[Fiction] The Curse Of Spiritomb

[BLYTHE]

[Loveless Nova]

วิญญาณรึ...... ไม่อ่าวววว เขากลัว!!!

Me/ วิ่งไปแบบไม่ทันคอมเม็น...

[BLYTHE]

คำสาปบทที่ 8 : The Life Tree

หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์สุดสยองไปแล้ว นักเดินทางทั้งสองก็เตรียมออกเดินทางสู่พิรามิดซึ่งอยู่ใกล้ๆหมู่บ้านนี้แล้ว พวกเขาได้เดินถามทางกับคนในหมู่บ้านก่อนที่จะออกเดินทางสู่พิรามิดต่อไป

เอ่อขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าลูคาริโอ้เดินเข้าไปหาหญิงวัยกลางคนๆหนึ่งซึ่งดูท่าทางกำลังง่วนกับการจัดเตรียมของเอาไว้ทำมาค้าขายอยู่ เธอขมวดคิ้วแล้วหันหน้าไปมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์

นี่พ่อหนุ่ม ไม่เห็นหรือไง ว่ากำลังเตรียมของอยู่~! ไปถามคนอื่นซะ ไป๊~!!

ลูคาริโอ้รีบถอยกรูดออกจากแม่ค้าปากตลาดทันที โดยมีโกขะยืนส่ายหน้าอยู่ข้างๆ

หมู่บ้านนี้นี่ไม่ไหวเลยแฮะ ไม่ว่าจะถามใครกี่คนๆก็ดูเหมือนโมโหร้ายกันหมดว่าแล้วโกขะก็ถอนหายใจอีกเฮือกหนึ่ง

แล้วมิคัลจังล่ะ รู้รึเปล่าว่าพิรามิดไปทางไหนลูคาริโอ้หยิบหินที่โดนสาบออกมาจากกระเป๋า หินมิคัลเก้เริ่มเปล่งแสงสีม่วงอ่อนขึ้นเล็กน้อย แล้วมันก็ลอยขึ้นช้าๆ ก่อนที่มันจะหันไปทางทิศตะวันออกที่พวกเขายืนอยู่ในตอนนี้

อืมไปทางนั้นสินะ ขอบใจนะมิคัลจังหินมิคัลเก้หยุดเปล่งแสง แล้วตกลงสู่มือของลูคาริโอ้อีกครั้ง แต่ก่อนที่เขาจะเอาหินเก็บเข้ากระเป๋า มิคัลเก้ก็พูดขึ้นมาว่า

เอ่อแต่การที่จะไปพิรามิดน่ะ มันอันตรายมากนะ

อันตรายยังไงก็ช่างเถอะ แต่สิ่งที่สำคัญก็คือเราต้องถอนคำสาปให้เธอต่างหากล่ะลูคาริโอ้ยิ้ม และแล้วเขาก็เก็บหินมิคัลเก้ลงไปในกระเป๋าอย่างเดิม

ไปกันเถอะ โกขะลูคาริโอ้หันไปทางโกขะ  คู่หูของเขาก็พยักหน้ารับ แล้วทั้งสองก็ออกตัววิ่งไปทางประตูเมืองด้านตะวันออก ทันที่ที่ออกนอกประตูของหมู่บ้าน ลมก็พัดเอาทรายเข้าตาทั้งคู่จนต้องใช้มือมาบัง

อะไรกันเนี่ย นี่ขนาดยังไม่เข้าเขตทะเลทราย ลมก็ยังพัดทรายเข้ามาหาเราได้อีก

อื้ม สงสัยเส้นทางขางหน้าคงจะต้องระวังตัวกันมากกว่านี้แล้วล่ะ

ทั้งคู่เดินไปยังเส้นทางข้างหน้า ซึ่งผิดกับเส้นทางเมื่อก่อนมาก นั่นก็คือไม่มีต้นไม้เลยแม้แต่ต้นเดียวไม่มีร่องรอยของสิ่งมีชีวิตอะไรเลยที่อยู่บนเส้นทางข้างหน้านั้น

--------------------------

ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นเวลาบ่ายแล้ว แต่แสงแดดก็ยังส่องมาที่หัวของทั้งสองจนแทบจะรู้สึกว่ามีไฟมอดไหม้อยู่บนหัวของพวกเขา เหงื่อไคลของลูคาริโอ้ก็ไหลย้อยลงมาตามเค้าของใบหน้า แล้วมันก็หยดติ๋งลงกับพื้นทราย

ลูคาริโอ้หยิบกระติกน้ำซึ่งทำจากไม้ไผ่ของเขาออกมาจากกนะเป๋า เพื่อดื่มน้ำที่อยุ่ข้างในนั้น ปริมาณน้ำที่อยู่ในนั้นเหลือเพียงนิดเดียวแล้ว ท่าทางมันจะหมดภายในไม่ช้านี้

ยังไหวอยู่รึเปล่าน่ะลูคาริโอ้?โกขะเอ่ยปากถาม ดูท่าทางเขาจะไม่มีอาการเหนื่อยล้าแต่อย่างใด

ฉันยังไหวอยู่ รีบๆเดินกันเข้าเถอะลูคาริโอ้เอามือปาดเหงื่อเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินต่อไปช้าๆ

เมื่อยิ่งเดินมากขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกที่เหมือนกับเดินแล้วขาจมเข้าไปในทรายก็มีมากขึ้น ความเหนื่อยล้าก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเมื่อเดินไกลขึ้นเรื่อยๆ

นี่อาจจะเป็นเส้นทางที่ทำให้พวกเขาไม่ได้กลับมาอีกเลยก็ได้.

แซ่กแซ่กแซ่กตุบ

เมื่อการสนทนาเมื่อกี้จบลงเพียงไม่กี่นาที ร่างของลูคาริโอก็ล้มลงกลางทราย คู่หูของเขาก็รีบปรี่เข้าไปหาด้วยความเป็นห่วง

ลูคาริโอเป็นอะไรหรือเปล่าน่ะ...?โกขะรีบเข้าไปพยุงเพื่อนขอเขาซึ่งตอนนี้เนื้อตัวเปื้อนไปด้วยทราย โกขะเรียกแล้วเรียกอีกแต่กลับไม่มีเสียงตอบรับจากเพื่อนของเขาเลยแม้แต่น้อย

จริงสิน้ำในกระติกโกขะรีบเปิดกระติกน้ำของตนเองดู แต่ปรากฏว่าไ่ม่มีน้ำเหลือเลยแม้แต่หยดเดียว

ไม่มีน้ำเหลือเลยหรือว่าน้ำจะระเหยออกไปหมดแล้ว?!?โกขะหยิบกระติกน้ำของลูคาริโอ้แล้วเขย่าๆดู แน่นอนว่าไม่มีน้ำหยดออกมาเช่นกัน.

บ้าชะมัดเลยน้ำก็หมด ส่วนพิรามิดอยู่อีกไกลเท่าไหนก็ไม่รู้ สงสัยจะต้องเดินไปจริงนั่นแหละโกขะค่อยไปพยุงลุคาริโอ้ที่หมดสติขึ้น แล้วเดินไปยังทิศตะวันออก ไปทางที่พิรามิดอยู่

ทางข้างหน้านั้นยังคงลำบากแสนสาหัสเหมือนเดิม มีเพียงแสงแดดที่อ่อนกำลังลงเท่านั้น ที่ทำให้เขารู้สึกสบายตัวขึ้นเล็กน้อย เขาเดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง

ซู่ม.

เสียงของอะไรบางอย่างดังมาแต่ไกล โกขะเริ่มรู้สึกเอะใจขึ้น เพราะตั้งแต่เมื่อกี้ยังไม่มีเสียงอะไรบางอย่างเลย แต่ตอนนี้กลับมีเสียงคล้ายกับลมอะไรบางอย่างเริ่มใกล้เข้ามา

หืมลมพัดทรายเข้ามาเหรอโกขะก้มลงไปมองทรายที่พื้นที่กำลังพลิ้วไหวไปตามลมที่กำลังพัดมาเรื่อยๆ ในขณะเดียวกัน ลมมรณะก็เริ่มเข้ามาใกล้เขาขึ้นเรื่อยๆแล้ว

