Pkbasic......หอพักสุดป่วน....[UP!!~06/06/2553]*___*[เปิดทำการเรียบร้อยค่ะ]

[Sonne Iris]

ไตเติ้ล....*_________*

Comingsoon!!!!~..........ไม่นานเกินรอ ปั่นมาราธอน....><

[Risu]

ว้าวๆๆ หอพักกำลังจะกลับมา

กลับมาในรูปแบบคอมมิคด้วย จะรอชมนะ งุงุ

ปล.คนที่คุยอยู่กับมุเก็นคือ อารากิ สินะ

[ท่านลุงในตำนาน]

เพี้ยง!! ขอให้มีตัวปรากฏออกด้วยเต๊อะ~ (คราวก่อนโผล่มาสองชื่อ)

......

...

.

เผ่นก่อน~

[Loveless Nova]

หอพักกำลังจะหวนกลับคืนมาแล้ว....แล้วท่านวารินเน่จะมาแจมด้วยไหมเนี้ย~

[Sonne Iris]

งะ....เข้าใจว่าเป็นคอมิกซะแหละ

ยังเป็นนิยายเหมือนเดิมแหละจ๊า^^~

แต่อาจจะมีคอมมิกมาเพิ่มบ้างเปนพวก4ช่องอะไรแบบนี้แหละ

["Pink Marker"]

เฮ รออ่านอย่างเดียว

พี่ทรายสุดยอด *-*

[..Two..World..]

เดี๋ยวจะตามมาอุดหนุนนน ขอรับ

มีคอมมิกประกอบด้วย ตัดเส้นในอะไรหว่า *--*

[ป.โหล่]

แวมไพร์ หรือเปล่าครับ - - น่าสนมาก ว่าแต่ พี่วารินเน่จะกลับมามั้ยเอ่ย ถ้าได้ก็ดีนะครับ

[Sonne Iris]

เดี๋ยวจะตามมาอุดหนุนนน ขอรับ

มีคอมมิกประกอบด้วย ตัดเส้นในอะไรหว่า *--*

ตัดในมังงะอะ...ใช้ปากกาGตัด มันพลิ้วดี

[..Two..World..]

โอว มังงะใช้ยากดีแท้

เมื่อกี้พิ้งค์ลองหาวิธีใช้ดู งงโฮกเลย -*-

ทรายสู้ๆๆๆ *เชียร์*

[ลูคุงไม่ถึกนะ]

การี๊ดดดด~!!! >w<~!!!

มันกลับมาแล้วๆๆๆ หอพักสุดป่วนของบอร์ด

รออ่านอยู่เน้อ~!! >w<~!

[Sonne Iris]

ปริศนาที่โชกเลือด

ยามค่ำคืนที่ดึกสงัด มีเพียงเสียงของเหล่าจักจั่นที่ร้องระงมในคืนจันทร์เต็มด้วย

ทั้งๆที่เวลานี้น่าจะเป็นเวลาที่เหล่าผู้คนควรที่จะเข้าสุ่นิทราแล้ว หากแต่มีอีกบุคคลหนึ่ง ที่ไม่อาจจะหลีกเลี่ยงในหน้าที่อันแสนจะสำคัญได้ คนๆนั้นก็คือ มุเก็นหรือในโค้ดเนมอีกชื่อว่า สุภาพบุรุษบันดาลฝัน

ชายหนุ่มผมสีดำ ดวงตาสีนิลขลับ กำลังหาววอดๆด้วยความเบื่อหน่าย เขากำลังเดินตรวจตามตึกต่างๆซึ่งเป็นหน้าที่อันเป็นปกติที่เขาต้องทำอยู่ทุกๆคืน

ให้ตายเหอะ ถ้าไม่มัวแต่ไปนอนชมจันทร์กับฟังเรื่องไร้สาระของน้องเฮงซวยละก็ ปานนี้ก็เดินตรวจตึกเสร็จไปตั้งแต่ 3ทุ่มแล้ว ไม่น่าเลยเรา เพราะไปใจอ่อนกับรูปเซ็ตนางแบบFHMแท้ๆ ไม่น่าเลยยยยยย

*******************ย้อนกลับไป2ชั่วโมง****************************************

พี่คร้าบบบบบบบแววเสียงมรณะที่มุเก็นพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอดช่วงเช้าดังขึ้นเบื้องหลังเขา ถึงแม้ไม่ต้องหันไปก็พอจะนึกหน้ายมทูตเจ้าของเสียงออก

มีอะไรเหรอ คุณน้องเขาพยายามฉีกยิ้มและรักษาน้ำเสียงไม่ให้สูงเกินเพื่อที่จะได้ดูเหมือนเขาไม่ฝืนใจตอบ

ทำไมพี่ทำสีหน้าแบบนั้นละครับ หรือพี่ไม่ดีใจที่เห็นผม ผมนะอยากคุยกับพี่ตั้งแต่เช้าเชียวนะครับ แต่ว่าผมติดงาน ก็เลยต้องออกไปทำตั้งแต่ไก่โห่ นี้ผมก็รีบกลับมาเพื่อที่จะเอาของมาฝากพี่เลยนะครับ

อารากิเริ่มทำตาละห้อย สีหน้าเศร้าซึม ราวกับเสียใจกับท่าทางของชายหนุ่มตรงหน้า

เปล่าพี่ก็ดีใจที่เจอนาย โหยใครไม่ดีใจมั้งละจริงไหม ชายหนุ่มผมดำเริ่มเปลี่ยนท่าทีทันควัน พลางคิดในใจว่า หนอยยยย ทำไมไม่เคยชนะมันได้สักทีวะ

จริงเหรอครับ หนุ่มน้อยหน้าละอ่อนเพียงรอยยิ้มอันเจิดจ้าอย่างรวดเร็ว หากแต่มันแฝงไปด้วยไอแห่งความชั่วร้าย

วันนี้ผมอยากจะชมจันทร์ พี่ไปเป็นเพื่อนผมนะครับ รับรองว่ามีของสมนาคุณอย่างงาม

อารากิฉีกยิ้มเป็นประกาย

ของสมนาคุณอะไรเหรอชายหนุ่มเอ่ยถาม แต่เพียงไม่นานคนตรงหน้าก็หยิบนิตยสารนางแบบสุดเซ็กซี่ FHMโชว์ให้ให้เขาดู

หึหึ อย่างนี้สิ คอยน่าสนหน่อยมุเก็นคิดในใจก่อนจะส่งยิ้มกันไปมาอย่างมีเลศนัย

ฮ่าฮ่าฮ่า

+++++++++++++++++++++++++จบการย้อนความ+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

โหย ถ้าไม่เห็นแก่อกอวบๆหุ่นเพรียวๆขาเรียวๆน่ะ กรู....ตอนนี้คงได้นอนในเตียงอุ่นๆแล้ว มุเก็นได้แต่รำพึนรำพันบ่นกระปิกระปอยด้วยความเศร้าใจ แต่ว่ากางเกงยีนต์กระเป๋าหลังกลับมีนิตยสารFHMม้วนเก็บไว้อยู่

หือ..ในขณะที่เขาตรวจตึกมาได้ครึ่งทาง ก็ได้กลิ่นแปลกๆลอยคละคลุ้งจนชวนคลื่นเอียน ทำให้เขาต้องหยุดกึกเพื่อใช้สายตาสอดส่อง จนได้เห็นๆห้องๆหนึ่งที่มีแสงไฟลอดออกมา นั้นคือห้องครัวประจำหอพัก

เขาค่อยๆสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้จนได้เห็น

มิโดริที่นั่งจมกองเลือดอยู่

มิโดริจัง!!~

ร่างบอบบางของหญิงสาวที่ตัวแข็งทือไร้สติ ที่คอของเธอปรากฏรอยจางๆราวกับถูกคมเขี้ยว เขาประคองร่างเธอขึ้นมาและพยายามที่จะปลุกเธอ แต่ใบหน้าที่ซีดเซียวของหญิงสาวก็ถึงขั้นทำให้ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ริมฝีปากของเธอเริ่มเผยอเล็กน้อย ดวงตาสีมรกตที่ค่อยๆปรือตาขึ้นมาอย่างเหม่อลอย

วะ..แวมไพน์

เสียงแหบพล่านถูกเปล่งมาอย่างอ่อนระทวย ก่อนที่ริมฝีปากบางจะค่อยๆปิดลงพร้อมกับดวงตาอีกครั้ง

มิโดริ มิโดริ มิโดริจังงงงงงงงงงงงงงง!!!!~

เขาตะโกนอย่างบ้าคลั่ง เมื่อเห็นเธอหลับลงอีกครั้ง เสียงของเขานั้นได้ปลุกชาวหอทุกคนให้ตื่นขึ้น เพื่อให้ทุกๆคนได้รับรู้เหตุการณ์ชวนระทึกขวัญในครั้งนี้

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

พีครับ อย่าเป็นห่วงเลยครับ พี่มิโดริ เขาพ้นขีดอันตรายแล้วครับ

เด็กหนุ่มผมสีทอง ดวงตาสีเขียวฉายแววเศร้าสลด ถึงแม้ปกติเขาจะเป็นคนที่ยิ้มแย้มอยุ่เสมอ แต่ในสถานการณ์ตอนนี้ ก็คงไม่มีใครสักคนในหอที่ยิ้มออก

ขอบใจนะพิกซ์

มุเก็นนั่งก้มหน้านิ่ง สมองของเขากำลังขบคิดไปมาอย่างสับสนกับภาพเมื่อครุ่จน ไม่อาจจะขยับร่างกายได้

เพียะ!!!!ฝ่ามือเรียวงามกลับกระแทกมาที่ใบหน้าของเขาอย่างเต็มแรง

อย่ามาทำหน้าแบบนี้นะ!เว้ย ถ้าผู้ดูแลมาขวัญเสีย คนอื่นๆในหอก็พลอยแย่ไปด้วย

เสียงตวาดอย่างเกี้ยวกราดของสปอทำให้สติของเขากลับคืนมา เขาเหมือนกับเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าคนในหอทุกคนต่างก็มายืนห้อมล้อมรอบเขาด้วยอาการที่เป็นห่วงมิโดริเช่นกัน

ขะ...ขอโทษ ช่างเป็นเรื่องน่าละอายทั้งๆที่เขาเป็นคนที่ต้องดูแลทุกๆคนในหอแท้ๆ แต่กลับต้องมีคนมาเตือนสติ ทำให้ชายหนุ่มยิ่งก้มหน้านิ่งกว่าเดิม

แอ๊ด~เสียงประตูห้องของมิโดริถูกเปิดออก เผยให้เห็นร่างสูงโปร่ง ผมสีฟ้าสลวย พร้อมกับรอยยิ้มจางๆ

มิโดริ

พี่มิโดริ

คุณมิโดริ

เป็นยังไงบ้าง!!

ทุกๆเสียงของชาวหอ ต่างประสานกันอย่างไม่ได้นัดหมาย จู่โจมอย่างเต็มทีใส่หน้าอารากิ

ปลอดภัย แค่เพียงตอนนี้ยังหลับอยุ่เท่านั้นแหละ

อารากิอธิบาย ก่อนจะถอนหายใจแล้วก็พูดต่อ แต่รอยกัดที่ต้นคอนี้สิ น่ากลัว มันค่อยๆเปลี่ยนสีจากแดงเป็นม่วงมากขึ้นเรื่อยๆ

แล้วรอยนั้นเกิดจากอะไรกัน ฮาคุมิสึที่ยืนกอดอกพิงพนังกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกตามมาดของมาเฟีย

เกิดจาก...

แวมไพน์ยังไม่ทันที่จะสิ้นเสียงของอารากิ มุเก็นก็เอ่ยแทรกแทน ก่อนจะหันไปสบตาอารากิ ใช่ไหม

หนุ่มน้อยดวงตาหรี่ลงและหยักหน้าเป็นคำตอบแกเขาแทน

ในหอเนี้ยนะ

คราวก่อนก็ผี คราวนี้เป็นแวมไพน์

เสียงของทุกๆคนต่างเซ็งแซ่ดังไปมา

[เหน่อ]ฮ่วย มั้นจะไปยากอาไร้ กะอีแค่แวมไพน์เน่อ ชายหนุ่มผมดำ ตาดำ ผมดำ ผิวดำ ก้าวขาออกมาอย่างสง่างามผ่าเผย ในชุดช็อปสีน้ำตาลที่แทบจะทาบไปเป็นเนื้อเดียวกับสีผิว กางเกงขายาวสีดำ เขาก็คือ คุวาดะ โมนิจิ ชายหนุ่มคันไซที่มีการพูดเป็นเอกลักษณ์หาตัวจับได้ยาก

แค่ค้างคาวตัวสองตัว เสียบไม้ย่างก็พอแล้ว ข้อยนี้แหละจะเป็นคนออกไปตามหามันเอง ขอขันอาสาเลย!เน่อ

ผมไปด้วยครับ ผมว่านะ คนร้ายอาจจะใช้เรื่องแวมไพน์มาเป็นการสร้างสถานการก็ได้ คนร้ายที่แท้จริงอาจจะอยู่ในหมู่พวกเรา ผมจะปิดคดีนี้ให้ได้ ขอเอาชื่อซ้อมาลัยเป็นเดิมพัน! หนุ่มน้อยชัคคุผู้ดูเหมือนจะมีสปิริทที่ลุกโชนก็ตะโกนก้องราวกับจะประกาศชัยชนะ พร้อมกับออกลุยเคียงข้างคุวาดะคุงอย่างไม่ลดละ

[เหน่อ]มันต้องแบบนี้ไอ้น้อง คนเฮามันต้องบ่ทิ้งกัน นี้แหละ ลูกผู้ชายยยยยเน่อ คุวาดะที่ดูจะถูกคอกับชัคคุ ส่งเสียงเชียร์อย่างเริงร่า

และคนที่เป็นคนร้าย และไม่ได้อยุ่ในที่นี่ ต้องเป็นยุสุเกะแน่!!~ ชัคคุประกาศด้วยความมั่นใจ

ยุสุเกะ ป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่ นอนสลบอยู่ในห้อง จะตามฉันไปดูไหมละ

ยูคิมูระตอบกลับมาด้วยเสียงเย็นเรียบ เขาไม่ชอบใจหนักหรอกที่มีคนมาสงสัยเพื่อนของเขา

=_________________= สีหน้าของทุกๆคนในหอพัก

เอาละ เมื่อเราได้ทีมปฏิบัติงานแล้ว ทุกๆคนก็แยกย้ายไปห้องใครห้องมันได้แล้วละ อ้อ!ปิดล็อคประตูกันให้ดีๆด้วยละ วันนี้คืนจันทร์เต็มดวง คงเข้าใจนะ

อารากิที่เหมือนอยากจะรีบตัดบทก็รีบจัดแจ้งออกคำสั่งให้ชาวหอต่างทยอยกลับห้องของตนอย่างรีบเร่ง

จนเหลือก็เพียงแต่ ตัวเขา มุเก็น คุวาดะ และชัคคุ

พี่ไปกับพวกเขาตรวจดูตามตึกแต่ละชั้นก่อนก็แล้วกัน ส่วนผมมีธุระที่ต้องไปทำก่อน

ชายหนุ่มไม่พูดเปล่ากลับโยนกระบอกไฟฉายให้มุเก็น ก่อนจะสะบัดผ้าคลุมผ้าคลุมผืนงาม เดินจากไปท่ามกลางความมืด

จะรอดกันไหมว้า....

มุเก็นถอนหายใจเอือกใหญ่ เมื่อมองเห็นสภาพของเพื่อนร่วมงาน

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ทางด้านของอารากิ

รองเท้าบู๊ทคู่งามของชายหนุ่มมาหยุดอยู่ตรง ห้องที่มีเลขสีทองเปล่งประกายอย่างเด่นชัดกำกับไว้ว่า 13 เขาแทบจะไม่ต้องใช้แรงอะไรมากมายในการดันให้ประตูเปิด เผยให้เห็นความมืดสลัวภายในห้องอย่างเด่นชัดถนัดตา สายตาคู่งามของเขาเหลือบไปที่ริมหน้าต่าง เงาร่างตะคุ่มที่คุ้นตากำลังเหมือนรอคอยการมาของเขา หากแต่ดวงตาคู่งามก็พลางชำเลืองมองใครอีกคนที่ควรจะอยุ่ในห้องเช่นกัน

เขาไปไหนเสียแล้วละ ยูคิมูระ

อารากิถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะสาวเท้าเข้ามาภายในห้องและไม่ลืมที่จะปิดประตูให้สนิท

เขาไปแล้ว

เสียงนุ่มเอ่ยตอบกลับมา พร้อมกับดวงตาสีน้ำตาลที่เปล่งประกายในความมืด

เขาบอกว่ามันเป็นความผิดของเขา และหากไม่รีบละก็คงที่ต้องเจ็บคงไม่มีแค่คนเดียวแน่ๆ

อย่างนั้นเหรอ ทั้งๆที่สภาพย่ำแย่เพียงนั้นนะเหรอ

อารากินั่งลงที่เตียง ก่อนจะหยิบบ้างสิ่งที่ถูกใครสักคนถอดทิ้งไว้มาดู

ช่วยไม่ได้นี้น้า ก็นี้มันคืนจันทร์เต็มดวง แถมผู้ดูแลนั้นอีก

ชายหนุ่มริมระเบียงหน้าต่าง ยังคงคุยโต้ตอบโดยไม่แม้จะมองหน้าคู่สนทนา หากแต่สายตาจับจ้องไปที่ตึกเก่าที่ถูกปิดตาย อีกฟากของสนามกว้าง

ช่าย พี่มุเก็นเป็นเหยื่อชั้นดี กลิ่นของเขาทำให้พวกนั้นยิ่งตื่น

หนุ่มหน้าสวยเข่นหัวเราะอย่างชอบใจ หึหึหึ

เหยื่ออันโอชะ

ริมฝีปากบางของยูคิมูระเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก

เครื่องสังเวย อันเลิศรส

อารากิที่ฉีกยิ้ม พลางเพ่งพินิจสิ่งของไปมาเอ่ยตอบ

กลิ่นเลือดอันหอมหวาน

ยูคิมูระยังคงพูดขึ้นอีก และยิ้มเผยรอยยิ้มที่ชวนคลื่นไส้มากขึ้นเรื่อยๆ

เนื้อที่รสละมุ่นลิ้น

หนุ่มน้อยใบหน้าเรียวงามก็เฉกเช่นกัน ยังคงราวกับมีความสุขในบ้างอย่างที่โต้ตอบกันไปมา

ว่าแต่ทำไม พวกมันถึงขั้นขนาดเข้ามาในนี้ได้ละ

ยุคิมูระเอ่ยด้วยน้ำเสียงเลือนลอย ราวกับผู้ฟังอีกคนจะตอบหรือไม่ตอบก็ได้ เขาไม่ใส่ใจ

หือ? ก็ร่างที่สะกดไว้อ่อนแอขนาดนั้น มันก็เป็นธรรมดาที่จะออกมาได้สิ พระจันทร์คืนนี้ คงน่ารี่นรมย์ เพราะมีเทศกาลการล่ามาให้ดูอีกแล้ว

อารากิเอนหลังลงนอนกับเตียง แต่มืออีกข้างก็ยังคงไม่ปล่อยสิ่งของนั้น

อืม ไม่ได้ดูมากี่ปีแล้วน่า

ยูคิมูระเหลือบสายตามองพระจันทร์แวบหนึ่ง ก่อนจะกลับไปมองจุดเดิม

2ปีกว่าๆได้ละมั้ง

คราวนี้คงมันส์ กว่าคราวที่แล้วเนอะ

ยุคิมูระกล่าวสมทบ ก่อนจะเริ่มเปลี่ยนอิริยาบถในการนั่ง

ก็...ถึงขั้นถอดสร้อยทิ้งไว้ ก็คงเตรียมใจเต็มที

อารากิยิ้มร่า ก่อนจะแกว่งสร้อยคอสีทองที่มีจี้สลักเล็กๆเป็นคำว่า ผู้ศรัทธา เหวี่ยงเล่นไปมาอย่างสนุกสนาน

น่าดู ต้องน่าดูแน่ๆ

ริมฝีปากบางเผยรอยยิ้มอย่างมีความสุข ท่ามกลางความมืดสลัวที่มีเพียงแสงจันทร์สาดส่องเข้ามาเพียงเท่านั้น

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ปล.ขอทยอยลงนะ เนื่องจากทำงานไม่สะดวกค่ะ เด็จพ่อมามองตลอดเวลา...ทำอะไรไม่ได้เลย โดนว่าตลอด เลยต้องแอบๆปั่น><~

ขออภัยในความไม่สะดวก><~

[Risu]

มาตอนแรกก็เป็นเรื่องลึกลับให้สืบกันเลยแฮะ

ทำไมมิโดริของฉันถึงโดนแบบนี้เนี่ย!!! (เลือดมิโดริอร่อยรึไงหว่า)

เอ๊ะ! อารากิกับยูคิมูระเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้รึเปล่าน้า...

ปล.ชักจะลืมแล้วสิว่าใครเป็นตัวละครของใคร จำได้อยู่ไม่กี่คนเอง

ปล2.รับทราบถึงความไม่สะดวกของทรายจ้า~ ตัวเราดันเป็นคนอ่านเร็วเม้นท์เร็วด้วยสิ เฮ้อ~

[ร็อตติ้ง...ทิกกิ้ย์~]

แสนสงสารมิโดริตัน =w=

[ลูคุงไม่ถึกนะ]

โอ้ว มาลงแล้วสินะ~! OwO~!

แฮะๆ หากมีแวมไพน์อยู่จริงๆ คงต้องใช้น้ำยาดับกลิ่นปากเป็นตันแน่สำหรับหอพัก (เสียตังก์มุเก็นอีกแล้ว-*-)

[เมต้าซัง]

โอ้~ในที่สุดก็กลับมาพร้อมปริศนา มิโดริจังโดนกัด!

["Pink Marker"]

และแล้ว พี่ก็ได้แต่งแนวลึกลับบบ *-*

ปล. ฮาท่อน "สีหน้าทุกคนในหอพัก"มาก 555+

ปล.2 อารากิกับยูคิมูระดูท่าจะร้าย ๆ แฮะ

[นกนางแอ่นในเชียงใหม่]

จะกลับมาแล้วสินะ

[Loveless Nova]

มิโดริโดนกัดแล้วจะกลายเป็นแวมไพท์หรือเปล่าเนี้ย

แล้วอารากิกับยูคิมูระกำลังวางแผนอะไรกันอยู่หว่า แต่ชอบคำพูดสนทนาโต้ตอบของพวกนั้นจริงๆเลย~ คนปกติเขาพูดกันแน่เหรอ

ปล.พี่นิน เอ้ย! มุเก็นจะรอดจากคมเขี้ยวไหมมน้า~