Presequence [Completed]

[Tym]

เพิ่งได้มาตามอ่านย้อนหลัง *-*

สนุกมากเลยครับผม ลึกลับน่าติดตามดี

Dark Matter มันคืออะไรกันแน่นะ รอติดตามตอนต่อไปนะครับ

[Mocoron]

//me นั่งขำประโยค"เทพขับรถเป็น"(เส้นตื้นไปไหน)

เนื้อเรื่องลึกลับน่าติดตามเหมือนเคยฮะ~

ใครว่าอ่านไม่ลื่น ไหลลื่นกำลังดีนะเราว่า

[epOchs]

เจอกันอีกละครับ อัพช้าอีกแล้วด้วย

ความจริงก็กลัวเหมือนกันนะเนี่ยว่าจะไม่มีคนอ่านแล้ว ค่อนข้างเงียบ T_T

ก็ขอบคุณที่ยังติดตามกันอยู่นะครับ เอาล่ะ มาพบกับตอนที่ค่อนข้างยาว(ยาวกว่าตอนที่แล้วละกัน)กันเลยดีกว่า

Chapter 6 : Confrontation [Part1].

ศูนย์วิจัยนิวเคลียร์ฟิสิกส์อาบาโดที่อยู่ทางตอนเหนือของเมืองนั้นตั้งอยู่บนพื้นที่ขนาดกลางๆ อยู่ห่างจากเมืองไปไกลพอที่ชาวเมืองไม่สังเกตเห็นหรือแม้แต่ได้ยินอะไรถ้าเกิดการระเบิดขึ้น ตัวศูนย์วิจัยมีหลายอาคารก็จริง แต่มันไม่ใช่ศูนย์วิจัยที่มีชื่อเสียงอะไรนัก แทบไม่มีคนรู้จักที่นี่ อันที่จริงไม่เคยมีนักวิจัยที่โด่งดังของประเทศเคยมาที่นี่ด้วยซ้ำ ดังนั้นจึงไม่ค่อยมีคนรู้ว่ามีเครื่องเร่งอนุภาคอยู่ที่นี่ด้วย

เครื่องเร่งอนุภาคของที่นี่ไม่ได้ใหญ่โตอะไร มีรัศมีของท่อเร่งอนุภาคเพียงไม่กี่ร้อยเมตร แต่ก็มีพลังพอจะทดลองกับอนุภาคที่ต้องเร่งให้ความเร็วสูงมากๆได้

...หรือกระทั่งมีพลังพอใช้มันทดสอบอาวุธในด้านรังสี หรือแม้แต่ระเบิดอะตอมได้...

ถ้าหากจะคิดๆดูแล้ว สถาบันวิจัยที่ไม่ค่อยมีคนรู้จัก กลับมีเครื่องเร่งอนุภาคที่มีพลังงานในระดับที่เรียกได้ว่าไม่ต่ำเลย งบประมาณในการสร้าง ดูแลรักษานั้น มาจากไหนกัน?

===========================

ยามของศูนย์วิจัยเหลือบดูเวลาจากนาฬิกาบนโต๊ะ '00:02'  ก่อนจะแอบหาวแบบไม่เปิดปากแล้วเดินออกไปนอกป้อมยามเพื่อสูดอากาศ

เขาไม่ได้อยากมาประจำการที่นี่หรอก เขาอยากไปที่ธนาคารหรือโรงพยาบาลที่อยู่ในตัวเมืองมากกว่า หรืออะไรที่เหมาะกับการที่เขาได้ฝึกหนักกับการเป็น"ยาม"จากบริษัทที่ดีที่สุดของประเทศ ' แต่ก็นะ ' เขาคิดพลางยักไหล่ 'เงินดีนี่นา'

อันที่จริงเงินที่ได้นั้นมันสูงมาก บางทีอาจจะสูงเกินไปสำหรับการเฝ้ายามแบบเนือยๆสบายๆกับสถานที่เงียบเหงาและไม่ได้ดึงดูดโจรขโมยอะไรเหมือนธนาคาร แต่เขาก็ไม่ได้คิดจะถามอะไร บางทีการที่เขาไม่ถามอาจจะดีซะกว่าสำหรับตัวเขาเอง และคงเป็นเหตุผลที่เขาได้งานนี้ต่อเนื่องมาหลายปีแล้ว

เขาสะดุ้งออกจากภวังค์ เขาเหมือนจะได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง... บางอย่างเหมือน ตุบ...

สมองของเขาบอกกับเขาอย่างง่วงๆว่า เป็นแค่กิ่งไม้ตกพื้นน่า...

แต่ด้านที่เฉียบคมกว่า ด้านที่เขาไม่ได้ใช้มาตั้งแต่ฝึกหนักเมื่อนานมาแล้ว บอกกับเขาว่ากิ่งไม้ที่ไหนกันดังตุบ

ช้าไปเสียแล้ว เขารู้สึกเสียการทรงตัว ขณะที่กำลังล้มลงเขาพยายามหันมองหาสิ่งผิดปกติ เขายังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นด้วยซ้ำ

ก่อนตัวเขาจะกระแทกพื้นแล้วหมดสติไปนั้น สิ่งสุดท้ายที่เขาเห็นคือร่างของคนสองคนกำลังวิ่งเข้าไปทางศูนย์วิจัย...

===========================

"เกิดความผิดปกติที่ทางเข้าครับ! ไม่ได้รับการติดต่อจากคนเฝ้าประตูมาเป็นเวลาสิบนาทีแล้วครับ"

"รับทราบ ทางเราจะส่งคนไปตรวจสอบทันที"

===========================

ประตูทางเข้าด้านหน้าของศูนย์วิจัยเป็นประตูกระจกอัตโนมัติธรรมดาๆ ริชาร์ดและQจึงผ่านเข้าไปได้ง่ายๆ

แต่ประตูที่เข้าไปยังส่วนที่ลึกที่นำไปทางส่วนของเครื่องเร่งอนุภาคนั้นเป็นประตูนิรภัยโลหะหนาที่ต้องอาศัยรหัสผ่าน

"อ่า เราจะทำยังไงต่อดีล่ะเนี่ย" Q เอ่ย

ริชาร์ดหันมามองด้วยสีหน้าตื่น "นายจะบอกว่าแค่ประตูนิรภัยนี่นายก็ไม่รู้จะทำยังไงงั้นหรอ?!"

Qหัวเราะแก้เขิน "ก็น่านะ ฉันไม่ได้เตรียมอะไรมาเลยนี่นา"

"พวกแกเป็นใครกัน!"

ทั้งสองหันไปข้างหลัง พวกเขาถูกกลุ่มคนในชุดพรางสีดำล้อมเอาไว้

ริชาร์ดหน้าซีดลงทันที ในขณะที่Qเดาะลิ้นเล่น ก่อนจะแสยะยิ้มออกมา

"นี่ไง วิธีไปต่อ"

===========================

"นี่มันเกิดอะไรกันขึ้น!"

"มะ.. ไม่ทราบครับ เหมือนว่าจะมีคนพยายามเข้าไปในเซกชั่นRครับ"

"ว่าไงนะ! รีบส่งคนไปจับพวกมันสิ! "

"ยามทั่วไปที่ส่งไปเสร็จพวกมันหมดเลยครับ! "

"บ้าน่ะ! พวกมันมากันเยอะหรือเนี่ย! ส่งแจ็คไปซะ!"

"คะ.. ครับ!"

===========================

ชายในชุดพรางกดแป้นพิมพ์ที่อยู่ข้างๆประตูนิรภัยอยู่ครู่หนึ่งก่อนประตูจะเปิดออก เขาหันกลับมาหาQ

"เรียบร้อยแล้วครับ..."

Qยิ้มกริ่ม "ดีมาก นายหลับไปได้แล้ว"

ชายคนนั้นตะเบ๊ะให้หนึ่งครั้ง ก่อนจะล้มลงไปกองกับพื้นรวมกับคนอื่นๆที่นอนสลบอยู่

"..."ริชาร์ดไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจเขารู้สึกหวั่นๆ พลังจิตของQนี่ช่างน่ากลัวจริงๆ...

Qบิดขี้เกียจ "เอาล่ะ เราไปกันต่อกันเถอะ"

===========================

เขาไม่ได้คาดการณ์ไว้เลยว่าพวกนั้นจะมาที่นี่...

แต่มันกลับเป็นเรื่องดีซะอีก เขาจะได้ไม่ต้องไปตามหาพวกนั้น

แจ็คคว้าปืนไรเฟิลก่อนจะเดินออกจากห้อง

'คราวนี้แหละ ทุกอย่างมันจะจบลงในคืนนี้'

===========================

ริชาร์ดและQบุกเข้ามาถึงอาคารที่อยู่ติดกับตึกที่เป็นที่ตั้งของเครื่องเร่งอนุภาคแล้ว

แต่การจะใช้งานเครื่องเร่งอนุภาคนั้นไม่ได้ง่าย มันจำเป็นต้องมีแหล่งจ่ายพลังงานที่เสถียร หากมีความผิดเพี้ยนของกระแสหรือไฟตกล่ะก็ เครื่องเร่งอนุภาคอาจจะขัดข้องหรือพังไปเลยก็ได้

ด้วยเหตุนี้สิ่งที่พวกเขาต้องทำคือ ทำให้มั่นใจได้ว่าแหล่งพลังงานของเครื่องเร่งอนุภาคต้องใช้งานได้ต่อเนื่อง และจะไม่ถูกปิดในขณะที่พวกเขาใช้งานอยู่

อาคารหลังที่พวกเขาอยู่นี้คือที่ที่ควบคุมการจ่ายพลังงานของศูนย์วิจัยนั่นเอง

"ฉันว่า สิ่งพวกเราต้องทำก็คือ จัดการเคลียร์พวกที่เฝ้าอยู่ให้หมด ตัดพลังงานที่ใช้ในส่วนอื่นๆของที่นี่ แล้วจ่ายพลังงานทั้งหมดไปยังเครื่องเร่งอนุภาค " ริชาร์ดพูด

"แล้วอย่าลืมพังตัวควบคุมทิ้งด้วยล่ะ ฉันว่าเผาห้องควบคุมทิ้งไปเลยดีกว่า ทางที่ดีเราเผาบางส่วนของศูนย์วิจัยเป็นตัวหันเหความสนใจก็ดีนะ" Qเสริม

ริชาร์ดทำหน้าตกใจ "แต่ถ้ามีคนตายล่ะ?! พวกนักวิจัยไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วยนี่"

"ฉันบอกว่าเผาบางส่วน ไม่ใช่เผาทั้งศูนย์นี่นา"

"ฉันก็ไม่เห็นด้วยอยู่ดี!"

หลังจากทั้งสองโต้เถียงกันสักพัก Qก็ยอมที่จะแค่เผาห้องควบคุม พวกเขาจัดการปลดล็อก(พัง?)ประตูเข้าไปในตัวอาคาร

ภายในนั้นเป็นห้องโถงขนาดกลางที่มีเสาคอนกรีตอยู่8ต้น รอบๆห้องเป็นประตูไปสู่ห้องอื่นๆอีก ส่วนใหญ่จะเป็นห้องออฟฟิซของผู้จัดการฝ่ายต่างๆ ที่สุดทางเดินเป็นบันไดนำไปสู่ชั้นสองซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องควบคุมการจ่ายพลังงาน ไม่มีคนอยู่เลยสักคนในชั้นนี้ ไฟที่เปิดอยู่ก็เป็นแค่ไฟสลัวๆที่ทำให้พอเห็นทาง ส่วนห้องที่อยู่รอบๆก็ปิดไฟมืด

"...ไปกันเถอะ" Qเดินนำไปทางบันได

ข้างบนนั้นมีแค่ห้องควบคุมพลังงานและห้องเซิฟเวอร์ของระบบศูนย์วิจัย ห้องควบคุมนั้นเป็นแค่ห้องเล็กๆโดยพื้นที่ที่เหลือของชั้นเป็นของห้องเซิฟเวอร์ทั้งหมด

ภายในห้องควบคุม มีเพียงเจ้าหน้าที่หนึ่งคนที่เฝ้าอยู่เท่านั้น เขาตกใจที่เห็นผู้บุกรุก แต่ก็สลบไปอย่างรวดเร็วโดยฝีมือของQ

ทั้งสองจัดการควบคุมตัดพลังงานของทั้งศูนย์วิจัยและจ่ายไฟไปแค่ที่ตึกเครื่องเร่งอนุภาคที่อยู่ข้างๆอย่างรวดเร็ว(โดยอาศัย 'สเปคโครสโคป' ของQที่สามารถฉายให้เห็นถึงแผนผังของแผงควบคุมได้อย่างไรไม่รู้)

"เหลือแค่จัดการให้พวกนั้นตัดไฟไม่ได้ก็แค่นั้น" Qชี้กล้อง'อเนกประสงค์'ของเขาไปที่แผงคบคุมก่อนจะกดปุ่มยิงแสงสีม่วงที่ไปแผงควบคุม ทำให้แผงควบคุมเกิดไฟลุกขึ้นมา

"...นายแน่ใจได้ยังไงว่าการที่เราเผาแผงควบคุมมันจะไม่รวนไปทำให้ไฟตกทั้งศูนย์วิจัย?" ริชารดถามขึ้นมาอย่างไม่แน่ใจ

"ไม่ต้องห่วง ฉันตรวจแล้วว่าแผงควบคุมมีระบบนิรภัย ถ้าแผงควบคุมพังจากสาเหตุภายนอกที่ไม่ใช่มาจากไฟฟ้าที่จ่ายไปลัดวงจร มันจะคงการจ่ายไฟนั้นไว้" Qตอบพลางเก็บสเปคโตรสโคป "เอาล่ะ รีบไปกันเถอะ ฉันกำลังคิดอยู่เลยว่ามันเงียบเกินไปแล้ว ไม่แน่  อาจจะมีคนแจ้งตำรวจแล้วก็ได้"

===========================

แจ็คกำลังย่อคุกเข่าตัวอยู่นอกตึกอำนวยการในมุมอับ ตาของเขามองเล็งไปยังบันได

ทันทีที่เขาเห็นเงาของคนกำลังเดินลงมา เขาตัดสินใจลั่นไก และพุ่งตัวออกจากมุมนั้นเข้าไปใกล้ตึกมากขึ้นโดยไม่ดูผลว่าที่ยิงไปโดนหรือไม่ การทำให้ศัตรูไม่รู้ว่าถูกยิงจากไหนเป็นกลยุทธ์ที่ดีของสไนเปอร์ทุกคน แต่ในกรณีนี้เขาจะบุกเข้าไปตรงๆหลังจากโจมตีเลย

===========================

Qรู้สึกสังหรณ์ใจบางอย่าง ก่อนจะตัดสินใจผลักริชาร์ดไปหลังเสาต้นหนึ่ง แล้วพุ่งหลบไปหลังเสาอีกต้นพลางรีบคว้าสเปคโตรสโคป...

กระสุนปืนพุ่งเลยมือเขาไป แต่สเปคโตรสโคปไม่ได้โชคดีเท่า มันถูกกระสุนเข้าไปเต็มๆก่อนจะระเบิดใส่มือเต็มๆ Qร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

'บ้าจริง!'Qรีบหลบหลังเสา มือของเขาถูกแรงระเบิดกระแทก แม้จะไม่ถึงกับมือขาด แต่แรงระเบิดก็ทำให้เกิดแผลฉีกขนาดใหญ่บนมือของเขาที่ตอนนี้ชุ่มไปด้วยเลือด

ริชาร์ดได้ยินเสียงระเบิด "นายเป็นอะไรมากมั้ย?!"

"ไม่ถึงตายหรอก แต่ฉันคงมีประโยชน์น้อยลงไปเยอะ"Qหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาพันกดห้ามเลือด "ท่าทางเราจะเจออะไรที่แย่กว่าตำรวจซะแล้วล่ะ..."

"ส่งพลอยมาดีๆซะ แล้วพวกนายจะไม่ได้มาตายที่นี่" พวกเขาได้ยินเสียงที่คุ้นมาก

"นายอีกแล้วสินะ! พวกนายเป็นใครกันแน่! ต้องการพลอยไปทำไมกัน!" ริชาร์ดร้องถามจากหลังเสา

"ฉันไม่ได้ต้องการพลอยอะไรนั่นหรอก แต่คนที่ใช้ฉันน่ะสิ ต้องการมัน"

"ใครล่ะ! ใครอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี่!"

"พวกนายคิดว่าใครล่ะที่มีอำนาจ และเงินมากพอที่จะบงการเรื่องทั้งหมดได้" แจ็คพุ่งไปทางเสาที่ริชาร์ดซ่อนอยู่อย่างเงียบกริบ

"ใครล่ะ ที่ปกปิดเหตุการณ์ระเบิดที่บ้านนายว่านายเป็นผู้ก่อการร้าย โดยไม่มีใครรู้ว่าฉันอยู่ที่นั่นได้แม้ว่าตำรวจจะไปถึงเร็วมากก็ตาม?"

แจ็คขยับตัวหมุนอ้อมเสา แล้วเอาไรเฟิลจ่อริชาร์ดซึ่งตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ "...รัฐบาลสินะ" เขากระซิบ

"ก็คงจะอย่างนั้น"เสียงQดังขึ้น Qกระแทกแขนแจ็คจากด้านหลังจนปืนในมือหลุดกระเด็นออกไปข้างๆ Qเงื้อมือจะฟาดไปที่คอแจ๊ค

แต่เขาไม่ได้อยู่ตรงนั้นเเล้ว

"เกือบไป" เสียงดังมาจากข้างหลังของQระยะประชิดราวกับอยู่ข้างหู แต่Qไม่มีเวลาจะหันกลับไปแล้วโต้กลับ เขาจึงเตะเหวี่ยงเท้าหมุนไปข้างหลัง!

ซึ่งก็ไม่โดนอีกเช่นกัน Qเห็นแจ็คถอยออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ในมือถือปืนพก

"บ้าเอ้ย!" คราวนี้Qสบถออกมาเป็นเสียงก่อนจะพุ่งตัวหลบไปหาริชาร์ดหลังเสา กระสุนพุ่งเฉียดเขาไปหวุดหวิด

"ฟังนะ ฉันไม่ได้อยากจะฆ่าพวกนายหรอก แค่ส่งพลอยบ้านั่นมา เรื่องจะได้จบ " แจ็คพูดพลางมองหาช่องโหว่ที่จะพุ่งเข้าไปอีกครั้ง

"ฟังนะริชาร์ด"Qกระซิบ"เราสู้เขาไม่ได้ ไม่ใช่ในสภาพนี้ เราไม่มีอาวุธ เขามี แถมฉันยังบาดเจ็บอีก"

"...นายจะบอกว่า นายสะกดจิตเขาหรืออะไรแบบนั้นไม่ได้?"

"เหมือนว่าเขาจะถูกฝึกมาดีมาก... ฉันทำอะไรเขาไม่ได้เลย"

"..."

"... ทางเดียวที่เรื่องนี้จะสำเร็จ คือนายต้องไปต่อ ฉันจะถ่วงเวลาให้ นายต้องรีบไปเดินเครื่องเร่งอนุภาค แล้ววางพลอยนั่นไว้ที่ปากอุโมงค์ หลังจากอนุภาคถูกเร่งมากพอ มันจะวิ่งไปชนพอดี"

ริชาร์ดส่ายหน้า "ไม่ ถ้าเราไม่จัดการเขาตรงนี้ ฉันก็ไม่มีเวลาพอที่จะเร่งเครื่องทันเวลาอยู่ดี..."

"..."Q เงียบ เขาไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ไม่ว่าทางใดก็เหมือนทุกอย่างจะจบไม่ดีทั้งนั้น...

===========================

Chapter End's Note

Cliff Hanger! >:3 ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!

ใกล้ละครับ ใกล้จบละครับ มั้งนะ

(รู้สึกว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องสั้นมากกว่าฟิคยาวแฮะ)

ว่าแต่ ผมเปลี่ยนวิธีการบรรยายเรื่องอีกแล้ว เป็นยังไงบ้างครับ?

หวังว่าจะไม่แย่นะ = =a

แล้วเจอกันใหม่ครับ ^^

[天ノ花 月子]

ไม่ได้มาอ่านซะนาน ยังสนุกเหมือนเดิมค่ะ หนูจะตามอ่านเรื่อย ๆนะคะ

[epOchs]

กลับมาอีกแล้วฮะ คราวนี้ไม่ช้าเท่าไหร่ละแฮะ

มาต่อกันดีกว่าครับ กับการทิ้งCliff hangerไว้คราวที่แล้ว...

และคราวนี้เป็นตอนที่ยาวที่สุดของเรื่องแล้วด้วย!

Chapter 7 : Confrontation [Part2].

"ท่านครับ เหมือนว่าพวกผู้บุกรุกจะมีแหล่งพลังงานอยู่กับตัวด้วยครับ"

"หือ? งั้นรึ พวกนั้นเองรึเนี่ย พวกมันมาทำอะไรที่นี่นะ? แต่ช่างเถอะ ยังไงซะพวกมันก็ไม่มีทางชนะไปได้หรอก ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!! ทั้งหมดจะต้องจบลงในคืนนี้! ไม่สิ มันเป็นแค่การเริ่มต้นต่างหาก ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!"

===========================

แจ็คกำลังคิดจะพุ่งอ้อมเข้าไปตอนที่เขาเห็นคนนึงเดินออกมา เขาเล็งปืนในมือใส่ทันที

"นายต้องการเจ้านี่สินะ..." ริชาร์ดพูดพลางแบมือให้ดู พลอยสีเขียวกลิ้งอยู่บนมือเขา

แจ็คไม่ขยับไปจากท่าเดิม "เอาล่ะ...  นายค่อยๆเดินแล้วส่งมันมาให้ฉัน"

ริชาร์ดไม่ขยับเช่นกัน "ก่อนนายจะเอามันไป นายรู้รึเปล่าว่าทำไมพวกรัฐบาลถึงต้องการสิ่งนี้..."

"ฉันไม่รู้ และฉันไม่แคร์ด้วย ฉันสนแค่ช่วยคนของฉันเท่านั้น ฉันรู้ว่ามันคงไม่ได้เอาใช้ในสิ่งที่ดีหรอก แต่--"

"งั้นนายก็ควรจะรู้ไว้ว่าพวกฉันต้องการจะทำอะไร" ริชาร์ดขัด "ให้ตายสิ นายคิดว่าฉัน ครูธรรมดาๆคนนึง อยากจะมายุ่งกับเรื่องทั้งหมดนี่หรอ?! ถ้าเป็นไปได้ ฉันก็ไม่อยากจะสนเหมือนกัน ฉันแค่อยากจะใช้ชีวิตของฉันไปตามปกติแค่นั้นเอง  แต่ไม่ ฉันต้องมาอยู่ที่นี่ ยืนอยู่ตรงนี้ ถูกปืนเล็งใส่อยู่ตอนนี้! ฉันเลือกไม่ได้สักหน่อย!! "

"..."

"พลอยนี่น่ะ ถ้าย้อนกลับไปได้ฉันอยากจะโยนมันทิ้งไปซะตั้งแต่ที่เจอ เรื่องทั้งหมดนี่จะไม่ได้มาตกอยู่กับฉัน!  " ริชาร์ดหยุดหายใจ "แต่ไม่ได้ ตอนนี้ทั้งหมดมันขึ้นอยู่กับฉันแล้ว  ฉันจะบอกนายให้ พลอยนี่น่ะ เป็นแหล่งพลังงานที่ไม่ได้มาจากโลกของเรา ซึ่งนอกจากรัฐบาลแล้ว มันมีอะไรบางอย่างอยากได้มันอยู่ สิ่งนั้นมันดูดกลืนพลังงานเป็นอาหาร มันคือสิ่งที่เล่นงานนายที่บ้านฉันตอนนั้น แล้วที่ฉันมาที่นี่ตอนนี้ คือฉันจะมาทำลายมันซะโดยใช้พลอยนี่เป็นตัวล่อมันมา ฉันไม่รู้ว่ารัฐบาลต้องการมันไปทำไม ทำไมนายต้องทำงานให้พวกนั้นด้วย แต่ถ้าฉันทำเรื่องนี้ไม่สำเร็จ มันอาจจะทำลายล้างมนุษย์เพื่อดูดพลังงานจากโลกเราแทนก็ได้! "

ริชาร์ดยื่นพลอยในมือออกไป "นายรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว นายรู้ว่าสิ่งนี้สำคัญแค่ไหน นายยังอยากจะเอามันไปอีกรึเปล่าล่ะ นายพร้อมที่จะรับผิดชอบถึงสิ่งที่ตามมารึเปล่าล่ะหากนายส่งมันให้รัฐบาลที่ยังไม่รู้แม้แต่เรื่องนี้ แต่จะเอาแต่หาทางหาอำนาจ?!"

"อึก..!"แจ็คผงะไปเล็กน้อย

เขาต้องมาทำเรื่องทั้งหมดนี่เพราะว่ารัฐบาลวางแผนจะขุดเหมืองแร่ที่หมู่บ้านเล็กๆในเขตเมืองอาบาโด หมู่บ้านนั้นบังเอิญเป็นหมู่บ้านเกิดของเขา เขาซึ่งตอนนั้นเป็นทหารรับจ้างฝีมือดีจึงต่อรองกับรัฐบาลว่าจะทำงานสกปรกให้แลกกับการไม่ขุดเหมืองที่นั่น

ตั้งแต่ตอนนั้น ทุกอย่างที่เขาทำ ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่ผิดมากแค่ไหน เขาปัดมันออกไปจากสมองด้วยความคิดที่ว่า เขาทำเพื่อครอบครัวและเพื่อนๆของเขา

แต่ตอนนี้ เรื่องนี้ มันเป็นเรื่องที่เขาจะอ้างแบบเดิมไม่ได้อีก

แม้ถ้าเขาได้พลอยนั่นมาจริงๆ ถ้าสิ่งที่คนๆนี้พูดเป็นจริงล่ะก็.. แม้เขาจะปกป้องหมู่บ้านของเขาได้อีกระยะหนึ่ง แต่ถ้าโลกนี้ล่มสลาย ที่ที่ไหนก็ไม่ปลอดภัยทั้งนั้น

สิ่งที่เขาทำนั้นจะไม่ได้ช่วยอะไรใครแม้แต่คนเดียว

"... ชิ แต่ฉันก็ทิ้งคนของฉันไม่ได้เหมือนกัน!" แจ็คพุ่งเข้าไปเพื่อที่จะแย่งพลอยมา!

Q พุ่งตัวออกมาจากอีกด้านหนึ่งของห้อง Qใช้เวลาที่ริชาร์ดพูดในการแอบย่องไปอีกทางหนึ่งเพื่อทำให้แจ็คไม่ได้ระวังตัว

Qฟาดมือข้างที่ไม่ได้บาดเจ็บออกไปเพื่อจะปัดปืนทิ้ง แต่แจ็คก็ไม่พลาดเหมือนคราวที่แล้ว เขาหันกลับมาอย่างรวดเร็วแล้วใช้ปืนฟาดไปที่มือข้างที่บาดเจ็บของQ

Qร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่ปืนก็ลื่นหลุดตกพื้นไป

แจ็คพุ่งหลบออกมา แต่Qไม่สนใจความเจ็บปวดก่อนจะพุ่งเข้าไปเพื่อที่จะโจมตีไปที่บริเวณหัวของแจ็ค

แจ็คไม่หลบแต่ยกแขนขึ้นมาป้องกันแทน Qเปลี่ยนทิศกระทันหันและเปลี่ยนเป็นเตะกวาดขาแทนจนแจ็คล้มลง

เขาผุดลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แต่Qก็คาดไว้แล้ว เขาเตะมุมสูงขึ้นไป เข้าไปที่หัวของแจ็คตรงๆจนเขาล้มลงไปนอนใหม่ Qก้มลงดูเช็ค เขาสลบไปแล้ว...

ริชาร์ดวิ่งเข้ามาดู "ไหนนายบอกว่าเราคงจัดการเขาไม่ได้..."

Qส่ายหน้า "ไม่หรอก เขาออมมือให้ฉัน เขาจงใจทำปืนหล่นและไม่โต้กลับตอนที่ฉันพุ่งเข้าไป" Qครางพลางรัดแผลที่มือให้แน่นขึ้น เลือดไหลออกมาจากมือเขาเยอะมาก "แต่เขาฟาดใส่มือฉันซะแรงเลย แผลฉีกเพิ่มกว่าเดิม" เขาพยายามลุกยืนขึ้น หน้าเขาซีดจากการเสียเลือด

"...มาเถอะ มันจะจบแล้ว อีกนิดเดียว" ริชาร์ดยื่นมือให้

"หึ สุดท้าย ฉันก็ต้องมาจัดการเองสินะ" เสียงดังมาจากทางเข้าของตึก

ทั้งสองรีบหันไปมอง

"ซีรอน!?" ริชาร์ดร้องอย่างตกใจ

เจ้าของเสียงนั่นคือนายกฯของรัฐบาลที่เผด็จการของเมืองนั่นเอง เขายืนบังทางเข้าจนแสงที่ส่องเข้ามาทำให้เงาของเขาดูยาวมาก เขาสวมชุดสูทสีน้ำตาลส้ม ใบหน้าของเขาดูมีริ้วรอยบ่งบอกถึงอายุ แต่ที่โดดเด่นคือรอยยิ้มดูเหมาะมากบนใบหน้าของนักธุรกิจผู้โชกโชน ดวงตาของเขาเป็นสีดำสนิทที่ส่องประกายความชั่วร้ายออกมา ในมือถืออุปกรณ์บางอย่างที่ดูคล้าย... คล้ายปืนที่รูปร่างประหลาดราวกับหลุดออกมาจากนิยายวิทยาศาสตร์

"หึ พวกแกดูไม่น่าจะเก่งพอที่จะจัดการลูกน้องของฉันกับแจ็คได้เลยนี่นา น่าประทับใจซะจริง แต่มันจบตรงนี้แหละ ส่งแหล่งพลังงานนั่นมาซะ หรือจะให้ฉันเอามันออกจากร่างไร้วิญญาณของพวกแก!"

"แกต้องการมันไปทำไมกัน!?" Qร้องถาม

"ฉันค้นพบแหล่งพลังงานที่คล้ายๆกันนั่นก่อนหน้านี้ และฉันเกือบจะสร้างอาวุธจากมันได้แล้ว แต่มันยังไม่พอ ฉันต้องการที่พวกแกมีอยู่ด้วย! เพื่อให้อาวุธนี่สมบูรณ์!"

Qตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ "มันยังมีอีกชิ้นที่พวกเราไม่เจอหรอเนี่ย?!"

"แกทำเรื่องทั้งหมดนี่.. ก็เพื่อแค่จะสร้างอาวุธงั้นหรือ! ทำไปทำไมกัน?!" ริชาร์ดร้อง

"ตอนนี้มันทำได้แค่เป็นอาวุธถือ แต่ฉันต้องการอะไรที่มากกว่านั้น สิ่งที่จะทำลายทั้งเมืองได้! ทีนี้ฉันก็สามารถยึดอำนาจจากรัฐบาลกลาง.. ไม่สิ ฉันก็จะยึดครองอำนาจเหนือโลกทั้งใบได้! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! เอาล่ะ พูดกันพอแล้ว!" ซีรอนกระชับอาวุธในมือก่อนจะลั่นไก

"ระวัง!" Qผลักริชาร์ดออกไป  มีแสงวาบขึ้นก่อนที่Qจะถูกอะไรบางอย่างยิงจนลอยไปติดกำแพง มีกลิ่นไหม้คุขึ้น เขาไถลลงมากองตรงพื้น

"Q!" ริชาร์ดร้อง

"ชิ พลาดไปหนึ่ง" ซีรอนบ่น อาวุธในมือของเขามีควันลอยออกมา ดูเหมือนว่ามันต้องรอสักพักก่อนจะยิงได้อีก

"ระ...รีบไปสิ" Qกระซิบ "นาย ตะ..ต้องทำมันต่อให้เสร็จ"

"ฉันทิ้งนายไว้ตรงนี้ไม่ได้!"

"ทุกอย่างที่เรา ทำมาจะ.. จะสูญเปล่า กำจัดDark matter สำคัญกว่าชีวิตของฉัน"

"...อึก" ริชาร์ดกัดฟัน เขาไม่อยากจะทิ้งQไว้ที่นี่ แต่เขาต้องไปต่อ...

เขาตัดสินใจแล้ว เขาหันมาส่งสายตาขอโทษให้Q ก่อนเขาหันไปหาทางออกจากตึก แล้วเขาก็เห็น มัน

Dark Matter อยู่ตรงหน้าตึก รูปร่างของมันตอนนี้เป็นก้อนอะไรบางอย่างที่ส่วนบนยื่นออกมารูปร่างคล้ายคน แต่มีระยางค์สีดำตวัดไปมาอยูตลอดเวลา

ซีรอนหันไปมอง ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ "แกเป็นตัวอะไรกัน!!" พลางยิงปืนในมือออกไป

สิ่งที่ออกมาจากปลายกระบอกนั้นเป็นเหมือนแสงวาบของการระเบิดสีขาวเป็นพลังงานออกไป แสงนั่นกระแทกใส่Dark Matterตรงๆ...

และแสงทั้งหมดก็เหมือนถูกดูดหายไปในตัวมันด้วย!

"อะไรกันเนี่ย!!" ซีรอนพยายามยิงใส่ซ้ำๆโดยไม่สนว่าปืนกำลังโอเวอร์ฮีทอยู่ Dark Matterค่อยๆคลืบคลานเข้ามาอย่างเร็วขึ้นเรื่อยๆ

"ตายไปซะซี่!!" ซีรอนพยายามถอยหนีเข้ามาในตึก ริชาร์ดรีบวิ่งอ้อมไปทางหลังเสาไปยังทางออกแล้วหลบอยู่ที่เสาหน้าสุด Dark Matterไม่ได้สนใจริชาร์ดเพราะมันกำลังตามแหล่งพลังงานที่... น่ากินกว่าอยู่

ในที่สุดอาวุธที่ซีรอนถืออยู่ก็ร้อนจนเขาต้องทิ้งมันออกจากมือ  เขาหยิบปืนพกขึ้นมายิงมันต่ออย่างบ้าคลั่งอย่างไม่เป็นผล

"ทำไมแกไม่ตาย! ไม่! อ้ากกกกกก"

ริชาร์ดวิ่งออกมาจากตึก วิ่งไปทางอาคารเครื่องเร่งอนุภาค ในใจรู้สึกกลัว หัวใจเต้นแรงจนรู้สึกเหมือนมันจะหลุดออกมาจากอก

และที่สำคัญคือ รู้สึกผิดอย่างที่สุดที่ทิ้งQไว้ที่นั่น...

'ฉันขอโทษ...'

===========================

ตอนนี้Qแทบจะไม่รู้สึกตัวแล้ว เขารู้สึกว่าพลังงานที่ถูกยิงใส่นั้นเผาเส้นประสาทของเขาไปจำนวนมาก  ตาข้างหนึ่งเขามองไม่เห็น ขาทั้งสองข้างก็ชาไปหมด

ถึงกระนั้นเขาก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น... Dark Matter กำลังกลืนร่างของนายกฯผู้โชคร้ายอยู่

เขารู้ว่าสิ่งที่เขาทำมาถึงตอนนี้ มันน่าจะพอแล้ว เขาพยายามมาถึงที่สุดโดยไม่มีการช่วยเหลือจากพวกของเขา 'ดิ ออริจิน' ผู้เฝ้าดูของจักรวาลเลย

ถึงกระนั้น เขาก็ต้องทำหน้าที่ของเขาไปถึงที่สุด เขาต้องทำให้แน่ใจว่าริชาร์ดจะกำจัดDark Matter และทำอะไรก็ตามที่'เจอรามี'นั่นบอกไว้ให้ได้ ถ้านั่นหมายถึงว่ามันจะทำให้ทุกๆคนได้ความช่วยเหลือจากตัวตนของจักรวาลระดับ'เสาหลัก'

...ถ้า'เจอรามี'อยู่ฝ่ายเราละนะ...

Qหัวเราะหึๆออกมาเบาๆ แล้วรู้สึกว่าไม่น่าเลย มันทำให้เขาหายใจไม่ออกหนักไปกว่าเดิม Dark Matter กินซีรอนหมดไปแล้ว และตอนนี้มันกำลังมองเขา เหมือนมันกำลังครุ่นคิด

Qเบือนหน้าหลบ แล้วเหลือบไปเห็นปืนพลังงานที่ซีรอนทำตกแล้วไถลมาทางเขา...

'มันบอกว่ามันเจอแหล่งพลังงานอีกอันสินะ... แล้วมาทำเป็นอาวุธนี่'

Qหยิบปืนนั่นขึ้นมา

"หึ อย่าขัดขืนเลยดีกว่าน่า ดิ ออริจิน"

Qตกใจเล็กน้อยที่Dark Matterพูดออกมาได้ แต่มันก็ใช้เสียงของซีรอน... มันคงจะดูดกลืนความสามารถของสิ่งที่กินเข้าไปสินะ

"... แกยังไม่รู้สินะ" Qกระชับอาวุธพลังงานในมือทั้งสองข้าง

"ข้ารู้ ข้ารู้ว่าในอาวุธกระจอกๆนั่นมีอะไร และข้าจะกินมันเข้าไป ก่อนจะไปกินอีกอันที่เพื่อนของแกมีอยู่ด้วย"

Q ส่ายหน้า "ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น" Qรีบรวบรวมพลังที่ตนมีอยู่เล็กน้อย และพยายามพูดถ่วงเวลาต่อ "ว่าแต่ ทำไมแกถึงต้องมาดูดกลืนพลังงานพวกนี้ด้วย มันไม่ได้เยอะไปกว่าดาวฤกษ์ห้าหกดวงซะหน่อย"

Dark Matterทำเสียงเหมือนหัวเราะเยาะออกมา "พวกแกไม่รู้งั้นรึ งั้นพวกข้าก็ชนะแล้วล่ะ แหล่งพลังงานพวกนี้มันเกี่ยวกับพวก'อินคาร์เนเตอร์'ไงล่ะ"

'มันเกี่ยวกับพวกตัวตนแห่งจักรวาลจริงๆด้วยสินะ' Qคิด

'งั้นฉันก็ต้องปกป้องชิ้นนี้ด้วยแล้วล่ะสิ' Qยิ้มออกมาอย่างเศร้าๆ เขาสามารถที่จะใช้พลังที่มีในการอัดให้แหล่งพลังงานนี่ระเบิดออกเองได้... แลกกับชีวิตของเขาเอง

'อา ท่านDeath ถ้าท่านยังอยู่ล่ะก็ เห็นทีผมจะได้ไปเจอท่านแล้วล่ะ ขอโทษนะครับที่ไปหาก่อนกำหนด '

"หือ แกคิดจะทำอะไร?!" Dark Matter สังเกตเห็นว่าQมีพลังงานมารวมกันที่มือที่จับอาวุธนั่นอยู่  ที่ข้างในของมันนั้นมี...

"อย่านะ! ส่งมันมาให้ข้า!" มันรีบใช้ระยางค์นึงพุ่งใส่Q แต่ไม่ทันแล้ว

เกิดแสงสีขาวเจิดจ้าพุ่งออกมาจากตึกอำนวยการ

===========================

ริชาร์ดกำลังเปิดเครื่องเร่งอนุภาคอยู่เมื่อเขาเห็นแสงนั่น

'Q...' ความรู้สึกของเขาตอนนี้รู้สึกกดแน่นไปหมด เขาพยายามควบคุมมือที่สั่นให้สงบลง

'ใจเย็นๆ... เราต้องทำเรื่องนี้ให้จบ...' ริชาร์ดกุมมือแน่น 'แม้.. แม้ว่า...'

ริชาร์ดรีบตั้งค่าทุกอย่างให้อยู่ในระดับสูงสุด ก่อนจะเดินเครื่อง หลังจากนั้นเขารีบลงไปที่ชั้นใต้ดิน

เครื่องเร่งอนุภาคนั้นถูกติดตั้งอยู่ชั้นใต้ดิน มันเป็นวงแหวนของท่อโลหะรัศมีหลายร้อยเมตร ที่บริเวณหนึ่งของท่อเป็นจุดที่ติดตั้งเครื่องตรวจจับอนุภาคสำหรับการสังเกตการไว้

เมื่อเดินเครื่อง อนุภาคที่ถูกเร่งจะวิ่งไปตามวงแหวนไปเรื่อยๆพร้อมกับพลังงานที่มากขึ้นเรื่อยๆ... หลังจากนั้นก็ขึ้นอยู่กับการทดลอง ซึ่งส่วนใหญ่จะปล่อยอีกอนุภาคนึงที่บริเวณเครื่องตรวจจับ ก่อนที่จะให้มันชนกันเพื่อสังเกตผลที่เกิดขึ้นจากการชน

ริชาร์ดอ่านแผนที่บนกำแพงแล้วหยิบชะแลงจากที่เก็บอุปกรณ์ดับเพลิงออกมา เขาเตะประตูของทางเข้าไปในท่อวงแหวนให้เปิดออกก่อนจะรีบวิ่งไปที่เครื่องตรวจจับ

เขาแงะเครื่องตรววจับออกมา โยนตัวเครื่องทิ้งไปอย่าไม่แยแส แม้อุปกรณ์นั้นราคามันจะสูงกว่าบ้านของเขาซะอีก แล้ววางพลอยไว้บนปลายที่ยื่นอยู่ ก่อนจะพับกลับเข้าไป

เขาคำนวณแล้วว่าให้อนุภาควิ่งวนเพื่อสะสมพลังงานไปถึงจุดหนึ่ง จากนั้นเครื่องตรวจวัดจะเด้งออกมา ซึ่งตอนนี้เป็นที่วางพลอยอยู่

อนุภาคพลังงานสูงนั่นก็จะชนพลอย ซึ่งพลังงานที่ชน ...น่าจะพอ...ไม่สิ มันต้องพอ เพราะมันเป็นพลังงานสูงสุดที่เครื่องเร่งนี้จะทำได้แล้ว...

ริชาร์ดก้าวออกมา พลางมีเสียงดังเตือนบุคคลที่ยังอยู่ในท่อเร่งอนุภาคให้ออกจากบริเวณ

เขารู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา ซึ่งเขาเกือบจะรู้ดีว่าทำไม เขาหันกลับหลังเพื่อที่จะวิ่งไปที่ทางออก...

...และเจอกับมัน

Dark Matter ในตอนนี้มันไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีเท่าไหร่ ร่างส่วนใหญ่ของมันแหว่งหายไป แต่มันก็ยังอันตรายอยู่

ริชาร์ดผงะไปเล็กน้อยที่เห็นมัน ก่อนจะกระชับชะแลงในมือทั้งสองข้าง ...เขาเกือบจะคาดไว้แล้ว

"... แกมาช้าไปแล้วล่ะ" ริชาร์ดพยายามพูดหลอกล่อ "ฉันยิงมันด้วยรังสีแกมม่าไปแล้ว พลังของมันหายไปแล้ว"

"เหอะ แกหลอกข้าไม่ได้หรอก ข้ายัง'มองเห็น'พลังงานของมันอยู่!" Dark Matterใช้ระยางค์ที่เหลืออยู่ข้างเดียวพุ่งใส่ริชาร์ด ริชาร์ดพุ่งเข้าสวนเพื่อหลบการโจมตีนั้น ก่อนจะฟาดชะแลงใส่

...ซึ่งDark Matter ดูดซับชะแลงเข้าไปเกือบครึ่งท่อน! ริชาร์ดออกแรงกระตุกชะแลงออกด้วยความตกใจ แต่ไม่เกิดอะไรขึ้น

Dark Matter ทำเสียงหึดูถูก  ก่อนจะฟาดระยางค์ใส่จนริชาร์ดกระเด็นออกไป มันพ่นชะแลงทิ้งไป

ในตอนนั้นเองที่มีเสียงเตือนครั้งสุดท้ายดังขึ้น เขาได้ยินเสียงประตูทางเข้าท่อเริ่มปิดตัวลงเองพร้อมล็อกนิรภัย ก่อนจะมีเสียงคอมพิวเตอร์ดังขึ้น "กระบรวนการเร่งอนุภาคกำลังเริ่ม อนุภาคที่ใช้คือโพสิตรอน จำนวนเป้าหมายที่ต้องการคือ 1 อนุภาค  ปริมาณพลังงานและจำนวนอนุภาคที่ใช้คือ..."เสียงของคอมพิวเตอร์เบาจางหายไปเมื่อประตูปิดล็อกสมบูรณ์

ริชาร์ดซึ่งกำลังมึนด้วยแรงกระแทกสะดุ้งขึ้นมาทันที 'ไม่นะ!...' เขาเริ่มรู้สึกสิ้นหวังและเข้าตาจน

"เพื่อนของแกทำลายแหล่งพลังงานอีกอันไปได้ก็จริง แต่อันที่สำคัญจริงๆน่ะคืออันที่อยู่ข้างหลังนั่น"

Dark Matterหัวเราะหึ "ช่างเป็นการเสียสละที่ไร้ค่าซะจริง"

มันขยับผ่านริชาร์ดไป "ข้าไม่มีเวลามาเล่นกับแกแล้ว ลาก่อน ยังไงแกก็ต้องตายจากปริมาณรังสีตกค้างอยู่ดี" มันค่อยๆขยับไปหาพลอยที่อยู่ห่างออกไปไม่ถึงสิบเมตร

'...Qจากไปแล้วสินะ...' ริชาร์ดคิด

แต่แทนที่เขาจะรู้สึกเศร้าและสิ้นหวังเข้าไปอีก เขากลับรู้สึก... ถึงความเงียบงัน? เขารู้สึกว่าใจของเขาสงบลงอย่างบอกไม่ถูก

บางทีเขาอาจจะรู้อยู่แล้วก็ได้... ว่าทั้งหมดมันต้องจบแบบนี้

บางทีในใจเขาลึกๆ เขาอาจจะรู้อยู่แล้วก็ได้... ว่าไม่ว่าเขาจะทำยังไง เขาก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้

บางทีเขาอาจจะยอมรับไปแล้วก็ได้... ว่าจริงๆแล้วเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะเลือกตั้งแต่ตอนนั้น

...แต่ตอนนี้ล่ะ?

ตอนนี้เขารู้แล้ว ความจริงเขาก็รู้ตัวมาตั้งแต่แรกแล้ว แต่เขาไม่อยากจะยอมรับเอง ว่าเขาไม่มีทางได้กลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิม

...และตอนนี้มันแน่นอนว่า เขาคงไม่ได้อยู่ดูพระอาทิตย์ขึ้นวันพรุ่งนี้

ตอนนี้เหลือคำถามเดียวเท่านั้น

ถ้าไม่ว่ายังไงเขาก็จะไม่ได้เห็นโลกวันพรุ่งนี้ เขาจะพยายามทำอะไร ณ ตอนนี้รึเปล่า? ณ ตอนนี้ ตอนที่ทุกๆอย่างมันอยู่ที่เขาแล้ว

ตอนนี้เขามีโอกาสที่จะเลือกแล้ว

ผนังของท่อเริ่มส่งเสียงหึ่งๆ บ่งบอกว่าสนามแม่เหล็กภายในเริ่มเข้มข้นขึ้นเพื่อเร่งอนุภาค ริชาร์ดถอดนาฬิกาที่เขาใส่อยู่ออกและโยนมันออกไป

Dark Matter เอียงส่วนที่มีตาของมันออกดูนาฬิกาที่ตกอยู่ตรงแทบส่วนที่เป็นเท้ามันตอนนี้

"แกคิด--" Dark Matterไม่ได้จบประโยคเมื่อนาฬิกาจู่ๆก็พุ่งขึ้นสู่เพดานด้วยแรงมหาศาลจนส่วนนึงของDark Matter ถูกกระแทกจนทะลุ มันถูกแรงกระแทกทำให้ถอยหลังไปด้วย "แก!"

ตอนนี้ริชาร์ดเช็คแล้วว่าตอนนี้เขาไม่มีส่วนใดที่เป็นโลหะอยู่ ' ตอนนี้เครื่องเร่งอนุภาคเริ่มแล้ว ในอากาศตอนนี้ต้องมีโพสิตอนจำนวนมาก...  ดังนั้นต้องมีประจุไฟฟ้าทั้งสองอยู่จำนวนมาก...' เขาหยิบชะแลงขึ้นมาโดยใช้แขนเสื้อที่ไม่นำไฟฟ้าจับ "หวังว่าแกจะชอบไฟฟ้านะ" เขาพุ่งเข้าไปแทง

Dark Matter รับไว้อีก "การโจมตีทางกายภาพมันไม่ได้ผลหรอก!" ระยางค์ของมันเปลี่ยนรูปร่างไปเป็นมีดยาวคล้ายดาบ

ริชาร์ดรีบปล่อยชะแลงออก ก่อนที่ประจุไฟฟ้าในอากาศจะไหลเข้าสู่ชะแลงที่เป็นสื่อนำ!

ไฟฟ้าพลังงานมหาศาลไหลเข้าไปในDark Matterในรูปอิเล็กตรอน แต่มันกลับยังไม่สะทกสะท้าน "ฮ่าฮ่าฮ่า แกคิดว่าพลังงานจะทำอะไรฉันได้งั้นเรอะ!" มันพุ่งระยางค์ที่เป็นดาบใส่ริชาร์ดทันที แต่เขากลับไม่หลบ เขาพุ่งตัวเข้าไป!

ใบมีดแทงเข้าไปในตัวของเขา ริชาร์ดกระตุกเล็กน้อย เขารู้สึกได้ถึงเลือดที่ไหลออกมาจากแผล 'ไม่โดนจุดสำคัญ...'

Dark Matter ที่กำลังตกใจไม่ได้สังเกตถึงรอยยิ้มบนปากของริชาร์ด

"แล้วถ้าเป็นแบบนี้ล่ะ?" เขากระแทกมือใส่ชะแลงที่ยังปักDark Matterอยู่ให้ไปโดนผนัง

เปรี้ยง! ริชาร์ดโดนแรงอัดอากาศที่เกิดขึ้นจนกระเด็นออกมา เขารู้สึกถึงปากแผลที่โดนแรงอัดจนกว้างขึ้น

'เจ็บชะมัด... แต่น่าจะคุ้มค่าสินะ ' ริชาร์ดหัวเราะหึเบาๆ พลางมองไปทางDark Matter

อิเล็กตรอนที่ตอนแรกถูกเหนี่ยวนำเข้ามาในตัวDark Matterกำลังไหลผ่านไปยังผนังที่มีความเป็นแม่เหล็กสูงมาก การที่มีอิเล็กตรอนจำนวนมากไหลอยู่ในตัว ทำให้อิเล็กตรอนเดิมของDark Matterไหลไปด้วย มันจึงเสียพลังงานของมันไปด้วย และอิเล็กตรอนพวกนั้นยังไหลเร็วจนกระชากให้โมเลกุลที่ประกอบเป็นตัวของDark Matterสลายไป

เมื่ออิเล็กตรอนทั้งหมดหมดลง Dark Matterก็ทรุดลงกองกับพื้นพร้อมกับชะแลงที่กลายเป็นสีดำ สภาพของมันก็กลายเป็นกองเละๆสีดำที่มีกลิ่นเหม็นไหม้ที่พื้น

"... แหล่งพลังงานของ'แอลฟา'...!" แต่มันก็ยังพยายามคลืบคลานไปยังพลอยที่อยู่ตรงแขนของเครื่องตรวจจับตรงผนัง

ริชาร์ดหลับตาลงพร้อมกับที่แขนของเครื่องตรวจจับเด้งออก 'มันจบซะทีสินะ' โพสิตรอนที่ถูกเร่งพลังงานแล้วกำลังพุ่งเข้าใส่พลอย...

"ไม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่!!!" พลอยส่องแสงสีเขียวจ้าออกมา แสงนั้นขยายออกเรื่อยๆ กลืนDark Matterเข้าไป...

ริชาร์ดรู้สึกถึงแสงจ้าที่ลอดเข้ามาในตาของเขาที่ปิดอยู่ เขารู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน

แต่ทุกอย่างก็จบลงแล้ว เขาทำตามสิ่งที่ได้รับมอบหมาย เขาทำสิ่งที่ต้องทำ และเขาพยายามจนจบแม้ว่าเขารู้จะไม่ได้เห็นผลของมันก็ตาม

แม้จะไม่มีใครรู้ แม้จะไม่มีใครชื่นชม แม้ว่าเขาไม่จำเป็นต้องพยายามขนาดนี้ก็ได้ แต่เขาก็ได้เลือกทำสิ่งที่จะช่วยคนอื่นได้ลงไป

...แม้เขาจะพยายามคิดอย่างนั้น แต่ใจของเขาก็กลับโหยหา

เขาคิดถึงวันเวลาที่เขาอยู่อย่างสงบสุข เวลาที่เขาเป็นแค่ครูธรรมดาๆคนหนึ่ง

เวลาที่เขาได้ไปเฮฮากับเพื่อนๆ เวลาที่เขาได้ถกเถียงถึงเรื่องราวการค้นพบใหม่ๆ

เวลาที่เขาได้เห็นนักเรียนของเขาเห็นในสิ่งที่เขาเห็น และไปตามเส้นทางเดียวกับเขา

...และเขาก็คิดถึงผู้คนต่างๆที่เขารู้จัก...

...จะมีใครคิดถึงเขาบ้างไหมนะ?

แสงจากพลอยขยายวงกว้าง จนร่างของริชาร์ดหายไปในแสงอันเจิดจ้า

===========================

I did everthing I have to do, whatever it might be.

I did everthing I have to do, so everyone'll be with glee.

But what about me? what will I have after all this?

I guess it doesn't matter, I just hope that at least I'll be reminisced.

~ AtB ~

===========================

Chapter End's Note

......

[epOchs]

และแล้วเราก็มาถึงจุดๆนี้กันจนได้ กับบทEpilogueของเรื่องนี้...

Chapter 8 : Epilogue.

ผมปิดหนังสือลง เฮ้อ~ วันนี้ช่างเป็นวันที่ยาวนานเสียจริง

ผมเดินออกจากห้องเรียน ไม่ลืมที่จะปิดไฟและพัดลมที่นักเรียนเปิดทิ้งไว้ เดินไปที่ห้องพักครูเพื่อเก็บของ พูดหยอกกับแมทเล็กน้อย เขากำลังจะแต่งงานในเร็วๆนี้ ผมต้องจำวันที่ให้ดีสินะ

ผมเดินลงไปที่ชั้นล่าง เซย์จิมาคุยกับผมเรื่องโปรเจ็คต์ที่เขาต้องการจะทำ ผมคุยกับเขาประมาณสิบห้านาทีเรื่องความเป็นไปได้และระยะเวลา เขาอาจจะทำมันไม่เสร็จก่อนต้องกลับประเทศหลังจากครบกำหนดแลกเปลี่ยนสามปี

หลังจากนั้นผมดูนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาห้าโมงสิบสี่นาที ผมตัดสินใจกลับบ้านก่อนจะหาอะไรกิน

เมื่อผมขี่จักรยานถึงบ้าน โทรศัพท์ดังขึ้น แซมเพื่อนเก่าผมโทรมาชวนไปเที่ยวที่โอเรกอน วอร์เท็กซ์ ซึ่งผมตอบปฏิเสธยิ้มๆ เขาก็ไม่เปลี่ยนไปเลย...

ผมวางสายลงพร้อมกับถอนหายใจ

ผมเดินไปเปิดทีวี ณ ช่องข่าว ผมทิ้งตัวลงนั่ง

... สำหรับในมุมมองผมแล้ว เหตุการณ์ในวันนั้นเกิดขึ้นเมื่อสองปีที่แล้ว... แต่สำหรับคนอื่นๆบนโลก มันไม่เคยเกิดขึ้น...

เมื่อผมตื่นขึ้นมา ผมพบว่าตัวเองอยู่ในบ้านซึ่งไม่มีร่องรอยความเสียหาย ตัวผมเองก็ไม่มีอาการบาดเจ็บ หลังจากนั้นเมื่อผมพบว่าต้องรีบไปทำงาน ผมหาข้อมูลเกี่ยวกับต่างๆที่ผมได้เจอและได้ทำ...

ศูนย์วิจัยแห่งนั้นไม่มีร่องรอยความเสียหาย...

แซมไม่เคยโทรมาหาผมในวันนั้น...

เซย์จิก็ไม่เคยมาหาผมเพื่อที่จะถามคำถามที่เขามีในวันนั้น...

คนที่ทำงานให้รัฐบาลคนนั้น... ก็ไม่เคยปรากฏตัวใกล้ๆบ้านผมในเช้าตรู่ของวันนั้น

...ในวันนั้น ตามคำบอกเล่าของแมท ผมทำงานตามปกติแล้วเลิกงานไปในตอนเย็น ซึ่งผมก็กลับบ้านไปตามปกติ

...และที่ประหลาดที่สุด รัฐบาลของผมไม่ใช่'รัฐบาลเผด็จการ' ที่ผมรู้จักมาตลอด นายกรัฐมนตรีก็ไม่ใช่ 'ซีรอน' คนที่ผมเจอในคืนวันนั้น...

ในตอนแรก แน่นอนว่าผมงุนงงและสับสนเป็นที่สุด ทุกๆอย่างในวันนั้นกลายเป็นแค่ความฝันงั้นหรือ? หรือผมประสาทหลอนไป? แต่ผมรู้ดีว่ามันไม่ใช่ มันเหมือนจริงจนไม่น่าจะเป็นอย่างนั้นไปได้...

...และที่สำคัญ นาฬิกาของบ้านผม มันยังหยุดเดินอยู่... ณ เวลา ตีห้าสิบสี่นาที...

...เมื่อผมกล้าพอที่จะเปิดมันออกดู พลอยที่ตรงแกนเข็มก็หายไปจริงๆด้วย...

ผมรู้ว่าทั้งหมดนี่มันไม่ใช่ความฝันแน่ๆ มันต้องมี อะไร บางอย่างอยู่ มันมาทำให้ทุกอย่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ตอนนั้นผมอยากรู้ความจริงว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่... สิ่งที่ผมทำนั้นมันทำไปเพื่ออะไร ? ผมไม่คิดว่าทั้งหมดนั่นทำไปเพื่อทำลาย Dark Matter เพราะแท้จริงแล้วพลอยนั่นก็เป็นตัวพามันมาที่โลก.... ผมอยากรู้เรื่องทั้งหมด!

แต่ในตอนนี้ผมชักจะไม่แน่ใจแล้ว...

ในตอนนี้ชีวิตของผมเป็นปกติสุข เหมือนเรื่องราวทั้งหมดไม่ได้เกิดขึ้น... ไม่สิ มันดีกว่านั้นอีก รัฐบาลเป็นรัฐบาลที่ดี แซมกับผมคุยกันบ่อยขึ้นแม้เขาจะไม่ค่อยสนิทกับผมเมื่อก่อนก็ตาม

ผมไม่ต้องการความจริงแล้ว

ผมได้สิ่งที่ผมขอแล้ว...

ผมถอนหายใจอีกรอบ ก่อนจะตัดสินใจออกไปหาอะไรกิน ผมหยิบรีโมทขึ้นมาปิดทีวี ก่อนจะหยิบของเพื่อออกไปข้างนอก

...ถ้าผมตั้งใจฟังกว่านี้หน่อย... ผมก็คงจะได้ยินข่าวสุดท้ายก่อนที่จะปิดทีวี...

"ศูนย์สังเกตการณ์ดาราศาสตร์นานาชาติออกมาเปิดเผยอย่างงุนงงว่า พวกเขาคำนวณจากจำนวนจุด สเปรกตัมที่สังเกตได้ และความเร็วในการขยายตัวของจักรวาลในช่วงนี้แล้ว มันชี้ว่า จำนวนของDark MatterและDark Energy น่าจะมีจำนวนสูงขึ้น อย่างไรก็ตาม พวกเขายังไม่สามารถอธิบายได้ว่าเป็นเพราะเหตุใด..."

===========================

The End.

===========================

The End Note

ขอบคุณทุกๆคนนะครับที่ติดตามกันมาถึงจุดนี้ นี่อาจจะเป็นการเดินทางที่ไม่ค่อยยาวนักสำหรับบางคน แต่สำหรับผม การเดินทางครั้งแรกนี่แหละเป็นอะไรที่ยากลำบากและยาวนานมาก แม้อาจจะไม่ใช่ที่สุด แต่ก็จะเป็นครั้งที่ผมจะไม่ลืมเลย

ผมอาจจะเขียนยังไม่ค่อยดีนัก แต่ผมก็จะปรับปรุงไปเรื่อยๆ เราอาจจะได้พบกันอีกคราวหน้า แต่ตอนนี้ก็ขอจบ PreSequenceเรื่องราวของ'ลำดับก่อน' ไว้แต่เพียงเท่านี้

อ๊ะ..

นี่มันอะไรกัน...

...

[Hidden]Chapter 9 : Revelation 9

ท่ามกลางซากของเครื่องเร่งอนุภาค ณ ตรงบริเวณที่เคยเป็นเครื่องตรวจจับ ร่างของชายคนหนึ่งยืนอยู่

ลักษณะของเขาเหมือนชายหนุ่มในวัยสามสิบปลายๆ ผมสีดำของเขายาวแต่ไม่ยาวเลยคอ เขาอยู่ในชุดยาวสีน้ำตาลอ่อนที่เหมือนผ่านอะไรมามากจนดูเก่า

ในตอนแรกเขาหลับตาอยู่ เมื่อเขาลืมตาขึ้น ก็เผยให้เห็นตาสีเขียว ที่ดูราวเจิดจ้าเหมือนแสงไฟ

เขามองไปรอบๆ และมองไปเห็นร่างของคนอีกคน... ที่นอนเหยียดยาวอยู่บนพื้น...

เขาเดินเข้าไปหาร่างนั่น และก้มลงดู ชายคนนั้นแทบจะสิ้นลมหายใจแล้ว มีทั้งแผลถูกแทง ผิวหนังของเขามีรอยไหม้บ่งบอกถึงการถูกรังสีร้ายแรง

เขาส่ายหน้าเบาๆ คนๆนี้ได้ทำอะไรที่สำคัญ... สำคัญมาก เขาไม่ควรจะต้องมาตายแบบนี้...

"ท่านกลับมาแล้ว" เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นข้างหลังเขา

เมื่อเขาลุกขึ้นและหันไป เขาเห็นร่างในผ้าคลุมสีดำซึ่งปกปิดแม้แต่ใบหน้าของเจ้าของเสียงนั่น

"... Death จะรับเขาไปงั้นหรือ" เขาเอ่ยเบาๆ เสียงของเขานั้นนุ่มนวลผิดกับเสียงของร่างในผ้าคลุมซึ่งเป็นเสียงแหบพร่า

ร่างในผ้าคลุมโค้งหัวให้ "Deathเห็นใจเขาอยู่ แต่กฏก็ต้องเป็นกฏ..."

ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วยิ้มแบบเศร้าๆ "...แม้แต่คนเดียวก็ไม่ได้หรอ เขาได้เสียสละไปมากนะ..."

ร่างในผ้าคลุมเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบออกมา "แล้วข้าจะไปบอกDeathให้... แต่ท่านก็ต้องไปแล้ว..."

เขาถอนหายใจอีกครั้ง "เข้าใจแล้ว... ข้าต้องไปหาพวกนั้นสินะ... ขอบใจเจ้ามาก"

ร่างในผ้าคลุมโค้งให้อีกครั้ง แต่เมื่อเงยขึ้นมา เขาก็ไม่อยู่เสียแล้ว

===========================

'เจอรามี' มองดูเหตุการณ์ทั้งหมดตั้งแต่หลังจากเขาคุยกับริชาร์ดผ่านแผ่นกระจกบางใสที่ลอยอยู่ในอากาศตรงหน้าของเขา รอบตัวเขานั้นไม่มีอะไรเลย มีแต่ความว่างเปล่าที่มองไม่เห็นฟ้าและดิน หรือผนังใดๆ

"ยินดีต้อนรับกลับมานะ Time" เขากระซิบเบาๆขณะที่มองชายผู้มีตาสีเขียว ก่อนเขาจะตวัดมือให้กระจกสลายไป

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาหัวเราะออกมาอย่างร่าเริง ก่อนจะเปลี่ยนไปสู่ความรู้สึกที่บ้าคลั่ง ก่อนเสียงหัวเราะนั่นจะเปลี่ยนเป็นเสียงสะอื้นไห้

และน้ำตาหนึ่งหยดก็ไหลรินออกมาจากใต้หน้ากากที่ยิ้มแย้มอยู่ตลอดกาลนั่น

"... เอาล่ะ เดี๋ยวDeathก็จะเรียกหาฉันเร็วๆนี้แล้วสินะ ... ต้องเตรียมตัวแล้วสิ..."

   

และแล้วความเงียบก็ปกคลุมที่แห่งความว่างเปล่านั้นอีกครั้ง

===========================

TO BE CON[[REDACTED]]...

[♏☤ṧ⊥εґ ℉]

ยังไม่จบง่ายๆซินะ......!

[epOchs]

สำหรับ Presequence นี่ จบแล้วครับ ;_;

[epOchs]

อ่ะแฮ่ม สวัสดีอีกครั้งครับ...

สำหรับเรื่องนี้ อย่างที่ผมเคยกล่าวไว้ในโพสต์แรกนะฮะ นี่เป็นฟิคแรกของผม ซึ่งผมวางโครงเรื่องไว้ว่ามันเป็นแค่ปฐมบท

ตอนนี้มันจบมาสักพักนึงแล้ว ผมก็ยังไม่ได้ทำ(แต่ง'เรื่องถัดไป')อะไรเลย -3-

ก็เลยจะมาดูความเห็นสักหน่อยว่าผมควรจะแต่งต่อมั้ยครับ? ผมเห็นอยู่ว่ามันก็มีคนเข้ามาดูอยู่นะฮะ แต่เรื่องการตอบรับนี่น้อยมากอ่า...

ก็...นะ... กรุณาช่วยมาบอกผมหน่อยนะฮะว่าคิดยังไงบ้างกับที่ผ่านมา ผมต้องไปพัฒนาอะไรเพิ่ม ผมทำอะไรไม่ดีตรงไหน ตรงๆเลยก็ได้ผมไม่ช็อก(มากไป)หรอกฮะ

และที่สำคัญ ผมควรแต่งต่อมั้ย หรือผมควรไปลองฝึกแต่งอะไรสั้นๆอย่างอื่นก่อนจะมาแต่งอะไรยาวๆใหม่ -3-

ขอบคุณครับ จนกว่าจะถึงคราวหน้าที่เราเจอกันใหม่!

ปล. ถ้ามีอะไร ก็กรุณาบอกตรงๆเลยก็ดีครับ ถ้าไม่มีคนบอกว่ามันผิด คนที่ทำก็คงทำต่อไปเรื่อยๆ

[♏☤ṧ⊥εґ ℉]

ฟิคของผมการตอบก็น้อยลงครับแต่ก็ยังมี

ยอดวิว อยู่ ในวิวนั้น อาจเป็นจะคนมาส่องดูเยอะกว่าคนอ่านจริงๆก็ได้

แต่ถึงขนาดนั้นผมก็ยังลงฟิคผมอยู่เรื่อยๆ เพราะอะไรนะหรอครับ

เพราะว่าผมอย่ากจะแต่งเรื่องในจิตนาการผมไว้ ถ้าผมไม่แต่งไว้ผมอาจลืม

จิตนาการของผมไปได้ ถ้าใจรักจริง แต่งไปเลยครับอย่าไปกลัวว่าใครจะอ่านหรือไม่อ่าน

อย่างน้อยเราก็ได้แต่งฟิคของเราขึ้นมาแล้ว มันเป็นของเรา เหมือนสมบัติของเรา

[天ノ花 月子]

เพิ่งมาตามอ่านทีหลัง สนุกมากเลยค่ะ ต่อไปถ้าเป็นไปได้อยากให้แต่งเรื่องใหม่แนวแฟนตาซีมัน ๆ นะคะ

เพราะหนูแต่งไม่ล่าย T^T

[epOchs]

อ่า ขอบคุณมิสเตอร์ ฟฟฟฟฟฟ..!! เอ้ย เอฟ กับคุณเชมี่สำหรับFeedbackนะครับ

ก็... คง... จะแต่งต่อละมั้งฮะถ้ามีเวลา(ดูจากที่ผมเพิ่งมาตอบนี่ก็น่าจะรู้"ความว่าง"ของผมนะฮะ T____T)

ที่Mr.Fแนะนำมามีประเด็นมาก... แต่ผมก็ยังอยากได้คนมาวิจารณ์อยู่ดีอ่ะนะครับ จะได้รู้จุดด้อย

ถ้าผมจะแต่งต่อ เรื่องถัดไปผมก็วางไว้ว่าแนวเรื่องไม่น่าจะเหมือนเรื่องนี้นะฮะ แต่เนื้อเรื่องอ่ะเกี่ยวแน่นอนครับ

แล้วเจอกันใหม่คราวหน้าครับ!

ปล. ผมก็อยากวาดรูปได้สวยๆเหมือนเชมี่บ้าง ToT