Jump to content
We are currently closing new member registration for the time being. We apologize for the inconvenience. ×

[Rewrite] Silver Fang : X-ing Fate


แกนโซ่

Recommended Posts

กลับมาอีกครั้งกับโปรเจคดองเค็มข้ามชาติ ที่คนเขียนอยากจะให้มันจบซักที แต่มักมีเหตุให้ต้องหยุดเขียนอยู่บ่อยๆ ;w;

[me=แกนโซ่]กราบขอโทษผู้อ่านอย่างแรง[/me]

ในนิยายเรื่องนี้ เป็นส่วนหนึ่งของโปรเจค Silver Fang ที่วางไว้ตั้งแต่ตอนม.ปลาย ปัจจุบัน...เรียนจบมีงานทำแล้วก็ยังทำไม่จบ

ซึ่งเนื้อหาในส่วนนี้ จะถูกดำเนินด้วยมุมมองของตัวเอกอีกคน คือ เซริน ผู้เป็นน้องชายของตัวเอกอีกฝากหนึ่ง

เดิมเนื้อเรื่องส่วนนี้ เคยถูกใช้ชื่อว่า "Part of Serin" แต่เห็นแล้วว่า เนื้อเรื่องส่วนนี้ ไม่ได้มีเพียงแค่เซริน แต่ยังมีการพบเจอเรื่องต่างๆ และเหตุการณ์ต่างๆมากมาย ชื่อของบทนี้จึงถูกเปลี่ยนเป็น "X-ing Fate (Crossing Fate)"

ในบทนี้อาจเป็นบทระบายอารมณ์ของผู้เขียนเองด้วย อะไรที่ไม่ได้ใส่ไปในบททัค บทเซรินจะจัดไปไม่ยั้ง 'w'

***ตัวละคร***

***รอการอัพเดทหลังจากบทแรก***

***สารบัญ***

Before The 1st Chapter : อดีตที่ผ่านพ้น (Past)

Link to comment
Share on other sites

~Prologue~

...เพียงแค่นิดเดียว อีกแค่นิดเดียว ขอกำลังให้ข้าสักนิด...

...กำลังที่จักพอให้ข้าง้างคันศรนี้ เพียงพอที่จะโก่งคันธนูเพื่อส่งศรแห่งการปลดเปลื้องและคืนกลับ (Back and Release)...

...เพื่อปลดปล่อยสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าข้ากลับสู่ที่มันควรอยู่ และปล่อยให้ผู้ทุกข์ทนกว่าพันปี สิ้นทุกข์...

...แต่แรงของข้าในตอนนี้หามีไม่ ซ้ำเพื่อนพ้องของข้าที่ยึดตรึงมันเอาไว้ก็มิอาจจะทานทนได้นานไปกว่านี้...

...ข้ามิอาจจะทำอะไรได้อีกแล้วงั้นฤๅ ข้านั้นจะกลับไปเป็นผู้ที่ไม่อาจจะปกป้องใครได้อีกครา!? แบบนั้นดีแล้วฤๅ...

...ข้าควรทำอย่างไรดี...อาเรน่า...

.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

- Silver Fang -

X-ing Fate : Before The 1st Chapter

อดีตที่ผ่านพ้น (Past)

.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

...ในค่ำคืนที่เงียบสงบ ณ ป่าบริเวณชายแดนระหว่างอาณาจักรเชนและเรนเซีย ซึ่งในเวลาปกตินั้นจะเงียบสงบและมีเพียงแต่เสียงของเสียงของสิงห์สาราสัตว์กู่ร้องเท่านั้น

แต่คืนนี้หาได้เป็นเช่นดังยามปกติไม่

เสียงกู่ร้องของคนจำนวนมาก ทั้งยังมีเสียงระเบิดสลับกับเสียงโหยหวนออกมาเป็นระยะๆจากป่าแห่งนี้  มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ต้นตอของเสียงเหล่านั้นมันเกิดใกล้ๆ กับบ้านไม้เล็กๆ หลังหนึ่ง เมื่อเพ่งพิจารณาอย่างถี่ถ้วน ต้นเสียงคือเหล่าทหารนับร้อยกำลังต่อสู้กับแวร์วูล์ฟคู่หนึ่งอยู่...

"แกรนด์ เบรค!!!" เสียงตะโกนของหนึ่งในแวร์วูล์ฟคู่นั้น มันเป็นแวร์วูล์ฟตัวสีดำสนิท แววตาของมันในตอนนี้ช่างดุดันเหลือเกิน

มันตะโกนขึ้นแล้วใช้ดาบสองมือ (Two hand sword) ในมือมันฟาดลงไปกับพื้นเบื้องหน้าของมัน ซึ่งมีเหล่าทหารหลายคนกำลังโจนทะยานเข้ามาหมายจะจัดการกับมัน

ตูม!!! ทันทีที่ดาบสัมผัสพื้นก็เกิดคลื่นพลังกระจายเป็นวงไม่กว้างนักตรงหน้ามัน ซึ่งเหล่าทหารที่อยู่ตรงนั้นบางส่วนกระเด็นไปตามแรงคลื่น

ส่วนพวกที่ทนได้ก็บาดเจ็บมิใช่น้อย มันไม่ปล่อยให้จังหวะเสียเปล่า เข้าไปฟันจุดตายของทหารเหล่านั้นอย่างแม่นยำ

อีกด้านหนึ่ง บริเวรใกล้เคียง แวร์วูล์ฟเพศเมียขนเงินกำลังถูกล้อมโดยเหล่าทหารอยู่ มันตั้งท่าพร้อมสู้ พร้อมกับตวัดดาบยาวของนางไปยังเบื้องหน้า

"ฟารีย์กีนัส!!" เมื่อสิ้นเสียงของนาง เปลวเพลิงขนาดใหญ่ได้ลุกโหมไปยังเบื้องหน้าที่นางได้ตวัดดาบออกไป เหล่าทหารต่างได้รับความเสียหายจากการโจมตีนั้น ได้แต่ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

ไม่ไกลจากจุดที่ปะทะกัน อัศวินผู้หนึ่งผู้ที่เป็นคนนำทหารเหล่านี้มา เขานั่งอยู่บนม้าด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ดูจากสถานการณ์ตอนนี้ พวกทหารที่เขานำมาต่อกรกับแวร์วูล์ฟทั้งสองตกเป็นรองอย่างเห็นได้ชัด

เหล่าทหารนับร้อยที่ได้นำกองมาในตอนแรก เวลานี้เหลืออยู่เพียงไม่ถึงครึ่ง เขาประเมินฝีมือของแวร์วูล์ฟคู่นี้ต่ำเกินไป หากเขาไม่ทำอะไรสักอย่าง ก็เหมือนกับเขาได้นำทหารมาตายเปล่า

เขาหลับตาลงพร้อมกัดฟันแน่นด้วยความตึงเครียด ก่อนที่จะลืมตาแล้วมองไปยังแวร์วูล์ฟคู่นั้นด้วยสายตามุ่งมั่นแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้

"ข้า...ต้องทำสินะ" เขาเปรยออกมาแล้วตัดสินใจควบม้าพุ่งเข้าสู่พื้นที่ปะทะกันอย่างเลี่ยงไม่ได้ โดยเป้าหมายที่เขาหมายที่จะจัดการก่อนคือแวร์วูล์ฟเพศผู้สีดำนั่น

เขาใช้มือซ้ายจับบังเหียนม้าพอให้ควบคุมทิศทางได้ แล้วใช้มือขวาของเข้าเอื้อมไปจับดาบที่สะพายเอาไว้ที่ข้างเอว

เข้ากำดาบเล่มนั่นอย่างมั่นคงก่อนที่จะควบม้าเข้าพุ่งทะยานใส่แวร์วูล์ฟสีดำที่กำลังจัดการกับทหารใต้บัญชาของเขา

เมื่อถึงระยะหวังผล เขากำดาบแน่นแล้วฟันลงใส่มันอย่างเต็มแรงหมายที่จะจัดการมัน แต่มันก็ยังไหวตัวทัน มันพลิกกลับเอาดาบสองมือของมันมาตั้งรับการโจมตีของเข้าได้ทันถ่วงที

เคร้ง!! กึดๆๆๆ!! เสียงดาบปะทะกัน อัศวินได้พยายามใช้แรงทั้งตัวของเข้าโถมใส่ แต่มันก็ยังรับได้ทั้งยังพยายามต้าแรงของอัศวินอย่างไม่ลดละ

"กรอด....." อัศวินได้แต่ขบถออกมา ทั้งยังพยายามใส่แรงให้มากขึ้น

"กรร...." มันแยกเขี้ยว พยายามต้านการโจมตีนั้น

เคร้ง!!! แรงที่โหมปะทะดาบใส่กันทั้งสองฝ่าย ทำให้อัศวินกระเด็นตกจากหลังม้า ส่วนแวร์วูล์ฟสีดำนั่นก็ผงะถอยอย่างเสียหลักจากการปะทะนั้น

ต่างฝ่ายต่างรีบลุกขึ้น พร้อมกับโจนทะยานเข้าหากัน หมายที่จะจัดการกับอีกฝ่ายลงให้ได้

"เซลซิสัน!!" อัศวินตะโกนด้วยเสียงอย่างเกรี้ยวกราดพร้อมพุ่งทะยานไปยังเบื้องหน้าของเขา

"โจนีเซีย!!" แวร์วูล์ฟดำคำรามขึ้นด้วยเสียงที่ดุดันไม่แพ้กันแล้วพุ่งทะยานเข้าหาอัศวิน

เคร้ง!! แล้วดาบของทั้งสองได้ปะทะกันอีกครั้ง

.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

...จริงๆแล้ว อัศวินและแวร์วูล์ฟดำนั่น พวกเป็นอัศวินระดับสูงของอาณาจักรเชน และยังเป็นเพื่อนสนิทกัน จนกระทั่งวันหนึ่ง

หลังจากที่ราชาหนุ่มผู้เป็นรัชทายาทได้ขึ้นครองราชย์ต่อจากราชาองค์เดิมที่สละราชสมบัติเพียงไม่นาน

ก็เกิดการกบฏขึ้นแถวชายแดนของอาณาจักร ซึ่งการกบฏครั้งนี้ มีเหล่าอนิม่า* เข้าร่วมการกบฏด้วย ซึ่งสร้างความไม่พอใจแก่ราชาหนุ่มเป็นอย่างมาก

และเหล่าขุนนางที่รังเกียจเหล่าอนิม่าก็ได้ใช้จังหวะนี้ในการหลอกใช้ราชาที่ไม่พอใจอยู่ เพื่อออกคำสั่งจัดการกับสิ่งที่พวกเขารังเกียจเสียให้สิ้นซาก

แม้ในตอนแรกราชาเองก็ไม่ได้คิดที่จะทำตาม แต่ขุนนางเหล่านั้นได้พยายามหาเห็นผลต่างต่างนานาเพื่อให้เป้าหมายสัมฤทธิ์ผล

จนในที่สุด ราาหนุ่มเองก็ได้เห็นชอบไปด้วย และได้ออกคำสั่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ นั่นคือ "กำจัดและขับไล่อนิม่าออกจากอาณาจักร"

ด้วยคำสั่งนี้เพียงคำสั่งเดียว อาณาจักรที่เคยสงบต้องระส่ำระสาย เกิดการกบฐนับครั้งไม่ถ้วน และทำให้แวร์วูล์ฟผู้นี้ต้องพาภรรยาหนีตายมาที่ป่าแห่งนี้

ส่วนตัวอัศวินเองก็ต้องทำตามคำสั่งอย่างเลี่ยงมิได้ ถึงแม้ว่าผู้ที่เขาต้องไปฆ่านั้นจะเป็นเพื่อนของเขาก็ตาม...

.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

"แฮ่ก...ๆ....ๆ" เสียงหอบของอัศวินดังขึ้นอย่างชัดเจน เขานั่งพิงต้นไม้แถวนั้นอย่างหมดแรง เกราะของเขาเสียหายอย่างหนัก ซ้ำยังมีบาดแผลเต็มตัว

ถึงตัวเขาจะบาดเจ็บ แต่ทหารที่เขานำมาด้วยนั้นไม่มีใครเหลือรอด เขานึกโทษตัวเองอยู่เนื่องๆ ขณะเดียวกันแวร์วูล์ฟทั้งสองก็เดินมาหาเขาช้าๆ

เขาหยิบดาบที่ตอนนี้มันบิ่นไปหมดแล้วชี้ไปทางพวกมัน เป็นสัญญาณเตือนว่าอย่าเข้ามาใกล้มากกว่านี้ แต่มันก็ไม่มีผลอะไร

แวร์วูล์ฟสีเงินปัดดาบของเขาทิ้งแล้วเข้าประชิดตัว ก่อนเอาดาบของนางจ่อที่คอหอยของอัศวิน

เอื้อก..เสียงเขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ แวร์วูลืฟสีดำมองเขาอย่างเศร้าสร้อย ก็ที่จะหันหลังให้ มันถอนหายใจเหืกใหญ่ ก็ที่จะเอ่ยขึ้น

"รักษาเขา มายะ" มันพูดขึ้น ทั้งแวร์วูล์ฟสีเงิน และตัวอัศวินเองต่างตกใจจากสิที่แวร์วูล์ฟดำเอ่ย แวร์วูล์ฟสีเงินได้แต่ส่ายหน้าก่อยที่จะเอาดาบที่จ่อคอของอัศวินออก

มันเอามือวางไว้เหนือตัวเขา แสงสีขาวก็ออกมาจากฝ่ามือของมัน อัศวินเองยังตะลึงกับเหตุการตรงหน้านั้น

บาดแผลและความเจ็บปวดของเขาเริ่มมลายหายไป พอที่เขาจะขยับตัวได้ และมีสติพอที่จะประมวลเหตุการณ์ตรงหน้าได้

อัศวินพยุงตัวขึ้นแล้วฉากถอยออกมาตั้งหลัก เขาตั้งท่าพร้อมสู้อีกที

"ก..แก...จะช่วยฉันทำไม ซิส!!" เขาตะโกนถามด้วยความโกรธเกรี้ยว การที่ศัตรูได้ช่วยเขามันเป็นการหยามหน้าสุดๆ แต่แวร์วูล์ฟดำไม่ได้แม้แต่หันกลับมาและกำลังจะเดินไปจากตรงนั้น

"ซิส!! หูหนวกรึไง ฉันถามว่าจะช่วยฉันทำไม!" เขาตะโกนอีกครั้ง แวร์วูล์ฟดำหยุดเดินแล้วพูดขึ้นโดยไม่หันไปมองเขา

"...กลับไปซะ รอดมาได้ก็บุญหนักหนาแล้ว" มันตอบด้วยเสียงสั่นเครือ บ่งบอกได้ถึงความเจ็บปวดในใจของมันที่ได้ฆ่าคนที่เคยร่วมทำงานด้วยกันมากมายและยังทำร้ายเพื่อนตัวเอง

"จะกลับไป...ที่ไหนล่ะ...ข้ากลับไปก็ต้องตายอยู่แล้ว..." เขาพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ ใช่ แม้กลับไปก็ต้องตายอยู่ดี เพราะเขาได้นำทหารมาตายอย่างเปล่าประโยชน์ เมื่อได้ยินอย่างนั้นอารมณ์ของมันก็พุ่งขึ้นสูงทันที

"เจ้าบ้า!! แกยังมีคนที่รอคอยการกลับของแกอยู่ไม่ใช่รึไง โจนี่!" แล้วมันก็วิ่งเข้าไปกระชากคอเขาอย่างแรง แต่ก็ปล่อยมือไปเกือบจะทันทีที่คุมอารมณ์ได้

แล้วมันก็เดินกลับไปโดยหันหลังให้ เมื่อเดินไปได้ระยะหนึ่ง อัศวินตัดสินใจหยิบดาบขึ้นแล้ววิ่งเข้าหามัน เขาเงื้อดาบขึ้นหมายที่จะฟันลงไปอย่างเต็มแรง

แวร์วูล์ฟดำเองก็ตอบโต้ไปตามสัญชาตญาณ มันฉากหลบออกมาแล้วใช้กรงเล็บของมันแทงสวนกลับเข้าไปยังอกของอัศวินอย่างแม่มนยำ

ฉึก!! มือของมันทะลุอกของอัศวินทันที เขากระตุกจากการโจมตีนั้น เลือดจากอกของเขาค่อยๆ ไหลออกมาอย่างช้าๆ พร้อมกระอักเลือดออกมา

การหายใจของเขาเริ่มติดขัด เรี่ยวแรงที่จะประคองดาบก็หามีไม่ มือของเขาคลายออกจนดาบในมือล่วงหล่นสู่พื้น ก่อนที่เขาจะพยายามจับแขนแขนแวร์วูล์ฟดำ

"ก...แก...จะทำอย่างนี้ทำไม โจนี่..." มันถามขึ้นพร้อมประคองร่างของอัศวิน เสียงที่มันสั่นเครือไปด้วยความเศร้าและความตกใจ

"อึก...อ่อก...แค่กๆ...หึ...ย..ยังไงฉันก็ตาย......อยู่ดี.....สู้ตายด้วย...มือ...ของนายจะ...ดีกว่า...แค่กๆ" เขาไออย่างต่อเนื่อง

"อ..อา....โจนี่....แก.....แก............" มันพูดไม่ออก ความรู้สึกเลวร้ายต่างๆถาโถมเข้ามาจนมันไม่สามารถจะเอ่ยคำพูดได้ ทั้งสีหน้าของมันบ่งถึงความเศร้าที่ได้ฆ่าเพื่อนสนิทคนหนึ่งด้วยมือของตน

เมื่ออัศวินเห็นผู้ที่เคยเป็นเพื่อนรู้สึกผิดกับการฆ่าตัวเอง สิ่งที่เขาพอทำได้ก่อนที่เขาจะตายก็เพียงได้แต่ยิ้มขึ้นแล้วพูดให้เพื่อนของเขาสบายใจ

"...นา..นาย....ไม่ใช่....คนผิดหรอก.แค่กๆๆ..ข...ขอบใจ...อึก..ซ..เซล..ซิ..สัน..." เมื่อสิ้นเสียงของเขา เรี่ยวแรงเฮืกสุดท้ายก็หมดลง มือที่จับแขนแวร์วูล์ฟดำก็ทิ้งลงอย่างไร้เรี่ยวแรง

ร่างกายของเขาอ่อนยวบลงไปทันทีดั่งตุ๊กตาที่ถูกตัดเชือก เมื่อเห็นผู้ที่เคยเป็นเพื่อนตายลง ถึงแม้ว่าจะเก็บความรู้สึกได้เก่งเพียงใด แต่ตอนนี้มันก็ได้ระเบิดออกมาจนหมดสิ้น

"อะ..อา.........โบร๋ววววววววววววววววววววววววววว" มันหอนขึ้นทั้งน้ำตาอย่างโหยหวน เสียงหอนนี้ช่างเต็มไปด้วยความโศกเศร้าเหนือคณานัก......

.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

สองปีต่อมา....

เกิดการปฏิวัติขึ้นที่อาณาจักรเชน โดยการร่วมมือของเหล่าผู้ไม่เห็นด้วยกับคำสั่งนั้น และเหล่าผู้นำของอาณาจักรข้างเคียง

โดยมีแกนนำคือรัชทายาทอันดับสอง (น้องสาวของจักรพรรดิ์) ของอาณาจักรเชน การปฏิวัติครั้งนี้ทำให้ความสงบสุขกลับมาอีกครั้ง

(ในการปฎิวัติครั้งนี้ ถูกบันทึกเอาไว้ว่าเป็นการปฎิวัติครั้งใหญ่ที่สุดที่เคยเกิดขึ้นในทวีปเวเรอร์ และยังทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอีกหลายอย่างด้วยกัน)

ในเวลาเดียวกันนั้นซิสและมายะก็ได้กำเนิดลูกชายคนที่สอง โดยตั้งชื่อว่า ทาคา อาร์ เซริเนีย

หลังจากนั้นห้าปี ทั้งคู่ได้ตัดสินใจเดินทางไปที่บ้านเกิดของซิสและนำลูกชายของพวกเขาไปด้วย เพื่อไปหาพี่ชายของซิสหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาเกือบสิบกว่าปี

พวกเขาไปถึงหมู่บ้านแล้วพักอยู่ไม่กี่วันแล้วเดินทางกลับ เมื่อมาถึงหน้าผาบริเวณชายเมืองมอร์ค ก็ได้มีมอนสเตอร์ขนาดใหญ่เข้าโจมตีพวกเขา

ทั้งคู่สู้อยู่นานแต่สุดท้ายทั้งคู่ก็พลาดพลั้งถูกซัดตกหน้าผาไป ส่วนเด็กน้อยนั้นเมื่อเห็นพ่อแม่ของตนถูกทำร้ายตกเหวไป

เด็กน้อยรู้สึกโกรธและเสียใจจนแทบคลั่ง เด็กน้อยหยิบท่อนไม้ใกล้ๆทั้งน้ำตาแล้ววิ่งเข้าไปหามอนสเตอร์ตัวนั้น มันเองก็ยืนรอให้เหยื่อเข้ามาหา

ก่อนที่จะไปถึง ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งกระโดดเข้าคว้าตัวเด็กน้อยที่กำลังจะวิ่งไปตาย เขาพูดขึ้น

"ใจเย็นไอ้หนู" เขาพูดแล้วดึงตัวเด็กน้อยเอาไว้ ขณะเดียวกัน มอนสเตอร์ตัวนั้นเห็นว่าเหยื่อไม่เข้ามาหาแล้ว มันจึงกระโจนเข้ามาชายผู้นั้นแทน

เขากระโดดหลบทั้งหิ้วเด็กน้อยกระเตงไว้ที่เอว เมื่อตั้งหลักได้ เขาชักดาบออกมาแล้วปักลงพื้นแล้วตะโกนขึ้น

"แกรนด์ ครอส!!"

ซูม!! แล้วกางเขนขนาดใหญ่ก็พุ่งเข้าใส่มอนสเตอร์ตัวนั้น จนมลายหายสิ้นไป เขาถอนดาบขึ้น ก่อนที่จะวางตัวเด็กน้อยลง

เด็กน้อยได้แต่ร้องไห้งอแงจากความตกใจจากที่พ่อแม่ของเขาได้หายไปต่อหน้า และเขาเองก็ได้คนแปลกหน้ามาช่วยเอาไว้

"ไงไอ้หนู...ชื่ออะไร" เขาถามก่อนที่จะพยามยามยิ้มให้ เพื่อให้เด็กน้อยคลายความตกใจไปบ้าง

"ฮึกๆ....ซ..เซรินครับ..ฮึกๆ.ๆ." เด็กน้อยตอบไปพลางสะอื้นไปพลาง

"....ไปอยู่กับฉันมั้ย บ้านฉันอยู่แถวนี้...." เขาเสนอความคิด เด็กคนนั้นมองหน้าเขาแล้วพูดขึ้น

"...ฮึก...ๆ....ถ้ามันทำให้ผม...ช่วยคนที่รักได้...ผมก็จะไป.." แม้ว่าจะยังร้องไห้อยู่ แต่เด็กน้อยตอบกลับด้วยเสียงที่มุงมั่นและสายตาที่เอาจริง

เขาเห็นแววตานั้นแล้วก็ยิ้มแล้วพูดขึ้น

"แน่นอน...ตามฉันมา เซริน" เขาลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ ก่อนที่จะจูงมือแล้วเดินออกจากหน้าผา โดนที่เด็กน้อยเองก็ได้แต่หันกลับไปมองที่ผานั้นเป็นระยะๆ ด้วยความอาวรณ์...

.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

ขณะเดียวกันนั้น ในอีกมิติหนึ่ง มีเด็กชายอายุประมาณ 7 ขวบกำลังปีนต้นไม้ต้นหนึ่งอยู่  และที่ใต้ต้นไม้มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอายุพอๆ กันยืนอยู่ข้างล่าง

จริงๆแล้วเด็กชายคนนี้เป็นลูกชายอีกคนของมายะและซิส เมื่อ 7 ปีก่อน ตอนที่ทหารของเชนบุกมาที่บ้านของพวกเขา

ซิสเห็นว่าที่โลกนี้ไม่ปลอดภัยจึงขอให้เพื่อนสนิทคนหนึ่งที่ชื่อ แม็กโก้ แม็กโก้นั้นเป็นเอลฟ์จอมเวทย์ที่เก่งเรื่องข้ามมิติ

ให้พาลูกชายของเขาข้ามมิติมา เมื่อข้ามมิติมาได้แม็กโก้ซึ่งไม่รู้วิธีการเลี้ยงเด็ก เขาจึงนำลูกชายของเขาไปไว้ที่สถานรับเลี้ยงเด็กแห่งหนึ่ง

"ริศ ลงมาเถอะ มันอันตรายนะ" เธอตะโกนบอกเด็กชาย เด็กคนนั้นหันกลับมาแล้วตะโกนกลับมา

"น่า... อีกนิดก็ถึงยอดแล้ว ไม่เป็นไรหรอก" แล้วเด็กชายคนนั้นก็ยังปีนขึ้นต่อไป โดยเด็กผู้หญิงคนนั้นมองดูด้วยความเป็นห่วงอยู่ข้างล่าง

เมื่อเกือบจะถึงยอดไม้ เด็กชายได้คว้ากิ่งไม้อันหนึ่งแล้วพยายามดึงตัวขึ้น แต่....

กร็อบ..... กิ่งไม้นั้นกลับหักทันทีที่รับแรงของเด็กชาย

"หวาาาาาาาาาาา" เขาเสียหลักแล้วหล่นลงมา

"ว้ายยยยยยย" เด็กผู้หญิงข้างล่างร้องด้วยความตกใจเมื่อเห็นเด็กชายหล่นลงมา

ผลั่ก!!! เขากระแทกพื้นอย่างแรง เด็กผู้หญิงรีบวิ่งมาหาเขา

"ป...เป็นไรรึเปล่า ริศ!" เด็กชายลุกขึ้นมาอย่างช้าๆแล้วพูดขึ้น

"อ..อูย...โอย....ม..ไม่เป็นไร........เหวอ...." เขาตกใจเมื่อเห็นแขนซ้ายตัวเองหัก เด็กผู้หญิงก็เช่นกัน

"ว้าย!! แขนหัก!! ช่วยด้วยค่า เด็กตกต้นไม้แขนหัก" แล้วเธอก็วิ่งเรียกผู้ใหญ่ที่อยู่ใกล้ที่สุด

และแล้ว เด็กชายก็ถูกส่งเข้าโรงพยาบาล จริงๆแล้วเวลาที่เขาตกลงมา เป็นเวลาเดียวกับที่พ่อแม่ของเขาถูกซัดตกเหวไป

นี่คงเป็นลางบอกเหตุสำหรับเขาล่ะมั้ง...

- Before The 1st Chapter FIN -

.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

Link to comment
Share on other sites

[me=[V]ersion_[5]]ปู่เสื่อรอตามตอนต่อไป[/me]

ทำไมผมกำเดาไหลกับคู่เซลซิสันกับมายะหว่า =,.=

รู้สึก เซลซิสันให้ความรู้สันเป็นหมาเบลด ส่วนเซรินเหมือนหมาพาลาจาก12หางเลยแหะ =A=lll

Link to comment
Share on other sites

Please sign in to comment

You will be able to leave a comment after signing in



Sign In Now
  • Recently Browsing   0 members

    • No registered users viewing this page.
×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use and Privacy Policy. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue.