ฟิคโปเกมอน *<~The Pokemon Future Destiny (Remake)~>*

[ลูคุงไม่ถึกนะ]

กิราติน่าเป็นตัวร้ายอีกแล้วสินะนั่น เอิ๊กๆ *ปลอบใจกิราติน่า แกมันเกิดมาเพื่อบทตัวร้ายอยู่แล้ว*

[me=มารัก(สุขภาพ)กับลูซังซะดีๆ~]ดดนกิราติน่าสดับ...[/me]

[ป.โหล่]

จบแล้วครับ สนุกดีครับ ว่าแต่ว่า...บ้านต้นไม้ต้องใหญ่ชนิดมากๆเลยสินะครับ

[bluewind]

ปิดเทอมแล้วแต่กว่าจะเข้าที่เข้าทางได้นี่มันนานเหลือเกิน -*-

***********************************************************

ความเดิมตอนที่แล้ว – เซจิโระและยูกะได้มายังสถานที่ที่เรียกว่าโลกโปเกมอน พวกเขาได้พบโปวารุน เกรเซีย และคุจีโต้ ซึ่งเป็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าโปเกมอน รวมทั้งคาออส มนุษย์อีกคนหนึ่งที่มายังโลกนี้ด้วยเช่นกัน เกรเซียได้ขอร้องเซจิโระและยูกะให้ร่วมมือกับพวกเธอในการต่อสู้กับหายนะที่ปกคลุมโลกโปเกมอนนี้ ทั้งสองจะตัดสินใจอย่างไร...

The Pokemon Future Destiny ตอนที่ 3 ไอ้หนุ่มคอสเพลย์

ณ สยามพารากอน ในประเทศไทย ซึ่งกำลังจัดงานการ์ตูนอย่างใหญ่โต มีผู้คนมากมายแต่งชุดตามในการ์ตูนหรือในเกมมาเดินในงานเต็มไปหมด รวมทั้งเหล่าตากล้องที่ตามเก็บรูปเหล่าคอสเพลย์เยอร์อย่างไม่บันยะบันยังอีกด้วย

และที่มุมหนึ่งของงาน มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งซึ่งอยู่ในชุดคอสเพลย์เป็นไดโนเสาร์สีเขียว แต่ดันใส่มาแค่หัว อุ้งมือ และขาไดโนเสาร์ ไม่ได้ใส่ลำตัวมาด้วยจึงสามารถมองเห็นเสื้อคอกลมสีขาวที่เขาใส่เป็นชุดปกติได้ด้วย ใบหน้าของเขาเองก็มองเห็นได้จากในปากของหัวไดโนเสาร์เช่นกัน

“อ่าฮะ อ่าฮะ มารอบนี้เราจะไปเดินแถวไหนอีกดีหว่า ว้าว~กลุ่มเซนต์เซย่าตรงนั้นเท่ดีแฮะ เอ๋? ตรงนู้นมีกลุ่มคอสโปเกมอนด้วยนี่หว่า โอ้! ใครคอสแบล็คร็อคจังเนี่ย น่ารักว่ะ อ้าวหวัดดีป้อม! มาคอสอิซายะเหรอ โอเชๆๆ” เขาใส่ชุดไดโนเสาร์เพี้ยนๆนี้เดินต้วมเตี้ยมร่อนไปทั่วโดยไม่แคร์สายตาใครๆแม้จะมีทั้งคนชี้ คนหัวเราะ คนมาถ่ายรูปก็ตาม

แต่แล้ว ในขณะนั้นเอง...

“อุ้ก....ข้าศึกบุกมาตีประตูค่าย!? เวรแล้ว ห้องน้ำอยู่ไหนฟะเนี่ย -*-” ไอ้หนุ่มชุดไดโนเสาร์รู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์ ณ ช่วงล่างของเขาได้ทันที เขารีบเหลียวซ้ายแลขวามองหาห้องน้ำทันที แต่เหล่าฝูงชนก็เดินกันเต็มไปหมดจนมองไม่เห็นว่าตรงไหนมีทางไปห้องน้ำบ้าง แต่ในที่สุดเขาก็เจอมันจนได้ “โอ้ว~! เจอแล้วแหล่งดับทุกข์ของเรา~”

[glow=orange,3,300]O………………………………………………………………..O[/glow]

แต่เมื่อเขามาถึงห้องน้ำชายห้องนี้ ปรากฏว่าไม่มีใครอยู่...ไม่มีใครใช้ห้องน้ำที่นี่เลยซักคนเดียวนอกจากเขา...

…

แม้จะมีไฟเปิดไว้สว่าง ห้องถูไว้สะอาดก็ตามที มีเพียงเสียงหวือๆของช่องแอร์ที่ดังเบาๆภายในห้องน้ำนี้เท่านั้น บรรยากาศที่วังเวงแบบแปลกๆนี้ทำให้เขาลังเลได้ทีเดียวว่าจะเข้าไปปลดทุกข์ดีรึเปล่า?

“แหงะ...ไม่มีคนเลย เอาไงดีวะ...อุ๊บ! แย่แล้ว มันกำลังบุกหนักขึ้นเรื่อยๆ เอาวะ! แค่ห้องน้ำ จะเป็นอะไรไป ไม่มีผีหรอกน่า…=_=iii”

“จ๊าย!!!! O[]O” ชุดไดโนเสาร์ทั้งชุดกระโดดเหยงอย่างตกใจทันที พอเขาตั้งสติได้ก็ปรากฏว่าขาไดโนเสาร์ของเขาเดินไปเตะถังขยะเข้าเท่านั้นเอง “ฮ่วย! ตกใจหมด“

ว่าแล้วเขาก็เดินต้วมเตี้ยมมองหาห้องส้วมที่จะเข้าไปทำภารกิจส่วนตัวให้เรียบร้อยซักพัก แล้วเปิดประตูบานหนึ่ง เดินเข้าห้องไปทั้งชุดแบบนั้นเลยโดยไม่สนใจว่ามันจะคับห้องรึเปล่า แล้วก็ปิดประตู...

.............................

...............

...

“เอ๋? เฮ้ย! แว้กกกกกกกกกกก!!!!! ตกส้วมมมมมมมมมม!!!!!!!”

จากนั้นก็ไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมาอีกเลย ห้องส้วมห้องนั้นเหลือไว้เพียงความว่างเปล่า...นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ห้องส้วมห้องนี้ก็ถูกเล่าขานต่อกันมาว่าเป็นส้วมอาถรรพ์ ที่ไม่มีใครจะกล้าเข้าไปปลดทุกข์อีกเลย....

ขอบคุณที่ติดตามชมฟิคนี้มาโดยตลอด ฟิคนี้เป็นอันจบอวสานบริบูรณ์ ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามมาตลอดครับ ขอบคุณๆๆๆๆ

เซจิโระ – เฮ้ยยยยยยยย!?!? ทำไมจบง่ายขนาดนั้นเนี่ย!

คนเขียน – ไม่เอาแล้ว ขี้เกียจเขียนฟิคโว่ย เบื่อ เอาแค่นี้แหละ คิดซะว่าฟิคนี้แต่งจบแล้วก็พอ

เซจิโระ – ไอ้แบบนั้นเดี๋ยวแกก็โดนคนอ่านไล่ตื้บเอาหรอก! รีบแต่งต่อให้ไวเลย!!

คนเขียน – เออๆๆ แต่งต่อก็แต่งต่อ โด่เอ๊ย ขี้เกียจหน่อยก็ไม่ได้

[glow=navy,3,300]O………………………………………………………………..O[/glow]

“เหวอออออออออออ!!!!!! อะไรกันเนี่ยยยยยยยยยย!?!? ซัมบอดี้เฮลป์มี~!!!!”

เด็กหนุ่มในชุดไดโนเสาร์กำลังตกอยู่ในภาวะตื่นตระหนกเมื่อเขาเคลื่อนที่ผ่านแสงสีต่างๆรอบตัวด้วยความเร็วสูง เดี๋ยวหักซ้ายเลี้ยวขวาตีลังกา แล้วก็ ตุ้บ!

“โอย...อะไรกันฟะเนี่ย...เอ๊ะ? เอ๋???”

เขารู้สึกตัวอีกที ก็พบว่าตอนนี้ตัวเองกำลังนั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนพื้นหญ้า และกำลังอยู่ตรงหน้าสิ่งก่อสร้างคล้ายปราสาทขนาดสูงใหญ่ราวกับว่าหลุดออกมาจากในนิทานยังไงยังงั้น เบื้องหลังของเขาก็เป็นรั้วกำแพงสูงตระหง่านที่มีโคมไฟกลมๆให้แสงสว่างแขวนไว้บนผนัง ท้องฟ้าเป็นสีน้ำเงินอ่อนๆ

แต่เขาคิดว่าสิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่าคือ ทำไมมีสิ่งมีชีวิตประหลาดๆหลายตัวมายืนอออยู่รอบตัวเขาด้วย?

และที่สำคัญ เขาคิดว่าเขารู้จักพวกสิ่งมีชีวิตพวกนี้เสียด้วย

“เฮ้ย....ไม่จริงน่า......นี่มันโปเกมอน....จริงๆ? ไม่เชื่อ!! ไหนขอตบหน้าตัวเองซักทีดีกว่า เผื่อเราหลับในส้วมเมื่อกี้แล้วฝันเห็นอะไรแบบนี้ก็ได้”

ว่าแล้วเจ้าหนุ่มคนนี้ก็ถอดถุงมือถอดหัวไดโนเสาร์ออก เผยให้เห็นผมสั้นสีดำของเขา มองมือตัวเองแล้วทำท่าทางกล้าๆกลัวๆเล็กน้อย ก่อนที่จะหลับตาปี๋ตบหน้าตัวเองฉาดใหญ่ ป้าบ!!!!

“โอ๊ย~! เจ็บอ้ะ~ ToT” เขายังไม่ตื่นจากฝัน แถมยังมีรอยมือแดงแป๊ดติดเต็มแก้มเขาด้วย

“โพจาๆๆ พจจ้า!”

“โทเงะ~ โทเง้”

เจ้าสิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายนกเพนกวินยืนสองขา และเจ้านกอ้วนสีขาวที่มีลายสามเหลี่ยมเล็กๆตามตัวต่างก็ส่งเสียงร้องประหลาดๆที่เขาฟังแล้วไม่เข้าใจ...แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น

“ฮ๊ะ! ส่งเสียงได้ด้วย! เมื่อกี้ตบแล้วเจ็บ แสดงว่าไม่ใช่ความฝัน....เป็ดโด้~!!!! พระเจ้าช่วยกล้วยตาก! นี่ลูกช้างกำลังอยู่ในโลกโปเกมอนหรือนี่~!?!? O[]O” ไอ้หนุ่มคอสเพลย์ตะโกนขึ้นฟ้าร้องหาบร๊ะเจ้าบนสวรรรค์....แต่ตะโกนไป พระเจ้าที่ว่าก็คงไม่ได้ยินหรอก เขาหันมามองเจ้าพวกสิ่งมีชีวิตที่เขาคิดว่าเป็นโปเกมอนอย่างตื่นเต้นอีกครั้ง

“ปิปิปิ ปิจู~”

“อู๊ดๆ อูริมู อู๊ดๆ”

พวกสิ่งมีชีวิตตัวอื่นๆก็เช่นกัน พวกมันต่างก็ส่งเสียงประหลาดๆที่เด็กหนุ่มฟังแล้วไม่เห็นจะเข้าใจซักนิด แต่เขาคิดว่าฟังเสียงพวกมันแล้วก็น่ารักดี

“สุดยอด~! นี่พจจามะสินะ! แล้วก็นี่โทเงคิส ปิจู อูริมู แล้วก็นาเอโตรุด้วย~!!...เอ๊ะ?” เขาสะดุดอารมณ์เล็กน้อยเมื่อเห็นเจ้าเต่าที่เขาเรียกว่านาเอโตรุเดินแบกกระถางดินอันเล็กๆมีดอกไม้สีม่วงหนึ่งดอกมาให้เขา

“นาเอๆ นาเอ๊ นาเอ่”

“เอ๋? อะไรเนี่ย?....ให้ฉันเหรอ?”

“นาเอ้!” นาเอโตรุพยักหน้ารับเหมือนจะบอกว่าถูกต้อง

“โอ้ ขอบใจนะ กลิ่นหอมจังแฮะ ขอดมหน่อยละกัน” เขาหยิบกระถางดอกไม้ออกจากหลังของเจ้าเต่า เขาชื่นชมหน้าตาดอกไม้ซักแป๊บก็สูดกลิ่นคล้ายลาเวนเดอร์ของดอกไม้นั้นเข้าไป...”เฮ้อ หอมดีแฮะ ว่าแต่ที่นี่มีโลกโปเกมอน หรือว่าที่นี่จะเป็นโลกโปเกมอนกันเนี่ย~!?”

“เอ๋~!?!? นี่คุณเพิ่งจะมาที่นี่เป็นครั้งแรก รู้จักพวกเราด้วยเหรอนาเอ๊~!?”

...

ไอ้หนุ่มคอสเพลย์ทำหน้างงเต้กเมื่อได้ยินเสียงแปลกๆของใครก็ไม่ทราบ เขาแคะขี้หูอย่างงงๆแล้วหันซ้ายหันขวามองหา”คนพูด” แต่ไม่มีใครทั้งนั้น นอกจากตัวเขาเอง และพวกโปเกมอนรอบตัวเขา แต่เขาไม่สงสัยพวกมันอยู่แล้ว โปเกมอนที่ไหนจะพูดได้กัน?

“ไม่ต้องมองหาใครหรอกนาเอ ผมพูดเองแหละนาเอ”

ไอ้หนุ่มคอสเพลย์ทำหน้างงเต้กเมื่อได้ยินเสียงแปลกๆของใครก็ไม่ทราบ(อีกแล้ว) เขาหันไปหาเจ้าเต่าน้อยที่อยู่ตรงหน้าซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นเจ้าของเสียงนั้น....ไม่คาดว่าละ ใช่เลย!

“เหวอ!!! โปเกมอนพูดได้ด้วย!?!? O[]O”

“ไม่ใช่หรอกนาเอ” เจ้าเต่าหัวต้นกล้าส่ายหน้า “ฤทธิ์ของดอกคอมมิวนิคที่คุณดมเข้าไปต่างหากทำให้คุณเข้าใจภาษาของเราละนาเอ”

“แต่พวกเราตกใจกว่าท่านอีกนะเจ้าคะ ที่ท่านรู้จักโปเกมอนอย่างพวกเรา แล้วก็รู้ด้วยว่าที่นี่คือโลกโปเกมอน แถมก่อนที่จะสูดกลิ่นดอกไม้เข้าไป ฉันเองก็เหมือนจะได้ยินท่านพูดชื่อพวกเราออกมาถูกหมดเลยละเจ้าคะ” พจจามะ โปเกมอนเพนกวินพูดอย่างสุภาพอ่อนน้อม แต่เหมือนจะรีบพูดเหลือเกิน คงเป็นเพราะมันตื่นเต้นกระมัง เด็กหนุ่มคิดอย่างนั้น

“อ่า....เหรอ? แหะๆ บังเอิญว่าที่โลกของฉันก็มีเรื่องราวเกี่ยวกับโปเกมอนอย่างพวกเธอให้เห็นอยู่บ่อยๆน่ะนะ ก็เลยรู้จัก”

โทเงติก โปเกมอนรูปร่างคล้ายนกอ้วนสีขาวเดินออกมาข้างหน้าแล้วพูดบ้าง “อื้ม งั้นพวกเราขอถือโอกาสแนะนำตัวเลยนะจ๊ะ ฉันคือโทเงติก เป็นตัวแทนของกลุ่มโปเกมอนที่อยู่ตรงนี้ ส่วนนี่ก็คือพจจามะกับนาเอโตรุ ทางนั้นก็คืออูริมูกับปิจู และอย่างที่เธอรู้ พวกเราก็คือสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าโปเกมอนแหละจ้ะ”

ไอ้หนุ่มคอสเพลย์ไดโนเสาร์ลุกขึ้นยืน แล้วก็เตรียมตัวแอ็คท่าอย่างเท่ พร้อมแนะนำตัวบ้าง “ส่วนฉันเป็นมนุษย์ มีชื่ออันสุดเท่ว่า...บูลบ้า เอ๊ย บัลบ์บะเบนซ์ ชัคคุชิกิม่อน แต่ชื่อจริงของฉันก็คือฟูชิกิดาเนินยังไงล่า~!!”

...

เหล่าโปเกมอนรอบตัวเขาทำหน้าเอ๋อกันเป็นแถว...เด็กหนุ่มนามว่า บัลบ์บะเบนซ์ ชัคคุชิกิม่อน ที่แนะนำตัวอย่างเท่เมื่อกี้เริ่มรู้ตัวว่าตนเองหน้าแตกด้วยสาเหตุอะไรบางอย่าง...

“เอ่อ....ช่วยบอกชื่ออีกทีสิจ๊ะ ฟังไม่ทันเลยจ้ะ =_=a” โทเงติกถามยิ้มๆแบบงงๆ

“คือ...เรียกผมสั้นๆว่าดาเนะคุงก็ได้ครับ =///=” เด็กหนุ่มที่มีชื่อ(เรียกสั้นๆ)ว่าดาเนะคุงหันเข้าหากำแพง ปิดบังสีหน้าแดงแป๊ดด้วยความหน้าแตก ไม่ให้พวกโปเกมอนเห็นความน่าสมเพชซะไม่มีของตัวเอง ซักพักเขาก็ปั้นหน้าปกติหันมาถามพวกโปเกมอนบ้าง

“อะแฮ่ม ฉันจะขอถามหน่อยนะ ว่าถ้าพวกเธอคือโปเกมอน และที่นี่คือโลกโปเกมอนจริงๆละก็ ทำไมฉันถึงมาที่โลกนี้ได้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

โทเงติกพยักหน้ารับคำถามนิดหนึ่ง ก่อนที่จะพูดขึ้น “ให้ฉันอธิบายเองจ้ะ เรื่องราวมันมีอยู่ว่า....”

จากนั้น เด็กหนุ่มก็ได้ฟังเรื่องราวต่างๆเกี่ยวกับโปเกมอน และโลกใบนี้ รวมถึงเหตุผลที่เขาถูกพามายังโลกนี้ด้วย…

“เอาละ เรื่องราวคร่าวๆก็มีเท่านี้ล่ะจ้ะ เราหวังว่าเธอจะให้ความร่วมมือกับเราแม้เพียงซักนิดก็ยังดี---อะเอ๋?”

เจ้านกอ้วนสีขาวยังไม่ทันพูดจบก็ต้องชะงักงันทันทีเมื่อเห็นดวงตาของไอ้หนุ่มคอสเพลย์ที่เปล่งประกายปิ๊งๆๆเหมือนการ์ตูนผู้หญิง....

“สะ...สุดยอดดดด!!!!!! เรื่องราวของโลกโปเกมอนนี่มันล้ำลึกขนาดนั้นเชียวเหรอเนี่ย~! O_O” แล้วเขาก็ทำหน้าตามุ่งมั่นอย่างเต็มที่ “ไม่ต้องห่วงนะทุกคน ฉันยินดีให้ความร่วมมือกับพวกเธออย่างแน่นอน~! - -+ ฉันเองก็ใช่ว่าจะเป็นคนใจจืดใจดำแบบนั้นหรอกนะ~?”

เหล่าโปเกมอนที่ได้ฟังดังนั้นต่างก็รู้สึกดีใจอย่างล้นเหลือทันที “อา! ขอบพระคุณท่านมนุษย์อย่างยิ่งจริงๆเลยนะเจ้าคะ~! เราไม่นึกเลยว่าท่านจะยินดีช่วยเหลือเราอย่างนี้นะเจ้าคะ~!! ToT” พจจามะขอบคุณไปน้ำตาไหลไปด้วย

“เอ๊ะเดี๋ยวก่อน? ทุกคนจ๊ะ! ชาวมนุษย์อีกสองคนกำลังจะมาที่นี่แล้วนะจ๊ะ!” เสียงร้องเรียกเจื้อยแจ้วของโทเงติกทำให้บรรยากาศความยินดีปรีดาของพวกโปเกมอนเป็นอันต้องสะดุดลง และหันไปตั้งหน้าตั้งตารอคอยผู้มาเยือนที่กำลังจะมาถึงแทน ดาเนะคุงเองก็อดที่จะอยากรู้ไม่ได้ว่าจะมีมนุษย์เหมือนเขามาที่โลกนี้อีกด้วยหรือ?

“นี่จะมีมนุษย์คนอื่นนอกจากฉันมาที่โลกนี้ด้วยเหรอ โทเงติก?” เขาถามโทเงติก มันก็พยักหน้า

“จ้ะ พวกเราได้ทำการเปิดประตูมิติไว้หลายจุดในโลกมนุษย์ โดยปลายทางของมันก็คือสถานที่ทั้ง 3 แห่งบนโลกโปเกมอนนี้ นั่นก็คือที่โบราณสถานป่าฮิวาดะ , บ้านต้นไม้แห่งอุบาเมะ และที่ปราสาทเมืองโคงาเนะที่เราอยู่นี้ หลังจากที่พวกเราพาชาวมนุษย์มาได้ครบแล้ว พวกเราก็จะพาไปรวมตัวกันที่บ้านต้นไม้แหละจ้ะ และจากรายงานล่าสุด ตอนนี้มีชาวมนุษย์มาที่โลกนี้ทั้งหมด 6 คน แล้วถ้ารวมคนที่กำลังจะมาถึงด้วยอีกก็เป็น 8 คนน่ะจ้ะ”

“อืม...งั้นหรอกเหรอ อยากรู้จังแหะว่าจะมีใครมาที่โลกโปเกมอนนี้อีกนะ?” ดาเนะคุงทำท่าทางนึกสงสัย

“เฮ้!! พวกมนุษย์มาแล้วละ!” อูริมู โปเกมอนหมูตัวเล็กตะโกนบอกเสียงดัง ดาเนะคุงคิดว่าทั้งที่มันตัวเล็กแต่เสียงใหญ่พิกล แต่เขาเพิ่งสังเกตว่าตอนนี้ยังไม่ได้ใส่ชุดคอสเพลย์ให้ครบเซ็ต เพราะเพิ่งถอดไปตั้งแต่ตอนสูดกลิ่นดอกไม้ “หวายๆๆ ลืมไปเลย! ต้องรีบใส่ให้ครบซะจะได้เหมือนพวกโปเกมอนหน่อย เหอๆ”

พอเขาสวมหัวไดโนเสาร์กับถุงมือแล้ว ก็รีบจับตามองทันทีว่าใครจะมาที่โลกโปเกมอนนี้ในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้านี้...

แว้บบบบบบบบบ~!!!!!!!

ตุ้บ!

ในที่สุดชาวมนุษย์อีก 2 คน ก็เดินทางมาถึงโลกมนุษย์นี้เรียบร้อยแล้ว

“โอ๊ย~ เจ็บจังเลย...”

ทว่า หนึ่งในสองคนนั้น เป็นคนที่ทำให้ดาเนะคุงต้องรู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง!?

[glow=black,3,300]O………………………………………………………………..O[/glow]

โปรดติดตามตอนต่อไปในตอนที่ 4 ครับ

[Porygon-Ω]

นั่งขำกับดาเนะคุงทั้งตอน ฮา XD

แต่ว่าอีโมชั่นเหมือนจะเยอะัเกินความจำเป็นไปนิดส์ หรือว่าโอมเป็นคนที่ไม่ถูกกับอีโมชั่นกันแน่นะ...

สองคนที่เหลือ จะเป็นใครกันนะ ต้องบังคับขืนใจลุงบลูวินให้อัพสินะคะ

[me=Catfish Ohm]โดนตบ[/me]

ปล. ทำไมทางผ่านต้องมาจากคอห่าน... ?!

[Guest bulbabenz]

^ อาร์ยูชัวร์? (พลั่วะ)

แย่และ ๆ

แอบไปล้วงความลับมาจากไหนครับทั่นบลูวิ๊น แอร๊ย!

ตัวจริงเอง เวลาสุด ๆ มีโอกาสก็จะเป็นแบบนี้แหละ *[]*

.........ป๊อง.......

ล่องลอย~

แย่อีกที แอร๊บ ลืมอ่านตอนก่อนหน้า(แต่ทำไมรู้เรื่อง...เอ๋ เอ่ เอ็ อะเระ...)

ย้อนไปอ่านทันใด โอ้มิน่าทำไมรู้เรื่อง เพราะกลิ่นดอกไม้บนหัวนี่เอง **พล่อค**

ตอนแรกนี่ นางเอกอดีตน่าสงสารแท้...

ปล.  ตะลึงเล็กน้อยคือ........เมื่อวานซืนวาดดาเนะคุงถอดชุดคอส เหลือแต่ช่วงล่าง(ส่วนขากะหาง)นั่งอยู่บนทุ่งหญ้าพอดี........

[*~Pocha_Icecream~*]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ฮาอ้ะ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!!!!!!!!!

ทางเข้าโลกโปเกมอน สุดยอดอะ คิดได้ไง แต่จะจบแล้วรึ (ฮา) >.<

ปล.ขอโทษที่เพิ่งมาเม้นนะคะ ><

[snow]

โผล่มา 5 บรรทัดเเรกก็โอตาคุซะเเล้ว =w= จะว่าไปก็ฮากับดาเนะเหมือนที่คนอื่นเค้าว่ากันนั่นเเหละนะ >_< รอตอนต่อไปค่า รีบๆเเต่งนะคะ (กดดัน)

[me=Snowflake]โดนท่านบลูวินเตะกระเด็นนนนน[/me]

[BLYTHE]

ตกใจตรงรูปแฮะ= =

ตอนนี้ไม่มีอะไรจะตินะคะ เอาเป็นว่าเป็นกำลังใจให้แล้วกัน(เอร็งมาเม้นท์แค่เนี้ย=_=?)

[Kimur@]

มาอ่านตอนที่4แล้ว เรื่องราวของดาเนะคุงสิะ แต่ชุดไดโนเสาร์มันจะประหลาดไปหน่อยมั้ย

[ลูคุงไม่ถึกนะ]

คอมมิวนิค

^ ครั้งแรกที่เห็นก็นึกว่าเป็นหอยมิวนิค - -"

ฮืม? หอยมิวนิกมันคืออะไรน่ะหรอ?

http://pkbasic.invisionplus.net/?mforum=pkbasic&showtopic=4991 (อย่าได้แคร์หัวกระทู้นะ - -")

[me=Little Luba]มาพ่นเรื่องหอยๆแล้วจากไป[/me]

["Pink Marker"]

ตอนนี้เอาฮาสินะ!

ป๊าด แต่ว่าดาเนะออกมาเกินความคาดหมายเสียนี่กระไร =__=

อีโมอีกแล้วอีโมอีกแล้ว...

[โฮมุปอร์]

:pika08:

บรรยากาศงานคอสนั่นมันของจริง!!!

[Loveless Nova]

ฮาทั้งฟิค ฮาทั้งภาพเลยครับตอนนี้ ฮ่าๆๆๆๆ 

นายโผล่มาแบบได้ใจจอร์จมากเลย บัลบ์บะเบนซ์ ชัคคุชิกิม่อน (ชื่อเรียกยากจัง) ผ่านมาทางส้วมเลย แถมยังเกือบทำใ้ห้ฟิคนี้ต้องอวสานด้วย สุดยอดเลยครับพี่น้อง!!!

อยากเห็นชุดไดโนเสาร์ของนายจริงๆเลย บัลบ์บะเบนซ์ ชัคคุชิกิม่อน ว่ามันจะดูต๊องไปถึงไหนยังไง หุๆๆ (จะเปลี่ยนชุดบ้างไหมเนี้ย)

ปล.แล้วสองคนที่เหลือนั้นจะเป็นใครกันน้า~

[ChaosPhoenix]

ดาเนะ ฮาได้ใจจริงๆ เหอๆ สงสัย ใครที่ทำให้ดาเนะแปลกใจ

[Guest bulbabenz]

bulbabenz: อร๊าย! อย่าเพิ่งเข้าใจผิดดิ้! ที่จริงผม "เข้าห้องน้ำจนถ่ายเสร็จแล้ว" กดชักโครกเสร็จ พอจัดแจงใส่ชุดเข้าเหมือนเดิม...หันไปอีกทีก็โดนดรูดดส์ เข้าไปแล้ว แว้๊ก! บอกแล้วไงว่าไม่ได้เข้ามาทางคอห่าน

**bulbabenz โหวกเหวก

ชุดนี้ก็โปเกมาเนียไง ** อ๊ะ เทรนเนอร์กลางทางโปเกมาเนียไม่สะดุดตาเลยจำกันไม่ได้สินะ **พล่อค**

วาดไปแล้ว ฉันวาดไปแล้ว อ๊าค! [me=เงียบกริบมารุ]ขอโทษขอโพยทั่นบลูวินกระตั้กใหญ่[/me]

(แต่ของทั่นฉบับออริจินัลดูได้อารมณ์กว่าอยู่ดีแหละ)

หน้าเต็ม

http://img291.imageshack.us/img291/530/fushigidanern1resize.png

ข้างเต็ม

http://img651.imageshack.us/img651/143/fushigidanern2resize.png

แยกชิ้น

http://img137.imageshack.us/img137/761/fushigidanern3resize.png

[me=เงียบกริบมารุ]หนีเตลิดเปิดเปิง[/me]

[Risu]

ไม่รู้จะเม้นท์ไรดี

เพราะมันฮาจนเม้นท์ไม่ออก 5555+

ดาเนะช่างโผล่มาได้ฮาเหลือหลาย

มนุษย์ที่เหลือจะเป็นใครน้า... แง้วๆ

[shadow_of_ching]

ตามอ่านหมดแล้วครับ  ไม่มีอะไรเม้นต์หรอก แต่งดีเกิ้นน

[Hermit]

ตอนนี่ลุ้นว่าผมจะมาจากทางไหนแหะ - -

หว่างว่าคงไม่โผล่มานี่เลยน่ะ - -

[bluewind]

นั่งขำกับดาเนะคุงทั้งตอน ฮา XD

แต่ว่าอีโมชั่นเหมือนจะเยอะัเกินความจำเป็นไปนิดส์ หรือว่าโอมเป็นคนที่ไม่ถูกกับอีโมชั่นกันแน่นะ...

สองคนที่เหลือ จะเป็นใครกันนะ ต้องบังคับขืนใจลุงบลูวินให้อัพสินะคะ

[me=Catfish Ohm]โดนตบ[/me]

ปล. ทำไมทางผ่านต้องมาจากคอห่าน... ?!

ดูไปแล้วมันก็เยอะเกินไปจริงๆน่ะนะ เอาเป็นว่าจะปรับให้น้อยลงละกัน เพราะตอนใส่ก็ไม่ได้นับว่าใส่ไปกี่ตัว =_=

^ อาร์ยูชัวร์? (พลั่วะ)

แย่และ ๆ

แอบไปล้วงความลับมาจากไหนครับทั่นบลูวิ๊น แอร๊ย!

ตัวจริงเอง เวลาสุด ๆ มีโอกาสก็จะเป็นแบบนี้แหละ *[]*

.........ป๊อง.......

ล่องลอย~

แย่อีกที แอร๊บ ลืมอ่านตอนก่อนหน้า(แต่ทำไมรู้เรื่อง...เอ๋ เอ่ เอ็ อะเระ...)

ย้อนไปอ่านทันใด โอ้มิน่าทำไมรู้เรื่อง เพราะกลิ่นดอกไม้บนหัวนี่เอง **พล่อค**

ตอนแรกนี่ นางเอกอดีตน่าสงสารแท้...

ปล.  ตะลึงเล็กน้อยคือ........เมื่อวานซืนวาดดาเนะคุงถอดชุดคอส เหลือแต่ช่วงล่าง(ส่วนขากะหาง)นั่งอยู่บนทุ่งหญ้าพอดี........

อดีตของพระเอกครับ ไม่ใช่นางเอก - -

ว่าแต่ในปล. มันบังเอิญขนาดนั้นเชียวเรอะ =O=

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ฮาอ้ะ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!!!!!!!!!

ทางเข้าโลกโปเกมอน สุดยอดอะ คิดได้ไง แต่จะจบแล้วรึ (ฮา) >.<

ปล.ขอโทษที่เพิ่งมาเม้นนะคะ ><

จะจบแล้ว กร๊าก XD

โผล่มา 5 บรรทัดเเรกก็โอตาคุซะเเล้ว =w= จะว่าไปก็ฮากับดาเนะเหมือนที่คนอื่นเค้าว่ากันนั่นเเหละนะ >_< รอตอนต่อไปค่า รีบๆเเต่งนะคะ (กดดัน)

[me=Snowflake]โดนท่านบลูวินเตะกระเด็นนนนน[/me]

ผมไม่เตะผู้หญิงหรอกครับ =w=

ฮาทั้งฟิค ฮาทั้งภาพเลยครับตอนนี้ ฮ่าๆๆๆๆ 

นายโผล่มาแบบได้ใจจอร์จมากเลย บัลบ์บะเบนซ์ ชัคคุชิกิม่อน (ชื่อเรียกยากจัง) ผ่านมาทางส้วมเลย แถมยังเกือบทำใ้ห้ฟิคนี้ต้องอวสานด้วย สุดยอดเลยครับพี่น้อง!!!

อยากเห็นชุดไดโนเสาร์ของนายจริงๆเลย บัลบ์บะเบนซ์ ชัคคุชิกิม่อน ว่ามันจะดูต๊องไปถึงไหนยังไง หุๆๆ (จะเปลี่ยนชุดบ้างไหมเนี้ย)

ปล.แล้วสองคนที่เหลือนั้นจะเป็นใครกันน้า~

สงสัยจะไม่ได้เปลี่ยนเพราะมีชุดเดียว =_=

bulbabenz: อร๊าย! อย่าเพิ่งเข้าใจผิดดิ้! ที่จริงผม "เข้าห้องน้ำจนถ่ายเสร็จแล้ว" กดชักโครกเสร็จ พอจัดแจงใส่ชุดเข้าเหมือนเดิม...หันไปอีกทีก็โดนดรูดดส์ เข้าไปแล้ว แว้๊ก! บอกแล้วไงว่าไม่ได้เข้ามาทางคอห่าน

**bulbabenz โหวกเหวก

ชุดนี้ก็โปเกมาเนียไง ** อ๊ะ เทรนเนอร์กลางทางโปเกมาเนียไม่สะดุดตาเลยจำกันไม่ได้สินะ **พล่อค**

วาดไปแล้ว ฉันวาดไปแล้ว อ๊าค! [me=เงียบกริบมารุ]ขอโทษขอโพยทั่นบลูวินกระตั้กใหญ่[/me]

(แต่ของทั่นฉบับออริจินัลดูได้อารมณ์กว่าอยู่ดีแหละ)

หน้าเต็ม

http://img291.imageshack.us/img291/530/fushigidanern1resize.png

ข้างเต็ม

http://img651.imageshack.us/img651/143/fushigidanern2resize.png

แยกชิ้น

http://img137.imageshack.us/img137/761/fushigidanern3resize.png

[me=เงียบกริบมารุ]หนีเตลิดเปิดเปิง[/me]

หัวสปอยล์ยังกะทำอะไรในห้องน้ำอยู่ - -

ไม่รู้จะเม้นท์ไรดี

เพราะมันฮาจนเม้นท์ไม่ออก 5555+

ดาเนะช่างโผล่มาได้ฮาเหลือหลาย

มนุษย์ที่เหลือจะเป็นใครน้า... แง้วๆ

ตามอ่านหมดแล้วครับ  ไม่มีอะไรเม้นต์หรอก แต่งดีเกิ้นน

ขอบคุณครับ~ =_=

ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์ของตอนล่าสุดนี้นะครับ~

ปล.ชื่อตัวละครของสโนว์อันไหนชื่ออันไหนนามสกุลเหรอครับ ฟูร์นิเยร์ เเคลลา น่ะครับ?

[bluewind]

มาลงแล้วครับ ช่วงนี้ฝนตกติดต่อกัน อากาศก็หนาว รักษาสุขภาพกันด้วยนะครับ~ =_=

***********************************************************

ความเดิมตอนที่แล้ว – บัลบ์บะเบนซ์ ชัคคุชิกิม่อน หรืออีกชื่อหนึ่งก็คือดาเนะคุง เด็กหนุ่มในชุดคอสเพลย์ไดโนเสาร์ที่กำลังจะเข้าไปปลดทุกข์ในห้องน้ำ ได้ตกส้วมโผล่มายังโลกโปเกมอนแห่งนี้โดยบังเอิญ…เรื่องนั้นช่างมันเถอะ เขารู้สึกตื่นเต้นมากที่ได้พบกับพวกโปเกมอนที่เขารู้จัก และยินดีรับคำขอความช่วยเหลือของพวกโปเกมอนทันที และขณะนั้นเองก็มีมนุษย์มายังโลกโปเกมอนแบบเขาอีกสองคน ซึ่งหนึ่งในนั้นเป็นคนที่ทำให้ดาเนะคุงต้องประหลาดใจเสียด้วย...

The Pokemon Future Destiny ตอนที่ 4 เจ้าชายน้อยผู้เอาแต่ใจ

หนึ่งในมนุษย์สองคนที่ผ่านประตูมิติเข้ามายังโลกโปเกมอนนี้ เป็นเด็กสาวที่ดูอายุอ่อนกว่าเล็กน้อย มีผมลอนประบ่าสีฟ้า ดวงตาสีน้ำเงิน สวมหมวกที่ดูคล้ายหัวของพจจามะ(Piplup) เสื้อแขนกุดสีฟ้าแบบมีคอปกลูกไม้พร้อมเชือกผูก ถุงมือสีขาวที่คลุมถึงแขน กระโปรงสั้นแบบจีบสีน้ำเงินขอบขาว ใส่เลกกิ้งสีขาวคลุมถึงต้นขา รองเท้าคัชชูสีน้ำเงิน

และเธอคนนี้นี่เอง ที่ทำให้ดาเนะคุงต้องประหลาดใจ

“เอ๋??? มารีนะ!?”

เด็กสาวที่ถูกเรียกชื่อว่ามารีนะ เงยหน้าขึ้นมองต้นเสียง และได้เห็นเด็กหนุ่มในชุดไดโนเสาร์สีเขียวอยู่ตรงหน้า...

“เอ๋!? รุ่นพี่ดาเนะ!?” เธออุทานอย่างประหลาดใจพอๆกับดาเนะคุงเลยทีเดียว

“นี่เธอเองก็มาที่โลกนี้ด้วยเหรอเนี่ย!?” ดาเนะคุงถาม

“หา? โลกนี้? จะว่าไปแล้วที่นี่มัน...?” มารีนะเริ่มมองซ้ายมองขวาดูรอบๆอย่างสงสัย แล้วเธอก็ไปสบตากับพวกโปเกมอนรอบๆตัวเธอเข้า

“ท่านคือชาวมนุษย์สินะเจ้าคะ? พวกเราชาวโปเกมอนยินดีที่ได้พบกับพวกท่านเจ้าค่ะ” พจจามะทำท่าถอนสายบัวอย่างนอบน้อม แต่เมื่อมันเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นมารีนะที่ตาลุกวาวอย่างหลงใหลแบบไม่ต่างไปจากดาเนะคุงเลย...

“อุหวาววววววววว!?!? นี่มันโปเกมอนนี่นา!? แถมยังเป็นพจจามะด้วยยยยยยย ขอกอดหน่อยน้า~~~ >o<“ เธอคว้าตัวพจจามะมากอดแบบไม่ทันให้ตั้งตัวจนมันดิ้นไปใหญ่ “แอ๊~!! ฉันหายใจไม่ออกนะเจ้าค้า~!!!”

“หวา!! นี่พวกเจ้าเป็นใครน่ะ!?”

เสียงร้องที่ดูไม่น่ารื่นรมย์นี้ดังเสียจนทุกคนหันไปมอง ปรากฏว่าเจ้าของเสียงนั้นคือมนุษย์อีกคนหนึ่งที่มาโลกนี้พร้อมกับมารีนะ เขาเป็นเด็กชายผมเหลืองตาสีฟ้าเหมือนใสเหมือนแซฟไฟร์ สวมมงกุฎทองที่มีตัวอักษร L สลักไว้ เสื้อคลุมสีน้ำเงินสวมทับชุดยาวสีครีมแบบจีบถี่ๆจนดูเหมือนยับ กลัดผ้าคลุมไว้ด้วยเข็มกลัดที่มีตัวอักษร L เขียนไว้เช่นกัน ใส่รองเท้าหนังแปลกๆเหมือนในยุโรปยุคกลาง แต่มองโดยภาพรวมแล้วให้ความรู้สึกอย่างชัดเจนว่าเขาดูเหมือน ‘เจ้าชาย’ แต่กิริยาของเขาเหมือนจะตกใจกับพวกโปเกมอนอยู่ไม่น้อย

“แล้วนี่ฉันอยู่ที่ไหนกัน? ฉันจำได้นี่นาว่าเมื่อกี้ฉันกำลังนั่งดูไลอ้อนคิงที่เสด็จพ่อเปิดทีวีให้ แล้วจู่ๆแสงจากทีวีก็สว่างจ้า แล้วก็...นี่มันปราสาทของราชวงศ์ไหนกันเนี่ย~!?” เด็กชายเงยหน้ามองยอดปราสาทที่สูงลิ่ว ดาเนะคุงกับมารีนะก็เงยหน้ามองตาม ที่จริงแล้วภาพของปราสาทในยามเช้าก็ดูดีไม่เลวเหมือนกัน ทั้งสองคนคิดเช่นนั้น

“แล้วนี่พวกเจ้าเป็นตัวอะไรกันเนี่ย!? มีทั้งคนบ้าใส่ชุดไดโนเสาร์! แถมมีสัตว์ประหลาดอยู่เยอะแยะเลย!” เจ้าชายน้อยหันมาโวยวาย พจจามะก็รีบเข้ามาอธิบายให้เขาฟัง...โดยที่ยังไม่ทันให้เขาสูดกลิ่นดอกไม้เลย

"พวกเราต้องขอโทษด้วยที่รบกวนเวลาของท่านโดยไม่ได้รับอนุญาตนะเจ้าคะ พวกเราคือสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าโปเกมอน เป็นผู้ที่พาท่านมายังโลกนี้นะเจ้าคะ"

"หา? อะไรนะเจ้าเพนกวินสีฟ้า พูดแต่พจจ้าๆ แล้วชาตินี้ฉันจะฟังออกมั้ยเนี่ยว่าเจ้าพูดว่าอะไร?"

"พจจามะจ๊ะ เธอยังไม่ได้ให้เขาสูดกลิ่นดอกคอมมิวนิคเลยนะ แล้วเมื่อไหร่จะสื่อสารกันรู้เรื่องละเนี่ย?"

"เฮ้ย!? แล้วนั่นนกอะไรขาวจั๊วะไม่เห็นมีจงอยปาก หน้าตาประหลาดพิลึก ร้องเสียงโทเงะๆไม่ใช่จิ๊บๆหรอกเหรอ? จะบ้ากันไปใหญ่แล้ววววว =[]="

ทั้งฝ่ายเจ้าชายน้อยและฝ่ายโปเกมอนต่างก็คุยกันไม่เข้าใจซักที มึนภาษากันทั้งสองฝ่าย ดาเนะกับมารีนะก็ได้แต่ยืนทำหน้าอึน มึน งงอยู่ท่าเดียว

“เอ่อ...รุ่นพี่ดาเนะคะ หนูงงค่ะ“

“เออ ฉันก็งง ถึงฉันจะฟังโปเกมอนรู้เรื่อง แต่ฉันฟังภาษาเจ้าเด็กนั่นไม่รู้เรื่องฟร่ะ“

หลังจากนั้น พวกโปเกมอนก็ให้มารีนะและเจ้าชายน้อยได้สูดดมกลิ่นของดอกคอมมิวนิคจนสามารถฟังพวกโปเกมอนได้รู้เรื่อง และพวกมันได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ทั้งสองฟัง

“เอาล่ะ ก็เป็นอย่างที่เล่ามาน่ะจ้ะ เราหวังว่าพวกเธอจะให้ความช่วยเหลือกับเราแม้เพียงซักนิดก็ยังดีนะจ๊ะ” โทเงคิส(Togekiss)ขอร้อง

“ยินดีค่ะ!” มารีนะตอบตกลงทันที สีหน้าของพวกโปเกมอนก็ดูมีกำลังใจมากขึ้นทันที “ที่นี่เป็นโลกโปเกมอนที่ฉันชื่นชอบ แล้วก็มีรุ่นพี่ดาเนะคุงอยู่ด้วย ฉันก็เลยคิดว่าไม่เป็นไรค่ะ แถมยังมีพจจามะอยู่ทั้งคนด้วย!”

“แต่ฉันไม่เอา”

เสียงที่ปฏิเสธแบบคนเดียวโดดๆของเจ้าชายน้อย ทำให้ทุกคนหันไปมองที่เขาทันที

“ฉันเป็นถึงเจ้าชายนะ ทำไมฉันจะต้องไปทำอะไรเสี่ยงอันตรายแบบนั้น? แถมยังพาตัวฉันมาโดยไม่ได้รับอนุญาต ฉันจะสั่งลงโทษพวกเจ้าซะเลย! เชอะ!”

คำพูดตัดเยื่อใยอย่างไม่ลังเลของเจ้าชายทำให้มารีนะถึงกับทนไม่ได้ “นี่! ทำไมเธอถึงใจดำแบบนั้นล่ะ! ฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะที่เธออาจจะให้ความร่วมมือกับเขาไม่ได้ แต่พูดตัดเยื่อใยแบบนี้มันเกินไปนะ!”

“แล้วสามัญชนอย่างเธอมีสิทธิอะไรมาว่าเจ้าชายอย่างฉัน? ระวังคำพูดคำจาไว้ให้ดีนะ แค่ฉันออกคำสั่งฉันก็สามารถจับเธอเข้าคุกได้เชียวนะ ฉันเป็นเจ้าชายซะอย่างจะทำไม?” เจ้าชายน้อยยังคงออกอาการเอาแต่ใจตัวเองอย่างไม่แคร์ความรู้สึกของพวกโปเกมอนที่อยู่ที่นี่เลย พวกมันต่างก็รู้สึกสลดใจที่ได้ยินคำพูดของเขา

“เฮ้ย! ไอ้หนู คำก็สามัญชน สองคำก็สามัญชน นึกว่าตัวเองใหญ่นักเหรอหา!?”

กลับมีโปเกมอนตัวหนึ่ง นั่นก็คืออูริมู(Swinub) ประกาศโต้ตอบกับเจ้าชายน้อยผู้เอาแต่ใจคนนี้อย่างไม่กลัวเกรง

“อะไรกัน!? นี่เจ้ากล้าดียังไงถึงเรียกเจ้าชายอย่างฉันว่า'ไอ้หนู'?” ดูท่าทางเขาเองก็ตกใจไม่น้อยที่มี ’สามัญชน’ กล้ามาขึ้นเสียงกับเจ้าชายอย่างเขา

“พวกเราอุตส่าห์มาขอร้องดีๆแล้วนะ! ไม่นึกสงสารพวกเราโปเกมอนที่กำลังจะถูกรุกรานบ้างเหรอ!?”

“ฉันรู้ว่ามันช่วยไม่ได้ แต่นี่มันไม่ใช่หน้าที่ของฉัน คนอื่นก็มีตั้งเยอะตั้งแยะทำไมไม่ไปพามา กลับพาเจ้าชายอย่างฉันมาที่โลกประหลาดๆนี่ พวกเจ้าน่าจะรู้นะว่าการทำอะไรกับฉันโดยพลการจะมีโทษแค่ไหนน่ะ?”

“หืม~ ขอฉันเข้าร่วมวงสนทนาด้วยคนสิ”

จู่ๆก็มีเสียงๆหนึ่งที่พวกดาเนะคุงไม่คุ้นหูดังขึ้นจากข้างหลังกลุ่มของพวกโปเกมอน พวกเขาหันไปมองและพบกับหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังเดินมาทางพวกเขา รูปร่างหน้าตาของเธอดูเหมือนสาวยุโรป มีผมลอนยาวสีน้ำตาล สวมเสื้อแขนยาวสีขาวทับเสื้อชั้นในสีเดียวกัน มีจี้ห้อยคอทองเหลืองรูปหัวใจและสร้อยคอเส้นเล็กบางสีเงิน เข็มขัดแฟชั่นเส้นเล็กสองเส้นซึ่งเป็นสายหนังและสายสีเงิน กางเกงผ้ารัดรูปสีดำ และสวมรองเท้าส้นสูงสีดำที่ดูแปลกตา

“อ้า~ คุณเคทกลับมาแล้วเหรอนาเอ้? พวกเรากำลังเจรจากับมนุษย์คนนี้อยู่พอดีเลยนาเอ้” นาเอโตรุ(Grotle)เอ่ย

“นาเอโตรุจ๊ะ คนๆนี้คือ?” มารีนะถาม

“คุณเคทเป็นชาวมนุษย์ที่เดินทางมายังที่นี่ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วละนาเอ้ เขามาก่อนคุณดาเนะคุงอีกนะนาเอ้” นาเอโตรุอธิบาย จากนั้นหญิงสาวก็แนะนำตัวเอง

“ฉันชื่อเคทเธอรีน เออชาร์ด โวเกล หรือจะเรียกฉันว่าเคทก็ได้ ส่วนพวกเธอล่ะชื่ออะไรหรือ?”

ทั้งดาเนะคุงและมารีนะต่างก็รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อยที่จู่ๆมีคนยุโรปมาพูดคุยกับพวกเขา แถมยังคุยกันรู้เรื่องเสียด้วย

“อะ-อ่า ผมชื่อบัลบ์บะเบนซ์ ชัคคุชิกิม่อน เรียกสั้นๆว่าดาเนะคุงก็ได้ครับ”

“เอ่อ...ส่วนฉันก็ชิโรยานากิ มารีนะค่ะ”

ผิดกับเจ้าชายน้อยที่ตั้งท่าเหมือนจะมั่นใจเต็มเปี่ยม ทำเป็นกระแอมนิดหน่อยแล้วก็ประกาศชื่อแซ่ยศถาบรรดาศักดิ์อย่างภาคภูมิ

“อะแฮ่ม! รู้แล้วอย่าตกใจล่ะ ฉันมีชื่ออันแสนทรงเกียรติว่า เจ้าชายเลอ้อน เลออนน่า เซอเพ้นทร่า เรียกย่อๆว่าลูซัง เอ๊ะๆ! ชื่อย่อนี่ให้เสด็จพ่อ เสด็จแม่ แล้วก็เสด็จพี่เรียกให้เท่านั้นนะ! ฉันเป็นบุตรของครีอุสน่า เลออนน่า เซอเพ้นทร่า ทายาทรุ่นที่ 112 ของตระกูล ซึ่งสืบเชื้อสายจากตระกูลสายบริสุทธิ์โดยตรง ไม่มีเชื้อสายสามัญชนเลยแม้แต่น้อย ฉันมาจากเกาะเลอ้อนที่อยู่ในแถบทะเลใต้ ได้รับเหรียญตราบัณฑิตขั้นสูงจากมหาวิทยาลัยออกซ์บริดจ์เชียวนะ~”

ทุกคนในที่นี่ต่างก็นิ่ง อื้ง ตะลึงกันไปเป็นแถบเมื่อได้ฟังประโยคแนะนำตัวที่(โคตร)ยาวของเจ้าชายน้อยเลอ้อนผู้นี้...

“อ้าว? ทุกคนเป็นอะไรไปกันหมด? ได้ฟังคำแนะนำตัวอันแสนจะภาคภูมิและมีเกียรติของฉันเข้าไปทีเดียวถึงกับตกตะลึงเลยเหรอ? แหม~ พวกเจ้านี่ถือว่าโชคดีนะที่มีโอกาสได้ฟังความยิ่งใหญ่ของฉันน่ะ” เลอ้อนทำเป็นวางมาดแล้วก็ยืดอก ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

ดาเนะคุง - เอ่อ...เปล่า ตูงงที่เขาถามแค่ชื่ออย่างเดียว แต่นายกลับพล่ามซะยาวยืดไปไม่รู้กี่บรรทัด -*-

มารีนะ - แล้วก็เขามีแต่มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด กับแคมบริดจ์ไม่ใช่เหรอ? ตกลงจะเอามหาลัยไหนกันแน่? ไม่ยักกะเคยได้ยินออกซ์บริดจ์ -*-

เคท - อีกอย่างนึง ที่นี่เป็นโลกโปเกมอน ไม่ใช่โลกมนุษย์ ที่นี่ไม่มีใครสามารถให้ความช่วยเหลือเธอได้ทั้งนั้น ฉะนั้น สถานภาพของเธอก็คือเด็กน้อยธรรมดาๆเท่านั้นเองนะ =_=

ฟิ้วววววววว~ ฟอร์มเท่ๆของเจ้าชายน้อยคนนี้ปลิวหายไปกับสายลมในบัดดล...

“หา~!!! ว่าไงนะ! ไม่เอาอ้ะ~! เจ้าชายอย่างฉันเนี่ยนะจะต้องถูกลดขั้นให้เป็นสามัญชนอย่างพวกเจ้าเนี่ย!?”

เลอ้อนออกอาการงอแงทันทีเมื่อรู้ว่าบารมีของตนใช้ไม่ได้ผลอีกต่อไป ก็เหลือแต่เพียงความเอาแต่ใจแบบเด็กๆของเขาเท่านั้น

“อย่างน้อยๆนี่ก็เป็นโอกาสดีที่เจ้าชายอย่างเธอจะได้เรียนรู้ชีวิตของ ‘สามัญชน’ ไงล่ะ ว่ามันแตกต่างจากมุมมองของเธอยังไง อย่างน้อยๆมันก็อาจจะช่วยให้เธอเข้าใจผู้คนรอบข้างได้ดีขึ้นก็ได้นะ~”

หญิงสาวนามว่าเคทคนนี้เอ่ยคำพูดดีๆเพียงประโยคเดียว ก็สามารถทำให้ทุกคน แม้แต่พวกโปเกมอนและเลอ้อนเองต่างก็มองเธออย่างเลื่อมใส พวกเขาต่างก็คิดตรงกันว่าเธอคนนี้ไม่ใช่แค่ผู้หญิงธรรมดาๆ แต่เป็นคนที่มีความคิดที่น่าเชื่อถือเลยทีเดียว

“เอ้อ...เอาเถอะ ฉันคิดว่าถ้าทำตามที่เธอคนนี้พูดก็ไม่เลวเหมือนกันแฮะ ตามใจละกัน ไหนๆอำนาจของฉันก็ใช้ไม่ได้กับที่นี่แล้วนี่หน่า”

แม้น้ำเสียงและกิริยาของเลอ้อนจะดูไม่เต็มใจ แต่เท่านั้นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้พวกโปเกมอนรู้สึกดีใจได้ “ฮ้า~! ขอบคุณมากนะเจ้าคะที่ยอมให้ความช่วยเหลือกับเรา!”

ดาเนะคุงมองไปที่อูริมูซึ่งกำลังแสดงอาการดีใจกับเพื่อนๆอย่างรู้สึกสนใจ เขาเข้าไปใกล้ๆแล้วพูดกับมัน “แหม~ นายเป็นโปเกมอนที่กล้าหาญจังนะ พูดโต้ตอบกับเจ้าชายขี้เอาแต่ใจแบบนั้นได้ด้วย ฉันชักจะชอบนายแล้วสิ”

“ไม่หรอก นี่ก็เป็นนิสัยของฉันอยู่แล้วแหละ มีปัญหาอะไรฉันก็ต้องท้าชนอยู่แล้ว” อูริมูเอ่ยอย่างพอใจ

“เอ๊ะจริงสิ! ตอนนี้ได้เวลาที่ต้องออกเดินทางไปยังบ้านต้นไม้แล้วนี่นา! พวกเธอตามฉันมานะ! เราจะไปขึ้นรถม้ากัน!” โทเงคิสบอก โปเกมอนทุกตัวพยักหน้ารับคำสั่ง ดาเนะคุง มารีนะ และเลอ้อนต่างก็รู้สึกงงๆอยู่นิดหน่อยก่อนที่จะเดินตามพวกโปเกมอนไป

แต่พวกโทเงคิสหารู้ไม่เลยว่า ทางฝั่งโบราณสถานป่าฮิวาดะ ซึ่งเป็นประตูมิติปลายทางอีกแห่งหนึ่งในโลกโปเกมอนตามคำบอกเล่าของโทเงคิส ก็กำลังจะเกิดเหตุบางอย่างขึ้น!?

[glow=black,3,300]O………………………………………………………………..O[/glow]

โปรดติดตามตอนต่อไปในตอนที่ 5 ครับ

[Porygon-Ω]

ฉันชักจะชอบนายแล้วสิ

เราคงจะคิดไปเองสินะ...

เราคงจะคิดไปเองสินะ...

เราคงจะคิดไปเองสินะ...

(น้ำเสียงแบบหว่านล้อมคุง)

ลูซึนเอาแต่ใจจริงๆ ดีที่มีึคนแบบเคทซังอยู่ ฮา

รูปประกอบหน้าได้ใจมากเลยเค่อะ!!

[Risu]

ตอนนี้ก็ฮาอีกเช่นเคย

เจ้าชายเลอ้อนช่างเอาแต่ใจจริงๆ (แต่ท่าทางกับคำพูดบางช่วงก็ชวนอมยิ้มจริงๆ)

ฮารูปประกอบมากเลย หน้าได้ใจจริงๆ 555+

["Pink Marker"]

ลูซึนน่ารัก....

อร๊ายยยเจ้าชายเอาแต่ใจ งอแงเมื่อถูกลดฐานะ

นี่มันน่ารัก แฮ่กๆ แฮ่...

*โดนเสย*

[BLYTHE]

เจ้าชายนี้ช่างเอาแต่ใจจริงๆ มองแล้วหมั่นใส้

[me=>>ขอค้านค่ะ!!!<<]โดนตบ~[/me]

ขำรูปประกอบอ้ะท่านบลู 555+

ดูเหมือนตอนนี้จะไม่มีอะไรให้ตินะคะ อิอิ

[โฮมุปอร์]

ติส่วนนี้น่อ

หนึ่งในมนุษย์สองคนที่ผ่านประตูมิติเข้ามายังโลกโปเกมอนนี้ เป็นเด็กสาวที่ดูอายุอ่อนกว่าเล็กน้อย มีผมลอนประบ่าสีฟ้า ดวงตาสีน้ำเงิน สวมหมวกที่ดูคล้ายหัวของพจจามะ(Piplup) เสื้อแขนกุดสีฟ้าแบบมีคอปกลูกไม้พร้อมเชือกผูก ถุงมือสีขาวที่คลุมถึงแขน กระโปรงสั้นแบบจีบสีน้ำเงินขอบขาว ใส่เลกกิ้งสีขาวคลุมถึงต้นขา รองเท้าคัชชูสีน้ำเงิน

การแนะนำตัวละครอาจจะไม่ต้องอธิบายให้ละเอียดในคราวเดียวแต่ค่อยๆออกมาให้อ่านง่ายจะรู้สึกน่าอ่านขึ้นนะ

หรือก็ไม่เติมคำเชื่อมพวก 

ดูเข้ากัน ตัดกันกับ แต่ และ พวกนี้จะทำให้น่าอ่านขึ้น (ในสายตาเรา)

หนึ่งในมนุษย์สองคนที่ผ่านประตูมิติเข้ามายังโลกโปเกมอนนี้ เป็นเด็กสาวที่ดูอายุอ่อนกว่าเล็กน้อย

มีผมลอนสลวยประบ่าสีฟ้า ดวงตาสีน้ำเงินใส สวมหมวกที่ดูคล้ายหัวของพจจามะ(Piplup)

เธอใส่เสื้อแขนกุดคอปกสีฟ้า มีลูกไม้พร้อมเชือกผูก ถุงมือสีขาวที่คลุมถึงแขนแลดูเข้ากันกับกระโปรงสั้นสีน้ำเงินขอบขาว

เลกกิ้งขาวสะอาดที่เธอใส่ตัดกับรองเท้าคัชชูสีน้ำเงิน มองแล้วดูดี

--------------------

ปล.ชอบเนื้อเรื่องตอนนี้แหะ ฮ่าๆ

ชอบเจ้าชาย~