ออริ-Ficion/_Rainbow Of Johto-~*- //จบบริบูรณ์\\

[Loveless Nova]

สงครามเลยรึ....สามเทพลงมาคุยกับสเปกต้าแบบนี้ แสดงว่ายัยนี้ต้องเป็นกุญแจสำคัญสำหรับทุกอย่างแน่ๆเลย

ดีแล้วละที่ฝากเธอไว้กับวีรบุรุษสุดแกร่งผู้กับโปเกม่อนด้วยมือเปล่าได้ ฮ่าๆๆๆ

[varinne]

" post="41717" timestamp="1294924196"]

ตอนแรกก็งงๆ

"ลงเร็วเกินไปหรือเปล่า?"

แต่จะติดตามตอนต่อไปจ้า

ปล. เรื่องดูน่าติดตามมาก (อ่านตอนทานข้าว = =")

ขอบคุณมาก คนแต่งก็จะพยายามด้วย >_<

สงครามเลยรึ....สามเทพลงมาคุยกับสเปกต้าแบบนี้ แสดงว่ายัยนี้ต้องเป็นกุญแจสำคัญสำหรับทุกอย่างแน่ๆเลย

ดีแล้วละที่ฝากเธอไว้กับวีรบุรุษสุดแกร่งผู้กับโปเกม่อนด้วยมือเปล่าได้ ฮ่าๆๆๆ

หุหุหุ อ่านคอมเม้นต์นี้แล้วเรายิ้มออกมาเลย ติดตามชมต่อไปละกันเนอะ

Special Thanks

>>>>>>>>>  CruzyMancer  <<<<<<<<<

หน่วย QC (Quality Control) ฝ่ายตรวจสอบคุณภาพ

ตอนที่ 4 ความฝันของโคฮาคุ

ผ่านไป 1 คืน เข้าสู่วันที่ 2 ของการเดินทาง

รุ่งอรุณที่หมอกยามเช้าลงมาเบาๆ กลางทางเดินในป่าโปร่งที่ต้นไม้ขึ้นเป็นหย่อมๆ เมื่อจบการสำรวจโบราณสถานอันโนนอันน่าพิศวง ทั้งสองจึงกำลังคิดอยู่ว่าจะไปหาเบาะแสต่อได้ที่ไหน แต่แล้วเสียงบางอย่างก็ดังขึ้น ทำลายความเงียบโดยรอบในทันที

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!

โคฮาคุหันไปมองสเปกต้า พยักหน้าให้เธอแล้วรีบวิ่งไปตามเสียงทันที

เด็กสาวคนหนึ่งที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา เรือนผมสีน้ำตาลแดงมัดหางม้าด้วยโบว์สีชมพู ผิวสีผ่องเนียนสวย แต่งกายด้วยชุดพีชสีชมพูแบบที่สาววัยแรกรุ่นนิยมใส่กัน ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองไปเบื้องหน้าอย่างหวาดหวั่น เบื้องหน้าของเธอนั้นมีการูร่า (Kangaskhan) โปเกมอนแม่ลูกอ่อนที่กำลังโกรธกริ้วและเริ่มอาละวาดหนักขึ้นโดยการเหวี่ยงแขนไปมา ส่วนเด็กสาวก็นั่งตัวสั่นอยู่ข้างต้นไม้ แต่มีบางอย่างที่ผิดสังเกต ลูกอ่อนที่ควรจะอยู่ในกระเป๋าหน้าท้องของมันหายไป

สเปกต้ารออยู่ตรงนี้นะ

โคฮาคุบอกแล้วรีบวิ่งไปที่การูร่า ในขณะที่วิ่งไปนั้น การูร่าเหวี่ยงแขนขึ้นไปชนกิ่งไม้ท่อนใหญ่ข้างบนหักลงมา โคฮาคุจำต้องเปลี่ยนเป้าหมายกะทันหัน มาปกป้องเด็กสาวแทน กิ่งไม้หล่นลงมาทับหลังของเขาจนขยับไม่ได้

ทางด้านการูร่าก็เริ่มแผดเสียงคำราม จากที่อาละวาดสะเปะสะปะแบบไม่มีเป้าหมาย ตอนนี้มันเบี่ยงสายตามายังมนุษย์ทั้งสองคนแล้วแผดเสียงลั่น จากนั้นก็เหวี่ยงแขนสะเปะสะปะตรงเข้าไปยังโคฮาคุ

ทำยังไงดีๆๆ

สเปกต้าที่อยู่ข้างนอกจากโจมตีนี้ได้แต่มองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างทำอะไรไม่ถูก เธอเริ่มบินวนไปรอบๆอย่างว้าวุ่น  

ส่วนโคฮาคุที่มีฮาคุริวเป็นโปเกมอนคู่หูนั้นมองเธออย่างครุ่นคิด เลเวลแค่ 1 จะไปสู้กับโปเกมอนดุร้ายอย่างการูร่าได้อย่างไร เขาเลยไม่คิดจะออกคำสั่งสเปกต้าเลยแม้แต่น้อย

ในที่สุดสเปกต้าที่ทนไม่ไหว ก็เลยตัดสินใจทำอะไรที่บ้าบิ่นลงไป

เธอบินอย่างรวดเร็วไปหาการูร่าที่ดุร้าย แล้วตัดสินใจพุ่งชนที่หน้าท้องของมันเข้าอย่างจัง

HP ของการูร่าลด 1

ส่วนของฮาคุริวลดไป 39

เพราะความแข็งของหน้าท้องนั้น ทำให้สเปกต้าเด้งกลับไปทำตา @_@ ที่พื้น

และแล้วเสียงที่ไม่คาดฝันก็ดังขึ้น

สมุดภาพโปเกมอนของโคฮาคุส่องแสงสีแดง พร้อมกับพูดขึ้นว่า ขอแสดงความยินดีด้วย ฮาคุริวของคุณได้ท่าใหม่ นั้นก็คือ ท่าพุ่งชน

ท่ามกลางความวุ่นวาย โคฮาคุที่ตกใจกับเสียงของสมุดภาพโปเกมอนก็หันมาแสดงความยินดีกับเธอ

อะ... ได้ท่าใหม่ด้วย ยินดีด้วยนะสเปกต้า

เจ็บ....อะ... สเปกต้าครางเสียงอ่อย

อุ๊... โปเกมอนพูดได้!!! คราวนี้เป็นเสียงของเด็กสาวที่ทำเอาหัวใจของโคฮาคุร่วงไปที่ตาตุ่ม ตอนนี้ เด็กสาวมองไปที่สเปกต้าอย่างไม่วางตา

สเปกต้า บอกแล้วไงว่าอย่าพูด!!!

อะ.. ขอโทษนะโคฮาคุ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ

เลิกพูดได้แล้ว!!

โคฮาคุที่เริ่มรับสถานการณ์ตรงหน้าไม่ได้ เลยใช้แรงฮึดดันกิ่งไม้ใหญ่ออกไปให้ตัวเองเป็นอิสระ แล้วตัดสินใจคว้ามือของเด็กสาวแรกรุ่นไว้พร้อมกับโกยแน๊บ การูร่าหันไปยังเหยื่อที่เคลื่อนไหว ก่อนจะวิ่งไล่ตามหลังมาอย่างรวดเร็ว

เด็กสาวที่วิ่งอยู่ข้างๆเขาถามด้วยน้ำเสียงหวานราวกับกระดิ่งเล็กๆที่ส่งเสียงกรุ๊งกริ้งๆ

ทำไมเธอถึงไม่ใช้ฮาคุริวตัวนั้นสู้ละคะ ทำไมเธอไม่ออกคำสั่งละ ฮาคุริวชนะการูร่าตัวนั้นได้สบายอยู่แล้ว

ถ้าเป็นฮาคุริวที่พูดไม่ได้น่ะ สู้ได้อยู่แล้วละ

เอ๋?

ในระหว่างที่วิ่ง โคฮาคุหันมองไปรอบๆตัวเพื่อหาบางอย่าง ในที่สุดเขาก็หาเจอ จึงหยุดวิ่ง ทำให้เด็กสาวมองไปรอบๆตัวอย่างตกใจ การูร่าเองก็วิ่งตามมาใกล้จะประชิดตัวแล้ว แขนอันทรงพลังรวบรวมพลังภายในแล้วชกไปที่พวกเขาเต็มแรง

ท่าหมัดหนัก!! (Mega Punch)

เด็กสาวก้มหน้าหลบการโจมตีนั้น แต่ก็ต้องแปลกใจที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมา ก็พบว่ามีแผ่นบาเรียบางๆอยู่ตรงหน้าของโคฮาคุ กันหมัดของการูร่าเอาไว้

บาเรีย... ทำได้ยังไง? เด็กสาวอุทาน

นี่เป็นถุงมือแบบพิเศษ ใช้พลังจากบาริยาสมาทำเป็นบาเรีย

โคฮาคุอธิบายเสียงเรียบ

เด็กสาวคนสวยมองที่ถุงมือของเขาอย่างสนใจ แต่จริงๆแล้วบนโลกใบนี้ที่มนุษย์อาศัยอยู่ร่วมกันกับโปเกมอน เทคโนโลยีทำนองนี้จึงมีอยู่ไม่น้อย อย่างอุปกรณ์ชิ้นนี้ก็เป็นแค่ของที่ใช้โปเกมอนทำแทนได้

และตัวการที่ทำให้การูร่าอาละวาด ก็อยู่ตรงนั้น

โคฮาคุใช้มือยกบาเรียที่ป้องกันการโจมตีของการูร่าแล้วเหวี่ยงตรงไปยังจุดๆหนึ่ง บาเรียหมุนติ้วๆเป็นทางโค้งตกลงไป เด็กสาวมองตามไปก็พบกับลูกอ่อนของการูร่า ที่กำลังนั่งตัวสั่นหงึกๆอยู่ใกล้ๆพุ่งไม้

สำหรับโคฮาคุแล้ว เขารู้สึกแปลกใจ

เขาคิดว่า เมื่อกี้เห็นเถาวัลย์รัดลูกอ่อนตัวนั้นอยู่ ทำให้ลูกอ่อนหนีไปหาแม่ไม่ได้ แต่ว่าตอนนี้เถาวัลย์นั้นหายไปไหนแล้วละ?

ทั้งที่ยังคงสงสัยอยู่ แต่สุดท้าย โคฮาคุก็ได้อุ้มลูกอ่อนไปส่งคืนให้กับแม่ของมัน

การูร่าคำรามเล็กน้อย นัยว่าพอใจแล้ว ก็เดินหันหลังจากไป ไม่นานนักสเปกต้าก็บินมาสมทบ แต่ดวงตาคู่งามสีน้ำเงินดั่งทะเลลึกของเธอก็พบว่า เด็กสาวที่ถูกช่วยเหลือไว้วิ่งเข้าไปกระโดดกอดโคฮาคุ จนเขาร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ

ขอบคุณมากนะ ที่ช่วยฉันไว้

น้ำเสียงหวานใสราวกับน้ำผึ้งหอมหวาน โคฮาคุที่ไม่เคยถูกสาวไหนกอดเลยมาก่อนได้แต่หน้าแดงและในหัวก็ขาวโพลน... หัวใจทำได้แค่เต้นตึกๆๆๆ และภาวนาให้เธอปล่อยเขาเร็วๆ ซึ่งใช้เวลาอยู่ชั่วอึดใจหนึ่งเธอจึงยอมปล่อย และหันไปให้ความสนใจกับฮาคุริวที่พูดได้แทน

นั้นทำให้สมองเริ่มกลับมาทำงานอีกครั้ง

โคฮาคุเริ่มทำการคำนวณสถานการณ์ตรงหน้า และพบว่า นี่เป็นสถานการณ์ที่เขาไม่ต้องการที่สุด!

ปัญหาใหญ่!!! ปัญหาที่ว่า ความแตกซะแล้ว และเล่นมาแตกเอาในช่วงเริ่มต้นของการเดินทางเนี่ยนะ???

เฮ้อ... ทำยังไงดี.. โคฮาคุได้แต่ใช้มือกุมหัวอย่างคิดไม่ตก

ฉันชื่อเฟรย่าคะ คุณผู้มีพระคุณชื่ออะไรเหรอคะ?

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาอีกที ก็พบกับดวงตาโตคู่หวานสีน้ำตาลกำลังมองเขาอย่างสนใจ

ฉันชื่อ... เอ่อ โคฮาคุ เขาหันหน้าไปทางอื่นพลางใช้นิ้วเกาแก้มเล็กน้อย ด้วยน้ำเสียงและท่าทีที่แสนสดใสของเฟรย่านั้น ทำให้เขาที่พยายามไม่สนใจแล้วทำไม่ได้เลย

แล้วเธอชื่ออะไรเหรอคะ? คราวนี้เฟรย่าหันมาถามสเปกต้าบ้าง

ส่วนสเปกต้าที่โดนโคฮาคุว่าไปหนหนึ่งแล้วก็แอบมองไปที่เขา เมื่อเห็นว่าไม่เป็นไรจึงพูดขึ้น

สเปกต้าคะ

ชื่อเพราะจังเลย ใครตั้งให้เนี่ย?

โคฮาคุเป็นคนตั้งให้คะ

โคฮาคุเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังมองสาวๆคุยกัน ก็เริ่มกลุ้มใจขึ้นมา และตัดสินใจไม่ให้การสนทนาดำเนินไปไกลกว่านี้

เฟรย่า พวกเราต้องรีบเดินทางไปแล้วละ แต่ว่าขอร้องอย่างหนึ่งก่อนจากกันนะ เธอห้ามบอกใครได้ไหมว่าสเปกต้าพูดได้

เฟรย่าหันมาหาเขาแล้วยิ้มหวาน แน่นอนคะ แลกกับการที่ให้เฟรย่าร่วมเดินทางไปด้วยนะคะ

ห๊า!!! เป็นคำตอบที่ทำให้อีกสองคนตกใจมากๆ

ไม่ได้หรอก ยังไงก็ไม่! โคฮาคุเริ่มรู้สึกว่าปัญหาครั้งนี้ช่างยากเกินรับมือเสียจริงๆ อีกเหตุผลหนึ่งก็เพราะเฟรย่านั้นสดใสเอามากๆ

แต่ว่า.... เฟรย่าต้องตอบแทนผู้มีพระคุณนะคะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอาหารการกิน หรืออะไรก็ตาม เพียงแค่ขอให้เฟรย่าได้อยู่กับผู้มีพระคุณก็พอคะ ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็ยกมือขึ้นปิดหน้าทำท่าเขินอาย

ดูเหมือนว่าไม่ว่าจะพูดอะไรก็ตาม สาวเจ้านางนี้ก็จะดื้อรั้นพยายามตามไปให้ได้

โคฮาคุจึงตัดสินใจยื่นไม้ตายสุดท้าย

ฉันไม่อยากให้เธอผิดหวังหรอกนะ แต่สเปกต้าไม่มีพลังในการต่อสู้เลย

คราวนี้ได้ผลชะงัก เด็กสาวยืนอึ้งด้วยความตกใจ

แต่ว่าได้ผลชะงักมากเกินไปจนโคฮาคุเริ่มรู้สึกกังวล เขาเริ่มคิดทบทวนว่าตัวเองพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า แต่ว่าในความคิดของเขาก็คือ อยากจะเดินทางไปกับสเปกต้าแค่นั้น ไม่ต้องการรับเพื่อนร่วมทางที่เป็นมนุษย์เข้ามาด้วย แต่ทันใดนั้น เด็กสาวก็มีท่าทีฟื้นคืนชีพขึ้นมาจากความอึ้งอีกครั้ง คราวนี้เธอเอ่ยเสียงดังด้วยความมุ่งมั่น

ถ้าอย่างนั้น ให้ฉันเป็นคนปกป้องผู้มีพระคุณแทนนะคะ!!!

ลักษณะที่เปลี่ยนไปกะทันหัน ทำให้เขางงอย่างแรง แต่ก็ต้องรู้สึกขบขันเล็กน้อย

เธอมีอะไรที่ปกป้องพวกเราได้ละ?

เป็นคำถามที่ถามเล่นๆอย่างไม่คิดจริงจังอะไร แต่ก็ได้รับคำตอบที่มีความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้าเข้ามา

ฉันมีเมตามอน(Ditto)สุดแกร่ง! มีท่าโจมตีที่หลากหลายและทำอะไรก็ได้ทุกอย่าง

จู่ๆเจ้าอะมีบาสีชมพูก็คลานขึ้นมาอยู่บนไหล่ของเฟรย่า ก่อนจะแปลงร่างเป็นผ้าพันคอสีแดงคลุมคอเธอ

โคฮาคุไม่มีโปเกมอนอย่างอื่นเลยนอกจากสเปกต้าเลยใช่ไหมละคะ พวกคุณเดินทางกันได้ยังไงกันละเนี่ย??? แล้วนั้นก็สมุดภาพโปเกมอนเทรนเนอร์ ทำไมคุณถึงดูไม่ใกล้เคียงกับโปเกมอนเทรนเนอร์เลยละคะ?

เมื่อถูกคำถามนั้นเข้า โคฮาคุทำสีหน้านิ่งเรียบเหมือนเดิมทันที

เหมือนเธอจะเข้าใจผิดไปอย่างหนึ่งนะ ถึงจะได้รับสมุดภาพมาจากด๊อกเตอร์ แต่ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นโปเกมอนเทรนเนอร์เลย

ถ้าอย่างนั้น คุณอยากเป็นอะไร?

Accessories Master!

แล้วเด็กชายก็เริ่มร่ายความหมายอย่างจริงจัง

ทำไมโปเกมอนที่น่ารักพวกนั้นถึงต้องต่อสู้กันละ?

ไม่มีเหตุผลเลยที่จะเอาเครื่องประดับเหล่านั้นมาสู้กัน

โปเกมอนก็เหมือนดอกไม้ ที่มีอยู่มากมายบนโลกนี้ ไม่จำเป็นต้องทำอะไรเลย

แต่ก็ช่วยประดับให้โลกงดงาม

เกิดความเงียบขึ้น

เฟรย่าอึ้งไปพักใหญ่ๆ ก่อนจะตอบออกมาเสียงอ่อย

อ่า... ฉันพูดอะไรไม่ออกเลยละคะ...

ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็ทำตาปริบๆ ก่อนจะถามต่อไป

ถ้าอย่างนั้น โคฮาคุจะทำยังไงบ้างละเกี่ยวกับความฝันนั้น

คราวนี้โคฮาคุเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะเบี่ยงสายตาไปทางอื่น

ฉันก็ไม่เคยเล่าให้ใครฟังหรอกนะ แต่ในเมื่อสนทนามาถึงตอนนี้แล้ว ฉันจะบอกให้ฟังก็แล้วกัน

เพราะว่าได้พบกับสเปกต้า ทำให้ความฝันของฉันชัดขึ้น ฉันจะเดินทางเสาะหาสถานที่สงบๆ ที่ๆไม่มีโปเกมอนต่อสู้กัน รอบด้านมีแต่ธรรมชาติ และฉันก็จะนั่งจิบชาพร้อมกับสเปกต้า และนั่งมองดูพระอาทิตย์ตกดินด้วยกัน

สีหน้าของเด็กชายนั้นเรื่อแดงอย่างเห็นได้ชัด เขารีบหันมามองยังผู้ฟัง ว่าเธอจะตลกหรือไม่

แต่เฟรย่ากลับมีท่าที เป๋อ กับความฝันที่ได้ยิน

นี่น่ะหรือความฝันของเด็กผู้ชาย

ทำไมมันดูช่างอ่อนแอจริง

แต่ว่า...

แต่ว่า โลกนี้ไม่มีที่อยู่ สำหรับคนที่ไม่ต่อสู้นะ!

อย่างน้อยเพียงแค่ป้องกันตัวและเอาตัวรอดได้ แค่นี้ก็พอแล้วละ คำตอบก็ยังคงไม่ใส่ใจเท่าไร โคฮาคุพูดต่อ

ฉันไม่ได้คิดจะแข่งขันกับใคร

ถึงตอนนี้แล้วเฟรย่ากลับรู้สึกไม่พอใจโคฮาคุอย่างรุนแรง แต่เธอก็เก็บกดความรู้สึกนั้นไว้

แล้วหันไปหาสเปกต้าแทน

แล้วทำไมสเปกต้าใช้พลังไม่ได้ละ เกิดอะไรขึ้นกับเธอเหรอ?

โคฮาคุมองไปที่ฮาคุริว ต่อจากนั้นสเปกต้าก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันที่ได้พบดวงจันทร์สีชมพูให้ฟัง

ถ้าอย่างนั้น! เรามาตามหาดวงจันทร์สีชมพูด้วยกันเถอะคะ!

เฟรย่ากล่าวอย่างมุ่งมั่น

แต่โคฮาคุยังคงสั่นศีรษะ ไม่ละ ต่างคนต่างไปเถอะ

แต่แล้วเด็กสาวก็เอ่ยสิ่งที่ทำให้เขาชะงักได้ในทันที

แล้วถ้าหากวันไหนโคฮาคุถูกโปเกมอนเทรนเนอร์คนอื่นท้าต่อสู้ หรือถ้าถูกโปเกมอนป่าที่แข็งแกร่งกว่านี้ทำร้าย หรือสเปกต้าถูกจับตัวไป จะทำยังไงคะ?

โคฮาคุเริ่มหันมามองเฟรย่า

มนุษย์ที่ไม่มีพลังของโปเกมอนมาช่วยน่ะ ไม่มีทางอยู่รอดได้หรอก

คราวนี้เป็นเขาที่ต้องหยุดคิดตามสิ่งที่เธอบอก ในที่สุดกำแพงที่เคยตั้งไว้ก็พังลงไป เขาจึงพูดอย่างช่วยไม่ได้

ถ้าเธออยากร่วมทางขนาดนั้น ฉันคงไม่มีอะไรจะปฏิเสธละ

เย้! ได้อยู่กับสเปกต้าแล้ว ดีใจจัง~

เมื่อหล่อนพูดเสร็จ ก็กระโดดเข้าไปกอดสเปกต้าแน่น สเปกต้าเองก็ยิ้มแบบต้อนรับสมาชิกร่วมเดินทางคนใหม่

ส่วนเฟรย่าที่ใช้ใบหน้าถูไถบนตัวของงูสีฟ้าไปได้สักพัก ก็พูดด้วยสีหน้าอันสดใสว่า

ถ้าจะหาข้อมูลของดวงจันทร์ ไปหาที่เมืองโคงาเนะ(Goldenrod city)ไหมคะ? ที่นั้นมีหอสมุดที่เต็มไปด้วยหนังสือมากมายเลย และเป็นเมืองที่สวยงามมากด้วย เมืองในฝันของหลายๆคนเลย รู้หรือเปล่าเวลางานกิจกรรมหรืองานเทศกาล เมืองนั้นจะรื่นเริงกว่าเมืองอื่นๆเป็นพิเศษ ก็เพราะว่าเป็นเมืองหลวงและเป็นเมืองที่มีประชากรหนาแน่นไงละคะ! เป็นเมืองที่ทันสมัยขนาดนี้ ก็เลยเป็นเมืองที่น่าท่องเที่ยวที่สุดแล้ว แถมข้างๆเมืองยังมีสวนจับแมลง หรือป่าสุดปริศนาอย่างป่าอุบาเมะอีก

แล้วเฟรย่าก็บรรยายสถานที่ท่องเที่ยวในเมืองโคงาเนะต่อไป

ส่วนโคฮาคุที่แผนการเดินทางอันเก่าพังเละเทะและแทนที่ด้วยแผนการเดินทางใหม่อย่างกะทันหัน การเข้ามาของสมาชิกร่วมเดินทางคนใหม่ และนิสัยที่น่าวุ่นวายของเฟรย่า ทำให้เขาที่ห่างเหินจากสังคมของมนุษย์มานานต้องคิดหนัก

โลกของโปเกมอนนั้น ดูเหมือนว่าการเดินทางไปพร้อมกับสเปกต้าที่ไม่มีความสามารถในการต่อสู้นั้นเป็นไปได้ยากเสียแล้ว  คงต้องพึ่งเฟรย่าจริงๆ แถมเธอก็ยังรู้ความลับของสเปกต้าเข้าแล้วด้วย ถ้าปฎิเสธไปก็คงไม่ดีแน่ๆ

แต่ความคิดที่ต้องพึ่งเฟรย่านั้น ทำเอาเขารู้สึกปวดใจ แต่ในที่สุดโคฮาคุก็ตัดสินใจโละความคิดเหล่านั้นไป เอาเป็นว่า เขายอมที่จะยอมรับให้เฟรย่าเป็นเพื่อนร่วมเดินทางก็แล้วกัน

จบตอนที่ 4

 

คำเตือน!! อ่านก่อนกด ไม่งั้นอาจเสียอรรถรส

Thank you คนอ่านทุกคนคะ >_<

[SKYNET]

ยัยป่วนเฟรย่าเอ๊ย

มือที่ 3 มาจากไหนเนี่ย

อยู่กัน  2 คน/ตัวก็ดีอยู่แล้ว(น่ารักดีออก คนกับโปเกมอน)

[ป.โหล่]

ตัวนี้โปรชอบ~

แต่หน้าตาในการ์ดดูมืดมนพิลึก = =

ชอบครับตอนนี้ สนุกดี ฮาตอนท้าย~

[Risu]

โคฮาคุมีเพื่อนร่วมทาง(หรือตัว กขค หว่า)แล้วแฮะ

ในภาพน่าจะเพิ่มอีกตัวเลือกนึง

นั่นคือ...เอาเป็นแฟนไง

[me=พระจันทร์ไม่เต็มบาท]โดนเตะออกกระทู้[/me]

ปล.เฟรย่าดูน่ารักดีแฮะ งุงุ

[bluewind]

สเปกตร้าโมเอะ~~~

ชอบเฟรย่าเหมือนกัน ดูท่าเธอจะร่าเริงสดใส เหอะๆ

ในที่สุดฟิคที่มีแนวเรื่องแบบที่ผมกำลังตามหาอยู่ก็อยู่ที่นี่ซะที แนวเรื่องที่ไม่เน้นการต่อสู้ แต่เน้นที่การเดินทางตามหาบางสิ่งบางอย่าง ดูไปแล้วก็คล้ายๆแนวเรื่องของการ์ตูนผู้หญิงน่ะนะ

แต่คติของโคฮาคุ ผมคิดว่ามันดูแล้วแปลกๆชอบกล ใช้คำว่าเครื่องประดับแบบนี้มันดูแล้วเหมือนโคฮาคุจะมองว่าโปเกมอนเป็นสิ่งของน่ะนะ หรือว่าผมจะคิดไม่เหมือนคนอื่นรึเปล่านะ?

ทำไมคุณถึงดูไม่ใกล้เคียงกับโปเกมอนเทรนเนอร์เลยละคะ?”

ใช้คำว่า ทำไมคุณถึงดูไม่เหมือนโปเกมอนเทรนเนอร์เลยละคะ?” จะเป็นธรรมชาติกว่านะ

แต่ช่างเถอะ แนวเรื่องใสๆ สะอาดๆแบบนี้ผมก็ชอบครับ ขอโทษที่ไม่ได้มาอ่านนานนะ ยังเขียนฟิคเรื่องนี้อยู่รึเปล่าเนี่ย

ปล.รูปวาดน่ารักมาก!!!! อร๊าย

[Loveless Nova]

โอ้...พอได้อ่านตอนนี้แล้วเห็นมุมมองของพระเอกในหลายๆแง่เลยนะเนี้ย มองภายนอกดูเหมือนกับว่าจะเป็นคนเข้มแข็ง แต่พอมามองความฝันที่ดูเหมือนกับเด็กอนุบาลแล้ว ทำให้ดูเขาอ่อนแอขึ้นถนัดตาเลย

แต่นั้นก็เป็นคาแรคเตอร์ของพระเอกพระเอกรูปแบบหนึ่งอานะ ผู้ชายผู้ไม่ชอบการต่อสู้ แต่ก็ต้องต่อสู้เพื่อปกป้องสิ่งสำคัญ ฮะๆๆๆ

[varinne]

ขอบคุณทุกคนมากๆ หายไปหลายเดือนทีเดียว

เอาละ มาลงกันต่อนะ >_<

ปล. พยายามวาดรูปประกอบแล้วแต่ไม่สวยสักที ตอนนี้ไม่มีภาพอะไรเลยไม่เป็นไรเนอะ

ปล.2 แต่งตอนนี้ คนแต่งมันส์มาก (ฮา)

ปล.3 อ่านแล้วเม้นด้วยนะค้า >_< เปงกำลังใจในผลงานตอนต่อๆไป ฮ่ะฮิ่ว

ปล.4 ขอบคุณผู้สนับสนุนทุกท่านค้า >_<

ปล.5 ขออภัยที่คนแต่งบ้าๆบอๆ แต่เรืองนี้ไม่เกี่ยวกันใช่ไหมฮ๊าฟฟฟฟฟ อิอิ >_<

ปล.6 ขอบคุณทุกคนอีกครั้งคะ >_<

ตอนที่ 5 อดีตที่ยากลบเลือน

การเดินทางที่เงียบสงบ ฟังเสียงนกเสียงธรรมชาตินั้นได้แปรเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เพราะหญิงสาวที่เข้ามาร่วมเดินทางคนใหม่นั้นพูดตลอดเวลา ไม่ว่าจะหันมาคุยกับโคฮาคุว่าด้วยเรื่องอาหารการกิน การนอน หรืออื่นๆ เธอให้ความสนใจกับสเปกต้ามากเป็นพิเศษ ฮาคุริวที่พูดได้คงเป็นของน่ารักสำหรับเธอ

ไม่นานนักพวกเขาก็พบโปเกมอนเทรนเนอร์สองคนกำลังสู้กันอยู่ แคตาปี้กับวีดอลกำลังปล่อยพลังใส่กันอย่างเมามันส์ ส่วนโปเกมอนเทรนเนอร์ก็ออกคำสั่งต่อสู้อย่างสนุกสนาน

เฟรย่ายิ้มเล็กน้อย เธอสะกิดไหล่เด็กหนุ่มให้มองไปทางโปเกมอนเทรนเนอร์คู่นั้น แต่เขาเพียงแค่ชายตามองไปแล้วก็รีบหันไปมองทางอื่นอย่างไม่ใส่ใจ

พวกเขาทำอะไรกันเหรอคะ? สเปกต้าถามเขา

อย่าไปสนใจพวกนั้นเลย พวกที่ทำให้เกิดการบาดเจ็บโดยไร้ประโยชน์น่ะ

ผึ่ง....!

เสียงฟิวส์ของใครบางคนขาด หญิงสาวเริ่มโต้แย้งทันที

ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ! ที่โปเกมอนเทรนเนอร์ใช้โปเกมอนต่อสู้กันก็เพื่อความสนุก ความน่าตื่นเต้น ความท้าทายในฝีมือของเทรนเนอร์ โคฮาคุที่ไม่เคยลองต่อสู้ดูทำไมถึงไม่ลองสัมผัสความรู้สึกเหล่านี้ดูบ้างละคะ??

เกิดความเงียบสักพัก โคฮาคุหันไปมองเธอ ถามคำถามหนึ่งเสียงเรียบที่สามารถทำให้หยุดหายใจได้

แล้วโปเกมอนมันสนุกด้วยหรือเปล่าละ?

เฟรย่ายืนนิ่ง ได้แต่อึ้งกับสิ่งที่โคฮาคุพูดมา หน้าแดงก่ำเพราะความโกรธ ก่อนจะโต้ตอบอย่างไม่ยอมแพ้

โปเกมอนบางตัวก็ชอบการต่อสู้นะคะ โปเกมอนมีไว้เพื่อการต่อสู้อยู่แล้ว มันก็เลยมีพลังแฝงพิเศษที่ต่างกันไปในแต่ละตัวไงคะ โปเกมอนน่ะเกิดมาเพื่อการต่อสู้! และคนที่จะทำให้พวกมันต่อสู้ได้ดียิ่งขึ้น ก็คือโปเกมอนเทรนเนอร์ยังไงละคะ!

งั้นเหรอ? โคฮาคุพึมพำ เขาหันไปมองเธอด้วยใบหน้านิ่งเฉย ก่อนจะเมินดวงตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นไป

แต่ยังไง ฉันก็ไม่ชอบให้โปเกมอนมามาต่อสู้กันเองอยู่ดี

คราวนี้ ก่อเกิดรังสีแปลกๆที่แผ่แสงสีแดงออกมา เป็นรังสีอำมหิตที่ทำให้สเปกต้าค่อยๆถอยห่าง แต่โคฮาคุที่ไม่ได้ใส่ใจเลยจึงไม่ได้รับผลของรังสีนี้เลยแม้แต่น้อย ในที่สุดรังสีนี้ก็ระเบิดออกมาด้วยเสียงอันดัง จนชายหนุ่มแทบจะอุดหูไม่ทัน

นายน่ะ เป็นคนที่ไร้เหตุผลสุดๆเลย!!!

หลังจากระเบิดเสร็จ หญิงสาวก็รีบวิ่งหนีไป

ชายหนุ่มเอามือที่อุดหูออก ก่อนจะหันไปมองทิศที่หญิงสาววิ่งลับไป แล้วสั่นหน้าอย่างช่วยไม่ได้

สเปกต้าที่มองดูทั้งสองคนทะเลาะกันมาตั้งแต่ต้น เธอหันหน้าไปมองทางทิศที่หญิงสาวเพิ่งเดินจากไป ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงกังวล

ทำยังไงดีคะ เฟรย่าไปแล้วอะคะ...

ถ้ามีความคิดที่ไม่ตรงกัน ก็เดินทางร่วมกันต่อไปไม่ได้หรอก ตอบอย่างไม่ใส่ใจเช่นเคย หยุดคิดนิดหนึ่ง เขาถอนหายใจยาวๆแล้วพูดต่ออีกครั้ง

ต่างคนต่างไปไม่ดีกว่าเหรอ? ผู้หญิงคนนั้นท่าทางเป็นพวกบ้าการแข่งขันโปเกมอน ฉันไม่อยากมีเพื่อนแบบนั้นหรอก

แต่ว่า... ถ้าโคฮาคุอธิบายเหตุผลที่ไม่ชอบ เฟรย่าน่าจะเข้าใจนะคะ

อธิบายให้พวกคลั่งไคล้การต่อสู้ไปก็เท่านั้น เปลืองน้ำลายเปล่าๆ

แต่ว่า! ฉันอยากให้เฟรย่าร่วมทางไปด้วยนะคะ!

โคฮาคุเริ่มแปลกใจ เขาหันไปมองและพบว่าเจ้างูสาวมีสีหน้าที่มุ่งมั่นกว่าปกติ

ทำไมไม่ลองบอกเหตุผลที่ไม่ชอบไปละคะ ยังไม่ได้ลองดูเลยไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงคิดว่ามันไม่ได้ผลละ ฉันเชื่อว่าโคฮาคุมีเหตุผลที่หนักแน่นอยู่แล้ว และเฟรย่าก็....

พูดไปแล้วสเปกต้าก็หันหน้าไปทางอื่น ปลายหางสัมผัสแก้มที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ

อย่าบอกนะว่า...

เธอชอบเฟรย่าเหรอ?

ใช่คะ! เธอดูเหมือนดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิเลยคะ สดใส และก็ร่าเริง สเปกต้าพูดไปพลางยิ้มระรื่น

โคฮาคุได้แต่นิ่งเงียบ

เงียบอยู่นานทีเดียว

สุดท้ายก็พูดเบาๆ

แค่ไปอธิบายเหตุผลให้ฟังแค่นั้นนะ ถ้าไม่ได้ผลก็พอเลย

ตกลงคะ! สเปกต้าตอบรับ ก่อนจะพูดต่ออย่างร่าเริง

ฉันคิดว่าถ้าฉันไปด้วย โคฮาคุกับเฟรย่าจะคุยกันได้ไม่ถนัดเท่าไร ฉันจะรออยู่ที่นี่นะคะ ว่าแล้วเธอบินไปที่ต้นไม้สูงต้นหนึ่ง เลื้อยขึ้นไปบนกิ่งไม้ลึกจนใบไม้บนต้นปิดตัวของเธอมิดชิด โคฮาคุมองเธออย่างลังเล ก่อนจะมองไปรอบๆตัว เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครเห็นสเปกต้าที่อยู่บนต้นไม้ เขาก็เดินจากไป

ทางด้านหญิงสาวที่อารมณ์คุกรุ่นด้วยโทสะ เดินก้มหน้างุดๆไปเจอต้นไม้สูงต้นหนึ่ง ท่ามกลางความเงียบสงัดของบริเวณโดยรอบ เธอเงยหน้ามองไปข้างบน มีป๊อปโปะ โปเกมอนนกตัวเล็กๆกำลังยืนเกาะกิ่งไม้หันหลังให้เธออยู่ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองไปที่ป๊อปโปะตัวนั้น มองลึกไปที่นกตัวน้อยราวกับจะทะลุเข้าไปกลางตัวของมัน เธอดึงกริช (อาวุธประเภทมีดสั้น) ขึ้นมาจากใต้กระโปรงที่ยาวถึงเข่า ย่อตัวลง กระโดดซิกแซกไปมาระหว่างต้นไม้สองต้นอย่างรวดเร็ว แล้วกระโดดขึ้นสูงไปที่ด้านหลังของป๊อปโป๊ะ กริชเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เข้าใกล้ถึงกลางหลังของป๊อปโป๊ะที่ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามีใครอยู่ข้างหลัง...

หยุดนะ!!

เสียงนั้นทำลายสมาธิของเธอโดยสิ้นเชิง ป๊อปโปะที่ได้ยินเสียงดัง ตกใจแล้วกระพือปีกหนีไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเป้าหมายหนีไปแล้ว หญิงสาวจึงหันไปจับกิ่งไม้โหนตัวขึ้นไปนั่งห้อยขาข้างบนแทน ก้มมองเป้าหมายใหม่ที่อยู่เบื้องล่างของเธอ

โคฮาคุ? เธอเอ่ยอย่างแปลกใจ

เพราะแบบนี้ไงถึงไม่ชอบโปเกมอนเทรนเนอร์ เจอโปเกมอนอ่อนแอเข้าหน่อยเป็นต้องเข้าไปทำร้าย ไอ้คำพูดสวยหรูที่บอกว่า รักโปเกมอนเลยอยากฝึกฝนน่ะ ดูเหมือนคำโกหกทั้งเพ

ชายหนุ่มข้างล่างจ้องเขม็งไปที่เธอ แม้ว่าเขาจะมองระยะห่างจากพื้นดินไปยังกิ่งไม้ที่เฟรย่านั่งอยู่ สูงประมาณตึก 2 ชั้นเลยทีเดียว เธอกระโดดขึ้นไปได้ยังไง โดยไม่ใช้พลังของเมตามอนเลย

แต่เรื่องนั้นช่างมันไปก่อน ต้องคุยให้รู้เรื่องก่อน

แต่คราวนี้ดวงตาคู่หวานใสที่ดูร่าเริงได้ตลอดเวลานั้น กลับกลายมาเป็นดวงตาสีน้ำตาลที่มองเขาอย่างเย็นชาแทน

ผู้ที่อ่อนแอไม่สมควรมีชีวิตอยู่รอด มันเป็นกฎที่ตายตัวอยู่แล้ว คนที่พยายามฝืนกฎนั้นจะต้องเสียใจภายหลัง

แล้วผู้ที่อ่อนแอที่เธอพูดน่ะ! ไม่มีความรู้สึก ไม่มีจิตใจเหรอ??

เฟรย่ามองเขาอย่างเงียบเชียบ

แต่โคฮาคุก็ยังพูดต่อ

อะไรเป็นตัววัด ตัวแบ่งแยกละว่าคนนั้นอ่อนแอ คนนี้อ่อนแอละ! เธอเป็นพระเจ้าหรือไง ถึงได้มีสิทธิ์ที่จะตัดสินผู้อื่นว่า เขาควรที่จะเป็นอะไร ควรที่จะถูกกระทำแบบไหน จะว่าไปแล้วพวกโปเกมอนเทรนเนอร์ก็ตั้งตัวเป็นผู้กำหนดชะตาชีวิตของโปเกมอนกันทุกคนเลยนี่นา ไหนคำพูดสวยหรูที่บอกว่า เรามาเป็นเพื่อนกับโปเกมอนทั่วโลกกันเถอะ ละ?

คราวนี้ เฟรย่าเลิกคิ้วขึ้น มองโคฮาคุอย่างแปลกใจ

นายเนี่ยมองโปเกมอนเทรนเนอร์ในแง่ร้ายสุดๆเลยนะ

ก็มันจริงไหมละ? โคฮาคุถามกลับ

อาจจะจริงก็ได้... แต่ไม่ทั้งหมด ดวงตาคู่หวานหรี่ลง ฉายแววเศร้าออกมาเล็กน้อยที่แทบจะไม่สังเกตเห็น

ตอนเด็กๆฉันเคยถูกรังแก... น้ำเสียงเบาลง หากแต่ความเงียบรอบบริเวณทำให้คนที่อยู่บนกิ่งไม้ยังคงได้ยินชัดเจน

ตอนนั้นฉันอายุ 10 ปี ในเมืองวาคาบะ ได้ไปมีเรื่องกับโปเกมอนเทรนเนอร์สองคน

ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ ดอกไม้ใบหญ้าต่างๆพากันผลิบานอีกครั้ง เหล่าโปเกมอนต่างๆก็พากันรื่นเริง รวมถึงแคตาปี้ (Caterpie) ตัวหนึ่งที่กำลังไต่ไปบนต้นไม้อย่างเพลิดเพลินใจโดยไม่ทันได้เฉลียวใจเลยว่า มีเด็กสองคนกำลังจ้องมองมันมาได้พักหนึ่งแล้ว เด็กสองคนนั้นก็คือ ริริน กับ โคนาส นั้นเอง

โปเกมอนหนอนกระจอกๆพรรคนั้น ยังไงก็กระจอกอยู่วันยันค่ำแหละ ไม่เห็นต้องไปสนใจอะไรเลย โคนาสเอ่ย

แต่ว่า ถ้าแคตาปี้พัฒนาร่างกลายเป็นบาตาฟูรี่ คงสวยน่าดูนะ ริรินออกอาการว่าอยากได้อย่างเห็นได้ชัด

เธออยากจับมันเหรอ?

ใช่แล้วละ

แต่ว่า พวกเรายังไม่มีโปเกมอนเป็นของตัวเองเลยนะ แล้วจะจับมันได้ยังไง?

คนฉลาดอย่างฉันน่ะ ต่อให้ไม่มีโปเกมอนก็สามารถจับโปเกมอนได้!

ริรินหยิบก้อนหินแถวนั้นขึ้นมา โคนาสเห็นแล้วจึงยิ้ม

ความคิดดีนี่

แน่นอน

ทั้งสองคนเริ่มต้นการจับโปเกมอนด้วยการขว้างปาหินที่อยู่แถวนั้นใส่แคตาปี้ แคตาปี้ที่น่าสงสาร เพียงถูกหินก้อนแรกก็ร่วงตกจากต้นไม้เสียแล้ว แต่ทั้งสองคนก็ยังขว้างปาก้อนหินต่อไม่หยุด แคตาปี้ร้องอย่างน่าสงสาร เลือดสีเขียวของมันเริ่มซึมออกมาตามลำตัวของมัน

หยุดนะ!!

โคฮาคุในวัยเด็กวิ่งเข้ามา สีหน้าตื่นตกใจมาก

พวกเธอทำอะไรน่ะ? ทารุณโปเกมอนเหรอ?

เปล่า! พวกเราจะจับมันต่างหาก ริรินบอกหน้าตาย

ทำไมต้องจับแบบนี้ด้วย มันเจ็บไม่ใช่เหรอ? โคฮาคุมองไปที่แคตาปี้ ที่กำลังร้องไห้อย่างเจ็บปวด

ใครสนละ? โคนาสพูดขึ้น กฎของการจับโปเกมอนขั้นแรกเลยก็คือ ต้องลดเลือดให้เหลือน้อยที่สุดก่อน จึงจะจับได้ง่ายขึ้น แกไม่เข้าใจเหรอ? ว่ามันเป็นกฎ!

แล้วคำพูดที่ว่า โปเกมอนเทรนเนอร์เป็นเพื่อนกับโปเกมอนทั่วโลกละ! โคฮาคุทวงคำพูดที่เหมือนเป็นคติประจำใจของโปเกมอนเทรนเนอร์ทุกคน

แต่นั้นแค่ทำให้เด็กสองคนหันมามองเขาตรงๆ โคนาสยักไหล่กล่าวอย่างไม่ใส่ใจ

เป็นเพื่อนกัน หลังจากอัดมันเข้าลูกบอลได้แล้วต่างหาก แกนี่มันโง่จริงๆ!

ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ!! ริรินหัวเราะอย่างสะใจ

ทั้งๆที่แคตาปี้แทบไม่เหลือพลังแล้ว แต่คงเป็นเพราะอยากหยามหน้าโคฮาคุ ทั้งสองคนจึงเริ่มต้นปาก้อนหินใส่แคตาปี้อีกครั้ง จนเด็กชายทนไม่ไหว วิ่งเข้าไปช่วยแคตาปี้แทน มือของเขาอุ้มตัวของมันไว้ เลือดสีเขียวเปรอะเปื้อนทั้งมือและร่างกายของเขา ทำให้เด็กทั้งสองคนต้องหยุดปา มองเขาอย่างแปลกใจ

แต่ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อมา มันเลวร้ายกว่าที่คิดไว้เยอะทีเดียว

เขาไม่ได้นึกเลยว่า โคนาสจะเดินเข้ามาใกล้ๆ มองด้วยสายตาเหยียดหยามอย่างถึงที่สุด

แกมันพวกนอกคอก!!

ริรินสำทับลงไปด้วยสายตาที่เย็นชา คนที่ยอมปกป้องแคตาปี้ที่อ่อนแอแบบนั้น เป็นโปเกมอนเทรนเนอร์ไม่ได้หรอก

ใช่แล้วละ คนอย่างแกน่ะ เป็นโปเกมอนเทรนเนอร์ไม่ได้หรอก!!

ในความประสงค์ดีที่ตัวเองหยิบยื่น ความต้องการช่วยเหลือแคตาปี้อย่างจริงใจ แปรเปลี่ยนมาเป็นความอ่อนแอ ความโง่เขลาโดยไม่ทันตั้งตัว เด็กสองคนนั้นก็เปลี่ยนเป้าหมาย ขว้างปาก้อนหินไปที่เขาแทน

ก้อนหินแต่ละก้อนที่ถูกตัวเขา นอกจากจะบาดเจ็บทางกายแล้ว ยังบาดลึกเข้าไปข้างในจิตใจของเขาด้วย เขาได้แต่กัดฟันอดทนความเจ็บปวดสองสิ่งที่เกิดขึ้นพร้อมๆกันนี้ คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวใจ

ความรักแบบไหนกันนะที่จะเป็นความรักในตัวโปเกมอนอย่างแท้จริง

เทรนเนอร์คืออะไรกันนะ?

การที่โปเกมอนอ่อนแอคือความผิดของโปเกมอนงั้นหรือ?

ต้องทำร้าย ต้องแย่งพวกมันมาจากธรรมชาติ นี่คือเทรนเนอร์?

การไปยืนอยู่ข้างหลังพวกมันแล้วออกคำสั่งปาวๆเพื่อให้มันออกไปต่อสู้แทนเจ้าของ เจ้าของก็คือผู้เป็นนาย... ผู้เป็นนายที่แสนเลือดเย็น

ทำไมความเจ็บปวดของโปเกมอนถึงกลายมาเป็นความสนุกสนานของเทรนเนอร์

ทำไมพวกเทรนเนอร์ถึงกล้าพูดคำว่า รักโปเกมอน ได้อย่างเต็มปาก..

ถ้ารัก ก็ต้องปกป้องพวกมัน ไม่ใช่เหรอ??

และ...นับตั้งแต่วันนั้นมา วันที่ไปโรงเรียนอีกครั้ง ริรินกับโคนาสจะทำเหมือนเขาเป็นตัวอะไรสักอย่าง ที่ไม่ควรอยู่บนโลกใบนี้ คอยกีดกันเขาออกจากเพื่อนรุ่นเดียวกัน กลายเป็นใครสักคนที่ไม่มีความหมายไป

การมีตัวตนของเขาช่างขัดกับโลกภายนอกที่กำลังหมุนไปอย่างสิ้นเชิง

การถูกเมินและการถูกเกลียดชังนั้น ทำให้เขาท้อแท้กับการมองโลกนี้ที่เป็นไปอย่างโหดร้าย

เขาจึงสร้างโลกขึ้นมาใหม่ โลกในอุดมคติที่ไม่มีมนุษย์หน้าไหนสามารถเข้าไปบงการโปเกมอนได้อีก

แต่ไม่ว่าจะพยายามปลีกวิเวกเพียงใด ความเป็นจริงที่หมุนไป ก็ยังคอยเข้ามาก่อกวนเขาไม่เลิก

ต้นไม้หลังหมู่บ้าน กลายมาเป็นเครื่องช่วยระบายความอัดอั้นภายในใจทั้งหมด ระบายมันลงไปยังเปลือกไม้แข็งๆ ไม่ว่ามือและขาจะเจ็บ จะปวดล้าเพียงใด แต่มันเทียบเท่ากับหัวใจที่เหนื่อยล้ายิ่งกว่าไม่ได้เลย ดังนั้นเขาก็เลยต้องสู้กับความรู้สึกเจ็บปวดของตัวเขาเอง ความผิดหวังต่อคนรอบข้าง ระบายมันลงไปที่เปลือกไม้ให้หมด ฝึกฝนที่ให้มันกลายมาเป็นกำลัง พลังเพียงอย่างเดียวที่ตัวเองพอทำได้ เพื่อที่จะปกป้องสิ่งที่ตัวเองรัก และตัดสินใจแน่วแน่ว่า หลังจากครบอายุ 15 ปีตามกำหนดเมื่อไร เขาจะตามหาสถานที่สงบๆ สถานที่ที่ไม่มีมนุษย์คนใดสามารถเข้าไปบงการโปเกมอนได้

เพราะโลกที่หมุนไปตามระบบค่านิยมนั้น เขาจึงไม่ได้ถึงขนาดเกลียดโปเกมอนเทรนเนอร์ ข่าวสารทีวีย่อมออกทุกวันอยู่แล้วเกี่ยวกับการต่อสู้ระหว่างเทรนเนอร์ด้วยกัน เขาจึงต้อง ชิน กับโลกที่เป็นไปนี้ เพียงแต่เขาไม่ชอบ และไม่เข้าเข้าใจความรักที่ เทรนเนอร์ มีต่อโปเกมอนเลย ถึงยังไงเขาก็ไม่ได้คิดจะหาคำตอบเพิ่มเติม เพราะเหตุการณ์วันนั้น ฝังลึกเข้าไปในใจของเขาเรียบร้อยแล้ว

โปเกมอนเทรนเนอร์ที่ฉันเจอมา ก็เป็นแบบนี้แหละ โคฮาคุยังคงเงยหน้ามองเฟรย่า ดวงตาสีทองประกายของเขาพยายามมองให้ลึกเข้าไปในความคิดของเธอ พยายามอ่านว่าเธอมองเขาในแบบไหน

แล้วเธอคิดว่าฉันอ่อนแอหรือเปล่าละ?

เฟรย่าหรี่ตามองเขา อดีตของโคฮาคุนั้นฝังใจเขาจนเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อโลกไปโดยสิ้นเชิง

ถ้าอย่างนั้นแล้ว อะไรคือคำตอบที่ถูกต้องอย่างแท้จริง ของโปเกมอนเทรนเนอร์

แต่เธอไม่ได้คิดที่จะหาคำตอบขนาดนั้นหรอก

เมื่อก่อนเธอก็เคยถูกว่าว่า อ่อนแอ เลยพยายามต่อต้านคำๆนี้มาโดยตลอด

โดยลืมไปว่า คำว่า อ่อนแอ ที่แท้จริง หมายถึงอะไร...

เธอนึกย้อนไปยังอดีต

ครั้งที่เธออายุ 10 ปีเหมือนกัน

ครั้งที่เธอ เจ็บปวดที่สุด

น้ำเสียงหนึ่งก้องกังวานไปทั่วห้องโถง ก้องกังวานจนกรีดหัวใจของเธอออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยได้

หึหึหึ... มีน้ำยาแค่นี้เองหรือ ถือว่าเก่งสำหรับอายุเท่านี้ แต่ก็กระจอกเสียจริง!

หญิงสาวรูปร่างสะโอดสะอง หุ่นเรียวเพรียวงาม ใบหน้าคมยิ้มที่มุมปาก ในมือของเธอกำต้นคอของฮิโตะคาเงะไว้อย่างไม่ไยดี มันร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด

อย่าเอาเฟียของฉันไป... ได้โปรด ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว ฉันสัญญา!

เด็กสาวนอนคุกเข่าอยู่กับพื้น เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยพกช้ำ พยายามเอื้อมมือไปข้างหน้า ทั้งขอร้องอ้อนวอนทั้งน้ำตา หากแต่มันไม่มีผลอะไรเลย..

เพราะว่าเธออ่อนแอยังไงละ สำเหนียกตัวเองไว้ให้ดีนะ ว่าตัวเธออ่อนแอสักแค่ไหน เก่งขึ้นให้มากกว่านี้สิ โลกนี้น่ะ ไม่มีที่อยู่ให้กับคนที่อ่อนแอหรอก

แล้วภาพทั้งหมดก็หายไป..

กลับมาที่ปัจจุบัน

เฟรย่ามีสีหน้าที่เศร้ามากๆ สารภาพกับโคฮาคุ

ฉันเคยเลี้ยงฮิโตะคาเงะตัวหนึ่ง มันเป็นฮิโตะคาเงะที่เก่ง... แต่เพราะว่าฉันอ่อนแอ ก็เลยปกป้องมันไม่ได้ ฉันเกลียดที่ตัวเองอ่อนแอ จนลืมนึกไปว่า... ฉันไม่ควรทำแบบนี้...

เกิดความเงียบขึ้น ทั้งสองต่างมองกันและกัน ต่างคนต่างมีความคิดที่คุกรุ่นอยู่ภายใน เพราะทั้งสองได้แลกเปลี่ยนเรื่องที่ไม่เคยเล่าให้ใครฟังออกไป

ผ่านไปสักพักหนึ่ง เฟรย่าก็ฉายรอยยิ้มออกมา กระโดดลงจากกิ่งไม้ที่มีความสูงถึงตึก 2 ชั้น ลงมายืนบนพื้นได้อย่างสบาย เอนตัวไปหาโคฮาคุแล้วกล่าวด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์

ครั้งนี้ ฉันถือว่านายมาง้อฉันก็แล้วกันนะ

ห๊ะ!! โคฮาคุอุทานอย่างตกใจ

หึหึหึ.... เฟรย่าหัวเราะในลำคอ

................. เพราะว่าสเปกต้าบอกให้มาพูดหรอก ถึงยอมมาพูดด้วย โคฮาคุได้แต่เก็บความคิดนี้ไว้ในใจ ก่อนจะบอกว่า

ถ้าอย่างนั้น ก็ร่วมเดินทางไปกับพวกเราให้ถึงที่สุดก็แล้วกันนะ

แต่ว่า โคฮาคุ มีอย่างหนึ่งที่ฉันอยากจะบอก

เฟรย่าเอ่ย

ยกโทษให้ฉันด้วยเถอะนะ สำหรับบางเรื่องที่ฉันจำเป็นจะต้องทำ

แล้วเธอก็ยิ้ม

เรื่องไหนละ? โคฮาคุถาม

สักวันนายจะรู้

--------------------------------------------

ทั้งสองเดินกลับไปยังต้นไม้ที่สเปกต้าซ่อนตัวอยู่ เมื่อสเปกต้าได้พบกับเฟรย่าอีกครั้งก็ดีใจมาก และเฟรย่าก็ร่าเริงโผวิ่งไปกอดสเปกต้าเหมือนเคย โคฮาคุเองแม้จะสีหน้านิ่งเป็นทุนเดิมแต่ก็อดที่จะยิ้มน้อยๆไม่ได้ เขารู้สึกคล้ายๆกับว่าเดินไปซื้อตุ๊กตามาให้ลูกสาวสุดที่รักเล่นเลยอย่างไงอย่างนั้น

ก่อนที่จะออกเดินทางสู่เมืองโคงาเนะต่อไป เพื่อไปหาข้อมูลเกี่ยวกับดวงจันทร์สีชมพูที่หอสมุด ใครบางคนที่เคยพบก็เดินเข้ามา พร้อมกับ เบรีฟ (Bayleef) จิโกริต้าได้พัฒนาไปเป็นขั้นที่ 2 แล้ว

ไฮ~~ สวัสดีครับ โคฮาคุ เจอกันอีกแล้วนะฮะ เทมม่ายิ้มพลางโบกมือ ก่อนจะแปรสีหน้าเป็นตกใจเมื่อได้เห็นเฟรย่า

มีอะไรกันเหรอ? โคฮาคุมองสายตาที่เทมม่ามองไปที่เฟรย่าอย่างสงสัย เฟรย่าเองก็มองเทมม่าตอบ เทมม่าค่อยคลายความตกใจ ก่อนจะหัวเราะแห้งๆเกาหัวแกร๊กๆ

ขอโทษนะฮะ สงสัยว่าผมจะจำคนผิดคน ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ..

นายคือ เทมม่า คนที่ได้จิโกริต้าจากดร.อุซึหงิ ที่ออกรายการทีวีใช่ไหมคะ? เฟรย่าถาม

ใช่ครับ เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่จำผมได้ เทมม่าโค้งอย่างงดงาม

จริงๆแล้วผมก็เป็นคนจากเมืองวาคาบะ แต่ว่าย้ายไปอยู่เมืองอื่นเสียนานจนได้ข่าวว่า ดร.อุซึหงิจะแจกโปเกมอนให้กับโปเกมอนเทรนเนอร์ที่ถูกเลือก ผมเลยกลับมายังเมืองวาคาบะเพื่อดูว่าใครจะได้เป็น แต่ปรากฏว่า โคฮาคุไม่ยอมมารับโปเกมอนจากดร.เลย ผมจึงได้รับจิโกริต้าไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่ผมก็ชอบโทวกะนะครับ

ดูแลโทวกะให้ดีๆละ สำหรับโปเกมอนที่ควรจะเป็นของเขา แต่ว่าเขาไม่ได้เลือก เทมม่าเอาไปดูแลแทน โคฮาคุจึงพูดด้วยสีหน้านิ่งๆ เหมือนจะบอกว่า ดูแลแทนเขาด้วยละกันนะ

แน่นอนครับ เทมม่ายิ้ม ก่อนจะหันมามองสเปกต้า โคฮาคุโชคดีจริงๆนะครับ ที่ได้ฮาคุริวมาเป็นโปเกมอน อนาคตสดใสจริงๆนะครับ แต่ว่าก็ต้อง... ระวังตัวให้มากๆนะครับ

ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ โคฮาคุพยักหน้ารับ

แล้วคุณผู้หญิงท่านนี้ชื่ออะไรหรือครับ เทมม่าหันไปมองเฟรย่า

เฟรย่าคะ

ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ถ้ายังไงผมต้องขอตัวแล้วละ แล้วเจอกันใหม่นะครับ เทมม่าโค้งตัวอีกครั้ง และบอกลากัน

ทันทีที่เทมม่าหมุนตัวกลับไป เขาตีสีหน้าเครียดขึ้นมานิดหนึ่ง ก่อนจะสั่นศีรษะ แล้วออกเดินทางจากไปพร้อมกับโทวกะผู้ร่าเริง

-------------------------------------------------

จบตอนที่ 5

เหตุขัดข้องมะกี้ เผลอลงข้ามไปตอนที่ 6 ฮา (ถึงว่ามันแปลกๆ)

ตอนที่ 5 แต่งไปเมือ่หลายเดอนที่แล้วน่ะ

ส่วนตอนที่ 6 แต่งเสร็จเมื่อวานนี้ ถ้าไงขอลงตอนที่ 6 ด้วยเลยละกันนะ >_<

เอามาเปรียบเทียบฝีมือก็ดีแหะ หุหุ เห็นง่ายดี >_<

[varinne]

ตอนที่ 6 วุ่นวายในเมืองฮิวาดะ

หลังจากเดินทางผ่านถ้ำเชื่อมต่อที่แสนจะอับชื้นมาได้อย่างลุล่วง ทั้งสองคนกับโปเกมอนอีกสองตัวก็เดินทางมายังเมืองฮิวาดะอย่างปลอดภัย หลังจากที่สายตาเคยชินกับแสงแดดจ้าหลังออกมาจากถ้ำสลัวๆได้ พวกเขาก็พบบ่อน้ำเก่าๆขนาดที่ผู้ชายตัวใหญ่ๆสามารถปืนลงไปได้สบายๆ รอบด้านบ่อน้ำเก่าๆนั้นอุดมด้วยธรรมชาติต้นไม้สีเขียวสดสวย และหากเดินทางต่อไปอีกไม่นานก็คงจะเข้าสู่เขตบ้านเรือนแห่งเมืองฮิวาดะแล้วละ

แต่ทว่า ก่อนที่จะเข้าถึงเขตชุมชนเมืองนั้น บัดนี้พวกเขาถูกคนกลุ่มหนึ่งดักล้อมเป็นวงกลมโดยไม่ทันได้ตั้งตัวซะแล้ว!!!

คนที่มาล้อมพวกเขาก็คือพวกชาวบ้านตาดำๆถือจอบกับเสียมเป็นอาวุธ ต่างมองมาที่พวกเขาด้วยสายตาจ้องเขม็งราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ช่วยให้นึกถึงเผ่ากินคนอย่างบอกไม่ถูก หากว่าพวกเขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้าละก็คงจะต้องคิดอย่างนั้นแน่ๆ แต่ว่าวกกลับมาก่อน นี่มันเกิดอะไรขึ้นนี่???

เบื้องหน้าของพวกเขา มีตาลุงหนวดเฟิ้มที่ดูท่าทางจะเป็นหัวโจกของเรื่องนี้ เดินตรงมาหาพวกเขาประมาณสองก้าวเห็นทีจะได้ มือที่เหี่ยวย่นหน่อยๆลูบหนวดของตัวเองอย่างพินิจ ดวงตาแข็งกล้ามองไปที่ผู้มาเยือนอย่างไม่วางตา

กระเป๋าสตางค์ของข้าหายไป ตาลุงยังคงจ้องเขม่งมองพวกเขา ลูบหนวดแล้วพูดต่อ

พวกแกต้องเป็นคนเอาไปแน่ๆ

โคฮาคุชักสีหน้านิดหนึ่ง ก่อนจะหันไปมองข้างๆ ก่อนจะพบว่า ผู้หญิงที่ร่วมทางมาด้วยในหลายวันที่ผ่านมานี้ หายตัวไปเรียบร้อยแล้ว???

เด็กชายรู้สึกตกใจมากๆ หันไปมองรอบตัวแต่ก็ไม่พบวี่แววของเฟรย่า นอกจากฮาคุริวที่มีสีหน้าแปลกใจน้อยๆแบบไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ท่าทางลุกลี้ลุกลนของเขาเรียกความสนใจของพวกอาวุธจากชาวบ้านได้เป็นอย่างดี เมื่อผู้ร่วมทางหายตัวไปแบบไม่ทราบสาเหตุ เขาจึงได้แต่กลืนน้ำลายจ้องตาลุงหนวดเฟิ้มอย่างหวาดหวั่นนิดๆ ก่อนจะตอบด้วยท่าทางนิ่งเรียบเช่นเคย

ผมไม่ได้เอาไป สาบานได้ ยกมือชูนิ้วทั้งห้าช้าๆ

คำแก้ตัวมันใช้ไม่ได้ผลหรอก!!! ตาลุงตะโกนลั่นพลางใช้ไม้เท้าชี้หน้าเด็กชาย

พึ่งมาเมืองนี้เองแท้ๆ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ แล้วยัยเฟรย่าอยู่ไหนเนี่ย?? โคฮาคุบ่นอุบอิบพลางหันไปมองรอบตัว แต่ก็เจอแต่สเปกต้าที่ทำหน้าแป๋วแว๋วอยู่ตัวเดียว

มองไปข้างหน้าอีกทีหนึ่ง ก็พบเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งวิ่งมาหาตาลุงหนวดเฟิ้มแล้วกอดตาลุงแน่นจากด้านหลัง พลางชี้นิ้วเล็กๆไปที่สเปกต้า แล้วทำตาหวานหยดเยิ้มให้ตาลุง

ลุงกันขา... นู๊จาเอาฮาคุริวตัวนั้น!!!

ได้เลยหลานรัก ตาลุงยิ้มน้อยๆก่อนจะหันไปสั่งพวกชาวบ้านที่ยืนล้อมอยู่

จับเด็กนั้นเข้าซังเต!! แล้วยึดฮาคุริวมาเป็นของกลาง!!

หยุดนะ!! ผมไม่ได้ทำอะไร พึ่งเข้าเมืองมา อย่ามาแตะต้องตัวนะ!! โคฮาคุได้แต่ร้องโหวกเหวกในขณะที่ถูกล้อมรอบด้วยชายร่างใหญ่หลายคนและถูกอุ้มไปอีกทางอย่างไร้ทางขัดขืน ทางสเปกต้าพยายามจะบินไปหาเขาแต่ก็ต้องถูกชาวบ้านอีกคนจับไว้ ได้แต่มองตากันอย่างทำอะไรไม่ได้ สเปกต้าพยายามร้องเรียกเขา ด้วยเสียงที่ไม่มีความหมายอะไรเลยนอกจากเป็นเสียงของโปเกมอนเท่านั้น

สเปกต้า!!!!

---------------------------------------------------------------

ทางเดินแคบๆที่อับชื้น เต็มไปด้วยน้ำเจิ่งนองและตะไคร้สกปรกขึ้นทั่วไปหมด ในห้องขังมืดสลัวที่ถูกกั้นระหว่างทางเดินด้วยซี่กรงสนิทเขรอะ โคฮาคุได้แต่จับซี่กรงนั้นอย่างไร้ความหมาย มองไปข้างหน้าอย่างจนใจ ก่อนจะกลับมาเดินวนรอบห้องเล็กๆเพียง 10 ก้าวก็กลับมายืนอยู่จุดเดิม เขานั่งลงมือกุมขมับถอนหายใจยาวๆเหมือนที่เคยทำมาหลายรอบแล้ว

สเปกต้าจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย... โคฮาคุได้แต่พึมพำเบาๆ แล้วเครียดหนักกว่าเดิม

นี่เราทำอะไรไม่ได้ใช่ไหมเนี่ย ในเวลานี้เราต้องทำอะไรสักอย่างสิ แต่ว่าต้องมาติดในห้องขังเฮงซวยนี้มันเกิดอะไรขึ้น เราไม่ใช่คนร้ายนะ!!! แล้วถ้ากระเป๋าสตางค์ของตาลุงบ้านั้นหายไปละก็ มันเกี่ยวอะไรกับเราละ!!!

ยิ่งคิดก็ยิ่งเดือดดาลจนเด็กชายต้องลุกมาพยายามพังซี่กรงอีกรอบ พลางตะโกนลั่น

ปล่อยผมออกไปเดี๊ยวนี้นะ!! ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย อย่างมากล่าวหากันมั่วๆแบบนี้!!

ไร้เสียงตอบรับใดๆนอกจากเสียงของตัวเขาเองที่สะท้อนกลับไปกลับมาในทางเดินแคบๆแสนอับชื้นชวนน่าหดหู่แบบนี้

ปล่อยผมออกไปสิ!! ได้ยินไหม??

เสียงเริ่มอ่อยลงเพราะพอรู้ว่าพวกผู้คุมคงไม่ได้อยู่แถวนี้เป็นแน่ โคฮาคุก้มหน้าลงอย่างสิ้นหวัง มือยังคงจับซี่กรงแน่น

แต่แล้วเขาก็ได้ยินเสียงที่แสนคุ้นเคย แบบที่ไม่คาดฝันว่าจะได้ยินในเวลาแบบนี้ และในที่แห่งนี้ด้วย!!

ทำอะไรอยู่ในนั้นเหรอ?

เสียงหวานใสทักทายเขา พร้อมกับดวงหน้านวลยื่นหน้าเข้ามาใกล้แบบใคร่อย่างรู้ ทำเอาเขาทรุดลงไปนั่งเลยทีเดียว

ถ้าจะพูดถึงสิ่งที่ไม่เหมาะไม่ควรกับคุกใต้ดินนี้ ก็เห็นทีจะเป็นเด็กสาวตรงหน้าที่ท่าทางสดใสร่าเริงผู้นี้เป็นแน่แท้ ที่ความสดใสของเธอขัดกับคุกใต้ดินที่แสนสกปรกอย่างสิ้นเชิง

เฟรย่า??? เขาพึมพำอย่างตกใจ ก่อนจะยิงคำถามที่ขึ้นมาในหัวก่อนเป็นอันดับแรก

นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย??!!

เฟรย่าเปลี่ยนท่าทางจากสนใจเขา มาชำเลียงมองเขาแทน พลางยักไหล่แล้วตอบด้วยน้ำเสียงนิ่มๆ

ไม่รู้เหมือนกัน

แล้วเธอเข้ามาในนี้ได้ยังไง?

มาเดินเล่นน่ะ ตอบเหมือนการสนทนาแบบปกติ น้ำเสียงของเธอราบเรียบแบบไม่มีอะไรติดขัด แต่ว่าขัดใจเขาเสียจริง

แน่ใจนะว่ามาเดินเล่นจริงๆ? โคฮาคุเริ่มลุกขึ้นยืนแล้วกลับมามีท่าทางจริงจังแบบเก่า ปล่อยฉันออกไปทีสิ

ทำน่ะ ทำได้อยู่หรอกนะ... แต่... เฟรย่าเอียงตัวไปใกล้ๆเขา มีรอยยิ้มนุ่มละไมเหมือนจิ้งจอกตัวน้อยน่ารักปรากฎขึ้นที่มุมปาก

อยากได้ยินคำอ้อนวอนมากกว่าน่ะ

..........................

อะไรนะ ไม่ได้ยิน เฟรย่าเอียงตัวมาทางเขานิดหนึ่งก่อนจะเอียงหน้ามองเพดาน ใช้นิ้วชี้เคาะแก้มนวลเบาๆอย่างครุ่นคิด

ป่านนี้สเปกต้าจะเป็นยังไงบ้างนะ... ผ่านไปหลายชั่วโมงซะแล้วด้วยสิ

นะ... นี่ ... โคฮาคุจับลูกกรงแน่น จ้องเด็กสาวตรงหน้าเขม็ง แต่นอกจากนี้ก็พูดไม่ออกแล้ว

อยู่ในนี้นานเกินไปก็ไม่ค่อยดีเท่าไร... เฟรย่าชำเลืองมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองด้วยสีหน้าลำบากใจ

ถ้ามีคนมาตรวจเจอละยุ่งเลย

คะ... คุณ เฟรย่า ครับ... โคฮาคุพยายามเค้นเสียงออกมาด้วยฟันที่ขบแน่นเอามากๆ มองเด็กสาวตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่เคียดแค้นเป็นทวีคูณ แต่ก็พยายามสงบอารมณ์ไว้

อะไรเหรอ? โดยทางสายตามองไปที่อื่น เฟรย่าเอียงมาทางเขานิดหนึ่ง

กะ รุ ณา ช่วย ผม ออกไปที... ขอร้อง

พูดจบประโยคนี้ก็แทบจะหมดลมในทันที แต่ดีที่เด็กสาวตรงหน้าเริ่มยิ้มแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

ขอร้องคนก็เป็นนี่?

ว่าแล้วเธอก็หันไปอีกทางด้วยทีท่าหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ตาลุงนั้นตังไม่เยอะเท่าไรเลย พวกบ้านนอกเนี่ยจนชะมัด

ห๊ะ!! นี่เธอเป็นคนขโมยเองเหรอ!! ได้ยินประโยคนั้นขึ้นมา ทำเอาโคฮาคุมีแรงขึ้นมาเฉาะคนตรงหน้าอีกครั้ง

จุ๊ๆ เงียบหน่อย ถ้ามีคนได้ยินเข้าละยุ่งเลย เฟรย่าหันมาเอ็ดคนดวงซวยที่ถูกขังในกรง ก่อนจะดึงผ้าพันคอบนไหล่ของเธอ นั้นคือโปเกมอนเมตามอน ที่สามารถแปลงร่างเป็นอะไรก็ได้ ทันทีที่เธอดึงออกมา ผ้าพันคอก็แปรสภาพมาเป็นกุญแจสีทองดอกหนึ่งอย่างรู้ใจ

เมืองฮิวาดะน่ะขึ้นชื่อในเรื่องเมืองแห่งยาดอนนะ แต่แปลกที่ตอนนี้ยาดอนทั้งหมดหายไปจากเมืองนี้ ต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ เฟรย่าเอ่ย ในขณะทื่มือไขแม่กุญแจ ในที่สุดกรงห้องขังก็เปิดออก

หางของยาดอนออกจะราคาสูงซะด้วยสิ น่าเสียดายจริงๆ ยังคงบ่นต่อไป

แต่ชวนให้รู้สึกตะหงิดๆในใจของคนฟังเป็นยิ่งนัก

เฟรย่า เธอเป็นใครกันแน่?

ฉันเหรอ?

เฟรย่าหมุนตัวกลับมาพลางเลิกคิ้ว ในขณะที่กำลังเดินออกจากห้องขังใต้ดินนั้น เธอยิ้มหวานๆอย่างร่าเริง

เป็นเด็กผู้หญิงที่หน้าตาน่ารักคนหนึ่ง~~~

เป็นคำตอบที่ไปกระแทกความในใจของโคฮาคุยิ่งนัก

ยะ... ยัยบ้า นั้นไม่ใช่คำตอบนะ!!!!

------------------------------------------------------

บ้านหลังหนึ่งที่มีขนาดใหญ่กว่าบ้านของหมู่บ้านโดยรอบ เป็นบ้านที่ต่างออกไปจากบ้านหลังอื่นๆอยู่มาก ด้วยการตกแต่งที่แปลกตามีเครื่องประดับตกแต่งมากกว่า บ้านหลังนั้นตั้งอยู่บนเนินเขาห่างจากตัวหมู่บ้านไปสักหน่อยอย่างโดดเดี่ยว ให้ความรู้สึกเป็นพิเศษจากบ้านหลังอื่นๆ

เฟรย่าชำเลืองมองลอดหน้าต่างบานใสเข้าไปในบ้านหลังนั้น แล้วพึมพำ

ตาลุงหนวดเฟิ้ม กับหลานสาวตัวเล็กๆ ในหมู่บ้านฮิวาดะ ก็ดูน่าจะเป็นตาลุงกันเท็ดซึกับหลานสาวนี่แหละ

เขาเป็นใคร

ช่างทำบอลขึ้นชื่อ ไม่รู้เหรอ? เฟรย่าหันมาถาม ทำตาโต

ไม่รู้ โคฮาคุยักไหล่ เขาไม่ได้สนใจเรื่องโลกภายนอกเลย

เฟรย่าหันกลับไปมองภายในบ้านอีกครั้ง ก่อนจะวิ่งไปรอบๆสำรวจหน้าต่างทุกบาน โคฮาคุเองก็มองผ่านหน้าต่างเข้าไปในบ้านหลังนั้นเช่นกัน หากแต่ไม่พบใครอาศัยอยู่ในนั้นเลย

เมื่อเขาหันไปหาอีกคน ก็พบว่าเด็กสาวเดินมาอยู่ข้างเขาแล้วเรียบร้อยแล้ว

คนในหมู่บ้านเองก็หายไปด้วย หายไปพร้อมกับยาดอนเลย ดูจากรูปการแล้ว น่าจะไปอยู่ที่บ่อน้ำยาดอนกัน

เฟรย่าสรุปให้ฟัง

พวกนั้นจะทำอะไรสเปกต้าน่ะ? โคฮาคุถามเบาๆ

ไม่รู้สิ คงต้องรีบไปดูหน่อยละ

เฟรย่ายักไหล่ ก่อนที่ทั้งสองคนจะรีบรุดไปที่บ่อน้ำหลังหมู่บ้านฮิวาดะ

กล่าวถึงอีกด้านหนึ่ง เบื้องล่างของบ่อน้ำยาดอนที่แสนอับชื้น

ไม่ว่าใครก็ตามคงคาดไม่ถึงว่า เมื่อปีนลงไปในบ่อน้ำแห่งนี้แล้วจะพบกับโพรงขนาดใหญ่ที่สามารถเป็นฐานปฏิบัติการลับได้สบายๆ  

สเปกต้าที่ถูกหลานสาวตัวจ้อยจับผูกโบว์ และตกแต่งเรือนร่างอย่างงดงามแบบศิลปะของเด็กๆ มองไปรอบๆอย่างรู้สึกหวั่นใจหน่อยๆ

พวกชาวบ้านจากหมู่บ้านฮิวาดะ นำขบวนโดยตาลุงกันเท็ดซึ ปืนลงมาในบ่อน้ำแห่งนี้พร้อมกับตัวเธอ

และเบื้องหน้าของพวกชาวบ้านคือ

หญิงสาวที่มีรูปร่างงดงามชวนน่าหลงใหล ผมสีบลอนด์ทองลอนยาวลงมาถึงกลางหลัง ดวงตาคมประดุจเหยี่ยวสาว เธอนั่งไขว้ห่างทำให้เรียวขาขาวเนียนโผล่ขึ้นมาจากชายชุดขนสัตว์สีดำผ่ายาว รองเท้าสั้นสูงสีดำขลับ ดวงหน้าเรียวมองเหล่าชาวบ้านที่อยู่ตรงหน้าอย่างท้าทาย

รอบๆตัวเธอเต็มไปด้วยคนชุดดำที่มีรูปตัว R ตัวใหญ่ๆที่ชมพูเด่นหราตรงกลางเสื้อ ดูเหมือนจะเป็นเหล่าลูกน้องของสาวผมบลอนด์ทองคนนั้น ต่างคนต่างมีโปเกมอนประจำตัวที่ท่าทางแสนดุร้าย ต่างกับโปเกมอนของพวกชาวบ้านที่ดูเหมือนเป็นสัตว์เลี้ยงมากกว่า

พวกแกสินะ ที่เป็นคนเอายาดอนไปจากหมู่บ้านแห่งนี้! ตาลุงกันเทดซึชี้ไปที่หญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่หวั่นเกรง ผิดกับพวกชาวบ้านที่ตอนนี้ทำหน้าเหมือนกำลังสู้กับเสืออยู่

ตายจริง นึกว่าใคร ที่แท้ก็ตาลุงแก่ๆคนหนึ่งเท่านั้นเอง หญิงสาวยิ้มเยาะ มือเรียวยาวปัดผมที่ลงมาคลอเคลียแก้มเล็กน้อย ก่อนจะมองไปที่สเปกต้าอย่างสนอกสนใจ

นี่ งูสีฟ้าตัวนั้นน่ะ ถูกใจฉันจังเลย ขอนะ

ยิ้มหวานแล้วโบกมือ

พลันนั้น ตาข่ายจากทั่วทุกทิศทางก็กระเด็นมาคลุมกลุ่มชาวบ้าน จนทุกคนต้องลงไปนอนกับพื้น ตาข่ายนี้ไม่ใช่ตาข่ายธรรมดา หากแต่เป็นตาข่ายที่เหนียวแน่นและมีพลังไฟฟ้าอ่อนๆไหลเวียนไปทั่วตาข่าย กลุ่มชาวบ้านแต่ได้ร้องโอยครวญเบาๆและหวาดกลัว

หญิงสาวเริ่มขยับตัว ก้าวเท้าเรียวงามเดินไปตรงหน้า มองสเปกต้าอย่างไม่วางตา

สเปกต้ามองตอบหญิงสาว ถึงตาข่ายไฟฟ้าจะทำอะไรเธอไม่ได้มาก แต่มันทำให้เธอเริ่มหวาดกลัวขึ้นมาจริงๆจังๆ

เพียงสองก้าวที่หญิงสาวเข้ามา

ควันสีเทาอ่อนๆก็ปกคลุมไปทั่ว ปกคลุมทุกอย่าง มองไม่เห็นอะไรทั้งนั้นนอกจากสีเทาอ่อน

ตาข่ายถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงขาดเบาๆ สเปกต้ารู้สึกว่ามีมืออันอ่อนนุ่มรัดตัวเธอขึ้นไปข้างบน

เมื่อควันเริ่มจางลง ทุกคนก็ได้เห็น

เด็กสาวชุดพีชลอยอยู่เหนือทุกคนในบริเวณนั้น มืออีกข้างจับเชือกที่ห้อยลงมาจากข้างบน และมืออีกข้างอุ้มตัวฮาคุริวไว้ ยิ้มและพูดอย่างไม่เกรงกลัวใคร

ขอโทษนะ ตัวนี้ฉันเห็นก่อนพวกคุณอีก ดังนั้นฮาคุริวตัวนี้เป็นของฉัน

หญิงสาวมองไปที่เฟรย่า จากสีหน้านิ่งเรียบเริ่มมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาจางๆ เฟรย่ามองหญิงสาวตอบ แม้ว่าจะทำทีกล้าหาญเพียงไหนก็ตาม แต่จริงๆแล้ว ดวงตาสีน้ำตาลประกายมองไปที่หญิงสาวมีความหวาดหวั่นมากมาย

นึกว่าใคร ที่แท้ก็ยัยลูกเป็ดขี้เหร่นั้นเอง

หญิงสาวเริ่มหัวเราะ ดังขึ้น ดังขึ้นเรื่อยๆ จนน่ากลัว

น่าสนุกจริงๆที่มาแย่งเหยื่อกันแบบนี้ ขอลองทดสอบสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน ไปเลยอาบ๊อค!!

ทันทีที่สิ้นเสียงของเธอ งูร่างใหญ่มหึมาก็เลื้อยมายังเบื้องหน้าของเธอ พร้อมกับแผ่แม่เบี้ยด้วยเสียงขู่ฟ่อน่าขนลุก แล้วเลื้อยปราดเข้าไปหาเด็กสาวข้างบนทันที

เฟรย่ากระซิบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

หนีเร็ว

สเปกต้ารับรู้จากอ้อมแขนของเธอได้ว่ากำลังสั่นมากเพียงใด

เชือกถูกดึงขึ้นไปอย่างรวดเร็ว งูจงอางร่างยักษ์กระโจนเข้าหาเหยื่อ ฟันเขี้ยวแหลมคมใกล้จะเฉาะปลายเท้าของเหยื่อแล้ว

ลูกไฟลูกใหญ่จากที่ไหนสักแห่งเข้าไปปะทะกับเจ้างูจงอางจนมันกระเด็นไปไกล

ทุกคนต่างหันไปมองผู้มาเยือนรายใหม่ที่กำลังยืนจังก้าแบบไม่เกรงกลัวใคร พ่วงด้วยแม๊กมาราชิ ที่พัฒนาจากฮิโนอาราชิมาแล้ว เด็กสาวผมแกละกล่าวท้าทายทุกคน ด้วยดวงตาสีเพลิงฉายแววมุ่งมั่นอันแรงกล้า

ริริน เทรนเนอร์จากเมืองวาคาบะ จะมาต่อสู้กับพวกแกเอง!!

-------------------------------------------------

ข้างบนบ่อน้ำนั้น

จากการที่ได้ยินเสียงต่างๆนาๆข้างในบ่อน้ำ มันทำให้รู้สึกได้ว่าข้างในในเวลานี้วุ่นวายเพียงใด โคฮาคุที่นั่งรออยู่ข้างบนรู้สึกคิดถูกที่ไม่ได้ลงไปด้วย

เชือกเมตามอนที่มัดกับเสาไม้ข้างบนกำลังเคลื่อนไหว

ไม่นานนักเฟรย่าพร้อมกับฮาคุริวที่แสนคุ้นเคยลอยขึ้นมาเหนือบ่อน้ำอย่างรวดเร็ว

สเปกต้าโผเข้าไปหาโคฮาคุอย่างดีใจ

โคฮาคุ กลัวจังเลย~

เด็กชายยิ้มพลาง ลูบสเปกต้าเบาๆ ไม่เป็นไรนะ ปลอดภัยแล้ว

สีหน้าของเฟรย่าไม่ดีเท่าไร เธอปืนขึ้นมาจากบ่อน้ำเหมือนจะหมดแรง โคฮาคุเข้าไปดึงไว้ไม่ให้ตกบ่อไป ใบหน้านวลซีดเผือดนั้น กระซิบเบาๆออกมา

รีบหนีเร็ว

โคฮาคุพยักหน้ารับ ถึงแม้ว่าเฟรย่าจะไม่บอกเช่นนั้น เขาก็คิดจะทำแบบนั้นเช่นกัน

หนีไปจากหมู่บ้านที่น่าสะอิดสะเอียนนี้ให้เร็วที่สุด

-----------------------------------------------------

ใช้เวลาไม่นาน เฟรย่าก็สามารถฟื้นสภาพขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว จากท่าทีแทบหมดแรงเมื่อก็ สามารถลุกขึ้นวิ่งได้อย่างคล่องแคล้ว

สเปกต้ามองไปรอบเมืองอย่างรู้สึกเสียดาย พลางถามคนที่กำลังวิ่งนำหน้าเบาๆ

อยู่เมืองนี้ต่อไปอีกหน่อยไม่ได้หรือเจ้าคะ T^T

ไม่ได้ เมืองนี้น่าขนลุกจะตายไป

เสียงแข็งตอบกลับมา

แต่ว่า... ฉันรู้สึกผูกพันกับเมืองนี้นะ เสียงของเจ้ามังกรสาวโอดครวญหน่อยๆ

เฟรย่าหันมามองสเปกต้าอย่างสนใจ

รู้สึกผูกพันแบบไหนเหรอ?

คิดอยู่นานทีเดียวกว่าสเปกต้าจะตอบได้ จำได้ว่า เคยมาอยู่ที่นี่บ่อยๆ... แต่ว่าอยู่บนฟ้านะ เราบินได้สูงขนาดนั้นเชียว?

พูดไปก็แปลก ที่รู้สึกแปลกใจกับตัวเอง

เฟรย่าครุ่นคิดพักหนึ่ง ก่อนจะได้คำตอบในใจ

ดีละ... งั้นคงได้เวลา ตรวจสอบหน่อยแล้วละมั้ง

--------------------------------------------------------

จบตอนที่ 6

ค้า >_<

[Sonne Iris]

โอว ยาวมากๆๆ เราเห็นคุณทำได้ เรายินดี!!! สู้ต่อไป!!

[Loveless Nova]

ฉันรักโปเกม่อนจริงๆน้า!!!!!!!!!!!

ใครบังอาจมาทำร้ายโปเกม่อนที่ฉันรักยิ่ง ฉันไม่ยอมหรอกกก!!

ME/ คลุ้มคลั่งไปเรียบร้อยแล้ว...

[Risu]

อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงเนื้อเรื่องในเกมภาคแบล็คไวท์เลย

เฟรย่าดูมีลับลมคมในจริง

เป็นฝ่ายดีหรือฝ่ายร้ายกันเนี่ย

[varinne]

ฉันรักโปเกม่อนจริงๆน้า!!!!!!!!!!!

ใครบังอาจมาทำร้ายโปเกม่อนที่ฉันรักยิ่ง ฉันไม่ยอมหรอกกก!!

