื้มใจที่มีเพื่อนร่วมทีมที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกันแบบนี้ต่อไป....

THE 15th CHAPTER - End

TO BE CONTINUED.....

Link to comment
Share on other sites

อ๊าาา~~แซ็ตช์จังถูกทิ้งซะแล้วหน้าสงสารอ่า~~~T T

ส่วนทางด้านรูเพิร์ตนี่เหมือนมีไรปิดบังไว้แฮะ=w=

Link to comment
Share on other sites

  • 3 months later...

ขออภัยที่ไม่ได้ลงต่อซะนานครับ - -"

----------THE 16th CHAPTER----------

คณะสำรวจกลับมาถึงเทรเชอร์ทาวน์ในเวลาเกือบค่ำ ทั้งหมดต่างก็พาร่างกายที่บาดเจ็บของตัวเองเข้ากิลด์ไปทันที เพื่อที่จะรักษาบาดแผลให้ดีขึ้น

เมื่อจัดการรักษาแผลเรียบร้อยแล้ว ทั้งหมดจึงเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในทุกคนในกิลด์ฟัง

ทุกคนต่างก็ตกใจและประหลาดใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

แต่มีเพียงฮาร์วีย์คนเดียวที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาต่างกับที่เคยเป็น

เท็ตสังเกตเห็นพฤติกรรมของฮาร์วีย์เปลี่ยนไปเช่นนั้นก็เป็นห่วงจึงเข้าไปถาม

"คุณฮาร์วีย์ครับ ไม่เป็นไรแน่นะครับ?"

"อ...อือ...ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก อย่างฉันน่ะ ตายยากอยู่แล้ว ฮ่า ๆ"

ฮาร์วีย์ตอบเท็ตกลับพร้อมกับเสียงหัวเราะ แต่เท็ตเองก็รู้ว่าฮาร์วีย์ไม่อยากให้เขาต้องเป็นห่วงจึงแกล้งหัวเราะไปอย่างนั้นเอง

เท็ตจึงไม่ได้ถามอะไรต่อไป...

หลังวงสนทนาภายในกิลด์จบลง ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน

สมาชิกทีมชาร์มทั้งสามเห็นว่ามืดมากแล้วจึงขอพักแรมที่นี่ก่อนแล้วค่อยออกเดินทางวันพรุ่งนี้

กิลด์มาสเตอร์จึงให้ทั้งสามพักห้องที่ยังว่างอยู่

ฮาร์วีย์ รูเพิร์ต และเท็ตก็กลับไปพักผ่อนที่ห้องของพวกตนเช่นกัน

"งั้นราตรีสวัสดิ์นะ" ฮาร์วีย์พูดกับเพื่อนร่วมทีมทั้งสองก่อนที่จะล้มตัวลงนอน

"นายแปลก ๆ ไปนะตั้งแต่กลับมา เป็นอะไรไป?" รูเพิร์ตที่สังเกตพฤติกรรมของฮาร์วีย์มาพักหนึ่งแล้วก็ได้เอ่ยปากถามขึ้นมา

"ไม่เป็นไรหรอกน่า นอนละ" ฮาร์วีย์ตอบแบบตัดบทแล้วหลับตาลงทันที

".......เออ..."

"ราตรีสวัสดิ์นะครับทั้งสองคน"

ทั้งสามนอนหลับพักผ่อนลงเพื่อรักษาบาดแผล

จนกระทั่งเช้า

เช้าวันนี้เป็นเช้าวันแรกที่ไม่มีเสียงจอร์แดนเข้ามาปลุกถึงในห้อง

คงจะเป็นเพราะเห็นว่าพวกฮาร์วีย์บาดเจ็บกลับมาก๊เลยไม่อยากรบกวน

แต่ทีมนิวสตาร์ทั้งสามก็ตื่นขึ้นมาตามปกติ

ทั้งสามเดินออกมายังห้องโถงก็พบกับทีมชาร์มที่กำลังจะออกเดินทางต่อ

"อ้าว ตื่นกันแล้วเหรอ? พอดีเลย ว่าจะเป็นลาอยู่พอดี" ฮาร์โมนี่กล่าวทักทายอย่างสดใสร่าเริง

"จะไปกันแล้วเหรอครับ?"

"จ้ะ ว่าจะไปสำรวจที่อื่นต่อน่ะ"

"โชคดีนะ นักสำรวจหน้าใหม่ทุกคน พวกเราไปล่ะนะ แล้วเจอกันใหม่" แอชลี่กล่าวลา แล้วทีมชาร์มทั้งสามก็ขึ้นบันไดออกไปสู่นอกกิลด์

"โชคดีนะครับทุกคน"

หลังจากทีมชาร์มออกเดินทางต่อไปแล้ว ทั้งสามก็เดินเข้าห้องอาหารของกิลด์ไปเพื่อทานอาหารเช้า

"เอาล่ะ สำหรับการฝึกในวันนี้ก็งดไปก่อนแล้วกันนะ พักฟื้นร่างกายให้แข็งแรงดีก่อนแล้วค่อยว่ากันใหม่" แพทริคพูดกับทีมนิวสตาร์ในขณะที่กำลังทานอาหารเช้าอยู่

"คร้าบ..." ฮาร์วีย์ก็ตอบรับกลับไปอย่างกวน ๆ นิด ๆ

"ถ้างั้นผมขอออกไปเดินรับลมข้างนอกหน่อยละกัน" รูเพิร์ตพูดขึ้นเพื่อขออนุญาต

"ได้สิ ตามสบายเลยนะทุกคน" กิลด์มาสเตอร์อนุญาต

เมื่อมื้อเช้าผ่านไป ฮาร์วีย์กับเท็ตพักผ่อนอยู่ภายในกิลด์ ส่วนรูเพิร์ตก็ออกมาเดินเล่นนอกกิลด์

