Jump to content
We are currently closing new member registration for the time being. We apologize for the inconvenience. ×

[FanFic-Have a SPOILER] Pokemon The ORIGIN - after story


Satoshi

Recommended Posts

มาซาระทาวน์ : ห้องวิจัยของศาสตราจารย์โอคิโดะ

“ทั้งสองคน ทำได้ดีมาก เท่านี้สมุดรวมภาพโปเกมอนก็สมบูรณ์แล้ว” ชายแก่ซึ่งก็คือศาสตราจารย์โอคิโดะ กล่าวขึ้นระหว่างนั่งดื่มน้ำชากับผู้ช่วยของเขา และเด็กหนุ่มอีกสองคน

“ชิ ถ้าให้หมอนี่ไปจับโปเกมอนซะอย่างเดียว ฉันก็ได้เป็นโปเกมอนแชมเปี้ยนแล้วแท้ๆ หงับ” หนุ่มน้อยผมสีน้ำตาลอ่อนพูดอย่างไม่พอใจนัก พลางตักเค้กเข้าปากไปด้วยแก้เซ็ง

เขาคือหลานชายของศาสตราจารย์โอคิโดะ ชื่อว่ากรีน

และผู้ที่โดนกรีนบ่นถึงก็คือ เด็กหนุ่มใส่หมวกแดงที่นั่งข้างๆ ชื่อว่าเร้ด

เมื่อราว 1 เดือนก่อน ทั้งสองได้รับโปเกมอนตัวแรกจากศาสตราจารย์ และยังได้รับมอบหมายให้รวบรวมโปเกมอนให้ครบ 149 ตัว ตามที่มีการค้นพบไว้

กาลเวลาผ่านไป เร้ดกับกรีนเติบโตขึ้นเป็นโปเกมอนเทรนเนอร์ที่เก่งกาจ จนถึงขั้นได้ตำแหน่ง “โปเกมอนแชมเปี้ยน” ผู้ชนะยิมลีดเดอร์ทั้ง 8 คน และ 4 จตุรเทพ

แต่สุดท้ายทั้งสองก็ห้ำหั่นกัน จากการต่อสู้ครั้งแรกระหว่างเซนิกาเมะของกรีน กับฮิโตคาเงะของเร้ด ซึ่งเร้ดแพ้ไม่เป็นท่า

ตอนนี้เร้ดได้เอาชนะกรีน ขึ้นเป็นโปเกมอนแชมเปี้ยน แล้วออกเดินทางรวบรวมโปเกมอนจนครบ 149 ตัว

นั่นรวมไปถึงโปเกมอนในตำนานอย่าง ธันเดอร์ ไฟเยอร์ และฟรีซเซอร์ด้วย

แต่ไม่นานมานี้ กรีนได้รับบาดเจ็บหนักจากการประมือกับโปเกมอนลึกลับในถ้ำที่ฮานาดะซิตี้

เมื่อเร้ดมาเยี่ยมอาการกรีน พร้อมนำสมุดภาพที่ครบ 149 ตัว ให้ศาสตราจารย์โอคิโดะ ก็ไม่พบโปเกมอนลึกลับนั่นเลย

เร้ดจึงไปเมืองฮานาดะ เพิ่อจับโปเกมอนลึกลับนั่น : มิวทู จนเก็บสมุดภาพครบ 150 ชนิดในที่สุด

กลับมาที่ปัจจุบัน

“เอ๊ะ” เร้ดอุทาน

“หึม มีอะไรเหรอ เร้ด?” ศาสตราจารย์เอ่ยถาม

“มิว“ทู” เนี่ย.. เกิดมาจากโปเกมอนที่ชื่อ มิว สินะ…” เร้ดพูดขึ้น เพราะฉุกคิดได้ว่า ลำดับโปเกมอนที่สุดท้าย ทำไมต้องมีคำว่า “ทู(Two)” ที่แปลว่าสองอยู่

“หา!?” ทุกคนนอกจากเร้ดอุทานด้วยความตื่นตะลึง

“ยังเหลือมิวอยู่นี่นา!!” เร้ดลุกขึ้นแล้วเอาสมุดภาพจากศาสตราจารย์ไปอีกครั้ง

เขามุ่งออกตามหาโปเกมอนตัวสุดท้าย : มิว

ในตอนนั้นเอง โปเกมอนสีชมพูหน้าตาคล้ายแมวได้บินผ่านห้องวิจัยที่ทั้งสี่อยู่จนถึงเมื่อครู่

.

.

.

.

.

.

.

ถึงทุกท่านที่เคยเล่น Pokemon Red/Green

จุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง

โลกของ [Pokemon Red/Green] จะถือกำเนิดใหม่ในฉบับ Original!

Pocket Monster

The ORIGIN

fan-fiction  ~after story~

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

โปเกมอนเซ็นเตอร์ ทามามุชิซิตี้

เร้ดเปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นเพื่อสอบถามข้อมูลเพิ่มเติมจากศาสตราจารย์โอคิโดะ

“ผมไล่ตามหามิวตั้งแต่เกาะกุเร็นขึ้นไปจนมาถึงทามามุชิซิตี้นี่แหละครับ ยังไม่เจอเลย…”

“ที่เกาะกุเร็นมีบันทึกการทดลองผลิตมิวทูขึ้นมา แต่เธอก็ไม่เจอเบาะแสอะไรสินะ เร้ด” ศาสตราจารย์ผู้แนะนำว่าให้ไปเกาะกุเร็นแต่แรกสุด กลับคว้าน้ำเหลว

“ไม่เลยครับ… ถ้างั้น ผมไปหามิวต่อล่ะครับ ต่อไปคิดว่าจะไปชิองทาวน์.. ยังไงก็ ขอบคุณมากครับศาสตราจารย์!” เร้ดบอกลาเสร็จก็ปิดเครื่องแล้วออกจากโปเกมอนเซ็นเตอร์ทันที

