[ฟิก] Pet KingDom~ : อาณาจักรสัตว์เลี้ยงสุดหรรษา [56k Warning!]

[Sonne Iris]

เอ? เหมือนจะพลาดอะไรไปหลายๆวัน=_=....ลงแล้วเหรอ ฮันไซกะวารินเน่....งะ

พี่อ่านแล้วมึนๆนิดๆหน่อยๆ

ขาดการบรรยายในหลายจุดที่ควรบรรยายนะ

แล้วก็...คุเรย์กะฮันไซเนี้ยนะ จะหมั้นกัน=_=....ไม่มีทางอะ พ่อคุณ....

มันแปลงจากที่เราเอาข้อมูลพี่ที่ตกลงกันไว้นะ แต่ช่างเหอะ....ฟิคเรานี้น่า

ยังไงก็ ลดการบรรยายส่วนที่ไม่จำเป็นลง แล้วเพิ่มส่วนที่ควรซะนะ

และก็ลำดับเหตุการณ์มันเร็วไปหน่อย...ปะ หน้ากัน จูบเลย=_= โอว

[ลูคุงไม่ถึกนะ]

เอ? เหมือนจะพลาดอะไรไปหลายๆวัน=_=....ลงแล้วเหรอ ฮันไซกะวารินเน่....งะ

พี่อ่านแล้วมึนๆนิดๆหน่อยๆ

ขาดการบรรยายในหลายจุดที่ควรบรรยายนะ

แล้วก็...คุเรย์กะฮันไซเนี้ยนะ จะหมั้นกัน=_=....ไม่มีทางอะ พ่อคุณ....

มันแปลงจากที่เราเอาข้อมูลพี่ที่ตกลงกันไว้นะ แต่ช่างเหอะ....ฟิคเรานี้น่า

ยังไงก็ ลดการบรรยายส่วนที่ไม่จำเป็นลง แล้วเพิ่มส่วนที่ควรซะนะ

และก็ลำดับเหตุการณ์มันเร็วไปหน่อย...ปะ หน้ากัน จูบเลย=_= โอว

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นดีๆมากเลยคร้าบบบบ

งือ ผมเข้าใจเลยล่ะครับ ที่จริงอาจจะดีกว่านี้ ถ้าผมไม่ดอง เพราะถ้าไม่ดอง ผมก็มากองวันสุดท้ายแล้วก็อัดๆๆๆๆๆๆๆ เข้าไปจนมันอ่านแทบไม่รู้เรื่องเลยล่ะครับ

ผมต้องขออภัยทุกท่านที่มาอ่านทุกท่านนะครับ ครั้งหน้าผมจะทำให้ดีกว่านี้นะครับ

ครับ ขอบคุณครับ ^^~

[Thama]

เฮ้อ~(ความหมายมี'รมแม้นฟิคละ)

------------------------------------------

ตอนนี้ช่วงต้นๆ(ไม่สิกลางๆมากกว่ามั้ง)กะจะล้างแค้นที่หาว่าดิ๊กลูเป็นแฟนกับ___(จงเติมคำในช่องว่าง)รึป่าวเนี่ย

[นกนางแอ่นในเชียงใหม่]

โอ้ยังอยู่เหรอนี่

ดีใจด้วยที่มีกำลังใจในการปต่ง

[ลูคุงไม่ถึกนะ]

อาวววว ล่ะ~! ขอแปะโฆษณาให้ตื่นเต้นเปล่าๆก่อนละกันนะครับ~ ^^ (อ้าว.... ไอ่นี่ -*-)

CHAPTER 10 : LEON'S LOVE [COMIC]

โฆษณาแค่นี้ก่อน = =" (เพราะไอคนทำมันอู้เล่นเมเปิ้ลปั่นอยู่ ก็เลยยังไม่เสร็จ)

อาววววว ล่ะ~!! กลับไปอู้ต่อได้ (เฮ้ย~! เดี๋ยวดิ~?!?)

[me=*~ลูซัง~*]โดนถล่มเละ.... [/me]

[BLYTHE]

โฮ่วๆๆๆแค่โฆษณาก็ทำเราอยากดูแล้วล่ะสิ ลูเอ๋๊ย~

เลอ้อนจะมีคู่รักเป็นใครหนอ~น่าติดตามๆ อิอิ

ปล.เมื่อไหร่ตรูจะได้ออกหว่า- -a

*โดนตบกระเด็นไปไกล

[นกนางแอ่นในเชียงใหม่]

ฮ่าๆติดเมเปิ้ลด้วยคนเด้

[Thama]

[me=Rubysmart]เตรียมMP5ให้พร้อม[/me]

[Loveless Nova]

มาลงฟิกให้แล้วคร้าบ~!!!!

--------------------------------------------------------------

Chapter : 10 หนึ่งวันอันแสนอลวนของสัตวแพทย์คนใหม่

หาว~ สองมือชูขึ้นฟ้าและสองท้าก้าวออกไป ชายหนุ่มเจ้าของคลินิกพยาบาลสำหรับสัตว์เพียงแห่งเดียวในเมืองของอาณาจักรสรรพสัตว์ตื่นเช้ามาถึง ก็ออกมาสูดอากาศหน้าคลินิกและหาววอดใหญ่อยากไม่แคร์สื่อหรือชาวบ้านที่อยู่แถวนั้น ไม่แคร์เลยว่าใครจะต้องมาตายเพราะกลิ่นปากที่ยังไม่ได้ผ่านการแปรงฟันในตอนเช้าของเขา

- LightV Talk -

“ปิดไปหนึ่งวันเพราะงานเลี้ยงตอนรับคนสำคัญของท่านเลอ้อน ก็เลยกลายเป็นว่าวันนี้เป็นวันเปิดทำการคลินิกวันแรกเลย ฮะๆๆ”

ผมหัวเราะฮึมฮัมเพียงคนเดียว ขยี้ตาตัวเองเบาๆให้หายง่วงนอนและหมุนตัวเพื่อกลับเข้าคลินิกอีกครั้ง โดยไม่ลืมที่จะสลับป้ายที่ประตูกระจกหน้าคลินิกให้กลายเป็น Open ทั้งๆที่ผมนั้นพึ่งตื่นนอน ยังไม่ได้กินข้าว อาบน้ำ หรือแปรงฟันเลย เพียงด้วยเหตุผลที่ว่า...