เขาเดินไปเรื่อย ๆ จนมาหยุดที่ริมหาดทางทิศใต้ของเทรเชอร์ทาวน์

รูเพิร์ตยืนรับลมอุ่น ๆ จากทะเลอย่างสบายอารมณ์

ขณะที่กำลังนั่งพักผ่อนอยู่บนโขดหินริมหาดอย่างสบายใจนั้น เขาก็เหลือบไปเห็นเงาเล็ก ๆ เงาหนึ่งอยู่ริมหาดอีกฟากตรงข้ามกับเขา

รูเพิร์ตมองดูเงานั้นอยู่พักหนึ่ง แต่เงานั้นก็ไม่มีวี่แววว่าจะขยับเขยื้อนเลยแม้แต่นิดเดียว

ด้วยความสงสัย รูเพิร์ตตัดสินใจเดินไปดู แล้วก็ต้องประหลาดใจ

"น...นาย...ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?"

"ฮ...ฮึก..." โปเกมอนสุนัขจิ้งจอกสีดำหันหน้ามาตามเสียงเรียกพร้อมกับน้ำตาที่นองหน้า ที่แท้ก็แซ็ตช์นี่เอง

"แง้........พี่เค้าทิ้งผมไปแล้วฮะ...." แซ็ตช์ปล่อยโฮออกมาด้วยความเสียใจ

"ฮ...เฮ้...เดี๋ยวสิ...ใจเย็น ค่อย ๆ เล่าเถอะ" รูเพิร์ตพยายามปลอบให้แซ็ตช์คลายความเศร้า

แซ็ทช์เงียบลงแล้วจึงเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเขาให้รูเพิร์ตฟังทั้งน้ำตา

หลังจากที่ได้ได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้รูเพิร์ตฟังแล้ว แซ็ตช์ก็รู้สึกสบายใจขึ้นที่ได้ระบายออกมา

"อย่างงั้นเองหรอกเหรอ....."

"ฮะ..." แซ็ตช์พยักหน้าตอบรับ "พี่บอกให้ผมมาที่นี่ เพราะปลอดภัยกว่าอยู่ในป่าตัวคนเดียว..."

"แล้วนายจะทำยังไงต่อไปล่ะ?"

"......ก็....คงจะอยู่แถว ๆ นี้แหละฮะ... ส่วนของกินก็คงเก็บผลไม้กินเอา...."

"ไม่คิดจะทำอย่างอื่นเลยรึไง?"

"ก็ผมทำอะไรไม่เป็นเลยนี่นา นอกจากลวงตาคนอื่น..."

"เฮ้อ...จริง ๆ เลยนะนายนี่"

"ขอโทษฮะ..." แซ็ตช์พูดขึ้นด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย

".....ถ้างั้นทำไมไม่คิดที่จะฝึกฝนความสามารถของตัวเองบ้างล่ะ?"

"ยังไงฮะ?"

"ทีมฉันน่ะยังต้องการสมาชิกอยู่นะ ลำพังแค่สามคนน่ะยังทำอะไรได้ไม่มากนักหรอก ยิ่งมีหัวหน้าทีมที่ซื่อบื้อติงต๊องไม่เต็มบาทด้วยก็ยิ่งไปกันใหญ่" รูเพิร์ตบ่นขึ้นมาอย่างเสียอารมณ์

"จะให้ผม....ร่วมทีมด้วยเหรอฮะ...?" แซ็ตช์ถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

"ก็แล้วแต่นาย..." แต่รูเพิร์ตก็บอกปัด ๆ

"ตะกี้นายว่าใครซื่อบื้อติงต๊องไม่เต็มบาทห๊ะ!!" มีเสียงดังขึ้นมาจากด้านหลังของทั้งคู่

เมื่อหันไปก็เจอฮาร์วีย์ที่ยืนหน้าฉุนอยู่กับเท็ต

"ก็ตามที่พูดนั่นแหละ..." รูเพิร์ตตอบกลับไปหน้าตาเฉย

"หน็อยแน่ อยากมีเรื่องรึไงเจ้าบ้า!"

"ได้ทุกเมื่ออยู่แล้ว"

ฮาร์วีย์กับรูเพิร์ตแยกเขี้ยวใส่กันเตรียมมีเรื่องได้ทุกเมื่อ

"ไหนว่าอยู่ในกิลด์มันเบื่อก็เลยออกมาเดินเล่นให้สบายใจไงครับ ทำไมกลายเป็นมาทะเลาะกันซะล่ะครับ - -" "

"แง่งงงงง...." ทั้งคู่ยังหน้าผากชนกันแยกเขี้ยวขู่ใส่กันไม่เลิก

"โธ่....อย่าไปใส่ใจเลยนะครับ สองคนนี้เค้าก็แบบนี้แหละครับ.." เท็ตหันไปคุยกับแซ็ตช์ที่มองดูอยู่

"ดีจัง....ผมอยากมีเพื่อนที่สนิทกันแบบนี้บ้างจัง...." แซ็ตช์เปรยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความเหงา

"........." เท็ตได้ยินคำพูดของแซ็ตช์แบบนั้นก็นิ่งเงียบไปสักพัก

"ถ้างั้นก็ไปที่กิลด์มั้ยครับ?"

