Jump to content
We are currently closing new member registration for the time being. We apologize for the inconvenience. ×

Fiction : Tales of NeoKnights เรื่องเล่าของเหล่าอัศวินมือใหม่


天ノ花 月子

Recommended Posts

สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับสู่ฟิคชั่นของจี๊ดริดนะคะ :pika01: จริงๆ เรื่องนี้เคยแต่งไว้เมื่อนานมาแล้ว แต่ดอง+อยากเปลี่ยนเนื้อเรื่องใหม่ ถถถ
จี๊ดริดแต่งฟิคชั่นไม่ค่อยเก่ง หากแปลกๆ ไปบ้างก็ขออภัยนะคะ แล้วก็เรื่องสำคัญ...ดองแน่นอนค่ะ #ผิด เอาล่ะ! เชิญอ่านพร้อมติชมได้เลยค่~า :pika10:
Spoiler

Prologue

8 ปีก่อน ณ หมู่บ้านเรสท์ลีฟ

"ฉ...ฉันยังไม่อยากตายนะ!!!!!"
"หนีเร็วเข้า!!!!!"
"ป...ปิศาจ!!! มันเป็นปิศาจ!!!!!"
"..." ชายหนุ่มผู้ที่ถูกเรียกว่า "ปิศาจ" ได้มองเหล่าผู้คนที่กำลังวิ่งหนีด้วยความหวาดกลัวด้วยสายตาว่างเปล่า ก่อนจะเงื้อดาบขึ้นช้าๆ...

ฉัวะ!!!

"กรี๊ดดดดด!!!!!"
"อ๊ากกกกก!!!!!"
     ชายหนุ่มตวัดดาบฟันคนในหมู่บ้านครั้งแล้วครั้งเล่า จากนั้นก็ถอนหายใจออกมาเป็นลูกไฟเล็กๆ ก่อนที่มันจะกลายเป็นเปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำหมู่บ้านจนแทบไม่เหลือเค้าเดิม เสียงร้องที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและทรมานดังโหยหวนไปทั่วทั้งหมู่บ้านพร้อมส่งกลิ่นคาวเลือดที่น่าสะอิดสะเอียน ผู้คนที่ยังรอดชีวิตได้หนีตายกันจ้าละหวั่น แต่ไม่ว่าใครก็ไม่อาจรอดพ้นเงื้อมมือมัจจุราชไปได้... ชายหนุ่มปริศนายังคงไล่สังหารผู้คนที่ยังเหลือรอดต่อไป ไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่ เขาก็สังหารไม่เลือก จนกระทั่ง... เหลือผู้รอดชีวิตเพียงครอบครัวเดียว

"..." สามีภรรยาคู่หนึ่งพร้อมด้วยลูกๆ ทั้ง 2 คนได้หลบอยู่ภายในบ้านโดยที่ชายหนุ่มปริศนายังไม่รู้สึกตัว ทั้ง 4 คนได้มองโศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นภายในหมู่บ้านด้วยความหวาดกลัว มือของทั้งคู่ที่กอดลูกๆ ไว้สั่นเทาจนไม่อาจหยุดได้เลย...
'...ดูท่าเราจะไม่มีทางรอดแล้วล่ะนะ อย่างน้อย... อย่างน้อยขอให้ลูกเมียเรารอดก็ยังดี!!!' ชายหนุ่มคิดในใจอย่างสิ้นหวัง เพราะร่างกายเขาไม่ค่อยแข็งแรง หากจะหนีก็คงหนีไม่พ้นเป็นแน่ ฝ่ายภรรยาดูเหมือนจะรับรู้สิ่งที่สามีคิดจึงส่งสายตาประมาณว่า 'ฉันจะอยู่กับคุณค่ะ ให้ลูกเรารอดก็พอ...' ด้วยน้ำตานองหน้า
"..." ชายหนุ่มมองหน้าภรรยาแล้วเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจในสิ่งที่เขาคิดว่าถูกต้อง

"...ซีซ่าร์ พาเนน่าหนีไปซะ ทางออกหลังหมู่บ้านน่าจะยังปลอดภัย หน้าประตูบ้านเรากำลังไฟไหม้ เพราะงั้นออกไปทางประตูหลังบ้านนะ... พ่อกับแม่จะถ่วงเวลาไว้ให้" ชายหนุ่มดันลูกชายและลูกสาวออกจากอ้อมกอด เด็กหนุ่มวัย 10 ปีเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก่อนจะส่ายหน้าอย่างแรงพร้อมน้ำตานองหน้า
"รีบพาน้องหนีไปเร็วเข้า!!!!!" ผู้เป็นพ่อตวาดลูกชายที่ยังคงยืนร้องไห้อยู่ข้างๆ เขา ฝ่ายภรรยาที่เดินไปหน้าประตูเพื่อดูลาดเลาเองก็ร้องไห้เช่นกัน...
"ม...ไม่เอานะ คุณพ่อกับคุณแม่ต้องไปด้วยกันสิครับ!!!!!" เด็กหนุ่มนามซีซ่าร์คร่ำครวญ เขากับน้องสาวยังเด็กมาก เขายังไม่อยากกำพร้าตอนนี้...
"ไปด้วยกันนะคะ... ฮือๆ" เด็กสาวนามเนน่าเองก็ร้องไห้คร่ำครวญเช่นกัน ก่อนที่เธอจะเดินมาเขย่าแขนผู้เป็นพ่อ
"...ฟังนะซีซ่าร์ เนน่า ลูกๆ น่ะเป็นความหวังของครอบครัวเรา ...ไม่สิ ของหมู่บ้านเรา เพราะฉะนั้น ขอให้ลูกๆ จงมีชีวิตต่อไป ทั้งในส่วนของพ่อ ของแม่ ของทุกคนในเรสท์ลีฟ..." ผู้เป็นพ่อบอกซีซ่าร์และเนน่าด้วยรอยยิ้มเจ็บปวดพร้อมกับลูบหัวทั้งคู่ไปด้วย ก่อนที่หยาดน้ำตาจะรินไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่
"คุณ...พ่อ" เมื่อเห็นแบบนั้น เด็กหนุ่มก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ ทั้งที่ใจจริงไม่อยากเข้าใจเลยแม้แต่นิดเดียว...
"คุณคะ!!! ผู้ชายคนนั้นตรงมาทางนี้แล้ว!!!!!" หญิงสาวหันมาบอกสามีด้วยความตระหนก ชายหนุ่มจึงตัดสินใจผลักลูกชายและลูกสาวไปทางประตูหลังบ้านเต็มแรงจนเด็กน้อยทั้งคู่เกือบล้มลง

ปึง!!!

     ประตูบ้านถูกกระชากออกพร้อมร่างของชายที่ถูกเรียกว่าปิศาจซึ่งร่างกายของเขาเต็มไปด้วยสีแดงฉานที่มาจากเลือดของผู้คนในหมู่บ้านแห่งนี้ สายตาว่างเปล่ามองมาที่คู่สามีภรรยา ก่อนที่เขาจะ...

ฉัวะ!!!

"อึก...!!!!!"
"อั่ก!!!!!"
     แม้ทั้งคู่จะถูกฟัน แต่ทั้งคู่ก็ยังพยายามฝืนหยิบของใกล้ตัวมาใช้เป็นอาวุธต่อสู้กับชายหนุ่มปิศาจผู้นี้เพื่อถ่วงเวลาให้ลูกๆ หนีไปตามสัญญา

"ปะป๊า!!!!! หม่าม้า!!!!!" เนน่าเบิกตากว้างด้วยความช็อคที่เห็นพ่อแม่ถูกฟันต่อหน้าต่อตา เธอพยายามจะวิ่งเข้าไปหาพ่อแม่ แต่ทว่า...
"...!!!" ซีซ่าร์ได้ฉุดแขนเธอให้วิ่งออกไปทางประตูหลังบ้าน โดยพยายามที่จะไม่หันหลังกลับไป
"ปล่อยนะคะพี่!!! ปะป๊า!!!!! หม่าม้า!!!!!" เด็กสาวพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของผู้เป็นพี่ แต่ก็ไม่เป็นผล... เธอทำได้แค่ร้องเรียกเท่านั้น
"ฮึก... ฮือ" ไม่ใช่ว่าซีซ่าร์ไม่รู้สึกเจ็บปวด เขาเจ็บปวดมากที่ต้องหนีเอาตัวรอดโดยทิ้งพ่อแม่เอาไว้
"ไม่น้าาาาา!!!!!"

     ฝ่ายสามีภรรยานั้นได้ฝืนถ่วงเวลาจนซีซ่าร์และเนน่าวิ่งออกไปจนลับสายตา แต่แรงมนุษย์มีหรือจะสู้แรง "ปิศาจ" ได้...
"แบบนี้แหละ... ดี...แล้ว"
"นั่น...สินะ...คะ"
"..."

ฉึก!!!

------------------------------------------------------------------

"แฮ่ก... แฮ่ก" ซีซ่าร์ยังคงฉุดแขนเนน่าให้วิ่งหนีชายหนุ่มปริศนาอย่างสุดความสามารถ หลังจากที่พวกเขาวิ่งออกมาไม่นานมากนัก ชายหนุ่มก็ตามมา ซึ่งนั่นหมายความว่า... พ่อแม่ของพวกเขาได้จากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับมาแล้วนั่นเอง
"พี่บ้าที่สุดเลย!!! ทำไมถึงหนีออกมาล่ะ!!!? หนูเกลียดพี่!!!!! ฮือๆ" เนน่าร้องโวยวายที่พี่ชายพาเธอหนีออกมา เธอเสียใจมากที่จะต้องมากำพร้าแบบนี้...
"หนวกหูน่า!!! หยุดโวยวายซะที!!! คิดว่าพี่อยากทำแบบนี้เหรอ!!!?" ซีซ่าร์ตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวด เขาเองก็เสียใจไม่น้อยไปกว่าเธอเลย...
"ฮือ...ฮือ!!!"

"..." ทันใดนั้น ชายหนุ่มก็ปาดาบออกมาสุดแรงหวังจะปลิดชีพซีซ่าร์ แต่พลาด...ดาบถากแขนของซีซ่าร์เป็นทางยาว เลือดสดๆ ไหลออกมาจากปากแผลราวกับสายฝน
"โอ๊ย!!!!!" ซีซ่าร์ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนจะเสียหลักล้มลง
"พี่!!!!!"

"เสียงร้องเมื่อกี้นี้!!! เกิดอะไรขึ้นน่ะ!!!?" โชคดีที่โชคชะตายังเข้าข้างเด็กน้อยทั้งสอง อัศวินกลุ่มหนึ่งที่ลาดตระเวนอยู่แถวๆ นั้นได้ยินเสียงร้องของซีซ่าร์จึงรีบวิ่งมาก่อนที่ชายหนุ่มจะทำอะไรไปมากกว่านั้น
'ถอยออกมา ปล่อยเด็กพวกนั้นไปก่อน น่าสนุกดีนี่...' เสียงปริศนาดังขึ้นภายในโสตประสาทของชายผู้ที่ถูกเรียกว่าปิศาจ
'อีกซักหลายๆ ปี ค่อยมาว่ากันทีหลังเรื่องเด็กพวกนี้ หึ...ฮ่าๆๆ!!!'
"..." ชายหนุ่มปริศนาพยักหน้าให้กับเสียงที่ดังในหัวก่อนจะหายตัวไป เหล่าอัศวินตกใจมากที่จู่ๆ ชายหนุ่มก็หายไปจากที่ตรงนี้ราวกับไม่มีตัวตน
"เฮ้เจ้าหนู!!! เป็นอะไรมากมั้ย!!!?"
"..." ซีซ่าร์เงยหน้าขึ้นมามองผู้ที่มาช่วยเล็กน้อย ก่อนที่จะหมดสติไปเนื่องจากเสียเลือดมาก
"อ้าวเฮ้ย!!!!!"
"พี่คะ!!! พี่!!!!! อย่าเป็นอะไรนะ...!!!!!"

------------------------------------------------------------------

ปัจจุบัน ณ วังหลวง เมืองรอยัลไนท์

"น่าจะอยู่แถวนี้แหละ ตามหาให้ทั่วนะ!"
"หายไปไหนเร็วจริงๆ เลย...!" กลุ่มชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งทำการออกตามหาบุคคลสำคัญอย่างกระวนกระวาย เนื่องจากบุคคลสำคัญแห่งเมืองนี้...ได้หายตัวไป
"..." จริงๆ แล้ว บุคคลสำคัญผู้นั้นไม่ได้หายตัวไปไหนหรอก เขาแอบหลบอยู่ในมุมมืดมุมหนึ่งแถวๆ นั้น พลางพึมพำออกมาอย่างแผ่วเบาโดยที่ไม่มีใครได้ยิน...
"...ต้องขออภัยเป็นอย่างสูงนะครับทุกท่าน ข้าขอออกไปเปิดหูเปิดตาในโลกภายนอกเพียงลำพังก่อน ข้าสัญญา... ข้าจะต้องกลับมา...แน่นอน!!" เขากระชับผ้าคลุมที่สวมไว้ให้แน่นขึ้น แล้วเขาก็ค่อยๆ วิ่งออกไปจากเมืองนี้เงียบๆ โดยที่ไม่มีใครรับรู้...

------------------------------------------------------------------

3 วันต่อมา ณ หมู่บ้านเรสท์ลีฟ

     จะบอกว่าที่นี่เป็นหมู่บ้านก็ไม่ถูกนัก ตอนนี้ที่นี่เป็นเพียงแค่เศษซากที่ไม่มีเค้าว่าเคยเป็นหมู่บ้านเลยแม้แต่น้อย

"..." เด็กสาวผมสีชมพูลอบมองหน้าเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินซึ่งเป็นพี่ชายของเธอ ที่กำลังยืนก้มหน้านิ่งให้กับหลุมศพพ่อแม่ที่ทั้งคู่ช่วยกันทำไว้
"พี่ซีซ่าร์..." เด็กสาวเรียกชื่อพี่ชายเบาๆ เธอรู้ดีว่าเขารู้สึกเช่นไร เพราะเธอเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน
"...อื้ม พี่ไม่เป็นไรหรอกเนน่า ไปที่บ้านแล้วเตรียมตัวออกเดินทางกันเถอะ..." ซีซ่าร์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ พลางนึกถึงอดีตเมื่อ 8 ปีก่อน...
'ผมสาบาน ผมจะแก้แค้นให้ทุกคนให้ได้ครับ...!!!' เขาคิด แววตาของเขาเปลี่ยนเป็นโกรธแค้นเมื่อนึกถึงหน้าชายคนนั้น ใบหน้านั้น...เขาไม่เคยลืมเลยแม้แต่วินาทีเดียว!
"...ค่ะ" เนน่าตอบรับพลางเดินนำหน้าซีซ่าร์ไปที่บ้านใหม่ วันนี้แล้วสินะ... วันที่เธอกับพี่ชายตัดสินใจที่จะออกเดินทางไปทำตามความฝันและตามหาชายคนนั้น

     "ซีซ่าร์ ไลธ์ไทเกอร์" เด็กหนุ่มอายุ 18 ปี และ "เนน่า ไลธ์ไทเกอร์" เด็กสาวอายุ 16 ปี 2 พี่น้องผู้ใฝ่ฝันที่จะเป็นอัศวินองครักษ์แห่งวังหลวง เมืองรอยัลไนท์ เมืองที่ขึ้นชื่อเรื่องกษัตริย์และอัศวิน พวกเขาไม่รู้เลยว่า...พวกเขาจะต้องพบเจอกับบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้ชีวิตของพวกเขาต้องเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ ในอนาคตอันใกล้นี้...

To be continued...

 

Edited by Jeedrid
  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

โอ้ เปิดเรื่องมาได้น่าสนใจมากค่ะ เป็นโศกนาฏกกรมทีเดียว lol 

ได้รู้เรื่องของพระเอกนางเอกก่อนด้วย ต้องติดตามต่อแล้วล่ะว่าจะเป็นยังไง ;w; !

Spoiler

ปล. ซีซาร์กับเนน่าเป็นมนุษย์มาก่อนหรอกหรอ ...

 

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

ดราม่ามาเต็มเข้มข้นมาก! แถมยังชวนให้รู้สึกน่าติดตามจริงๆ อยากอวยพรให้สองพี่น้องไปกันได้ตลอดรอดฝั่งจัง อย่าเพิ่งมีใครตายนะ ;w; 

ในเรื่องฝีมือการแต่งก็ดีมากเลย สื่อเหตุการณ์การกระทำได้เห็นภาพได้ง่าย ถึงจะยังไม่ละเอียดมากก็ไม่เป็นไร นี่ขนาดบอกว่าแต่งฟิคไม่เก่งนะเนี่ย //ฮา

รอติดตามชมครับผม:pika01:

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

มาต่อแล้วค่ะ ซักนิดก่อนเปิดเทอมเนอะ :pika01: หลังจากนี้อาจจะเก็บเข้าไหดองแล้ว #ผิด บทนี้เป็นการเอาอันเก่าที่เคยแต่งมาดัดแปลง+เติมนู่นเติมนี่เข้าไปนิดหน่อย ถถถ

เช่นเคยค่ะ หากผิดพลาดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ m(_ _)m

Spoiler

The 1st Chapter - เพื่อนร่วมทาง

ณ หมู่บ้านเซนท์เทล

"พี่...แน่ใจแล้วเหรอคะ?" เนน่าเอ่ยถามซีซ่าร์พี่ชายของเธอ ที่กำลังเตรียมสัมภาระสำหรับออกเดินทาง โดยที่มือเธอเองก็เก็บของไปด้วยเช่นกัน
"อืม... ใช่ คิดว่าที่พี่อดทนไว้ไม่ไปซะทีนี่เพราะอะไรกันล่ะ...?" ซีซ่าร์ตอบโดยที่ยังคงง่วนอยู่กับการเก็บของใส่กระเป๋า
"...อื้ม รู้สิคะ" เนน่าพูดออกมายิ้มๆ

ย้อนไปเมื่อ 8 ปีก่อน

     จริงๆ ซีซ่าร์จะออกไปไล่ล่าชายคนนั้นหลังจากฟื้นแล้วด้วยซ้ำ แต่หัวหน้าอัศวินหรือที่ทั้งคู่ทราบชื่อทีหลังว่า "คลาร์ค" เขาเป็นหัวหน้าอัศวินองครักษ์แห่งวังหลวง เมืองรอยัลไนท์ ทั้งยังเป็นคนที่พาพวกเขามาที่หมู่บ้านเซนท์เทลและบอกให้เขาพักรักษาตัวให้หายประกอบกับศึกษาเล่าเรียนให้ถ่องแท้ก่อน

     แน่นอนตอนแรกพี่ชายเธอร้องไห้โวยวาย คลาร์คจึงบอกว่าหมายถึงศึกษาวิธีต่อสู้ กับอะไรอีกหลายๆ อย่างต่างหาก ไม่ได้หมายถึงเล่าเรียนธรรมดา เขายังบอกอีกว่า 'ชายคนนั้นไม่ใช่มนุษย์นะ ลองศึกษาก่อนดีกว่าว่าทำยังไงถึงจะกำจัด "ปิศาจ" แบบนั้นได้...' พี่ชายเธอถึงได้สงบลง เขาปาดน้ำตาทิ้งอย่างรวดเร็วก่อนจะเอ่ยถาม

"...ต้องทำยังไงผมถึงจะเป็นแบบคุณได้ครับ?"
"แบบฉัน? หมายถึงอัศวินน่ะเหรอ?" คลาร์คทำหน้าฉงนเล็กน้อย
"ครับ..." ซีซ่าร์ตอบรับเบาๆ ในลำคอ
"อันดับแรกคือต้องเรียนก่อนนะหนุ่มน้อย... อัศวินไม่ใช่แค่มีพละกำลังอย่างเดียวนะ ต้องมีไหวพริบสติปัญญาด้วย!" คลาร์คตอบยิ้มๆ พลางลูบหัวซีซ่าร์ไปด้วย
"โห!! หนูก็อยากเป็นนะ!!! ไม่ต้องเรียนไม่ได้เหรอ...?" เนน่าที่นั่งเงียบอยู่นานโพล่งขึ้น เธอเองก็อยากเป็นอย่างผู้ที่ช่วยชีวิตเธอเหมือนกัน! แต่ปัญหาของเธอคือเวลาเปิดหนังสืออ่านแล้วจะรู้สึกง่วงทันทีเลยเนี่ยสิ...
"ก่อนอื่นก็เช็ดหน้าซะนะ... งั้นเอางี้! พี่จะเรียนเอง...แล้วค่อยสอนเธอ โอเคมั้ย? เวลาพี่สอนเธอไม่ง่วงนี่..." ซีซ่าร์บอกพลางเอาเสื้อเช็ดหน้าน้องสาวที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย
"อื้มๆ!! โอเคค่ะ!!!" เนน่าตอบรับอย่างแข็งขันก่อนจะดึงเสื้อพี่ชายมาเช็ดหน้าด้วยตัวเอง
"เดี๋ยวเหอะ! ถ้าขาดขึ้นมาพี่ตีเธอแน่..."
"ไหนๆ ก็ตัดสินใจที่จะเรียนแล้ว เรียนให้มันจบไปเลยสิหนุ่มน้อย..." คลาร์คแซวซีซ่าร์พลางยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินคำตอบของเด็กหนุ่ม
"ตกลงครับ! กี่ปีว่ามาเลย!!!"

     ตั้งแต่นั้นมาซีซ่าร์ก็เล่าเรียนอยากหนัก ทั้งเรียนตามหลักสูตรหรือศึกษาด้วยตัวเอง อีกทั้งยังฝึกฟันดาบอย่างแข็งขันเพื่อที่จะเป็นอัศวินองครักษ์ที่สง่างามอยากคลาร์คให้ได้ เขาอ่านและศึกษาตำรามามากมายนับไม่ถ้วน แต่ก็ไม่พบเบาะแสอะไรที่จะเกี่ยวข้องกับชายคนนั้นเลยแม้แต่น้อย... แต่เขาก็ยังคงมุ่งมั่นศึกษาต่อไป ส่วนเนน่านั้น... เธอไม่อาจศึกษาเล่าเรียนอย่างพี่ชายได้จึงได้แต่เพียงฝึกฟันดาบอย่างเดียว 2 พี่น้องฝึกอยู่แบบนี้จนครบ 8 ปีเต็ม โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า... ทั้งคู่ได้กลายเป็นขวัญใจของคนในหมู่บ้านเซนท์เทลไปแล้ว นอกจากนี้...ทั้งคู่ยังมีเพื่อนใหม่ที่สนิทกันและยังป๊อบมากด้วย

     จนวันนี้... วันที่ซีซ่าร์และเนน่าได้ฝึกฝนกันจนเกินพอและซีซ่าร์ได้เรียนจบแล้ว พวกเขาจึงตัดสินใจที่จะออกเดินทางเพื่อทำตามความฝันและทำตามคำสาบานที่ให้ไว้ ณ บ้านเกิดและชาวบ้านอันเป็นที่รัก แน่นอน...พ่อแม่ของพวกเขาก็ด้วย

"เอาล่ะ! เก็บของเสร็จแล้ว~~~" เนน่าพูดออกมาอย่างร่าเริงหลังจากเก็บของเสร็จ
"ช้าจังนะครับน้องสาว..." ซีซ่าร์พูดแซวเนน่า ก่อนจะหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นสัมภาระของน้องสาว
"อะไรเยอะแยะนั่น... แล้วไม่ลืมดาบใช่มั้ย?"
"แหมพี่ก็... ผู้หญิงเขาก็ข้าวของเยอะแบบนี้แหละค่ะ! แล้วก็ดาบน่ะ ของสำคัญนะคะ!! จะลืมได้ยังไงกัน..." เนน่าพูดพลางทำแก้มป่อง
"ฮ่ะๆ นั่นสินะ... เอาล่ะ! ไปหาคุณโธมัสกันเถอะ" คุณโธมัสที่ซีซ่าร์พูดถึงนั้นก็คือหัวหน้าหมู่บ้านเซนท์เทลนั่นเอง
"ค่ะ!!"

แกร๊ก

     ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินที่ถูกเซ็ตไว้อย่างดี แว่นตากรอบสีทองที่กระทบกับแสงอาทิตย์นั้นเปล่งประกาย ผ้าคลุมโบกสะบัดอย่างสง่างามเมื่อสายลมพัดผ่าน ข้างๆ เขานั้นมีเด็กสาวผมสีชมพูยาวสยายถึงสะโพกหยักโศกนิดๆ มัดผมด้านหน้า 2 ข้าง และมัดด้านหลังเฉพาะข้างซ้ายด้วยที่รัดผมสีม่วงอ่อนน่ารักกำลังเกาะแขนเขาอย่างสนิทสนม ซีซ่าร์จัดการล็อคประตูบ้าน จากนั้นพวกเขาก็เดินไปตามทางเรื่อยๆ...

"เป็นอะไรไปเนน่า?" ซีซ่าร์ถามเนน่า ดวงตาเรียวสีแดงสดของเขากำลังมองดวงตากลมโตสีน้ำเงินของเธอที่ฉายแววกังวลอย่างเป็นห่วง เธอมองหน้าเขาก่อนจะตอบคำถาม
"เอาตรงๆ ก็กลัวน่ะค่ะ... นี่เราจะต้องไปตามหาคนคนนั้นจริงๆ เหรอ? ถึงเราจะไปทำตามฝันด้วยก็เถอะ... หนูยอมรับนะคะว่าหนูก็โกรธแค้นเขา แต่เขา...ไม่ได้เป็นมนุษย์ หนูก็เลย..." เนน่าตอบด้วยสีหน้าหวาดหวั่นพร้อมกับร่างกายที่สั่นเทาเล็กน้อย เมื่อเห็น
ดังนั้น ซีซ่าร์จึงลูบหัวเนน่าเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ
"ไม่เป็นไรหรอกน่า ถ้าเธอไม่ไหวพี่จะจัดการเอง... อย่าคิดมากเลยนะน้องสาวพี่! เราต้องเข้มแข็งเข้าไว้ เอ้ายิ้ม~" ซีซ่าร์พูดพลางดึงแก้มเนน่าเบาๆ ก่อนจะยิ้มออกมานิดๆ เนน่าดึงมือพี่ชายออกแล้วยิ้มตอบ
"...มันเจ็บนะคะ"
"เอาล่ะ! เตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อมแล้วไปกันเถอะ!!" ซีซ่าร์พูดขึ้น แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรต่อก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินมากระโจนกอดคอเขากับเนน่าเอาไว้

มั่บ!

"อ๊ะ...!!"
"ว้าย!?"
"จะไปไหนกันน่ะ 2 พี่น้อง?" เด็กหนุ่มปริศนาเอ่ยถามแล้วยิ้มให้ 2 พี่น้องที่กำลังตกใจนิดๆ กับการกระทำของเขาเมื่อกี้นี้
"ทำอะไรยะลอว์สัน!? ตกใจหมด!!!" เนน่าโวยวายเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าคนที่มาล็อคคอเธอกับพี่ชายไว้คือเขาคนนี้...

     "ลอว์สัน โซลดาต้า" เด็กหนุ่มกำพร้าอายุ 18 ปี เจ้าของผมสีม่วงซอยสั้นระต้นคอ ดวงตาคมสีแสด ผู้เป็นเพื่อนคนแรกของ 2 พี่น้องหลังจากที่ย้ายเข้ามาที่เซนท์เทล เขาชอบแกล้ง 2 พี่น้องมากๆ เรียกว่าเป็นชีวิตจิตใจเลยก็ว่าได้ จนเนน่ารู้สึกเบื่อกับการกระทำของเขา

"ฮ่ะๆ ยังไม่ชินอีกเหรอ!?" ลอว์สันพูดพลางหัวเราะ
"อยู่ๆ ก็โผล่มาแบบเนี้ย ให้ตายยังไงก็ไม่ชินหรอก..." ซีซ่าร์บ่นเบาๆ เขารู้สึกขันลอว์สันนิดๆ แล้วก็พูดต่อ...
"เพื่อนคนอื่นก็เยอะแยะ ทำไมต้องมาแกล้งเฉพาะฉันกับเนน่าด้วยฮะ?" เมื่อลอว์สันได้ยินดังนั้น เขาจึงตอบด้วยท่าทางกวนๆ ว่า...
"คนอื่นเขาไม่น่าแกล้งเท่าพวกนายไง!! ฮ่าๆ"

"คงไม่ใช่เพราะพวกเราไม่ใช่คนหมู่บ้านนี้โดยกำเนิดหรอกนะ..." เนน่าพูดเบาๆ แต่ทำให้ลอว์สันสีหน้าเปลี่ยนไปทันที
"อ๊ะ... ไม่ใช่นะ!! ไม่ใช่เลยซักนิด!!" เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน จนเนน่าอมยิ้มกับท่าทางของเขา
"ล้อเล่นย่ะ! ฉันเลิกคิดเรื่องนั้นไปตั้งนานแล้ว คนในหมู่บ้านนี้ก็ให้การต้อนรับเราอย่างดี..." เนน่าพูดพลางหัวเราะนิดๆ จนซีซ่าร์และลอว์สันอดที่จะยิ้มตามไม่ได้

"อ้าว? เพิ่งสังเกตแฮะ จะไปไหนกันเหรอ? โห! พกดาบไปด้วยเหรอเนี่ย?" ลอว์สันถามโดยที่เขายังกอดคอ 2 พี่น้องเอาไว้ แต่เปลี่ยนมาเป็นกอดคอแบบหลวมๆ พลางมองไปที่กระเป๋าเดินทางสลับกับดาบของ 2 พี่น้อง
"พวกเราตัดสินใจว่าจะเดินทางไปรอยัลไนท์กันน่ะ..." ซีซ่าร์ตอบ
"ที่ไหนนะ...?" ลอว์สันถามด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่เชื่อเท่าไหร่นัก
"รอยัลไนท์" ซีซ่าร์พูดทวนอีกครั้ง สีหน้าของลอว์สันเปลี่ยนไปนิดหน่อย ก่อนจะพูดต่อ

"...จะไปรอยัลไนท์ทั้งที ทำไมไม่บอกล่วงหน้าหา!?" ลอว์สันพูดด้วยอารมณ์เคืองนิดๆ จนเนน่านึกขึ้นได้ว่า
"จริงด้วย... เธอเองก็อยากเป็นอัศวินนี่นา" เมื่อได้ยินดังนั้นลอว์สันจึงทำหน้าในเชิงที่แทนเป็นคำพูดได้ว่า 'ก็ใช่น่ะสิ...พวกนายลืมเรอะ?'
"โทษทีๆ พวกเราลืมไปเลยว่านายเคยบอกไว้ว่าจะไปด้วย ฮ่ะๆๆ..." ซีซ่าร์หัวเราะแห้งๆ พลางก้มหัวให้ลอว์สันนิดๆ เป็นเชิงขอโทษ
"ช่างเหอะๆ อย่าเพิ่งรีบไปแล้วกัน รอฉันก่อนล่ะ!!!" ลอว์สันพูดพลางหันหลังกลับแล้วออกวิ่งไปยังบ้านของตนที่อยู่แถวๆ ท้ายหมู่บ้านเพื่อเก็บสัมภาระ
"จ้าๆ งั้นไปเจอกันที่บ้านโรสแมรี่นะ~~~" เนน่าตะโกนไล่หลังลอว์สัน เขาไม่ตอบแต่โบกมือกลับมาเป็นเชิงรับรู้
"ไปกันเถอะค่ะ!" เนน่าเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงที่ดูสดใส คงเพราะมี "เพื่อนร่วมทาง" ไปด้วยกระมัง?
"อื้ม!" ซีซ่าร์ตอบรับในลำคอพลางเดินตามเนน่าที่เดินนำไปก่อนหน้านี้แล้ว...

------------------------------------------------------------------

ณ บ้านของโรสแมรี่

"โอย... กว่าจะหลุดออกมาได้" เนน่าพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย เนื่องจากต้องฝ่ากองทัพคนในหมู่บ้านมาที่นี่
"ดู...ทุกคนจะสนใจพวกเรากันมากเลยนะ" ซีซ่าร์พูดพร้อมกับหอบหายใจเบาๆ
'เหอ เหอ... พี่คะ... พี่ไม่รู้เลยเหรอว่าตัวเองป๊อบในหมู่สาวๆ วัยรุ่นในหมู่บ้านแค่ไหนน่ะ...?' เนน่าคิดพลางลอบมองหน้าพี่ชายที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเกี่ยวกับความป๊อบปูล่าร์ของตนบ้างเลยด้วยรอยยิ้ม
"เอาล่ะ!"

ก๊อก ก๊อก

"มีใครอยู่มั้ยครับ~?" ซีซ่าร์ลงมือเคาะประตูเบาๆ พลางเรียกคนในบ้านไปด้วย
"อ๊ะ! ค่า~ รอซักครู่นะคะ~" เสียงหวานใสอันแสนคุ้นหูของ 2 พี่น้องดีตอบกลับมา ก่อนที่จะเปิดประตูให้ 2 พี่น้อง
"มาแล้วค่ะ~!!"

แกร๊ก

     ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับเด็กสาวตัวเล็กน่ารัก ผมสีส้มสดใสยาวสยายถึงสะโพกที่ถูกถักเป็นเปียด้านหน้า 2 ข้าง และเปียเล็กๆ ด้านหลัง สวมที่คาดผมมีระบายน่ารัก ดวงตากลมโตสีเขียว ใช่แล้ว... เธอคือ "โรสแมรี่ มิเรอร์" สาวน้อยน่ารักอายุ 16 ปี ลูกสาวคนเดียวของหัวหน้าหมู่บ้านผู้สุภาพเรียบร้อยกับทุกๆ คนในหมู่บ้าน เธอจึงเป็นที่รักของทุกคน...

"อ้าว? คุณซีซ่าร์ คุณเนน่า มีอะไรเหรอคะ?" โรสแมรี่เอ่ยถามแล้วยิ้มอย่างน่ารัก
"พวกเรามีเรื่องจะแจ้งให้คุณโธมัสทราบน่ะ ท่านอยู่มั้ย? โรส..." ซีซ่าร์ถามถึงผู้ที่เขาและเนน่าต้องการพบ
"คุณพ่อ? ท่านไปประชุมที่ฟาร์เรนตั้งแต่เช้ามืดแล้วล่ะค่ะ อ๊ะ! พูดถึงก็มาพอดีเลย"

"โอ๊ะ? ซีซ่าร์ เนน่า จะไปไหนกันเหรอ?" โธมัสเอ่ยถามผู้มาเยือนทั้ง 2 โรสแมรี่เองก็เอียงคอเป็นเชิงถามเช่นกัน 2 พี่น้องมองหน้าแล้วยิ้มให้กัน ก่อนที่ซีซ่าร์จะเป็นคนบอกทั้ง 2 คน
"พวกเราตั้งใจจะออกเดินทางกันน่ะครับ ลอว์สันเองก็จะไปด้วยเหมือนกัน..."
"เอ๋~!?" มีเสียงปริศนาหลายเสียงดังขึ้นประสานกันจนแทบทำให้หูแตกได้เลย...

"โอ๊ย! ยังจะตามมากันอีกเหรอ!?" เนน่าเริ่มโวยวายจนซีซ่าร์ต้องเข้ามาห้าม
"ใจเย็นๆ เนน่า..."

"นอกจากคุณซีซ่าร์แล้ว คุณลอว์สันก็จะไปด้วยหรือคะ!?" เด็กสาวๆ ทั้งหลายในเซนท์เทลต่างถามเป็นเสียงเดียวกันถึงเด็กหนุ่มที่ป๊อบที่สุดในหมู่บ้านทั้ง 2 คน ตอนนี้ซีซ่าร์และเนน่าอยู่ในวงล้อมของคนในหมู่บ้านซะแล้ว...
"จะไปกันจริงๆ หรือคะ?" "อิริน่า" 1 ในเด็กสาวที่ปลื้มซีซ่าร์เอ่ยถามพร้อมกับกุมมือของซีซ่าร์เอาไว้
"อะ...เอ่อ" ซีซ่าร์เริ่มหน้าขึ้นสีระเรื่อ ทำอะไรไม่ถูก เพราะนอกจากน้องสาวกับเพื่อนสนิทอีก 2 คนแล้ว เขาไม่เคยสุงสิงกับผู้หญิงคนไหนเลย

"ฮะแฮ่ม ฉันก็ไปด้วยนะยะ!!!" เนน่าที่เริ่มหงุดหงิดนิดๆ เดินมาแยกซีซ่าร์กับอิริน่าออกจากกัน เธอไม่ชอบเอาซะเลย เวลาที่มีผู้หญิงมาเกาะแกะพี่ชายของเธอ เพราะเหตุนี้เธอจึงกีดกันผู้หญิงที่เข้ามาเกาะแกะซีซ่าร์ทุกคน อ้อ! ยกเว้นโรสแมรี่กับอีกคนนึงนะ...
"ข...ขอโทษจ้ะ... เนน่า" อิริน่าเดินถอยหลังเมื่อเห็นสายตาของเนน่าที่มองมายังเธอ สาวคนอื่นๆ ที่คิดจะเข้าใกล้ซีซ่าร์รีบถอยหลังอย่างรวดเร็วด้วยความหวาดหวั่น

"อ...เอ่อ แล้วตกลงพวกคุณเนน่าจะไปกันจริงๆ เหรอครับ?" "โรเบิร์ต" 1 ในเด็กหนุ่มที่ปลื้มเนน่าเอ่ยถามอย่างรู้สึกหวั่นๆ ถึงเขาจะรู้ว่าซีซ่าร์เป็นคนที่ไม่หวงน้องสาว แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะจีบเธออยู่ดี... ยิ่งเห็นสายตาของเนน่าตอนนี้ เขาก็ยิ่งไม่กล้าเข้าไปใหญ่
"อื้ม..." ซีซ่าร์ครางในลำคอเบาๆ แต่นั่นทำให้พวกเด็กวัยรุ่นที่ปลื้ม 2 พี่น้องรู้สึกช็อคไปตามๆ กัน
"โธ่...คุณเนน่าของฉัน" "เอ็ด" หัวโจกประจำหมู่บ้านและ 1 ในเด็กหนุ่มที่ปลื้มเนน่าพึมพำออกมาอย่างปวดร้าว
"เดี๋ยวๆ ฉันไปเป็นของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ยะ!?" เนน่าพูดอย่างเอือมระอา เธอไม่ค่อยเข้าใจเลยว่าทำไมนิสัยแบบเธอถึงป๊อบได้...
"...คิดดีแล้วใช่มั้ย?" โธมัสเอ่ยถาม 2 พี่น้องพลางยิ้มบางๆ ทั้งสองยิ้มให้กัน ก่อนที่จะตอบรับเป็นเสียงเดียวกัน

"แน่นอนครับ!!! / ค่ะ!!!"

"ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีแล้วล่ะ... เออนี่ ถ้าฉันจะฝากให้โรสไปด้วยจะได้มั้ย?" โธมัสกล่าวยิ้มๆ แต่ทำให้คนที่ถูกกล่าวถึงสะดุ้งตกใจ
"เอ๋? คุณพ่อ..." โรสแมรี่พูดอย่างรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก
"ให้โรสไปด้วยดีกว่านะ เผื่อพวกเธอบาดเจ็บกันโรสจะได้ช่วยรักษาให้ได้... ลูกเรียนพยาบาลอยู่ไม่ใช่เหรอ?" โธมัสหันไปถามลูกสาวคนเดียวที่กำลังจับต้นชนปลายไม่ถูก

"ม...มันก็ใช่ล่ะค่ะ แต่มันปุบปับเกินไป หนู..." น้ำเสียงและท่าทางของโรสแมรี่บ่งบอกว่าเธอ "กลัว"
"ลูกคงไม่อยากแยกกับเพื่อนสนิทใช่มั้ย?" โธมัสมองหน้าลูกสาวแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน

"ยะฮู้~ว!!! มาแล้ว~!!!" ลอว์สันที่หายหน้าหายตาไปนานตะโกนขึ้นมาพร้อมกับโบกมือ
"คุณลอว์สันมาแล้ว... งั้นเขาก็จะไปกันแล้วสิ~" "ลิลลี่" 1 ในเด็กสาวที่ปลื้มลอว์สันพึมพำด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะร้องไห้
"เฮ่อ ช้าจังนะยะ... อ๊ะ" เนน่าชะงักไป เมื่อเห็นเด็กสาวคนนึงที่เดินมากับลอว์สัน
"คลอเดีย..."

     "คลอเดีย ชูการ์เบอร์รี่" สาวสวยอายุ 17 ปี เจ้าของเรือนผมสีทองเป็นลอนสวยยาวถึงกลางหลังซึ่งถูกรวบเป็นหางม้า ผมด้านหน้าของเธอตวัดขึ้นเฉพาะด้านซ้าย ดวงตากลมสีม่วงกำลังฉายแววลำบากใจออกมาบางๆ

"นี่ล่ะ เหตุผลที่มาช้า..." ลอว์สันใช้หางตามองคลอเดียแล้วยิ้มบางๆ
"ฉัน...ไปด้วย" คลอเดียพูดอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นัก

"ว่าไงโรส? เพื่อนสนิทลูกทุกคนไปกันหมดเลยนะ" โธมัสคะยั้นคะยอโรสแมรี่ เขาต้องการให้เธอไปหา "ประสบการณ์" มากกว่าให้อยู่บ้านเฉยๆ และอยากให้ลูกสาวคอยสนับสนุนเพื่อนๆ ด้วย
"...ค่ะ!!!" โรสแมรี่ตอบตกลง เธอเองก็ต้องการที่จะหาประสบการณ์บวกกับอยากสนับสนุนความฝันของเพื่อนๆ อยู่แล้ว
"รอซักครู่นะคะ" เธอเอ่ยก่อนที่จะกลับเข้าบ้านเพื่อจัดเตรียมสัมภาระ

"จะไปกันจริงๆ เหรอ...?" ทุกคนในหมู่บ้านถามเป็นเสียงเดียวกัน
"ครับ... พวกเราตัดสินใจแล้ว" ซีซ่าร์ตอบ
"อย่าลืมกลับมาเยี่ยมบ้างนะ"
"ครับ แน่นอน"

"นี่ลอว์สัน เธอทำยังไงถึงพาคลอเดียมาด้วยได้น่ะ? ใครๆ ก็รู้ว่าคลอเดียมีอคติกับอัศวินนะ..." เนน่ากระซิบถามอย่างรู้สึกสงสัย
"รอโรสก่อนนะ... เดี๋ยวคลอเดียจะเป็นคนบอกเอง" ลอว์สันกระซิบตอบ
"อืมๆ"

5 นาทีต่อมา

"เอาล่ะ ขอให้โชคดีนะ ทั้ง 5 คน~" โธมัสและทุกคนในหมู่บ้านกล่าวอำลาทั้ง 5 คนด้วยรอยยิ้มแจ่มใส ยกเว้นพวกหนุ่มสาววัยรุ่นที่ปลื้มทั้ง 5 คนที่ยืนส่งทั้ง 5 ด้วยสีหน้าปวดร้าว
"อย่าลืมพวกฉันนะค้~า คุณลอว์สัน~!! คุณซีซ่าร์~!!" ลอว์สันหัวเราะเบาๆ ก่อนจะโบกมือให้เหล่าเด็กสาวที่ปลื้มเขาและซีซ่าร์ ซีซ่าร์ก็อดหัวเราะไม่ได้เช่นกัน
"ต้องกลับมากันด้วยนะคร้า~บ" เนน่าทำหน้าเอือมระอาก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อยพร้อมกับโบกมือลา โรสแมรี่หัวเราะเบาๆ ก่อนจะโบกมือลาเช่นกัน ส่วนคลอเดียถอนหายใจเบาๆ แล้วทั้งสามก็เดินตามซีซ่าร์และลอว์สันที่เดินนำไปก่อนแล้วไป...

     เอาล่ะ... ทั้ง 5 คนเริ่มการเดินทางเพื่อมุ่งเป็นอัศวินแล้ว พวกเขาจะเป็นยังไงต่อไป และทำไมคลอเดียถึงได้ร่วมเดินทางไปด้วยกันนะ?

End Chapter

To be continued...

 

Edited by Jeedrid
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

รู้สึกว่าตัวละครหลักทุกคนจะหน้าตาดีมากๆเลยแฮะ ป็อปด้วย น

ดูเป็นตอนที่อบอุ่นวุ่นวายดี ว่าแต่ทำไมคลอเดียถึงไปด้วยนะ ต้องรอตอนต่อไปแล้วสิ 'w'

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 4 weeks later...

มาอัพแล้วค่ะ :pika01:หลังจากดองไปนานโคตร... ขอฝากด้วยเช่นเคยค่ะ อาจจะมีข้อผิดพลาดบ้างนะคะ น ;w;

Spoiler

The 2nd Chapter - เด็กหนุ่มปริศนา

"...พวกนายคงสงสัยใช่มั้ยว่าทำไมฉันถึงออกเดินทางมาด้วย...?" คลอเดียที่เดินนำหน้าทุกคนเอ่ยขึ้นในขณะที่กำลังออกเดินทาง
"อ...อือ จะว่าสงสัยก็สงสัยอยู่"
"กำลังจะเล่าให้ฟังนี่ล่ะ..."

20 นาทีก่อน ณ บ้านของคลอเดีย

     ในขณะที่คลอเดียกำลังนั่งคุยอยู่กับ "มาเรีย" แม่ของเธอนั้น ก็ได้มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ

ก๊อก ก๊อก

"ใครกันนะ? คลอเดียไปเปิดประตูทีสิจ๊ะ" มาเรียบอก
"ค่ะแม่..." คลอเดียขานรับพร้อมกับเดินไปเปิดประตู

แกร๊ก

"อ๊ะ นาย..." คลอเดียอุทานออกมาเมื่อพบว่าคนที่มาเคาะประตูคือเด็กหนุ่มเพื่อนสนิทที่อยู่ข้างๆ บ้านเธอนั่นเอง
"มีอะไรเหรอลอว์สัน?" เธอถาม พลันสายตาก็เหลือบลงไปเห็นสัมภาระของลอว์สันเข้าจึงถามต่อ
"จะไปไหน?"
"ฉัน...ว่าจะออกเดินทางไปรอยัลไนท์กับพวกซีซ่าร์น่ะ มาบอกเธอไว้ เผื่อ...เธอไม่เจอพวกเราแล้วจะเป็นห่วง" ลอว์สันพูดพลางยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก
"รอยัล...ไนท์?" คลอเดียทวนชื่อสถานที่ที่เพื่อนๆ เธอจะเดินทางไปอย่างรู้สึกไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก

"อ้าวเธอ? ลอว์สันนี่เอง เข้ามาข้างในก่อนสิจ๊ะ" มาเรียเอ่ยชวนเมื่อเห็นว่าเป็นลอว์สัน เพื่อนสนิทของลูกสาวเธอ
"อะ...ขอบคุณครับ" ลอว์สันกล่าวขอบคุณก่อนที่จะเดินเข้ามาภายในบ้านของคลอเดีย เธอลอบถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่จะปิดประตูแล้วเดินตามเขาไปหามาเรีย...

"จะไปไหนเหรอจ๊ะลอว์สัน? คงไม่ใช่ไปวันเดียวแล้วกลับสิ..." มาเรียเอ่ยขึ้นยิ้มๆ พลางมองสัมภาระสลับกับลอว์สัน
"ครับ! ผมจะไปเป็นอัศวินที่รอยัลไนท์น่ะ!!" ลอว์สันพูดพลางฉีกยิ้มกว้างให้มาเรีย มาเรียหัวเราะนิดๆ ส่วนคลอเดียทำหน้าเอือมๆ อย่างไม่ค่อยพอใจซักเท่าไหร่นัก
"ถ้างั้น... ฉันฝากคลอเดียไปด้วยนะจ๊ะ" สิ้นเสียงของมาเรีย คลอเดียก็รีบแย้งขึ้นทันที
"ไม่เอาหรอกค่ะ! หนูไม่ไปหรอก หนูไม่ชอบอัศวิน แม่ก็รู้นี่นา!!!" เธอตะโกนออกมาดังมากจนลอว์สันสะดุ้งนิดๆ
"คลอเดีย... ลูกเองก็น่าจะรู้ไม่ใช่เหรอ เหตุผลที่แม่ต้องการให้ลูกไปรอยัลไนท์น่ะ..." มาเรียพูดออกมาเบาๆ "เหตุผล" ที่เธอต้องการให้ลูกสาวไปรอยัลไนท์ก็มีเพียงเหตุผลเดียวเท่านั้น...
"..." ลอว์สันเองก็รู้ถึงเหตุผลนั้นของมาเรีย เขาจึงนั่งเงียบไม่พูดอะไร
"...เขาคนนั้นจะเป็นยังไงก็เรื่องของเขาสิ" คลอเดียพึมพำในลำคอเบาๆ เหตุที่เธอไม่ชอบอัศวินก็เพราะ "เขาคนนั้น" นั่นเอง

"ขอร้องล่ะนะ คลอเดีย ไปพา "เขา" กลับมาที..." มาเรียยิ้มบางๆ พลางมองลูกสาวด้วยสายตาที่อ่อนโยน จนคลอเดียอ่อนใจ
"...ก็ได้ค่ะ เพราะแม่ขอร้องหรอกนะ ไม่ใช่เพราะเขา..." คลอเดียพูดเบาๆ พลางเดินเข้าไปในห้องเพื่อเก็บสัมภาระ แต่จะมีใครรู้บ้างว่าเธอ...ลำบากใจแค่ไหน

"...คลอเดียน่าจะยังโกรธอยู่น่ะครับ" ลอว์สันพูดขึ้นเบาๆ
"ฉันเชื่อว่าซักวันคลอเดียจะยกโทษให้เขาจ้ะ..." มาเรียพูดพลางยิ้มบางๆ ให้ลอว์สัน เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพูดว่า...
"นั่นสิครับ! ผมก็เชื่ออย่างนั้นนะ"

"ลอว์สัน... ฉันฝากลูกสาวฉันด้วยนะ ดูแลให้ดีล่ะ!" อยู่ๆ มาเรียก็พูดในสิ่งที่ลอว์สันคาดไม่ถึงขึ้นมา ทำให้เขาหน้าแดงระเรื่อ
"อะ... ค...ครับ!!" ลอว์สันตอบรับอย่างตะกุกตะกัก มาเรียหัวเราะเบาๆ ใบหน้าแดงระเรื่อของเขาก็เลยยิ่งแดงขึ้นไปอีก
"โธ่ อย่าแซวผมสิครับ~~~" ลอว์สันโวยวายออกมาเบาๆ เมื่อมาเรียแซวเขา
"แหมๆ เธอนี่ดูออกง่ายมากเลยนะจ๊ะลอว์สัน..." มาเรียพูดก่อนจะส่งยิ้มมีเลศนัยให้กับเขา
"...คนที่ดูไม่ออกก็คงมีแค่คลอเดียนั่นแหละครับ..." ลอว์สันพูดเบาๆ พลางก้มหน้าอย่างรู้สึกเศร้าเล็กน้อย
"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เดี๋ยวเด็กคนนั้นก็รู้เองแหละ พยายามเข้านะจ๊ะ!!!" มาเรียพูดให้กำลังใจเขาอย่างอ่อนโยน ลอว์สันหัวเราะก่อนจะพยักหน้าให้เธอ ทั้ง 2 นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ จนคลอเดียจัดแจงข้าวของเสร็จเรียบร้อย ด้วยการที่เธอไม่ได้ยินบทสนทนาของมา
เรียและลอว์สัน เธอจึงคาใจในรอยยิ้มแปลกๆ ที่มาเรียส่งให้เธอก่อนจะออกเดินทาง แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไร...

------------------------------------------------------------------

"...ก็อย่างนี้แหละ"
"เพราะคุณมาเรียขอร้องนี่เอง..."
"ฉันไม่อยากจะขัดแม่น่ะ ถึงจะไม่พอใจก็เถอะ...!" คลอเดียพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูหงุดหงิดนิดๆ
"..."
"...เป็นอะไรไปน่ะเนน่า?" ลอว์สันเห็นเนน่าลอบมองคลอเดียอยู่เงียบๆ เลยกระซิบถามเบาๆ
"คลอเดียยังไม่หายโกรธคุณคลาร์คเหรอ?" เนน่าไม่ตอบคำถามของลอว์สัน แต่ถามเขากลับแทน
"...เนน่า ลองคิดดูนะ ถ้าพ่อของเธอหายตัวไปโดยไม่บอกไม่กล่าวเธอจะรู้สึกยังไง?" ลอว์สันทำสีหน้าเคร่งขรึมแบบที่เขาไม่ค่อยทำออกมาก่อนจะพูดเบาๆ
"...ฉันก็ไม่ค่อยรู้รายละเอียดเท่าไหร่หรอกนะ แต่ฉันคิดว่าคุณคลาร์คไม่ใช่คนที่จะทิ้งครอบครัวเพื่อหน้าที่การงานหรอก..." เนน่าพูดเบาๆ เธอไม่เชื่อหรอกว่า "เขาคนนั้น" หรือก็คือคลาร์ค ชื่อจริง "คลาร์ค ชูการ์เบอร์รี่" จะทอดทิ้งครอบครัวได้...
"...อืม ฉันก็ไม่เชื่อหรอก ดูเหมือนว่าคุณมาเรียก็ไม่เชื่อเหมือนกันนะ..."
"ฉันคิดว่า เขาคงมีเหตุผลที่ไม่กลับมา..." ซีซ่าร์กระซิบเสริม คลาร์คไม่กลับหมู่บ้านตั้งแต่วันที่ช่วยเขากับเนน่าไว้ ทุกคนในหมู่บ้านเป็นห่วงมาก แต่ว่าไม่มีใครสามารถติดต่อเขาได้เลยแม้แต่คนเดียว...
"...เอาน่า!!! เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ เดี๋ยวไปรอยัลไนท์ก็ได้เจอเขาเองแหละ" ลอว์สันปรับบรรยากาศที่ตึงเครียดให้กลับมาดูมีชีวิตชีวาอีกครั้ง 2 พี่น้องมองหน้ากันแล้วยิ้มออกมาก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

"คนที่เครียดเรื่องนี้ยิ่งกว่าใครมันก็เธอไม่ใช่รึไง?" เนน่าพูดแซวลอว์สันพลางยิ้มอย่างมีเลศนัย
"อะ...อะไรเล่าปัดโธ่!!" ลอว์สันหน้าแดงก่อนจะวิ่งไปขนาบข้างคลอเดียที่เดินนำหน้า
"ชัดเจนจริงๆ... ฮะๆ" ซีซ่าร์หัวเราะเบาๆ ให้กับความรู้สึกที่ค่อนข้างเปิดเผยของลอว์สันก่อนจะเดินตามไป

"เอ่อ..." เสียงๆ หนึ่งเอ่ยขึ้นเบาๆ หลังจากเดินมาได้ไม่นานนัก
"อะไรเหรอโรส?" ซีซ่าร์ถามพลางก้มหน้ามองโรสแมรี่ไปด้วย
"ใช้เวลาเดินทางนานมั้ยคะ?"

"อืม...ไม่รู้สิ ดูจากแผนที่แล้ว... ซักอาทิตย์นึงได้มั้ง?" ซีซ่าร์ตอบโดยที่สายตายังคงจับจ้องที่แผนที่
"เออนี่! วันนี้วันที่เท่าไหร่เนี่ย?" ลอว์สันถาม
"20 สิงหา เพิ่งผ่านวันเกิดพี่ซีซ่าร์มาได้ 3 วันเอง" เนน่าตอบ
"การเดินทางนี่คงจะเป็นของขวัญวันเกิดย้อนหลังที่นายให้ตัวเองสินะซีซ่าร์?" คลอเดียพูดก่อนจะหันหน้ามาหาซีซ่าร์แล้วยิ้มบางๆ ให้เขา
"..." ลอว์สันหันหน้ามาหาซีซ่าร์บ้างก่อนจะส่งยิ้มทะมึนให้เขา
"อ่า... จะว่างั้นก็ได้นะ" ซีซ่าร์ยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะตอบคำถาม
"???" คลอเดียกับโรสแมรี่มองหน้า 2 หนุ่มสลับกันไปมาอย่างงงๆ ส่วนเนน่าหัวเราะออกมาเบาๆ

"อ๊ะ! เดินไปอีกหน่อยก็จะถึงฟาร์เรนแล้วค่ะ" โรสแมรี่พูดพลางชี้ไปข้างหน้า เธอเคยตามพ่อมาที่นี่บ่อยๆ จึงรู้จักที่นี่ค่อนข้างดี แต่นอกจากฟาร์เรนแล้ว เธอก็ไม่เคยไปที่ไหนเลย
"รีบหน่อยก็ดีนะ ถ้ามืดแล้วจะลำบาก" เนน่าพูดขึ้นพลางวิ่งนำหน้าทุกคนไป
"ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้เนน่า เดี๋ยวก็หกล้มหรอก!!!" ซีซ่าร์ตะโกนไล่หลังเนน่า แต่เขาก็วิ่งตามเธอไปติดๆ น่ะนะ...
"ฮะๆๆ" 3 คนที่เหลือหัวเราะออกมาพร้อมๆ กัน ก่อนที่จะวิ่งตาม 2 พี่น้องไป คลอเดียเริ่มอ่อนลงจนลอว์สันลอบยิ้มออกมาอย่างโล่งใจโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น

กึก!

"ว้าย!!!" ด้วยความที่ไม่ทันระวัง ทำให้เนน่าสะดุดอะไรบางอย่างจนเกือบที่จะล้มหน้าทิ่ม ถ้าหาก...

มั่บ!

"เห็นมั้ยเล่า บอกแล้วไม่ฟัง..." ซีซ่าร์ไม่ดึงข้อมือเธอไว้ซะก่อน
"ข...ขอบคุณค่ะ" เนน่าแลบลิ้นเป็นเชิงอายๆ ให้ซีซ่าร์ ก่อนจะก้มลงมองอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอสะดุด
"สะพานนี่เอง"
"ข้าม...สะพานนี้ไป...ก็จะถึงฟาร์เรนแล้วค่ะ" โรสแมรี่พูดพลางหอบหายใจเบาๆ
"ไหวมั้ยโรส?"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อยเท่านั้นเอง..."

"ไปกันเถอะ ไปนั่งพักที่ฟาร์เรนก่อนแล้วกัน" เนน่าเสนอ ทุกคนพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย ทั้ง 5 จึงเดินข้ามสะพานไป...

ณ หมู่บ้านฟาร์เรน

"โห..." ลอว์สันอุทานออกมาเบาๆ เมื่อก้าวเท้าเข้ามาในหมู่บ้านแห่งนี้แล้ว หมู่บ้านแห่งนี้ดูเจริญกว่าที่เซนท์เทลมาก ผู้คนก็พลุกพล่านไม่ต่างไปจากในเมืองเลย
"ฟาร์เรนเป็นหมู่บ้านที่อยู่ติดกับเมืองใหญ่อย่างซิลเวอร์ไซน์ก็เลยเจริญกว่าเซนท์เทลน่ะค่ะ..." โรสแมรี่พูดเป็นเชิงอธิบายให้ทุกคนฟัง
"อื้อ เจริญสุดๆ ไปเลยล่ะ!!" เนน่าพูดพลางทำตาเป็นประกาย เธอไม่เคยเห็นหมู่บ้านไหนคล้ายเมืองเท่าที่นี่เลย
"หืม?" คลอเดียครางในลำคอเบาๆ สายตาของเธอกำลังจับจ้องอยู่กับกลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง 4 คนที่เหลือมองหน้าเธอ ก่อนที่จะหันไปมองในสิ่งที่เธอกำลังมอง
"นั่น...ทหารนี่?" ซีซ่าร์พูดขึ้นเบาๆ อย่างรู้สึกสงสัยเล็กน้อย ทำไมทหารถึงอยู่ที่นี่กันนะ?

"เหมือนพวกเขา...กำลังตามหาใครอยู่นะ?" ลอว์สันพูดขึ้น ก็อย่างที่เขาว่า ทหารกลุ่มนั้นกำลังตามหาคนอยู่จริงๆ
"ช่างพวกเขาเถอะ ไปหาที่พักกันดีกว่านะ" เนน่าเสนอ ตอนนี้เองก็เป็นเวลาเย็นแล้ว หากไม่รีบอาจจะไม่มีที่พักก็ได้
"อ๊ะ ค่ะ! ที่ฟาร์เรนนี่มีที่พักสำหรับนักท่องเที่ยวเหมือนกันนะคะ รู้สึกจะอยู่บริเวณนั้น..." โรสแมรี่พูดพลางชี้ไปทางฝั่งซ้ายของหมู่บ้าน
"ไปกันเถอะ..."
"อืม..." ซีซ่าร์เหลือบตามองทหารครู่นึงก่อนที่จะเดินตามเพื่อนๆ และน้องสาวไป เมื่อพวกเขาหันกลับมาอีกทีก็เห็นว่าพวกทหารได้เดินทางออกไปจากฟาร์เรนแล้ว

"จะว่าไปก็อยากรู้เหมือนกันนะว่าทหารมาตามหาใครที่นี่?" ลอว์สันพูดขึ้นเมื่อเดินมาได้ซักพัก
"คงจะเป็นคนสำคัญล่ะมั้ง เล่นยกโขยงมาซะขนาดนั้น..." คลอเดียพูดเป็นเชิงบ่น
"ที่กลับไปนี่คงไม่เจอสินะคะ" โรสแมรี่พูด
"ก็คงงั้น..." เนน่าพูดพลางหันหน้ามามองทั้ง 4 ที่เดินตามหลังเธอ
"เนน่า ระวัง!" ซีซ่าร์พูดขึ้นเมื่อเห็นเด็กหนุ่มสวมผ้าคลุมคนหนึ่งกำลังทำท่าล่อกแล่กกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาทางที่พวกเขาอยู่...

พลั่ก!

"ว้าย!!!" "หวา!!!" เด็กหนุ่มคนนั้นชนกับเนน่าเข้าอย่างจัง จนทำให้ทั้งเนน่าและเขาเซจนเกือบล้ม
"นี่เธอ!!!" ด้วยความตกใจ เนน่าจึงเผลอตะโกนใส่เด็กหนุ่มคนนั้น เขาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะโค้งให้เธอนับครั้งไม่ถ้วน
"ข...ขออภัยเป็นอย่างสูงครับ ข้ามิได้ตั้งใจ โปรดอภัยให้ข้าด้วยนะครับ!!!!!" คำพูดของเขาทำให้ทั้ง 5 คนประหลาดใจมาก
"ข้า...เหรอ?" เนน่าพูดทวนซ้ำอีกครั้งอย่างรู้สึกสงสัย ทำไมเด็กคนนี้ใช้คำพูดแปลกๆ?
"ต...ตายล่ะ เผลอติดนิสัย" เด็กหนุ่มพึมพำกับตัวเอง ก่อนที่จะเปลี่ยนคำพูดใหม่...

"ข...เอ๊ย ผมขอโทษนะครับที่มัวแต่มองซ้ายมองขวา ไม่มองทางข้างหน้าจนเดินชนคุณ... ขอโทษจริงๆ ครับ" เด็กหนุ่มโค้งให้เนน่าอีกครั้ง เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาเห็นหน้าเธอได้ชะงักเล็กน้อย
'...น่ารักจัง'
"อ่าคือ...ไม่เป็นไรจ้ะ ฉันแค่ตกใจเฉยๆ"
"มารยาทดีจังแฮะ" คลอเดียกระซิบเบาๆ
"อือ...นั่นสิ" ลอว์สันกระซิบตอบ
"..." ซีซ่าร์มองเด็กหนุ่มอย่างพิจารณา ก่อนที่จะพูดขึ้น
"พระอาทิตย์จะตกดินแล้วนะ..."

"เอ๊ะ? เหรอครับเนี่ย?" เด็กหนุ่มรีบเงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้าจนผ้าคลุมที่สวมศีรษะหลุดลงมา ทำให้ทั้ง 5 ได้เห็นหน้าของเขาชัดๆ ดวงตากลมสีแดงสด และผมสีเงินยาวประบ่านั้นเป็นประกายยามต้องแสงอาทิตย์ยามเย็น ส่วนอายุก็น่าจะพอๆ กับเนน่าและโรสแมรี่
"อ๊ะ..." เด็กหนุ่มรีบดึงผ้าคลุมสวมศีรษะอีกครั้งอย่างรีบร้อน พวกซีซ่าร์มองการกระทำของเขาอย่างรู้สึกสงสัย
"..." เนน่ามองหน้าเด็กหนุ่มเหมือนต้องมนตร์ ใบหน้าแฝงความกังวลนิดๆ นั้นดูดีอย่างน่าประหลาด เธอมองเขาจนเขารู้ตัว เธอจึงรีบเบือนหน้าหนี
"เอ่อคือ... ผมชื่อ "เซดริค เรดฟิลด์" อายุ 14 ย่าง 15 ครับ ถ้ามีอะไรให้ผมไถ่โทษล่ะก็ ผมจะทำทุกอย่างเลย ขอโทษจริงๆ นะครับ..." เซดริคบอกชื่อจริงพร้อมกับกล่าวขอโทษอีกครั้ง
'...อ๊ะโธ่! เผลอบอกชื่อจริงไปซะแล้วอ้า~!!! มีใครรู้มั้ยเนี่ย...' เซดริคโวยวายอยู่ภายในใจโดยที่ยังปั้นสีหน้ายิ้มอยู่
"เซดริค เรดฟิลด์..." ซีซ่าร์ทวนชื่อ-นามสกุลของเซดริคอย่างไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไหร่...
"ทำไมเหรอ?" ลอว์สันถาม
"...เปล่า" ซีซ่าร์หรี่ตาลงก่อนจะพิจารณาเซดริคอีกครั้ง
'ไม่จริงน่า...'

"คุณเป็นคนหมู่บ้านนี้รึเปล่าคะ?" โรสแมรี่ถาม
"เปล่าหรอกครับ... ผมมาจากที่อื่นน่ะ" เซดริคตอบ
"ไม่มีเพื่อนล่ะสินะ? งั้นไปกับพวกเราสิ" ลอว์สันเอ่ยชวน เซดริคสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะตอบคำถาม
"ข...ขอบคุณนะครับ เอ่อแต่ว่า..จะดีเหรอครับ?"
"...ไปด้วยกันเถอะ" ซีซ่าร์พูดพลางมองหน้าเซดริคด้วยสีหน้าที่ไม่อาจอธิบายได้โดยที่ทุกคนไม่ทันสังเกตเห็น
"อ่า...ครับ" เซดริคตอบรับเบาๆ
'ไปกับพวกเขาด้วยแล้วกัน ถ้าไปกับพวกเขาอาจจะได้รู้จักกับเธอมากขึ้นก็ได้... แล้วก็เหมือนจะไม่มีใครรู้เรื่องเราด้วย...' เขาคิดพลางยิ้มออกมาบางๆ เมื่อนึกว่าจะได้รู้จักเนน่ามากขึ้น และรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยเมื่อคิดว่าไม่มีใครรู้จักเขา

"อ๊ะ! ฉันชื่อลอว์สันนะ ลอว์สัน โซลดาต้า อายุ 18!!"
"ฉันคลอเดีย ชูการ์เบอร์รี่ อายุ 17 จ้ะ..."
"ฉันชื่อโรสแมรี่ มิเรอร์ อายุ 16 ปีค่ะ เรียกฉันว่าโรสก็ได้... ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ขอฝากตัวด้วยนะคะ"
"เนน่า ไลธ์ไทเกอร์ อายุ 16 ส่วนพี่ชายใส่แว่นคนนี้เป็นพี่ชายของฉัน..."
"...ซีซ่าร์ ไลธ์ไทเกอร์ อายุ 18 ฝากตัวด้วย..."
"อ่า ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ ฝากตัวด้วยนะครับทุกคน..."

"เอาล่ะ! หาที่พักกันเถอะ~~~" ลอว์สันเสนอ
"ฉันค่อนข้างรู้จักที่นี่ดี เดี๋ยวฉันหาให้เองนะคะ" โรสแมรี่พูดอย่างสดใสก่อนจะออกเดินนำหน้าหาที่พัก
"ฝากด้วยนะโรส"

"ที่นี่ล่ะค่ะ"
"ฮู่ว~ ได้พักซะที!" เนน่าพูดพลางเดินเข้าไปในบ้านพัก
"..." ซีซ่าร์เดินตามหลังเนน่าเข้าไปในบ้านพัก เขาลอบมองเซดริคด้วยหางตาพลางคิดในใจอย่างไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก
'...ไม่จริงหรอก อาจจะบังเอิญก็ได้'
"..." เซดริคสังเกตเห็นสายตาของซีซ่าร์ได้สะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะคิดในใจอย่างรู้สึกกังวล
'ผู้ชายคนนี้ท่าทางอันตรายแฮะ... เขาต้องรู้แน่ๆ ต้องหาโอกาสคุยกับเขาก่อนที่เขาจะแพร่งพรายเรื่องของเรา... คิดถูกหรือคิดผิดเนี่ยที่จะเดินทางไปกับพวกเขาน่ะ...ถึงจะอยากรู้จักเธอมากกว่านี้ก็เถอะ โอ๊ย!!! ปฏิเสธตอนนี้คงไม่ทันแล้วสิ...' เขาโวยวายภายในใจ
โดยที่พยายามปั้นสีหน้ายิ้มแย้มออกมาไม่ให้ดูมีพิรุธเกินไป

"...ท่าทางเด็กที่ชื่อเซดริคนี่ดูแปลกๆ นะว่ามั้ย?" คลอเดียพูดขึ้นเมื่อเซดริคเดินเข้าไปในบ้านพักแล้ว
"นั่นน่ะสิคะ..." โรสแมรี่รู้สึกเห็นด้วยกับข้อสงสัยของคลอเดีย
"เขาอาจจะแค่กลัวคนแปลกหน้าเฉยๆ ก็ได้มั้ง?" ลอว์สันพึมพำเบาๆ แล้วทั้ง 3 ก็เดินตามเข้าไปในบ้านพัก

     เอาล่ะ... การเดินทางของพวกซีซ่าร์เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น พวกเขายังต้องเจอกับอะไรมากมาย และตัวตนของเซดริค เรดฟิลด์ก็กำลังจะเปิดเผยออกมา... ในไม่ช้านี้

End Chapter

To be continued...

 

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

โอ้ หนุ่มน้อยเซดริกโผล่มาแล้ว ยังคงความน่ารักเหมือนเดิมสินะ (?)

ตอนนี้เป็นตอนกำลังเดินทาง ดูวุ่นวายไม่น้อยเลย แต่ก็ได้สมาชิกใหม่มาเพิ่ม ดีเลยๆ

รอตอนต่อไปค่ะ ~

Spoiler

ตอนต่อไปจะมี "ฉากนั้น" เหมือนเดิมมั้ยนะ ---- //ยิ้ม (?)

 

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

อ่านถึงตอนล่าสุดละ ช่างเป็นคณะเดินทางที่คึกคักกันดีจัง ดูน่ารักดี เหมือนกลุ่ม log horizon เด็กเลย ฮ่าๆ

ว่าแต่ทำไมซีซ่าร์ต้องเขม่นเซดริคขนาดนั้นด้วยหว่า :pika01:

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

มาอัพซักเล็กน้อยค่ะ :pika01:

Spoiler

The 3rd Chapter - First Kiss!?

"เอ่อ..." เซดริคเอ่ยขึ้นเบาๆ หลังจากที่กำลังนั่งพักกันในห้องพัก ซึ่งทั้ง 6 ได้เลือกห้องพักไว้เพียงห้องเดียว อยู่รวมกันแต่แยกชายหญิงคนละฝั่งไว้อย่างชัดเจน
"มีอะไรหรือเปล่าคะ?"
"พวกคุณเดินทางกันอยู่ใช่มั้ยครับ? จะไปที่ไหนกันเหรอ?"
"จริงสิ เรายังไม่ได้บอกนายเลยนี่เนอะ รอยัลไนท์น่ะ!!" ลอว์สันบอกพร้อมกับทำท่าเบ่งพลัง จนทุกคนหัวเราะออกมาเบาๆ
"..." ริมฝีปากของเซดริคที่กำลังยิ้มอยู่กระตุกเล็กน้อย เขาคิดในใจอย่างกังวลมากกว่าปกติ
'พลาดซะแล้ว โธ่เอ๊ย...!!!'

"..." ซีซ่าร์นั่งมองเซดริคนิ่งๆ โดยไม่พูดอะไร เขาน่าจะเป็นคนเดียวล่ะมั้งที่เห็นปฏิกิริยาของเด็กหนุ่มที่มีต่อคำว่า "รอยัลไนท์"
"...จะไปรอยัลไนท์กันทำไมเหรอครับ?" เซดริคถามพลางฝืนยิ้ม ก่อนจะพูดต่อ
"รึว่า...อัศวิน?"
"โอ๊ะ นายรู้ได้ไงน่ะ?" ลอว์สันถามอย่างรู้สึกทึ่งก่อนจะยิ้มออกมาอย่างร่าเริง
"ก็...ที่นั่นขึ้นชื่อเรื่องกษัตริย์กับอัศวินนี่นา เลยเดาเอาน่ะครับ" เซดริคตอบ
"โอ้!! นายรู้ด้วยเหรอ?"
"คนส่วนใหญ่เขาก็รู้ทั้งนั้นแหละลอว์สัน มีแค่นายกับเนน่านั่นล่ะมั้งที่ไม่รู้อะไรเลย..." ซีซ่าร์ที่นั่งเงียบมานานพูดขึ้นพลางยิ้มที่มุมปากน้อยๆ

"พูดถึงรอยัลไนท์... คุณคลอเดียเป็นอะไรกับหัวหน้าอัศวินองครักษ์คลาร์คหรือเปล่าครับ? นามสกุลเหมือนกันเลย..." เซดริคเอ่ยถาม
"...!!" คนถูกถามสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนจะเบือนหน้าหนีโดยไม่ตอบคำถาม
"อ่า... ผมพูดอะไรไม่เข้าหูหรือเปล่าครับ?" เซดริคถามอย่างรู้สึกกังวลเล็กน้อย
"คุณคลาร์คเป็นพ่อของเธอน่ะ เธอรู้จักเขาด้วยเหรอ?" เนน่าเป็นฝ่ายตอบแทน
"...รู้จักสิครับ" เซดริคตอบด้วยสีหน้าเศร้าเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อภายในใจ
'รู้จักดีเลยล่ะ...'

"แล้วเธอรู้รึเปล่าว่าเขาอยู่ที่ไหน? จุดมุ่งหมายที่เราออกเดินทางไปรอยัลไนท์ก็เพื่อทำตามความฝันกับไปพบเขานี่แหละ!" เนน่าถามอย่างรู้สึกตื่นเต้น
'เพื่อตามหาชายคนนั้นด้วย...' ซีซ่าร์คิดในใจ
"..." เซดริคสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อนึกถึงคลาร์ค
"เป็นอะไรหรือเปล่าคะ? สีหน้าไม่ค่อยดีเลย..." โรสแมรี่ถามอย่างรู้สึกเป็นห่วง
"คุณคลาร์คเขา...หายสาบสูญไปได้เกือบ 8 ปีแล้วล่ะครับ" เซดริคพูดออกมาเบาๆ ด้วยสีหน้าเจ็บปวด
"!!?" ทั้ง 5 คนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ พวกเขาไม่นึกเลยว่าที่คลาร์คไม่กลับบ้านไม่ใช่เพราะเขา "ทิ้งหมู่บ้าน" แต่เป็นเพราะเขา "หายสาบสูญ"
'พ่อ...' คลอเดียพูดในใจอย่างรู้สึกกังวล ลึกๆ ในใจ เธอก็ยังคงรักเขาอยู่...

"เพราะแบบนี้เองเหรอ..." คลอเดียพึมพำออกมาเบาๆ ด้วยสีหน้าเหมือนจะร้องไห้
"อ..อ่า นี่! เขาอาจจะไปหลงทางอยู่ที่ไหนรึอาจจะติดธุระอะไรที่สำคัญจนติดต่อใครไม่ได้อยู่ก็ได้ อย่าเพิ่งคิดมากกันเลยนะ!!" ลอว์สันพยายามเปลี่ยนบรรยากาศที่ตึงเครียดให้บรรเทาลงอย่างร้อนรน ก่อนจะรีบละล่ำละลักเปลี่ยนเรื่อง
"อ๊า~ ฉันหิวข้าวแล้วล่ะ! ไปกินข้าวกันเถอะ...!!!"
"..." คลอเดียมองหน้าลอว์สัน เธอยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินไปจับไหล่เขาแล้วยื่นหน้าไปข้างๆ หู
"อ๊ะ..."
"ฉันไม่เป็นหรอก ...ขอบใจมากนะลอว์สัน" เธอกระซิบเบาๆ ก่อนจะผละออกมา
"ฉันก็หิวแล้วเหมือนกัน ไปกินข้าวกันเถอะ..."
"อ๊ะ เดี๋ยวฉันนำทางให้เองค่ะ" โรสแมรี่พูดขึ้นก่อนจะลุกเดินนำไปที่ห้องอาหาร

"..." คนที่เอ่ยชวนทุกคนทานข้าวเมื่อซักครู่นี้ตอนนี้นั่งนิ่งเหมือนหินไปเรียบร้อย ใบหน้าของลอว์สันตอนนี้แดงมาก หากให้เปรียบเทียบคงเหมือนมะเขือเทศสุกเต็มที่กระมัง?
"?"
"คิกๆๆ" 2 พี่น้องหัวเราะเบาๆ ให้กับท่าทางของลอว์สันในตอนนี้ ก่อนที่ทั้งคู่จะแซวเขาเบาๆ
"หิวไม่ใช่เหรอ~"
"ตอนนี้ท่าทางจะอิ่มแล้วล่ะมั้ง~"
"ย...อย่าแซวน่า!!!"

"ฮะๆๆ ไปเถอะเนน่า" ซีซ่าร์ลุกขึ้นก่อนจะเอ่ยชวนน้องสาว
"ค่า~" เนน่าขานรับก่อนจะเดินไปเกาะแขนพี่ชาย ก่อนจะเอ่ยชวนเซดริคให้มาด้วยกัน
"เธอก็มาด้วยกันสิเซดริค"
"อะ ครับ..."
"ไปกันก่อนเลย ฉันขอเวลาจัดการหน้าตัวเองก่อน!!" 2 พี่น้องหัวเราะออกมากับคำพูดนั้นของลอว์สัน ส่วนเซดริคที่ยังไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรซักเท่าไหร่ได้แต่ยิ้มออกมาบางๆ

"คลอเดียกระซิบอะไรก็ไม่รู้นะคะ ลอว์สันถึงดูเขินขนาดนั้น" เนน่าพูดออกมาอย่างร่าเริงเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ทำให้ลอว์สันเขินมากขนาดนั้น
"ไม่รู้สิ คงจะเป็นเรื่องดีสำหรับเขาแหละ ฮะๆ" ซีซ่าร์พูดก่อนจะหัวเราะเบาๆ
"เอ่อ...คุณลอว์สันชอบคุณคลอเดียเหรอครับ?" เซดริคเอ่ยถามเมื่อเรียบเรียงทุกอย่างได้แล้ว
"ใช่แล้วล่ะ! ขนาดเพื่อนใหม่อย่างเธอยังรู้เลย ลอว์สันนี่ชัดเจนจริงๆ เลยน้า~" เนน่าตอบก่อนจะกอดแขนพี่ชายเธอแน่นขึ้น
"เจ็บนะ..." ซีซ่าร์นิ่วหน้าเล็กๆ ก่อนจะลอบมองหน้าเซดริคพลางคิดถึงเรื่องก่อนหน้านั้น
'เรื่องที่หัวหน้าอัศวินองครักษ์หายสาบสูญ น่าจะเป็นเรื่องภายในที่แพร่งพรายไม่ได้นี่นา แล้วเซดริค...เขารู้ได้ยังไงกัน? ...ใช่อย่างที่เราคิดหรือเปล่านะ? ตอนนี้เรารวบรวมเรื่องราวได้หลายอย่างแล้ว เหลือแค่...หาสิ่งยืนยันให้ได้'
"..." เซดริคมองความสนิทสนมของ 2 พี่น้อง ก่อนจะนึกถึงใครบางคน
'โซเฟีย... เธอสบายดีมั้ยนะ?'

------------------------------------------------------------------

อีกด้านหนึ่งในขณะนั้น

"แฮ่ก แฮ่ก..." เด็กสาวสวมผ้าคลุมคนหนึ่งกำลังวิ่งอย่างรีบร้อนภายในเมืองที่กว้างใหญ่เมืองหนึ่ง มือขวาของเธอกำเศษผมยาวสีเงินเอาไว้
'พี่ชาย... พี่ชายอยู่ที่ไหนน่ะ? พี่ชาย... อยู่ที่ไหนกัน!? พี่ชาย!!!' เธอร้องเรียกเจ้าของเศษผมยาวสีเงินวนไปวนมาภายในใจ

กึก!

"ว้าย!!" เพราะความรีบร้อนทำให้เด็กสาวสะดุดเข้ากับบางอย่างจนหกล้มไถลไปกับพื้น
"ฮึ่ย...!!" เธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดก่อนที่หยาดน้ำตาจะไหลลงข้างแก้ม
'ไม่ยอมแพ้หรอก...จนกว่าจะได้พบพี่ชาย ไม่ยอมแพ้หรอก!!!' เด็กสาวคิดในใจอย่างมุ่งมั่นพร้อมกับปาดน้ำตาทิ้งก่อนจะออกวิ่งไปตามทางเรื่อยๆ ต่อไป...

------------------------------------------------------------------

ณ หมู่บ้านฟาร์เรน เวลา 21:00 น.

"ฮ้าว...ขอตัวไปนอนก่อนนะ" ลอว์สันหาวเบาๆ หลังจากที่จัดการตัวเองเสร็จแล้วก่อนจะเดินเข้าห้องพักด้วยหน้าตาจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ เขาน่าจะเหนื่อยที่สุดเพราะเป็นคนที่คอยสร้างบรรยากาศไม่ให้ทุกคนรู้สึกเครียด
"อือ...นายนอนก่อนได้เลยนะ ฉันอ่านหนังสือก่อน ไม่ได้อ่านอะไรก่อนนอนแล้วฉันนอนไม่ค่อยหลับน่ะ..." ซีซ่าร์พูดพลางหยิบหนังสือมาหนึ่งเล่มจากชั้นหนังสือ
"ฮะๆ สมเป็นนายจริงๆ ซีซ่าร์ งั้นฉันขอตัวด้วยนะ" คลอเดียพูดพลางเดินเข้าห้องพักตามลอว์สันไป ซึ่งขณะเดียวกันโรสแมรี่ก็เดินสวนกับคลอเดียออกมาหาซีซ่าร์
"อื้ม"

"คุณซีซ่าร์ เห็นคุณเนน่ามั้ยคะ?" โรสแมรี่เดินมาถามซีซ่าร์ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบๆ
"หืม? ไม่ได้อยู่ในห้องเหรอ?" ซีซ่าร์พูดพลางละสายตาจากหนังสือแล้วมองไปทางห้องพัก
"ไม่นะคะ..."

"ลอว์สัน...ไปนอนบนเตียงสิยะ มากองอะไรตรงนี้" เสียงบ่นของคลอเดียดังออกมาจากภายในห้องพัก
"ก็มันง่วงอ่า~"
"ขึ้นไปเดี๋ยวนี้เลย!!!"
"ฮะๆๆ" 3 คนที่เหลือหัวเราะออกมาพร้อมกัน โรสแมรี่เห็นแบบนั้นจึงเดินไปช่วยคลอเดียลาก(?)ลอว์สันให้ขึ้นไปนอนบนเตียงพลางโบกมือเป็นเชิงบอกกับซีซ่าร์ว่า 'ไม่เป็นไรค่ะ อ่านหนังสือต่อเถอะ'

"อา" ซีซ่าร์เห็นแบบนั้นจึงอ่านหนังสือต่อ
"งั้นเดี๋ยวผมไปตามหาคุณเนน่าเองครับ ผมว่าจะออกไปเดินเล่นอยู่พอดี" เซดริคอาสาพลางเดินออกไปข้างนอก
"อา... ฝากบอกเธอด้วยนะว่าอย่านอนดึกมาก" ซีซ่าร์บอกไล่หลังเซดริคก่อนที่เขาจะเดินออกไปจนลับสายตา
"ครับๆ" เมื่อเซดริคเดินออกไปแล้ว ซีซ่าร์จึงหันมาสนใจหนังสือที่เขาอ่านค้างไว้ต่อ เขากวาดสายตาไปเรื่อยๆ จนสะดุดเข้ากับหน้าหน้าหนึ่ง...

"อ๊ะ..."

------------------------------------------------------------------

"เฮ้อ..." เนน่าถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อนึกถึงอนาคตข้างหน้าที่เธอจะต้องเผชิญ
"ยังไงเราก็อดคิดมากไม่ได้อยู่ดี... ฝ่ายนั้นเป็นปิศาจเชียวนะ"

"คุณเนน่า คุณเนน่าอยู่ที่ไหนครับ~?" เซดริคเอ่ยเรียกเนน่าพลางเดินตามหาเธอไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง...
"อ๊ะ..." สายตาของเขาได้สะดุดเข้ากับร่างบอบบางของสาวน้อยผมสีชมพูที่ยืนอยู่เงียบๆ คนเดียว ความรู้สึกอยากแกล้งเธอได้ผุดขึ้นมาในหัว เซดริคจึงค่อยๆ ย่องเข้าไปข้างหลังเนน่าโดยที่เธอไม่รู้ตัว

"คิดอะไรอยู่เหรอครับ? คุณ-เน-น่า!" เซดริคกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูเนน่า เธอสะดุ้งตกใจก่อนจะรีบหันหน้ามาทันที ทำให้...
"ว...หวา อุ๊บ..."
"!!?" ริมฝีปากของเธอกับเขาประกบกันโดยบังเอิญ ปลายลิ้นแตะกันเล็กน้อย ทั้งคู่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ แต่กลับไม่มีใครขยับตัว เนน่าและเซดริคยังคงค้างอยู่ในท่าเดิม ก่อนที่เซดริคจะเป็นฝ่ายรู้ตัวก่อนแล้วรีบผละออกมา
"..."
"อ...เอ่อ"

เพียะ!

     ยังไม่ทันที่เซดริคจะได้พูดอะไรต่อ ฝ่ามือขวาของเนน่าก็ฟาดลงมาที่แก้มซ้ายของเขาเต็มแรง จนใบหน้าของเซดริคถึงกับหันไปตามแรงตบของเธอ

"โอ๊ย! ตบผมทำไมครับเนี่ย!?" เซดริคนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรนพลางใช้มือกุมแก้มข้างซ้ายของตัวเองไว้
"เด็กบ้า! ใครใช้ให้เธอมา... ฮึ่ย! ไม่คุยด้วยแล้ว!!" เนน่าหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธระคนเขินอายที่อยู่ๆ ก็โดนขโมยจูบแรกไป ก่อนจะสะบัดหน้าหนีแล้วกระแทกเท้าเดินออกไปจากที่นี่
"ด...เดี๋ยวสิครับ! มันเป็นอุบัติเหตุนะ ฟังผมก่อนสิ!!" เซดริคพยายามจะอธิบายให้เนน่าฟัง หากแต่ว่าเธอไม่ยอมฟังอะไรเลย
"ไม่รู้ล่ะ! ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีกนะ คนบ้า!!" พูดจบเธอก็รีบวิ่งออกไปทันที...
"ปัดโธ่...!" เซดริคลูบใบหน้าของตัวเองเบาๆ ด้วยความเจ็บ ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อยที่มุมปาก

"เพิ่งเคยโดนตบเป็นครั้งแรก ...เจ็บแฮะ แต่ว่า...คุณเนน่าก็น่ารักจริงๆ นั่นล่ะนะ" เขาพึมพำก่อนที่จะลูบริมฝีปากตัวเองเบาๆ แล้วหัวเราะออกมาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดก่อนหน้านี้ ถ้ามีคนมาเห็นเขาเข้าในตอนนี้ต้องนึกว่าเขาบ้าแน่ๆ เลย
"เฮ้อ~ เราชอบคุณเนน่าเข้าแล้วจริงๆ สินะ..." เซดริคพูดกับตัวเองก่อนที่จะเดินกลับที่พักพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอย่างมีความสุข
"อ๊ะ! คุณซีซ่าร์" เซดริคอุทานขึ้นเมื่อเห็นซีซ่าร์กำลังเดินตรงมาหาเขา ในมือของซีซ่าร์นั้นได้ถือหนังสือเล่มที่เขาอ่านเมื่อซักครู่นี้มาด้วย
"เมื่อกี้... ฉันสวนกับเนน่า เธอดูท่าทางแปลกๆ นายได้ทำอะไรเธอรึเปล่า?" ซีซ่าร์ถามคำถามที่จี้ได้ถูกจุดของเซดริคพอดิบพอดี
"อ๊ะ อ...อ่า ค...คือ คือว่า!!!" เซดริคละล่ำละลักตอบด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัดเจน

"...ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ช่างมันก่อนเถอะ ฉันมีเรื่องอยากจะถามนาย... ตัวต่อตัว!" ซีซ่าร์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูซีเรียสเป็นพิเศษ จนทำเอาคนฟังถึงกับสะดุ้งตกใจ
"ร...เรื่องอะไรครับ?" เซดริคเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นนิดๆ สายตาภายใต้แว่นกรอบสีทองที่มองมายังเขานั้น ทำให้เซดริครู้สึกกลัวมากอย่างบอกไม่ถูก
"เรื่องอะไรนายก็น่าจะรู้ดีนี่นา... หาโอกาสคุยกับฉันอยู่ไม่ใช่เหรอ?" ซีซ่าร์พูดขึ้นเบาๆ ที่เขาพูดแบบนั้นเพราะช่วงทานอาหาร เซดริคทำท่าอยากพูดอะไรกับเขาหลายรอบมาก แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา
"อ๊ะ..." เซดริคหน้าถอดสีทันทีเมื่อได้รับรู้ถึงเรื่องที่ซีซ่าร์ต้องการจะคุยกับเขา ความลับของเซดริคได้ถูกซีซ่าร์รับรู้แล้วจริงๆ สินะ?
"...ตอนนี้เราอยู่เพียงลำพัง ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งหรอกนะครับ... ท่านเซดริค ขอเวลาคุยด้วย...ครู่เดียวครับ" ซีซ่าร์เปลี่ยนวิธีการพูดใหม่ พลางเดินไปยังที่ที่เนน่าได้ยืนอยู่ก่อนหน้านี้
"..." เซดริคยืนคิดอยู่ครู่นึงก่อนจะเดินตามซีซ่าร์ไปอย่างปฏิเสธไม่ได้...

------------------------------------------------------------------

วันที่ 21 สิงหาคม เวลา 06:00 น.

"โอ๊ย!!! เจ้าเด็กบ้าเอ๊ย!!!!!" เนน่าโวยวายออกมาเงียบๆ(?) เหตุการณ์เมื่อคืนทำให้เธอนอนไม่หลับ ภาพของเซดริคยังคงลอยเข้ามาในหัวเธออย่างไม่ขาดสาย จนเธออดที่จะแตะริมฝีปากตัวเองไม่ได้
'...ทำไมถึงรู้สึกอะไรแปลกๆ แบบนี้นะ จะว่าโกรธก็โกรธ จะว่าไม่โกรธก็ไม่โกรธแฮะ...' เธอคิด ใบหน้าของเธอขึ้นสีระเรื่อเล็กน้อย
"นี่เนน่า เธอเป็นอะไรของเธอ โวยวายอยู่ได้คนเดียวตั้งแต่ตื่นมาแล้วนะ... แล้วมีปัญหาอะไรกับเซดริครึเปล่า?" คลอเดียเดินมาถามด้วยความรู้สึกสงสัยในท่าทางที่ดูแปลกๆ ของเนน่า ตอนนี้ในห้องพักเหลือเพียงสาวๆ เท่านั้น พวกหนุ่มๆ ตื่นก่อนและออกไปรอ
ข้างนอกแล้ว
"นั่นสิคะ พวกคุณมีปัญหาอะไรกันรึเปล่า?" โรสแมรี่ถามด้วยความรู้สึกเดียวกับคลอเดีย

"ท...ทำไมถึงคิดว่าฉันมีปัญหากับเซดริคล่ะ?" เนน่าเอ่ยปากถามอย่างตะกุกตะกักพลางพยายามปกปิดสีหน้าของตัวเองโดยการไม่หันไปมองเพื่อนสนิททั้ง 2
"ก็...เธอพูดว่าเด็กบ้านี่นา คนที่เด็กสุดในกลุ่มเราตอนนี้ก็เซดริค เธอมีปัญหาอะไรกับเขาใช่มั้ย?" คลอเดียวิเคราะห์พลางจับตัวเนน่าให้หันมาสบตากับเธอ
"มีอะไรไม่สบายใจบอกพวกเราได้นะคะ" โรสแมรี่พูดอย่างรู้สึกเป็นห่วง
"ป...เปล่านี่ ไม่ได้มีอะไรซักหน่อย!!!" เนน่ารีบสะบัดหน้าปฏิเสธอย่างรวดเร็วจนคลอเดียและโรสแมรี่ยิ่งรู้สึกสงสัยหนักขึ้นไปอีก
"เอ๊~ ยังไงๆ อยู่นา" คลอเดียพูดพลางยิ้มล้อเลียนเนน่าเมื่อเห็นสีหน้าของเธอ
"ปัดโธ่!! บอกว่าไม่มีก็ไม่มีสิ!!!!!" เนน่าพูดเสียงดังเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายก่อนจะลงจากเตียงแล้ววิ่งตรงไปที่ประตูเพื่อออกจากห้องพัก

"ฉันไม่เชื่อหรอก ต้องมีอะไรแน่ๆ"
"ฉันก็คิดเหมือนคุณค่ะ"

แกร๊ก

"เฮ้อ อ๊ะ..." เนน่าอุทานเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าคนที่ยืนอยู่หน้าประตู
"เซดริค..." ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อยิ่งกว่าเก่าจนเห็นได้ชัดมาก
"คุณเนน่า คือ..."
"ขอตัวก่อนนะ!!" ยังไม่ทันที่เซดริคจะได้พูดอะไรต่อ เนน่าก็ชิงตัดบทก่อนจะเดินหนีออกไปทันที

"เดี๋ยวสิครับ..." เซดริคพยายามที่จะรั้ง เนน่าจึงรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
"...คงต้องให้เวลาคุณเนน่าก่อนสินะ" เซดริคพึมพำพลางใช้นิ้วเกาแก้มไปด้วยก่อนจะเดินตามเนน่าไป คลอเดียและโรสแมรี่ได้เห็นทุกปฏิกิริยาของทั้งคู่ พวกเธอมองหน้ากันอย่างงงๆ ก่อนจะเดินตามเซดริคไปเงียบๆ

'เรายังไม่พร้อมจะเจอหน้าเขาตอนนี้เลย... ทำยังไงดี!?' เนน่าก้มหน้าก้มตาเดินคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนไม่ทันมองข้างหน้า ทำให้เธอเดินชนพี่ชายของเธออย่างไม่ทันระวัง

พลั่ก

"ว้าย..."
"ระวังหน่อยสิเนน่า"
"ขอโทษค่ะพี่..."
"เป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย ดูไม่ใช่เธอเลยนะเนน่า?" ลอว์สันเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

"...ไม่มีอะไรหรอก"
"พี่รู้เรื่องหมดแล้วนะ เขาเล่าให้พี่ฟังหมดแล้วล่ะ..." ซีซ่าร์ก้มลงกระซิบที่ข้างหูเนน่าเบาๆ โดยที่ลอว์สันไม่ได้ยิน เนน่าสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่หน้าเธอจะดูแดงสุดๆ
"?"

"ว...หวา คุณพี่!!! มากับผมก่อนครับ!!!!!" เซดริครีบวิ่งมาคว้าแขนซีซ่าร์แล้วฉุด(?)ให้เดินตามออกไปอย่างรวดเร็ว
"เฮ้ๆ เดี๋ยวก่อนสิเซด..."
"!!?"
"ค...คุณพี่!? เซด?" ทั้ง 4 พูดออกมาพร้อมกัน พวกเขารู้สึกประหลาดใจมากที่เพียงคืนเดียวการเรียกชื่อของเซดริคกับซีซ่าร์ก็เปลี่ยนไป

"ห้ามพูดอะไรเกี่ยวกับข้อมูลของผมเด็ดขาดเลยนะครับ...!!!" เซดริคกระซิบย้ำถึงเรื่องที่พวกเขาคุยกันเมื่อคืน
"ผมก็ไม่ได้คิดที่จะบอกหรอกน่า..." ซีซ่าร์กระซิบตอบ
"แล้วก็...อย่าลืมเรื่องที่เราคุยกันไว้เมื่อคืนนะครับ คุณพี่~!!!" เซดริคพูดพลางขยิบตาให้ซีซ่าร์
"...จะพยายามนะครับเซด..." ซีซ่าร์พูดพลางยิ้มเจื่อนๆ เซดริคหัวเราะเล็กน้อยก่อนที่เขาจะชวนซีซ่าร์เดินกลับไปหาอีก 4 คนที่ยืนงงอยู่

"ทำไมวิธีเรียกชื่อของพวกนายเปลี่ยนไปล่ะซีซ่าร์?" ลอว์สันเอ่ยถาม
"ไม่มีอะไรมากหรอก... อีกไม่นานก็รู้กันเองแหละ"

     เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นนะ? ความลับของเซดริคคืออะไร? ทำไมการเรียกชื่อของเซดริคกับซีซ่าร์เปลี่ยนไป? แล้วเรื่องราวของเซดริคและเนน่าจะเป็นยังไงต่อไป? อนาคตอันใกล้นี้...ได้รู้กัน!!!

End Chapter

To be continued...

Spoiler

ตอนนี้เป็นตอนที่ดัดแปลงค่อนข้างมาก ถถถ เปลี่ยนวิธีเรียกชื่อนิดหน่อยจากเวอร์เก่าด้วยค่ะ ก็ยังคงเป็นตอนที่คนเขียนชอบที่สุดเหมือนเดิม:psyduck02: ยังไงก็ขอฝากด้วยเหมือนเคยนะคะ :pika01:

 

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

โอ้ว ฉากนี้มันมาจริงๆด้วย ฉากเดิมเพิ่มเติมคือเรทขึ้น --- //ผิด

ตอนนี้ปักธงรอได้สองคู่เลยสินะ lol น่ารักจริงๆ

ชักอยากรู้เรื่องของซีซาร์กับเซดริคแล้วสิ รอติดตามตอนต่อไปค่ะ ~

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

อื้อหือออออออออ ฉากจูบนั่นมันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน:pika14: ปักธงแล้วแน่นวลฃ

Quote

"ฉันไม่เชื่อหรอก ต้องมีอะไรแน่ๆ"
"ฉันก็คิดเหมือนคุณค่ะ"

นี่มันกล้วยหอมจอมซนชัดๆ

"นายคิดเหมือนอย่างที่ฉันคิดรึเปล่าบี 1"

"ฉันก็คิดเหมือนกันนะบี 2"

"เนน่าต้องมีความรักแน่ๆ! ฮิ้ววววววววววววว" //ผิด

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 4 weeks later...

มาอัพแล้วค่า ขออภัยที่ดองไปนาน "orz

Spoiler

The 4th Chapter - ซิลเวอร์ไซน์

"ทำไมอยู่ๆ ถึงเรียกซีซ่าร์ว่าคุณพี่ล่ะเซดริค?" ลอว์สันเอ่ยถามระหว่างที่กำลังเดินทางออกนอกหมู่บ้านฟาร์เรน
"พอดีผมกับเขาทำสัญญาเอาไว้ข้อหนึ่งน่ะครับ" เซดริคยิ้มร่าก่อนจะตอบคำถาม
"ฮ่ะๆๆ..." ซีซ่าร์หัวเราะแห้งๆ พลางเกาศีรษะไปด้วย
"สัญญา?"
"ตอนนี้ยังบอกไม่ได้ครับ แล้วก็...เรียกผมว่าเซดได้นะ?"
"อะ...อื้ม งั้นฝากตัวอีกรอบนะเซด!" ลอว์สันพูดพลางยื่นมือให้เซดริค เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะจับมือกับลอว์สัน

"พวกผู้ชายนี่สนิทกันง่ายจังเลยนะ..." คลอเดียพูดขึ้นเบาๆ พลางยิ้มออกมาบางๆ
"นั่นสินะคะ..." โรสแมรี่ตอบรับอย่างรู้สึกเห็นด้วย
"..."
"เป็นอะไรเนน่า?" คลอเดียสังเกตเห็นสีหน้าทะมึนของเนน่าจึงเอ่ยถามอย่างรู้สึกสงสัย
"ไม่สบอารมณ์เลยน่ะสิ! เซดริคกับพี่มีความลับอะไรกันก็ไม่รู้ ถามพี่เท่าไหร่ก็ไม่ยอมบอก!!!" เนน่าบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด
"ใจเย็นๆ นะคะ..."

"ทีเธอยังมีความลับกับพวกเราเลยนะ..." คลอเดียพูดพลางใช้หางตามองเนน่า เธอสะดุ้งเล็กน้อยพร้อมกับหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อก่อนจะรีบพูดขึ้น
"ก...ก็บอกว่าไม่มีอะไรไง!!" เนน่าปฏิเสธเสียงแข็ง
"เชอะ... ยังไงฉันก็ต้องรู้ให้ได้"
"คุณคลอเดียนี่ล่ะก็..."

"จะว่าไป...เพิ่งสังเกตเห็นแฮะ แก้มนาย...แดงจังเซด ไปโดนอะไรมาน่ะ?" ลอว์สันเอ่ยถามเมื่อเห็นรอยแดงๆ ที่แก้มซ้ายของเซดริค
"อ...อ่า"
'โดนซะแล้วสิเซด...' ซีซ่าร์คิดในใจอย่างรู้สึกเป็นห่วงเล็กๆ
"เอ๊ะ? จริงเหรอ"
"ตายจริง... เจ็บมากมั้ยคะ?" โรสแมรี่เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
"นี่มัน...รอยมือ?" เมื่อคลอเดียพินิจรอยแดงๆ ที่แก้มของเซดริคดีๆ จึงเห็นว่าเป็นรอยมือนั่นเอง เธอจึงอนุมานว่า...
"โดนเนน่าตบหน้ามาใช่มั้ย?"

"..." คนถูกกล่าวถึงเบือนหน้าหนีด้วยท่าทางที่ดูยอมรับกลายๆ
"เฮ้ยจริงดิ!?" ลอว์สันอุทานด้วยความตกใจ เขาไม่คิดเลยว่าคนที่เพิ่งรู้จักกันวันเดียวอย่างเซดริคจะมาโดนเนน่าตบเอาแบบนี้
"...ครับ"
"ย...อยากทำอะไรไม่เข้าเรื่องเองนี่!!!" เนน่าบ่นเล็กน้อย ก่อนจะเลี่ยงที่จะคุยกับทุกคนโดยการเดินนำไปข้างหน้า
"ก็พอเข้าใจอยู่หรอกนะ...ฮะๆ" ซีซ่าร์พึมพำก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
"หืม? นายรู้เหรอซีซ่าร์?"
"รู้สิ แต่เรื่องแบบนี้ให้เนน่ากับเซดเป็นคนพูดเองจะดีกว่านะ~" ซีซ่าร์ยิ้มอย่างร่าเริงก่อนจะเดินตามเนน่าไป
"คุณพี่~~~" เซดริคที่โดนทิ้งให้เผชิญหน้ากับทั้ง 3 คนที่เหลือโอดครวญ

"สรุปแล้วมีเรื่องอะไรกัน?" ลอว์สันเอ่ยถามอย่างรู้สึกสงสัย
"นั่นสิคะ พวกคุณดูท่าทางแปลกๆ มากเลย..." โรสแมรี่เสริม
"ผ...ผมพูดออกมาไม่ได้หรอกครับ คุณเนน่าเธอจะเสียหายได้ ข...ขอตัวนะครับ!!!" เซดริคหน้าแดงพลางพูดออกมารวดเดียวจบ ก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากตรงนี้ทันที
"เสียหาย? ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!? แค่คืนเดียวมีความลับพร้อมกัน 3 คนเลยเหรอ!!?" คลอเดียเริ่มหงุดหงิดจนโวยวายออกมาเบาๆ
"จ...ใจเย็นๆ นะ" ลอว์สันปรามคลอเดียให้เย็นลงก่อนจะเดินตามทั้ง 3 คนที่เดินนำกันไปก่อนหน้านี้...

"ไง เขินเหรอน้องสาว~" ซีซ่าร์เดินไปดักหน้าเนน่าก่อนจะพูดล้อเลียนเธอด้วยรอยยิ้ม
"อ...อะไรคะพี่ พูดบ้าๆ!!" เนน่าสะบัดหน้าหนีพี่ชายของเธอ แต่เธอก็ถูกเขาจับหน้าหันมาทันที
"...นี่ ยังโกรธเขาอยู่อีกเหรอ? มันเป็นอุบัติเหตุนี่นา จะหลบหน้าไปตลอดมันไม่ได้หรอกนะ..." ซีซ่าร์กระซิบถามน้องสาว
"อุ... จ...จริงๆ ก็ไม่ได้โกรธอะไรขนาดนั้นหรอกค่ะ ก็แค่...ไม่รู้จะเริ่มคุยกับเขายังไงดี" เนน่ามีสีหน้าแดงก่ำก่อนจะก้มหน้าพูดเบาๆ เมื่อได้ยินดังนั้นซีซ่าร์ก็อมยิ้มก่อนจะดึงเนน่าเข้ามากอดเบาๆ แล้วกระซิบที่ข้างหู
"คุยแบบปกติไปนั่นแหละ เขาเองก็อยากคุยกับเธออยู่นะน้องสาว..." สายตาของซีซ่าร์ลอบมองไปที่เซดริคเป็นเชิงบอกว่า 'สบายใจได้ครับเซด...'
"..." เซดริคยิ้มรับด้วยความโล่งใจเล็กน้อย ทั้ง 3 ที่มองการกระทำของ 2 พี่น้องกับเซดริครู้สึกงงมากจนเหมือนมีเครื่องหมายคำถามออกมาเต็มไปหมด

"อะ... พี่คะ จริงสิ..." เนน่าผละออกจากอ้อมกอดพี่ชายก่อนจะจ้องเขาเขม็ง
"ทำไมวิธีที่เซดริคเรียกพี่เปลี่ยนไปคะ? ที่พี่เรียกเซดริคว่าเซดหนูไม่ค่อยคิดอะไรเท่าไหร่... แต่ที่เขาเรียกพี่ว่าคุณพี่มันคาใจมากค่ะ!!!"
"...มันก็เกี่ยวกับเธอนั่นแหละเนน่า ตอนนี้พี่ยังพูดอะไรมากไม่ได้ แต่ถ้าถึงเวลาที่เหมาะสมแล้ว เขาจะบอกเธอเองนะ..."
"..."
"เชื่อใจพี่นะ มันไม่ใช่เรื่องไม่ดีหรอก..."
"...เมื่อก่อนพี่ไม่เคยมีความลับกับหนูนะคะ แต่ก็ได้ค่ะ หนูจะเชื่อพี่ก็ได้..." เนน่าทำแก้มป่องเล็กน้อยพลางใช้หางตามองเซดริคที่เดินตามอยู่ทางด้านหลัง ก่อนที่เธอจะเดินออกไป
'ขอโทษนะครับ...' เซดริคคิดในใจด้วยรอยยิ้มที่ดูเศร้าๆ

"...เชอะ ถึงจะอยากรู้ก็เถอะ แต่รอพวกเขาพร้อมกันดีกว่า" คลอเดียบ่นออกมาเบาๆ
"ฉันเองก็อยากรู้..." ลอว์สันเสริม
"อะ... ทางข้างหน้านั่นคือซิลเวอร์ไซน์แล้วใช่มั้ยคะ?" โรสแมรี่รีบเปลี่ยนเรื่องพูดก่อนที่บรรยากาศจะทะมึนกว่านี้
"อ๊ะ มาถึงแล้วเหรอ? คนเยอะจังแฮะ..." ซีซ่าร์พึมพำเมื่อก้าวเท้าเข้ามาในซิลเวอร์ไซน์แล้ว
"ใช่ครับ ที่นี่แหละซิลเวอร์ไซน์ เพราะว่าเป็นเมืองใหญ่ที่ขึ้นชื่อเรื่องการรักษาพยาบาล ผู้คนส่วนใหญ่จึงมักมารักษาตัวกันที่นี่น่ะครับ..." เซดริคอธิบาย
"...รู้ดีจังนะ เธอน่ะ..." เนน่ามองหน้าเซดริคอย่างรู้สึกประหลาดใจ

"อะ...คือผมมีเพื่อนอยู่ที่นี่น่ะครับ" เซดริคชะงักไปนิดหน่อยก่อนจะพูดออกมาเป็นเชิงตอบข้อสงสัย
"อ้อ...งั้นเหรอ?"
"ว้าว...เมืองแห่งการรักษาเหรอ~" โรสแมรี่ทำตาเป็นประกายอย่างรู้สึกตื่นเต้น เนื่องจากเธอเรียนพยาบาลอยู่
"ถ้าได้ทำงานที่นี่ก็คงจะดีนะโรส...อยู่ไกลหมู่บ้านเราไม่ค่อยมากด้วย" คลอเดียพูดขึ้น นั่นเป็นเพราะเธอเองก็เรียนแพทย์อยู่
"นั่นสิคะ..."
"ผมพอจะนำทางได้อยู่นะครับ แต่ว่าเมืองนี้เป็นเมืองที่ใหญ่มาก... ถ้าเดินทางอย่างจริงจังโดยไม่แวะที่ไหนก็ใช้เวลาอย่างน้อย 3 วันครับ"
"พูดแบบนี้แล้วทำให้รู้สึกอยากแวะเลยนะเนี่ย... ฮ่าๆ" ลอว์สันหัวเราะออกมาเบาๆ
"เที่ยวก่อนก็ได้ ไม่จำเป็นต้องรีบหรอก..."

"ถ...ถ้าอย่างนั้นขอไปดูโรงพยาบาลตรงนั้นหน่อยได้มั้ยคะ?" โรสแมรี่เอ่ยขึ้นด้วยความตื่นเต้นพลางชี้ไปที่ตึกที่มีรูปกาชาดสีแดงอยู่กลางตึก ซึ่งพอจะอนุมานได้ว่าที่นั่นคือโรงพยาบาล
"นั่นสิๆ ไปดูกัน~~~"
"...ไปก็ไป"
"ตามสบายเลย เดี๋ยวรบกวนเซดหาที่พักเตรียมไว้ให้หน่อยนะ" ซีซ่าร์ยิ้มให้โรสแมรี่กับคลอเดียก่อนจะวานเซดริคให้หาที่พัก
"ได้เลยครับ เชิญทุกคนเที่ยวกันให้เต็มที่เลยนะครับ ประมาณเที่ยงมารวมตัวกันที่...อืม น้ำพุตรงนั้นละกันนะครับ" เซดริคพูดพลางใช้มือผายไปที่ฝั่งซ้ายของเมืองที่ซึ่งมีน้ำพุอยู่
"จ้า... จ้า"
"แล้วเจอกันนะครับ~" เซดริคโบกมือก่อนจะวิ่งแยกออกจากกลุ่มไปเพื่อหาที่พัก

"เกาะกลุ่มกันไปนี่ล่ะเนอะ เราไม่รู้เส้นทางนี่นา... ถ้าหลงขึ้นมาจะแย่เอา"
"น...นั่นสินะ เมืองใหญ่แบบนี้คงจะหาตัวกันยากอยู่..."

"..." เมื่อเดินมาได้ซักพักจนใกล้จะถึงที่หมายแล้ว อยู่ๆ โรสแมรี่ก็หยุดเดินจนทุกคนรู้สึกสงสัย
"หยุดเดินทำไมเหรอโรสแมรี่?" เนน่าเอ่ยถาม
"ย...อยู่ๆ ก็รู้สึกตื่นเต้นจนก้าวขาไม่ออกเลยค่ะ..." โรสแมรี่พูดด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทาเล็กน้อย
"เฮ้ๆ นี่จะถึงแล้วนะ..."
"คิดมากน่าโรส เอ้า! เดินไปเถอะ~" คลอเดียเดินไปทางด้านหลังของโรสแมรี่ก่อนจะผลักให้เธอเดินไปข้างหน้า
"ว้าย~" ด้วยความที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว เธอจึงสะดุดขาตัวเองจนเสียหลักไปข้างหน้า ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่มีชายหนุ่มสวมแว่นคนหนึ่งซึ่งหอบหนังสือมาพะรุงพะรังเดินสวนมาพอดี
"อ๊ะ..."

โครม!

"โรส!!!"
"โรสแมรี่!!!"
"อุ...อูย"
"...เจ็บจัง"

"อ๊ะ!" เมื่อโรสแมรี่ลืมตาขึ้นมา เธอก็พบว่าตัวเธอกำลังล้มทับชายหนุ่มคนหนึ่งอยู่ โดยที่หนังสือที่เขาถือมาเมื่อกี้กระจัดกระจายอยู่บนพื้น รวมทั้งแว่นตาก็ได้หลุดไปจากใบหน้าของเขาแล้ว...
"ข...ข...ขอโทษนะคะ!!!" เธอรีบลุกพรวดขึ้นนั่งก่อนจะผงกหัวไปมาไม่รู้กี่รอบ
"..." ชายหนุ่มยันตัวขึ้นมาก่อนจะเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา
"...เจ็บตรงไหนมั้ยครับ?"
"อ๊ะ...ไม่ค่ะ คุณล่ะคะ?"
"...ไม่เป็นไรครับ ดีจังที่ไม่เป็นอะไร..." ชายหนุ่มปัดผมที่ปรกหน้าออกเล็กน้อย ทำให้ทุกคนได้เห็นหน้าเขาชัดเจนขึ้น ผมสีน้ำตาลจนเกือบดำที่ดูยุ่งนิดๆ ตัดกับดวงตาสีเขียวของเขาได้อย่างลงตัว กอปรกับใบหน้าหล่อเหลาไร้แว่นที่ออกแนวเย็นชานิดๆ ของเขา ทำให้เขาดูมี
เสน่ห์มากจนทำให้โรสแมรี่เผลอจ้องมองเขาเสมือนตกอยู่ในภวังค์
'ท...เท่จัง'
"...หน้าแดงๆ นะครับ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า...?"
"อ๊ะ! เปล่าค่ะเปล่า!!!" โรสแมรี่โบกมือปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

"หล่อเหมือนกันนะเนี่ยผู้ชายคนนี้..."
"อืม...นั่นสินะ"
"..." ลอว์สันกระตุกยิ้มเล็กน้อยเมื่อคลอเดียเอ่ยชมชายหนุ่มแปลกหน้า ซีซ่าร์เห็นดังนั้นจึงอมยิ้มให้กับท่าทางของลอว์สัน

"ฉ...ฉันช่วยเก็บของนะคะ" โรสแมรี่พูดก่อนจะรีบเก็บหนังสือที่กระจายบนพื้นอย่างรู้สึกประหม่า
"อ๊ะ...ไม่ต้องหรอกครับ" ชายหนุ่มบอกปัด
"ให้ฉันได้ไถ่โทษเถอะนะคะ..."
"ฉันช่วยด้วยนะ..." ซีซ่าร์พูดพลางก้มลงช่วยเก็บหนังสือ 3 คนที่เหลือเห็นดังนั้นจึงช่วยเขาเก็บบ้าง

กร๊อบ

"อ๊ะ..." โรสแมรี่อุทานออกมาเมื่อหัวเข่าของเธอไปทับแว่นตาของเขาที่หลุดออกมาตอนที่ชนกันจนแตกระหว่างที่เก็บหนังสืออยู่
"อา... ถอยมาครับ เดี๋ยวจะโดนบาดเอาได้..." ชายหนุ่มพูดพลางดึงข้อมือโรสแมรี่ให้ออกห่างจากเศษกระจกที่มาจากแว่นตาของเขา
"ว...แว่นคุณ"
"อา แย่จัง..."

"ข...ขอโทษจริงๆ นะคะ ฉันจะชดใช้ให้ค่ะ!!!" โรสแมรี่กล่าวขอโทษด้วยสีหน้าที่เหมือนจะร้องไห้
"ไม่เป็นไรครับ ไม่มีแว่นผมก็พอมองเห็นอยู่ เพียงแต่ตอนเรียนจะลำบากนิดหน่อย... อ๊ะ ใกล้จะเริ่มเรียนแล้วด้วยสิ..."
"เรียน? อย่าบอกนะว่าไอ้หนังสือที่นายขนมาทั้งหมดนี่คือหนังสือเรียนน่ะ..." ลอว์สันพูดพลางชี้ไปที่หนังสือมากมายที่ชายหนุ่มขนมาอย่างรู้สึกทึ่ง
"ครับ..."
"ฉันเข้าใจความลำบากนั่นนะ..." ซีซ่าร์พูดเสริมตามประสาหนุ่มแว่นเหมือนกัน

"...คุณบอกว่าจะชดใช้สินะครับ?" ชายหนุ่มพูดขึ้นเบาๆ
"อะ...ค่ะ" โรสแมรี่ขานรับ
"ถ้างั้น...มาเป็นดวงตาให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ?" ชายหนุ่มเก็บเศษแว่นตาของตัวเองก่อนจะยันตัวลุกขึ้นยืน
"อ่า...หมายถึงให้ไปเรียนแทนเหรอคะ?" โรสแมรี่เอียงคอนิดๆ ถามพลางลุกขึ้นยืนตามเขา
'ตัวสูงจังเลย... เรายังสูงไม่ถึงไหล่เขาเลยนะเนี่ย' โรสแมรี่คิดในใจพลางพิจารณาส่วนสูงของตัวเธอและเขา

"เปล่าครับ... หมายถึงว่าให้มาช่วยมองทางไกลหน่อยน่ะครับ"
"งั้นก็ได้เลยค่ะ ขอโทษจริงๆ นะคะ คุณ...เอ่อ"
"ผมชื่อเซออน แบล็คลากูนครับ เป็นนักศึกษาแพทย์อยู่ที่นั่นน่ะ..." เซออนพูดแนะนำตัวพลางชี้นิ้วไปที่ตึกตึกหนึ่ง...
"ตึกนั่น... เราเพิ่งผ่านมาเมื่อกี้เองนี่นา เป็นโรงเรียนแพทย์หรอกเหรอ...?" ลอว์สันพึมพำเบาๆ ในลำคอ

"นักศึกษาแพทย์!!!" อยู่ๆ คลอเดียก็ตะโกนขึ้นมาด้วยสีหน้าเป็นประกาย จนทุกคนสะดุ้งนิดๆ
"นี่ๆ ฉันขอไปเรียนด้วยได้มั้ย!!?" คลอเดียพูดด้วยความตื่นเต้นก่อนจะกุมมือของเซออนเอาไว้อย่างลืมตัว
"..."
"ใจเย็นๆ" เนน่ากระซิบเบาๆ พลางดึงแขนของลอว์สันที่กำลังออกอาการ "หึง" นิดๆ เอาไว้
"...ได้สิครับ ยังไงที่นั่นก็เรียนฟรีอยู่แล้ว" เซออนตอบก่อนจะดึงมือออก
"อ๊ะ โทษทีๆ"
"ฉ...ฉันเรียนพยาบาลอยู่ พอจะเรียนด้วยได้มั้ยคะ?"
"ได้ครับ... ที่นั่นสอนควบหลักสูตรอยู่แล้ว ถ้าสนใจก็เรียนได้เลยครับ"

"ขอรบกวนด้วยนะคะคุณเซออน อ๊ะ! ฉันชื่อโรสแมรี่ มิเรอร์ค่ะ"
"โรสแมรี่... ขอเรียกว่าโรสได้มั้ยครับ?" เซออนชะงักไปแว่บหนึ่งก่อนจะเอ่ยถาม
"อะ... ค...ค่ะ" โรสแมรี่รู้สึกว่าหัวใจของเธอกระตุกวูบนิดหน่อยเมื่อเซออนขอเรียกชื่อเล่นของเธอ
'...ทำไมกันนะ? คนอื่นๆ ก็เรียกเราว่าโรสนี่นา แต่ทำไม...ไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้เลย'

"เรียนนานมั้ย?" เนน่าเอ่ยถาม
"ก็เลิกประมาณบ่ายโมงน่ะครับ... พวกคุณมีธุระกันเหรอ?" เซออนตอบก่อนจะเอ่ยถาม
"ก็ไม่เชิงธุระหรอก... พวกเราจะไปดูโรงพยาบาลกันน่ะครับ" ซีซ่าร์ยิ้มนิดๆ ที่มุมปากก่อนจะตอบคำถามของเซออน
"อืม... พวกคุณไปเดินเล่นรอกันก่อนก็ได้นะครับ ช่วงนี้คนค่อนข้างเยอะ เรียนเสร็จแล้วผมจะตามไปพาชมโรงพยาบาลเองครับ..." เซออนโบกมือเบาๆ ก่อนจะเดินไปทางโรงเรียนแพทย์พร้อมกับโรสแมรี่และคลอเดีย

"เดินเล่นกันก่อนก็ได้เนอะ เอาจริงๆ ฉันก็ไม่ค่อยอยากมาที่โรงพยาบาลนักหรอก..." ลอว์สันพึมพำเบาๆ เป็นเชิงบ่นขณะเดินมาตามทางเรื่อยๆ
"มาเพราะคลอเดียล้วนๆ ใช่มั้ยล่ะเธอน่ะ..." เนน่าใช้หางตามองลอว์สันพลางยิ้มล้อเลียน
"...ก็รู้นี่"
"จะไปเดินเล่นแถวไหนดีล่ะ? ถ้าไปไกลมากเดี๋ยวหลงอีก..."
"ไปแถวนั้นละกันค่ะ! ดูสวยดีนะ..." เนน่าชี้ไปที่ที่แห่งหนึ่งที่มีดอกไม้เต็มไปหมด...
"สนใจอะไรแบบนี้ด้วยเหรอเธอน่ะ? ฮะๆ" ลอว์สันพูดกลั้วหัวเราะเล็กน้อย
"อะไรยะ... ฉันก็เป็นผู้หญิงทั่วไปแหละย่ะ!!!"
"ฮะๆๆ ล้อเล่นน่า~"
"อืม ไปก็ไป..." ซีซ่าร์พึมพำก่อนที่ทั้ง 3 จะเดินไปยังที่แห่งนั้น...

------------------------------------------------------------------

เวลา 12:30 น. ณ บริเวณน้ำพุ

"..."
"ช้ากันจังเลยแฮะ..." เซดริคบ่นพึมพำ เขามารอทุกคนอยู่ที่นี่ได้ครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ยังไม่เห็นใครมาเลย...
"ลืมกันหรือยังไงนะ...? หรือยังอยู่โรงพยาบาลกัน? ไปดูหน่อยดีกว่าแฮะ..." เขาพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินตรงไปที่โรงพยาบาลทันที...

------------------------------------------------------------------

อีกด้านหนึ่งในขณะนั้น

"แฮ่ก แฮ่ก..." เด็กสาวปริศนาสวมผ้าคลุมได้วิ่งมาตามทางเรื่อยๆ อย่างไม่ย่อท้อ จนผ่านเมืองซิลเวอร์ไซน์มาได้เกือบครึ่งเมืองแล้ว...
"มาถึงซิลเวอร์ไซน์แล้ว... พี่ชายอาจจะอยู่ที่นี่ก็ได้" เด็กสาวพูดพลางหอบหายใจเบาๆ ก่อนจะใช้มือข้างที่กำเศษผมยาวสีเงินปาดเหงื่อออกช้าๆ
'ไปบ้านพี่ชายคนนั้นแล้วกัน ถ้าโชคดีคงได้เจอพี่ชาย...' เด็กสาวคิดในใจอย่างมุ่งมั่นก่อนจะออกวิ่งไปยังที่ที่ต้องการจะไปด้วยความหวัง...

End Chapter

To be continued...

Spoiler

เป็นตอนที่เอื่อยเฉื่อยมากเลย น ไม่ค่อยคืบหน้าเท่าไหร่ "orz ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปเป็นการเขียนต่อที่ไม่ได้นำมารีไรท์แล้วนะคะ

สำนวนการเขียนอาจจะแปร่งๆ ไปบ้างแต่ก็พยายามอยู่ค่ะ :pika11: ช่วยเป็นกำลังใจให้หน่อยน้า ;w;

ป.ล. ในที่สุดเซออนก็ออกมาแล้ว กรี๊ดดด //ข้ามไป ถถถ เด็กสาวปริศนาสวมผ้าคลุมใกล้จะได้เจอ "พี่ชาย" แล้วนะคะ :pika15: เอาใจช่วยเธอกันด้วยนะ 'w'b

 

Edited by Jeedrid
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

โอ้ น้องโรสของเราเจอคู่แท้แล้วสินะ //ถูก ลอว์วันเองก็หึงออกหน้าออกตาเหลือเกิน 555

ซีซาร์กับเซดริคทำสัญญาอะไรกันไว้น้า พอจะเดาๆไว้อยู่แต่ก็ต้องดูกันต่อไปค่ะ (ฮา)

เซออนท่าทางหล่อไม่เบา อยากเห็นหน้าแล้วสิ ;w;b

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

เขาว่ากันว่าหนุ่มแว่นพอแว่นหลุดแล้วความหล่อจะเพิ่มขึ้น 10 เท่า กรณีของเซออนก็เช่นกัน----- //ถูก

ลอว์สัน นายไม่ต้องหึงหรอก ทา่ทางจะล็อกคู่แล้วล่ะ ไม่ต้องกลัว lol

หญิงสาวปริศนาคนนั้น...น้องสาวใครกันน่ะ แฮร่:cyndaq12:

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 3 months later...

:wiggly06: กลับมาอัพแล้วค่ะหลังจากหายหัวไปนานมาก เหอๆ เชิญรับชมได้เลยค่ะ ถ้าแปลกๆ ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ m(_ _)m

Spoiler

The 5th Chapter - ระแคะระคาย

"อืม... ไม่อยู่ที่นี่กันหรอกเหรอ? แล้วไปไหนกันล่ะเนี่ย?" เซดริคบ่นกับตัวเองเบาๆ ตอนนี้เขาอยู่ในโรงพยาบาลแล้ว แต่กลับไม่พบใครเลย...
"ไม่อยู่เหรอคะ! อะไรกันน่ะ!?" เสียงแหลมเล็กดังขึ้นภายในห้องห้องหนึ่งซึ่งเป็นห้องพักของแพทย์ เซดริคหันมองหญิงสาวที่กำลังโหวกเหวกโวยวายก่อนจะมีสีหน้าที่ตกใจสุดขีด
'ว...หวา ผู้หญิงคนนั้นมัน...!!' เซดริคคิดก่อนจะกระชับผ้าคลุมให้แน่นขึ้นแล้วรีบหลบอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้หญิงสาวรู้สึกตัวว่าเขายืนอยู่ที่นี่...
"...มันรบกวนคนอื่นเขานะหนูจูลี่ หนูก็น่าจะรู้ไม่ใช่เหรอว่าเขาต้องเรียนเวลานี้เป็นประจำน่ะ?" เสียงของชายวัยกลางคนซึ่งเป็นแพทย์ประจำห้องผ่าตัดปรามหญิงสาวนามว่า "จูลี่" เบาๆ อย่างรู้สึกระอา
"รู้น่ะรู้ค่ะ! แต่หยุดเรียนซักวันไม่ได้รึไง!? รู้ทั้งรู้ว่าหนูจะมาหาน่ะ!!" จูลี่โวยวายเสียงดังขึ้นจนผู้คนที่อยู่ภายในโรงพยาบาลเริ่มให้ความสนใจ
"...ไปนั่งรอที่บ้านลุงก่อนนะ อีกไม่นานก็จะเลิกเรียนแล้ว เดี๋ยวเขาก็กลับบ้านแล้วล่ะ..." ชายวัยกลางคนตัดบทก่อนจะดึงเธอให้ออกไปจากห้อง
"...ฮึ่ย!" จูลี่กวาดสายตามองผู้คนที่ให้ความสนใจเธอด้วยความหงุดหงิดก่อนจะเดินกระแทกเท้าออกไป

"...ยังมารยาทแย่เหมือนเดิมเลยแฮะ เป็นถึงผู้ดีซะเปล่า..." เซดริคพึมพำเบาๆ ก่อนจะออกมาจากที่ซ่อน
"จะว่าไป...เราก็ไม่ได้เจอเขามาซักพักแล้วนี่นะ ตอนนี้คงใกล้เลิกเรียนแล้ว ไปหาเขาที่หน้าโรงเรียนเลยละกัน!" เขาพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากโรงพยาบาลไป...

------------------------------------------------------------------

ณ บริเวณน้ำพุ

"เซดหายไปไหนแล้วล่ะเนี่ย?" ซีซ่าร์พึมพำเบาๆ พลางเกาหัวไปด้วย
"พวกเราก็ดันลืมเขาเอาไว้ซะงั้น ปัดโธ่เอ๊ย...! ตอนนี้ไปที่โรงพยาบาลแล้วล่ะมั้ง?" ลอว์สันกุมขมับตัวเองพลางขยี้หัวไปมาก่อนจะสันนิษฐานว่าเซดริคอยู่ที่ไหน
"ไปโรงพยาบาลกันเถอะ...อ๊ะ" ซีซ่าร์เอ่ยชวนพลางจะเดินไปทางโรงพยาบาลแต่มีมือหนึ่งจับแขนเขาไว้
"ไม่ต้องหรอกค่ะ เอ่อ... ไปหาพวกคลอเดียดีกว่า!" เนน่าดึงแขนซีซ่าร์ให้ตามเธอไปทางโรงเรียนแพทย์ที่เซออนได้พาคลอเดียกับโรสแมรี่ไปเรียนด้วย
"น...นี่ แล้วเซดล่ะ?"
"ไม่ต้องไปสนใจเขาหรอกค่ะ! ไปกันเถอะ!!!" เนน่าตะคอกนิดหน่อยก่อนจะออกแรงลาก(?)พี่ชายให้ตามเธอไป
'นี่เป็นโอกาสดีที่จะได้แยกกับเซดริค เรายังไม่อยากเจอเขาตอนนี้นี่นา...!' เนน่าคิดในใจด้วยสีหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อนิดๆ เมื่อคิดถึง "เรื่องนั้น" ที่เกิดขึ้นเมื่อยามค่ำคืนที่ผ่านมา...
'ยัยเนน่าเป็นอะไรล่ะเนี่ย... งงจริงวุ้ย' ลอว์สันคิดในใจพลางเกาหัวไปด้วยอย่างสงสัยก่อนจะเดินตามหลัง 2 พี่น้องไป
'...ขอโทษนะครับเซด เนน่าคงไม่ค่อยอยากพบหน้าคุณ ถ้าคุณตามมาถูกก็คงจะดีนะครับ...' ซีซ่าร์คิดในใจพลางยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะจำใจยอมโดนน้องสาวดึงแขนไปอย่างปฏิเสธไม่ได้...

------------------------------------------------------------------

เวลา 13:00 น. ณ บริเวณหน้าโรงเรียนแพทย์

"ฮ่าาา ได้มาเรียนแบบนี้นี่ดีจังเลย~~~" คลอเดียพูดขึ้นอย่างร่าเริงพลางบิดขี้เกียจไปด้วย
"นั่นสิคะ สอนดีมากๆ เลย..." โรสแมรี่กล่าวสมทบก่อนจะยิ้มออกมาอย่างน่ารัก
"...ถ้าพวกคุณชอบจะมาเรียนอีกเรื่อยๆ ก็ได้นะครับ" เซออนพูดขึ้นเบาๆ เป็นเชิงเชิญชวนด้วยสีหน้านิ่งเรียบเหมือนปกติ
"ฉันสนใจนะแต่คงไม่ได้อ่ะ เสียดายจัง..." คลอเดียยิ้มรับคำเชิญชวนก่อนจะตอบปฏิเสธอย่างรู้สึกเสียดายเล็กๆ
"พวกเราต้องเดินทางกันน่ะค่ะ คงอยู่ที่นี่ไม่นานนัก..." โรสแมรี่ยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะจำใจปฏิเสธอย่างรู้สึกเสียดายเช่นเดียวกัน
"เหรอครับ... งั้นไปโรงพยาบาลกันเถอะ พวกคุณซีซ่าร์คงรอกันอยู่ที่นั่นแล้วล่ะ..." เซออนเอ่ยชวน เขาได้รู้ชื่ออีก 3 คนที่เหลือระหว่างเดินออกมาจากคลอเดียแล้วล่ะนะ...

"ยังไม่ต้องไปหรอก พวกเราอยู่นี่~" เนน่าโบกมือให้ทั้ง 3 คนที่อยู่หน้าโรงเรียนแพทย์อย่างร่าเริง
"อ้าว?"
"เอ๋... แล้วคุณเซดริคล่ะคะ? พวกคุณไม่ได้ไปพบกับเขาที่จุดนัดพบกันเหรอ?"
"...!" เซออนชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อที่โรสแมรี่เอ่ยออกมา
"ไปมาแล้วแต่ไม่เจอ กะจะไปตามหาเขาที่โรงพยาบาลแต่โดนยัยเนน่าลากมาที่นี่ซะก่อนน่ะสิ! ไม่รู้ทำไม..." ลอว์สันพูดโดยยังคงงงงวยไม่หาย
"ช่างหมอนั่นเถอะน่า!!"
"นี่... เซดริคที่พวกคุณพูดถึงนี่คือ..." ก่อนที่เซออนจะได้พูดอะไรก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

"คุณ-เซ-ออน~ ไม่ได้เจอกันซะนาน...เลย เอ๊ะ?" เซดริคที่กำลังวิ่งตรงมาชะงักไปเมื่อได้เห็นว่าเพื่อนร่วมทางทั้ง 5 ก็อยู่กับ "เพื่อนเก่า" ของเขาด้วย
"เอ๋?"
"อา... เป็นคุณจริงๆ ด้วยเซด"
"นี่คุณ...รู้จักเซดด้วย?"
"อ่าครับ... แล้วพวกคุณรู้จักเซดด้วย?"
"อ...อาใช่ หรือเซออนจะเป็นเพื่อนที่นายพูดถึงน่ะเซด?" ลอว์สันคาดเดา
"ช...ใช่ครับ"
"บ...บังเอิญจังเลยนะ ฮ่าๆ..." ซีซ่าร์หัวเราะแห้งๆ ก่อนจะเกาหัวตัวเองเบาๆ

"รู้จักเซดด้วย... แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนี่นะ..." เซออนพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเอ่ยถามซีซ่าร์กับลอว์สันในเรื่องที่เขากำลังสงสัย
"แล้วรู้จักกันมานานแล้วเหรอครับ?"
"หืม? ก็เปล่านี่ เพิ่งเจอกันเมื่อวานนี้เอง"
"...เอ๋?" เซออนเลิกคิ้วขึ้นนิดหนึ่งอย่างรู้สึกประหลาดใจ
"มีอะไรหรือเปล่าคะคุณเซออน?" โรสแมรี่เอียงคอถามอย่างรู้สึกฉงนในท่าทางของเซออนเล็กน้อย
"...เปล่าครับ ผมนึกว่ารู้จักกันมานานแล้วน่ะ เพราะปกติเซดจะไม่ยอมให้ใครเรียกเขาว่า "เซด" ง่ายๆ..."
"เอ๋... งั้นหรอกเหรอ?"
"เอ่อ เพราะทุกคนดูเป็นมิตรดียังไงล่ะครับ ฮ่าๆๆ" เซดริคเกาแก้มก่อนจะพยายามหัวเราะให้ดูปกติ

"แล้วพวกคุณเป็นชนชั้นสูงหรือมีฐานะทางสังคมรึเปล่าครับ?"
"หา? พวกเราเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดาน่ะ ถามอย่างนั้นทำไม... รึเซดริคเป็นพวกไฮโซ?" เนน่าตอบประชดอย่างรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย
'หวาย... เซออนเป็นเพื่อนเก่านี่นะ จะหลุดปากออกมามั้ยล่ะเนี่ย!?' ซีซ่าร์แอบจุ๊ปากเป็นเชิงให้เซออนอย่าเอ่ยปากพูดออกมา แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สังเกตนะ...
"อ้าว... นี่พวกคุณเดินทางมากับเขาโดยไม่รู้อะไรเลยเหรอครับ? เซดน่ะเป็น..."

"เซออน!" เซดริคพูดแทรกขึ้นมาด้วยเสียงที่ค่อนข้างดังก่อนจะเดินมาข้างๆ เซออน
"!?"
"...!"
"...อย่าพูดอะไรไม่เข้าท่าเชียวนะ" เซดริคกระซิบเบาๆ พอให้เซออนได้ยินเพียงคนเดียว...
"...ครับ"
"..." เนน่าหรี่ตาลงเล็กน้อยพลางวิเคราะห์เหตุการณ์เมื่อครู่...

"เป็น?"
"อ่า... เป็นเพื่อนนักเรียนที่เรียนที่สถาบันเดียวกันกับผมน่ะครับ ไม่ได้หมายถึงที่โรงเรียนแพทย์นี่นะ..."
"ปัดโธ่! เรื่องนั้นพวกเราจะไปรู้กันได้ยังไงล่ะ เพิ่งรู้จักกันนี่นา นายนี่ก็นะเซออน... ฮะๆ" ลอว์สันหัวเราะเซออนเบาๆ อย่างรู้สึกขัน
"...เธออายุเท่าไหร่น่ะเซออน?" เนน่าเอ่ยถาม
"ตอนนี้ 16 อยู่ครับ เดือนหน้าถึงจะครบ 17..."
"รุ่นเดียวกับฉันเลย ก็แก่กว่าเซดริค 2 ปีน่ะสิ!"
"ก็ใช่... ทำไมเหรอครับ?"
"เปล่าๆ เนน่าคงจะสงสัยเหมือนที่ฉันสงสัยน่ะ เพราะปกติเซดริคจะเรียกนำทุกคนด้วยคุณ..." คลอเดียตอบพลางยิ้มออกมาบางๆ
"..."
"เรื่องนั้นน่ะ... บางทีเซดก็เรียกชื่อผมห้วนๆ แบบนี้แหละครับ ก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายปี เหมือนพวกคุณนั่นแหละ..."
"อื้มๆ! นั่นสินะ ก็เหมือนที่เนน่าเรียกชื่อฉันห้วนๆ นั่นแหละ ไม่เห็นแปลกเลย เพื่อนกันนี่นา!!" ลอว์สันหัวเราะเบาๆ เพื่อนกันจะเรียกชื่อกันมันก็เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเขาน่ะนะ

"...แล้ว? ทำไมเธอถึงสุภาพกับเซดริคนักล่ะ..."
"...!" เซดริคหน้าซีดลงเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้หันมามองสีหน้าของเนน่าที่กำลังฉายแววสงสัยอย่างหนักปนหงุดหงิด...
"อา... ผมพูดแบบนี้กับทุกคนอยู่แล้วครับ"
"เอ่อ... คงเหมือนฉันล่ะมั้งคะ?" โรสแมรี่พูดเบาๆ เสริมคำพูดของเซออน เพราะเธอเองไม่ว่าคนที่เธอคุยด้วยจะอายุเท่าไหร่เธอก็จะเรียกนำด้วยคุณเสมอ
"...งั้นเหรอ"
'ตายล่ะ เนน่าคงเริ่มสงสัยหนักแล้วสินะ... อันตรายชะมัด!' ซีซ่าร์คิดในใจอย่างกระวนกระวายก่อนจะรีบละล่ำละลักเปลี่ยนเรื่อง
"น...นี่! ไหนๆ ก็อยู่กันพร้อมหน้าแล้วนะ ไปชมโรงพยาบาลกันเถอะ!!"
"...นั่นสินะครับ ตามสัญญา ผมจะพาชมเองครับ..."
"หืม... คุณจะพาชมเองเลยเหรอคุณเซออน? ก็ดีนะครับ... อย่าเพิ่งกลับบ้านเลย" เซดริคฉีกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะนึกถึงหญิงสาวที่กำลังไปรออยู่ที่บ้านเซออน ตอนนี้เธอคงกำลังหงุดหงิดน่าดูเลยล่ะ...
"หืม? อ๋อ..." เซออนเลิกคิ้วแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะรับรู้ได้แทบทันทีในสิ่งที่เซดริคส่งสัญญาณบอก
"เฮ่อ... มาหาแล้วเหรอ ...ใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างกลับบ้านช้าซะเลยก็ดีเหมือนกัน" เซออนถอนหายใจพึมพำกับตัวเองเบาๆ อย่างเลื่อนลอยเมื่อนึกถึงหญิงสาว
"?" ทุกคนนอกจากเซดริครู้สึกสงสัยในสิ่งที่เซออนพูดเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา... หลังจากนั้นทั้ง 7 คนก็ได้เดินตรงไปที่โรงพยาบาลด้วยกัน

"นี่...เซออน พวกเพื่อนๆ ผมยังไม่มีใครรู้เรื่องเซดนะ พยายามอย่าพูดอะไรมากนะครับ..." ซีซ่าร์เร่งฝีเท้ามาเดินขนาบข้างเซออนที่เดินนำหน้าคนอื่นก่อนจะพยายามกระซิบให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้คนอื่นได้ยินและพูดโดยไม่มองหน้าเซออนเพื่อไม่ให้ดูมีพิรุธมากเกินไป...
"เอ๋... งั้นเหรอครับ แล้วคุณรู้?" เซออนกระซิบถามพลางเหลือบมองซีซ่าร์นิดหน่อยแต่ไม่ได้หันหน้ามามองเช่นกัน
"อื้ม... ผมรู้คนเดียวครับ"
"ไม่ต้องห่วงหรอกนะครับเซออน คุณพี่ไว้ใจได้ คุณน่ะ "พยายาม" อย่าพูดอะไรให้มันมากนักจะดีกว่านะครับ..." เซดริคที่เดินข้างๆ เซออนตั้งแต่แรกแล้วกระซิบบอกพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้มที่ดูหงุดหงิดนิดหน่อย...
"อะ...ครับ จะพยายาม..." เซออนรับคำอย่างไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองเท่าไหร่นักก่อนจะรู้สึกสงสัยคำคำหนึ่งที่เซดริคได้พูดขึ้นมา
'...คุณพี่?'

------------------------------------------------------------------

"จริงสิ... คุณเลิกสวมแว่นตาแล้วเหรอครับ ผมจำได้ว่าตั้งแต่รู้จักคุณมาผมไม่เคยเห็นคุณไม่สวมมันเลยนะ?" หลังจากเดินมาได้ซักพักเซดริคก็ได้เอ่ยถามขึ้นอย่างรู้สึกประหลาดใจที่เซออนไม่ได้สวมแว่นแล้ว
"...!" โรสแมรี่สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินที่เซดริคพูด
"อา... พอดีโรสทำมันแตกไปน่ะครับ" เซออนตอบ
"ข...ขอโทษจริงๆ นะคะ" โรสแมรี่กล่าวขอโทษก่อนจะก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด...
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก..."
"หืม... งั้นเหรอครับ" เซดริคพึมพำในลำคอก่อนจะรู้สึกเอะใจขึ้นมา
'...โรส? แปลกจัง... ปกติเซออนแทบจะไม่เรียกชื่อเล่นใครเลยนี่ ...แต่กรณีเราคงไม่นับมั้ง?'

"ต่อไปก็ไม่ต้องสวมหรอกครับ แบบนี้ดูดีกว่าตั้งเยอะนะ!" เซดริคมองหน้าเซออนยิ้มๆ แล้วออกความเห็นออกมา
"...เหรอครับ แต่ผม..."
"ไปหาคอนแทคเลนส์ใส่แทนเอาก็ได้นะครับ" ซีซ่าร์บอก จริงๆ เขาก็มีเหมือนกันล่ะนะแต่เขาชอบใส่แว่นมากกว่า...
"คอนแทคเลนส์..."
"ช...ใช่ค่ะ! ตอนคุณไม่สวมแว่นน่ะเท่มากเลยนะ...คะ อ๊ะ" โรสแมรี่รีบตะครุบปากตัวเองไว้ทันทีเมื่อเผลอพูดอะไรแปลกๆ ออกไป

"หืม~ เซออนเท่จริงๆ แหละเนอะ? ก็เพราะโรสแมรี่ทำแว่นเขาแตกนั่นแหละเราถึงได้รู้จักกับเขาน่ะ..." เนน่าพึมพำเบาๆ แล้วอมยิ้มล้อเลียนเมื่อเห็นสีหน้าของโรสแมรี่ที่กำลังแดงก่ำและเหมือนจะร้องไห้เพราะความอาย
"ฮึก..."
"โรส~ เลิกพูดเรื่องแว่นซักทีเถอะน่า... แล้วก็อย่าล้อโรสแบบนั้นสิ เธอแค่ชมเซออนเท่านั้นเอง" คลอเดียลูบหลังโรสแมรี่เบาๆ ก่อนจะแอบยิ้มออกมา เมื่อเห็นแบบนั้นทุกคนจึงยิ้มออกมาเช่นกัน ยกเว้นเซออนนะ...
"จ้าๆ" เนน่ายิ้มตาหยีก่อนจะเดินไปเกาะแขนซีซ่าร์แล้วดึงให้ถอยหลังมา
"!"
"...หนูไม่รู้หรอกนะว่ามีความลับอะไรกับ 2 คนนั้น แต่หนูเริ่มไม่ค่อยไว้ใจพี่แล้วนะคะ..." เนน่าหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะกระซิบแล้วฉีกยิ้มที่ดูจะเป็นการคาดคั้นให้พี่ชายของเธอ
"...ก็แล้วแต่เธอนะ" ซีซ่าร์ตอบโดยซ่อนสีหน้ากังวลไว้ใต้รอยยิ้มอ่อนโยนของเขา เนน่าชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิมแล้วพูดเบาๆ
"...หนูไม่ยอมแพ้หรอกค่ะ จนกว่าจะได้รู้ความจริง..."

"...คุณซีซ่าร์กับคุณเนน่าสนิทกันดีนะครับ" เซออนที่มอง 2 พี่น้องอยู่เอ่ยขึ้น
"2 คนนั้นเป็นพี่น้องกันน่ะ นายยังไม่รู้เหรอ?" ลอว์สันตอบแล้วถามต่อ
"ยังครับ แต่ก็พอเดาๆ ไว้แล้วล่ะ เพราะนามสกุลเหมือนกัน..." เซออนพึมพำก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าคนคนหนึ่งไม่ได้อยู่ที่นี่...

"พูดถึงพี่น้อง... เซด แล้วโซเฟียล่ะครับ?" สิ้นคำถามของเซออน ฝีเท้าของเซดริคที่เดินอยู่ข้างหน้าทุกคนก็หยุดลง สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปโดยที่ยังไม่มีใครเห็น
"โซเฟีย?"
"...น้องสาวผมเองครับ"
"อ๋อ... แล้วน้องสาวเซดทำไมเหรอเซออน?" ลอว์สันเอียงคอถาม
"...ปกติโซเฟียมักจะตัวติดกับเซดตลอด เรียกได้ว่าเจอเซดที่ไหนเป็นต้องเจอโซเฟียตลอดเลยครับ..." เซออนอธิบาย
"เหมือนคุณซีซ่าร์กับคุณเนน่าเลยนะคะ..."
"...แล้วคิดว่าทำไมตอนนี้เธอถึงไม่อยู่กับผมล่ะครับ?" เซดริคฉีกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ
"...เวลาเดียวที่โซเฟียไม่อยู่กับคุณ ประกอบกับผมที่สั้นลงของคุณ หรือว่า..." เซออนเบิกตากว้างนิดๆ เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้ที่น้องสาวของเซดริคไม่ได้อยู่ที่นี่...
"หนีอออกจากบ้าน..." เซดริคพูดแทรกขึ้นมาเบาๆ ก่อนที่จะเซออนจะได้พูดอะไรต่อ
"!!!?"
"นั่นล่ะคือสาเหตุครับ..." เซดริคเอียงคอมาทางทุกคนที่อยู่ข้างหลังพร้อมด้วยรอยยิ้มขมขื่น
"..."
"หนีออกจากบ้าน? มิน่า... ตอนเจอกันครั้งแรกถึงดูลุกลี้ลุกลนชอบกล..." ลอว์สันพูดพลางนึกถึงท่าทางของเซดริคตอนที่เจอกันครั้งแรก

"...อีกแล้วเหรอครับ? ทำไม..."
"...เอ๊ะ?"
"หึ... เรื่องเดิมๆ นั่นแหละครับคุณเซออน มันก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ก็ผมน่ะ... อยากมี "อิสระ" แบบคนอื่นเขาบ้างเหมือนกันนี่นา... แต่เอาจริงๆ ผมก็แค่อยากออกมาข้างนอกบ้างเท่านั้นเอง... บ้านที่เหมือนคุกแบบนั้นน่ะ เกลียดที่สุด... แต่จะช้าจะเร็วผมก็ต้องกลับไปอยู่ดีล่ะนะ... ฮะๆ" เซดริคแค่นหัวเราะก่อนจะพูดออกมาเป็นเชิงระบายอย่างรู้สึกปวดใจเมื่อนึกถึงที่บ้าน...
"อ่า...ขอโทษครับ" เซออนมีสีหน้าที่เศร้าลงเล็กน้อยเมื่อได้หลุดปากถามคำถามที่แทงใจเพื่อนเก่า...
"ฮะๆ คิดมากน่า ผมชินกับเรื่องนี้แล้วล่ะ ไม่ต้องใส่ใจมากหรอกครับ... ไปกันต่อเถอะ" เซดริคหัวเราะในลำคอเบาๆ พลางโบกมือก่อนจะขยับขาออกเดินต่อไป
"..."
"น...นี่เซออน อย่าหาว่าฉันสอดเลยนะ เซดเขามีปัญหากับที่บ้านเหรอ?" ลอว์สันวิ่งเหยาะๆ ไปหาเซออนก่อนจะพยายามกระซิบถามไม่ให้เซดริคได้ยิน
"...ดูเขาโหยหา "อิสระ" มากๆ เลยนะคะ..." โรสแมรี่พูดเบาๆ อย่างรู้สีกเศร้า
"...พ่อของเขามักจะขีดเส้นทางไว้ให้เขาเดินตลอด พูดง่ายๆ ก็บังคับนั่นแหละครับ ถ้าเป็นผมก็คงจะอึดอัดเหมือนกัน..."
"งั้นเหรอ..."
'...เซดริค หรือที่เขาปิดบังตัวตนเพื่อที่พวกเราจะได้ไม่พาเขาพากลับบ้านกันนะ...?' เนน่าคิดในใจก่อนจะมองแผ่นหลังของเซดริคที่เดินนำหน้าด้วยสีหน้าเศร้าๆ
"เขามักจะมาระบายให้ผมฟังเป็นประจำ เพราะผมเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของเขาที่เป็น... อ๊ะ" เซออนรีบตะครุบปากตัวเองเมื่อเผลอหลุดปากพูดเรื่องสำคัญออกมา
"ที่เป็น?"
"...เปล่าครับ"
"...เซออน ระวังหน่อยสิครับ" ซีซ่าร์แตะไหล่เซออนเบาๆ ก่อนจะกระซิบปรามอย่างห่วงๆ
"...ขอโทษครับ ผมไม่ค่อยถนัดเรื่องแบบนี้..." เซออนกระซิบตอบ เขาไม่ถนัดเรื่องปิดบังคนอื่นจริงๆ นั่นล่ะนะ...

"ถึงโรงพยาบาลแล้วนะครับ" เซดริคหันหน้ามาหาทุกคนที่อยู่ข้างหลังแล้วยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนถึงแม้จะยังคงมีความเศร้าหลงเหลืออยู่บ้างก็เถอะ...
"อ...อา ไปชมโรงพยาบาลกันเถอะ" สิ้นคำชวนของซีซ่าร์ ทั้ง 7 ก็ได้เดินเข้าไปภายในโรงพยาบาลทันที... หลังจากนั้นทั้งหมดก็ได้ลืมเรื่องราวของเซดริคไปชั่วขณะ...

------------------------------------------------------------------

"...ที่นี่คือห้องผ่าตัดครับ" เซออนผายมือไปยังห้องสุดท้ายที่เขาได้พาพวกโรสแมรี่มาชม ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสองเกือบบ่ายสามแล้ว...
"ที่นี่กว้างชะมัด..." ลอว์สันบ่นอุบอิบกับตัวเอง ที่นี่กว้างมากเพราะเขาเดินมาเกือบ 2 ชั่วโมงแล้ว...
"โห... ที่นี่สุดยอดมากเลยแฮะ อยากทำงานที่นี่จัง!" คลอเดียกล่าวชื่นชมโรงพยาบาลแห่งนี้ด้วยสายตาเป็นประกาย
"นั่นสินะคะ!" โรสแมรี่เองก็ทำตาเป็นประกายเช่นกัน
"..."
"คลอเดียชอบที่นี่นะ ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อยสิ" เนน่ากระซิบบอกกับลอว์สันแล้วหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นเขาทำหน้าบูดอยู่ ซีซ่าร์กับเซดริคที่มองเขาอยู่ก็แอบหัวเราะเช่นกัน
"...ฮื่อ!" ลอว์สันถอนหายใจยาวก่อนจะทำเสียงฮึดฮัดขึ้นจมูกแล้วพยายามยิ้มออกมา

"อ๊ะ จะว่าไปนะ ระหว่างที่เดินอยู่ในนี้ เวลามีผู้คนเดินผ่านเซออนเขามักจะแสดงความเคารพตลอดเลยนะ?" เนน่าเอ่ยถามอย่างรู้สึกสงสัยในเหตุการณ์ตลอดการชมโรงพยาบาล
"เรื่องนั้นน่ะ..."

แอ๊ด

"!" ยังไม่ทันที่เซดริคจะพูดจบ ประตูห้องพักของแพทย์ที่อยู่ห่างจากห้องผ่าตัดไปไม่ไกลนักก็ได้เปิดออก และได้มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งก้าวออกมาจากประตูบานนั้น...
"หืม?" ชายวัยกลางคนชะงักไปชั่วขณะเมื่อเห็นหน้าเซดริคกับเซออน
"..." เซดริคมองหน้าชายวัยกลางคนแว้บหนึ่งก่อนจะแอบจุ๊ปากไม่ให้คนอื่นเห็นนอกจากชายผู้นั้น
"...ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ? ยังไม่ได้กลับบ้านใช่มั้ย..." ชายวัยกลางคนพยักหน้าให้เซดริคก่อนจะเอ่ยถาม
"!?"
"...เอาจริงๆ ผมก็กะจะไม่กลับหรอกนะครับ..." เซออนตอบคำถามชายคนนั้น เมื่อได้ยินคำตอบดังนั้นสีหน้าของเขาก็เคร่งเครียดลงนิดหน่อย
"เฮ่อ...แกนี่มันจริงๆ เลยนะเซออน เดี๋ยวก็โดนอาละวาดใส่อีกหรอก..." ชายวัยกลางคนถอนหายใจแล้วยิ้มออกมาบางๆ
"ช่างเถอะครับ ผมชินแล้วล่ะ..."

"...แล้ว? เด็กๆ พวกนี้เป็นใครเหรอ?" ชายวัยกลางคนเอ่ยถาม
"พวกเขาเป็นนักเดินทางน่ะครับ ระหว่างมาที่นี่พวกเขารู้สึกสนใจโรงพยาบาลของเราผมเลยพามาชมครับ..."
"หือ? ของเรา... โรงพยาบาลของเรา!?" ลอว์สันโพล่งขึ้นอย่างประหลาดใจเมื่อได้ฟังที่เซออนพูดเมื่อซักครู่
"อ้าว? พวกเธอไม่รู้หรอกเหรอ เห็นมากับลูกชายฉันก็นึกว่ารู้อยู่แล้วซะอีก..."
"เอ๋...ลูกชาย"
"ผมกำลังจะบอก คุณเลโกลัสก็ออกมาพบพวกเราซะก่อนน่ะครับ..." เซดริคพูดเบาๆ แล้วยิ้มมุมปาก

"อ้อ งั้นฉันขอแนะนำตัวเลยละกันนะ ฉันชื่อ "เลโกลัส แบล็คลากูน" เป็นหมอผ่าตัดน่ะ ส่วนนั่นก็ลูกชายฉันที่พวกเธอคงจะรู้จักกันก่อนอยู่แล้ว ตระกูลเราเป็นเจ้าของที่นี่มาหลายรุ่นแล้วล่ะนะ! เอ้อนี่! ฉันออกเวรแล้วไปดื่มน้ำชาที่บ้านฉันกันหน่อยมั้ยล่ะ? ฉันอยากรู้จักพวกเธอนะ ดูท่าจะเป็นเพื่อนที่ดีให้ลูกชายฉันได้... เจ้าเซออนน่ะไม่ค่อยมีคนคบหรอก ฮ่าๆ" เลโกลัสแนะนำตัวแล้วยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตรก่อนจะเอ่ยชวนทุกคนให้ไปที่บ้านของเขา พวกซีซ่าร์มองหน้ากันแล้วยิ้มก่อนจะพยักหน้ารับเพราะไม่อยากเสียมารยาทต่อผู้ที่เอ่ยชวน

'ที่ให้ความเคารพเพราะเป็นลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลนี่เองสินะ...'
"..."

"คุณพ่อครับ แต่ตอนนี้จูลี่อยู่ที่บ้านเรา..." เซออนเอ่ยอย่างรู้สึกกังวลนิดหน่อย
"ไม่เป็นไรหรอก ต่อหน้าพ่อหนูจูลี่คงไม่กล้าทำอะไรมากหรอก...คิดว่านะ" เลโกลัสคาดเดาอย่างไม่มั่นใจพลางเกาแก้มไปด้วย
"ไว้ใจไม่ได้หรอกครับ เหอะๆ..." เซดริคหัวเราะแห้งๆ เมื่อนึกถึงจูลี่ เขาไม่อยากไปบ้านเซออนเลย แต่ถ้าไม่ไปก็อาจจะถูกสงสัยเอาได้

"?" พวกซีซ่าร์ฟังบทสนทนาของพ่อลูกกับเซดริคแล้วรู้สึกประหลาดใจเกี่ยวกับหญิงสาวนามจูลี่ แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไร หลังจากนั้นทั้งหมดก็ได้เดินทางไปยังบ้านของเพื่อนใหม่อย่างเซออนทันที...

------------------------------------------------------------------

อีกด้านหนึ่งในขณะนั้น

"อ๊ะ ไม่นะ..." เด็กสาวสวมผ้าคลุมที่กำลังเดินทางไปเรื่อยๆ ภายในเมืองซิลเวอร์ไซน์ได้ถูกเด็กหนุ่มกลุ่มหนึ่งล้อมเอาไว้
"น้องสาวน่ารักจังนะ ไปเที่ยวกับพวกพี่เถอะ..." เด็กหนุ่มที่ดูท่าทางเป็นหัวโจกยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วคว้าข้อมือเธอเอาไว้
"ไม่!!!" เด็กสาวสะบัดมือทันทีก่อนจะรีบวิ่งออกไปสุดแรง
"แหมๆ... ท่าทางเร้าใจไม่เบา ไปพวกเรา อย่าให้หนีได้นะ..." เด็กหนุ่มหัวโจกเลียริมฝีปากแล้วออกคำสั่งคนอื่นๆ ก่อนจะออกวิ่งตามเด็กสาวสวมผ้าคลุมไป...

     เรื่องราวเกี่ยวกับเซดริคได้เผยมาอีกระดับหนึ่งแล้ว เขาเป็นใครกันแน่!? แล้วเด็กสาวสวมผ้าคลุมจะได้พบกับ "พี่ชาย" มั้ยนะ...? อีกไม่นานได้รู้กัน...!!

End Chapter

To be continued...

Spoiler

ยังคงเป็นบทที่ยืดยาดอีกบท "orz ฮืออ ;w; เนื้อเรื่องตอนนี้ไม่ค่อยคืบหน้าเท่าไหร่ ดูจะเป็นการ "เผย" ตัวตนของเซดริคมากกว่า

ซึ่งบางท่านอาจจะทราบถึงตัวตนของเซดกันแล้วนะคะ //ก็ใบ้ซะขนาดนี้ ถถถ *โดนตบ ตอนหน้าเด็กสาวสวมผ้าคลุม น่าจะ มีบทเป็นทางการแล้วนะคะ ;w;b

แล้วก็สีคำพูดเปลี่ยนไปนะคะเนื่องจากระบบบอร์ดเปลี่ยนใหม่ทำให้สีเก่าที่เคยใช้แทบทั้งหมดหายไป... ถ้าว่างๆ จะกลับมาปรับเป็นสีเก่านะคะ ทำได้แต่ยุ่งยากนิดหน่อย เหอๆ

ยังไงก็ขอขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตรงนี้นะคะ หลังออกจากซิลเวอร์ไซน์เนื้อเรื่องก็น่าจะคืบหน้าต่อบ้างค่ะ ขอฝากติดตามด้วยนะคะ น

ป.ล. เหมือนตอนนี้เนื้อเรื่องวนไปวนมายังไงก็ไม่รู้ "orz

 

Edited by Jeedrid
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

เอาแล้วครับ ด้านมืดของเซดริคกำลังเริ่มเผยออกมาแล้ว แลดูหดหู่+น่าเวทนานะ:cyndaq05: อยากรุ้จริงๆว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เซออน นายนี่ก็ปากเปราะจริงเฟ้ยแหม ทำเอากลัวแทบแย่นะเนี่ย

แต่ยังไม่พีคเท่าตอนเด็กสาวปริศนาโดนกำลังจะโดนทำอะไรมิดีมิร้ายแล้วววววววววววววววว ใครก็ได้ช่วยน้องเขาที!!:cyndaq04:

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Please sign in to comment

You will be able to leave a comment after signing in



Sign In Now
  • Recently Browsing   0 members

    • No registered users viewing this page.
×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use and Privacy Policy. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue.