Jump to content
We are currently closing new member registration for the time being. We apologize for the inconvenience. ×

Tale of NeoKnights เรื่องเล่าของเหล่าอัศวินมือใหม่


天ノ花 月子

Recommended Posts

สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับสู่ฟิคเรื่องแรกของจี๊ดริดนะคะ จี๊ดริดไม่ค่อยเก่งเรื่องแต่งฟิคเท่าไหร่และกว่าจะลงตอนนึงก็คงดองนาน ยังไงก็ขอฝากด้วยค่ะ :pika01:

Prologue

ณ วังหลวง เมืองรอยัลไนท์

"น่าจะอยู่แถวนี้แหละ ตามหาให้ทั่วนะ!"

"หายไปไหนเร็วจริงๆเลย...!" กลุ่มชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งทำการออกตามหาบุคคลสำคัญอย่างกระวนกระวาย เนื่องจากบุคคลสำคัญแห่งเมืองนี้...ได้หายตัวไป

"..." จริง ๆ แล้ว บุคคลสำคัญคนนั้นไม่ได้หายตัวไปไหนหรอก เขาแอบหลบอยู่ในมุมมืดมุมหนึ่งแถวๆนั้น พลางพึมพำออกมาอย่างแผ่วเบาโดยที่ไม่มีใครได้ยิน...

"...ต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่งนะทุกท่าน ข้าขอออกไปเปิดหูเปิดตาในโลกภายนอกเพียงลำพังก่อน ข้าสัญญา...ข้าจะต้องกลับมา...แน่นอน!!" แล้วเขาก็ค่อย ๆ วิ่งออกไปจากเมืองนี้เงียบๆโดยที่ไม่มีใครรับรู้...

-------------------------------------------------------------

ณ หมู่บ้านเซนท์เทล

"พี่...ตัดสินใจดีแล้วสินะคะ?" เด็กสาวผมสีชมพูอ่อนเอ่ยถามเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินซึ่งเป็นพี่ชายของเธอ ที่กำลังเตรียมสัมภาระสำหรับออกเดินทางพลางยิ้มออกมาบางๆ

"ฮื่อ! ใช่แล้วล่ะ เพราะมันเป็นความฝันตั้งแต่เด็กของพี่...เธอก็ด้วยนี่? "เนน่า" " เด็กหนุ่มตอบโดยที่ยังง่วนกับอยู่กับการเก็บของใส่กระเป๋า

"ค่ะ! หนูน่ะปลื้ม "อัศวิน" มาตั้งแต่เด็กแล้ว!!" เนน่าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เธอฝันมาตั้งแต่เด็กแล้วว่าเธอจะต้องเป็นอัศวินองครักษ์ที่สง่างามแห่งรอยัลไนท์ให้จงได้!!!

"หึๆๆ..." เด็กหนุ่มหัวเราะในลำคออย่างรู้สึกขันในท่าทางของน้องสาว คนในครอบครัวที่เหลือเพียงคนเดียวของเขา... จนกระทั่งเขาเก็บของเสร็จ เขาจึงหันไปพูดกับเนน่าต่อ

"จะอยู่เฝ้าบ้านเหรอ? ไปเก็บของสิครับ คุณน้องสาวที่น่ารักของผม..." เขาพูดแล้วยิ้มนิดๆให้กับเนน่า

"อ๊ะ ค่ะ! "พี่ซีซ่าร์" " จากนั้นเธอจึงรีบจัดแจงเก็บของทันที

          "ซีซ่าร์ ไลธ์ไทเกอร์" อายุ 18 ปี และ "เนน่า ไลธ์ไทเกอร์" อายุ 16 ปี 2 พี่น้องผู้ใฝ่ฝันที่จะเป็นอัศวินองครักษ์แห่งวังหลวง เมืองรอยัลไนท์ เมืองที่ขึ้นชื่อเรื่องกษัตริย์และอัศวิน พวกเขาไม่รู้เลยว่า...พวกเขาจะต้องพบเจอกับบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้ชีวิตของพวกเขาต้องเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ ในอนาคตอันใกล้นี้...

To be continued...

สั้นไปหน่อยขออภัยด้วยค่ะ

:pika01:

Link to comment
Share on other sites

แอร๊ยยยยยส์ น่าติดตามจุง ! พระเอกมีความสามารถถถถถ >_< รีบอัพนะคะ !!!!

เหมือนข้าได้กลิ่นค้ำคอร์ ... #ผิด รอดูต่อไปดีกว่าเนอะ ! lol

Link to comment
Share on other sites

เป็นเนื้อเรื่องเป็นแนวของอัศวินที่จะไต่เต้า ฝึกฝืมือซินะ

ผมเดาว่าตอนต่อไปมันอาจมีเหตุบังเอิญกับพระเอกแน่ๆ

#เดานะครับ  =w=

จะคอยติดตามชมนะครับ~

Link to comment
Share on other sites

ทำไมรู้สึกว่าตอนต้นมันคล้าย ๆ ฟิคพี่จังฟร่ะ บังเอิญแท้

ก็รออ่านต่อเน่อ

Link to comment
Share on other sites

[me=Tristear]ได้กลิ่นอายแฟนตาซียุคกลาง(?)[/me]

น่าติดตามฮะ จะรออ่าน=w=

ไม่ได้คลายแค่พี่ไก่6ดาวหรอก...ของเราก็คล้าย...

(แต่แค่10%นั่นหล่ะนะ)

Link to comment
Share on other sites

มาอัพละ...

The 1st Chapter - เพื่อนร่วมทาง

แกร๊ก

          ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินที่ถูกเซ็ตไว้อย่างดี แว่นตากรอบสีทองที่กระทบกับแสงอาทิตย์นั้นเปล่งประกายอย่างสวยงาม ข้าง ๆ เขานั้นมีเด็กสาวผมสีชมพูอ่อนยาวสยายถึงสะโพกหยักโศกนิด ๆ มัดผมด้านหน้า 2 ข้าง และมัดด้านหลังเฉพาะข้างซ้ายที่กำลังเกาะแขนเขาอย่างสนิทสนม ซีซ่าร์จัดการล็อคประตูบ้าน จากนั้นพวกเขาก็เดินไปตามทางเรื่อย ๆ...

"เป็นอะไรไปเนน่า?" ซีซ่าร์ถามเนน่า ดวงตาเรียวสีแดงสดของเขากำลังมองดวงตากลมโตเป็นประกายสีน้ำเงินของเธอที่ฉายแววกังวลอย่างเป็นห่วง เธอหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะตอบคำถามพี่ชาย...

"พอคิดถึงเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้... มันก็อดกังวลแล้วก็ตื่นเต้นไม่ได้จริง ๆ น่ะค่ะ..." เมื่อได้ยินดังนั้น ซีซ่าร์จึงลูบหัวเนน่าเบา ๆ เป็นเชิงปลอบใจ

"ไม่เป็นไรหรอกน่า อย่าคิดมากนะน้องสาวพี่!" ซีซ่าร์พูดพลางยิ้มออกมานิด ๆ เนน่าพยักหน้าแล้วยิ้มตอบ

"เอาล่ะ! เตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อมแล้วไปกันเถอะ!!" ซีซ่าร์พูดขึ้น แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรต่อก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินมากอดคอเขากับเนน่าเอาไว้

มั่บ!

"อ๊ะ...!!" "ว้าย!?"

"จะไปไหนกันน่ะ 2 พี่น้อง?" เด็กหนุ่มปริศนาเอ่ยถามแล้วยิ้มให้ 2 พี่น้องที่กำลังตกใจนิด ๆ กับการกระทำของเขาเมื่อกี้นี้...

"ทำอะไรยะ "ลอว์สัน" ตกใจหมด!" เนน่าโวยวายเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าคนที่มาล็อคคอเธอกับพี่ชายไว้คือเขาคนนี้...

          "ลอว์สัน โซลดาต้า" อายุ 18 ปี เด็กหนุ่มเจ้าของผมสีม่วงซอยสั้นระต้นคอ ดวงตาคมสีแสด ผู้เป็นเพื่อนคนแรกของ 2 พี่น้องหลังจากที่ย้ายเข้ามาที่เซนท์เทล เขาชอบแกล้ง 2 พี่น้องมาก ๆ เรียกว่าเป็นชีวิตจิตใจเลยก็ว่าได้ จนเนน่ารู้สึกเบื่อกับการกระทำของเขา

"ฮ่ะ ๆ ยังไม่ชินอีกเหรอ!?" ลอว์สันพูดพลางหัวเราะ

"อยู่ ๆ ก็โผล่มาแบบเนี้ย ให้ตายยังไงก็ไม่ชินหรอก..." ซีซ่าร์บ่นเบา ๆ เขารู้สึกขันลอว์สันนิด ๆ แล้วก็พูดต่อ...

"เพื่อนคนอื่นก็เยอะแยะ ทำไมต้องมาแกล้งเฉพาะฉันกับเนน่าด้วยฮะ?" เมื่อลอว์สันได้ยินดังนั้น เขาจึงตอบด้วยท่าทางกวน ๆ ว่า...

"คนอื่นเขาไม่น่าแกล้งเท่าพวกนายไง...!!"

"คงไม่ใช่เพราะพวกเราไม่ใช่คนหมู่บ้านนี้โดยกำเนิดหรอกนะ..." เนน่าพูดเบา ๆ แต่ทำให้ลอว์สันสีหน้าเปลี่ยนไปทันที

"อ๊ะ ไม่ใช่นะ ไม่ใช่เลยซักนิด!!" เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน จนเนน่าอมยิ้มกับท่าทางของเขา...

"ล้อเล่นย่ะ! ฉันเลิกคิดเรื่องนั้นไปตั้งนานแล้ว คนในหมู่บ้านนี้ก็ให้การต้อนรับเราอย่างดี..." เนน่าพูดพลางหัวเราะนิด ๆ จนซีซ่าร์และลอว์สันอดที่จะยิ้มตามไม่ได้

"อ้าว? เพิ่งสังเกตแฮะ จะไปไหนกันเหรอ? โห! พกดาบไปด้วยเหรอเนี่ย?" ลอว์สันถามโดยที่เขายังกอดคอ 2 พี่น้องเอาไว้ แต่เปลี่ยนมาเป็นกอดคอแบบหลวม ๆ พลางมองไปที่กระเป๋าเดินทางสลับกับดาบของ 2 พี่น้อง

"พวกเราตัดสินใจกันว่าจะไปรอยัลไนท์น..." "ฮะ!?" ซีซ่าร์ยังพูดไม่ทันจบประโยคดี ลอว์สันก็อุทานแทรกขึ้นมาซะก่อน... จน 2 พี่น้องต้องตกใจอีกครั้ง

"ที่ไหนนะ!?" ลอว์สันถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ดูตื่นเต้นสุดขีด

"ร...รอยัลไนท์" ซีซ่าร์พูดทวนอีกครั้ง ตอนนี้เขารู้สึกงงกับท่าทางของลอว์สันมาก

"จริงสิคะ! ลอว์สันเองก็อยากเป็นอัศวินนี่นา!!!" เนน่าพูดกับซีซ่าร์อย่างดีใจ เธอลืมไปซะสนิทเลยว่าเพื่อนเธอก็มีความฝันเหมือนกัน เพราะเหตุนี้เองทำให้พวกเขาสนิทกันมากเป็นพิเศษ นี่เธอกับพี่ชายกำลังจะมี "เพื่อนร่วมทาง" แล้วสินะ?

"อะไรกัน จะไปรอยัลไนท์ทั้งทีทำไมไม่บอกฉัน?" ลอว์สันพูดด้วยอารมณ์เคืองนิด ๆ

"โทษที ๆ พวกเราลืมจริง ๆ งั้นจะไปด้วยกันมั้ย?" ซีซ่าร์เอ่ยชวนลอว์สันยิ้ม ๆ ลอว์สันตอบโดยไม่ต้องคิดให้เสียเวลา

"แน่นอน!!! ถ้างั้นช่วยรอแป๊บละกันนะ...!!!" ลอว์สันพูดแล้วขยิบตาให้ 2 พี่น้องก่อนจะหันหลังกลับเพื่อวิ่งกลับบ้านตัวเองที่อยู่ท้าย ๆ หมู่บ้าน

"พวกเราจะไปบ้าน "โรสแมรี่" ไปเจอกันที่นั่นนะ ลอว์สัน!!!" เนน่าตะโกนไล่หลังลอว์สันไป เขาไม่ตอบแต่โบกมือกลับมา เธอจึงหันไปพูดกับพี่ชายต่อ

"ถ้ากลุ่มเราไปกันหมดก็คงจะดีนะคะ..." เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเศร้านิด ๆ จริง ๆ เธอไม่อยากจะแยกกับเพื่อนเธออีก 2 คนที่สนิทที่สุดเลย ซีซ่าร์ได้ยินดังนั้นจึงค่อย ๆ จับศีรษะของเนน่าพิงไหล่ของเขา...

"อย่าเศร้านะ ต่อจากนี้ไปเราต้องเข้มแข็ง ถึง 2 คนนั้นจะไม่ได้ไปกับพวกเรา แต่เพื่อนก็คือเพื่อนอยู่วันยังค่ำล่ะนะ จริงมั้ย? น้องสาว..." ซีซ่าร์พูดเบา ๆ เนน่าพยักหน้าแล้วผละออกจากพี่ชาย เธอเดินนำหน้าพี่ชายแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่สดใสผิดกับเมื่อกี้

"ไปแจ้งหัวหน้าหมู่บ้านแล้วก็ออกเดินทางกันเถอะค่ะ!" ซีซ่าร์หัวเราะ ก่อนจะเดินตามเนน่าไป

"อื้อ..."

-------------------------------------------------------------

ณ บ้านของโรสแมรี่

ก๊อก ก๊อก

"มีใครอยู่มั้ยครับ~?" ซีซ่าร์ลงมือเคาะประตูเบา ๆ พลางเรียกคนในบ้านไปด้วย

"อ๊ะ ค่ะ รอซักครู่นะคะ~" เสียงหวานใสอันแสนคุ้นหูของ 2 พี่น้องดีตอบกลับมา ก่อนที่จะเปิดประตูให้ 2 พี่น้อง

"มาแล้วค่ะ~!!"

แกร๊ก

          ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับเด็กสาวตัวเล็กน่ารัก ผมสีส้มสดใสยาวสยายถึงสะโพกที่ถูกถักเป็นเปียด้านหน้า 2 ข้าง และเปียเล็ก ๆ ด้านหลัง ดวงตากลมโตเป็นประกายสีเขียว ใช่แล้ว... เธอคือ "โรสแมรี่ มิเรอร์" อายุ 16 ปี ลูกสาวคนเดียวของหัวหน้าหมู่บ้านผู้สุภาพเรียบร้อยกับทุก ๆ คนในหมู่บ้าน เธอจึงเป็นที่รักของทุกคน...

"อ้าว? คุณซีซ่าร์ คุณเนน่า มีอะไรเหรอคะ?" โรสแมรี่เอ่ยถามแล้วยิ้มอย่างน่ารัก

"พวกเรามีเรื่องจะแจ้งให้ "คุณโทมัส" ทราบน่ะ ท่านอยู่มั้ย? โรส..." โทมัสที่ซีซ่าร์พูดถึงก็คือหัวหน้าหมู่บ้านเซนท์เทลที่ทุกคนรักและเคารพ ซึ่งเขาและเนน่าต้องการพบนั่นเอง...