"ทุกคนเป็นมิตรมากเลยล่ะครับ รับรองว่าไม่เหงาแน่นอน" เท็ตพยายามชักชวนแซ็ตช์ที่เศร้าสร้อยมาที่กิลด์ด้วยกัน

"ผม....จะเข้ากับทุกคนได้...จริง ๆ เหรอฮะ..."

"แน่นอนครับ...."

"...................." แซ็ตช์นิ่งคิดอย่างลังเลอยู่พักหนึ่ง

"ถ้างั้น ผมจะลองดูฮะ!! ผมจะเป็นนักสำรวจที่เก่งแบบพี่ให้ได้เลย!!"

"พยายามเข้านะครับ แล้วก็ยินดีต้ิอนรับนะครับ"

"ขอบคุณนะฮะ!!"

โซรัวตัวน้อยตัดสินใจเข้าร่วมทีมสำรวจกับพวกเท็ต โดยมีจุดประสงค์ที่จะแสวงหาเพื่อนและมิตรภาพไปพร้อม ๆ กับการเติบโตเป็นนักสำรวจที่มีฝีมือเหมือนอย่างพี่สาวที่เขานับถือ......

'พี่ครับ...ในที่สุดผมก็มีเพื่อนแล้วนะครับ....'

1 ชั่วโมงผ่านไป...

ฮาร์วีย์ & รูเพิร์ต : (ยังคงแยกเขี้ยวใส่กัน) แง่งงงงงงงง

เท็ต : ทั้งสองคนพอเถอะครับ... - -"

THE 16th CHAPTER - End

TO BE CONTINUED.....

Link to comment
Share on other sites

มาอ่านแล้วเนอว์~~เหอๆๆ ทีมของฮาร์วี่ย์ได้สมาชิกเพิ่มอีกแล้วสินะ

ไม่ต้องห้ามหรอกเท็ต ห้ามยังไงฮาร์วีย์กะรูเพิร์ตคงแยกเขี้ยวใส่กันทั้งวันอยู่ดีล่ะมั๊งเนี่ย = ="

Link to comment
Share on other sites

  • 4 weeks later...

----------THE 17th CHAPTER----------

เช้าวันใหม่มาถึงพร้อมด้วยอากาศที่สดใสอย่างทุก ๆ วัน

โปรแกรมฝึกฝนของนิวสตาร์ก็เริ่มขึ้นอีกครั้งพร้อมกับสมาชิกใหม่

"ฟังนะ สำหรับการฝึกฝนวันนี้ก็เอาของง่าย ๆ ก่อนก็แล้วกัน เด็กใหม่จะได้เรียนรู้พื้นฐานของนักสำรวจไปด้วย" แพทริคอธิบายรายละเอียดของการฝึกในวันนี้ให้ทีมนิวสตาร์ฟังอย่างง่าย ๆ

"ขึ้นชื่อว่าเป็นนักสำรวจ แน่นอนว่าต้องชำนาญในการสำรวจ ต้องมีการเดินทางไปตามที่ต่าง ๆ เพื่อปฏิบัติภารกิจที่มีให้สำเร็จ งานที่ให้พวกนายไปทำมาก่อนหน้านี้ก็เพื่อฝึกทักษะนี้ไงล่ะ...."

"ในเมื่อมีสมาชิกใหม่เข้ามาอีกก็คงต้องให้ฝึกฝนทักษะนี้อีกรอบละกันนะ" แพทริคเริ่มเข้าเรื่องสิ่งที่จะให้พวกฮาร์วีย์ทำในวันนี้

"ว่ามาได้เลยครับ พวกเราพร้อมเสมอ!! เนอะ!!" ฮาร์วีย์เองก็ดูเหมือนจะพร้อมเต็มที่แล้วเช่นกัน อาการบาดเจ็บคงจะหายสนิทแล้ว

คนอื่น ๆ ในทีมก็พนักหน้าตอบรับแสดงถึงความพร้อมเช่นกัน

"ถ้างั้นก็ฟังให้ดี..." แพทริคจึงเริ่มสาธยายต่อทันที

จนกระทั่งแพทริคพูดจบ

ทีมนิวสตาร์ทั้งสี่ก็ออกเดินทางไปยังสถานที่ที่ได้รับมอบหมายงานมาทันที

โดยสถานที่ปฏิบัติงานในครั้งนี้ก็คือถ้ำน้ำตกที่อยู่ไม่ไกลมากนัก

ทั้งสี่เดินทางตามแผนที่มาจนกระทั่งมายืนอยู่ด้านหน้าน้ำตกขนาดใหญ่

"ถึงซะที เหนื่อยชะมัด"

"แล้วต้องทำไงต่อล่ะฮะ?"

"ก่อนอื่นก็คงต้องหาทางเข้าก่อนล่ะนะ..."

"แต่ว่าไม่เห็นจะมีถ้ำหรือทางเข้าอยู่ตรงไหนเลยนี่ครับ มีแต่น้ำตก"

ทั้งสี่พยายามมองหาทางเข้าถ้ำน้ำตกที่แพทริคบอกมา แต่มองไปรอบ ๆ ก็มีแต่น้ำตกกับหน้าผาเท่านั้นเอง

"ยังไงกันแน่เนี่ย? ไม่เห็นจะมีถ้ำอย่างที่บอกเลยนี่นา หลอกกันรึเปล่าฟ่ะ!!" ฮาร์วีย์ที่เริ่มอารมณ์บูดบ่นขึ้นมาเสียงดัง

"ในแผนที่ไม่มีอะไรบอกเลยเหรอครับคุณรูเพิร์ต?" เท็ตหันไปถามรูเพิร์ตที่ยืนดูแผนที่อยู่

".....ไม่ีมี...." รูเพิร์ตก็ตอบกลับมาเฉย ๆ

"ว้อย!! นี่มันยังไงกันฟ่ะ!!" ฮาร์วีย์ที่อารมณ์บ่จอยเต็มที่เดินเตะนู่นเตะนี่ไปเรื่อยเพื่อระบายอารมณ์

ก้อนหินก้อนหนึ่งที่ฮาร์วีย์เตะไปอย่างเต็มแรงผ่านทะลุน้ำตกไป

"หืม?" รูเพิร์ตรู้สึกอะไรได้บางอย่างหลังจากที่หินก้อนนั้นผ่านน้ำตกไปแล้ว

"ตะกี้นี้มัน...."

"มีอะไรเหรอฮะ?"

รูเพิร์ตไม่ได้ตอบคำถามของแซ็ตช์ เขารวบรวมสมาธิ เกิดคลื่นพลังก่อตัวขึ้นระหว่างมือทั้งสองข้างที่ผสานกัน

"จ..จะทำอะไรน่ะฮะ!!!?"

"ย้ากกกกก!!!!!!"

รูเพิร์ตยิงคลื่นพลังฝ่าเข้าไปในน้ำตก

"หืม?......แว้ก!!!!" ฮาร์วีย์ที่ยืนอยู่ด้านหน้าน้ำตกก็ตกใจจนกระโดดหลบแทบไม่ทัน

"ทำอะไรของแกฟ่ะ!! เจ้าบ้า!!" ฮาร์วีย์หันมาตวาดใส่รูเพิร์ต

"ใช่จริง ๆ ด้วย..." จู่ ๆ รูเพิร์ตก็พูดขึ้นมาเฉย ๆ ทำให้เท็ตเกิดความสงสัยจนต้องถาม

"อ..อะไรเหรอครับ"

"เสียงไงล่ะ เมื่อกี้นี้นายได้ยินเสียงตูมหรืออะไรเทือกนี้บ้างมั้ยล่ะ?"

"ไม่มีนี่ฮะ มีแต่เสียงน้ำ"

"นั่นล่ะที่แปลกล่ะ ปกติถ้าคลื่นพลังนั่นไปกระทบกับหน้าผาข้างหลังนั่นล่ะก็ ต้องมีเสียงตูมใช่มั้ย แต่กลับไม่มีเสียงนั้นเลย" รูเพิร์ตตั้งข้อสังเกตถึงความผิดปกติของเสียงที่น่าจะเกิดขึ้น

"งั้นก็หมายความว่า......."

"ใช่..... ด้านหลังน้ำตกนี่ไม่มีหน้าผาที่จะรับคลื่นพลังลูกนั้นเลยไงล่ะ คงจะเป็นถ้ำที่ลึกพอดูเลยล่ะ....."

ข้อสันนิษฐานของรูเพิร์ตทำให้ทุกคนเริ่มเชื่อแล้วว่ามีถ้ำอยู่ด้านหลังน้ำตกจริง ๆ

"เจอทางไปต่อแล้วมันก็ดีอยู่หรอก.... ว่าแต่เอ็งจะไม่ขอโทษที่ปล่อยคลื่นพลังเฉียดหัวตูไปเลยรึไงเฮ่ย!!" ฮาร์วีย์เริ่มโวยวายขึ้นมาอีกครั้งเพราะยัวะที่รูเพิร์ตยังไม่ขอโทษตัวเอง

"ช่วยไม่ได้ โทษทีละกัน..." รูเพิร์ตกล่าวขอโทษด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"จริงใจหน่อยเซ่!!"

"พอก่อนเถอะครับคุณฮาร์วีย์..." เท็ตรีบห้ามก่อนที่เรื่องจะไปกันใหญ่

"แล้วเราจะเข้าไปข้างในนั้นได้ไงล่ะฮะ?" แซ็ตช์ถามด้วยความสงสัย เพราะระหว่างทางเข้ากับที่ที่พวกเขาอยู่นั้นมีน้ำตกขนาดใหญ่กั้นอยู่

"ก็คงจะต้องฝ่าน้ำตกเข้าไปนั่นล่ะนะ..." รูเพิร์ตพูดขึ้น

"หา!!!" เท็ตกับแซ็ตช์ร้องขึ้นพร้อมกันเพราะตกใจกับคำพูดของรูเพิร์ต

"เอาไงเอากันสิ งั้นฉันไปก่อนนะพวก..." ฮาร์วีย์พูดจบก็กระโจนเข้าไปในน้ำตกทันที

"ด...เดี๋ยวก่อนสิครับ!!"

ซ่า...

เท็ตห้ามไว้ไม่ทัน ฮาร์วีย์กระโจนหายเข้าไปแล้ว

แต่สักพักก็มีเสียงของฮาร์วีย์ดังออกมาจากหลังน้ำตก

"เฮ้!!! ตรงนี้มีถ้ำใหญ่เบ้อเริ่มเลยล่ะ!! รีบ ๆ เข้ามาซะทีเซ่พวกนาย!!"

"งั้นฉันไปก่อนนะ พวกนายรีบตามมาล่ะ..." พูดจบรูเพิร์ตก็กระโดดเข้าน้ำตกตามไปอีกคน

ซ่า......

"ฮึบ.." รูเพิร์ตกระโดดลงมายังอีกฝั่งอย่างปลอดภัย

"นายเดาไว้แม่นเป๊ะเลยนะเนี่ย..."

