[Fanfic+เช็คเรตติ้ง] The Witch's House : First Blood

[bluewind]

หมายเหตุ - ฟิคชั่นนี้เป็นการโยนหินถามทางเพื่อให้ตัวคนเขียนศึกษาว่าควรจะแต่งให้คนอ่านยังไงถูกต้องแค่ไหน จึงมีเพียงตอนเดียวจบ

***************************

วิ้วววววว....

.............

........

...

กว่าฉันจะรู้สึกตัวอีกที ฉันก็พบว่าตัวเองกำลังนอนมองท้องฟ้าสีอึมครึม เมฆหมอกบดบังพื้นที่ที่ควรจะเป็นท้องฟ้าสีครามสดใสจนเกือบหมด...

“ท....ที่นี่มัน...ที่ไหนกัน?” ฉันคิดในใจพลางค่อยๆยันตัวลุกขึ้นมาอย่างงงๆ และก้มลงสำรวจตัวเอง

ผมบลอนด์ถักเปียสองข้าง...ชุดกระโปรงสายเดี่ยวสองชั้นสีขาวและน้ำเงิน...รองเท้าบู๊ทหนังขนาดพอดีเท้า...โอเค อย่างน้อยๆตัวฉันก็ไม่มีบาดแผลหรือบุบสลายอะไรนัก

แล้วสภาพรอบตัวฉันล่ะ?

รอบตัวฉันล้อมรอบไปด้วยดอกไม้หลากสีสันเป็นกอเล็กๆ และผืนหญ้านุ่มๆ...แหม ที่นอนชั่วคราวของฉันก็สวยไม่เลวเหมือนกันนะเนี่ย

และถ้าเงยหน้าขึ้นมาอีกหน่อย ก็พบว่ารอบๆตัวฉันเต็มไปด้วยหมู่ต้นไม้หนาทึบ...ฉันอยู่กลางป่าสินะ

สายตาฉันพลันเหลือบไปเห็นเจ้าแมวดำตัวหนึ่งที่นั่งอยู่บนตอไม้ที่ห่างจากตัวฉันไปพอสมควร ว่าแต่ทำไมถึงมีแมวดำอยู่กลางป่าแบบนี้ได้ล่ะ?

ฉันเดินเข้าไปหาเจ้าแมวตัวนั้น...

“โย่ ตื่นแล้วเหรอจ๊ะสาวน้อย?”

เอ๊ะ...เดี๋ยวนะ? สงสัยเมื่อกี้ฉันหูฝาดสินะ แมวจะไปพูดได้ยังไงกัน?

“จ้องฉันตาเป็นมันเชียว หรือว่าเธอจะหลงเสน่ห์ฉันเข้าล่ะหือ?”

“กรี๊ด!! แมวพูดได้ด้วย!!” ฉันตกใจร้องลั่น จนสะดุดลงไปล้มก้นจ้ำเบ้า

“ก็แค่แมวพูดได้ แล้วมันผิดตรงไหน ขนาดมนุษย์อย่างพวกเธอยังพูดได้เลย หือ?” เจ้าแมวทำหน้าทะเล้นใส่ฉัน ฉันอยากจะเถียงกลับไปเหลือเกินว่า ฉันไม่เคยรู้จักแมวตัวไหนที่พูดได้อย่างเธอซักตัวมาก่อน

“ล-แล้วทำไมเธอถึงพูดได้ล่ะ?” ฉันถามเสียงสั่น

“ขี้เกียจจะตอบอะ จบป่ะ?” หนอยๆๆ เจ้าแมวนี่กวนประสาทฉันไม่เบานะ แต่แล้วจู่ๆมันก็ถามฉันต่อว่า “ว่าแต่เธอเป็นใครมาจากไหนล่ะนี่?”

น่าแปลกที่ฉันตอบคำถามที่แสนจะง่ายดายนี้ไม่ออก จะว่าไปฉันเองก็ยังไม่รู้เลยว่าฉันมาอยู่กลางป่านี่ได้ยังไง ก่อนหน้านี้ทำอะไรอยู่ ฉันเดินวนๆนึกคำตอบอยู่ซักพัก ฉันก็เหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆแปลงดอกไม้ที่ฉันเคยนอนอยู่เมื่อกี้นี้ ฉันหยิบมันขึ้นมาอ่าน...

“....ถ้าลูกจะไปที่บ้านของเธอ แต่อย่าเข้าไปในป่าล่ะ พ่อหวังว่าจะได้เจอลูกเร็วๆนี้นะ

พ่อ”

ทำไมฉันรู้สึกเหมือนว่ามันยังมีข้อความที่เหลือของกระดาษแผ่นนี้อีก เพราะฉันอ่านแล้วจับใจความไม่ได้เลย

เดี๋ยวก่อนนะ...รู้สึกเหมือนจำอะไรบางอย่างขึ้นมาได้?

“อา...รู้สึกเหมือนว่าความจำฉันจะกลับมานิดหนึ่งแล้วละ” ฉันหยิบกระดาษแผ่นนั้นมาเก็บไว้กับตัวแล้วกลับมาหาเจ้าแมวดำ

“อ่าฮะ ถ้าอย่างนั้น เธอเป็นใครมาจากไหนล่ะ?”

“ฉันชื่อวิโอล่า อายุสิบสามปี พ่อฉันเป็นนายพราน ฉันอยู่กับพ่อแค่สองคน” ฉันแนะนำตัวเอง

“แล้วเธอมาที่นี่ทำไมล่ะ? รู้มั้ยว่าป่านี้อันตรายมากนะ” เจ้าแมวน้อยถามเสียงจริงจังกับฉัน แต่ฉันก็ทำได้เพียงส่ายหน้าช้าๆ “ไม่รู้สิ...ฉันรู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ที่นี่แล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นก็หาทางออกจากป่าสิ ฉันคิดว่าฉันรู้ทางออกนะ” เจ้าแมวน้อยกระโดดลงจากตอไม้ที่มันเคยยืนอยู่ และวิ่งตรงไปยังเส้นทางข้างหลังฉัน ดูท่าทางเราต้องรีบตามมันไปแล้วล่ะ

ฉันวิ่งตามเจ้าแมวตัวนั้นเพียงไม่นานก็พบกับตัวมันที่นั่งรอฉันอยู่ แต่ฉันตกใจกับกอเถากุหลาบที่เลื้อยสูงเป็นภูเขาเลากา ที่อยู่ข้างหลังเจ้าแมวดำเสียยิ่งกว่า ฉันค่อยๆเดินเข้าไปสำรวจกุหลาบดอกหนึ่ง ที่บานอยู่ท่ามกลางเถาที่เต็มไปด้วยหนามแหลมคมจนไม่น่าปีนข้ามมันไปได้

สีของมันแดงสดราวกับเลือด...ยิ่งกว่านั้น สัมผัสที่กลีบดอกไม้แล้ว...แข็งกระด้าง...ใช้นิ้วกดก็ไม่ช้ำ

“ยังกับกุหลาบปลอมเลย...” ฉันเอ่ยขึ้นมา

“เฮ้! วิโอล่า! ฉันเห็นอะไรน่าสนใจอยู่ตรงนั้นด้วยล่ะ!” เจ้าแมวใช้เท้าหน้าชี้ไปยังพุ่มไม้กอหนึ่งที่มีด้ามของอุปกรณ์อะไรบางอย่างโผล่ออกมา ฉันวิ่งตรงเข้าไปดึงมันออกมา...

“หวา...มีดพร้านี่สภาพแย่จังเลย” ฉันมองดูมีดพร้าบิ่นๆที่ฉันดึงออกมาจากพุ่มไม้ได้ มันมีสนิมจับอยู่ประปราย แต่ถ้าไม่นับคมมีดบางจุดที่บิ่นแล้ว น่าจะพอใช้ตัดกิ่งไม้ให้ขาดได้ “ดีล่ะ! ลองเอาไปตัดเถากุหลาบนั่นดีกว่า”

ฉันเหวี่ยงมีดพร้าลงไปที่กองเถากุหลาบนั้น ทว่ามันกลับเหนียวแน่นแข็งแรงมาก ไม่ว่าฉันจะตัด...เฉือน...ผ่ามันซักกี่ครั้ง ฉันก็ทำได้แค่สร้างรอยขีดข่วนเล็กๆบนเถากุหลาบอ้วนๆนี้เท่านั้น...

“แฮ่ก...แฮ่ก...ไม่ไหวเลย ฉันทำไม่ได้...” ฉันลงไปนั่งกองอยู่บนพื้นหญ้าอย่างอ่อนล้า

“ถ้าอย่างนั้น ลองไปทางตรงกันข้ามกับเมื่อกี้ดูดีมั้ย?” แมวน้อยเสนอ ฉันก็ลองเดินตามมันกลับไปยังจุดที่ฉันพบกับมันเป็นครั้งแรก แต่คราวนี้ฉันกับเจ้าแมวเดินตรงต่อไปอีกหน่อย และฉันก็พบกับเถากุหลาบที่ขึ้นขวางเส้นทางอีกครั้ง แต่เถากุหลาบกอนี้เล็กกว่ามากๆ กิ่งก้านของมันก็ดูผอมแห้ง ถ้าเป็นแบบนี้ละก็ ฉันต้องเปิดทางออกได้แน่

ฉันใช้มีดพร้าในมือสับ...ผ่า...แหวกเถากุหลาบกองนี้อย่างสุดแรง เถากุหลาบแต่ละเส้นถูกตัดออกไปเรื่อยๆจนกระทั่งมันแหวกออกกว้างพอที่จะให้ฉันและเจ้าแมวเดินผ่านไปได้...แต่อนิจจา..มีดพร้าของฉันหักในการฟาดครั้งสุดท้ายพอดี “แล้วกัน! มีดหักซะแล้ว!”

“เรื่องนั้นช่างเถอะน่า เราเปิดเส้นทางได้แล้วนี่นา เราก็ไปต่อกัน” เจ้าแมวเดินนำหน้าไปโดยไม่รอให้ฉันพักเหนื่อยเลย โธ่เอ๊ย! ฉันเปิดเส้นทางให้แกเนี่ยมันเหนื่อยนะ!

ฉันเดินตามเจ้าแมวมาเรื่อยๆจนได้พบกับ...คฤหาสน์ใหญ่โตกลางป่าหลังหนึ่ง...สีม่วงหม่นๆของกำแพงช่างเหมือนกับท้องฟ้ามืดครึ้มในขณะนี้เหลือเกิน

“บ...บ้านของใครกันเนี่ย ทำไมอยู่กลางป่าแบบนี้ได้ล่ะ”

“ไม่รู้สิ แต่ฉันคิดว่าพวกเราต้องหลบเข้าไปในคฤหาสน์นี่ชั่วคราวแล้วล่ะ” เจ้าแมวบอก แน่นอนว่าฉันคัดค้านทันที “จะบ้าเหรอ! ฉันจะกลับบ้านนะ ไม่ใช่มาเข้าบ้านใครก็ไม่รู้!”

ทันใดนั้นหยดน้ำฝนเม็ดหนึ่งก็ร่วงลงมาถูกแก้มฉัน...ฉันยืนงงอยู่ซักพัก หยดน้ำอีกหลายๆเม็ดก็เริ่มร่วงลงมาเรื่อยๆ...ทำไมฝนต้องมาตกในเวลาแบบนี้ด้วยเนี่ย!?

“รีบเข้ามาก่อนเร็ว!!” เพื่อนร่วมทางตัวน้อยของฉันตะโกนเรียก ฉันไม่มีทางอื่นนอกจากจำใจอุ้มเจ้าแมว แล้วเปิดประตูเข้าไปในคฤหาสน์นั้นทันที

ฉันไม่ได้คาดคิดมาก่อนเลยว่า...ฉันจะต้องประสบกับความลี้ลับ และความสยองขวัญไปตลอดเส้นทางนับจากนี้เป็นต้นไป...

O………………………………………………………O

ฉันปิดประตูและสำรวจรอบตัวเอง ดูเหมือนว่าเราจะอยู่ที่ห้องก่อนเข้าไปในตัวบ้าน เปลวเทียนที่ให้แสงสลัวๆในบริเวณนี้วูบไหวอย่างน่าพิศวง...ไม่มีเส้นทางไหนให้เดินทางไปต่อ นอกจากประตูเพียงบานเดียวที่อยู่ตรงหน้า...

"ส-สวัสดีค่า มีใครอยู่มั้ยคะ?"

นอกจากเสียงของฉันที่ก้องกังวานภายในห้องนี้ ไม่มีใครส่งเสียงตอบกลับมาแต่อย่างใด...

ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินเข้าบานประตูตรงหน้าฉันเท่านั้น

ฉันค่อยๆหมุนลูกบิดและผลักประตูเข้าไป...ห้องนี้ว่างเปล่า...ไม่สิ มีรอยอะไรเปียกๆสีแดงเลอะอยู่ตรงกลางห้อง และมีกระดาษแผ่นหนึ่งแปะอยู่บนผนัง

กระดาษแผ่นนั้นที่ดูเหมือนจะมีข้อความอะไรบางอย่างถูกเขียนไว้ มันช่างดึงดูดความอยากรู้อยากเห็นของฉันให้ตรงเข้าไปหามันเหลือเกิน

ครืดดดดดด!!!! กร๊อบ!!!!

ทันทีที่ฉันเหยียบลงไปบนรอยของเหลวสีแดงนั้น ฉันก็ถูกกำแพงห้องบีบอัดร่างกายของฉันจนแหลกเหลว...ฉันมองเห็นเลือดสดๆสีแดงฉานของตัวเองกระฉูดออกมาราวกับส้มที่ถูกคั้นด้วยมือ...กระดูกทุกท่อนในร่างกายของฉันถูกบีบจนแตกละเอียดราวกับแก้วอันบอบบาง...

ฉันไม่สามารถรับรู้อะไรต่อไปได้ก่อนที่ฉันจะรู้สึกถึงความเจ็บปวดอันมหาศาลเสียอีก...

...

..

.

**********************

ผิดพลาดหรือขัดข้องอะไรติชมกันด้วยนะครับ 

[+ Pangtor Girl +]

[me=+ Pangtor Girl +]สตั๊น[/me]

เป็นการเริ่มที่ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้จริงๆค่ะ O_O" เปิดเรื่ิองมายังไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวเท่าไหร่แฮะ น่าสนใจๆ

ส่วนตัวแล้วอยากให้มีคำบรรยายเยอะกว่านี้หน่อยจะดีค่ะ 

[♏☤ṧ⊥εґ ℉]

ผมให้สามคำครับสำหรับผมนะ

ชับ วรรค เยียม

ชับ = กระชับดีมากครับ คำบรรยายไม่ใช้คำเยอะฟุ่มเฟือยเกินไป ปล่อยให้ผู้อ่านจินตนาการเพิ่มอีกส่วนหนึ่ง

วรรค = เว้นวรรค อ่านง่ายดีนะครับดูเป็นซีน สลับกับบทพูด แล้วก็คำบรรยายแบ่งเป็นแนวมุมคล้ายๆการมองเห็น

ทำให้สัมผัสได้ถึงอารมณ์ตัวละคร (คล้ายๆตอนเล่นเกมแนวบุคคลที่หนึ่ง)

เยียม = เนื้อเรื่องดูหน้าติดตามดีนะครับ ออกแนวสยองนิดนึง

โดยรวมผมว่าสนุกดีนะครับ

[Tym]

แอบช็อกตอนท้ายนิดนึงแหะ

น่าสนุกดีครับ บรรยายได้ดีทีเดียว ชวนให้ติดตามต่อจริง ๆ 'w'b