Tale Of Leafond (ตำนานราชาอาณาจักร Mystery) - (56K Warning!!) (True Ending)

[Thama]

....โดราเบส.....สินะ(ไม่มีท่าวงสวิงฟูมูนหั่นหัวไชเท้าหรอ(ผ่าแตงโมของจิบิเอม่อนก็ได้นะ )แล้วแบล็คโฮลละ?แล้ววงสวิงยาวเหยียดของจิบิเอม่อนละ(วงสวิงหั่นหัวไชเท้า แครอท ฯลฯ )แล้วท่าไวท์บอลธรรมดาหล่ะ?)เอาละพอเรื่องโดราเบส

ร่างที่1=Dn1 ส่วนร่างที่2-3ดูลูก้าจังกับมูม้าจังสิน้า

[ไมยาเตะ (เชมี่)]

เป็นการต่อสู้เพื่อความรักอันแสนดุเดือด

แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องชุดโครงกระดูกด้วย - -

[ลูคุงไม่ถึกนะ]

*ฮัดชิ่ว* จามตามไปด้วยอีกคนเลยเรา - -"

มันส์อ่ะท่าน มันส์จริงๆ (ปกติเป็นคนไม่ชอบฉากต่อสู้น่ะเนี่ย... เจอฟิกนี้เข้าไป เกิดชอบขึ้นมาเลยแฮะ งิงิ)

แล้วก็....ตอนต่อไปก็ยังติด Delay เหมือนเดิมนะครับ ขอโทษด้วยเพราะยังไม่ได้วางแผนอะไรที

งั้น.. องค์ชายตัวน้อยจะประทานอะไรให้นิดหน่อยละกันนะ

*หยิบบางอย่างออกมาจากเสื้อคลุม*

~TURN SKIPING TICKET~

สำหรับเพ็ตคิงดอมจำนวน 1 ใบคร้าบ~!!! >w<

(ตอนหน้าผมจะลงการ์ตูนแล้วล่ะ ก็เลยให้ตั๋วพักร้อนท่าน 1 ใบ~ =w=)

ปล.เม้นกันหน่อยน้า~ ทุ่มทุนสร้างขนาดนี้แล้ว ถ้าไม่เม้นละก็เขาจะ....เขาจะ...เขาจะร้องไห้จริงๆด้วย แง~

. . . . . . . . . รู้สึกคล้อยตามจนมือเลื่อนไปลูบหลัง *โดนตบ*. . . . . . . . . .

[~Wallohz~]

สู้กัน........

มันส์ดีแหะ.................

ภาพประกอบก็เยอะเหลือหลาย....................

ยำการ์ตูนอื่นเหลือหลายเช่นกัน....................

แล้วก็....ตอนต่อไปก็ยังติด Delay เหมือนเดิมนะครับ ขอโทษด้วยเพราะยังไม่ได้วางแผนอะไรที

ติดDelay งั้นเรอะ.......... ใช้

"Fiction Delay Cancel"เลย!!![me=Wallohz]โดนเตะออกจากกระทู้[/me]

[Loveless Nova]

กลับมาแล้วคร้าบ~!!! ขออภัยที่ดีเลย์ไปนานสักหน่อยนะครับ เอาละ! มาชมการต่อสู้ของราชาลีฟฟ่อนกันต่อเลยดีกว่าคร้าบ~!!!

ปล.หวังว่าแฟนๆคงไม่ลดน้อยถอยลงหายไปนะครับ ^^"

--------------------------------------------------------------

“นี้เอ็ง...ชื่อ Dn2 สินะ”

“ค....ครับ! มีอะไรรึเปล่าครับ?”

ลีฟฟ่อนเอ่ยพูดขึ้นขนาดที่ Dn2 กำลังจะพาตัวเองที่บาดเจ็บหนักกระโผลกกะเผลกออกจากสนามต่อสู้ไป ทำให้ไฟร์เร้ดต้องหันมามองลูกน้องตัวเอง ซึ่งดูเหมือนการที่ Dn2 กำลังพูดกับลีฟฟ่อนนั้นจะทำให้ไฟร์เร้ดหัวเสียมิใช่น้อยเลยทีเดียว แต่เจ้าหนุ่มชื่อร้อนที่แสนเย็นชานั้นก็ทำเมินเฉยไว้ไม่แสดงอาการใดๆอกมา

“ก็ไม่มีอะไรหรอกนะ Dn2 แค่ข้าอยากจะบอกว่า....ถ้าเอ็งมาเป็นสมาชิกในกลุ่มของข้าเนี้ย การจะทำให้เอ็งมี ‘เพศ’ นะไม่ใช่เรื่องยากเลยนะขอบอก แถมยังสามารถให้กำเนิดทายาทได้ด้วยละ สนม่ะ?”

“จ....จริงเหรอครับ!!”

“แน่นอน ด้วยเทคโนโลยีของอาณาจักรข้า มันทำได้อยู่แล้วละ ฮะๆๆ”

คำพูดของลีฟฟ่อนนั้นทำให้หุ่นยนต์สุนัขนั้นแทบจะเดินกลับมาหากลุ่มของลีฟฟ่อนเลย แต่จู่ๆมันก็เหมือนจะฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้กลางคันจึงหยุดเบรกอยู่กับที่ซะงั้น และก็ยิ้มแห้งๆให้กับลีฟฟ่อน

“ผมว่า.....ผมไม่เอาดีกว่าครับ....”

“ทำไมละ? ถ้าเอ็งมีเพศแล้วจะได้ไม่โดนดูถูกว่าเป็นหุ่นยนต์สุนัขไร้เพศอีก และก็สามารถบอกรักกับคนที่เอ็งรักได้โดยไม่มีอะไรมาขวางกั้นอีกแล้วไม่ใช่เหรอ? ไม่ชอบรึไง”

“ก็นะ...ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบหรอกครับ...แต่ว่าถึงผมจะมีเพศแล้วจะมีดีอะไรละครับ ถ้าข้างกายผมไม่มีคนที่อยากจะรัก เพียงเพราะว่าเธออยู่คนละฝั่งคนละฝ่ายกับผม มันคงจะไม่มีประโยชน์เลยถ้าจะมีเพศแต่กลับไม่มีคนรักที่ต้องการจะรัก จริงมั้ยละครับ....คุณลีฟฟ่อน...”

“หืม? ฮ่าๆๆๆๆ พูดได้ดีนี้หน่าไอ้เด็กน้อย ข้าชอบใจเอ็งจริงๆเลยวะ ถ้างั้นเอ็งก็กลับไปหาคนที่เอ็งรักสิ ป่านนี้คงรอเอ็งอยู่แล้วละนะ ข้าดูออกนะว่าผู้หญิงตัวนั้นนะก็แอบรักเอ็งเหมือนกันถึงเธอจะปากแข็งไปหน่อยก็เถอะ ไปดูแลคนที่เอ็งรักให้ดีเถอะนะหมาน้อย~”

“ขอบคุณครับ~”

Dn2 หมุนตัววิ่งกลับไปหากลุ่มตัวเองและวิ่งผ่านหน้าไฟร์เร้ดเข้าประตูที่อยู่ข้างหลังบัลลังค์ไป โดยที่ไม่รู้ว่าตอนนี้ใบหน้าของไฟร์เร้ดที่มองมาที่มันนั้น น่ากลัวเสียยิ่งกว่าอะไรดี...เขาหันหน้าไปมองลีฟฟ่อนที่ทำหน้าจริงจังเมื่อถูกไฟร์เร้ดมอง

“ชิ.....ไอ้ลูกน้องไร้ประโยชน์เอ้ย ไปคุยไปยิ้มไปหัวเราะกับศัตรูได้ไง กลับไปคราวนี้จะต้องรีเซ็ตเครื่องใหม่ซะ!”

“พอไม่ถูกใจก็ทำลายทิ้ง....แกช่างเป็นคนที่น่าเกลียดที่สุดในโลกจริงๆเลยวะ”

“ว่าไงนะ! กรอดดดดด~”

ราวกับไฟฟ้าสถิตในอากาศเพิ่มสูงขึ้นระหว่างชายสองคนที่กำลังจับจ้องสายตากัน ราวกับท้องฟ้าจะมืดดำเหมือนลมพายุใหญ่จะหวนเข้ามา จนอีกร่างหนึ่งที่อยู่ ณ แห่งนั้นเหงื่อไหลเป็นสายกับบรรยากาศอันแสนตึงเครียดระหว่างผู้นำทั้งสองฝ่าย ดูเหมือนว่าบรรยากาศแบบนั้นจะยังคงอยู่อีกนานจนทำให้การต่อสู้ครั้งต่อไปของดาร์กไนท์คนสุดท้ายต้องถูกเลื่อนไปอย่างไม่มีกำหนด

------------ 50 วินาทีต่อมา -----------------

ในที่สุดสองผู้นำก็เลิกเขม่นเหม็นขี้หน้ากันแล้ว และลีฟฟ่อนก็กลับเข้าสู่มุมตัวเองอีกครั้ง ในขณะที่ดาร์กไนท์คนสุดท้ายนั้นเดินเข้าไปโค้งคำนับและพูดคุยอะไรกับไฟร์เร้ดเล็กน้อย ก่อนจะขึ้นสู่สังเวียนสนามต่อสู้ ลีฟฟ่อนมองตามร่างในผ้าคลุมสีดำนั้นและรู้สึกถึงความคล้ายคลึงในอะไรบางอย่าง...เขารู้สึกว่าร่างภายใต้ผ้าคลุมนั้นอาจจะเป็นผู้ที่เขารู้จักดี แต่บางที...อาจจะรู้จักแต่ไม่ได้รู้จักก็เป็นไปได้(?)

“คนสุดท้ายแล้วสินะ....”

“ค่ะ....หนูเป็นคนสุดท้ายที่จะสู้กับคุณค่ะ...หนู....”

ดาร์กไนท์ผู้สุดท้ายปล่อยให้ผ้าคลุมเลื่อนหลุดออกไปจากร่างกายอย่างช้าและยกมันขึ้นมาพับเก็บพร้อมตั้งไว้บนพื้นด้านหน้าที่นั่งของไฟร์เร้ดอย่างเรียบร้อย ลีฟฟ่อนนั้นมองเธออย่างอึ่งไปเลยทีเดียวทั้งชะงักนิ่ง ทว่าไม่ใช่เพราะการกระทำที่ดูผิดแปลกไปของ Dn3 แต่เป็นเพราะ...ดาร์กไนท์ผู้สุดท้ายนี้ช่างเหมือนคนรักของเขามากเสียนี้กระไร!!!

“ลูคาริโอ้....”

“เอ่อ....หนูชื่อ ลูคานาริ ค่ะ....นั้นคือชื่อต้นแบบของหนูงั้นเหรอค่ะ...เหมือนที่ท่านไฟร์เร้ดบอกเลย”

“แต่ว่า...ก็อย่าได้เกรงใจที่หนูเหมือนคนที่คุณรู้จักนะค่ะ เพราะหนูนะ....”

ลูคานาริถอยเท้าซ้ายไปข้างหลังเท้าขวา สะบัดมือทั้งสองไปด้านข้างลำตัวพร้อมกันนั้นก็ปรากฏแสงวูบขึ้นที่มือ และรวมตัวกลายเป็นอาวุธอันดูแสนแปลกตา จนแม้แต่ลีฟฟ่อนก็ยังต้องแปลกใจ ร่างสีฟ้าที่เหมือนกับลูคาริโอ้ควงอาวุธที่เรียกว่า มีดอีโต้(หรือมีดปังตอหรือมีดสับเนื้อ)ไปมารอบข้อมือของตนเองอย่างชำนาญชนิดไม่มีทีท่าว่าจะหล่น ก่อนจะประทับสันมีดมือซ้ายไว้ที่ไหล่ซ้าย ชี้มีดในมือขวาเข้าหาลีฟฟ่อน

“หนูนะ.....เก่งนะ.....เพราะงั้นก็อย่าออมมือให้หนูละ!”

“........ฮะๆๆ......หนูเก่งงั้นเหรอ......ไม่มีทางซะหรอก ฮ่าๆๆๆ”

ลีฟฟ่อนหัวเราะร่าขำจนเสียงดังไม่ทั่วอย่างไม่อายฟ้าดินหรือผู้คน จนทำให้ลูคานาริผงะไปเล็กน้อย อย่างประหลาดใจว่าทำไม อาจเพราะความกลัวในลีฟฟ่อนตอนหัวเราะที่ถ่ายทอดมาจากลูคาริโอ้ที่เป็น DNA ต้นแบบก็เป็นได้ ลีฟฟ่อนดึงมือทั้งสองของตัวเองมาตั้งกากบาทปิดหน้าของตัวเอง และตัวเขาก็เรืองแสงสีฟ้าขึ้น แสงนั้นสว่างจ้าเสียจนลูคานาริต้องหรี่ตาลงจนแทบบมองอะไรไม่เห็น

ครั้งเมื่อแสงดับหายไปแล้วไซร้ ร่างของบางสิ่งก็ปรากฏโฉมขึ้นกลางแสงนั้น มือและเท้าสีขาวที่มีขนปุกปุยพร้อมกรงเล็บที่นิ้วมือที่ดูคมกริบแต่น่ารักสีขาว บริเวณลำตัวตั้งแต่หัวลงไปนั้นถูกปกคลุมด้วยขนสีขาวเบาบางและสะท้อนแสงเป็นประกาย ต้นคอถูกประดับพันพาดด้วยผ้าพันคอสีสดแดง หางสีขาวปลายแดงสะบัดไปมาอย่างเรื่อยๆ บนหัวก็ประดับด้วยเกราะเหล็กสีแดงที่แลเหมือนอัศวินที่ดูน่าแปลกนักเมื่อมันไม่มีหมวก มีเพียงเฉพาะส่วนที่ปิดตาเท่านั้น ลีฟฟ่อนในลุ๊คใหม่ยืนยิ้มระรื่นต่อหน้าลูคานาริแล้ว

“หึๆๆ ไม่มีทางที่หนูตัวไหน.....จะชนะหมาอย่างข้าได้หรอก โฮ่ง~”

“!?!.....มันต้องแมวไม่ใช่เหรอค่ะ?”

“หมาชนะแมวแล้ว แสดงว่าแมวก็ต้องชนะหมาด้วยไง! นี้คือหลักของเซต ที่ข้าเรียนตอน ม.6 เทอมหนึ่งที่โรงเรียนxxx เชี่ยวน้า~”

“........(รู้สึกเขาสอนตอน ม.4 ไม่ใช่เหรอค่ะ...)”

- Battle Start!!!! -

โจมตีก่อนได้เปรียบ

เป็นความคิดพื้นฐานที่นักรบมักถูกสอนไว้ ดังนั้นเมื่อการต่อสู้เริ่มขึ้น ลูคานาริก็พุ่งตัวเข้าหาลีฟฟ่อนด้วยฟุตเวิร์กที่ว่องไว เมื่อเข้าประชิดลีฟฟ่อนได้แล้วเธอก็หมุนตัวสะบัดมีดคู่เข้าใส่ลีฟฟ่อนทันที แต่อีกฝ่ายนั้นก็มีทักษะสูงพอสมควรเช่นกัน เพราะเขาสามารถยกหลังมือมากันมีดคู่ได้ทันท่วงที...

ใช้มือเปล่ารับมีดของลูคานาริเหรอ!?!

“อ....อะไรกัน....เป็นแค่ขนนุ่มๆแท้ๆแต่ทำไมฟันไม่เข้าละค่ะเนี้ย!”

“หึๆๆ คิดว่านี้เป็นแค่ชุดคอสตูมธรรมดาเหรอ ง่ายเกินไปแล้วละ!!”

เปรี้ยง! ลีฟฟ่อนกระแทกฝ่ามือเข้ากลางอกด้วยแรงขับเคลื่อนของกล้ามเนื้อแขนด้วยความเร็วสูง ส่งผลให้ลูคานาริที่ไม่ทันตั้งตัวกระเด็นออกห่างไป แต่ลีฟฟ่อนไม่หยุดเพียงแค่นั้น เขาง้างมือขวาไปด้านหลังตนเพื่อเตรียมชกซ้ำในทันที ทั้งๆที่ลูคานารินั้นอยู่ห่างจากตัวเขาไปมาก ลูคานารินั้นแม้จะงุนงงในท่าของลีฟฟ่อน แต่เธอก็ยกมือขึ้นตั้งการ์ดระวังตัวในทันที

“หมัดปืน...ยางยืด!!!!!”

ลีฟฟ่อนซัดหมัดเข้าหาลูคานาริ ฉับพลันนั้นมือของเขาก็ยืดยาวออกได้ราวกับเล่นกลจนกระทบเข้ากับการ์ดของลูคานาริจนเธอกระเด็นไปอีกรอบ อีกทั้งการโจมตีของลีฟฟ่อนยังทำให้มือเธอชาจนแทบขยับไม่ไหว

“หมัดปืน....ยางยืดอีกรอบ!!!”