"คุณพ่อ? ท่านไปประชุมที่ฟาร์เรนตั้งแต่เช้ามืดแล้วล่ะค่ะ อ๊ะ! พูดถึงก็มาพอดีเลย"

"โอ๊ะ? ซีซ่าร์ เนน่า จะไปไหนกันเหรอ?" โทมัสเอ่ยถามผู้มาเยือนทั้ง 2 โรสแมรี่เองก็เอียงคอเป็นเชิงถามเช่นกัน 2 พี่น้องมองหน้าแล้วยิ้มให้กัน ก่อนที่ซีซ่าร์จะเป็นคนบอกทั้ง 2 คน

"พวกเราตั้งใจจะออกเดินทางกันน่ะครับ ลอว์สันเองก็จะป..." "เอ๋~!?" ซีซ่าร์ยังพูดไม่ทันจบประโยค เขาและอีก 3 คนก็ต้องสะดุ้งตกใจกับเสียงหลายเสียงที่ประสานกันจนแทบทำให้หูแตกได้เลย...

"โอ๊ย! ใครมาตะโกนแถวนี้ยะ!?" เนน่าเริ่มโวยวายจนซีซ่าร์ต้องเข้ามาห้าม

"ใจเย็น ๆ เนน่า..."

"คุณซีซ่าร์กับคุณลอว์สันจะไปไหนกันคะ!?" เด็กสาว ๆ ทั้งหลายในเซนท์เทลต่างถามเป็นเสียงเดียวกันถึงเด็กหนุ่มที่ป๊อบที่สุดในหมู่บ้านทั้ง 2 คน เพราะเสียงของพวกเธอทำให้ 2 พี่น้องเป็นจุดสนใจของทุก ๆ คนในหมู่บ้าน...

"จะไปไหนกันคะ?" "อิลิน่า" 1 ในเด็กสาวที่ปลื้มซีซ่าร์เอ่ยถามพร้อมกับกุมมือของซีซ่าร์เอาไว้

"อะ...เอ่อ" ซีซ่าร์เริ่มทำตัวไม่ถูก เพราะนอกจากน้องสาวกับเพื่อนสนิทอีก 2 คนแล้ว เขาไม่เคยสุงสิงกับผู้หญิงคนไหนเลย

"ฮะแฮ่ม ฉันยืนอยู่ตรงนี้นะยะ!!!" เนน่าที่เริ่มหงุดหงิดนิด ๆ เดินมาแยกซีซ่าร์กับอิลิน่าออกจากกัน เธอไม่ชอบเอาซะเลย เวลาที่มีผู้หญิงมาเกาะแกะพี่ชายของเธอ เพราะเหตุนี้เธอจึงกีดกันผู้หญิงที่เข้ามาเกาะแกะซีซ่าร์ทุกคน อ้อ! ยกเว้นโรสแมรี่กับอีกคนนึงนะ...

"ข...ขอโทษจ้ะ... เนน่า" อิลิน่าเดินถอยหลังเมื่อเห็นสายตาของเนน่าที่มองมายังเธอ

"อ...เอ่อ แล้วตกลงพวกคุณเนน่าจะไปไหนกันล่ะครับ?" "โรเบิร์ต" เอ่ยถามอย่างรู้สึกหวั่น ๆ ถึงเขาจะรู้ว่าซีซ่าร์เป็นคนที่ไม่หวงน้องสาว แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะจีบเธออยู่ดี... ยิ่งเห็นสายตาของเนน่าตอนนี้ เขาก็ยิ่งไม่กล้าเข้าไปใหญ่

"พวกเราจะเดินทางไปรอยัลไนท์เพื่อรับการฝึกเป็นอัศวินน่ะ..." ซีซ่าร์พูดเบา ๆ แต่นั่นทำให้พวกเด็กสาวรู้สึกช็อคไปตาม ๆ กัน จนเนน่าแอบหัวเราะนิด ๆ

"...คิดดีแล้วใช่มั้ย?" โทมัสเอ่ยถาม 2 พี่น้องพลางยิ้มบาง ๆ 2 พี่น้องยิ้มให้กัน ก่อนที่จะตอบรับเป็นเสียงเดียวกัน

"แน่นอนครับ!!! / ค่ะ!!!"

"ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีแล้วล่ะ... เออนี่ ถ้าฉันจะฝากให้โรสไปด้วยจะได้มั้ย?" โทมัสกล่าวยิ้ม ๆ แต่ทำให้คนที่ถูกกล่าวถึงสะดุ้งตกใจ

"เอ๋? คุณพ่อ..." โรสแมรี่พูดอย่างรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก

"ลูกเคยบอกพ่อไม่ใช่เหรอ? ว่าอยากเก่งน่ะ..."

"ม...มันก็ใช่ล่ะค่ะ แต่มันปุบปับเกินไป หนู..." น้ำเสียงและท่าทางของโรสแมรี่บ่งบอกว่าเธอ "กลัว"

"ลูกคงไม่อยากแยกกับเพื่อนสนิทใช่มั้ย?" โทมัสมองหน้าลูกสาวแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน

"ยะฮู้~ว!!! มาแล้ว~!!!" ลอว์สันที่หายหน้าหายตาไปนานตะโกนขึ้นมา

"ช้าจังนะยะ... อ๊ะ" เนน่าชะงักไป เมื่อเห็นเด็กสาวคนนึงที่เดินมากับลอว์สัน

" "คลอเดีย" ..."

          "คลอเดีย ชูการ์เบอร์รี่" อายุ 17 ปี เจ้าของเรือนผมสีทองเป็นลอนสวยยาวถึงกลางหลังซึ่งถูกรวบเป็นหางม้า ผมด้านหน้าของเธอตวัดขึ้นเฉพาะด้านซ้าย ดวงตากลมสีม่วงกำลังฉายแววลำบากใจออกมาบาง ๆ

"นี่ล่ะ เหตุผลที่มาช้า..." ลอว์สันใช้หางตามองคลอเดียแล้วยิ้มบาง ๆ

"ฉัน...ไปด้วย" คลอเดียพูดอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นัก

"ว่าไงโรส? เพื่อนลูกทุกคนไปกันหมดเลยนะ" โทมัสคะยั้นคะยอโรสแมรี่ เขาต้องการให้เธอไปหา "ประสบการณ์" มากกว่าให้อยู่บ้านเฉย ๆ

"...ค่ะ!!!" โรสแมรี่ตอบตกลง เธอเองก็ต้องการที่จะหาประสบการณ์อยู่แล้ว อีกอย่าง... เพื่อนสนิทของเธอก็ไปกันทุกคน

"รอซักครู่นะคะ" เธอเอ่ยก่อนที่จะกลับเข้าบ้านเพื่อจัดเตรียมสัมภาระ

"จะไปกันจริง ๆ เหรอ...?" ทุกคนในหมู่บ้านถามเป็นเสียงเดียวกัน

"ครับ... พวกเราตัดสินใจแล้ว" ซีซ่าร์ตอบ

"อย่าลืมกลับมาเยี่ยมบ้างนะ"

"ครับ แน่นอน"

"นี่ลอว์สัน เธอทำยังไงถึงพาคลอเดียมาด้วยได้น่ะ? ใคร ๆ ก็รู้ว่าคลอเดียมีอคติกับอัศวินน่ะ..." เนน่ากระซิบถามอย่างรู้สึกสงสัย

"รอโรสก่อนนะ... เดี๋ยวคลอเดียจะเป็นคนบอกเอง" ลอว์สันกระซิบตอบ

"อืม ๆ"

5 นาทีต่อมา

"เอาล่ะ ขอให้โชคดีนะ ทั้ง 5 คน~" โทมัสและทุกคนในหมู่บ้านกล่าวอำลาทั้ง 5 คนด้วยรอยยิ้มแจ่มใส ทั้ง 5 คนยิ้มตอบ ก่อนที่จะเดินออกจากเซนท์เทล

          เอาล่ะ... ทั้ง 5 คนเริ่มการเดินทางเพื่อมุ่งเป็นอัศวินแล้ว พวกเขาจะเป็นยังไงต่อไป และทำไมคลอเดียถึงได้ร่วมเดินทางไปด้วยกันนะ?

End Chapter

To be continued...