อย่าบอกนะนี่จะเป็นพะ...พายุทราย~!!!ดูเหมือนว่าจะรู้สึกตัวช้าไปซะแล้ว พายุทรายเริ่มเคลื่อนที่เข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนเขาต้องออกแรงทั้งวิ่งทั้งพยุงเพื่อนของเขาเพื่อไม่ให้โดนพายุทรายกลืนเข้าไป

ให้ตายสิทำไมพายุทรายถึงมาที่นี่ได้ล่ะโกขะรีบออกแรงวิ่งให้เร็วขึ้นกว่าเดิม แต่พายุทรายมรณะก็ยิ่งเคลื่อนที่เร็วขึ้นเช่นเคยราวกับว่ามันจะพยายามกลืนกินทั้งสองไปให้ได้ แต่ทว่า

กึก โครม~!

เท้าของโปเกมอนลิงไฟที่อยู่ในร่างของมนุษย์ได้สะดุดก้อนหินเข้า จนทำให้ร่างของเขาและเพื่อนต้องหกคะเมนตีลังกาล้มไปตามๆกัน

ในที่สุด พายุทรายก็ไล่ตามพวกเขาทันร่างของนักเดินทางผู้น่าสงสารถูกกลืนหายเข้าไปในพายุในที่สุด

-------------------------------

.หลังจากที่พายุทรายได้พัดผ่านไปแล้ว ร่างของชายหนุ่มทั้งสองถูกพัดจนแยกกันไปคนละทิศคนละทาง สัมภาระต่างๆก็กระจัดกระจาย แต่ทว่า

อืมโกขะลืมตาตื่นขึ้นมาช้าๆ จากนั้นก็พยุงตัวขึ้นแล้วหันไปรอบๆแต่เขากับไม่เจอใครเลย เหลือเพียงสัมภาระไม่กี่ชิ้นที่ติดตัวเขาอยู่ แต่ที่น่าเป็นห่วงยิ่งกว่าสัมภาระนั่นก็คือลูคาริโอ้หายไปแล้ววว

ลูคาริโอ้ นายอยู่ในกันน่ะ~!!โกขะเอามือป้องปากแล้วจะโกนสุดเสียง แต่กลับไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมาเลย เว้นเสียแต่ว่ามีเพียงเสียงของเขาซึ่งก้องอยู่ภายในทะเลทรายอย่างเดียว

อย่าบอกนะว่าฉันจะต้องติดอยู่ในนี้ตลอดไปน่ะเมื่อคิดแบบนี้ โกขะแทบจะทรุดตัวลงไปกับพื้น เพราะที่ๆเขาอยู่ในตอนนี้มีแต่ความอ้างว้าง ไม่มีสิ่งมีชีวิตแม้แต่อย่างเดียวอาศัยอยู่เลย

ไม่นะจะคิดแบบนั้นไม่ได้ ฉันต้องตามหาลูคาริโอ้่~!โกขะลองทบทวนกับตัวเองสักครู่ เขาก็คิดได้ ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป แต่ขณะนั้นเองก็

นี่ นายที่อยู่ตรงนั้นน่ะ กำลังหาอะไรอยู่เหรอ

!!!!!

------------------------------

อา.นักเดินทางอีกคนหนึ่งลืมตาตื่นขึ้น สถานที่ๆเขาอยู่นั้นแตกต่างจากคู่หูของเขาโดยสิ้นเชิง เมื่อตื่นขึ้นมาเขาก็พบว่าตัวเองอยู่บนเตียงในบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งเมื่อมองผ่านกระจกออกไปแล้วจะพบทะเลทรายอยู่รอบๆเหมือนเดิม

นี่เรายังไม่ตายอย่างนั้นเหรอลูคาริโอ้มองดูที่มือของตนเองพร้อมกวาดสายตาไปรอบๆห้อง

ไม่ตายแต่ก็เกือบไปแล้วล่ะเสียงหวานๆถูกเปล่งออกมาจากลำคอของหญิงสาวผู้หนึ่งซึ่งกำลังเดินมาหาลูคาริโอ้ที่นั่งอยู่บนเตียง

ฉันชื่อมิโรคาว่า มิโดริ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะหญิงสาวยิ้มน้อยๆให้กับเขา ดูแล้วเธอคงจะเป็นหญิงทรงเสน่ห์ที่ชายหลายคนคงเคยแอบชอบเธอมาแล้ว

ผมลูคาริโอ้ครับ ยินดีที่ได้รู้จักลูคาริโอ้ยิ้มตอบ ทันใดนั้นเองเขาก็รู้สึกถึงกลิ่นอันหอมหวลที่กระจายอยู่รอบห้อง รวมถึงเกสรดอกไม้ด้วย

นี่คืออโรม่าเธราพี(Aromatherapy)สินะครับลูคาริโอ้สูดกลิ่นหอมจากดอกไม้ต่างๆที่อยู่ในบ้านเข้าไป มิโดริหัวเราะเล็กน้อยก่อนที่จะพูดว่า

ค่ะ ฉันเห็นคุณสลบอยู่กลางทะเลทรายก็เลยจะช่วยน่ะ

ขอบคุณมากนะครับคุณมิโดริ

ว่าแต่ ทำไมถึงไปสลบอยู่กลางทะเลทรายได้ล่ะคะหญิงสาวเดินเข้ามานั่งข้างๆเตียงของลูคาริโอ้ช้าๆ

คือว่าผมกำลังตามหาพิรามิดอยู่น่ะครับลูคาริโอ้เอามือเกาหัวเล็กน้อยพร้อมหยิบกระเป๋าซึ่งอยู่บนโต๊ะข้างเตียงของเขามาไว้บนตัก

พิรามิดเหรอคะ!?!?มิโดริถึงกับลุกพรวดออกจากเก้าอี้เมื่อได้ยินคำว่าพิรามิดจากปากของชายหนุ่ม

รู้จักเหรอครับ?

ค่ะ พิรามิดนั้นน่ะน่ากลัวมากๆเลยค่ะสีหน้าของมิโดริเปลี่ยนจากความอ่อนโยนกลายเป็นความจริงจังขึ้นมาในทันที ท่าทางเธอจะรู้จักมันดีซะด้วย

ว่าแต่มีเรื่องอะไรเหรอคะถึงอยากไปที่นั่นมิโดริกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้เหมือนเดิมพร้อมที่จะฟังเรื่องที่ลูคาริโอ้กำลังจะเล่า

คือว่าอย่างนี้ครับลูคาริโอ้เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋าของเขาแล้วหยิบหินมิคัลเก้ออกมา

เอ๋? ช่างเป็นหินที่แปลกดีจริงๆเลยนะคะมิโดริยืนหน้าเข้าไปดูหินประหลาดนั่น รอยหยักที่ดูเป็นสัญลักษณ์เฉพาะของหินมิคัลเก้เริ่มเปล่งแสงสีม่วงจางๆออกมาจากรอยแยกนั้น

อ๊ะ มันเปล่งแสงออกมาด้วยค่ะจากความสงสัยเมื่อกี้ กลับกลายเป็นความตกใจภายในพริบตา หลังจากที่หญิงสาวพบกับหินปะหลาดก้อนนี้

ผมต้องไปถอนคำสาปให้หินก้อนนี้ครับลูคาริดอ้หยิบหินมิคัลเก้ขึ้นมา แล้วเก็บมันเข้าไปในกระเป๋าอีกครั้งหนึ่ง

คะคำสาป?

คำสาปที่ว่านี้นี่คือทำให้โปเกมอนที่ถูกสาปในนี้ออกมาสู่โลกภายนอกไม่ได้ครับลูคาริโอ้พยักหน้าก่อนจะพูดต่อว่า

โปเกมอนตัวนั้นคือ มิคัลเก้ครับ

มิโดริดูท่าทางจะตกใจเล็กน้อย เธอนิ่งเงียบไปสักพักหนึ่ง จนลูคาริโอ้ต้องถามว่า

เอ่อคุณมิโดริรู้จักเหรอครับ?

ค่ะ เคยได้ยินมานิดหน่อยค่ะเธอหลับตาลงเบาๆ ก่อนที่จะเล่าต่อว่า

ความจริงที่นี่เคยเป็นที่ที่อุดมสมบูรณ์มากค่ะ แต่เมื่อ 1000 ปีที่แล้วมีหายนะเกิดขึ้น ทำให้ผู้คนต้องอพยพออกไป ที่นี่เลยต้องทิ้งร้างเอาไว้ เหลือเพียงแต่ต้นไม้แห่งชีวิต ที่ทำให้ที่นี่อยู่รอดมาได้เท่านั้นแหละค่ะ

ต้นไม้แห่งชีวิต?

ค่ะมิโดริตอบต้นไม้แห่งชีวิตเป็นจุดศูนย์กลางที่ทำให้แถวนี้อุดมสมบูรณ์ แต่เมื่อทุกคนอพยพกันไปหมดความอุดมสมบูรณ์ก็หายไปหมด กลับกลายเป็นทะเลทรายนี่แหละค่ะ

แล้วแล้วหายนะที่ว่านี่คืออะไรเหรอครับ?

คุณปู่คุณย่าของฉันเคยเล่าให้ฟังค่ะ ว่าสมัยก่อนมีโปเกมอนวิญญาณร้ายที่ชื่อว่ามิคัลเก้ ออกกัดกินวิญญาณชาวบ้านจนต้องอพยพหนีกันไป แต่ตอนนี้ถูกกักขังเอาไว้ในหินก้อนหนึ่งค่ะ นั่นคงจะเป็นหินก้อนนั้นสินะคะมิโดริยิ้มไปทางลูคาริโอ้ แล้วพูดต่อว่า

ถึงมิคัลเก้จะทำเรื่องไม่ดี แต่การที่มิคัลเก้ถูกสาปก็เป็นเรื่องที่น่าสงสารเหมือนกัน ถ้าคุณอยากจะไปที่พิรามิดล่ะก็ระวังตัวด้วยนะคะ ฉันจะเป็นกำลังใจให้คุณที่จะปลดปล่อยคำสาปด้วยเหมือนกัน

ขอบคุณมากนะครับ คุณมิโดริลูคาริโอ้รีบลุกออกจากเตียงแล้วคว้ากระเป๋าเดินออกจากบ้านอย่างรวดเร็ว

หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะ ลูคาริโอ้

=============================

ขอโทษที่ช่วงนี้หายไปเลย เพราะใกล้สอบแล้ว เลยไม่ค่อยมีเวลามาแต่ง...(เหรอ?)

ขอขอบคุณผู้ที่มาเม้นท์เหมือนเดิมค่ะ และก็มีเรื่องจะมาประกาศนิดหน่อย...*อะแฮ่ม*

สำหรับผู้ที่สมัครฟิคไว้แล้วแต่ไม่ได้มาเม้นท์เลย กรุณามาเม้นท์ด้วย เพราะเราจะทำการตัดตัวละครของท่านออกแล้ว(แต่ยังคงจะเอาตัวละครบางตัวไว้อยู่)

จบประกาศ...

ปล. ตอนนี้จิ้นกันเข้าไปซะ วะฮะฮ่าาาา (มาลงแบบเรื้อนๆแล้วจากไป)

[Porygon-Ω]

อื้ม สงสัยเส้นทางขางหน้าคงจะต้องระวังตัวกันมากกว่านี้แล้วล่ะ

เหลือเพียงสัมภาระไม่กี่ชิ้นที่ติดตัวเขาอยู่ แต่ที่น่าเป็นห่วงยิ่งกว่าสัมภาระนั่นก็คือลูคาริโอ้หายไปแล้ววว

ตรงจุดที่มาร์คน้ำเงินเอาไว้ น่าจะใช้ "สัมภาระที่ติดตัวของเขาเองก็เหลือเพียงแค่ไม่กี่ชิ้นเท่านั้น" นะ เพราะไม่ได้มีการเกริ่นหรือพูดถึง "สัมภาระ" มาก่อนเลยแต่น้อย

ส่วนเรื่องของตัว ... ในบางครั้งก็ลองเปลี่ยนเป็นการเว้นวรรคดู น่าจะได้อารมณ์มากขึ้นกว่านี้ เพราะเหมือนใช้จนพร่ำเพรือไปและอ่านสะดุด/เหมือนการเล่าเรื่องในบางทีเน้อ~

ไม่นะจะคิดแบบนั้นไม่ได้ ฉันต้องตามหาลูคาริโอ้่~!โกขะลองทบทวนกับตัวเองสักครู่ เขาก็คิดได้ ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป แต่ขณะนั้นเองก็

ตรงนี้เห็นว่ามีการตัดบรรทัดด้วยการใช้ "แต่" เยอะไปหน่อย

ลองเพลาๆ ลงดูและหาวิธีอื่นที่จะตัดบทหรือบรรทัดดู เช่นตรงนี้ ลองเปลี่ยนเป็น "ในขณะที่เขากำลังคิดอยู่นั้น ก็มีเสียงๆ หนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้าน (ทิศทาง) ของเขา" ก็ได้นะ

และก็ ถ้ามีการบรรยายเรื่องลักษณะหน้าตาของมิโดริสักเล็กน้อย จะดีมากๆ เลยเน้อว์

หลังจากที่หญิงสาวพบกับหินปะหลาดก้อนนี้

# # # # # # # # # # # # #

เปลี่ยนฉากจากป่ามาทะเลทรายเร็วมาก (ฮา แต่โลกโปเกมอนแต่ก็เป็นแบบนี้จริงๆ แหละเนอะ...)

ไม่ได้จิ้นโกคะลูคาแต่อย่างใด แต่อยากเห็นมิโดริมีบทออกมากกว่านี้!! (วอท)

รอดูว่าทางด้านตาลิงไฟจะเจอกับใครเข้าไปล่ะนั่น... ท่าทางจะเป็นตัวฝ่ายร้ายแหงๆ จากการคาดเดาสุ่ม?

[โฮมุปอร์]

โกขะ กับ ลูคะ บันซายยยยยยยยยยย

เหมือนตอนนี้รีบไปหน่อยหรือเปล่า อะไรหลายๆอย่างดูตกลงนา...

[Risu]

“ค่ะ ฉันเห็นคุณสลบอยู่กลางทะเลทรายก็เลยจะช่วยน่ะ…”

ประโยคนี้น่าจะเป็น "ค่ะ ฉันเห็นคุณสลบอยู่กลางทะเลทราย ก็เลยช่วยไว้น่ะค่ะ" มากกว่านะ

มิโดริออกมาล่ะ (อย่าไปสับสนกับมิโดริในบาร์นะเออ)

ลูคาปลอดภัย (แต่อาจเจออะไรอีกในตอนหน้าก็เป็นได้)

แล้วโกขะล่ะ ไปจ๊ะเอ๋กับใครเข้าล่ะนั่น

[Loveless Nova]

นึกว่าจะได้อยู่สองต่อสองนานแค่ไหนเชียว แป็บเดียวก็ปลิวไปคนละทิศละทางเสียแล้ว โหๆๆ

ลูกะไปพบกับมิโดริแล้วหรือเนี้ย ฮู่ว~ แบบนี้ต้องจิ้น...

โกคะไปพบกับใครก็ไม่รู้ แต่ลุ้นที่จะได้จิ้นเหมือนก้านนนน!!!

Lucario - ใจคอแกจะจิ้นเอาให้ได้ใช่ไหม ตัวฉันจะอยู่กลางฮาเร็มที่มีทั้งชายและหญิงแล้วนะเฟ้ย!!

Me - ช่วยไม่ได้นี้หน่า ก็คนแต่งนายเขาบอกว่า [ตอนนี้จิ้นกันเข้าไปซะ วะฮะฮ่าาาา] นี้หน่า ฮะๆๆ

Lucario - !!!

["Pink Marker"]

อ๊างงง ตอนนี้มาสครีมมิโดริววว

เอาล่ะ สหาย ขอให้ได้เจอปิรามิดไวๆ เด้อ!!

[*~Pocha_Icecream~*]

แง้ว เพิ่งมาอ่าน

ตอนนี้จิ้นได้เต็มที่สินะ....................... *ชิ้ง*

[me=シェルブレード!!]โดนเตะออกนอกกระทู้[/me]

ลูคาริโอ้หยิบกระติกน้ำซึ่งทำจากไม้ไผ่ของเขาออกมาจากกนะเป๋า เพื่อดื่มน้ำที่อยุ่ข้างในนั้น ปริมาณน้ำที่อยู่ในนั้นเหลือเพียงนิดเดียวแล้ว ท่าทางมันจะหมดภายในไม่ช้านี้

ก็ แค่นี้ นะจ๊ะ 'w'