“วันนี้คงไม่มีใครมาให้เรารักษาตั้งแต่เช้าหรอกกระมั้ง ฮะๆๆ เปิดมันซะตอนเช้าแบบนี้เลย ทุกคนจะได้เห็นว่าเราขยัน”

พูดกับตัวเองจบแล้วผมก็เดินต่อมุ่งหน้าเข้าไปยังครัว เตรียมตัวที่จะทำอาหารเช้าให้ตัวเองและคิระสัตว์เลี้ยงตัวน้อยของผมที่ยังคงนอนกอดหมอนข้างลายลูคาริโอ้ด้วยอิริยาบทที่สุดแสนน่ารักเสียสุดๆ จนผมอดไม่ได้ที่จะยืนมองสักเล็กน้อยเป็นภาพพักสายตา ก่อนที่จะเริ่มทำในสิ่งที่ตัวเองคิดจะทำสักที่

แต่ทว่า....เหตุผลที่ผมกล่าวไว้ข้างต้นมันคงจะไม่เป็นจริงเสียแล้วสิ....

โครม!!!! ผมสะดุ้งเฮือกจนทำมีดเฉือนเนื้อหลุดจากมือปักเข้าใจกลางเขียงไม้วงกลมอย่างแม่นยำราวกับทำเป้าติดไว้ ส่วนเนื้อนั้นก็ปลิวหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ เมื่อมีเสียงดังสนั่นคล้ายอะไรกระแทกกันอย่างรุนแรงที่ส่วนหน้าของคลินิกเขา ทำให้ผมที่กำลังจะเปลี่ยน Job ตัวเองให้กลายเป็นพ่อครัว ต้องชะงักการกระทำกลางคัน และเร่งฝีเท้าไปหน้าคลินิกเพื่อดูว่ามีอะไรเกิดขึ้น

และผมก็ได้พบกับผู้ชายตัวสูงโปร่งผมสีดำปนขาวยาวเล็กน้อยในชุดเสื้อโค้ทแขนยาวสีดำ สวมเสื้อในสีขาวและกางเกงยีนขายาว(นี้ชุดคนใส่ตอนเช้าเหรอ?) พร้อมด้วยรองเท้าสตาร์ทสีดำคู่เก่าๆแบบผีบอก(?)  แต่สิ่งที่ทำให้ผมตกใจบวกเป็นกังวลขึ้นมาก็คือสิ่งที่ชายเบื้องหน้าอุ้มมาด้วย เป็นสุนัขพันธุ์ไซบีเรียนอัสกี้สีดำ ที่ผมเห็นปุ้บก็รู้ได้ได้ชัดว่าเป็นเพศมียด้วย Special Ability ของผมเอง (เหอๆๆ)  ซึ่งบริเวณขาหลังของมันนั้นชุ่มไปด้วยเลือด

ด้วยจิตวิญญาณแห่งความเป็นหมอที่เข้าสิงร่างใน ณ บัดนั้น ผมก็เริ่มจะพูดคำถามโดยสามัญที่แพทย์ทุกคนควรพูดเลยว่า

“สุนัขคุณเป็น.....”

“คุณหมาคร้าบ!!!! ช่วยหมอของผมด้วยเถอะคร้าบ!!!

“หมอผมไปโดนอะไรมาก็ไม่รู้อะไรครับ!! แบบว่ามันถูกรถชนเมื่อกี้นะคร้าบ!!! ไม่รู้ว่าเป็นอะไรมากรึเปล่า! แต่ขาหักเลยละคร้าบ!!!”

=*=!!

ผมชะงักอึ้งไปในบัด Now เมื่อถูกเจ้าของตัวป่วยพูดขัดคอขึ้นมาซะงั้น แถมคำสรรพนามที่ใช้เรียกผมมันก็ยังเพี้ยนสุดกู้แบบสลับมั่วไปหมดอีก อีกทั้งแต่ละคำถามที่คุณพี่คนนี้จะถามหมออย่างผมก็กลับ(เจือก)ตอบได้เองเสียหน้าตาเฉยซะงั้น

“ถ้างั้นก็พา....”

“เข้าใจแล้วครับคุณหมา! เดี๋ยวผมพาเจ้านาตาชาไปวางบนเตียงนะคร้าบ!!!”

“.....”

_ยังไม่ทันได้พูดอะไรแม้แต่น้อยนิดเลยเว้ย!!!_

ผมรีบเดินตามชายที่เข้าคลินิกของผมโดยพละกาลคนนั้นอย่างรวดเร็ว พร้อมยกกระเป๋าอุปกรณืส่วนตัวที่ยังคงตั้งอยู่ที่โซฟารับแขกหน้าคลิกนิกไปด้วย โดยตอนนี้เจ้าของสุนัขขี้ขัดคำนั้นก็ได้อยู่ที่ห้องผ่าตัดของผมเรียบร้อยแล้ว (จะมารักษาเองด้วยรึไงนะ...)

“วางบนเตียงแล้วครับคุณหมา!!! ช่วยรักษาเร็วๆด้วยเถอะครับ ดูสิ! นาตาชาเขาเริ่มใกล้ถึงอาการช็อกเพราะเสียเลือดมากแล้วนะครับ หมอช่วยเอากรรไกรห้ามเลือดมาห้ามเลือดบริเวณเส้นเลือดใหญ่ที่ขาดเล็กน้อยเพราะการชนของรถให้หน่อยสิครับ แล้วช่วยทำให้กระดูกของหมาผมเข้าที่เข้าทางทีสิครับ เพราะดูเหมือนมันจะหักไม่มากแต่อาจจะทิ่มเนื้อออกมาได้ แล้วหมอก็ช่วย...แล้วก็...จากนั้นก็...”

โครม!!! ผมหยิบกระเป๋าเครื่องมือของผมวางบนโต๊ะข้างเตียงด้วยความรุนแรงสูงสุดเท่าที่แรงมันมี แต่ด้วยทั้งโต๊ะและกระเป๋านั้นทำจากเหล็กทั้งคู่ ทำให้สิ่งทั้งไม่ได้รับความเสียหายแม้แต่น้อยจากการโจมตีของผม แต่เสียงที่เกิดขึ้นก็ทำให้ผู้ชายที่กำลังพล่ามอยู่นั้นหยุดปากไปได้

“วินิจฉัยได้ขนาดนั้นแล้ว ทำไมเอ็งไม่รักษาเองไปเลยละโว้ย!!!!!!”

_ ไม่สุภงสุภาพกับมันแล้ว ><_

“ฮ....เฮือก....ถ....ถ้างั้นคุณหมา....เอ่อ....คุณหมอช่วยนาตาชาสัตว์เลี้ยงผมด้วยนะครับ...”

จ๋อยและเงียบไปโดยปริยายเมื่อเจอคำพูดเผด็จการณ์อันเด็ดขาดของผม เหอๆๆ จริงๆแล้วผมก็ไม่เคยทำแบบนั้กับใครหรอกนะ แต่ไม่รู้ทำไมกับเจ้าหมอนี้มันอดไม่ได้จริงๆ และในที่สุดอารมณ์โมโหก็จากหายไป โดยที่ผมเข้าสู่โหมดสัตวแพทย์ที่สุภาพเรียบร้อยอีกครั้ง

“เอ่อ! ถ้างั้นเชิญคุณ.....”

“ผม....สเวนครับ....สเวน ดิ แบล็กเอาท์ครับ”

_ยังไม่วายขัดอีก...ใจเย็นไว้ไลท์วี ใจเย็นไว้_

“อืม...เชิญคุณสวอนไปรอที่ห้องรับรองเจ้าของคนไข้ที่บริเวณหน้าคลินิกได้เลยครับ เดี๋ยวผมจะช่วยรักษาสุนัขของคุณอย่างเต็มที่เลยครับ ผมรับรองได้”

“ค....ครับ.....”

ฮึๆๆ ช๊อกไปเลยละสิ จะได้รู้ซึ้งกันไปเลย ว่าการถูกเรียกชื่อผิดนะมันเจ็บแค่ไหน ฮ่าๆๆ อ่ะ! นี้ไม่ใช่เวลามามัวเล่นอยู่แล้วสิ ผมต้องรีบรักษาเจ้าสุนัขที่ชื่อนาตาชานี้หน่า หว่า~!!! เสียเลือดมากแบบนี้ต้องทำเลือดเพิ่มเสียแล้ว ส่วนผสมการทำเลือดกรุ๊บนี้มีอะไรบ้างนะ อ๊ะ! ใครเอาไอโอดีนไปไหนเนี้ย จึ่ย! แล้วไหง่น้ำปลามาอยู่แทนได้ละ เฮ้ย!! แอลกอฮอล์นี้ไหง่มีฟองยังกะสไปซ์ละเนี้ย!! อุ๊! การ์ตูนที่อ่านค้างไว้มาอยู่ในกระเป๋าได้ไงเนี้ย อ่านให้จบก่อนดีไหมนะ จึ่ย! ต้องรักษาสัตว์ไข้นี้หน่า อ๊า~!!!!!

คนแต่ง – แล้วคลินิกนี้มันจะไปรอดไหมละเนี้ย....(แต่ดูเหมือนสัตว์จะรอดยากกว่าแฮะ....)

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

แม้การรักษาจะทุลักทุเลไปบ้างเพราะสรรพสิ่งของทางการแพทย์ที่ปนมั่วกระจายไปอยู่ทั่วทั้งคลินิก(ขนาดถุงใส่เข็มฉีดยายังอยู่ใต้เบาะที่คุณสเวนนั่งซะงั้น) แต่ในที่สุดด้วยฝีมือฝ่าตัดและรักษาในระดับขั้นหัตย์เทพเจ้าของเกล้ากระผม(ไม่ได้โม้นะ) ทำให้เจ้าหมาน้อยที่อาการหนักปางตายเพราะรอผมหาอุปกรณ์อยู่ หายเป็นปลิดทิ้งโดยไม่ต้องพักรักษาตัวเลยด้วยซ้ำ หึๆๆ ก็คนมันเทพแล้วนิ!

แล้วผมก็เดินพาสุนัขไซบีเรียนฮัลกี้เพศเมียที่มีกลิ่นหอมละมุนด้วยสบู่ที่ผมบรรจงเลือกมาเป็นพิเศษตอนล้างแผลมาส่งให้กับเจ้าของที่เดินป้วนเปี้ยนอยู่หน้าคลินิกแล้ว

“Thank you so much คร้าบคุณหมา!!!!”

“ไม่ต้องมามงมามัดเลยครับ ปากแน่เหรอที่พูดนะครับ เดี๋ยวก็หาตะกร้อมาครอบปากซะเดี๋ยวนี้เลยนะครับ แฮ่!!!”

“หว่า!!!! คุณหมาจะกัดผมแล้ว ไปแล้วคร้าบคุณหมา!!!!”

เฮ้อ! เหนื่อยหน่ายเกินที่จะกัดกับชายหนุ่มคนนี้แล้ว ผมจึงตัดสินหันหลังเดินกลับเข้าคลินิกอีกครั้งไม่คิดต่อเถียงกับลูกค้ากวนประสาทต่อ อ๋อย~ หิวข้าวชะมัดเลย ยังไม่ทันได้กินข้าวเช้าที่ก็มีเคสประหลาดๆเข้ามาซะแบบนี้ หวังว่าคงไม่มีเคสด่วนๆอะไรมาเอาซะตอนนี้นะเนี้ย ไปทำบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปตรา เลอ้อนรสหมูทะเลลาวาดีกว่าแฮะ เร็วดี โอ้ย หิวๆๆๆ หวังว่าคงไม่มีเคสเข้ามาอีกน้า~

แต่ทว่า....ความปรารถณาที่ผมกล่าวไว้มันคงจะไม่เป็นจริงเสียอีกแล้วสิ....

โครม!!!!! ผมสะดุ้งตกในจนทำก้อนเส้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปตกลงไปบนพื้นแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆอย่างไม่อาจต่อกลับได้เมื่อเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวขึ้นมาอีกครั้งจากหน้าคลินิกผมเอง ผมได้แต่ทำใจกับซากก้อนบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ตายในหน้าที่อยู่บนพื้นห้อง และหันหน้ากลับไปยังหน้าคลินิกอีกครั้ง แต่คราวนี้ผมรู้สึกแปลกๆแฮะ...

“ทำไมจู่ๆหน้าคลินิกมันร้อนแปลกๆนะ ร้อนยังกับนกเพลิงหรือนกฟินิกซ์ในตำนานมาแนะ อ๋อย~”

และเมื่อผมเดินต้านฝ่าความร้อนจนไปถึงหน้าประตูคลินิกด้วยความยากเย็นจนถึงประตูลินิก ซึ่งเมื่อประตูคลินิกเปิดขึ้น ผมก็พบว่า...สิ่งที่ผมพูดลอยๆมันดันกลายเป็นจริงซะงั้น!!!

“กรี๊ด!!!!! นกฟินิกซ์บุกคลินิกข้อย!!!!”

“ปลาหมอคร้าบ!!! ช่วยนกฟินิกซ์ของผมด้วยสิคร้าบ!!!”

เสียงหนึ่งที่เรียกผมด้วยชื่อประหลาดดังมาทำให้ผมต้องเบื้อนสายตาไปมองทิศทางของเสียงนั้นอย่างรวดเร็ว และผมก็ได้เห็นใครบางคนยืนอยู่ข้างนกฟินิกซ์ตัวนั้น เป็นชายหนุ่มผู้มีผมสีเพลิงในชุดเสื้อกั๊กสีแดงและกางเกงสีดำผู้ดูไม่รู้สึกร้อนเลยสักนิดเมื่ออยู่ไกล้กับนกฟินิกซ์ เขาเดินกระทืบเท้ารุนแรงพุ่งตรงมาหาผมและกระชากคอเสื้อผมขึ้นอย่างเร็วแรงจนขาไม่แตะพื้น

_ผมทำผิดอะไรเหรอ O[]O!?!_

“เดี๋ยวสิครับ จู่ๆก็...”

“ปลาหมอต้องช่วยนกฟินิกซ์ของผมนะครับ ดูสิครับว่ามันทรมารขนาดไหนนะครับ คุณหมอช่วยเอาก้างไฟออกจากคอนกฟินิกซ์ของผมให้หน่อยสิคร้าบ!!!!”

_ก....ก้างไฟ....คืออะไรหว่า~ =[]=!!_

“อยากรู้เหรอครับว่าก้างไฟคืออะไร....หึๆๆ เดี๋ยวผมจะเล่าแจ้งแถลงไขให้ฟังเอง เชิญรับชมรับฟังให้ดีๆนะครับ”

จู่ๆ ผู้ชายคนนั้นก็เปลี่ยนท่าทีไปราวกับอ่านใจของผมได้ เขาดูเหมือนจะสงบใจลงบ้างเล็กน้อยแล้ว และยืนครุ่นคิดอะไรอยู่คนเดียวชั่วครู่ใหญ่หลังจากที่พูดกับผม แต่...

คุณพี่ท่านช่วยเอาผมลงพื้นก่อนไม่ได้เหรอคร้าบ~ TT^TT

“เรื่องมันมีอยู่ว่า....กาลครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว มีชายหนุ่มสุดเท่ห์แสนเลิศเลอเพอเฟ็กไปเสียทุกอย่างคนหนึ่ง นามว่า คาออส เฟลมเบิร์ก ผู้ซึ่งมีสัตว์เลี้ยงสุดรัดสุดดวงใจเป็นนกฟินิกซ์ในตำนานที่อายุยังน้อยนามว่า เร้ด ซึ่งเป็นสัตว์เลี้ยงที่สุดเท่ห์แสนเลิศเลอเพอเฟ็กไปเสียทุกอย่างเช่นเดียวกับเจ้าของ”

_มันมาแบบนิทานเรื่องยาวเลยเหรอ แต่ว่า...ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยนะเฮีย....= =”_

“วันหนึ่งสุภาพบุรุษหนุ่มรูปงามสุดแสนสมาทคาออสได้ออกเดินทางไปยังภูเขาทางตอนเหนือของหมู่บ้าน ณ ที่แห่งนั้นเขาได้ตกปลาตัวหนึ่งขึ้นมาได้จากลำธารลาวาเป็นปลาที่เรียกว่า ปลาเสือก้างไฟ…

“อืมๆ อย่างนั้นงั้นเหรอ...” ผมพยักเล็กน้อยพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองดูนกฟินิกซ์ตัวนั้น

“แล้วก้างไฟก็ติดคอนกฟินิกซ์ของผมนี้ละ”

_อ้าว...มันตัดความรับผิดชอบจบตอนเอาเสียง่ายๆซะงั้น -*-!!”_

และด้วยคำบอกเล่าเกี่ยวกับอาการและสาเหตุของโรคจากเจ้าของสัตว์เลี้ยง ทำให้งานของผมง่ายขึ้น ง่ายมากเสียจนผมสามารถรักษาเจ้านกฟินิกซ์เสียตรงหน้าคลินิกนี้ได้ทันทีเลย(แต่อันที่จริงแล้วกะจะไม่ให้เข้าไปในคลินิกต่างหากละครับ เดี๋ยวไหม้หมดพอดี) ซึ่งผมได้ใช้อุปกรณ์ไฮเทคอย่างมือกลซึ่งมีความทนทานต่อไฟสูงเข้าล้วงคอนกฟินิกซ์จนสามารถดึงก้างสีแดงเพลิงออกมาได้ในที่สุด ถึงแม้ว่าบางครั้งผมจะควบคุมพลาดจนชนนู่นชนนี้ในช่องปากของนกฟินิกซ์จนมันทำ Phoenix Tear หยาดหยดลงพื้นหลายหยดให้เก็บไปทำยาอายุวัฒนะเล่นก็ตามทีเถอะ ^^!!

“เอาละ ที่นี้ก็หายห่วงได้แล้วละนะครับคุณคาออส นกฟินิกซ์ของคุณปลอดภัยแล้วละครับ”

“ขอบคุณมากเลยคร้าบปลาหมอ เร้ด! แกก็ขอบคุณๆหมอด้วยสิ”

คาออสยิ้มให้กับผม แต่ผมดูเหมือนจะยิ้มไม่ไหวเมื่อถูกเรียกด้วยสรรพนามที่ผิดอีกแล้ว อุ๊! นกฟินิกซ์ที่ชื่อว่าเร้ดตัวนั้นทำให้ผมตกใจเมื่อมันนั้นได้เอาจงอยมากมาแตะที่แก้มผมเบา ซึ่งทำให้ผมยกมือขึ้นกุมแก้มทันทีทั้งสงสัย ว่าที่แก้มผมอุ่นๆอยู่นี้เป็นเพราะความร้อนจากนกฟินิกซ์หรือจากตัวผมเองกันแน่

“แล้วเจอกันใหม่นะคร้าบ คุณปลาหมอ ฮะๆๆๆ”

แล้วชายชุดแดงและนกขนเพลิงก็บินจากไป(คนขึ้นไปบนหลังนกนะ -*- ) ผมได้แต่ยืนทำหน้าเซ็งจะตายอยู่เช่นนั้นด้วยเพราะตอนนี้มีสรรพนามแปลกประหลาดมาเรียกผมแล้วตั้งสองชื่อ เฮ้อ! แล้วครั้งต่อไปผมจะถูกเรียกว่าอะไรละเนี้ย...

โครก~! เสียงหนึ่งซึ่งดังจากตัวผมเองทำให้ผมรู้สึกถึงความหิวอีกครั้ง ผมจึงได้ตัดสินใจกลับเข้าครัวอีกรอบ หยิบข้าวกล่องแช่แข็งออกมาจากตู้เย็นรุ่นอภิมหาเก่ากึกแต่บังเอิญเคยเป็นของท่านพี่ก็เลยไม่กล้าทิ้ง ^^!!

โครม!!! เสียงหนึ่งที่คุ้นแคยแต่ไม่เคยต้องการจะฟังดังขึ้นอีกครั้งส่งผลให้ผมสะดุ้งอีกครา และคราวนี้ผมก็ทำข้าวขาหมูแช่แข็งนั้นตกพื้นไปทับถมกับเหล่าเศษบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ยังไม่ได้เก็บกวาด ผมค่อยๆก้มลงมองมันด้วยความเสียดาย...นี้มันเป็นอาหารอย่างที่สามของผมแล้วนะ TT[]TT

ใครมันมาขัดขวางเวลาคนเขาจะทานข้าวเช้าอีกละเนี้ย โว้ย! เซ็ง!!

“คร้าบๆ มาแล้วครับ”

“โฮกกกกกกก!!!!”

“ หว่า!!!”

เสียงคำรามดังสนั่นหวั่นไหวพร้อมร่างของผมที่แทบจะเซล้มไปในทันที เพราะสิ่งที่รอผมอยู่หน้าประตูกระจกเลื่อนของคลินิกกลับเป็นคมเขี้ยวของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดใหญ่ที่เรียกว่า สิงโต แถมยังคำรามใส่ผมระยะประชิดอีกเสียด้วย เล่นทำให้ผมติดสถานะ Confusion ไปชั่วขณะหนึ่งเลย อ๋อย~

“สวัสดีตอบเช้าคร้าบคุณหมี~!!! ผมคงไม่ได้มารบกวนคุณหมีใช่ไหมครับ”

เสียงคน(อีกละ) ดังมาจากสิงโตเบื้องหน้าจนทำให้ผมผงะเพราะคิดว่าสิงโตพูดได้ แต่แล้วสิงโตตัวนั้นก็ถอยทางออกไป จนเผยให้ร่างของมนุษย์ที่ยืนอยู่เบื้องหลังมัน เป็นเด็กผู้ชายหน้าตากวนประสาทคนหนึ่งที่ใส่หมวกแก๊ปไว้ผมโผล่ออกมาด้านหน้าเป็นทรงแหลม(คล้ายตัวเอกบางตัวในการ์ตูนโปเกม่อนสเปเชี่ยลที่ผมอ่าน) และใส่ชุดสูทดูดีสีดำที่ดูท่าจะราคาแพงแต่กลับไม่เข้ากับหมวกสีแดงนั้นสักนิดเลย แถมพี่ท่านยังลาก(ใส่)อีแตะ(รองเท้าแตะ)คู่ละ 20 มาอีกแนะ

“ไม่ได้รบกวนสักนิดดด~เลยครับ...(เย็นไว้ไลท์วี)...ว่าแต่คุณต้องการอะไรเหรอครับ?”

“อ๋อ! คือผมอยากให้คุณหมีช่วยตรวจสุขภาพของคิง สิงโตของผมหน่อยนะครับ  แบบว่าคุณลีฟเบลดเขาบอกว่าสิงโตที่อยู่ห่างจากป่านานๆ สัญชาตญาณสัตว์ป่ามันจะค่อยๆหายไป อาจทำให้สุขภาพของมันไม่ดีได้นะครับ เอ่อ...ผมชื่อ อัสสึชิครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ^^”

_โอ๊ก....นี้นอกจากจะเรียกชื่อผมผิดเพี้ยนไปแล้ว ยังเรียกท่านพี่ลีฟฟ่อนของผมเพี้ยนไปด้วยรึเนี้ย คนบนเกาะนี้จงใจแกล้งกันหรือเปล่า TT^TT_

“ถ้างั้นก็เชิญคุณซูชิพาเจ้าสิงโตของคุณเข้ามาในคลินิกก่อนสิครับ เดี๋ยวผมขอไปหาประวัติการรักษาของสิงโตตัวนี้ในแฟ้มเอกสารของพี่แป๊บนึงนะครับ”

“ผมชื่อ อัสสึชิ นะคร้าบคุณหมี!!!!”

_เพี้ยนมาก็เพี้ยนไป เหอๆๆ อยากตั้งชื่อให้เรียกยากดีนักนี้ เอาละ! แฟ้มเอกสารของพี่เขาเก็บไว้อยู่ไหนน้า~_

หลังจากใช้เวลาอยู่นานกับการขุดคุ้ยกองเอกสารอันสูงละลิ่วของของท่านพี่ลีฟฟ่อนที่บันทึกทุกสิ่งทุกอย่างไว้อย่างละเอียดถี่ยิบ ประวัติของสัตว์แทบทุกตัวที่อยู่ในอาณาจักรนี้มีอยู่ในกองเอกสารของพี่ผมหมด มีแม้กระทั่งข้อมูลเป็นรายตัวของยุงที่คุณโรตอมเลี้ยงด้วยซ้ำไป แต่จนแล้วจนรอดก็หาเอกสารไม่เจอ ทว่าผมกลับเจอมันในคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊กของพี่ชายที่เก็บข้อมูลในเอกสารทุกใบลงในคอมเครื่องเดียวเรียบร้อยแล้วซะนี้ แล้วนี้ผมไปเสียเวลาหากับกองเอกสารทำไมฟ้า =[]=!!

และแล้วการตรวจสุขภาพก็ผ่านไปด้วยดี โดยที่สุขภาพของสิงโตที่ชื่อว่าคิงนั้นสมบูรณ์พร้อม 100% ทุกประการ ไม่เหมือนกับเจ้าของที่ดูเหมือนจะไม่เต็มร้อยสักเท่าไหร่นัก

“ขอบคุณนะครับคุณหมีที่ช่วยตรวจสุขภาพให้สัตว์เลี้ยงของผม นี้เป็นของตอบแทนเล็กๆน้อยจากผมนอกจากเงินค่าตรวจครับ”

ปืน?...ผู้ชายคนนั้นวางปืนรูปแบบออโตเมติก แบบเติมกระสุนตะกั่วได้ 12 นัดลงในมือผม และวิ่งจากไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับสัตว์เลี้ยงของเขาเอง ผมยกปืนกระจอกๆราคาไม่กี่หมื่นนั้นขึ้นมาดูอย่างงงๆว่าของแบบนี้ใช้เป็นของตอบแทนกันได้ด้วยเหรอ? (ที่เรียกว่ากระจอกก็เพราะเมืองที่ผมจากมานั้นเขาเข้าสู่ยุคใช้ปืนพลังงานกันแล้วละ ^^)

เอาละ....ทีนี้ก็คงจะไม่มี...

โครม!!!! เสียงดังนั้นอีกแล้ว ทั้งๆที่ผมยังไม่ทันเข้าห้องครัวด้วยซ้ำ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ และค่อยๆหันกลับหลังไปมองประตูหน้าคลินิกอีกครั้งเพื่อเผชิญหน้ากับความจริง(อันโหดร้าย) และ....

----------------------------------------------------------------------------------

Close 12:00 – 13:00 น.

ในที่สุดก็หมดไปแล้วครึ่งวัน ฮือๆๆ งานของพี่ชายนี้มันก็หนักหนาไม่เบาเลยนะเนี้ย แค่ครึ่งวันก็มีคนมาหาไม่เว้นเวลาให้ทานอาหารเช้าเลยจนยันเที่ยงแล้ว แถมลูกค้าที่มาแต่ละคนก็มาพร้อมกับสารพัดเคสปัญหาอีก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องกระต่ายขาวตาแดงยอดซามูไรที่ดันทำดาบปักทะลุกลางหลัง มังกรสีฟ้าที่ปากพองเพราะจะพ่นไฟแต่ดันลืมเปิดปาก หรือแม้กระทั่งเสือชีต้าที่โค้งตัววิ่งมากเกินไปจนปวดหลัง

แถมแต่ละคนก็ใช้สรรพนามเรียกผมไม่ซ้ำกันเสียอีกด้วย ประมาณว่าตั้งแต่คุณหมู ยัน หมอผีเลยละ ให้ตายสิครับ! นี้ช่างเป็นครึ่งวันที่ยอดเยี่ยมจริงๆเลยสำหรับผม ผมอยากรู้จริงๆเลยละครับว่าพี่ชายของผมเขาทนอยู่ที่นี้ได้อย่างไรกันนะ....หรือว่าเพราะพี่จิตไม่ปกติอยู่แล้วก็เลยทนได้หว่า..

โครกกกก~!!! กระเพาะอาหารของผมเตือนผมอีกครั้งแล้ว ราวกับจะบอกว่า “นี้ใจคอเอ็งจะให้ข้าอดข้าวเที่ยงด้วยเหรอ” จนผมต้องผละออกจากประตูหน้าคลินิกเพื่อเข้าสู่ห้องครัวอีกครั้ง ด้วยความเร็วระดับที่เต่าเรียกพี่เพราะแรงมันไม่ค่อยจะมีแล้ว ก็อดข้าวเช้านี้หน่าแถมเมื่อคืนก็ทำอะไรหักโหมกับ...

...กับห้องนอนรกๆของพี่ชายให้เป็นระเบียบด้วย เหนื่อยสุดใจขาดดิ้นเลยละ

หืม? กลิ่นหอมนี้มันอะไรกัน...ผมได้กลิ่นหอมลอยโชยออกมาจากห้องครัว จนมันนั้นทำให้ผมน้ำลายสอ และราวกับกลิ่นนั้นเป็นตัวกระตุ้นปฏิกิริยาการเกิดพลังงานขับเคลื่อนในร่างกาย ทำให้ผมนั้นรีบจ้ำเท้าไปตามกลิ่นนั้นโดยไว และทันทีที่ผมเปิดประตูห้องครัวนั้นเอง

“อาหารเช้าเที่ยงเสร็จแล้วค่ะ มารับประทานได้แล้วละค่ะท่านไลท์วี....”

คิระ! เจ้าสัตว์เลี้ยงตัวน้อยสีขาวผมน้ำเงินของผมที่อยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนสำหรับทำอาหารกำลังวางจานข้าวแกงกะหรี่สีสันการตกแต่งและกลิ่นที่ดูน่าทานลงบนโต๊ะที่จัดอย่างสวยงามจนดูเหมือนกับโต๊ะของคู่รักยังไงยังงั้น(มีเชิงเทียนด้วยอีก)พอดีกับที่ผมเปิดประตูห้องครัวเข้าไป

นี้หมายความคิระทำอาหารให้ผมงั้นเหรอ....นี้เป็นครั้งแรกเลยสำหรับผมที่คิระจะทำอะไรตามความคิดของตัวเอง โดยไม่ใช่คำสั่งจากผม เธอทำผมอึ้งไปเลยละ...

“นี้เธอทำเองอย่างงั้นเหรอ?”

“ค่ะ....ก็พอดีหนูเห็นท่านไลท์วีกำลังยุ่งๆอยู่ก็เลยคิดว่าท่านคงไม่มีเวลาทำอาหารแน่ๆ หนูก็เลยลองลงครัวแทนนะค่ะ หนูไม่แน่ใจหรอกนะค่ะว่าอาหารที่หนูทำจะอร่อยสู่ของท่านไลท์วีได้รึเปล่าแต่....หนูพยายามอย่างสุดความสามารถแล้วละค่ะ...”

เป็นปลื้มสิครับ อา~ คิระ....เธอนี้มันช่างน่ารักจริงๆเลย! มาถึงตอนนี้ผมก็ไม่คิดเสียใจแล้วละที่ผมจะรักเธอคนนี้ คนที่ผมยอมทิ้งทุกอย่าง หันหลังให้กับความทันสมัยจากเมืองเก่ามาสู่ความล่าสมัยของเมืองนี้ ที่ถึงแม้จะไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย แต่กลับให้ความอบอุ่นและความสุขทางด้านจิตใจอย่างบอกไม่ถูก ทั้งคนที่เกาะนี้ก็ดูเหมือนจะไว้ใจกันได้ทุกคนอีกด้วย ผมดีใจ...ที่ผมได้อยู่ ณ ที่แห่งนี้

เพราะผมเชื่อมั่นในรัก และผมพร้อมที่จะทุ่มเทเพื่อมัน

“ท่านไลท์วีเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ นั่งเหม่อยิ้มอยู่คนเดียวนะค่ะ?”

เสียงเรียกของเธอทำให้ผมหลุดจากพะวังความคิดส่วนตัว กลับสู่โลกปัจจุบันอีกครั้ง ผมก้มลงมองร่างเล็กสีขาวที่ดูเหมือนจะมองผมอยู่ด้วยความกังกวล ผมยิ้มให้เธอในเชิงขอบคุณสำหรับความเป็นห่วง

“ข้าไม่ถ้างั้นก็มากินด้วยกันสิคิระ มาทานอาหารเที่ยงด้วยกันเถอะ คิระจัง^^”

“ค่ะ! ท่านไลท์วี!!!”

_อาหารเช้าเที่ยงมือนี้ อร่อยที่สุดในโลกไปเลยคร้าบ~!!!! >[]<_

----------------------------------------------------------------------

ME/ นอนพะงาบหมดแรง ก่อนจะลุกขึ้นไปทำการบ้าน คัดไทยสอบแก้ตัว เตรียมตัวสอบเรียนต่อ และแต่งฟิกของตัวเอง...

[Risu]

วันที่แสนวุ่นวายของหมอไลท์วีเลยสินะ

ทั้งหมอทั้งลูกค้าเรีียกชื่อกันผิดๆถูกๆเลยแฮะ

แต่ก็ดีใจกับคุณหมอด้วยนะที่ได้ทานมื้อเที่ยงกับคนรักอย่างมีความสุข อิอิ

[Thama]

เอ่อ.....

เฮ้อ~(อ้าวเกี่ยวไรเนี่ย)

----------------------------

เรียกชื่อผิดๆถูกๆซะตรูมึน~(อย่ามาหาว่าปืนเค้ากระจอกน้า ~(แต่เก่ากว่านี้ที่บ้านผมมีกระบอกนึงM1 Carbine มั้ง(มีในเกมนนะ)))

ปล.เพิ่งสังเกตุว่าวาว่าวาดรูปขึ้นมา~

[BLYTHE]

Oh~เจ๋งมากค่ะท่านไลท์วี

คนไข้ก็ดันเรียกชื่อผิดๆถูกๆน่าสงสารยังไงชอบกล= =

อยากบอกว่า สู้ต่อไปนะคะท่าน!!!~

[เมต้าซัง]

555 ลูกค้าแต่ละคนใช้สรรพนามสะใจมาก ><

(เห็นคิระแล้วนึกถึงไคโตะ=w=)

[ลูคุงไม่ถึกนะ]

หง่ะ - -" ลงตัดหน้ากันเฉยเลย 555 (อย่าซีเรียสนะครับ - -" พิมพ์ไปอย่างงี้รู้สึกเหมือนทำร้ายความรู้สึก ... ผมไม่ได้ทำร้ายความรู้สึกน้าาาา ผมแค่ทักนิดๆ อ่าาาา) <<< พึมพัมบ้าๆบอๆของมัน - -"

ล้อเล่นๆ ล้อเล่นนะครับ >w<~ (ไม่เป็นไรหรอก อิอิ เดี๋ยวเปลี่ยนโคมิกส์เป็นตอน 11 ละกัน)

เดี๋ยวพรุ่งนี้มาเม้นน้า~ T^T วันนี้ผมยุ่งกะการบ้านอย่างย่วงยิ่งหยิ่งหย่ง - -"

เมี๊ยว~! *คายบางอย่างออกมา*

~TURN SKIPING TICKET~

สำหรับเพ็ตคิงดอมจำนวน 1 ใบคร้าบ~!!! >w<

อย่าลืมใช้มันนะครับผม~! >w<

[ลูคุงไม่ถึกนะ]

Chapter 11 : Leon Love [NON-COMPLETE]

ยังไม่หมดนะครับ เดี๋ยวมาอัพต่อ ตอนนี้เยอะมาก 60+ อัพทีเดียวไม่ไหว

เดี๋ยวมาอัพต่อนะครับ

["Pink Marker"]

เรื่องมันมีอยู่ว่า...(อะไรเน้อ~)

ลำดับเรื่องแอบงงนะ น่าจะทำเป็นจัดช่องแล้วเรียงเหตุการณ์อ่ะ

แต่ก็อ่านรู้เรื่องนะ ซึ่งโดยรวมแล้ว งานเราน่ะน่ารักมากๆเลยจ้า! 'w'

ปล. นี่แค่ยังเกริ่น ๆ สินะ

[BLYTHE]

โอ้ว...เจ๋งมากจ้า...

ว่าแต่เลอ้อนจะไปเจออะไรในประตูหนอ...น่าตื่นเต้นจริงๆ

แต่ว่าบางรูปวาดไม่ค่อยสมส่วนเท่าไหร่นะจ๊ะ(ถึงมันจะดูตัวเล็กๆ น่ารักก็เหอะ)

[Loveless Nova]

เนื้อเรื่องรวบรัดและเร็วจังนะครับ -*- (กำลังพยายามทำความเข้าใจเนื้อเรื่องอยู่)

แต่นี้แสดงว่าผมจะไม่ต้องแต่งฟิคต่อจนกว่าฟิคตอนนี้ของคุณจะจบสินะครับ ^^

[ลูคุงไม่ถึกนะ]

อัพต่ออีกหน่อยจากตอนที่แล้วครับ

เดี๋ยวมาอัพต่อนะเด้อส์~

เรื่องมันมีอยู่ว่า...(อะไรเน้อ~)

ลำดับเรื่องแอบงงนะ น่าจะทำเป็นจัดช่องแล้วเรียงเหตุการณ์อ่ะ

แต่ก็อ่านรู้เรื่องนะ ซึ่งโดยรวมแล้ว งานเราน่ะน่ารักมากๆเลยจ้า! 'w'

ปล. นี่แค่ยังเกริ่น ๆ สินะ

ขอบคุณมากครับ~! >w< (เดี๋ยวจะลองเอามาประยุกค์กับแบบ 500 * 500 นะครับ อิอิ)

โอ้ว...เจ๋งมากจ้า...

ว่าแต่เลอ้อนจะไปเจออะไรในประตูหนอ...น่าตื่นเต้นจริงๆ

แต่ว่าบางรูปวาดไม่ค่อยสมส่วนเท่าไหร่นะจ๊ะ(ถึงมันจะดูตัวเล็กๆ น่ารักก็เหอะ)

ฮุฮุ บางทีเมาส์มันก็เฮี้ยนๆ + คนเขียนก็เฮี้ยนๆ ด้วยน่ะครับ เอิ๊กๆ (เอ๊ะ? เหมือนด่าตัวเองเลยเรา - -")

เนื้อเรื่องรวบรัดและเร็วจังนะครับ -*- (กำลังพยายามทำความเข้าใจเนื้อเรื่องอยู่)

แต่นี้แสดงว่าผมจะไม่ต้องแต่งฟิคต่อจนกว่าฟิคตอนนี้ของคุณจะจบสินะครับ ^^

อื้อ ที่ทำเร็วไปเพราะตอนแรกดันตั้งเป้าหมายไว้ 40 - 50 ก็เลยรวบรัดไปหน่อย แต่ตอนหลังตั้งเป้าแบบไม่มีจุดหมาย ก็เลยวาดแบบชิลล์ๆได้น่ะครับ เอิ๊กๆ

สุดท้าย ขอบคุณทุกคำชมคร้าบบบบบบบ >w<~!!!!!

["Pink Marker"]

อร๊ายน่าติดตามหนอ~

พี่ชอบที่เราวาดหน้าจ่าฟ้ามากเลย ได้อารมณ์โฮกกก~

[BLYTHE]

โว้ว...มาอ่านต่อแล้ว

อืม...อืม...น่าจาฟา์์ร์ได้อารมณ์มากเลยนะท่าน(โรคจิตมาก*ผัวะ*)

แล้วตอนต่อไปจะเป็นยังไงหนอ...น่าติดตามๆ=w=

ลายเส้นดีขึ้นนะท่าน แต่หนวดมันเหมือนติดๆขาดๆยังไงไม่รู้แฮะ

เป็นกำลังใจให้นะจ๊า~

[..Two..World..]

จาฟาร์ กับ นกแก้ว...เป็นของคู่กัน..สินะ..(พูดไปเริ่มรู้สึกถึงความแก่ตัวเอง) เอิ้กๆๆ

และแล้วก็เริ่มติดเชื้อกันเป็นทอดๆ~

รออ่านต่อ -0-

[Loveless Nova]

จาฟาร์โผล่ออกมายำด้วยเหรอตอนนี้!!!

โอ๊ก!! เนื้อเรื่องชักเริ่มน่าสนุกแล้วสิ ท่านเลอ้อนจะกลายเป็นปีศาจไปแล้วเหรอเนี้ย...

ต้องติดตามละ!!

[ลูคุงไม่ถึกนะ]

อัพตอนรองสุดท้ายฮะ (คอมมิกส์ครั้งนี้อาจจะลงที่ 100 หน้านะครับ - -)

เอาล่ะ ไปชมอีก 25 หน้ากันเลย~

เอาล่ะ เหลือตอนสุดท้ายเสียแล้ว ภายในอาทิตย์นี้ ลูซังจะพยายามลงิีก 10-25 หน้าให้จบนะครับ^^~!

[Risu]

จาฟาร์ออกมาแก้แค้นแล้ว

อยากติดตามต่อเร็วๆ

ปล.ร่างจริง(ใช่ป่าว)เลอ้อนน่ากลัวง่ะ