อาจจะดูแปลก ๆ หน่อยนะคะ แต่ก็ขอฝากด้วยค่ะ

:pika01:

Link to comment
Share on other sites

ออกเดินทางกันจนได้สินะ ~ พระเอกเรานี่ก็ป็อปจริงๆเนอะ  :pika01:

ยังงงกับตัวละครเล็กน้อย แต่ก็จะพยายามนะครับ ... ติดตามตอนต่อไป

ทำไมบทบรรยายคล้ายกับฟิคหนูจังหว่า ... สกิลอัพเพิ่มจากบทนำเยอะนะคะ

Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

ได้มาอัพซะที! :pika11:

The 2nd Chapter - เด็กหนุ่มปริศนา

"พวกนายคงสงสัยใช่มั้ยว่าทำไมฉันถึงออกเดินทางมาด้วย...?" คลอเดียเอ่ยขึ้นในขณะที่กำลังออกเดินทาง

"อ...อือ จะว่าสงสัยก็สงสัยอยู่"

"กำลังจะเล่าให้ฟังนี่ล่ะ..."

20 นาทีก่อน

ณ บ้านของคลอเดีย

          ในขณะที่คลอเดียกำลังนั่งคุยอยู่กับ "มาเรีย" แม่ของเธอนั้น ก็ได้มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นเบา ๆ

ก๊อก ก๊อก

"ใครกันนะ? คลอเดียไปเปิดประตูทีสิจ๊ะ" มาเรียบอก

"ค่ะ ๆ" คลอเดียขานรับพร้อมกับเดินไปเปิดประตู

แกร๊ก

"อ๊ะ นาย..." คลอเดียอุทานออกมาเมื่อพบว่าคนที่มาเคาะประตูคือเด็กหนุ่มเพื่อนสนิทที่อยู่ข้าง ๆ บ้านเธอนั่นเอง

"มีอะไรเหรอลอว์สัน?" เธอถาม พลันสายตาก็เหลือบลงไปเห็นสัมภาระของลอว์สันเข้าจึงถามต่อ

"จะไปไหน?"

"ฉัน...ว่าจะออกเดินทางไปรอยัลไนท์กับพวกซีซ่าร์น่ะ มาบอกเธอไว้ เผื่อ...เธอไม่เจอพวกเราแล้วจะเป็นห่วง" ลอว์สันพูดพลางยิ้มนิด ๆ ที่มุมปาก

"รอยัล...ไนท์?" คลอเดียทวนชื่อสถานที่ที่เพื่อน ๆ เธอจะเดินทางไปอย่างรู้สึกไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก

"อ้าวเธอ? ลอว์สันนี่เอง เข้ามาข้างในก่อนสิจ๊ะ" มาเรียเอ่ยชวนเมื่อเห็นว่าเป็นลอว์สัน เพื่อนสนิทของลูกสาวเธอ

"อะ...ขอบคุณครับ" ลอว์สันกล่าวขอบคุณก่อนที่จะเดินเข้ามาภายในบ้านของคลอเดีย เธอลอบถอนหายใจเบา ๆ ก่อนที่จะปิดประตูแล้วเดินตามเขาไปหามาเรีย...

"จะไปไหนเหรอจ๊ะลอว์สัน? คงไม่ใช่วันเดียวกลับสิ..." มาเรียเอ่ยขึ้นยิ้ม ๆ พลางมองสัมภาระสลับกับลอว์สัน

"ครับ! ผมจะไปเป็นอัศวินที่รอยัลไนท์น่ะ!!" ลอว์สันพูดพลางฉีกยิ้มกว้างให้มาเรีย มาเรียหัวเราะนิด ๆ ส่วนคลอเดียทำหน้าเอือม ๆ อย่างไม่ค่อยพอใจซักเท่าไหร่นัก

"ถ้างั้น... ฉันฝากคลอเดียไปด้วยนะจ๊ะ" สิ้นเสียงของมาเรีย คลอเดียก็รีบแย้งขึ้นทันที

"ไม่เอาหรอกค่ะ! หนูไม่ไปหรอก หนูไม่ชอบอัศวิน แม่ก็รู้นี่นา!!!" เธอตะโกนออกมาดังมากจนลอว์สันสะดุ้งนิด ๆ

"คลอเดีย... ลูกเองก็น่าจะรู้ไม่ใช่เหรอ "เหตุผล" ที่แม่ต้องการให้ลูกไปรอยัลไนท์น่ะ..." มาเรียพูดออกมาเบา ๆ "เหตุผล" ที่เธอต้องการให้ลูกสาวไปรอยัลไนท์ก็มีเพียงเหตุผลเดียวเท่านั้น...

"..." ลอว์สันเองก็พอจะรู้ถึงเหตุผลนั้นของมาเรีย เขาจึงนั่งเงียบไม่พูดอะไร

" "เขาคนนั้น" จะเป็นยังไงก็เรื่องของเขาสิ... " คลอเดียพึมพำในลำคอเบา ๆ เหตุที่เธอไม่ชอบอัศวินก็เพราะ "เขาคนนั้น" นั่นเอง

"ขอร้องล่ะนะ คลอเดีย ไปพา "เขา" กลับมาที..." มาเรียยิ้มบาง ๆ พลางมองลูกสาวด้วยสายตาที่อ่อนโยน จนคลอเดียอ่อนใจ

"...ก็ได้ค่ะ เพราะแม่ขอร้องหรอกนะ ไม่ใช่เพราะเขา..." คลอเดียพูดเบา ๆ พลางเดินเข้าไปในห้องเพื่อเก็บสัมภาระ แต่จะมีใครรู้บ้างว่าเธอ...ลำบากใจแค่ไหน

"เธอคงยังโกรธอยู่่น่ะครับ..." ลอว์สันพูดขึ้นเบา ๆ

"ฉันเชื่อว่าซักวันคลอเดียจะยกโทษให้เขาจ้ะ..." มาเรียพูดพลางยิ้มบาง ๆ ให้ลอว์สัน เขายิ้มตอบก่อนจะพูดว่า...

"นั่นสิครับ ผมก็เชื่ออย่างนั้น..."

"ลอว์สัน... ฉันฝากลูกสาวฉันด้วยนะ ดูแลให้ดีล่ะ!" อยู่ ๆ มาเรียก็พูดในสิ่งที่ลอว์สันคาดไม่ถึงขึ้นมา ทำให้เขาหน้าแดงระเรื่อนิด ๆ

"อะ... ค...ครับ!!" ลอว์สันตอบรับอย่างตะกุกตะกัก มาเรียหัวเราะเบา ๆ ใบหน้าแดงระเรื่อของเขาก็เลยยิ่งแดงขึ้นไปอีก ทั้ง 2 นั่งคุยกันไปเรื่อย ๆ จนคลอเดียจัดแจงของเสร็จเรียบร้อย ด้วยการที่เธอไม่ได้ยินบทสนทนาของมาเรียและลอว์สัน เธอจึงคาใจในรอยยิ้มแปลก ๆ ที่มาเรียส่งให้เธอก่อนจะออกเดินทาง แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไร...

"...ก็อย่างนี้แหละ"

"เพราะคุณมาเรียขอร้องนี่เอง..."

"ฉันไม่อยากจะขัดแม่น่ะ ถึงจะไม่พอใจก็เถอะ...!" คลอเดียพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูหงุดหงิดนิด ๆ

"เอ่อ..." เสียง ๆ หนึ่งเอ่ยขึ้นเบา ๆ

"อะไรเหรอโรส?" ซีซ่าร์ถามพลางก้มหน้ามองโรสแมรี่ไปด้วย

"ใช้เวลาเดินทางนานมั้ยคะ?"

"อืม... ไม่รู้สิ ดูจากแผนที่แล้ว... ซักอาทิตย์นึงได้มั้ง?" ซีซ่าร์ตอบโดยที่สายตายังคงจับจ้องที่แผนที่

"เออนี่ วันนี้วันที่เท่าไหร่เนี่ย?" ลอว์สันถาม

"20 สิงหา เพิ่งผ่านวันเกิดพี่ซีซ่าร์มายังไม่ถึงอาทิตย์เลย" เนน่าตอบ

"การเดินทางนี่คงจะเป็นของขวัญวันเกิดย้อนหลังที่นายให้ตัวเองสินะซีซ่าร์?" คลอเดียพูดขึ้นพลางยิ้มบาง ๆ ให้กับซีซ่าร์

"จะว่างั้นก็ได้นะ..."

"อ๊ะ เดินไปอีกซักหน่อยก็จะถึงฟาร์เรนแล้วค่ะ" โรสแมรี่พูดพลางชี้ไปข้างหน้า เธอเคยตามพ่อมาที่นี่บ่อย ๆ จึงรู้จักที่นี่ค่อนข้างดี แต่นอกจากฟาร์เรนแล้ว เธอก็ไม่เคยไปที่ไหนเลย

"รีบหน่อยก็ดีนะ ถ้ามืดแล้วจะลำบาก" เนน่าพูดขึ้นพลางวิ่งนำหน้าทุกคนไป

"ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้เนน่า เดี๋ยวก็หกล้มหรอก!!!" ซีซ่าร์ตะโกนไล่หลังเนน่า แต่เขาก็วิ่งตามเธอไปติด ๆ น่ะนะ...

"ฮะ ๆ ๆ" 3 คนที่เหลือหัวเราะออกมาพร้อม ๆ กัน ก่อนที่จะวิ่งตาม 2 พี่น้องไป คลอเดียเริ่มอ่อนลงจนลอว์สันลอบยิ้มออกมาอย่างโล่งใจโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น

กึก!

"ว้าย!!!" ด้วยความที่ไม่ทันระวัง ทำให้เนน่าสะดุดอะไรบางอย่างจนเกือบที่จะล้มหน้าทิ่ม ถ้าหาก...

มั่บ!

"เห็นมั้ยเล่า บอกแล้วไม่ฟัง..." ซีซ่าร์ไม่ดึงข้อมือเธอไว้ซะก่อน

"ข...ขอบคุณค่ะ" เนน่าแลบลิ้นเป็นเชิงอาย ๆ ให้ซีซ่าร์ ก่อนจะก้มลงมองอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอสะดุด

"สะพานนี่เอง"

"ข้าม...สะพานนี้ไป...ก็จะถึงฟาร์เรนแล้วค่ะ" โรสแมรี่พูดพลางหอบหายใจเบา ๆ

"ไหวมั้ยโรส?"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อยเท่านั้นเอง"

"ไปกันเถอะ ไปนั่งพักที่ฟาร์เรนก่อนแล้วกัน" เนน่าเสนอ ทุกคนพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย ทั้ง 5 จึงเดินข้ามสะพานไป...

ณ หมู่บ้านฟาร์เรน

"โห..." ลอว์สันอุทานออกมาเบา ๆ เมื่อก้าวเท้าเข้ามาในหมู่บ้านแห่งนี้แล้ว หมู่บ้านแห่งนี้ดูเจริญกว่าที่เซนท์เทลมาก ผู้คนก็พลุกพล่านไม่ต่างไปจากในเมืองเลย

"ฟาร์เรนเป็นหมู่บ้านที่อยู่ติดกับเมืองใหญ่อย่างซิลเวอร์ไซน์ก็เลยเจริญกว่าเซนท์เทลน่ะค่ะ..." โรสแมรี่พูดเป็นเชิงอธิบายให้ทุกคนฟัง

"อื้อ เจริญสุด ๆ ไปเลยล่ะ!!" เนน่าพูดพลางทำตาเป็นประกาย เธอไม่เคยเห็นหมู่บ้านไหนคล้ายเมืองเท่าที่นี่เลย

"หืม?" คลอเดียครางในลำคอเบา ๆ สายตาของเธอกำลังจับจ้องอยู่กับกลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง 4 คนที่เหลือมองหน้าเธอ ก่อนที่จะหันไปมองในสิ่งที่เธอกำลังมอง

"นั่น...ทหารนี่?" ซีซ่าร์พูดขึ้นเบา ๆ อย่างรู้สึกสงสัยเล็กน้อย ทำไมทหารถึงอยู่ที่นี่กันนะ?

"เหมือนพวกเขา...กำลังตามหาใครอยู่นะ?" ลอว์สันพูดขึ้น ก็อย่างที่เขาว่า ทหารกลุ่มนั้นกำลังตามหาคนอยู่จริง ๆ

"ช่างพวกเขาเถอะ ไปหาที่พักกันดีกว่านะ" เนน่าเสนอ ตอนนี้เองก็เป็นเวลาเย็นแล้ว หากไม่รีบอาจจะไม่มีที่พักก็ได้

"อ๊ะ ค่ะ! ที่ฟาร์เรนนี่มีที่พักสำหรับนักท่องเที่ยวเหมือนกันนะคะ รู้สึกจะอยู่บริเวณนั้น..." โรสแมรี่พูดพลางชี้ไปทางฝั่งซ้ายของหมู่บ้าน

"ไปกันเถอะ..."

"อืม..." ซีซ่าร์เหลือบตามองทหารครู่นึงก่อนที่จะเดินตามเพื่อน ๆ และน้องสาวไป เมื่อพวกเขาหันกลับมาอีกทีก็เห็นว่าพวกทหารได้เดินทางออกไปจากฟาร์เรนแล้ว

"ว่าไปก็อยากรู้เหมือนกันนะว่าทหารมาหาใครที่นี่?" ลอว์สันพูดขึ้นเมื่อเดินมาได้ซักพัก

"คงจะเป็นคนสำคัญล่ะมั้ง เล่นยกโขยงมาซะขนาดนั้น" คลอเดียพูดเป็นเชิงบ่น

"ที่กลับไปนี่คงไม่เจอสินะคะ" โรสแมรี่พูด

"ก็คงงั้น..." เนน่าพูดพลางหันหน้ามามองทั้ง 4 ที่เดินตามหลังเธอ

"เนน่า ระวัง!" ซีซ่าร์พูดขึ้นเมื่อเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาทางที่พวกเขาอยู่...

พลั่ก!

"ว้าย!!!" "หวา!!!" เด็กหนุ่มคนนั้นชนกับเนน่าเข้าอย่างจัง จนทำให้ทั้งเนน่าและเขาเซจนเกือบล้ม

"นี่เธอ!!!" ด้วยความตกใจ เนน่าจึงเผลอตะโกนใส่เด็กหนุ่มคนนั้น เขาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะโค้งให้เธอนับครั้งไม่ถ้วน

"ข...ขออภัยเป็นอย่างสูง ข้ามิได้ตั้งใจ โปรดอภัยให้ข้าด้วย!!!!!" คำพูดของเขาทำให้ทั้ง 5 คนประหลาดใจมาก

"ข้า...เหรอ?" เนน่าพูดทวนซ้ำอีกครั้งอย่างรู้สึกสงสัย ทำไมเด็กคนนี้ใช้คำพูดแปลก ๆ?

"ต...ตายล่ะ เผลอติดนิสัย" เด็กหนุ่มพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนที่จะเปลี่ยนคำพูดใหม่...

"ข...เอ๊ย ผมขอโทษนะครับที่มัวแต่มองซ้ายมองขวา ไม่มองทางข้างหน้าจนเดินชนคุณ... ขอโทษจริง ๆ ครับ" เด็กหนุ่มโค้งให้เนน่าอีกครั้ง

"อ่าคือ ไม่เป็นไรจ้ะ ฉันแค่ตกใจเฉย ๆ"

"มารยาทดีจังแฮะ" คลอเดียกระซิบเบา ๆ

"อือ... นั่นสิ" ลอว์สันกระซิบตอบ

"..." ซีซ่าร์มองเด็กหนุ่มอย่างพิจารณา ก่อนที่จะพูดขึ้น

"พระอาทิตย์จะตกดินแล้วนะ..."

"เอ๊ะ? เหรอครับเนี่ย?" เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้า ทำให้ทั้ง 5 ได้เห็นหน้าของเขาชัด ๆ ดวงตากลมสีแดงสด และผมสีเงินยาวประบ่าที่มัดไว้ครึ่งหัวนั้นเป็นประกายยามต้องแสงอาทิตย์ยามเย็น ส่วนอายุก็น่าจะพอ ๆ กับเนน่าและโรสแมรี่

"..." เนน่ามองหน้าเขาเหมือนต้องมนตร์ ใบหน้าแฝงความกังวลนิด ๆ นั้นดูดีอย่างน่าประหลาด เธอมองเขาจนเขารู้ตัว

"เอ่อคือ... ผมชื่อ "เซดริค เรดฟิลด์" มีอะไรให้ผมไถ่โทษผมก็จะทำ ขอโทษจริง ๆ นะครับ" เซดริคบอกชื่อจริงพร้อมกับกล่าวขอโทษอีกครั้ง เขาลอบมองเนน่าโดยที่เธอไม่ทันรู้ตัว

'น่ารักแฮะ ชักสนใจซะแล้วสิ...' เขาคิด

"เรด...ฟิลด์" ซีซ่าร์ทวนนามสกุลของเซดริคเบา ๆ เขารู้สึกเหมือนเคยได้ยินมาก่อน...

"ทำไมเหรอ?"

"...เปล่า"

"คุณเป็นคนหมู่บ้านนี้รึเปล่าคะ?" โรสแมรี่ถาม

"เปล่าหรอกครับ... ผมมาจากที่อื่นน่ะ" เซดริคตอบ

"งั้นไปกับพวกเราสิ ยังไม่มีเพื่อนใช่มั้ยล่ะ?" ลอว์สันเอ่ยชวน

"ขอบคุณนะครับ ผม...เอ่อ ยังไม่รู้ชื่อทุกคนเลยครับ"

"หาที่พักให้ได้ก่อนนะ เดี๋ยวจะแนะนำทีละคนเลย"

"อ่าครับ"

"ที่นี่ล่ะค่ะ"

"ฮู่ว~ ได้พักซะที!" เนน่าพุดพลางเดินเข้าไปในที่พัก เธอไม่รู้เลยว่าเซดริคลอบมองเธอตลอดเวลา ส่วนซีซ่าร์เองก็ลอบมองเซดริคตลอดเช่นกัน

'นาย...เป็นใครกันแน่เซดริค ทำไมฉันถึงรู้สึกคุ้นนามสกุลนายเหลือเกิน...'

          การเดินทางของพวกซีซ่าร์เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น พวกเขายังต้องเจอกับอะไรมากมาย และตัวตนของเซดริค เรดฟิลด์ก็กำลังจะเปิดเผยออกมา... ในไม่ช้านี้

End Chapter

To be continued...

ตอนนี้เป็นตอนที่ดองนานมากค่ะ

:pika11: แต่ยังไงก็ขอฝากด้วยนะคะ :pika01:

เพียะ!

"โอ๊ย! ตบผมทำไมครับเนี่ย!?"

"เด็กบ้า! ใครใช้ให้เธอมา... ฮึ่ย! ไม่คุยด้วยแล้ว!!"

"ด...เดี๋ยวสิครับ! มันเป็นอุบัติเหตุนะ ฟังผมก่อนสิพี่เนน่า!!"

"ไม่รู้ล่ะ! ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีกนะเซดริค คนบ้า!!"

"ปัดโธ่...!"

เกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย? 'w' โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ ^_^

ประกาศ!!!

ฟิคเรื่องนี้อาจไม่ได้มาลงซักพักเนื่องจากเปิดเทอมค่ะ ปกติตอนนึงก็ดองนานอยู่แล้ว ยิ่งเปิดเทอมนี่ไม่ต้องพูดถึงเลยค่ะ นานกว่าเก่าแน่ ๆ T^T

ยังไงก็ขอขอบคุณทุก ๆ ท่านที่มาเม้น & ส่องนะคะ ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ :pika01:

Link to comment
Share on other sites

ปิ๊งกันซะแล้วสิคู่นี้ น ! โคอ่อนกินหญ้าแก่ซะด้วย =w=''

สรุปแล้วเซดริคจะเป็นใครมาจากไหนกันน้า ต้องรอดูต่อไป ... ส่วนช่วงสปอยล์

รู้ได้เลยว่าเกิดเรื่องแน่ๆ มันคงเป็นอุบัติเหตุเกี่ยวกับพวก ... สินะ น รอดูต่อไป  :pika01:

Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

มาอัพซักเล็กน้อยเนื่องจากคาดว่าตอนที่สามคงไม่เสร็จและเพื่อกันดองนานเกินไปค่ะ T^T

ebSliX.jpg

แถวหน้าจากซ้าย - เนน่า ไลธ์ไทเกอร์ (16),ซีซ่าร์ ไลธ์ไทเกอร์ (18),เซดริค เรดฟิลด์ (14)

แถวหลังจากซ้าย - ลอว์สัน โซลดาต้า (18),คลอเดีย ชูการ์เบอร์รี่ (17),โรสแมรี่ มิเรอร์ (16)

เป็นรูปตัวละครแบบจิบินะคะ รูปเดี่ยวแบบคนธรรมดาและข้อมูลตัวละครจะมาทีหลังค่ะ

ชอบคนไหนเอ่ย? โดยส่วนตัวข้าน้อยชอบเซดริคแฮะ :pika04:

Link to comment
Share on other sites

...เสร็จแหล่ว :pika09:

The 3rd Chapter - First Kiss!?

"เอ่อ..." เซดริคเอ่ยขึ้นเบา ๆ หลังจากรู้ชื่อและอายุของทุกคนแล้ว

"มีอะไรเหรอ?"

"คือ...ผมมีเรื่องสงสัยนิดหน่อยน่ะครับ"

"...ว่ามาสิ"

"ทำไม...พี่เนน่าถึงไม่เรียกพี่ลอว์สันว่า "พี่" ล่ะครับ?" สิ้นคำถามของเซดริค ลอว์สันก็เอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกสงสัยเล็ก ๆ

"ก็นั่นน่ะสิ ฉันอายุเท่าซีซ่าร์แท้ ๆ"

"ง่าย ๆ เลยนะ ก็เพราะเธอไม่ใช่พี่ชายฉันไง" เนน่าตอบ

"..."

"ล้อเล่นน่า เพราะฉันรู้สึกสนิทกับเธอแบบเพื่อนมากกว่าสนิทแบบพี่ชายไง" เนน่าหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะอธิบายให้ลอว์สันที่ทำหน้าหงิกเล็กน้อยฟัง

"อืม ๆ เอาเหอะ"

"แต่จริง ๆ เนน่าสมควรเรียกนายว่าพี่นะลอว์สัน คลอเดียก็เหมือนกัน..." ซีซ่าร์พูด

"ไม่เป็นไรซีซ่าร์ ฉันไม่ถือหรอก เพราะถ้านับตามอายุจริงๆ ฉันก็ต้องเรียกนายกับลอว์สันว่าพี่เหมือนกัน..." คลอเดียพูดพลางยิ้มนิด ๆที่มุมปาก

"ฮะ ๆ นั่นสินะ เธออ่อนกว่าฉันปีนึงนี่" ซีซ่าร์พูดพลางหัวเราะเบา ๆ

"ให้เรียกว่าพี่มันกระดากปากจะตาย!" คลอเดียพึมพำกับตัวเอง แต่สายตากลับมองไปที่ลอว์สัน

"อ๋อ! เหรอ ทำไม? มันน่ารังเกียจมากรึไง!?" ลอว์สันเอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกฉุนเล็ก ๆ

"อ่า...อย่าทะเลาะกันเลยนะครับ" เซดริคเดินมาแทรกกลางเพื่อปรามทั้งคู่ที่ทำท่าจะทะเลาะกัน

"ฮ่ะ ๆ 2 คนนี้ก็แบบนี้ประจำแหละค่ะคุณเซดริค..." โรสแมรี่เอ่ยขึ้น

"โธ่ พี่โรสแมรี่ บอกแล้วไงครับ ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณก็ได้..." เซดริคเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มแหย ๆ

"อ่า...คือมันเป็นนิสัยของฉันน่ะค่ะ ขอโทษนะคะ"

"ฮ่า ๆ ครับ"

