The Powerful Weapon

[ป.โหล่]

ขออภัยสําหรับฟิคเกมส์ออนไลน์ ผมแต่งต่อไม่ไหวครับ เหมือนมันจะยังยากไปสําหรับมือใหม่อย่างผม ขอโทษจริงๆครับ

นี่ไม่ใช่เรื่องใหม่(ของบอร์ดเก่า) และไม่ใช่เรื่องเก่า(ของบอร์ดใหม่)

ณ โลกที่เปี่ยมไปด้วยพลังของโปเกม่อน คนมากมายต่างใช้พลังอํานาจของมันทั้งทางที่ถูกและผิด แต่ว่ามีสิ่งหนึ่งที่พวกเขาเรียกว่า"อาวุธขุมพลัง" อาวุธรูปร่างต่างๆที่ผนึกวิญญาณของโปเกม่อนไว้

แนะนําตัวละครโดยคร่าว

1. โรตอม ชายหนุ่มจิตใจร้อนแรง มีฝีมือด้านการต่อสู้ค่อนข้างสูง คู่หู โรธอม:กุญแจ

2.บัลบา เด็กชายผู้กล้าหาญและเข้มแข็ง มีความสามารถคือ ตวัดแส้ได้ดั่งใจนึก คู่หู ฟุชิหงิดาเนะ>ฟุชิหงิโซ:แส้เหนียว>แส้หนาม

3.เนมุริน อาจารย์หนุ่มสุดแข็งแกร่ง ความสามารถยังไม่ได้รับการเปิดเผยมากนัก คู่หู สลีปเปอร์:เหรียญพลังจิต

4.ดาร์กไนต์ อาจารย์หนุ่มผู้มีฝีมือไร้เทียมทาน มีการใช้ดาบที่พลังสูง คู่หู ลิซาร์ด้อน:ดาบทอง

5.คานะ เด็กสาวผู้มีกุมความลับไว้บางอย่าง และมักจะหายไปเวลาคับขันเสมอๆ คู่หู ฮิมบาส>มิโลคารอส:ไม้ถูพื้น>ดาบญี่ปุ่น

6.มุตสึบะ ชิกิจิ นักรบแรงค์ A+ หัวหน้ากองทหารใหญ่ที่เมืองใต้ภิภพ ผู้มอบความพ่ายแพ้ให้แก่โรตอมและบัลบา คู่หู โดตาคุน:เกราะจิตใจ

7.คิมูระ โทมิยะ อาจารย์ผู้คุมกลุ่มของโรตอม เป็นนักแม่นปืน คู่หู บูสเตอร์:ปืนเพลิง

8.มิไรคาเกะ ฮิตาชิ ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดของโรงเรียนในฐานะนักเรียน ยอมจับมือกับฮีตรันเพื่อพลังอํานาจ คู่หู โกโลเนีย/ฮีตรัน:โล่ห์อิฐ/โล่เพลิง

9.จินริว อะโอโซระ หนึ่งในกลุ่มไร้เทียมทานของโรงเรียน เป็นอาจารย์ผู้มีจิตใจดํามืด คู่หู ไคริว:เกราะมังกร

เนื้อเรื่องย่อ

โรตอม บัลบา และฮิตาชิต้องหาทางเรียกคู่หูของตนเองออกมให้ได้ โดยการไปหาอาวุธให้เข้ากับธาตุของตนเองมา แต่แล้วโรตอมกลับได้เจอกุญแจเล็กๆ และโปเกม่อนคางคกไฟ ทั้งสองต่อสู้กันโดยที่โรตอมไม่สามารถชนะได้ ทันใดนั้นเอง บัลบากับฮิตาชิก็มาช่วย ทําให้โรตอมกับบัลบาตกลงไปในใต้ภิภพและพบกับโลกใต้ดินในนั้น และในขณะเดียวกัน ทั้งสองได้พบกับคานะ เด็กสาวประหลาดที่ชอบโผล่ๆหายๆ คานะนําทั้งสองไปพบกับเพื่อนเก่ากําลังประลงในสนามประลอง และใกล้จะพ่ายแพ้ต่อคู่ต่อสู้ บัลบาจึงกระโดดลงไปช่วย แต่แล้ว ฮีตรัน โปเกม่อนคางคกไฟก็โผล่มาอีกครั้ง ทั้งสามร่วมมือกันสู้ และคานะก็เช่นกันโดยโรตอมได้รับพลังใหม่ และสามารถขับไล่มันได้ในที่สุด ฮีตรันและฮิตาชิได้ร่วมมือกัน แล้วบนโลกธรรมดา เนมุรินกับดาร์กไนต์ได้พบความผิดปกติจึงออกตรวจสอบ แต่ถูกโจมตีโดยจินริว อะโอโซระ จนพ่ายแพ้ โรตอมเองก็จะสมัครเป็นทหารในใต้ภิภพ จึงไปสมัคร และได้เข้าถึงการสอบขั้นสุดท้ายคือการต่อสู้กับมุตสึบะ โรตอมถูกจิตสังหารเล่นงานจนสลบไป

เขียนเนื้อเรื่องย่อไม่เก่งอะครับ ขออภัยถ้าอ่านไม่รูเรื่อง

[ป.โหล่]

ตอนที่9 พร้อมหรือยัง

สายลมยามเช้าหร้อมแดดอ่อนๆพุ่งเข้ามากระทบที่ใบหน้าของเด็กหนุ่ม ผมสีเหลืองของเขาค่อยๆขยับตามทางของสายลม เขาลืมดวงตาสีเขียวขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะใช้ฝ่ามือดันตนเองให้ลุกขึ้นมา

เขาพบว่าตนเองนอนอยู่ในทุ่งดอกไม้ที่แสนจะกว้างใหญ่ ดอกไม้จำนวนมากส่งกลิ่นหอม เขาดมกลิ่นอ่อนๆของมันอยากสบายกายและสบายใจ ทันใดนั้นเองก็มีสิ่งมีชิวิตตัวหนึ่งเคลื่อนที่ตามดอกไม้ อย่างว่องไว เขารีบหันกลับไปดู มันกระโดดขึ้นจากกองใบไม้นั้น ขนสีเขียวของมันปลิวตามแรงกระโดด มันยิ้มอย่างเป็นมิตร ก่อนที่หูของมันจะค่อยๆแหลมขึ้น ขนสีเขียวที่เหมือนปุยนุ่นค่อยๆแข็งขึ้นทีละนิดๆ มันยิ้มให้เขาอีกครั้ง ก่อนจะทะยานขึ้นฟ้าด้วยความเร็วสูง.............

โรตอมๆๆชายหนุ่มผมเขียวมรกตรีบวิ่งเข้ามาหาเขาอย่างเป็นห่วง แววตาสีแดงทับทิมมองตรงมายังชายหนุ่มที่นอนสลบอยู่เบื้องหน้า ดวงตาสีเขียวค่อยๆลืมขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับลุกขึ้นอย่างงงๆ

เป็นไรมากรึเปล่า เมื่อกี้นายโดนท่าจิตสังหาร(Psychic)เป็นไรมากมั้ยบัลบาวิ่งเข้ามาถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย ชายหนุ่มผมเหลืองผู้มีนามว่าโรตอมส่ายหน้า เขางงและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น

ที่นี่ที่ใหนอะ สวนดอกไม้เมื่อกี้หายไปใหนเขาพูดอย่างเบลอๆ งงกับเรื่องที่เกิดขึ้นว่ามันคืออะไรกันแน่ เขางงว่าสวนดอกไม้นั้นคืออะไร

นายเป็นอะไรมากหรือเปล่าเสียงก้องกังวานที่ฟังแล้วน่าสยอง แต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความห่วยใย

เจ้าของเสียงปรากฏกายจากการโผล่ออกมาจากกระเป๋าด้วยใบหน้ายิ้มแฉ่งที่แฝงด้วยความห่วงใย โรตอมยิ้มตอบ เหมือนจะบอกว่า ไม่เป็นไรยังไหว แต่สัตว์ประหลาดตนนี้ใช้แขนที่เปี่ยมด้วยพลังพลาสม่าฟาดมาที่ไหล่ของโรตอมทันที กระแสไฟฟ้าวิ่งพล่านเข้าร่างกายอย่างแสนสาหัส ชายหนุ่มผู้เคราห์ร้ายโดนไฟฟ้าเข้าไปเต็มๆ

หายเบลอยังโรธ่อมถามด้วยน้ำเสียงกวนๆ พร้อมชูแขนพลาสม่าขึ้นไว้เตรียมช็อตลงมาทุกเมื่อ

โอเคๆ เอาล่ะเราไปหาเข้าผู้คุมทหารกันดีกว่า.......เหวออะไรเนี่ยโรตอมร้องอย่างตกใจ เมื่อเขาเดินไปทางขวาก็พบว่า ตนเองอยู่บนตึกสูงใหญ่ โรตอมคิดหาทางลงอย่างหนัก ก่อนจะดีดนิ้วเหมือนกับรู้วิธีจะลงแล้ว

โรธ่อม/โอ้สทั้งสองเข้าขากันได้เป็นอย่างดี โรตอมกระโดดลงไปด้านล่างอย่างว่องไว ในขณะนั้นเอง โรธ่อมก็บินด้วยความเร็วสูงกลายสภาพเป็นกุญแจขนาดใหญ่ โรตอมจับกุญแจนั้นไว้อย่างรวดเร็ว

ลมลางสังหรณ์(Ominous wind)สายลมสีดำพัดมาจากทางด้านล่าง เป็นเหมือนเครื่องช่วยต้านแรงโน้มถ่วงที่ตกลงไป ทำให้เขาลงพื้นได้อย่างปลอดภัย

บัลบาๆโรตอมตะโกนเรียกเพื่อนด้านบน แต่ไม่มีเสียงตอบกลับจากด้านบน โรตอมจึงเดินเข้าไปในตึก และพบว่ามีคนจำนวนมากรอเขาอยู่แล้ว รวมทั้งบัลบาด้วย

ไงไอ้หนู แกสู้ไม่ได้นี่หว่า นึกว่าจะแน่ทหารสามคนเดิมพูดเยาะเย้ยในความพ่ายแพ้ของโรตอม โรตอมผู้ซึ่งมีจิตใจอันร้อนแรงอยู่แล้วยิ่งโมโหมากขึ้นไปอีก เขาวิ่งพร้อมจับกุญแจไว้อย่างแน่นแล้วพุ่งเข้าไปด้วยความแค้น

ย้ากกกโรตอมตะโกนพร้อมใช้กุญแจฟาดไปที่ตัวทหารคนนั้น แต่แขนของเขากลับถูกหยุดไว้ ด้วยแส้เถาวัลย์สีเขียวที่มัดข้อมือของเขาไว้พอดี ต้นสายของแส้นี้ เพื่อของเขา บัลบา โรตอมหันกลับไปมองด้วยสีหน้าโกรธ บัลบาส่ายหน้าเบาๆ

ชิ วันนี้แกรอดไป อย่าหวังว่าวันหน้าจะรอดนะโรตอมตวาดเสียงดังต่อหน้าทหารสามคนนั้น แต่เขาไม่สนใจพร้อมเรียกโปเกม่อนโลหะที่มีเขาแหลมยืดยาวออกมา

ทรงพลัง(Strenght)เขาสั่งโปเกม่อนตัวนั้น มันเงื้อแขนพร้อมพุ่งมาหมายจะเอาชีวิต แต่กลับถูกพลังบางอย่างหยุดเสียก่อน

ดีมาก โดตาคุนชายคนนั้นเดินลงมาอย่างสง่างามพร้อมโปเกม่อนระฆังที่มีดวงตาด้านล่าง

หัวหน้า ทำอะไรน่ะทหารเจ้าของโปเกม่อนโละที่มีเขาแหลมตวาดใส่ผู้ที่ดูแล้วจะเหนือกว่าเขา

แกจะมาทำอะไรบ้าบอแถวนี้ ถ้าไม่ให้บอสโกโดร่าชักมือกลับ โดตาคุนของฉันจะใช้จิตสังหาร(Psychic)บี้มือให้แตกเลยชายคนนั้นพูดอย่างเยือกเย็น นายทหารคนนั้นถึงกับทำท่าทางกลัว บอสโกโดร่าชักมือกลับโดยที่เจ้าของยังไม่สั่งด้วยซ้ำ

โรตอมเดินกลับออกมาที่ด้านนอกของตึกนั่น บัลบาเองก็เดินตามออกมาติดๆ

ฉันจะไปฝึกที่ถ้ำเทพเจ้าแห่งธรนีโรตอมพูดออกมาอย่างสุขุม เขาดูเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน โรธ่อมพยักหน้าเป็นเชิงว่ายอมรับการตัดสินใจของเจ้านาย

[Risu]

กำลังสงสัยว่าชายที่หัวหน้าของพวกทหารไม่ส่งสายตาหรือคำพูดอะไรมาทางโรตอมบ้างเหรอ

“ฉันจะไปฝึกที่ถ้ำเทพเจ้าแห่งธรนี”โรตอมพูดออกมาอย่างสุขุม เขาดูเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

แล้วก็งงๆที่จู่ๆโรตอมพูดออกมาจะไปฝึกที่ถ้ำง่ะ แถมพูดออกมาอย่างสุขุมอีก ทั้งที่ตอนแรกยังดูโมโหอยู่เลย

มันน่าจะมีอะไรที่ไปกระตุ้นให้โรตอมพูดยังงั้นนะ

[Kimur@]

ตามมาอ่านแล้วนะครับ ก่อนอื่นขอบอกว่าตัวอักษรมันติดกันมากไป?

งงรึเปล่าครับ ที่ผมบอกว่าติดกันมากไป เพราะจริงๆการเว้นวรรค เท่าที่ดูก็ถูกแล้วนะครับ แต่คงเป็นเพราะการบรรยายที่มากเกินความจำเป็น เลยทำให้ดูเหมือนติดกัน ถ้าไงลองลดคำบรรยายให้ได้ใจความ แต่กระชับมากขึ้นนะครับ ^^"

ปล.จะติดตามต่อไป

[ความฝันนิรันดร์กาล]

เท่าที่อ่านดูแล้ว การบรรยายยังเป็นแบบฉากเดียวอยู่ ไม่มีการตัดฉากไปอะไรมากมายนัก จุดที่เราคิดว่าตัดฉากไปแล้วน่าจะดีก็คงจะเป็น

สายลมยามเช้าหร้อมแดดอ่อนๆพุ่งเข้ามากระทบที่ใบหน้าของเด็กหนุ่ม ผมสีเหลืองของเขาค่อยๆขยับตามทางของสายลม เขาลืมดวงตาสีเขียวขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะใช้ฝ่ามือดันตนเองให้ลุกขึ้นมา

เขาพบว่าตนเองนอนอยู่ในทุ่งดอกไม้ที่แสนจะกว้างใหญ่ ดอกไม้จำนวนมากส่งกลิ่นหอม เขาดมกลิ่นอ่อนๆของมันอยากสบายกายและสบายใจ ทันใดนั้นเองก็มีสิ่งมีชิวิตตัวหนึ่งเคลื่อนที่ตามดอกไม้ อย่างว่องไว เขารีบหันกลับไปดู มันกระโดดขึ้นจากกองใบไม้นั้น ขนสีเขียวของมันปลิวตามแรงกระโดด มันยิ้มอย่างเป็นมิตร ก่อนที่หูของมันจะค่อยๆแหลมขึ้น ขนสีเขียวที่เหมือนปุยนุ่นค่อยๆแข็งขึ้นทีละนิดๆ มันยิ้มให้เขาอีกครั้ง ก่อนจะทะยานขึ้นฟ้าด้วยความเร็วสูง.............

ตรงนี้อ่าเจ้าค่ะ คือว่า ถ้าเปลี่ยนสีตัวอักษร แล้วมีเส้นคั่นบอกว่าตัดฉาก คิดว่าอาจจะดูน่าสนใจกว่านี้เจ้าค่ะ

ตามมาอ่านแล้วนะครับ ก่อนอื่นขอบอกว่าตัวอักษรมันติดกันมากไป?

งงรึเปล่าครับ ที่ผมบอกว่าติดกันมากไป เพราะจริงๆการเว้นวรรค เท่าที่ดูก็ถูกแล้วนะครับ แต่คงเป็นเพราะการบรรยายที่มากเกินความจำเป็น เลยทำให้ดูเหมือนติดกัน ถ้าไงลองลดคำบรรยายให้ได้ใจความ แต่กระชับมากขึ้นนะครับ ^^"

ปล.จะติดตามต่อไป

ขอยกคอมเมนท์ของคุณ Kimur@  ออกมานะเจ้าคะ คือว่า จริงๆ เราเองก้รู้สึกแบบนั้นอยู่เหมือนกัน  แต่พอมาดูของเราเองแล้วเราเองก็บรรยายเยอะพอๆ กันอ่า เลยคิดว่า อาจจะเป็นที่รูปแบบของการบรรยายมากกว่าเจ้าค่ะ

การบรรยายที่อ่านแล้วดูราบรื่นตลอด มันจะทำให้ดูสั้นๆ ไปเลยเวลาอ่าน แต่การบรรยายของคุณ Rotom บางทีแล้ว เรารู้สึกเหมือนมันติดๆ ขัดๆ อยู่อ่าเจ้าค่ะ คือ ขอยกออกมาเป้นข้อๆ นะเจ้าคะ

1. การบรรยายที่เชื่อมโยงกันไม่ถึงมันไปอยู่ในย่อหน้าเดียวกัน ปกติแต่ละย่อหน้า เราจะพยายามเอาเหตุการณ์ใหม่ใส่ลงไป อ่า จะพูดยังไงดี

เขาพบว่าตนเองนอนอยู่ในทุ่งดอกไม้ที่แสนจะกว้างใหญ่ ดอกไม้จำนวนมากส่งกลิ่นหอม เขาดมกลิ่นอ่อนๆของมันอยากสบายกายและสบายใจ ทันใดนั้นเองก็มีสิ่งมีชิวิตตัวหนึ่งเคลื่อนที่ตามดอกไม้ อย่างว่องไว เขารีบหันกลับไปดู มันกระโดดขึ้นจากกองใบไม้นั้น ขนสีเขียวของมันปลิวตามแรงกระโดด มันยิ้มอย่างเป็นมิตร ก่อนที่หูของมันจะค่อยๆแหลมขึ้น ขนสีเขียวที่เหมือนปุยนุ่นค่อยๆแข็งขึ้นทีละนิดๆ มันยิ้มให้เขาอีกครั้ง ก่อนจะทะยานขึ้นฟ้าด้วยความเร็วสูง.............

ตรงท่อนนี้อ่าเจ้าค่ะ จะเพิ่มการบรรยายของทุ่งดอกไม้รอบข้างก่อนก็ได้เจ้าค่ะ แล้วเรื่องมีตัวอะไรกระโดดออกมาให้เป็นอีกย่อหน้านึง เพราะเหมือนกับ ทั้งสองอย่าง มันไม่ใช่เรื่องเดียวกัน แต่เป็นเหตุการณ์ที่ต่อกันเจ้าค่ะ

2. การบรรยายยังใช้คำธรรมดาๆ เกินไป แต่บางคำก็แอบหรูอ่าเจ้าค่ะ คือจริงๆ การใช้คำธรรมดาๆ มันก็ดีตรงที่เข้าใจง่าย แต่ว่า การใช้คำที่ธรรมดาๆ เกินไปแบบนี้ มันทำให้การบรรยายน้อยลงด้วย เหมือนกับว่า เราใช้คำนี้ไปแล้ว เราไม่สามารถขยายความคำนี้ไปได้อีก เพราะเราไม่รู้จะหาคำบรรยายใดๆ มาได้อีกแล้ว ดังนั้น การเข้าถึงอารมณ์ของผู้คนก็เลยค่อนข้างยาก เพราะคำสั้นๆ มันใช้เวลาอ่านไม่นานเจ้าค่ะ

3. คำบรรยายบางทียังดูกระโดดไปกระโดดมาอยู่ ก็คือ บรรยายไปตามอารมณ์ของตัวละคร ซึ่งมันค่อนข้างจะแปรปรวน อยากจะให้ตัวละครมีหลายอารมณ์มากกว่านี้ การบรรยายจะได้ไปตามอารมณ์ตัวละครแล้วเข้ากันได้แบบกลมกลืน มีการลังเล มีการคิดในใจยาวๆ บ้างก็ได้เจ้าค่ะ ตัวละครน่ะ

อาจจะติมากเกินไป ขออภัยด้วยเจ้าค่ะ

[Kimur@]

^

วิชาเม้นทะลุ