[Fic] Phantasm of Fantasylism [Chapter 2 ออกแล้วนะฮว้าฟ!]

[Next=Question]

Chapter 0 The Beginning of the Conflict

"เฮ้! นายตื่นได้แล้ว ชั้นปลดผนึกให้นายแล้ว" เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งพูดกับคนที่อยู่ในกรงขัง

"หึหึหึ คุกแห่งนี้มีแต่คนที่มีพลังเทียมราชาเท่านั้นที่จะเข้ามาได้ เหตุได้เจ้าถึง.." คนในกรงขังพูดด้วยความสงสัย

"เพราะชั้นคือ ราชา ยังไงหละ!!" ผู้หญิงคนนั้นตอบ

"หึ ช่างแกเถอะ ยังไงตอนนี้โลกก็ใกล้จะถึงจุดจบแล้ว" คนในกรงขังพูดแล้วแตกกระจายออกเป็นก้อนพลังพุ่งไปทั่วทิศ

ณ เกาะเล็กๆที่ลอยฟ้า

"ใครกันที่ปลดปล่อย พลังที่ชั่วร้ายที่สุด ออกมาได้!!" ผู้เฒ่าคนนึงพูดออกมา ขณะที่มองก้อนพลังพุ่งลงใส่เกาะต่างๆ รวมถึงเกาะนี้ด้วย

และแล้ว ก้อนพลังก้อนหนึ่งก็พุ่งเข้าไปในป่าของเกาะนี้

"ถ้าปล่อยให้ก้อนพลังนั่นสร้างรูปร่างได้หละก็ แย่แน่" ผู้เฒ่าคนนั้นพูดพร้อมวิ่งเข้าไปในป่า

แต่เมื่อไปถึงจุดตกของก้อนพลังกลับไม่พบสิ่งผิดปกติแต่กลับเจอ เด็กทารกนอนดิ้นทำท่าเหมือนใกล้จะตาย

"หึ ถึงเจ้าจะเป็นก้อนพลังนั่นจริง แต่ข้าก็ฆ่าคนไม่ลงหวะ" ผู้เฒ่าคนนั้นพูดพร้อมอุ้มทารกขึ้นมา

[Kimur@]

บรรยายใช้ได้นะครับ แต่มันสั้นไปหน่อย คือมันรวบรัดเกินไปน่ะครับ น่าจะยาวกว่านี้นิดนึง 

[Next=Question]

บรรยายใช้ได้นะครับ แต่มันสั้นไปหน่อย คือมันรวบรัดเกินไปน่ะครับ น่าจะยาวกว่านี้นิดนึง 

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับ 

[Guest bulbabenz]

รวบรัดติ้ว ถ้าบรรยายสถานที่สักนี้ดส์จะแหล่มมาก

รอส่องมั่ง...

[Next=Question]

Chapter 1 Copy

"อาจารย์คร้าบ~" เสียงของชายหนุ่มคนนึงพูดขึ้น

"มีอะไรเรอะ?" เสียงของผู้ที่ถูกเรียกว่าเป็นอาจารย์ตอบกลับ

"อาจารย์เคยสัญญากับผมว่า ถ้าเรียนกับอาจารย์ครบหนึ่งปีจะให้ออกไปผจญภัยไงฮะ" เด็กหนุ่มพูดอย่างยิ้มแย้ม

"หึ ครบหนึ่งปีแล้วหรือนี่" อาจารย์พูดพร้อมหวนระลึกถึงหนึ่งปีก่อน แล้วพูดอีกว่า "ถ้าเช่นนั้น หากเจ้าสามารถชนะข้าได้ ข้าก็จะปล่อยให้เจ้าออกไปผจญภัย"

"ถ้างั้นผมจะเริ่มหละนะ!!" เด็กหนุ่มพูดพร้อมทั้งตั้งท่าเตรียมต่อสู้

"โซ่แสงตรวนวิญญาณ Soul Shackle!!" ทันทีที่อาจารย์พูดจบ ก็เกิดโซ่มาพันตามแขนขาของเด็กหนุ่มทันที

"หอกแสงเทพอัสนี Raijin Strike!!" ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะได้ตั้งตัว ก็เกิดพลังรูปหอกพุ่งเข้าใส่แล้ว

เปรี้ยง!! เมื่อหอกพุ่งไปถึงจุดที่เด็กหนุ่มยืนอยู่ก็ฟ้าฝ่าขึ้น

แต่เมื่อฟ้าฝ่าหยุด กลับไม่พบเด็กหนุ่มยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว

"ลอกเลียนแบบ Copy!!" เสียงของเด็กหนุ่มพูดขึ้นหลังจากที่ตัวเองหลบจากหอกได้

"8 Raijin Strike!!" ทันทีที่เด็กหนุ่มพูดจบก็เกิดหอกแบบเดียวกันพุ่งใส่ตัวอาจารย์จำนวนมาก

เปรี้ยง!! เสียงของหอกที่พุ่งใส่ตัวอาจารย์โดยไม่สามารถหลบได้

"หึ ในที่สุดเจ้าก็สามารถชนะข้าได้ แพนด้า" อาจารย์พูดกับเด็กหนุ่ม

"เอ่อ.. อาจารย์ครับ ผมชื่อ แพนโดร่า.." แพนโดร่าบอกอาจารย์

"เอาเถอะ แต่ในเมื่อเจ้าชนะข้า ต่อไปนี้เจ้าจะไปไหนก็เรื่องของเจ้าแล้ว" อาจารย์รีบพูดเรื่องอื่น แก้ความ Fail

"ถ้างั้น ผมไปหละนะอาจารย์" แพนโดร่ากล่าวลา อาจารย์ก่อนที่จะเดินหายไป

"หึ ตลอดเวลาหนึ่งปีที่ข้าสอนเจ้ามา ขอให้เจ้าใช้มันในทางที่ถูกเถอะ" อาจารย์คิด

[ป.โหล่]

มีการบรรยายในสภาพลักษณะที่ดีครับ แต่ว่าขาดการบรรยายเรื่องสถานที่ สถานะรอบข้าง และหน้าตาตัวละคร พอควร ผมเดาไม่ค่อยออกว่ารูปร่างเป็นยังไง และมีความสั้นเกินไปครับ ทั้งตอน และการต่อสู้นะครับ จบเร็วไปนิดครับผม มีเรื่องให้ติแค่นี้ สู้ๆครับ

[โฮมุปอร์]

(ยิ้มก่อน)

อ่านเนื้อเรื่องแล้วโอเคเลยทีเดียว ให้ความรู้สึกการ์ตูนสมัยก่อน

ผู้แต่งยังขาดการบรรยายสภาพ สถานที่อย่างที่มีคนได้เอ่ยไปก่อนหน้านะครับ

ความจริงอาจะเพราะยึดติดกับแพทเทิร์น

"(บทพูด)"(บทบรรยาย)

ทำให้ฟิคดูแลคล้ายกับพล็อตละคร

"อย่าไปสิ"วนิดาเอ่ยอย่างเศร้าสร้อย

"ผมรักคุณไม่ได้นะ วนิดา"ประจักษ์หันกลับมาด้วยสีหน้าจริงจัง

ลองเพิ่มหลายๆอย่างเข้าไปจะทำให้ดูดียิ่งขึ้นนะ

"อย่าไปสิ"วนิดาเอ่ยอย่างเศร้าสร้อย เธอยื่นออกไปดึงชายเสื้อของชายหนุ่ม

น้ำตาใสๆผุดพรายบนใบหน้าสวย

"ผมรักคุณไม่ได้นะ วนิดา"ประจักษ์หันกลับมาด้วยสีหน้าจริงจัง สิ่งที่เขาพูด

ทำให้บรรยากาศของคฤหาสน์เย็นลง ดวงตาสีขุ่นของประจักษ์หลบลงต่ำ

แบบนี้เป็นต้นครับ 

(ปล.กลัวอ่านแล้วไม่เข้าใจจัง)

[Next=Question]

มีการบรรยายในสภาพลักษณะที่ดีครับ แต่ว่าขาดการบรรยายเรื่องสถานที่ สถานะรอบข้าง และหน้าตาตัวละคร พอควร ผมเดาไม่ค่อยออกว่ารูปร่างเป็นยังไง และมีความสั้นเกินไปครับ ทั้งตอน และการต่อสู้นะครับ จบเร็วไปนิดครับผม มีเรื่องให้ติแค่นี้ สู้ๆครับ

ครับ ขอบคุณสำหรับคำติ [/me มีด้วยเรอะ]

(ยิ้มก่อน)

อ่านเนื้อเรื่องแล้วโอเคเลยทีเดียว ให้ความรู้สึกการ์ตูนสมัยก่อน

ผู้แต่งยังขาดการบรรยายสภาพ สถานที่อย่างที่มีคนได้เอ่ยไปก่อนหน้านะครับ

ความจริงอาจะเพราะยึดติดกับแพทเทิร์น

ทำให้ฟิคดูแลคล้ายกับพล็อตละคร

"อย่าไปสิ"วนิดาเอ่ยอย่างเศร้าสร้อย

"ผมรักคุณไม่ได้นะ วนิดา"ประจักษ์หันกลับมาด้วยสีหน้าจริงจัง

ลองเพิ่มหลายๆอย่างเข้าไปจะทำให้ดูดียิ่งขึ้นนะ

"อย่าไปสิ"วนิดาเอ่ยอย่างเศร้าสร้อย เธอยื่นออกไปดึงชายเสื้อของชายหนุ่ม

น้ำตาใสๆผุดพรายบนใบหน้าสวย

"ผมรักคุณไม่ได้นะ วนิดา"ประจักษ์หันกลับมาด้วยสีหน้าจริงจัง สิ่งที่เขาพูด

ทำให้บรรยากาศของคฤหาสน์เย็นลง ดวงตาสีขุ่นของประจักษ์หลบลงต่ำ

แบบนี้เป็นต้นครับ 

(ปล.กลัวอ่านแล้วไม่เข้าใจจัง)

ครับ เดี๋ยวต่อไปจะบรรยายให้มากขึ้น

ปล.ที่ว่าอ่านไม่เข้าใจนี่ยังไงครับ  - -*

[bluewind]

ครับ มาอ่านแล้วครับ นี่เป็นฟิคออริสินะ

ที่จำเป็นต้องมีในฟิคนี้เลยก็คือการบรรยายลักษณะตัวละคร ลักษณะสถานที่ครับ เพราะคนอ่านเขาไม่รู้หรอกว่าสิ่งนั้นๆมันหน้าตายังไง และเขาก็ไม่ได้นึกภาพเหมือนคนแต่งเองด้วยครับ ลองปรับปรุงให้เป็นแนวๆนี้ละกัน(ทุกอย่างที่ผมบรรยายเพิ่มนี่สมมุตินะ = =)

ณ กระท่อมกลางป่าหลังหนึ่ง ที่นั่นมีคนอาศัยอยู่สองคน...

"อาจารย์คร้าบ~" เสียงของเด็กหนุ่ม*คนนึงพูดขึ้น เด็กหนุ่มคนนั้นมีผมดำ สวมเสื้อแขนสั้นสีน้ำเงิน และกางเกงขายาวสีน้ำตาลพร้อมรองเท้าหนัง

ขอแทรกนิดนึง อย่าบรรยายปนกันระหว่างเด็กหนุ่มกับชายหนุ่ม เพราะมันไม่เหมือนกันนะ

"มีอะไรเรอะ?" เสียงของผู้ที่ถูกเรียกว่าเป็นอาจารย์ตอบกลับ เขาเป็นชายแก่ผมหงอก มีหนวดเครายาวสีขาวโพลน และมีไม้เท้าอยู่ในมือ ชุดคลุมสีขาวเทาของเขามองดูแล้วชวนน่านับถือ

"อาจารย์เคยสัญญากับผมว่า ถ้าเรียนกับอาจารย์ครบหนึ่งปีจะให้ออกไปผจญภัยไงฮะ" เด็กหนุ่มพูดอย่างยิ้มแย้ม

ประมาณนี้ครับ

อ่านแล้วรู้สึกเหมือนแฟนตาซีฝรั่งผสมจอมยุทธ =_=

[Risu]

เนื้อเรื่องน่าสนใจดี

แต่ตามที่คอมเม้นต์ก่อนๆบอก

มันยังขาดการบรรยายอยู่นะ

[Next=Question]

Chapter 2 Blackbird

"ในที่สุดก็จะได้ไปผจญภัยซะที" แพนโดร่าพูดขณะที่กำลังเลือกชุดสำหรับออกเดินทางอยู่

"เอาเสื้อนี่ละกัน กางเกงนี่ด้วย" แพนโดร่าพูดแล้วหยิบเสื้อเชิร์ทสีขาว มีรูปเป็ดเหงื่อไหลสีดำติดตรงกระเป๋าเสื้อ และ กางเกงขายาวสีดำมีโซ่สีทองห้อย มาใส่

"เอ้อ แล้วก็สร้อยประหลาดนี่ด้วย" แพนโดร่าหมายถึงสร้อยรูปจันทร์ครึ่งเสี้ยวที่ได้มาตั้งแต่เกิด แต่เขาก็ไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร

"เอาหละ ได้เวลาไปจากทีนี่แล้ว!!" แพนโดร่าพูดพร้อมเดินไปใส่รองเท้าสลิปเปอร์ลายหมีแพนด้า

ณ สถานี รถไฟลอยฟ้า เวลา 8 โมงเช้า

"ถึงสถานีรถไฟลอยฟ้า แอร์เกียร์ ซะที" แพนโดร่าพูดกับตัวเอง

"รถไฟลอยฟ้า BB120 จะออกจากสถานี แอร์เกียร์ ไป เกาะโซวาเรีย เวลา 8 โมง 15 นาที ผู้โดยสารทุกท่านโปรดขึ้นรถไฟด้วยค่ะ" เสียงจากลำโพงที่ติดอยู่ตามเสาในสถานีดังขึ้น

"รถไฟขบวนนี้ให้ชั้นเจิมเอง!!" แพนโดร่าพูดก่อนที่จะรีบวิ่งไปขึ้นรถไฟ

แต่แล้วมีมือมาดึงแพนโดร่าจนล้มลง

"กร่อบ แกร่บ กร่อบ แกร่บ กร่อบ แกร่บ" เสียงคนเดินขึ้นรถไฟโดยไม่สนใจว่ากำลังเหยียบใครอยู่

"อะ..ไอ้บ้าที่ไหนมันดึงชั้นฟระ" แพนโดร่ากำหมัดตะโกนก้องทั่วสถานี ได้ยินไป 3 บ้าน 8 บ้าน

"มันต้องเข้าไปในรถไฟแล้วแน่ๆ" แพนโดร่าพูดแล้วขึ้นรถไฟไปหาตัวการ

ขณะที่ แพนโดร่า กำลังหาตัวการอยู่ ก็มีเสียงคุยกันจากที่นั่ง VIP ดังขึ้นว่า

"เฮ้ย ตอนข้ากำลังจะเดินขึ้นรถไฟนะ มีไอ้บ้าตัวนึงมันจะขึ้นตัดหน้าข้าหละ แต่ข้าจับมันได้ก่อน" คนผมสีดำมัดหางม้าพูดกับเบ๊ตัวเอง

"เหอๆๆ มีใครกล้าตัดหน้าท่านด้วยเหรอ สงสัยมันอยากตาย" เบ๊พูดคอยเอาใจเจ้านาย

"ฮ่าๆ คงจะเป็นอย่างนั้นแหละ" คนผมสีดำมัดหางม้าหัวเราะ

แพนโดร่าได้ยินถึงกับหันควับไปทางต้นเสียง

"แกสินะ ที่ดึงชั้นหนะ!!" แพนโดร่าพูดพร้อมทั้งถลึงตาใส่

"ถ้าใช่แล้วจะมีปัญหาเรอะ?" คนที่ดึงแพนโดร่าตอบกลับด้วยน้ำเสียงกวนบาทา

"ปัญหาหนะมีแน่!!" แพนโดร่าพูดพร้อมชูนิ้วกลางใส่

"เฮ้ย แกหนะกล้าทำแบบนี้กับท่าน กีโย่ เรอะ" คนที่เป็นเบ๊เลียแข๊งของ กีโย่ พูด

"แกหลบไป เดี๋ยวข้าจัดการเอง" กีโย่สั่ง เบ๊ ของตัวเอง

"เอาหละ ได้เวลาตายของแกแล้ว" กีโย่ลุกขึ้นมาจากที่นั่ง VIP แล้วใส่ชุดเกราะซามูไรมีดาบคาตานะสะพายหลัง

"เพื่อไม่เป็นการรบกวรผู้โดยสาร แกกับข้า จะต้องไปสู้กันบนหลังคารถไฟ!!" กีโย่ประกาศต่อหน้าผู้โดยสาร เพื่อเอาเสียงชื่นชม

"หึ เดี๋ยวแกได้ตกรถไฟแน่" แพนโดร่าพูดขู่ไว้ก่อน

"ฮ่าๆ แกก็ได้แค่เห่าตอนนี้เท่านั้นแหละ" กีโย่พูดกวนบาทากลับ

"รีบๆมาตัดสินกันเถอะหน่า" แพนโดร่าข่มอารมณ์ไว้ แล้วขึ้นไปบนหลังคา

หลังจากที่ กีโย่ ขึ้นมาบนหลังคา รถไฟก็เริ่มออกจากสถานี

"ในนามของข้า กีโย่ เดอร์ แบล็คเบิร์ด จะกำจัดแกเอง!" กีโย่พูดแล้วหยิบดาบคาตานะยาว 3 ฟุตออกมา

"ดาบพยัคฆ์เมฆา Leon Rapier!!" หลังจากที่ กีโย่ พูดจบ ดาบคาตานะก็เปลี่ยนสีเป็นสีขาวเหมือนเมฆ และทำให้เกิดเมฆรอบๆตัว กีโย่

"วิชาดาบ : กงเล็บเมฆา!!" กีโย่พูดขณะที่ฟันดาบใส่ตัว แพนโดร่า โดยที่เมฆรอบๆตัวก็กลายสภาพเป็นเหมือนกงเล็บ พุ่งตามทิศทางที่ดาบฟัน

"ฉัวะ!! ฉัวะ!!" เสียงดาบฟันลงบนไหล่ซ้ายของ แพนโดร่า ตามด้วยกงเล็บที่ข่วนแขนจนเลือดไหล

"หึ ไม่เห็นจะเก่งอย่างดีปากว่าเลยนี่หว่า" กีโย่พูดเยาะเย้ย

"Vine Trap!!" สิ้นเสียง แพนโดร่า ก็เกิดเถาวัลย์มารัดขาทั้งสองข้างของ กีโย่

"เอาแต่หลงตัวเอง ก็ต้องเจอแบบนี้แหละ" แพนโดร่าเย้ยกลับ

"ฮ่าๆๆ คิดว่าแค่นี้จะจับข้าได้งั้นเรอะ" กีโย่หัวเราะ

"วิชาดาบ : รัศมีคมเมฆา!!" กีโย่ฟันดาบใส่ทิศทางที่ แพนโดร่า ยืนอยู่ แล้วเมฆรอบๆตัวก็พุ่งเป็น คมดาบ ใส่ แพนโดร่า

"Millennium Barrier!!" แพนโดร่าสร้างกำแพงบาเรียร์ล้อมรอบตัวเอง

"เคร้ง!" เสียงของเมฆปะทะกับกำแพงบาเรียร์

"หึ อย่างแกรู้จักป้องกันด้วยรึ งั้นต้องเจออย่างนี้!" กีโย่พูดแล้วใช้สองจับดาบแน่น

"วิชาดาบ : เมฆาทะลวงวิญญาณ!!" กีโย่สบัดขาให้เถาวัยล์ขาด แล้วพุ่งเข้าไปแทง แพนโดร่า

"เฮ้ย!" "ฉึก!" ยังไม่ทัน แพนโดร่าได้ตั้งตัว ดาบก็แทงท้องทะลุไปถึงหลังแล้ว

"อัก" เลือดสีแดงสด พุ่งออกจากปาก แพนโดร่า ไม่ขาดสาย

"หึ แกก็มาได้แค่นี้แหละ" กีโย่พูดแล้วดึงดาบออกจาก แพนโดร่า

แต่ แพนโดร่า จับดาบไว้แล้วถีบ กีโย่ กระเด็น

"หึ ถึงแกจะมีดาบ แต่แกก็ใช้มันไม่เป็นหรอก!!" หลังจากที่ถูกถีบ กีโย่ ก็ลุกขึ้นมาพูดถากถางอีกรอบ

"มันก็ไม่แน่เสมอไป!!" แพนโดร่า พูดอย่างมีชัย ขณะที่กำลังดึงดาบออกจากท้อง

"ลอกเลียนแบบ Copy!!" แพนโดร่า ใช้สองมือจับดาบแน่น พร้อมที่จะแทง กีโย่ คืน

"เมฆาทะลวงวิญญาณ!!" แพนโดร่า พุ่งเข้าไปแทง กีโย่ ซึ่งไม่มีอะไรป้องกัน

"ไม่จริง! ทำไมแกถึงใช้วิชานั้นได้!" กีโย่ พูดในขณะที่ตะลึงกับวิชาที่มีแต่ตนเองใช้ได้

"ฉึก!" เสียงดาบแทงทะลุไปถึงด้านหลัง

"เพราะประมาท แกเลยแพ้ยังไงหละ" แพนโดร่า พูดพร้อมปล่อยดาบให้ปักคาตัว กีโย่ ไว้อย่างนั้น

[bluewind]

อื้ม คราวนี้เริ่มมีบทบรรยายมากขึ้นกว่าเดิมละ ฉากต่อสู้สนุกใช้ได้

แต่ผมอยากจะแนะนำว่า เสียงเอฟเฟคที่ไม่ใช่เสียงตัวละคร ไม่ต้องใส่เครื่องหมายคำพูดจะดีกว่าครับ ให้ทำตัวหนาหรือไม่ก็ตัวเอียงแทนดีกว่าครับ

[Risu]

บรรยายเริ่มดีขึ้นแล้ว

แต่ตอนที่ตะโกนชื่อท่าออกมา อยากให้ทำตัวหนา มันจะอ่านได้อารมณ์ขึ้นน่ะ

ส่วนเสียงเอฟเฟคบลูวินก็แนะนำไปแล้วนะ

[โฮมุปอร์]

อื้ม คราวนี้เริ่มมีบทบรรยายมากขึ้นกว่าเดิมละ ฉากต่อสู้สนุกใช้ได้

แต่ผมอยากจะแนะนำว่า เสียงเอฟเฟคที่ไม่ใช่เสียงตัวละคร ไม่ต้องใส่เครื่องหมายคำพูดจะดีกว่าครับ ให้ทำตัวหนาหรือไม่ก็ตัวเอียงแทนดีกว่าครับ

กดไลท์ ข้อความนี้ครับ เห็นด้วย 

แนะนำให้ลองอ่านนิยายเพิ่มดูสักเรื่องสองเรื่อง จะช่วยได้เยอะ