"New World : Find For Freedom"

[สาววายจงเจริญ]

มาอ่านแล้วนะป้า~(มาแค่นี้แล้วมาเพื่อ?)

มาอ่านแล้วค่ะ(2 ตอนรวดเลย อิอิ)

รู้สึกว่าเนื้อเรื่องมันเร็วไปนิดนึงค่ะ แต่บรรยายรอบข้างดีแล้วค่ะ

สู้ต่อไปนะคะป้า (ติฟิคไม่ค่อยเก่งแฮะ- -)

แต่ก็จะติดตามไปเรื่อยๆค่า สู้ๆนะคะ

มาเร็วเกินนะเด็กๆ พอดีป้ากำลังจัดรูปหน้าแล้วกด "แสดงตัวอย่าง"  แล้วเผลอกดผิดไปโดน "โพสข้อความ" มันเลยขึ้นมาแค่นั้นนั่นเอง

[ลูคุงไม่ถึกนะ]

กร๊ากกกก สนุกอ่ะป้าาาา ชอบๆ ฉากลุ้นๆนี่ของโปรดเลย ^^~

ลูซัง... แกหน้าแดงเป็นด้วยเหรอเนี่ย? *ผัวะ*

เอิ๊กๆ ป้าบรรยายได้สนุกนะ แต่บางทีก็แปลกๆ เหมือนมันไม่ลงตัวอ่ะป้า แบบว่า... บางทีมันสะดุดนิดๆ แต่ในระดับนี้ก็ถือว่าเทพแล้วครับ (เพราะผมยังแต่งไม่ได้เท่านี้เลย - -")

สู้ๆต่อไปนะป้า~! >w<

[Kimur@]

ตามมาอ่านบทที่2แล้วนะครับ การบรรยายนั้น กระชับ ได้ใจความ ไม่ใช้คำสิ้นเปลือง และยังรูจักการใช้งานเว็บบอร์ดได้อย่างคุ้มค่า เก่งมากเลยครับ

ปล.จะติดตามตอนต่อไป

[สาววายจงเจริญ]

กร๊ากกกก สนุกอ่ะป้าาาา ชอบๆ ฉากลุ้นๆนี่ของโปรดเลย ^^~

ลูซัง... แกหน้าแดงเป็นด้วยเหรอเนี่ย? *ผัวะ*

เอิ๊กๆ ป้าบรรยายได้สนุกนะ แต่บางทีก็แปลกๆ เหมือนมันไม่ลงตัวอ่ะป้า แบบว่า... บางทีมันสะดุดนิดๆ แต่ในระดับนี้ก็ถือว่าเทพแล้วครับ (เพราะผมยังแต่งไม่ได้เท่านี้เลย - -")

สู้ๆต่อไปนะป้า~! >w<

ป้าก็ว่ามันแปลกๆแหละ แต่ไม่รู้จะแก้ยังไงในบางจุด - - เพราะบางคำติดปากป้าแต่ไม่ติดหูชาวบ้าน เรื่องนี้พยายามแก้เท่าไหร่ก็เผลอทุกที

ตามมาอ่านบทที่2แล้วนะครับ การบรรยายนั้น กระชับ ได้ใจความ ไม่ใช้คำสิ้นเปลือง และยังรูจักการใช้งานเว็บบอร์ดได้อย่างคุ้มค่า เก่งมากเลยครับ

ปล.จะติดตามตอนต่อไป

กว่าจัดจัดรูปหน้าเสณ้จนี่ล่อไปครึ่งชั่วโฒงเชียวนะเฟ้ย 

[~Wallohz~]

เหมือนธรรมาชาติจะเป็นใจให้โรห์และเพื่อนเดินทาง

"เฮ้ย โซล ช่วยหน่อยสิ ไปยืนพึมพัมอะไรกลางวงเนี่ย เดี๋ยววอลโล่ก็กลายเป็นโครกระดูกสหายพวกมันพอดี"

          แบล็คไลท์ตะโกนเรียกวอลโล่ พลางควบคุมใยพันธนาการตัวใกล้ๆ แต่โซลกลับยืนนิ่งพึมพัมเหมือนไม่ได้ยินเสียงรอบข้างใดๆเลย แบล็คไลท์จึงหันไปทางโณห์ซึ่งตอนนี้กำจัดไปได้สองตัวแล้วตะโกนเรียก

เรียกวอลโล่??? ไม่ใช่โซลหรอกเรอะ !!

   "Natural Format ทำให้ร่างนั้นกลับไปสู่จุดเริ่มต้นของชีวิตสินะ ดิ๊ก" เสียงเสียงเด็กเล็กๆ กล่าว

ผมงงแค่คนเดียวหรือเปล่านะ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

มาตอนนี้ไอ้กระผมก็ลุ้นอย่างสนุกสนานเลยละป้า

และมันก็อ่านขัดๆเหมือนโดนอะไรสักอย่างขวางทางไว้นิดหน่อยนะครับ

พยายามต่อไปนะครับ ป้า~*!

[สาววายจงเจริญ]

เรียกวอลโล่??? ไม่ใช่โซลหรอกเรอะ !!

ผมงงแค่คนเดียวหรือเปล่านะ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

มาตอนนี้ไอ้กระผมก็ลุ้นอย่างสนุกสนานเลยละป้า

และมันก็อ่านขัดๆเหมือนโดนอะไรสักอย่างขวางทางไว้นิดหน่อยนะครับ

พยายามต่อไปนะครับ ป้า~*!

ตายละ พิมพ์ผิดซะเยอะขนาดนี้โดนอาจารย์แม่หักจุดละ 1 คะแนน หมดกัน คะแนนป้า 

จะพยายามเกลาๆพัฒนาฝีมือขึ้นเรื่อยๆเน้อ

[ร็อตติ้ง...ทิกกิ้ย์~]

ทำไมรู้สึกว่าเหมือนมันค้างๆยังไงแฮะ แต่หนุกมั่กๆ

[Thama]

งั้นแม้นละนะ(ตอนแรกก็คิดว่าทำไมมันสั้นๆ)

ก็หนุกดีนะบ้าแต่เจ้านั้นมันก็โง่~ตามเคยส่วนทั่นไลท์นั้นคิดอารายอยู่น้า~

ปล.ป้าตกไปจุดนึง

  "ไอ้งั่งเอ๊ย ช่างเถอะ อย่างน้อยครั้งนี้เจ้าก็ทำวานดีขึ้น ไสหัวไปได้แล้ว มีอะไรเดี๋ยวข้าติดต่อเจ้าอีกที"

เขียนงานเป็นวาน

[ShadowSneak]

สนุกอ่ะป้า >w<"

ตอนบรรยายฉากต่อสู้นี่ เห็นภาพชัดเจนเลยอ่ะ อิทธิพลจากตัวอักษรสีละมั้ง อิอิ

แต่เดินเรื่องค่อนข้างสะดุดเลยนะครับ แต่ละฉากมันดูรีบๆยังไงไม่รู้สิ

แต่มันส์หยดครับป้า~ เป็นกำลังใจให้เสมอนะครับ ^^

[bluewind]

มาอ่านแล้วเน้อป้า

ฉากต่อสู้ดูรวบรัดฉับไวดี แบบนี้แหละผมชอบ~ มีดิ๊กรูโผล่มาด้วย =_= แถมยังใช้ท่าขุดรูอีก นี่ถ้าดิ๊กรูไม่มาป่านนี้ทั้ง 4 คนคงย้อนร่างกลับไปเหลือแต่วุ้น - -

จะติดตามนะครับป้า~

[สาววายจงเจริญ]

บทที่ 3 หมู่บ้านเมียร์แคท

ตุ่บ

         เสียงร่างสี่สหายกระทบกับพื้นดังขึ้น วอลโล่ผู้โชคร้ายเพราะนอกจะเหน็ดเหนื่อยาจากก่อนปลดปล่อยพลัง ยังถูกร่างของโซลพาดอยู่หลังคอ บริเวณหลังมีร่างสาวทารันทูร่าไฟฟ้าทับอยู่ ส่วนที่ขาก็มีร่างของโรห์พาดอยู่เช่นกัน

         "ขอโทษนะดิ๊ก คือผมยังไม่ค่อยเชี่ยวชาญการวาร์ประยะไกลสักเท่าไหร่ บางทีก็เลยโผล่กลางอากาศแบบนี้" ลูซังกล่าวขณะที่ร่างของตนอยู่บนหัวของวอลโล่

         "ขอโทษนะสหายทั้งหลาย เ่อ่อ ช่วยลงจากตัวกระผมทีได้ไหม ร่างที่ถูกทับเอ่ยด้วยเสียงเหนื่อยๆ ทุกคนรีบลุกออกจากร่างวอลโล่อย่างรวดเร็ว

         "ว่าแต่ลูซัง ที่นี่ที่ไหนหรอจ๊ะ ทำไมมันดูทึมๆ แถมกลิ่นก็เหมือนดินชื้นๆยังไงไม่รู้"

         "อ๋อ ที่นี่คือบ้านของผมเองแหละดิ๊ก คุณแบล็ค"

         "แล้วมันคือที่ไหนละเนี่ย" โรห์ถามต่อ

         "ก็ใต้ดินไงดิ๊ก ยินดีต้อนรับสู่บ้านของผม หมู่บ้านเมียร์แคทดิ๊ก ตอนนี้เราอยู่หน้าหมู่บ้านแหนะ"

         

         "หมู่บ้านเมียร์แคท!!!" ทั้งสามประสานเสียง (ยกเว้นวอลโล่ที่ยังคงนอนเหนื่อยอยู่ที่เดิม)

         "เจ้าประคุณครับ กรุณามาช่วยพยุงกระผมขึ้นที่เถิด จะตาย ล.. ล...... แล้..... แล้ว อ็อค" พูดเสร็จวอลโล่ก็สลบทันที

         "เฮ้ย!!!" คราวนี้ร่างเล็กประสานเสียงด้วย

         โรห์กับวอลโล่รีบวิ่งเข้าไปพยุงวอลโล่ขึ้น แบล็คไลท์หยิบขวดน้ำขึ้นมาเทใส่ผ้าเช็ดหน้าแล้วซับลงบริเวณปากของวอลโล่ทันที ส่วนลูซังสะกิดแบล็คไลท์ ชี้ไปทางเข้าหมู่บ้าน แล้วเดินนำทางไปทันที ระหว่างการเดินทางไม่อะไรทั้งสิ้นนอกจากรากไม้ที่ส่องแสงสว่างทำหน้าที่ต่างหลอดไฟและโพรงมากมายนับไม่ถ้วนชนิดที่ถ้าไม่มีคนนำทางมากก็คงจะหลง

         "แป๊ปนะดิ๊ก" ลูซังพูด เอามือแตะลิ้นแล้ววนๆที่หัว

         "ทำอะไรละนั่น" โรห์ถาม

         "พอดีผมลืมทางนะดิ๊ก ขอให้สมองหน่อย"

         (เมื่อไหร่จะถึงซะที โพรงของเมียร์แคททำไมมันยาวจริง) โซลคิดในใจ ยังไม่ทันจะคิดเสร็จ ลูซังก็...

         "อ้า! นึกออกแล้ว ตามมาเลยดิ๊ก"

         ลูซังยังคงเดินนำหน้าต่อไป ไม่ช้าแสงสว่างจากรากเล็กๆก็นำทางมาถึงรากที่ใหญ่กว่า เพียงครู่เดียวก็มาถึงลานกว้างสว่างไสว เหล่ามนุษย์เมียร์แคทหนุ่มร่างพอๆกับแบล็คไลท์กำลังใช้ค้อนบรรจงค่อยๆตีดาบลงบนทั่ง โดยมีเมียร์แคทตัวน้อยใส่กระโปรงสีชมพูคอยจ้องอยู่ไม่ห่าง ถัดมาเป็นกลุ่มเมียร์แคทเด็กกำลังวิ่งไล่เตะหัวพืชอย่างสนุกสนาน นอกจากนี้ยังมีพ่อค้าแม่ค้าตั้งขายของจำพวกผลหมากรากไม้บริเวณปากโพรงหลายโพรง

         "ยินดีต้อนรับสู่หมูบ้านเมียร์แคทนะดิ๊ก อาจจะแคบไปหน่อยนะดิ๊ก เอาเป็นว่าพาพี่ชายตัวเทาไปโรงพยาบาลก่อนดีกว่านะดิ๊ก"

         พูดจบลูซังก็เดินนำหน้าไปที่โพรงๆหนึ่งมีรูปสลักลูกไม้ตั้งวางอยู่ที่ฐานสลักตัวอักษรที่อ่านไม่ออกไว้ สร้างความสนใจให้กับโซลเป็นอย่างมาก จนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม

         "อ่านว่าอะไร"

         

         "อะไรหรอดิ๊ก พี่ชายไร้ปาก"

         "..." โซลไม่ตอบ แต่ชี้นิ้วไปที่รูปสลักลูกไม้

         "ฮัลพิเทียล ไง พี่ชายล้อกันเล่นเปล่า ออกจะอ่านง่านออกนะดิ๊ก"

         "..." โซลไม่ตอบเช่นเคย แต่จดยุกยิกๆลงสมุดส่วนตัว

         "ไปเถอะพี่ เดี๋ยวพาพี่ชายผิวเทาไปรักษาไม่ทัน อาการจะแย่เอานะดิ๊ก"

         "..." โซลไม่ตอบ แต่ก็เดินตามลูซังไปโดยไม่แสดงท่าทีอะไร

         ผ่านไปหนึ่งนาที ทั้งหมดก็เดินทางมาถึงสุดปลายโพรง ที่นี่เป็นลานกว้างพร้อมอาคารสีกลืนไปกับพื้นดินอันพอจะเดาได้ว่าสร้างมาจากดินแน่นอน

         "ทุกคนรอที่นี่นะดิ๊ก เดี๋ยวผมพาพี่ชายผิวเทาเข้าเอง"

         "จะพาเข้าไปยังไง ตัวแค่นี้พยุงได้หรอ พี่ช่วยดีกว่าไหมจ๊ะ" แบล็คไลท์ถาม

         "ไม่ต้องหรอกดิ๊ก ดูนะดิ๊ก" ลูซังใช้มือวาดวงแหวนหน้าอาคาร ขนาดพอที่จะให้คนสองคนเข้าไปยืน สักพักแสงสีฟ้าอ่อนก็ปรากฏขึ้น "นี่ไงดิ๊ก แค่พยุงมาในวงเท่านั้นเอง"

         โรห์กับโซลพยุงวอลโล่เข้าไปกลางวงสักพักตัววอลโล่ก็ลอยขึ้น ลูซังเดินเข้าวงแหวนตามไป แล้วขยิบตาให้ทั้งสามคนหนึ่งทีเป็นเชิงประมารซ่า "แป๊ปเดียว ไม่ต้องเป็นห่วง"

         "อะไรของเจ้าเด็กเมียร์แคทมันเนี่ย แล้วเราก็ต้องรอหน้าอาคารดินเนี่ยหรอ เฮ่อๆ" โรห์บ่น

         "เอาเถอะน่า รอแป๊ปเดียวเองมั้ง นั่งรอก่อนก็ได้เดี๋ยวชั้นปูเสื่อใยแมงมุมให้ Web Area C Mode!"

         ใยแมงมุมขนาดเท่าเสื่อปิ๊กนิคปรากฏขึ้น ทั้งสามนั่งลงบนเสื่อ(?)อย่างรวดเร็ว โรห์หยิบแซนวิซสลัดกุ้งที่ทานเหลือเมื่อกลางวันขึ้นมากิน ทางแบล็คไลท์กำลังนั่งหยิบแมลงทอดออกมากินอย่างเอร็ดอร่อย ในขณะที่โซลนั่งก้มหน้าก้มตาอ่านสมุดจดของตัวเอง

         ทางด้านลูซัง หลังจากที่พาวอลโล่เข้ามาในโรงพยาบาลแล้วก็รีบให้หมอเช็คอาการของวอลโล่ทันที

         "อืม คนไข้เป็น Brod ขาวดำสีนะ ไม่ได้เจอกรณีนี้มานานมากแล้วนะเนี่ย"

         "ทำไมหรอดิ๊ก"

         "คืออย่างนี้นะดิ๊กรูคุง ..." คุณหมอหยุดพูดไปชั่วขณะเมื่อเห็นลูซังทำแก้มตุ่ย "ฮ่าๆ ก็หมอเรียกลูซังไม่ถนัดนิดเนอะ ดิ๊กรูคุง"

         "คุณหมอใจร้ายนะดิ๊ก เรียกลูซังไม่ได้หรอดิ๊ก"

         "ก็ดิ๊กรูติดพูดลงท้ายดิ๊กตลอด หมอก็เลยติดเรียกว่าดิ๊กรูด้วยนะซิดิ๊ก" คุณหมอลงท้ายแซวลูซัง

         "ก็ได้ๆ ว่าแต่อาการพี่ชายคนนี้เป็นไงบ้างดิ๊ก"

         "ก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่พลังงานในตัวเขาเยอะเกินจนล้นออกมา พอถูกบีบอยู่ในสถานการณ์บังคับเลยปลดปล่อยออกมาโดยไม่รู้ตัว ผลก็คือหมดแรงนั่นแหละ"

         "แล้วอย่างนี้จะรักษาหายภายในวันนี้ไหมดิ๊ก"

         "ไม่หรอก หมอว่าให้เขาพักซักหนึ่งวันก่อนดีกว่า ว่าแต่ดิ๊กรูไปเจอเขาที่ไหนมาละเนี่ย"

         "ก็เจอข้างบนตรงกลางทางเลียบทะเลสาบเข้าเมืองนะดิ๊ก เพื่อนๆเขาก็รอด้านนนอกอีกสามคนนะดิ๊ก"

         

         "อื้ม เอาเป็นว่าหมอขอไปคุยกับเพื่อนๆเขาข้างนอกก่อนแล้วกัน ฝากดิ๊กรูเช็ดตัวให้ด้วยนะ พอดีวันนี้พยาบาลลาไปทำธุระพอดี"

         "ได้เลยดิ๊ก เชื่อมือลูซังได้เลยดิ๊ก"

         คุณหมอวาดวงแหวนรอบตัวเอง ไม่นานนนักร่างคุณหมอก็หายไป ลูซังกระโดดลงจากเก้าอี้เดินไปยกกะละมังที่ใส่น้ำมาตั้งไว้ข้างเตียง(ด้วยการปีนเก้าอี้ขึ้นไป) แล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวสีขาวจุ่มลงไป เดินกลับมาปีนขึ้นไปบนเตียงที่วอลโล่นอน แล้วค่อยปลดกระดุมเสื้อวอลโล่ออก ก่อนที่จะหยิบผ้าเช็ดตัวมาบิดให้หมาดแล้วค่อยๆเช็ดตัวให้วอลโล่ หากใครมาเห็นภาพตอนนี้คงคิดว่าเด็กอายุ 3 ขวบกำลังเช็ดตัวให้พี่ชายอยู่เป็นแน่แท้ ลูซังติดกระดุมคืนให้วอลโล่ก่อนที่จะถลกขากางเกงขึ้นแล้วเช็ดขาให้

         "เฮ้อ เสร็จละ เหนื่อยจังเลย นอนไปนะพี่ชายผิวเทา ผมไปเปลี่ยนน้ำก่อน" ว่าแล้วลูซังก็กระโดดลงจากเตียงที่วอลโล่นอน ปีนเก้าอี้ขึ้น หยิบกะละมัง ปีนเก้าอี้ลง แล้วลูซังก็สะดุดขาตัวเองเข้าให้

โครม

         ลูซังตัวเปียกโชกลงไปนอนกับพื้นโดยมีกาละมังครอบหัวอยู่ ลูซังรีบเอากะละมังออก สะบัดขนจนน้ำกระเด็นทั่วบริเวณ แล้ววิ่งที่หยิบผ้าเช็ดพื้น  แต่ด้วยความซุ่มซ่าม ลูซังจึงลื่นลงไปกองกับพื้นอีกหนึ่งที

โครม

         "ไอ้กะละมังเช็ดตัวบ้า ไอ้น้ำเช็ดตัวบ้า ไอ้ผ้าเช็ดตัวบ้า ไอ้เก้าอี้บ้า ลูซังเจ็บอ่ะ แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"

         แล้วลูซังก็ร้องไห้ต่อไปโดยที่ไม่มีใครได้ยิน แม้กระทั่งวอลโล่ที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ทางด้านคุณหมอหลัวจากที่ออกไปคุยเรื่องอาการของวอลโล่กับ โรห์ โซล และ แบล็คไลท์ ก็ชวนให้ทั้งสามเข้าไปดูอาการของวอลโล่ แต่เมื่อกลับเข้ามาก็เห็นลูซังตัวเปียกโชกนั่งสะอึกสะอื้น

         "อ้าว ดิ๊กรู เกิดอะไรขึ้นละเนี่ย"

         

         "ฮึก ฮึก (สะอึกสะอื้น) แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"

         "ฮ่าๆ คงซุ่มซ่ามอะไรอีกสินะ น่าสงสารๆ มาๆ หมอช่วยเอง พวกเธอก็ช่วยหน่อยนะ"

         คุณหมออุ้มลูซังขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ข้างเตียง หยิบผ้าเช็ดตัวผืนที่แห้งเช็ดตัวให้ลูซังซึ่งตอนนี้ฟึดฟัดคล้ายกับจะเป็นหวัด ทางด้านสามสหายก็ช่วยกันเก็บกะละมัง ผ้าเช็ดตัว ช่วยกันเช็ดพื้นและข้าวของที่เปียก ก่อนที่จะมานั่งข้างเตียงวอลโล่

         "ว่าแต่ ทำไมคุณหมอเรียกลูซังว่าดิ๊กรูละคะ" แบล็คไลท์ถาม

         "ก็ดิ๊กรู เอย ลูซังคุงเขาติดพูดลงท้ายคำว่าดิ๊ก หมอเลยเรียกเขาว่า ดิ๊กรู ไม่ใช่แค่หมอนะ แต่ทั้งหมู่บ้านเลยแหละ ใช่ไหมดิ๊กรูคุง"

         "ก็ใช่" ดิ๊กรูคุงพูดด้วยเสียงงอนๆพลางทำแก้มตุ่ย

         "ก็งี้แหละ พอคนเรียกว่าดิ๊กรูก็จะทำแก้มตุ่ยใส่แล้วสักพักก็กลับมาร่าเริง แต่ก็อย่างที่เห็น ซุ่มซ่ามประจำ ขนาดเช็ดตัวให้คนไข้ยังทำกะละมังคว่ำใส่ตัวเองเลย สุดท้ายก็จบที่ร้องไห้งอแง ตามฉบับหลักสูตรดิ๊กรู"

         "ฮ่าๆ คุณหมอนี่เผาดิ๊กรูซะหมดเลยนะเนี่ย" โรห์และแบล็คไลท์ขำ

         "อะไรกันคุณหมอ งอนแล้ว" ลูซังหันหลังให้คุณหมอพลางทำแก้มป่องอีกครั้ง

         "ก็งี้แหละนะเด็ก เอาเถอะ ยังไงวันนี้พวกเธอก็พักกันที่นี่ก่อนก็ได้ รอให้เพื่อนเธอหายดีก่อนแล้วค่อยกลับขึ้นไปข้างบนดิน เดี๋ยวหมอให้ดิ๊กรูพาชมหมู่บ้านแล้วกันนะ"

         "โอเคครับ/ค่ะ"

         "ดิ๊กรู หายงอนเมื่อไหร่พาพี่ๆเขาไปดูหมู่บ้านเราหน่อยนะ"

         "ไม่รู้ ไม่ชี้" ลูซังทำแก้มป่องอีกครั้ง สร้างเสียงฮาให้กับทุกคนในห้อง (เช่นเคยยกเว้นวอลโล่ที่หลับสนิท และเจ้าตัวเอง)

บทที่ 4 : หมู่บ้านเมียร์แคท ตอนที่ 2 >>>

[นายก้อนหินริมทาง]

โอ้ว ดิ๊กรูคุง น่าร๊ากกก

ฮ่า ฮ่า ตามมาเสพย์ ฟิก ป้า ขอรับ

เมือง ดิ๊กด้า เอ้ย เมือง เมียแคท ของดิ๊กรูคุง ดูน่าอยุ่มาก เลย หวัง ว่า ดิ๊กรูคุง คงเป็นเพื่อนร่วมเดินทางไปกับ 4 สหายรึเปล่านะ ฮ่า ฮ่า

ดิ๊กรู ขี้แยจัง 

[Guest bulbabenz]

ตามอ่านเรียบโร้ยอีกครา

ไม่มีคำบรรยายใดนอกจากสนุกไม่เปลี่ยน(แถมมีบทบู๊บทแรกมาซะด้วย โอ้ว ๆ)

คิดเล่น:ยาวพอทำเป็นเกมคงจะมันส์ใช่ย่อย

[Kimur@]

ตามมาอ่านตอนล่าสุดแล้วนะครับ

[สาววายจงเจริญ]

โอ้ว ดิ๊กรูคุง น่าร๊ากกก

ฮ่า ฮ่า ตามมาเสพย์ ฟิก ป้า ขอรับ

เมือง ดิ๊กด้า เอ้ย เมือง เมียแคท ของดิ๊กรูคุง ดูน่าอยุ่มาก เลย หวัง ว่า ดิ๊กรูคุง คงเป็นเพื่อนร่วมเดินทางไปกับ 4 สหายรึเปล่านะ ฮ่า ฮ่า

ดิ๊กรู ขี้แยจัง 

ตอนแรกกะจะเล่นบทวายนิดๆซะหน่อย ไปๆมาๆไหงเป็นเล่นบทดิ๊กรูขี้แงไปได้ก็ไม่รู้แฮะ 555+

ตามอ่านเรียบโร้ยอีกครา

ไม่มีคำบรรยายใดนอกจากสนุกไม่เปลี่ยน(แถมมีบทบู๊บทแรกมาซะด้วย โอ้ว ๆ)

คิดเล่น:ยาวพอทำเป็นเกมคงจะมันส์ใช่ย่อย

จุ๊ๆ อย่าบอกใครไป นิยายป้ามาจากจินตนาการอยากทำเกมของป้านี่แหละ

ตามมาอ่านตอนล่าสุดแล้วนะครับ

จัดไปเน้อ

[Thama]

ไมมันสั้นๆง่ะ(เมื่อเทีบกะตอนที่แล้วที่ยาวเป็นกิโล-*-)

หนุกดีฮับดิ๊กรู~ทำตัวเหมือนเด็กจริงๆ(แต่มในก็เด็กนิน่า5555+)

[ลูคุงไม่ถึกนะ]

ป้าจ๋า... *ไม่มีแรงต่อสู้ใดๆแล้ว*

ฮะๆๆๆ เกือบวายแล้วสินะ - -"

ตอนนี้คำผิดเยอะเหมือนกันนะฮะ

ดิํกรูคุง

ฮะๆๆๆๆ ดึกรูคุง - -"

ตอนนี้ก็เรียบเรียงดีเหมือนเดิมเลยล่ะ (ติดใจนิสัยลูซัง ซุ่มซ่ามนิดๆงอแงหน่อยๆ เอิ๊กๆๆ)

ติดตามชมตอนต่อไป~! >w<

[me=Lu Al Jafar]หมดสภาพจากการถือศีลอด....[/me]

[~Wallohz~]

"จะพาเข้าไปยังไง ตัสแค่นี้พยุงได้หรอ พี่ข่วยดีกว่าไหมจ๊ะ" แบล็คไลท์ถาม

ฮู้ อัพแล้วๆ

ยังสนุกชวนน่าติดตามเช่นเดิม...

[สาววายจงเจริญ]

ไมมันสั้นๆง่ะ(เมื่อเทีบกะตอนที่แล้วที่ยาวเป็นกิโล-*-)

หนุกดีฮับดิ๊กรู~ทำตัวเหมือนเด็กจริงๆ(แต่มในก็เด็กนิน่า5555+)

น้อยกว่าครั้งที่ปล้ว 10 กว่าบรรทัดเองนะ

ป้าจ๋า... *ไม่มีแรงต่อสู้ใดๆแล้ว*

ฮะๆๆๆ เกือบวายแล้วสินะ - -"

ตอนนี้คำผิดเยอะเหมือนกันนะฮะ

ฮะๆๆๆๆ ดึกรูคุง - -"

ตอนนี้ก็เรียบเรียงดีเหมือนเดิมเลยล่ะ (ติดใจนิสัยลูซัง ซุ่มซ่ามนิดๆงอแงหน่อยๆ เอิ๊กๆๆ)

ติดตามชมตอนต่อไป~! >w<

[me=Lu Al Jafar]หมดสภาพจากการถือศีลอด....[/me]

ฮ่าๆ นิสัยลูซังแบบนี้แหละ ฮาดี แต่ถามว่าเกือบวายไหม ก็เกือบในตอนนี้แล้วแหละ 555+

ฮู้ อัพแล้วๆ

ยังสนุกชวนน่าติดตามเช่นเดิม...

วอลโล่เกือบโดนวายซะแล้ว

[bluewind]

มาอ่านแล้วนะป้า~

บทที่ 3 หมู่บ้านเมียร์แคท

หมู่บ้านทิโมนรึเปล่าป้า =_=

ใยแมงมุมขนาดเท่าเสื่อปิ๊กนิคปรากฏขึ้น ทั้งสามนั่งลงบนเสื่อ(?)อย่างรวดเร็ว

นั่งไปแล้วไม่เหนียวๆก้นบ้างเรอะ -*-

อ่านโดยรวม = ดิ๊กรูโชต๊า~โชตะได้ใจจริงๆ

[สาววายจงเจริญ]

มาอ่านแล้วนะป้า~

หมู่บ้านทิโมนรึเปล่าป้า =_=

555+ อาจจะใช่ก้ได้นะ ใครจะไปรู้

นั่งไปแล้วไม่เหนียวๆก้นบ้างเรอะ -*-

อ่านโดยรวม = ดิ๊กรูโชต๊า~โชตะได้ใจจริงๆ

ตอนแรกก็คิดนะว่าจะให้นั่งพื้นเปล่าดีไหม เลยคิดสรรพคุณใยแมงมุมที่แบล็คไลท์ปล่อยได้ว่าสามารถควบคุมให้เป็นแบบไหนได้บ้าง ส่วนดิ๊กรูอาจจะโชตะกว่านี้ก้ได้นะ 

[Loveless Nova]

ไม่ได้มาเสียตั้งนาน ทุกคนเดินทางมาถึงหมู่บ้านของลูซังซะแล้วเหรอเนี้ย (ลูซังเป็นเมียร์แคทเหรอกดิ๊ก~)

ลูซังตัวแค่นี้แต่ใช้เวทย์ย้ายที่เป็นซะแล้ว แสดงว่าเวทย้ายที่ของเผ่าพันธุ์นี้มันง่ายดายขนาดนั้นเลยเหรอ(วาร์ปแม้แต่ระยะสั้นๆ ฮะๆๆ)

ว่าแต่....ไลท์จะตามมาต่อยังไงละเนี้ย....