[Fiction] Parallel Bar Special Chapter : การตัดสินใจ

["Pink Marker"]

กระทู้นี้ 15+ (เพราะมีคำหยาบคายเล็กน้อย)

----

เรื่องนี้อยากให้ชาวบาร์ได้อ่าน หรือจะไม่ใช่ชาวบาร์ก็อยากให้อ่านเช่นกัน

เพราะนี่คือ การตัดสินใจ

เราขอยืนยันได้เลยว่า กระทู้นี้ถ้าคุณไม่ได้เข้ามาอ่าน คุณจะต้องเสียใจ

----

วันเวลาผ่านไป พาราเลล บาร์ อยู่ในสภาพย่ำแย่เนื่องจากขาดผู้บริหารกิจการที่ดีไปชั่วขณะนึง

เวจส์ซังเองที่เคยดูแลบาร์กลับต้องมาป่วยหนักเนื่องจากภาระที่แบกรับไว้เพียงคนเดียวในช่วงที่มาสเตอร์ไม่อยู่

เฟียร์ที่มาช่วยเป็นมาสเตอร์กลับทำอาหารไม่ค่อยจะเก่งสักเท่าไหร่...แถมบาร์ยังเละเนื่องจากเหตุทะเลาวิวาทเรื่องรูปตัดต่ออีกต่างหาก

พ่อหนุ่มเจ้าสำราญมากเงินได้ชดใช้ค่าเสียหายทั้งหมดให้แก่บาร์แล้ว แต่ทว่าหลังจากนั้นเขาก็หายตัวไปโดยทิ้งโน้ตสั้นๆ ไว้...

“ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายของชั้นมันไม่เหลืออีกแล้ว...เพราะรูปใบนั้น! ชั้นจึงต้องขอลี้ภัยเอาเศษเงินไปเสพสุขที่ต่างประเทศ แล้วจะกลับมา (ถ้าอยาก)”

                                                                                                                                                             รัก จากผู้ที่หล่อรวยที่สุด”

ตัวโน้ตเองก็เสียใจกับข้อความที่สหายทิ้งไว้ เขาอยากจะตามเอไปด้วยเสียเหลือเกิน

“ถ้านายไม่อยู่...แล้วใครมาดูชุดคอสเพลย์ เช้า กลางวัน เย็น ของชั้นล่ะ...”

ด้วยเหตุนี้ขาประจำของพาราเลลจึงลดน้อยถอยลงไป ทำให้บาร์อยู่ในขั้นวิกฤตถึงขีดสุด รายได้ไม่เข้าแถมยังมีรายจ่ายอีกสารพัด

ทั้งค่าวัตถุดิบอุปกรณ์ในการทำอาหาร เงินเดือนของลูกจ้าง ไหนจะปรับปรุงร้าน และอื่นๆ...

++++++++++++

ยามกลางวันอันเงียบสงบของพาราเลล บาร์ ไร้ซึ่งเสียงทะเลาะวิวาท หรือแม้แต่เสียงตู้เพลง ทุกอย่างยังคงดำเนินไปเหมือนดั่งเช่นทุกวัน

“โอ้ยเซ็งว่ะ...นั่งจนตูดชาหมดล่ะ!” สาวผมแดงนามอลิเซียกล่าวพร้อมลุกขึ้นตบแมลงวันที่บินอยู่เหนือหัว

“มาสเตอร์ แฮมเบอร์เกอร์เนื้อสองชิ้น!” สาวน้อยผมดำฟูนามไวท์ ตะโกนสั่งเมนูประจำของเธอ

“วันนี้มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับมาสเตอร์ ทำไมดูเงียบๆ จัง” ครอสเนสหนุ่มผมทองมัดยาวกล่าวถามขึ้น

“................”

โครม!!!

“อลิเซียจ๊างงง!!!~”

เสียงดัดแหลมออดอ้อน(วอนตีน)ของชายหนุ่มผมน้ำเงินรัตติกาลนามเฟอร์ริกดังขึ้น เขาพุ่งพรวดเข้าร้านมาอย่างรวดเร็ว

มือซ้ายไขว้ไว้ด้านหลังเหมือนซ่อนอะไรบางอย่างไว้

“จะรีบไปตายที่ไหนวะครับ รอผมด้วย!”

หนุ่มผมทองฟูนามฟิเลนเซ่ตะโกนไล่หลังอย่างหัวเสีย ผมน้ำเงินไม่มีปฏิกริยาต่อเสียงของเพื่อนยาก

เนื่องจากเขาเอาแต่ขวยเขินบิดตัวไปมาใบหน้าแดงไปถึงหู ทว่าอลิเซียได้แต่เท้าสะเอวยืนมองไอ้บ้าตรงหน้าอย่างหงุดหงิด

“เค้าซื้อน้ำหอมมาให้ด้วยแหละ!” เฟอร์ริกคุกเข่าลงพร้อมมอบกล่องลายกุหลาบสีแดงขนาดเล็กในมือแด่หญิงสาวอันเป็นที่รักของเขา

“โธ่ นายนี่มันโง่ขั้นเทพจริงๆ ยัยหัวไก่ไม่ชอบของพรรค์นั้นหร็อก” ไวท์ถางถากขึ้น

“เอามา”

“ห้ะ!!!”

นายครอสเนสกับหนุ่มผมทอง มีท่าทีประหลาดใจกับสาวมาดโหดเถื่อนที่ยืนเท้าสะเอวแบมือรับของจากชายหนุ่มพร้อมด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าพลางสำรวจสิ่งของ

“ท่าทางจะราคาดีว่ะ” เธอเก็บมันเข้ากระเป๋ากางเกงทันที ทำเอาหนุ่มทั้งสองถึงกับกลั้นหัวเราะไว้แทบไม่ทัน

“อลิจังรับของไปด้วยล่า~ เห็นมั้ย!”  เฟอร์ริกก้มลงมองไวท์พร้อมกล่าวด้วยท่าทางดีอกดีใจ ในขณะที่ร่างเล็กกุมขมับพร้อมบ่นพึมพำ

“ควายเอ้ย...ควายได้โล่ห์จริงๆ”

ฟิเลนเซ่เองก็เครียดไปกับความงี่เง่าของเฟอร์ริกเช่นกัน เพราะน้ำหอมที่ให้อลิเซียไป มันถูกซื้อมาด้วยเงินของเขา...

ในระหว่างที่เขากำลังสลดใจกับเงินที่เสียไปอยู่นั้น สายตาของฟิเลนเหลือบไปเห็นมาสเตอร์ที่มีท่าทีแปลกจากเดิมไป จึงกล่าวถามสั้นๆ

“ไม่สบายหรือเปล่าครับ มาสเตอร์”

ทุกสายตาจับจ้องไปยังบาเทนเดอร์ ความเงียบบังเกิดขึ้นหลังสิ้นสุดประโยค

เสียงถอนหายใจดังขึ้นก่อนที่วาจาจะถูกเปล่งออกมาอย่างแผ่วเบา...

“ถ้ามีลูกค้าแค่นี้ บาร์จะเปิดต่อได้ยังไง...”

เพียงคำพูดสั้นๆ ที่ถูกอัดแน่นไปด้วยความรู้สึก ทั้งความเศร้า ความสิ้นหวัง และการสูญเสีย

สีหน้าของเขาเริ่มแสดงอาการเหล่านั้นอย่างเห็นได้ชัด ทั้งสี่เริ่มรับรู้ได้ถึงความในใจของมาสเตอร์

ภาพที่ยังคงวนเวียนอยู่ภายในจิตใจของเขา คือวันวานแห่งความวุ่นวายที่เคยมีลูกค้าอยู่มากมายจนแทบไม่มีเวลาหายใจ

ทว่าปัจจุบัน ภาพที่ปรากฏคือร้านเก่าๆ ที่ไร้ซึ่งผู้คนและสีสัน

แววตาอันขุ่นมัวกำลังจับจ้องไปยังแก้วบนมือของตน น้ำสีใสเอ่อคลออยู่ใต้ขอบตาอันไร้วิญญาณ

ทั้งหมดถูกซ่อนไว้เบื้องหลังเลนส์แว่นของเขา ทุกสิ่งภายในสายตาเหลือแต่เพียงความว่างเปล่า

ความสุญเสียมากเกินกว่าที่มาสเตอร์จะรับไหว คนที่เคยมั่นใจในการดำเนินกิจการ บัดนี้กลับหยุดนิ่งเหมือนดังใจที่แตกสลาย

ก็เหมือนกับพาราเลล บาร์แห่งนี้ หากขาดความวุ่นวายของการทะเลาะวิวาท เสียงร้องเรียกทวนเมนูซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันก็จะไม่มีอยู่อีกต่อไป...

“มาสเตอร์....”

“กร๊ากกกกก! ฮ่าฮ่าฮ่าบวก !!!~ กลุ้มใจเรื่องแค่นี้ก็ไม่บอกกันตั้งแต่แรก ทำหน้าเป็นเป็ดอมไข่อยู่ได้!!!”

“โธ่ ตกใจหมดเรื่องแค่นี้เอง มีอะไรให้ผมช่วยบอกได้เลย!”

ครอสเนสที่เป็นทั้งผู้ช่วยและลูกค้าประจำพูดให้กำลังใจแก่มาสเตอร์ผู้หมดหวัง ในขณะที่ไวท์หัวเราะตัวงอกับเรื่องที่เห็นว่าเล็กๆ น้อยๆ สำหรับเธอ

“ถูก!  ยังไงก็ได้ ขอให้ชั้นไม่ตกงานก็พอ!”

“ใช่! ยังไงก็ได้ ขอแค่มีอลิจังก็พอ! .....ใช่มั้ย เพื่อนยาก!”

“ผะ...ผมไม่”

ชิ้ง!

สายตาคู่อำมหิตจับจ้องมายังฟิเลนเซ่ในทันที

อึก...ยะ...ยังไงก็ได้ครับ...”

บาร์เทนเดอร์หลุดจากภวังเมื่อได้รับรู้ว่าไม่ได้มีเขาเพียงคนเดียวที่เป็นห่วง พาราเลล บาร์ แสงสว่างเล็กๆ

จุดประกายมาสเตอร์ให้กลับมาได้สติอีกครั้ง เขาจึงกล่าวถามอย่างมีความหวัง

“พวกนาย...มีแผนอะไรดีๆ อย่างงั้นเหรอ”

“ขึ้นเงินเดือนป่ะ มาส?”

“..........”

“...ตามผลงาน” เสียงเข้มเปล่งออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“เยส มาสเตอร์!!!”

สิ้นเสียงสาวผมแดง เธอออกตัววิ่งไปยังหน้าบาร์ทันที ทั้งหมดตกตะลึงกับความมั่นใจของเธอจนต้องวิ่งตามกันออกไป

เว้นแต่มาสเตอร์ที่รอคอยดูผลงานของพวกเขาเท่านั้น ร่างเล็กที่วิ่งตามออกมาเอ่ยถามอย่างตกใจ

“อลิ! เดี๋ยวๆ! นี่แกจะไปไหน!?”

“เออ นั้นสิ...กูจะไปไหนวะนี่?”

“..............”

“ไม่รอบคอบเอาซะเล้ย...” ชายหนุ่มคาบไปป์ก้มหน้าบ่นเบาๆ เพียงคนเดียว

“งั้นเราแจกใบปลิวกันดีมะ จะได้โปรโมตร้านไง!” ครอสเนสเสนอความคิดขึ้นในระหว่างที่คนอื่นยังไม่ทันตั้งตัว

“โห! ล้าสมัยว่ะ คิดให้มันดีกว่านี้ไม่ได้รึไง?” ผมน้ำเงินกระแทกเสียงใส่เจ้าของความคิด

“แสรด แล้วตอนไปนครให้นกพิราบไปส่งรึไง!” ร่างเล็กเงยหน้ามองพร้อมตะคอกกลับไป

“ครับ...ขอโทษครับ...” ชายในชุดสูทก้มหน้าสลดไปพลางสำนึกถึงความเหน็ดเหนื่อยในวันนั้น

“วิธีเดิมงั้นเหร้อะ! แจ๋ว! ใบปลิวที่ตัวโน้ตทำไว้ตอนไปนครยังเหลืออยู่เลย!!!”

อลิเซียวิ่งหายเข้าไปในบาร์ก่อนจะออกมาพร้อมใบปลิวขนาดเอสี่จำนวนมาก เธอแยกมันออกเป็นกองแบ่งให้ทุกคน

“งั้นรีบแจกให้มันหมดๆ ไปเหอะครับ...” ชายผมทองถอนใจกล่าวอย่างเหนือยๆ พลางมองท้องฟ้าที่มีแสงอาทิตย์ส่องสว่าง

“แจกไม เสียเวลา” ไวท์ตั้งท่าก่อนทำอะไรบางอย่าง

"เฮ้ย! จะทำอะไร ไอคุณบลาสเซจ!" ครอสเนสตะโกนแย้งขึ้น

“โปรย! ไป! เลย!”

นี่คือยามกลางวันอันวุ่นวายภายในมุมเมืองเล็กๆ แห่งหนึ่ง ใบปลิวมากมายถูกแจกจ่ายให้ผู้คนทุกเพศทุกวัย

ส่วนใหญ่มักถูกขย้ำทิ้งอย่างไม่ใยดี บ้างก็ปลิวไปตามลม ไกลแสนไกล

........

ระวัง...

ถ้าคุณเหยียบมันเข้าอย่าหยิบขึ้นมาอ่านเชียวล่ะ...

เพราะมันจะนำคุณไปสู่!!!

คำเชื้อเชิญจากใบปลิว

บอกชื่อและนามสกุลของเจ้ามาสิ : จะเป็นคนจากประเทศอะไรก็ช่าง แต่ขอชื่อที่ไม่ไร้สาระก็พอ (จงพิมพ์เป็นอังกฤษและไทยให้ชัดเจน)

เพศล่ะ : ตัวผู้ ตัวเมีย หญิงแต่งชาย ชายแอ๊บตุ๊ด ไร้เพศ ข้าไม่เกี่ยง...

อายุ น้ำหนักและส่วนสูง : ไม่รับผู้ที่อายุต่ำกว่า 15 ปี น้ำหนักไม่สำคัญเท่าไหร่ แต่บอกข้ามาก็ดีนะ

วันเกิดจริง ๆ ของเจ้า : เผื่อข้าจะเซอร์ไพร์เจ้า ถ้ามีโอกาส

อาชีพและงานอดิเรก : จะหลุดมาจากโลกไหนอวกาศใดประเทศอะไร เป็นขอทานยันเชื้อพระวงศ์ หรือจะสะสมชุดชั้นในผู้หญิง ก็บ่ยันเลย (ไม่รับนักเรียน)

เผ่าพันธุ์ของเจ้าล่ะ : เป็นมนุษย์ดีที่สุด งดจำพวกปีศาจสมิง(เคโมะ)และนักเรียน

ลักษณะหน้าตาและการแต่งตัวโดยรวม : อยากให้เป็นตัวของเจ้ามากที่สุด ไม่เลียนแบบ ไม่เหมือนใครและไม่มีใครอยากเหมือน...

จงบรรยายหน้าตารูปร่างอันงดงาม ดวงตาและทรงผม การแต่งกายมาให้เรียบร้อย แหนบรูปประกอบจินตนาการด้วยทุกคน!

(จะบอกสีด้วยก็ดีเผื่อข้านำไปใช้)

นิสัยใจคอ : ไม่เอาละเอียด ขอแค่คร่าว ๆ เพราะที่เหลือข้าจะจัดการให้เข้ากับเจ้าเอง

สิ่งที่ผู้อื่นทำไม่ได้... : ตรงตัว เช่น “ฉิ่งฉ่องยาวสามร้อยกิโลเมตร!!!”

จุดเด่นที่คิดว่าเด็ดสุดในตัวเจ้า : เช่น “ไม่มีใครสามารถจำชื่อจริงๆ ของเจ้าได้”

เจ้ามาบาร์แห่งนี้เพราะเหตุใด : เช่น "มาหาแย้กิน"

มีอะไรอยากจะบอกข้าเพิ่มมั้ย? : ให้บอกอื่น ๆ ที่ไม่มีในใบกรอก

----

อ้ะ เผลอหยิบมันขึ้นมาอ่านแล้วสินะ หึหึ อย่าเพิ่งได้ใจไป

กฏกติกาการสมัครเข้า พาราเลล บาร์

1.ไม่อนุญาติให้กรอกสมัครลงในกระทู้นี้ ให้คอมเม้นฟิคทิ้งเอาไว้ก่อน ซึ่งเงื่อนไขมีดังต่อไปนี้!

- ต้องมีคำว่า "พาราเลล บาร์" อยู่ในคอมเม้น

- ต้องปิดท้ายด้วยคำว่า "นะจ้ะ"

- ต้องมีชื่อตัวละครของท่านอยู่ในคอมเม้น

2.ผู้ที่เคยสมัครเอาไว้แล้ว ให้คอมเม้นฟิคเฉยๆ

- ต้องมีคำว่า "บาร์" และ "ของกิน" อยู่ในคอมเม้น

- หากต้องการเปลี่ยนตัวละคร ให้ทำตามเงื่อนไขข้อ 1.

-- ตัวละครที่ไม่แนะนำให้สมัครใหม่ --

- สเวน ดี. แบล็กเอาส์

- ดาร์กเนส

- มิโรคาว่า มิโดริ

- สปอร์

- มารุ

- ลีฟฟ่อน อารากิ

- แอรีส

- มิสึกิ เซจิโระ

- วอลโล่ ฮาโลวีน

- เซ็นโด เรย์นะ

3.ผู้ที่ "เคย "สมัครไว้ทาง PM ก่อนหน้านี้นานมาแล้ว ให้ทำตามเงื่อนไขข้อ 1.

-- มีรายชื่อดังต่อไปนี้ --

- เครทคุง

- ไซม่อน โกส แรลรี่

- อีริค ซอร์เซ่

- เซอร์เบว ฮัมมิ่ง

- เอฟเวนลี่ โวเกล

4.ตัวละครที่เป็นเพศชาย จะโดนทำให้เสื่อมโดยมิได้นัดหมาย...

5.หากคุณเป็นคนดราม่ากับชีวิต โปรดอย่าสมัคร

----

ปล.คนที่คอมเม้นทิ้งไว้ เราจะกำหนดวันสมัครอีกที

ปล.2 เรื่องมากจัง ไม่ว่ากันเนอะ *ผลั๊วะ*

[ลูคุงไม่ถึกนะ]

บาร์กำลังจะบึ้มตามคฤหาสน์กลับมารุ่งโรจน์~*~*~*!!!

ดาร์กเนสยังมาหาของกินที่บาร์อยู่เสมอน๊า~*~*~*

[me=ซิมบ้าตัวน้อย]ประจำตำแหน่งบาทหลวงประจำบาร์อย่างเต็มตัว (แล้วใครอนุญาติให้เอ็งเป็นวะ *ผัวะ*)[/me]

[Satoshi]

"พาราเรล บาร์ กำลังอยู่ในขั้นวิกฤติเหรอ.."

ซาคาโมโตะ ซาโตชิ ผู้ซึ่งอ่านฟิคตะกี้จบไป ก็ครุ่นคิดขึ้นมา แล้วพูดเบาๆกับตัวเอง

"ใบปลิวนี้ก็น่าสนใจซะเหลือเกิน.."

เขาหยิบใบปลิวที่ปลิวมาติดหน้าออก เผยให้เห็นสีหน้าที่ดูไม่ค่อยจะอารมณ์ดีนัก

"..ใบปลิวอะไรเนี่ย?"

.

.

คุณเพื่อนๆพี่ๆน้องๆป้าๆตาๆชาวบอร์ดชาวบาร์ทั้งหลาย ถ้าอยากจะรับรู้ถึงเรื่องที่มันเกิดขึ้นกับบาร์ อย่าลืมมาอ่านกระทู้นี้ด้วยนะจ้ะ

[Risu]

"อุ๊ย! ใบปลิวเต็มไปหมดเลย" มิโดริพูดขึ้นเมื่อเห็นใบปลิวมากมายเต็มท้องถนน

"ใบปลิวน่าสนใจดีออก จะทิ้งทำไมกันน้า" เธอพูดพลางเก็บใบปลิวมารวบรวมแล้วถามเพื่อนของเธอที่นั่งอยู่บนตักเธอ

"เอาไปแจกให้กับคน(?)ที่ป่ากุ๊กกู๋กันดีมั้ย ปิปิ" เพื่อนของนามว่า "ปิปิ" พยักหน้า

"เห็นด้วยสินะ งั้นไปกันเลย ไปช่วยกันโปรโมตพาราเรลบาร์!" แล้วมิโดริกับเพื่อนก็มุ่งไปยังป่ากุ๊กกู๋อีกครั้ง โดยมีเพื่อนชื่อ "ปิปิ" เกาะอยู่บนไหล่ และเพื่อนอีกมากมายลอยตามหลัง

ทุกคนมาเที่ยวกันที่พาราเรลบาร์กันเถอะ!

ปล1."ปิปิ" เป็นใครเดากันดู งิงิ

ปล2."ปิปิ" ติดมิโดริมาก ใครที่ทำท่ามาจีบเธอจะขัดขวางทันที

ปล3."ปิปิ" นอกจากจะติดมิโดริแล้ว บางครั้งก็ไปติดมารุ ดาร์กเนส อารากิ และวอลโล่(รายนี้นานๆที)ด้วย

ปล4."ปิปิ" แค้นและอาฆาตเฟียร์เป็นที่สุด เพราะอะไร ลองคิดกันเอาเอง

ปล5."ปิปิ" มีนิสัยชอบขโมยของกินเป็นที่สุด

ปล6."ปิปิ" เป็นเพื่อนของมิโดริตัวเดียวที่สามารถกินของกินได้

[Sonne Iris]

"ใบปลิวอะไรกัน ช่างน่าสนใจดีแท้

...ต๊ายตาย บาร์นี้เอง...คิกคิก น่าลองเข้าไปนั่งเล่นจริงไหมจ๊ะ คิเม่ราจัง

แม่ทรายชักอยากลองเข้าไปดูเสียแล้ว

พาราเลล บาร์เหรอ น่าสนจริงๆน่ะ ท่าทางจะน่่าสนุก

มันอาจจะเป็นที่หลบซ่อนอีกแห่งของพ่อนินก็ได้

เราลองแวะกันเถอะนะจ๊"ะ^^~

[Porygon-Ω]

...

*คำเตือน รีพลายต่อไปนี้มีเนื้อหาแอบยาว?*

"ยังไงก็ตาม โอมซังก็ต้องยกแพทตี้เค้กให้เป็นภรรยาผมในอนาคต นะจ้ะ*~"

"เอ็งจะไปไหนก็ป๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!"

สิ้นเสียงของเด็กสาวผู้ซึ่งมีศีรษะเป็นรูปทรงสี่เหลี่ยม ก็มีเสียงระเบิดดังมาจากทางข้างๆ พาราเลลบาร์ซึ่งเหมือนจะเงียบเหงาลงไปได้สักพักหนึ่ง... พร้อมกับควันพุ่งมากมายมาจากบริเวณๆ นั้น

เด็กหนุ่มคนนึงได้กระเด็นออกมาจากทางบ้านหลังนั้นราวกับโดนจับเหวี่ยงออกมาด้วยเรี่ยวแรงมหาศาล ปึก! โครม! ครืดดดดดดดดดดด ร่างของเขากระัแทกเข้ากับพื้นเข้าอย่างรุนแรง และเข้าเสียดกับพื้นจนพื้นเป็นรอยอย่างเห็นได้ชัด หลังจากที่ร่างเล็กร่างนั้นหยุดการเคลื่อนไหวแล้ว เด็กหนุ่มก็ค่อยๆ ลุกขึ้นมาอย่างเชื่องช้าพร้อมกับเช็ดหน้าเช็ดตาด้วยอาการมึนงงในชีวิต...

"อุก... ค่อก ค่อก แค่กแค่กแค่ก... นี่ถ้าไม่ติดว่าเลี้ยงเจ้าสาวในอนาคตของผม(?)ไว้ล่ะก็นะ ป่านนี้ไม่อุดหนุนเงินค่าเลี้ยงดูรายเดือนให้หรอกนะเนี่ย..." เขาพึมพำไปพลางเช็ดมุมปากที่มีคราบเลือดเล็กน้อยด้วยไป เด็กหนุ่มค่อยๆ เดินโซซัดโซเซออกมาจากบริเวณนั้น มือหนึ่งยังคงเช็ดหน้าเช็ดตาอยู่ อีกมือซุกไว้ในเสื้อโค้ทเพื่อความเท่ห์ของตัวเขาเอง

กร็อบ?

"... วอท เดอะ?" เหมือนกับว่าใต้ฝ่าเท้าเขาจะเหยียบโดนอะไรสักอย่างเข้า เขาค่อยๆ ยกทีนส์... เอ๊ย เท้าขึ้นมาเพื่อจะัดูว่ามันคืออะหยัง

เด็กหนุ่มบรรจงใช้ปลายนิ้วชี้กับนิ้วโป้งหยิบมาเพื่อดูว่ามันคืออะไรกัน และสิ่งที่เขาพบมันก็คือ...

"... ใบปลิว?"

ดูเหมือนว่า พีท ไวส์ ชายหนุ่มที่แอ๊บอยากเป็นเด็กหนุ่ม วัย 24 ปี คนนี้ จะได้พบกับสิ่งที่น่าสนใจเข้าแล้ว นะจ้ะ*~

...

"เอ็งเลิกนะจ๊ะใส่หน้าบ้านฉานได้แล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!" หัวกล่องตบมุข (นะจ้ะ)

[สาววายจงเจริญ]

อีฟ : ถ้าของกินที่ พาราเรล บาร์ ยังมีเหล้าขาวปั่นปีโป้ ยังไงฉันก็จะมาประเดิมหว่ะ เอิ้กๆ  นะจ้ะๆ

[BLYTHE]

ในวันอันสดใส(?) เด็กสาวคนหนึ่งนามว่าลักซ์ โซลเซอร์แวนท์ได้เดินข้ามถนนแห่งหนึ่ง...

แซ่กกกก~ฟิ้ว~

"อะ...อ๊า กระดาษอะไรเนี่ย..."

กระดาษแผ่นหนึ่งปลิวเข้าไปปิดที่หน้าของเด็กสาว แล้วเธอก็ค่อยหยิบมันออกจากหน้าของเธอ กระดาษแผ่นนั้นก็คือ....

"เอ๋....พาราเลลบาร์...?"เธออ่านอย่างฉงนก่อนที่จะพูดต่อว่า

"พาราเลลบาร์กำลังเงียบเหงา...งั้นเราคงจะต้องทำให้มันคึกคัก(?)สินะ...."เธอพูดก่อนที่ยิ้มกับตัวเองจนลืมสิ่งที่เธอทำอยู่ไปซะแล้ว..

ปี๊นนนนนนนนน~

เสียงแตรรถทั้งหลายบีบจนลั่นถนนทำให้เด็กสาวสะดุ้งด้วยความตกใจ

"ว้าย~!!ตะ...ตายแล้ว...ลืมไปนี่นาว่าเราข้ามถนนอยู่..."ลักซ์หน้าแดงก่อนที่จะรีบวิ่งโกยอ้าว ข้ามถนนไปอย่างรวดเร็ว....

"อา...พาราเลลบาร์...อยากเข้าจังเลย....งั้นฉันคงต้องไปให้ได้สินะ"เธอตั้งมั่นที่จะไปสถานที่ที่เรียกว่า"พาราเลลบาร์" และแล้วเธอก็เดินไปที่พาราเลลบาร์ตามคำเชิญของใบปลิวในที่สุด...

ฝากตัวด้วยนะจ๊ะ~

[Raining]

''ใบอะไรเนี่ย''เด็กหนุ่มพูดขึ้นก่อนก้มตัวลงไปเก็บกระดาษที่อยู่บนพื้น

''พาราเลลบาร์''เขาพูดในใจ ก่อนที่จะหัวเราะเบาๆ ''เอ๋..น่าสนุกดีนี้นา''พูดจบเขาก็ยัดใบปลิวนั้นใส่กระเป๋ากางเกง

''โอ้ย!!''ระหว่างที่เขาเดินไปอ่านไปก็เดินไปชนคนอื่นเข้า''ขะ...ขอโทษครับเป็นอะไรมั้ยครับ''เด็กหนุ่มพูดขึ้นพร้อมกับรีบเก็บของที่หล่นออกจากกระเป๋า''เอ่อ..ไม่เป็นไรค่ะ''เด็กสาวพูดขึ้น

''ครับ ขอโทษนะครับ''เมื่อพูดจบเด็กหนุ่มก็เดินทางต่อ ''..คุณค่ะ'' เด็กสาวคนนั้นวิ่งตามมา..

''ครับ''เด็กหนุ่มพูด ''เอ่อ..คุณ อากิระ ริว ใช่มั้ยค่ะคุณทำกระเป๋าสตางค์ตกนะ''เด็กสาวยื่นกระเป๋าให้  ที่กระเป๋านั้นมีพวงกุญแจสลักชื่อ อากิระ ริว ''ครับ ขอบคุณมากครับ''เมื่อพูดจบเขาก็เดินทางไปยังบาร์ทันที

ไปบาร์แล้วนะจ๊ะ

[Annoucesaur]

ฟ้าววววว

ฟู่ววว

(จ๊อกกกก.........)

ท่ามกลางลมพายุที่พัดมาจากหนใดมิทราบได้ ยังมีนักเดิน(หลง)ทางคนหนึ่ง ซึ่งจำใจต้องฝ่าลมพายุนี้ไปให้ได้

พร้อมท้องที่โอดครวญด้วยความหิวโหย

เด็กหนุ่มนักเดินทางคนนี้ยังคงใช้ไม้เท้าของตน พยายามช่วยพยุงตัวและพาร่างอิดโรยเดินทางต่อไป เพื่อไปสู่เป้าหมายคือบ้านของเขาที่จากมาแสนนาน

แต่ตอนนี้....ที่นี่........

"ที่ไหนกันล่ะเนี่ยยยยย!!!"

มารุตะโกนดังลั่น น้อยครั้งนักที่เขาจะตะโกนออกมาแบบนี้ เพราะตอนนี้ ถึงขีดสุดที่ร่างกายเขาจะรับไหวแล้ว...

ในขณะที่ลมพายุเริ่มปะทะเข้ามารุนแรงขึ้น จนแทบจะหอบร่างของเขาไปไกลแสนไกล เขาพยายามใช้พลังที่เหลืออยู่กับไม้เท้าไม้เท้ายันตัวเองเอาไว้กับพื้น

ถ้าเสียการทรงตัวไป ต้องแย่แน่ ๆ

แต่ดูเหมือนสวรรค์จะไม่เข้าข้าง!!!?

ฟึ่บ!

ใบปลิวขนาดเอสี่จากที่ใดไม่ทราบพัดกระหนาบหน้าของมารุจัง ๆ

"ว๊ากกกก~!"

ฟึ่บ!

.

.

....จิ๊บ........จิ๊บ.........จิ๊บ.........

"อื๋อ....."

มารุตื่นขึ้นพร้อมความรู้สึกเหมือนมีอะไรติดที่หน้า พลางกวาดมือจับแล้วโยนออกไปข้าง ๆโดยไม่สนใจ

"ที่แท้ก็ฝันร้ายสินะเรา"

"................."

"แว๊ก!!!"

ใบปลิวไม่ทราบที่มากระจายเต็มห้องพักของเขาทุกตารางนิ้ว สงสัยว่าเมื่อคืนจะลมแรงจริง ๆ แล้วหอบเอาใบปลิวพวกนี้มาด้วย โชคดีว่าฝนไม่สาด....

แต่ใบปลิวสาดแทน...

จะบ่นก็คงไม่ได้จะทำอะไรได้นอกจาก ต้องเก็บกวาดให้เรียบ เจ้าของหอพักยิ่งโหด ๆ อยู่ด้วย.....

"เอ๋"

ทันทีที่มารุหยิบใบปลิวขึ้นมาก็เอะใจ....

"พาราเลลบาร์"

............

มารุน้ำตาไหลพราก ในที่สุดเขาก็จะได้กลับบ้านจริง ๆ แล้ว~!

แม้จะสังหรณ์ใจนิด ๆ ก็ตามทีว่า จะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้

กลับไปต้องหาของกินในบาร์กินให้หนำใจล่ะ!

ว่าแล้วไม่ช้า เขาไม่คิดอะไรแล้ว

Traveling Staff!

ใบปลิวและไม้เท้าที่พาดอยู่ข้างเตียงเปล่งแสงพร้อมกัน

"ไปพาราเลลบาร์~!!!!"

--------------------------------------

อุ๊บส์ เพลิน...

ตอนนี้มารุพักอยู่ที่หอของอาซ้อที่นครลอยฟ้าครับ ไปถึงหลังจาก"งานนั้น"ตั้งเดือนนึง........

ที่จริงแล้ว มาทำอะไร

**ความลับ**

[me=Annoucesaur]ชิ่ง[/me]

[วิ้งวิ้ง]

" เฮ้อ เบื่อจังเว้ยย !! สงสัยได้ฤกษ์กลับบาร์แล้ว...มาสเตอร์ก็กลับมาแล้วหวังว่าคงได้กินของกินที่มัน.....ช่างเหอะ ~! " - คุณชาย

รายงานตัว..

กลับมาบึ้มบอร์ด ตามบาร์แฮ้ว > < !! 

[4096]

บาร์!!

ของกิน!!

ปอมคุง!!

นะจ้ะ 

[Porygon-Ω]

บาร์!!

ของกิน!!

ปอมคุง!!

นะจ้ะ 

หัวกล่อง : ไอ้นี่มันจะมักง่ายไปหน่อยมั้ย?!  (นะจ๊ะ)

[Ebui]

โหย น้องปอมเล่นง่ายสุดๆอ้ะ! 

#############

แกร๊ก...แกร๊ก....

เสียงก้านผสมสารกระทบบีกเกอร์ที่คุ้นหู หวนกลับมาให้ชาวพาราเรลบาร์ได้ยินอีกครั้ง หลังจากที่เสียงนี้เคยเงียบหายไปนาน เพราะสาว(?)นักปรุงยาไปรับจ๊อบเป็นมาสเตอร์ชั่วคราว

"เสร็จแล้ว!!" ร่างบางเจ้าของเรือนผมสีดำชูบีกเกอร์ขึ้นมาด้วยความดีอกดีใจ ข้างในบีกเกอร์บรรจุผงอะไรบางอย่างสีขาวๆ

"มาสเตอร์ ต่อไปถ้าบาร์กลับมาคึกคักล่ะก็ วางใจให้ฉันช่วยทำของกินได้เลยนะคะ~" เฟียร์พูดอย่างสบายอารมณ์ชนิดที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ชวนให้คนอื่นๆ พากันสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น

มาสเตอร์ได้แต่หันกลับมามองอย่างไม่ไว้ใจ... ครอสเนสที่เก็บความอยากรู้ไว้ไม่ไหวจึงเอ่ยปากถามแทน

"เมื่อกี้ผสมได้ยาอะไรเหรอครับ คุณมาคาเอล"

"หึหึหึหึ..... มันก็คือ..."

"อูมามิ ยังไงล่ะ!!!"

[โฮมุปอร์]

ในส่วนของฟิคไม่มีอะไรเม้นเป็นพิเศษมาก เพราะอ่านแล้วไม่ขัดตา (Lol)

=__= โปรยใบปลิว เห็นแล้วคิดภาพเลยแหละ!!

-+--+--+

"ฮ้าว~"คนผมดำยาวอ้าปากหวอก่อนที่จะสูดหายใจลึกเข้าปอด กระดาษแผ่นจำนวนมากมาย

จากไหนไม่รู้พุ่งทะยานเข้าใส่หน้าของเขา

ชายหนุ่มดึงมันออกมาจากใบหน้าก่อนจะไล่สายตาอ่านช้าๆ

"งานทอดผ้าป่าวัดไหนเลยจะสวยเท่าวัดเรา"

.

.

.

.

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว อย่างสงสัย ตั้งคำถามมากมายกับที่ชีวิต ตกลงนั่นชื่อวัดจริงๆหรอวะ

ในใจคิดอะไรฟุ้งซ่ายไปเรื่อยเปื่อย พลางพลิกหน้ากระดาษอีกแผ่น

"พาราเรล บาร์"

"เหอะๆ ขนาดใบปลิวยังต้องใช้กระดาษรีไซเคิลเลยแหะ"สปอร์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก่อนจะพับใบปลิวใส่กระเป๋า

"ถ้าในบาร์มีของกินก็คงดีเนอะ~"

[Psycho Alen!!!]

"...หึ...หึ...หึ...หึ... บาร์ของแก ยังมี 'ของกิน(สาวๆ)' ไม่พอนะ ไวท์" เอ่ยกลั้วหัวเราะเย็นในลำคอ แสร้งก้มหน้าขยับดันแว่นตาเพื่อปกปิดรอยยิ้มวิปลาส แม้จะไม่จำเป็นเมื่อไม่ได้คุยกับอีกฝ่ายโดยตรงก็ตาม

" หา! อะไรฟระ ฟังไม่รู้เรื่อง ตกลงจะมาไม่มา?" เสียงจากปลายสายตอบกลับอย่างไม่รู้สึกรู้สา บางทีคลื่นสัญญาณคงไม่ค่อยดีจึงทำให้ฟังคลาดเคลื่อนไป แต่ก็เป็นผลดี อย่างน้อยมันก็ไม่รู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของเขา

"...ไป มีเหล้ากินสักพักก็ดี แกขอร้องขนาดนั้นฉันไม่ไปไม่ได้อยู่แล้ว"

"...ใครขอร้องแกวะ! ไอ้เพี้ยนสองบุคลิกนี่! มาทำเป็นนับบุญคุณเดี๋ยวฉันก็ทดแทนด้วยกระสุนซักแม็กฯ ซะหรอก! แล้วอาจแถม 'มือซ้าย' เพื่อนฉันอีกนะเฟร้ย!"

"...เออ ไม่รู้ล่ะ เอาว่าฉันไป จองเก้าอี้ประจำให้ด้วย" เอ่ยตัดบทอย่างไม่กลัวคำขู่ก่อนลุกขึ้นคว้าสายกระเป๋าหนังใบใหญ่ที่ใส่อาวุธประจำกายมาพาดบ่า เสียบมะเร็งมวนดำปลาบเข้าปากแล้วพ่นควันฉุย

"เอียม อัว ออ ไอ้ เอย 'ยัยเตี้ย!' (เตรียมตัวรอได้เลยยัยเตี้ย)"

"เฮ้ย! ฉันคิดว่าแกสูบมะเร็งเลยพูดไม่ชัด แต่คำสุดท้ายนี่จงใจเรอะ!? ไอ้บ้าเอ๊ยยยย!!! อย่าให้เจอนะไอ้สลาดดดด!!!"

"...เออ คิดถึงแกเหมือนกันว่ะ"

[~ *ปุ๊นมด*~]

หยิบอาร์เซนแสรสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสใบปลิวพาราเลล

ไวท์ ครอสซีโร่บาร์ ไม่เกี่ยวเดียวหลุด อย่าลืม อุ้ม มันอยู่ในตรูดผมแล้ววว

คาถาปราบเกย์ กุห้อยพระ ยาถ่าย เป็นต่อ พวกตุ๊ดน่ากลัวจริงๆ นี้คนหรือปลาไหล เป๋าาาา เป๋าตังผม อยู่ในเสื้อมัน ง๊ากกกกกกกกกกกกกกกก แมวน้ำกำเนิด ตามีรูปู นู๋นาฟังไอพอด ไอ้แต้มตามน้าไปดูปู ตามีรู หูกางหางยาว อย่าลืมพี่ตูเป็นเพื่อนบอดี้สแลม มีบิ๊กแอส รักบี้จิงๆเลย ติอาร์โม่ วออ้ายหนี หนีเฮ่า ถ้าเจ๊เฮ่าเราหนี อายงโตรา เซนลีกวยตอ พ่อเมิงเร็วๆ แม แม๊ สุดท้ายนี้ กล่าวว่าฮัวแถวฮัวเถาวา ยาราไนก้าชอบปิกะจู๊ไหญ่ยาวเท่าแขนบาร์

O L O (นี้คือรูปอารายยย)

....

จงเดาว่าเอาประโยคมาจากไหนนะจ๊ะ

[NuTTo]

นัทโตะคุงมาเยี่ยมพาราเลล บาร์แล้วนะจ้ะ

[bluewind]

มีชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดคลุมสีน้ำตาลตัวยาวทั้งชุด พร้อมหมวกสีเดียวกัน ตาสีเขียว ผมสีเขียว

เขากำลังนั่งเปิดแผงลอยสำนักงานกู้เงินกลางเกาะร้าง(?)อยู่...

"เฮ้อ~ ไม่เห็นมีลูกค้าซักคนเลยแฮะ มันเป็นเพราะอะไรกันน้า...-*-"

ขณะนั้นเองก็มีกระดาษแผ่นหนึ่งปลิวตกลงมาอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มคนนี้พอดี

"ฮ๊ะ!! วันนี้หวยออกแล้วเรอะ!!!....อ้าวไม่ใช่นี่หว่า อะไรเนี่ย?"

ชายหนุ่มหยิบใบปลิวแผ่นนั้นขึ้นมาดูใกล้ๆ

"อ่านว่า....คาราเมลบาร์? อืม~ชื่อของกินเหรอ เฮ้ยไม่ใช่! พาราเลลบาร์งั้นรึ???"

ชายหนุ่มเอามือจับคางตนเองด้วยความรู้สึกสงสัย

"ถ้าเป็นบาร์ละก็...แสดงว่าต้องมีลูกค้าที่ต้องการกู้เงินอยู่ที่นั่นสินะ? หึๆๆๆๆ"

ชายหนุ่มยืนขึ้น รวบเก็บแผงลอยของตนอย่างสะอาดหมดจดภายในเวลา 5 วินาที แบกขึ้นไหล่ เร่งฝีเท้าแล้วกระโดดไปสู่จุดหมายที่เขาจะมุ่งหน้าไปเดี๋ยวนี้~

"มุ่งหน้าไปพาราเลลบาร์~!!!"

ตูม! ซ่า!!!

บุ๋งๆๆๆๆๆ

บุ๋งๆ...

.....

ฟองอากาศที่ผุดขึ้นมาเหนือน้ำขาดช่วงหายไป ปรากฏสีแดงแผ่กระจายลายขึ้นเต็มผิวน้ำ แล้วตามด้วยฉลามเหมือนในหนังเรือง Jaws กระโดดขึ้นเหนือน้ำ ปิ๊งๆๆๆๆ....

--------------------

และนี่เอง คือจุดจบเริ่มต้นของการเดินทางไปพาราเลลบาร์ของนายเซี่ยงจี๊

[レントラがサイコウ!]

ลิงค์ผู้นี้จะไปพาราเรลบาร์แล้วว!!~

นะจ๊ะ?

[~ K I N T A E ~]

"อ๊า~ ช่วงนี้คิดกลไม่ออกเลยแฮะ.........."

"หาของกินหน่อยอาจจะคิดออกก็ได้เนอะ =w=[ช่วงนี้อดมื้อกินมื้อด้วยสิTAT]"

เด็กหนุ่มรู้สึกได้ถึงเศษกระดาษที่อยู่ที่เท้าจึงก้มลงไปมองพบว่า

มันคือ!! ใบปลิงบ่ร์พาลาเลล นั่นเอง

เขาครุ่นคิดอยู่สึกครู่

นี่บาร์นี่คือที่ๆผู้ใหญ่เค้าไปกันใช่ไหม๊อ่ะ จะลองไปดูดีไหม๊น้า

ถึงจะน่ากลัวแต่มันก็น่าสนใจอยู่น้า

แล้เขาก็เกิดความคิดขึ้นทันทีทันใด

"จริงด้วย!!! งั้นแวะไปบาร์บ้างดีกว่านะ เนอะ ราซูรี่ก็คงอยากไปด้วยใช่ไหม๊..งั้นไปกันเลย!"

ยืนยันแล้วนะครับ อยากให้บาร์อยู่ต่อไปนะครับ

[snow]

''ตายจริง ทำไมในเมืองขยะเยอะจังเลยเนี่ย'' เสียงบ่นพึมพำมาจากหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังเดินซื้อของอยู่ในเมืองที่คึกคัก ซึ่งระหว่างที่เธอเดิน

อยู่นั้นเธอได้บังเอิญไปพบกับกระดาษใบหนึ่งที่ตกอยู่ตรงหน้าเธอ...

''กระดาษนี่มันอะไรกันคะเนี่ย?'' ด้วยความสงสัยเธอจึงหยิบกระดาษเเผ่นนั้นขึ้นมาดูรายละเอียด

''หืม? พาราเลลบาร์...งั้นเหรอ?'' เมื่อได้ขึ้นชื่อว่าบาร์ ภายในความคิดของหญิงสาวก็ประมวลผลถึงสถานที่ที่เป็นเเหล่งอันมั่วสุม มีเเต่บุคคลที่ดูไม่น่าคบหาเเละไม่น่าไว้ใจ เเต่ในขณะเดียวกันเธอก็คิดว่าคงน่าสนุกไม่น้อยที่จะมาหาประสบการ์ใหม่ๆจากพาราเลลบาร์

''พาราเลลบาร์สินะ ไว้วันหลังจะลองมาดูนะคะ ว่าของกินที่นี่...จะอร่อยเท่าเคยกินในวังรึเปล่า?''

เพิ่มเติมนิดนึง : ความจริงเเล้วโรซาลินด์เเอบเป็นยันเดเระ(เป็นเเบบว่าน้อยมากๆๆๆ) เเละมักจะมีความสุขเล็กๆน้อยๆเวลาที่เห็นคนในบาร์(ที่ตัวเองเกลียด)ถูกทรมาณ หรือมีเรื่องทุกข์ใจ ฯลฯ

[~Wallohz~]

มาเม้นละเออ???

"หืมม์?... เศษขยะพวกนี้มันอะไรกัน?"  ชายหนุ่มผมสีม่วงในชุดสีดำสนิท กล่าวขึ้นมาขณะกำลังยืนดู

เศษขยะสีขาวที่กองอยู่บนพื้นจำนวนมาก จนดูได้ยากว่ามันคือเศษกระดาษขนาด A4

ชายหนุ่มคนนั้นก็ได้หยิบกระดาษ ที่อยู่ด้านหน้าของเขาขึ้นมาหนึ่งแผ่นเพื่ออ่านมัน

"พาราเลล บาร์? มันคืออะไรกัน แท่งสบู่คู่ขนาน?"  เขาพูดขึ้นด้วยความสงสัย ก่อนที่จะอ่านมันต่อ

.

.

.

"อ๋อ เป็นร้านขายของกินนี้เอง"  เมื่อพูดจบเขาก็เก็บกระดาษเหล่านั้น แล้วโยนพวกมันขึ้นไปบนท้องฟ้า

"ลองไปซักครั้งน่าจะดีเหมือนกันแหะ"  ชายหนุ่มผมม่วงพูดขึ้นมาพลางแสยะยิ้ม ก่อนที่จะเดินหายไปในความมืดมิด...

["Pink Marker"]

ประกาศจากพาราเลลทีม

ทุกท่านโปรดอ่านทางนี้~

วันนี้จะปิดผู้ลงชื่อตามเงื่อนไขข้อ 1. ภายในในเวลา 21.00 น. นะจ้ะ

ขอให้ทุกท่านที่ทำตามเงื่อนไขข้อ 1. ทำตามคำเชิญชวนของใบปลิว มาทาง PM ได้เลยนะจ้ะ!!!

หลัง 21.00 น. ของวันนี้(15 ตุลาคม 2553) จะไม่รับผู้ทำตามเงื่อนไขข้อ1.แล้วนะจ้ะ

ผู้ที่เคยอยู่ในบาร์ยังเม้นตามเงื่อนไขข้อ 2. ได้ กับผู้ที่ "เคย" PM มาก็ยังทำตามเงื่อนไขข้อ 1. ได้อยู่นะจ้ะ

ผู้ที่เคยอยู่ในบาร์และผู้ที่ "เคย" PM ขอให้ทำทุกอย่างจนเสร็จสิ้นภายในวันจันทร์ที่ 18 ตุลาคม นะจ้ะ

ขอให้ทุกท่าน โชคดี....(นะจ้ะ!!!!!!)

[Loveless Nova]

"ในที่สุดก็เล่นภาพยนต์เรื่อง 'อินทรีน้ำเงิน' ให้เสี่ยเอี้ยงเสร็จสักที แถมงานเดินแบบแห่งปีครั้งนี้ก็ผ่านไปเรียบร้อยแล้ว ว่างขนาดนี้จะไปดีนะ เธอว่าไงละ....."

ชายหนุ่มในชุดน้ำเงินด้านนอก ด้านในสีดำและใส่หมวกปีกกว้างสีน้ำเงิน เขากำลังเดินไปตามยาวถนนภายในเมืองหลวง โดยที่มีอีกร่างหนึ่งเดินอยู่ข้างๆด้วย

"ลูคาริโอ้..."

ใช่แล้ว! ผู้ที่เดินอยู่เคียงข้างลีฟฟ่อน อารากิ ในตอนนี้คือ ลูคาริโอ้....ที่มาครั้งนี้นั้นเอไม่ได้เป็นเพียงตุ๊กตาอีกแล้ว แต่ได้รับมอบมีชีวิตและจิตใจด้วยกรรมวิถีทางวิทยาศาสตร์ไบโอชีวะผสานกับศาสตร์ของไสยศาสตร์ ซึ่งโอกาสที่จะทำอย่างนี้ได้นั้นมี % ต่ำมาก อีกทั้งยังสิ้นเปลืองเงินมากโขอีกด้วย นี้ถ้าไม่ใช่ว่าอารากินั้นเป็นดาราชื่อดังคับฟ้าแล้วละก็ ก็คงไม่สามารถทำได้หรอกนะ

"จะไปไหนก็ได้ทั้งนั้นละค่ะ.....แค่เพียงมีท่านก็พอ"

ลูคาริโอ้เดินมาแนบชิดอารากิ และกอดแขนเขาเอาไว้

"ถ้างั้น........."

"เราไปที่พาราเลลบาร์กัน เดี๋ยวฉันจะเลี้ยงของกิน เป็นการฉลองจบงานภาพยนต์ และการฉลองการถือกำเนิดชีวิตใหม่ของเธอด้วยละกัน"

"เย้~!!! ขอบคุณค่ะท่านอารากิ หนูรู้สึกคิดถึงทุกคนที่นั้นเหมือนกัน มาสเตอร์ชั่วคราวจะยังอยู่ไหมนะค่ะ"

_ ดูเหมือนความทรงจำครั้งยังเป็นตุ๊กตาก็ยังคงอยู่ในร่างของลูคาริโอ้ที่มีชีวิตจิตใจด้วยแฮะ_

อารากิยกมือขึ้นจับหมวก พร้อมกับพูดว่า...

"เอาละ!! ไปสู่ บาร์ ที่พวกเราจากไปเนิ่นนาน เพื่อหา ของกิน กัน!!!"

----------------------------------------------------------------

ฟู่~ โชคดีที่วันนี้มีเวลามาเล่นเน็ตนะเนี้ย เกือบจะหลุดโผซะแล้ว....