"ฉันหิวแล้วนะ ไปหาอะไรทานกันเถอะ!!" เนน่าลูบท้องของเธอพลางเอ่ยชวนทุกคน

"อื้ม ฉันก็หิวแล้วเหมือนกัน" ลอว์สันพูดสนับสนุน

"งั้นไปหาอะไรทานกันเถอะค่ะ" โรสแมรี่พูดพลางเดินนำทุกคนไปยังห้องอาหารทันที

-------------------------------------------------------------

"ฮ้าว...ขอตัวไปนอนก่อนนะ" ลอว์สันหาวเบา ๆ หลังจากที่จัดการตัวเองเสร็จแล้วก่อนจะเดินเข้าห้องพัก ซึ่งทั้งหกได้เลือกห้องพักไว้เพียงห้องเดียว อยู่รวมกันแต่แยกชายหญิงคนละฝั่งไว้อย่างชัดเจน

"อือ... นายนอนก่อนได้เลย ฉันอ่านหนังสือก่อน ไม่ได้อ่านอะไรก่อนนอนแล้วฉันนอนไม่หลับน่ะ..." ซีซ่าร์พูดพลางหยิบหนังสือมาเล่มนึงจากชั้นหนังสือ

"ฮะ ๆ สมเป็นนายจริง ๆ ซีซ่าร์ งั้นฉันขอตัวด้วยนะ" คลอเดียพูดพลางเดินเข้าห้องพักตามลอว์สันไป ซึ่งขณะเดียวกันโรสแมรี่ก็เดินสวนกับคลอเดียออกมาหาซีซ่าร์

"อื้ม"

"คุณซีซ่าร์ เห็นคุณเนน่ามั้ยคะ?" โรสแมรี่เดินมาถามซีซ่าร์ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบ ๆ

"หืม? ไม่ได้อยู่ในห้องเหรอ?" ซีซ่าร์พูดพลางละสายตาจากหนังสือแล้วมองไปทางห้องพัก

"ไม่นะคะ..."

"เดี๋ยวผมไปตามหาเองครับ" เซดริคบอกพลางเดินออกไปข้างนอก

"อา บอกเธอด้วยนะว่าอย่านอนดึกมาก" ซีซ่าร์บอกไล่หลังเซดริคก่อนที่เขาจะเดินไปจนลับสายตา

"ครับ ๆ" เมื่อเซดริคเดินออกไปแล้ว ซีซ่าร์จึงหันมาสนใจหนังสือที่เขาอ่านค้างไว้ต่อ เขากวาดสายตาไปเรื่อย ๆ จนสะดุดเข้ากับหน้าหน้าหนึ่ง...

"นี่มัน..."

-------------------------------------------------------------

"เฮ้อ..." เนน่าถอนหายใจออกมาเบา ๆ เมื่อนึกถึงอนาคตข้างหน้าที่เธอจะต้องเผชิญ

"ยังไงเราก็อดคิดมากไม่ได้อยู่ดี..."

"พี่เนน่า พี่เนน่าอยู่ไหนครับ~?" เซดริคเอ่ยเรียกเนน่าพลางเดินตามหาเธอไปเรื่อย ๆ จนกระทั่ง...

"อ๊ะ..." สายตาของเขาได้สะดุดเข้ากับร่างบอบบางของสาวน้อยผมสีชมพูอ่อนที่ยืนอยู่เงียบ ๆ คนเดียว ความรู้สึกอยากแกล้งเธอได้ผุดขึ้นมาในหัว เซดริคจึงค่อย ๆ ย่องเข้าไปข้างหลังเนน่าโดยที่เธอไม่รู้ตัว

"คิดอะไรอยู่เหรอครับ? พี่-เน-น่า!" เซดริคกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูเนน่า เธอสะดุ้งตกใจก่อนจะรีบหันหน้ามาทันที ทำให้...

"ว...หวา อุ๊บ..."

"!!?" ริมฝีปากของเธอกับเขาประกบกันโดยบังเอิญ ทั้งคู่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ แต่กลับไม่มีใครขยับตัว เนน่าและเซดริคยังคงค้างอยู่ในท่าเดิม ก่อนที่เซดริคจะเป็นฝ่ายรู้ตัวก่อนแล้วรีบผละออกมา

"..."

"อ...เอ่อ"

เพียะ!

          ยังไม่ทันที่เซดริคจะได้พูดอะไรต่อ ฝ่ามือขวาของเนน่าก็ฟาดลงมาที่แก้มซ้ายของเขาเต็มแรง จนใบหน้าของเซดริคถึงกับหันไปตามแรงตบของเธอ

"โอ๊ย! ตบผมทำไมครับเนี่ย!?" เซดริคนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรนพลางใช้มือกุมแก้มข้างซ้ายของตัวเองไว้

"เด็กบ้า! ใครใช้ให้เธอมา... ฮึ่ย! ไม่คุยด้วยแล้ว!!" เนน่าหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธระคนเขินอายที่อยู่ ๆ ก็โดนขโมยจูบแรกไป ก่อนจะสะบัดหน้าหนีแล้วกระแทกเท้าเดินออกไปจากที่นี่

"ด...เดี๋ยวสิครับ! มันเป็นอุบัติเหตุนะ ฟังผมก่อนสิพี่เนน่า!!" เซดริคพยายามจะอธิบายให้เนน่าฟัง หากแต่ว่าเธอไม่ยอมฟังอะไรเลย

"ไม่รู้ล่ะ! ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีกนะเซดริค คนบ้า!!" พูดจบเธอก็รีบวิ่งออกไปทันที...

"ปัดโธ่...!" เซดริคลูบใบหน้าของตัวเองเบา ๆ ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อยที่มุมปาก

"...เจ็บแฮะ แต่...พี่เนน่าก็น่ารักจริง ๆ นั่นแหละ" เขาพึมพำก่อนที่จะลูบริมฝีปากตัวเองเบา ๆ แล้วหัวเราะออกมาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดก่อนหน้านี้ ถ้ามีคนมาเห็นเขาเข้าในตอนนี้ต้องนึกว่าเขาบ้าแน่ ๆ เลย

"เฮ้อ~ เราชอบพี่เนน่าเข้าแล้วจริง ๆ สินะเนี่ย..." เซดริคพูดกับตัวเองก่อนที่จะเดินกลับที่พักพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอย่างมีความสุข

"อ๊ะ! พี่ซีซ่าร์" เซดริคอุทานขึ้นเมื่อเห็นซีซ่าร์กำลังเดินตรงมาหาเขา ในมือของซีซ่าร์นั้นได้ถือหนังสือเล่มที่เขาอ่านเมื่อซักครู่นี้มาด้วย

"เมื่อกี้... ฉันสวนกับเนน่า เธอดูท่าทางแปลก ๆ นายได้ทำอะไรเธอรึเปล่า?" ซีซ่าร์ถามคำถามที่จี้ได้ถูกจุดของเซดริคพอดิบพอดี

"อ๊ะ อ...อ่า ค...คือ คือว่า!!!" เซดริคละล่ำละลักตอบด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัดเจน

"...ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ช่างมันก่อนเถอะ! ฉันมีเรื่องอยากจะถามนาย... ตัวต่อตัว!!!" ซีซ่าร์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูซีเรียสเป็นพิเศษ จนทำเอาคนฟังถึงกับสะดุ้งตกใจ

"ร...เรื่องอะไรครับ" เซดริคเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นนิด ๆ สายตาภายใต้แว่นกรอบสีทองที่มองมายังเขานั้น ทำให้เซดริครู้สึกกลัวมากอย่างบอกไม่ถูก

"เรื่องนายนั่นแหละ ตัวตนที่แท้จริงของนาย..."

"ตัวตน...ของผม" เซดริคหน้าถอดสีทันทีเมื่อได้รับรู้ถึงเรื่องที่ซีซ่าร์ต้องการจะคุยกับเขา ความลับของเซดริคได้ถูกซีซ่าร์รับรู้แล้วงั้นเหรอ?

"ใช่..." ซีซ่าร์ตอบพลางเดินไปยังที่ที่เนน่าได้ยืนอยู่ก่อนหน้านี้ เซดริคยืนคิดอยู่ครู่นึงก่อนจะเดินตามซีซ่าร์ไปอย่างปฏิเสธไม่ได้...

-------------------------------------------------------------

วันที่ 21 สิงหาคม เวลา 06.00 น.

"โอ๊ย!!! เจ้าเด็กบ้าเอ๊ย!!!!!" เนน่าโวยวายออกมาเงียบ ๆ (?) เหตุการณ์เมื่อคืนทำให้เธอนอนไม่หลับ ภาพของเซดริคยังคงลอยเข้ามาในหัวเธออย่างไม่ขาดสาย จนเธออดที่จะแตะริมฝีปากตัวเองไม่ได้

'...ทำไมถึงรู้สึกอะไรแปลก ๆ แบบนี้นะ จะว่าโกรธก็โกรธ จะว่าไม่โกรธก็ไม่โกรธแฮะ...' เธอคิด ใบหน้าของเธอขึ้นสีระเรื่อเล็กน้อย

"นี่เนน่า เธอเป็นอะไรของเธอ โวยวายอยู่ได้คนเดียวตั้งแต่ตื่นมาแล้วนะ... แล้วปากเธอเป็นอะไรรึเปล่า? เห็นเดี๋ยวแตะเดี๋ยวแตะ" คลอเดียเดินมาถามด้วยความรู้สึกสงสัยในท่าทางที่ดูแปลก ๆ ของเนน่า ตอนนี้ในห้องพักเหลือเพียงสาว ๆ เท่านั้น พวกหนุ่ม ๆ ตื่นก่อนและออกไปรอข้างนอกแล้ว

"นั่นสิคะ คุณเป็นอะไรรึเปล่า?" โรสแมรี่ถามด้วยความรู้สึกเดียวกับคลอเดีย

"ป...เปล่านี่ ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย!!!" เนน่ารีบปฏิเสธอย่างรวดเร็วจนคลอเดียและโรสแมรี่ยิ่งรู้สึกสงสัยขึ้นไปอีก

"เอ๊~ ยังไง ๆ อยู่นา" คลอเดียพูดพลางยิ้มล้อเลียนเนน่า

"ปัดโธ่!! บอกว่าไม่มีก็ไม่มีสิ!!!!!" เนน่าพูดเสียงดังเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายก่อนจะเดินตรงไปที่ประตูเพื่อออกจากห้องพัก

"ฉันไม่เชื่อหรอก ต้องมีอะไรแน่ ๆ"

"ฉันก็คิดเหมือนคุณค่ะ"

แกร๊ก

"เฮ้อ อ๊ะ..." เนน่าอุทานเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าคนที่ยืนอยู่หน้าประตู

"เซดริค..." ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อยิ่งกว่าเก่าจนเห็นได้ชัดมาก

"พี่เนน่า คือ..."

"ขอตัวก่อนนะ" ยังไม่ทันที่เซดริคจะพูดอะไรต่อ เนน่าก็ชิงตัดบทก่อนจะเดินหนีออกไปทันที

"เดี๋ยวสิครับ..." เซดริคพยายามที่จะรั้ง เนน่าจึงรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

"...คงต้องให้เวลาพี่เนน่าก่อนสินะ" เซดริคพึมพำพลางใช้นิ้วเกาแก้มไปด้วยก่อนจะเดินตามเนน่าไป คลอเดียและโรสแมรี่ได้เห็นทุกปฏิกิริยาของทั้งคู่ พวกเธอมองหน้ากันอย่างงง ๆ ก่อนจะเดินตามเซดริคไปเงียบ ๆ

'เรายังไม่พร้อมจะเจอหน้าเขาตอนนี้เลย ทำไงดี?' เนน่าก้มหน้าก้มตาเดินคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนไม่ทันมองข้างหน้า ทำให้เธอเดินชนพี่ชายของเธออย่างไม่ทันระวัง

พลั่ก

"ว้าย..."

"ระวังหน่อยสิเนน่า"

"ขอโทษค่ะพี่..."

"เป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย ดูไม่ใช่เธอเลยนะเนน่า?" ลอว์สันเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

"...ไม่มีอะไรหรอก"

"เซดริคเขาเล่าให้พี่ฟังหมดแล้วนะ..." ซีซ่าร์ก้มลงกระซิบที่ข้างหูเนน่าเบา ๆ โดยที่ลอว์สันไม่ได้ยิน เนน่าสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่หน้าเธอจะดูแดงสุด ๆ

"?"

"ว...หวา คุณพี่ซีซ่าร์!!! มากับผมก่อนครับ!!!!!" เซดริครีบวิ่งมาคว้าแขนซีซ่าร์แล้วฉุด (?) ให้เดินตามออกไปอย่างรวดเร็ว

"เฮ้ ๆ เดี๋ยว..."

"!!?"

"ค...คุณพี่เหรอ?" ทั้ง 4 พูดออกมาพร้อมกัน พวกเขารู้สึกประหลาดใจที่เพียงคืนเดียวสรรพนามที่เซดริคใช้เรียกซีซ่าร์ก็แปลก ๆ ไป

"อย่าเพิ่งบอกอะไรกับทุกคนนะครับ ถ้าถึงเวลาแล้วผมจะเป็นคนบอกทุกคนเอง..."

"ฉันก็ไม่คิดที่จะบอกหรอก เรื่องนาย นายต้องจัดการด้วยตัวเอง"

"ครับ อ้อ! แล้วก็อย่าลืมเรื่องที่เราคุยกันไว้เมื่อคืนนะครับ คุณพี่ซีซ่าร์~!!!" เซดริคพูดพลางขยิบตาให้ซีซ่าร์ เขาทั้งคู่หัวเราะเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับไปหาอีก 4 คนที่ยืนงงอยู่

"ทำไมเซดริคถึงเปลี่ยนคำที่ใช้เรียกนายล่ะซีซ่าร์?" ลอว์สันเอ่ยถาม

"ไม่มีอะไรหรอก อีกไม่นานก็รู้เองแหละ"

          เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นนะ? ความลับของเซดริคคืออะไร? ทำไมสรรพนามที่ใช้เรียกซีซ่าร์เปลี่ยนไป? แล้วเรื่องราวของเซดริคและเนน่าจะเป็นยังไงต่อไป? อนาคตอันใกล้นี้...ได้รู้กัน!!!

End Chapter

To be continued...

ตอนนี้เป็นตอนที่คนแต่งแต่งไปฟินไปค่ะ

:psyduck02: แค่ชื่อตอนก็ฟินสุด ๆ แล้ว #โดนเก็บ อาจจะดูแปลก ๆ แต่ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ :pika01:

"...พี่เซออน"

"อ้าว? ท่านเซดริค"

"ว...หวา คุยกับผมก่อนครับ!!!"

"!!?"

"ท่าน?"

เซออนคือใคร? แล้วความลับของเซดริคจะเผยในตอนนี้รึเปล่านะ? ติดตามตอนต่อไปในชื่อตอนว่า...

"มุ่งหน้าสู่ซิลเวอร์ไซน์" ค่ะ

Link to comment
Share on other sites

[me=+ Pangtor Girl +]ทำหน้าอึนๆมึนๆมาเม้น[/me]

งะ ... ง่ายงี้เลยเรอะ =A= จูบแรก ... อ่านะ ... ก็สนุกดีค่ะ คู่นี้น่ารักดี :D

แล้วความลับของเซดริคคืออะไรกันนะ? หรือจะเป็นบุคคลปริศนาในตอนบทนำ? หรือเป็นอะไรกับซีซ่าร์?

หรือซีซ่าร์ชื่อเก่าว่าเซออน? # มั่ว ก็นะ ติดตามตอนต่อไป

Link to comment
Share on other sites

Please sign in to comment

You will be able to leave a comment after signing in



Sign In Now
  • Recently Browsing   0 members

    • No registered users viewing this page.
×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use and Privacy Policy. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue.