~†Rest in Hell†~

[Mocoron]

===========†Rest in hell†===========

--สารบัญ--

-บทนำ-(หน้าปัจจุบัน)

-ตอนที่ 1 อีกาแห่งความผิดบาป-(หน้าปัจจุบัน)

--ข้อมูลตัวละคร(อัพเดทเรื่อยๆ)--

-คุโรงาว่า  มาซากิ-

เพศ :  หญิง        อายุ : 17      เกิด :  20 มกราคม  ตาย : 9 กันยายน 

รหัสวิญญาณเลขที่ : 26138  สูง:168 ซม.  หนัก: 52 กก.

สถานะ : ยมทูต สายโซล-ฮันเตอร์    สังกัด : ???  หน่วย : ???

อุปนิสัย : เป็นพวกขวางโลกและขี้เซ็งขี้เบื่อหน่ายเเบบสุดๆ เลือดร้อน ใจกล้าบ้าบิ่น แสดงอารมณ์เปิดเผยแต่จริงๆเเล้ว...

งานอดิเรก : นั่งเหม่อ / นั่งฟังเสียงนาฬิกา / ฆ่า(?) / ดองงาน

เอกลักษณ์เฉพาะตัว/ตำหนิ  :  แผลเป็นรูปกางเขนหัวกลับใต้ตาข้างขวา

สิ่งที่ชอบ :  ชา / สถานที่เงียบๆและแสงน้อย / เลือด(?)

สิ่งที่เกลียด :  สีชมพู ดอกไม้ น้ำหอม ของน่ารักๆ(ของทุกอย่างที่ผู้หญิงทั่วไปเขาชอบกัน)  แสงอาทิตย์ สถานที่ที่มีแสงจ้าหรือมีเสียงดังๆวุ่นวาย

อาวุธ  :  มีดสั้น

-เมลลาริต้า แอลตัน-

เพศ:หญิง    อายุ:20    เกิด: 7 มิถุนายน  ตาย: 30 พฤษภาคม

รหัสวิญญาณเลขที่ : 46230  สูง:170 ซม.  หนัก: 47 กก.

สถานะ : ยมทูต สาย???    สังกัด : ???  หน่วย : ???

อุปนิสัย : เธอเป็นคนที่ร่าเริงเเละยิ้มง่ายคนหนึ่ง ด้วยนิสัยสบายๆทำให้เธอเหมือนคนที่ไม่ค่อยจริงจังซักเท่าไหร่....

งานอดิเรก : อ่านนิยาย

เอกลักษณ์เฉพาะตัว/ตำหนิ  :  -

สิ่งที่ชอบ :  ตุ๊กตานุ่มนิ่ม / เรื่องเล่าตำนาน / หนังสือนิยายหรือนิทาน / สัตว์ในเทพนิยาย

สิ่งที่เกลียด :  ???

อาวุธ : ???

Coming soon....

=================================================================================

[บทนำ]

....ไม่เข้าใจ.....

...ทำไม....ถึงได้อยากมีชีวิตอยู่....ทั้งๆที่มันก็แค่การใช้เวลาเปล่าประโยชน์ไปวันๆ....

...ทำไม....ถึงได้หวาดกลัวต่อความตาย....ทั้งๆที่ยังไงก็หนีความตายไม่พ้น....

...ทำไม....ถึงได้อาลัยอาวรณ์ให้กับสิ่งที่เรียกว่า"ชีวิต"กันอยู่ได้....

...ไร้สาระ....โง่เขลาสิ้นดี....

...การมีชีวิตอยู่น่ะ....มันมีความหมายอะไรนอกจากการรอความตายงั้นรึไง?....

.....ไม่เข้าใจ.....

....ฉัน....ไม่เห็นจะเข้าใจ....เลยซักนิด...

    เจ้าของดวงตาสีดำรัตติกาลครุ่นคิดพลางจ้องมองจากหลังคาโบสถ์ลงมายังพื้นดินเบื้องล่าง  ภาพที่เธอเห็นคือเหล่าผู้คนกลุ่มหนึ่งที่พากันร่ำไห้ด้วยความโศกเศร้าอาลัยอาวรณ์ต่อ'สิ่งสำคัญที่สูญเสียไป' ดวงตาอับแสงฉายแววเบื่อหน่ายอย่างไม่ปิดบังราวกับเจอเรื่องแบบนี้ซ้ำซากจำเจ ....ไม่สิ...ต้องพูดว่าผ่านตามาบ่อยมากจนเบื่อสุดจะทนถึงจะถูก

"เสร็จไปอีกหนึ่งงานแล้วนะ 26138 "เสียงหวานดังขึ้นปลุกให้อีกฝ่ายสะดุ้งตื่นจากภวังค์ ดวงตาสีนิลภายใต้แว่นกรอบสีน้ำตาลตวัดมาสบตากับดวงตาสีมิทไนท์บูลของหญิงสาวผมเปียร่างเล็กอย่างไม่สบอารมณ์ "เลิกเรียกฉันด้วยรหัสวิญญาณบ้าบอนั่นเหมือนพวกรับของยื่นตังค์พวกนั้นซะทีจะได้มั๊ย 'เมล' ฉันเอียนมันจะแย่"

น้ำเสียงไม่สบอารมณ์นั่นไม่ได้ทำอะไร เมลลาริต้า เเอลตัล ไปมากกว่าการยิ้มแห้งๆและส่ายหน้าขำในความหัวรั้นของอีกฝ่ายหากเธอไม่รู้จักและสนิทสนมกับเธอคนนี้จริงๆป่านนี้เธอคงเดินหนีไปทีอื่นโดยไม่หันหลังมองกลับมาไปแล้ว "จ้าๆแหมแกล้งเรียกนิดๆหน่อยๆไม่ได้จริงนะ ว่าแต่เตรียมรายงานข้อมูลวิญญาณรายนี้รึยังล่ะ...มาซากิ... "

คุโรงาว่า มาซากิ บุ้ยปากถอนหายใจแบบเซ็งๆพลางขยับเเว่นตาให้เข้าที่ ก่อนจะหยิบสมุดบันทึกสีแดงเล่มเล็กในกระเป๋าเสื้อออกมาอ่านข้อมูลที่เธอบันทึกไว้ให้เพื่อนร่วมงานฟังด้วยน้ำเสียงหน่ายๆ

" เอริค ชารล์ รหัสวิญญาณเลขที่ 76402 เกิดวันศุกร์ที่ 21 มีนาคม ปี ค.ศ.1980 ตายเมื่อคืนวันจันทร์ที่10มิถุนายน ปี ค.ศ.2013 รวมอายุขัยบนโลกมนุษย์33ปี สาเหตุการตายคืออุบัติเหตุรถยนต์พลิกคว่ำขณะขับหักตัวหลบรถโดยสารที่ขับปาดหน้า... ข้อมูลเท่านี้พอแล้วรึยัง?" มาซากิหลับตาถามพลางปิดสมุดบันทึกโดยไม่รอคำตอบจากปากของอีกฝ่าย

เมลลาริต้าปรบมือมุมปากของเธอยกสูงขึ้น "Mission Complete! โชคดีหน่อยที่รายนี้ไม่หนีรึขัดขืนเลยได้ตัวมาง่ายๆ เอาล่ะหมดธุระกับที่นี่แล้ว กลับกันเถอะ" เธอกล่าวก่อนจะหยิบนกหวีดสีเทาที่ห้อยอยู่ที่คอขึ้นมาเป่าเต็มเเรง วี้ดดดดดดดดดดดดดดด~~!!!!!!!! เสียงเล็กแหลมของนกหวีดดังก้องไปทั่วทำเอามาซากิเอามืออุดหูตัวเองแทบไม่ทัน ไม่นานนักสายลมหอบใหญ่ก็พัดมาพร้อมกับร่างยักษ์ของกริฟฟอนสีขาวที่บินร่อนลงมายังหลังคาโบสถ์อย่างสง่างาม

"ขอโทษที่ทำให้รอนานนะจ๊ะ กีกี้จางง~"สาวน้อยผมเปียวิ่งโผเข้าไปกอดคอกริฟฟอนตัวนั้นราวกับว่าเห็นมันเป็นตุ๊กตาเท็ดดี้แบร์ตัวอ้วนกลมแสนน่ารักน่าชังก็ไม่ปาน มาซากิมองการกระทำของเพื่อนร่วมงานอย่างหน่ายๆพลางหยิบกรงนกสีดำที่ข้างในขังลูกไฟสีน้ำเงินลอยวนไปมาอยู่ให้เมลลาริต้าซึ่งตอนนี้ขึ้นไปนั่งอยู่บนหลัง 'กีกี้' หรือเจ้ากริฟฟอนสีขาวสุดรักของเธอ

ดวงตาสีนิลเหลือบมองกลุ่มคนเหล่านั้นทางหางตาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะปีนขึ้นไปนั่งบนหลังของกีกี้ตามเมลลาริต้า เพียงชั่วพริบตาที่ปีกสีขาวกว้าง1เมตรของเจ้ากริฟฟอนกระพือร่างยักษ์นั่นก็หายวับไปจากหลังคาโบสถ์ราวกับไม่เคยมีอะไรอยู่ ณ ที่นั้นมาก่อน...

.

.

.

.

.

.

........

...มนุษย์ทุกคน...ล้วนแต่มีความอาลัยที่ไม่จักจบจักสิ้น...

.....แม้ว่าร่างเนื้อของพวกเขาเหล่านั้นจะผุพังเน่าสลายไปตามกาลเวลา....

...แต่อย่างไรก็ตาม....

....'พวกเขา'เหล่านั้นก็ยังคงยึดติดกับมัน...สิ่งที่เรียกว่าความอาลัย...

...ใช่...

...นั่นคือหน้าที่ของพวกเรา...

...นำพาวิญญาณผู้โง่เขลายึดติดกับความอาลัยไปสู่การพิพากษา ณ โลกหลังความตาย...

....มันคือหน้าที่ของพวกเรา....

.

.

.

.

.

.

.

"ยมทูต"

=================================================================================

แฮ่กๆๆเขียนบทนำเสร็จซะที//me สลบเหมือด

พึ่งเขียนครั้งแรกเลยไม่รู้จะรอดรึเปล่าแฮ่ะๆๆ กลัวๆอยู่ว่าเขียนไม่ดีอ่านไม่ลื่นไหล หรือคนอ่านพากันงงๆllorz

(ก็มือใหม่นี่นะถ้าไม่ได้เรื่องก็ขออภัยด้วยฮะ= =")

แต่จะพยายามต่อไปนะฮะ ฝากทุกๆท่านติชมด้วยฮะ

สุดท้ายนี้ขอขอบคุณ(ล่วงหน้า)ทุกท่านที่เข้ามาอ่าน+เม้นด้วยนะฮะ^^

[+ Pangtor Girl +]

ขอเม้นแรกเถอะนะ !

ยังงงๆกับคำบรรยายตัวละครร <<< ยัยนี่สมองช้า

แต่ก็น่าติดตามที่สุดอ่ะพี่สาวที่ร้าก เนื่อหาสุดยอดเบย d>w<b

ปล.พี่สาวเค้าตัวเอก ! พี่สาวเค้าตัวเอกกกกกกก !!! #บ้า

[Tym]

เป็นเนื้อเรื่องที่น่าติดตามมากทีเดียวเลยครับ

เรื่องราวของยมทูตผู้อยู่เบื้องหลังความตายจะเป็นยังไงกันนะ รอติดตามต่ออยู่นะครับท่านยมทูต

[Cookiez Yummy!]

เฮือก เปิดมาก็ดราม่าเลย 

สู้ๆค่า

[Blitzter Aqua]

อย่างเหมาะ

สู้ๆน้ออ~~ ฟิคใหม่ตามอ่านง่าย (ไม่รู้จะอ่านไปได้ถึงไหน เพราะบางครั้งอ่านไปอ่านมา เลิก เพราะติดตามไม่ทัน ")

[♏☤ṧ⊥εґ ℉]

เป็นกำลังใจให้นะ อย่าท้อ  จงแต่งต่อไป!

[Mocoron]

[ ตอนที่1 อีกาแห่งความผิดบาป ]

      ท้องฟ้าสีส้มอมม่วงยามสนธยาที่ปกคลุมไปด้วยปุยเมฆสีชมพูอ่อนช่างสวยงามราวกับภาพวาดที่ชวนหลงไหล แสงอาทิตย์ยามเย็นลอดผ่านช่องราวระเบียงลงบนทางเดินหินอ่อนสีขาวจนกลืนสีกันเป็นสีส้มอ่อน ต้นหญ้าริมทางพริ้วไหวไปตามลมคล้ายกำลังหยอกล้อกับสายลมที่พัดผ่านนั้นอยู่ ทล่ามกลางความเงียบสงบในยามเย็นเสียงฝีเท้าของใครบางคนได้ทำลายความเงียบสงบนั้นลง

ตึก...ตึก...ตึก...ตึก....

ชายหนุ่มร่างสูงในชุดคลุมยาวสีดำสนิทเดินออกมาจากมุมมืดของตัวอาคาร ผิวที่ขาวซีดอยู่แล้วยิ่งซีดลงไปอีกเมื่อจับต้องกับแสงแดด ชายหนุ่มปัดปอยผมข้างหน้าที่บดบังทัศนวิศัยออกเผยให้เห็นดวงตาสีน้ำตาลหม่นที่ฉายแววครุ่นคิดอย่างหนักใจ สองขาเร่งเดินไปยังจุดหมายปลายทาง ทั้งที่เป็นเช่นนั้น ขณะที่ชายหนุ่มก้าวขาเดินฉับๆไปอย่างรีบเร่ง เสียงๆหนึ่งได้หยุดเขาไว้ให้ยืนอยู่กับที่  "อ้าวๆๆ เหงื่อโชกเชียวจะรีบไปไหนกันครับ?"

น้ำเสียงยียวนกวนประสาทนั่นเรียกให้ชายหนุ่มหันหลังกลับมาอย่างเสียไม่ได้ ใบหน้ายิ้มระรื่นของชายผมเงินตรงหน้าทำเอาชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสีน้ำตาลถึงกับสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อสงบสติอารมณ์ก่อนจะถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบที่สุดว่า "...มีธุระอะไร...เอซาเชล"

นิ้วเรียวยาวที่เกลี่ยกลีบกุหลาบสีแดงสดในมือหยุดชะงัก เอซาเชลรึชายผมสีเงินเจ้าของชื่อยิ้มกริ่มพลางส่ายหัวแสร้งทำเป็นเสียงเศร้า

"กับเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมานาน ทักทายแบบนี้ใจร้ายจังเลยน้า...."

"นายไม่ใช่เพื่อนฉัน แล้วฉันก็ไม่ต้องการเพื่อนอย่างนาย" 

น้ำเสียงเฉียบขาดของชายหนุ่มชุดดำเร่งตัดบทสนทนาอันไร้สาระนี่ ก่อนจะเดินหลีกหนีไปทางอื่นโดยพยายามทำเป็นไม่ใส่ใจอีกฝ่าย

รอยยิ้มเศร้าของเอซาเชลหดหายไปก่อนแทนที่ด้วยการแสยะยิ้มพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอ"หึๆๆๆๆ....นายนี่ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ...ไม่เอาน่าๆฉันมาเรื่องงานนะไม่ได้มาหาเรื่อง"

"...ถ้างั้นก็รีบๆว่ามา ฉันจะได้ไปเสียที"

ดูเหมือนคำว่า'งาน'จะสะกิตให้คนที่เดินหนีหันกลับมา เอซาเชลยักไหล่ก่อนเดินเข้ามาหาพลางหยิบของบางสิ่งออกมากระเป๋าเสื้อยื่นให้ชายชุดดำ

จดหมาย?

ดวงตาสีน้ำตาลจ้องสำรวจซองจดหมายสีซีดที่อยู่ในมือตัวเองอย่างพิจารณา ขณะที่ชายผมเงินยิ้มเย็นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า"จดหมายรักจาก'คนที่ใครๆก็รู้กันอยู่'"

"ถ้านายกล้าเรียกสิ่งนี้ว่าจดหมายรักแล้วล่ะก็ นายคงเป็นคนที่โง่เง่าเป็นที่สุด"

"ก็คงงั้น แต่...คงไม่โง่เท่าคนที่ยอมทนเลี้ยงอสุรกายไว้ในบ้านตัวเองหรอกกระมัง?จริงไหม??"

กร๊อบ...

เสียงของกระดาษที่ถูกกำจนยับดังขึ้นพร้อมๆกับดวงตาสีน้ำตาลที่ตวัดขึ้นมาสบตามองหน้าอีกฝ่ายอย่างขุ่นเคือง เอซาเชลแกล้งทำเป็นรีบปิดปากทั้งที่มีเสียงหัวเราะขลุกขลักในลำคอ ดวงตาสีเหลืองอำพันของเขาฉายแววสะใจเล็กๆที่แกล้งกระตุกหนวดเสือเล่นได้สำเร็จ

"ได้ข่าวลือมาว่านายต้องวิ่งเข้าวิ่งออกสำนักงาน คอยรายงานเรื่องของ'เจ้านั่น'ทำแทบทุกวันเลยนี่? ข่าวลือนั่นคงจะจริงสินะ"

"...ถ้าไม่ใช่เพราะนายเสนอแนะต่อเบื้องบนไปแบบนั้น ฉันคงไม่ต้องมาทำเรื่องพรรค์นี้ไม่ใช่รึไง"

"ก็นะ หึๆๆ...งานเลี้ยงสัตว์ป่าน่ะมันไม่ใช่เรื่องง่าย...ต้องคอยเก็บกวาดซากที่มันกินเหลืออยู่ตลอด มันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่รึไง...??"

เอซาเฃลพูดทำน้ำเสียงยียวนกวนโทสะของอีกฝ่ายก่อนจะเดินมาตบบ่าชายหนุ่มชุดดำ มุมปากของเขายกสูงขึ้นก่อนจะพูดด้วยเสียงเผ่วเบาว่า

"จนกว่าจะถึงวันที่ใช้งานได้... ก็ระวังมันบินหลุดออกจากกรงไปเสียก่อนเเล้วกันนะครับ...คุณกรินฟรอส..."

พรึบบบบบ

ทันทีที่เอซาเชลเดินสวนไปอีกทางสายลมหอบใหญ่ก็พัดกลีบกุหลาบสีแดงปลิวว่อนไปทั่ว  เมื่อชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสีน้ำตาลหันไปมองข้างหลังร่างของชายผมเงินก็หายไปเหลือเพียงแต่ความว่างเปล่า เขาหันหลังกลับมาพลางจ้องมองซองจดหมายในมือ ในหัวยังคงมีภาพการสนทนาสุดท้ายวนเวียนอยู่

'จนกว่าจะถึงวันที่ใช้งานได้... ก็ระวังมันบินหลุดออกจากกรงไปเสียก่อนเเล้วกันนะครับ...คุณกรินฟรอส...'

"...ฉันเกรงว่า...วันนั้น....มันอาจจะไม่มีก็ได้..."

-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

-  - [18:32 น. : ดาดฟ้าอาคารร้างแห่งหนึ่ง] - - - - - - - -

"อ้ากกกก! ตาทึ่ม~ช้านจะฆ่านายยยย!!!!!" มาซากิร้องพลางขยี้หัวทึ้งผมอย่างหัวเสีย เมลลาริต้าที่ยืนดูเมลที่ได้รับในโทรศัพท์มือถืออยู่ข้างๆได้แต่หัวเราะแห้งๆ "....เอาน่าๆ งานเพิ่มเงินก็เพิ่มนะ" เธอพูดปลอบ

"เหนี่อยเพิ่มด้วยสิไม่ว่า! ไล่เก็บวิญญาณทั้งวันกลับมาเหนื่อยๆนึกว่าจะได้พักซะอีก ตานั่นเห็นชั้นเป็นเบ้ชัดๆ ตาทึ่มหน้าปะ....อุ๊ฟ!!"

"ชู่ว์....! ไม่เอาน่าเดี๋ยวหัวหน้าได้ยินเข้าก็โดนทำโทษอีกหรอก" สาวผมเปียกระซิบมองซ้ายมองขวา เอามือเปิดปากเพื่อนร่วมงานที่พูดไม่ทันจบประโยค  ดวงตาสีดำนิลฉายแววไม่พอใจอย่างไม่ปิดบังมาซากิดึงมือที่อุดปากออกก่อนพูดอย่างเคืองๆว่า " ...ได้ยินก็ดีสิ! โกรธมากๆจะได้ฆ่าชั้นให้ตายเร็วๆ เพราะช้าน-อยาก-ตาย!!"

เมลลาริต้าถอนหายใจกับความหัวรั้นของอีกฝ่าย ดูเหมือนเพื่อนของเธอจะไม่ยอมทำตามคำสั่งใครง่ายๆเลยจริงๆเธอคิดขณะมองสาวแว่นที่เปิดขวดชาขึ้นมาซดหลายอึก ก่อนที่เธอจะพูดยื่นคำขาดว่า "ยังไงชั้นก็ไม่ไป!"

"...แต่มันคำสั่งหัวหน้านะ...ยังไงเธอก็ต้องไปนะมาซากิ"

"ไม่... ได้ยินมั๊ยยัยเมล? ไม่ๆๆๆๆๆๆๆและไม่!" 

มาซากิส่ายหน้าปฏิเสธก่อนนั่งลงไปบนพื้นเท้าคางอย่างเซ็งๆ  ต่อให้เป็นคำสั่งก็เหอะเธอเหนื่อยมาทั้งวันนะเรื่องอะไรต้องมารับงานเพิ่มให้เมื่อยด้วยล่ะ

"ไปเถอะน้าๆๆๆ....ก็เขาเป็นหัวหน้านี่ เขาสั่งเราก็ต้องทำ เฮ้อ...งั้นเอางี้!ถ้าเธอยอมทำงานนี้นะ....ฉันจะเลี้ยงชาให้เลยหนึ่งขวด!"

"ม่ายล่ะขอบใจ..." มาซากิส่ายหน้าดูเหมือนข้อเสนอของสาวผมเปียจะน้อยไปหน่อย

"สองขวดเป็นไง!"

"...ไม่เอา...."

"สาม!"

"ชิ...พอเหอะ ยังไงชั้นก็ไม่..."

"สาม---สิบขวด!!!"

ผึง! เสียงเส้นประสาทความอดทนของเด็กสาวขาดสะบั้นดังขึ้นพร้อมๆกับตัวที่ลุกกระโดดโหยงตาลุกวาวหันมาถาม "ตะกี้ว่าไงนะ!?"

"ก็....ชาสามสิบขวด ว่าไงสนรึยัง?" เมลลาริต้าทวนข้อเสนอแล้วยื่นแผ่นกระดาษเล็กให้ ขณะที่มาซากิทำตาโตยิ้มกว้างแก้มเเทบปริก่อนรีบคว้ากระดาษนั่นไว้ในมือ

"O.K.!ตกลง! ไปเดี๋ยวนี้หล่ะ!! อย่าคืนคำนะยัยเมล!!!" สาวสวมแว่นเอ่ยพลางหันหลังหักข้อนิ้วตัวเอง ก่อนจะวิ่งกระโจนลงมาจากดาดฟ้า ทิ้งเมลลาริต้าที่ถอนหายใจส่ายหน้าขำเธอเสียไม่ได้ไว้ข้างหลัง  "เป็นงี้ทุกทีสิน้า..." เธอพึมพำก่อนพลิกเปิดนิยายมาอ่านต่อ "...เอ๋?....อ่านถึงไหนแล้วล่ะเนี่ย..."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

มาซากิไม่เคยหวาดกลัวต่อความมืด กลับกันเธอออกจะชอบมันเสียด้วยซ้ำ ทักษะการเคลื่อนไหวคล่องเเคล่วว่องไวอันไร้ร่องรอยที่ไม่เป็นสองรองใครนั่นคือสิ่งที่เธอภาคภูมิใจ จึงไม่น่าแปลกที่เหล่าฝูงชนที่เดินขวั่กไขว่เต็มท้องถนนคนเดินแทบไม่ทันสังเกตเห็นเธอที่วิ่งกระโดดข้ามไปตามป้ายโฆษณาของร้านค้าต่างๆ เพราะยมทูตอาศัยอยู่ร่วมกับมนุษย์ในบางครั้งเธอเองก็เคยคิดเล่นๆเหมือนกันว่าถ้าหากผู้คนเหล่านี้รับรู้ถึง'ตัวตนที่มีอยู่'ของพวกเธอจะเกิดเรื่องวุ่นวายซักเเค่ไหน

เด็กสาวเลือกที่จะใช้ทางลัดด้วยการกระโดดขึ้นไปบนหลังคาเพราะข้างบนเดินทางได้สะดวกและรวดเร็วกว่าการกระโดดข้ามป้ายและการวิ่งบนพื้นถนนข้างล่างที่พลุกพล่านไปด้วยฝูงชน เพียงไม่กี่นาทีเธอกต่อมาเธอก็ออกจากเขตเมือง  ดวงตาสีนิลสะท้อนแสงจากโคมไฟดวงสุดท้ายของตรอก แสงไฟสีขาวนั่นส่องกระทบกับร่างที่กระโดดลงมาจากหลังคาราวกับกำลังชี้ตัวผู้บุกรุกยังไงยังงั้น

"แถวๆนี้....สินะ?" มาซากิขยับเเว่นให้เข้าที่แล้วเดินมองสำรวจไปรอบๆสลับกับดูกระดาษที่เขียนแผนที่ได้รับมาก่อนหน้า ไม่นานซักเท่าไหร่ดวงตาสีดำก็สะดุดที่ซากบ้านเก่าๆหลังหนึ่งที่อยู่มุมมืดสุดของตรอก...ตรงกับที่อยู่ในแผนที่ในมือเป๊ะ..." เอาล่ะ...ได้เวลางานแล้ว "

ปึง! ปึง!! โครมมม!!!

รองเท้าบูตหนังสีดำถีบกระแทกพังประตูไม้ผุๆล้มไปกองกับพื้นจนฝุ่นตลบ ก่อนที่เด็กสาวจะป้องปากตะโกนเข้าไปในบ้าน "โย้โฮ~มีใครอยู่ม้ายยย~~?"

....เงียบ...

"อะไรกันไม่เห็นจะมีอะไรเลย งี้ก็เซ็งแย่น่ะสิ" มาซากิท้าวใส่เอวทำหน้าเซ็ง เธอถอนหายแรงๆก่อนจะลองเดินเข้ามาในบ้านผุๆหลังนั้น แล้วต้องถึงกับสะดุ้งเฮือกหันไปมองข้างหลังเมื่อประตูที่อยู่บนพื้นยกตัวขึ้นมาปิดเองดังปึง!

ฟุบ!!!!! เพียงเสี้ยววินาทีมาซากิรีบคว้ามีดสั้นออกมาฟันวัตถุที่พุ่งเข้าใส่อย่างรวดเร็วตัดขาดเป็นสองท่อนลงไปกองที่พื้น ดวงตาที่เดิมเคยเป็นสีดำนิลเรืองแสงสีแดงเรือๆเพ่งมองสิ่งที่กองอยู่บนพื้นอยู่ตรงหน้า

..แค่โต๊ะหรอกเหรอ...

มาซากิถอนหายใจก่อนกระพริบตาพร้อมกับแสงสีแดงนั่นที่เลือนหายไปด้วย เธอมองกวาดสายตามองไปรอบๆบ้านค้นหาตัวการที่ทำให้โต๊ะนี่มันลอยพุ่งมาหาเธอ "ต้อนรับดีจังนะคุณเจ้าของบ้าน!" เธอตะโกน "แน่จริงก็โผล่หัวออกมาเจอกันตัวต่อตัวเซ่!!"

"...."

ดูเหมือนว่าสิ่งที่เธอได้กลับมาคือความเงียบเช่นเดิม เด็กสาวได้แต่ร้อง'ชิ'อย่างไม่สบอารมณ์ แต่เอาเถอะไหนๆก็ไหนๆมาถึงนี่แล้วนี่นะ

มาซากิมองสำรวจไปรอบๆบ้านที่ปกคลุมไปด้วยฝุ่นกับหยากไย่ใยแมลงมุม ถึงแม้ตัวบ้านจะดูทรุดโทรมไปมากแต่ดูเหมือนข้าวของเครื่องใช้ที่นี่ยังใช้ได้อยู่ ทั้งโซฟา โต๊ะ ฟอร์นิเจอร์ต่างๆถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบถึงแม้ว่าจะมีฝุ่นเกาะหนาเตอะก็ตาม เสียงหยดน้ำดังต๋อมๆดังออกมาจากอ่างล้างชามขึ้นสนิมที่รองน้ำจากก๊อกน้ำที่ปิดไม่สนิท ดวงตาเดียวกันกับความมืดของเธอกวาดมองไปรอบๆขณะที่เดินขึ้นบันไดไม้ผุๆขึ้นไปบนชั้นสอง สองเท้าก้าวเดินอย่างระมัดระวังเพราะพื้นบันไดที่ดูเหมือนจะพังแหล่มิพังเหล่นี่ชวนหวาดเสียวซะเหลือเกิน

"ให้ตายสินี่บ้านรึตะแกรงดักฝุ่นกันแน่เนี่ย...ฮัดเจ้ย!!!" เธอบ่นอุบพร้อมกับปิดจมูกจามออกมา พลางมองสำรวจไปรอบๆ เพราะแสงจันทร์สามารถลอดทะลุผ่านจากรูรั่วบนหลังคาได้ทำให้ชั้นนี้สว่างไม่เหมือนข้างล่างที่มืดทึบ แต่แปลกตรงที่ว่าชั้นบนนั้นว่างเปล่าไม่มีอะไรเลยนอกจากประตูเข้าสู่ห้องๆหนึ่ง ซึ่งอะไรบางอย่างในห้องนั่นทำให้มาซากิตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปข้างใน แต่สิ่งแรกและสิ่งเดียวที่เธอเห็นในห้องนั่นคือกระจกบานใหญ่บานหนึ่งเท่านั้น...เท่านั้นจริงๆ

"นึกว่าจะมีอะไรในนี้ซะอีก"เด็กสาวพูดอย่างผิดหวังนิดๆพลางเอื้อมมือไปปัดฝุ่นที่เกาะกระจกแต่ทันทีที่นิ้วเรียวสัมผัส กระจกก็ร้าวแตกออกจนเธอถึงกับผงะ เพียงแว๊บเดียวมาซากิสังเกตุเห็นเงาดำที่เคลื่อนผ่านอย่างรวดสะท้อนในกระจกทำให้เธอรีบหันกลับไปมองข้างหลัง เพียงแต่สิ่งที่เธอเห็นกลับไม่ใช่เงาสีดำนั่นแต่เป็นพื้นห้องที่ปรากฎตัวหนังสือที่ถูกปาดไปด้วยเลือดสีแดงสดที่อ่านได้ใจความว่า...

'ตาย'

มาซากิอ่านข้อความในใจพลางขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจะเอนตัวหลบไปด้านข้างแทบไม่ทันเมื่อมีดทำครัวพุ่งเข้ามาเฉียดคอเธอปักเข้าที่กลางกระจกจนแตกกระจายเพล้งงง!!!!

ปึง!!ครืน!!!โครมมม!!!ปัง!!!ตึง!!!!!

"ไร'ฟะเนี่ย!" มาซากิกัดฟันกรอดก่อนพยายามหลบบรรดาของใช้น้อยใหญ่ภายในบ้านทั้ง เก้าอี้ ตู้เส้อผ้า ชั้นวางหนังสือ กรรไกร ยันช้อนซ้อม สารพัดสิ่งที่พุ่งเข้ามาในห้อง ทำให้เธอต้องหลบทางซ้ายทีขวาทีอย่างอุตลุตแต่เพราะห้องแคบๆทำให้การเคลื่อนไหวของเธอถูกจำกัด

"หนอยแน่! เอามาใช้แบบนี้มันเสียดายของนะเฟ้ย~!!" เด็กสาวใช้มีดฟันเก้าอี้ที่พุ่งเข้าใส่เเล้วกระโดดหลบกรรไกรที่ลอยเฉียดมาทางด้านข้าง ก่อนผ่าซีกชั้นหนังสือที่พุ่งลอยตามขึ้นมาอีกรอบหนึ่ง ทันทีที่เท้าแตะถึงพื้นเธอรีบจัดแว่นให้เข้าที่ก่อนจะกระโดดตัวลอยตีลังกากลับหลังหลบตู้เสื้อผ้าที่ที่พุ่งมาจากข้างหลังจนมันเลยไปชนผนังห้องทะลุกรวงเป็นรูโบ๋ว ทำฝุ่นคลุ้งคลุมไปทั้งห้อง

"อุ๊บ...แค่กๆ..." มาซากิสำลักฝุ่นที่หายใจเข้าไปพลางพยายามหลบข้าวของที่พุ่งแหวกม่านฝุ่นละอองเข้ามาเรื่อยๆ แต่เพราะฝุ่นคลุ้งไปทั่วแบบนี้ทำให้เธอมองอะไรไม่เห็นเลยเนี่ยสิ "ชิ" มาซากิหันซ้ายหันขวามองรอบตัวเผื่ออาจมีอะไรพุ่งเข้าใส่เธออีกก็ได้ ก่อนจะต้องผงะอีกครั้งเมื่อเธอได้ยินเสียงหัวเราะแหลมเล็กดังก้องไปทั่วห้อง"ฮิๆๆๆๆ"

'เสียงนี่...ข้างบน!?"

ฉัวะ!! 

โลหิตสีแดงสดพุ่งทะลักกระจายฟุ้งกลางอากาศ  ขณะที่ดวงตาสีดำเบิกกว้างอย่างตกใจ เด็กสาวแหงนหน้ามองตามเสียงขึ้นข้างบน เธอเห็นเด็กหญิงตัวเล็กในชุดกระโปรงลูกไม้สีชมพูที่ยิ้มกริ่มนั่งไกวขาอยู่บนคานไม้ หากแต่สิ่งที่เธอตกใจไม่ใช่เด็กหญิงคนนั้นแต่เป็นตัวเธอเองที่พลาดท่าโดนขวานเสียบทะลุตัวไปตะหาก!

โครมมมม!!

ร่างบางที่ถูกขวานเสียบล้มตึงลงไปกับพื้นไม้ผุๆจนทะลุร่วงลงมาที่ชั้นหนึ่งพร้อมๆกับเศษไม้เเละข้าวของกระจายตกลงมาตามเสียงดังโครมคราม ม่านฝุ่นคลุ้งบังไปทั่วทุกทิศทาง ไม่นานนักฝุ่นก็ค่อยๆจางลงพร้อมกับร่างวิญญาณของเด็กผู้หญิงตัวจ้อยที่เดินลากหูตุ๊กตากระต่ายมาดูผลงาน

"อ้าว ตายซะแล้วเหรอ?" เธอพูดทั้งเอียงคอไร้เดียงสากระพริบตาปริบๆมองกองไม้และผงฝุ่นที่ทับถมกันเป็นกองภูเขาอยู่พักหนึ่ง

"ไรกันอ่ะ ไม่เห็นหนุกเลย น่าเบื่อจัง" เด็กหญิงพูดก่อนหันหลังเดินจะเดินจากไปแต่....

"เออ...น่าเบื่อสุดๆเลย!!" เสียงๆหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับร่างของเด็กสาวที่โผล่ออกมาจากกองไม้ มาซากิดึงขวานที่เสียบตัวออกมาทิ้งลงพื้นราวกับไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไร ดวงตาสีดำเรืองแสงสีแดงระเรืออีกครั้ง เธอจ้องมองมาทางเด็กน้อยที่กอดตุ๊กตาก่อนแสยะเขี้ยวยิ้ม "หึ...โผล่มาซะทีนะยัยตัวแสบ"

"ยะ ยังไม่ตายเหรอ?" เด็กหญิงตกใจนิดๆก่อนก้าวถอยหลังเมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามา

"เฮอะ...จะฆ่าชั้นมันไม่ได้ง่ายนักหรอก..."

มาซากิหลับตาพูดขณะปัดฝุ่นออกจากตัวก่อนคว้ามีดสั้นออกมาชี้หน้าวิญญาณร้ายตรงหน้า "ถ้าโผล่มาแล้วก็..หมดเวลา....เล่นแล้วล่ะนะ....."

พรึบบบ

เปลวเพลิงสีแดงฉานลุกไหม้ไปทั่วทั้งบ้าน ทำเด็กหญิงตาเบิกกว้างมองซ้ายมองขวาตัวสั่นระริกอย่างตื่นกลัว เธอพยายามใช้มือควบคุมของภายในบ้านแต่เพราะไฟนั่นเหมือนมีมนต์สะกดของทุกอย่างไว้ พลังควบคุมสิ่งของของเธอเลยไร้ผล วิญญาณร้ายที่หมดหนทางสู้จึงได้แค่เดินถอยหลังหนีไปเรื่อยๆ ขณะที่เด็กสาวยิ้มกริ่มมองเธออย่างสมเพชเวทนา "ลูกแกะผู้น่าสงสารเอ๋ย" มาซากิเรียกไฟเข้ามารวมตัวกันในมือก่อนตวัดออกมากลายเป็นเคียวใบมีดคมกริบสีดำรัตติกาลที่สะท้อนเเสงไปเป็นประกายวาววับแล้วหัวเราะในลำคอ

"ไม่...ไม่...หนู ไม่ไป....หนูไม่ไป!!!!!!" เด็กหญิงกรีดร้องเมื่อรู้ว่ะชะตากรรมของเธอจะเป็นอย่างไรต่อไป  วงเวทเรืองแสงสีแดงแว๊บขึ้นใต้เท้าของเธอพร้อมกับโซ่สีดำที่พุ่งออกมาตรึงเป้านิ่งเอาไว้ "กรี๊ดดดดดด!!!ร้อนน!!ปล่อยหนูน้าาาา!!!!!" เสียงกรีดร้องของวิญญาณร้ายไม่ได้ทำให้ยมทูตปล่อยตัว  หากแต่เธอหลับตาสงบจิตเทิดเคียวแล้วภาวนาเปล่งวาจาอัญเชิญดวงวิญญาณ

" ในนามแห่งข้า....อีกาแห่งความผิดบาป...ข้าขอช่วยเหลือเจ้า...ฉุดรั้งเจ้า..ขึ้นจากปากเหวแห่งความอาลัยที่ไร้จุดสิ้นสุด...."

"ไม่!!!ม่ายยยยย~~~~!!!!"

"จงขึ้นมาลูกเเกะน้อยผู้น่าเวทนา....จงหลุดจากบ่วงอาลัยของเจ้า จงหลงลืมความอาลัยของเจ้า ขอเจ้าจงมา....กับข้า!"

"กรี๊ดดดดดดดดด!!!!!!!!"

เคร้งงงง!!!

โซ่สีดำพันรัดร่างวิญญาณร้ายเป็นกลุ่มก้อนแปรสภาพกลายเป็นกรงนกที่ขังดวงไฟสีน้ำเงินหล่นลงมากองที่พื้น พร้อมกันกับที่เปลวเพลิงที่ลุกไหม้และเคียวใบมีดดำในมือมาซากิที่หายไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

"ให้ตายสิเสร็จธุระซะทีนะ เหนื่อยเป็นบ้าเล้ย~ "เธอพูดปาดเหงื่อพลางหยิบกรงนกนั่นขึ้นมาก่อนจะเดินออกจากบ้าน ในที่สุดก็สบายซะทีมาซากิคิดในใจถึงของรางวัลเมื่อเธอกลับไปก่อนจะพึมพำพูดออกมาเป็นเพลง "ภารกิจเสร็จสิ้น~~ชาสามสิบขวดนั้น~~อยู่ไกล้เเค่เอื้อม~~~~"

"...ทำงานช้าเหมือนเคยนะ...."เสียงเรียบๆเสียงหนึ่งดังขึ้นมาทำเด็กสาวถึงกับเหวอ เมื่อเห็นชายผมแดงเจ้าของดวงตาสีน้ำตายืนพิงผนังรอเธออยู่ "26138?"

"...อย่ามาเรียกชั้นด้วยเลขบ้าบอนั้นนะ ตาทึ่มหน้าปลากะโห้...!"

ไปตายซะไปตาทึ่ม!

เจ้าบ้า อาธิส กรินฟรอส!!

==================================================================================

[+ Pangtor Girl +]

พี่สาวเมพจังเลย oAo

บรรยายเรื่องดีมากๆเบย //จดสกิลเอาไปใช้มั่ง #ผิด

พี่สาวในเรื่องเท่มากกกกกกก >w<b

ติดตามๆ (เรื่องนี้ผช.เยอะดีอ่ะ >_< #ผิดประเด็น)

[Blitzter Aqua]

ชา 30 ขวดเป็นอะไรที่แบบว่า....

จุดอ่อนของมาซากิสินะ?

[♏☤ṧ⊥εґ ℉]

นี้ซินะที่เขาเรียกว่า เป็นทาสของ ชา

26138 นี้มันคือหมายเลขอะไรหว่า แทนตัวยมทูตในนรกหรือ???

[Mocoron]

นี้ซินะที่เขาเรียกว่า เป็นทาสของ ชา

26138 นี้มันคือหมายเลขอะไรหว่า แทนตัวยมทูตในนรกหรือ???

26138 เป็นรหัสวิญญาณฮะ (คล้าหมายเลขประจำตัวประชาชนบ้านเรานั่นแหล่ะ เเห่ะๆ=w="a)

**อัพเดทข้อมูลตัวละครบางส่วนเเล้วน้อ