"ของมันแน่อยู่แล้ว"

แต่ที่ด้านนอกนั้น เท็ตกับแซ็ตช์ยังลังเลอยู่ ไม่กล้ากระโดดเข้ามา

"ร...เราจะทำไงกันดีล่ะฮะ...? ผ..ผมกลัว..." แซ็ตช์ถามความเห็นของเท็ต

"ผ..ผมเองก็....." แต่เท็ตเองก็ยังกล้า ๆ กลัว ๆ อยู่เหมือนกัน

"เฮ้!!! พวกนายรีบเข้ามาเซ่!!!" ฮาร์วีย์ที่อยู่อีกฝั่งตะโกนเร่งทั้งคู่

"ก...ก็มันน่ากลัวนี่นา!!!"

"ถ้าแค่นี้นายยังไม่กล้า แล้วนายจะเป็นนักสำรวจได้ยังไงล่ะห๊าา!!"

"ก...ก็.."

คำพูดของฮาร์วีย์ทำให้ทั้งคู่ต้องฉุกคิด

เท็ตลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะตัดสินใจ

"ไปกันเถอะครับคุณแซ็ตช์" เท็ตหันมาพูดกับแซ็ตช์

"อ...เอาจริงเหรอฮะ..." แต่แซ็ตช์เองก็ยังลังเล

"รับรองว่าไม่เป็นไรแน่ครับ" เท็ตพูดให้กำลังใจกับแซ็ตช์

โซรัวน้อยคิดไปคิดมาแล้วจึงตัดสินใจได้

"ต...ตกลงฮะ...ผมจะลองดู..."

"ถ้างั้นพวกเรากระโดดเข้าไปพร้อม ๆ กันเลยนะครับ"

"ฮะ!!"

"เอาล่ะ 1.......2..........3!!!!!!!!"

หลังจากที่เท็ตให้สัญญาณ ทั้งคู่ก็วิ่งกระโจนเข้าไปในน้ำตกพร้อม ๆ กันอย่างรวดเร็ว

ซ่า.....

จนสามารถทะลุผ่านมาถึงอีกฝั่งได้อย่างปลอดภัย

"ว...หวา....." ทั้งคู่เสียหลักตอนลงไปหน่อยจนล้มลง

"ชักช้ากันจริงนะพวกนาย"

"ข..ขอโทษด้วยนะครับทั้งสองคน" เท็ตกล่าวขอโทษขณะที่ค่อย ๆ ลุกขึ้น

"เอาน่า ไม่เป็นไรก็ดีแล้วล่ะ พักก่อนมั้ย?"

"ไม่เป็นไรฮะ ไปต่อเลยดีกว่า"

"ถ้างั้นล่ะก็.............นิวสตาร์เดินหน้า!!" ฮาร์วีย์ทำหน้าที่ผู้นำทีมอีกครั้งโดยการให้สัญญาณแก่สมาชิกทีม

"โอ้!!" สมาชิกทั้งสามเองก็ขานรับกับคำสั่งของผู้นำเช่นกัน

หลังจากนั้นทั้ง 4 คนก็เดินหน้าต่อไปเพื่อทำภารกิจให้สำเร็จ

THE 17th CHAPTER - End

TO BE CONTINUED.....

Link to comment
Share on other sites

เอถ้ำนี้คุ้นๆนะ....^^

คงไม่เจอเพรชยักษ์หรอกนะ....เหอๆๆๆ

Link to comment
Share on other sites

นี่ข่อยบ้านนอก ขนาดที่ว่า เพิ่งรู้ว่าท่านมีฟิคหรอนี่!?

//โดนรุมยำปลากระป๋องตราสามแม่ครัวยืนชู2นิ้ว

เป็นเรื่องที่น่าติดตามมากงับ ถึงข่อยจะไม่ได้อ่านแต่แรกก็เถอะแต่จะพยายามอ่านตั้งแต่แรกน่อ

Link to comment
Share on other sites

เอถ้ำนี้คุ้นๆนะ....^^

คงไม่เจอเพรชยักษ์หรอกนะ....เหอๆๆๆ

เจอแน่ๆ :pika11: และต้อมีใครซักคน...

มือบอนไปแกะมันออก

Link to comment
Share on other sites

ไม่ได้อ่านนานไป ชักลืมตัวละครซะแล้วสิ  :pika05:

Link to comment
Share on other sites

----------THE 18th CHAPTER----------

หลังจากที่เข้าถ้ำมาได้อย่างยุ่งยากนิดหน่อย ทีมนิวสตาร์ทั้ง 4 คนก็เดินเข้ามาในถ้ำน้ำตกนี้เรื่อย ๆ

ภายในถ้ำที่ค่อนข้างมืดก็ได้เปลวไฟจากหางของหัวหน้าทีมเป็นไฟส่องทาง

ระหว่างทางก็เจออุปสรรคเป็นเส้นทางที่ยากลำบากบ้าง หน้าผาบ้าง ทางขาดบ้าง

แต่ทั้งหมดก็ฝ่าอุปสรรคทั้งหมดมาได้จนถึงด้านในสุดของถ้ำ

"ดูเหมือนว่าจะสุดทางแล้วนะ"

"อืมมม.....ไม่มีทางอื่นแล้วงั้นเหรอ?" ฮาร์วีย์ใช้ไฟที่หางตัวเองส่องไปรอบ ๆ

ด้านในสุดของถ้ำเป็นห้องโถงโล่ง ๆ ที่เมีเส้นทางน้ำขนาบอยู่ ด้านหน้าเป็นกำแพงหินที่ไม่มีทางออก

"ไม่เห็นจะมีวี่แววของน้ำพุร้อนแบบที่คุณแพทริคบอกมาเลยนะครับ"

"นั่นสิฮะ"

"คุณนกช่างจ้อนั่นบอกให้เราเข้ามาที่นี่เพราะเป็นทางผ่านไปน้ำพุร้อนนั่นนี่นา" ฮาร์วีย์นึกถึงภารกิจที่แพทริคมอบหมายให้มา

"ไปตามเส้นทางนี้แล้วพวกนายจะเจอถ้ำน้ำตก เข้าไปในถ้ำจนสุดทาง แล้วพวกนายก็ต้องไปที่บ่อน้ำพุร้อนที่ท่านผู้เฒ่าโคตัส (Torkoal) อาศัยอยู่ นำของสิ่งหนึ่งมาจากท่านเพื่อแสดงว่าพวกนายทำภารกิจนี้สำเร็จ เข้าใจมั้ย?"

"แล้วไอ้น้ำพุร้อนที่ว่านั่นมันไปยังไงล่ะฟ่ะ!!" ฮาร์วีย์เริ่มโวยวายอีกครั้งเมื่อหาทางไปต่อไม่เจอ

"เลิกโวยวายซะทีได้มั้ยเจ้าบ้า..."

"ว่าไงนะ!!"

"มาช่วยกันคิดหาทางกันเถอะครับ"

"จะลองติดต่อกลับไปดูมั้ยฮะ? ไหน ๆ เราก็พกโปเกเกียร์มาด้วยแล้วนี่..."

"ไม่เอาหรอก!! พวกเราเป็นทีมสำรวจนะ ต้องทำภารกิจให้สำเร็จด้วยตัวเองสิ!!"

"เอางั้นเหรอฮะ..."

"ใช่ แบบนี้แหละดีแล้ว.."

ทุกคนเริ่มช่วยกันหาทางอีกครั้งโดยอาศัยเปลวไฟจากหางของฮาร์วีย์ช่วยส่องภายในให้สว่าง

"อื๋อ....อ๊ะ!! ทุกคนครับ!! ทางนี้!!" ดูเหมือนว่าเท็ตจะเหลือบไปเห็นบางอย่างเข้า

"มีอะไรเหรอเท็ต? เฮ้ย!! นั่น!!" ทุกคนเดินเข้ามาตามเสียงเรียกของเท็ต แล้วก็ต้องตกตะลึงเมื่อเห็นอัญมณีชิ้นโตอยู่ภายในถ้ำ

"บ..เบ้อเริ่มเลย..."

"อะฮ้า...นี่ล่ะมั้งของที่ต้องเอากลับไปน่ะ..." ฮาร์วีย์แสดงความคิดเห็น

"เอ๋? แต่ว่าไม่เห็นมีน้ำพุร้อนหรือว่าท่านผู้เฒ่าเลยนะครับ?" เท็ตตั้งข้อสงสัยขึ้น เพราะสถานการณ์เริ่มไม่ตรงกับที่แพทริคบอกมา

"ท่านผู้เฒ่าอาจจะเข้ามารอนานจนเบื่อแล้วก็เลยวางของแล้วกลับไปแล้วก็ได้นี่นา ส่วนน้ำพุร้อนก็..................................................ช่างมันเต๊อะ..." ฮาร์วีย์เริ่มแถคำตอบ

"มันจะเป็นอย่างนั้นเร้อ... = = "

"เอาล่ะ ขนเพชรนี่ออกไปกันเถอะ จะได้เสร็จงาน ^^ "

"ของใหญ่ขนาดนี้นายจะเอากลับไปยังไงไม่ทราบ?" รูเพิร์ตแย้งขึ้น เพราะเพชรมีขนาดใหญ่เกินไปที่จะขนออกไปได้

"เอาน่า แบกออกไปก่อนเถอะน่า..." ฮาร์วีย์ก็ตอบแบบขอไปที

"นายนี่มัน..."

ทั้งสี่จึงเข้ามาช่วยกันยกเพชรก้อนใหญ่นั้น

"เอ้าฮึบ!!!"

ทั้งสี่ออกแรงเต็มที่เพื่อยกขึ้น แต่เพชรก็ไม่มีทีท่าว่าจะขยับแม้แต่น้อย

จนกระทั่งหมดแรงในที่สุด

"แฮ่่ก ๆ ..... ท...ทำไมหนักขนาดนี้ฟ่ะ..."

"แบบนี้คงเอากลับไปไม่ไหวหรอกครับ"

"ขืนเอาไปได้เหนื่อยตายก่อนถึงเมืองแน่เลยฮะ..."

"เฮ้อ...เหนื่อยชะมัดเลย ฉันขอพักก่อนละกันนะ.." ฮาร์วีย์นั่งพิงเพชรชิ้นนั้นเพื่อพักเหนื่อย

กริ๊ก

"เฮะ?" ฮาร์วีย์รู้สึกได้ว่าเพชรนั้นเอียงไปข้างหลังเมื่อตัวเองพิง

ครืนนนนนนน

เมื่อสิ้นเสียงกริ๊กก็ตามมาด้วยเสียงครืนและแรงสั่นสะเทือน

"น...นี่มันเกิดอะไรขึ้นครับเนี่ย?"

"ถ...ถ้ำจะถล่มแล้ว!!!"

"เจ้าบ้า แกไปกดอะไรซี้ซั้วรึเปล่าฟ่ะ!!"

"เปล่าเฟ้ย!! แค่นั่งพิงเองนะ!!"

ขณะที่ทั้งสี่กำลังตื่นตระหนกอยู่นั้น..

ก็ได้มีกระแสน้ำจำนวนมหาศาลไหลมาอย่างรวดเร็วจากด้านข้างของถ้ำ

"แว้กกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!" "เหวอ!!!!!!!!!!" "จ๊ากกก!!" "อุ๊บ!!"

ทั้งสี่ถูกน้ำพัดออกไป.......

THE 18th CHAPTER - End

TO BE CONTINUED.....

Link to comment
Share on other sites

เอ๋า...โดนพัดไปซะแหล่ว...

ต้องโดนน้ำพัดไปเจออะไรบ้างอย่างแน่ๆเลย...หรือถ้าผิดคาดจริงอาจโดนพัดออกนอกถ้ำ...

Link to comment
Share on other sites

----------THE 19th CHAPTER----------

"แว้กกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!"

ทั้งสี่ถูกพัดมาตามกระแสน้ำเรื่อยทาง จนถูกน้ำดันขึ้นมาโผล่ออกมาบนปากภูเขาเล็ก ๆ ลูกหนึ่ง

"อ....ออกมาได้แล้ว!!!"

แต่ทันใดนั้น กระแสน้ำที่ดันออกมาก็หยุดไปซะดื้อ ๆ

ทำให้ทั้งสี่ที่ลอยเคว้งอยู่กลางอากาศดิ่งลงพสุธาทันที

"ว้ากกกกกกกกกกกกกกก!!!"

ตูมมมม

แต่โชคยังดีที่ด้านล่างมีน้ำ จึงไม่บาดเจ็บ

"ทุกคนปลอดภัยนะครับ..?" เท็ตถามสมาชิกคนอื่นด้วยความเป็นห่วง

"ม...ไม่เป็นไรฮะ"

"ฉันก็ปกติดี.."

"ต...แต่ฉันเป็น....โอย..." มีเพียงฮาร์วีย์คนเดียวที่ลงผิดท่า หัวจึงกระแทกเข้ากับพื้นใต้น้ำที่ค่อนข้างตื้นพอสมควร

"ม...ไม่เป็นไรนะครับ..."

"ไม่เป็นไรอะไรเล่า ปูดเบ้อเริ่มเนี่ย...!!"

"แต่เป็นผมคงหัวแตกไปแล้วล่ะฮะ =A= " แซ็ตช์บ่นพึมพำคนเดียวเบา ๆ

"โฮ่ ๆ......... มีแขกมาอย่างนั้นเรอะ....."

"??"

มีเสียงแหบ ๆ ของคนแก่เสียงหนึ่งดังมาทางเนินเขาที่พวกฮาร์วีย์ถูกน้ำดันออกมา

"มาจากไหนกันล่ะเด็ก ๆ ทั้งหลาย... โฮ่ ๆ"

"ร...หรือว่าคุณก็คือ....ท่านผู้เฒ่าโคตัส...ใช่รึเปล่าครับ?" เท็ตถามออกไปเพื่อยืนยันให้แน่ใจ

"หือ? ผู้เฒ่าโคตัส..? ข้าน่ะเรอะ?.....อืมมมมมมมมมมม........" ท่านผู้เฒ่านิ่งเงียบไปสักพัก

"อ้อใช่ ๆ !! รู้สึกว่าคนส่วนมากจะเรียกข้าแบบนั้นนะ โฮ่ ๆ"

"=A= อะไรกันเนี่ยตาแก่นี่..."

"จะว่าไปน้ำนี่ก็อุ่นนะ.... น่าจะเป็นน้ำพุร้อนที่เราหาอยู่.... เขาก็น่าจะเป็นผู้เฒ่าโคตัสจริง ๆ ไม่ผิดตัวแล้วล่ะ..." รูเพิร์ตสาธยายให้เพื่อนร่วมทีมฟัง

"ถ้างั้นก็เข้าเรื่องเลยดีกว่า..."

พูดจบ ฮาร์วีย์และเพื่อน ๆ ก็เดินเข้าไปหาท่านผู้เฒ่าทันที

"อ...เอ่อ..ท่านผู้เฒ่าโคตัสสินะครับ? พวกผมมาจากกิลด์ฮีโร่ส์ครับ..." เท็ตเริ่มอธิบายถึงที่มาของพวกตนทันที

"กิลด์ฮีโร่ส์? .....................ที่ไหนเรอะ?"

"เอ๊า...ก็กิลด์นักสำรวจในเทรเชอร์ทาวน์ไงล่ะท่าน... ไม่รู้จักเหรอ?"

"กิลด์นักสำรวจ? เทรเชอร์ทาวน์?..............อ้อ!! กิลด์นั้นนี่เอง นึกออกแล้ว"

"สงสัยความจำคงจะเสื่อมถอยแล้วล่ะมั้ง..."

"ค...คือว่า...พวกเรามาที่นี่เพื่อทำภารกิจเป็นการฝึกฝนการเป็นนักสำรวจน่ะครับ ภารกิจก็คือให้มาพบท่านผู้เฒ่าที่นี่แล้วก็นำของอย่างนึงกลับไปเป็นหลักฐานน่ะครับ..." เท็ตอธิบายถึงภารกิจให้ผู้เฒ่าฟัง

"ของอย่างนึง? แล้วมันอะไรล่ะ?" ผู้เฒ่าเริ่มทำให้ทุกคนปวดหัวอีกครั้ง

"อ...เอ่อ... อะไรก็ได้มั้งฮะ... คุณแพทริคไม่ได้ระบุไว้นี่นา...."

"แพทริค? อ๋อ!! ข้านึกได้ละ รอแป๊บนึงนะ โฮ่ ๆ"

ดูเหมือนว่าผู้เฒ่าจะนึกอะไรบางอย่างออก จึงเดินกลับเข้าไปในถ้ำซึ่งเป็นที่พักของตนเพื่อไปหยิบของบางอย่าง

"เอ....อยู่ไหนกันหนอ...แก่แล้วตาไม่ค่อยดีซะด้วย......" ผู้เฒ่าเต่า (?) คุ้ยหาของอยู่พักใหญ่

"อ๊ะ เจอแล้ว ๆ ...." เมื่อเจอของที่ต้องการ ผู้เฒ่าโคตัสก็คาบออกมาจากถ้ำทันที

"ขอโทษที่ให้รอนานนะเด็ก ๆ โฮ่ ๆ" ผู้เฒ่าวางของลงไว้ข้างตัวแล้วทักพวกฮาร์วีย์อีกครั้งหนึ่ง

"ไม่เป็นไรครับ แหะ ๆ" ฮาร์วีย์ยิ้มแหย ๆ ตอบกลับ 'นึกว่าเผลอหลับไปแล้วนะเนี่ย หายไปเกือบครึ่งชั่วโมง.... = = '

"เอ้านี่...ของที่พวกเจ้าต้องการ โฮ่ ๆ " เท็ตเดินไปรับของมาจากท่านผู้เฒ่า แล้วนำกลับมาดูกับพวก

"หืม? แผ่นหินเหรอ...?"

"คุ้น ๆ รูปร่างแบบนี้ ขนาดประมาณนี้..."

"เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะครับ..."

"อืม...." ฮาร์วีย์ รูเพิร์ต และเท็ตพยายามนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้

"ฮ้า!!!!!" ทั้งสามร้องขึ้นพร้อมกัน

"ทุกคนเป็นอะไรไปฮะ?"

"นึกออกแล้ว!! หินแบบนี้มันเหมือนกับที่เราเจอที่หาดตอนนั้นเลยนี่นา!!"

"ใช่ครับ!! ต่างกันแค่สีเท่านั้นเอง"

"ที่ถ้ำตอนนั้นก็ใช่นะ.."

"โฮ่ ๆ เมื่อวานข้าเจอเข้าโดยบังเอิญแถว ๆ นี้น่ะ ก็เลยติดต่อไปที่กิลด์ของพวกเจ้าเพื่อตรวจสอบน่ะ... ที่กิลด์ก็เลยบอกว่าจะส่งคนมารับไป แต่ข้าก็ไม่นึกว่าจะเป็นเด็กใหม่ของกิลด์อย่างพวกเจ้านะนี่..." ท่านผู้เฒ่าโคตัสอธิบายถึงเหตุผลที่มอบแผ่นหินนั้นให้

"ตรวจสอบ? ทำไมถึงต้องตรวจสอบด้วยล่ะฮะ? ก็แค่แผ่นหินธรรมดาไม่ใช่เหรอ?" แซ็ตช์ถามด้วยความสงสัย

"เพราะข้าคิดว่ามันไม่ใช่แค่แผ่นหินธรรมดาน่ะสิ.." ท่านผู้เฒ่าพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

"เอ๋? ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะครับ?"

"ทำไมน่ะเรอะ?................." ท่านผู้เฒ่าทิ้งช่วงคำพูดไป

"ลางสังหรณ์ของคนแก่ล่ะมั้ง โฮ่ ๆ ๆ"

"หา?"

"เอาเป็นว่า...พวกเจ้าทำภารกิจสำเร็จแล้วนะ รีบกลับกันก่อนจะมืดค่ำไม่ดีกว่าเรอะ?" ท่านผู้เฒ่าแนะนำด้วยความเป็นห่วง

"นั่นสินะครับ.."

"แล้วพวกเราจะกลับกันยังไงล่ะครับ? ที่นี่อยู่ตรงไหนก็ไม่รู้..."

"คงไม่ใช่ว่าต้องปีนเนินแล้วมุดกลับไปทางเดิมนะฮะ..."

"ฉันไม่เอาด้วยคนนึงล่ะ"

ทีมนิวสตาร์ต้องปวดหัวกันอีกครั้งเมื่อไม่รู้ว่าจะกลับทางไหนดี

"โฮ่ ๆ เดินลงไปตามทางข้างหน้านี่เดี๋ยวเดียวก็ถึงแล้วล่ะนะ.... ไม่ต้องกังวลไปหรอก..." ท่านผู้เฒ่าชี้ทางให้

"เอ๋ งั้นเหรอครับ ขอบคุณมากนะครับท่านผู้เฒ่า" เท็ตกล่าวคำขอบคุณ

"โฮ่ ๆ ๆ ไม่เป็นไรหรอก"

"ถ้างั้นพวกเรากลับกันเถอะ ลานะครับท่านผู้เฒ่า..." ฮาร์วีย์กล่าวคำอำลากับผู้เฒ่าเต่า (?)

"โฮ่ ๆ ๆ ขอให้โชคดี"

หลังจากนั้น ทีมนิวสตาร์ทั้งสี่ก็รีบเดินทางกลับทันทีเพื่อนำแผ่นหินไปให้แก่แพทริคเป็นหลักฐานแสดงว่าพวกเขาทำภารกิจสำเร็จ

"แล้วเด็กพวกนั้นเป็นใครกันหว่า?" ผู้เฒ่าบ่นพึมพำคนเดียวหลังจากที่นิวสตาร์คล้อยหลังไป..... (โรคขี้ลืมกำเริบ)

THE 19th CHAPTER - End

TO BE CONTINUED.....

Link to comment
Share on other sites

ตาเฒ่าโคตัสนี่คล้ายเราแฮะ ลืมโน่นนี่บ่อยๆ=w="

Link to comment
Share on other sites

Please sign in to comment

You will be able to leave a comment after signing in



Sign In Now
  • Recently Browsing   0 members

    • No registered users viewing this page.

×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use and Privacy Policy. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue.