[Parallel Bar Fanfiction] Romeo-Juliet : ว่าด้วยเรื่องหนีตามของโรมิโอและจูเลียต

[Friday]

Title : Romeo-Juliet : ว่าด้วยเรื่องหนีตามของโรมิโอและจูเลียต

Rate : PG 13-15

Note : สดุดีแด่หญิงพิงค์และหญิงไวท์ บอกแล้วไงว่าฟิเลนตอนเป็นผู้หญิงนี่มันเจ๋งสุดๆ !!!

---

บทนำ : ว่าด้วยเรื่องหนีตามของโรมิโอและจูเลียตในคืนเดือนเพ็ญ

..ในบรรดานิยายที่ผมนำติดตัวมาที่เมืองแห่งนี้นั้น..

..หนึ่งในนั้นมีเรื่อง โรมิโอและจูเลียต รวมอยู่ด้วย..

..โรมิโอที่หลงระเริงในความรัก..

..จูเลียตที่ราวกับตัวโง่งม..

..และเรื่องราวของโศกนาฏกรรมก็เริ่มจากจุดนั้น..

..แน่นอน..

..เรื่องของผมก็เริ่มจากโศกนาฏกรรมนี้เช่นกัน..

ชายหนุ่มสุภาพบุรุษปิดหนังสือนิยายในมือลงก่อนวางลงบนเตียง ดวงตาสีฟ้าครามจดจ้องไปยังกล่องกระดาษสีขาวกล่องหนึ่ง เขาหยิบมันมาไว้บนตัก หัวคิ้วขมวดยุ่งเมื่อนึกถึงสิ่งที่ถูกบรรจุอยู่

ชายหนุ่มเปิดฝากล่องออก มองชุดภายในกล่องกระดาษด้วยแววตาขบคิด ฟิเลนเซ่ เมเลนเน่ รู้สึกหนักใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็คงไม่มีทางเลือก ในเมื่อเขาถูกคอร์เซ็ตรัดจนเอวกิ่ว

มีทางเดียวคือใส่ชุดนี้แม้จะไม่อยากจินตนาการถึงมันก็ตาม

ฟิเลนเซ่สวมใส่ชุดอย่างระมัดระวัง แม้ขนาดจะใหญ่เป็นพิเศษเพื่อให้ชายหนุ่มอย่างเขาใส่ได้ แต่บางส่วนก็รัดเสียคับแน่นจนกลัวว่าจะฉีกขาดเป็นทางยาว ชายหนุ่มทุลักทุเลกับการใส่ชุดอยู่นานจึงสามารถใส่ชุดนี้ได้สำเร็จ

เขาเดินไปหยุดตรงหน้ากระจกบานใหญ่ก่อนจะหมุนตัวไปมาสองสามที ภาพที่กระจกสะท้อนออกมานั้นคือหญิงสาวแสนสวยคนหนึ่ง รูปร่างกำยำสูงใหญ่ของฟิเลนเซ่กลายเป็นสาวน้อยท่าทางอ้อนแอ้นในชุดราตรีสีขาวบริสุทธิ์

คอเสื้อคว้านกว้างเผยให้เห็นทรวงอกอวบอิ่ม แขนตุ๊กตาปิดบังตั้งแต่ส่วนไหล่ปล่อยท่อนแขนเรียวเปล่าเปลือย ชายกระโปรงสะบัดพลิ้วราวระลอกคลื่นเลียบชายทะเล เรือนผมเรืองรองดุจแสงพระอาทิตย์

เหมือนภาพมายาของเทพเทวาซึ่งนิมิตขึ้นมาในกระจกเงา

 

ริมฝีปากอวบอิ่มแต่งเติมด้วยชาดสีสดเผยอออก ราวกับว่ามีคำพูดคำหนึ่งติดอยู่ ณ ตรงนั้น ดวงตากลมโตเบิ่งมองภาพสะท้อนของตนอีกครั้ง ก่อนเสียงกรีดร้องแหลมเล็กจะดังขึ้นมา

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย !

ภาพประกอบเล็กน้อย by ภรรยาหลวง วานิโนโกะ(พิงกุ)

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

ย้อนกลับไปเมื่อหลายวันก่อน ในตอนบ่ายที่อากาศร้อนอบอ้าว . .  .

หลังจากที่ฉันคำนวณรายได้ของเดือนนี้แล้วบวกลบคุณหารกับกำไรที่ได้ บอกได้ตามตรงเลยว่าขาดทุนย่อยยับ

มาสเตอร์หนุ่มหน้ามนประจำร้านบาร์พาราเลลกางบัญชีของเดือนนี้ให้กับบรรดาลูกจ้างในร้านดู น้ำหมึกสีแดงที่กำกับทุกช่องตารางทำเอาทั้งหมดถึงกับกลืนไม่เข้าคลายไม่ออก

โดยเฉพาะกับนักมายากลหนุ่มฟิเลนเซ่ที่ชื่นชอบเรื่องเงินๆ ทองๆ เป็นพิเศษ เขาแทบจะลมจับเลยทีเดียวเมื่อเห็นสมุดบัญชีเล่มนี้ เกิดมาชั่วชีวิตพึ่งเคยเห็นตัวแดงกันเป็นสิบหน้าติดๆกัน

คิดแล้วชายหนุ่มก็ชักกลุ้มใจกับบาร์พาราเลลที่ไปมาอยู่บ่อยครั้ง คงจะได้เซ้งร้านกันก็คราวนี้ล่ะมั่ง

เฮ้ย ! ไหงเงินเดือนฉันก็ติดตัวแดงไปด้วยล่ะมาสเตอร์ แบบนี้มันก็ไม่ยุติธรรมสิ

หญิงสาวที่โต้กลับมานั้นคือ อลิเซีย ร่างสูงโปร่งดูกำยำเกินผู้หญิง ผมสีแดงเพลิงและชุดรัดรูป เธอเป็นคนที่มาสเตอร์จ้างมาดูแลความเรียบร้อย แต่ในความคิดของเขาแล้ว

แม่ฟามิงโก้บ้าเลือดนี่สมควรถูกจัดเป็นพวกทำลายความเรียบร้อยของร้านเสียมากกว่า หมัดหลุนๆ ของเธอมีไว้เพื่อการทำลายล้างพวกข้าวของเครื่องใช้ภายในร้าน

มากกว่าจะเอาไปซัดใส่หน้าใครเพื่อปกป้องหรือว่าระงับการวิวาทก็ตาม

เงินเดือนอลิเซียยังไม่เท่าไร ทำไมต้องพลอยลดเงินค่าแรงของสาวน้อยน่ารักอย่างฉันไปด้วยล่ะมาสเตอร์

ไวท์ บลาสเชจ สาวน้อยร่างเล็กคู่หูสุดป่วนของอลิเซียเอ่ยออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก ในเมื่อช่องเงินเดือนของเธอก็พลอยติดตัวแดงไปเช่นกัน

สาวร่างเล็กจ้องที่สมุดบัญชีราวกับว่าน้ำหมึกสีแดงที่ประทับอยู่นั้นจะเป็นเศษพริกที่เพื่อนสาวเผลอแคะจนกระเด็นไปติดที่หน้ากระดาษ หลังจากถูๆ ขัดๆ ประมาณสองสามที

หญิงสาวก็คอตกพับ ในใจพร่ำร้องว่าเดือนนี้จะเอาอะไรประทังชีวิต หรือว่าจะได้โอกาสไปรับจ๊อบเสริมอีกแล้ว

ของคนอื่นน่ะไม่เท่าไร แต่หนี้ของผมทำไมมันติดลบล่ะครับมาสเตอร์ !

ปิดท้ายหนุ่มหล่อเจ้าของคารมเป็นต่ออย่าง เฟอร์ริก เฟลเอนเดส ที่บัดนี้คิ้วๆ เรียวของเขาขมวดมุ่นจนดูน่าขัน นัยน์ตาดั่งมหาสมุทรสีครามจับจ้องไปบัญชีเจ้าปัญหา

ดูเหมือนหนี้ของเขาจะติดตัวแดงไปด้วย แต่ว่าทำไมถึงมีขีดสั้นๆ ตรงหน้าตัวเลขพวกนี้ด้วยล่ะ นั่นคือสาเหตุที่ทำให้ชายหนุ่มที่ดูสุขุมเยือกเย็นอย่างเขาต้องออกปากออกเสียง

ทั้งที่ตามปกติจะกดขี่เยี่ยงทาสกันซักแค่ไหนก็ไม่ปริปากบ่นกันซักแอะ

ทั้งสามเริ่มไซโคใส่มาสเตอร์ผู้น่าน่าสงสาร ทั้งใช้วิธีสารพัดที่จะคิดได้ไม่ว่าจะข่มขู่หยุดสไตรค์กันทั้งบาง(ยกเว้นฟิเลนเซ่ ซึ่งดูเหมือนเขาจะไม่อยากร่วมด้วยเท่าไร) อ้อนวอนนวดแข้งนวดขา

เอาตั๋วพักร้อนมาล่อ ล่อลวงว่ามีสถานที่แห่งหนึ่งดีนักหนา เกาะทางใต้แสนสวยงาม ทะเลสีครามกับทรายสีขาวตัดกันราวหยกและไข่มุก โรงแรมที่พักก็รูมเซอร์วิสเพียบพร้อมกว่าที่ไหนในสามโลก

อีกทั้งยังมีบริการสปา ภัตคารห้าดาวการันตีด้วยชื่อของสปอร์เลยทีเดียว

ดังนั้นได้โปรดอย่าเอาตัวแดงมาติดที่บัญชีเลย  ทางที่ดีควรเติมตัวบวกลงไปที่ตัวท้ายด้วยจะดีกว่า ดีมากๆ ถ้ามีศูนย์สักหกหลัก

แถมด้วยวันพักร้อนไม่มีกำหนดเลยจะเริ่ดสะแมนแตนกว่าร้านไหนเลยทีเดียว พอเห็นท่าทางมาสเตอร์ยังเงียบสงบทั้งสามก็ยังคงพูดพร่ำต่อไป โดยหารู้ไม่ว่านี่คืออาการของภูเขาไฟกำลังจะปะทุออกมา

ฟิเลนเซ่ถอนหายใจ เขาหยิบนาฬิกาพกออกมาดู ก่อนจะนับเลขหนึ่งถึงสามเงียบๆ

1..

2..

3..

...

...

ฉึก ฉึก ฉึก !!!

เสียงโลหะสีเงินวาววับเฉี่ยวผ่านด้านข้างจำเลยทั้งสามไปอย่างหวุดหวิด ปลายผมสีแดงของอลิเซียตกลงกับพื้น รวมถึงเลือดที่ไหลซิบๆ บนใบหน้าของไวท์

และเศษผ้าที่หลุดจากแขนเสื้อของเฟอร์ริก ในร้านที่สับอลม่านกลับเงียบกริบราวกับป่าช้า ลูกจ้างและขาประจำต่างมองตากันปริบๆ จะเอ่ยปากถามว่าจะทำยังไงต่อไปดีก็กระไรอยู่

เพราะรังสีอำมหิตกำลังโชยมาจากท่านเจ้าของร้าน มาสเตอร์หนุ่มหล่อหน้ามนของพวกเขานั่นเอง

แทนที่จะเอาเวลามาทำแบบนี้ ไปทำงานจะดีกว่าไหม..

มาสเตอร์กล่าวเสียงเย็นยะเยือก ซึ่งใครได้ฟังก็รู้สึกหนาวเย็นไปถึงกระดูกสันหลัง ตัวคุดคู้ลงมานั่งกับพื้นพลางถูๆ ไถๆ กับแขนเสื้อของตัวเอง

ครั้นจะทำเช่นนั้นชายหนุ่มเจ้าของร้านก็พูดตัดบทขึ้นมาเสียก่อน

ในเมื่อร้านเป็นแบบนี้ ฉันคิดว่าควรจะปรับปรุงอะไรซักหน่อย

แล้วมันอะไรล่ะมาสเตอร์

อลิเซียเอ่ยถาม แต่ชายหนุ่มไม่ตอบ เขาหยิบสิ่งหนึ่งออกมาจากใต้โต๊ะ มันถูกวางลงบนเคาน์เตอร์ สายตาใคร่รู้ของบรรดาลูกจ้างและขาประจำต่างมองมาที่มันเป็นตาเดียว

สมุดหน้าปกสีซีดๆ ว่างอยู่ตรงนั้น มีลายมือหวัดๆ ที่คุ้นตาประทับอยู่บนหน้าปก ทำให้ทั้งหมดรู้สึกสงสัย ไวท์ บลาสเซจจึงเอ่ยปากด้วยความรู้อยากเห็น

เขียนโดยมาสเตอร์ร้านพาราเลล.. สรุปมันคืออะไรล่ะ?

ก็นิยายยังไงล่ะ

แล้วนิยายจะมากู้วิกฤตของร้านยังไงล่ะมาสเตอร์

เฟี้ยว !

มีดอีกเล่มผ่านร่างของไวท์อีกครั้งหนึ่ง เด็กสาวหน้าซีดและปิดปากเงียบสนิท มาสเตอร์หนุ่มกระแอมไอเบาๆ หนึ่งครั้ง ก่อนจะพูดต่อ โดยไม่สนใจว่าชายอีกคนที่หนีไปหลบหลังฟิเลนเซ่เรียบร้อย

เราจะแสดงละครกัน

หา !

ทั้งหมดต่างพร้อมเพียงกันตกใจ แต่ซักพักความตกใจนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นปกติ ในเมื่อพวกเขาต่างเคยบุกป่าฝ่าดงเสี่ยงตายกันมามากกว่านี้แล้ว

ครั้นการแสดงละครคงจะเป็นเรื่องขี้ปะติ้วสำหรับพวกเขาอยู่มาก เอ๊ะ..การแสดงละครหรือ งั้นก็หมายความว่าต้องออกไปหน้าเวที ต้องแสดงบทพิลึกๆ ของมาสเตอร์

ยังไม่ทันที่เสียงโวยวายจะดังขึ้น ชายหนุ่มเจ้าของร้านก็ตัดบทเป็นครั้งที่สอง

เราจะแสดงเรื่องโรมิโอกับจูเลียตกัน และเพื่อความแปลกใหม่ฉันจะใช้บทที่ฉันเขียนขึ้นมาเอง ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม?

ลูกจ้างและขาประจำร้านพาราเลลส่ายหน้ากับพึบพับ ไม่มีข้อโต้แย้งกับความคิดของมาสเตอร์ในครั้งนี้ เพราะรู้ว่าหากขัดไปรั้งแต่จะทำให้เงินเดือนถูกตัดต่ออย่างย่อยยับ

อนึ่งคงไม่มีใครกล้าเสี่ยงกับเรื่องแบบนี้แน่นอน โดยเฉพาะกับชายหนุ่มนามฟิเลนเซ่ เมเลนเน่ ผู้ชื่นชอบเงินตราเป็นที่สุด จู่ๆ นัยน์ตาของชายหนุ่มเจ้าของชะตาชีวิต(เงินเดือน)ของทุกคนก็หยุดมองมาที่เขา

ก่อนนิ้วเรียวจะชี้ตรงมายังชายหนุ่มผู้ไม่รู้เรื่องราวใด ก่อนคำสั่งแระกาศิตจากฟ้าจะผ่าเปรี้ยงลงมาใส่เขา

นาย..ฟิเลนเซ่

อ่ะ..ครับ มาสเตอร์

จงเป็นจูเลียตในคืนวันเพ็ญซะ !

เมื่อเสียงสั่งการของพระเจ้าแห่งร้านพาราเลลที่เลื่องชื่อลือนามดังขึ้น สายตาทุกคู่ต่างจ้องมองมาที่ชายหนุ่มผมทองคนนี้ ราวกับแผ่นดินสะเทือน ฟ้าถล่ม โลกจะแตก

สติสัมปัญชัญญะของฟิเลนเซ่ถูกเสียงแห่งสวรรค์กลืนกินไปเสียแล้ว ท่ามกลางสักขีพยานหญิงชายทั้งหลายในร้าน ไม่มีใครกล่าวคำใดออกมาอีกเลย

นอกจากเฝ้ามองเหตุการณ์อันแสนวุ่นวายที่กำลังจะเกิดขึ้น โดยมีบาร์พาราเลลแห่งนี้เป็นฉากหลัง

และนี่คือยามบ่ายของจูเลียตก่อนพระจันทร์จะเต็มดวง..

---

มุมเมาๆของกบฏวันศุกร์

ยังไงก็ขอสวัสดีชาวบอร์ดพีเคเบสิคไว้ด้วยนะคะ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เราปรากฏในบอร์ดหลังจากหายไปนานดีดัก (อา..จืดจาง)

อันที่จริงฟิคโรจู(ชื่อย่อของเรื่อง)นั้นเราเองได้เขียนมานานมากแล้ว แต่ม่ไมีโอกาสที่จะได้ลงจริงๆจังๆซักที เนื่องจากเราเขินเองค่ะ แฮะ่ๆ

ตอนแรกที่จะลงก็หวั่นๆนิดหน่อย เพราะเราบรรยายซะยาวยืด กลัวนิดๆว่าจะมีใครมาแลเห็นโรจูของฉันไหมหนอ

แต่ด้วยความอนุเคราะห์(?)ของเพื่อนสนิทผู้แสนดีอย่างเจ้าของเรื่องคุณพิงค์ ก็สามารถเข็นเราออกมาส่งฟิคถึงที่ได้

รวมไปถึงคำสั่งของคุณพี่ไวท์ ถ้าไมีคำขู่เข็ญทั้งหลาย เราคงไม่มีกะใจมาบอร์ดแห่งนี้ได้

ยังไงซะคุณพี่ก็ห้ามตัดชื่อสเวนออกนะคะขอร้อง เห็นแก่แฟนขับ(ไล่)อันน้อยนิดอย่างเขาด้วยเถ้อ *กราบไหว้บูชา*

สุดท้ายนี้ก็ต้องขอบคุณ..

คุณพิงค์ ผู้ซึ่งไม่ยอมตกเป็นเมียของเราซักกะที และยอมฟังเราไซโคเรื่องนี้แต่ไม่เขียนออกมา

คุณพี่ไวท์ ที่ยังอุตส่าห์ส่งคำทวงคอมเม้นมาได้ตลอด จนเราชักหวั่นแล้วจริงจัง

คุณสเวน ตัวละครแสนรันทดประจำพาราเลลบาร์ซึ่งก็ต้องขอโทษที่วันนี้ไม่สามารถอาบน้ำก่อน 3 ทุ่มได้..

ชาวพีเคเบสิค สำหรับน้ำใจที่รักและคอมเม้นดีล่วงหน้าค่ะ

ไว้พบกันโอกาส ยามพาราเลลบาร์เิปิดค่ะ บ๊ายบาย

[Satoshi]

มาสเตอร์ : จงเป็นจูเลียตในคืนวันเพ็ญซะ !

ผม : ...*อึ้ง*

แต่ก็นึกไว้อยู่แล้วล่ะครับ ว่าฟิเลนแต่งหญิงแล้วมันขึ้น...

ปล.สายสลับเพศจงเจริญ~*ผัวะ*

[Risu]

มิโดริ - คุณฟิเลนเนี่ย พอแต่งเป็นหญิงแล้วดูดีกว่าตอนเป็นชายอีกนะคะเนี่ย (?)

เพื่อนมิโดริ(ชาย) - หน้าสวยจริงๆวุ้ย น่าเสียดายที่ดันเกิดมาเป็นชาย ไม่งั้นจะจีบแล้วนะเนี่ย พระเจ้าช่างเล่นตลกจริงๆ (ส่ายหน้าแล้วลอยผ่านหน้าฟิเลน)

[Ebui]

แกร๊ก... แกร๊ก...

เสียงก้านผสมสารกระทบบีกเกอร์ดังอยู่เป็นระยะๆ

การผสมสารเคมีที่เสียงดังเกินปกติดำเนินอยู่อย่างลับๆ ในซอกมุมหนึ่งของพาราเรลบาร์

แก๊ง!!!

หญิงสาว(?)นักปรุงยาก้มลงเก็บก้านผสมสารที่ตกลงไปกลิ้งหลุนๆ อยู่กับพื้น

ในใจคิดแค้นแต่ไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่กัดฟันกรอดสบถกับตัวเองเบาๆ

"คุณฟิเลนเซ่เป็นผู้ชายแท้ๆ...หน้าอกใหญ่กว่าฉันได้ยังไงกัน!?"

#######

[me=ไดโกะสุดยอดแม้ไม่ใส่แว่น~♥]วิ่งหนีเฟียร์[/me]

ฟิเลนสวยเกิ๊น!!

ขำตอนดูสมุดบัญชีมากค่ะ ฮาได้ใจ =w=b

แต่รอบนี้คำผิดแอบเยอะเน่อ (ทุกทีไม่เคยเห็น จขกท. พิมพ์ผิด)

ระวังหน่อยนะคะ ^^"

[ลูคุงไม่ถึกนะ]

พร้อมนะครับ...

ฟิเลนสาย C ~!!!!!!

แต่จะว่าไป... แบบนี้ก็น่ารักนะ...?

[me=ลูซัง(ซึนคุง)]โดนหนูฟิเลนตบกบาล...[/me]

[โฮมุปอร์]

=[]= ฟะ ฟะ ฟิ!!~ ฟิ!!~ ฟิึ!! (คราง)

นายมันสวย!

[Sonne Iris]

แต่งหญิงแล้ว ขึ้นจริงๆๆๆ><~

งามเวอร์ๆๆ

[Retia Adolf]

ฟิเลนหญิง แจ่มที่สุดใน 3 โลก!!

สู้ต่อไปนะจ๊ะที่รัก แล้วจะตามอ่านต่อนะ

[~Wallohz~]

กินยาแปลงเพศหรือเปล่าเนี้ย

[สาววายจงเจริญ]

แอร๊ จะลำบากยัดชุดทำไม กินยาแปลงเพศที่เฟียร์ปรุงง่ายกว่าเยอะ!!!

[Retia Adolf]

หวานใจฝากมาบอกว่า อาทิตย์นี้อาจไม่ได้แต่งฟิคนะครับทุกท่าน รอกันต่ออีกนิดเด้อ 

[..Two..World..]

มาอ่านแว้ววววววววว~

ชุดนั่นคงไม่ใช่ชุดธรรมดาสินะ หึหึหึหึ

อยากอ่านตอนต่อไป!!

ปล. แต่งดีแล้วแต่การเรียบเรียงบางอย่างยังแปลกๆ เน้อ

[Friday]

เซย์ เฮลโล่วยามค่ำคื่นค่ะชาวบอร์ดพีเค 

ยังไงก็ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ก๋วยเองไม่ได้อัพตอนใหม่ของฟิคตามที่ตัวเองกำหนดเอาไว้ (1 ตอน = 1 สัปดาห์)

เนื่องจากว่าอาทิตย์ที่แล้วได้ไปค่ายเขียนบทความวิทย์ ประกอบกับติดเกมส์ osu เลยไม่มีโอกาสได้เขียนตอนต่อไปค่ะ

ผ่านไปซัก 2 สัปดาห์ก็พึ่งมีอารมร์จะเขียนขึ้นมา แต่ก็ลงตามกำหนดไม่ได้ว่าเพราะลนเกินไป จนเผางาน แฮะๆ

ยังไงวันนี้ก็ขอตอบคอมเม้นก่อนนะคะทุกคน (แบบว่าขออู้นิดหนึ่งน้า)

@ ｻｶﾓﾄ_ｻﾄｼ - ขอบคุณมากนะคะที่เข้ามาอ่าน ยังไงฟิเลนแต่งหญิงก็สุดยอดสุดๆไปเลยค่ะ (ยังไงก็เห็้นด้วยสำหรับสายซีจงเจริญนะคะ /โดนเสยเป็นเพื่อน)

@ pachi_hikari - คุณเพื่อนจีบได้นะคะ เพราะคุณฟิเลนโดนแปลงเพศไปซะแล้ว ^^"

@ กุลสตรี (beta) - ขอบคุณนะคะสำหรับคำติชม ยอมรับเลยล่ะค่ะว่าไม่ชอบตรวจคำผิดเท่าไร คราวหน้าจะพยายามไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีกนะคะ

@ Le Ego - น่ารักไปอีกแบบเลยใช่ไหมล่ะ /เพ้อ

@ マリオネット - อยู่แล้วล่ะค่า /เพ้อหนัก

@ BlueRose - คุณฟิเลนสวยที่สุดอยู่แล้วเน้อ /เพ้อหนักเข้าไปอีก

@ ออมๆ!! - ความลับมันอยู่เสื้อค่ะ ฮี่ฮี่..

@ Pro. Eve ผู้เดินเรือ - คิดว่าคุณฟิเลนคงไม่ยอมกินยาแน่ๆเลย..

@ ไวท์~แอบ~โหด - ขอบคุณสำหรับคำติชมค่ะพี่ไวท์ ยังไงก็ตามยกน้องสาวคุณพี่ให้หนูเถอะค่ะ /โดนพิงกุเสย

@ Maverick - ขอบคุณมากนะสำหรับประกาศ แล้วไอ้คำพูดเรuยกฉันน่ะมันอะไรกันย่ะ !

จบของส่วนตอบคอมเม้นไปแล้ว .. ยังไงก็ตามตอนนี้ตอนแรกเขียนได้ประมาณ 80% ของทั้งหมดแล้วล่ะค่ะ

คิดว่าอีก 2 วันคงสามารถลงตอนแรกของโรจูได้แล้ว หวังว่าตอนนั้นยังจะมีคนตามอ่านอยู่นะ..OTL

ยังไงก็ พบกันใหม่อีกครั้งนะคะทุกคน

ป.ล.ก่อนจากแปะสปอยนิดหนึ่ง..

“มองอะไรผม..เอ่อ..ดิฉัน นักหนาหรือคะ..”

“ก็..ไอ้นี่มันทำเหมือนดีนี่ลุง”

“โอ๊ย ลุงก็..แค่นี้ทำเป็นห่วงไปได้ ผมแค่จะพิสูจน์เองนะว่ามันเหมือนจริงหรือเปล่า”

“จะเหมือนหรือไม่เหมือนก็อย่ามาทำนี้นะคะคุณเฟอร์ริก !”

[Retia Adolf]

แหม... ไม่ต้องเขินหรอกจ้า ที่รัก หุๆ แล้วก็นะ รออ่านอยู่น้า~

[Friday]

คำเตื้อนเตือน(นะจ้ะ)

Rateของวันนี้...

์NC -15 (ไม่ได้แปะล่อเด็ก ถึงรู้ว่าต้องมีก็เถอะ - -" )

ดังนั้นใครยังรู้ตัวว่ายังไม่ครบ 15 ขวบบริบูรณ์  เพื่อความสดใสในวัยเด็กของท่าน คิดดูดีๆก่อนนะคะ

แต่ใครอยากจะอ่านก็ตามสบายไม่ห้ามจ้ะ แต่ต้องใช้สติและวิจารณญาณในการอ่านด้วยล่ะทุกคน !

---

องค์ที่ ๑ เมื่อสาวน้อยเฝ้าฝันถึงความรักอันแสนไกล

เรื่องราวความรักระทมของหนุ่มสาวคู่หนึ่งได้เริ่มต้น ณ เมืองเวโรโน่ ประเทศอิตาลีที่สวยงาม

…

เรื่องราวความหดหู่สุดทุกข์ทนของผมได้เริ่มต้นขึ้น ณ เมืองที่ไม่รู้จัก ของนครลอยฟ้าที่สวยงามแกมพิลึก

ยังมีสองตระกูลผู้มีอิทธิพลและอำนาจในเมืองแย่งชิงห้ำหั่นกันเสมอมา หนึ่งคือมองตาคิว และสองคือคาปูเล็ต

…

ยังมีสองผู้อิทธิพลและอำนาจมืด(?)ในมหานครต่างแย่งชิงกันจะเป็นนางเอก หนึ่งคือคานะ และสองคือแอนนา

จนกระทั่งวันหนึ่ง..ในคืนที่จันทราเปล่งแสงทอประกาย มีรัศมีสีรุ้งล้อมรอบ แลดูคล้ายสาวงามนางหนึ่ง

…

จนกระทั้งวันหนึ่ง..ในวันที่ตะวันทอแสงแรงกล้ากว่าวันไหนๆ จนมีสายรุ้งพันอยู่รอบๆ แลดูคล้ายกับตัวโน้ตในชุดสีรุ้ง

สาวน้อยวัยแรกแย้ม “จูเลียต คาปูเล็ต” ได้เผยโฉมแสนงามของตนในงานเลี้ยงของตระกูล

…

ชายหนุ่มหน้าซึน “ฟิเลนเซ่ เมเลนเน่” ได้เผยโฉมแสนงาม(?)ของตนในงานกู้วิกฤตทางเงินของร้านพาลาเรล

..เมื่อนั้น..

...โชคชะตาแสนหวานจึงได้บรรเลงขึ้น..

"ผมว่าสุดระทมมากกว่าครับมาสเตอร์"

ฟิเลนเซ่กล่าวขึ้นเมื่อเขาอ่านนิยายเรื่องนี้จบ หัวคิ้วของนักแปรธาตุหนุ่มกลิ้งมากระจุกอยู่กลางหน้าผาก เมื่อนึกถึงสาวน้อยจูเลียต คาปูเล็ต

แม้นิยายคลาสสิกเล่มนี้จะผ่านสายตามาหลายครั้งแล้วก็ตาม แต่เขาก็จินตนาการไม่ออกเลยว่าหากนำใบหน้าของตนมาใส่แทนแล้วมันจะเป็นเช่นไร

สาวน้อยคนนี้มักมองโลกในแง่ดีจนเกินไป ผิดกับเขาซึ่งรอบคอบกับทุกสิ่ง เธอช่างฝันถึงความรักอันแสนสวยงามกระทั่งมองข้ามความจริงอย่างที่เขาเห็น  

ทั้งยังไร้เดียงสาอ่อนต่อโลกยิ่ง ซึ่งเปรียบเทียบกับเขาแล้ว คงเหมือนเอาสีดำและขาวมาตัดกันจนเห็นได้ชัดเจน

“คิดถึงเงินไว้สิฟิเลน คิดถึงประกายสีทองเข้าไว้”

เสียงทุ่มนุ่มดังชึ้นจากทางด้านหลัง เสียงนั้นทรงอำนาจเปี่ยมไปด้วยมนต์ขลังของเงินตรา ฝ่ามือคู่หนึ่งบีบนวดไหล่สองข้างของฟิเลนเซ่ให้คลายความตึงเครียด

มาสเตอร์ก้มหน้าเข้ามาใกล้.. ใกล้เสียจนลมหายใจร้อนรดใบหูนุ่มนิ่มนั้นจนแดงก่ำ คำพูดของมาสเตอร์ช่างทรงอำนาจ

บัดนี้ทุกท่าทีของนักมายากลหนุ่มล้วนตกอยู่ในอำนาจของวาจา ประสาทสัมผัสของเขาเริ่มชาด้าน ไร้ความรู้สึก..ไร้การตอบสนอง

กระนั้นพรายกระซิบผู้แข็งแกร่งยังคงกล่าวถ้อยคำที่แอบแฝงไปด้วยนัยยะน่าสงสัย

“ลองคิดดูสิที่รัก ถ้านายยอมเล่นเป็นจูเลียตล่ะก็ ทุกๆวันๆหลังจากนี้เป็นต้นไป กระเป๋าเงินของนายจะไม่ว่างเปล่า

มันจะเต็มไปด้วยเงินฟ่อนใหญ่ หรืออาจจะเก็บไม่หมดเลยก็ได้ คิดดีๆฟิเลนเซ่ ฉันรู้นายไม่ใช่คนโง่.. คิดดีๆ..”

เสียงกระซิบนั้นแผ่วเบา เบาเสียจนความเงียบทั้งมวลกลืนกินเสียงให้กลายเป็นเพียงความลับ มาสเตอร์หนุ่มปล่อยมือออกจากไหล่กว้างนั้นแล้ว

แต่ชายหนุ่มยังไม่ตอบสนองกับสิ่งใด คำเกลี้ยกล่อมรสหวานปานน้ำผึ้งยังก้องอยู่ในโสต ท่ามกลางผู้คนภายในร้านซึ่งจ้องมองเขาด้วยสายตาต่างๆนานา

เหมือนความรู้สึกหลากหลายนั้นส่งผ่านมาถึงเขา ชายหนุ่มลุกพรวดพราดจนเก้าอี้ที่นั่งอยู่ล้มไปกองกับพื้น ใบหน้าดูจริงจังและแน่วแน่

ฟิเลนเซ่หันไปหาเจ้าของพรายกระซิบ ก่อนจะตอบอย่างมั่นใจ

“ผมจะทำครับมาสเตอร์!”

“มันต้องแบบนี้สิฟิเลนเซ่ จะมัวชักช้าอยู่ทำไมกัน ไวท์กับอลิเซีย ติดต่อร้านตัดเสื้อ บอกให้เขารีบมาที่ร้านด่วนเลย

เฟอร์ริกจัดการในส่วนประชาสัมพันธ์ ส่วนฟิเลนเซ่กับฉันจะดูแลเรื่องค่าใช้จ่ายเอง”

“ค่ะ / ครับ มาสเตอร์”

สิ้นเสียงขานรับของเหล่าลูกจ้างและขาประจำร้าน ทุกคนก็ต่างแยกย้ายไปทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายโดยทันที

ฝ่ายเจ้าของร้านพาลาเรลเองก็ไม่นิ่งเฉยเช่นกัน แต่ไม่ทันที่ขาจะก้าวออกจากบริเวณนั้น ก็มีร่างหนึ่งมายืนขวางเอาไว้ ชายหนุ่มมองเขาด้วยความฉงน ก่อนจะเอ่ยถามไป

“มีอะไรงั้นเหรอฟิเลนเซ่?”

“ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณครับ มาสเตอร์..”

“แล้วมันเรื่องะไรล่ะ ฉันไม่มีเวลามาคุยเรื่องไร้สาระหรอกนะ”

ชายหนุ่มหน้ามนเท้าสะเอวด้วยความรำคาญ สำหรับเขาแล้วทุกเวลานั้นเปรียบได้เหมือนกับเงินตราที่ได้มาอย่างยากลำบาก

จึงไม่อยากจะเสียไปอย่างเปล่าประโยชน์ ดังนั้นหากฟิเลนเซ่มีเหตุผลที่ดีมากพอจะผลาญเวลาอันแสนสำคัญได้

ก็คงเป็นเรื่องดีถ้ามันไม่ดีล่ะเหล่ามีดบินน้อยคงจะพุ่งปราดเข้าไปให้เขาแน่นอน

นักมายากลก้มหน้านิ่งอยู่เป็นเวลานาน ก่อนจะเงยขึ้นสบกับดวงเย็นชาภายใต้กรอบแว่นสี่เหลี่ยม เขารู้อยู่แก่ใจว่าการกระทำแบบนี้มีความเสี่ยงอยู่มาก

หลังจากนิ่งคิดได้สักพัก จึงรวบรวมความกล้า ชูนิ้วขึ้นมาสองนิ้ว และกล่าวคำพูดที่ตนคิดออกมา

“ผมจะต้องได้  80% จากรายได้ทั้งหมดนะครับ”

“คิดดีแล้วเหรอที่พูดแบบนี้ออกมาน่ะ อย่างนายควรจะได้ 40% เท่านั้นก็พอ หรือถ้าดีก็เป็น 10 %

ฉันคิดว่าคนอย่างฟิเลนเซ่คงจะเข้าใจหัวอกคนหาเช้ากินค่ำอยู่หรอกนะ”

ชายเจ้าของร้านยิ้มตอบด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้  แต่คำตอบที่เขาจะได้รับต่อไปนั้นแทบจะทำให้หุบยิ้มเสียกระไร

“ผมเองก็เข้าใจมาสเตอร์นะครับ แต่ว่าผมก็เล่นเป็นตัวเอกทั้งที 10% มันฟังดูโหดร้ายไปหน่อยนะครับ

ไหนๆเราก็เป็นคนกันเอง ผมจะลดให้จาก 80% เป็น 60 % แทนล่ะกันนะ”

ฟิเลนเซ่ยิ้มตอบ เขามั่นใจกับทุกคำพูดอยู่มาก ตอนนี้ทำได้เพียงรอการตอบโต้จากอีกฝ่าย หากมันเป็นไปตามแผนที่วางไว้

ไม่นานมาสเตอร์จะต้องยอมเขาอย่างแน่นอน เมื่อคิดได้เช่นนั้น ชายหนุ่มก็อยากจะเปลี่ยนรอยยิ้มบนใบหน้าให้เป็นรอยยิ้มแสยะอย่างผู้มีชัยในศึกครั้งนี้

“50 ต่อ 50 มันฟังดูแฟร์กว่านะว่าไหม”

โป๊ะเช๊ะ ! เหยื่อติดกับแล้ว..

“ผมขอยืนยันคำเดิมครับมาสเตอร์”

“งั้น..ฉันขอเตือนเป็นครั้งสุดท้าย ถ้ายังไม่อยากให้หน้าสวยๆของนายต้องมีรอยแผลเป็นน่าเกลียด ก็หุบปากไปซะ..”

ปลายมีดคมกริบจ่อลำคอขาวระหงส์ เนื้อโลหะนั้นเย็นยะเยือกเหมือนน้ำแข็งในฤดูหนาว ทั้งดูน่ากลัว อันตราย และน่าหวั่นไหว

แต่กระนั้นก็ตามร่างของนักมายากลหนุ่มก็ยังคงหยุดนิ่งไม่ไหวติ่ง ท่าทีดูราวกับศิลาซึ่งยึดมั่นต่อคำตอบของตน จนทำให้ผู้ข่มขู่อย่างมาสเตอร์รู้สึกไม่มั่นใจเสียเอง

“ผมน่ะ..จะไม่เปลี่ยนใจหรอกนะครับ”

“แน่ใจดีแล้วใช่ไหม..”

“ครับ ยิ่งกว่าแน่ใจด้วยซ้ำไป”

“ตกลง..ฉันยอมแพ้ นายได้ 60% ตามที่พูดไว้”

ชายหนุ่มเจ้าของร้านเก็บมีดสั้นอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก ซึ่งเป็นไปตามที่ฟิเลนเซ่คาดหมายเอาไว้

เขารู้ดีว่าคนอย่างมาสเตอร์นั้นไม่ยอมเสียเขาไปแทนที่จะเป็นเงินที่ทั้งเขาและเจ้าตัวชอบนักหนา ศึกครั้งนี้เขาเป็นผู้ชนะอย่างแท้จริง

และที่สำคัญไปกว่านั้น คำอวยพรยังสมปากพรอย่างที่มาสเตอร์ว่าไว้ คราวนี้ชายหนุ่มคงได้เปลี่ยนกระเป๋าสตางค์ของตนแน่ เพราะมันจะเต็มไปด้วยเงินจนฉีกขาดกระจาย

“แต่ว่าต้องมีข้อแม้นะ”

“ข้อแม้อะไรหรือครับ?”

“หึ ไว้วันงานก็รู้เอง คุณฟิเลนเซ่ ไม่สิ จูเลียต คาปูเล็ต”

มาสเตอร์ตบไหล่ชายหนุ่มเบาๆก่อนจะเดินจากไป ทิ้งไว้ซึ่งปริศนาให้นักมายากลหนุ่มสงสัย

เขาไม่อาจคาดเดาได้ว่าสุดท้ายสงครามวาทีครั้งนี้ใครกันแน่ที่จะคว้าชัยได้อย่างแท้จริง

---

‘โอเค มาสเตอร์คุณชนะ..’

ชายหนุ่ม..ไม่สิ หญิงสาวคิดในใจ เมื่อเห็นสภาพตัวเองในกระจก ทรวดทรงองเอวกิ่วคอดเล็กน่ารัก เนินเนื้อนุ่มนิ่มน่าสัมผัส

รวมไปถึงน้ำเสียงหวานใสดั่งระฆังก้อง เธอกลายเป็นสาวน้อย..สาวน้อยผมทองในชุดราตรีสีขาว และกำลังต้องไปเล่นเป็นจูเลียต คาปูเล็ต..

ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงปฏิเสธว่าชายหนุ่มคลั่งเงินจะเล่นเป็นสาวน้อยคลั่งรักได้อย่างไร แต่ตอนนี้ก็คงต้องเปลี่ยนสาวน้อยคลั่งเงินแทน

ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นแล้วคงเล่นบทนี้ได้ไม่ยาก ในเมื่อก็คลั่งไคล้จนแทบสละชีวิตได้เหมือนๆกัน

ฟิเลนเซ่ทิ้งตัวนั่งลงกับเตียง เธอไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไงในสถานการณ์อันพิลึกพิลั่นเช่นนี้ ครั้นจะออกไปขอความช่วยเหลือก็กลัวว่าจะโดนจับขึ้นหิ้งสิ่งมีชีวิตแสนประหลาด

ถูกมาสเตอร์เอาไปบนบาน ถูกชาวประชาขูดรีดตามเนื้อตัว ยังไม่ต้องจินตนาการถึงคนในร้านอีก แค่นี้ชีวิตของหญิงสาวก็สิ้นหวังจนอยากจะกลั้นใจตายอยู่แล้ว

ในเมื่อไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรต่อไปดี ฟิเลนเซ่จึงล้มตัวลงนอน มือก็เอื้อมหยิบบทละครที่วางไว้ข้างๆขึ้นมาอ่าน ถึงแม้จะเจอเรื่องวุ่นวายมาเมื่อครู่ แต่งานก็คืองาน

ไม่สามารถทิ้งได้เช่นกัน เธอจึงเปิดสมุดออกและพลิกไปยังหน้าแรกของเรื่องราว

‘ณ เมืองเวโรน่า ยังมีสองตระกูลใหญ่อาศัยอยู่ คือตระกลูคาปูเล็ตและมองตาคิว แต่ทั้งสองตระกูลนั้นไม่ชอบหน้ากันเลยแม้แต่น้อย

เจอกันเมื่อไรได้มีเรื่องวิวาทจนเจ้าเมืองยังปวดหัวจนไมเกรนกินกบาลไปสามวันซ้อน ทั้งที่ความจริงแล้วทั้งสองตระกูลนั้นสนิทสนมกันเสมอมา

จนกระทั้งในสมัยของทวดของทั้งสองฝ่าย ทวดเจ้าตระกูลคาปูเล็ตได้ไปแย่งอมยิ้มรสสตอร์เบอรี่จากทวดเจ้าตระกูลมองตาคิวมาในสมัยเด็ก

ทำให้ทวดเจ้าตระกูลมองตาคิวผูกใจเจ็บมาตลอด ซ้ำร้ายเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่ยังโดนแย่งเทคโอเวอร์โรงงานอมยิ้มรสโปรดตัดหน้าไป

เจ้าตระกูลถึงกับออกปากลั่นว่าชาตินี้จะไม่ยอมญาติดีกับตระกูลคาปูเล็ตอีกต่อไป’

“สมแล้วที่มาสเตอร์เป็นคนเขียน”

หญิงสาวพึมพำอยู่ในลำคอ เธอเริ่มกังวลใจเนื้อเรื่องสุดพิสดารที่กำกับโดยมาสเตอร์เข้าแล้ว แค่อมยิ้มรสแปลกๆถึงกับแค้นกันมาตั้งหลายรุ่น

คิดแล้วก็ชักปวดใจ ฟิเลนเซ่รีบสละความคิดเหล่านี้ออกไปโดยเร็ว ก่อนจะพลิกหน้ากระดาษถัดไป..

‘เรื่องราวยังไม่จบแค่นั้น เมื่อมาถึงสมัยปู่เจ้าตระกูล เหล่ามองตาคิวก็ต้องประสบปัญหาหนัก เมื่อโรงงานผลิตปลาร้ากระป๋องถูกไฟไหม้จนเหลือแต่ซาก

ทำให้สิ้นเนื้อประดาตัวไปในพริบตา จึงต้องบากหน้าไปยืมเงินกับตระกูลคาปูเล็ต โดยให้สัญญาไว้ว่าหากเมื่อตระกูลทั้งสองมีทายาท

เป็นหญิงและชายพร้อมกันเมื่อใดจะให้สมรสกันเมื่อนั้น แต่เหมือนโชคจะข้างมองตาคิวขณะนั้น เมื่อใดที่ทั้งสองตระกูลมีทายาทใหม่ขึ้นมามักจะเป็นผู้ชายทั้งคู่

หรือหญิงทั้งคู่เสมอ จนกระทั่งถึงรุ่นของเจ้าตระกูลคนปัจจุบัน ปรากฏว่าทั้งสองตระกูลได้ให้กำเนิดลูกชาย-หญิงในเวลาไล่เลี่ยกันไม่นาน

โดยฝั่งมองตาคิวให้กำเนิดบุตรชายชื่อว่า ‘โรมิโอ’ ถัดมาอีกไม่กี่ปีคาปูเล็ตก็ได้ธิดาชื่อว่า ‘จูเลียต’ ดังนั้นเจ้าตระกูลมองตาคิวจึงไม่สามารถผิดต่อกับคำสัญญา

จึงได้ทำการหมั้นหมายเด็กน้อยทั้งสองไว้ตั้งแต่ยังเป็นทารก และลั่นวาจาไว้ว่าเมื่อใดที่จูเลียตมีอายุครบ 15 ปี จะส่งโรมิโอไปขัดดอก เอ้ย แต่งงานโดยทันที..’

‘จวบจนเวลาผ่านไป 14 ปี โรมิโอเติบโตเป็นหนุ่มหล่อมาดแมน เขาเป็นคุณชายผู้รักความสนุกสนาน และมีเพื่อนสนิทอยู่สองคนคือเมอร์ซิคิวโอและเบนโวลิโอ

ชายหนุ่มทั้งสามเป็นที่หมายปองของสาวๆในเมือง โดยเฉพาะโรมิโอ หญิงสาวทุกคนหวังจะได้แต่งงานกับเขา ไม่เว้นแม้กระทั่งทิบอลแห่งคาปูเล็ต

ลูกพี่ลูกน้องของจูเลียต เขาตกหลุมรักโรมิโอมานานแสนนาน และหวังว่าโรมิโอจะมาเป็นชายเหนือชาย (?)ให้แก่เขา ทิบอลจึงปล่อยข่าวลือว่าโรมิโอเป็นเกย์

ทำให้ชายหนุ่มคนดังกล่าวโดนสาวหักอกเข้าอย่างจัง และข่าวลือนี้ก็ลอยไปถึงสาวน้อยในกรงทองอย่างจูเลียต สาวน้อยผู้เติบโตมากับรสนิยมชายเหนือชาย

เธอทั้งชื่นชอบและเป็นผู้สนับสนุนอย่างลับๆของรสนิยมนี้ เมื่อได้ยินเช่นนั้นแล้ว สาวน้อยจูเลียตจึงปิ๊งไอเดียขึ้นมาได้ เธอได้สะบั้นสัญญาต่อตระกูลมองตาคิว

และยอมหมั้นหมายกับคุณชายร่างอรชรจากเมืองหลวงนามว่าปารีสที่พ่อได้แนะนำมา โดยหวังว่าโรมิโอจะโกรธและมาหาเธอในงานหมั้น จนพบรักกับปารีส

สาวน้อยได้แต่คิดฝันไปไกล โดยหารู้ว่างานเลี้ยงหมั้นที่จะมาถึงนั้นจะก่อเกิดเรื่องราวใหญ่โตตามมา..

“พรู่ดด !!”

เมื่ออ่านมาถึงบรรทัดนี้ ฟิเลนเซ่แทบจะกระอักออกมาเป็นสายเลือด ไม่นึกว่าภาพสาวน้อยผู้บ้าคลั่งในรักจะกลายสภาพเป็นเช่นนี้

หญิงสาวเริ่มสงสารโรมิโอขึ้นมาเมื่อคิดว่าจะได้แต่งงานกับหญิงสาวประหลาดคนนี้ แต่เธอก็ต้องกังวลหนัก ในเมื่อต้องแสดงเป็นสาวน้อยคนนี้..

ความคิดในหัวเริ่มน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ จนเธอต้องกลั้นใจอ่านตอนต่อไปแทน

‘ฝ่ายโรมิโอผู้แสนโชคร้าย เมื่อถูกคู่หมั้นที่ไม่เคยเห็นหน้าหักหาญน้ำใจเสียขนาดนี้ เขาจึงรู้สึกแค้นใจ

และปฏิญาณไว้ว่าในเมื่อทำกันเช่นนี้แล้วก็อย่าได้แต่งกันอีกเลย อีกทั้งเขาจะกู้ศักดิ์ศรีของตระกูลมองตาคิว

โดยการเอาโรงงานผลิตอมยิ้มรสสตอร์เบอรี่ซึ่งทวดของตนได้ถูกแย่งชิงไปกลับคืนมาให้ได้ ดังนั้นโรมิโอจึงร่วมวางแผนกับสหายของเขาทั้งสอง

โดยจะทำการลักพาตัวอดีตคู่หมั้นของตนในคืนงานเลี้ยงฉลอง เพื่อเรียกค่าไถ่เป็นโรงงานผลิตอมยิ้มพร้อมกับเงินอีกจำนวนหนึ่งเพื่อตั้งตนขึ้นใหม่’

‘ณ งานเลี้ยงฉลอง จูเลียตน้อยเฝ้ามองหาแต่โรมิโอ แต่กลับไม่พบเขาเลยแม้แต่เงา เธอจึงพาลอารมณ์เสียไป

และได้ขอตัวกลับไปยังห้องนอนของตนโดยไม่สนใจคู่หมั้นของตนเลยสักนิด เมื่อหญิงสาวเดินกลับมาถึงห้องนอนของตน

เธอจึงอาละวาดใส่หมอนเป็นการใหญ่ ไฟโทสะน้อยๆเริ่มมอดลงแล้ว สาวน้อยผู้คลั่งไคล้ในรสนิยมชายเหนือชายจึงเดินออกไปหน้าระเบียงและกล่าวคำตัดพ้อว่า..

‘โอ้ โรมิโอไฉนท่านใจร้ายได้เพียงนี้..ข้าจัดงานนี้ขึ้นเพื่อได้พบกับท่านยอดรักของข้า..’ เหมือนเทวดาดลใจในขณะนั้นเองโรมิโอก็บังเอิญได้ยินเสียงนี้เข้า

และปีนรั้วเข้าไป ชายหนุ่มก็ได้ตกหลุมรักสาวน้อยทันที ’

‘แต่แผนการที่อุตส่าห์วางไว้ก็ย่อมไม่เสียเปล่า ครั้นจูเลียตเดินกลับเข้าไปเข้าในห้อง โรมิโอจึงได้ปีนต้นไม้ที่อยู่ข้างๆ

จนเท้าของเขาแตะพื้นระเบียง ชายหนุ่มเดินเข้าไปไกลตัวหญิงสาวผู้ซึ่งไม่รู้เรื่องราวอันใด ก่อนจะเอ่ยว่า..’

“ลุง..นั้นลุงใช่ไหมเนี่ย”

หญิงสาวหันไปทางต้นเสียงด้วยความตกใจ ภาพที่ปรากฏต่อหน้าเธอนั้น คือชายหนุ่มผมสีครามหม่น ดวงตาดั่งทะเลมรกตในมหาสมุทรตอนใต้

เขาคือเฟอร์ริก เฟลเอนเดส หนุ่มนักพนันผู้ติดพันในหมัดหนักๆของอลิเซีย ชายที่ยืมเงินไม่เคยคืน กะล่อนเป็นหนึ่ง กวนส้นเป็นสอง

และหนึ่งในคนที่เธอไม่อยากให้เห็นในสภาพเช่นนี้ ที่สำคัญชายหนุ่มไม่ได้มาจากทางประตู แต่ทว่ากลับยืนทางด้านหน้าต่าง

ใบหน้าคมสันมีเหงื่อผุดพรายอยู่เต็ม แสดงว่าเขาคงปีนขึ้นมาแน่ เฟอร์ริกกวาดสายตามองไปรอบห้อง ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้หญิงสาว

เขามองเธออย่างไม่มั่นใจเท่าไรนัก จนหญิงสาวผู้ถูกจ้องมองเอ่ยถามด้วยความรำคาญ

“มองอะไรผม..เอ่อ..ดิฉัน นักหนาหรือคะ..”

“ก็..ไอ้นี่มันทำเหมือนดีนี่ลุง”

สายตาของเฟอร์ริกจดจ้องไปยังหน้าอกได้รูปสวยของอีกฝ่าย ก่อนจะยื่นมือไปสัมผัสว่ามันนุ่มนิ่มเหมือนอย่างของจริงหรือไม่ แต่ก็ต้องถูกสาวเจ้าตีมือดังเผียะกลับมา

“โอ๊ย ลุงก็..แค่นี้ทำเป็นห่วงไปได้ ผมแค่จะพิสูจน์เองนะว่ามันเหมือนจริงหรือเปล่า”

“จะเหมือนหรือไม่เหมือนก็อย่ามาทำนี้นะคะคุณเฟอร์ริก !”

“โห ทำเป็นงกแบบผู้หญิงจริงๆไปได้ ผู้ชายด้วยกันเองขอจับหน่อยไม่ได้หรือไง”

“ไม่ได้ก็คือไม่ได้ค่ะ คุณเฟอร์ริก !”

ฟิเลนเซ่ใช้มือของตนปิดบังส่วนล่อแหลมเอาไว้ ดวงหน้าหวานระเรื่อขึ้นสีแดงก่ำ แลดูน่ารักน่าแกล้งสำหรับชายหนุ่มนักพนันยิ่งนัก

เจ้าตัวจึงแสร้งเดินเข้าไปอีกนิด ทุกย่างก้าวที่เขาเหยียบย่าง สาวน้อยจำเป็นก็จะขยับหนีตามทุกครั้ง จนในที่สุดแผ่นหลังชนเข้ากับกำแพง

ความหวาดวิตกที่ปรากฏบนใบหน้านั้นก็ยิ่งทวีคูณมากขึ้นเป็นเท่าตัว กระทั่งเม็ดเหงื่อเม็ดโตไหลย้อยจากหน้าผากผ่านซอกขาวนวลเรื่อยจนถูกผ้าซับไป

ร่างของเฟอร์ริกใกล้เข้ามาทุกที ใกล้เสียจนฟิเลนเซ่รู้สึกถึงลมหายใจของเขาได้

“เรามาทำอะไรสนุกๆกันดีกว่านะลุง”

“มะ..ไม่เอานะคะคุณเฟอร์ริก ยะ..อย่าเข้ามานะคะ”

“อย่าทำตัวเป็นคนดีหน่อยเลยนะลุง ผมรู้ว่าลุงเองก็ชอบเรื่องแบบนี้เหมือนกันใช่ไหมล่ะ”

มือสากลูบไล้แก้มนิ่มไปมา สายตาของเขาประดุจหมาป่ากระหายเหยื่อ สาวน้อยเบื้องหน้าเขาคือแกะผู้โชคร้าย

และคงอีกไม่นานก็คงจะกลายเป็นอาหารให้เขาขบเคี้ยวเล่น ความหวังเริ่มริบหรี่ลงเรื่อยๆ จนใกล้ดับแสง

ไม่มีทางใดนอกจากปัดป้องด้วยคำพูดที่บัดนี้ดูไร้ค่า เปราะบาง และน่าสมเพช

“ได้โปรด..อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ คุณเฟอร์ริกอยากได้อะไร ฉันจะยกให้ทั้งหมด แต่อย่าทำแบบนี้กับฉันเลยนะคะ”

น้ำเสียงร้อนรนของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มหยุดชะงักลง เขาทิ้งระยะออกห่างจากตัวเธอไม่ไกลเท่าไร ก่อนมรกตแสนเจ้าเล่ห์นั้นจะยิ้มพรายจนเก็บไม่มิด

“จริงเหรอครับ..ที่ว่าทุกอย่างน่ะ”

“อ่ะ..อือ ทุกอย่างที่คุณต้องการ”

“งั้นก็ได้ ในฐานะที่ผมไม่ใช่คนมักมากอะไร งั้นจะขอแค่ 3 ข้อล่ะกัน ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หญิงสาวจึงเบาใจลงไปอักโข เธอรอฟังคำเรียกร้องของชายหนุ่มอย่างตั้งใจ ฉับพลันเธอก็รู้สึกว่าโลกหมุนขว้าง

เมื่อตั้งสติจึงรู้ว่าตนโดนอุ้มขึ้นมาเรียบร้อย ครั้นจะโวยวายใส่ ก็โดนพูดขัดขึ้นเสียก่อน

“ข้อแรก..เราจะต้องหนีไปด้วยกัน”

“หะ..หา คุณคิดจะทำบ้าอะไรของคุณน่ะ คุณกำลังจะทำหะ..”

“ข้อสอง ลุงต้องยกหนี้ให้ผมทั้งหมด เน้นว่าทั้งหมด ทั้งต้นและดอกเบี้ย”

“เรื่องแบบนั้นมัน มะ..”

“นั่นล่ะ ข้อ 3 ห้ามขัดที่ผมพูดด้วย”

หญิงสาวถลึงตามองชายเจ้าเล่ห์อย่างรำคาญใจ แต่สัญญายังคงเป็นสัญญา และเธอไม่คิดจะผิดคำพูดที่ตนมอบแก่เขาเท่าไรนัก

จึงจำใจต้องสงบปากสงบคำไป เมื่อเห็นหญิงสาวเป็นเช่นนั้น เฟอร์ริกก็นึกแผนร้ายแผนหนึ่งขึ้นมาในใจ

มือของเขาข้างหนึ่งค่อยๆเลื่อนผ่านไปตามร่างกายของฟิเลนเซ่ ผ่านเอวคอดกิ่วน่าเย้ายวน หน้าท้องเรียบแบน

จนถึงเป้าหมายที่ชายหนุ่มหมายมาดไว้ในใจ นั่นก็คือหน้าอกกลมกลึง มือนั้นจับเนินน้อยอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบ จนหญิงสาวในอ้อมอกเขาสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ

“ยะ หยุดการกระทำเลวทรามของคุณเดียวนี้นะเฟอร์ริก ! ”

ดวงหน้าหวานขึ้นสีคล้ายลูกเชอรี่ หญิงสาวดิ้นไปมาในอ้อมกอดของชายหนุ่มแต่มือนั้นยังคงบีบเค้นหน้าอกของเธออย่างหิวกระหาย

ฟิเลนเซ่เม้มปากแน่นเพื่อเก็บเสียงร้องน่าอายของตน เรี่ยวแรงของสาวน้อยพลันถดถอยลงเรื่อยๆ จนร่างเล็กไม่อาจขัดขืนสัมผัสที่รุกเร้าเข้ามา

ปล่อยให้หมาป่าวายร้ายทำตามใจตนกระทั่งพอใจแล้วจึงหยุด

“โห มันเหมือนของจริงเลยนะลุง ลุงยัดด้วยอะไรเนี่ย”

“อะ..ไอ้เด็กบ้า อย่าพูดแบบนี้นะ”

“หรือลุงไม่ได้ยัด แต่ไปผ่าตัดเสริมอึ๋มมา”

“บอกว่าไม่ได้ทำก็ไม่ได้ทำไงเล่า !”

ฟิเลนเซ่โต้เถียงสุดฤทธิ์ แม้ใบหน้าจะยังไม่หายแดงก็ตาม แต่เธอก็ไม่ต้องการเป็นฝ่ายเสียเปรียบอยู่ตลอด จึงได้พูดออกไปเช่นนั้น

เฟอร์ริกอดไม่ได้ที่จะลอบขำอยู่ในใจ แต่ทว่าเวลาคงจะเหลือน้อยลงเต็มที เขากระชับอ้อมแขนของตน ก่อนมองหญิงสาวเจ้าหนี้ของตนด้วยแววตาจริงจัง

“ไว้ลุงค่อยเถียงผมทีหลังดีกว่า ตอนนี้คงไม่มีเวลามานั่งเถียงกันแล้ว”

“เอ๊ะ..ว่าแต่จะบอกดิฉันได้ไหมคะว่ามะ..”

“ข้อ 3 นะลุง ห้ามพูดขัดผม โดยเฉพาะตอนที่กำลังจะทำข้อ 1 ด้วย”

“หะ หา อะไรนะคะ ว้าย! ”

ไม่ทันที่หญิงสาวในนามจูเลียตจะกล่าวได้จบและตั้งตัว ชายหนุ่มผู้ลักพาเธอราวกับโรมิโอก็พาเธอวิ่งและกระโดดออกจากทางหน้าต่างไป

โดยเขาลืมนึกไปว่าจากข้างบนถึงข้างล่าง ไม่ต่างกับตึกสามชั้น นั่นทำให้หญิงสาวหวาดกลัว ผิดกลับชายหนุ่ม เขาดูสนุกสนานที่จะทำเช่นนี้

เสียงหวีดร้องของฟิเลนเซ่ดังลั่นไปทั่วเมืองอันแสนสงบนี้  จนกลายเป็นที่กล่าวขวัญในกาลต่อมาว่า

ณ คืนที่จูเลียตถูกโรมิโอลักพาหัวใจ...

---

มุมเมาๆของกบฏวันศุกร์

กราบขอโทษทุกคนที่ติดตามเรื่องนี้กันอย่างลับๆและเปิดเผยด้วยนะคะ..

เนื่องจากว่าช่วงนี้คอมตัวเองเกิดงอนไมยอมเปิดตัวเองขึ้นมา ประกอบกับความขี้เกียจที่ชี้แจงไว้ในเบื้องต้น

จึงให้ทางก๋วยเองเขียนเรื่องนี้ช้าเป็นปกติ ยิ่งช้าคูณสองกันเลยทีเดียว

เลยพลอยทำให้หลายๆฝ่ายต้องลำบากไปด้วย ขอโทษด้วยนะคะ โดยเฉพาะพิงกุและคุณมาเวอร์ริค

จริงๆแล้วตอนนี้กะว่าคงไม่ยาวเท่าไรนัก แต่ปรากฏว่ากลับยาวเอามากๆจนตัวเองยังปิดไม่ลง

ยังไงตอนต่อไปจะพยายามบั่นทอนตัวหนังสือและเนื้อเรื่องให้มีความกระชับมากขึ้นกว่านี้นะคะ

ถ้าเกิดผู้่านคนไหนเกิดมึนหัวกับตอนนี้ขึ้นมา สามารถติดต่อก๋วยได้ทุกเมื่อเลยนะคะ

เพื่อที่จะส่งไฟล์ตัวจริงให้อ่าน กันสายตาเสีย (ตัวก๋วยเองก็สายตาไม่ค่ยดีเท่าไรเหมือนกันค่ะ)

สุดท้ายก็ต้องขอบคุณพิงกุสำหรับเวลาที่ยืดเยื้อออกไป และคุณมาวินริคสำหรับกำลังใจด้วยนะ

และทุกท่านๆที่ติดตามฟิคเรื่องนี้ ขอบคุณสำหรับคำติชมล่วงหน้าค่ะ

หวังว่าคงได้พบกันใหม่สัปดาห์หน้า บ๊ายบาย  

[Retia Adolf]

โดยรวมบรรยายได้ดีนะเออ ดีแล้วล่ะ สู้ต่อไปนะที่รัก เอาให้จบล่ะ อย่างน้อยมีคนอ่านเยอะๆแบบนี้ มีกำลังใจเยอะเลยล่ะ...

แหม.. มุมเมาๆเนี่ยน่ารักจังเลยนะ /หอมแก้มฟอดใหญ่เป็นรางวัล

[Risu]

การบรรยายสุดยอดมาก นึกภาพตามได้เลย

เรื่องราวที่มาสเตอร์แต่งขึ้นมันช่างสุดยอดจริงๆ

แง้วๆ หนีตามกันแล้ว(?)

ปล.รูปสวยมากเลย สรุปแล้วหน้าอกยัดหรือเสริมล่ะเนี่ย

[โฮมุปอร์]

อยากจะบอกว่าชอบลักษณะกา่รบรรยายมาก อ่านได้ไม่เบื่อเลย สุดยอด!!

เอาไปเลย ปิกาจูชูมือ 5 ตัว

:pika10: :pika10:

[Porygon-Ω]

มาสเตอร์เป็นคนแบบนี้เองสินะคะ...

[me=Boxhead Ohm]วิ่งหลบคมมีด[/me]

[Loveless Nova]

จูเลียตของเราโดนรัก เอ้ย! ลักพาตัวไปเสียแล้ว 

[Sonne Iris]

จะบอกว่าบรยายได้ดีมากเลย><~ชอบ

แล้วก้มาสเตอร์ค่ะ!!!สะกดจิตฟิเหรอค่ะ!!~

555+ติดตามจ๊า