The Another Legend - The Mirage Island of The Beginning

[Version5]

คำนำ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายสั้นนะ อาจจะไม่ได้ยาวมากเป็นร้อยๆตอน แต่จะเป็นนิยายสั้นที่มีหลายเรื่องแทน (ตามแต่ว่าจะแต่งกี่เรื่องนั่นแล...)

นิยายเรื่องนี้เป็นส่วนหนึ่งของวิชาภาษาไทย ระดับชั้นมัธยมศึกษา... พอ!!!

 

เพลง : Silver Lining Nightcore

 

The Another Legend

- First Legend : The Mirage Island of The Beginning <เกาะลวงตาแห่งการเริ่มต้น>

 

Prologue

 

        มันคง... เป็นวันที่น่าเบื่ออีกวัน...

        นี่ข้า...ต้องทนกับชีวิตนี้อีกนานแค่ไหน...

        อีกร้อยปี? พันปี? หรือ....ตลอดกาล...

        หึ... ช่างปะไร... ข้าเองก็ทนมาสองร้อยปีแล้ว... ต่อให้ข้าต้องทนอีกเป็นพันปี...

        ข้าก็จะรอ... ความตายที่ข้าปรารถนา...

 

        ตัวข้านั้นไม่ใช่มนุษย์ ไม่สิ... ‘เคยเป็น’ มนุษย์มาก่อน แต่เพราะคำสาปต่างหาก... คำสาปที่ติดตัวข้าก่อนที่ข้าจะอยู่ท้องแม่เสียอีก คำถามต่อมา แล้วทำไมถึงโดนคำสาปละ? คำตอบนั้น มันต้องย้อนเรื่องราวก่อนที่ข้าจะเกิดเสียอีก... ไม่ใช่ใครอื่นไกล ท่านพ่อและท่านแม่ของข้าเอง

 

        ก่อนที่ข้าจะมีรูปลักษณ์อย่างนี้ ข้าได้ไปอ่านข้อความที่บันทึกเรื่องราวก่อนที่ข้าจะเกิด มันเป็นเหมือน...เศษกระดาษเก่าๆ ข้าได้เจอโดยบังเอิญตอนที่ข้ากำลังจัดห้องของท่านแม่ เหมือนท่านแม่จะเก็บสิ่งนี้ไว้ไม่ให้ใครเห็น...หรืออาจจะเฉพาะไม่ให้ข้าเห็นก็เป็นได้ เพราะข้อความนั้นไม่ได้บันทึกเพียงแค่เหตุการณ์ แต่ยังรวมถึงคำสาปของข้าอีกด้วย เนื้อหาส่วนแรกเขียนเอาไว้ว่า

 

        ‘เจ้ามันก็แค่ไอ้สวะ ท่านพ่อหาเจ้าสาวให้เจ้าแล้ว เจ้าสาวที่ข้าอยากแต่งอยากครอบครอง แต่เจ้ากลับไปแต่งกับหญิงสาวชั้นต่ำ พวกเรามียศศักดิ์มากล้นลับเลือกของต่ำๆแบบนั้น ข้าเห็นแล้วข้าอยากเอามีดกระซวกไส้เจ้าเป็นบ้า แล้วคราวนี้อะไรอีก ทำไมเจ้าถึงได้มรดกทั้งหมด แต่ข้ากลับไม่ได้ ข้าลองไปขอส่วนแบ่งมรดก แต่เจ้ากลับไม่ให้ข้าเพียงเพราะท่านพ่อบอกกับเจ้าอย่างนั้น แล้วทำไมคราวนี้เจ้าถึงรักษาคำสาบานของพ่อ ข้าไม่ยอม ข้าไม่ยอม ข้าไม่ยอม!!!! เงินทั้งหมดต้องเป็นของข้า อำนาจที่ท่านพ่อสั่งสมไว้ต้องเป็นของข้า!!!’

 

        ก็เพราะความโลภอันไร้สิ้นสุดของมนุษย์ไงละ ทั้งเงิน ทอง สมบัติ ทรัพย์สิน รวมทั้ง... อำนาจ เขาว่ากันว่าพี่ชายของท่านพ่อข้าเป็นคนยโสโอหังเพียงเพราะมีอำนาจของท่านตาคอยค้ำหัว ทำให้เป็นที่น่ารังเกียจต่อทุกคน แต่ท่านพ่อกลับตรงกันข้าม ไม่เคยดูถูกดูแคลนใคร ไม่เคยใช้อำนาจทั้งๆที่มีอำนาจของท่านตาคอยคุ้มหัว เพราะอย่างนี้ท่านตาจึงมอบมรดกและอำนาจให้ท่านพ่อด้วยความเต็มใจโดยไม่แบ่งให้พี่ชายของท่านพ่อเลย แต่ก็นะ เรื่องมันไม่ได้จบอย่างนั้นน่ะสิ..

 

        เนื้อหาส่วนที่สองที่เขียนเรื่องราวของเหตุการณ์ที่พี่ชายของท่านพ่อสาปแช่งข้า...

 

        ‘หึหึหึ ข้าได้ยินมาว่ายัยนั่นกำลังจะท้อง ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าขอสาปแช่ง... ไม่ต้องห่วง น้องรัก ข้าไม่ได้สาปแช่งน้องที่ท่านตารักหรอก แต่ข้าจะสาปแช่งลูกของแกไง หา? ข้าไปรู้การสาปแช่งมาจากไหน? ข้าอุตส่าห์ยอมลดตัวลงไปหาชาวบ้านแสนโสมมเลยนะ ข้าได้ของวิเศษดีๆมา แลกกับเงินทองของข้าทั้งหมด... หืม? ทำไปเพื่ออะไร? ก็เพื่อไม่ให้เจ้ามีความสุขไง เจ้าแย่งทุกอย่างไปจากข้า มันถึงเวลาที่ข้าจะพรากของที่เจ้ารักบ้าง ส่วนมีดเล่มนี้ไว้ทำอะไรงั้นรึ? ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ได้คิดจะฆ่าใครทั้งนั้น ข้านั้นสูงศักดิ์เกินกว่าที่จะเปื้อนเลือดโสมมของเจ้าเยอะ มีดเล่มนี้คือคำสาปแช่งของข้า ข้าจักปักมีดเล่มนี้เข้าหัวใจของข้า เพื่อแลกกับคำสาปอันเป็นนิรันดร์ไงล่ะ!!!!’

 

        และส่วนที่สาม...ส่วนสุดท้ายของกระดาษแผ่นนี้... กล่าวถึงคำสาปของข้า...

 

        ‘ลูกของเจ้าจะไม่ได้รับความสุข สูญเสียทุกอย่างที่มันเคยมี มันจะไม่สมหวังในทุกสิ่ง หึหึหึ และมันจักต้อเป็นปีศาจที่ทุกคนเกรงกลัว ปีศาจที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง แต่...ข้าเองก็ไม่ได้ใจร้ายอะไรมาก มันจะไม่มีอายุขัย แน่นอนนั่นหมายถึง มันจะไม่มีวันแก่ตายเด็ดขาด หรือแม้แต่เจ็บป่วยจนตาย ไม่เข้าใจที่ข้าพูดงั้นหรือ? ก็หมายความว่ามันจะต้องทรมานจนกว่าจะหายไงละ! ไม่สิ มันไม่สมควรเกิดมาต่างหาก! ข้าอยากเห็นวันนั้นจริงๆ วันที่พวกแกตายไปแต่ลูกของแกกลับเป็นปีศาจ... หรือจะเป็นวันที่พวกแกถูกลูกที่พวกแกรักหนักหนาฆ่าตาย อาห์ ไม่ว่าอย่างไหนข้าก็อยากเห็นแต่ข้าคงต้องขอตายก่อนพวกแกละ เพื่อลูกน่ารังเกียจของแกไง ฮ่าฮ่าฮ่า!!’

 

        เรื่องราวก็เป็นอย่างนี้แหละ หลังจากที่ข้าอ่านข้อความได้ไม่นาน ข้าก็รู้สึกกระสับกระส่าย รู้สึกควบคุมตัวเองไม่อยู่ เหมือนข้าเริ่ม...อยากฆ่าคน ไม่! ข้าไม่ต้องการอย่างนั้น แต่ทั้งท่านพ่อและท่านแม่กลับเห็นข้าที่เหมือนกำลังจะกลายร่างเป็นอะไรไม่รู้ นั่นทำให้พวกเขารีบเข้ามาหาข้า ทำให้ข้าต้องสั่งไม่ให้เข้ามา...เป็นครั้งแรกที่ข้าต้องสั่งท่านพ่อและท่านแม่ เพียงเพราะไม่อยากให้ท่านพ่อและท่านแม่เป็นอันตราย แต่หลังจากข้าสั่ง ตัวข้าก็ได้เปลี่ยนเป็นสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาด คล้าย...ไฮดร้าก็ไม่ใช่ จะเหมือนมังกร...ก็ไม่ใช่อีก ไม่สิ มังกรนั่นแหละ แต่มีสองหัว หัวแรกคือตัวข้าเอง ตัวข้าที่มีสติสัมปชัญญะครบถ้วน แต่อีกหัวคือปัญหาใหญ่สำหรับข้า มันเป็นปีศาจร้ายที่ข้าควบคุมแทบไม่อยู่ และนั่นทำให้ข้ารีบพังหลังคาบ้านบินขึ้นฟ้าหนีโดยไม่ได้บอกกล่าวลาท่านพ่อและท่านแม่ เพราะกลัวว่า หากข้ากล่าวไป พวกท่านอาจจะเกลียดชังข้า หรือเพราะข้ากลัวที่จะทำร้ายพวกท่าน

 

        ข้าได้หนีไปยังเกาะในตำนาน เกาะที่มีการเล่าขานต่อกันมา บ้างก็ว่าเป็นเกาะที่ไม่มีอยู่จริง เป็นเรื่องหลอกลวง บ้างก็ว่าเป็นเกาะแห่งโชคชะตา หากผู้ใดที่ไม่ได้ถูกโชคชะตานำทางมาจะไม่มีวันได้เจอเกาะแห่งนี้ แต่ข้ากลับพบเกาะแห่งนี้ ข้าได้สำรวจเกาะไปบ้าง บนเกาะก็มีประชาชนทำให้ข้าเลือกที่จะอยู่บนภูเขาแทนเผื่อเอาไว้ เผื่อข้าจะคุมสติไม่อยู่จะได้ไม่ทำร้ายใคร และข้าก็ได้อยู่ในถ้ำที่ข้าเจาะเอาไว้ตลอดมา...

 

        จนบัดนี้ ภูเขาที่ข้าได้อาศัยก็ถูกเล่าลือกันว่าเป็นภูเขาต้องสาป หากใครเดินเข้าไปแล้วจะถูกปีศาจจับกิน เหลวไหลสิ้นดี บนภูเขามีเพียงข้าเท่านั้น แต่ก็นะ... มันก็ทำให้ประชาชนที่อาศัยอยู่ปลอดภัยขึ้น ข้าเองก็อยากขอบคุณคนที่ตั้งข่าวลือเหลือเกิน เพราะหากข้าคุมสติไม่อยู่ คนที่เดินทางผ่านภูเขาลูกนี้ก็คงไม่รอดเป็นแน่…

 

        ณ ตอนนี้ การนั่ง การนอน หาอาหารในป่ามันเริ่มเป็นเรื่องน่าเบื่อ ข้าทำมันทุกวันจนกระทั่งตอนนี้ก็สองร้อยปีแล้ว ข้ารู้แค่ว่า...ท่านพ่อกับท่านแม่ได้เสียไปแล้ว แต่ข้าก็ไม่รู้เลยว่าข่าวสารข้างนอกจะเป็นอย่างไร เมืองที่ข้าเกิดมาจะเป็นอย่างไร ข้าเองก็ไม่ทราบ คิดได้อย่างเดียว เมื่อไหร่ข้าจะตายหายไปจากโลกใบนี้... เมื่อไหร่คำสาปที่ติดตัวข้าจะหายจากไป ข้าเหงาเหลือเกิน...

 

        แต่ก็นะ โชคชะตามักจะเล่นตลกกับเราเสมอ... แต่ใครจะนึกล่ะ... ว่ามันจะเกิดขึ้น ในเกาะแห่งโชคชะตาแห่งนี้... เกาะที่ได้รับการเล่าขาน ที่ขนานนามว่า “เกาะลวงตาแห่งการเริ่มต้น” 

Edited April 28, 2015 by Version5

[bluewind]

//เข้ามาปูเสื่อรอ

[Version5]

อัพบทนำแล้วนะครับผม เนื่องจากเป็นบทแรก บางประโยคอาจจะดูแยกคำกันเพราะอะไรก็ไม่รู้ อาจจะเป็นเพราะมันยาวเกินไปเลยตัดไปขึ้นบรรทัดใหม่ โดยไม่สนใจเรื่องความสมบูรณ์ของประโยคก็ได้ ขออภัยในจุดนี้ lllorz

Edited April 28, 2015 by Version5

[Version5]

ตอนใหม่มาแล้วจ้า

 

First Chapter

 

        ครืน.... ครืน... เปรี้ยง!!!

 

        เสียงฟ้าร้องและฟ้าผ่าดังสนั่นไปทั่วสารทิศ วันนี้คงเป็นวันที่แย่อีกวันหนึ่ง สภาพฟ้าฝนไม่ค่อยเป็นใจเท่าไหร่ ข้าจำได้ว่าตอนเช้าแดดยังแรงอยู่เลย ตอนนั้นฟ้าก็สว่างดีนะ แต่ก็...ช่างปะไร ตอนเช้าข้าหาอาหารมาตุนไว้แล้ว และข้าจะได้นอนขดตัวอยู่ในถ้ำเดิมของข้าที่อยู่บนภูเขา และอาจจะได้อยู่ที่นี่ไป...ตลอดกาลก็เป็นได้

 

        ครืนนนนนน...

 

        เสียงอย่างนี้ น่าจะเป็นเสียงหินถล่ม มันน่าแปลก ฝนเองก็ไม่ได้ตกบ่อยขนาดนั้น หรือเพราะวันนี้ฝนอาจจะแรงจนหินบนภูเขาถูกกัดกร่อนก็เป็นได้ เห้อ... ข้าหวังได้แค่ว่าถ้ำนี้คงไม่มีน้ำรั่วซึมนะ... ข้าขี้เกียจเจาะถ้ำใหม่

 

        “กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!”

 

        เสียงนี้!! ทำไมมีคนอยู่บนภูเขาด้วยล่ะ ไม่น่าเป็นไปได้หนิ ไม่มีผู้คนคิดจะขึ้นมาบน “ภูเขาต้องสาป” แห่งนี้ได้ ถึงแม้ว่านั่นจะเป็นข่าวลือก็ตามทีเถอะ... แต่การที่คิดจะขึ้นมามันก็เหมือนฆ่าตัวตายชัดๆ

 

        ข้าได้แต่คิด ความคิดของข้าแบ่งออกเป็นสองอย่าง อย่างแรกคือออกไปช่วย... แต่หากออกไปช่วย...แล้วข้าควบคุมสติไม่อยู่ล่ะ หญิงสาวที่ข้าช่วยก็คง...ไม่น่ารอดเป็นแน่ แล้วถ้าข้าไม่ช่วยแล้วหวังให้หญิงสาวคนนั้นรอด... เป็นไปไม่ได้ ตอนนี้ทั้งฝนตกแรง แถมยังมีปัญหาหินถล่มอีก... ถึงจะรอดไปได้ แต่ผืนดินข้างล่างก็เต็มไปด้วยสัตว์ร้าย ยังไงก็คงไม่รอด...

 

        เมื่อข้าคิดได้... ข้าจะยอมเสี่ยง ยอมเสี่ยงที่จะไปช่วยเหลือหญิงคนนั้น จากการที่ข้าคิด ข้อแรกน่าจะมีโอกาสรอดมากกว่า แล้วถ้าข้าควบคุมสติได้ โอกาสรอดน่าจะเพิ่มมากขึ้น ข้าจึงรีบบินออกจากถ้ำของข้า อาศัยหูของข้าในการรับฟังเสียงรอบๆ ถึงแม้ว่าเสียงฝนจะดังสนั่นเพียงแค่ไหน แต่ข้าก็ยังได้ยินเสียงของหญิงสาวชัดเจน

 

        “ช่วย...ด้วย...”

 

        เสียงนั่น... รวยรินเต็มที ข้ารีบบินไปยังต้นเสียง ข้าได้พบหญิงสาวนอนสลบท่ามกลางฝูงสัตว์ร้าย... มีทั้งอสรพิษ เสือ ล้อมรอบหญิงสาวอยู่ ข้าไม่รอช้าใช้กรงเล็บกวาดสัตว์ร้ายให้หมดสิ้น เลือดของสัตว์ร้ายได้ฟุ้งกระจายท่ามกลางฝนตก นับว่าโชคดีที่กลิ่นเลือดไม่แรงมากเพราะน้ำฝนช่วยเอาไว้ ข้ายังพอประคองสติได้...

 

        ข้าหันกลับมามองหญิงสาวที่นอนสลบอยู่ตรงหน้าข้า... ข้าควรปล่อยไว้อย่างนี้ดีไหม... แต่ถ้าข้าปล่อยไว้ แล้วมีสัตว์ร้ายมาเจอล่ะ... หรือข้าควรพาเธอมาที่ถ้ำของข้า... จะดีงั้นรึ... แต่... มันก็อาจจะปลอดภัยที่สุดเท่าที่ข้าคิดได้แล้ว... ข้าจึงแปลงร่างจากมังกรสองหัวสี่ขาเป็นมังกรสองหัวเหมือนเดิม... แต่มีสองขาและสองแขน ที่ข้าคิดว่าดูเหมือนมนุษย์ที่สุดถ้าไม่นับปีกมังกรที่หลังและ...หัวที่มีสองหัว... ข้าเพิ่งจะแปลงเป็นร่างนี้ได้เมื่อประมาณร้อยปีก่อน แต่ข้าไม่ค่อยได้เปลี่ยนเป็นร่างนี้เท่าไหร่ ถึงข้าจะบอกว่ามันดูเหมือนมนุษย์ แต่ข้ากลับคิดว่ามันแย่กว่าเดิม มนุษย์ที่ไหนมีสองหัวล่ะ จริงไหม

 

        หลังจากที่ข้าได้แปลงร่างแล้ว ข้าก็อุ้มหญิงสาวคนนั้น แล้วบินไปที่ถ้ำของข้า แล้ววางหญิงสาวลงที่กองฟางที่ข้านอนอยู่ประจำ เมื่อข้าวางร่างหญิงสาวลง ข้าก็ได้นำอาหารที่คิดว่าหญิงสาวทานได้มาวางข้างๆซึ่งก็เป็นผลไม้ซะส่วนใหญ่ จากนั้นข้าก็ครุ่นคิด ข้าควรไปอยู่ที่อื่น รอให้หญิงสาวตื่นก่อนดีไหม เพราะหากเธอคนนี้เห็นข้า เมื่อเธอลงจากภูเขาแล้วป่าวประกาศ ชาวบ้านคงจะแห่ขึ้นมาเป็นแน่ ถึงคราวนั้นละก็...ข้าคงคุมสติไม่อยู่ แล้วคงเกิดการนองเลือดแน่ๆ

 

        แต่ถ้าหากข้าออกไป รอจนกว่าหญิงสาวจะตื่นแล้วลงจากภูเขา แล้วกว่าหญิงสาวจะตื่น ใครจะดูแลนางล่ะ... สุดท้าย ข้าก็อยู่เฝ้านาง แต่เพื่อความไม่ประมาท ข้าได้นำเศษผ้าที่ชาวบ้านทำหล่นภายในป่าข้างล่างมาทำเป็นผ้าคลุมปิดบังใบหน้าตน ถึงแม้ปีกและหางจะโผล่ แต่ข้าว่าก็ยังดีกว่าให้เห็นใบหน้าและหัวสองหัวของข้า เพราะอาจจะทำให้นางกลัวแล้ววิ่งลื่นล้มตกภูเขาตายก็ได้

 

        ...ซา...

 

        ข้ารอนางตื่นนานแล้ว... จนขณะนี้ฝนก็ซาลงมาก แต่นางก็ยังไม่ตื่น ทำให้ข้าเกือบหลงคิดว่า... นางยังหายใจอยู่หรือไม่ แต่เสียงลมหายใจของนางก็ทำให้ข้าโล่งอก... โล่งอก? ทำไมข้าต้องเป็นห่วงขนาดนั้นด้วย หรือนี่อาจจะเป็นมนุษย์คนแรกที่ข้าได้ช่วยไว้ หรือเพราะ เธอเป็นหญิงสาว... ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้นแน่ๆ จะบ้ารึไง เพิ่งเห็นหน้าเมื่อเกือบสองชั่วโมงก่อน ยังไม่ได้คุยกันซักประโยค ข้าจะคุยรู้เรื่องรึเปล่าก็ยังไม่รู้ อีกอย่าง ถึงข้าจะฟังมนุษย์ออก แต่ข้าก็ยังไม่เคยคุยกับมนุษย์เลย

 

        ในระหว่างที่ข้ามัวแต่คิดมาก หญิงสาวก็ได้ลืมตาตื่น แล้วลุกพรวดขึ้นมา นั่นทำให้ข้าตกใจเพราะไม่นึกเลยว่า เธอจะมีแรงขนาดลุกขึ้นมาทันทีได้

 

        “ที่นี่... ที่ไหน?” เหมือนเธอจะพูดขึ้นมาพร้อมกับมองดูรอบๆช้าๆ แล้วมาหยุดอยู่ที่ข้า

 

        “ถ้ำ... ของข้าเอง” ข้าลองพูดกับนางดู ข้าเองก็ไม่รู้ว่านางจะเข้าใจที่ข้าพูดหรือไม่ แต่ก็ดี เพราะข้าจะได้พิสูจน์ตรงนี้เลย ว่าที่ข้าพูดออกไปนั้น มนุษย์จะเข้าใจหรือไม่

 

        “เหรอคะ ท่านช่วยชีวิตฉันไว้สินะคะ ฉันต้องขอบคุณท่านมากเลยนะคะ” เธอตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่เป็นกันเอง แสดงว่าเธอฟังข้ารู้เรื่องสินะ แต่มันคงไม่เหมาะถ้าข้าเอาผ้าคลุมมาคลุมหัวแล้วเดินในตัวเมือง ขืนผ้าคลุมหลุดขึ้นมา เมืองที่สงบสุขได้แตกตื่นแน่ๆ

 

        “ไม่เป็นไร ว่าแต่เจ้า... ไม่สิ เธอมาทำอะไรบนภูเขากัน” ข้าได้ถามออกมา ถึงข้าคิดว่ามันเป็นคำถามที่ดูละลาบละล้วงเกินไปมาก แต่ข้าเองก็อยากจะรู้เหตุผลเหลือเกิน ว่าอะไรที่ทำให้นางขึ้นมาบน “ภูเขาต้องสาป” แห่งนี้

 

        “ฉันขึ้นมาบนภูเขาเพราะมีข่าวลือว่าบนยอดเขามีดอกไม้ที่ใช้ทำยารักษาโรคหน่ะค่ะ แต่ระหว่างทางโดนสัตว์ที่อยู่ข้างล่างต้อนขึ้นมาถึงข้างบน ฝนก็ตกแรงเลยไปหลบอยู่ใต้โขดหิน แถมหินก็ถล่มลงมาอีก จากนั้นก็จำอะไรไม่ได้เลยค่ะ” เธอได้เล่าเรื่องให้กับข้า นับเป็นครั้งแรกในรอบสองร้อยปี ไม่ๆ ครั้งแรกในชีวิตต่างหากที่ข้าได้ยินประโยคแสนยาวเหยียดนอกจากท่านแม่

 

        “งั้นหรือ แล้วเธอจะทำยังไงต่อล่ะ” ข้าลองถามออกไป ระหว่างข้าถาม ข้าเองก็คิดว่า นางน่าจะลงไปจากภูเขา แต่คำตอบของนางกลับทำให้ข้าฉงนใจยิ่งกว่าเดิม

 

        “ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันขอพักอยู่ที่ถ้ำนี้ได้ไหมคะ” เธอกระอ้อมกระแอ้มตอบ เหมือนเธอเองก็คงอายๆที่จะตอบซะมากกว่า ก็นั่นสินะ ผู้หญิงขอพักอาศัยห้องเดียวกับผู้ชาย ยังไงก็ต้องอายเป็นธรรมดาสินะ แต่ข้าต่างหากที่ต้องหนักใจ แค่นี้ก็คุมสติยากมากๆอยู่แล้ว แถมเธอยังอยู่พักอาศัยอยู่ที่นี่อีก...เดี๋ยวนะ

 

        “แล้วทำไมเธอถึงไม่ไปอยู่บ้านล่ะ”

 

        “บ้านเหรอ อืม ฉันไม่มีบ้านแล้ว เพราะบ้านฉันถูกยึดไปเพราะถูกเจ้าชายข่มเหง...” เธอเล่าว่าอย่างนั้น ข้าเองก็ไม่ได้รู้เรื่องราวของชาวบ้านที่อยู่ข้างล่างด้วย ข้าเองก็เพิ่งรู้ อีกอย่าง ทั้งน้ำเสียงและท่าทางของเธอเองก็ไม่มีทีท่าว่าจะโกหก เฮ้อ...

 

        “ก็ได้ๆ ข้าให้เธอพักอาศัยก็ได้... แต่มีข้อแม้นะ” ข้าบอกไปอย่างนั้น เพื่อดูท่าทีของนาง

 

        “หืม ข้อแม้อะไรหรอ” นางชะงัก มันก็แน่อยู่แล้ว ข้าถามซะสองแง่สามง่ามซะอย่างนั้น อีกอย่าง จากหน้าตาและผิวของนาง น่าจะยังสาวซัก 18 - 20 ปี แน่ๆ อายุขนาดนี้น่าจะรู้เรื่องราวอย่างว่ามาบ้าง

 

        “ไม่ใช่อย่างนั้น เธอนี่คิดอะไรอยู่” ข้าลองแหย่เล่น จริงๆแค่เห็นนาง ข้าก็อยากแกล้งแล้ว หรือเพราะเป็นมนุษย์คนแรกที่ข้าได้คุย แถมข้ายังได้ช่วยหล่อนอีก มันเลยค่อนข้าง...สนิทสนมละมั้ง ว่าแต่ ข้าแหย่หรือแซวเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ ความจริงข้าเองก็ลืมไปแล้วทั้งวิธีการแหย่ การแซว ถึงแม้ข้าอาจจะเห็นบ้างตอนที่มีพวกลองของ ชอบความท้าทายขึ้นมาบนภูเขา แต่การที่จะแหย่หรือแซวใครซักคนจริงๆ นี่ก็คงเป็นครั้งแรกของข้า

 

        “อ อ่าวเหรอ” หญิงสาวหน้าแดงจางๆ จนทำให้ข้าอยากลูบหัวนาง แต่ถ้าข้าทำอย่างนั้น นางก็รู้สิว่าข้าไม่ใช่มนุษย์

 

        “ข้าอยากให้เธอช่วยทำอาหารให้ข้าหน่อยละกัน” มันอาจจะเป็นคำขอที่ดูไร้สาระ แต่เอาไงได้ล่ะ ข้าเองก็เบื่อกับการกินอาหารเดิมๆแล้ว ถึงข้าจะทนอยู่ได้อีกร้อย ไม่สิ อาจจะเป็นพันๆปี แต่ข้าเองก็เบื่อเป็นนะ

 

        “อ่า ได้สิ ท่านนี่แปลกคนดีนะ” ข้าไม่ใช่คนหนิ ข้าได้แต่คิดในใจ

 

        “เรื่องของข้าเถอะ” ข้าพูดเลี่ยงๆ ข้าไม่อยากให้ใครรู้ว่าข้านั้นไม่ใช่มนุษย์ ถึงแม้ว่าซักวันความลับจะแตก แต่ข้าก็ไม่อยากให้ความลับเปิดเผยตอนนี้ ข้ายังไม่พร้อมที่จะให้ความลับถูกเปิดเผย

 

        “ไหนๆก็จะอยู่ด้วยกันแล้ว ทำไมท่านไม่บอกชื่อให้ฉันหรอคะ” หญิงสาวพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม นั่นทำให้ข้าแอบยิ้มตามไปด้วย... ยิ้ม? นี่ข้ายิ้มอยู่หรอ นี่เรียกว่ายิ้มหรอ ข้าไม่ได้ยิ้มมานานเท่าไหร่แล้วนะ คงเป็นตั้งแต่หลังจากที่ข้ากลายร่างเป็นสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์ละมั้ง

 

        “จะถามชื่อคนอื่นเขา ต้องบอกชื่อตัวเองก่อนไม่ใช่หรือ” ข้าแซวนางไปอีกรอบ การพูดอย่างนี้ถึงจะไม่เป็นสุภาพบุรุษก็เถอะ แต่ข้าเองก็ไม่ใช่มนุษย์หนิ จริงไหม

 

        “ก็ได้ๆ ฉันชื่อเฟลล่า แล้วท่านล่ะ?” นางถามแบบอยากรู้อยากเห็น ช่างเป็นคนที่อัธยาศัยดีแท้ ขืนข้าอยู่กับนางนานๆ ความลับข้าคงแตกแหงๆ

 

        “หึ ชื่อของข้าน่ะหรือ ชื่อของข้าคือ... คัฟก้า...”

 

        ...

 

        บางที เรื่องมันอาจจะไม่น่าเบื่ออย่างที่ข้าคิดก็เป็นได้...