กระทู้รวมเรื่องสั้นของkurei up!!~เรื่องห้า องค์ที่1 // ของขวัญที่กลับมา [26/12/2010]

[Sonne Iris]

แด่ผู้เป็นที่รัก 2

ผมกับเธอแสนจะแตกต่างกัน....

เราอยุ่กันคนละหนทางเสียด้วย

แต่มีเพียงซึ่งสถานที่เดียวที่ทำให้ผมได้พบกับเธอ...

ร้านคอฟฟี่ช้อปเพียงแห่งเดียวภายในเมืองที่เต็มไปด้วยฝูงชนมากมาย

เธอเข้ามาในร้านด้วยอาการที่ไม่สะดุดตา พร้อมกับสั่งกาแฟที่แสนขม

ผมไม่รู้หรอกนะว่ามันอร่อยหรือเปล่า เพราะผมชอบติดหวานเสียมากกว่า

นั้นเป็นครั้งแรกที่ทำให้ผมได้หลงรักผุ้หญิงที่เอาแต่ก้มหน้าอมทุกข์กับกาแฟขมๆในมือเรียวงาม

หลังจากนั้นผมก็ได้รู้เรื่องต่างๆของเธอมากขึ้น

หลังจากที่ผมเอ่ยถามกับเธอว่า

คุณครับ....

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

+++++++++++++++++++++++

+++++++

+

เพียงไม่นานผมก็ได้รู้จักเธอมากขึ้น

เธอชอบรสกาแฟขมเพราะจะได้มีแรงทำงานที่แสนหนักของเธอ

ผมเลยลองนำรสหวานให้เธอทานบ้าง แต่เธอก็ยื่นกาแฟรสขมให้เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน

ผมลองชิมรสขมครั้งแรกในช่วงชีวิต

อา..ขมเสียจริง แต่ก็ดูอร่อยดี....

ส่วนเธอก็เอาแต่จ้องใบหน้าของผม จนต้องเอ่ยปากถามบ้างว่ากาแฟรสหวานไม่อร่อยหรือ? เธอตอบกลับพร้อมกับก้มหน้าลงอย่างเอียงอาย

อืม มันหวานและอร่อยดีจัง

พระเจ้าครับ...เธอช่างน่ารักเสียจริง

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++

+++++++++++++++++

+++++++++++++++

+++++

+

เมื่อผมได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างจากเธอ

เธอช่างเป็นหญิงสาวที่แสนจะน่ารักบอบบางและน่าทะนุถนอม

เธอชอบฤดูที่หิมะตกหนักจนกลบทุกอย่าง

เมื่อเธอมองมันแบบนั้นที่ไร ก็เหมือนรู้สึกว่าเธออยุ่คนเดียวบนโลกใบนี้ที่ถูกเติมเต็มด้วยสีขาวโพลน มันทำให้เธอสบายใจอย่างบอกไม่ถูก

เวลาที่เธอเอ่ยแววตาของเธอช่างดูหม่นหมองเสียเหลือเกิน

ผมไม่ชอบเอาเสียเลยกับการที่ต้องอยุ่บนโลกนี้เพียงลำพัง

ผมเลยบอกกับเธอว่า

แม้มันจะหนาวขนาดไหน หรือหิมะจะตกสักแค่ไหน แต่ว่านะ ฤดูของการมีชีวิตก็จะมาถึง

ผมชอบฤดูใบไม้ผลิ ที่มีต้นไม้เบ่งบาน ดอกไม้เริ่มผลิกลีบบาง เริ่มการมีชีวิตขึ้นมาใหม่จากการหลับใหลในฤดูหนาว

ถ้าคุณกำลังหลับใหลอยุ่ละก็...ผมก็จะขอปลุกคุณขึ้นมาจากการหลับอันแสนยาวนาน ให้มาพบกับการมีชีวิตต่อไป แต่ถ้าวันไหนที่ผมอย่างหลับตานอนแล้วละก็ คุณจะมาเป็นฤดูหนาวทีมีแต่ความอบอุ่นให้ผมได้ใช่ไหม?

เธอมองผมอย่างอึ้งๆก่อนจะส่งยิ้มสวยที่ราวกับถูกจิตรกรเอกขึ้นชื่อสรรค์สร้างระบายบนใบหน้าเรียวสวยของเธอ

หลังจากนั้นเราทั้งสองต่างก็สนุกกับการเล่นปาหิมะและนับวันเฝ้ารอคอยฤดูใบไม้ผลิด้วยกัน

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

+++++++++++++++++++++++++

+++++++++++

+

วันคืนช่างมีความสุข

ผมเริ่มสังเกตว่าเวลาที่เธอนั่งบนรถที่ไรชอบหลับ

ผมเลยพาเธอเดินตระเวนไปตามตรอก ซอก ซอยในเมืองใหญ่

น่าแปลกที่เธอไม่เคยท่องเที่ยวในเมืองนี้เลย

เธอแทบจะไม่รู้ว่า ห่างไปอีกไม่กี่ถนนมีร้านอาหานชื่อดังที่มีแต่คนแห่แหนมากิน

เธอแทบไม่รู้เลยว่าเมืองของเรามีพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำที่เปิดเวลากลางคืน

เธอไม่เคยเดินทางไปท่องเที่ยวไกลๆ

เธอแทบไม่เคยก้าวออกจากห้องของตนเองเลย

ไม่สิ

ไม่ใช่ห้อง...

