Pokemon Topaz and Opal : Montra region [Fiction]

[KHiz]

ฟิคโปเกม่อนเรื่องแรกนะครับ ก็เป็นเรื่องราวของโทแปซและโอปอล์ เรื่องราวจะเป็นยังไงเอาไว้ไปติดตามกันเองเลยดีกว่าครับ

บทนำ

ตอนนี้เปิดรับสมัครตัวละครอยู่นะครับตามหน้าเว็บนี้เลย

>> รับสมัครตัวละคร <<

     

แผนที่คร่าวๆ

________________________________________________________________________

[bluewind]

โอ้ว เปิดเรื่องได้น่าสนใจดีแฮะ จะรอตอนที่ 1 ครับผม

เด็กสาวที่ว่า ท่าทางจะโมเอ้ะน่าดู

[Porygon-Ω]

^

ข้างบนเตรียมกิน OC เลยสินะ...?!

[KHiz]

   บทนำ

   

“ บอกลาเพื่อนๆก่อนนะคะ ” หญิงผมสั้นตรงกลางรวบตึงสีดำมีแซมสีแดงตรงปอยผม กล่าวยิ้มๆแก่เด็กชายตัวจ้อย

เขาเบ้ปากแล้วสะบัดหน้าหนี

“ ไม่เอาน่าโทแปซ ลูกก็รู้ว่าแม่ต้องทำงาน ” หญิงคนเดิมกล่าวย้ำ

“ ลาออกจากงานไม่ได้หรอฮะ หรือไม่ก็ย้ายมาประจำที่นี่ ” เด็กชายผมสีเหลืองทองอ้อนขอ ทรงผมด้านหน้าที่เชิดขึ้น

ของเขาถูกกดลงด้วยมือของแม่ตน ดวงตาสีดำหลุบลงอย่างกังวล

“ เดี๋ยวแม่จะให้พ่อพามาที่โจโตบ่อยๆ จะได้มาเจอกับเพื่อนๆไงคะ ดีไหม ”

“ ไม่เอา ผมจะอยู่ที่นี่ อยากเล่นกับเพื่อนๆ ” เด็กชายอ้อนอีก

“ พอได้แล้วโทแปซ หลานเองก็ต้องเข้าใจแม่เขาบ้าง ” ทว่าคนปรามกลับเป็นคุณลุงสวมแว่นหัวล้านในชุดสีขาวแทน

ในฐานะที่เป็นผู้นำโรงยิมและนักวิทยาศาสตร์คนสำคัญของคันโต คุณลุงของเด็กชายคนนี้ย่อมไม่มีเวลาว่างมากพอที่จะไปเตร็ดเตร่

นอกเขตมากมายนัก

แต่งานนี้สำคัญเพราะหลังจากที่น้องสาวต่างมารดาคนเดียวของเขาตัดสินใจเข้ารับการทดสอบผู้นำโรงยิมที่จัดขึ้นประจำ

ในรอบหลายปีเนื่องจากที่เขตอื่นนอกจากคันโตและโจโตยังขาดบุคลากร เธอได้ผ่านการทดสอบ มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ได้รับ

การคัดเลือกและหนึ่งในนั้นก็คือเธอ

เขาเลยต้องมาถึงโจโตเพื่อเตรียมร่ำลาน้องสาวคนเดียวที่กำลังจะย้ายไปอยู่แดนไกล แม้ว่าตอนเด็กพวกเขาจะไม่ค่อยได้

เจอแต่ในความเป็นสายเลือดนั้นยังแน่นแฟ้น โยริย้ายมาโจโตตั้งแต่สิบกว่าขวบเพราะพ่อแม่ของเธอมาตั้งหลักแหล่งใหม่ที่นี่

ส่วนลุงของโทแปซนั้นต้องเติบโตในเขตคันโตซึ่งเป็นที่อยู่เดิม

“ คุณลุงคาสึระฮะ ผมอยากอยู่ที่นี่ อยากเล่นกับเพื่อนๆต่อฮะ ” โทแปซหันไปอ้อนคุณลุงแทน แต่นั่นกลับไร้ประโยชน์เมื่อ

คาสึระจับมือเด็กหนุ่มให้ไปหาแม่ของเขา โยริหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนจะบอกให้ลูกชายไปลาเพื่อนๆสองคนที่ยืนคอยอยู่

สองเด็กชายกับหญิงยืนมองตาแป๋ว พ่อของเด็กชายกำลังเข้ารับการทดสอบต่อจากโยริ โดยมีเพื่อนสนิทหรือก็คือพ่อของ

เด็กหญิงคนนั้นมาให้กำลังใจอีกแรง เด็กชายวิ่งไปบอกลาทั้งๆที่เพิ่งจะได้เจอกันครั้งแรกแต่เขาก็ยังอยากเล่น อยากพูดคุยกับ

เพื่อนใหม่ทั้งสองคน เมื่อวิ่งกลับมาก็จับมือแม่ของเขาแน่น

“ หวังว่าจะได้เจอกันนะทามาชิ ” โยริกล่าว ชายหนุ่มผมฟู ร่างสูง บึกบึน หน้าตาท่าทีดูขี้เล่นยิ้มกว้างให้ก่อนตอบรับ

“ ถ้าทดสอบผ่านละนะ ”

ชายที่ชื่อทามาชิเดินผ่านหน้าโทแปซไป เด็กชายมองตาม ที่ขาเขามีเด็กหญิงคนหนึ่ง ดวงตาสีเงินดุดันเหมือนจะขู่ให้กลัว

ขนตางอนพลิ้ว ผมยาวสลวยสีดำสนิทถูกทำให้เป็นเกลียว ใบหน้างาม ขาวผ่องราวกับเทพธิดาตัวน้อยกำลังกอดขาเขาอยู่

เธอหันมาแยกเขี้ยวใส่โทแปซหนึ่งทีอย่างไม่ชอบใจที่เด็กชายผมเหลืองทองคนนี้มองเธอ อย่างไรก็ตามสายตาของโทแปซ

ก็มองตามเธอจนทั้งพ่อ ลูกและหญิงผมยาวผิวขาวคนสวยที่คาดว่าเป็นแม่หายเข้าไปในโดมทั้งครอบครัวเพื่อรับการทดสอบ

“ ไปนะคะพี่คาสึระ ไปกันเถอะค่ะคุณ ” โยริลา คุณลุงแว่นดำก็คว้าโปเกบอลออกมา ปรากฏร่างโปเกม่อนม้ายูนิคอร์นขนเพลิง

นามแกลลอปขึ้น เขาขึ้นขี่แล้วควบทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว พอๆกับที่โยริและครอบครัวกำลังออกเดินทางสู่สถานที่ใหม่ทันทีที่ขนย้ายของในบ้านเสร็จ

11 ปีต่อมา

เครื่องบินลำใหญ่ทะยานร่อนบนท้องนภายามค่ำคืน ข้ามผืนสมุทรกว้างจากเขตโจโตเพื่อมุ่งหน้าสู่เขตทางฝั่งตะวันตก

เขตที่เป็นเสมือนดั่งม่านหมอกมนตราแห่งฝากตะวันตก มีแมกไม้ป่าเขาขึ้นเกือบทั่วทั้งภูมิภาค มีหุบเขาอยู่ทางตอนเหนือและ

ภูเขาสูงหลายลูกทางตอนใต้ของทวีป อาณาเขตด้านขวาติดกับมหาสมุทร ส่วนทางซ้ายเยื้องไปทางใต้เชื่อมต่อกับเขตอิชชู

ตรงกลางของภูมิภาคมีแนวเขาอยู่ถึงสามแนวเรียงตัวเป็นรูปสามเหลี่ยม น่าแปลกที่ตรงกลางเป็นทะเลสาบขนาดใหญ่ทั้งที่เป็น

เขตเงาฝน ทางเชื่อมระหว่างเขามีแม่น้ำหลายสายไหลผ่าน ภูมิอากาศค่อนข้างอบอุ่น บางเวลาหนาวถึงหนาวจัด มีความชื้นตลอดปี

มีพืชพันธุ์อันอุดมและมีความหลากหลายทางชีวภาพด้านโปเกม่อนมากที่สุด ในเขตนี้ที่ถูกขนานนามว่า เขตมอนทรา...

“ นอนพักได้แล้ว ทั้งคืนยังไม่ได้นอนเลยนะ ” หญิงคนหนึ่งเอ่ยในความมืด ขณะนั่งอยู่บนเคริ่องบินที่กำลังเดินทางสู่

เขตมอนทรา เธอเอื้อมเอาผ้าห่มจะคลุมร่างเด็กสาวหน้าตาสะสวยดั่งเทพธิดาคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ

“ เมื่อไรจะได้เจอพ่อละคะ ” เด็กสาวถาม มือบางปัดผ้าห่มที่คุณแม่จะห่มให้เป็นนัยว่าไม่ต้องการ ก่อนเปิดดูรูปในกล้อง

ของเธอที่มักจะพกติดตัวอยู่เสมอๆ ภาพที่ถ่ายคู่กับโปเกม่อนสามสี่ตัวและคุณอาคุณป้าที่โจโตมันช่างดูอบอุ่นเสียจริง

คิดแล้วก็ไม่อยากจากมาเลย

“ เดี๋ยวถึงสนามบินเมื่อไร คุณพ่อคงรอรับพวกเราอยู่แน่ๆ ” เด็กสาวตัดสินใจปิดกล้องถ่ายรูปสีเทา-ชมพูลงแล้วเข้านอน

จนเมื่อฟ้าเริ่มสางแม่ของเธอก็ปลุก

“ ตื่นได้แล้วๆ ” เด็กสาวตื่นตามเสียงเรียก ไม่นานทั้งคู่ก็ออกจากสนามบิน

ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งในชุดสูทเรียบสีดำประหนึ่งนักธุรกิจมีฐานะ ใบหน้าหล่อเหลา ผมเผ้ากระเซิงแต่เป็นทรง

ดวงตาสีเงินยวงเฉกเช่นลูกสาวกระพริบวาวขึ้น เขายืนรอรับอยู่ตรงทางด้านหน้า

เมื่อเห็นเด็กสาววิ่งหน้าตั้งร้องเรียกพ่อๆมาแต่ไกล เขาก็อ้าแขนรับ กอดเธอแนบแน่นให้หายคิดถึง แม้ว่าลูกของเขาจะโต

เป็นสาวแล้วแต่นิสัยก็ยังไม่ต่างจากเด็กหญิงวัยสิบขวบเท่าไรเมื่ออยู่ต่อหน้าคุณพ่อยังหนุ่ม นั่นเพราะพวกเขาไม่ได้เจอกัน

บ่อยๆเพราะชายหนุ่มต้องมารับงานที่เขตมอนทราแห่งนี้ ทั้งเธอและคุณแม่ไม่ได้ย้ายตามมาด้วย พ่อเธอเลยต้องเทียวไปเทียวมา

“ ของขวัญละคะคุณพ่อ... ” เด็กสาวแบมือขอด้วยใบหน้าระบายยิ้มเป็นธรรมเนียมปฏิบัติที่ทุกครั้งที่เจอหน้ากัน

พ่อของเธอมักมีของขวัญเล็กน้อยๆให้กับเธอเสมอๆ

ชายหนุ่มจิ้มหน้าผากลูกตนเบาๆก่อนล้วงอะไรบางอย่างในกระเป๋า เขายื่นวางบนมือลูกสาวของตน มันคือโปเกบอลลูกเล็กๆ

ลูกหนึ่งที่ดูไม่น่าพิเศษอะไร

“ ถึงเวลาแล้วลูกสาวของพ่อ ”

ดวงตาเงินยวงของเด็กหญิงเบิกกว้าง ความปลื้มปิติเก็บไม่มิด เธอตะโกนดีใจจนคุณแม่ที่เดินตามมาอดอมยิ้มเสียไม่ได้

การได้พบคุณพ่อที่จากกันถึงสามปีกว่าก็นับว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดีมากที่สุดเรื่องหนึ่งแล้ว แต่นี่เป็นอะไรที่มากไม่แพ้กัน

ตั้งแต่เด็กเธอเฝ้าขอคุณพ่อและคุณแม่ว่าอยากมีโปเกม่อนเป็นของตัวเอง แต่พวกท่านกลับอ้างถึงความไม่เหมาะสมและ

ยังไม่ถึงเวลา แต่วันนี้ วันนี้ที่เธอได้รับมัน วันที่เธอเฝ้าคอยมานาน มันเป็นจริงแล้ว !

“ กลับบ้านกันเถอะจ้ะ โอปอล์ ไปเถอะค่ะคุณ ” ทั้งสามเดินไปที่รถ เพียงไม่นานรถยนต์สีดำก็แล่นออกจากสนามบินโดย

เบาะหลังนั้นมีเด็กสาวนั่งมองลูกกลมๆสีแดงขาวในมืออย่างตื่นเต้น เธอรอถึงบ้านใหม่และเปิดโปเกบอลลูกนี้ออกมาพร้อมๆกัน

รถสีดำขับผ่านสะพานใหญ่ ที่ปลายขอบฟ้ามีแสงสีม่วงอ่อนพุ่งผ่านมามันค่อยๆเคลื่อนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และเรื่อยๆจน

เพียงไม่กี่อึดใจ ชายหนุ่มคนขับรีบหักพวงมาลัยเบี่ยงหลบแสงที่พุ่งมานั่นแต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นนอกจากความว่างเปล่า

เขาหันไปมองด้านหลังที่ผ่านมา หากทว่าทุกอย่างเป็นปกติ

“ คุณเห็นไหม ”

“ ค่ะ ” ภรรยาเขาตอบ “ นั่นมัน ‘มิว’ ไม่ผิดแน่แต่นี่มันเขตมอนทรา ทำไม... ”

ไม่ทันสิ้นเสียง ลมเหนือก็พัดกระพือหมอกหนาจัดบดบังแสงอรุณ เงาทะมึนสีดำใหญ่ยักษ์ก็พุ่งผ่านไป แหวกม่านหมอกให้คลุ้งไปทั่ว ตามมาด้วยเงาที่เล็กกว่าอีกนับสิบตัวเห็นจะได้ ชายหนุ่มเหลียวหลังมองตามอย่างฉงน...

นี่มันอะไรกัน !

[BLYTHE]

มาเจิมทั้งสอนตอน

ขอติเรื่องเว้นบรรทัดสักนิดนะคะ ' '~

ชายที่ชื่อทามาชิเดินผ่านหน้าโทแปซไป เด็กชายมองตาม ที่ขาเขามีเด็กหญิงคนหนึ่ง ดวงตาสีเงินดุดันเหมือนจะขู่ให้กลัว

ขนตางอนพลิ้ว ผมยาวสลวยสีดำสนิทถูกทำให้เป็นเกลียว ใบหน้างาม ขาวผ่องราวกับเทพธิดาตัวน้อยกำลังกอดขาเขาอยู่

เธอหันมาแยกเขี้ยวใส่โทแปซหนึ่งทีอย่างไม่ชอบใจที่เด็กชายผมเหลืองทองคนนี้มองเธอ อย่างไรก็ตามสายตาของโทแปซ

ก็มองตามเธอจนทั้งพ่อ ลูกและหญิงผมยาวผิวขาวคนสวยที่คาดว่าเป็นแม่หายเข้าไปในโดมทั้งครอบครัวเพื่อรับการทดสอบ

การพิมพ์ติดๆกันส่งผลให้อ่านยากขึ้น ลองเปลี่ยนเป็น...

ชายที่ชื่อทามาชิเดินผ่านหน้าโทแปซไป เด็กชายมองตาม ที่ขาเขามีเด็กหญิงคนหนึ่ง ดวงตาสีเงินดุดันเหมือนจะขู่ให้กลัว

ขนตางอนพลิ้ว ผมยาวสลวยสีดำสนิทถูกทำให้เป็นเกลียว ใบหน้างาม ขาวผ่องราวกับเทพธิดาตัวน้อยกำลังกอดขาเขาอยู่

เธอหันมาแยกเขี้ยวใส่โทแปซหนึ่งทีอย่างไม่ชอบใจที่เด็กชายผมเหลืองทองคนนี้มองเธอ อย่างไรก็ตามสายตาของโทแปซ

ก็มองตามเธอจนทั้งพ่อ ลูกและหญิงผมยาวผิวขาวคนสวยที่คาดว่าเป็นแม่หายเข้าไปในโดมทั้งครอบครัวเพื่อรับการทดสอบ

เรื่องการบรรยายบางส่วนยังไม่ละเอียดพอค่ะ นึกภาพโทแปซไม่ค่อยจะออกเลยอ่ะค่ะ 'w'~!

เนื้อเรื่องน่าติดตามมากๆเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้ต่อไป~

[varinne]

ชายหนุ่มเหลียวหลังมองตามอย่างฉงน...

----------

ฉงน ฟังดูเบาไป ใช้คำว่า ตกใจ น่าจะดีกว่า 

[Porygon-Ω]

ในเขตนี้ที่เราเรียกกันว่า เขตมอนทรา...

คิดว่าน่าจะใช้คำว่า "ที่มีการเรียกกันว่า เขต..." มากกว่าจะเป็นเรานา?

เพราะว่าเป็นผู้บรรยายพูด ทำให้ความสมจริงในการเดินเรื่องหายไปนิดนึง

ที่เหลือก็มีคนติไปแล้ว...

และก็ ฟอนต์เล็กไปนิดหน่อย โอมว่าถ้าคลุม font size สัก 10 น่าจะโอเคนา?

[KHiz]

ขอบคุณสำหรับคำติชมครับ

เรื่องการพิมติดเพราะมันต่อกันครับ ยังไงจะแก้ไขเว้นเพิ่มให้มากขึ้น

การบรรยายรายละเอียดนั้นยังไม่ได้ลงลึกมากมายเพราะเป็นเพียงบทนำครับ ถ้าใส่บทบรรยายมากจนเกินควรมันจะเฝือครับ

ฟ้อนต์ 10 ปกติแล้วนะครับ

ส่วน ฉงน นี้รวมไปถึงอาการสงสัยปนประหลาดใจด้วยครับ

[Risu]

มาอ่านแล้วจ้า

ส่วนใหญ่ก็ติชมกันไปหมดแล้ว

เนื้อเรื่องดูน่าสนใจดี

จะติดตามต่อไปนะ

ปล.แว่บไปสมัครตัวละคร