天ノ花 月子 Posted December 28, 2016 Share Posted December 28, 2016 ...ณ โลกโปเกมอนโลกใหม่ที่โปเกมอนทุกเจเนอเรชั่นอยู่รวมกัน... ...จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อมีโปเกมอนส่วนหนึ่งกลายร่างเป็นมนุษย์!?...นี่คือเรื่องราวความรักของ "เหล่าสตาร์ทเตอร์" ที่กลายร่างเป็นมนุษย์แบบจบในตอน......มาร่วมเอาใจช่วยพวกเขาไปด้วยกันเถอะ!!! . . . . . สวัสดีค่า~ จี๊ดริดมาเปิดฟิคชั่นใหม่นะคะ เป็นฟิคชั่นที่บอกเล่าเรื่องราวความรักของเหล่ากิจินกะสตาร์ทเตอร์ของจี๊ดริดเองค่ะ เนื่องจากจี๊ดริดอยากแต่งฟิคชั่นเกี่ยวกับกิจินกะแต่ไม่อยากแต่งเป็นเรื่องยาวเพราะกลัวแต่งไม่ได้ + ดองเลยแต่งเป็นตอนสั้นๆ แทนค่ะ ;w; เอาคำโปรยไปก่อนนะคะ น กำลังเร่งปั่นตอนที่หนึ่งอยู่ค่ะ ถถถ ขอรบกวนฝากฟิคชั่นเรื่องใหม่นี้ด้วยนะค้า~ //กราบ m(_ _)m 3 Link to comment Share on other sites More sharing options...
+ Pangtor Girl + Posted December 28, 2016 Share Posted December 28, 2016 //เข้ามากรี๊ดแล้วปักธงรอ (?) รอตอนที่ 1 อยู่นะคะ ~ >w< 1 Link to comment Share on other sites More sharing options...
天ノ花 月子 Posted January 2, 2017 Author Share Posted January 2, 2017 (edited) อธิบายก่อนเล็กน้อย... Spoiler ข้อมูลและหน้าตาตัวละครคร่าวๆ สามารถไปดูได้ในแกลเลอรี่ "อัลบั้มเรื่อยเปื่อยของจี๊ดริด" และ "## กระทู้รวบรวมตัวละครครับ (Original Character) ##" นะคะ โฆษณากันโต้งๆ เลย ถถถ เรื่องที่อยู่... สำหรับในฟิคชั่นนี้จะเป็นแบบนี้ค่ะ อยากจะบอกว่าเล่นโคตรง่าย ฮาาา คันโต >> โจโต >> โฮเอ็น >> ชินโอ >> อิชชู >> คาลอส >> อาโลล่า ถึงจะอยู่ติดกันแบบนี้แต่ก็มีระยะห่างพอสมควรทำให้ต้องใช้เวลาเดินทางไปมาหาสู่กันค่ะ สำหรับคนที่อาศัยอยู่ จะเป็นบ้านหลังนึงต่อคน 3 คนตามเจนเลยค่ะ แล้วก็ขนาดของบ้านอยู่ในระดับกลางๆ ที่ใหญ่พอบรรจุสตาร์ทเตอร์ทั้งหมดได้นะคะ แล้วก็อีกเรื่อง... สตาร์ทเตอร์ทุกคนเป็นเพื่อนกันค่ะ นอกจากนี้ทุกคนยังเป็นนักสำรวจด้วย รวมกันเป็นทีมใหญ่ แต่แบ่งย่อยเป็นทีมตามเจนค่ะ เอาล่ะค่ะ เนื่องจากจี๊ดริดแต่งฟิคชั่นไม่ค่อยเก่งจึงอาจจะงงๆ หน่อยนะคะ ;w; และเพราะตัวละครที่เยอะมาก (เกินไป) ทำให้ฟิคชั่นค่อนข้างยาว น ยังไงก็ขอให้สนุกนะคะ~~~ อาจจะตาลายหน่อยนะคะ เพราะจี๊ดริดจะใช้สีจำแนกตัวละครเอา น ขออภัยจริงๆ ค่ะ ฮือออ "orz The 1st Chapter - Nai x Peruto Main Characters Spoiler ไน เดอะ จูไนเปอร์ (Nai The Decidueye)ชื่อ : ไนสายพันธุ์ : จูไนเปอร์อายุ : 19 ปีส่วนสูง : 176 ซม. จูไนเปอร์หนุ่มน้อยผู้มีนิสัยขี้อายและขี้กลัว มีฝีมือการต่อสู้อยู่ในระดับสูง แต่เนื่องจากชอบตีตนไปก่อนไข้จึงมักจะหนีเสมอ ทำงานหลักเป็นนักสำรวจ ควบกับงานรองเป็นพี่เลี้ยงเด็กที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งหนึ่ง แอบชอบเพรุโตะมาตั้งแต่ตอนได้พบเธอโดยบังเอิญสมัยยังเป็นพจจามะแต่ไม่กล้าบอก เขาคอยเฝ้ามองเธอเสมอจนกลายเป็นสตอล์คเกอร์(?)ไปโดยไม่รู้ตัว จนวันหนึ่งความรู้สึกของเขาได้มาถึงขีดสุดเขาจึงคิดที่จะสารภาพรักกับเธอและพยายามที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง เมื่อเพื่อนๆ สตาร์ทเตอร์รู้เข้าจึงพยายามช่วยเหลือเขาอย่างเต็มที่ เพรุโตะ เดอะ เอ็มเปลท์ (Peruto The Empoleon)ชื่อ : เพรุโตะสายพันธุ์ : เอ็มเปลท์อายุ : 19 ปีส่วนสูง : 174 ซม. เอ็มเปลท์สาวสวยผู้มีสีหน้าเดียวตลอดเวลา แต่เป็นคนตรงไปตรงมา เมื่อคิดอะไรจะพูดออกมาทันที คนที่ไม่รู้จักเธอดีมักจะคิดว่าเธอพูดล้อเล่นเพราะสีหน้าเธอไม่ไปตามสิ่งที่พูด ทำให้คนไม่ค่อยเข้าหาเธอเท่าไหร่นัก (ยกเว้นพวกชอบของแปลก(?)) ค่อนข้างกลุ้มใจ(?)กับสีหน้านิ่งๆ ไร้อารมณ์ของตัวเองนิดหน่อย... ทำงานหลักเป็นนักสำรวจ ไม่ระบุงานรอง Support Characters Spoiler เหล่าเพื่อนๆ สตาร์ทเตอร์ - กาโอ เดอะ กาโอกาเอ็น (Gao The Incineroar)- เรน เดอะ อาชิเรน (Rene The Primarina)- ซารุ เดอะ โกคาซารุ (Zaru The Infernape)- ไดโตะ เดอะ โดไดโทส (Daito The Torterra)- ชาโมะ เดอะ บาชาโม่ (Shaamo The Blaziken)- ไค เดอะ จูไคน์ (Kai The Sceptile)- ราจิ เดอะ ลากูราจ (Raaji The Swampert)- ฟูชิกิ เดอะ ฟูชิกิบานะ (Fushigi The Venusaur) - ริสะ เดอะ ลิซาด้อน (Riza The Charizard) - คาเมะ เดอะ คาเม็กซ์ (Kame The Blastoise) - เมกะ เดอะ เมกาเนียม (Mega The Meganium) - บาคุ เดอะ บาคุฟูน (Baku The Typhlosion) - ได เดอะ โอไดล์ (Dai The Feraligatr) - โรดะ เดอะ จาลอร์ด้า (Rooda The Serperior) - เอ็นบุ เดอะ เอ็มบูโอ้ (Enbu The Emboar) - เคนกิ เดอะ ไดเคนคิ (Kenki The Samurott) - บูริ เดอะ บูริการอน (Buri The Chesnaught) - ฟ็อกซี่ เดอะ มาฟ็อกซี่ (Foxy The Delphox) - โคงะ เดอะ เก็คโคงะ (Kouga The Greninja) ตัวละครอื่นๆ - เด็นเนะ เดอะ เดเด็นเนะ (Denne The Dedenne) - ริสึ เดอะ พาจิริส (Risu The Pachirisu) Spoiler ...ตั้งแต่ที่ได้พบกันวันนั้น......ผมก็ไม่เคยลืมใบหน้าที่เย็นชาไร้รอยยิ้มของเธอเลย......ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน......ผมก็ยังคงชอบเธอมาโดยตลอด......ได้โปรดเถิดท่านอาร์เซอุส... โปรดมอบความกล้าให้ผมที ------------------------------------------------------------------ "เฮ้ไน~ ทุกคนรออยู่นะ~~~" เสียงของกาโอคุงที่ดังขึ้นจากภายนอกเร่งผมให้ออกจากบ้านเร็วๆ"เร็วเข้าค่ะไนคุง... พวกเราต้องเริ่มเดินทางแล้วนะคะ ไม่งั้นจะถึงเย็นนะ~" เรนจังพูดสมทบก่อนจะโบกมือให้ผม"อ๊ะ อ๊า~ ขอโทษครับ ขอโทษครับ~" ผมรีบพรวดพราดวิ่งออกจากบ้านไปจนสะดุดขาตัวเองแล้วล้มไถลไปกับพื้น"อ้าวเฮ้ย..." กาโอคุงอุทานออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นผมล้ม"ป...เป็นอะไรมากมั้ยคะ?" เรนจังรีบวิ่งมาพยุงผมให้ลุกขึ้นด้วยความเป็นห่วง"จ...เจ็บนิดหน่อยครับ" ผมพูดเบาๆ ก่อนจะปาดน้ำตาที่คลอเบ้าอยู่ออกช้าๆ จริงๆ ไม่นิดหรอกครับ...อูย สวัสดีครับ ผมชื่อไน เดอะ จูไนเปอร์ที่ตอนนี้ได้กลายเป็นมนุษย์เนื่องด้วยสาเหตุบางอย่าง ไม่ใช่แค่ผมนะครับ เพื่อนๆ สตาร์ทเตอร์ของผมเองก็เช่นกัน ในโลกของผมตอนนี้มีโปเกมอนร่างสุดท้ายส่วนหนึ่งกลายเป็นมนุษย์ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน... อ้อ ทั้ง 2 คนที่อยู่กับผมตอนนี้เป็นเพื่อนสนิทร่วมเจเนอเรชั่นของผม กาโอคุง เดอะ กาโอกาเอ็น กับเรนจัง เดอะ อาชิเรนครับ วันนี้เป็นวันที่พวกผมจะต้องเดินทางไปบ้านสตาร์ทเตอร์โฮเอ็นซึ่งเป็นเพื่อนของพวกผมเช่นกัน คุณไคนัดรวมแบบนี้ต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ เลย... ------------------------------------------------------------------ ณ บ้านสตาร์ทเตอร์โฮเอ็น "เฮ้อ...มาถึงซะทีนะครับ..." ผมถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมาอย่างรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย..."ถ้ากาโอคุงไม่มัวรับคำท้าจากคนที่มาท้าสู้คงไม่มาถึงซะเย็นขนาดนี้หรอกค่ะ..." เรนจังทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อยแบบที่เธอไม่ค่อยทำซักเท่าไหร่ก่อนจะกล่าวถึงเหตุการณ์ที่ทำให้พวกเรามาถึงช้า"ถูกท้าสู้ทั้งทีจะปล่อยผ่านได้ยังไงล่ะ ฮ่าๆๆ" กาโอคุงหัวเราะด้วยสีหน้าที่ดูพอใจเป็นอย่างมาก"แล้วก็อย่ามาโทษฉันคนเดียวสิ เรนจังเองก็มีคนมาขอถ่ายรูปด้วยตั้งเยอะไม่ใช่รึไง..." กาโอคุงกอดอกก่อนจะเถียงเรนจังกลับนิดหน่อย..."น...นั่นมัน แต่ฉันก็ไม่ได้รับทุกคนนี่คะ..." เรนจังหลบสายตากาโอคุงที่มองมาก่อนจะบ่นพึมพำเบาๆ"น่าๆ กาโอคุง เรนจัง ป่านนี้แล้วพวกราจิคุงรอแย่แล้วมั้งครับเนี่ย..." ผมรีบตัดบทก่อนที่บรรยากาศจะแย่ไปกว่านี้แล้วลงมือเคาะประตู ก๊อก ก๊อก แอ๊ด "กำลังรออยู่เลย! เรนจัง~ มาร้องเพลงให้ราจิหน่อยนะ~~~" ชาโมะคุง เดอะ บาชาโม่เปิดประตูก่อนจะกวักมือเรียกเรนจังให้เข้าไปภายในบ้าน"เพลง!!! ยินดีเลยค่ะ~" เรนจังมีสีหน้าเบิกบานก่อนจะตรงไปหาราจิคุง เดอะ ลากูราจที่กำลังเต้นแบบไร้เพลงอยู่"พวกนายด้วยนะ~ เข้ามาได้เลย~!!" ชาโมะคุงยิ้มก่อนจะชวนผมกับกาโอคุงเข้าไปด้วย ผมกับกาโอคุงมองหน้ากันอย่างรู้สึกงงเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน... ------------------------------------------------------------------ "เอาอะไรอีกมั้ย? ไน..." คุณไค เดอะ จูไคน์เอ่ยถามผมด้วยรอยยิ้มโดยที่มือของเขาก็ยังคงทำลูกไม้ย่างไปด้วย"ม...ไม่เป็นไรครับ ผมพอแล้วล่ะ..." ผมโบกมือปฏิเสธด้วยความเกรงใจปนมึนงง ตอนนี้ภายในบ้านเต็มไปด้วยเสียงเพลงเพราะๆ จากเรนจังและเสียงโหวกเหวกโวยวายของสตาร์ทเตอร์ส่วนหนึ่งที่กำลังสู้กัน โดยที่มีเสียงห้ามจากคนอื่นๆ เป็นระยะๆ..."เอ่อ...วันนี้เป็นวันสำคัญอะไรหรือเปล่าครับ?" ผมเอ่ยถาม ที่นัดรวมวันนี้เพราะจัดปาร์ตี้ แต่เนื่องด้วยโอกาสอะไรนั้นผมก็ยังไม่ทราบ..."ไม่หรอก... ชาโมะเขาแค่อยากปาร์ตี้รวมสตาร์ทเตอร์น่ะ ราจิเองก็เห็นดีเห็นงามด้วย ฉันเลยนัดทุกคนมาไงล่ะ... แต่ชาโมะบอกว่าถ้านัดมาปาร์ตี้เฉยๆ อาจจะไม่มากันก็เลยไม่ให้บอกรายละเอียด..." คุณไคอธิบายพลางนำลูกไม้ที่ย่างเสร็จแล้วใส่จานแล้ววางไว้บนโต๊ะ"ย...ยังงี้นี่เอง...""ก็น้า~ ตั้งแต่ที่เรากลายเป็นมนุษย์มา... เราไม่เคยจัดปาร์ตี้รวมสตาร์ทเตอร์ในร่างมนุษย์เลยนี่นา!! แล้วก็นานๆ ทุกคนจะมีวันหยุดตรงกันซะที!!!" ชาโมะคุงที่พักจากการต่อสู้ชั่วคราวเดินมากอดคอผมไว้ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงร่าเริง "ถ้ารู้ว่าเรียกมาเพราะเรื่องแค่นี้ฉันไม่มาหรอก..." คุณไดโตะ เดอะ โดไดโทสบ่นอุบอิบก่อนจะหยิบลูกไม้ย่างเข้าปาก"งั้นก็กลับไปซะสิ..." คุณฟูชิกิ เดอะ ฟูชิกิบานะใช้ร่มตบหัวคุณไดโตะเบาๆ ก่อนจะหยิบลูกไม้ย่างเข้าปากบ้าง"...ไม่ล่ะ ไหนๆ ก็เสียเวลามาแล้ว" คุณไดโตะบ่นพึมพำก่อนจะเดินออกไป"ไดโตะกับนายนี่คล้ายกันอยู่นะริสะ..." คุณคาเมะ เดอะ คาเม็กซ์พูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะตบไหล่คุณริสะ เดอะ ลิซาด้อนเบาๆ"...ไม่เหมือนซะหน่อย" คุณริสะบ่นอุบอิบก่อนจะเบือนหน้าหนี "...เหมือนสุดๆ เลยล่ะครับ" ซารุคุง เดอะ โกคาซารุพูดเบาๆ ก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ"เฮ้! ลูกไม้ย่างเสร็จแล้วเหรอ~ ต่อไปทำขนมบ้างสิไค~~~" คุณได เดอะ โอไดล์พักจากการต่อสู้ก่อนจะเดินมาหยิบลูกไม้ย่างไปทั้งจานแล้วเสนอให้คุณไคทำอย่างอื่นนอกจากลูกไม้ย่างบ้าง"นี่ได... แบ่งคนอื่นบ้างสิ" คุณบาคุ เดอะ บาคุฟูนปรามคุณไดก่อนจะตบไหล่เบาๆ"ไม่เป็นไรๆ ยังไงฉันก็ทำออกมาเรื่อยๆ อยู่แล้ว...""ฉันช่วยมั้ยไคคุง~" คุณเมกะ เดอะ เมกาเนียมเสนอด้วยรอยยิ้มร่าเริง"ไม่ต้องเลยเมกะ ถ้าเธอทำไม่มีใครกินได้หรอกนะนอกจากฉันน่ะ..." คุณไดบ่นก่อนจะหยิบลูกไม้ย่างเข้าปากไม่หยุด"ไดจังใจร้ายอ้า~" คุณเมกะทำแก้มป่องตีแขนคุณไดทีนึงก่อนจะเดินตึงตังออกไป"ฮะๆ""อ่า ฮ่ะๆ..." "นี่ไน ไม่ไปร่วมวงสู้กับเขาบ้างเหรอ~" ชาโมะคุงกอดคอผมแน่นขึ้นก่อนจะเอ่ยชวนผม"ม...ไม่เอาหรอกครับ ผมสู้พวกคุณไม่ได้หรอก..." ผมปฏิเสธอย่างรวดเร็วก่อนจะผละออกจากวงแขนของชาโมะคุงแล้วผงกหัวเป็นเชิงขอโทษ"อะไรกัน... นายเองก็มีฝีมือไม่ใช่ย่อยนี่นา น่าเสียดาย..." ชาโมะคุงบ่นอุบอิบก่อนจะเดินไปร่วมการต่อสู้ต่อ"งั้นท่านไนไม่ไปร่วมขับร้องเพลงกับท่านเรนล่ะขอรับ?" โคงะคุง เดอะ เก็คโคงะเสนอ"น...นั่นก็ไม่ไหวหรอกครับ" ผมโบกมือปฏิเสธรัวๆ นั่นน่ะยิ่งไม่ไหวเลยครับ..."แหม...คุณไนนี่ล่ะก็ กล้าๆ หน่อยสิคะ" โรดะจัง เดอะ จาลอร์ด้าเดินมาแตะไหล่ผมเบาๆ"นั่นสิขอรับ... ท่านไนเป็นคนเก่งคนนึงแท้ๆ" คุณเคนกิ เดอะ ไดเคนคิพูดสมทบก่อนจะยิ้มออกมาอย่างรู้สึกเสียดาย"ม...ไม่หรอกครับ เก่งอะไรกัน..." "ไม่เอาค่ะ ไม่เอานะ~!!" เสียงของฟ็อกซี่จัง เดอะ มาฟ็อกซี่ดังขึ้นก่อนที่เธอจะวิ่งหนีกาโอคุงที่พยายามวิ่งไล่ตามเธออยู่"มาเหอะน่าฟ็อกซี่จัง มาสู้กัน~~~" กาโอคุงยังคงวิ่งตามเธออยู่ยังงั้นโดยที่ปากยังคงเอ่ยชวนให้เธอมาร่วมวงต่อสู้ด้วยไม่หยุด"ไม่ไหวหรอกค่ะ... สู้ไปยังไงฟ็อกซี่ก็แพ้" ฟ็อกซี่จังเริ่มร้องไห้ก่อนจะวิ่งไปหลบข้างหลังคุณเอ็นบุ เดอะ เอ็มบูโอ้"...เดี๋ยวเหอะกาโอ อย่าทำให้ฟ็อกซี่กลัวสิ" คุณเอ็นบุกำหมัดเป็นการตั้งท่าเตรียมใช้อาร์มแฮมเมอร์"...เชอะ! ฉันไปชวนคนอื่นสู้ก็ได้!! แล้วก็ลดหมัดลงได้แล้วล่ะ...คุณ "พี่ชาย" " กาโอคุงสบถก่อนจะพูดออกมาเป็นเชิงประชด"..." "วุ่นวายจังเลยนะครับ... ว่ามั้ยเพรุโตะจัง~?" บูริคุง เดอะ บูริการอนพูดพลางยิ้มตาหยีก่อนจะใช้แขนโอบไหล่คนคนหนึ่ง..."...!!""...นั่นสิ แล้วก็รบกวนเอามือออกด้วย..." คุณเพรุโตะ เดอะ เอ็มเปลท์ตอบรับด้วยสีหน้าเรียบเฉยก่อนจะบอกให้บูริคุงเอามือออกจากไหล่เธอ"ฮะๆๆ แหมๆ~" บูริคุงหัวเราะก่อนจะเดินไปร่วมวงต่อสู้กับเขาบ้าง"..." คุณเพรุโตะยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยเช่นเคยก่อนจะหยิบพัฟฟินที่คุณไคเพิ่งทำเสร็จเข้าปาก"..." ทุกอิริยาบถของเธอนั้นอยู่ในสายตาผมตลอด ผมคอยเฝ้ามองเธออยู่อย่างนั้นจนปาร์ตี้เลิก... Spoiler "กลับบ้านดีๆ นะเรนจัง~ เจอกันที่คอนเสิร์ตพรุ่งนี้น้า~~~" ราจิคุงพูดอย่างเริงร่าก่อนจะโบกมือให้เรนจัง"ค่ะราจิคุง~ แล้วเจอกันนะคะ~~~" เรนจังโบกมือกลับด้วยสีหน้าที่ดูมีความสุขมากก่อนจะหันหลังกลับแล้วเดินฮัมเพลงนำหน้าผมกับกาโอคุงไป"...ฮึ ดูมีความสุขมากเลยนะเรนจังน่ะ... มากเกินไปละ" กาโอคุงพึมพำแล้วหัวเราะเบาๆ"อื้มๆ นั่นสินะครับ..." ผมพยักหน้าอย่างรู้สึกเห็นด้วย ดูมีความสุขมากเกินไปจริงๆ นั่นแหละ มีอะไรรึเปล่านะ?"เอ้อไน...""ครับ?""เมื่อไหร่นายจะมีความกล้ามากกว่านี้ซะทีอ่ะ?" กาโอคุงเอ่ยถามก่อนจะจ้องหน้าผม"เอ๋?" ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัยเล็กน้อย"เรื่องความรักไง...ฉันเห็นนายแอบมองเพรุโตะจังตลอดเลย เมื่อไหร่จะบอกเธอซักที!""อ๊ะ! อ่า ผ...ผมไม่กล้าหรอกครับ!!!" ผมหน้าแดงก่อนจะโบกมือรัวๆ อย่างรู้สึกอาย"กล้าๆ หน่อยสิ! ตอนนี้ในหมู่สตาร์ทเตอร์มีแฟนเป็นตัวเป็นตนไปหลายคนแล้วนะ... มีกับเขาบ้างซะทีสินายน่ะ!!! ฮะๆ" กาโอคุงหัวเราะก่อนจะตบไหล่ผมแรงมากจนผมแทบล้มหน้าทิ่ม"จ...เจ็บนะครับ! กาโอคุงนี่ล่ะก็ พูดอะไรก็ไม่รู้...""ฮ่าๆๆ" ก็อย่างที่กาโอคุงบอกนั่นแหละครับ สตาร์ทเตอร์ส่วนหนึ่งมีแฟนไปแล้ว อย่างคุณริสะกับคุณเมกะ คุณไคกับโรดะจัง กาโอคุงเองก็กำลังคบกับฟ็อกซี่จัง ส่วนชาโมะคุงก็มีแฟนอยู่ก่อนแล้ว... ผมเองก็อยากมีแฟน แต่ว่า...ไม่มีความกล้านี่สิครับ ฮ่ะๆ... เรื่องผู้หญิงที่ผมแอบชอบคิดว่าคงพอรู้กันบ้างแล้ว... ใช่ครับ...คุณเพรุโตะนั่นแหละ ผมน่ะ...แอบชอบเธอมาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่พบกันครั้งแรกเลยก็ว่าได้ครับ... ตอนนั้นผมกับเธอยังเป็นแค่โมคุโร่กับพจจามะเอง ผมได้เจอเธอตอนที่เธอมาเที่ยวแถวบ้านเกิดของผมกับเรนจังแล้วเธอก็ได้บังเอิญช่วยเหลือผมเอาไว้ ผมรู้สึกหลงไหลและประทับใจใบหน้าไร้อารมณ์นั้นของเธอ พอได้พบกันอีกครั้งผมก็เลยรู้สึกดีใจมาก และคอยเฝ้ามองมาตลอดตั้งแต่ตอนนั้นครับ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน รู้ตัวอีกทีก็ชอบมากจนถอนตัวไม่ขึ้นไปซะแล้ว... ------------------------------------------------------------------ "พี่ไน" เสียงเล็กน่ารักของเด็กผู้หญิงผมขาวปลอดคนหนึ่งดังขึ้น"..." บุคคลที่ถูกเรียกชื่อนั่งนิ่ง ดูเหมือนเขาจะไม่ได้รับรู้เลยว่ามีคนกำลังเรียกอยู่..."พี่ไน" เด็กผู้ชายผมส้มอีกคนเห็นเขาไม่หือไม่อือกับเสียงเรียกของเพื่อนเลยลองเรียกดูบ้าง"..." ...แต่เขาก็ยังคงนั่งนิ่ง เด็กน้อยทั้ง 2 คนมองหน้ากันก่อนจะขยับตัวไปนั่งคนละข้างของคนที่ถูกเรียกชื่อแล้วก็..."พี่ไน!!!" ...ตะโกนใส่หูทั้ง 2 ข้างของเขาดังมากจนเขาได้สติกลับ"อ๊ะ! ค...ครับ!! โอย..." ไนสะดุ้งและได้รู้สึกตัวว่าเขานั่งเหม่อจนละเลยงานพี่เลี้ยงเด็กที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าซึ่งเป็นอาชีพของเขานอกเหนือจากงานนักสำรวจซะแล้ว ก่อนจะเอามือปิดหูเพราะรู้สึกปวดนิดหน่อยตอนถูกตะโกนใส่เมื่อครู่... "พี่เป็นอะไรน่ะฮะพี่ไน ไม่สบายเหรอ?" เดเด็นเนะน้อยเอ่ยถามอย่างรู้สึกเป็นห่วง"ไม่มีอะไรหรอกครับเด็นเนะคุง ฮ่ะๆ..." ไนหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะลูบหัวเดเด็นเนะน้อยนามเด็นเนะเบาๆ อย่างรู้สึกเอ็นดู"ถ้าพี่ไนไม่ไหวจะกลับบ้านก่อนก็ได้นะคะ ค่อยมาหาพวกริสึวันหลังก็ได้..." พาจิริสน้อยนามริสึเอ่ยก่อนจะกระตุกชายเสื้อไนเบาๆ"ไม่เป็นไรจริงๆ ครับ ขอบคุณนะริสึจัง..." ไนยิ้มพลางลูบหัวริสึเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยถามถึงเหตุผลที่เรียกเขาเมื่อครู่ "ว่าแต่... เรียกพี่ทำไมเหรอครับทั้ง 2 คน?""ได้เวลาทานข้าวกลางวันแล้วฮะ!" เด็นเนะพูดแล้วยิ้มตาหยีอย่างร่าเริง"ริสึกับเด็นเนะคุงเห็นพี่ไนนั่งอยู่เฉยๆ ไม่มาทานข้าวซะทีเลยมาเรียกน่ะค่ะ" ริสึพูดก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือไนแล้วดึงให้เดินไปห้องอาหารเบาๆ"อ่า... โทษทีครับ พอดีพี่นั่งคิดอะไรเพลินไปหน่อย..." ไนโน้มตัวไปจับมือเด็นเนะก่อนจะเปลี่ยนเป็นฝ่ายเดินจูงเด็กน้อยทั้ง 2 แทน"คิดเกมให้พวกเราเล่นเหรอฮะ!?" เด็นเนะทำตาเป็นประกายเมื่อสันนิษฐานถึงสิ่งที่ไนนั่งคิด"ช...ใช่ครับ ทานข้าวเสร็จมาเล่นกันนะ ฮ่าๆ..." ไนชะงักไปนิดนึงก่อนจะตามน้ำไปแล้วหัวเราะแห้งๆ"เย้ เกม~" ริสึกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจเมื่อรู้ว่าหลังทานอาหารกลางวันจะได้เล่นเกม '...จะบอกได้ไงล่ะว่านั่งคิดเรื่องผู้หญิงอยู่น่ะ...' ไนคิดแล้วแอบถอนหายใจอย่างรู้สึกระอาตัวเอง... ------------------------------------------------------------------ หลายวันต่อมา ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้ว... ชักจะเริ่มทนไม่ไหวแล้ว ผมเริ่มรู้สึกอัดอั้นกับความรู้สึกของตัวเอง หลายวันมานี้หลังว่างจากการทำงาน ผมก็ยังคงเฝ้ามองเธออยู่เหมือนอย่างเคย ทำให้ผมเห็นว่าถึงแม้เธอจะเป็นแบบนั้นแต่เธอก็ยังมีชายหนุ่มมาจีบอยู่เรื่อยๆ ทั้งร่างมนุษย์และร่างโปเกมอนได้เข้าหาเธอบ่อยครั้งไม่เคยขาด ทำไงดี... ถ้าเธอตกลงคบกับใครไปผมจะทำยังไงดี!! ผมเริ่มโวยวายภายในใจคนเดียวอย่างรู้สึกกระวนกระวาย ...นี่เราชอบเธอมากจนจะกลายเป็นบ้าแล้วเหรอเนี่ย...? แกร๊ก "อ๊ะ...""ว...หวา!!" ประตูบ้านถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของคุณไดโตะกับซารุคุง ลืมบอกไป...ตอนนี้ผมอยู่หน้าบ้านสตาร์ทเตอร์ชินโอครับ แหะๆ..."พี่ไน? มีอะไรรึเปล่าครับ?" ซารุคุงเอียงคอนิดๆ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความรู้สึกสงสัย"...มาทำลับๆ ล่อๆ อะไรหน้าบ้านคนอื่นน่ะ? ไม่ไปทำงานรึไง..." คุณไดโตะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาที่ดูน่ากลัว"อ่า...เอ่อ..." ผมยืนตัวสั่นพูดอะไรไม่ออก แย่แล้ว... แย่แล้ว!!!"...ถ้าเพรุโตะล่ะก็ ยัยนั่นไปเที่ยวกับพวกยัยเมกะตามประสาผู้หญิงน่ะ..." อยู่ๆ คุณไดโตะก็พูดออกมาเหมือนรู้ว่าผมอยากรู้เรื่องอะไรก่อนจะเดินออกไป"ตามนั้นเลยครับ ผมไปทำภารกิจก่อนนะ~" ซารุคุงยิ้มจนตาหยีก่อนจะเดินตามคุณไดโตะไป แต่ก่อนที่เขาจะเดินไปไกล ผมก็ตัดสินใจรั้งเขาเอาไว้ "ด...เดี๋ยวก่อนครับ""หืม? มีอะไรเหรอครับ?" ซารุคุงหยุดเดินก่อนจะหันมา ส่วนคุณไดโตะแค่ใช้หางตามองมาเท่านั้น"เอ่อ...ผมมีเรื่องอยากปรึกษาน่ะครับ ได้มั้ย...?" ผมกำมือแน่นก่อนจะพูดออกไปเบาๆ"...นายคุยกับไนไปละกันซารุ ฉันไปคนเดียวได้..." คุณไดโตะมองมาที่ผมครู่หนึ่งก่อนจะก้าวขาออกเดินต่อ"อ๊ะแต่ว่า...""ไม่เป็นไร..." เขาโบกมือให้ซารุคุงก่อนจะเดินออกไปจนลับสายตา"...คิก" ซารุคุงยิ้มนิดๆ ที่มุมปากก่อนจะเดินตรงมาหาผม"เอ้อ ถ้าไม่ว่างล่ะก็...""ไม่เป็นไรครับ! ไม่เป็นไร... บางทีพี่ไดโตะเขาก็อยากไปทำภารกิจคนเดียวน่ะครับ ว่าแต่พี่ไนมีเรื่องอะไรอยากปรึกษาผมเหรอ?""อ่าก็...เรื่องคุณเพรุโตะนั่นแหละครับ" ------------------------------------------------------------------ "...ก็เป็นอย่างนี้แหละครับ" ผมเล่าทุกอย่างให้ซารุคุงฟังด้วยสีหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อ อ...อายจังเลย"หืมมม อยากสารภาพเหรอครับ?" ซารุคุงยิ้มจนตาหยีก่อนจะใช้นิ้วชี้แตะริมฝีปาก"ค...ครับ แต่ผมยังไม่ค่อยพร้อมนี่สิ..." ผมก้มหัวลงก่อนจะเอามือปิดหน้าพร้อมสีหน้าที่ดูอายหนักกว่าเดิม"...งั้นถ้าพร้อมเมื่อไหร่ก็บอกนะครับ ผมจะคอยช่วยเสมอเลย!!" ซารุคุงพูดให้กำลังใจผมด้วยรอยยิ้มก่อนจะตบหลังผมเบาๆ"...ขอบคุณมากนะครับซารุคุง""อ๊ะ! ผมไปช่วยพี่ไดโตะทำภารกิจดีกว่า!! ไปตอนนี้น่าจะยังทัน ขอตัวก่อนนะครับ~" เขาลุกขึ้นก้มหัวให้ผมก่อนจะออกวิ่งเพื่อไปหาคุณไดโตะที่ล่วงหน้าไปก่อนแล้ว..."อา ขอโทษที่ทำให้เสียเวลานะครับ..." ผมโบกมือช้าๆ ให้เขาก่อนจะพูดออกมาด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย"ไม่เลยครับ! โชคดีนะพี่ไน~~~" ซารุคุงตะโกนกลับมาก่อนจะโบกมือให้ผมด้วยท่าทางที่ดูร่าเริง ผมยิ้มเล็กน้อยพลางนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่ตรงนั้น เป็นเวลานานเท่าไหร่ก็ไม่รู้เหมือนกัน... จนเวลาผ่านไปอีกหลายวันผมก็ยังคงไม่ได้พูดอะไรกับคุณเพรุโตะเลยอยู่ดี... เมื่อไหร่ผมจะกล้ามากกว่านี้ซะทีนะ เฮ้อ... ------------------------------------------------------------------ วันหนึ่ง ณ บ้านสตาร์ทเตอร์อาโลล่า "เอ๊ะ! จริงเหรอ!!?" ชาโมะคุงตะโกนขึ้นด้วยสีหน้าที่ดูเบิกบาน ตอนนี้ผมนัดสตาร์ทเตอร์ทุกคนนอกจากสตาร์ทเตอร์ชินโอมารวมตัวกันที่บ้านพวกผมครับ... เนื่องจากตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้วว่าจะสารภาพออกไปให้ได้หลังจากปล่อยเวลาให้ผ่านมาอย่างเสียเปล่าอยู่หลายวัน ...แต่คนเดียวคงไม่ไหวแน่ๆ เลยจะขอความช่วยเหลือจากทุกคนน่ะครับ..."ค...ครับ ได้โปรดช่วยผมด้วยนะครับ!!" ผมผงกหัวขอร้องทุกคนรัวๆ ไปมาไม่หยุดจนคุณคาเมะต้องลูบหลังผมเบาๆ เป็นเชิงว่าให้ใจเย็นๆ"เรื่องนั้นมันก็แน่นอนอยู่แล้วไม่ใช่รึไง!!!" ชาโมะคุงหัวเราะก่อนจะตบหลังผมรัวๆ จนผมรู้สึกจุก"ได้ยินว่าพวกเขามีภารกิจต้องไปทำกันอยู่นะคะ..." ฟ็อกซี่จังเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นเบาๆ"แต่ว่าตอนนี้พวกเขาน่าจะยังไม่ได้ออกไปทำภารกิจนะคะ..." โรดะจังพูดขึ้นเป็นการสันนิษฐาน"ก็ว่ามันแปลกๆ อยู่ที่ไนนัด... ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง แหม ดีจริงๆ เลยนะที่งานของฉันกับเรนจังวันนี้เสร็จแล้ว พร้อมแล้วเหรอ?" ราจิคุงยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากก่อนจะเอ่ยถาม"ค...ครับ คิดว่านะ..." ผมก้มหน้าพลางพูดออกมาอย่างไม่ค่อยมั่นใจตัวเองเท่าไหร่นัก..."...ให้ตายสิ เสียเวลาชะมัด..." คุณริสะบ่นอุบอิบอย่างไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่นัก"งั้นจะมัวช้าอยู่ทำไมล่ะ!! ไปกันเลยสิ!!!!!" ชาโมะคุงพูดขึ้นก่อนจะจับแขนข้างหนึ่งของผมไว้"โอ้!! เห็นด้วยเลยชาโมะ!!!!!" กาโอคุงพูดเป็นเชิงเห็นด้วยกับชาโมะคุงก่อนจะจับแขนอีกข้างหนึ่งของผมไว้"ด...เดี๋ยวสิครับ ว...หวา!!!!!" ผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บก่อนที่จะรู้สึกว่าตัวเองกำลังลอยอยู่..."เบาๆ สิคะกาโอคุง ชาโมะคุง เดี๋ยวแขนไนคุงก็หลุดหรอกค่ะ!!" เรนจังตะโกนห้าม เนื่องจากทั้ง 2 คนกำลังกระชากแขนผมวิ่งตรงไปที่บ้านสตาร์ทเตอร์ชินโอ"ฮะๆๆ" Spoiler ณ บ้านสตาร์ทเตอร์ชินโอ ตอนนี้ผมถูกชาโมะคุงกับกาโอคุงลากมาที่บ้านสตาร์ทเตอร์ชินโอก่อนล่วงหน้าคนอื่นครับ คนอื่นๆ กำลังตามมาเงียบๆ พวกคุณเพรุโตะยังไม่ได้ออกไปทำภารกิจกันตามที่คาดไว้จริงๆ ด้วย เดี๋ยวสิ...เริ่มประหม่าอีกแล้ว "เอาล่ะนะ!" ชาโมะคุงกับกาโอคุงสูดหายใจเข้าพร้อมกันก่อนจะตัดสินใจทำในสิ่งที่ผมกำลังเริ่มกลัว... "ขอยืมตัวซารุก่อนนะเพรุโตะจัง~" อยู่ๆ ชาโมะคุงก็พุ่งพรวดเข้าไปในวงของสตาร์ทเตอร์ชินโอก่อนจะกอดคอซารุคุงเอาไว้โดยที่มืออีกข้างของเขาก็ลากผมเข้าไปด้วย"ชาโมะคุง เดี๋ยว...""ไดโตะด้วย! พอดีอยากคุยด้วยนิดหน่อยอะน้า~" กาโอคุงจับแขนของคุณไดโตะไว้ก่อนจะกึ่งดึงกึ่งลากให้เดินออกไป"เฮ้ย! อะไรกันเนี่ยพวกนาย!!!?" ซารุคุงโวยวายเล็กน้อยเมื่อถูกขัดตอนกำลังจะออกไปทำภารกิจ"น่า~ แป๊บเดียว อ้อ! แล้วก็นะเพรุโตะจัง ไนเขามีเรื่องอยากคุยด้วยนิดหน่อยน่ะ ตามสบายนะ~" ชาโมะคุงพูดก่อนจะดึงแขนผมที่ถูกข้อมือของเขาตรึงไว้อยู่แล้วออกแรงผลักออกไปจนผมเกือบล้มหน้าทิ่ม"ด...เดี๋ยวสิครับ... ว...หวา!!""ปล่อยนะ! ฉันเดินเองได้... ให้ตายสิ มาอยากคุยอะไรตอนนี้..." คุณไดโตะสะบัดแขนก่อนจะเดินไปอย่างหัวเสีย พวกเขาเดินไปจนลับสายตา...เหลือเพียงผมกับคุณเพรุโตะ...เท่านั้น ------------------------------------------------------------------ อีกด้านหนึ่ง... "สารภาพรัก?" ซารุเลิกคิ้วนิดๆ ก่อนจะเอ่ยถาม ขณะนี้รอบๆ บริเวณนี้สตาร์ทเตอร์ทุกคนได้มารวมตัวกันเพื่อจับตาดูไน"ใช่... พวกเราเลยต้องดึงพวกนายออกมาก่อนไง" คาเมะอธิบายข้อสงสัยให้ซารุและไดโตะรู้พลางยิ้มจนตาหยี"เฮอะ!" ไดโตะสบถเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงพลางใช้หางตามองไปทางที่ไนและเพรุโตะยืนอยู่"ดูท่าทางคุณก็สนใจเหมือนกันนะครับ..." บาคุนั่งลงข้างๆ ไดโตะก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ไดโตะไม่ตอบแต่เบือนหน้าหนี "งั้นเหรอ...ในที่สุดก็คิดจะบอกจริงๆ แล้วสินะพี่ไน" ซารุพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนจะเริ่มยิ้มออกมา"หมายความว่าไงน่ะซารุ?" เอ็นบุเอ่ยถามอย่างรู้สึกสงสัย"พอดีว่าหลายวันก่อนพี่ไนเขามาปรึกษาผมเรื่องเพรุโตะนี่แหละครับ...""เอ๊ะ? งั้นนายก็รู้คนแรกเลยอะดิ" ชาโมะเลิกคิ้วเล็กน้อย เขาไม่นึกว่าไนจะแอบไปปรึกษาเพื่อนสนิทของเพรุโตะก่อนหน้านี้..."คงงั้นมั้ง... แต่ถ้าเรื่องความรู้สึกของพี่ไนทุกคนก็รู้กันอยู่แล้วนี่?" "ในที่สุดไนคุงก็คิดที่จะเลิกเป็นสตอล์คเกอร์ซะทีนะ~" บูริพูดพลางยิ้มตาหยีก่อนจะหัวเราะเบาๆ"เป็นแบบไม่รู้ตัวด้วยล่ะน้า~ ฮะๆ" เมกะพูดเป็นเชิงเห็นด้วยแล้วหัวเราะออกมาอย่างร่าเริง"...ไร้สาระ" ริสะพึมพำก่อนจะหันหน้าไปทางจุดที่ไนกับเพรุโตะยืนอยู่"ไร้สาระ...แต่นายก็ยังมานะริสะ" ฟูชิกิหัวเราะในลำคอก่อนจะตบไหล่ริสะเบาๆ"...เชอะ" ริสะสบถเล็กน้อยด้วยสีหน้าที่ดูแดงนิดๆ ทุกคนที่เหลือต่างหัวเราะให้กับท่าทางที่แสนตรงข้ามกับใจของเขาเบาๆ... ------------------------------------------------------------------ "...""..." ความเงียบเข้าปกคลุมบริเวณรอบๆ ตัวผมกับคุณเพรุโตะ ทำไงดี...ถึงจะเตรียมใจมาแล้วก็เถอะ แต่ว่า...!!"...มีอะไรงั้นเหรอไน?" คุณเพรุโตะเปิดปากทำลายความเงียบ ผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจเปล่งเสียงออกมาบ้าง "ค...คุณเพรุโตะ เอ่อ... คือว่า คือว่า..." ผมพยายามเค้นเสียงพูดออกมาอย่างทุลักทุเล แย่แล้ว...จะมาประหม่าตอนนี้ไม่ได้นะ ทุกคนอุตส่าห์ช่วยสร้างโอกาสให้เราแท้ๆ!"...มีอะไรก็พูดมาสิ พวกฉันต้องไปทำภารกิจนะ..." คุณเพรุโตะยืนกอดอกพลางพูดออกมาเบาๆ"...!!" ผมยืนตัวสั่นกำมือแน่น อยู่ๆ เสียงก็ไม่ยอมออกมาจากลำคอซะนี่... อีกด้านหนึ่ง..."อย่ายอมแพ้นะไน!!!" ชาโมะที่แอบดูอยู่ลุ้นอย่างออกนอกหน้า"พูดสิพูด!!!" กาโอเองก็ลุ้นไม่แพ้กัน"นี่...ลุ้นกันเกินไปป้ะ?" ราจิยืนมองทั้ง 2 ก่อนจะทำสีหน้าเอือมระอาออกมา แต่ภายในใจก็รู้สึกลุ้นเหมือนกัน"..." คาเมะ บาคุ ไค โรดะ และบูรินั่งมองสถานการณ์ด้วยรอยยิ้มโดยไม่ออกอาการใดๆ ทั้งสิ้น "...ถ้าไม่พูดฉันไปแล้วนะ" เธอพึมพำก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากที่แห่งนี้ ไม่นะ...อย่าเพิ่งไป ผมกัดริมฝีปากจนห้อเลือดก่อนจะตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้ววิ่งตามเธอไปจนฮู้ดที่สวมหัวหลุดลงมา"ผ...ผมชอบคุณเพรุโตะครับ!!! ชอบมาตั้งแต่ตอนที่คุณเป็นพจจามะแล้ว!!!" ผมตะโกนออกมาอย่างรู้สึกอัดอั้น ความรู้สึกของผมที่เก็บไว้ภายในใจมาหลายปีได้พรั่งพรูออกมาจากปากผมแล้ว..."...เอ๊ะ?" คุณเพรุโตะเบิกตากว้างขึ้นนิดๆ ก่อนจะปรับสีหน้ากลับมาเป็นเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว"ถ...ถ้าไม่ร...รังเกียจล่ะก็... ได้โปรด... ได้โปรดคบกับผมเถอะนะครับ!!!" ผมรู้สึกประหม่าจนพูดออกมาอย่างติดๆ ขัดๆ ก่อนจะก้มหัวอย่างรวดเร็ว ทำไงดี...พูดไปแล้ว พูดไปแล้ว!!!"..." คุณเพรุโตะนิ่งเงียบไปนานจนผมรู้สึกใจแป้ว... จะปฏิเสธเราสินะ...? อีกด้านหนึ่ง..."อึก..." ไดกลืนน้ำลายลงคออย่างรู้สึกตื่นเต้น"เพรุโตะจัง...อย่าเงียบนานซี่ ตอบไนคุงเร็วๆ..." เมกะรู้สึกลุ้นมากจนนั่งไม่ติดพื้นแล้ว"สู้ๆ นะคะ คุณไน..." ฟ็อกซี่ประสานมือแน่นพลางให้กำลังใจไนอย่างรู้สึกเป็นห่วง"ไนคุง..." เรนเองก็ประสานมือด้วยความเป็นห่วงเช่นกัน"..." ริสะ ไดโตะ เอ็นบุ เคนกิ และโคงะนั่งมองสถานการณ์อยู่เงียบๆ ด้วยความรู้สึกที่ต่างกันออกไป "ถ...ถ้าจะปฏิเสธล่ะก็พูดออกมาเลยก็ได้นะครับ..." ผมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ผมยังคงก้มหน้าอยู่อย่างนั้น... ความกลัวที่จะถูกปฏิเสธเริ่มประดังเข้ามาจนทำให้ผมรู้สึกอยากร้องไห้..."ฉันก็ไม่ได้คิดจะปฏิเสธซะหน่อย... ได้สิไน ฉันจะคบกับนาย" คุณเพรุโตะพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ เดินเข้ามาหาผม ผมเบิกตากว้างก่อนจะรีบเงยหน้าขึ้นมาทันที ผม...ไม่ได้ฝันใช่มั้ย!? อีกด้านหนึ่ง..."เยส~!!!" ชาโมะที่นั่งลุ้นอยู่อย่างออกนอกหน้าเผลอลุกขึ้นยืนก่อนจะส่งเสียงออกมาด้วยความดีใจ"จะบ้าเรอะ!!! เดี๋ยวเพรุโตะก็รู้หรอกว่าพวกเรามาแอบดูกันน่ะ!!?" ฟูชิกิกระซิบปรามก่อนจะกระชากแขนชาโมะจนล้มหน้าทิ่ม"เบาๆ ก็ได้ว้อย!!! เจ็บนะ...""ยินดีด้วยนะพี่ไน~" ซารุปรบมือเบาๆ ด้วยความรู้สึกยินดีจากใจจริง "พ...พูดจริงเหรอครับ!!?" ผมพูดออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ น้ำตาแห่งความปลื้มปิติไหลอาบข้างแก้มอย่างห้ามไม่อยู่"อืม... ก็นายน่ารักจะตาย" เธอพูดพึมพำออกมาเบาๆ ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์เช่นเดิมก่อนจะเดินมาถอดแว่นแล้วใช้นิ้วปาดน้ำตาให้ผม..."..." ผมรู้สึกสับสนกับท่าทางของคุณเพรุโตะเล็กน้อยถึงมาก ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นแบบนี้ก็เถอะ แต่ว่า...'การปาดน้ำตาให้ออกจะโรแมนติกแท้ๆ... แต่ช่วยทำหน้าเขินหน่อยได้มั้ยคร้าบบบ'"อ๊ะ...ฉันต้องไปแล้วล่ะนะ ว่าแต่...พวกนั้นยังคุยกันไม่เสร็จอีกเหรอ...?" คุณเพรุโตะสวมแว่นและฮู้ดให้ผมก่อนจะหันซ้ายหันขวาหาพวกซารุคุง"น...นั่นสิครับ" ผมทำเป็นเออออตามน้ำไป เนื่องจากรู้อยู่แล้วว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน... "อ๊ะ~ อ้า เรื่องก็มีเท่านี้แหละ!! ขอบใจมากนะ!!! ซารุ ไดโตะ" อยู่ๆ ชาโมะคุงก็พรวดพราดออกมาจากทางด้านหลังด้วยท่าทางที่ส่อพิรุธสุดๆ ก่อนจะผลักซารุคุงกับคุณไดโตะออกมาด้วย"แล้วจะผลักทำไมวะเฮ่ย!!!" ซารุคุงโวยวายก่อนจะเดินกระฟัดกระเฟียดมาหาคุณเพรุโตะ"...ชิ พวกนายนี่นะ" คุณไดโตะสบถออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินมาหาคุณเพรุโตะเช่นกัน"ขอโทษที่ทำให้เสียเวลานะ ฮ่าๆๆ!!!" กาโอคุงหัวเราะพลางโบกมือรัวๆ ก่อนจะล็อคคอชาโมะคุงแล้วลากออกไป"อ่อก... กาโอ!! ฉันหายใจไม่อ๊อกกกกก!!!!!" ชาโมะคุงดิ้นขลุกขลักภายใต้วงแขนของกาโอคุงด้วยสีหน้าทรมาน"ใครใช้ให้นายพิรุธออกขนาดนั้นล่ะฟะ!!? เดี๋ยวก็ความแตกพอดีหรอก!!!""ข...ขอโทษ ปล่อยฉันเท้อออออ!!!!!""ฮ่ะๆ...""..." "ฉันไปก่อนนะไน เดี๋ยวพอฉันกลับมาแล้วค่อยคุยกัน..." คุณเพรุโตะพูดเบาๆ ก่อนจะโบกมือให้ผมด้วยสีหน้าไร้อารมณ์เช่นเคย ...น่าจะยิ้มซักหน่อยนะ"ค...ครับ" ผมโบกมือกลับด้วยความรู้สึกเสียดายเล็กๆ ที่เธอไม่ยิ้ม เฮ้อ...เอาเถอะ ซักวันเธอคงยิ้มให้เราเองแหละ"...แค่ "เรา" นะ..." เธอพึมพำก่อนที่จะเดินออกไปจนลับสายตา ผมเบิกตากว้างเมื่อได้ยินสิ่งที่หลุดมาจากปากเธอเมื่อกี้ ค...แค่เรา!?"อ...อะ" ผมยืนตัวแข็งทื่อหน้าแดงก่ำอยู่ตรงนั้น นานแค่ไหนไม่รู้จนกาโอคุงต้องมาลากผมออกไป Spoiler โฟ่ววว "เอ้า!! ฉลองงงงง~~~" ชาโมะคุงกับกาโอคุงพ่นไฟออกมาแทนพลุเพื่อเป็นการฉลองให้กับผมที่สารภาพรักสำเร็จ ตอนนี้นอกจากสตาร์ทเตอร์ชินโอแล้ว ทุกคนมารวมตัวกันที่บ้านสตาร์ทเตอร์โฮเอ็นครับ..."นี่พวกนาย! เดี๋ยวบ้านก็ไหม้หรอก..." ราจิคุงเอ่ยห้ามก่อนจะพยายามดับไฟที่ติดไปบางพื้นที่ร่วมกับเรนจัง"พ...พอเถอะครับ ผมอายนะ~" ผมปิดหน้าก่อนจะพูดออกมาอย่างรู้สึกอาย"น่ายินดีจะตายไปน้า~ ไม่ต้องอายหรอก ฮ่าๆ" คุณเมกะพูดออกมาอย่างร่าเริงก่อนจะตบไหล่ผมค่อนข้างแรงจนผมเกือบล้ม"ฮ่ะๆ...""ใช่แล้วล่ะค่ะ ยินดีด้วยนะคะ~" ฟ็อกซี่จังประสานมือก่อนจะพูดด้วยสีหน้าเบิกบาน "ตอนยืนดูพวกเราลุ้นแทบตายเลยนะว่าเพรุโตะจังจะตอบนายว่ายังไง!! ยิ่งอ่านใจไม่ได้อยู่..." กาโอคุงพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูหงุดหงิดเล็กน้อย"ก็เธอเป็นคนแบบนั้นมาตั้งนานแล้วนี่นา มันก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ.." คุณไดพูดโดยที่มือของเขาก็ยังคงหยิบขนมที่คุณไคทำเข้าปากเรื่อยๆ"เดี๋ยวเถอะได นั่นไคคุงเขาทำให้ไนคุงนะ..." คุณบาคุปราม"ยังไงไคก็ทำเรื่อยๆ อยู่แล้วนี่ ไม่เห็นเป็นไรเลย!""งั้นฉันไปทำบ้างดีกว่า~ ช่วยชิมให้ด้วยนะไดจัง!!" คุณเมกะพูดก่อนจะวิ่งไปหาคุณไคที่ห้องครัว"เฮอะ...ยังไงคนที่กินอาหารที่เธอทำได้มันก็มีแค่ฉันนี่..." "ยังไงผมก็ต้องยินดีกับคุณด้วยจริงๆ ล่ะนะไนคุง~" บูริคุงพูดก่อนจะเดินมากุมมือผมแล้วเขย่าพลางบีบเบาๆ"กระผมขอให้ท่านไนมีความสุขมากๆ นะขอรับ..." โคงะคุงพูดเบาๆ ที่ดูเหมือนจะเป็นการพึมพำซะมากกว่าด้วยสีหน้านิ่งเรียบแต่แฝงไปด้วยรอยยิ้มเล็กๆ"กระผมก็เช่นกันนะขอรับ!" คุณเคนกิพูดสมทบก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยน "เอาล่ะๆ! มาพูดพร้อมกันอีกทีนะทุกคน~" ชาโมะคุงพูดขึ้นเมื่อเห็นคุณไคกับคุณเมกะเดินออกมาจากห้องครัว"อื้มๆ!!""ยินดีด้วยน้า~~~!!!""...ยินดีด้วย""ข...ขอบคุณครับทุกคน" ผมหน้าแดงน้ำตาไหลอาบแก้มก่อนจะกล่าวขอบคุณทุกคนจากใจจริง ขอบคุณจริงๆ นะครับ... "เรนจัง~ ขอเพลงหน่อย~~~" ราจิคุงพูดกับเรนจังก่อนจะตั้งท่าเตรียมเต้น"ได้เลยค่ะ~~~" เรนจังวิ่งไปยืนข้างๆ ราจิคุงก่อนจะเริ่มร้องเพลง และแล้วปาร์ตี้ก็ได้เริ่มขึ้นจนกระทั่งตกเย็น... ------------------------------------------------------------------ ตกเย็น ณ บ้านสตาร์ทเตอร์ชินโอ "จ...จริงเหรอครับ!?" ผมเผลอตะโกนออกมาด้วยความตกใจจนซารุคุงรีบตะครุบปากผมเอาไว้ หลังจากที่เพื่อนๆ สตาร์ทเตอร์ของผมต่างแยกย้ายกันกลับบ้านกัน และระหว่างที่พวกเรา สตาร์ทเตอร์อาโลล่ากำลังเดินทางกลับ สตาร์ทเตอร์ชินโอก็กลับมาจากการทำภารกิจพอดี แล้วซารุคุงก็ได้ชวนให้พวกเราเข้าไปในบ้านของพวกเขาครับ..."ชู่ว...เบาๆ สิครับพี่ไน" ซารุคุงจุ๊ปากปรามผมพลางมองไปทางห้องของคุณเพรุโตะ ซึ่งเธอได้เข้าไปทำอะไรซักอย่างเป็นเชิงบอกว่าเดี๋ยวเธอได้ยิน"ก...ก็มัน" ผมบ่นอุบอิบก่อนจะนึกถึงเรื่องที่ซารุคุงเล่าให้ฟังเมื่อซักครู่... ย้อนกลับไปหลังจากที่เพรุโตะตอบรับความรู้สึกของไน '...เธอตอบรับไนแล้วสินะ' ไดโตะเอ่ยถาม แต่ดูเหมือนจะถามส่งๆ ไปยังงั้น...'ใช่ค่ะ... เพราะฉันเองก็พอรู้ว่าเขาชอบฉัน แล้วส่วนตัวฉันก็คิดว่าผู้ชายรักเด็กน่ารักดีด้วย...' เพรุโตะตอบ เรื่องที่ทุกคนแอบดูเธอก็รู้อยู่แล้วล่ะนะ...'ที่พูดไปว่าแค่ "เรา" เนี่ยไม่รู้สึกอายบ้างรึไงน่ะ...?' ซารุพูดด้วยรอยยิ้ม เพรุโตะคงจะอายบ้างล่ะน่ากับคำพูดแบบนั้น... เขาคิด'แหม...นี่ฉันกำลังอายอยู่นะซารุ' เพรุโตะตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉยเช่นเคย'...นี่คืออายของเธอเรอะ!?' ซารุโวยวายออกมาเล็กน้อย ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นคน "หน้าตาย" แต่นี่มันก็เกินไปแล้วนะ!!'อย่าพูดยังงั้นสิ ฉันกลุ้มใจนะ...''...เฮ่อ' ซารุถอนหายใจเบาๆ อย่างรู้สึกปลงๆ "ทำไมเธอถึงพูดเรื่องพวกนี้ออกมาอย่างหน้าตาเฉยแบบนั้นล่ะครับ!!? ทั้งที่ผมอายแทบแย่..." ผมนั่งกอดเข่าพลางเอาหน้าซุกก่อนจะพูดออกมาอย่างรู้สึกอาย"เอาน่าพี่ไน... เพรุโตะก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว..." ซารุคุงหัวเราะในลำคอก่อนจะตบไหล่ผมเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ"นายก็ทำให้ยัยนั่นรู้สึกอายหรือยิ้มให้ได้สิ!!" กาโอคุงยืนกอดอกก่อนจะพูดกลั้วหัวเราะ"พยายามเข้านะคะ" เรนจังลูบหัวผมเบาๆ อย่างที่เคยทำบ่อยๆ สมัยเด็กๆ เป็นการให้กำลังใจผมด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน"...จะคบกับยัยนั่นก็ต้องทนสีหน้าไร้อารมณ์ของเธอให้ได้สิ" คุณไดโตะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาแต่แฝงไปด้วยความเป็นห่วง ...คิดว่านะครับ"ผ...ผมจะพยายามทำให้ได้นะครับ!!" ผมหน้าแดงก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น ไม่ว่ายังไงผมก็จะทำให้เธอมีรอยยิ้มให้ได้เลย! แกร๊ก "เสร็จแล้วล่ะ..." ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของคุณเพรุโตะ ดูเหมือนเธอจะซ่อนอะไรเอาไว้ข้างหลังนะ..."อ๊ะ! งั้นผมขอตัวก่อนดีกว่า~ ไปเถอะพี่ไดโตะ!" ซารุคุงพูดก่อนจะสะกิดคุณไดโตะแล้วลุกขึ้นพลางเอ่ยชวนให้กลับเข้าห้อง"...เฮอะ" คุณไดโตะสบถเล็กน้อย แต่ก็ยอมลุกตามซารุคุงไปอย่างโดยดี"งั้นเราก็กลับบ้านกันเถอะเรนจัง!!" กาโอคุงลุกขึ้นยืนก่อนจะโบกมือให้พลางเอ่ยชวนเรนจังกลับบ้าน"โชคดีนะคะไนคุง~" เรนจังลุกขึ้นพลางส่งยิ้มให้ผมแล้ววิ่งตามกาโอคุงไป"ด...เดี๋ยวสิครับ" "...""..." ความเงียบเริ่มเข้าปกคลุม ชวนคุยสิไน! พวกนายคบกันแล้วนี่..."อ...เอ่อ""เอ้านี่..." ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไร คุณเพรุโตะก็ยื่นของสิ่งหนึ่งให้ผม"เอ๊ะ? ฟองสบู่...?" ผมอุทานออกมานิดๆ เมื่อเห็นของที่เธอซ่อนเอาไว้ มันเป็นฟองสบู่ที่ทำเป็นรูปตัวผมและเธอ..."ฉันให้...""อา เอ่อ...""ไม่เป็นไร มันไม่แตกง่ายๆ หรอก" เมื่อเธอพูดแบบนั้นผมจึงหยิบมันมาจากมือของเธอ น่ารักจังแฮะ...ที่หายเงียบเข้าไปในห้องนี่ทำเจ้านี่อยู่สินะ "...""อ๊ะ..." อยู่ๆ คุณเพรุโตะก็เอามือมาจับแก้มผมไว้เบาๆ ผมหลับตาปี๋อย่างรู้สึกอายเป็นอย่างมาก หรือว่า...หรือว่า!!!"...หวังอะไรอยู่น่ะ?""ว...หวา!!!" ผมรีบลืมตาขึ้นอย่างรู้สึกตกใจพลางโบกมือเป็นพัลวัน"...เพิ่งคบกันวันแรกเองนะ อย่าเพิ่งรีบร้อนสิ..." คุณเพรุโตะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยความอาย ...รึเปล่า?"ข...ขอโทษครับ" ผมพึมพำอย่างรู้สึกผิดหวังเล็กๆ ก็นึกว่าจะ... ไม่เอา ไม่พูดดีกว่าแฮะ... "...ฉันจะพยายามแสดงอารมณ์ให้มากกว่านี้นะไน" คุณเพรุโตะพูดขึ้นเบาๆ"เอ๊ะ? อ่า ครับ...""...นายลำบากใจใช่มั้ยล่ะ?" เธอพูด ทำไมผมรู้สึกว่ามันแฝงไปด้วยความเศร้ากันนะ..."อะ ผมไม่...""แต่ช่วยรอฉันทีนะ ฉันสัญญา...ฉันจะพยายามทำให้ได้เลย..." เธอพูดขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบเช่นเคย แต่คราวนี้ผมกลับรู้สึกได้ถึงความมุ่งมั่นของเธอ..."...แน่นอนครับ" ผมยิ้มก่อนจะตอบรับเธอ มือของผมลูบฟองสบู่ที่ทำเป็นรูปผมและเธอเบาๆ ไม่ต้องห่วงนะครับ... ผมจะรอคุณตลอดไป...อย่างแน่นอน ผมกับคุณเพรุโตะนั่งคุยกันซักพักก่อนที่ผมจะลากลับบ้าน นับตั้งแต่นี้ต่อไปผมกับเธอจะเป็นคนรักกัน ไม่ใช่แค่แอบรักเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว และไม่ว่ายังไง...ผมก็จะนำรอยยิ้มมาประดับใบหน้าที่สวยงามของคุณเพรุโตะให้ได้...แน่นอน ผมคนเดียวอาจจะไม่ไหวก็ได้...แต่ผมจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาดเลย ผมขอปฏิญาณไว้ ณ ที่นี้ครับ! ...The End... Spoiler จบไปแล้วนะคะสำหรับบทแรก ตัดเนื้อเรื่องไปเยอะอยู่เหมือนกัน ฮือออ ;w; รูปประกอบจะมาทีหลังนะคะ แล้วก็ขออภัยที่ทำให้ตาลายค่ะ ขอโทษจริงๆ นะคะ //กราบ m"(_ _)"m Edited May 4, 2017 by Jeedrid 2 Link to comment Share on other sites More sharing options...
+ Pangtor Girl + Posted January 3, 2017 Share Posted January 3, 2017 เป็นเหตุการณ์ที่ดูวุ่นวายดีจริงๆค่ะ หรือเป็นเพราะกาโอกับชาโมะที่เป็นตัวต้นคิดหว่า ฮาาาา ไนคุงกับเพรุโตะจังก็ดูน่ารักดีมากๆ ชอบตรงทำฟองสบู่ให้นี่แหล่ะ นั่ลลั๊กกก >w< ดูจากบทพูดแล้วทุกคนมีนิสัยของตัวเองชัดเจนเลยล่ะค่ะ โดยเฉพาะไดโตะ โคตรเย็นชาเลย (...) ในส่วนของฟิคอาจจะงงๆนิดหน่อย แต่โดยรวมถือว่าดีค่ะ รอภาพประกอบนะคะ ~ 1 Link to comment Share on other sites More sharing options...
bluewind Posted January 6, 2017 Share Posted January 6, 2017 ตัวละครมีเยอะขนาดนี้ท่าทางจะเขียนยากน่าดูนะนั่น ฮ่ะๆ แต่ดูคึกคักดีจัง ในที่สุดนายก็ทำได้แล้วเจ้าไนเอ๊ยยยยยยยยยยยย ถึงแม้ว่าสาวเจ้าจะยังหน้าตายเหมือนเดิมก็เถอะ แต่ได้ของขวัญจากสาวนี่ก็ก้าวหน้าขึ้นโขเลยนะ! อาาาาาาา ถ้าได้เห็นภาพคู่นี้ด้วยก็ดีสิ //ฮา 1 Link to comment Share on other sites More sharing options...
天ノ花 月子 Posted May 5, 2017 Author Share Posted May 5, 2017 (edited) ตอนที่ 2 มาแว้วววว หลังจากเจ้าของกระทู้หายหัวไปนานโคตร ขออนุญาตลงไปพาร์ทเดียวก่อนนะคะ ประมาณ 10% ;w; เดี๋ยวมาลงเพิ่มภายในรีพลายเดียวกันเรื่อยๆ ค่ะ น The 2nd Chapter - Riza x Mega Main Characters Spoiler ริสะ เดอะ ลิซาด้อน (Riza The Charizard)ชื่อ : ริสะสายพันธุ์ : ลิซาด้อนอายุ : 21 ปีส่วนสูง : 180 ซม. ลิซาด้อนหนุ่มสุดซึนผู้ปากไม่เคยตรงกับใจ ซึ่งคำพูดมักจะขัดกับสีหน้าเขาเสมอ แต่บางครั้งเขาก็ปากตรงกับใจนะ (ย้ำว่าบางครั้ง...) เป็นคนที่แสดงออกทางสีหน้าชัดเจน จริงจัง โดนเมกะรุก(?)ใส่บ่อยๆ จนรู้สึกรำคาญ แต่จริงๆ แล้วเขาก็ไม่ได้เกลียดเธอหรอกนะ ออกจะชอบเวลาที่เธออยู่ข้างๆ ด้วยซ้ำไป แต่ยังคงปากแข็งไม่พูดออกมา... มักพูดรุนแรงกับเธอเสมอ แต่เธอก็ยังอยู่เคียงข้างเขาไม่ไปไหน ทำให้เขารู้สึกสับสนมาก... ทำงานหลักเป็นนักสำรวจ ไม่ระบุงานรอง วันหนึ่งเขาได้ทะเลาะกับเธอจนเธอหนีหายไป แล้วเขาจะหาเธอพบมั้ยนะ...? เมกะ เดอะ เมกาเนียม (Mega The Meganium)ชื่อ : เมกะสายพันธุ์ : เมกาเนียมอายุ : 20 ปีส่วนสูง : 170 ซม. เมกาเนียมสาวน้อยน่ารักผู้สดใสร่าเริง มักเข้าหาคนอื่นก่อนเสมอ มีท่าทางที่ดูร่าเริงมากเกินไปจนเหมือนเป็นบ้า(?) เธอเป็น 1 ในลูกศิษย์ของไค ชอบทำอาหารมาก แต่อาหารที่เธอทำนั้นไม่มีใครสามารถกินได้เลย (ยกเว้นไดนะ...) แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ ยังคงทำอาหารต่อไปด้วยความมุ่งมั่น ชอบริสะมากๆ จึงรุก(?)ใส่เขาทุกวัน ความมุ่งมั่นในการทำอาหารของเธอส่วนนึงก็มาจากอยากชนะใจริสะนี่แหละ ถึงแม้บางครั้งจะรู้สึกท้อและเจ็บปวดใจบ้างก็เถอะนะ... ทำงานหลักเป็นนักสำรวจ ไม่ระบุงานรอง Support Characters Spoiler - ฟูชิกิ เดอะ ฟูชิกิบานะ (Fushigi The Venusaur) - คาเมะ เดอะ คาเม็กซ์ (Kame The Blastoise) - บาคุ เดอะ บาคุฟูน (Baku The Typhlosion) - ได เดอะ โอไดล์ (Dai The Feraligatr) Spoiler ...น่ารำคาญ......แต่ก็ ไม่ได้เกลียดหรอกนะ......ทำไมกัน...?...ทั้งๆ ที่ฉันพูดจารุนแรงใส่ไปตั้งขนาดนั้น......แต่เธอก็ยังอยู่เคียงข้างฉันเสมอไม่ห่างไปไหน... ทำไมกันล่ะ บอกฉันที ------------------------------------------------------------------ ...ง่ายๆ เลยค่ะ......เพราะฉัน "รัก" คุณยังไงล่ะ......ถึงแม้บางครั้งจะต้องเจ็บปวดกับคำพูดของคุณบ้าง......แต่ฉันก็ปฏิญาณกับตัวเองแล้วว่าจะอยู่เคียงข้างคุณ......เพราะฉะนั้น ได้โปรด... ช่วยบอกรักฉันบ้างเถอะค่ะ ซักครั้งก็ยังดี ------------------------------------------------------------------ "โอ๊ยยย ก็บอกว่าไม่กินไงยัยโง่! จะไปไหนก็ไปเลย!!" ผมบอกปัดขนมที่ยัยเมกะพยายามจะเอามาให้ผมกินตั้งแต่เมื่อครู่แล้วอย่างรู้สึกรำคาญ..."พ...พี่ริสะ แต่ฉันตั้งใจทำมากเลยนะคะ ไดจังก็ชิมแล้วบอกว่าอร่อย..." ยัยเมกะมีสีหน้าเจื่อนลงแต่ก็ยังคงปั้นหน้ายิ้มแล้วยื่นขนมให้ผม"ก็เอาไปให้เจ้านั่นกินสิ อย่ามายุ่งกับฉันได้มั้ย!!?" ผมตะคอกใส่หน้าเธอก่อนจะสะบัดมือไปโดนถาดขนมอย่างไม่ได้ตั้งใจจนขนมเกือบร่วง..."แรงไปแล้วนะริสะ พูดดีๆ สิ!" ฟูชิกิพูดอย่างหัวเสียนิดหน่อยก่อนจะตบหัวผม"...ฮึก" ยัยเมกะน้ำตาคลอเบ้าก่อนจะก้มหน้าลง มือเธอที่กำลังถือถาดอยู่สั่นเทาเบาๆ"อะ...""เมกะจัง ใจเย็นๆ นะ โอ๋ๆ..." คาเมะเห็นยัยนั่นเริ่มไม่ค่อยดีเลยลูบหัวปลอบช้าๆ อย่างอ่อนโยน"พี่ริสะใจร้าย... ทำไมล่ะ? ฉันก็แค่อยากทำอะไรให้บ้างในฐานะแฟนนี่นา บ้าที่สุดเลย!!! ฮือออ~~~" ยัยเมกะตะโกนใส่หน้าผมก่อนจะปาขนมทั้งถาดใส่ผมเต็มแรงก่อนจะวิ่งร้องไห้ออกไป..."...!!" "เมกะจัง~ นายนี่..." คาเมะถอนหายใจก่อนจะมองผมด้วยรอยยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยอารมณ์โกรธ..."นายมันแย่มากเลย... เป็นแฟนกันแท้ๆ เอ้า! นี่ฝีมือนาย เก็บกวาดเดี๋ยวนี้เลย!!" ฟูชิกิส่ายหัวก่อนจะชี้นิ้วสั่งให้ผมเก็บกวาดขนมอย่างโมโห"...เออ" ผมปัดเสื้อผ้าที่เลอะขนมก่อนจะก้มลงหยิบถาดแล้วเก็บขนมที่กระจายอยู่ทั่วบ้านใส่ถาด จากนั้นก็แอบหยิบขนมที่ไม่ตกพื้นมาชิมนิดหน่อย...'อร่อย...จริงด้วยแฮะ' สวัสดีครับ ผม... ริสะ เดอะ ลิซาด้อน ตอนนี้กำลังเก็บกวาดบ้านที่เลอะเทอะเพราะขนมของเมกะ เดอะ เมกาเนียมเมื่อซักครู่แล้วก็ถูกฟูชิกิ เดอะ ฟูชิกิบานะกับคาเมะ เดอะ คาเม็กซ์ด่ากรอกหูไปด้วย ให้ตายสิ... ...โอเค ก็ได้ เป็นความผิดผมเองแหละ แต่ผมก็เป็นของผมยังงี้อยู่แล้ว ยัยนั่นเองก็ทำตัวน่ารำคาญด้วย แต่คนอย่างยัยนั่นคงโกรธไม่นานหรอก รอให้อารมณ์เย็นกว่านี้ค่อยไปง้อ... อะแฮ่ม อย่าเข้าใจผิดล่ะ ไม่ใช่ว่าผมกลัวยัยนั่นเกลียดหรอกนะ อย่าเข้าใจผิดเชียว! ------------------------------------------------------------------ ตกค่ำ ณ บ้านสตาร์ทเตอร์คันโต กริ๊งงง เสียงโทรศัพท์บ้านแผดเสียงดังขึ้น คาเมะที่อยู่ใกล้มันที่สุดจึงเดินไปรับ วันนี้ทุกคนไม่ได้ไปทำภารกิจกันเนื่องจากฝนตกหนักมาตั้งแต่บ่ายแล้ว ทำให้ผมไปหายัยนั่นไม่ได้เหมือนกัน... เอ่อ อะแฮ่ม! ผมเลยได้แต่นอนเอกเขนกเล่นอยู่ภายในบ้าน แล้วป่านนี้แล้วใครโทรมากันนะ... "ฮัลโหล... อ๊ะ" คาเมะอุทานนิดหน่อยเมื่อเผลอกดเปิดลำโพงโทรศัพท์ด้วย'อ๊ะ! ฮัลโหล ขอโทษที่รบกวนตอนค่ำนะครับ แต่เมกะอยู่ที่นั่นรึเปล่า!?' เสียงปลายสายคือบาคุ เดอะ บาคุฟูน ฟังจากน้ำเสียงแล้วดูจะร้อนรนมากทีเดียว เดี๋ยวนะ... ยัยเมกะทำไมน่ะ"...!!""บาคุคุง? ไม่อยู่หรอก... มีอะไรเหรอ?"'คือป่านนี้แล้วเมกะยังไม่กลับบ้านเลยครับ! โทรถามสตาร์ทเตอร์ทุกบ้านแล้วก็ไม่มีใครเห็นเลย...''ถ้าไม่อยู่กับริสะหรือไคแล้วยัยนั่นพอจะไปไหนบ้างมั้ย? พอรู้รึเปล่า!!' น้ำเสียงของได เดอะ โอไดล์ที่แว่วเข้ามาภายในสายก็ดูร้อนรนไม่แพ้บาคุเลย ยัยนั่นไปไหนน่ะ... ทำไมยังไม่กลับบ้านล่ะ!! "...เมกะ!!" ผมรีบพรวดพราดวิ่งออกจากบ้านไปโดยไม่สนใจและไม่ได้ยินสิ่งที่ฟูชิกิพูดกับผมเลยแม้แต่คำเดียว... "เฮ้ยริสะ! จะไปข้างนอกก็เอาร่มฉันไปสิ ฝนมันตกอยู่นะ เฮ้ย!! ฟังด้วยสิโว้ย!!! ให้ตายสิ...""...ริสะออกตามหาแล้วล่ะ ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวฉันจะช่วยออกตามหาอีกแรงด้วย...""อื้ม ฝนไม่เป็นอุปสรรคหรอก ฉันก็จะช่วยด้วย!"'อา... รบกวนแย่เลย ขอบคุณนะครับ...'"ไม่ๆ ไม่รบกวนเลย บอกทุกคนยกเว้นธาตุไฟให้ช่วยตามหาด้วยจะดีกว่านะ อ๊ะ เว้นไดโตะคุงไว้คนนึงก็ได้... ไม่ว่ายังไงเมกะจังก็เป็นเพื่อนคนสำคัญของพวกเรา...!"'...เข้าใจแล้ว ช่วยกันหน่อยนะคาเมะ! ฟูชิกิ! นายเฝ้าบ้านนะบาคุ!!' ตรู๊ดดด ตรู๊ดดด... ------------------------------------------------------------------ "ปัดโธ่เว้ย! ยัยนั่นไปอยู่ที่ไหนกันนะ..." ผมกางปีกออกบินตามหาเมกะตามสถานที่ที่เธอน่าจะไปมาซักพักแล้ว แต่ก็ไม่เห็นวี่แววของเธอเลย แถมฝนที่ตกหนักนี่ยังทำให้ผมบินสูงมากไม่ได้อีก..."...เมกะ อยู่ที่ไหนน่ะ..." ผมเปลี่ยนมาวิ่งไปกับพื้นแทนการบินเนื่องจากเริ่มบินต้านแรงลมไม่ไหวแล้ว โอ๊ย... ให้ตายสิ ร่างกายเย็นลงตั้งเยอะ ต้องเป็นไข้แน่ๆ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาสนเรื่องนั้นนะ!!'คิดสิ เธอน่าจะไปที่ไหน... อะ' อยู่ๆ สถานที่นึงก็ปรากฏเข้ามาในหัว จริงสิ... ที่นั่นไง"...ขอให้เป็นที่นั่นทีเถอะ!" ผมพึมพำก่อนจะออกวิ่งสลับกับบินเพื่อไปให้ถึงสถานที่ที่ผมต้องการจะไปอย่างรีบร้อน... Edited May 5, 2017 by Jeedrid 2 Link to comment Share on other sites More sharing options...
bluewind Posted May 6, 2017 Share Posted May 6, 2017 ริสะ นายจะมาสำนึกตอนนี้ก็สายไปแล้ว ดูสิแฟนแกหายไปเลย เป็นอะไรขึ้นมาจะไม่ยกโทษให้ แต่งได้ดีขึ้นเยอะเลย ชอบๆ น่าติดตามมากว่าจะได้เจอกันมั้ย 1 Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Please sign in to comment
You will be able to leave a comment after signing in
Sign In Now