เขาปั่นจักรยานไปทางถนนหมายเลข 7 ซึ่งมีทางใต้ดินเชื่อมไปจนถึงถนนหมายเลข 8 ซึ่งติดกับชิองทาวน์พอดี

ที่ชิองทาวน์ เป็นที่อยู่ของคุณตาฟุจิ ผู้เลี้ยงดูโปเกมอนที่ถูกทิ้งด้วยความอ่อนโยน จนเป็นที่รักใคร่ของชาวเมือง แต่แรกเริ่มเดิมที เขาเป็นสุดยอดนักวิจัยผู้ทำการสร้างมิวทูขึ้นมา

เร้ดปั่นจักรยานเข้าไปยังทางใต้ดิน แล้วมุ่งไปเรื่อยๆ พอใกล้ถึงทางออกนั่นเอง..

ปิ๊บๆ ปิ๊บๆ ปิ๊บๆ

เสียงดังออกมาจากกระเป๋าสะพายของเขา

เร้ดหยุดปั่นแล้วล้วงกระเป๋าสะพาย หยิบเอาวัตถุคล้ายมือถือทรงสามเหลี่ยมขึ้นมา

มันมีสีขาวและน้ำเงินอยู่ ซึ่งเป็นเครื่องติดต่อเพื่อนัดโปเกมอนแบทเทิลของเหล่าเทรนเนอร์ VS Seeker นั่นเอง

“อะไรเนี่ย.. ข้อความจากกรีนเหรอ?”

[ถึง เร้ด

อาจจะดูเพ้อเจ้อไปซักนิด แต่นายบอกว่ามิวทูเกิดมาจากมิวใช่มั้ย

ถ้างั้น ก็ลองให้มิวทูช่วยพาไปหามิวซะสิ

แค่นี้แหละ

-กรีน-]

“…จริงด้วย! ทำไมฉันคิดไม่ออกเนี่ย แค่นี้เอง!!” เร้ดกำมือทุบเข้าที่ฝ่ามืออีกข้างเป็นทำนองว่าถึงบางอ้อ

“ฝากด้วยนะ มิวทู!” เขาหยิบไฮเปอร์บอลที่มีมิวทูอยู่ข้างในขึ้นมาแล้วโยนขึ้นฟ้า

บอลสีดำที่พาดลาย H สีเหลือง ซึ่งย่อมาจาก Hyper หมุนกลางอากาศสักครู่หนึ่งแล้วก็มีแสงยิงออกมาจากข้างใน โปเกม่อนสีม่วงอ่อนปรากฏตัวขึ้น มันคือมิวทู

กรร…” มิวทูจ้องไปที่เร้ดผู้เป็นเจ้านายมัน ราวกับจะรอคำสั่ง

“เทเลพอร์ตพาฉันไปที่ๆมิวอยู่หน่อยสิ” เร้ดพูดออกคำสั่ง

“…” มิวทูขมวดคิ้ว(ซึ่งจริงๆก็ไม่มี) ทำหน้าเครียด แล้วเหงื่อตกอยู่ครู่หนึ่ง

จึงหันไปส่ายหน้าตอบเจ้าของ

“ไม่ไหวสินะ…”

การเทเลพอร์ตจะไปได้เพียงที่ๆเทรนเนอร์เคยไปมาแล้วเท่านั้น

มิวอาจจะอยู่ในที่ๆแสนไกลจนเขาไปไม่ถึงก็ได้

“งั้น…ไปชิองทาวน์ดีกว่า” เร้ดเก็บมิวทูเข้าไปในไฮเปอร์บอล แล้วก็ขึ้นขี่จักรยานอีกครั้ง

พอเห็นประตู เขาก็ลงจากจักรยานแล้วพับเก็บในกระเป๋า แต่พอเขาออกจากทางใต้ดินปุ๊บ

อะเจ้ยย! น นนนนี่เธอ ป โปเกมอนแชมเปี้ยน เร้ด นี่นา!” ชายแก่หัวล้านในชุดซอมซ่อก็เจอะกับเร้ดเข้าพอดี

ฮี่ย ทั้งๆที่ฮานาดะซิตี้กำลังมีโปเกมอนประหลาดโผล่มาแท้ๆ ต้องมาสู้กับเทรนเนอร์เหนือชั้นแบบนี้.. ต้องนอนโปเกมอนเซ็นเตอร์อีกกี่คืนนี่เรา ฮือออ” เขาปาดน้ำตาจากความเสียดายในโอกาส พลางเดี่ยวไมโครโฟนราวกับอยู่ในละครหลังข่าว

“ฮานาดะซิตี้… เหรอ… มิว!! ขอบคุณมากครับคุณลุง! บินไปเลยลิซาด้อน!” เร้ดเรียกลิซาด้อน มังกรไฟสีส้ม ร่างพัฒนาขั้นสุดท้ายของฮิโตคาเงะออกมา แล้วก็ขึ้นขี่บินไปเมืองฮานาดะทันที

“ด ดดดเดี๋ยวก่อน วววเวลาเทรนเนอร์เจอกันต้องสู้กันนะเจ้าหนู!!” เสียงของชายแก่ไล่ตามเขาไปไม่ทันเสียแล้ว

“ขอโทษนะลุง พอดีผมรีบจริงๆ! ไว้จะกลับมาหาใหม่นะ!” เร้ดตะโกนจากหลังลิซาด้อน

.

.

.

.

ฮานาดะซิตี้

เร้ดข้ามสะพานทางด้านทิศเหนือของตัวเมือง แล้วเข้าไปในถนนหมายเลข 24 ติดริมน้ำ

“ขั้นแรกก็ ลองไปที่ๆมิวทูเคยอยู่ดีกว่า เผื่อจะได้อะไรขึ้นมามั่ง…” เขาเรียกลาพลัส โปเกมอนแสนรู้ที่เข้าใจภาษาคนออกมาบนผิวน้ำติดพงหญ้า แล้วนั่งกระดองของมันขึ้นฝั่งยังถ้ำติดตัวเมืองฮานาดะ

หลังเข้าไปในตัวถ้ำฮานาดะแล้ว เขาก็นั่งลาพลัสบ้าง สลับกับวิ่งในถ้ำวงกตบ้าง จนมาถึงสุดทาง ที่ๆมิวทูเคยอยู่

เด็กหนุ่มโยนไฮเปอร์บอลอีกครั้ง มิวทูที่ออกมาไม่มีปฏิกิริยาอะไรเป็นพิเศษ เขาจึงกลับไปยังตัวเมืองฮานาดะ

“ต่อไปก็ สำรวจพงหญ้า สินะ…” หลังจากข้ามสะพานด้านทิศเหนือของเมือง เข้าถนนหมายเลข 24 ไปหาพงหญ้าริมน้ำอีกรอบ โปเกมอนที่เร้ดพบ ก็มีแต่โปเกมอนที่เคยพบมาแล้ว อย่างโปเกมอนที่มีหญ้าอยู่บนหัว นาโซโนะคุสะ หนอนสีน้ำตาล บีเดิล ดักแด้สีเหลืองทอง โคคูน เป็นต้น

“ยังเหลือพงหญ้าอีกที่แฮะ… ต่อไปก็ ถนนหมายเลข 25 สินะ เอาล่ะ” เร้ดปั่นจักรยานไปยังถนนที่ตนกล่าวถึง

เฮ้ยเดี๋ยวนายน่ะ!” เด็กผู้ชายใส่หมวกสีเหลืองพร้อมกางเกงขาสั้นชี้หน้าเร้ด

“หือ?” เร้ดหยุดปั่นแล้วหันไปทางเจ้าของเสียง

“มาโปเกมอนแบทเทิลกับฉันเลยนะ! คุณลุงโทรมาหาฉันแล้ว ว่าแชมเปี้ยนจะมาที่นี่น่ะ!!”

ลุงที่ว่า… อย่าบอกนะว่า ที่หน้าทางใต้ดินนั่น…” เร้ดเริ่มรู้สึกเสียใจที่หนีมากลางคัน

“ก็ได้… ว่าไป นายชื่ออะไรเหรอ” เขาเลยลงจากจักรยาน แล้วหยิบบอลสีแดงขาว : มอนสเตอร์บอลขึ้นมา

“จ-จะรู้ไปทำไม?” เด็กน้อยทำหน้าเตรียมสู้ แล้วหยิบมอนสเตอร์บอลของตัวเองด้วย

“จะได้แบทเทิลด้วยกันอีกในอนาคตไงล่ะ” เร้ดยิ้มเพราะได้เห็นคนที่แม้กระทั่งกับแชมเปี้ยน ก็ยังกล้าที่จะท้าสู้

อัทสึชิ.. ม-มาสู้กันได้แล้ว โปเกมอนแชมเปี้ยน เร้ด!” เด็กชายขว้างมอนสเตอร์บอลไปข้างหน้า

“ได้ตามที่ขอ! ลุยเลย ลิซาด้อน!” เร้ดปามอนสเตอร์บอลในมือออกไปเช่นกัน

“ดง?” โปเกมอนสีชมพูจ๋า ดวงตาดูเหม่อๆ ปลายหางเป็นสีเหลืองอ่อนต่างกับผิวปรากฏตัวพร้อมจ้องกลับไปยังอัทสึชิ

ยาดงสินะ… ประเภทน้ำ เอสเปอร์… ลิซาด้อนแพ้ทางน้ำ งั้นก็ สปีดสตาร์!” มังกรไฟสีส้ม ลิซาด้อน ตอบรับคำสั่งของเร้ดแล้วกางปีก

ดาวจำนวนมากถูกปล่อยจากปีกสีฟ้าของลิซาด้อน พุ่งเข้าใส่ยาดงที่เป็นเป้าหมาย

“ยาดง กระโดดหลบแล้วใช้ปืนฉีดน้ำ!” ยาดงที่ได้รับคำสั่งสะดุ้งตื่นจากภวังค์แล้วเริ่มกระโดดตามคำสั่ง

แย่หน่อยนะ” เร้ดพูดกับตัวเอง

ดาวทั้งหมดหักเลี้ยวขึ้นใส่ยาดงที่ลอยอยู่กลางอากาศ เกิดเสียงดังราวระเบิดขึ้น

แอ๋…” ยาดงตกลงมาฟุบกับพื้น สลบไปตรงนั้น

ยาดง!!” อัทสึชิรีบวิ่งเข้าไปอุ้มโปเกมอนของตัวเอง มันลืมตาแผ่วๆมองอัทสึชิราวกับจะขอโทษเจ้านาย

…ขอโทษนะยาดง นายทำได้ดีแล้วล่ะ” อัทสึชิลูบหัวยาดง แล้วกดปุ่มที่มอนสเตอร์บอลของตน จากนั้นยาดงในอ้อมแขนก็กลายเป็นแสงสีแดงกลับเข้าไปในบอลขาวแดงนั้น

“สปีดสตาร์น่ะ เป็นท่าที่ไม่มีวันพลาดนะ แล้วก็เลเวลของยาดงนาย คงจะต่างกับลิซาด้อนของทางนี้มาก” เร้ดมองอัทสึชิตั้งแต่ที่เขาเข้าไปอุ้มยาดง

“…ไปได้แล้ว” อัทสึชิหันหลังให้เร้ด แต่เร้ดกลับพูดขัดขึ้นมา

“นาย รักยาดงตัวนั้นมากสินะ”

“…ถ้าเอาชนะลิซาด้อนของนายไม่ได้จะมีประโยชน์อะไรล่ะ”

“ที่นายขอโทษยาดงน่ะ มันบอกให้ฉันรู้ว่านายรักมันขนาดไหน”

“ถ้าแค่รักแล้วจะเก่งขึ้น ก็ไม่ต้องทำอะไรแล้ว!” อัทสึชิหันมาพูดใส่ซาโตชิทั้งน้ำตาปริ่ม

“ต้องสิ” เร้ดเอามือแตะลิซาด้อนของตน แล้วมองอัทสึชิด้วยสีหน้าจริงจัง

“เทรนเนอร์ที่เก่งคือเทรนเนอร์ที่ฝึกฝนโปเกมอนได้จนเลเวลสูง

แต่แค่นั้น ยังเป็นเทรนเนอร์ที่ดีไม่ได้หรอก

ที่ผ่านมา ฉันเห็นคนเลวมากมายที่ใช้โปเกมอนเป็นแค่เครื่องมือ โปเกมอนเลยต้องทรมาน

เพราะงั้น ความรักอย่างที่นายให้กับยาดงนั่น เลยเป็นคุณสมบัติของเทรนเนอร์ที่ดียังไงล่ะ”

เร้ดขึ้นขี่ลิซาด้อน แล้วยื่นมือไปลูบหัวของมัน

“เมื่อก่อน ลิซาด้อนตัวนี้ก็ไม่ได้ต่างอะไรกับยาดงของนาย

แต่เพราะว่าฉันรักมัน เลยเลี้ยงดูเจ้านี่มาจนแข็งแกร่งขนาดนี้ยังไงล่ะ ฮึบ”

…เร้ด…” อัทสึชิมองเร้ดบนลิซาด้อนที่เริ่มบินขึ้นบนฟ้า

“ไว้นายเอาชนะ 4จตุรเทพ ได้ทุกคน ถึงตอนนั้นฉันยินดีจะเป็นคู่ต่อสู้ของนายอย่างจริงจังแน่นอน

เพื่อรักษาตำแหน่งโปเกมอนแชมเปี้ยนเขตคันโตล่ะนะ” เร้ดยิ้มให้อัทสึชิ แล้วบินจากไป

“ต่อไป… กลับไปชิองทาวน์ล่ะนะ ไม่พบอะไรที่ฮานาดะตามที่ลุงนั่นบอกซักนิด”

บินไปได้ซักพักหนึ่ง VS Seeker ของเร้ดก็ส่งเสียงอีกครั้ง

คราวนี้เป็นข้อความเสียง จากใครก็ไม่รู้

[ขอบคุณมาก เร้ด ซักวันฉันจะท้าชิงตำแหน่งแชมเปี้ยนกับนายให้ได้]

…เร้ดเก็บ VS Seeker ของตน แล้วก็ยิ้มขึ้นมาอีกรอบ

“ไปเลยลิซาด้อน ไปทำสมุดรวมภาพให้ครบกัน!”

โฮกกกก!!” ลิซาด้อนคำราม แล้วเร่งความเร็วมากขึ้นจนถึงชิองทาวน์

.

.

.

.

.

ชิองทาวน์

ที่โปเกมอนเฮาส์ สถานเลี้ยงโปเกมอนถูกทิ้ง ทุกคนดูร่าเริงขึ้นกว่าเดิมมาก จากการที่แก๊งร็อคเก็ต องค์กรชั่วร้ายที่ใช้โปเกมอนเพียงเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจ ถูกขับไล่ออกไปจากเมือง (และล่มสลายไป) ด้วยฝีมือของเร้ด

“สวัสดีครับ” เร้ดเข้าไปแล้วก็เยี่ยมดูอาการของโปเกมอนทุกตัว และพูดคุยกับผู้คนที่ดูแลโปเกมอนเหล่านั้น

“เร้ด!” สาวน้อยผมสีชมพูเข้มมัดแกละคู่เห็นเร้ด ก็เข้าไปหาเขาทันที โดยอุ้มคาระคาระ โปเกมอนสีน้ำตาลที่มีกะโหลกแทนหน้ากากมาด้วย

“เรย์นะ! ไม่ได้เจอกันพักใหญ่เลยนะเนี่ย” เร้ดทักทายสาวน้อยคนนั้นที่ชื่อว่าเรย์นะกลับ

“อื้อ อย่างที่เห็นแหละว่าทุกคนร่าเริงขึ้นมากเลย คาระคาระนี่ หลังจากที่ได้เจอแม่ก็เข้ากับคนอื่นได้แล้วล่ะ” เรย์นะพูดไปลูบหัวคาระคาระในอ้อมแขนไป

“แต่ดูท่าจะชอบให้กอดนะเนี่ย เหมือนตอนเจอแม่ในโปเกมอนทาวเวอร์ไม่มีผิด” เร้ดพูดไปพลางนึกถึงเหตุการณ์ในอดีตไป

เมื่อเขามาถึงเมืองนี้ครั้งแรก ก็ได้พบว่า แก๊งร็อคเก็ตเข้ายึดโปเกมอนทาวเวอร์ สุสานของโปเกมอนซึ่งผู้คนจะมาเยี่ยมโปเกมอนของตนที่ตายไปไว้เป็นฐานทัพ

ช่วงนั้นเอง มีวิญญาณออกอาละวาดในสุสานโปเกมอน ซึ่งไม่ใช่โปเกมอนประเภทผีแต่อย่างใด เป็นวิญญาณของจริง

ในตอนนั้น คาระคาระตัวที่เรย์นะอุ้มมา หวาดระแวงไม่เชื่อใจใคร นอกจากคุณตาฟูจิที่เก็บมันมาเลี้ยง หลังจากการะการะที่เป็นแม่ของมันถูกแก๊งร็อคเก็ตฆ่า

วันที่เร้ดมาถึง คุณตาฟูจิก็ตัดสินใจจะไปกล่อมวิญญาณของการะการะผู้เป็นแม่ ซึ่งอาละวาดในโปเกมอนทาวเวอร์ให้สงบ แต่ก็ถูกแก๊งร็อคเก็ตจับตัวไป

กรีนที่แอบฟังอยู่ และเร้ดที่โกรธแก๊งร็อคเก็ต จึงไปจัดการพวกเขาที่โปเกมอนทาวเวอร์ ช่วยคุณตาฟุจิออกมา แล้วการะการะในร่างวิญญาณ ก็ได้พบกับคาระคาระที่เป็นลูก การะการะจึงไปสู่สุคติ

ก็ เรื่องในตอนนั้นก็ตอนนั้น ตอนนี้เร้ดต้องการจะมาสอบถามเกี่ยวกับมิว จากผู้ที่มีส่วนในการสร้างมิวทูตามบันทึกในเกาะกุเร็น อย่าง “ดร.ฟุจิ” ซึ่งก็คือ “ผู้เฒ่าฟุจิ” หรือที่เรียกกันว่าคุณตาฟุจินั่นเอง

“แล้ว คุณตาฟุจิไปไหนเหรอ?” เร้ดจึงถามเรย์นะขึ้นในที่สุด

“ถ้าคุณตา เห็นเมื่อครู่ออกไปที่ถนนหมายเลข 8 น่ะ ดูลุกลี้ลุกลนมากเลย จะเป็นอะไรรึเปล่านะ…” เด็กสาวตอบด้วยอาการเป็นกังวล

“งั้น ฉันจะไปหาเอง มีเรื่องอยากคุยกับคุณตาฟุจิด้วยล่ะนะ ขอบใจมากเรย์นะ!” เร้ดวิ่งออกไปยังถนนหมายเลข 8 ตามที่หลานสาวของผู้เฒ่าบอก

.

.

.

.

.

ณ ระหว่างถนนหมายเลข 8 กับชิองทาวน์

วู้มมม

ไฮเปอร์บอลลูกหนึ่งของเร้ดส่องแสงขึ้น และเปิดออกเอง มิวทูปรากฏตัวและมีอาการตื่นเต้นจนเร้ดผิดสังเกต

“มิวทู… ที่นายเป็นแบบนี้ อย่าบอกนะว่า--”

เร้ดคุง!” ชายแก่หัวล้านไว้เครา ที่ชาวเมืองต่างรู้จักกันในนามผู้เฒ่าฟุจิวิ่งมาหยุดด้วยอาการหอบ

“คุณตาฟุจิ! เป็นอะไรรึเปล่าครับ?!” เร้ดถามอาการ แต่ถูกพูดขัดขึ้นมาก่อน

“สิ่งประดิษฐ์ของฉัน จัดการมันได้อยู่หมัดแล้วสิ… แฮ่ก แฮ่ก… ไม่ใช่สิ ตอนนี้ ที่สำคัญกว่า มองเหนือหัวเธอสิ เร้ดคุง!”

“ข้างบน…?” เร้ดเงยหน้าขึ้น แต่มิวทูมองไปทางที่ดร.ฟุจิ—ผู้เฒ่าฟุจิกล่าวตั้งแต่แรก

มิวว!” โปเกมอนสีชมพูตัวเล็กหางยาวคล้ายแมวปรากฏขึ้น

ลักษณะของมันกลมมนโค้ง แต่ก็ใกล้เคียงกับมิวทูที่จับจ้องมันไม่ละสายตา

ส สมุดรวมภาพๆ… ไม่มี… แสดงว่า… นั่นก็คือ--!”

“ต้นแบบของมิวทูของเธอไงล่ะเร้ดคุง “มิว”!!”

ไม่ใช่เวลามาสงสัยว่ามันมาได้อย่างไร

แต่เป็นโอกาสที่เร้ดจะเติมเต็มสมุดภาพให้ครบ และอาจเป็นโอกาสเดียว

“จะจับล่ะนะ.. ลุยเลยมิวทู สปีดสตาร์!” มิวทูคำรามรับคำเทรนเนอร์ แล้วแกว่งแขวนปล่อยดาวนับไม่ถ้วนเข้าใส่แมวน้อยสีชมพูอ่อน

อย่างที่เอ่ยไปแล้วว่า สปีดสตาร์เป็นท่าที่ไม่มีวันพลาด แต่ความรุนแรงก็อยู่ในระดับกลางๆ

มิวที่รับท่านั้นไปชะงักอยู่สักครู่ แล้วก็รวมสมาธิสร้างม่านสีเขียวขึ้นพักหนึ่งก็กลับมาบินว่อนเหมือนเดิม

“ท่าฟื้นพลังรึ” เป็นท่าเดียวกับที่มิวทูใช้ตอนเร้ดจับมันมา

“เอาให้เหลือพลังน้อยก็พอนะมิวทู! สปีดสตาร์อีกรอบ!”

มิววว!” มิวทูปล่อยท่าเดิมใส่มิวอีกครั้ง โปเกมอนต้นแบบของมันจึงเอียงคอราวกับจะมีสัญลักษณ์ “?” ออกมา แต่ก็รับการโจมตีไป

ผลคือ คราวนี้มิวดูแข็งแรงกว่าคราวก่อนที่โดนสปีดสตาร์ของมิวทูเข้า

“ท่าหลงลืม ทำให้ลืมความเจ็บปวดจากการโจมตีไม่ใช้ร่างกาย สปีดสตาร์เลยโจมตีไม่ค่อยได้ผล… งั้น เปลี่ยนแผน! มิวทู ไซโคคิเนซิส!”

ท่าโจมตีประเภทเอสเปอร์ ประเภทเดียวกันกับตัวมันเอง

การโจมตีที่เป็นประเภทเดียวกับโปเกมอน จะทวีความรุนแรงขึ้น

แต่มิวก็เป็นโปเกมอนเอสเปอร์เหมือนร่างประดิษฐ์ของมัน จึงต้านทานท่าโจมตีประเภทเดียวกันได้

เร้ดจึงสั่งให้ใช้ท่านี้ จากที่ตั้งใจว่าจะทำให้พลังของมิวเหลือน้อย การหลงลืมของมิวยิ่งทำให้แผนการจับของเขาง่ายขึ้นไปอีก

!?...มิววววว!” มันเริ่มสั่นด้วยความเจ็บปวด แล้วใช้พลังจิตเอาก้อนหินภูเขาจากรอบๆพุ่งเข้าใส่มิวทู

[พลังแห่งยุคแรกเริ่ม] งั้นเหรอ…?!” ผู้เฒ่าฟุจิตกตะลึงกับท่าของมิว ส่วนมิวทูก็รับเอาหินไปเพราะเยอะเกินกว่าจะหลบได้

ที่สำคัญ มิวทูต้องปกป้องเร้ดผู้เป็นนาย

มันจ้องมองบรรยากาศรอบๆที่มิวบินไปมา แล้วหลับตาลงราวกับจะทำสมาธิ

“มิวทู… กำลัง[มองอนาคต]อยู่…” เร้ดพึมพำกับตัวเอง

ไหนลองดู…ซิ!” เร้ดปาไฮเปอร์บอลเปล่าๆไปใส่มิว

กลุกๆ

กลุกๆ

กลุกๆ

ปุ้ง!!

มิวววว!!” มิวหลุดออกจากไฮเปอร์บอลในจังหวะสุดท้ายก่อนจับสำเร็จ แล้วยิงสปีดสตาร์ใส่มิวทู

“โธ่เอ๊ย เกือบแล้วแท้ๆ! มิวทู ไซโคคิเนซิส!” เร้ดสบถด้วยความเสียดาย แต่ก็ไม่ลืมสั่งการมิวทูต่อ แม้มิวทูจะรับสปีดสตาร์มาเต็มๆ

“ระวังนะเร้ดคุง มิวเริ่มจะโกรธแล้ว!” ผู้เฒ่าฟุจิเตือนเร้ด เร้ดเชื่อในคำพูดของเขา จากที่รู้ว่าถ้าเป็นเรื่องมิว ตอนนี้ผู้เฒ่าฟุจิรู้ดีที่สุด

มิวววววว…!!” มันจ้องไปที่มิวทู แล้วเริ่มแปลงสภาพตัวเอง…

“บ้าน่า… พลังยุคแรกเริ่ม ฟื้นพลัง หลงลืม สปีดสตาร์… มันไม่น่าจะมีท่ามากกว่านี้นี่นา!” ผู้เฒ่าฟุจิกล่าวอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

มิวกลายร่างเป็นมิวทู

สภาพเหมือนกับมิวทูของเร้ด ต่างกันที่สีดูสว่างกว่า

“ท่าเปลี่ยนร่างนี่… มีเฉพาะกับเมตามอนที่ผมเคยเห็นมา” เร้ดขยับปีกหมวกไปด้านหลัง

“แต่จะเพราะอะไรก็ช่าง โปเกมอนที่ใช้ท่าเปลี่ยนร่างน่ะ ท่าโจมตีจะเปลี่ยนไปเป็นท่าเดียวกันกับตัวที่ยืมแบบมา!”

“…จริงด้วยสินะ ฉันเองคงจะใส่ใจเรื่องมิวมากไป จนลืมสถานการณ์ทางนี้เลย” อดีตด็อกเตอร์ฟุจิสงบลง

มิวทูตัวจริงและตัวปลอมเผชิญหน้ากัน ทั้งสองจ้องหน้ากันอยู่สักพัก

“ท่าของทางผมมี ไซโคคิเนซิส สปีดสตาร์ มองอนาคต.. แล้วก็อีกท่าหนึ่งนี่จะไม่ใช้กับมันเด็ดขาด.. ชาโดว์บอล

ชาโดว์บอล ท่าประเภทผีที่ส่งผลรุนแรงมากต่อเอสเปอร์ ถ้าเป็นเป้าหมายที่ต้องจับแล้ว จะยังไงก็ทำให้สลบไม่ได้

“ระวังนะเร้ดคุง! แม้แต่ความยากในการจับ นิสัย ค่าความแข็งแกร่ง มิวก็คัดลอกไปด้วยนะ!”

“เข้าใจแล้วครับคุณตาฟุจิ! มิวทู ไซโคคิเนซิส!” แต่คราวนี้มิว—ซึ่งตอนนี้คือมิวทูปลอมหลบได้

มันก่อบอลพลังงานสีดำมืดไว้ที่ฝ่ามือ แล้วยิงใส่ตัวจริงที่เพิ่งโจมตีพลาดไป

อันตราย!” เร้ดพุ่งเข้าไปรับการโจมตีแทน

แต่มิวทูผู้เป็นข้านั้นเร็วกว่าเจ้านาย

มันรับชาโดว์บอลเข้าไปเต็มๆด้วยตัวเอง ในขณะที่การมองอนาคตของมันสัมฤทธิ์ผล

มิวทูตัวปลอมคำรามด้วยความทรมาน

ส่วนมิวทูตัวจริง ทรุดลงกับพื้นแล้วหมดสภาพ

เร้ดคุกเข่าลงอุ้มร่างของมิวทูไว้

ดวงตาทั้งสองปิดสนิท แผลถลอกมากมายตามตัว มิวทูได้หมดสติ—หมดสภาพการต่อสู้ไปแล้ว

“เร้ดคุง!..”

…ถ้าฉันไม่ทำบ้าๆแบบเมื่อกี้ ก็น่าจะใช้ยาฟื้นฟูนายได้

…ฉันผิดเองแหละ” ผู้เฒ่าฟุจิได้แต่มองเร้ดเอ่ยกับโปเกมอนของตน

มิวทู…ฉัน…ฉันจะจับมิวแล้วเติมเต็มสมุดภาพให้ได้ …เพื่อส่วนของนายด้วย…” เร้ดหลั่งน้ำตาให้กับร่างไร้สติของมิวทู แล้วเก็บมันเข้าไฮเปอร์บอล

เขาลุกขึ้นปาดน้ำตา แล้วเรียกโปเกมอนตัวแรกในชีวิตของเขา ซึ่งอยู่ด้วยกันมาตลอดมาสู้ต่อ

ไปเลย ลิซาด้อน!!” เขาโยนมอนสเตอร์บอลขึ้นฟ้า แล้วชูลูกแก้วสีรุ้งขึ้น

มันส่องแสงตอบรับกับการเข้าสู่สนามรบของลิซาด้อน

มังกรที่ปรากฏตัวออกมาไม่ใช่สีส้มเหมือนคราวก่อนๆ

ลิซาด้อนกลายเป็นมังกรดำ ผู้ใช้ไฟสีฟ้า ไฟที่มีความร้อนสูงสุดในบรรดาไฟต่างๆ

ดวงตาสีแดงจับจ้องไปที่เป้าหมาย พร้อมที่จะระเบิดไฟสีฟ้าอีกครั้ง หลังจากที่ทำมากับมิวทูแล้ว

มหาอัคคี!!” ลิซาด้อนสีดำที่ได้รับคำสั่ง พ่นไฟที่มหาศาลจนล้นออกจากปาก ออกมาเป็นสาย 5 สาย

มันเป็นคำว่า ไฟ ของดินแดนแสนไกลที่ใช้ภาษาซึ่งพวกเร้ดไม่รู้จัก

มิวทูตัวปลอมที่ได้รับมหาอัคคีเข้าไป ก็อ่อนแรงลงจนร่วงลงมาสู่พื้นดิน

“ไฮเปอร์บอล!” เร้ดขว้างบอลสีดำขาวใส่มิวอีกหนหนึ่ง

กลุกๆ

แม้โอกาสในการจับได้จะลดลงเพราะมันเลียนแบบมิวทู

แต่มิวทูในคราวที่ถูกเร้ดจับ ก็ถูกลิซาด้อนของเร้ดเล่นงานเอาใกล้เคียงสภาพนี้

กลุกๆ

หากครั้งนี้พลาดไป ศึกอาจจะยืดเยื้อจนมิวถึงขั้นต้องกระเสือกกระสน แล้วก็ตายด้วยท่าของตัวเอง

แล้วนั่นก็คือภารกิจล้มเหลวสำหรับเร้ด

กลุกๆ

ความฝันของศาสตราจารย์โอคิโดะที่ฝากฝังให้หลานชายและเพื่อนของหลานชายสานต่อจะพังทลาย

“…” ผู้เฒ่าฟุจิจ้องบอลที่กลิ้งอยู่กับพื้น

“…” เร้ดจับจ้องที่บอลนั้นอย่างเคร่งเครียด

“…” ลิซาด้อนสีดำยังคงหายใจออกมาเป็นไฟสีฟ้า

กริ๊ก

“…” บอลหยุดนิ่งไปแล้ว

“…” เร้ดเข้าไปหยิบบอลนั้น

“…” หนึ่งคนกับอีกหนึ่งตัวจ้องเร้ด

“…” เร้ดเปิดสมุดภาพโปเกมอน แล้วเลื่อนไปที่ชื่อโปเกมอนสุดท้าย จากนั้นก็กดอ่านข้อมูล

[มิว โปเกมอนสายพันธุ์ใหม่

มันหายากเสียจนแม้กระทั่งผู้เชี่ยวชาญยังบอกว่ามันเป็นเพียงภาพลวงตา ทั่วทั้งโลกมีผู้ได้เห็นมันเพียงไม่กี่คน]

“สำ-เร็จ-แล้วววววววววววววววว!!!” เร้ดกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข  ทั้งสมุดรวมภาพในมือซ้าย และมิวในไฮเปอร์บอลมือขวา

ลิซาด้อนกลับเป็นมังกรสีส้มเหมือนเดิม แล้วเข้าไปคลอเคลียกับเจ้านายของมัน

ผู้เฒ่าฟุจิยิ้มอย่างโล่งใจ แล้วก็ชวนเร้ดให้อยู่ทานข้าวด้วยกัน

แต่เร้ดขอบคุณและบอกปัดไป

เพราะเขาจะไปส่งสมุดรวมภาพโปเกมอนที่ครบ 151 ชนิด กับศาสตราจารย์โอคิโดะด้วยตนแอง

ว่าแล้วเร้ดก็บอกลาผู้เฒ่าฟุจิ ขึ้นขี่หลังลิซาด้อน บินกลับไปยังบ้านเกิด

.

.

.

.

.

.

.

.

