มาบอกเล่าความรู้สึกที่มีต่อโปเกมอนตัวเองกันเถอะ

[Risu]

พอดีว่าเข้าไปอ่านในกระทู้ Pokedex

แล้วมันมีการเล่าความรู้สึกที่มีต่อโปเกมอนของแต่ละคน

อ่านไปแล้วซึ้งดีงับ ทุกคนต่างรักโปเกมอนกันอย่างมากมาย

ก็เลยตั้งกระทู้นี้ขึ้นมางับ

เอ้า เหล่าเทรนเนอร์ทั้งหลายจงมาเล่าความรู้สึกที่มีต่อโปเกมอนตัวเองซะ

ทางนี้มีโปเกมอนที่อยู่ในทีมประมาณ 20 กว่าตัวเห็นจะได้

เพราะงั้นจะเล่าถึง 6 ตัวหลักตาม TC ใบนี้ก่อนนะงับ

ซึ่งเรีื่องราวของเหล่าโปเกมอนของเรานี้

เป็นจินตนาการที่เกิดขึ้นตอนที่แต่งฟิคโปเกมอน

และมันยังคงเป็นจินตนาการที่อยู่ในใจเรามาจนถึงทุกวันนี้

คู่หูหมายเลข 1 ที่แสนขี้อายและขี้ตกใจ แต่ตอนละเมอน่ากลัวชะมัด

ชื่อเล่น : จิจัง

ที่มาของการชอบและคลั่งไคล้กระรอกน้อยไฟฟ้าตัวนี้

ครั้งแรกที่เห็นเจ้ากระรอกไฟฟ้าตัวนี้ ตอนนั้นยังไม่ได้นึกชอบหรือคลั่งอะไรนะหรอก

เห็นเป็นแค่กระรอกที่น่ารักธรรมดาๆเท่านั้น

แต่ความคิดนั้นก็ได้เปลี่ยนไป เมื่อได้มาดูอนิเม DP ตอนที่ 19

ท่าทางอันแสนน่ารัก น้ำเสียงที่ฟังแล้วดูน่ารัก

มันทำให้เราเกิดอาการหลงใหลมันขึ้นมาทันใด

(ไม่รู้ว่าเจ้าปาจิริสเล่นปล่อยเมโลเมโลใส่เรารึเปล่าน้า เราถึงได้หลงใหลขนาดนี้ 55+)

และตัดสินใจว่าจะเอาปาจิริสเข้ามาอยู่ในทีมของตัวเอง

เรื่องราวเล็กๆน้อยๆระหว่างเรากับจิจัง

เจอกับปาจิริสครั้งแรกในป่า

ตอนนั้นพอเราเจอก็เกิดอาการหลงใหลในความน่ารักทันที

เอาหน้าตัวเองยื่นไปใกล้หน้าของปาจิริสตัวนั้น

ผลเป็นไงรึ เจ้าปาจิริสตกใจเล่นปล่อยไฟฟ้าใส่เราทันที

มันช่างเป็นพลังไฟฟ้าที่แสนรุนแรงเหลือหลายจริงๆ

จิจัง : ก็...ตอนนั้น...หนูตกใจนี่คะ...ก็พี่ก้อยเล่นเอาหน้ามาอยู่ใกล้ขนาดนั้น

และเพราะด้วยสาเหตุอะไรไม่ทราบ

เมื่อปาจิริสตัวนั้นช็อตไฟฟ้าใส่เราเสร็จ

ก็มาขอเข้ามาอยู่ในทีมเราเฉยเลย (ผิดคาดมาก)

จิจัง : ก็...หนูรู้สึก...ถูกชะตากับพี่ก้อยนี่ค่ะ

แน่นอนว่าเราสุดแสนจะดีใจเลยอุ้มขึ้นมากอดแน่นๆ

แล้วก็เหมือนเดิม ถูกช็อตอย่างแรงอีกรอบ

จิจัง : ก็...พี่ก้อยเล่นกอดหนูแรงขนาดนั้น...หนูก็ต้องตกใจเป็นธรรมดาสิคะ

และตั้งชื่อเล่นให้ว่า "จิจัง"

พอพาเข้ามาอยู่ในบ้าน แนะนำให้รู้จักกับโปเกมอนที่มีอยู่แล้ว

จิจังมักจะหลบหลังตู้อยู่เสมอ (จนป่านนี้ก็ยังเป็นแบบนี้อยู่)

ตอนนอนได้พาจิจังมานอนอยู่ข้างๆด้วย

แต่ไม่เคยนอนหลับได้เต็มอิ่มเเลย สาเหตุก็เพราะจิจังนั่นแหละ

จิจัง : อะ...เอ๊ะ...เพราะหนูหรือคะ

เรา : ก็ใช่น่ะสิ นี่เธอจำไม่ได้เลยเหรอ ว่าตอนนอนแผลงฤทธิ์อะไรออกมาบ้าง

จิจัง : จะ...จำไม่ได้เลยคะ

เรา : ก็เธอเล่นกลิ้งไปรอบห้องด้วยความเร็วสูง แถมยังปล่อยไฟฟ้าออกมาอีก ฉันโดนช็อตตลอดจนนอนไม่ได้เลย

จิจัง : นะ...หนูไม่เห็นจะจำได้เลยค่ะ

ตอนแรกก็ทนๆนอนไป

แต่เล่นโดนช็อตตลอดทั้งคืนไม่ได้หลับไม่ได้นอน

คืนที่ 5 เลยปล่อยให้จิจังนอนอีกห้องอยู่ตัวเดียว

จิจัง : พี่ก้อย...ใจร้าย...ทำไมถึงทำกับจิจังแบบนี้...จิปา~

เรา : เข้าใจหน่อยสิจิจัง ขนาดฉันสวมชุดป้องกันไฟฟ้านอนแล้ว ยังโดนช็อตเลยคิดดู เพราะงั้นฉันถึงต้องทำแบบนี้ไง

และนี่ความน่ากลัวของการนอนละเมอของจิจัง

อีกอย่างถ้าเกิดจิจังละเมอกลิ้งออกจากบ้านเมื่อไหร่

จะตามไม่ทันเลยล่ะ เพราะกลิ้งเร็วมากกกกกก

เมื่อเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นมา เราก็จะใช้โปเกมอนอีกตัวช่วยจับ

นั่นคือ "คิรูรู" (จะแนะนำในคราวต่อไป)

เรื่องต่อมาคือสเปกของจิจัง

จิจัง : พะ...พี่ก้อย...ยะ...อย่าพูดนะคะ...หนู...อะ...อาย

สเปกในดวงใจอันน้อยๆของกระรอกน้อยไฟฟ้าแสนน่ารักของเราก็คือ...ปิกาจู

จิจัง(หน้าแดง) : อายที่สุดเลย จิปา!!! (ปล่อยไฟฟ้า)

เรา(โดนช็อตอย่างจัง) : จ๊ากกกกกกกก!!!!!!

จิจัง : พี่ก้อย!! ขอโทษนะคะ จิจังไม่ได้ตั้งใจนะคะ ขอโทษค่ะๆๆ

และนี่คือเรื่องราวเล็กๆน้อยๆระหว่างจิจังกับเรา

สำหรับตัวต่อไปจะเขียนในคราวหน้า

แต่ตอนนี้ขอสลบก่อนล่ะ โอ๊ย ชาไปหมดทั้งตัวแล้ว คร่อก

จิจัง : พี่ก้อย (ทำอะไรไม่ถูกเลยปล่อยไฟฟ้าออกมา)

โปเกมอนตัวต่อไปที่จะแนะนำมองดูเหตุการณ์แล้วส่ายหน้าพูดออกมาว่า

"สงสัยคงอีกนานกว่าก้อยจะตื่นมาแนะนำเราต่อนะเนี่ย"

มังกรสีเขียว ผู้ทะยานสู่ท้องฟ้าอย่างเท่ (แม้มีบางครั้งชอบตีลังกาก็ตามเถอะ)

ชื่อเล่น : ฟูโร่

ที่มาของการชอบมังกรเขียวตัวนี้

เป็นช่วงตอนที่เรากำลังบ้าโปเกมอนใหม่ๆ

ช่วงนั้นนั่งหาข้อมูลเกี่ยวกับโปเกมอนอย่างมากมาย

วันหนึ่งไปเจอนิตยสารทีวีแมกกาซีนลงเรื่องโปเกมอนมูฟวี่ 6 (เรื่องราวเกี่ยวกับจิราชิ) เลยซื้อมา

เปิดอ่านก็ได้เห็นภาพเจ้ามังกรสีเขียวนามว่า "ฟลายก้อน"

ก็เกิดชอบขึ้นมาทันที

ไม่รู้เหมือนกันว่าชอบเจ้าตัวนี้ตรงไหน

รู้แต่ว่ามันดูเท่และน่ารักมาก

เคยวาดรูปเจ้ามังกรเขียวไว้ 2-3 รูปด้วย (แต่รูปได้หายไปแล้วตอนจัดบ้าน T T)

ตอนที่คิดจะแต่งฟิคโปเกมอนเลยตั้งใจไว้เลยว่า

จะให้ตัวเอกใช้ฟลายก้อนในการบินเนี่ยแหละ

เรื่องราวเล็กๆน้อยๆระหว่างเรากับฟูโร่

เจอกับฟูโร่ครั้งแรกในถ้ำ

ตอนนั้นตามตัวมันมีบาดแผลอยู่มาก เราก็เลยจะช่วยรักษาให้

แต่ดูเหมือนมันจะไม่ไว้ใจมนุษย์ เลยไม่ยอมให้เราเข้าใกล้ง่ายๆ

เราเลยเรียกฟูเนเน่ใช้ท่า "ผงนิทรา" ให้มันหลับ แล้วรีบเข้าไปรักษา

ตอนมันตื่นขึ้นมาก็ยังคงไม่ไว้ใจเรา เราเลยให้โปเกมอนของเราเข้าไปคุยเพื่ออธิบายให้ฟัง

ตอนนั้นเองโบมันด้าป่าก็เข้ามาโจมตี

ดูท่าบาดแผลตามตัวของฟลายก้อนจะมาจากโบมันด้า

เราเลยร่วมต่อสู้กับฟลายก้อนเพื่อไล่โบมันด้า และเอาชนะมาได้

ฟลายก้อนดูเหมือนจะไว้ใจเลยอยากเข้าร่วมทีมกับเราจึงท้าสู้

เราใช้บาคุโกะเข้าสู้(จะแนะนำเป็นตัวต่อไป)และจับได้สำเร็จ

สำหรับฟูโร่

แน่นอน ส่วนใหญ่แล้วจะใช้ในการบินไปตามที่ต่างๆ

และใช้ตอนที่ต้องสู้กับโปเกมอนตัวใหญ่ๆ

ฟูโร่ถือว่าเป็นโปเกมอนที่นิสัยโอเคเลยล่ะ

แต่ก็มีข้อเสียอยู่อย่างหนึ่ง

คือเวลาบินชอบบินเร็วไปหน่อย

บินเร็วไม่พอแถมยังตีลังกาอีกต่างหาก

ทำเอาคนนั่งเวียนหัวแทบตาย

ฟูโร่ : ก็ผมชอบบินแบบนี้นี่ครับ

เรา : ถ้าบินอยู่ตัวเดียวก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่นี่มีฉันนั่งอยู่ด้วยจะบินแบบนั้นไม่เด็ดขาด เข้าใจมั้ย!

ฟูโร่ : คร้าบ~ ขอโทษครับ จะไม่ทำอีกแล้วครับ

ก็แบบนี้แหละพอเราดุ ฟูโร่จะขอโทษและบอกว่าจะไม่ทำอีก

แต่สุดท้ายแล้วก็ยังทำอยู่ดีนั่นแหละ

เพราะงั้นเวลาใช้ฟูโร่บินต้องพกยาดมติดตัวไปทุกครั้ง

มีอยู่เรื่องนึงที่ฟูโร่ไม่รู้

นั่นคือมีโปเกมอนตัวหนึ่งแอบชอบฟูโร่ด้วยแหละ

ฟูโร่ : เอ๋! ตัวไหนครับตัวไหน เป็นโปเกมอนของก้อยเหมือนกันใช่ไหมครับ

เรา : บอกไม่ได้หรอก เพราะเจ้าตัวห้ามไม่ให้บอกนาย แต่บอกกับคนในบอร์ดได้

ฟูโร่ : ไหงเป็นงั้นล่ะครับ บอกหน่อยสิครับ

เรา : ตามหาเอาเองสิ อยู่ในทีมเดียวกันนั่นแหละ

โปเกมอนของเราตัวไหนที่แอบชอบฟูโร่ติดตามได้ในคราวต่อไป

เมื่อเราแนะนำตัวนี้แล้วนะ

และนี่คือเรื่องราวเล็กๆน้อยๆระหว่างเรากับฟูโร่งับ

เพื่อนซี้ตัวแรก ไฟแห่งความมุ่งมั่น ทนทานน้ำเป็นอย่างดี

ชื่อเล่น : บาคุโกะ

ที่มาของการชอบโปเกมอนภูเขาไฟตัวนี้

ชอบบาคุฟุนเพราะชอบฮิโนอาราชิเลยชอบร่างพัฒนาด้วย

เริ่มชอบตอนที่ได้ดูโปเกมอนพากย์ไทยที่ฉายช่อง 9 ตอนที่ซาโตชิจับฮิโนอาราชิ

ชอบตรงตาตี่ๆ และเสียงของมันที่ร้อง "ฮิโนๆ"

เล่นเกมโปเกมอนภาคแรกก็คือภาคโกลด์

เลยเลือกฮิโนอาราชิเป็นตัวเริ่มต้นอย่างไม่ลังเล

แม้ตอนนี้ที่ 1 ในใจเราจะเป็นปาจิริสไปแล้ว

แต่เราก็ยังไม่ลืมเจ้าหนูไฟตาตี่ๆตัวนี้นะ ^ ^

เรื่องราวเล็กๆน้อยๆระหว่างเรากับบาคุโกะ

เป็นโปเกมอนที่ได้รับมาจากดร.ในวันแรกของการเดินทาง

ผ่านการต่อสู้มาอย่างมากมาย

จนบาคุโกะที่เคยเป็นฮิโนอาราชิก็พัฒนาเป็นบาคุฟุน

จุดเด่นบาคุโกะคือความมุ่งมั่น

ยามที่มันแพ้ให้กับโปเกมอนตัวอื่น

บาคุโกะจะฝึกพิเศษด้วยความมุ่งมั่น

โดยมีเป้าหมายว่าจะต้องชนะให้ได้

เพราะความมุ่งมั่นนี้เองทำให้บาคุโกะสามารถใช้สุดยอดเทคนิคแห่งไฟ "บลาสท์เบิร์น" ได้

แม้บาคุโกะจะเป็นโปเกมอนไฟ

แต่ร่างกายของมันทนทานน้ำเป็นอย่างดี

เมื่อโดนการโจมตีประเภทน้ำจึงสร้างความเสียหายให้กับบาคุโกะแค่ x1 เท่านั้น

ในบางครั้งเราก็ขี่หลังบาคุโกะไปตามที่ต่างๆ (ตอนเป็นบาคุฟุนแล้วนะ)

อาหารที่บาคุโกะโปรดปรานก็คืออาหารรสเผ็ดๆ

เวลาอยู่ในบ้าน บาคุโกะจะมีหน้าที่ปัดกวาดเช็ดถูภายในบ้าน (แม่ศรีเรือนจริงๆ)

และคอยห้ามปรามเวลาโปเกมอนทะเลาะกัน

ก็เรียกได้ว่าเป็นโปเกมอนที่นิสัยดีเลยล่ะ ถ้าไม่เกิดฟิวส์ขาดนะ

เพราะเวลาบาคุโกะเกิดฟิวส์ขาดจะปล่อย "บลาสท์เบิร์น" ออกมา

ซึ่งแน่นอนมันทำให้เกิดไฟไหม้ภายในบ้าน

เวลาเกิดเหตุการณ์แบบนี้เรียกได้ว่าโกลาหลกันใหญ่เลยล่ะ

อ้อ! นอกจากนี้แล้วบาคุโกะก็มีโปเกมอนที่ตัวเองรักอยู่นะ

และสมหวังไปเรียบร้อยแล้วด้วย

ซึ่งโปเกมอนตัวนั้นก็คือ...

บาคุโกะ : อย่าบอกนะก้อย อย่าบอก เค้าอาย

เรา : อ้าว งั้นเหรอ งั้นบอกแค่ว่าโปเกมอนตัวนั้นเป็นธาตุน้ำกับดินงับ

และนี่คือเรื่องราวเล็กๆน้อยๆของเรากับบาคุโกะงับ

สาวน้อยผู้เปรียบเสมือนนางฟ้า และมากด้วยพลังจิต

ชื่อเล่น : คิรูรู

ที่มาของการชอบโปเกมอนเสมือนนางฟ้าตัวนี้

สำหรับตัวนี้ไม่มีเหตุผลอะไรมาก

คือแบบว่าเห็นภาพก็ชอบขึ้นมาเลย

ท่าทางที่ดูสง่า และราวกับนางฟ้ายังไงยังงั้น

ตอนเล่นภาครูบี้ซาไนท์เป็นตัวที่ใช้ในการต่อสู้และการประกวดบ่อยมาก

แม้จะเล่นใหม่กี่ครั้งก็ต้องมีตัวนี้อยู่ในทีมทุกครั้งไป

เรื่องราวเล็กๆน้อยๆระหว่างเรากับคิรูรู

เจอกันครั้งแรกตอนเป็นคิลเลีย

ตอนนั้นมันถูกขังไว้ในกรง

เราเลยรีบไปช่วย แต่ก็มีคนมาขัดขวางซึ่งคนที่ว่านั้นเป็นคนจับคิรูรูนั่นเอง

สาเหตุที่เขาจับคิรูรูเพราะจะเอาไปขายให้กับพวกเศรษฐี

เราจึงเรียกโปเกมอนออกมาสู้จนคนนั้นล่าถอยไป

คิรูรูขอบใจเราที่ช่วยเขาไว้โดยใช้เทเลพาธีสื่อสาร

และบอกว่าตัวเองนั่นกำลังออกตามหาเทรนเนอร์

เห็นว่าเราน่าจะเป็นเทรนเนอร์ที่เหมาะกับเขาเลยท้าสู้

ในตอนแรกเราใช้บาคุโกะ(ซึ่งตอนนั้นยังเป็นแม็กมาราชิ)แต่ก็เอาชนะไม่ได้

จึงใช้ตัวอื่นๆแต่ก็ยังเอาชนะไม่ได้

เพราะทุกครั้งที่โจมตีคิรูรูจะใช้เทเลพอร์ตหนีและโจมตีกลับด้วยไซโคคิเนซิสทันที

สุดท้ายเราเลือกใช้มูราร่าให้มันใช้นัยน์ตาดำ (Mean Look) เพื่อไม่ให้คิรูรูเทเลพอร์ตได้

และโจมตีด้วยชาโดว์บอล ในที่สุดก็จับคิรูรูได้สำเร็จ

จากนั้นก็ใช้คิรูรูในการต่อสู้กับเทรนเนอร์คนอื่นในบางครั้ง

จนในที่สุดคิรูรูก็พัฒนาเป็นซาไนท์

สำหรับคิรูรู

มีบทบาทมากในตอนที่จิจังเกิดนอนละเมอ

เพราะมีแต่คิรูรูที่สามารถทำให้จิจังหยุดกลิ้งได้ด้วยไซโคคิเนซิส

นอกจากนี้ยามที่จิจังกลิ้งออกจากบ้าน ก็ได้คิรูรูช่วยตามหา

เพราะคิรูรูสามารถรับรู้ได้ถึงคลื่นของโปเกมอน

คิรูรูมีนิสัยรักสงบ

จึงไม่ได้ก่อเรื่องวุ่นวายเหมือนอย่างโปเกมอนตัวอื่นนัก

และนี่คือเรื่องราวเล็กๆน้อยๆของเรากับคิรูรูงับ

สาวน้อยปากใหญ่ผู้เย่อหยิ่ง แต่อ่อนไหวในความรัก

ชื่อเล่น : จีโกะ

ที่มาของการชอบโปเกมอนปากใหญ่ตัวนี้

ชอบตอนที่ได้อ่านโปเกมอนสเปเชี่ยลเล่ม 16

ตอนที่รูบี้เข้าไปในถ้ำเพื่อตามหามิโรคาลอส

แล้วเจอกับคุจีโตะ แวววตาอันแสนน่ารักน่าชัง

ทำให้เราหลงใหลในความน่ารักจนมองไม่เห็นถึงความน่ากลัวของปากขนาดใหญ่ที่อยู่หลังหัว

นี่แหละน้าที่เขาว่ากันว่าความน่ารักทำให้คนตาบอด (เขามีแต่ความรักทำให้คนตาบอดมิใช่หรือ - -)

เรื่องราวเล็กๆน้อยๆระหว่างเรากับจีโกะ

เจอกับจีโกะครั้งแรกในถ้ำ

ตอนเจอกันจีโกะทำตาน่ารักเลยทำให้เราเกิดความหลงใหล

จึงตัดสินใจที่จะจับ ใช้ฟูโร่เข้าสู้ (ตัวอื่นๆอ่อนแรงจากการสู้กับเทรนเนอร์ มีแต่ฟูโร่ที่ยังโอเคอยู่)

และจับได้สำเร็จ

จีโกะมีนิสัยหยิ่ง ไม่ค่อยฟังใครง่ายๆนัก

จึงมีบางครั้งที่เรียกมาสู้แล้วไม่ยอมเชื่อฟัง

นอกจากนี้จีโกะก็ชอบแกล้งตัวอื่นๆโดยใช้ปากใหญ่งับ

แต่ที่จีโกะชอบแกล้งบ่อยสุดน่าจะเป็นฟูโร่นั่นแหละ

สาเหตุน่ะหรือ (มองซ้ายขวา เห็นว่าฟูโร่ไม่อยู่เลยพูดต่อ)

ก็จีโกะแอบชอบฟูโร่อยู่ไงล่ะ

ไม่รู้ว่าไปแอบชอบตอนไหน อาจเป็นหลังจากจับได้ใหม่ๆมั้ง

หลังจากเอาจีโกะเข้ามาอยู่ในทีมได้สัก 3-4 วันมั้ง

จีโกะก็มักหาเรื่องฟูโร่อยู่บ่อยมาก

แต่ฟูโร่ก็ไม่ถือสาอะไรหรอก บางทีมีส่งยิ้มกลับอีกแน่ะ

และตอนที่ฟูโร่ยิ้มกลับ เราสังเกตเห็นว่าหน้าของจีโกะจะแดง แล้วหันหลังรีบวิ่งหนีทันที

เหตุการณ์ก็ัมักเป็นแบบนี้อยู่เสมอ เราเลยมั่นใจว่าจีโกะต้องแอบชอบฟูโร่แน่

แต่ดูเหมือนฟูโร่จะไม่รู้เลยสักนิด

จีโกะก็ยังซึนต่อไป ก็ไม่รู้ว่าคู่นี้จะสมหวังรึเปล่าน้า

และนี่คือเรื่องราวเล็กๆน้อยๆระหว่างเรากับจีโกะงับ

อาจสั้นไปหน่อยเพราะจีโกะไม่ค่อยอยู่กับเราเท่าไหร่

แต่ชอบไปหาเรื่องฟูโร่มากกว่างับ

จีโกะ : ไม่ได้ชอบสักหน่อย!!

เรา : ซึนจริงๆน้า~

เพนกวินน้อยแสนขี้อ้อน น่ารัก และหึงหวงเป็นที่สุด

ชื่อเล่น : โพโกะ

ที่มาของการชอบโปเกมอนเพนกวินน้อยตัวนี้

เหมือนตัวก่อนๆงับ

คือเห็นภาพแล้วชอบขึ้นมา

และยิ่งชอบเจ้าเพนกวินมากขึ้น

เมื่อได้เห็นความรั่วในอนิเม DP งับ

ด้วยความที่ไม่ชอบร่างพัฒนาของพจจามะสักเท่าไหร่

เลยกำหนดไว้ในฟิคโปเกมอนว่า

จะไม่สามารถพัฒนาร่างได้ด้วยสาเหตุบางอย่าง

เรื่องราวเล็กๆน้อยๆระหว่างเรากับโพโกะ

เจอครั้งแรกตอนเป็นไข่

ตอนนั้นกำลังทำความสะอาดรอบๆบ้านกับโปเกมอนตัวอื่นๆ

จู่ๆไข่ก็ตกลงจากบนฟ้าลงที่สวนหลังบ้าน

เรารีบไปดูและเห็นไข่กำลังเปล่งแสง

และฟักออกมาเป็นโพโกะ

เราตกใจมากเลยรีบพาโพโกะไปให้ดร.ดู

ดร.สันนิษฐานว่าไข่ใบนี้ตกลงมาระหว่างขนส่งไปสถานรับเลี้ยง

ดร.ได้ตรวจสอบร่างกายของโพโกะอย่างละเอียด

และพบว่าโพโกะไม่สามารถพัฒนาร่างได้

เพราะโดนสารเคมีบางอย่างเข้าไปตอนที่เป็นไข่

ดร.เลยนึกขึ้นมาได้ว่ามีเพื่อนของเขาซึ่งเป็นดร.เหมือนกัน

ระหว่างที่กำลังทำการทดลองก็เผลอทำสารเคมีหกใส่ไข่ของโพโกะ

เลยส่งไข่มาให้ดร.เพื่อตรวจสอบว่าจะส่งผลอะไรบ้าง

ซึ่งก็ไม่มีอะไรผิดปกตินอกจากพัฒนาร่างไม่ได้เท่านั้น

ดร.บอกว่าความจริงไข่โพโกะเพื่อนของเขาตั้งใจว่า

เมื่อฟักแล้วจะยกให้กับเทรนเนอร์มือใหม่

แต่ดร.เห็นว่าโพโกะติดเรามากเลยยกให้เราโดยปริยาย

ในช่วงตอนแรกๆโพโกะติดเรามาก

และมักอ้อนเราอยู่เสมอ

แต่ ณ ตอนนี้โพโกะติดฟูเนเน่(จะแนะนำในคราวต่อไป)มากกว่างับ

และไม่ติดธรรมดาด้วยถึงขั้นหึงหวงเลยล่ะ

แบบว่าใครก็ตามที่เข้าใกล้ฟูเนเน่

โพโกะจะปล่อยลำแสงแช่แข็งกั้นไม่ให้เข้าใกล้ (ขนาดตัวเราก็ไม่เว้น - -)

และดูเหมือนจะเชื่อฟังแต่ฟูเนเน่เท่านั้นด้วย (ทั้งที่ตอนแรกๆยังเชื่อฟังเราเลย)

เพราะงั้นเวลาจะใช้โพโกะสู้จึงต้องเอาฟูเนเน่ไปด้วย ไม่งั้นจะไม่ยอมสู้

และด้วยความหึงหวงอย่างสุดๆของโพโกะ

เลยทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ฟูเนเน่ (น่าสงสารจัง)

แต่ก็มีอยู่ตัวนึงที่กล้าเข้าใกล้ฟูเนเน่โดยไม่กลัวแรงหึงของโพโกะ

โปเกมอนตัวนี้คือใคร โปรดติดตามได้ในคราวต่อไป

โพโกะ : รักพี่ฟูเนเน่ที่สุด พจจา! เพราะฉะนั้นห้ามใครเข้าใกล้พี่ฟูเนเน่เป็นอันขาด! อน่าหาว่าโพโกะไม่เตือนนะ พจจา~

เรา : - -"

และนี่คือเรื่องราวเล็กๆน้อยๆระหว่างเรากับโพโกะงับ

และแล้วก็เสร็จเรียบร้อยกับ 6 ตัวหลักใน TC

สำหรับตัวที่เหลือ เนื่องด้วยเราขี้เกียจเขียนแล้ว

เลยขอเขียนแบบสรุปสั้นๆล่ะกันนะ [me=pachi_hikari]โดนโปเกมอนที่เหลือรุมปล่อยท่าก่อนเขียน - -[/me]

002.ฟูชิหงิโซ (Ivysaur)

ชื่อเล่น : ฟูเนเน่

เพศ : เมีย

คุณสมบัติพิเศษ : Overgrow

จับได้โดย : เข้ามาร่วมทีมเองตอนเป็นฟูชิหงิดาเนะ

นิสัย : อ่อนโยนและว่านอนสอนง่าย

ท่าที่ใช้บ่อย : Sleep Powder (ใช้บ่อยตอนรู้สึกรำคาญสุดๆที่โพโกะติดแจไม่ปล่อย)

ท่าหลักยามสู้ : Razor Leaf, Vine Whip, Sleep Powder, Solar Beam

สิ่งที่ชอบ : ดูแลดอกไม้

สิ่งลำบากใจ : การที่โพโกะเล่นขัดขวางไม่ให้ใครเข้าใกล้เธอ

ความสัมพันธ์กับโปเกมอนตัวอื่น : รักโพโกะเหมือนน้องสาว(ถึงเป็นน้องสาวที่เอาแต่ใจก็เหอะ) และแอบชอบเซโรโร่อยู่นิดๆ เพื่อนสนิทคือมีมี่ (เชมี่ที่นานๆจะแวะมาหาเรา)

ที่มาของการชอบตัวนี้ : ชอบมาตั้งแต่เริ่มดูโปเกมอนครั้งแรก ตอนเล่นภาคลีฟกรีนก็เลือกตัวเริ่มต้นตัวนี้

028.แซนแพนด์ (Sandslash)

ชื่อเล่น : เซโดโด้

เพศ : ผู้

คุณสมบัติพิเศษ : Sand Veil

จับได้โดย : ใช้โพโกะสู้ตอนเป็นแซนด์

นิสัย : สบายๆ เวลาเรียกสู้มักจะขุดหลุมก่อนสักพักแล้วค่อยเริ่มสู้ - -

ท่าที่ใช้บ่อยสุด : Dig

ท่าหลักยามสู้ : Dig, Sand-attack, Shadow Claw, Sandstorm

สิ่งที่ชอบ : ขุดหลุมเล่น, ขี่หลังฟูโร่(ตอนสมัยเป็นแซนด์)

ความสัมพันธ์กับโปเกมอนตัวอื่น : เพื่อนสนิทคือฟูโร่

ที่มาของการชอบตัวนี้ : ชอบตรงตาตอนเป็นแซนด์ ดูแบ๊วดี

049.มอร์ฟอน (Venomoth)

ชื่อเล่น : โฟโรโร่

เพศ : ผู้

คุณสมบัติพิเศษ : Shield Dust

จับได้โดย : ใช้บาคุโกะ(ตอนเป็นแม็กมาราชิ)สู้

นิสัย : เงียบๆ ไม่ค่อยพูดจาเท่าไหร่ เวลามีใครมาหาเรื่องจะปล่อยผงพิษใส่

ท่าที่ใช้บ่อยสุด : Poison Powder

ท่าหลักยามสู้ : Air Cutter, Psybeam, Poison Powder, Protect

สิ่งที่ชอบ : ดูเหมือนจะไม่มีอะไรชอบเป็นพิเศษ

จุดเด่น : บินได้เร็วมาก

ความสัมพันธ์กับโปเกมอนตัวอื่น : เท่าที่เห็นสนิทกับเครูรูมากสุด แต่ไม่รู้ว่าชอบรึเปล่า

ที่มาของการชอบตัวนี้ : ไม่มีอะไรพิเศษ คือแบบเห็นแล้วชอบเลยง่ะ

184.มาริรุริ (Azumarill)

ชื่อเล่น : รีรี่

เพศ : เมีย

คุณสมบัติพิเศษ : Huge Power

จับได้โดย : เข้ามาร่วมทีมเองตอนเป็นมาริล

นิสัย : ขี้แย ขี้กลัว(ตอนเป็นมาริล), หลงตัวเอง โกรธง่าย เวลาโกรธขึ้นมาจะน่ากลัวสุดๆ(ตอนเป็นมาริรุริ)

ท่าที่ใช้บ่อยสุด : Water Storm (Hydro Pump+กับการหมุนตัวอย่างเร็วจากพลังโกรธ มักใช้ตอนความโกรธพุ่งสุดขีด - -)

ท่าหลักยามสู้ : Bubblebeam, Aqua Tail, Waterfall, Hydro Pump

สิ่งที่ชอบ : การทำอาหาร (แต่รสชาตินรกสุดๆ)

สิ่งที่ไม่ชอบ : การโดนว่า เช่น งี่เง่า, เซ่อซ่า, หลงตัวเอง, ช่างแรด, ชั่วเกินไป เป็นต้น

จุดเด่น : ยามกลัวสุดพลังจะรุนแรงมาก(ตอนเป็นมาริล), ยามโกรธสุดพลังจะรุนแรงที่สุดของที่สุด(ตอนเป็นมาริรุริ)

สเปกในดวงใจ : โปเกมอนน้ำตัวใหญ่และดูบึกบึน

ความสัมพันธ์กับโปเกมอนตัวอื่น : ไม่ค่อยสนิทกับใครมากนัก (อาจเป็นเพราะทุกตัวกลัวกับความโกรธของรีรี่ก็เป็นได้)

ที่มาของการชอบตัวนี้ : ชอบตอนได้ดูตอนของคาสึมิกับมาริลขี้แย พอเอามาเขียนในฟิคเลยกำหนดว่าจะให้มาริลนิสัยขี้แยและไม่คิดให้พัฒนา แต่ไปๆมาๆนึกยังไงไม่รู้ ดันแต่งให้พัฒนาแถมนิสัยยังเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมืออีกต่างหาก - -"

200.มูม่า (Misdreavus)

ชื่อเล่น : มูราร่า

เพศ : เมีย

คุณสมบัติพิเศษ : Levitate

จับได้โดย : ใช้บาคุโกะ(ตอนเป็นแม็กมาราชิ)สู้

นิสัย : ชอบแกล้งคนอื่นไปทั่ว

ท่าที่ใช้บ่อย : ขู่ขวัญกระเจิง(Astonish), แสงประหลาด(Confuse Ray) (ใช้ตอนแกล้ง)

ท่าหลักยามสู้ : Astonish, Confuse Ray, Shadow Ball, Mean Look

สิ่งที่ชอบ : แกล้ง

ความสัมพันธ์กับโปเกมอนตัวอื่น : กลัวโชโรโร่ (อาจเป็นเพราะโชโรโร่เป็นชนิดมารที่ตัวเองแพ้ทาง) เพราะงั้นเวลาที่มูราร่าแกล้งตัวอื่นไม่หยุดก็จะใช้โชโรโร่

ที่มาของการชอบตัวนี้ : ไม่มีอะไรพิเศษ เห็นภาพแล้วชอบเลย

[Mocoron]

โห...ลงกระทู้เลยเหรองั้นขอลงบ้างๆ

เคยเขียนลงกระทู้ Pokedex ไปแล้วก๊อบลงเลยละกันนะฮะ(ไม่ว่ากันเพราะถ้าจะพิมพ์เรื่องก็เหมือนเดิม- -

เห็นว่าคนอื่นๆโพสเรื่องโปเกมอนที่ตัวเองชอบบ่อยจังนะฮะ

งั้นถ้าไม่ว่าอะไรก็ขอร่วมวงด้วยละกัน

เรื่องราวระหว่างเรากับเจ้าริโอรุนี้ล่ะ....

ความจริงเเล้วในสมัยก่อนโปเกมอนตัวแรกที่เราประทับใจที่สุดก็คือแบล็กกี้ฮะ

เพราะมันน่ารักและก็ต่อสู้เก่งมากๆ

แถมอึดแบบสุดๆเลยด้วย

แล้วจะเราก็มักจะเล่นพวกประเภทอึดๆคล่องมากกว่า

พวกสายโจมตีหรือพวกความเร็วสูงๆอยู่เเล้ว เลยชอบเจ้านี่เป็นพิเศษ

แถมไม่เคยเหลียวแลไปมองพวกกลุ่มโปเกมอนธาตุต่อสู้เลยแม้แต่น้อย

แล้ววันหนึ่งตอนคาบว่างที่ร.ร.เรื่องราวครั้งแรกของเรากะเจ้าริโอรุก็บังเกิดขึ้น...

เพื่อนสนิทของเราสองคนที่ชอบโปเกมอนเหมือนกัน

ก็พาเรามาตั้งวงสนทนาเรื่องโปเกมอนที่ตัวเองชอบซะงั้น...

เขาก็คุยเรื่องของพวกเขาไปแล้วก็หันมาถามเราว่า...

"แล้วเธอชอบโปเกมอนตัวไหน"อันที่จริงคำถามนี้ตอบง่ายๆ

เลยตอบไปตรงๆทันทีเลยล่ะฮะว่า

"ก็เบล็กกี้ไง"

"ชอบตรงไหนอ่ะ"เขาก็ถามเราอีกแต่ก่อนที่เรากำลังจะตอบก็...

เหลือบไปเห็นภาพวาดของโปเกมอนตัวหนึ่ง

ที่ถูกวาดแบบและๆโดยมีหนังสือคณิตศาสตร์เล่มโตทับอยู่

"อารายอ่า"เราถามเพื่อนพลางชี้กระดาษเเผ่นนั้นไปด้วย

"อ๋อ...คือภาพโปเกมอนที่เราวาดเมื่อคืนอ่ะดูปะ"

เพื่อนเราอธิบายเราก็เลยหยิบขึ้นมาดูซะเลยซึ่งภาพนั่นก็คือ....

"ภาพตัวอะไรเนี่ยชั้นดูไม่เห็นรู้เรื่องเล้ย"

เพื่อนอีกคนที่นั่งข้างๆเราก็ชะเเง้คอมองมาที่รูปแบบงงๆแล้ววิจารณ์ไปต่างๆนาๆ...

ซึ่งตอนนั้นเราเองก็ดูไม่ออกเหมือนกันว่ามันคือตัวอะไร

"เอารูปจากคอมไปดูก็ได้ถ้าดูไม่ออก"

เพื่อนคนที่วาดรูปโปเกมอน(รึตัวประหลาดก็ไม่ปาน)ก็หยิบกระดาษA4ออกมาจากแฟ้มซึ่งมีภาพโปเกมอนตัวหนึ่งอยู่

แล้วยื่นให้เราดู

แค่นั้นแหล่ะ...เราก็ปิ้งกับโปเกมอนตัวนั้นไปเต็มๆแบบแววตาเป็นประกายเลยก็ว่าได้(เวอร์ละ- -

"เจ้านี่ชื่อไรเหรอ"เราถาม(ตอนนั้นเราตกข่าวยังไม่รู้ว่าเขามีภาคDPกันแล้ว)

"ก็ริโอรุไงไม่รู้เรอะ"เพื่อนเราถาม

"อือ แล้วมันอยู่เขตไหนอ่ะ ตัวใหม่ของเขตุโฮเอ็นเหรอ"เราก็ถามกลับ

"เขตุชินโอในภาคDPไงรึว่าเธอตกข่าว"

เท่านั้นเเหล่ะเราก็เหมือนมีไม้มาตีแสกหน้าเข้าอย่างจัง

แล้วหลังจากวันนั้นเราก็ค้นๆๆๆๆข้อมูลทั้งหมดที่มีในGoogleที่เกี่ยวกับโปเกมอนภาคDPและเจ้าริโอรุอยู่หลายครั้ง

เลยพบว่ามันคือโปเกมอนธาตุต่อสู้ดีๆนี่เอง

เราก็เลยศึกษาเกี่ยวกับธาตุต่อสู้อยู่พักใหญ่

รวมทั้งค่อยๆหลงไหลในความน่ารักของเจ้าริโอรุไปเต็มๆ

และกลายเป็นโปเกมอนตัวโปรดตัวใหม่ไปโดยปริยาย

ซึ่งวันที่เราได้รู้จักกับเจ้านี่ครั้งแรก

ก็ยังคงจำได้แม่นซึ่งนั่นก็คือ...วันที่16กรกฎาคมนั่นเองฮะ

นั่นหล่ะฮะความเป็นมา

แม้ปัจจุบันจะรักและชอบริโอรุมาก แต่เราก็ยังปันใจให้เบล็กกี้อยู่เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนะฮะ....(เพราะยังไงเบล็กกี้เป็นโปเกมอนตัวเเรกที่เราชอบอ่ะนะ...)

[Morphine]

นี่เป็นกอมเบ้ คู่หูอันดับ 1 ของผมคับ กินง่าย นอนง่าย ตื่นง่าย

แถมชนะใครได้ง่ายๆด้วย  

ในวันนั้นที่ผมอยู่ในบ้าน ตอนนั้นผมมีโปเกมอนอยู่ในใจหลายตัวเลย

และก็ไม่เคยคิดเลยว่าเจ้ากอมเบ้เนี่ยแหละจะเป็นที่สุดของโปเกมอนเรา

เพราะผมเนี่ยต้องบอกว่าชอบการคอนเทสมาก!!!!

โปเกมอนแต่ละตัวก็เลยมีแต่ตัวที่น่าๆรักๆ

แต่ต่อมา พอได้พบเจอหน้ากันบ่อยขึ้น เจ้ากอมเบ้ก็เริ่มกลายเป็นหนึ่งในใจของผมไปเสียแล้ว

ทั้งนิสัยกระตือรือล้น(เรื่องกิน) หรือความที่เป็นตัวที่ออกจะมึนๆ

ทำให้ผมชอบเค้าซะหมดใจเลยทเดียว

แต่กอมเบ้เป็นโปเกมอนประเภทนอมอล์ แรกๆก็ไม่รู้จะทำไงกับมันดี

เพราะท่ามันไม่มีพิเศษอะไรมากมายนี่หน่า

แต่พอคิดถึงท่าพื้นฐานแล้วลองเอามาผสมกันดู มันก็ออกมาเป็นท่าที่ค่อนข้างดีเลยทีเดียวเชียว

กลิ้ง + จุ่มโจมเร็ว + แยกร่าง = กลิ้งลวงตา(ชื่อตั้งเอง)เป็นท่าที่กลิ้งกลมๆพุ่งไปด้วยความเร็วแถมยังเป็นหลายลูกด้วย(กอมเบ้ผมใช้ Quick Attack ได้ด้วย)

และมาถึงอีกหนึ่งตัว เจ้ายูกิวาราชิ หรือ เจ้ายุกกี้ของผมนี่เองเรื่องซนเนี่ย ไม่แพ้พาจิริสแน่นอน เพราะเจ้านี่ก็ซนไม่ใช่เล่น

แถมช่วงนี้มันสนุกกับการแช่แข็งบ่อยๆด้วยสิ ต่อไปนี้ต้องทนให้ได้

เจ้ายูกิวาราชินั้น ได้เจอกันในภาค AG ที่เป็นโปเกมอนของซาโตชินั้นเอง

ตอนนั้นแค่เจอก็ได้รู้ถึงความซุกซนของมันเลยทีเดียว

แต่เฉพาะกับเจ้าของ ทำให้รู้สึกชอบในความซุกซน ขี้แกล้งของมัน

ทำให้ยูกิวาราชินั้นเป็นโปเกมอนที่โปรดปรานอันดับ 2

จะว่าไปยูกกี้ของผมก็มีท่าประสานนะ

หมุนตัว + พายุหิมะ + พุ่งชน = Snow Tackle เป็นท่าควงสว่านพายุหิมะนั่นแหละนะแต่ผมละคิดว่าท่านี้สวยเอามากเลยนะ ผมยังกดไลค์เลย  

แถมเจ้านี้ก็เป็นโปเกมอนที่ผมส่งลงประกวดใน "จินตนาการ" ของผมเหมือนกัน ก็มันน่ารักจนผมรักอ่ะ 

[SKYNET]

ศจ.ขอด้วยคน ไม่ไหวแย้ว

สถานที่แรกที่ผมเจอโปเกมอนแบบเป็นตัวเป็นตนได้

คือความฝัน(หลังจากที่รู้จักพาจิริสแล้ว)

ในตอนแรกที่เข้ามาคือความขาวโพลน แต่สิ่งแรกที่ผมเห็นคือ

เจ้ากระรอกน้อยตัวนี้ แต่ว่าก็มีเราอยู่แค่ 2 ตัวเท่านั้น

ผมจึงเริ่มศึกษาโปเกมอนอย่างจริงจัง และสวนนั้นก็เริ่มมีชีวิตชีวาขึ้นมา

โดยมีโปเกมอนมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยังไม่มีฉากหลังอยู่ดี

หลังจากนั้นก็ได้ดูโปเกมอนมูฟวี่ 5(ภาค Latios & Latias)

แล้วก็ได้เลือก Secret Garden มาเป็นฉากหลัง นี่แหละถึงจะมีชีวิตชีวาของจริง

จนตอนนี้ ในสวนมีโปเกมอนทุกตัว อย่างละ 500 คู่(ไม่รวมพวก legend)

พวก legend ผมแยกไว้อีกส่วนนึงเพื่อความปลอดภัย

แต่ว่า ผมก็ยังเจอพวกเค้าได้แค่ตอนฝัน

ผมฝึกฝนตัวเองจากตอนแรกที่เวลาคิดเลขจะเห็นรูปกระดาษทดบนหน้า(ฝึกมองภาพแบบฝันกลางวัน)

ต่อมาก็ฝึก มองเห็นภาพ 3 มิติบนอากาศ สุดท้ายก็คือแบบปัจจุบัน คือ

มองเห็นอะไรก็ได้ทั้งๆที่ตายังลืมอยู่ ผมจึงอยู่กับโปเกมอนได้ตลอดเวลาหรือพูดอีกแง่นึงคือ

ผมเชื่อมมิติความฝันกับความจริงเข้ากันได้แล้ว(แต่ก็ตัดได้เมื่อถึงเวลาอันสมควร)

โปเกมอนทุกตัวของผมคือเพื่อน ทุกตัวรักผมหมด ยิ่งตอนนี้เป็นศจ.ยิ่งต้องดูแลพวกเค้าดีใหญ่เลย

ผมสามารถเรียกออกมาใช้ได้ทุกตัวเมื่อถึงยามจำเป็น แต่ที่อยู่ในTC(ลายเซ็น)

ของผมนั้น คือ 6 ตัวที่สนิท(และเรียกใช้งานบ่อย)ที่สุด

รายละเอียดของแต่ละตัวนั้น.....

ขอเริ่มจากตัวแรกเลยละกัน

เจ้ากระรอกสีฟ้าจอมซน รู้จักกันมาก็ 2 ปีแล้ว แต่.....

เดี๋ยวมาต่อ

[มองตาฉันสิ~]

- ความรู้สึกที่มีต่อฟรอสซี่ และความเป็นมาของโปเกมอนผม -

ความรู้สึกที่มีต่อฟรอสซี่(Froslass)ของผมน่ะหรอครับ

ในกระทู้pokedexอาจจะไม่ค่อยได้บรรยายอะไรมากนัก

เพราะส่วนใหญ่จะพูดถึงบรรพบุรุษทั้งสองซะมากกว่า

............................

"โคบาไรย่า(Arbokเพศผู้)" และ "เซอพีรีเอล่า(Seviperเพศเมีย)"

ทั้งสองคือโปเกมอน 2 ตัวแรกที่ผมรักครับ

แต่น่าเสียดายที่จู่ๆ ทั้งสองก็ลาจากผมไปด้วยเหตุผลอันใดก็ไม่ทราบ

แต่ทั้งสอง ได้ทิ้งไข่โปเกมอนไว้ใบนึง เพื่อดูต่างหน้า

ทุกวัน ผมนั่งรอว่า เมื่อไหร่ ทั้งสอง จะกลับมาหาผม มาเล่นกับผม

ตั้งแต่วันที่ทั้งสองจากผมไป ผมรู้สึกเหงา ไม่มีใครจะอยู่ข้างๆเวลาเผชิญกับปัญหา

ผมพยายามจะฟักไข่ใบนั้นอยู่หลายครั้ง เท่าที่ผมจะทำได้

แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะฟักเลย

นานวันผ่านไป ทั้งสองก็ยังไม่กลับมาหาผม

ผมจึงทำได้เพียงนั่งมองไข่ใบนั้น ว่าถ้ามันฟักแล้ว ทั้งสองจะกลับมาหาผมเหมือนเดิมหรือไม่

. . . . . . . . . . .

และในวันที่ 29 ธันวาคมของปีนี้เอง

ไข่ใบนั้นก็ฟักออกมา

เธอคือยูกิวาราชิเพศเมียที่มีปานรูปงูสีขาวสองตัวอยู่ที่ด้านหลัง

ผมอดสงสัยไม่ได้ว่า ถ้านี่คือไข่ของทั้งสองจริงๆ มันก็เป็นเรื่องแปลกที่ทั้งสองจะมีลูกออกมารูปแบบน้ำแข็ง

แต่พอผมเห็นรอยยิ้มของเจ้ายูกิวาราชิตัวนี้เป็นครั้งแรก

มันทำให้ผมลืมความสงสัยนั่นไปเลย

วันแล้ววันเล่าที่ผมดูแลเลี้ยงดูยูกิวาราชิตัวนี้ให้เติบใหญ่ ให้เป็นโปเกมอนที่ดี

วันใดที่ผมมีความทุกข์ เจ้ายูกิวาราชิตัวนี้ก็จะมาสะกิดแขนผม แล้วยิ้มให้ผม

พอผมเห็นรอยยิ้มนั่นแล้ว ความทุกข์ทั้งหลายทั้งปวง ก็พลันหายไป

ผมกับเจ้ายูกิวาราชิตัวนี้ นับวันจะยิ่งสนิทสนมกันมากขึ้น

ทำให้ยูกิวาราชิตัวนี้ รับรู้ถึงความรู้สึกของผม ไม่ว่าจะสุข หรือจะเศร้า

จนวันหนึ่ง ยูกิวาราชิตัวนี้ ก็วิวัฒนาการกลายเป็น . . .

ยูกิเมโนโกะ หรือ Froslass ที่ชื่อว่า "ฟรอสซี่" ของผมมาจนทุกวันนี้

แต่ผมยังไม่ลืมโปเกมอนทั้งสองที่สอนให้ผมรู้จักรักผู้อื่น

"โคบาไรย่า" และ "เซอพีรีเอล่า"

จนวันนี้ แม้ผมจะมีโปเกมอนที่สนิทเหมือนเพื่อนอยู่หลายตัว

ทั้งพี่น้องบิริริดามะทั้ง5ที่ผมไปขออุปถัมภ์จากโรงงานไฟฟ้าที่หมดวาระการทำงานแล้ว

ซึ่งตอนนี้ทั้ง5ตัว ได้วิวัฒนาการกลายเป็นมารุไมน์ทั้งหมดแล้ว

หรือแม้กระทั่งจีจ้า(Mienshao) ที่ฟรอสซี่แนะนำให้ผมรู้จัก

ผมยังรอวันที่ "เค้าทั้งสอง" กลับมาอยู่ด้วยกันกับพวกผม. . . .

กลับมาเถอะนะ ผมจะรอวันนั้น . . . . .

วันที่เราได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตากันทุกคน

ถ้าอ่านเสร็จแล้ว ใครสนใจจะเอาไปแต่งฟิคก็ไม่ว่าครับ หุหุ (มันดราม่านะเฟ้ย!!!!)

[BLYTHE]

จอง

เมื่อ 3 ปีที่แล้ว ในขณะที่ผมกำลังเพลิดเพลินกับเกมโปเกมอนไฟร์เร้ดที่เล่นอยู่ในพีเอสพีของผม ในขณะที่ผมกำลังตะลอนตามพงหญ้า หน้าจอที่กระพริบเวลาเจอโปเกมอนป่าก็ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง...

"The wild Growlithe appeared!"

โปเกมอนสุนัขสีส้มหรือการ์ดี้เพศเมียปรากฏตัวบนหน้าจอพีเอสพี ผมเพ่งดูที่ตัวมันพลางนึกว่า"ไอ้นี่มันตัวอะไรหว่า...ช่างเถอะ ทีมเรายังไม่มีธาตุไฟ จับๆไปก่อนแล้วกัน"

ว่าแล้วผมก็สั่งให้พีเจี้ยนของผมโจมตีใส่โปเกมอนสุนัขตัวนั้นทันที เลือดของมันลดจนเหลือขีดสีแดง หลังจากที่มันโจมตีเสร็จ ผมไม่รอช้า รีบเลือกที่กระเป๋าแล้วกดที่โปเกบอล เพื่อจับมันในทันที

เมื่อมันมาอยู่ในบอลแล้ว หน้าต่างที่ให้ตั้งชื่อโปเกมอนก็ปรากฏขึ้นมา ผมรีบกดปุ่ม O กับตัวอักษรที่จะเลือกในทันที

ตอนแรกผมกะจะเรียกเธอว่า "Scarlett" แต่คิดว่ามันยาวไป เลยตัดให้มันเหลือ "Scar" เฉยๆ

หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น ผมก็พยายามเทรนสการ์แบบเอาเป็นเอาตาย (นอนเล่นจนถึงเที่ยงคืน เฮ่อๆ) จนกระทั่งให้หินไฟกับเธอเพื่อให้เธอวิวัฒนาการกลายเป็นวินดี้

เมื่อโปเกมอนภาคใหม่ๆเข้ามาในชีวิตผม ผมจะรีบศึกษาข้อมูลโปเกมอนภาคนั้นๆทันที เพื่อให้รู้ว่าโปเกมอนภาคนั้นมีวินดี้อยู่หรือไม่ (แต่แล้วผมก็ต้องผิดหวังกับหลายๆภาค สำหรับคนที่ไม่มีดีเอสอย่างผม)

เมื่อปีที่แล้ว ผมเริ่มเข้าสู่วงการโปเกมอนแบทเทิล แน่นอนว่าผมต้องใช้วินดี้เข้าทีมแน่ แต่ทุกๆวันนี้กระแสเมต้าเกมยังคงรุนแรงเหมือนเดิม วินดี้คงจะโดนโปเกมอนไฟหลายๆตัวบดบังรัศมีแต่ทุกวันนี้ในทีมหลักของผม ผมก็ยังใช้เธอเข้าสู่สนามเหมือนเคย...

ผมรักสการ์~!

[NuTTo]

วันนี้เงียบๆ ว่าง เลยขอซะเลย~*

ตรงส่วนนี้ชอบมาจากเล่นภาครูบี้นะครับ~*

3 ตัวนี้(ตัวเดียวกันแหละ)เจอครั้งแรกตอนไหนไม่รู้เพราะเคยเห็นในการ์ตูนมาค่อนข้างนานแหล้วแหละ

แต่มาชอบจริงๆจังๆประมาณป.5 ตอนนั้นติดเมเปิ้ลเถื่อนมากแต่เล่นไปเรื่อยๆมันก็เล่นไม่ได้ แล้วพี่กให้ลบซะงั้น ก็เลยว่างๆ

แล้วเพื่อนก็เอาตลับเกมโปเกมอนรูบี้ มาให้เล่น(ซึ่งตอนนี้มันก็ได้กลายเป็นของผมแล้ว =w=) ตอนแรกก็ยังไม่ได้เลือกตัวนี้หรอก

แต่มีอยู่วันนึงเพื่อนคนนั้นเค้ามีตลับภาคเอเมรัลด์ก็เลยไปชวนมาแข่ง(อะไรซักอย่างอธิบายไม่ถูก = =)แต่ทางฝั่งผมมีพี่ใกล้บ้านช่วยเล่นให้ด้วย

ก็เลยตกลงว่าจะเลือกตัวอะไรดี แล้วพี่เค้าก็บอกว่าเอาตัวพืชเพราะอยากลอง ซึ่งผมก็ตกลงด้วย แล้วก็เลยชอบเลย(เล่ามานานสรุปแค่เนี้ย)

สาเหตุที่ชอบนั้นคงเพราะมันดูเร็วๆดี และชอบสีเขียวกับธาตุพืชอยู่แล้ว จบด้วยประการฉะนี้แล ~=w=~

ตัวนี้ชอบมาจากภาคเดียวกับคืโมริเลยโดยเจอครั้งแรกที่ถ้ำและจับมาใช้โดยที่ไม่รู้อะไรเลย

แต่ก็ใช้มาเรื่อยๆจนเกิดชอบขึ้นมา โดยภาพจินตนาการที่นึกถึงเจ้าตัวนี้ก็คือออกมารับการโจมตีต่างๆแบบไม่สะทกสะท้านอะไรเลย

ทีี่ชอบคงเพราะร่าง 3 เท่ดีมั้งครับ และเข้าใจผิดตั้งหลายครั้งเวลาที่เห็นเจ้าตัวนี้หันหลังแล้วเห็นแท่งสีดำๆที่ยื่นออกมาแล้วนึกว่าเป็นแขน = =("แล้ว"เยอะดี?)

ชอบตัวนี้จากการจับมาใช้สู้ธาตุไฟเพราะเลือกคิโมริเป็นคู่หู แล้วก็เหมือตัวอื่นๆแหละใช้ไปใช้มาจนชอบซะงั้น(เริ่มไม่มีอะไรจะบอกแล้ว = =) ตัวนี้เป็นตัวที่เล่นถึงเลเวล 100ตัวแรก(ถึงพี่เค้าจะเล่นให้ก็เหอะ)

เจอที่ใดซักที่นี่แหละ(ลืมชื่อไปแล้ว)แล้วพี่ที่ช่วยเล่นเค้าบอกให้จับยัดทีมด้วย(ความคิดผมด้วยแหละ)ชอบเพราะเท่ และเวลาออกมามีแสงอดดบรรเจิดจ้า~*

โดยภาพจินตนาการเวลานึกถึงก็คือผมจะสนิทกับเจ้าตัวนี้มากจนไม่ต้องใช้ไอเท็มควบคุมถ้าจำไม่ผิดคือ Red Orb

แต่ถึงกระนั้นผมก็ได้เอา Red Orb เข้าเป็นกระดูกแขนซ้ายของผม(ว้าว) จึงทำให้ผมสามารถใช้พลังของเจ้ากราด้อนได้ในระดับหนึ่ง(ความจริงที่คิดไว้ค่อนข้างเยอะนะแต่ลืมที่จะเล่า =w=)

ที่ชอบเป็นพิเศษคงมีแค่นี้แต้ตัวโปรดในภคนี้ยังมีอีกนะแต่เล่าไม่ค่อยจะได้ = = มี

Flygon

Tropius

Golduck

Rayquaza

ต่อไปเป็นตัวที่ชอบมาจาก NBS กับ PO(แต่ส่วนใหญ่ชอบมาจาก NBS - -)~*

เจอครั้งแรกตอนไหนไม่รู้แต่จำได้ว่าเอามาใช้เพราะเห็นคนอื่นใช้แล้วเจ๋งดี

และเท่ด้วย แต่ยังไม่เคยเอาไปใช้เล่นในเกมซักที ที่ชอบเพราะเท่ดีและก็เร็วด้วย(ผมเป็นพวกเชื่องช้าที่ชอบอะไรเร็วๆ =w=)

ปัจจุบันมีชื่อใน PO ว่า "NightBreak"

เห็นคนอื่นใช้เลยใช้ตามเหมือนกันแล้วด้วยความน่ารักก็เลยชอบขึ้นไปอีก

คงเพราะใช้ในเกมได้ดีเลยชอบ หน้าตาดูใจดีเป็นมิตร ปัจจุบันมีชื่อใน PO ว่า "Mermaid" ได้ขนานนามว่าเป็นน้องเงือกแห่งทีม~*

ชอบตอนได้ยินชื่อ SkarmBliss ล่ะมั้งจึงลองใช้ดูจนตัวฮาปินัสออกไป

แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ใช้แล้วด้วยไม่เข้ากับทีมบวกกับอยากเล่นเมตาเกม ชอบเพราะเท่ดีและดูเร็วๆ ถึงแม้ว่าในเกมจะช้าก็เถอะและเป็นเหล็กที่มีท่าฟื้นสภาพเจ๋งอย่าง Roost ด้วย

ปัจจุบันชื่อใน PO คือ "Skarmy"

เจ้าตัวนี้ไม่ค่อยจะอะไรให้บรรยายเท่าไหร่ ลองเอามาใช้ตอนที่เป็นกระทู้ที่พี่นกให้ช่วยดูทีมให้ล่ะมั้ง(ตั้งแต่อินวิชั่นนู่น)

จึงลองใช้ดูจนมาเจอที่พี่โน๊ตรีวิวอีกก็เลยจับเป็นคู่หูกับสการ์มี่เลย SkarmLax สินะ - -

แต่ปัจจุบันแทบไม่ได้แตะเลยด้วยกระแสเมตาเกมอีกนั่นแล = =

ปัจจุบันมี่ชื่อเล่นที่ยังไม่แน่นอนแต่ชอบตั้งว่า "Snore"

คงมีแค่นี้ล่ะมั้ง ไว้นึดอะไรออกจะมาเพิ่มให้เน้อ~*

[marionette]

ความรู้สึกต่อซิมโบเลอร์ของผม...

โทษนะนาย วันนี้นายต้องไหม้อีกแล้ว

Sigilyph's Flame Orb Activated!

[Satoshi]

พูดไปแล้วในกระทู้สมุดรวมภาพ แต่นั่นก็เป็นแค่คำพูดที่ผมเผาส่ง

ความรู้สึกของผมมันบรรยายเป็นคำพูดไม่ถูก

จำไม่ผิดผมรู้จักเธอจากตอนที่มิสึรุท้าสู้ครั้งสุดท้ายที่แชมเปี้ยนโร้ดโฮเอ็น

สมัยอยู่ประถม ผมก็คิดว่าไม่น่าเป็นตัวผู้เลยมาตลอด

แต่ตอน ม.2 ผมก็หลงรักเธออย่างจริงจัง จากรูปแฟนอาร์ทและโดมากมาย

ผมเลยชิงชังพวกเกมโปเกมอน 3D ต่างๆ(โคลอสเซียม,XD,แบทเทิลเรโวลูชั่น บลาๆๆ) ที่ทำซาไนท์ออกมาไม่สวย..

ลูกตาเงี้ยไม่ให้ความรู้สึกเหมือนตอนดูภาพนิ่ง ทำให้เหมือนในอนิเมะก็ได้นี่? ในอนิเมะก็ออกมาดูดีนะ(แต่คิลเลียไม่ไหว)

ทีนี้ เรื่องแต่งว่าเราสองคนพบกันได้ยังไง...

เขตโฮเอ็น

ย้อนกลับไปเมื่อ 5 ปีก่อน ก่อนวันที่ผมจะอายุครบ 10 ขวบ 1 วัน

.

.

.

.

.

ซ่าซ่าซ่า

ฝนตกไม่หยุดเลยนะ แบบนี้ผมก็เปิดคอมไม่ได้น่ะสิ

'เด็จแม่ของผมมองมาทางผมที่นั่งมองหน้าต่างหลังโต๊ะคอม เขม่นใส่ราวกับจะบอกว่า "อย่าริคิดเปิดคอมเชียว"

...กรณีนี้คงเรียกว่าไม่กล้าเปิดสินะ

ครืนนน... เปรี้ยง!!

"ว้ากกกกกกกก!!!"

ผมสะดุ้งแล้วกรีดร้องด้วยความตกใจ+ความกลัว

"ใจเย็นลูก!!"

ตามด้วยประกาศิตสั่งหยุดของแม่ ที่เรียกสติให้ผมกลับมานั่งตัวตรงไร้ซึ่งความตื่นตระหนก

ทำไมฟ้าร้องดังขนาดนั้น... ดังจนผิดปกติ

ฮูมมมมมมมมม

"!?"

เสียงร้องของอะไรซักอย่างดังขึ้น ผมจึงวิ่งออกนอกบ้านเพื่อตามเจ้าของเสียงไป โดยมีคำห้ามของแม่ดังตามหลังมา

ถึงขั้นนี้คงกลับเข้าบ้านไม่ได้แหง.. เวรกรรม

ผมสบถในใจ นี่เป็นการฝืนคำสั่งแม่ครั้งแรกที่ผมทำ

โดยที่ผมไม่รู้เลย ว่ามันจะทำให้ผมต้องประสบอะไร

ผมสลัดความรู้สึกผิดทิ้ง แล้ววิ่งไปทางทุ่งหญ้าที่เป็นแหล่งอาศัยของโปเกมอนป่า

"นี่มัน.. อะไรกัน..?"

สิ่งที่ผมพบก็คือ โปเกมอนมากมายที่นอนหมดสภาพอยู่ ตรงหน้าพวกมัน มีปลาวาฬเพชรฆาตขนาดยักษ์สีน้ำเงินลายแดงปรากฎ

ดวงตาสีเหลืองของมันจ้องมาทางผม ยิ่งฉากหลังเป็นฝนฟ้าคะนองแบบนี้แล้ว ก็ยิ่งทำให้มันน่ากลัวเข้าไปใหญ่

โฮกกกกกกกกกกกกก

แต่จู่ๆกลับมี.. ไดโนเสาร์? สิ่งมีชีวิตคล้ายไดโนเสาร์สีแดงขนาดยักษ์เข้ามาห้ำหั่นกับปลาวาฬนั่น

ผมที่เห็นทั้งสองตัวนั้นสู้กันก็ได้แต่ยืนนิ่ง เพราะไม่สามารถทำอะไรได้ โปเกมอนของตัวเองก็ยังไม่มี เพราะอายุยังไม่ถึง

ฮูมมมมมม

ตอนนี้สภาพอากาศแปรปรวนมาก แดดจ้าสลับกับฟ้าคะนอง นี่มันอะไรกัน..

คงเพราะสองสัตว์ประหลาดตรงหน้าสู้กัน ทุ่งหญ้านี้ถึงถูกทำลายไปเรื่อยๆ ถ้าปล่อยไว้ มันต้องลามมาถึงเมืองของผมแน่ๆ

ตูม เปรี้ยง ครืน

หยุดนะ.. อย่ามาอาละวาดแถวนี้นะ..

พรึ่บ ซ่า

อย่ามายุ่งกับ.. เมืองของฉัน!!!

"หยุดเดี๋ยวนี้เลย เจ้าพวกสัตว์ประหลาด!!"

ผมตะโกนออกไป.. ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมอยากจะไม่ตะโกนแบบนั้นจริงๆนะ

แล้วทั้งสองก็หยุดจริงๆ แต่หันหน้ามาจ้องผม ประมาณว่า "มีอะไร?" แบบอารมณ์ไม่ค่อยดี

"อ.. อะ.. อ่า.. ช่วยไสหัวไปตีกันไกลๆจากที่นี่ได้มั้ยครับ?"

ฟู่วววววววววว

ซ่าาาาาาาาาา

การเจรจาไม่เป็นผล ได้รับท่าสาดเพลิง+สาดน้ำ เป็นค่าปลอบใจ

"เหวอออออออออออออ!!!!"

ผมยกมือขึ้นป้องกันพร้อมกับหลับตาปั๋ อา ศพไม่สวยแน่ๆ

"รารุ!"

"...อีกตัว?"

ไ่ม่ใช่ เสียงนั้นดูเด็กเกินกว่าจะเป็นพวกสัตว์ประหลาดนั่น

ผมจึงลืมตามองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า..

โปเกมอนสีขาวบริสุทธิ์ในหมวกเขียวเขาแดงสร้างบาเรียร์ปกป้องผมไว้

"นี่เธอ..."

แต่บาเรียร์ของมันอ่อนพลังเกินที่จะรับการโจมตีของสองสัตว์ประหลาดไ้ด้

เพล้ง

"ระ!?/หา!?" ผมกับมันอุทานพร้อมกัน หลังบาเรียร์สลายไป รวมทั้งที่เพลิงและน้ำกำลังซัดเข้ามา..

ตูมมมม

"ร้าาา/ว้ากกกก"

ผมกับโปเกมอนเด็กน้อยตัวนั้นกระเด็นไปพร้อมๆกัน

"อึ่่ก.." ผมฝืนยืนขึ้นมาด้วยร่างกายที่สะบักสะบอม แล้วอุ้มโปเกมอนที่ช่วยผมไว้เมื่อครู่ ตั้งท่าจะวิ่งหนี

แต่เหมือนสัตว์ประหลาดทั้งสองจะรู้ใจ มันซัดท่าประสานเพลิง/น้ำเข้ามาอีกแล้ว...

"เรนเจอร์ ไซน์! จงปรากฎ เรควอซ่า!!"

ผมหันไปมองเจ้าของเสียง แล้วจู่ๆสภาพอากาศก็กลับเป็นปกติ ท้องฟ้าทอประกายแสง แบบที่เขาเรียกกันว่า "ฟ้าหลังฝน"

พลันปรากฎมังกรยักษ์สีเขียวที่ถูกเรียกว่า "เรควอซ่า" บินลงมาคั่นกลางสองสัตว์ประหลาด

ก๊าซซซซซซซซ

ตามด้วยเสียงคำรามที่ทำให้สองสัตว์ประหลาดชะงัก

"กลับที่ของตัวเองไปได้แล้ว ไคโอก้า กราดอน"

ชายเจ้าของเสียงและเรควอซ่าจ้องสัตว์ประหลาดทั้งสองอย่างดุดัน

จากนั้นทั้งสองตัวที่ถูกเรียกว่า "ไคโอก้า" กับ "กราดอน" ก็จากไป

ทิ้งให้ผมงุนงงกับชายผู้เข้ามาใหม่ และมังกรเขียวข้างๆชายคนนั้น

ท้องฟ้าตอนนี้แจ่มใสแล้ว

"ไคโอก้า... กับกราดอน...?"

"ตัวสีน้ำเงินนั่นไคโอก้า ตัวแดงๆนั่นกราดอนน่ะ อ๊ะ น้องไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?"

"ครับ เอ่อ พี่ชายเป็นโปเกมอนเทรนเนอร์เหรอ? แล้วเรควอซ่านั่น.."

"ผิดแล้ว พี่เป็นโปเกมอนเรนเจอร์ต่างหาก เรควอซ่านั่นพี่ก็แค่เรียกมาให้ช่วยน่ะ"

"ตรู๊ด.. นัทสึยะ! ภารกิจเสร็จแล้วก็กลับฐานทัพสิ!"

"กึ๋ย รู้แล้วๆ รอก่อนนะ ขอบใจมาก เรควอซ่า"

"ก๊าซ!" แล้วมังกรเขียวก็บินจากไป

ถึงถามไปแล้วหลายเรื่อง แต่ผมก็ยังมีเรื่องให้ถามอีกเยอะ

"โปเกมอนเรนเจอร์.. คืออะไรเหรอครับ?"

"คนที่ใช้สไตเลอร์สื่อสารกับโปเกมอน และปกป้องธรรมชาติไงล่ะ! ว่าแต่.. สไตเลอร์หาย!? แย่แล้วๆ! ..แต่ไม่เป็นไรหรอก"

โครม

ถ้านี่เป็นการ์ตูนแก๊ก ผมอยากจะล้มโครมลงไปกับพื้นจริงๆ

"หืม?.. รัลโทสนั่น แย่แล้ว อาการไม่ดีเลยนี่ มา เดี๋ยวพี่พาไปส่งที่โปเกเซ็น"

พูดเสร็จ พี่นัตสึยะก็จับมือผมวิ่งไปที่ตัวเมืองทันที

"แล้วสไตเลอร์พี่ล่ะคร้าบบบ"

"ค่อยหาทีหลังก็ได้ ไม่เป็นไร~"

เป็นคนสบายๆจริงๆนะ... พี่ชายเนี่ย

พอรักษาที่โปเกมอนเซ็นเตอร์แล้ว โปเกมอนเด็กน้อยที่ท่าทางจะชื่อรัลโทสก็เกาะขาผมแน่นไม่ยอมปล่อย

"พี่นัทสึยะ เอาไงกับรัลโทสดีล่ะ?"

"ดูท่ามันจะชอบน้องนะ ไม่ลองจับดูล่ะ? เอ้านี่!"

พูดเสร็จเขาก็โยนมอนสเตอร์บอลให้ผม

"เอ่อ ไอ้นี่..."

"ใช้เลยสิ รัลโทสไม่หนีไปไหนหรอก พี่ไปล่ะ จะหาสไตเลอร์ต่อ ไว้เจอกัน~"

จากนั้นพี่นัทสึยะก็วิ่งออกไป

"รารุ..." รัลโทสทำหน้าเขินอายเล็กน้อยเมื่อเห็นบอลในมือผม เอ่อ ไม่ได้จะแต่งงานนะ

"รัลโทส พรุ่งนี้ฉันจะออกเดินทางแล้ว เธอจะมาเป็นคู่หูฉันมั้ย?"

"รารุ~!" รัลโทสยิ้มกว้าง หมายความว่า"เป็นสิ"สินะ

"ฝากตัวด้วยนะ รัลโทส" ผมเอามอนสเตอร์บอลด้านจุกเปิดจิ้มตัวรัลโทส

เธอกลายเป็นแสงพุ่งเข้าไปในลูกบอล แล้วลูกบอลนั้นก็กลิ้งสามครั้งจึงหยุด

โปเกมอนตัวแรกของผม.. รัลโทส จับได้แล้ว

จากนั้นผมก็ออกเดินทางไปทั่วเขตโฮเอ็น ล้มสี่จตุรเทพได้ เป็นแชมเปี้ยนของเขตโฮเอ็น แล้วก็บลาๆๆ

.

.

.

.

.

.

จนมาถึงปัจจุบัน

"ไอ้ตอนพาเธอกลับไปหาแม่ ก็นึกว่าแม่จะด่าหูชา-"

"ก็ด่าไปแล้วนี่คะ?"

"ฉันยังพูดไม่จบนา ซาไนท์ นึกว่าแม่จะด่าหูชาอย่างเดียว แม่เข้ามากอดเลยแหละ"

"นี่แหละค่ะความเป็นเพศแม่น่ะ"

"คร้าบ คุณแม่ ไม่ต้องเน้นก็ได้คร้าบ"

"งื้อ!! >///<" ซาไนท์เขวี้ยงบอลพลังงานอะไรซักอย่างมาทางผม ฉิบหอง กระสุนใจสู้(Focus Blast)!?

"อ๊อก!!?" ผมทรุดลงจากที่ท่าของซาไนท์อัดเข้าที่ท้องเต็มๆ It's super effective...

"ซาโตชิ อย่าเพิ่งตายนะ ซาโตชี้!!" เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนสลบ คือเสียงโปเกมอนแฟนสาวผมเขียว ที่เรียกผมพอนึกขึ้นได้ว่าเล่นผมซะอ่วม

เอวัง

[OuriOuri Muto]

สตาร์มี่    มีรุคุง

ลูเกีย............

อุซึบ็อท  อุซึรุคุง

คามรู้สึกก็ดีนะ

สตาร์มี่เจอกันครั้งแรกอยู่กับคาซึมิในการ์ตูน (ยังเป็นฮิโตเดมังอยู่)สู้กับเกราโดส

ตอนแรกก็ท่าจะแย่แต่ก็สู้ได้(เรดช่วย)เห็ฮิโตเดมังแล้วรู้สึกแปลกๆ

แต่พอเห็นสตาร์มี่แล้วก็เท่ดี เลยมาเล่นเกมภาค ลีฟกรีน แล้วเจอคาร์ซึมิมีสตาร์มี่ก็เลยชอบทันที

พอมาเลน PO ก็ใช้สตาร์มี่เป็นตัวแรก และก็ใช้มาตลอด

อุซึบ็อท เจกันตอนแรกไม่ดีนัก (พยายามกินเรด) แต่ก็รู้สึกว่าเท่ดีก็เลยไปจับมาดาซึโบมิมาเลี้ยง

ตอนแรกไม่รู้วิธีกลายเป็นอุซึบ็อทเลยหาในเน็ตดูก็เลยรู้เลยใช้หินแปลงร่างกับอุซึด็ง

ก็เลยใช้ได้ในภาคนี้และเวลากลับมาเล่นอีกก็จับตลอด

แต่ PO ไม่ค่อยได้ใช้ เพราะ...ไม่บอกดีกว่า และก็ใชมาตลอดเลยชอบมาจนถึงทุกวัน

ลูเกีย = เท่ดีแต่ไม่ได้ใช้

[probank]

....เป้นโปเกม่องที่ชอบที่สุดครับ

ถ้าได้เล่นปิกาจูที่ไรอินทุกทีครับ..ชอบคิดว่าถ้าในโลกนี้มีโปเกม่อนจริงก้คงดีน่ะครับ...มนุษย์อยู่ร่วมกับโปเกม่อน..อยากสงบสุข..มียิมให้สู้ให้ผจญภัย

ชีวิตทีเเสนสนุกครับ..เริ่มเพ้อเเล้วครับ ฮ่าๆ

[Loveless Nova]

พูดไปแล้วในกระทู้สมุดรวมภาพ แต่นั่นก็เป็นแค่คำพูดที่ผมเผาส่ง

ความ รู้สึกของผมมันบรรยายเป็นคำพูดไม่ถูก

(คลิกเพื่อแสดง/ซ่อน)

เอลเรดไชนี่....เรื่องของนาย ผมขอกระทืบไลค์เต็มที่!!!   :like: :like: :like:

__________________________________________

เรื่องของผมกับลูคาริโอ้

มันมีอยู่ว่า

..........

.....................

.................................

เพียงแรกพบสบตาที่ได้เจอเธอ

เปลี่ยนผันพาร่างพัฒนามาจากริโอลุ.....

ดวงตาผมนั้นมิอาจละมันไปจากร่างของเธอได้

ขนสน้ำเงินสั้น รูปร่างอรชร สองเท้าดูเล็กแต่มั่นคง

แววตานักสู้สีแดงและคมกริบ ชวนให้น่าหลงใหล

................

...................

ผมตกหลุมรักมันตั้งแต่ได้เห็นในบัดแรกนั้นเอง

จนเผลอเอ่ยไปว่า...

"เจ้าน่ารักมาก เรามาแต่งงานกันเถอะ..."

................

ลูคาริโอ้ทำท่าเอียงอายในขณะที่เราจับมือ และคุกเข่าท่าขอแต่งงาน

ก่อนที่มันจะหันมาพูดกับเราด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"แต่ว่ามาสเตอร์....."

"ไม่เป็นไรหรอก ถึงแกจะเป็นแค่โปเกม่อนก็ไม่เป็นไร ผมรับได้"

ผมพูดขัดมันเพราะรู็ใจมันว่ามันจะพูดอะไร

ลูคาริโอ้ก้มหน้าอีกครั้ง ในขณะที่ขาบิดไปมา...

ก่อนที่มันจะเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง

"แต่ว่ามาสเตอร์...."

"ฉันบอกว่าแล้วว่าไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันไม่ถือ"

ลูคาริโอ้นิ่งไปสักพัก ทำให้ผมอดลูบหัวมันเบาๆไม่ได้

มันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองผมทั้งน้ำตา

และพูดว่า....

"แต่มาสเตอร์.....ผมเป็นตัวผู้นะครับ..."

"ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันไม่.......หา...."

"นายท่านรับไม้ป่าเดียวกันได้เหรอครับ....."

ลูคาริโอ้เกาแก้มพร้อมถอนหายใจ ในขณะที่เรายังค้างชะงักอยู่

........

...................

............................

.......................................

อ๊าาาาาาาาาาาาาากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[蒼月竜太]

คงไม่ถือว่าขุดละมั้ง?

ถึงทุกๆคนในทีม (ในอุดมคติ)

เอ็นเต้ (เอ็นเต้)

เกรเทล (กราเอน่า)

ฮันเซล (เฮลก้า)

ชิกิ (เมบุกิจิกะ)

ไรกะ (เซบุไรกะ)

ไดจิ (กราด้อน)

รวมถึงทุกๆคนที่ผมเคยเลี้ยง เคยจับมา

ขอโทษด้วย ที่เคยทำตัวไม่สมกับเป็นเจ้าของ

ขอโทษด้วย ที่บางครั้งไม่ได้เอาใจใส่อะไรเลย เพราะคิดว่าเป็นเพียงแค่โปรแกรมในเกม

ขอโทษด้วย ถ้าหากผมยังดูแลได้ไม่ดีพอ

ขอโทษด้วย ถ้าหากผมให้ความรักได้ไม่มากพอ

ขอโทษด้วย ถ้าหากไม่ชอบที่ผมมองโปเกม่อนเหมือนสัตว์เลี้ยง

ขอโทษด้วย ที่ผมมองโปเกม่อนเป็นเพื่อนไม่ได้ ด้วยความคิดเห็นส่วนตัว

ขอโทษด้วย ที่ต้องแฮคมา(เพราะหาจับพร้อมกันในเกมไม่ได้)

ขอโทษด้วย ที่เอาออกไปสู้ ทั้งๆที่พวกนายอาจไม่ต้องการ

ขอโทษด้วย ที่ฝีมือไม่ดีพอ จนทำให้แพ้คนอื่นบ่อยๆ

ขอโทษด้วย ที่ดึงความสามารถของพวกนายออกมาได้ไม่ดีพอ

ขอโทษด้วย ที่เคยด่าไป ทั้งๆที่มันเป็นความผิดของผมแท้ๆ

ขอโทษด้วย ที่ไม่สามารถเข้าใจความรู้สึกของพวกนายได้

ขอโทษด้วย ที่ไม่เคยทำอะไรให้ได้เลยสักอย่าง

ขอโทษด้วย ถ้าหากพวกนายไม่มีความสุขที่ต้องมาทนอยู่กับผม

และขอบคุณ ที่ถึงแม้ผมอาจจะเป็นเจ้าของที่ไม่ได้เรื่อง ดูแลเอาใจได้ใส่ไม่ดี ไม่เก่ง อีกทั้งยังเคยด่า เคยว่าไปหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ยังทนอยู่กับผมมาตลอด

[SKYNET]

^

อย่าโทษตัวเองซิ ถ้าเค้าไม่รักเราแล้วจะอยู่ด้วยกันมาจนป่านนี้รึ

[Loveless Nova]

^

^

^

แทงใจดำ The Cheater ตัวพ่ออย่างผมเต็มๆ...

ทางนี้ก็อยากขอโทษและขอบคุณ ที่ทนอยู่กับเจ้านายผู้มีฝีมือไม่ได้เรื่อง ต้องใช้สูตรควิกเลเวลมาตลอด และโรคจิตคิดล่วงเกินในบางครั้งด้วย

หวังว่าสักวันพวกนายจะมีอยู่จริง แม้เป็นเพียง AI ในคอมพิวเตอร์ที่มีสติปัญญาเทียบเท่ามนุษย์ก็ยังดี..

[O-2-xygen]

หวัดดีครับ  แฮะๆๆ อายจังเลยที่ต้องมาบอกความรู้สึกแบบนี้ แต่ก็อยากเล่า

เพราะมันอัดอัดน่ะครับ  ของผมมีที่ชอบสุดๆอยู่ 3 ตัวครับ

โทเงปี้ 

ชื่อเล่น togando

คุณ ชิโรนะ ให้มาครับ (ภาคเเพทตินั่ม)

ตอนแรกก็รู้สึกหน้ารักดีนะครับ แต่พอมาดูในอนิเมแล้วใจสั่นเลยครับ

ท่าเดิน กลิ้งตัว กระดิกนิ้ว โอย โมเอะเกินบรรยายครับ ก็เลยชอบ

ตัวนี้เป็นที่1 เลยครับ

เครเชีย

ชื่อเล่น  glacando

คุณ BeBe ให้มาครับ(ไม่รู้ชื่องี้เปล่า แต่บ้านข้างๆโปเกมอนเซ็นเตอร์ ยิมผีอะ ภาคแพทตินั่มเช่นเดิม)

พอมองแวบแรกแล้วทำให้ความสวยงามของอีวุยร่างอื่นๆหดหายไปเลยครับ

เป้นโปเกมอนที่สง่างามมากครับแถมยังดูลึกลับนิดๆด้วย

แครบ

ชื่อเล่น  krabando

ตัวนี้ผมเองก็มองไม่ออกเหมือนกันครับว่าชอบตรงไหน 

อาจเป็นตรงก้ามก็ได้555+  แต่เมื่อชอบก็ชอบอะครับ

[Loveless Nova]

^

^

ชอบแบบเล็กน่ารักสินะ...คิๆๆ

[windzoul]

ข้าพเจ้า ชอบคาโมะเนะงิ ไม่รู้ใครขอบเหมือนข้าพเจ้าบ้าง

ปกติเวลาจัดทีมจะให้มันสมดุลธาตุ แล้วก็พยายามยัดตัวนี้เข้าไป แต่มันแพ้ง่ายอ่ะ โดนช็อตก็ร่วง โดนแช่(แข็ง)ก็ร่วง หวังๆว่าจะมีร่างพัฒนาให้น้องเป็ดหน่อย มาBW ไม่มีความสัมพันธ์กับpokemonตัวเก่าเล้ย

เลยเก็ยไว้ในใจแล้วกัน

[Glitch Misdreavus]

น้องเป็ดมิคุก็เก่งได้นะครับ(มั้ง) ^^

สายของมันค่อนข้างกว้าง รำดาบก็ได้ work upแล้วมิกซ์ก็ได้

ท่าก็ค่อนข้างหลากหลายด้วย

ถึงมูม่าของผมจะต้องพึ่งEviolite ผมก็ยังพยายาม(ดันทุรัง)ยัดใส่ทีมจนได้ล่ะเอ้า ^^"

[Chibi-Farfetchz]

เขาก็ชอบเป็ดมิกุนะ 

ก็จริงที่โดนช็อตไฟฟ้าก็ร่วง โดนแช่(แข็ง)ก็ร่วง แต่ถ้าไม่จับ Dexก็สมบูรณ์ไม่ได้นิ จริงไหม

เอาละ นี่เป็น5 ตัวที่เขาสนิทด้วยที่สุด~

โมเนะ (คาโมเนะหงิ)

หัวโจก? ของบ้าน เจ้านี่ถึงตัวเล็กแต่สปิริตและพลังงานสูงสุดๆ (เพราะกำลังโต..รึเปล่าหว่า??) ชอบกินของรสฝาดๆเป็นที่สุด

แถมชอบแหย่เพื่อนอีก = =

จูไคน์ (ก็จูไคน์น่ะแหละ)

ถึงเจ้านี่จะสู้เก่งแค่ไหน แต่ก็ตกเป้นเบ๊โมเนะอยู่ดี คงเพราะเป็นโปเกมอนที่เงียบ+ซื่่อ เพื่อนๆเลยแกล้งง่าย แต่ไม่เคยโกธรนะ

ทัทจัง (ทัพพู ม้าน้ำน้อยน่ารัก~)

ชอบพ่นฟองสบู่เล่น เป็นที่รักของเพื่อนๆ (หรือพี่ๆ เพราะทัทจังเป็นน้องสุดท้อง)

ฟลาริน่า (ฟลายก้อน)

คน(ตัว)นี้มีความเป็นแม่สูง อบอุ่น เอาใจใส่ดูแลทุกคน แต่ถ้าโกธรละก็ น่ากลัวเชียว..

สมาชิกใหม่แสนซน เอเนเนะ (เอเนโกะ)

แมวสีชมพูน่ารัก ชอบวิ่งไล่อะไรก็ตามที่ขยับไปมา ซุกซนจนคนอื่นๆต้องปวดหัว เป็นลูกศิษย์โมเนะด้านการแกล้ง~

รูปๆ ♥♥

ก่อนไป ฝากให้ลองดูนี่สิ อิอิ

[bluewind]

นั่นมันเป็ดมิกุยามปีกกล้าขาแข็งหรือไงกัน O_O