แต่เป็นโลกของเธอตั้งหาก

ผมเสียดายหากเธอไม่ได้รู้จักสีสันอื่นๆที่ทำให้โลกใบเล็กๆนี้มีชีวิตชีวา

ผมจับมือเธอประคองไว้และเราทั้งสองต่างก็ก้าวออกเดินไปดูสิ่งอื่นๆด้วยกัน

นั้นถือเป็นสิ่งทีมีค่ามากสำหรับผม

เวลาที่จะได้อยุ่ด้วยกันกับเธอ....ผู้เป็นที่รัก....

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

++++++++++++++++++++++++++++

+++++++++++++

+

ในยามใกล้รุ่งวันหนึ่ง

ผมค่อยๆลุกออกมาจากที่นอนด้วยความเงียบงัน

พยายามทำเสียงทุกอย่างให้เบาที่สุด

เพื่อที่จะไม่เป็นการไปปลุกเธอให้ตื่นขึ้นมา

อา...วันนี้เป็นวันสำคัญของผม

ผมตัดสินใจออกจากห้องไปโดยทิ้งเพียงโน้ตสั้นๆว่า

ผมจะกลับมา

น่าเสียดายที่เช้านี้ผมไม่ได้ปลุกเธอด้วยจูบรับอรุณอย่างทุกครั้ง

ผมขับรถออกมานอกเมือง เพื่อมารับของในเมืองถัดไปที่ติดกับทะเลสีคราม

เมืองๆนี้มีชื่อเสียงมากในการทำไข่มุก อัญมณีเพียงชิ้นเดียวที่เธอชอบ

แม้ว่าเมืองนี้จะเป็นเมืองที่ต้องขับผ่านเชิงผาก็ตามที

แต่ผมก็อยากจะให้สิ่งที่ดีที่สุดกับเธอ

ผมมาอย่างเร่งร้อน จนถึงกลับลืมโทรศัพท์

อา...ก็ผมแสนที่จะดีใจ ที่จะได้มอบของสิ่งนี้กลับเธอ

แหวนไข่มุกเม็ดงามที่ผมขอให้ช่างในเมืองนี้ทำให้พิเศษ

ผมมาทันเวลาที่ร้านเปิดพอดิบพอดี

ผมกะเวลาว่าเมื่อกลับไปเธอก็คงจะตื่นมาทันได้เห็นไข่มุกเม็ดงามที่นิ้วนางของซ้ายของตนเอง

ผมกำลังมองเจ้ากล่องใบน้อยๆสีแดงข้างๆเบาะคนขับอย่างมีความสุข พลางอมยิ้มราวกับคนบ้า

อา...อีกไม่นาน

เมื่อผมหักคันเลี้ยวที่ทางโค้งนี้ก็จะเป็นเส้นทางพาผมไปหาเธอ

อีกไม่นาน ผมคงได้เห็นรอยยิ้มของเธอ

อีกไม่นานใบหน้าขาวนวลของเธอก็คงเรื่อรองด้วยสีแดงจากแก้มเปล่งที่ออกอาการเขินอาย

อีกไม่นาน.....

[[เอี๊ยดดดดดดด!!~]]

[[โครม!]]

[[ตูม!!!]]

ชายหนุ่มคิดได้เพียงเท่านั้นก่อนที่สติจะเริ่มเลือนราง ร่างของเขาถูกกระแทกจนตกลงมาพร้อมรถคู่ใจที่ถูกชนอย่างยับเยิน

จมดิ่งลงสู่ท้องทะเลเบื้องล่างที่ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครรับรู้การเกิดเหตุครั้งนี้

นอกจากรถคู่กรณี ที่รีบขับหลบหนีไปอย่างรวดเร็ว

รถของชายหนุ่มเริ่มมีน้ำทะลักเข้ามาอย่างไม่มีทางจะหยุดได้

เลือดสีแดงฉาดไหลออกมากจากศีรษะที่ถูกกระทบ

กระดูกสีขาวที่โผล่พ้นทะลุชิ้นผิวหนัง นำความเจ็บปวดมาให้กับเขาอย่างสุดจะทน

และสิ่งสุดท้ายที่ชายหนุ่มทำก่อนจะหมดสติก็คือ....

เขากอดกล่องแหวนวงนั้นอย่างแนบแน่น

ในสมองพลันมีแต่เรื่องราวของเธอผู้เป็นที่รัก อย่างเอ่อล้น ทั้งใบหน้า น้ำเสียง รอยยิ้ม....ที่เขาแสนถวิลหา

อา...เธอจะทำอย่างไรกันนะ...เมื่อไม่มีผมอยู่เคียงข้าง

ยกโทษให้ผมด้วย.....

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

+++++++++++++++++++++++++

++++++++++++

+

ราวหนึ่งอาทิตย์กว่าๆที่เธอได้รับรู้เรื่องราวจากปากคำของตำรวจที่นำข่าวร้ายมาแจ้งแก่เธอ

เธอเป็นลมครั้งแล้วครั้งเหล่า เมื่อตำรวจได้เล่าทั้งเหตุการณ์ สภาพศพและอื่นๆให้เธอฟัง

นั้นเป็นสาเหตุว่าทำไม เธอถึงหาเขาไม่พบ....

น้ำตาไหลไม่ขาดสาย.......ราวกับเขื่อนที่แตกทะลัก

เธอกำแหวนไข่มุกที่เขาใช้ตัวเองปกป้องอย่างแนบแน่น

จะมีประโยชน์อย่างไร

เมื่อคนที่ต้องมาสวมให้ไม่อยู่

จะมีประโยชน์อะไร

กลับแหวนแต่งงานด้อยค่าที่ไม่สามารถเทียบได้เลยกับตัวของเขา

หญิงสาวพยายามจะปาแหวนวงนี้ทิ้งครั้งแล้ว ครั้งเหล่า....

แต่เธอก็ไม่สามารถทำได้

สิ่งนี้...

เป็นเสมือนตัวแทนของเขาที่เหลือทิ้งไว้ให้กับเธอ

เธอทำได้เพียงนำมาสวมไว้ที่นิ้วนางข้างซ้าย...

พลางจ้องมองด้วยน้ำตาเอ่อ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

+++++++++++++++++++++++++++

++++++++++

+

วันเวลาผ่านไปไม่ได้ช่วยเยียวยาจิตใจของเธอเอาเสียเลย

ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหนในเมือง

ทุกๆที่กลับมีแต่หน้าของเขา

ไม่ว่ายามหลับ

หรือยามตื่น

เมื่อนึกถึงเขา น้ำตาเจ้ากรรมกลับไหลมาเปรอะแก้มงามของเธอทุกที

อา....มันอาจะเป็นสิ่งผิดแต่แรกก็ได้....ที่ทำให้ฉันได้รู้จักโลกของเขา

อา...มันอาจะเป็นสิ่งผิดแต่แรกก็ได้ที่ฉันอยากดื่มด่ำรสกาแฟอื่น

อา...มันอาจจะเป็นสิ่งผิดก็ได้...ที่ฉันชื่นชอบฤดูใบไม้ผลิ

อา...มันอาจจะเป็นสิ่งผิดก็ได้ ที่ฉันชอบสีอื่น นอกจากดำ เทา ขาว

อา...มันอาจจะผิดก็ได้ที่ฉัน ได้มารู้จักกับเขาแต่ต้น

หญิงสาวสะบัดหน้าราวกับพยายามปฏิเสธความคิดบ้าๆที่แวบเข้ามาในหัวสมอง

พลางคิดถึงวันคืนที่ได้มีความสุขกับเขาอย่างเหม่อลอย

เธอเดินไปตามทางด้วยท่าทางอ่อนล้า....

พลางพึมพำเบาๆเพียงว่า

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันจะต้องอยู่โดยไม่มีเขา....แต่ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร

ไม่ว่าชีวิตของเธอจะต้องเจออะไรก็ตามแต่

การอยุ่โดยไม่มีเขาเคียงข้างช่างเป็นการทรมานเธอราวกับตายทั้งเป็น

แต่เธอก็ไม่สามารถที่จะตามไปหาเขาได้

แม้ว่าก่อนหน้านี้เธอจะพยายามแล้วก็ตามที

เธอต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป....

เพื่อเด็กที่กำลังเติบโตในท้องของเธอ

อีกสิ่งที่เขาได้เหลือทิ้งไว้ให้....

ลูกของเธอกับเขา.......

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ปล.ตอนนี้ปั้นเรื่อง "ตัวตลก" อยุ่=A=....มันค่อยๆกระดึบ กระดึบละ...รออีกนิดนนะ กำลังบิวส์อารมณ์ ฟังเพลงไปทำไป55+

[bluewind]

ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ TOT

เศร้า ซื้ง ประทับใจเหลือหลายยยยยยยยย หนุ่มสีสันกับสาวหม่นหมอง สงสารนางเอกอ่ะ T_T

ถ่ายทอดความรู้สึกได้ยอดเยี่ยมจริงๆ ถึงจะไม่เน้นเรื่องเว้นบรรทัด แต่ก็อ่านได้ลื่นไม่สะดุดเลยครับ

สงสัยว่าเรื่องตัวตลกจะมาแนวทึมๆไม่เหมือนชื่อรึเปล่าหว่า - -

[Risu]

ซึ้ง+เศร้ากับเรื่องนี้อย่างมากมาย T^T

อืม...ตัวตลกเหรอ จะมาแบบหักมุมเหรอเปล่าน้า งุงุ

[Sonne Iris]

อะไรคือความจริง ผมไม่รู้หรอก....เพราะผมกำลังหนีมันอยู่

หนี

วันแรกของเช้านี้ ที่ผมนอนตื่นสาย เมื่อลุกขึ้นมาได้ผมก็พบกับสภาพทรงผมอันยุ่งเหยิงเป็นรังนก

“เฮ้อ ผมฉัน...รกได้อีก...โกนซะดีไหม”

ผมพยายามใช้มืออันบอบบางจัดทรงมันให้ดี แต่ก็เท่านั้นแหละครับ มันยังคงยุ่งเหยิง

“เคตะจัง ตื่นได้แล้ว”

“ครับๆคุณแม่”

ผมขานรับคำของคุณแม่พลางหันมามองกระจกอีกแวบด้วยสายตาปลงๆกับทรงผม ก่อนจะตัดสินใจก้าวเท้าเข้าไปในห้องน้ำ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“ไปละครับ!”

ผมตะโกนบอกคุณแม่ก่อนจะรีบปั่นจักรยานอย่างด่วนจี๋ จะอะไรซะอีกละครับ ก็ผมบอกแล้วไง ว่าผมนะ ตื่นสาย!!~

“ย๊ากกกกก!!~ดับเครื่องชนก็งานนี้แหละ”

ผมตั้งหน้าตั้งตาปั่นอย่างเอาเป็นเอาตาย โดยไม่สนใจคนรอบข้างแล้วละครับ

“เฮ้ย ช้าหน่อยก็ได้เคตะ!เดี๋ยวได้ชนถังขยะข้างทางกันพอดี!!~ไอบ้า!!~”

เสียงทุ้มๆตะโกนตามหลังทำให้เท้าของผมชะลอความเร็วลงจนจอดสนิทรอมันข้างทาง ที่แท้ใครที่ไหนถ้าไม่ใช่เพื่อนของผม

พ่อคุณทูนหัวเพื่อนรักสมัยอนุบาล “ยุสุเกะ นาคาเอะ”

“แกจะปั่นเอาแชมป์จักรยานทีมชาติหรือไงฟระ ปั่นแบบหลับหูหลับตาปั่นอย่างเงี้ย”

“โหย ก็มันสายนี้หว่า” อ้าว ไอนี้ มาถึงที่ไรปากหมากับผมทุกเช้า

“สายบ้านแกสิ ลืมไปแล้วใช่ไหม ไอปลาทอง ว่าวันนี้เขาปล่อยช่วงเช้าให้ทำBig Cleaning Day”

“เออ จริงเหรอ”

“ก็เออสิ ไอฟันเฟื่อง หยอดน้ำมันบ้างนะ จะได้จำได้”

มันว่าผมจบก็ปั่นจักรยานนำหน้าผมไปอย่างทันควัน

“ตามมาเร็วๆ ไองั่ง!”

“เออ!”

ผมตะโกนขานรับ ทั้งๆที่ในใจผมกลับคิดว่าวันฺBig Cleaning Dayมันผ่านมาแล้วมิใช่หรือไง หรือ สมองของผมจะจำผิด

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“เอ๊าๆทำงานเข้าอย่าอู้ๆ”

ไอบ้ายุสุเกะใช้ด้ามไม้กวาดจิ้มเอวของผมให้เร่งมือทำความสะอาดห้องเรียน ทั้งๆที่ผมก็กวาดอย่างขะมักขเม้นแท้ๆ

“แกก็ทำบ้างสิฟระ”

ผมหันไปพุดอย่างหัวเสีย แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่สะทกสะท้าน เพราะไอบ้านั้นยังคงยิ้มร่าก่อนจะปีนโต๊ะแล้วปัดฝุ่นบนหน้าต่างแทน

“ก็ทำอยู่นี้ไงไอเซ่อ”

“เออๆ”

ผมเบือนหน้าหลบ ก่อนจะง่วงอยู่กับกองขยะตรงหน้าที่ดูท่าจะลนลาม

“เออ...ขอโทษค่ะ เคตะอยู่ไหมค่ะ”

เสียงแว่วหวานๆที่ผมจำได้ขึ้นใจดังขึ้นไม่ต้องหันไปมองก็รุ้ว่าผมจะเจอกับ...

“เคตะ โนโซมิจังมาหา หวานนะเรา!!”

เพื่อนในห้องต่างแซวกันยกก๊วน ก็โนโซมิแฟนของผม เธอมาหาถึงในห้องเรียนเลยสิครับ เป็นใครก็ต้องเขินพร้อมกับยิ้มแก้มแทบปริแบบผมแหละครับ

“หวานกันออกนอกหน้านะ เคตะ”

ยุสุเกะผู้ปากหมาก็เริ่มแซวบ้าง ถึงอย่างนั้นสายตาของมันก็ยังมองไปยังโนโซมิของผมอยู่ดี

“อิจณาอะเดะ หาให้ได้อย่างนี้นะ ฮ่า ฮ่า”

ผมว่ามันก่อนที่จะรีบทิ้งไม้กวาดแล้วจรลีไปหาโนโซมิที่รออยู่หน้าห้องท่ามกลางสายตาอาฆาตมาดร้ายของหนุ่มโสดในห้องเรียน

“มีอะไรเหรอครับ โนโซมิ”

“คือ โนโซมิทำข้าวกลางวันเป็นแฮมเบอร์เกอร์มาค่ะ เคตะจะทานไหมค่ะ”

โนโซมิมีท่าทางเอียงอาย ก่อนจะถือกล้องข้าวเล็กๆที่ได้รับการดูแลอย่างดีให้ผมดู

“ทานสิครับ แต่รอพักเที่ยงก่อนนะครับ ว่าแต่แฮมเบอร์เกอร์อีกแล้วเหรอครับ”

ผมเอ่ยถามจำได้ว่าเมื่อสองสามวันก่อนเธอก็พึ่งจะทำมาแท้ๆ

“เอ๋?โนโซมิเพิ่งจะทำนะค่ะ”

“เออ...ครับ”

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“ตุ้บ!”

“เฮ้อ หมดซะที”

ผมเช็ดเหงื่อพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อนำถุงขยะใบใหญ่ยักษ์มาทิ้งที่เตาเผาขยะ

ผมจะได้ไปลั้นล้ากับข้าวกลางวันของโนโซมิซะที!

“อุ้บ!”

หัวของผม

ผมเจ็บที่หัวของผมเหลือเกิน

ราวกับมีไฟฟ้าแล่นแปร๊ดเข้ามา

ราวกับผมลืมอะไรบ้างอย่างที่สำคัญ...

“อ๊าก!!!!~”

ขาของผมไม่มีแรงที่จะทรงตัว ร่างของผมทรุดลงกองกับพื้น

ภาพต่างๆมันผุดเข้าในหัว

ภาพทุกอย่าง

ยุสุเกะ

โนโซมิ

“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!”

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ผมรู้แล้วละว่าผมลืมอะไร...

ผมเข้าใจแจ่มแจ้งดีแล้ว

เท้าของผมค่อยๆก้าวเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้เรี่ยวแรง

พาร่างอันอ่อนระทวยของผม เดินผ่านทุกสิ่งทุกอย่างอย่างอ่อนล้า

มันพาผมมายังดาดฟ้าของโรงเรียน

ที่ๆผมชอบมานั่งกินข้าวกันสามคน

ผมแอบหลบมุมอยู่หลังประตูอย่างเงียบๆ

เพื่อรอคอยบทสนทนาที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้...

“ยุสุเกะ โนโซมิต้องแกล้งเป็นแฟนของเคตะไปถึงเมื่อไร”

เสียงอ่อนหวานใสแจ้วเอ่ยถามชายที่ไม่ต้องบอกก็คงรู้กันใช่ไหม ว่ามันคือเพื่อนของผม

“ก็เป็นไปเหอะน่า”

เสียงของยุสุเกะเอ่ยตอบ พลางค่อยๆใช้ฝ่ามือลูบไปที่หัวของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน

“ก็โนโซมิเบื่อนี้น่า!!!~”

น้ำเสียงของโนโซมิฟังดูเริ่มหัวเสีย

“เป็นไปก่อนเหอะ ให้เจ้าเซ่อนั้นดีใจไปก่อน”

ราวกับเป็นคำปลอบโยนที่ดี ที่ยุสุเกะจะให้เธอได้

“หึ!”

หญิงสาวสะบัดมือของชายหนุ่มทิ้งไป แต่เพียงแค่นั้น ชายหนุ่มก็บรรจงช้อนคางของหญิงสาวขึ้นมาแล้วบรรจงจูบอย่างนิ่มนวล

ผมที่เฝ้าดูมาตลอดค่อยๆเปิดประตูอย่างช้าๆ

ผมไม่รู้ว่าทั้งคู่เห็นสีหน้าของผมแบบไหนถึงได้ทำหน้าตกใจกันปานนั้น

แต่ผมนะ...

ผมนะ

เจ็บมากเลย

รู้ไหม?

ว่ามันเจ็บมากแค่ไหน

ทั้งเพื่อน

ทั้งคนรัก

มันเจ็บ

ผมไม่ได้ฟังอะไรที่ยุสุเกะพยายามอธิบายเลยสักคำเดียว เพราะว่ามันไม่มีอะไรสักอย่างที่ลอยเข้าหูผม

ผมสะบัดมือของเขา

พยายามที่จะหนี

หนีเพื่อไม่อยากจะมองหน้าของสองคนนั้น

ผมอยากจะหนีไปจากสภาพนี้เหลือเกิน

ผมวิ่ง...

วิ่งด้วยหยาดเหงื่อ

และน้ำตา

ผมท้อ

แต่ก็ยังคงวิ่ง

วิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

วิ่ง...

“เอี้ยด…………………………………!!!~”

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“วันแรกของเช้านี้ ที่ผมนอนตื่นสาย….”

หรือว่าเพราะผมวิ่งจนทำให้ตัวเองย้อนกลับมาทีเดิมของความเสียใจ….

............................

.......................................................

.......................................................................

...............................

...............

.......

....................

...........

......

...

ร่างบางๆของชายหนุ่มเคตะ นอนนิ่งอยู่บนเตียงอันอ่อนนุ่มของโรงพยาบาล

ใบหน้ายังคงเปรอะไปด้วยคราบน้ำ พร้อมกับฝันร้ายที่เจ้าตัวก็ไม่รู้ว่าจะหลุดพ้นมันไปเมื่อไร....

The Fin

เพลงปิดท้ายเรื่อง...

http://www.youtube.com/watch?v=RYVm0qbWIZU

Going Under

Now I will tell you what I've done for you

[ตอนนี้ฉันจะบอกกับเธอถึงสิ่งที่ฉันได้ทำไปเพื่อเธอมาโดยตลอด]

50 thousand tears I've cried

[หยดน้ำตากว่า 500000 หยดที่ฉันได้หลั่งมันออกมา]

Screaming Deceiving and Bleeding for you

[กรีดร้อง หลอกตัวเอง และ หลั่งเลือดเพื่อเธอ]

And you still won't hear me

[และเธอก็จะยังคงไม่ได้ยินฉัน]

(I'm going under)

[ฉันพ่ายแพ้แล้ว]

Don't want your hand this time I'll save myself

[ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเธอในตอนนี้ฉันจะปกป้องตัวของฉันเอง]

Maybe I'll wake up for once

[บางทีฉันอาจจะสามารถตื่นขึ้นมาได้อีกครั้งหนึ่ง]

Not tormented daily defeated by you

[จะไม่ยอมรับความเจ็บปวดทรมานอยู่ตลอดเวลาที่ทำให้ฉันพ่ายแพ้จากเธออีก]

Just when I thought I'd reached the bottom

[ราวกับฉันคิดว่าฉันจะไปถึงบทสรุปในที่สุด]

I'm dying again

[ฉันกำลังจะสูญสิ้นไปอีกครั้ง]

I'm going under

[ฉันพ่ายแพ้แล้ว]

Drowning in you

[ถูกทำลายลงภายในตัวเธอ]

I'm falling forever

[ฉันกำลังจะสูญสลายไปตลอดกาล]

I've got to break through

[ฉันได้ถูกทำลายมาตลอด]

I'm going under

[ฉันพ่ายแพ้แล้ว]

Blurring and Stirring the truth and the lies

[ทำให้ความจริงและความหลอกลวงมันพร่ามัวและเคลื่อนไหว]

So I don't know what's real and what's not

[ฉันไม่รู้ว่าอะไรจริงและอะไรไม่จริง]

Always confusing the thoughts in my head

[ความคิดในหัวของฉันมันสับสนวุ่นวายอยู่เสมอ]

So I can't trust myself anymore

[ดังนั้นฉันไม่สามารถเชื่อถือตัวของฉันเองได้อีกแล้ว]

I'm dying again

[ฉันกำลังจะสูญสิ้นไปอีกครั้ง]

I'm going under

[ฉันพ่ายแพ้แล้ว]

Drowning in you

[ถูกทำลายลงภายในตัวเธอ]

I'm falling forever

[ฉันกำลังจะสูญสลายไปตลอดกาล]

I've got to break through

[ฉันได้ถูกทำลายมาตลอด]

So go on and scream

[ดังนั้นไปซะและกรีดร้อง]

Scream at me I'm so far away

[กรีดร้องให้กับฉันที่กำลังจากไปไกลแสนไกล]

I won't be broken again

[ฉันจะไม่เป็นผู้ที่ถูกทำลายอีกต่อไป]

I've got to breathe I can't keep going under

[ฉันจะกลับมาหายใจอีกครั้งและจะไม่พ่ายแพ้อีกต่อไป]

ได้แรงบันดาลใจมาจากการ์ตูนของมุนิน ที่ว่าพอคนเราเสียใจมากๆ

เจอเรื่องมากทั้งๆที่ไม่อยากเจอ ไม่อยากจำ แต่กลับพาตัวเองให้วนเวียนอยุ่แต่ในช่วงเวาลานั้นตลอด

ติได้นะ ถ้ามันไม่ดี/น้อบรับค่ะ....

ปล.เปลี่ยนชื่อเรื่องจากตัวตลกมาเป็นหนีแหละ...มันดูเข้ากว่า!!!~

["Pink Marker"]

โฮ่ย เป็นเพื่อนชายและแฟนสาวที่ชั่วร้ายมาก!

สงสารพ่อคนดี ถูกรถชนตอนท้ายซะงั้น

พี่ทรายยังแต่งดีไม่มีตกเลยจ้า 

[Sonne Iris]

โฮ่ย เป็นเพื่อนชายและแฟนสาวที่ชั่วร้ายมาก!

สงสารพ่อคนดี ถูกรถชนตอนท้ายซะงั้น

พี่ทรายยังแต่งดีไม่มีตกเลยจ้า 

รักหลานๆๆๆๆ*หอมอีก1000ครั้ง!*

พี่กังวลว่าจะลำดับเรื่องภาพให้คนตามได้ไม่ดีละT^T~

ตอนแรกจะเยอะกว่านี้ แต่จะมึนเลยตัดออกตั้งเยอะT^T~

me/อุ้มหลานไปเชียงใหม่้ด้วย

[bluewind]

ไอ้เพื่อนชั่ว~

นังแฟนชั่ว~

น่าสงสารพระเอก T_T

ลำดับภาพ...ก็พอได้นะ ผมอ่านแล้วไม่งงละกัน แต่อยากแนะนำว่าตัวคั่นหน้าที่เป็น 2 เส้นน่ะ ถ้าทำให้เส้นมันเท่ากันได้น่าจะสวยกว่านี้นะฮะ

[Risu]

เกลียดเพื่อนกับแฟนของพระเอกมาก

ชั่วจริงๆ

น่าสงสารพระเอก ทำไมต้องตายด้วย T^T

ทรายยังแต่งได้ดีไม่เปลี่ยนเลยจ้า

นึกภาพตามได้ อ่านแล้วมีอารมณ์ร่วมไปกับเรื่องด้วย แง้วๆ

[Sonne Iris]

ผมเคยได้ยิน เสียงแผ่วเบาของใครสักคน...

เคยพูดกับผมว่า...ว่า...ทุกๆวันคริสต์มาส มักจะเกิดปาฏิหาริย์

แล้วคุณ....เชื่อหรือเปล่า?

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

รอปาฏิหาริย์พร้อมๆกัน

coming soon 25 / 12 /2010

[โฮมุปอร์]

=[]= โพสดักกันชัดๆ!! คิดว่าอัพแล้วนะเนี่ย!!!!!!!!!'

(กลิ้งไปทั่วๆกระทู้)

[Loveless Nova]

้เพื่อนกันแฟน มันไว้ใจไม่ได้่สินะ.....

Me/ กลับไปอยู่ตัวคนเดียว ไม่ใว้ใจคนทั้งโลกอีกครั้งเหมือนดั่งอดีต...

[varinne]

รถไฟขนาดมหึมาได้บดบี้ขยี้ร่างของเธอจนแหลกละเอียด เลือดสีแดงฉาดที่กระจัดกระจายพร้อมชิ้นเนื้อคงเป็นคำอธิบายได้เป็นอย่างดี

----------

อ่านแล้วสะใจดีพิลึก

ชอบเรื่องแมวสุดละ

ส่วนเรื่อง หญิงสาวกะชายหนุ่ม เคยอ่านไปแล้ว

และก็ เรื่อง หนี อะ

หักหลังกันได้ลงคอแหะ จะแกล้งให้ดีใจไปทำไมก็ไม่รุ้

ปล.ไม่อยากอ่านเรื่องความรักเลย อยากร้องไห้จะตายอยุ่ละ -*-

[Sonne Iris]

ของขวัญที่กลับมา [[องค์ที่1]]

ผมเคยได้ยิน เสียงแผ่วเบาของใครสักคน เคยพูดกับผมว่า...ว่า...ทุกๆวันคริสต์มาส มักจะเกิดปาฏิหาริย์

แล้วคุณ....เชื่อหรือเปล่า?

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เคยไหมครับที่สมัยเมื่อตอนเป็นเด็กตัวเล็กๆ

ในวันคริสต์มาสทุกๆปีต่างก็เฝ้ารอที่จะได้ของขวัญจากซานต้า

เฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ รอคอยที่จะได้แกะกล่องสีเหลี่ยมที่ถูกพันธนาการด้วยกระดาษสีสวย

ราวกับมันเป็นลูกกวาดแสนหวานที่รอให้เด็กตัวน้อยๆได้ลิ้มรสมัน

พอตื่นเช้ามาจะพบกล่องของขวัญวางอยู่ข้างเตียงก็จะดีใจยกใหญ่...

แต่นั้นมันเพราะเป็นเด็กตัวน้อยๆที่ลิงโลดกับการได้ของขวัญจากชายแปลกหน้า

ซึ่งในปัจจุบัน พอผมโตขึ้นมาก็ได้รับรู้ว่า...แท้จริงแล้วแล้ว พ่อของผมตั้งหากที่เป็นซานต้า

ผมไม่เคยได้ของขวัญอะไรอีกเลยหลังจากที่พ่อตาย

ซานต้าคนเดียวของผม

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เฮ้อ~

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะถอดหมวกซานต้าสีแดงให้ออกจากหัวสีฟ้าของผม

ดึงหนวดปลอมสีขาวออก พร้อมกับรีบเปลี่ยนชุดซานต้างี่เง่านี้ให้พ้นๆตัว

ในวันคริสต์มาสที่เหล่าประชาราษฎร์ทั้งหลายบนโลกกว่าครึ่งค่อนได้หยุด แต่ผมกลับเป็นหนึ่งในบรรดาอีกล้านกว่าๆที่ต้องมาทำงาน

มันช่างน่าจะรื่นรมย์จริงๆ ให้ตายสิ!!โลกนี้มันขาดซึ่งความยุติธรรม!

งานอื่นมีเยอะแยะให้ทำ ดังให้คนหล่อๆอย่างฉันมาใส่ชุดซานต้างี่เง่ายืนโบกป้ายไปมาอยู่ได้!~

ผมเหวี่ยงชุดสัปปะรังเคทิ้งลงบนพื้นอย่างแรง พลางใช้สายตามองมันอย่างไม่ชอบใจ

ชุดสีแดงนอนนิ่งสงบอยู่บนพื้นสักพัก ก่อนที่ผมจะหยิบมันขึ้นมาแล้วทิ้งลงตะกร้าอย่างไม่ยี่หระ

แม้ว่าจะเห็นว่ามันมีรอยขาดจากการกระทำเมื่อครู่ก็ตามที

ผมเกลียดคริสต์มาส

ผมเกลียดชุดสีแดงบ้าๆนี้

ผมเกลียดหนวดปลอมอันนั้น

ผมเกลียด....

เฮ ไคโตะ

เสียงทุ้มนุ่มๆปลุกผมขึ้นจากภวังค์ เมื่อผมหันไปตามเสียงนั้นก็พบกลับ ชายหนุ่มผมยาวมัดรวบสีม่วง

ดวงตาเรียวคม ใบหน้าหล่อเหลา [แต่ผมอะ หล่อกว่า!!]

อะไรของแก คามุอิ

ผมเอ่ยถาม ชายหนุ่มร่างสูงในชุดเชิ้ตสีม่วงอ่อน ผูกเนคไทสีแดง กางเกงขาเดฟสีดำเข้ารูป

ที่กำลังยืนพิงประตูทางออกของห้องแต่งตัว ด้วยท่ายืนที่ดูแล้วน่าจะเดินเข้าไปบ๊องหูในความเท่ห์ของมันเอาเสียจริงๆ

เมือกี้ฉันเห็นนะ ว่านายกำลังทำลายทรัพย์สินของทางร้าน

หมอนั้นมองผมด้วยสายตานิ่งสงบ พร้อมกับเชิดคางขึ้นนิดๆราวกับจะดูถูกการกระทำของผมเมื่อสักครู่

เออ ขอโทษ

ผมมองมันตอบด้วยสีหน้าเซ็งๆ ไอบ้านี้เข้มงวดทุกอย่าง ให้ตายเหอะ ดวงซวยจริงๆแหละ

ค่าซ่อมชุดจะหักจากเงินเดือนนาย

เฮ้ย ทำงี้ได้ยังไง!!!

ผมโวยวายเสียงดังลั่น กะอีแค่ชุดถึงกลับจะหักเงินกันเลยเชียวเหรอ

ไม่มี ข้ออ้าง ฉันเป็นคนเห็นเหตุการณ์เมื่อกี้ และในฐานะที่ฉันเป็นผู้จัดการร้าน

ฉันมีอำนาจเสมอ ไคโตะ ขอให้สนุกในค่ำคืนคริสต์มาสก็แล้วกันนะ หึ!

ไอบ้าคามุอิหันมาแสยะยิ้มให้ผม ก่อนจะปิดประตูห้องอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงความเซ็งสุดๆให้กับคนเบื้องหลังอย่างผม

ไอ้เบื๊อกมะเขือม่วง...

ผมพึมพำอย่างหัวเสีย...อย่าให้ถึงคราวผมบ้างก็แล้วกัน

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

มีต่อนะจ๊ะ^^~[[ขอโทษด้วยที่ลงช้าจ๊ะ^^~ มีปัญหานิดหน่อย]]

*ก้มกราบ*

"หนูขอโทษจริงๆเจ้าค่ะTT^TT~"

ปล. พอเดาได้ไหมว่ายืมตัวละครจากเรื่องอะไรมา เอื้กๆ

เฉลย =w=

อะโทษๆติดเรตเหรอ=w= งั้นภาพนี้ละกัน เข้ากะเรื่องดี เหอะๆ^^~

[varinne]

มาอ่านละจ้า รอองค์ต่อไป

ปล.เอาภาพออกไป ม่ายยยยยยยยยยย T^T....

[bluewind]

เฮ~ ไคโตะจริงๆด้วย~

อ่านตอนแรกหัวฟ้าๆ เกลียดคริสต์มาส อ่านแล้วนึกถึงฮายาเตะ แต่ถึงช่วงพ่อตายนี่ไม่ใช่ละ พ่อมันไม่ได้ตายแต่เป็นหัวขโมยนี่หว่า - -

จะติดตามส่วนที่เหลือนะครับ

[Loveless Nova]

เกลียดคริสมาสต์ เพราะหวังให้ซานต้ามีแค่พ่อเขาคนเดียวงั้นเหรอ?

หรือว่าแท้จริงแ้วนายโกรธที่ซานต้าไม่มีอยู่จริง เป็นเพียงแค่พอนายที่หลอกว่าเป็นซานต้าเท่านั้น?

[โฮมุปอร์]

(ความจริงอ่านไปรอบนึงแล้ว แ้ล้วกลับมาอ่านอีก 1 รอบ)!~ *อ่านสองรอบ

คามุอิ -> คามุย อ่านได้สองแบบนะเออ - -+~ (คนยุ่นอ่านคามุยไปเลย)

(ซานต้าทำงานหาเงินซื้อไอติมล่ะสิ!)