Flame : The White Dragoon {Ending} (4 ตอนจบ)

[Loveless Nova]

Character Profile

Leafond Araki

>>---> เด็กหนุ่มอายุ 18 ปีลูกชายของการ์เดี้ยนประจำอาณาจักรแห่งหนึ่ง เป็นผู้สะพายดาบยักษ์ที่มีขนาดใหญ่กว่าตัวมากโข เขานั้นสูญเสียพ่อแม่ไปไหนสงครามระหว่างประเทศในอดีต และผู้ที่สังหารพ่อแม่ของเขาด้วยเพลิงดำอันร้ายกาจ เขาจึงผันตัวเองกลายเป็นนักล่ามังกร Dragon Killer ฝึกตัวเองอย่างหนักเพื่อตามล่ามังกรที่ชั่วร้ายตัวนั้น และเขาก็ออกเดินทางไล่ล่ามังกรในที่ต่างๆเรื่อยมาจนมีชื่อเสียงลือไปทั่ว จนกระทั่งเขามาพบกับ.....

Luca-**

>>---> เด็กสาวผู้ย้ายมาจากทางเหนือพร้อมกับครอบครัว ทว่าครอบครัวของเธฮนั้นกลับถูกมังกรเจ้าฆ่าตายและเหลือเพียงเธฮรอดมาคนเดียว เธอนั้นจึงได้อาศัยอยู่ในดินแดนทางใต้นี้อย่างหลบๆซ่อนๆ เพราะเธอนั้นไม่มีคนรู้จักอยู่ที่นี้เลย เธอเป็นจอมเวทย์ขาวฝึกหัดผู้มีพลังรักษาขั้นสูง และยังมีเวทมนต์สุดยอดแอบซ่อนไว้อยู่อีกด้วย และความจริงแล้วตัวเธอนั้นเป็น....

Black Dragon / Bad Dragon / The Destruction / 666

>>---> มังกรชั่วร้ายในตำนานผู้มีอาศัยยืนยาวมานับ 1000 ปี เป็นมังกรที่ถูกกล่าวขานชื่อไปทั่วทุกดินแดนจนนามของมันนั้นมีมากมาย เรื่องราวของมันนั้นปรากฏให้เห็นในหลายคัมภีร์ และมีแม้แต่ในบทเพลงกล่อมนอนของพวกเด็กๆ กล่าวกันว่ามังกรนี้มีพลังความมืดที่มหาศาล เปลวไฟของมันสามารถแผดเผาร่างของคนให้สลายเป็นเถ้าถ่านไปได้ในพริบตา อาวุธใดๆก็มิอาจทำอันตรายมันได้ และพละกำลังมันก็มหาศาลเสียจนสามารถทลายขุนเขาใหญ่ๆได้ทั้งลูกเลยทีเดียว แม้ว่าอาวุธใดๆจะทำอันตรายมันไม่ได้ แต่ก็มีตำนานเล่าไว้ว่ามีเพียงอาวุธธาตุแสงที่ทรงพลานุภาพที่จะจัดการสังหารมันได้ แต่จนบัดนี้ก็ไม่มีใครสามารถปราบมันลงได้เลย จนกระทั่ง...

หมายเหตุ

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งมาตั้งนานแล้ว(ตั้งแต่สมัย Pokemon Mystery island ยังพึ่งเริ่มๆ) ทำให้รูปแบบฟิคนั้นค่อนข้างเก่าไปสักนิด โดยที่รูปแบบของฟิคนั้นเป็นแบบ Character Talk ซึ่งตัวละครในเรื่องนั้นเองที่จะเป็นผู้เล่าเรื่องราวให้พวกเราฟัง

สิ่งที่ควรทราบ...

A --------------------------------------- A เป็นส่วนคำพูดและความคิดของลีฟฟ่อน อารากิ

L ----------------------------------------------- L เป็นส่วนคำพูดและความคิดของลูก้า

ขอฝากตัวด้วยฟิครูปแบบประหลาดๆนี้หน่อยนะคร้าบ~!!!

[Kimur@]

บทที่1จะลงเมื่อไรครับ

[Loveless Nova]

Flame

The White Dragoon

ยัยตัวร้ายสายพันธุ์มังกร

Story By : Dark_Vavacung  Picture By : Dark_Vavacung

--------------------------------------------------------------------------

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วในโลกที่เต็มไปด้วยความฝัน การผจญภัยที่เหนือคำบรรยาย ปาติหารย์

ถือเป็นเรื่องปกติสำหรับโลกนี้ โลกที่มีเผ่าพันธุ์หลากหลายเผ่าพันธุ์อาศัยอยู่ที่มีทั้งการอยู่ร่วมกันและทำการต่อสู้กับตลอดเวลา แน่นอนว่า....สำหรับโลกนี้นั้น การได้เห็นมังกรไม่ถือว่าเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดอะไร เพียงแต่ว่า....หากคุณเป็นมนุษย์แล้วก็จงอย่าเผชิญหน้ากับมันโดยตรง ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่ได้กลับมาอ่านนิยายเรื่องนี้แน่ เอาละ! เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า

A --------------------------------------- A

ไง! สวัสดีครับทุกท่าน ผมชื่อ ลีฟฟ่อน อารากิครับ อายุได้ประมาณ 16 เกือบจะ 17 ปีได้แล้วละครับ แน่นอนว่าผมเป็นตัวเอกของเรื่องนี้อยู่แล้วครับ ก็ออกจะเท่ห์ซะอย่างนี้นี่หนา ผมนั้นเกิดมาในอาณาจักร Mystery ซึ่งเป็นอาณาจักรเล็กๆที่ไม่มีใครในโลกนี้รู้จักกันมากนัก และในตอนที่ผมอายุ 5 ขวบนั้นเองผมก็ได้บังเอิญพบกับชายชราคนหนึ่งซึ่งเขาบอกว่าเขาเป็นหมอดู และอยากจะดูดวงชะตาของผม ซึ่งผมก็นึกสนุกก็เลยให้เขาดูดวงให้

“อืม.....เด็กน้อยเอ่ย......ดวงชะตาของเจ้านี้มัน.....ข้าพึ่งเคยพบเป็นครั้งแรกนะ”

“หมายความว่าไงเหรอฮะ?”

“......ในอนาคต.....เจ้าจะล่าบางสิ่งบางอย่างเป็นอาชีพ......ทว่า.....สิ่งที่เจ้าล่านั้นกลับเป็นสิ่งที่คนรักของเจ้าเป็น”

“เอ๊ะ? ยังไงเหรอฮะ? ผมไม่เข้าใจเลย....”

“สักวันเจ้าจะเข้าใจเด็กน้อย....และเมื่อถึงตอนนั้นเจ้าก็จงเลือกเอง....เลือกสิ่งที่เจ้าต้องการ”

“........................”

และหลังจากวันนั้นชีวิตผมก็ได้เปลี่ยนไป  อาณาจักรของผมถูกทำลายราบเป็นหน้ากลองด้วยฝีมือของมังกรที่ชั่วร้ายตัวหนึ่ง พ่อแม่ของผมจับดาบขึ้นสู้เพื่อปกป้องอาณาจักรและรัชทายาทในฐานะ Guardian(ผู้พิทักษ์) แห่งอาณาจักรมิสเทอรี้และท่านทั้งสองก็ตายต่อหน้าต่อตาผม ด้วยความโกรธแค้นผมจึงวิ่งถือดาบตรงเข้าใส่มังกรชั่วร้ายนั้น และผมก็จัดการมันได้ด้วยมือของผมเอง ทว่ามันหนีไปได้เสียก่อนที่ผมจะลงมือสังหารมัน หลังจากนั้นผมจึงได้ตัดสินใจออกตามหามันเพื่อจะฆ่าล้างแค้นให้แก่พ่อแม่ของผมและสังหารมังกรทุกตัวที่บุกทำลายหมู่บ้านของมนุษย์ ในฐานะของ Dragon Killer(นักฆ่ามังกร) และที่หมู่บ้านหนึ่งนั้นเอง

“เธอเป็นอะไรรึเปล่านะ?”

“ฉ.....ฉัน......ฉันไม่เป็นไร......”

“.....ว่าแต่หนีอะไรมาเหรอเธอนะ”

“ม.....มังกร.......มังกรเจ้าถิ่นของที่นี้มันจะฆ่าฉัน......มันตามฉันมาอีกแล้ว!!!”

“หึ! ไม่ต้องเป็นห่วง....ฉันเป็น Dragon killer เดี๋ยวฉันจะจัดการเชือดมันให้เอง~!”

“Dragon Killer เหรอ!?”

เด็กสาวอายุไล่เลี่ยกับผมในชุดผ้าคลุมสีขาววิ่งหอบแฮ่กๆมาทางผมและบอกว่ามีมังกรจะตามฆ่าเธอ ซึ่งพอได้ยินเสียงคำรามของมังกรที่กำลังบินมานั้น เธอก็วิ่งมาหลบข้างหลังผมทันทีด้วยความกลัว จนกระทั่งเมื่อมังกรมาถึง ผมก็ได้ใช้ดาบยาวคู่ใจของผมล้มมันลงได้ แม้ว่าจะต้องสู้กันเป็นระยะเวลายาวนาน มิหน่ำซ้ำตัวผมนั้นยังบาดเจ็บหนักจนแขนข้างหนึ่งใช้ไม่ได้อีกด้วย ซึ่งพอมังกรร้ายสิ้นใจแล้วผมก็ถึงกับทรุดพิงกำแพง แล้วเด็กสาวคนนั้นก็เดินมาหาผม

“ข......ขอบใจนะนาย......”

“ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว”

“นายบาดเจ็บเพื่อช่วยฉัน.....ฉันจะช่วยรักษานายเองนะ”

เธอทรุดนั่งลงใกล้ผมๆและกางฝ่ามือเหนือแผลของผมและท่องมนต์บางอย่างที่ทำให้เกิดแสงสว่างเหนือแผลผมและฝ่ามือของเธอ จากนั้นบาดแผลนั้นก็ค่อยหายไปอย่างรวดเร็ว ผมเงยหน้าขึ้นมองเธออย่างทึ่ง

“นี้เธอเป็น Healer(ผู้รักษา) งั้นเหรอ”

“อืม แต่ก็ยังเป็นนักเวทย์ฝึกหัดอยู่นะ ก็เลยรักษาไม่ได้มาก แผลอาจจะยังเจ็บๆอยู่ในช่วงแรก แต่ไม่นานก็คงจะหายแล้วละ”

“อืม....แค่นี้ก็ดีแล้วละ ถ้างั้นฉันไปก่อนนะ....”

ผมลุกขึ้นและเดินเข้าไปใกล้ซากศพของมังกรร้ายก่อนจะดึงเอาเขี้ยวของมังกรออกมาสองสามอัน เนื่องเพราะดาบที่ผมใช้นั้นทำมาจากเขี้ยวมังกรที่ตอนนี้มันใกล้จะหักเต็มทีแล้ว จึงต้องหาเขี้ยวมังกรมาซ่อมเสียหน่อย ผมเตรียมออกเดินทางอีกครั้ง แต่หญิงสาวที่ผมพึ่งช่วยไว้ก็มาทักผม

“นี้......ขอฉันไปกับนายด้วยสิ”

“เอ๊ะ? แล้วพ่อแม่ของเธอละ ไปกับฉันมันอันตรายนะจะบอกให้”

“........พ่อแม่ของฉันตายแล้ว.......ถูกหัวหน้ามังกรเจ้าถิ่นที่นี้ฆ่าตาย........”

“.....(ม.....เหมือนกับเราเลย....)”

“ได้ไหม.....ฉันไม่มีที่ไหนจะไปได้อีกแล้ว ตั้งแต่ฉันย้ายมาที่นี้ฉันก็ไม่รู้จักใครเลย”

“.............ก็ได้.....แต่ถ้าการเดินทางของฉันมันลำบากนักก็อย่าบ่นซะละ ยัยตัววุ่นวายเอ้ย~”

“ฉ.......ฉันไม่ได้วุ่นวายน้า~!!!!!”

ผมหัวเราะร่าเริงพร้อมกับออกวิ่งสู่ทางเบื้องหน้าอย่างรวดเร็ว โดยมีสาวน้อยหน้าหวานนั้นวิ่งไล่ตามผมอย่างโกรธๆ และนี้คือการพบกันครั้งแรกของพวกเรา.....

หลังจากนั้นพวกเราก็ออกเดินทางไปยังที่ต่างๆเพื่อไล่ปราบเหล่ามังกรร้ายที่เข้าคืบคลานทำลายหมู่บ้านของมนุษย์และบางครั้งก็ได้พบกับมังกรที่ดีๆอีกด้วย ซึ่งผมนั้นก็พยายามคิดจะฆ่าพวกมันเพราะผมถือว่ามังกรทุกตัวก็เหมือนกันหมด แต่ก็ถูกยัยวุ่นวายเขกหัวทุกครั้งก่อนจะได้ทำ และต้องทนนั่งฟังยัยวุ่นวายพูดกับมังกรอย่างเคืองๆ......ก็ผมเป็นนักล่ามังกรนี้หน่า จะทนเห็นมังกรอยู่ตรงหน้าแต่ฆ่าไม่ได้ ได้ยังไงละ!

แล้ววันหนึ่งบนเส้นทางเท้าที่สงบสุขนั้นเอง ยัยวุ่นวายก็ได้เดินเอามือสะพายหลังมาเดินข้างๆผม เธอยิ้มให้ผมเหมือนดังเคยและพูดว่า

“นี้อารากิคุง~ ตอนนี้เราก็เดินทางมาด้วยกันตั้งสามเดือนแล้วนะ เป็นเวลาที่นานพอดูเลยละ”

“อืม....สามเดือนกับความวุ่นวายที่เธอป่วนใส่ฉัน.....”

“แง่ง~!!! จะพูดกับฉันดีๆสักหน่อยไม่ได้รึไงกัน~!!!”

“ไม่รู้สิ....แค่เห็นหน้าเธอมันก็รู้สึกอยากพูดกวนๆทุกที....”

“เอ่อ!!! ขอโทษทีที่หน้าของฉันมันกวนอวัยวะไว้ใช้เดินของนาย!!!”

“เธอมีความลับอะไรที่ไม่ได้บอกกับฉันอยู่รึเปล่าเนี้ย.....”

“หืม? ทำไมจู่ๆถามเช่นนั้นละ...เราเดินทางมาด้วยกันตั้งนานแล้วจะมีความลับอะไรกันอีกละ อารากิคุงเพื่อนรักของฉัน....”

“ถ้างั้นเรามาสัญญากันดีไหมละ ว่าเราสองคนจะไม่มีความลับต่อกันนะ”

“......เอ่อ.........ฉัน.......”

“ว่าไง?”

“.........ฉัน.............สัญญา........”

L ------------------------------------------------------------ L

สวัสดีค่ะทุกๆคน ฉันชื่อ ลูก้านาริ ค่ะ ส่วนอายุก็ประมาณ 100 ถึง 200 เอ้ย! อายุฉันแค่ 16 ปี(แค่หน้าตา)เองค่ะ ฮะๆๆ และฉันนี้ละเป็นนางเอกประจำนิยายเรื่องนี้ ก็ฉันนะสวยซะอย่างนี้หน่า เหอๆๆ ฉันนั้นเป็นคนจากทวีปทางเหนือที่หนีภัยสงครามมากับครอบครัวลงทางใต้ และในทวีปทางใต้นี้เองฉันก็ได้พบกับตาแก่คนหนึ่งที่เดินมายืนตรงหน้าฉันโดยไม่กลัวฉันเลยแม้แต่น้อย แถมยังมาพูดอะไรแปลกๆให้ฉันฟังอีกซะด้วย

“เจ้าคือผู้มาจากแดนเหนือสินะใช่ไหม....หึๆๆ การมายังที่นี้คงเป็นโชคชะตาของเจ้าเองสินะ”

“หมายความว่าไง....”

“ณ ที่แห่งนี้......เจ้าจะพานพบกับความสูญเสีย....แต่ทว่า เจ้าก็ได้พานพบกับชายผู้หนึ่งที่มุ่งหมายจะทำลายล้างเผ่าพันธุ์เช่นเจ้า....แต่กลับเป็นคนที่เจ้ารักจนสุดหัวใจ”

“................................”

“วันนี้เจ้าอาจจะไม่เข้าใจ.....แต่เมื่อถึงวันนั้นเจ้าจะเข้าใจทุกอย่างดี....”

และแล้วตาแก่ชราคนนั้นก็หายไปต่อหน้าฉัน...นับแต่นั้นชีวิตของฉันก็เริ่มเปลี่ยนไป เมื่อครอบครัวของฉันนั้นถูกพวกเจ้าถิ่นทวีปทางใต้นี้ไม่ชอบขี้หน้าและพวกมันก็ได้สังหารพ่อกับแม่ฉันอย่างโหดเหี้ยม ตัวฉันเองนั้นก็แทบจะหลบหนีมันจะไม่รอด และนับจากนั้นฉันก็ต้องใช้ชีวิตอยู่ตามลำพัง หลบซ่อนตัวจากพวกมันที่หมายจะสังหารฉันให้ได้ ฉันแอบแฝง ซ่อนเร้น และใช้ชีวิตอย่างยากลำบากเพราะในทวีปแห่งนี้ฉันไม่มีญาติที่ไหนเลย จนกระทั่งวันหนึ่งฉันก็ถูกพวกมันเห็นตัวเข้าจนได้ และฉันเกือบจะเสียทีมันแล้วแต่แล้วฉันก็ได้พบกับชายคนหนึ่งเข้า เป็นชายในชุดเกราะสีน้ำเงินทั้งตัว และพันผ้าขาวไว้ด้านในราวกับมัมมี่ ทั้งยังสะพายดาบขนาดใหญ่เอาไว้ด้วย

“เธอเป็นอะไรรึเปล่านะ?”

“ฉ.....ฉัน......ฉันไม่เป็นไร......”

“.....ว่าแต่หนีอะไรมาเหรอเธอนะ”

“ม.....มังกร.......มังกรเจ้าถิ่นของที่นี้มันจะฆ่าฉัน......มันตามฉันมาอีกแล้ว!!!”

“หึ! ไม่ต้องเป็นห่วง....ฉันเป็น Dragon killer เดี๋ยวฉันจะจัดการเชือดมันให้เอง~!”

“Dragon Killer เหรอ!?”

ฉันสะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินชื่อนั้นของเขา เพราะฉันเคยได้ยินข่าวลือมาหนาหูว่าเขาคนนี้ได้เดินทางเพื่อสังหารมังกรมาเกือบครึ่งทวีปแล้ว แล้วเสียงของผู้ที่ไล่ตามเพื่อทำลายฉันก็ดังขึ้นมาข้างหลัง นั้นทำให้ฉันตกใจกลัวจนรีบวิ่งเข้าไปหลบข้างหลังเขาอย่างรวดเร็ว จะอายก็อาย แต่ฉันก็กลัวมากกว่าเสียอีกนะ แต่ว่าเขาคนนั้นกลับไม่มีท่าทีจะเกรงกลัวพวกมันเลย มิหน่ำซ้ำเขายังเข้าไปฟาดฟันกับมันและล้มมันได้โดยบาดเจ็บที่แขนเพียงเล็กน้อยด้วย......เก่งเสียจนน่ากลัวจริงๆ......

“ข......ขอบใจนะนาย......”

“ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว”

“นายบาดเจ็บเพื่อช่วยฉัน.....ฉันจะช่วยรักษานายเองนะ”

ฉันทรุดนั่งลงข้างๆเขาและร่ายเวทมนต์ประจำตระกูลของฉันพร้อมกางฝ่ามือเหนือบาดแผลของเขา ด้วยเวทย์แห่งการรักษาของฉันที่แม่ได้สอนฉันมาตั้งแต่เด็ก ทำให้รอยแผลนั้นค่อยๆหายไปอย่างรวดเร็ว และเมื่อฉันรักษาจนเสร็จแล้วก็รู้สึกตัวว่ากำลังถูกเขามองอยู่

“นี้เธอเป็น Healer(ผู้รักษา) งั้นเหรอ”

“อืม แต่ก็ยังเป็นนักเวทย์ฝึกหัดอยู่นะ ก็เลยรักษาไม่ได้มาก แผลอาจจะยังเจ็บๆอยู่ในช่วงแรก แต่ไม่นานก็คงจะหายแล้วละ”

“อืม....แค่นี้ก็ดีแล้วละ ถ้างั้นฉันไปก่อนนะ....”

เขากำลังจะไปแล้ว....ฉันยืนมองเขาที่กำลังสำรวจซากของพวกมันอยู่อย่างนิ่งเงียบ ในใจก็ครุ่นคิดบางอย่าง....ชายคนที่อยู่ตรงหน้านี้แม้จะดูน่ากลัวแต่ฉันก็เชื่อว่าเขาน่าจะปกป้องฉันได้....ฉัน.....ความจริงแล้วฉันก็รู้สึกเหงาที่ต้องอยู่เพียงลำพัง และในที่สุดฉันก็ตัดสินใจที่พูดคำๆหนี่งออกไป เพียงเพราะฉันไม่อยากอยู่อย่างเหงาๆแบบนี้อีกแล้ว...

“นี้......ขอฉันไปกับนายด้วยสิ”

“เอ๊ะ? แล้วพ่อแม่ของเธอละ ไปกับฉันมันอันตรายนะจะบอกให้”

“........พ่อแม่ของฉันตายแล้ว.......ถูกหัวหน้ามังกรเจ้าถิ่นที่นี้ฆ่าตาย........”

ท่าทางเขาที่ดูลังเลเล็กน้อยนั้นทำให้ฉันรู้สึกหวั่นๆเล็กน้อย จนต้องรีบถามออกไปอีก

“ได้ไหม.....ฉันไม่มีที่ไหนจะไปได้อีกแล้ว ตั้งแต่ฉันย้ายมาที่นี้ฉันก็ไม่รู้จักใครเลย”

“.............ก็ได้.....แต่ถ้าการเดินทางของฉันมันลำบากนักก็อย่าบ่นซะละ ยัยตัววุ่นวายเอ้ย~”

“ฉ.......ฉันไม่ได้วุ่นวายน้า~!!!!!”

อ.....ไอ้ผู้ชายบ้า~!!! มาว่าผู้หญิงที่สุดแสนน่ารักอย่างฉันว่าวุ่นวายได้ยังไงกัน! น่าจับเคี้ยวเป็นบ้าเลยผู้ชายคนนี้ ฮึ่ย! อย่าหนีนะมาให้ฉันข่วนสักสองสามทีสิ!!!......เฮ้อ.....แต่นานเท่าไหรแล้วนะที่เราไม่ได้รู้สึกสนุกและมีชีวิตชีวาขนาดนี้ เดินทางกับเจ้าหมอนี้ไปก็คงจะสนุกกว่านี้แน่เลย......ดีจังเลยที่ตัดสินใจจะไปกับเขาทั้งๆที่เขาเป็นตัวอันตรายสำหรับฉันก็ตาม...

แล้วพวกเราก็ได้ออกเดินทางด้วยกันไปในดินแดนต่างๆ ซึ่งทำให้ฉันรู้จักเขามากขึ้นว่าเขานั้นถึงแม้จะมองภายนอกว่าเป็นคนที่เย็นชาและเคร่งขรึม แต่ถ้าได้รู้จักใกล้ชิดเขาดีๆละก็เขาจะบ้าได้สุดกำลังเกินกว่าที่ทุกคนจะคาดคิดถึงซะอีก และไม่รู้ว่าเขานั้นจะจงเกลียดจงชังอะไรนักหน่ากับมังกรนักหน้า เจอหน้าพวกมันทีพาลจะฆ่าทิ้งเสียให้หมดไม่แบ่งแยกมังกรดีๆหรือมังกรร้ายๆเลย ทำให้ฉันต้องเขกหัวห้ามการกระทำของเขาเสียแทบทุกครั้ง.....สงสัยเจ้าหมอนั้นจะคงแค้นฉันมากเลยสินะ คิๆๆ

แล้ววันหนึ่งในไม่กี่วันซึ่งเป็นวันที่แสนสงบสุข(หมายความว่าวันอื่นๆมีแต่เรื่องวุ่นวายให้ชวนปวดหัวอานะ) ฉันรู้สึกนึกสนุกก็เลยเดินแขนไขว้หลังไปหาเขาคนนั้น และยิ้มให้เหมือนดังทุกที

“นี้อารากิคุง~ ตอนนี้เราก็เดินทางมาด้วยกันตั้งสามเดือนแล้วนะ เป็นเวลาที่นานพอดูเลยละ”

“อืม....สามเดือนกับความวุ่นวายที่เธอป่วนใส่ฉัน.....”

“แง่ง~!!! จะพูดกับฉันดีๆสักหน่อยไม่ได้รึไงกัน~!!!”

ไอ้ผู้ชายคนนี้มัน....จะไม่ป่วนฉันสักวันมันจะลงแดงตายรึไงกันฟ่ะ!

“ไม่รู้สิ....แค่เห็นหน้าเธอมันก็รู้สึกอยากพูดกวนๆทุกที....”

“เอ่อ!!! ขอโทษที่ที่หน้าของฉันมันกวนอวัยวะไว้ใช้เดินของนาย!!!”

ดู....ดูเหตุผลของมัน....

“เธอมีความลับอะไรที่ไม่ได้บอกกับฉันอยู่รึเปล่าเนี้ย.....”

“หืม? ทำไมจู่ๆถามเช่นนั้นละ...เราเดินทางมาด้วยกันตั้งนานแล้วจะมีความลับอะไรกันอีกละ อารากิคุงเพื่อนรักของฉัน....”

“ถ้างั้นเรามาสัญญากันดีไหมละ ว่าเราสองคนจะไม่มีความลับต่อกันนะ”

“......เอ่อ.........ฉัน.......”

“ว่าไง?”

ฉันนิ่งครุ่นคิดหนัก.....ก่อนจะตัดสินใจตอบบอกไปทั้งๆที่ไม่เต็มใจว่า...

“.........ฉัน.............สัญญา........”

----------------------------------------------

ฉันเงยหน้าขึ้นมองผู้ที่นั่งหลับอยู่ตรงหน้าฉันโดยปักหลังพิงกับต้นไม้ใหญ่ วันนี้พวกเราได้มานั่งพักค้างแรมกันที่เชิงป่าแห่งหนึ่งเพราะพรุ่งนี้ต้องเตรียมบุกรังของมังกรร้ายที่อยู่ใกล้ๆนี้กันแล้ว ฉันมองหน้าเขาและรู้สึกกังวลใจกับสิ่งที่ได้พูดและได้ทำสัญญากับเขาไว้เมื่อตอนบ่ายนี้...

ทั้งๆที่ฉันสัญญาว่าจะไม่มีความลับอะไรต่อนายเลย....

แต่ว่า.....ยังก็ไม่อาจทำตามที่นายสัญญาได้....

ฉันยังมีความลับอย่างหนึ่งที่ไม่อาจบอกนายได้เลย

.....เพราะฉันกลัว.....กลัวว่านายจะยอมรับมันไม่ได้....

ความลับที่ว่า....

ฉันเป็น ‘มังกร’

..............

-----------------------------------------------

Original Fiction ของเขาจะมีผลตอบรับเป็นยังไงบ้างน้า~....

Me/ นั่งลุ้นดูผล....

[ไมยาเตะ (เชมี่)]

Original Fiction ของเขาจะมีผลตอบรับเป็นยังไงบ้างน้า~....

Me/ นั่งลุ้นดูผล....

ก็สนุกนะสิครับ! ลีฟฟ่อนในฟิคนี้ดูหน้ากวนๆบอกไม่ถูกนะ... (หรือกระผมคิดไปเอง...)

ไม่ทันไรลีฟฟ่อนก็เจอกับมังกรหน้าโหด (แต่นิสัยน่ารัก) สักแล้ว -*-

[Risu]

เดาไม่ผิดจริงๆด้วยว่าฟิคเรื่องสั้นของวาว่าต้องมาแนวนี้

ตอนทั้งคู่คุยโต้กันดูน่ารักจัง งิงิ ^^

ว่าแต่ตอนแนะนำตัวมัน...

แน่นอนว่าผมเป็นตัวเอกของเรื่องนี้อยู่แล้วครับ ก็ออกจะเท่ห์ซะอย่างนี้นี่หนา

และฉันนี้ละเป็นนางเอกประจำนิยายเรื่องนี้ ก็ฉันนะสวยซะอย่างนี้หน่า เหอๆๆ

ทั้งคู่หลงตัวเองพอๆกันเลยแฮะ - -

[bluewind]

เอิ้ววววววว คู่พระนางน่ารักดี =_=

สวัสดีค่ะทุกๆคน ฉันชื่อ ลูก้านาริ ค่ะ

ไปเปลี่ยนชื่อเป็นลูก้าน่ารักซะ! วาว่าคุงวาดได้โมเอ้มากเลย~ >w< มีแบบรูปเต็มรึเปล่าอ่ะ เผื่อเอาไปวาดแฟนอาร์ต

[Thama]

เห็นด้วยกะทั่นบลูวินพระนางคู่นี้น่ารักดีแท้*ผัวะ*[me=Rubysmart]โดนไล่ตบ[/me]

เห็นชื่อแล้วเหมือนนิยายพี่พวกผู้หญิงมันชอบอ่านเลยแห๊ะ[me=Rubysmart]ค่อยลุ้นตอนต่อไป[/me]

ปล.หวังว่าฟิคนี้มันคงไม่โรคจิตนะ- -"

[Loveless Nova]

ก็สนุกนะสิครับ! ลีฟฟ่อนในฟิคนี้ดูหน้ากวนๆบอกไม่ถูกนะ... (หรือกระผมคิดไปเอง...)

ไม่ทันไรลีฟฟ่อนก็เจอกับมังกรหน้าโหด (แต่นิสัยน่ารัก) สักแล้ว -*-

ดีใจที่สนุกครับ ^^ แฮะๆๆ

ปล.มังกรตัวนั้นไม่ใช่นางเอกนะ แต่เป็นมังกรที่ไล่ฆ่านางเอกต่างหาก

เดาไม่ผิดจริงๆด้วยว่าฟิคเรื่องสั้นของวาว่าต้องมาแนวนี้

ตอนทั้งคู่คุยโต้กันดูน่ารักจัง งิงิ ^^

ก็อยู่ด้วยกันตั้งนานแล้วนี้ครับ จะจับได้ก็ไม่แปลก ฮะๆๆ

ไปเปลี่ยนชื่อเป็นลูก้าน่ารักซะ! วาว่าคุงวาดได้โมเอ้มากเลย~ >w< มีแบบรูปเต็มรึเปล่าอ่ะ เผื่อเอาไปวาดแฟนอาร์ต

ดูเหมือนจะมีคนที่ตกหลุมรักนางเอกของเราเข้าเต็มเปาแล้วสิ ฮะๆๆ

เห็นด้วยกะทั่นบลูวินพระนางคู่นี้น่ารักดีแท้*ผัวะ*

* Rubysmart โดนไล่ตบ

เห็นชื่อแล้วเหมือนนิยายพี่พวกผู้หญิงมันชอบอ่านเลยแห๊ะ

* Rubysmart ค่อยลุ้นตอนต่อไป

ปล.หวังว่าฟิคนี้มันคงไม่โรคจิตนะ- -"

ถูกต้อง!! เลียนแบบที่ผู้หญิงชอบอ่านนั้นแหละ เขาไม่ถนัดการแต่งฟิคแนวต่อสู้นิ!! (ถนัดแต่แนวโรแมนติกทั้งๆที่ไม่เคยมีความรักหรือแฟนเลย...)

และก็.....จะให้ไม่โรคจิตรึ.....ยาก....

***--------------------------------------------------------***

L ----------------------------------------------- L

ในที่สุดก็มาถึงแล้ว เบื้องหน้าของพวกเรานี้คือปราสาทโบราณขนาดใหญ่ ที่ซึ่งมังกรชั่วร้ายกลุ่มหนึ่งได้ใช้มันเป็นที่อยู่อาศัยอยู่อย่างเปิดเผย สถานที่ๆไม่ว่ามนุษย์ผู้ใดก็ไม่กล้าที่จะมากร่ำกราย เนื่องด้วยมังกรของที่นี้นั้นเป็นมังกรชั้นสูงและก่อเรื่องร้ายแรงมากมายกับมนุษย์มานับหลายพันปีแล้ว และมันก็ยังเป็น....เป็นมังกรที่ฆ่าพ่อแม่ของฉันกับพ่อแม่ของอารากิอีกด้วย!

“นายแน่ใจเหรอว่าจะเข้าไปนะอารากิ.....”

ฉันถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง ซึ่งไม่ทราบว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว

“ฉันแน่ใจ....แน่ใจมากๆด้วย ฉันเป็น Dragon Killer ก็เพื่อฆ่ามัน ฉันดั้นดนฝึกวิชาไปทั่วแว้นแคว้นก็เพื่อล้มมัน....แต่ฉันไม่ใช่ทำเพื่อพ่อแม่ของฉันเพียงคนเดียวนะลูก้า”

“???”

“ฉันทำก็เพื่อทุกคนที่ถูกเจ้าพวกมังกรนี้ทำร้าย.....ทุกคนที่เจ้ามังกรร้ายนี้มันสังหาร....และเพื่อเธอด้วยลูก้า.....เพื่อพ่อแม่ของเธอ....”

“อ๊ะ!....อารากิ....”

คำพูดของเขานั้นทำให้ฉันชะงักไป ก่อนที่เขานั้นจะจับมือฉันไว้พร้อมกับพูดว่า

“จะไปด้วยกันกับฉันไหมลูก้า...ฉันไม่อาจสู้กับมันตามลำพังโดยขาดพลังเวทย์....และพลังใจจากเธอได้นะ ยัยตัววุ่นวาย”

“ฉ.....ฉัน.....ฉันไม่ได้เป็นตัววุ่นวายน้า~!!!!”

แม้กำลังอยู่ต่อหน้าปราสาทของศัตรูแล้ว เขาก็ยังคงแสดงใบหน้าร่าเริงแถมกวนโอ้ยได้อีก ให้ตายสิ เจ้าหมอนี้ไม่มีสักเวลาเลยใช่ไหมที่จะซีเรียสกับเขาเป็นนะ!!!

“ตกลงจะไปกับข้าไหมละยัยตัวจุ่นจ้าน”

“ฉันไปแน่นอนอยู่แล้ว....ฉันจะไม่ยอมให้ใครฆ่านายเด็ดขาดเลย!”

“เป็นห่วงฉันงั้นเหรอ?”

“เปล่า....แต่คนที่จะฆ่านายได้ต้องมีแค่ฉันเท่านั้น!!!!”

ฉันง้างคฑาเข้าไล่ฟาดใส่อารากิจอมปากเสียเพื่อนของฉันทันที และเขาก็หลบได้อย่างง่ายดายอีกเช่นเดิม ก่อนจะรีบวิ่งหนีฉันเข้าไปในปราสาทของศัตรูทันที ฉันรีบวิ่งไล่ตามเขาไปอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งตะโกนต่อว่าเขาไล่หลังไปโดยไม่แคร์เลยว่าเสียงนั้นจะทำให้มังกรทั้งปราสาทรู้ตัวกันหมดได้

A ---------------------------------------------- A

เงียบกว่าที่คิด ปราสาทนี้ดูเหมือนจะทิ้งร้างนานไปหลายปีแล้วผิดกับข้างนอกปราสาท ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ไม่อาจรู้สึกถึงความมีชีวิตตชีวาได้เลย ผมกับเพื่อนสาวของผมหันเหลียวซ้ายมองขวาอย่างระมัดระวัง แต่กลับไม่พบอะไรที่ผิดสังเกตุเลยแม้แต่น้อย จนทำให้ผมรู้สึกแปลกใจ

“ข่าวที่ได้มามันผิดพลาดรึเปล่านะ”

“ไม่น้า~ ก็ชาวบ้านในหมู่บ้านใกล้ๆนี้ตั้งหลายหมู่บ้านบอกเหมือนกันหมดเลยนี้หน่าว่าปราสาทนี้มันมีมังกรตัวร้ายอยู่จริงๆ แล้วก็ยังเป็นมังกรที่มีรอยแผลเป็นกลางหน้าผากเหมือนกับมังกรที่นายเล่าว่าได้ฆ่าพ่อแม่นาย และพ่อแม่ฉันด้วย!!!”

“ก็ใช่.....แต่.....ไหนละมังกร ฉันไม่เห็นสักตัวเดียวเลยนี้หน่า”

“เรื่องนั้นฉันก็ไม่รู้......อ๊ะ!”

“ม....มีอะไรเหรอลูก้าจัง?”

จู่ๆ ลูก้าเพื่อนของผมก็หยุดชะงักการเดินและสะดุ้งเฮือกจนทำให้ฉันประหลาดใจ พร้อมมองบรรยากาศรอบๆอย่างระวังตัวไว้ก่อน ซึ่งบัดนี้พวกเรานั้นได้มาอยู่ในสวนของห้องโถงใหญ่ประจำปราสาทร้างนี้แล้ว

“ค.....ความรู้สึกนี้...ฉันเคยเจอมาก่อน...ความกลัวที่สุดในชีวิต...อึก!”

“ลูก้า....”

ลูก้ากำลังตัวสั่น และเอามือทั้งสองข้างนั้นกอดตัวเองไว้ ราวกับจะปกป้องกายไว้จากบางสิ่งบางอย่างที่มองไม่เห็น

“ม.....มันอยู่ที่นี้....อารากิ.....ฮึกๆ มันมองพวกเราอยู่......จากข้างหลัง!!!”

ตูม!!! ผนังกำแพงด้านหลังพวกเราระเบิดออกพร้อมหินกำแพงปราสาทที่มีชนาดใหญ่พุ่งเข้าหาพวกเราในทันที แต่ด้วยความรู้สึกของเชื้อสายนักรบที่ไวเป็นพิเศษ ทำให้ผมสามารถดึงตัวเพื่อนสาวที่สั่นกลัวอยู่นั้นมาในอ้อมกอด และหลบมันได้อย่างทันท่วงที แล้วผมก็หยุดยืนพร้อมทั้งหันหน้าไปมองสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าพวกเรา

มันเป็นมังกรขนาดใหญ่ที่มีเกล็ดสีดำทั้งร่างแต่ดูหมองไม่ใช่น้อยและเต็มไปด้วยรอยแผลมากมายเต็มร่าง ยืนตัวเองไว้ด้วยเท้าขนาดใหญ่ทั้งสีเท้าทีมีกรงเล็บสีขาวหมองอยู่ขาละสามเล็บ ปีกสีดำที่อยู่กลางหลังของมันนั้นก็มีขนาดใหญ่มาก มากกว่าตัวของมันอีกถึงเท่าตัวแต่อยู่ในสภาพที่หุบเอา สายตาสีแดงของมันนั้นกำลังจ้องมองพวกเราอยู่และรอยแผลเป็นที่อยู่กลางหน้าผากนั้น ไม่ผิดแน่! มันเป็นมังกรที่พวกเราตามหาอยู่เป็นแน่แท้!!!

“เฮะๆๆๆ มีมนุษย์หน้าโง่สองตัวหลงเข้ามาให้ข้ากินถึงที่นี้เลยรึเนี้ย ช่างเป็นวันที่โชคดีอะไรอย่างนี้~”

“ก....แก.......เจ้ามังกรที่ชั่วร้าย!!!! ข้าจะฆ่าแกซะ~!!!!”

ความโกรธแค้นเมื่อได้เห็นมันอีกครั้ง มันที่ได้สังหารคนที่ผมรักทั้งสองไป ส่งให้ร่างกายผมขยับตัวไปโดยไม่คิดอะไรทั้งสิ้นและตรงเข้าฟาดดาบยักษ์ในมือเข้าใส่มันในทันที แต่ว่ามันนั้นกลับสามารถหลบดาบที่ว่องไวของผมได้อย่างง่ายดาย และตะปบกรงเล็บเข้าใส่ผมอย่างแรง

“อ๊ากกกก~!!!!”

ร่างของผมกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างรุนแรงจากแรงส่งของเท้าหน้าที่มันโจมตีเข้าใส่ผม ความเสียหายจากการโจมตีนั้นมากมายเสียจนผมไม่อาจลุกในทันทีได้ไหว

“แกนี้เป็นมนุษย์ที่กล้าหาญที่สุดเท่าที่ข้าเคยเจอเลยนะเนี้ย....ทั้งๆที่มาอยู่ต่อหน้าข้า มังกรผู้มีอายุนานถึง 1000 ปีแล้วแต่ก็ยังกล้าท้าสู้กับข้าได้อีก”

“พ....เพราะ......เพราะแกฆ่าคนสำคัญของข้าไงละ~!!!! แกจำได้รึเปล่า!!!!”

“คนสำคัญงั้นเหรอ.....ไม่รู้สินะ ก็เพราะคนที่ข้าฆ่านะ.....มันมีมาหลายคนแล้วนี้หน่า ฮ่าๆๆๆ”

“ห.....หน่อย.....แก!!!!”

“เป็นแค่มนุษย์ที่แสนบอบบางและอายุน้อยแล้วคิดจะท้าทายมาสู้กับมังกรอย่างข้ามันยังเร็วไปหมื่นปีเฟ้ย~!!! จงโทษความโง่เง่าของตัวเองและมาเป็นอาหารของข้าเสียเถอะ!!!!”

“!!!!!!!!!”

กรงเล็บที่แหลมคมของมันพุ่งเข้าหาผมที่ทรุดลงไม่อาจขยับได้ด้วยความชา ผมรู้สึกราวกับหัวใจนั้นตกหล่นไปเสียไกลกว่าตาตุ่ม ความรู้สึกเย็นวูบเมื่อความตายนั้นกำลังจะหวนมาหาผมในไม่ช้า ดวงตาเบิกกว้างและทำอะไรไม่ถูก ผมกำลังจะตายแล้วเหรอ!!!

เปรี้ยง~!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

A ------------------------------------------------ A

ผมค่อยๆลืมตาขึ้นอีกครั้งเมื่อ ผมรู้สึกถึงลมหายใจของตัวเองอยู่ และผมก็ได้เห็นผู้หนึ่งซึ่งได้ปกป้องผมเอาไว้ ทว่าผู้ที่ปกป้องผมไว้นั้นกลับทำให้ฉันต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ

“ความจริงฉัน.....ไม่อยากให้นายได้เห็นร่างนี้เลยนะอารากิคุง.....”

“ลูก้า......นี้เธอ.....เป็นมังกรงั้นเหรอ!!!”

เสียงนั้นเป็นเสียงของลูก้าเพื่อนผมไม่มีผิด เสียงของมังกรขาวด้วยปุยขนไม่ใช่เกล็ด มีขนาดกลาง ที่มีผลึกสีแดงเล็กๆกลางหน้าผาก ปีกสีขาวแต่มีขนาดไม่ใหญ่กว่าตัวมากนักติดอยู่ที่ข้างแขน มือนั้นเป็นกรงเล็บสามเล็บที่ขาวสะอาดและไม่หม่นหม่อง ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นผู้โฉบดึงผมหลบกรงเล็บของมังกรร้ายนั้น

“ฉันขอโทษ......อารากิคุง.....ที่ผิดสัญญา...”

น้ำตา....ผมได้เห็นน้ำตาสีบริสุทธิ์ของมังกรตรงหน้าไหลหยาดผ่านแก้มลงมากระทบพื้น ก่อนที่เธอจะสะบัดหน้าเข้าสู่สนามการต่อสู้ ตัวผมเองก็ต้องรีบจับดาบขึ้นมาเช่นกัน เพราะศัตรูที่พวกผมกำลังเผชิญหน้ากันอยู่นี้คงไม่คิดจะรอให้บทหวานซึ้งของเราจบก่อนแล้วค่อยต่อสู้กันหรอก

“เปิดเผยตัวให้มนุษย์หน้าโง่นั้นรู้จนได้สินะ ฮ่าๆๆ เจ้ามังกรต่างถิ่นนอกคอกเอ่ย~ การที่เจ้าทำเช่นนี้มันจะทำให้เจ้าไม่สามารถกลับไปเป็นมนุษย์ได้อีกแล้วนะ...เจ้าก็รู้ไม่ใช่รึไง!!”

“หุบปากของแกซะ!!!”

“แกเชื่อใจมนุษย์นั้นมากเพียงใดรึ ถึงได้กล้าเดินทางร่วมกับมันมาเพื่อปราบข้า!!”

“มันไม่ใช่เรื่องอะไรของแก!!!!”

“ถึงแม้แกจะฆ่าข้าได้ แต่ไม่ช้าแกจะต้องตายด้วยดาบของมนุษย์ที่แกมาด้วยกันแน่!!! เลือกเอาเลย ฮ่าๆๆ ว่าแกจะตายด้วยดาบของมนุษย์ที่แสนอ่อนแอนั้นหรือกรงเล็บของข้า!!!”

“ตายซะ!!!!”

มังกรขาวบินตรงดิ่งเข้าหามังกรดำร่างยักษ์และสะบัดกรงเล็บที่อาบพลังเวทย์เข้าใส่ เกิดรอยแผลลึกสีขาวเป็นทางยาวที่ปีกของมังกรดำ มันร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดและทรุดถอยหลังไป ดูเหมือนการโจมตีครั้งนี้จะทำให้มันบินไม่ได้แล้ว

“หน่อย....บ้าจริงเชี่ยว!!! ใช้พลังเวทมนต์ธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์ในตำนานได้ด้วยรึแก!!!”

“หึ! ฉันเรียนรู้เวทย์ธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์นี้มาเพื่อล้างแค้นแกนั้นละ!!! ฉันจะมาล้างแค้นให้....พ่อแม่ของฉัน!!!”

“อย่าได้ใจไปนักเลย!!!!”

ลูก้าในร่างมังกรหมุนตัวสะบัดหางที่เรืองแสงเข้าใสมังกรดำอีกครั้ง แต่มันนั้นก็ฉากตัวหลบได้ ก่อนจะหันปากมาพ่นไฟเข้าใส่ลูก้าในมุมอับ ลูก้าที่อยู่กลางอากาศไม่สามารถกระพรือปีกหลบได้ทันท่วงที จึงโดนพลังไฟนั้นเข้าเต็มๆ

“อ๊า~!!!!!”

ร่างสีขาวร่วงกระแทกพื้นและกลิ้งกระเด็นมาแทบเท้าผม ผมก้มลงมองเธออย่างช้าๆ ใจหนึ่งก็คิดอยากจะถามเธอว่าเป็นยังไง แต่อีกใจหนึ่งก็ถูกความเกลียดมังกรและ......ความเกลียดการโกหก สั่งให้ตัวเองทำนิ่งเฉยกับสิ่งมีชีวิตที่ไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปเบื้องหน้านี้

“..........”

“แฮ่กๆๆ อารากิ......ได้โปรด....”

“หือ?”

นัตย์ตาสีเขียวมรกตเลือนลางด้วยหยาดน้ำตาหันมามองผม เธอกำลังร้องไห้อยู่ ไม่รู้ว่าจะด้วยความเจ็บปวดทางกายหรือความเจ็บปวดทางใจกันแน่ แต่ปากเธอนั้นก็กำลังจะพูดร้องขออะไรบางอย่างกับผม

“ฉันขอโทษที่ฉันโกหกนาย.....ฉันขอโทษ....นายจะเกลียดจะโกรธจะฆ่าฉันยังไงก็ได้ แต่ได้โปรด....ช่วยฆ่ามันให้ฉันที.....ได้โปรดเถอะ”

วิ้งๆ ดาบหนักในมือของผมเรืองรองด้วยเวทมนต์สีขาวบริสุทธิ์ ผมมองดาบในมืออย่างงุนงงสงสัยพลางมองสลับไปยังลูก้า เธอกำลังท่องมนต์อยู่และตาก็ละจากผมไปมองมังกรดำที่กำลังเดินมาพวกเราอย่างช้าๆ ผมคิดหนักในใจว่าควรจะทำอย่างไรดี นี้ผมจะต้องยอมรับความช่วยเหลือจากมังกรที่รัก(?)และที่ชังเพื่อจัดการศัตรูตลอดชีวิตของผมที่อยู่เบื้องหน้านี้งั้นเหรอ?

Dragon Killer ผู้ฆ่ามังกร แต่ต้องร่วมสู้กับมังกรนี้มัน.....ถูกต้องแล้วเหรอ?

..............................

แต่สำหรับความคิดผมแล้ว....การฆ่าศัตรูเบื้องหน้าให้ได้ ไม่ว่าด้วยวิธีใดก็ตาม คือสิ่งที่ถูกต้องที่สุด!!

“ในนามของ Dragon Killer ผู้ปราบมังกร ข้าขอสังหารเจ้าในนามของสิ่งนั้น!!!”

หมับ!! สองมือจับดาบมั่น คราวนี้ไม่มีอาการหวั่นเกรงหรือสั่นกลัวอีกแล้ว ดาบหนักในมือที่เรืองแสงสีขาวอยู่นั้นตอนนี้มันอบอุ่นและเบาราวกับแผ่นไม้ ทั้งยังรู้สึกเหมือนมีพลังเพิ่มขึ้นมากมายหลายเท่าตัว ผมก้าวเท้าทั้งสองไปข้างหน้าอย่างเร็วสุดชีวิต เข้าหามังกรดำตัวยักษ์นั้น พอเข้าใกล้มันได้ผมก้กระโจนและสะบัดคมดาบเข้าใส่มังกรดำนั้นทันที

“ว๊ากกกกก!!!!”

ตูม!!!! ดาบแรกไม่สามารถทำอันตราบมังกรดำได้ เมื่อมันถอยหลังหลบการโจมติของผม

“กล้าขึ้นเยอะดีนี้ไอ้หนู!!”

“ความกล้านี้คือความเคียดแค้นของทุกคนที่แกสังหารไปยังไงละ!!!!”

ดาบแสงสะบัดเข้าใส่มังกรดำอีกครั้งในแนวงัดขึ้นขึ้น มังกรดำใช้กรงเล็บเข้าต่อกรกับดาบของผม ผมถอยฉากหลบเล็กน้อยก่อนจะบุกเข้ากระหน่ำฟันกับมังกรดำอีกครั้ง ทุกครั้งที่ดาบปะทะกับกรงเล็บของมัน ผมได้เห็นว่าเล็บของมันนั้นกร่อนไปเรื่อยๆ ผมจึงได้สาดซัดดาบเข้าใส่อย่างไม่ยั้ง จนกระทั่ง....

เปรี้ยง!!!!!

“อ๊ากกกกก!!!!”

กรงเล็บสีขาวขุ่นขิงมันแตกเป็นเสี่ยง มันร้องเสียงหลงอย่างเจ็บปวดและกลิ้งล้มไม่เป็นท่า ผมไม่รอช้าที่จะเข้าไปใกล้มันด้วยความเร็วสูง มันพลิกตัวขึ้นมาและง้างกรงเล็บอีกด้าน พร้อมหุ้มมันด้วยพลังเวทมนต์สีดำและล็อกเป้าหมายมายังผม พร้อมกับผมที่กำลังกระซวกดาบหมายแทงเข้าใส่อกมันด้วยแรงสูงสุดเท่าที่มีและไม่คิดจะหลบแม่แต่น้อย

นี้เป็นการโจมตีครั้งสุดท้ายและเป็นการโจมตีอย่างซึ่งๆหน้าของทั้งสองฝ่าย

ไม่ผมก็มัน คือผู้ที่จะต้องตายในการโจมตีครั้งนี้!!

ฉึก!!!!!

***-------------------------------------------------------***

ตอนหน้า....จะมีจุดพลิกผันที่ใครๆก็คาดไม่ถึง บางทีพระเอกของเราก็อาจจะ!!!!!

ME/ ราชาแห่งความคาดไม่ถึงชิ่งหนีไป...

[Risu]

หง่าว~ ลูก้าจังเผยตัวจริงเร็วจัง

จุดพลิกผันที่คาดไม่ถึงงั้นเหรอ

จะเกิดอะไรขึ้นกับพระเอกเนี่ย!

โอ๊ย! เดาใจคนแต่งไม่ออกจริงๆ แง้ว~

[Thama]

หัวเริ่มทำงานบางทีลีฟมันจะ....คงไม่มั้งแต่พอคิดว่าวาว่าเป็นคนแต่งก็ไม่แน่[me=Rubysmart]บ่นอุบอิบและทำเหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง[/me]

...ร่างมังกร...เหมือนเคยเห็นมาก่อนไงก็ไม่รู้แห๊ะ....รึเราคิดไปเอง?

แต่จริงๆแล้วร่างคนก็เหมือนเคยเห็น....คิดไปเองแหละมั้ง

[Kimur@]

ยาวมากครับ สารภาพว่าอ่านแล้วต้องใช้ความอดทนสูง แต่จะทยอยมาอ่านให้จบครับ

[Loveless Nova]

หง่าว~ ลูก้าจังเผยตัวจริงเร็วจัง

จุดพลิกผันที่คาดไม่ถึงงั้นเหรอ

จะเกิดอะไรขึ้นกับพระเอกเนี่ย!

โอ๊ย! เดาใจคนแต่งไม่ออกจริงๆ แง้ว~

จะเดาถูกไหมน้า~

หัวเริ่มทำงานบางทีลีฟมันจะ....คงไม่มั้งแต่พอคิดว่าวาว่าเป็นคนแต่งก็ไม่แน่

* Rubysmart บ่นอุบอิบและทำเหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง

...ร่างมังกร...เหมือนเคยเห็นมาก่อนไงก็ไม่รู้แห๊ะ....รึเราคิดไปเอง?

แต่จริงๆแล้วร่างคนก็เหมือนเคยเห็น....คิดไปเองแหละมั้ง

คิดไปเองมั้ง ไม่เหมือนเรชิแรมหรอกนา~

ยาวมากครับ สารภาพว่าอ่านแล้วต้องใช้ความอดทนสูง แต่จะทยอยมาอ่านให้จบครับ

จะรอนะเอ่อ.....ท่านคิมูระคุง ^^

***------------------------------------------------------------------------------------***

A ------------------------------------- A

สำเร็จแล้ว.....ในที่สุดดาบของผมก็สามารถสังหารศัตรูตลอดชีวิตของผมได้แล้ว ดาบยักษ์ของผมปักตรงเข้ากลางอกของมังกรดำนั้นอย่างแม่นยำราวกับจับวาง มันล้มลงกระแทกผนังห้องโถงอย่างแรงและหงายตัวขึ้น ผมเงยหน้าขึ้นมองตาของมันที่ยังไม่ปิดสนิทและมีลมหายใจรวยระริน ผมยืนนิ่งสนิทและตัวสั่น.....ไม่ใช่เพราะดีใจจนห้ามใจไม่ให้ร้องเฮไม่อยู่ แต่....มันเป็นความสงสัย!

“ทำไม.....ถึงไม่โจมตีละ.....ทำไมถึงไม่ป้องกันทั้งๆที่สามารถทำได้.....ทำไมถึงทำแบบนี้!!!”

ใช่....มังกรดำตัวนี้......มันไม่คิดจะโจมตีผมตั้งแต่แรกแล้ว มันยอมรับดาบของผมเองโดยไม่คิดที่จะหลบแม้แต่น้อย ถึงผมจะเกลียดโกรธมันยังไง แต่ผมก็ยังคงสงสัยในสื่งที่มันทำ…..การยื่นอกมารับความตายเช่นนี้มันมีเหตุผลสำคัญอะไรกันแน่!!!

“1000 ปีนี้ช่างยาวนานเหลือเกินนะ....”

“???”

“เวทมนต์ธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์.....พลังมหาศาลที่มนุษย์ไม่สามารถใช้ได้....คิดไม่ถึงเลยว่าผู้ที่คิดสังหารข้าด้วยมนต์โบราณนั้นกลับเป็นมังกรเสียนี้......เอ้อ~ข้านึกว่าตัวเองจะไม่มีวันตายแล้วแท้ๆเพราะไม่มีใครสามารถฆ่าข้าได้เลยแม้แต่ตัวข้าเอง....”

“ฆ่าตัวเองงั้นเหรอ?....ทำไมแกถึงอยากตายถึงเพียงนั้น!?!”

มังกรดำเอ่ยพูดกับผมด้วยน้ำเสียงที่ต่ำลง ผมหันหน้าไปมองมันอย่างสงสัยที่มันกำลังพูดคุยกับผม มังกรขาวลูก้าเดินกระเผลกมาหาผมและยืนอยู่ข้างๆมังกรดำที่ใกล้ตายตัวนี้ ดวงตาสีแดงที่ค่อนข้างอ่อนแสงเคลื่อนมามองพวกเรา

“เกิดมาก็ถูกตราหน้าว่าเป็นปีศาจร้ายที่จะทำลายโลกนี้....ถูกตามฆ่าแม้ยามที่ยังเป็นมังกรตัวน้อยที่ไร้ซึ่งพลัง...พอฆ่าเพื่อปกป้องตัวเองตัวเรากลับยิ่งถูกกล่าวหาว่าชั่วร้ายมากขึ้น....ทั้งๆที่เพียงแค่อยากจะเกิดมา อยากมีชีวิตก็แค่นั้น....”

“....................”

“ต้องทนเหงา ต้องเปล่าเปลี่ยว...พลังสีดำที่ไม่อาจได้รับการยอมรับจากใครแม้แต่เผ่าพันธุ์เดียวกันเอง....แม้พลังที่มีนั้นจะมหาศาล แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะใช้มันฆ่าใครเลย แต่เราก็ยังต้องฆ่า.....เพื่อปกป้องตัวเองให้มีชีวิตอยู่ต่อไป........อยู่อย่างไร้จุดหมาย อยู่โดยไม่มีใครเข้าใจเรา.....”

“มังกรดำ......นี้แก....”

“เลืกเกิดก็ไม่ได้....เลือกเป็นก็ไม่ได้....ไม่ได้อยากเกิดมาเป็นอย่างนี้แท้ๆ แต่ก็กลับเกิดมาพร้อมกับพลัง.....พลังที่ไม่ว่าใครก็ปรารถณาที่จะนำไปใช้ประโยชน์.....ขอโทษด้วยเจ้าหนุ่ม...ที่จิตใจข้าผู้นี้ช่างอ่อนแอยิ่งนัก จนถูกจอมเวทย์ของประเทศอริศัตรูของเจ้าบ่งการจิตใจให้ไปทำลายเมืองของเจ้าและคนที่เจ้ารัก.....”

“!!!!!!!!”

“เอาชีวิตของพ่อแม่เจ้าคืนไปเจ้าหนุ่ม....ด้วยชีวิตของข้า....”

ผมผงะด้วยความตกใจกับความจริงที่ไม่น่าเชื่อนั้น มันเป็นความจริงหรือไม่ผมก็ไม่ทราบ แต่แววตาของมังกรดำนั้นกลับแสดงออกว่าสิ่งที่พูดออกไปนั้นไม่ได้เป็นเรื่องโกหกแม้แต่น้อย

“หึๆๆ และข้าอยากขอบคุณ.......เจ้าเด็กน้อยที่กล้าหาญในตอนนั้นที่มอบรอยแผลเป็นกลางหน้าผากนี้ให้แก่ข้า ช่วยดึงรั้งจิตใจข้าให้กลับมาและหนีพ้นจากมนต์สะกดของจอมเวทย์นั้น ทำให้ข้าไม่ต้องฆ่าใครที่ข้าไม่อยากจะฆ่าไปมากกว่านั้นอีก.....ขอบคุณจริงๆ”

“มังกรดำ.....ทำไมไม่บอกเรื่องนี้กับข้าละ!?!”

มังกรดำไม่ตอบความสงสัยของผม นัตย์ตาของมันนั้นเลื่อนไปมองมังกรขาวที่อยู่ข้างๆผมแทน

“อึก! ......และก็.......เจ้าคือ....ลูก้านาริสินะ....ขอโทษด้วยที่ข้าไม่อาจปกป้องพ่อแม่ของเจ้าได้...ขอโทษที่ลูกน้องของข้านั้นช่างโหดร้ายและทำลายครอบครัวเจ้าไปโดยไม่ฟังคำสั่งของข้า เพียงเพื่อต้องการตราประจำตระกูลของเจ้าที่แสนงดงามเท่านั้น.....ทั้งๆที่ข้าคิดจะตั้งกลุ่มเพื่อช่วยเหลือมังกรที่อ่อนแอแท้ๆ แต่ทำไมมันถึงออกผลไปในทางเลวร้ายเช่นนั้นด้วย...”

“............................”

“....สิ่งนี้....ข้าขอคืนให้เจ้า....”

“!!!!!!!”

กริ๊ก! มังกรดำยกเท้าหน้าที่อ่อนแรงดึงบางสิ่งที่อยู่ในซอกเกล็ดของมันออกมาวางลงเบื้องหน้าลูก้า ซึ่งดูเหมือนเธอจะตกใจกับสิ่งของชิ้นนั้นมาก อุ้งเล็บสีขาวของเธอหยิบมันขึ้นมาดูโดยไว ก่อนที่จะกอดมันไว้แนบอกและเธอก็เดินเข้าใกล้มังกรดำนั้น

“ทำไม....ทำไมถึงเป็นแบบนี้ละ.....ความแค้นของฉันมัน.....มาลงที่คนผิดงั้นเหรอ!!!”

“ฮะๆๆ มันก็คงผิด....ที่ข้าถือกำเนิดขึ้นมาสินะ....ที่จริง....ข้าก็ไม่ควรเกิดขึ้นมาเลยน่าจะดีกว่า ทุกคนจะได้ไม่ต้องมาพบเจอกับเรื่องน่าขื่นข่มเสียใจ...ข้าขอโทษจริงๆที่เกิดมา.....แฮ่กๆๆ”

เลือดสีแดงเข้มไหลทะลักจากปากแผลกลางหน้าอกของมังกรดำที่ยังคงมีดาบฆ่ามังกรปักอยู่มากขึ้น ลมหายใจของมังกรดำนั้นก็ขาดๆหายๆ ผมสับสนไปหมดกับเรื่องราวที่มันกลับตาลปัตรไปหมดจนผมไม่สามารถคิดอะไรทันได้ มันเกิดขึ้นรวดเร็วจนราวกับว่าการเริ่มต้นของความแค้นนั้นพึ่งเกิดขึ้นเพียงเมื่อวานเท่านั้น แล้ววันนี้มันกลับหายไปแต่กลับแทนที่ด้วยความรู้สึกผิดแทนเสียอย่างนั้น

“นี้เจ้าหนุ่ม......จะได้ไหมถ้าข้า.....มังกรดำสุดแสนชั่วร้ายตัวนี้.....แฮ่กๆ อยากจะขออะไรเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย....”

“อ.....อืม....”

เสียงของมังกรดำนั้นเบาบางลงจนแทบไม่ได้ยิน ทำให้ผมต้องเดินเข้าไปใกล้มันอีก ทำไมตอนนี้ผมถึงรู้สึกเหมือนกับกำลังมองใครสังคนที่ผมสนิทด้วยจนดูเหมือนราวกับเป็นครอบครัวกำลังจะตายด้วยนะ ผมไม่สามารถห้ามน้ำตาได้อีกต่อไปแล้ว...

“ร้องไห้เพื่อข้าเหรอ.....”

“ทำไมไม่บอกกับข้า.....อึก.....ไม่บอกกับผมตั้งแต่แรกละ! ทำไมต้องปล่อยให้ตัวเองต้องตายก่อนแล้วจึงค่อยบอกผมเช่นนี้!! แล้วทำไม....ทำไมในอกผมต้องเจ็บปวดและทรมาน....ทำไมตอนนี้ผมถึงต้องรู้สึกผิดจนห้ามไม่ให้ร้องไห้ไม่ได้อย่างนี้ด้วย!!!”

ฮือๆๆ ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องร้องไห้เพื่อมังกรที่ฆ่าพ่อแม่ของผมด้วย ตาของผมนั้นพร่ามัวเล็กน้อยด้วยน้ำตา แต่ผมก็ยังเห็นหน้าของมังกรดำนั้นอย่างชัดเจน รอยยิ้มของมันทั้งๆที่เป็นมังกรที่ดูน่าโหดร้ายแค่กลับดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

“ข้ารู้สึกดีใจจัง.....ที่มีคนร้องไห้เพื่อข้าเช่นนี้ด้วย......นี้เจ้าหนุ่ม.....”

“ค....ครับ!”

“ได้โปรด....‘อย่าเกลียดมังกร’เลยนะ......”

“มัง.......กรดำ....”

ไม่ทันแม้จะได้ตอบกลับคำพูดนั้น ลมหายใจของมังกรตรงหน้าก็พลันหายไปเสียแล้ว แต่ทั้งๆที่ตาย รอยยิ้มนั้นกลับไม่ได้จางหายไป เป็นรอยยิ้มที่เหมือนกับการได้ปลดระวางทุกสิ่งทุกอย่างมีออกไปหมดแล้ว

.....ดูเหมือน 1000 ปีของการมีชีวิตอยู่ของมันคงจะมีแต่เรื่องให้มันต้องเจ็บปวดใจมาตลอดเลยสินะ.....ชะตากรรมที่ไม่อาจหลีกหนี ชีวิตที่ไม่สามารถเลือกเกิดได้ และไม่สามารถเลือกที่จะเป็น หรือเลือกที่จะทำได้มันจะเป็นเช่นไรนะ ผมรู้สึกไม่ได้ก็จริง แต่ผมคิดว่ามันคงจะเจ็บปวดมากเหลือเป็นแน่....

“อารากิคุง.......ฉัน.....”

เสียงของลูก้าดังขึ้นดึงผมให้รู้ว่าตอนนี้ไม่ผมไม่ได้อยู่คนเดียว ผมเสหน้าไปมองอีกร่างที่ยืนอยู่ข้างผม เพื่อนของผมที่ผมเคยคิดว่าเป็นมนุษย์มาตลอด แต่มาบัดนี้กลับกลายมาเป็นอดีตศัตรูของผมไปเสียแล้ว

ทำไมถึงเป็นอดีตศัตรูยังงั้นเหรอ? นั้นก็เพราะว่า...

“มังกรดำ...ข้ารับคำขอของเจ้า....”

ไม่มีเหตุผลที่ต้องเกลียดมังกรอีกแล้ว ความแค้นทั้งปวงนั้นหายไปจากตัวผมหมดแล้วราวกับความตายของมังกรดำนั้นจะดึงมันออกไปด้วย ตอนนี้ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลยละ อะไรหลายๆอย่างที่หนักอึ้งอยู่ในจิตใจได้สูญหายไปสิ้นหมดแล้ว

“นี้ลูก้าจัง”

“แกว๊ก? อุ๊บ!!”

ผมยิ้มให้กับเจ้ามังกรขาว และยืนมือเข้าไปหยิกแก้มหยุ่นๆ และปีกนุ่มๆ ที่ยืนทำหน้าตาแอ๊บแบ๋วหน้าสงสาร มีน้ำตาเล็กน้อยที่ขอบตา สัตว์หน้าขนตัวนี้ไม่ว่าจะเป็นร่างคนหรือร่างมังกรก็ยังน่าแกล้งไม่เปลี่ยนเลยทีเดียว ฮะๆๆ

“หยุดนะอารากิ!!! เดี๋ยวเถอะแม่จะฝังเขี้ยวใส่ซะนี้ แง่ง!!!!”

“มังกรอะไรกันทำท่าเหมือนหมาเชียว ฮะๆๆๆ”

“มาให้ฝังเขี้ยวซะดีๆเถอะ!!!!”

“ทำได้ก็ลองดูสิ เจ้ามังกรหมาน้อย~!!!”

ผมหมุนตัวและวิ่งหนีมังกรขาวที่อยู่ในอารมณ์โมโหนั้นอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งหัวเราะไปด้วย เหตุการณ์แบบนี้นั้นเหมือนกับตอนที่ลูก้ายังเป็นมนุษย์ไม่มีผิด ถึงจะเป็นมังกรไปแล้วแต่เธอก็ยังเป็นคนขี้โมโหและฉุนเฉียว น่ากลั่นน่าแกล้งไม่เปลี่ยน

และก่อนที่ผมจะวิ่งออกจากก้องโถงนี้ไป ผมก็เหลือบสายตากลับไปมองดาบของผมที่ปักตรึงอยู่กับมังกรตัวสุดท้ายในอาชีพผมที่จะฆ่าอีกครั้ง มังกรที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมดและเป็นจุดสิ้นสุดของเรื่องราวทั้งหมดด้วย

“หลับให้สบายเถอะนะมังกรดำ....หวังว่าการเกิดครั้งหน้าของ‘เธอ’ จะไม่ต้องเกิดมาเพื่อชั่วร้ายอีกแล้ว....”

***-------------------------------------------------------------------***

Comment กันบ้่างสิ~!!! TT-TT

จะมาร้องเฮ้ย อ๊าก!! หรืออะไรก็มาเม้นบอกกันบ้างสิ อย่างน้อยจะได้รู้ว่ามีคนติดตามอยู่~

[Kimur@]

อ่านจนจบแล้วนะครับ หักมุมมาก และการบรรยายของวาว่า ยังคงไร้ที่ติเหมือนเคยครับ   ดีไม่ดีสงสัยผมคงต้องศึกษาจากวาว่าเสียแล้ว

ปล.มีภาค2มั้ยครับ ถึงจะดูว่ามันจบด้วยดีแล้ว แต่เหมือนว่ายังอยากติดตามต่อ

[ChaosPhoenix]

น่าติดตามดีแฮะ นี่จบแล้วเหรอครับ

[Risu]

โอ้! คาดไม่ถึงแฮะ ว่าเรื่องมันจะเป็นยังงี้

สงสารมังกรดำจัง เลือกเกิดไม่ได้แล้ว ยังเลือกเป็นไม่ได้อีก

โชคชะตาช่างเล่นตลกกับมังกรดำตัวนี้ซะจริงๆ

ตอนหน้าก็จบแล้วสินะ (เห็นเขียนว่า 4 ตอนจบนิ)

จะจบยังไงน้า~

ปล.ดูรูปลูก้าจังอีกรอบอย่างละเอียด มันคล้ายจริงๆแฮะ หรือว่าเราคิดไปเอง... อิอิ

[Thama]

ไม่ใช่นะว่าคุงผมไม่ได้คิดว่าเป็นโปเกม่อนแต่ผม.....เหมือนเคยเห็นจริงๆนะ.....

ตอนหน้าตอนจบคิดไม่ออกว่าจะจบยังไงแต่ถ้ารวมที่ว่าคุงบอกไม่โรคจิตน่ะยากนั้น...

ผมคงพอเดาตอนต่อไปได้แล้วหล่ะมั้งเนี่ย-*- แต่ว่าคงไม่ถูกหรอกมั่ง(และหวังว่ามันจะไม่ถูกด้วย)

[ไมยาเตะ (เชมี่)]

Comment กันบ้่างสิ~!!! TT-TT

มาแล้วครับๆๆ!! ช่วงนี้งานเยอะจนไม่ได้ใช้คอมเลยอ่ะ ><

ตอนที่ 2 - 666 นี้มันตัวเลขของซาตานนี่หน่า ปล. ลูก้าน่ารักจริงๆ

ตอนที่ 3 - หักมุมแบบสุดครับกระผม หักแบบเป็นสองท่อนเลย ส่วนมังกรดำนี้ก็น่าสงสารสักจริงๆ คน (หรือสัตว์ดี) มันเลือกเกิดไม่ได้อ่ะนะ

ว่าแต่พอวาดมังกรดำแบบพวกดีก็หล่อขึ้นทันทีเลยแหละ

สุดท้ายจะติดตามตอนจบนะครับ ^^

[Loveless Nova]

ตอนอวสานแล้วคร้าบ~!!!

----------------------------------------------------------

L ------------------------------- L

ทิ้งความแค้นไว้เบื้องหลัง และทิ้งทุกสิ่งเอาไว้กับปราสาทนี้ ฉันลูก้าจัง(ที่กลับเป็นมนุษย์ไม่ได้เสียแล้วเพราะดันฝืนกฏที่ให้มนุษย์ล่วงรู้ร่างที่แท้จริงของตน) กับเพื่อนมนุษย์ของฉันอารากิคุงหันหน้าไปมองปราสาทโบราณที่ครั้งหนึ่งในอดีตเคยยิ่งใหญ่มาก่อน และชั่วครู่เดียวก็หันกลับไปเดินตามทางของเรา.....แต่ฉันก็ไม่แน่กับคำว่าเราเท่าไหร่ ว่ามันจะยังเป็นอย่างนี้อยู่ต่อไปอีกไหม

“อารากิคุง......”

ฉันเรียกคนที่เดินนำหน้าฉันฉันอยู่ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก ทั้งยังเดินเร็วขึ้นจนทำให้ฉันต้องใช้เท้ามังกรยาวๆที่ไม่ค่อยถนัดเดินสักเท่าไหร่(เพราะไม่ได้เป็นร่างนี้มานานมากแล้ว) สาวเท้าตามไปโดยไว

“อารากิคุง เขาขอโต๋ด~!”

แบ๋วสุดชีวิตเขาก็ยังไม่สน แง~ นี้เขาจะโกรธฉันจริงๆเหรอเนี้ย

“เขาขอโต๋ดที่ผิดสัญญาว่าจะไม่โกหกกัน อย่าโกรธเขาเลยนะตัวเอง~!!”

กึก! อารากิคุงหยุดนิ่งโดยฉับพลัน ทำให้ฉํนต้องติดเบรก ABS จนแทบล้ม แต่เขาก็ไม่หันหลังมามองฉันอยู่ดี

“อภัยให้เขาเถอะนะ....นะ.....น้า~!!!”

“อภัยให้เรื่องอะไรเหรอ?”

ฟึ่บ! อารากิคุงหันมาแล้วและทำให้ฉันผงะไปเล็กน้อย ก็สีหน้าเขามันไม่ได้จะโกรธฉันเลยแม้แต่น้อย แต่กลับเป็นหน้าที่กำลังกลั้นหัวเราะสุดๆซะนี้ นี่เขาแกล้งฉันอีกแล้วใช่ไหม?

“เธอไม่ได้ผิดสัญญาอะไรสักหน่อยนี้หน่า จริงไหมละ”

“ต....แต่เรื่องที่ฉันไม่ได้บอกว่าฉันเป็นมังกรละ?”

“ใช่! เธอไม่ได้บอกไง......ก็เพราะฉันไม่เคยถามว่าเธอเป็นมนุษย์หรือเปล่านี้หน่า แสดงว่าเธอไม่ได้ผิดสัญญา ก็แค่ไม่บอกจริงไหมละ ^^”

“อะ....อา....”

คำพูดของเขาทำฉันอึ้งไปเลย จะมีใครไหมน้าที่พูดแก้ต่างให้กับคนอื่นที่กำลังง้อตัวเองได้เหมือนเขาเนี้ย โดนแกล้งอีกแล้วแฮะเรา ง่า~

“แต่ว่าเขาก็ยังโกรธอยู่ดีนั้นละที่ลูก้าไม่ยอมบอกเขา”

“ง่ะ!”

“เพราะงั้นถ้าอยากให้เขาหายโกรธก็ต้องให้เขากอดนอนคืนนี้ด้วย ขนนุ่มๆปุกปุยของลูก้าดูน่าอุ่นดี คิกๆๆ”

“เอ่อ.... -////-“

ทำไมฉันจะต้องอายกับคำพูดมันด้วยละเนี้ย ตอนนี้ฉันเป็นมังกรไปแล้วและอารากิก็เป็นมนุษย์ด้วย กอดนอนกันแค่นี้คงไม่น่าอายอะไรแท้ๆ.......

ซะที่ไหนละ!!  ถึงยังไงฉันก็ยังเป็นผู้หญิงอยู่น้า~ (ถึงตอนนี้น่าจะถูกเรียกว่าตัวเมียแล้วก็เถอะ)

“ให้เขากอดหนึบๆแล้วจะยกโทษให้นะ ลูก้า~”

“อึก.....เอ่อ.......อ่า...........”

เอาไงดีละทีนี้ฉัน จะให้กอดหนึบๆ(อะไรหว่า)ดีไหมเนี้ย แต่ความจริงเราก็ คิกๆๆ ก็อยากจะทำแบบนี้มานานแล้วเหมือนกัน ตั้งแต่ครั้งยังเป็นมนุษย์นี้หน่า...

“ถ้าไม่ให้กอดหนึบๆเขาจะไปแล้วนะ งอนแล้ว ไม่อภัยให้แล้ว ไม่ต้องมาง้อเย้ย~!!”

อารากิคุงหมุนตัวและเดินกระทืบเท้าไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ฉันร้องเสียงหลงและรีบวิ่งตามเขาไปโดยไว ทั้งยังสงสัยว่าตอนนี้ใครเป็นผู้ชายใครเป็นตัวเมียกันแน่ (นี้ตกลงฉันต้องง้อเขางั้นเหรอ?)

“ก็ได้ๆ จะให้หนึบๆอะไรนั้นก็ได้ อภัยให้เขาเถอะ!!!”

“ได้เลย~!!!”

เว้ย!! เปลี่ยนอารมณ์ไวชะมัด งอนแป๊บๆ หันมายิ้มร่าซะงั้น ไอ้หมอนี้มันชักแสดงละครเก่งขึ้นทีแล้วสิ อยู่ไปนานๆเราจะถูกแกล้งยังไงต่อไปบ้างละเนี้ย คิดถูกหรือเปล่านะเราที่ตามเขามาเนี้ย

“โอ๊ะ!!!”

จู่ๆเขาก็จับฉันอุ้มขึ้นขี่หลังซะงั้น อ้าย~! เขาไม่ได้อยากโดนอุ้มน้า~ (แต่ก็สบายดีเหมือนกันอ่ะ)

“เดินไม่ถนัดไม่ใช่เหรอ มา! เดี๋ยวเขาอุ้มขี่หลังให้ แล้วไปหนึบๆที่โรงแรมกันเตอะ!!”

“ฉ...ฉันเดินเองได้น่าปล่อยฉันลงเถอะ!! แล้วพาฉันเข้าโรงแรมมันจะดีเหรอ!!!”

ฉันหมายความว่าพาไปที่ๆมีมนุษย์คนอื่นอยู่มันจะดีเหรอนะ อย่าคิดมากเป็นละครน้ำเน่าของประเทศไทยตามโทรทัศน์ละ ฉันอินโนเซ็นแบบนี้คิดเรื่องแบบนั้นไม่เป็นหรอก ถึงจะอายุ 200 ปีแล้วก็เถอะ...

“นั้นสินะ......ถ้างั้นก็เอานี้ไปละกัน....”

แกร๊ก! วัตถุสีทองเหลืองสลักอย่างงดงามถูกประกบเข้าที่ต้นคอของฉัน ฉันมองมันอย่างงุนงง และตอนนั้นเองอารากิก็หยิบปากกาเมจิก(?)สีดำของมาเขียน.....เขียนชื่อฉันไว้บนปลอกคอทองเหลืองนั้น นี้หมายความว่า....

“เอาละ....ตอนนี้เธอก็เป็นมังกรเลี้ยงที่มีเจ้าของแล้ว เราก็เข้าเมืองไปกันเถอะ!!”

นี้ฉัน.....ต้องกลายเป็นสัตว์เลี้ยงไอ้หมอนี้ไปแล้วเหรอเนี้ย!!!!

อารากิคุงอุ้มฉันขึ้นหลังอีกครั้ง ทั้งๆที่ฉันตอนนี้นั้นตัวใหญ่กว่าเขาไปเล็กน้อย แต่เขาก็อุ้มฉันได้อีก แรงควายอะไรอย่างนี้(คำชมนะ^^) เขาชูมือข้างหนึ่งชี้ไปทางเมืองทั้งๆที่มืออีกข้างยังพยุงฉันไว้บนหลังและตะโกนให้ฉันแสบแก้วหูเล่นว่า

“ออกเดินทางสู่การผจญภัยครั้งใหม่ ของพวกเรากันเถอะ!!!

A ---------------------------------------- A

ดาบไม่ต้อง ความแค้นไม่จำเป็น ขอทิ้งทุกสิ่งเอาไว้กับปราสาทนี้ ผมอารากิและเพื่อนมังกรตัวน้อยแต่อายุแก่กว่าผมหลายเท่าหันหน้าไปมองปราสาทโบราณที่ครั้งหนึ่งในอดีตเคยยิ่งใหญ่มาก่อน และชั่วครู่เดียวผมก็หันหลังให้กับมัน จ้ำอ้าวโดยไม่คิดจะรอใครอีกคน

“อารากิคุง......”

ไม่แบ๋วพอไม่สนใจ โกหกเราดีนักขอแกล้งเสียหน่อยเถอะ

“อารากิคุง เขาขอโต๋ด~!”

ยังแบ๋วไม่สนิทเท่าไหร่ เอาแบบสุดๆหน่อยสิ

“เขาขอโต๋ดที่ผิดสัญญาว่าจะไม่โกหกกัน อย่าโกรธเขาเลยนะตัวเอง~!!”

เอาละ!! แบ๋วแบบนี้พอแล้วละ คิกๆๆ แย่จังจะกลั้นหัวเราะไม่ไหวแล้วนะเนี้ย~

“อภัยให้เขาเถอะนะ....นะ.....น้า~!!!”

“อภัยให้เรื่องอะไรเหรอ?”

ผมหันไปมองเธอ ที่ทำหน้าแบ๋วสุดฤทธิ์จนผมกลั้นหัวเราะแทบจะไม่ไหว เหมือนเธอจะเหวอปากไปเล็กน้อยที่ได้เห็นท่าทางของผม มังกรบ้าอะไรทำไมน่ารักอย่างนี้นะเนี้ย......อ๊ะ! จะร้องแล้ว! พูดช่วยๆเธอหน่อยดีกว่า

“เธอไม่ได้ผิดสัญญาอะไรสักหน่อยนี้หน่า จริงไหมละ”

“ต....แต่เรื่องที่ฉันไม่ได้บอกว่าฉันเป็นมังกรละ?”

“ใช่! เธอไม่ได้บอกไง......ก็เพราะฉันไม่เคยถามว่าเธอเป็นมนุษย์หรือเปล่านี้หน่า แสดงว่าเธอไม่ได้ผิดสัญญา ก็แค่ไม่บอกจริงไหมละ ^^”

“อะ....อา....”

ฮะๆๆ พูดแก้ต่างให้เขาซะงั้นเรา ทั้งๆที่อยากแกล้งมากกว่านี้อีกแท้ๆ แบบว่ามันไม่อยากเห็นลูก้าตอนร้องไห้เอาเสียเลยนี้หน่า เฮ้อ....แต่ก็เอาเถอะ! ยังแกล้งเรื่องอื่นได้นี้นะ ยัยมังกรจอมจุ้นวุ้นวายแต่โคด-ตะ-ระน่ารักสุดๆ

“แต่ว่าเขาก็ยังโกรธอยู่ดีนั้นละที่ลูก้าไม่ยอมบอกเขา”

“ง่ะ!”

“เพราะงั้นถ้าอยากให้เขาหายโกรธก็ต้องให้เขากอดนอนคืนนี้ด้วย ขนนุ่มๆปุกปุยของลูก้าดูน่าอุ่นดี คิกๆๆ”

“เอ่อ.... -////-“

อ๊าย~ มังกรหน้าแดงน่าร้ากกกที่สู้ดดด~ อะไรจะไปน่ารักขนาดนั้นเล่าเธอลูก้าจัง ขนขาวๆปิดความอายไม่มิดเลยนะเธอ กำลังคิดอะไรที่ลึกซึ้งมากเกินไปรึเปล่าเอ่ย~

“ให้เขากอดหนึบๆแล้วจะยกโทษให้นะ ลูก้า~”

“อึก.....เอ่อ.......อ่า...........”

กอดหนึบๆ กอดหนึบๆ กอดหนึบๆ จะมีหมอนข้างแล้วเฟ้ย~!!!

“ถ้าไม่ให้กอดหนึบๆเขาจะไปแล้วนะ งอนแล้ว ไม่อภัยให้แล้ว ไม่ต้องมาง้อเย้ย~!!”

ขอแสดงละคร บทงอนๆสักหน่อยเถอะ จะเอาให้ได้รับรางวัลตุ๊กต๊าทองคำเลยเชี่ยว อย่าคิดว่าผู้ชายจะงอนเก่งไม่เท่าผู้หญิงละ จะงอนให้ผู้หญิงบางคนอายไปเลย หึๆๆ หลงกลติดกับฉันเสียดีๆเถอะเจ้ามังกรแสนแบ๊วเอ่ย~

“ก็ได้ๆ จะให้หนึบๆอะไรนั้นก็ได้ อภัยให้เขาเถอะ!!!”

“ได้เลย~!!!”

สำเร็จ! สำเร็จ! หว่า~ หน้าหลุดไปจากบทซะแล้ว แต่ช่างเตอะ ยังไงเขาก็ตอบตกลงแล้วนี้หน่าเนอะ แต่  โอ้ย~!!!ทำไมถึงได้เดินช้ายังงี้ละเนี้ยมังกรน้อยตัวนี้ ไม่ทันใจวัยรุ่นเอาเสียเลยคุณทวดนี้(ก็เขาอายุมากกว่าผมร้อยกว่าปีนี้หน่า) มามะๆ เดี๋ยวเขาจะอุ้มไปเอง จะได้กอดหนึบๆเร็วๆ ฮา~

“โอ๊ะ!!!”

ตัวเบาโหว่งเลยแฮะ สงสัยเพราะใช้ดาบหนักมานานจนชินแฮะเรา อุ๊! ขนนุ่มนิ่ม ตัวนุ่มนิ่มยังกับอะไรดี แถมอุ่นดีด้วย น่ากอดชะมัดเลย~!!!!

“เดินไม่ถนัดไม่ใช่เหรอ มา! เดี๋ยวเขาอุ้มขี่หลังให้ แล้วไปหนึบๆที่โรงแรมกันเตอะ!!”

“ฉ...ฉันเดินเองได้น่าปล่อยฉันลงเถอะ!! แล้วพาฉันเข้าโรงแรมมันจะดีเหรอ!!!”

อ้าย~ ลูก้าจึงซึนแตกแล้ว ความจริงก็อยากให้เขาอุ้มใช่ไหมละ ส่วนเรื่องโรงแรมนะรึ......ทำเอาคิดลึกไปเลยนะคำพูดเธอเนี้ย แต่เขาก็เข้าใจความหมายที่แท้จริงอยู่หรอกนะ แฮะๆๆ ดีนะเนี้ยที่มีเจ้านั้นอยู่ เอามาใช้แทนปลอกคอได้เลยนะเนี้ย

“นั้นสินะ......ถ้างั้นก็เอานี้ไปละกัน....”

ผมหยิบสิ่งที่คล้ายปลอกคอทองเหลืองออกมาจากในกระเป๋าของผม ซึ่งมันนั้นอยู่ในกระเป๋าผมมาตั้งนานแล้ว เพราะมันเป็นของที่คนแก่ที่ผมเจอตอนเด็กเป็นคนให้นี้หน่า นานขนาดนั้นแล้วยังเก็บไว้อีกแฮะเรา แปลกจัง....แต่ก็คงเป็นเพราะชะตากรรมอะไรนั้นละมั้ง ว่าแล้วก็เขียนชื่อของสัตว์เลี้ยงไว้บนปลอกคอนั้นซะเลย

“เอาละ....ตอนนี้เธอก็เป็นมังกรเลี้ยงที่มีเจ้าของแล้ว เราก็เข้าเมืองไปกันเถอะ!!”

อา~ ในที่สุดลูก้าก็เป็นของเขาแล้ว!! ของเขาแต่เพียงผู้เดียว~

สะบัดหน้ามองไปข้างหน้า เป้าหมายครั้งใหม่ยังไม่ปรากฏ แล้วหลังจากนี้จะทำอะไรต่อไปดีละเนี้ย ก็นอกจากการใช้ดาบแล้วเราก็ทำอะไรไม่เป็นเลยนี้หน่า.......ช่างเถอะ!! ไว้ค่อยคิดทีหลัง แต่วันนี้ขอไปที่โรงแรมและกอดลูก้าจังให้หนึบๆจนสะใจสักหน่อยเถอะ!!

“ออกเดินทางสู่การผจญภัยครั้งใหม่ ของพวกเรากันเถอะ!!!

มังกรดำ.....ตอนนี้เขาไม่เกลียดมังกรแล้วนะ ตามที่เธอขอไง....แต่ว่าตอนนี้เขา....

“หลงรักยัยตัวร้ายสายพันธุ์มังกรตัวนี้ที่สุดเลย!!!!”

The End

-------------------------------------------------------------------

ขอบคุณทุกคำคอมเม้น ขอบคุณทุกความติดตาม ขอบคุณสำหรับทุกสิ่ง และขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านฟิคผมครับ ^^

หวังว่าโอกาสหน้าถ้าผมแต่งฟิคใหม่ ทุกท่านจะตามมาอ่านฟิคผมอีกนะครับ!!!

Me/ น้อมคำนับผู้อ่านทุกท่านและขอบคุณด้วยหัวใจ....

[Risu]

สุดท้ายแล้ว...

คนแต่งก็ทิ้งความโรคจิตไม่ได้สินะ 555+

จบได้น่ารักดี งุงุ

ปล.ไม่ชอบภาพนั้นง่ะ อยากได้ภาพลูก้าใส่ปลอกคอง่า[me=มิโดริแห่งป่าช้ากุ๊กกู๋]โดนเตะออกกระทู้ ข้อหาเรื่องมาก[/me]

[Thama]

สรุป.......ตามคาดโรคจิตตามเคย*ผัวะ*

ว่าแต่กอดหนึบๆคืออารายหว่าตรูงง*ผัวะ*(แล้วไปบอกเขาโรคจิตเนี่ยนะ)

[bluewind]

อ่านจบละ...

ถึงอ่านๆไปเนื้อเรื่องจะออกแนวนิยายผู้หญิงก็เถอะ ถึงฟิคเรื่องนี้จะเป็นแนวมุมมองบุคคลที่ 1 ที่ใช้บรรยายได้ดีแต่มีขอบเขตการบรรยายที่จำกัด แต่ผมขอชื่นชมที่วาว่าคุงแบ่งเนื้อเรื่องออกเป็นสองมุมมอง และบรรยายได้ไม่ผิดเพี้ยน ทำให้บรรยายได้กว้างขึ้น สร้างความแปลกใหม่และความกระจ่างให้กับคนอ่านได้ดีครับ ตรงจุดที่เจ้ามังกรดำกลับไม่ใช่ฝ่ายชั่วนั่นก็หักมุมได้ดีเช่นกัน และการบรรยายโดยรวมก็เยี่ยมมากครับ

แต่สุดท้ายก็ไม่วายไปลงเอยกันที่เรื่องบนเตียงอีกละ - -

ปล.สุดท้ายนี้ ผมอยากจะบอกวาว่าคุงว่า...

ไอ้ลีฟฟ่อนอย่างหล่อ...

ปล2. สุดท้ายตูก็ไม่ได้เห็นลูก้าน่ารักเต็มตัว ฮว้ากกกกกกกกก

ปล3. ขอโทษวาว่าคุงที่ไม่ได้ติดตามฟิคตลอดครับ เพิ่งโดนนินเทศน์มา จะปรับปรุงตัวแล้วคร้าบ T_T

[ChaosPhoenix]

นึกภาพมังกรอายแล้วน่ารักอะ เหอๆๆ