Destiny of Life ลิขิตแห่งฟากฟ้า

[นกนางแอ่นในเชียงใหม่]

บทนำ

สงคราม....  ความรัก....  สันติภาพ.... แย่งชิง.... ความเกลียด... ความอิจฉา.... และ ชิวิต....

ทั้งหมดนี่เกิดขึ้นกันในสังคม ไม่ว่าจะเป็นยุค อดีตชาติ หรือ แม้แต่ปัจจุบันชาติ สาเหตุมีเพียงอย่างเดียว

ก็คือ ความโลภ  ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ยุค ก็ยังคงมีสงครามเพื่อแย่งสิ่งสำคัญของคนอื่นมาเป็นของตนเอง

โดยอ้างว่าเพื่อสันติภาพ หรือ ต้องการท้วงความเป็นธรรมมาสู่ตนเอง

ความรัก ไม่ว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตเล็กหรือใหญ่ต่างต้องการความอบอุ่นหรือที่เราเรียกกันว่า ไออุ่นรักนั้นเอง

แย่งชิง เพราะมีจิตใจจึงมีความรัก เมื่อมีความรักจึงมีการห่วง เมื่อการห่วง จึงมีการทวง เมื่อมีการทวงจึงการใช้กำลัง เมื่อใช้กำลังก็เลยทำให้เกิดสงครามต่างๆนาๆ

ความเกลียด ในเมื่อชีวิตเรามีความรัก ชอบ และความสุข จึงไม่แปลกหรอกที่จะมีความเกลียด เพียงแต่ความเกลียดจะครอบงำจิตใจเราตอนไหนใครจะไปรู้แม้แต่ตัวเองยังไม่รู้แล้วใครเล่าจะรู้ว่าสิ่งไหนควรเกลียดควรชอบ

ความอิจฉา เพราะคนมีความต้องการแตกต่างกันออก จึงทำให้เวลาเห็นคนอื่นมีสิ่งที่เราต้องการแล้วรู้สึกต้องการมาเป็นของตนเพียงผู้เดียว

สันติภาพ เพราะทุกสิ่งที่มีชีวิตต้องการอยู่อย่างสบงสบายไม่ต้องการไปเสี่ยงชีวิตและไม่มีใครหรอกที่ไม่เคยเกรงกลัวความตาย แต่สัติภาพที่แท้จริงตามที่ผู้คนนึกคิดกันมันเป็นยังไงกัน มันจะแย่งชิงสิ่งของ ของคนอื่นมาเป็นของเราคนเดียวรึป่าว

ชีวิต ใช่ทุกคนต้องการชีวิตที่ยาวนานและได้อยู่กับคนที่เรารัก เพียงแต่ว่ามันจะอยู่กับได้นานเท่าไรกันในช่วงเวลานั้น เพราะชีวิตของคนเรา ไม่ถูกเราทำลายมันเองก็จะถูกคนอื่นทำลาย ดังนั้นเพื่อต้องชีวิตที่อยู่อย่างสบงแล้ว

มนุษย์จึงต้องการสิ่งที่ทำให้ตนเองได้พบกับความสบายเพียงที่ได้อยู่กับช่วงเวลานั้นได้ยาวนานที่สุด

โดยสิ่งนั้น ก็คือ อำนาจ

ใช่ อำนาจหากมีอำนาจแล้วเราสั่งใครๆให้ทำตามที่ต้องการได้มันคงดีเพราะเราคงไม่ต้องมีคู่แข่ง ไม่มีแม้กระทั่งใครจะมาทำให้เล็บเราเป็นรอย แต่มีสิ่งที่อยู่เหนืออำอาจ นั้นคือ ตัวเราเที่ใช้อำนาจ

เพราะตัวเรานั้นเป็นตัวกำหนดว่าจะต้องการอะไรรึเกลียดอะไร

ตัวเรานั้นจะเป็นคนตัดสินเองว่าถูกหรือผิด อันไหนควรอยู่ อันไหนควรกำจัด

เพียงแต่ว่า.....    มันจะใช่ทุกอย่าง  อย่างที่เราคิดหรือตัดสินตลอดไปรึป่าวน่ะ

แต่ว่าอำนาจนะ  มันอยู่กับพวกเราทุกคนตั้งแต่เกิดแล้วล่ะ

ทำไมคุณไม่ลองใช่อำนาจของคุณกำจัดความเบื่อหน่ายของคุณในแต่ละวันละ

จบบทนำ

[นกนางแอ่นในเชียงใหม่]

แนะนำตัวละคร

ฮีโร่

อายุ 18ปี

เพศ ชาย

สูง 175 เซนติเมตร

น้ำหนัก 65 กิโลกรัม

สีผม น้ำตาลแดง

ดวงตาสี ม่วงเข้ม

วันเกิดวันที่ 17 กันยายน ราศี กันย์

มาลีน

อายุ 17ปี

เพศ หญิง

สูง 165เซนติเมตร

น้ำหนัก 48 กิโลกรัม

สีผม น้ำเงินเข้ม ผมยาว ไว้ทรงหน้าม้า

ดวงตาสี เขียวเข้ม

วันเกิด วันที่ 17  ตุลาคม ราศี ตุล

กิล

อายุไม่ทราบ

เพศชาย

สูง 178 เซนติโมเมตร

น้ำหนัก 60กิโลกรัม

สีผม ขาว ผมยาว

ดวงตาสี ม่วง

เกิดวันที่ 20กุมพาพัน ราศีกุม

[นกนางแอ่นในเชียงใหม่]

ลิขิตที่1

พรมลิขิตที่ต้องเจอกัน

อะไรฟร่ะ เนี้ย! เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นอย่างรุนแรง

โจทย์พวกนี้มันอารายกัน ตูไม่เข้าแม้แต่ปลายเล็บเลย! ชายหนุ่มมองดูกระดาษที่เป็นไปด้วยโจทย์แล้วเอามือขึ้นมาขยี้ผม จนหัวยุ่งไปหมด

ก็เพราะนาย ชอบแอบ นอนหลับในคาบเรียน แล้วบางทีก็แอบอ้างว่าเป็นไข้ไปนอนที่ห้องพยาบาลเป็นประจำเลยนี่  เสียงของเด็กสาวน่ารักคนหนึ่งพูดตำนิขึ้นมาอย่างละไม่ได้

แค่นี่ยังถือว่าน้อ.......  แล้วนั้นนายจะไปไหน! เด็กสาวกำลังพูดยังไม่จบก็เห็นชายหนุ่ม

เดินออกจากโต๊ะที่เต็มไปด้วยกองแบบฝึกหัดของเค้า  ฉันว่า จะกลับบ้านแล้วพอสิ้นคำพูด

ชายหนุ่มคนนั้นก็ได้รีบวิ่งไปโบก รถ สี่ล้อแดง(หรือรถสองแถว) แล้วขึ้นไปอย่างรวดเร็วราวกับหนีอะไรอย่างอยู่

ฮะฮะฮะ ฮีโร่!เสียงตะโกนเรียกชายหนุ่มของเด็กผู้หญิงที่วิ่งตามรถสองแถว ฝากทำที่เหลือต่อด้วยนะ มาลีน

เสียงของฮีโร่ ดูท่าทางเหมือนจะมอบความหวัง(ภาระ)ให้กับเพื่อนสาวของเค้า มาลีนได้แต่ทำท่าไม่พอใจกับการกระทำของ ฮีโร่  แต่ไม่ทันเสียวแล้ว เพราะว่า ฮีโร่ไม่มีได้เห็นแน่เพราะรถของเค้าได้ออกไปนานแล้ว

นี่สินะ คือพรมลิขิต ของพวกเค้า ที่จะต้องแบกรับ อนาคตของตัวเค้า และเพื่อโลกที่เค้าอยู่

เสียงของบุคคลที่น่าสงสัยที่เฝ้ามอง เด็กน้อยทั้งสอง อยู่บันหลังตึก ตึก หนึ่งอยู่

กลับมาแล้วครับหลังจากสิ้นเสียงของฮีโร่แล้วเค้าก็เปิดประตูบ้าน

จากนั้นก็ถอดรองเท้าไว้ที่หน้าประตูบ้าน หลังจากที่เค้าเดินเข้าบ้านไปได้ไม่นาน

เค้าก็เริ่มรู้สึกแปลกๆกับบ้านของตน ทำไมมันเงียบยังนี้เนี้ย

จู่ๆบรรยากาศรอบๆตัวฮีโร่ก็เปลี่ยนไป ราวกับว่าเหมือนมีสายตาจำนวนหนึ่งมองเค้าอยู่ทุกมุมของบ้าน

เห้ยๆ อะไรกัน จะเซอร์ไพร วันเกิดกันเหรอ วันเกิดของผมนะมันเลยมา1วันแล้วนะแม่

เค้าพูดไปโดยมองระแวงรอบๆด้าน ระหว่างที่เค้ามองอยู่นั้น ไฟในบ้านที่เปิดอยู่จู่ๆก็ดับลง

ไม่ใช่แค่ในบ้านสิ แต่เป็นทั่งข้างนอกด้วย แม่หมู่บ้านเราลืมเอาค่าไฟไปจ่ายรึไง ฮีโร่ก็ ตะโกนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เลิกเล่นได้แล้วครับ ผมหิวข้าวจะตายอยู่แล้ว!

พอหลังจากที่ฮีโร่พูดจบลง เค้าก็ลองพยามเดินขึ้นไปตรวจข้างบน หลังจากที่เขาเดินตรวจข้างห้องข้างบนหมดแล้วก็ไม่มีอะไรผิดปกติแต่มีห้องหนึ่งที่เค้ายังไม่ได้ตรวจ นั้นคือห้องของเค้าเองนั้นแหละ  เพราะเค้าคิดว่าไม่มีใครมายุ่งกับห้องเค้าเพราะว่า ห้องเค้านั้น ล๊อกด้วยอะไรต่อมิอะไร หลายอย่างหลายขั้นตอนเหมือนกับว่าข้างในนั้นมีอะไรสำคัญอยู่ ก็ห้องของผู้ชายนี่เนอะ

จะของสำคัญยังงั้นก็ไม่แปลก แต่มันคงไม่ใช่อย่างที่พวกท่านคิดว่าเพราะของสำคัญที่ว่าคือ หนังสือเพาะกล้าม

หนังสือวิธีหาเพื่อนสาวที่สวยๆ และหนังสือหลายอย่างที่หายาก เพราะถ้าหนังสือของเค้าหายไปละก็

ไม่ต้องนึกถึงสภาพคนร้าย คนนั้นหรอก แต่ให้นึกเลยไปกว่านั้น.... เวลาเผาและจะเอาข้าวต้ม หรือ กระเพาะปลาดี

หลังจากที่เราพล่ามอะไรกันก็ไม่รู้!    ฮีโร่ก้ได้เข้ามาในห้องของเขาแล้ว เค้าพยามสำรวจ ใต้โต๊ะ ใต้เตียง ใต้เก้าอี้

สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พบอะไรที่ผิดปกติ ก็ไม่เห็นมีอะไรผิด ปกติเลยนี่หว่า แล้วทำไมไฟดับทั้งหมู่บ้าน สงสัยคิดมากไปมั้ง  ฮีโร่.... ฮีโร่..... ฮีโร่.....  จู่ๆเสียงประหลายก็เรียกชื่อของเค้าตั้งหลายครั้ง แล้วหนำซ้ำยังเป็นเสียงอันชวนขนลุกอีกต่างหาก

นะ นะ นะนั้นใครน่ะ! ฮีโร่ถามด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ออกมานะเฟ้ย.... ฉะฉะ ฉันนะ มะมะไม่กลัวหรอกนะจ๊ะจะบอกให้!แม้คำพูดของเค้าจะเป็นเช่นนั้น แค่ตัวของเขาไปเกาะที่ประตูทางออกเรียบร้อยแล้ว เสียงปริษนาที่เรียกชื่อเค้าก็ค่อยๆดังเข้ามาเหมือนกับว่าจะถึงตัวเข้าในอีกไม่วินาทีแล้ว  ฮีโร่ไม่รอพยามจะเปิดประตูห้องของเค้าออกไป แต่ว่า จู่ๆ ประของของเค้า ปิดเองซะงั้น ซวยละหว่า ลืมไปว่าประตูนี่เปิดค้างไว้25นาทีแล้วมันจะปิดล๊อก ของมันเอง แล้วกุนแจที่ไขมันออก ก็อยู่ หน้าห้องซะด้วยสิ หลังจากที่เค้าเพิ่งนึกออกว่าประตูเค้ามันปิด อัตโนมัติเองแล้ว หนำซ้ำยังลืมกุนแจที่จะเปิดห้องของตัวเองไว้ข้างนอกอีก ซวยแล้วสินายฮีโร่เอ๋ย!

จู่ๆเหมือนมี มือหนึ่งมาจับไหล่เค้า ทำให้เค้าสะดุ้งแล้วค่อยๆหันหน้าไปดูอย่างช้าๆ

สิ่งที่เค้าเห็นนั้นก็คือ เงาใหญ่สีดำ รูปร่างคล้ายเสือ แต่สิ่งที่ว่างอยู่บนไหล่มันคงไม่ใช่มือคนแต่มันเป็นเท้าเสือต่างหาก ฮีโร่ร้องตะโกนดังลั่น อะไรเนี้ย มาลีน แค่ชั้นของให้ทำการบ้านฉัน นี่เธอโกรธฉันจนถึงเอาเสือมาปล่อยในห้องฉันเลยเหรอ! พอสิ้นเสียงตะโกนของฮีโร่เสือ ตัวนั้นก็เรียกชื่อเค้าอย่างเรื่อยๆ ฮีโร่.... ฮีโร่.... ฮีโร่!

พอหลังจากสิ้นเสียงของเสือตัวนั้นเสร็จ จู่ๆ ไฟที่ดับก็สว่างขึ้น!  หมู่บ้านที่มืดมิดเมื่อกี้ก็ค่อยๆสว่าง

แล้วเสือตัวนั้นก็หายไปจากห้องของเค้า อะ อะ ไรกันเนี้ย เมื่อมันผี หรืออะไรหว่า แล้วทำไม จู่ๆไฟก็ติดขึ้นมา หรือว่า เจ้าเสือตัวนั้นมันเป็น ผี! หลังจากการบ่นของฮีโร่จบลงเค้าก็ได้ยินเสียงทีวีที่ดังมาจากข้างดังขึ้นมา

เค้าจึงแปลกใจ จึงรีบพุ่งจะออกจากห้อง แต่ว่าเค้าก็ลืมไป ว่าประตูห้องของเค้าล๊อกเอาไว้ทำให้ไม่สามารถออกจากห้องได้และตอนนี้ เค้าก็ได้ลงไปนอนลงที่พื้นจมกองเลือดเสียแล้ว  เฮ้อ........

ฮีโร่ ฮีโร่ ฮีโร่!เสียงของหญิงสาวในวัยทำงานก็ดังขึ้นอยู่หน้าห้องของฮีโร่ ฮีโร่ที่นอนอยู่บนเพราะว่าวิ่งจนประตูเหล็กของตนเอง ก็ประคองตัวลุกขึ้น แล้วเอามือข้างขวามากุมแผลที่เมื่อคืนได้กระทำกับตนเองไว้

ฮีโร่ ตื่นรึยัง ได้เวลาไปโรงเรียนแล้วนะ!เสียงของผู้หญิงที่มาปลุกฮีโร่ คงไม่ใช่อื่น นอกจากแม่ของเค้านั้นเอง

อูย~ แม่ครับกุนแจผมลืมหยิบเข้าห้อง แม่ช่วยเปิดให้หน่อยสิครับเสียงอันงวงเงียของฮีโร่ผู้ที่น่าสงสารของก็ค่อยๆพูด

ก็บอกแล้วว่าให้เอาประตูเหมือนชาวบ้านชาวช่องเค้าหน่อย

ผ่านไป45

กว่าประตูห้องของฮีโร่จะเปิดออกมาได้นี่มันก็7โมง45นาทีเข้าให้แล้ว

เฮ้อ... ปรตูห้องลูกนี่ล๊อกไว้ซะยังกะซ่องสัตว์ประหลาดเอาไว้ นี่......พอคุณแม่ของฮีโร่เปิดประตูเข้ามาในห้อง

ก็เห็นฮีโร่ลงไปนอนกองรออยู่ ฮะฮะฮะฮีโร่! แกจะมั่วนอนไปถึงไหนกันเนี้ย รู้ไหมนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว!

ฮีโร่สะดุ้งเสียงของแม่ แล้วก็ตอบอย่างงัวเงีย ก็เ อ่อเค้าก็หันไปมองนาฬิกา 7โมง48แล้วไงครับ

หา 7โมง48แล้วเหรอเนี้ย ! ทั่งคู่ตะลึงกับเวลาที่เดินผ่านไปเร็วเสียจริง

แม่ของฮีโร่หลังจากนึ้งไปได้สักพักก็รีบวิ่งออกไปทำงานอย่างไม่สนใจใยดีลูกเลย

ส่วนฮีโร่นั้น ก็รีบแต่งตัวอย่างเร็วที่สุดเพื่อให้ไปทันก่อนโรงเรียนจะเข้า

หลังจากฮีโร่แต่งตัวเสร็จก็รีบวิ่งออกจากห้องแล้วไปใส่รองเท้าที่หน้าบ้านและล๊อกบ้านอย่างเรียบร้อย

แต่นี่มันก็ปาเข้า 7โมง55แล้วนะฮีโร่

พอฮีโร่ มองนาฬิกาข้อมือของตนเอง ทำให้เค้ารีบกว่าเดิม ความเร็วในการวิ่งของเค้าต่อพอๆกับนักกีฬาโอเลมปิกเลยทีเดียว

แต่ทว่าความเร็วของนั้นยังไม่สามารถจะมาทันก่อนโรงเรียนเข้าได้ เพราะระยะทางจากบ้านของเค้ามาถึงโรงเรียนต้องใช้เวลาในการเดินถึง45นาทีแล้วถ้าวิ่งเร็วแบบนักกีฬาละก็คงใช้เวลา20นาทีในการมาถึงแต่คนเรามันเหนื่อยเป็นทำให้เค้าต้องค่อยๆวิ่งมาโรงเรียน

กิ๊ก ก๊อง ก๊า ก๊อง~

โธ่เอ้ย อีกนิดเดียวแท้ๆฮีโร่วิ่งไปพลางบ่นไปในขณะที่เค้ากำลังจะเข้าห้องเรียน จู่ๆบรรยากาศรอบข้างเค้าก็เปลี่ยนจาก บรรยากาศร้อนนิดๆ กลายมาเป็น บรรยากาศเย็นเยือกๆ แล้วเสียงที่อาจารย์สอนอยู่ก็เงียบหายไป

ราวกับว่าไม่มีใครอยู่ในโรงเรียน นะ นี่มัน ความรู้สึกเหมือนกับเมื่อคืนเลยนี่น่า ฮีโร่ที่ยืนอึ้งอยู่ก็ไม่รอช้า

จึงรีบไปที่ห้องเรียนของตนเอง แล้วเปิดประตูออก ก็ปราฏกว่าไม่มีใครอยู่ในห้องเลย แม้แต่อาจารย์ เพื่อนร่วมชั้น

ฮีโร่จึงรีบวิ่งเข้ามาในห้องเรียนของตนแล้วมองออกจากหน้าต่างไปยังที่ สนามกีฬาของโรงเรียน

ก็พบว่า มีเงาของเด็กผู้หญิงคน และเงาสัตว์รูปนก อยู่ข้างๆเด็กผู้หญิงคนนั้น แล้วต่อหน้าของเงาเด็กผู้หญิงนอกจากเงาของนกแล้วยังมีเงาของเสือ

(เสือ ความรู้สึกนี่ไม่ผิดแน่ สงสัยจะต้องเป็นตัวเดียวกับเมื่อวานนี้แน่ๆเลย ) หลังจากที่เห็นเหตุการณ์แล้วก็รีบวิ่งออกจากห้องเพื่อไปยัง สนามกีฬา  แต่ในขณะที่เค้ากำลังวิ่งอยู่นั้น จู่ๆก็เกิดเสียงดังกระฮึมขึ้นมา

ตูม~  และดังติดต่อกันอย่างต่อเนื่อง ทำให้ยิ่งอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงทำให้เค้าก้าวเท้าเร็วขึ้นไปอีก

พอฮีโร่มาถึงที่สนามกีฬที่มีเสียงระเบิดดังแล้วเค้าก็มองไปรอบๆ นะ นี่มันอะไรกันเนี้ย

สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือ หลุมขนาดใหญ่ กว้างประมาน 7 เมตร

พอฮีโร่เห็นหลุมใหญ่ขนาดนี่แล้วทำให้เค้าเกิดเป็นห่วง เด็กผู้หญิงเมื่อกี้ที่เค้าเห็นเงา

นี่ มีใครอยู่ตรงนี่มั้ง! เราวิ่งไปตะโกนไปเพื่อที่จะตามหาเด็กผู้หญิงเจ้าของเงาที่เค้าเห็น

แต่พอเค้าวิ่งไปได้สักเค้าก็เห็นเงาของคน คนหนึ่งอยู่หลังต้น

ฮีโร่จึงรีบวิ่งเข้าไปหาเงานั้น แต่สิ่งที่พบก็คือ มาลีน เพื่อนผู้หญิงของเค้านั้นเองแต่ชุดที่เธอใส่อยู่นั้นมันไม่ใช่ชุดโรงเรียนนี่น่า  แต่กลับเป็นชุด เกราะ 

ชุดเกราะที่เธอใส่นั้น เป็นสีเขียว สดเหมือนสีมรกต ตรงหัวมีเหล็กบางๆหนึ่งเส้นคลายๆเส้นไหม10เส้นมารวมกัน

ตรงกลางนั้นมีมีอัญมณี มรกตรูปทรงวงรี ตรงข้อมือ มีหินและอัญมรีต่างๆสีเขียว อ่อน เข้ม สลับกันไป

ประดับ อย่างสวยงาม  แต่นี้ไม่มีเวลาที่จะมาชื่นชมเสียแล้ว ทันที ที่ฮีโร่เห็นมาลีน นอนสลบไป

ทำให้เค้ารู้สึก กลัวจนทำอะไม่ถูก เค้าได้แต่อุ้งมาลีนไปไว้ที่หลังอาคาร อุ้มไปพล่าง ระแวงไป

กลัวว่าเสือตัวเมื่อคืนและเมื่อกี้จะเข้ามาทำร้ายเค้าทั้งสองคนได้ พอมาถึงที่หลังอาคารแล้ว

ฮีโร่ก็ค่อยๆเอามาลีนที่อยู่บนหลังเค้า ลงมาพิงไว้ข้างตึกอาคารเรียน จากนั้นก็หันไปข้างหลัง

นี่แกนะ ไอ่เสือ ใช่แกรึป่าวที่มาหาฉันเมื่อคืน แกต้องการอะไร ถึงได้ทำร้ายเพื่อนของด้วย!

เค้าตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยวแต่ในใจเค้าก็ยังกลัวอยู่ แต่ถ้าเค้ากลัวแล้วเค้าจะช่วยคนสำคัญของเค้าได้เหรอ

ในสถานการณ์อย่างนี้เค้าก็ไม่รู้จะทำยังไงดีเพราะเค้าก็กลัว แต่อีกใจอยากจะอัดเจ้าเสือนั้นให้ตายไปข้าง

หลังจากฮีโร่ตะโกนได้สักพัก ก็มีเสียงเรียกเค้า เหมือนเมื่อคืนดังออกมา

ฮีโร่ ฮีโร่..... ทำให้ใจของฮีโร่นั้นสั่น แล้วก็มองสำรวจรอบๆข้าง สิ่งที่เค้าเห็นก็คือ เงาเสือ

แก แกมาหาฉันทำไมเมื่อคืน แล้วทำไมถึงต้องทำร้ายมาลีนด้วย เพราะอะไรกัน!

ตอนนี้ฮีโร่รู้สึกโกรธมากกว่ากลัวซะแล้วสิ เสือตัวนั้น ก็ยังเดินเข้ามาหาเค้าเรื่อยๆ และก็หยุดห่างจากหน้าฮีโร่

ประมาน3เมตร

แล้วก็พูดว่า ฉันนะไม่ได้เป็นคนทำร้ายเธอ คนที่ทำร้ายเธอนั้น ก็ยังอยู่ในบริเวณนี้

ฮีโร่ได้แต่ตกใจที่เห็นเสือพูดได้ เพราะว่าเมื่อคืน และเมื่อกี้ยังเรียกแต่ชื่อเค้าอยู่เลย

แก พูดได้ด้วย ฮีโร่เริ่มเกิดอาการสงสัย

แน่นอน ทำไม คิดว่าข้าเรียกเป็นแต่ชื่อเจ้ารึไง เสือตัวนั้นตอบด้วยน้ำเสียงกวนๆ

แล้วที่บอกว่าคนร้ายไม่ใช่แก แล้วมันเป็นใครกัน แล้วทำไมแกถึงรู้จักชื่อของฉันได้

ฮีโร่ยิงคำถามเป็นชุดใส่

เรื่องคนร้ายนะดี๋ยวสักพักเจ้าก็จะรู้ แต่เรื่องที่ข้ารู้จักชื่อเจ้าน่ะ เสือตัวนั้นนิ่งไปสักพักแล้วก็เอ่ยออกมาว่า

เพราะข้ากับเจ้าเป็นคู่หูกัน และนี่คงถูกเบื้องบนลิขิตเอาไว้น่ะ

[นกนางแอ่นในเชียงใหม่]

ช่วงคุยกับนักเขียน

เฮ้อ..... กว่าจะแต่งจบ

สวัดดีครับ ผม จ๊อบ หน้าเก่าแต่กระทู้ใหม่

ก่อนหน้านี้เคยแต่งเรื่องราวเกี่ยวกับเกมส์แล้วแต่พอคิดไปคิดมาอีกทีก็คิดว่ามันไม่รุ่งนะ

เลยหยุดคิดที่จะแต่งไปสักพัก(สักพักเหรอ นี่มันเกือบปีแล้วนะเฟ้ยยยย)

แต่ก่อนผมไม่คิดที่จะแต่งและไม่คิดที่จะอ่านนิยาย แต่ด้วยว่ามีพี่อยู่ คนหนึ่งในบอร์ดนี่แหละแต่ไม่บอกว่าใคร

เค้าบอกว่า ทำไมไม่ลองแต่งฟิคดูมั้งละชีวิตจะได้เปลี่ยน

ผมก็ลองแต่หลายครั้งแต่ก็เลิกครึ่งๆกลางๆ(ไม่กลางแล้วละ มันเลิกตั้งแต่ตอนแรกเลย)

อีกคนก็แนะนำ นิยายเรื่องLSK ให้ผม(คงรู้แล้วมั้งว่าใคร) จนผมที่ไม่ชอบอ่าน นิยาย ติด นิยายครั้บท่าน

จนเป็นไงนะเหรอ ตอนนี่กก็เลยเป็นคนบ้าหนังสือ ทุกชนิดเข้าให้เลยทีเดียว(ยกเว้นหนังสือเรียนที่เปิดแล้วจะหลับ)

แต่เรื่องนี้ไม่มีปัญหาแล้วครับเพราะ ที่บ้านมีคอมทำให้แต่ได้ทุกเวลาแล้วฮ่าๆ (แล้วเอ็งอย่าขี้เกียจแล้วกัน)

ยังไงก็ของฝากเรื่อง Destiny of Life ก็แล้วกันนะครับ ถ้าเรื่องไม่สนุก ไม่เข้าใจ ใช้คำมั่ว  บรรทัดยาว มุกแป้ก

หรือ อะไรต่างๆนาๆ ก็ขอให้ทุกท่านที่ได้อ่านได้ให้คำแนะนำกับผมด้วยนะครับผมจะนำมาใช้ให้เกิดประโยชน์อย่างที่ความสามารถจะทำได้ครับ

เพราะผมก็อยากจะลองทำฟิคของตัวเองให้จบสักเรื่องเหมือนกัน ยังก็ขอฝากไว้กับผลงานนี้ก็แล้วกันนะครับ

(ส่วนรูปนะเดี๋ยวผมจะวาดแล้วเอามาลงให้แต่คงได้แต่รูปภ่ายนะครับเพราะเครื่อง สแกน มัน..... นะครับแหะๆ)

แล้วเจอกันอีกตอน2

นะครับ

รักทุกคนที่อ่าน จุ๊บๆ

[ดช.เค้ก ไม้เอกสามตัว]

พระเอก ~ ฮีโร่นี่ใช่แจจุง ดงบังปะ*ผัวะ*

55+ ฟิคใหม่ ~ แปะไว้ก่อนเดี๋ยวตามอ่าน !

[Sonne Iris]

บรรทัด เว้นบรรทัด พี่ปวดตานะน้องชายที่รัก

มางานหนังสือ เอาเรื่อง Kill มาให้พี่ยืมด้วย...จะอ่าน!!!~

[Kimur@]

บรรทัดติดกันมากไปหน่อยน่ะครับ บอร์ดนี้มันไม่เว้นบรรทัด  เนื้อเรื่องใช้ได้ครับ เว้นบรรทัดหน่อย น่าจะอ่านง่ายขึ้นละ

[Sonne Iris]

เรียบเรียงคำยังไม่สละสลวย

ใช้คำเปลื้อง

บรรทัดไม่เว้น

.....โทรมาหาพี่สิืค่ะ น้องรัก^^~

พีมีอะไรจะเทศนาละ....

ิอย่าลืม นิยาย kill me!!~ ห้ามลืมนะสำคัญ เพราะพี่จะอ่านมัน รักน้องเสมอ

- พี่ทราย -

[นกนางแอ่นในเชียงใหม่]

ขอบพระคุณครับ พี่ให้คำแนะนำ เดี๋ยวจะเอาไปแก้ลงในตอนที่2นะครับ^^

[นกนางแอ่นในเชียงใหม่]

ลิขิตที่2

การต่อสู้ที่ฟ้าประทานมา

เสือตัวนั้นนิ่งไปสักพักแล้วก็เอ่ยออกมาว่า

เพราะข้ากับเจ้าเป็นคู่หูกัน และนี่คงถูกเบื้องบนลิขิตเอาไว้น่ะ

นี่แกหมายความว่าไงที่ว่าถูกลิขิตไว้ ฮีโร่ไม่เข้าใจที่เสือตัวนั้นพูด

เอาเป็นว่าไว้จะอธิบายทีหลังละกัน เจ้าเสือตัวนั้นพูดไปพล่างมองดูรอบๆ บริเวณนั้น

เสือตัวนั้นหันมาทางฮีโร่แล้วพูดขึ้นเอาละ!เจ้านะพร้อมที่จะปกป้องเพื่อนผู้หญิงที่นอนสลบ ตรงนั้นหรือไม่

ให้ฉัน ร่วมมือกับแก ทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่าแก มีจุดประสงค์อะไรอยู่! ฮีโร่มองหน้าแล้วก็ตวาดใส่เสือตัวนั้น

หึ นั้น คงเป็นคำตอบของเจ้าสินะ พอเจ้าเสือเสือพูดจบ ก็หันกลับหลังพลางหลับตา

โชคดีที่ข้าไม่ได้หวังอะไรกับเจ้ามากอยู่แล้ว แต่คนที่หวังกับตัวเจ้าหนุ่ม นี้คงมีแต่เจ้าสินะ มาลีน

พอเสือตัวนั้นพูดชื่อ มาลีน ฮีโร่ก็รีบหันไปทางข้างหลังตรงที่มาลีนนอนอยู่

แต่ปรากฏว่าเธอนั้นได้ฟื้นขึ้นมาเรียบร้อยแล้ว ซึ่งการฟื้นของเธอนั้นทำให้ฮีโร่ตกใจเป็นอย่างมาก

เพราะเค้าไม่คิดว่าเธอจะฟื้นเร็วเพียงนี้

มะมะ มาลีน ฮีโร่พูดอำๆอึ้งๆ  เอาไว้พูดกันทีหลัง ศัตรูรู้จุดที่เราอยู่แล้วนะ!มาลีนพูดพร่างหยิบ มีดคู่ สีเขียวมรกตขึ้นมาข้างกาย  เธอถือเอามือที่ถือมืดข้างซ้ายยืนออกมาพอประมานแล้วก็วิ่งพุ่งไปยังข้างหน้า

ประมาน5เมตร จากนั้นเธอก็กระโดดแล้วเอามีดคู่ปักลงบนพื้น ทำให้พื้นเกิดรอยแยก

จู่ๆพื่นที่เกิดรอยแยกก็เกิดฝุ่นแล้วก็มีอะไรบางอย่างพุ่งออกมา 

โอ้ หาฉันเจอด้วยรึ สาวน้อย น้ำเสียงของชายคนหนึ่งพูดออกมาจากฝุ่น

สักพักมาลีนก็ลอยลงมายืนอยู่ข้างๆหลุม

ฝุ่นที่ฟุ้งกระจายก็ค่อยๆบางลงเรื่อย จนเห็นร่างของชายผู้หนึ่งมายืนรออยู่พื้นแล้วรูปร่างของ ผมสีขาว ที่กำลังเคื่องที่ไปตามแรงอย่างสง่างาม

ใบหน้าอันนวลขาวดุจไข่มุก แววตาคมกริบ นัยน์ตาสีม่วงเหมือนองุ่นที่ชวนให้ค้นหา

และมีรอยยิ้มบางๆ อยู่บนใบหน้า

ฝีมือไม่เลว เลยนี่น่า แต่น่าเสียดายจริงๆ เธอเป็นพวกหยิน ระหว่างที่เค้าพูดอยู่เค้าก็พร่างสบัดมือทั้ง2ข้าง

จากนั้นก็มีกรงเล็บ3นิ้ว ออกมาจากหลังของเค้าทั้ง2ข้าง  เอาล่ะ ได้เวลาบอกกันซะที

มาลีนก็เริ่มตั้งท่าเตรียมสู้อีกรอบแล้ว ฮีโร่ ถ้าเธอไม่คิดจะเข้ามาช่วยก็รีบวิ่งหนีไปซะ จะได้ไม่ต้องมาถ่วงแข้งถ่วงขาฉัน!

พอพูดจบมาลีนก็เป็นฝ่ายบุกก่อน มาลีนเปล่งพลังพลังภายในทำให้รอบข้างเค้าเกิดลมหมุนขนาดใหญ่

ลมนั้นทำให้ชายผมสีขาวนั้นถึงกับปลิวไปไกลพอสมควรทีเดียว มาลีนไม่รอช้าบุกต่ออย่างบ้ากระหน่ำ

โดยใช้มีดคู่ของเค้าฟาดฟันลงไปยังชายผมขาวอย่างไม่ให้เกิดช่องโหว

ใจเย็นหน่อยสิ เธอเป็นผู้หญิงนะ จู่ๆก็มีเย็นๆเรียบๆมาข้างหูของเค้า ทำให้มาลีนหยุดการลงแล้วรีบหันไปตั้งหลักที แต่ไม่ทันเสียแล้ว กรงเล็บของชายหนุ่มได้ข่วงลงบนมือข้างขวาที่พยามหันกลับ

ทำให้มีดที่มือขวาตกลงบนพื้น พร้อมกับหยดเลือด ที่ออกมาจากรอยข่วนนั้น

มาลีนถึงกับลงไปคุกเข่าที่พื้น ทำให้ชายหนุ่มคนนั้นเห็นช่องโหว ที่จะทำการปลิดชีพมาลีนเพียงแค่ครั้งเดียว

ชายหนุ่มคนนั้นก็ไม่รอช้ารีบเอามือขวาที่มีกรงเล็บฟาดลงไปที่คอของมาลีนอย่างรวดเร็ว

โอ๊ะ ดูเหมือนจะมีคนมาแจมไม่เข้าเรื่อง อยู่เฉยๆนะก็ดีอยู่แล้วจู่ๆร่างของมาลีนก็เคลื่อนออกห่างจากชายหนุ่ม

ก็นะ ข้าน่ะอยากแจมด้วยมีอะไรป่าวละ เสือที่เมื่อกี้ที่อยู่ข้างฮีโร่ก็เดินออกมาอยู่ข้างหน้ามาลีน

เป็น สัตว์นะก็ควรเจียมตัวบ้างสิ รึจะมาเหนือกว่ามนุษย์งั้นเหรอ ชายผมขาวพูด

ก็ถ้ามนุษย์ ไม่ได้ความแล้วทำไมต้องข้าต้องลดตัวลงไปยุ่งด้วยละพอสิ้นเสียงเจ้าเสือก็หันไปมองฮีโร่ด้วยหางตา

นี่ เจ้าหนู ฉันว่าคนอย่างแกนะ ปกป้องใครไม่ได้หรอก เพราะฉะนั้นรีบๆหนีไปได้แล้ว เกะกะลูกตา

พอพูด จบเจ้าเสือก็วิ่งไปรับมือกับเจ้าผมขาว  ในระหว่างนั้นฮีโร่ได้แต่ยืนขาสั่น แล้วนึกในใจ

(ใช่คน อย่างเรามันจะไปปกป้องใครเค้าได้ละ แค่เมื้อกี้จะเข้าไปช่วยมาลีนยังทำไม่ได้เลย)

น้ำตาของฮีโร่เริ่มไหลออกมา (เพราะ คนอย่างมันไม่ได้ฉลาด ไม่ได้เข้มแข็ง และไม่มีอะไรดี )

ฮีโร่เริ่มกำหมัดแน่นขึ้น(แต่ แต่อย่างน้อย เราก็เป็นผู้ชาย ผู้ชายที่ต้องการปกป้องใครสักคนหนึ่ง)

ฮีโร่เงยหน้าขึ้นก็พบว่าเจ้าเสือถูกชุดลงไปนอนกองอยู่กับพื้นเสียแล้ว

ในขณะที่เค้ากำลังตกใจ ก้าวถอยหลังอย่างช้า ชายหนุ่มผมขาวก็มายืนประจันหน้าเค้าเสียแล้ว

ฮีโร่ตกใจอีกรอบแล้วล้มลงไปนั่งที่พื้น ชายหนุ่มผมสีขาวก็ง้าง กรงเล็บแล้วก็พุ่งลงมาจะเสียบเข้าที่หน้าของฮีโร่

แต่ทว่า มาลีนได้เอาตัวเข้ามารับแทนทำให้ กรงเล็บนั้นทะลุท้องมาลีนไป......

มาลีนที่ค่อยๆล้มตัวลงก็กระซิบเบาๆกับฮีโร่ รีบหนีไปซะ จะ จะเจ้าคนไร้ประโยชน์

ร่างของมาลีนได้ล้มตัวลงนอนอยู่บนพื้น หึ อุสาเข้ามาให้เสียบเองเลยเหรอเนี้ย พอดีเลยจะได้รีบไปกำจัดเสียที

ชายหนุ่มผมขาวก็ง้างกรงเล็บแล้ว คราวนี้ไม่พลาดละนะ

ในระหว่างนั้นฮีโร่สั่นไปทั้งตัวไม่กล้าแม้แต่ที่จะขยับ

ในใจของเค้ารำร้อง(มันคงจบแล้วสินะชีวิตอันแสนอัปยศ ของเรา) จู่ๆในสมองของเค้าก็มีแสงสีขาวสลับฟ้าเปล่งออกมา มันสว่างมากพอที่ทำให้เจ้าหนุ่มผมขาวนั้นแสบตา

ที่นี้ที่ไหน. ฮีโร่ค่อยๆลืมตาแล้วพบว่า รอบข้างเค้ามีแต่คลื่อสีขาวและสีฟ้ากำลังเครื่อนไหวสลับวนไปวนมา

(ที่นี้คือภายในจิตใจของเจ้า)เสียงปริศนาดังขึ้นในหัวของฮีโร่ จิตใจของฉัน เดี๋ยวก่อนสิแล้วการต่อสู้ละ

ฮีโร่ถามอย่างวิตก เค้าคงไม่ได้ตายไปแล้วใช่ไหม(เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงเพราะเจ้าผมขาวนั้นคงจะแสบตาไปได้อีกสักพัก)

หะหา หมายความว่าไง ฮีโร่ทำหน้าสงสัยหนักเข้าไปอีก (เอาง่ายๆและใจเร็วเลยนะ ข้าคือเสือตัวเจ้าเรียกว่าแกนั้นละ) ทีนี้ฮีโร่ยิ่งเครียดหนัก เพราะเค้าก็ตะหวาดเจ้าเสือนั้นไปมากเหมือนกัน ถ้าหากมันจะแก้แค้นเค้าในตอนนี้ก็เป็นเรื่องปกติ

(ข้าจะมอบอาวุธให้แก่เจ้า) นี่ฉันเป็นคนอ่อนแอขนานนี้  แล้วนายจะช่วยฉันทำไมกัน ปล่อยให้ฉันตายแล้วหาคนอื่นไม่ดีกว่าเหรอ ฮีโร่พูดแทรกขึ้น (จริงอยุ่ที่เจ้าเป็นคนอ่อนแอ แต่พลังก็คือพลัง ไม่เกี่ยวหรอกว่าเจ้าจะอ่อนแอ หากเพียงแต่เจ้า กล้าที่จะยอมรับทุกสิ่ง และพร้อมที่จะต่อสู้ นั้นก็เป็นความเข้มแข็งเหมือนกัน)

ฮีโร่ทำหน้างง ( แต่มันขึ้นอยู่กับเจ้าว่าจะใช้พลังไปทางไหน แล้วตอนนี้เจ้าจะหยิบหรือไม่ในสิ่งที่ข้าจะมอบให้มันก็ขึ้นอยู่กับเจ้า)

หลังจากสิ้นเสียงไป ข้างหน้าฮีโร่ จู่ๆก็มีหอก ยาวประมาน150เวนติเมตร รูปร่างของ ปลายหอกเป็นหอกคมเดียว ที่กระบองจับมีลายเสือกระโดด อยู่2ตัวใหญ่ เป็นหอกเล่มงาม สีฟ้า ที่บงบอกถึงความอ่อนโยน

ตะ แต่ฉันต่อสู้ไม่เป็นนะ! พอสิ้นเสียงของฮีโร่ รอบตัวฮีโร่ก็กลับมายืนอยู่จุดเดิมที่หลังอาคารเรียน

ในมือฮีโร่มีหอกสีฟ้าอยู่  ชุดนักเรียนที่เค้าใส่ก่อนหน้านี้ก็เปลี่ยนไปเป็นเสื้อสีขาวที่ชายเสือ ยาวมาถึงหัวเข่า

ที่ปกเสื้อเป็นขอบสีฟ้า และที่ปลายแขนก็เป็นสีฟ้าเช่นเดีวยวกัน กางเกงเป็นกางขายาวมีขาว

ทำเอาแสบเหมือนกันนะเจ้าหนู หืม? ระหว่างที่เจ้าผมขาวพูดอยู่ก็เหลือบไปเห็นชุดที่แปลกไปของฮีโร่

โอ้ นี้แกก็เป็น นักรบเหมือนกันเหรอ เจ้าผมขาวพูดไปยิ้มไป

ปะ ปะ ป่าว คือว่าจู่ๆ มันก็เปลี่ยนเป็นแบบนี้ให้เอง ฮีโร่ทำหน้าหวาดกลัว

พอฮีโร่เงยหน้าจะมองหา เจ้าผมขาว  หาย ไปไหนแล้ว

น่าเสียดายจริงๆ ฉันนะอยากจะสนุกกับแกซักหน่อยแต่นี้ ฉันไม่มีเวลาจะเล่นกับแกแล้ว ขอปลิดชีพไปเลยละกัน

เสียงของเจ้าผมขาวดังขึ้นข้างหลัง พร้อมเอากรงมีคาดเป็นตัวXอยู่ตรงระหว่างอกของเค้าเอง

ด้วยสัญญชาติตยาญของคนขี้ขลาด ทำให้ฮีโร่ก้มตัวหลบทัน นะนี้ฉันไปทำอะไรให้แกแค้นรึไง

ฮีโร่รีบพูดทันทีที่ตั้งตัวทัน ฉันก็ไม่ได้แค้นอะไรแก นิ แค่อยากฆ่าคนเฉยๆมันก็เท่านั้นละ

วะ ว่าไงนะ แล้วทำไมต้องมาฆ่าฉันด้วยละเฟ้ย ฮีโร่ป๊อดขึ้นมาทันที

หึเจ้าผมขาว ก็ยังกระหน่ำโจมตีใส่ฮีโร่ไม่เลิกลา  ฮีโร่ตัวน้อยของเราก็ได้แต่ปัดและป้องกันเป็นว่าเล่น

ไม่เลวนี่ ป้องกันการโจมตีของฉันได้หมดทุกอย่างเจ้าผมขาวเริ่มชื่นชมฮีโร่บ้าง

ฮีโร่เห็นทีจะต้านไม่ไหวจึงรีบตั้งหลักแล้ววิ่งออกมาให้ห่างเจ้าผมขาว

เมื่อฮีโร่ตั้งหลักเสร็จเค้าก็พบว่าเจ้าผมขาวนั้นไม่ได้มากระหน่ำโจมตีเหมือนครั้งก่อนนี้ แต่กลับยืนสบายๆ

เหมือนจะท้าทายฮีโร่  เมื่อเค้าเห็นโอกาศที่ไม่น่าจะมีอีกในครั้งต่อไปฮีโร่จึงรีบวิ่งแล้วยืนหอกแทงไปข้างหน้า

ฮีบบบ แต่เจ้าผมขาวนั้นหลบได้อย่างสบายๆ ทำให้ฮีโร่เริ่มโมโหขึ้นมา

เค้าเริ่มกระหน่ำแทงหอกออกไปชุดๆ เจ้าผมขาวก็หลบอย่างยังกับเต้นบันเล่ จากนั้นเค้าก็กระโดดขึ้น ฮีโร่จึงรีบ

ควงหอก หมุน แต่ว่า.....พอควงไปได้สักพัก หอกของเค้าก็หลุดมือไป เฉียวหน้าเจ้าผมขาวนั้นพอดิบพอดี

ก็คนมันไม่เคยใช้อาวุธนี่น่า

ฮีโร่มองหอกที่เฉียวเข้าใบหน้าอันหล่อเหล่าแล้วนึกในใจ(Yes! Were can)

จากนั้นหอกนั้นก็ตกลงมาพร้อมกับเจ้าผมขาวที่เสียโฉมไปนิดหน่อย

พอตกลงมาถึงพื้นเจ้าผมขาวก็เอามือมาจับแผลเมื่อกี้ไว้ แล้วเอามือออกจากแผล

แล้วหันไปมองฮีโร่ จากนั้นก็ยิ้ม นี้ฉัน ได้รับบาดแผลจากพวกหางแถวเหรอนี่

พอเจ้าผมขาวพูดจบเค้าก็เดินหันหลังไป ทำให้ฮีโร่อึ้งและโล่งใจไปพร้อมๆกัน

ฉันชื่อ กิล หวังว่าในอนาคตอันใกล้นี้เราคงจะได้มาตัดสิน

ทำไมนายไม่ฆ่าฉันซะเลยละฮีโร่ถามไปอย่างสงสัย เพราะ เค้าอยากจะฆ่า มาลีนและตัวฮีโร่ ซึ่งไม่น่าจะปล่อยโอกาศนี้ให้หลุดไปนี่น่า!

ฉันบอกแล้วไง ว่า ไม่มีเวลาแล้ว นี้ก็เลยเวลาที่ฉันต้องไปมากพอแล้วล่ะพอพูดจบเจ้าผมขาวก็หายปกับตา

พอเจ้าผมขาวไปได้สักพักฮีโร่ ก็รีบวิ่งมาดูอาการของมาลีน โชคดีที่เธอยังหายใจอยู่ แต่บาดแผลนี่ละ

เค้าคิดจะเอามาลีนไปรักษาแผล พอฮีโร่เอามาลีนมาวางไว้บนเตียนในห้องพยาบาลแล้ว

จู่ๆเค้าก็เริ่มเวียนหัว แล้วทรุดเข่าลง จากนั้นก็หมดสติไป......

[นกนางแอ่นในเชียงใหม่]

ช่วงคุยกับนักเขียน

สวัดดีครับ

พบกันอีกเช่นเคยนะครับ 

ตอนนี้ก็แต่งตอนที่2จบไปแล้ว(ไม่รู้ว่ามันจะสั้นไปรึป่าวนะ)

ซึ่งได้แก้ไข้เรื่องบรรทัดไปแล้วไม่รู้จะใช่ได้ป่าวหว่า

แต่สิ่งที่แน่ๆตอนนี้คือผม จะได้ลงกรุงเทพไปงานหนังสือ + +

ซึ่งแน่นอน เป็น วันอังคารที่19 แต่จะเริ่มเดินตั้งแต่วันที่20 21(อันนี้ไม่แน่ใจ)

แต่ทว่าแล้ว ผมก็ยังคงไม่ได้ไปงายมิตติ้งเหมือนปีที่แล้วเพราะผมต้องกลับมาในวันที่2

ซึ่งมีงาน Comic patryที่พันทิพย์ เชียงใหม่ วู้วววววววว

จะได้ไปถ่ายรูปสาวๆอีกแล้วสิเรา คิดแล้วก็ตื่นเต้นเป็นบ้าเลย

(เก็บอาการหน่อยสิพวก แต่ระวังน้อง.....เค้าจะรังเกรียจเอานะ)

ซึ่งที่รู้กันอยู่คือวันมิตติ้งนั้นมันตรงกับวันที่24(ใช่ป่าวหว่า) ดังนั้นผมจึงไปไม่ได้T^T

ผมเสียดายจริงๆ เสียดายมาก อยากจะไปงานมิตติ้งใจจะขาด อยากจะไปเจอทุกคน

และสิ่งที่ทำให้ผมเสียใจและเสียดายก็คือ อยากจะไปให้พี่ทรายและพี่เป้เลี้ยงข้าวT^T

เสียดายที่ไม่ได้กินข้าฝีมือพี่ทราย  เสียดายที่ไม่ได้ให้พี่เป้เลี้ยงข้าว

(ฮ่าๆ ล้อเล่นนะอย่าเครียดนะครับพี่ๆ รักหรอกถึงยอกเล่น)

แต่ไว้โอกาสหน้าก็แล้วกัน เดี๋ยวผมจะจองตั๋วไว้เลยว่ามีวันไหน(เวอร์ไปมั้ง)

เพราะงั้นอย่าเพิ่งไปไหน รอผมไปเจอพวกคุณก่อนนะ

แล้วเจอกัน

ด้วยความเคารพนับถือ

นาย จ๊อบ ปี้

ลายเซ็น

^/^

จุ๊บๆ รักคนอ่านทุกคนนะครับ

ผมอยากเห็นเมามันส์กับการอ่านหนังสือ