มาซาระทาวน์ : ห้องวิจัยของศาสตราจารย์โอคิโดะ

“ครับผม ศาสตราจารย์โอคิโดะ สมุดรวมภาพครบ 151 ชนิดแล้วครับ!” เร้ดยืดอกเสนอผลงานตัวเองต่อผู้มอบฮิโตคาเงะ—ซึ่งตอนนี้เป็นลิซาด้อนแก่เขา

“ไวดีนี่นาย ไปเจอมิวที่ว่านั่นแล้วสินะ ไหนดูซิๆ” กรีนเข้ามาเซ้าซี้ขอดูโปเกมอนที่ไม่เคยเห็นจากสมุดภาพของเร้ด เร้ดเลยโยนไฮเปอร์บอลที่จับมิวไว้ขึ้นฟ้า โปเกมอนแมวน้อยสีชมพูบินว่อนอย่างร่าเริงทั่วห้องวิจัย

ต๊ายย น่ารักจังง” ผู้ช่วยหญิงของศาสตราจารย์ที่ชอบของน่ารักแบบแอบๆถึงกับหลุดฟอร์มแล้วเข้าไปกอดมิวน้อยเอาไว้

แน่นอนว่าทำได้แค่พยายาม

มิวบินวนหนีการไล่ฟัดของผู้ช่วยหญิง ทั้งเร้ดและกรีนหัวเราะพร้อมกัน

ศาสตราจารย์โอคิโดะที่ตรวจสอบสมุดภาพดูแล้วก็กล่าวขึ้น

“โอ้… ขอบใจมาก ทั้งเร้ด ทั้งหลานกรีนเลย ถ้าไม่มีเธอทั้งสอง ความฝันของฉันก็ไม่มีวันเป็นจริงเหมือนตอนนี้หรอก… ขอบใจที่เหนื่อยยากนะ ทั้งสองคน” ศาสตราจารย์โอบกอดทั้งกรีนผู้เป็นหลานและเร้ดผู้มีส่วนสำคัญในการเติมเต็มความฝันของเขา

“ผมต่างหากต้องขอบคุณศาสตราจารย์น่ะ… เพราะศาสตราจารย์ ผมเลยได้ประสบการณ์อันแทนที่ไม่ได้ ในฐานะโปเกมอนเทรนเนอร์!” เร้ดพูดจากใจจริงของตน ในช่วงเวลาเดือนเศษๆที่ผ่านมานี้

“ผมก็ได้รู้ว่า ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของโปเกมอน ต้องควบคู่กับความรักของเทรนเนอร์…” กรีนมองไปที่เร้ดแล้วเชิดยิ้มนิดๆ

ศาสตราจารย์ลูบหัวลูกศิษย์ทั้งสอง แล้วก็ลุกขึ้นยืน

“เท่านี้สมุดรวมภาพของเขตคันโตก็ครบแล้วนะ” ศาสตราจารย์โอคิโดะนำสมุดรวมภาพไปปรับแต่ง

เอ๊ะ?” เร้ดอุทาน

“ไอ้ที่ว่ามีเขตอื่นนอกจากคันโต ผมพอจะรู้อยู่นะปู่ แต่ว่า “ของเขตคันโต” นี่มัน…หมายความว่าไงเหรอ” กรีนถาม

“ก็ ศาสตราจารย์อุทสึกิที่รู้จักกันเขาเมลมาหาจากเขตโจโตน่ะ” ปู่ของกรีน—โอคิโดะยิ้มอย่างมีเลศนัย

“ว่า…?” เร้ดยังคิดไม่ออก

อย่าบอกนะ…” กรีนเหงื่อตก

“ใช่แล้ว อย่างที่หลานคิดนั่นแหละ

โปเกมอนใหม่ถูกค้นพบที่เขตโจโตเยอะแยะกว่า 100 ชนิดเลย!!” ศาสตราจารย์โอคิโดะระเบิดหัวเราะกลางห้องวิจัยด้วยความยินดี

“อ อ อีก 100 ตัว!?อ๋อย…” เร้ดแทบลมจับกลางห้องวิจัย

โลกนี้มันกว้างเนอะ…” กรีนกุมขมับพลางยิ้มแห้งๆ

แล้วหลังจากหัวเราะจนเต็มที่ ศาสตราจารย์ก็ยื่นสมุดรวมภาพสองเครื่องเดิมคืนให้กับเร้ดและกรีน

“ฉันทำการบันทึกข้อมูลทั้งหมด 151 ชนิดของคันโตไว้แล้ว เร้ด กรีน จงนำสมุดรวมภาพที่เพิ่มที่ว่างสำหรับโปเกมอนในโจโตนี้ติดตัวเอาไว้

ฉันไม่ขอให้พวกเธอบันทึกข้อมูลของเขตโจโตทั้งหมดมาให้ แต่ขอให้รู้ไว้ว่า

จากนี้ไป พวกเธอคือลูกศิษย์ที่ฉันภูมิใจที่สุด!

ทั้งเร้ดและกรีนที่ได้ฟังต่างก็ฮึดสู้ขึ้นมา แล้วขอบคุณศาสตราจารย์โอคิโดะกันยกใหญ่

สุดท้ายเร้ดจึงตัดสินใจออกเดินทางไปเขตโจโต ด้วยต้องการพบโปเกมอนใหม่ๆ

ส่วนกรีน ก็ฝึกฝนตนเองเพื่อเข้ารับการทดสอบคัดเลือกยิมลีดเดอร์คนใหม่ของโทคิวะซิตี้

.

.

.

.

.

.

.

.

.

สิ่งมีชีวิตประหลาดในโลกใบนี้

พ็อคเก็ต มอนสเตอร์ หรือย่อๆว่า “โปเกมอน”

บัดนี้ เร้ดและกรีน ทั้งสองคนได้ออกเดินทางในโลกของโปเกมอน

ได้พบพานผู้คนมากมาย มีวันคืนที่ทั้งดีและร้าย

แต่พวกเขาก้าวต่อไปได้ด้วยโปเกมอนที่เคียงข้าง

แล้วคุณล่ะ—จะไม่ลองก้าวเข้าสู่โลกของโปเกมอนหน่อยหรือ?

-END-

Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

นึกว่าจะจบแล้ว...

"ยังมีอีก 100 ตัวในโจโต"

เงิบเลย  :pika09:

ชอบเนื้อเรื่องมากๆ สนุกดี :like:

Link to comment
Share on other sites

Please sign in to comment

You will be able to leave a comment after signing in



Sign In Now
  • Recently Browsing   0 members

    • No registered users viewing this page.
×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use and Privacy Policy. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue.