Another kind of love : ความรักต่างพันธุ์ !!ตอนจบ!!* *มีภาพประกอบ!!*

[Loveless Nova]

แม้ว่าตอนนี้ข้าน้อยจะกลายเป็น Artist เต็มตัวแล้ว แต่จินนวิญญาณความเป็น Writer นั้นยังไม่หายไปหรอกนะ ตอนนี้ก็อยากเคาะสนิมทักษะการเขียนหน่อย ก็เลยเอาการวาดภาพกับการแต่งนิยายมารวมกันซะเลย!!!

------------------------------------------------------------------

Another Kind Of Love

ความรักต่างพันธุ์

Story By : Vavacung  Picture By : Vavacung

ตอนที่ 1 ความฝัน

ณ ภายในป่าลึกซึ่งเหลือเพียงผืนสุดท้ายบนโลกที่เต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตนามว่ามนุษย์

“โลกใบนี้นั้นแสนโหดร้ายสำหรับเจ้า ตัวตนของเจ้าล้วนเป็นที่ต้องการจากมนุษย์ซึ่งมีความโลภทั้งหลาย”

มือหยาบกร้างลูบหัวสิ่งมีชีวิตตัวเล็กอย่างนุ่มนวล ลูกเสือน้อยขนสีขาวเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นเจ้านายของตนและรู้สึกประหลาดกับคำพูดของเขา ชายเบื้องหน้านั้นร้องไห้และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง มือข้างหนึ่งของเขากุมสีข้างที่ชุ่มไปด้วยโลหิตจนชุดกาวที่เขาใส่นั้นกลายเป็นลวดลายของบุพผาสีแดงที่ดูน่ากลัว

“นั่น! มันอยู่ทางนั้น!!”

“เจ้าลูกพยัคฆ์ขาวนั้นผู้ว่าจ้างให้ราคาแพงมาก ยังไงก็ต้องจับมันมาให้ได้!!”

เสียงสองเสียงดังมาแต่ไกลจากด้านหลังร่างที่บาดเจ็บ ชายชุดดำสองคนโผล่ออกมาจากแนวต้นไม้ที่อยู่ไกลออกไป ชายชุดกาวขาวคว้าปืนออโตเมติกที่วางไว้กับพื้นขึ้นหันไปยิงพวกนั้นจนต้องหลบตัวอยู่ด้านหลังต้นไม้ ชายชุดกาวหันไปพูดกับลูกเสือขาวที่ยืนสั่นเทาอยู่

“หนีไปซะไวส์เกอร์! หนีเข้าไปในป่า ใช้ชีวิตของเจ้าในที่แห่งนั้น และไม่ต้องหันกลับมายังโลกของพวกมนุษย์อีก!! อั๊ก!”

กระสุนตอบโต้จากฝ่ายชายชุดดำ เจาะทะลวงไหล่ซ้ายของชายชุดกาวน์จนทำให้เขาซวนเซและทรุดเข่าลง ปืนในมือร่วงหล่นลงพื้น ไวส์เกอร์(ลูกเสือขนสีขาวทั้งตัว)วิ่งเข้าไปใกล้เขา แต่มือที่เปื้อนเลือดก็สั่งห้ามให้มันหยุดอยู่ตรงนั้น

“ได้โปรด.... หนีไปให้ไกลเพื่อข้า....อย่าทำให้ความพยายามของข้า ที่สู้พาเจ้ามาถึงที่แห่งนี้นั้นต้องสูญเปล่า ข้ารักเจ้ามากนะรู้ไหม...”

“กรรรร”

เสือน้อยน้ำตาคลอ ตัวมันนั้นอยากเข้าใกล้เจ้านายผู้แสนอบอุ่น แต่ว่าคำสั่งของเจ้านายนั้นมันก็ไม่อาจจะขัดได้ มันค่อยๆหันหลังให้ผู้เป็นนาย และออกวิ่งหายไปในความมืดของป่าลึกอย่างรวดเร็ว ชายชุดกาวยิ้มอย่างยินดี และหลับตาลงพร้อมกับรับชะตากรรมสุดท้ายของตน ที่จะเกิดขึ้นด้วยปลายกระบอกปืนสีดำสนิทที่จ่อมาที่ศีรษะของเขา

“ขอให้เจ้าจงโชคดี ลูกชายของข้า....”

-----------------------------------------------------------------------------

“เจ้านาย!! แฮ่กๆๆ”

ร่างสีขาวตัวเล็กผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็วจากพื้นหินแข็ง และหอบอย่างแรงราวกับวิ่งมาเป็นระยะทางยาวไกล ความฝันอันเป็นความจริงในครั้งวันวานย้อนเข้ามาให้เขาต้องคิดเศร้าใจอีกครั้ง

พยัคฆ์ขาวตัวน้อยหันไปมองซ้ายมองขวาของถ้ำส่วนตัวของเขา ก่อนจะออกเดินอย่างช้าๆไปยังหน้าถ้ำที่ยื่นออกไปเป็นเชิงผา สถานที่แห่งนี้เป็นหน้าผาขนาดใหญ่ๆที่มีถ้ำอยู่หลายถ้ำเชื่อมต่อกันด้วยเส้นทางเชิงหินเล็กๆ ซึ่งเป็นที่อาศัยของแมวป่ากลุ่มหนึ่งภายในป่าใหญ่แห่งนี้ เป็นกลุ่มแมวป่าที่รับเขาซึ่งเป็นเสือสีแปลกและเป็นสัตว์จากเมืองให้อยู่ร่วมกลุ่มด้วย

“ตั้งแต่เวลานั้นจนถึงตอนนี้ก็ผ่านมาเนิ่นนานแล้ว แต่ความทรงจำที่แสนเศร้านี้ทำไมถึงไม่หายไปสักที”

ไวส์เกอร์ทรุดตัวลงนอนอกแนบพื้นที่เชิงขอบผา มองลงไปยังป่าสีดำเพราะยามค่ำคืนเบื้องล่างที่ยาวออกไปจนสุดตา ทว่าที่เส้นขอบฟ้านั้นกลับมีแสงเรืองรองของมหานครของมนุษย์ สถานที่ซึ่งไม่เคยมีวันเวลาจะหลับใหล เป็นที่ๆเขากับเจ้านายนั้นเคยได้อยู่ด้วยกันมาก่อน

“นอนนอกถ้ำตากน้ำค้างเช่นนั้น เดี๋ยวก็ได้เป็นหวัดหรอกไวส์เกอร์”

ไวส์เกอร์สะดุ้งโหย่งกับเสียงที่จู่ๆมาดังกรอกหูเขา จนเกือบพลัดตกหน้าผาไป ร่างสีขาวเกาะขอบหน้าผาและตะเกียกตะกายขึ้นมาอย่างทุลักทุเล เขาเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงที่เกือบทำเขาตายนั้นด้วยใบหน้าโกรธเคือง

“โผล่มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงอีกแล้วนะ นาร่า!!”

ลูกแมวป่าสาวสีเหลืองที่มีลายสีดำบริเวณหน้าผากหมุนวนเล็กน้อย มองดูคล้ายลูกเสือ หัวเราะเบาๆกับท่าทีของไวส์เกอร์ เธอเดินไปใกล้ๆเขาและพูดแนบหูจนทำให้อีกฝ่ายต้องไหวหวั่น

“ฉันก็พูดให้เสียงไปแล้ว แต่ปฏิกิริยาของนายต่อเสียงฉันมันเป็นอย่างนั้นเองนี้ อีกอย่าง ปกติฉันเข้าใกล้ตั้งขนาดนี้นายก็น่าจะได้กลิ่นแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“ก....ก็ผมยังไม่ถนัดการดมจำแนกกลิ่น คุณก็รู้!!”

“ฮะๆๆ เสือทั่วไปนี้เกิดมาก็ดมกลิ่นเป็นแล้ว นายนี้แปลกเสือจริงๆเลย”

นาร่าเลียแก้มอีกฝ่ายเบาๆแล้วถอยกลับไป ไวส์เกอร์ประหม่ากับการกระทำของเธอจนทำอะไรไม่ถูก เขาพูดด้วยเสียงตะกุกตะกักออกไปว่า

“ย...ยั่วกันแบบนี้....เดี๋ยวก็ได้มีลูกก่อนจะได้โตกันซะหรอก!!”

นาร่าไม่พูดอะไรนอกจากหัวเราะและเดินจากไป ไวส์เกอร์เปลี่ยนท่าทีจากร้อนรนกลับมายืนยิ้มในขณะที่มองร่างเล็กๆเดินเข้าถ้ำที่ใหญ่ที่สุดซึ่งเป็นที่อยู่ของครอบครัวแมวป่าผู้นำกลุ่ม นาร่านั้นเป็นลูกแมวป่าสาวเพียงตัวเดียวของหัวหน้า และเธอก็เป็นคู่ของไวส์เกอร์ ที่ได้ต่อสู้กับแมวป่าหนุ่มหลายตัวได้ตามลำพัง เป็นการแสดงความแข็งแกร่งว่าเขานั้นคู่ควรกับเธอ

“นาร่าที่รักของผม ทำตัวน่ารักได้ทุกที่ทุกเวลาจริงๆสินา..”

และตัวเขาเองก็เดินกลับเข้าถ้ำ ล้มตัวลงสู่ราตรีไปอีกตัว เพื่อเฝ้ารอคอยวิถีชีวิตในวันรุ่งพรุ่งนี้ ที่แสนสดใสเฉกเช่นทุกวันที่ผ่านมา ทว่าตัวเขากลับไม่รู้เลยว่า

ในช่วงเวลาของวันถัดไปนั้น วิถีชีวิตของเขาจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง...

-----------------------------------------------------------------------------

ไม่ไกลจากภูผาถ้ำเสือออกไป มีชายสองคนที่แต่งกายด้วยชุดที่ยังไงก็ไม่เข้ากับบรรยากาศของป่า คนหนึ่งใส่ชุดสีสูทสีดำเสื้อในสีขาวและใส่แว่นตาดำทั้งๆที่เป็นเวลากลางคืน ไว้ผมชี้ฟู กำลังนั่งขัดปืนกลขนาดเล็ก(Uzi)ที่อยู่ในมือบนกระโปรงหน้ารถจิ๊บ สายตาจับจ้องไปยังภูเขาที่อยู่เบื้องหน้า

“ตามสืบอยู่เสียตั้งนาน ในที่สุดก็เจอจนได้ เป็นแค่สัตว์สีขาวแท้ๆมาทำให้คนอย่างข้าต้องลำบาก ตามหาอยู่ในป่ากว้างๆนี้เสียหลายวัน...”

ชายชุดดำอีกคนที่สวมชุดเหมือนกัน แต่ไม่สวมแว่นตาดำโผล่ขึ้นมาจากรถจิ๊บและเอ่ยพูดขึ้นว่า

“ลูกพี่ครับ พวกนายพรานบอกว่าแมวป่าที่เป้าหมายของเราเองก็อยู่รวมกลุ่มกับพวกมันด้วย ปกติมักจะไปล่าสัตว์บริเวณแถวทุ่งราบเชิงเขาที่อยู่ไม่ไกลไปจากที่นี้ ถ้าเราไปดักซุ่มอยู่ที่นั้นก็มีโอกาสเจอได้ อีกอย่าง....รู้สึกว่าเป้าหมายของเรามักจะแยกตัวไปกับแมวป่าตัวหนึ่งตามลำพังด้วยในช่วงเวลานั้น...”

“หึๆๆ งั้นเหรอ...พรุ่งนี้ละ เจ้าพยัคฆ์ขาวตัวแสบที่มีค่าราคาถึงสองล้านเหรียญจะมาอยู่ในมือของเรา และพวกเราก็จะรวยกันสักที....ฮ่าๆๆๆ”

--------------------------------------------------------------------------------

“ตอนนี้พวกเรามาอยู่ใต้ลมแล้ว นายลองดมกลิ่นดูสิ ว่าเหนือลมนั้นมีสัตว์ประเภทไหนบ้าง”

นาร่าสั่งไวส์เกอร์ขณะที่พวกเขายืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ วันนี้ก็เป็นอีกวันที่พวกเขามายังพื้นที่ใต้ลมแห่งนี้ ขณะที่พวกผู้ใหญ่นั้นกำลังล่าสัตว์อยู่ เพื่อฝึกให้ไวส์เกอร์นั้นสามารถจำแนกกลิ่นของสัตว์ต่างๆที่ลอยมาตามลมได้ ซึ่งเป็นเพียงอย่างเดียวที่ไวส์เกอร์นั้นไม่ถนัด

“อืม....กลิ่นเสือลอยมาจางๆนะ และก็เป็นลียงผา....หืม! รู้สึกว่าจะมีกลิ่นช้างด้วยแฮะ โอ๊ะ! กลิ่นของตัวตุ่นก็มี...”

“น...นายนี้มัน....เสือแถบนี้นะก็มีแค่นายเท่านั้น… แล้วแถวนี้ก็ไม่มีช้างด้วย แถมเลียงผาที่นายว่านะสูญพันธุ์ไปนานแล้ว และตุ่นมันก็อยู่ใต้ดินจะได้กลิ่นได้ไงกันย่ะ!!”

ลูกแมวป่าสาวกุมหัวอย่างหน่ายใจ ในขณะที่ผู้ถูกต่อว่านั้นก็ได้แต่เกาแก้มอย่างอายๆ เหล่าสิ่งที่เขานั้นได้ทายออกไปนั้นแทบทุกอย่างล้วนสูญพันธุ์ไปหมดแล้วเพราะการรุกล้ำทำลายป่าของพวกมนุษย์ ดังนั้น คำตอบของเขาจึงถือว่าผิดเต็มประตูชนิดที่หาข้อแก้ตัวไม่ได้ และเป็นการเดาที่ไม่ได้เรื่องเลย

“นายนี้มันจริงๆเลยนะ ทักษะการต่อสู้ ปฏิกิริยาตอบโต้ ความว่องไว ความแม่นยำ ทุกอย่างออกจะดีเยี่ยมเหนือแมวป่าอย่างพวกเรา แต่ทำไมถึงได้มาอ่อนหัดในเรื่องการดมกลิ่นที่เป็นความสามารถพื้นฐานของพวกเสือทั่วไปได้”

“เสือเรามันก็ต้องมีสักอย่างละที่ตัวเองไม่ถนัด...เฮ้! บางทีนะ เพราะความสามารถมันไหลไปทางอื่นหมด ก็เลยเหลือจุดด้อยตรงการดมกลิ่นอยู่อย่างเดียวละมั้ง แต่แค่ความสามารถในการต่อสู้ก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่เหรอ?”

นาร่าฟังแล้วก็ส่ายหน้าเบา

“การดมกลิ่นนะ เป็นการทำนายลักษณะของศัตรูได้ล่วงหน้ารู้ไหม เป็นการทำให้ได้รู้ว่าเราจะเผชิญหน้ากับอะไร แล้วจะได้เตรียมพร้อมในการรับมือได้ถูก...”

“อานะ...”

พยัคฆ์ขาวตัวน้อยตอบแบบขอไปที เขาเดินไปนั่งที่ใต้ต้นไม้รับลมที่พัดมาอย่างสบายใจไม่สนคำบ่นจากผู้เป็นที่รัก นาร่าได้แต่ถอนหายใจกับบรรยากาศการสอนที่จบลงแบบนี้มาตลอด เธอเดินไปนั่งข้างๆเขาและเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีครามเบื้องบน

“นี้นาร่า....”

ไวส์เกอร์เอ่ยถามทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่

“มีอะไร?”

“คุณคิดว่าถ้าพวกเราโตขึ้น จะมีลูกกันสักกี่ตัวดีละ”

คำถามนั้นทำเอานาร่าสะดุ้ง และร้อนผ่าวใบหน้าไปหมด ไวส์เกอร์เปิดตาข้างหนึ่งเหลือบมองทั้งหัวเราะเบาๆ แมวป่าสาวในวัยก่ำกึ่งเด็กและวัยรุ่นเอาเท้าหน้าตบแก้มของอีกฝ่ายเบาๆ

“กล้าพูดได้นะนายนี้!!”

“ฮะๆๆ ก็เสือมันรักนี้หน่า ช่วยไม่ได้ อยากเห็นครอบครัวของพวกเราจังเลยว่าจะเป็นแบบไหนกันนะ จะอบอุ่นเหมือนกับครอบครัวของเธอรึเปล่า...”

ไวส์เกอร์พูดได้แค่นั้นก็เงียบไป นาร่ามองเขาแล้วรู้ความรู้สึกของอีกฝ่ายดี เพราะไวส์เกอร์นั้นตั้งแต่จำความได้เขาก็อยู่ร่วมกับมนุษย์ผู้เป็นเจ้านายแล้ว พ่อแม่ของเขานั้นเป็นเสือที่ไหนก็ไม่รู้ ทั้งผู้ที่นับถือว่าเป็นพ่ออย่างเจ้านายก็กลับมาตายเพื่อช่วยเขาที่ถูกตามล่าเพียงเพราะสีกายที่แสนแปลกของเขา

“อืม....แต่จะว่าไปแล้ว รู้สึกตั้งแต่เมื่อกี้นี้ ก็มีกลิ่นแปลกๆที่ดูเหมือนไม่ใช่สัตว์แถวนี้ลอยมาตลอดเลยแฮะ รึว่าผมจะจมูกเพี้ยนไปเอง...”

นาร่าฟังดังนั้นก็ลองดมกลิ่นดู แล้วเธอก็ผุดลุกขึ้นทันที ไวส์เกอร์มองท่าทีร้อนรนของอีกฝ่ายอย่างสงสัย แล้วฉุกคิดได้ว่ากลิ่นที่ตัวเองได้รับนั้นมันช่างแสนคุ้นเคยมาก่อน ทั้งสองหันไปมองหน้ากันประหนึ่งความคิดที่ตรงกัน

“มนุษย์!!”

เปรี้ยง!!! กระสุนปืนหนึ่งเฉียดกายของไวส์เกอร์ไปเพียงนิดเดียว เขาตั้งท่าต่อสู้ทันทีแม้ยังไม่เห็นศัตรู

“ไวส์เกอร์! เรารีบหนีกันเถอะ!”

“ไม่! ผมจะถ่วงเวลาเจ้าพวกนี้ไว้ให้ ยังไงซะเป้าหมายของเจ้าพวกนี้มันก็คือผม กลิ่นของผู้ที่สังหารเจ้านายของผมนี้ผมจำมันได้ดี นาร่า คุณรีบไปบอกทุกคนให้หนีไป!!!”

นาร่ายังคงไม่ขยับตัวเพราะเป็นห่วงไวส์เกอร์ กระสุนอีกนัดหนึ่งพุ่งตรงไปหาเธอ แต่ไวส์เกอร์ก็พุ่งเข้าไปงับคอ(เบาๆ)ดึงเธอให้รอดพ้นจากกระสุนสังหารนั้นได้

“ถ้าคุณไม่ไปบอกพวกเขา ทุกคนจะเป็นอันตรายนะ เพราะไม่รู้เจ้าพวกนี้นอกจากตัวผมแล้วยังจะต้องการพวกเธอด้วยหรือเปล่า ได้โปรดเถอะนาร่า!”

“ต....แต่ว่า....”

“เชื่อใจผมสิ ผมจะรอดกลับไปให้ดู!”

ไวส์เกอร์พูดแค่นั้นก็กลับหลังหันวิ่งตรงไปหาทิศทางของกระสุนทันที นาร่าชะงักไปสักพัก ก่อนที่เธอจะกลับหลังหัน วิ่งขึ้นเหนือที่ๆพวกกลุ่มแมวป่าผู้ใหญ่อยู่ ตอนนี้เธอไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากเชื่อใจในความสามารถของไวส์เกอร์ และภาวนาให้เขาไม่เป็นอะไร

---------------------------------------------------------

ทุ่มทุนสร้างแล้วนะเนี้ย อย่าลืมคอมเม้นกันละ 

------------------------------------------------------

[ไมยาเตะ (เชมี่)]

ชอบเสือขาวอ่ะวาว่า! ^^อยากได้สักตัว

ปล. แอบอุ้มไปแล้ว...

[Mocoron]

เสือขาวน่าร๊ากกก~~!!!

:shinx10:

[Version5]

คิดไปเองรึเปล่า ว่าเสือขาวมันคล้ายๆเสือขาวชื่อทามะ ในเรื่องฮายาเตะ กับคนผมฟ้า มันคือฮายาเตะหรอกหรอครับ = ="

[me=[V]ersion_[5]]เผ่นไปหาอย่างอื่นที่ไร้สาระทำ[/me]

[Madame Graya]

เสือขาวกับแมวป่า

อีไวส์เกอร์ทำตูจิ้น...

[Risu]

- ชุดกาว - ชุดกาวน์

- “นั้น! มันอยู่ทางนั่น!!” - สลับวรรณยุกต์

- “ตั้งแต่เวลานั้นจนถึงตอนนี้ก็ผ่านมาเนินนานแล้ว - เนิ่นนาน

- แต่ทำไมถึงได้มาอ่อนหัดในเรื่องการดมกลิ่นที่เป็นความสามารถพื้นฐานเขาพวกเสือทั่วไปได้” - จะพิมพ์คำว่า "ของ" ใช่มั้ยเอ่ย

เสือขาวกับแมวป่าเหลืองช่างน่ารักจริงๆ

[Loveless Nova]

ตอนที่ 2 : ความจริง

“ลูกพี่...ยิงแบบนี้ ถ้าเกิดโดนเป้าหมายตาย แล้วมันจะไม่ราคาตกเอาเหรอครับ?”

ชายชุดดำผู้ไม่ใส่แว่นตาดำเอ่ยถามชายชุดดำอีกคน ตอนนี้ทั้งสองคนยืนอยู่ข้างรถจิ๊บ โดยในมือของคนที่ถูกเรียกว่าลูกพี่นั้น กำลังถือปืนไรเฟิลที่เพิ่งถูกใช้เพื่อลั่นกระสุนใส่สัตว์ตระกูลแมววทั้งสองตัว

“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนา กระสุนนี้ก็แค่กระสุนยาง โดนเข้าไปไม่ถึงกับตายหรอก แค่สลบเท่านั้นแหละ แต่ถ้าจ่อยิงแบบระยะประชิดนี้ก็ไม่แน่ละนะ ยังไงแกก็เตรียมตัวไว้ละ ดูเหมือนเจ้าเป้าหมายที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงนั้นมันกำลังจะวิ่งมาหาทางปืนเราแล้ว หึๆๆ”

ลูกพี่(เรียกอย่างนี้คงได้มั้ง)โยนปืนกลเล็กให้กับลูกน้องของเขา ที่ภายในเป็นกระสุนยางเช่นเดียวกัน ถึงแม้อีกฝ่ายจะเป็นลูกเสือตัวไม่เล็กไม่ใหญ่มากนัก แต่พวกพรานที่ให้ข้อมูลบอกว่า เจ้านั้นเป็นเสือที่ค่อนข้างร้ายและยังรวดเร็วจนมีพรานนับไม่น้อยที่คิดไปล่ามันต่างเจ็บตัวกันมาแล้วทั้งนั้น

กรรรร!!!!!!

ไวส์เกอร์คำรามขณะที่วิ่งพุ่งไปหานักฆ่าทั้งสองคน ที่ตอนนี้หันปากกระบอกปืนระดมยิงกระสุนเข้าใส่มันแล้ว ไวส์เกอร์รู้จักอาวุธพวกนั้นดีเพราะเคยสู้กับพวกพรานมาก่อน จึงวิ่งหลบไปในแนวต้นไม้

“ลูกพี่! มันหลบเข้าแนวไม้ไปแล้วอ่ะ!!”

“รู้แล้วนา!! จับตามองดูมันอย่าให้คลาดสายตา!”

สองนักฆ่ารัวยิ่งกระสุนใส่ไวส์เกอร์ที่วิ่งรอบวนพวกเขาเพื่อหาช่องว่างในการเข้าโจมตี ทว่าด้วยร่างกายสีขาวนั้นค่อนข้างจะเด่นชัดตัดกับสีเขียวของพื้นป่าและสีน้ำตาลของลำต้นต้นไม้ ทำให้ไวส์เกอร์นั้นถูกมองเห็นตลอด จนในที่สุดมันจึงตัดสินใจ...

กรรรรรรรรรรร!!!!!!

ไวส์เกอร์ปีนขึ้นต้นไม้ด้วยความเร็วสูง วิ่งไปตามกิ่งของต้นไม้อย่างรวดเร็วชนิดที่กระสุนที่ถูกยิงไปด้วยความไวสูงก็ตามไม่ทัน มันวิ่งไปอยู่เหนือนักฆ่าทั้งสองคน จากนั้นก็กระโจนเข้าตะปบเข้ากลางอกของคนที่เป็นลูกน้อง และลากกรงเล็บลงถึงท้อง จนเลือดสาด หน้าท้องเปิดจนลำไส้ที่ขดอยู่ภายในทะลักออกมาอย่างน่ากลัว ชนิดที่แม้แต่เสื้อผ้าก็กันไว้ไม่อยู่

“อ๊ากกกกก!!!”

“หน่อย ไอ้สัตว์เอ่ย!!!”

ลูกพี่หมุนตัวรัวกระสุนปืนใส่ร่างสีขาว แต่ไวส์เกอร์ก็กระโจนหลบเข้าแนวชายป่าไปได้ ลูกพี่นั้นก้มตัวลงหยิบปืนที่ลูกน้องทำตกขึ้นมา และเล็งไปทั่วเพื่อมองหาเสือร้ายสีขาวนั้น

“ทำแสบนักนะแก....”

ไวส์เกอร์ซุ่มในมุมมืดทึ่สุด รอจังหวะที่ลูกพี่นั้นเล็งปืนไปในทิศทางตรงกันข้ามกับตัวเองอย่างช้า จนเมื่อสบโอกาส ก็กระโจนพรวดออกไปด้วยแรงทั้งหมดที่มี เสียงกระโดจนออกจากพุ่มไม้ทำให้ลูกพี่หันกลับมาอย่างรวดเร็ว แต่ว่าก็สายเกินไป เมื่อไวส์เกอร์นั้นกระโดดกัดข้อมือซ้ายของเขา และสะบัดคอกระชากเนื้อทั้งเส้นเลือดที่ข้อมือจนเลือดสาดกระเซ็นไปทั่ว ลูกพี่ตกตะลึงเจ็บจนร้องไม่ออก เส้นประสาทที่ถูกตัดขาดทำให้ปืนนั้นหลุดจากมือ ลูกพี่เหวี่ยงปืนอีกกระบอกระดมยิงใส่ไวส์เกอร์อย่างบ้าคลั่ง ไวส์เกอร์อาศัยความเร็วหลบเข้าไปในแนวป่าได้อีกครั้ง

“อ...ไอ้...ไอ้เสือบ้า.....แฮ่กๆๆ”

เลือดที่พลั่งพรูออกจากข้อมือทำให้พลังกายของลูกพี่เลือนหายลดลงอย่างรวดเร็ว เขาทรุดล้มลงไปนั่งพิงล้อรถจิ๊บ มืออีกข้างที่สั่นเทายังคงเล็งไปปืนไปข้างหน้าตัวเอง

กรรร.....

ไวส์เกอร์ก้าวเดินมาอย่างช้าจากเงามือเมื่อเห็นว่าคู่ต่อสู้นั้นหมดฤทธิ์แล้ว มันตรงมาหาร่างที่เลือดไหลจนเกือบถึงขั้นวิกฤติ แรงที่เลือนหายแม้แต่จะถือปืนที่แสนหนักก็ยังทำไม่ได้จนมือนั้นตกลงไปข้างตัว ลูกพี่ที่รู้ตัวเองว่าไม่รอดแล้ว ไม่คิดที่จะร้องไห้แต่กลับเปล่งเสียงหัวเราะแทน

“ฮึๆๆ แพ้ให้กับสัตว์หน้าขนซะได้....มนุษย์เช่นข้าช่างอับอายจริงๆ”

ไวเกอร์หยุดเดิน และยืนมองอยู่ห่างๆ

“น่าเสียดายแท้....แค่เงินสองล้านเหรียญ ทำให้ข้าต้องเอาชีวิตมาทิ้งในป่าที่น่าขยะแขยงเช่นนี้หรือเนี้ย...แต่...”

ลูกพี่ลวงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง และหยิบวัตถุทรงกระบอกที่มีสลักขึ้นมา แม้ไวเกอร์จะเคยสู้กับนายพรานมาหลายหน ทว่าสิ่งที่อยู่ในมือของลูกพี่นั้น มันไม่รู้เลยว่ามีอานุภาพร้ายแรงแค่ไหน

“ชีวิตของแก....ก็ขอข้าเอาไปด้วยเถอะ!!”

กริ๊ก! สลักระเบิดถูกปลดออกแล้ว

บรึ้มมมมม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

--------------------------------------------------------

“ไวเกอร์”

นาร่าหันมองกลุ่มควันที่ลอยขึ้นมาเหนือผืนป่าจากทิศทางที่เธอได้จากมา ตอนนี้เธอกับกลุ่มแมวป่าได้กลับมาซ่อนตัวที่หน้าผาที่พักของพวกตนแล้ว

“เดี๋ยว!! ลูกจะไปไหนนะ ข้างนอกมันอันตรายนะ!!”

ด้วยความเป็นห่วงไวส์เกอร์ นาร่าจึงตัดสินใจลุกขึ้น วิ่งออกจากถ้ำไปโดยไม่สนใจเสียงทัดทานจากผู้เป็นพ่อ สี่เท้าเล็กเพรียววิ่งไปตามแนวเส้นทางเชิงผาลงสู่พื้นราบด้วยความเร็วสูง สัญชาตญาณบางอย่างบอกว่าเกิดเรื่องไม่ดีกับไวส์เกอร์ เธอกระโจนไปตามกิ่งต้นไม้จากกิ่งหนึ่งไปยังกิ่งหนึ่งอย่างคล่องแคล้ว จนมาหยุดอยู่ที่หลุมขนาดใหญ่สีทมิฬ

เป็นหลุมที่เกิดจากการระเบิดของลูกพี่ ซึ่งทำให้ต้นไม้รายรอบล้มราบเป็นหน้ากลอง เศษเหล็กของรถจิ๊บที่ถูกไหม้จนเป็นสีดำกระจัดกระจายอยู่ทั่วบริเวณ

“ไวส์เกอร์....”

กลิ่นเลือดของเขาโชยมาจากพื้นที่อันไม่ไกลออกไป เธอผละออกจากหลุมระเบิด และดมกลิ่นไล่ตามกลิ่นเลือดของไวส์เกอร์ที่คละคลุ้งด้วยกลิ่นแปลกปลอมอื่นที่เธอไม่คุ้นเคย เดินอย่างช้าๆเพื่อไม่ให้เผลอหลุดจากกระแสการไหลของกลิ่น จนพบต้นไม้ต้นหนึ่งที่เหมือนจะถูกอะไรบางอย่างกระแทกอย่างแรงจนเป็นรอยแตกบนเนื้อไม้ กลิ่นของไวส์เกอร์ลอยออกมาจากข้างหลังต้นไม้นั่น

“ไวส์เกอร์! นายเป็นอะไรรึเปล่า!!”

เมื่อแน่ใจแล้วว่าไวส์เกอร์อยู่ข้างหลังต้นไม้นั้น นาร่าจึงรีบวิ่งทันที

“ห้ามเข้ามานะนาร่า!!”

เสียงของอีกฝ่ายสั่งให้เธอหยุด นาร่ายั้งตัวไว้หยุดหน้าต้นไม้

“ทำไมละไวส์เกอร์! เธอบาดเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ รีบไปหาสมุนไพรเพื่อรักษาแผลเถอะไวส์เกอร์”

“ไม่เอา......บาดแผลนี้มันร้ายแรงเกินไป...ผมไม่อยากให้คุณเห็นผม....ในสภาพนี้...”

เสียงที่อ่อนแรงของอีกฝ่ายทำให้น่าร่ายิ่งเป็นห่วง

“ไม่ว่านายจะอยู่ในสภาพไหนฉันก็รับได้ทั้งนั้นละ เพราะฉันรักนายนะ!”

“........ไม่.......ผมเกลียดคุณนาร่า.....ผมเกลียดคุณที่สุด....อย่ามายุ่งกับผม....ไปให้พ้น...”

“ไวส์เกอร์....ทำไมละ....ทำไม...”

“......ยังไงซะชีวิตของผมก็ต้องจบลงตรงนี้.....ไปหาใครอื่นที่รักยิ่งกว่าผมเถอะ.....”

นาร่าตกใจกับคำพูดของอีกฝ่าย ผู้ชายที่เคยบอกว่ารักเธอที่สุด แต่คราวนี้กลับพูดคำว่าเกลียดได้เสียดขั้วหัวใจเธอมากมาย น้ำตาที่สัตว์ปกติไม่น่าจะมีกลับหลั่งไหลออกมาจากหางตาของเธอ

“....ผมไม่รักคุณ.....เกลียดที่สุด.....”

นาร่าก้มหน้าลงรับคำพูดอีกคำของชายผู้เป็นที่รัก เธอเดินถอยหลังสองสามก้าว ก่อนกลับหลังหันเดินจากไปอย่างอ่อนแรง

เมื่อป่าได้เงียบสงบลง ร่างโชกเลือดที่หลบอยู่หลังต้นไม้ค่อยๆชันตัวลุกขึ้น และเดินออกมาจากมุมมืดของต้นไม้ เหม่อมองไปยังทิศทางที่เธอผู้เป็นที่รักได้จากไป ไวส์เกอร์พาร่างของตนมานั่งกลางพุ่มหญ้าที่นาร่าเคยยืน เขาทรุดล้มลงพร้อมร้องไห้

“บ.....แบบนี้ดีแล้วละ.....มันดีแล้ว.....ที่ให้คุณไป.....เพราะยังไงสองเราก็ไม่มีทางรักกันได้อยู่แล้ว...”

ไวส์เกอร์ก้มลงมองขาหน้าข้าหน้าขวาของตนและร้องไห้ไม่หยุด บาดแผลสาหัสจากระเบิดที่ทำให้ผิวหนังหลุดหายไปจนหมดสิ้น หลงเหลือเพียงสิ่งที่สัตว์ทั่วไปไม่สมควรมี ความจริงที่ปรากฏ ณ บาดแผลนั้นเป็นสิ่งที่เขาเคยเห็นมาก่อนเมื่อครั้งอยู่ในเมืองมนุษย์ แต่เขาไม่คิดว่าแม้แต่ตัวเขาเองก็เป็นเหมือนพวกนั้น

“บาดแผลแห่งความจริงที่เกินจะรับไหว ชีวิตเดิมที่เคยเป็นมาได้จบลงแล้ว....กับความจริงนี้....”

ขาหน้าโลหะสีเทาไร้รอยขีดข่วนแม้โดนแรงระเบิดเข้าเต็มๆ แต่เปื้อนเลือดและเศษเนื้อ เป็นหลักฐานที่บอกให้ไวส์เกอร์ได้รู้สถานะของตน ว่าตนนั้นไม่ได้เป็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าเสืออีกแล้ว

แต่เป็นสิ่งเลียนแบบชีวิตที่เรียกว่า “หุ่นยนต์”....

-------------------------------------------------------------------------

To be Continue The end chapter...

[Risu]

ไวส์เกอร์เป็นหุ่นยนต์เหรอเนี่ย!?

แล้วความรักของทั้งสองจะจบลงยังไงล่ะเนี่ย

[SKYNET]

Gold : (นั่งอ่านจากสำนักงานใหญ่SSP)

Gold : อย่างที่เคยพูดนะ ถ้าจะรักกันน่ะ ไม่มีจำกัดสายพันธุ์หรอกไวส์เกอร์

Beast emperor : ทำไมเราต้องมีเสือขาวเหมือนกันด้วย = =*(ชี้ไปที่เสือสีขาวข้างๆตัว)

Tion : (บิดขี้เกียจ)หง่าว~

Beast emperor : หยั่งกะแมว

[ไมยาเตะ (เชมี่)]

หักมุมแบบสุดๆเลยนะเนี่ย

แล้วเรื่องราวต่อไปจะเป็นยังไงกันน่ะ

[Kimur@]

เราเองก็ไปเม้นที่ไทยเกมมิ่งแล้วนะว่า    เป็นกำลังใจให้ทั้งทางนี้ และก็ที่นั่น

ปล.ที่นั่นส่วนใหญ๋พวกขาจรครับ คนแต่งฟิคจริงๆอยู่ไม่กี่คนหรอก ดังนั้นถ้าจะไม่มาเม้นเลยก็ไม่แปลกอะไร

[Loveless Nova]

เราเองก็ไปเม้นที่ไทยเกมมิ่งแล้วนะว่า เป็นกำลังใจให้ทั้งทางนี้ และก็ที่นั่น

ปล.ที่นั่นส่วนใหญ๋พวกขาจรครับ คนแต่งฟิคจริงๆอยู่ไม่กี่คนหรอก ดังนั้นถ้าจะไม่มาเม้นเลยก็ไม่แปลกอะไร

อืม...ตอนนี้ยุคสมัยของ Fiction มันเงียบเหงาแล้วละ เพราะงั้นข้าน้อยถึงละทิ้งสายทางนักเขียนเพื่อไปเป็นนักวาดนั้นละ...

ตอนสุดท้ายละขอรับ!!

---------------------------------------------------------------------------------

ตอนที่ 3 : ความรัก

แม้จะเดินจากมา แม้จะโดนทำร้ายจิตใจแค่ไหน แต่ว่าความรักนั้นก็ทำให้เธอคนห่วงเขาไม่ได้ แม้จะต้องเห็นเขาอยู่ในสภาพไหน หรือจะต้องเห็นเขาตายไปต่อหน้า ทว่าอย่างน้อยเธอก็อยากที่จะเจอหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้าย ไม่ใช่ได้ฟังแค่เสียงแห่งคำลาจากอีกฝ่ายเพียงอย่างเดียว เธอไม่เคยบอกเขาเลยว่าเธอรักเขามากแค่ไหน...เธออยากจะบอกรักเขาสักครั้ง....

ตอนนี้นาร่าจึงเดินกลับไปหาไวส์เกอร์อีกครั้ง เธอเดินอย่างเงียบเชียบกลับไปเพราะรู้ดีว่าหากไม่ทำเสียงดังแล้วอีกฝ่ายไม่มีทางรู้ตัวถึงการมาของเธอแน่ เพราะไวส์เกอร์นั้นไม่ถนัดการดมกลิ่น

เขายังอยู่ตรงนั้น บนพื้นหญ้าที่เธอเคยยืน แสงตะวันลอดผ่านหมู่แมกไม้และส่องลงตรงที่ๆเขานอนหลับไหลอยู่พอดี ภาพนั้นมันดูเหมือนกับว่าเขาตายไปแล้ว ทว่านาร่ารู้ดีว่ามันไม่ใช่ เสียงหัวใจของไวส์เกอร์ยังคงดังอยู่ เสียงหัวใจที่แปลกกว่าใครอื่นและเธอก็จำเสียงนั้นได้ดี ทว่ากลิ่นที่มาจากตัวเขา กลับมีอีกกลิ่นที่เธอไม่รู้จัก...

นาร่าเดินเข้าใกล้ไวส์เกอร์จนมองเห็นตัวเขาอย่างชัดเจน บาดแผลบนตัวเขานั้นก็ไม่ได้ร้ายแรงมากเท่าที่เธอได้จินตนาการ ดูเหมือนว่าไวส์เกอร์นั้นอยุ่ห่างจากจุดระเบิดอยู่พอสมควรเลยไม่บาดเจ็บมากนัก นอกจากแผลเล็กๆและรอยไหม้บนขนบางจุด แต่ขาหน้าขวาที่เขาใช้หนุนหัวนั้นมีกลิ่นเลือดโชยออกมาทำให้นาร่าต้องกังวล

นาร่าเดินไปอีกด้านเพื่อมองขาหน้าขวานั้นให้ชัดเจน และเธอก็ได้เห็นความจริงที่อีกฝ่ายพยายามซ่อนไว้

“เพราะเป็นอย่างนี้ ก็เลยกลัวว่าฉันจะเกลียดนาย.....สินะ....”

เสียงแผ่วเบาของแมวป่าสาวปลุกให้ร่างที่หลับใหลตื่นขึ้นมา หลังจากที่สลบไปเพราะได้รับรู้ความจริงที่เกินจะรับไหว ไวส์เกอร์หันหน้าไปมองนาร่าแล้วตกใจ เขาถอยตัวและพยายามซ้อนขาหน้าขวาเอาไว้ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีประโยชน์แล้ว

“กลับมาทำไมกัน....ฉันบอกแล้วไงว่าฉันเกลียดเธอ...”

“ฉันไม่สนหรอกว่านายจะเกลียดฉัน....เพราะยังไงฉันก็รักนายไวส์เกอร์....”

นาร่าเดินเข้าไปใกล้ไวส์เกอร์ เธอดึงขาหน้าขวาของอีกฝ่ายมาเลียเลือดที่เปื้อนมือโลหะอย่างไม่หวาดกลัวเหมือนครั้งที่เขาบาดเจ็บในครั้งคราก่อน แม้ตอนนี้มันจะเป็นโลหะไม่ใช่ขนแล้วก็ตาม ไวส์เกอร์ได้แต่นิ่งเงียบ

“.....ฉันไม่สนหรอกว่านายจะเป็นอะไร.....ฉันไม่สนด้วยว่านายจะอยู่ในสภาพไหน.....เพราะนายก็คือนาย.....ไวส์เกอร์พยัคฆ์ขาวที่ฉันรัก...”

“ไม่มีทางหรอก....เธอไม่รู้หรอกว่าฉันเป็นอะไร...”

ไวส์เกอร์ชักมือกลับและนั่งหันหลังให้เธอ

“.....พวกเราไม่มีทางรักกันได้......ไม่มีทางที่จะมีครอบครัวที่อบอุ่นได้.....ตัวฉันมันก็แค่เศษเหล็กที่มีชีวิตเท่านั้น...”

“แต่ก็เป็น....หุ่นยนต์ที่มีหัวใจไม่ใช่เหรอ?”

นาร่าเดินเข้ามาคลอเคลียแก้มของไวส์เกอร์ พยัคฆ์ขาวมองอีกฝ่ายอย่างสนเท่ห์ใจ ทำไมอีกฝ่ายถึงรู้จักหุ่นยนต์ได้

“ทำไมเธอถึง....”

“รู้ไหมไวส์เกอร์.....ในบรรดาแมวป่าทั้งหลายนะ พ่อบอกว่าฉันนะเป็นแมวป่าที่มีความสามารถในการฟังเสียงได้ไวที่สุด และฉันก็เป็นตัวเดียวในกลุ่มที่เคยแอบหนีไปเที่ยวในเมืองของมนุษย์ด้วย....และฉันก็จำเสียงนี้ได้ดี...”

แมวป่าสาวสีเหลืองลายพยัคฆ์แนบหูเข้ากับหน้าอกของไวส์เกอร์ ที่เหมือนจะดังขึ้นกว่าเดิมเมื่อเธอทำเช่นนั้น

“เสียงหัวใจของหุ่นยนต์......ฉันรู้อยู่ก่อนแล้วละไวส์เกอร์ ว่านายไม่ใช่เสือธรรมดา...แต่เพราะหัวใจของนายที่ไม่เหมือนหุ่นยนต์ตัวอื่น และท่าทีของนายที่ไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นหุ่นยนต์ นายแสดงท่าทีเหมือนเสือไปเสียทุกอย่าง จนทำให้ฉันคิดว่าฉันหูเพี้ยนไปเอง....”

“น....นี้เธอรู้อยู่ก่อนแล้วทำไมถึงไม่บอกผม ทำไมถึงปล่อยให้ผมเป็นหุ่นยนต์โง่เง่า ที่คิดว่าตัวเองเป็นเสือจริงๆมาโดยตลอด

ไวส์เกอร์ร้องไห้อีกครั้ง สิ่งมีชีวิตเลียนแบบเสือร้องไห้อย่างไม่สนสายตาสิ่งมีชีวิตเพศเมียตรงหน้า นาร่าสะบัดหัวเบาๆเหมือนจะหน่ายๆเช่นครั้งที่สอนไวส์เกอร์ในการดมกลิ่น

“เพราะถ้าบอกนาย ฉันจะต้องเสียใจเพราะนายคิดจะทำแบบนี้นะสิ.....แค่ระหว่างเสือกับแมวมันก็เป็นความรักที่ห่างไกลมากพอแล้ว ยิ่งมาเป็นสิ่งมีชีวิตกับหุ่นยนต์อีก เป็นความรักที่ห่างไกลจนทำให้นายพยายามจะไปให้ไกลจากฉันเหมือนเช่นตอนนี้.....”

“หึๆๆ อย่างนี้ก็ไม่ต้องอธิบายอะไรมากแล้วสินะ ถ้าเช่นนั้นเธอก็ควรไปจากฉันได้แล้วละนาร่า ความรักของเราไม่มีทางเป็นไปได้ ฉันไม่เหมาะสมกับเธอ.....ฉันไม่มีทางมีลูกกับเธอ ทำให้เธอมีครอบครัวอบอุ่นได้อย่างที่เธอฝัน เพราะฉะนั้น...อุ๊บ!”

ตบ....อาจจะฟังดูแปลกสำหรับพวกสัตว์ แต่นาร่านั้นได้ใช้อุ้งเท้าหน้าตบเข้าที่แก้มของอีกฝ่ายจนหน้าหัน พยัคฆ์ขาวยกมือขึ้นลูบแก้มอย่างไม่เข้าใจการกระทำของอีกฝ่าย นาร่าร้องไห้ออกมาไม่หยุด เธอยกเท้าหน้าขึ้นปาดน้ำตาของเธอที่ไม่เคยไหลมาก่อน และพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือออกมาว่า

“เห็นแก่ตัว.....ผู้ชายเห็นแก่ตัวที่สุด....”

“น...นาร่า....”

“ทำให้รักมากมาย แล้วก็จากไป เพราะกลัวว่าผู้หญิงจะเกลียดที่ได้รับรู้ตัวตนที่แท้จริง เห็นแก่ตัวที่สุด....ฮึกๆๆ ใครจะเกลียดนายกัน...นายไม่ได้ยินที่ฉันพร่ำพูดอยู่ตลอดนี้เลยรึไง หรือจะให้ฉันต้องตะโกนให้ดังไปทั่วทั้งป่ากันว่า ฉันรักนาย..... ได้ยินไหม ฉันรักนาย ฉันรักนาย ฉันรักนาย ฉันรักนาย ฉันรักนาย ฉันรักนาย ฉันรักนาย!! ฉัน....ฉันเคยไปพูดว่าเกลียดนายตอนไหน!!!”

“...........”

“อย่ามาทำเป็นรู้ใจคนอื่นดีเลย.....ผู้ชายเห็นแก่ตัว....”

นาร่าทรุดตัวลงและร้องไห้กับพื้นหญ้า สั่นสะท้านและหมดแรง ไวส์เกอร์มองเธออย่างไม่รู้ว่าควรจะทำเช่นไรดี เขาไม่ชอบเลยที่ต้องคนตรงหน้าร้องไห้เสียใจ ไม่ชอบเลยที่ทำให้หัวใจของเธอต้องเจ็บปวดแสนสาหัสขนาดนี้ ในขณะที่ตัวเขาเอาแต่เจ็บใจที่ตัวเองเป็นหุ่นยนต์ แต่อีกฝ่ายกลับยอมรับในตัวเขาทั้งๆที่ตัวเขาไม่ยอมรับในตัวเองเลย หรือว่าว่าเขาจะเห็นแก่ตัวจริงๆ

ถ้างั้น......

“ผมขอโทษนาร่า.....เข้าใจแล้ว....”

“........ถ้างั้นก็บอกรักฉัน.....ให้หวานเหมือนเมื่อก่อนสิ....”

นาร่าเงยหน้าขึ้น แววตาของเธอนั้นดูน่ากลัวจนทำให้ไวส์เกอร์ไหวหวั่นพลันสับสนกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเธอ

“หา....เอ่อ....ผม....ผมรักคุณ...”

“ฉันก็รักนาย.....ไวส์เกอร์!!”

นาร่ากระโจนเข้ากอดไวส์เกอร์ทันที อีกฝ่ายนั้นก็ไม่ทันตั้งตัวว่าเจอการโจมตีแบบนี้จากหญิงสาวที่พึ่งร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร จึงเสียการทรงตัวล้มกลิ้งไปตามกัน นาร่าอยู่บนตัวของไวส์เกอร์และคลอเคลียหยอกล้อแก้มของเสือ....หุ่นยนต์เสือหนุ่มที่เธอรักยิ่ง

“พ....พอได้แล้วนาร่า.....ฮะๆๆ มัน....มันจั๊กกะจี๊นะ....”

“ไม่พอๆ อยากแกล้งฉันดีนัก เจอท่าไม้ตายไปหน่อยเถอะ”

“อ๊ะ!”

ไม่คาดคิดเลยว่าเขาจะทำแบบนี้ ไวส์เกอร์คิด ชะรอยว่าที่เธอบอกเคยแอบไปเที่ยวในเมืองของมนุษย์นั้นจะเป็นจริง ริมฝีปากของเธอที่ประกบกับริมฝีปากของเขานั้นให้ความรู้สึกดีๆ จนชั่วขณะหนึ่งนั้นได้ทำให้ไวส์เกอร์ลืมไปว่าตัวเองเป็นหุ่นยนต์ เพราะความรู้สึกที่สัมผัสนั้นมันช่างเหมือนตอกย้ำความเป็นสิ่งมีชีวิตอีกครึ่งร่างให้กับเขา และไม่ช้านาร่าก็เป็นฝ่ายถอนจุมพิตที่เธอเป็นฝ่ายรุก และหัวเราะ

“ฮะๆๆ มิหน่าละว่าทำไมมนุษย์ที่เป็นคู่ครองกันจึงชอบทำแบบนี้กันนัก”

“อึก....นาร่าเองก็น่ากลัว.....เธอแน่ใจนะว่าตัวเองเป็นแมวป่า ไม่ใช่มนุษย์นะ....”

ใช่....ฉลาดจนน่ากลัว รู้จักแม้แต่หุ่นยนต์ พอฟังได้ไวส์เกอร์พูดเช่นนั้นแล้ว นาร่าก็ยิ้มและหัวเราะร่า เธอก้มหน้าลงมาชิดใกล้กับไวส์เกอร์มากขึ้น พยัคฆ์หนุ่มหัวใจเต้นแรงเมื่อสัมผัสลมหายใจของอีกฝ่ายได้ชินใกล้กว่าที่เคยเป็นมา ทำเอาเขาลืมว่าตัวเองเป็นหุ่นยนต์ไปอีกครั้ง

“ครึๆๆ อยากให้ฉันแสดงอะไรที่เหมือนมนุษย์มากกว่านี้ไหมละ.....”

“ด...เดี๋ยวสิ...ผ...ผม.....ผมเป็นหุ่นยนต์นะ....เรื่องแบบนั้นไม่มีทางทำได้หรอก...”

ไวส์เกอร์รู้เสียยิ่งกว่ารู้ว่าอะไรคือสิ่งที่อีกฝ่ายพูด เพราะตัวเขาก็เคยคิดแบบนั้นมาก่อนเมื่อครั้งที่ยังไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง แต่ตอนนี้มันไม่มีทางทำแบบนั้นได้อยู่แล้วเพราะตัวเองเป็นเพียงแค่เหล็กที่มีชีวิตเท่านั้น

“เห.....จริงเหรอ......แต่ว่าฉันได้กลิ่นของนายนะ.....ความต้องการของนายที่ปกปิดไม่มิดเลย....ข้างล่างนั้น...”

“เห!! ม....ไม่จริงนา!! อือ!”

ม....มีอยู่จริงๆด้วย! พระเจ้าช่วย ตกลงนี้ผมเป็นหุ่นยนต์จริงๆหรือเปล่า...ท....ทำไมถึงเหมือนสิ่งมีชีวิตขนาดนี้ละ ช่วยบอกผมทีเถอะพระเจ้า !! เฮ้! นาร่า!!! ไม่ได้oนะ! อย่าแตะตรงนั้น!! ที่ตรงนั้นมัน อ้า!!!!!!

นั้นเป็นความคิดของไวส์เกอร์ ก่อนที่เขาจะเสียตัวให้กับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าแมวป่าไป....

----------------------------------------------------------

ณ สถานที่แห่งหนึ่ง

บุรุษสองคนในความมืดที่ไม่ต้องการให้ใครรู้ตัวตนที่แท้จริงยืนคุยกันอยู่

“ล้มเหลวงั้นเหรอ.....”

“ครับนายท่าน สัญญาณของพวกนั้นขาดหายไปในป่าลึก คาดว่าเสียชีวิตแล้วครับ”

“แล้วเจ้าหุ่นยนต์ตัวนั้นละ”

“ขณะที่เกิดระเบิดขึ้นกับสองคนนั้น ดูเหมือนว่าจะโดนระเบิดไปด้วยครับ”

ตึง!!! เงาชายร่างท่วมทุบกำปั้นลงบนโต๊ะเสียงดังสนั่น

“กรอด! บ้าจริงเชียวไอ้ดอกเตอร์จิตวิบัตินั้น ขนาดตายไปแล้วยังไม่วายทำเรื่องยุ่งยากได้อีกนะ....”

“เจ้าหุ่นยนต์นั้นสำคัญขนาดนั่นเลยรึครับ?”

“หึ! แกไม่รู้หรอกว่าเจ้านั้นมันมีค่ามากแค่ไหน เทคโนโลยีระดับสูงที่มีแค่ดอกเตอร์นั้นทำได้เท่านั้น หุ่นยนต์ที่มีความเสมือนสิ่งมีชีวิตมากที่สุดในโลก อีกทั้งยังเก็บข้อมูลของเทคโนโลยีสุดยอดอย่าง การสังเคราะห์เซลล์สืบพันธุ์สิ่งมีชีวิตเทียมได้ทุกชนิดและเร่งอัตราการวิวัฒนาการแบบก้าวกระโดด อีกทั้งยังทำให้ลูกหลานรุ่นต่อๆไปปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมได้อย่างรวดเร็ว เจ้านั้นละที่จะมาช่วยมนุษย์ในภาวะที่เซลล์สืบพันธุ์ของมนุษย์กำลังค่อยๆเสื่อมสภาพลงในประชากรแต่ละรุ่น......มันคือกุญแจหลักที่ช่วยหยุดยั้งมนุษย์จากการถึงคราวสูญพันธุ์!!”

-----------------------------------------------------------

ย้อนกลับไปในอดีต ยังจุดเริ่มต้นของเรื่องราว

“ขอให้โชคดี ลูกชายของข้า....”

ชายนักวิทยาศาสตร์พูดเสียงแผ่วเบา มือขวาหยิบปืนที่อยู่บนพื้นขึ้นมา ชายสองคนที่ตามมาข้างหลังยืนมองการกระทำของเขาอย่างตกตะลึง

“หมดเวลาแล้วสำหรับมนุษย์ในการครองโลกใบนี้ พวกเราสร้างบาดแผลให้กับดาวเกิดมามากพอแล้ว....ยุคของมนุษย์นั้นจะต้องสิ้นสุด มันคือชะตากรรมที่ต้องยอมรับ เพราะฉะนั้น...”

ชายชุดกาวยกมือขวาที่ถือปืนขึ้นจ่อขมับของตัวเองอย่างไม่กลัวตาย เขายิ้มให้ชายชุดดำสองคนตรงหน้าและเอ่ยคำพูดสุดท้าย

“จะไม่ยอมให้ข้อมูลที่อยู่ในหัวนี้ ตกไปอยู่ในมือของมนุษย์ผู้มีความโลภไม่มีที่สิ้นสุดเด็ดขาด...โลกต่อจากนี้ไปเป็นของพวกเจ้าแล้ว...ลูกชายข้า...”

.....และวีรบุรุษผู้มีความสามารถในการจะช่วยมนุษย์ให้รอดพ้นจากการสูญสิ้นเผ่าพันธุ์ได้ ก็ได้ลั่นไกปืนจบชีวิตตัวเองลง พร้อมๆกับชะตากรรมของมนุษย์ทั้งมวลที่จะต้องสิ้นสุดตามไปด้วย...

............................นับจากนั้นหลายพันปี....โลกที่ทรุดโทรมก็กลับมาเขียวขจีอีกครั้ง......และเหล่าสัตว์ทั้งหลายคือผู้ครองโลกในยุคต่อมา....

------------------------------------ THE END  -------------------------------------------------

ก่อนที่โลกนี้จะสิ้นลงไป....

อืม...หวังว่าคงไม่คิดมากกับความโรคจิตของข้าน้อยที่ไม่มีเปลี่ยนแปลงนะ ^^

ปล. ตอนนี้ในคลังยังมีนิยายอีกสามเรื่องที่แต่งไม่จบอยู่ ไว้ถ้าว่าง[มากจริงๆ]เมื่อไหร่ จะลองเอามาลงน้อ!!

[Version5]

:pika08:

ไม่จริง มีภาพแบบนี้ด้วย

อดีตของทามะในเรื่องฮายาเตะ มันเป็นแบบนี้เองหรอกหรอเนี่ย

[me=[V]ersion_[5]]โดนถีบไปไกลๆ[/me]

[SKYNET]

Gold : ฮึๆๆ รักกันไปนานๆละกัน

Gold : บอกแล้วไวส์เกอร์ ว่าความรักน่ะไม่มี...

(แกร๊ง<<<แขนขวาหลุดออกมากระทบพื้น)

Gold : ...จำกัดสายพันธุ์หรอก(= =*)(หลุดได้ไงวะ)

Gold : หุ่นยนต์กับสิ่งมีชีวิต ใช้การสังเคราะห์เซลล์สืบพันธุ์สิ่งมีชีวิตเทียม

Gold : Humandroidกับโปเกมอน ใช้.....

หินแห่งชีวิต : ของฉันนี่อะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ เดี่ยวๆยังได้เลย

ลาติ๊จัง : จะหุ่นยนต์หรือมนุษย์ก็ช่าง แค่รักกันแล้วมีความสุขก็พอแล้วล่ะ เนอะพี่Gold

[ไมยาเตะ (เชมี่)]

ตกลงไวส์เกอร์เป็นครึ่งสัตว์ครึ่งหุ่นยนต์หรือเปล่านะ...

ช่างเถอะ อน่างน้องก็กลับมารักกันเหมือนเดิมแล้วนี่น่ะ ^^