ME/ คลุ้มคลั่งไปเรียบร้อยแล้ว...

ฮา~ ขอบใจมาก มีออกแนวความรุ้สึกแบบนี้สองคนละ หุหุ ^ ^

อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงเนื้อเรื่องในเกมภาคแบล็คไวท์เลย

เฟรย่าดูมีลับลมคมในจริง

เป็นฝ่ายดีหรือฝ่ายร้ายกันเนี่ย

กด like เจ้ก้อยค้า ~~ >_<

วันนี้เอภาพมาฝากคะ พึ่งวาดเสร็จเมื่อกี้นี้

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะ เรายังไม่เอาไหนเลยเรื่องความมั่นใจของตัวเอง

แต่จะพยายามต่อไปคะ >_<

ปล. ถ้าใครอยากให้เราไปตรวจสอบฟิคละก็ บอกได้นะ แต่ระวัง ว่าจะติแบบนรกแตกน๊ะ

[Loveless Nova]

ภาพสวยอลังการมากคร้าบ~!!! สเปกต้าตัวเล็กกว่าที่คิดฝันไว้อีกนะเนี้ย โฮ้~

[ป.โหล่]

ไม่ได้อ่านซะนาน ขอโทษทีนะครับ T^T

เริ่มชอบเฟรย่ามากกว่าสเปกต้านิดหน่อย แต่ก็ยังชอบสเปกต้านะครับผม~

เฟรย่าดูลึกลับจริงจริ๊ง - - ต้องมีอะไรแหงๆ

[SKYNET]

เพิ่งมาเห็นรูป

แล้วเกิดสงสัย

ปกติฮาคุริวมันตัวใหญ่กว่าคนอีกนะ(4 m.)!

[varinne]

ภาพสวยอลังการมากคร้าบ~!!! สเปกต้าตัวเล็กกว่าที่คิดฝันไว้อีกนะเนี้ย โฮ้~

เพิ่งมาเห็นรูป

แล้วเกิดสงสัย

ปกติฮาคุริวมันตัวใหญ่กว่าคนอีกนะ(4 m.)!

เรื่องนี้ตั้งใจจะให้ฮาคุริวตัวขนาดขึ้นไปอยู่บนไหล่ได้อะ ให้มันเป็นขนาดมาตราฐานของฮาคุริวทุกคัวนะ >_<

ไม่ได้อ่านซะนาน ขอโทษทีนะครับ T^T

เริ่มชอบเฟรย่ามากกว่าสเปกต้านิดหน่อย แต่ก็ยังชอบสเปกต้านะครับผม~

เฟรย่าดูลึกลับจริงจริ๊ง - - ต้องมีอะไรแหงๆ

ก็ตอนนี้ สเปกต้ายังไม่ค่อยเด่นนินา หุหุ สงสัยต้องดูตอนต่อๆไป >_<

โทษที เราหายไปนานอีกแล้วหรือเปล่านิ? จะมาลงตอนต่อไปแล้วนะ

[varinne]

ตอนที่ 7 ผู้พิทักษ์แห่งกาลเวลา

ผ่านทางเชื่อมผ่านด่านเข้าไปเป็นป่ากว้าง สีเขียวชอุ่มปนน้ำเงินเข้าสู่สายตาแทนที่สีขาวของห้องสี่เหลี่ยมขนาดเล็ก เบื้องหน้าของพวกเขาคือป่าขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยเกล็ดละอองน้ำลอยอยู่เต็มอากาศ ทำให้รู้ว่าป่าแห่งนี้ชุ่มชื้นมากแค่ไหน แสงอาทิตย์ส่องลงมาถึงพื้นแทบไม่ถึงเลย เพราะถูกใบไม้หนาเบื้องบนบดบังอยู่

โคฮาคุนึกแผนที่เขตโจโต แล้วเอ่ยชื่อสถานที่แห่งนี้ออกมาอย่างไม่มั่นใจนัก

เท่าที่จำได้ ผ่านเมืองฮิวาดะไปเป็น ป่าอุบาเมะ นะ งั้นที่นี่ก็น่าจะเป็นป่าอุบาเมะ

ใช่แล้ว! ที่นี่คือป่าอุบาเมะ ขึ้นชื่อเรื่องป่าที่มีความอุดมสมบูรณ์ตลอดปี และมีเพียงฤดูใบไม้ผลิ ฤดูเดียวเท่านั้น

สาวน้อยสุดร่าเริงนามว่าเฟรย่า หลังจากที่วิ่งหนีหายนะในบ่อยาดอนมาได้ เข้าสู่เขตป่าที่แสนเย็นสบายก็พอให้หายเหนื่อยล้าได้บ้าง ก็เริ่มต้นเล่าประวัติของป่าแห่งนี้ให้ฟัง

ป่าอุบาเมะ หรือที่เรียกในอีกชื่อหนึ่งว่า ป่าแห่งกาลเวลา เต็มไปด้วยกลิ่นอายของห้วงเวลาที่หลับใหลอยู่ เพราะมีผู้พิทักษ์แห่งกาลเวลา คอยปกป้องและดูแลป่าแห่งนี้ ตามตำนานเล่าว่า ผู้พิทักษ์ป่าอุบาเมะสามารถเดินทางข้ามกาลเวลาได้ ส่วนศาลเจ้าของผู้พิทักษ์ เดินต่อไปอีกสักนิดจะเจอเอง แต่ว่าอีกไม่นาน ก็จะถึงเมืองโคงาเนะ แล้วละ

แม้ว่าจะทำตัวร่าเริง แต่จากเหตุการณ์ในบ่อน้ำเมืองฮิวาดะ ทำให้ในดวงตาของเธอยังมีความหวาดหวั่นอยู่ เธอได้แต่อดกลั้นความรู้สึกนั้นไว้แล้วปลอบตัวเองให้ความรู้สึกนี้หายไป ก่อนจะหันกลับมายิ้มร่าให้เพื่อนร่วมทางอีกครั้ง ซึ่งสำหรับคนที่ไม่ได้สนใจสังคมมนุษย์เลยอย่างโคฮาคุ กับมังกรสีฟ้าความจำเสื่อมอย่างสเปกต้า ไม่รู้สึกถึงปฏิกิริยานั้นแม้แต่น้อย

ถ้าไปถึงเมืองโคงาเนะน่าจะหาข้อมูลอะไรได้บ้าง รีบเดินทางกันเถอะ

โคฮาคุแย้มรอบยิ้มออกมาเล็กน้อย ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับสเปกต้าละก็อยากจะค้นหาเรื่องราวของเธอให้เร็วๆ เพื่อที่จะได้ไปตามความฝันที่อยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขสักที เขาคิดก่อนจะมองไปที่มังกรฟ้าแล้วคอยให้เธอตามมา แล้วจึงเดินหน้าต่อไปโดยไม่สนใจเด็กสาวเลยสักนิด ทำให้เฟรย่ายักไหล่ด้วยความน้อยใจ ก่อนจะเดินตามไป

พวกเขาทั้งสามเดินทางในป่าไปเรื่อยๆ ป่าแห่งนี้มืดสลัว เรืองรองด้วยสีสันสีเขียวและน้ำเงิน จนกระทั้งเดินผ่านศาลเจ้าเก่าๆทำด้วยหินอ่อน พื้นใบเลื้อย ตะไคร้และใบหญ้าขึ้นปกคลุมศาลเจ้าจนเป็นสีเขียวอ่อน แต่ไม่มีใครหยุดมองมันเลย นอกจากสเปกต้าที่มองดูด้วยความสนใจ และรู้สึกว่ามีดวงตาสีเขียวกลมโตจ้องกลับมา

แต่ในเมื่อคนในทีมไม่มีใครสนใจและเดินหน้าต่อไป สเปกต้าจึงบินตามพวกเขาก่อนที่จะโดนทิ้งห่างกว่านี้

เมื่อเดินมาได้สักพัก เส้นทางในป่าก็เริ่มดูวกวน เฟรย่ามองไปทางโคฮาคุ เขายังคงเดินต่อไปโดยไม่ชะลอความเร็วลงเลย เพื่อให้ถึงเมืองโคงาเนะเร็วๆ จากนั้นเธอก็ไปมองสเปกต้าบ้าง มังกรสาวบินตามผู้เป็นนายโดยสนใจสิ่งรอบข้างตลอดเวลา เฟรย่าก้มหน้าเล็กน้อย เธอคิดอะไรบางอย่างในใจ ก่อนจะ....

เป๊าะ!!

ว้าย!!

โคฮาคุรีบหันกลับมาตามเสียง แล้วพบว่าเด็กสาวนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น สีหน้าของเธอดูเจ็บปวด มือประคองที่หัวเข่าข้างที่มีเลือดซิบๆออกมา

ซุ่มซ่ามจัง เด็กชายเอ่ยเสียงเรียบอย่างไม่พอใจนัก แต่นั้นทำให้คนที่นั่งอยู่เริ่มหน้าแดงด้วยความโกรธ

เธอพูดกับเด็กผู้หญิง ที่สะดุดรากไม้หกล้ม จนหัวเข่ามีเลือดซิบๆออกมา แบบนี้เหรอ!! พูดพลางน้ำตาคลอด้วยความเจ็บ

ก็ซุ่มซ่ามจริงๆนินา โคฮาคุว่าซ้ำ แล้วถอดเป้ออกมา ดึงกล่องปฐมพยาบาลเบื้องต้นออกมา จากนั้นก็นั่งอยู่เบื้องหน้าเด็กสาวแล้วเริ่มหยิบอุปกรณ์ออกมา

ยื่นเข่าออกมา แล้วคราวหน้าอย่าให้สะดุดหกล้มนะ

เฟรย่าปัดมือโคฮาคุที่เอื้อมไปหาเข่าของเธอ แล้วพูดอย่างมีน้ำโห

อย่ามาแตะนะ แผลแค่นี้ฉันทำเองได้ นายอยู่เฉยๆก็พอ

เมื่อถูกปฏิเสธด้วยน้ำเสียงที่ไร้เยื่อไย โคฮาคุจึงบุ้ยหน้านิดหนึ่ง แล้วมองดูเด็กสาวจัดการกับแผลของตัวเองเงียบๆ

ระหว่างที่กำลังทายานั้น เฟรย่าเหลือบมองคนตรงหน้าเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงจ้องมองเธออย่างไม่วางตา ก็เริ่มพูดด้วยน้ำเสียงหงอยๆออกมา

ป่าแห่งนี้กว้างมากเลย ท่าทางพวกเราต้องอยู่ที่นี่สักคืน ถ้ามีแหล่งน้ำให้ทำความสะอาดตัวบ้างก็ดี

เดี๊ยวอีกสักพักเราจะไปหาแหล่งน้ำกัน โคฮาคุเอ่ยเสียงเรียบ

แต่ว่าท่าทางฉันจะเดินต่อไม่ไหวแล้วละ โคฮาคุช่วยไปหาแหล่งน้ำได้ไหม?

เมื่อได้รับรู้ว่าเด็กสาวกำลังทำให้การเดินทางล่าช้าลง เขาก็มีสีหน้าหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด แต่เมื่อมองเห็นดวงตาหวานใสที่น้ำตาคลอ น้ำเสียงออดอ้อนขอร้อง เขาจึงได้แต่ถอนหายใจด้วยความอ่อนใจ

งั้นฉันไปกับสเปกต้านะ เธอนั่งรออยู่ตรงนี้ละกัน

เมื่อได้ยินอย่างนั้นเฟรย่าก็เปลี่ยนมาเป็นหงุดหงิดบ้าง

นายจะปล่อยให้เด็กผู้หญิงที่บาดเจ็บนั่งอยู่กลางป่าคนเดียวเหรอ!!

โคฮาคุมองเธออย่างครุ่นคิด ถึงแม้ว่าจะรู้สึกไม่พอใจอยู่ แต่เพราะเฟรย่าเองก็ช่วยหาเบาะแสของสเปกต้าด้วย ก็เลยยอมทำตามที่เธอบอก

ถ้าอย่างนั้น สเปกต้าอยู่กับเฟรย่านะ พอหาแหล่งน้ำพบแล้วฉันจะรีบกลับมา

คะ สเปกต้ารับคำ แล้วมองดูคนเดียวที่เธอรู้สึกผูกพันที่สุดบนโลกนี้ เดินจากไปจนลับตา

หลังจากที่โคฮาคุไปไกลแล้ว เฟรย่าจึงเริ่มต้นถามขึ้น

ทำไมถึงได้มองโคฮาคุอย่างอาลัยอาวรณ์ละ?

สเปกต้านิ่งคิดไปครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยทั้งๆที่ดวงตายังคงจับจ้องพุ่มไม้ที่โคฮาคุเดินลับไป

เพราะว่า วันที่ฉันรู้สึกตัว เขาเป็นคนแรกที่ฉันพบ

โคฮาคุสำคัญกับเธอมากเลยเหรอ? ทั้งๆที่เขาไม่เห็นจะมีดีอะไรสักอย่าง เป็นเทรนเนอร์ที่ไม่ใช่เทรนเนอร์

สเปกต้าเริ่มหันมามองเฟรย่าด้วยความรู้สึกแปลกใจ แต่ก็พบกับดวงหน้าที่ยิ้มหวานกลับมา

เพราะว่าเขาเป็นคนแบบนั้นละมั้ง ทำให้เธอไม่ยอมใช้พลังสักท๊

แผ่นสำลีแปะอยู่ตรงหัวเข่าเรียบร้อย และเด็กสาวก็ลุกขึ้นยืนโดยไม่มีท่าทีเจ็บปวดเลยสักนิด เธอสาวเท้าเข้ามาหาสเปกต้า

โปเกมอนที่พูดได้น่ะ มีแต่โปเกมอนชั้นสูง และโปเกมอนในตำนานบางชนิดเท่านั้น และเธอก็ไม่ใช่โปเกมอนประเภทปลายแถวด้วย เธอเป็นมังกรสีฟ้าฮาคุริว โปเกมอนชั้นสูง ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะใช้พลังไม่ได้

เฟรย่าเอ่ย โดยที่ดวงตายังคงจับจ้องที่มังกรสีฟ้า

จากนั้นเด็กสาวก็ยิ้มหวาน และเอ่ยด้วยคำพูดที่ขัดกับรอยยิ้มของเธอ

ขอโทษด้วยนะ สปกต้า ฉันอยากจะสู้กับเธอดู

เมื่อได้ยินอย่างนั้นสเปกต้าก็ยิ้มแห้งๆ หัวเราะอย่างฝืดคอแล้วส่ายหางไปมา

ขอโทษนะคะ ฉันไม่สู้หรอก

แต่เฟรย่าดึงผ้าพันคอออกมา พลันนั้นผ้าพันคอเมตามอนก็เปลี่ยนร่างไปเป็นเดนริว(#181 Ampharos) โปเกมอนแกะสายฟ้าร่าง 3

ถ้าเธอไม่สู้ละก็...

เฟรย่าหยุดพูดเล็กน้อย โดยที่ใบหน้ายังยิ้มหวานเหมือนเดิม และเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวาน

ถึงตายนะ

น้ำเสียงที่แสนหวานขัดกับความหมายของคำพูดที่พูดออกมา ทำให้สเปกต้าไม่เชื่อเลยแม้แต่น้อย แต่เฟรย่าก็ชี้นิ้วสั่งเมตามอนให้โจมตีเธอ สายฟ้าขนาดใหญ่ฟาดลงมาตรงที่ที่เธออยู่ มังกรฟ้าบินหลบได้อย่างหวุดหวิด เมื่อหันมามองพื้นที่เธออยู่เมื่อกี้ เห็นรอยไหม้ขนาดใหญ่บอกให้รู้ว่าเด็กสาวตรงหน้าไม่ปราณีจริงๆ สเปกต้าละลักพยายามพูดออกมาด้วยความกลัว

พอเถอะคะเฟรย่า ขอร้องละ ฉันยังไม่อยากตายนะ

งั้นเธอก็ต้องสู้ พูดจบ เฟรย่าก็สั่งเมตามอน

ไซน์ ท่าพุ่งชน(Tackle)!

เมตามอนที่แปลงร่างเป็นเดนริววิ่งตรงไปหาสเปกต้าด้วยความเร็วสูง มังกรฟ้ากระเด็นไปตามกระแทก

ตามด้วยท่าหมัดสายฟ้า(Thunderpunch)!

มือของแกะสายฟ้าร่างสามชกไปตรงกลางลำตัวของมังกรฟ้าที่ลอยอยู่ เสียงเปรี๊ยง!ดังขึ้น พร้อมกับร่างของสเปกต้าที่กระเด็นไปไกลสองสามตลบ ไถลไปบนพื้นก่อนหยุดนิ่งในขณะที่ฝุ่นลอยตลบ เธอพยายามขยับหัวเพื่อมองคนตรงหน้า แต่ก็แทบไร้เรี่ยวแรงใดๆ

มีใจจะสู้หน่อยสิ บอกว่าไม่ออมมือจริงๆนะ!

เฟรย่าพูดเสียงดังขึ้น ทั้งๆที่ยังยิ้มอยู่ แต่แล้วในหัวอื้ออึงด้วยความสับสน เธอยกแขนขึ้นเช็ดน้ำตาที่คลอออกมาไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร ก่อนจะมองสเปกต้าด้วยความรู้สึกที่เย็นเยียบกว่าเดิม

เด็กสายยกแขนขึ้น

ถ้ายังไม่ยอมใช้พลังละก็ คราวนี้ถึงตายจริงๆนะ สเปกต้า

มังกรสาวได้แต่มองภาพตรงหน้าอย่างสับสน ในหัวอื้ออึงไปหมด เธอเริ่มรู้สึกหวาดกลัวภาพตรงหน้า จึงต้องหลับตาลง และภาพหลังเปลือกตานั้นก็มีแต่ภาพของเด็กผู้ชายคนหนึ่งเต็มไปหมด ภาพเหล่านั้นคือภาพของโคฮาคุ ภาพเหล่านั้นมากมายจนเธอเริ่มรู้สึกสงบใจลง

สายฟ้าเส้นสุดท้ายฟาดลงมา เสียงดังสนั่นไปทั่วบริเวณ พลังที่ยิ่งใหญ่ของสายฟ้าทำให้ทุกอย่างเป็นสีขาว

แต่แล้วเมื่อสเปกต้าลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอก็พบว่ามีบาเรียสีเขียวกางครอบตัวเธอไว้ เธอเริ่มมองรอบตัวอย่างตกใจ พลันนั้นก็เห็นเฟรย่ากับเดนริวที่กำลังวุ่นวายกับอะไรบางอย่างที่พุ่งไปพุ่งมา เมื่อฝุ่นควันเริ่มหายไป เธอก็พบโปเกมอนบางอย่าง ที่ตัวเล็กๆ มีแถบสีเขียวและขาว มีมือสีขาวที่ยาวผิดรูปและเท้าสีเขียว ปีกแบบภูติตัวน้อย ดวงตาของมันตอนนี้เรืองแสงสีเหลือง และใช้บาเรียที่กางอยู่เป็นทรงกลมรอบตัวนั้นพุ่งโจมตีใส่เฟรย่า

สเปกต้าได้แต่มองอย่างแปลกใจ มองใบหน้าของเฟรย่าที่กำลังว้าวุ่น เหมือนว่าโปเกมอนเล็กๆเพียงตัวเดียวนั้นเธอไม่สามารถรับมือกับมันได้เลย

เมื่อเธอสามารถชูคอขึ้นมองโดนรอบได้แล้ว โปเกมอนภูติสีเขียวจึงหยุดและหันมามองเธอ ดวงตายังคงเรืองแสงสีเหลืองจากการใช้พลังอยู่

หยุดนะ ห้ามต่อสู้กัน สเปกต้าร้องบอก

ทันทีที่กล่าวเช่นนั้นไป ดวงตาที่เรืองแสงสีเหลืองก็อ่อนแสงลง จนมองเห็นดวงตาสีฟ้ากลมโตคู่สดใส จากนั้นมันก็กระพริบปีกภูติแล้วบินหายไปอย่างรวดเร็ว

เกิดความเงียบขึ้น

เฟรย่ายืนค้างอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่ง ก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ

ไม่อยากเชื่อ เมื่อกี้มัน... เซเลบี

ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะเฟรย่า?

ถึงแม้ว่าจะเป็นฝ่ายที่ถูกโจมตีจนบาดเจ็บหนัก แต่เธอก็ยังเอ่ยถ้อยคำที่ไม่สนในตัวเองเลยแม้แต่น้อย ดวงตากลมโตไร้เดียงสาจ้องมองเด็กสาวอย่างไร้พิษภัย

เพราะได้ยินแบบนั้น เฟรย่าจึงเริ่มรู้สึกผิด เธอเดินไปหามังกรสีฟ้าช้าๆ

แม้ว่าการมองดูเฟรย่าในครั้งนี้จะทำให้ร่างกายของเธอสั่นด้วยความกลัว แต่สเปกต้าก็อดกลั้นความรู้สึกไว้ จนกระทั้งเด็กสาวมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ เฟรย่าหยิบขวดยาขวดหนึ่งขึ้นมาแล้วพ่นใส่ตัวเธอ น่าแปลกที่บาดแผลของเธอนั้นค่อยๆสมานและหายเจ็บอย่างรวดเร็ว

ขอโทษจริงนะสเปกต้า สายฟ้าเส้นสุดท้ายนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจให้โดนตัวเธอจริงๆหรอก ถ้ายังไงก็รับคำขอโทษของฉันด้วยนะ

ว่าแล้วเธอก็สวมกอดมังกรสีฟ้า สเปกต้าเริ่มรู้สึกอ่อนใจ และยอมรับอ้อมกอดนั้น

อย่าทำแบบเมื่อกี้อีกเลยคะ ฉันมองว่าเฟรย่าเป็นเพื่อนจริงๆนะ

คำพูดนั้นแทงเข้าไปใจในของเด็กสาว เธอได้แต่หลับตาแน่นและแค้นเสียงออกมาจากลำคอที่ตีบตัน

จะไม่ทำแบบเมื่อกี้อีกแล้วละ สัญญา แต่ว่าสเปกต้า เรื่องเมื่อกี้อย่าบอกโคฮาคุได้ไหม ถ้าหากว่ายังอยากให้ฉันเดินทางไปกับเธอได้ ก็อย่าบอกเขา

มังกรฟ้านิ่งคิด ก่อนจะตอบออกมาแผ่วเบา ได้คะ

จากนั้น ทั้งสองก็นั่งคุยอะไรเรื่อยเปื่อย เพื่อรอให้คนที่ไปเสาะหาแหล่งน้ำกลับมา เป็นต้นว่า

เมืองโคงาเนะจะเป็นยังไงบ้างเหรอคะ?

เมืองโคงาเนะเป็นเมืองที่เรืองรองด้วยแสงสีทอง และไม่มีวันหลับใหล เพราะแสงไฟจะเปิดรอพระอาทิตย์ขึ้นเลยทีเดียว

อยากไปถึงเร็วๆจังคะ แล้วหอสมุดของที่นั้นเป็นยังไงบ้างคะ

เต็มไปด้วยหนังสือมากมาย จนอ่านไม่มีวันหมดเลย

จริงเหรอคะ แล้ว...

จนกระทั้งโคฮาคุกลับมา ทั้งสามก็พูดคุยกันตามปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ดวงอาทิตย์เริ่มจากขอบฟ้า ป่าเริ่มมืดลงจากแทบมองไม่เห็น ทุกคนเตรียมตัวหลับพักผ่อน โดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าไกลออกไปสักหน่อย ร่างบางอรชรของเด็กสาวกำลังพูดพึมพำกับผ้าพันคอสีแดงที่อยู่บนคอของตัวเอง

แต่ว่าถึงขนาดทำให้เซเลบีออกมาได้ มันไม่ใช่เรื่องปกติเลยละ

เมมมมมม.. เมตามอนครางออกมาเบาๆ เป็นการตอบรับ

ถึงแม้จะสัญญาว่า จะไม่ทำแบบเมื่อกี้อีก แต่ก็ยังมีอีกหลายแบบหลายวิธีมากมายให้ทำ เด็กสาวยิ้มเย็นเล็กน้อย ก่อนจะฝืนทนไม่ได้จนต้องขมวดคิ้วแล้วทำหน้าเศร้าๆ หรือเพราะโปเกมอนในครั้งนี้สามารถพูดได้ ก็เลยทำให้ลำบากใจไม่น้อย มันเป็นเรื่องที่ยากจริงๆนะ

ว่าแล้วเธอก็ถอนหายใจยาว และไม่ได้พูดอะไรอีก

ท่ามกลางความเงียบสงบของยามราตรีที่แสนงดงาม ทุกชีวิตที่ดำรงชีพที่เวลากลางวันต่างพากันหลับใหลในค่ำคืนกลางป่าแห่งกาลเวลา เสียงกระซิบเบาๆปลุกให้เธอรู้สึกตัว สเปกต้าเผยอเปลือกตาขึ้นมองช้าๆ และพบดวงตากลมโตคู่สีฟ้าสดใสมองกลับมา

ตื่นสิ ไอรีน ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ

----------------------------------------------------------

จบตอนที่ 7 แล้ว คนอ่านแต่ละคนจะรุ้สึกยังไงกะเฟรย่าบ้างนิ *-*

[varinne]

นั่งทำ 3 ชั่วโมง =w=" อันนี้เป็นภาพที่แสกนแล้วลงสี ทำออกมาลวกๆ เน้นความเร็ว และก็อะไรอีกนะ ลืมแระ (ก็ตอนนี้ตี 3 นินา)

[Loveless Nova]

รังแกมังกรน้อยน่ารัก(ของฉัน)ได้ยังไงกัน!!! ดีนะที่เวลามาช่วยไว้ ไม่งั้นมังกรน้อยน่ารัก(ของฉัน)จะเป็นอะไรมากไหมก็ไม่รู้!!!

ตอนนี้ก็สนุกคร้าบท่านวาริน ภาพวาดได้แจ่มมากเลย~!! ^^

[varinne]

รังแกมังกรน้อยน่ารัก(ของฉัน)ได้ยังไงกัน!!! ดีนะที่เวลามาช่วยไว้ ไม่งั้นมังกรน้อยน่ารัก(ของฉัน)จะเป็นอะไรมากไหมก็ไม่รู้!!!

ตอนนี้ก็สนุกคร้าบท่านวาริน ภาพวาดได้แจ่มมากเลย~!! ^^

ขอบใจจ้า ^ ^

ลงตอนต่อไปละกัน

เรารู้สึกเบื่อมากๆเลยละ มองจำนวนคนอ่านแล้วคิดว่าจะทำการรวบรวมแล้วแต่งให้จบเร็วๆละนะ

(บอกตามตรงว่าเหนื่อยอะ) แต่ว่าจะใส่อรรถรสลงไปให้มากๆ

รู้ว่ามีคนที่เขานับถือเรากำลังติดตามอ่านอย่างเมามันส์ ก็เลยทิ้งเรื่องนี้ไม่ได้

ดังนั้นจะพยายามให้ถึงที่สุด

คิดว่า ประมาณตอนที่ 14 ก็จะรู้ความจริงกันแล้วละ

เฮ้อ คิดแล้วก็รุ้สึกว่าอีกนานจริงๆนะ แต่ว่า จะพยายามเร่งให้ถึงตอนนั้น หรือไม่ก็ ตัดตอนอีกเยอะๆ ให้ประมาณ ตอนที่ 11 รู้ความจริงกันเลย

พล่ามเยอะละ ลงเลยละนะ 

ตอนที่ 8 ชิ้นส่วนของความทรงจำ

ตื่นสิ ไอรีน ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ

ความงัวเงียค่อยๆหายไป มังกรสาวมองภูติน้อยสีเขียวตรงหน้าด้วยความงุนงง ก่อนจะพยายามจับต้นชนปลายแล้วปฎิเสธไป

ฉันไม่ได้ชื่อไอรีนนะ เธอจำผิดคนแล้วละ

แต่แล้วเธอก็ต้องตกใจ ที่เห็นอีกฝ่ายน้ำตาคลอเบ้า

ภูติเขียวตัวน้อยเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น ยกแขนที่ยาวผิดรูปของตัวเองปาดน้ำตาไปมา แต่ทำยังไงน้ำตาก็ไหลพรั่งพรูออกมาราวกับเขื่อนแตก สเปกต้าลนลานทำอะไรไม่ถูก

ความผิดของฉันเอง ความผิดของฉันเอง ฮึกฮึกฮึกฮึก

เธอทำอะไรผิดเหรอ อะไรยังไง........... อย่าเอาแต่ร้องไห้สิคะ!

เธอเริ่มขึ้นเสียงเมื่ออีกฝ่ายไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้เลย และไม่สามารถตอบคำถามเธอได้ ภูติเขียวคร่ำครวญออกมาราวกับพูดกับตัวเอง

ฉันพยายามย้อนเวลากลับไปยังอดีต พยายามเปลี่ยนมันตั้งหลายรอบ แต่มันกลับไม่ได้ผลเลยสักรอบ! คราวนี้ฉันก็เลยเดินทางไปอนาคต พยายามเปลี่ยนมันตั้งหลายรอบ แต่กลับไม่สามารถเปลี่ยนอนาคตได้เลย ฮือๆๆๆ

สเปกต้าอ้าปากเหวอ ก่อนจะตั้งสติแล้วดุภูติเขียวที่ร้องไห้หนักขึ้น

พูดอะไรออกมา ฟังไม่รู้เรื่องเลย.............. หยุดร้องไห้ได้แล้ว!

คราวนี้โปเกมอนตรงหน้าจึงยอมหยุดคร่ำครวญ ใบหน้าแดงก่ำ หยาดน้ำตาคลอ ดวงตากลมโตทั้งสองมองไปที่เธอ แล้วจึงเอ่ยออกมา

ฉันคือ เซเลบี ผู้พิทักษ์แห่งป่าอุบาเมะ สามารถใช้พลังในการเดินทางข้ามกาลเวลาได้ เซเลบีหยุดพูดนิดหนึ่ง ก่อนจะก้มหน้าแล้วเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเหงาหงอย เธอเคยเรียกฉันว่า เซิฟฟี่

สเปกต้านิ่งอึ้ง มองโปเกมอนตรงหน้าอย่างงงๆ พยายามคิดว่าควรจะพูดอะไรต่อดี เซเลบีที่บอกว่าตัวเองชื่อ เซิฟฟี่ จ้องมองเธออย่างไม่วางตา

แน่ใจนะคะ ว่าไม่ได้จำผิด?

น้ำเสียงที่ไม่ว่าจะเป็นเชื้อชาติเผ่าพันธุ์ไหนได้ฟัง เป็นต้องเข้าใจเป็นภาษาเดียวกันกับเชื้อชาติเผ่าพันธุ์นั้นๆ และตัวของเธอนั้น ฉันไม่มีทางจำผิดได้หรอก

มังกรสีฟ้าถอนหายใจ แล้วถามต่อไป

ถ้าฉันชื่อไอรีนละก็ ช่วยบอกได้ไหมว่าเรารู้จักกันได้ยังไง?

เซเลบีทำหน้าเศร้า แต่ก็ยอมเล่าออกมา

เธอเป็นมังกรน้ำ ส่วนฉันเป็นเอสเปอร์พืช ดังนั้นพวกเราจึงพึงพาอาศัยกันได้... อีกอย่าง เธอชอบแวะมาที่เมืองฮิวาดะบ่อยๆ

แล้วทำไม ฉันถึงจำเธอไม่ได้เลยละ?

เซเลบีมีสีหน้าหดหู่ขึ้นมาในทันที มันเหลือบมองมนุษย์ที่นอนอยู่ไม่ไกล และพึมพำกับตัวเอง  ยังไม่ถึงเวลา..... มั้ง

มันส่ายหน้า คิดอยู่นานทีเดียว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตอบ

ในช่วงที่เธอเดินทางในป่านี้  ฉันแอบเฝ้ามองเธอตลอด เห็นเธอมีความสุขกับเพื่อนมนุษย์ เด็กผู้ชายคนนั้น.... ดังนั้น มันยังไม่ถึงเวลา..... เล่าไปตอนนี้เธอก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

ถ้าอย่างนั้นแล้ว ฉันควรจะทำยังไงต่อ?

เซเลบีเริ่มน้ำตาคลออีกครั้ง มองเธอด้วยสายตาจริงจัง

ใช้ชีวิตในช่วงเวลานี้ ให้มีความสุขที่สุด

สเปกต้าแปลกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ก่อนจะบุ้ยหน้าอย่างไม่พอใจ

แล้วเมื่อไรฉันจะได้รู้ละคะ? ว่าตัวเองเป็นใคร มาจากไหน หรือมีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้

แต่เซเลบีกลับก้มหน้าจนสุด แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาเป็นทางอีกครั้ง ทำให้เธอตกใจจนต้องรีบพูดขึ้นมา

อ่า... ช่างมันเถอะคะ ถือว่าฉันไม่ได้พูดอะไรละกัน ดังนั้นอย่าร้องไห้เลยนะ

ภูติเขียวตัวน้อยเงยหน้าขึ้น กัดริมฝีปากของตัวเองสกัดคลื่นสะอึกสะอื้นที่ไม่ยอมหยุด แล้วยกแขนปาดน้ำตาที่ท่วมเป็นเขื่อนไปมาอีกครั้ง

ฉันคิดถึงเธอ เป็นห่วงเธอมากๆ ก็เลยตัดสินใจมาหาเธอ อย่าว่าอะไรเลยนะ ถ้าฉันทำให้เธอคิดมาก กระวนกระวาย โกรธ ไม่พอใจ สงสัยยิ่งกว่าเดิม แต่ฉันอยากให้เธอรู้ว่าหลังจากเหตุการณ์นั้น ฉันไม่เคยอยู่นิ่งเลย เธอเป็นเพื่อนของฉันจริงๆนะ แงงงงงงงงงงง!!!

ว่าแล้วก็ปล่อยโฮหนักขึ้น สเปกต้าเริ่มเหนื่อยใจ ก็เลยเอาหางไปลูบตัวเซเลบี

ไม่ว่าเธอจะทำอะไรลงไปก็ตาม ถึงแม้ว่าฉันจะไมได้รู้เรื่องอะไรเลยก็ตาม แต่ฉันยกโทษให้เธอนะ ยกโทษให้ทุกอย่าง

ฮึก.......... เซเลบีอึ้งไปพักหนึ่ง แล้วจึงโผเข้ากอดมังกรฟ้าตรงหน้า

ใจดีอีกแล้ว ไอรีนใจดีที่สุดเลย!

อือ เลิกร้องไห้ได้แล้วนะ

เพราะเซเลบีซบคอเธอและยังสะอื้นอยู่ เธอจึงสามารถทำสีหน้าไม่สบายใจออกมาได้ ไม่สบายใจที่ เซเลบีที่ได้ชื่อว่าเป็นโปเกมอนในตำนานร้องไห้หนักขนาดนี้

นี่ตัวเราจริงๆแล้วเป็นใครกัน

มีความสำคัญขนาดนั้นเชียวหรือ?

ผ่านไปสักพักหนึ่ง เซเลบีจึงหยุดร้อง มองเธอด้วยดวงตากลมโตคู่สีฟ้า แล้วยิ้มหวานทั้งๆใบหน้ายังก่ำแดงและในดวงตายังมีหยาดน้ำตาหลงเหลืออยู่

ไหนๆก็ได้เจอกันอีกครั้งแล้ว ไปเที่ยวกับฉันหน่อยนะ

แต่ว่า... สเปกต้ามองไปยังเด็กผู้ชายคนที่ยังหลับอยู่

ไม่เป็นไรหรอก พวกเราจะกลับมาทันตอนเช้า ไปกับเซิฟฟี่เถอะ นะนะ เซเลบีคะยั่นคะยอ ไม่ทันไรก็ดึงหางสเปกต้าแล้วพยายามจะลากไปด้วย

อะ.. เดี๊ยวสิ

เซเลบีปล่อยหางของเธอแล้วบินนำไปช้าๆ ท่วงท่างดงามแหวกว่ายอยู่กลางอากาศคล้ายปลาที่มีอิสระใต้ผิวน้ำ สเปกต้าบินตามไป เมื่อเซเลบีบินสูงขึ้น สเปกต้าก็พบว่าตัวเองไม่สามารถบินสูงตามได้

เซเลบีหันกลับมามองเธอ แฝงแววตาเจือความเศร้าเล็กน้อยก่อนจะปล่อยออร่าสีเหลืองอ่อนออกมา คลุมรอบตัวเองและสเปกต้า ทำให้สเปกต้าสามารถบินสูงขึ้นและบินตามทันได้

แหวกว่ายกลางอากาศ บินขึ้นไปเหนือยอดไม้ ใต้ดวงดาราส่องแสงสกายเต็มฟากฟ้าสีดำราวกับเปิดคอนเสิร์ตครั้งใหญ่ของดวงดาวนับล้าน ทั้งสองบินไปเรื่อยๆเหนือผืนป่าที่กว้างใหญ่ เหนือหมอกขาวเย็นช่ำแสนสบาย กลิ่นของสายลมอ่อนๆเหนือผืนป่ายามราตรี ใต้แสงดวงจันทราสีเหลืองนวล

เหนือผิวน้ำใสสะอาดแสนบริสุทธิ์ที่หล่อเลี้ยงป่าแห่งกาลเวลา ทั้งสองดำดิ่งลงไปในน้ำ อาบไล้แสงจันทราที่ส่องลงมาต้องกาย เล่นกันอย่างสนุกสนานจนฟากฟ้าเริ่มสว่าง

บนยอดไม้สูงที่สามารถมองเห็นดวงตะวันขึ้นจากขอบฟ้าได้นั้น เซเลบีแอบอิงบนตัวของสเปกต้าพลางหลับตาพริ้ม กล่าวออกมาเบาๆ

ตะวันลาลับ

รับแสงดารา

กลางคืนลาลับ

รับแสงตะวัน

กาลเวลาแปรเปลี่ยน

สิ่งสำคัญได้สูญหาย

หวังอธิษฐานให้ทุกอย่าง

พลันหวนกลับมา...

พระอาทิตย์สีส้มนี่สวยจังนะ ส่วนท้องฟ้าก็มีหลายหลายสีมากกว่าสีฟ้า มีเส้นแสงสีแดง สีส้ม สีเหลือง สีขาว สวยจังเลย สเปกต้าพึมพำ แล้วเอ่ยถาม แล้วดวงจันทร์สีชมพูละ จะทำให้ท้องฟ้าเป็นแบบไหน?

เซเลบีนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง ดูเหมือนจะเพราะงงกับคำถามมากกว่า ก่อนจะเริ่มเข้าใจแล้วตอบเธอ

ดวงจันทร์สีชมพู... คลอเครเซีย ที่เธอเห็นในวันที่เธอใกล้ตายสินะ

ใกล้ตาย.. เหรอ?

สเปกต้านึกย้อนไปในวันแรกที่รู้สึกตัว ความรู้สึกโหยหาในทุกสิ่ง ไม่อยากจะจากลาทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่บนโลก ความรู้สึกที่ว่านั้นอาจจะเป็นการร่ำไห้ครั้งสุดท้ายของชีวิต

ทำไมฉันถึงใกล้ตายได้ละ เกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านั้น

เซเลบีไม่ได้ตอบอะไร มันหลับตา แล้วลืมตาขึ้นอีกที

อย่าพึ่งรู้เลยไอรีน เอ่อ.. มีเรื่องหนึ่งที่ฉันอยากจะบอกเธอ พวกอันโนนส่งข่าวมาว่า เทพีแห่งโชคชะตานอร์น หายไปองค์หนึ่ง

เทพีแห่งโชคชะตานอร์นคืออะไร?

เทพีแห่งโชคชะตานอร์นมีอยู่ 3 องค์ ยูคิชิอิ(Uxie) ผู้ดูแลอดีต หรืออีกชื่อหนึ่งคือ อูลต์  องค์ที่ 2 ชื่อ อีมูริโตะ(Mesprit) ผู้ดแลปัจจุบัน หรืออีกชื่อคือ เวอร์ดันดี้ และองค์ที่ 3 ชื่อ อะกุโนะมูอุ(Azelf) ผู้ดูแลอนาคต หรืออีกชื่อคือ สกูสต์ ตอนนี้ยูคิชิอิหายตัวไป แสดงว่าต้องเกิดเรื่องร้ายแรงในอนาคตแน่

สเปกต้ายิ้มจางๆ หันมาแหย่เซเลบีว่า

เซฟฟี่เองก็รู้อนาคตไม่ใช่เหรอ?

เซเลบียิ้มออกมานิดหนึ่ง แล้วหัวเราะแห้งๆ

ฮ่ะๆๆๆ ......... อย่าไปพูดถึงมันเลย

ไม่นานนักดวงตะวันก็ขึ้นสูงเหนือยอดเขา เซเลบีพาสเปกต้าไปส่งที่เก่า แล้วก็ร่ำลากัน ส่วนสเปกต้าก็รู้สึกง่วงมากๆ เพราะว่าไม่ได้นอนทั้งคืน เลยหลับอยู่ข้างๆโคฮาคุ

เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้นสูงให้ความสว่างไสวแก่ฟากฟ้าสีคราม ในป่าก็เริ่มสว่างขึ้นมา ทุกคนที่นอนหลับยาวในตอนกลางคืนตื่นหมด กำลังนั่งรอผู้ที่ไม่ได้หลับยาวในตอนกลางคืนให้ตื่น

เมื่อรอนานผู้ที่ยังหลับสนิทก็ยังไม่ยอมตื่นสักที เด็กชายจึงเหยียดรอยยิ้มแล้วจัดการหยิกแก้มแล้วยืดยาวๆ

อืออออ..... ผู้ที่ถูกหยิกส่งเสียงออกมาด้วยความเจ็บ แต่ก็ยังไม่ลืมตาสักที

ขี้เซากว่าที่คิดนะเนี่ย เป็นอะไรหรือเปล่า? โคฮาคุยิ้มเย็นๆอย่างหมั่นไส้ แล้วก็จัดการยืดแก้มต่อไป

....ขอหลับต่อนะ... พึมพำออกมาแล้วก็หลับต่อ

ZZZZZzzzzzZZZzz

เป็นอะไรเนี่ย?? เขาได้แต่สงสัย ถ้าอย่างนั้นจะอุ้มไปนะ ได้เวลาเดินทางกันต่อแล้ว

ZzzzzzzzzzzzzZZZzzzzzz

..............................

ท่าทางจะปลุกไม่ตื่นจริงๆ เขาจึงต้องเอามังกรสีฟ้าพาดไว้บนบ่น แล้วก็เริ่มออกเดินทาง โดยมีเด็กสาวหลิ่วตามองมาพลางยิ้มน้อยๆ

ไม่หนักเหรอ เดินทางอีกไกลเลยนะ

ไม่หรอก ก็โปเกมอนของฉันนิ จะหนักได้ยังไง เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจ

นายเนี่ยใจดีกับโปเกมอนจริงๆนะ แต่ไม่คิดจะใจดีกับมนุษย์บ้างเลยเหรอ? เฟรย่าแอบแหย่น้อยๆ

มนุษย์น่ะนะ... น่าจะหายไปให้หมดโลกเลยดีกว่า

............. คิดแบบนั้นก็แย่สิ!! แล้วฉันที่เป็นเพื่อนร่วมทางละคะ? เด็กสาวขึ้นเสียง

นั้นก็น่าจะหายไปให้เร็วๆนะ แต่อีกฝ่ายก็ตอบโดยไม่หยี่ระอะไรทั้งสิ้น

ชิส์! เจ้าบ้าโลกส่วนตัวสูง! เกิดมาไม่เคยเห็นใครเป็นแบบนี้เลย

ก็เห็นซะสิ คนพูดแอบยิ้มหน่อยๆ

เฮ้อ... ยังไงก็ตามนะ มนุษย์ก็ต้องอยู่ในสังคมมนุษย์สิ นายเนี่ยน่าจะเกิดเป็นโปเกมอนจริงๆ!

โคฮาคุเพียงแค่หันมามองเฟรย่า จากนั้นก็หัวเราะ หึหึ แล้วเดินนำต่อไปโดยไม่สนใจคนข้างหลัง

เฟรย่าเห็นท่าทางอย่างนั้น ก็ต้องแอบถอยหายใจยาว มีสีหน้าเศร้าขึ้นมาและพึมพำคนเดียวแบบที่ไม่มีใครได้ยินนอกจากเมตามอนที่แปลงร่างเป็นผ้าพันคออยู่บนคอของเธอ แต่ว่า... ถ้าสเปกต้าหายไปละก็... คงแย่น่าดูเลยนะ... นายเนี่ย น่าสงสารสุดๆ

แต่ว่า ถ้าขนาดเซเลบียังทำอะไรไม่ได้เลย แสดงว่าสิ่งที่เรากำลังคิดอยู่นั้นถูกต้องจริงๆ สเปกต้าไม่ใช่ฮาคุริวธรรมดา แล้วต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคตหลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น ต้องรอลุ้นจริงๆละ

คิดแล้วก็แอบรู้สึกสนุกในใจ เธอเดินตามหลังเด็กชายไป เดินทางไปเรื่อยๆในป่าอุบาเมะที่กว้างใหญ่

ทุกๆคืนในป่าแห่งกาลเวลา เซเลบีจะมาหาสเปกต้าและชวนไปบินเล่นทุกครั้ง พอตะวันขึ้นก็มาสเปกต้าที่เก่า เป็นอยู่ประมาณ 3 คืน จนสุดท้าย เมื่อกลุ่มเดินทางใกล้ออกจากป่าแล้ว

สเปกต้าแอบมองเห็นดวงตาสีฟ้าสดใสมีน้ำตาคลออยู่หลังพุ่มไม้ มองเธอกำลังออกจากป่าแห่งนี้ไปด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ มังกรฟ้าได้แต่ยิ้มเรื่อๆแล้วโบกหางให้เป็นการบอกลา จากนั้นก็หลับต่อบนไหล่แสนอบอุ่นของผู้เป็นเจ้าของ

จบตอนที่ 8

[ป.โหล่]

@ตอนที่7

เมตาม่อนเมพไปใหน!! เฟรย่าลึกลับ คงมีแผนอะไรแน่นอน

@ตอนที่8

ชอบฉากหยิกแก้ม น่าร้ากก~

[SKYNET]

หยิกแก้มแล้วยังไม่ตื่นอีก

ขี้เซาจริงจริ๊ง(แต่เค้าก็ง่วงอะนะ)

[bluewind]

ขอบใจจ้า ^ ^

ลงตอนต่อไปละกัน

เรารู้สึกเบื่อมากๆเลยละ มองจำนวนคนอ่านแล้วคิดว่าจะทำการรวบรวมแล้วแต่งให้จบเร็วๆละนะ

(บอกตามตรงว่าเหนื่อยอะ) แต่ว่าจะใส่อรรถรสลงไปให้มากๆ

รู้ว่ามีคนที่เขานับถือเรากำลังติดตามอ่านอย่างเมามันส์ ก็เลยทิ้งเรื่องนี้ไม่ได้

ดังนั้นจะพยายามให้ถึงที่สุด

คิดว่า ประมาณตอนที่ 14 ก็จะรู้ความจริงกันแล้วละ

เฮ้อ คิดแล้วก็รุ้สึกว่าอีกนานจริงๆนะ แต่ว่า จะพยายามเร่งให้ถึงตอนนั้น หรือไม่ก็ ตัดตอนอีกเยอะๆ ให้ประมาณ ตอนที่ 11 รู้ความจริงกันเลย

ผมเข้าใจความรู้สึกนั้นดีครับ

ผมเห็นฟิคผมคนอ่านน้อยลงไปทุกวัน ถึงเห็นผมเป็นแบบนี้ ผมก็มีเครียดเหมือนกันนะ

แต่ถ้าเราใส่ในผลงาน ยังไงก็ต้องมีคนชอบครับ ที่แน่ๆเลยก็คือทุกคนที่มาอ่านฟิคของคานะในตอนนี้ และตัวผมเอง

ผมขอโทษคานะด้วยครับที่ผมไม่ได้ตามอ่าน ถึงผมจะมาช้า แต่ผมก็อ่านนะ

ผมชอบทั้งความน่ารักใสซื่อของสเปกตร้า และความมีลับลมคมในของเฟรย่าเลยละครับ แต่โคฮาคุนี่ ดูยังไงก็อ่อนแอจริงๆ - - โลกในอุดมคติแบบนั้นมันจะมีจริงๆเหรอ...

แต่ที่ชอบที่สุด ตอนเซเรบี้นอนพิงสเปกตร้าแล้วร่ายกลอนออกมา โรแมนติกม๊ากกกกกก >w<

ว่าแต่เซเรบี้ในเรื่องนี้เป็นตัวผู้หรือตัวเมียอ่ะ ขี้แยจัง

[varinne]

@ตอนที่7

เมตาม่อนเมพไปใหน!! เฟรย่าลึกลับ คงมีแผนอะไรแน่นอน

@ตอนที่8

ชอบฉากหยิกแก้ม น่าร้ากก~

แน่นอน เมตาม่อนเมฟมาก >_<

ฮ่าๆ (เป็นปริศนาต่อไป)

หยิกแก้มแล้วยังไม่ตื่นอีก

ขี้เซาจริงจริ๊ง(แต่เค้าก็ง่วงอะนะ)

ไม่ได้นอนทั้งคืนก็งี้แหละน๊ะ ห้าวววววว~~~

ผมเข้าใจความรู้สึกนั้นดีครับ

ผมเห็นฟิคผมคนอ่านน้อยลงไปทุกวัน ถึงเห็นผมเป็นแบบนี้ ผมก็มีเครียดเหมือนกันนะ

แต่ถ้าเราใส่ในผลงาน ยังไงก็ต้องมีคนชอบครับ ที่แน่ๆเลยก็คือทุกคนที่มาอ่านฟิคของคานะในตอนนี้ และตัวผมเอง

ผมขอโทษคานะด้วยครับที่ผมไม่ได้ตามอ่าน ถึงผมจะมาช้า แต่ผมก็อ่านนะ

ผมชอบทั้งความน่ารักใสซื่อของสเปกตร้า และความมีลับลมคมในของเฟรย่าเลยละครับ แต่โคฮาคุนี่ ดูยังไงก็อ่อนแอจริงๆ - - โลกในอุดมคติแบบนั้นมันจะมีจริงๆเหรอ...

แต่ที่ชอบที่สุด ตอนเซเรบี้นอนพิงสเปกตร้าแล้วร่ายกลอนออกมา โรแมนติกม๊ากกกกกก >w<

ว่าแต่เซเรบี้ในเรื่องนี้เป็นตัวผู้หรือตัวเมียอ่ะ ขี้แยจัง

อือ พึ่งมาอ่านที่บลูวินเม้นอ่า พอดีเกิดความรุ้สึกละอายใจที่ไปทำตัวบ้าๆบอๆในเช้าท์ โดนเข้าใจผิดเลยไม่อยากกลับมา

แต่ว่าตอนนี้มาอ่านคอมเม้นแล้วละ ฟังที่บลูวินพิมพ์ออกมาแล้วรุ้สึกดีจริงๆนะที่มีคนเข้าใจ

โคฮาคุอ่อนแอ อาจจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ แต่ว่าความอ่อนแอแบบนั้นสามารถถูกทดแทนให้ดูดีขึ้นด้วยความอ่อนโยนได้ =w="

อืมมม สำหรับโลกโปเกมอนน่ะ เขาคงอ่อนแอจริงๆละนะ แต่สำหรับโลกแห่งความจริงละก็ อาจจะเข้มแข็งทางจิตใจก็ได้

เซเลบี อยากให้เป็นตัวผู้จริงๆแต่.... โปเกมอนในตำนาน ไม่มีเพศ เพราะมันมีความสมบูรณ์อยู่ในตัวของมันแล้ว... เลยอดที่จะพูดว่า ผมๆๆๆๆ เลย หุหุ >_<

ปล. ตอนที่ 10 เบริน์งานไปแล้ว - - (เผาสุดๆ) เผาจนรู้สึกเหนื่อยใจที่จะแต่งเลยทีเดียว  พอเบริน์ตอนที่ 11 เสร็จก็จะได้เวลาเฉลยแล้ว แต่อยากจะพูดจริงๆเลยนะ ว่าตั้งแต่ตอนที่ 8 มาจนถึงตอนที่ 11 นี่ต้องมีฉากร้องไห้ทุกตอนเลย ฮ่าๆ (เรานี่มันบ้าจริงๆให้ตาย =_=) หวังว่าจะไม่เบื่อน๊ะ