ผัวะ!!! อาวุธในมือของลูคานาริถูกพลังหมัดจนปลิวออกจากมือ ลอยคว้างกระเด็นไปจนถึงไฟร์เร้ดที่นั่งชมการต่อสู้อยู่ ทว่าไฟร์เร้ดที่นั่งเฉยนั้นสามารถยกมือขึ้นมารับมีดคู่ได้ทัน เขาหรี่ตามองลีฟฟ่อนที่ยิ้มอย่างมีเล่ห์ให้แก่เขาอยู่ เห็นได้ชัดว่าลีฟฟ่อนจงใจฆ่าเขาด้วยมีดนั้น

“อั๊ก....ทำไมมือถึงยืดยาวออกได้...กันละค่ะ”

“จุ๊ๆๆ นี้เป็นเทคนิคลับของข้า ใครจะบอกให้รู้ง่ายๆกันละ”

ชายขนขาวยกนิ้วขึ้นมาโบกเพิ่มความหมั่นไส้ของตัวเอง พร้อมกันนั้นก็เดินเข้าหาลูคานาริที่อยู่ไกลออกไปอย่างช้า นาริที่ทรุดตัวอยู่ก็ลุกขึ้นมาได้เช่นกัน เธอนำมือทั้งสองไปไว้ที่หลังราวกับจะคว้าอะไรออกมา ทำให้ลีฟฟ่อนต้องเป็นฝ่ายหยุดชะงักดูเชิงบ้าง

“จะทำอะไรนะ?”

“นี้เป็นเทคนิคลับของหนูค่ะ ใครจะบอกให้รู้ง่ายๆกันละค่ะ”

_ง่า.... =[]=_

ฟึ่บ!!! ชั่วพริบตาที่ม่านตาของลีฟฟ่อนขยับปิดลง มีดปอกเปลือกผลไม้ก็บินออกมาจากมือของลูคานาริเข้าหาลีฟฟ่อนทันที มันกระแทกเข้าอย่างแรงที่กลางหน้าผากของเขาจนเกิดรอยปูดขึ้น โชคยังดีนักที่มีดปอกเปลือกผลไม้นั้นมีคมมีดอยู่ภายในเท่านั้น ทำให้ทำร้ายร่างกายลีฟฟ่อนได้เพียงรอยปูดเล็กๆเท่านั้น

“เทคนิคลับ....ดาวกระจายสิ่งของค่ะ!!!”

_ท.....ท่า....ท่าอะไรกันนะ =[]=!!_

การโจมตีนั้นยังไม่จบ ดาวกระจายลูกที่สองของลูคานาริถูกปาออกมาอีกครั้ง คราวนี้กลายเป็นมีดเฉือนเนื้อที่แสนคมกริบ!

ฉึก!!!!

“!!!!!”

ปักไปแล้วมีดเล่มนั้น แต่ไม่ใช่กับร่างของลีฟฟ่อน สิ่งที่มีดนั้นปักเข้าไปคือ....เขียงไม้!!!

“มีดนะ....เขาเอาไว้ใช้กับเขียงนะรู้ไหม ฮะๆๆ”

ลีฟฟ่อนหยิบเขียงไม้ออกมาป้องกันการโจมตีเอาไว้อย่างทันท่วงที และเขาก็โยนมันทิ้งไปด้านข้างเพื่อเตรียมป้องกันการโจมตีอีกครั้ง

“หน่อย...ถ้างั้นก็ลองเจอนี้บ้างนะค่ะ!”

แก็ง!!! จาน(กินข้าว)บินนับสิบอันของลูคานาริถูกป้องกันได้อย่างง่ายดาย ด้วยเกราะกะละมังล้างจานพลาสติกที่ลีฟฟ่อนดึงขึ้นมาป้องกัน(จากไหนก็ไม่ทราบ) แต่การขว้างปาสิ่งของของลูคานาริยังไม่จบลงเพียงนั้น

“สากกระเบือพิฆาต!!!”

“โล่ห์ครกหนักโคตร!!!”

ป้องกันได้อีกครั้ง....

“เก้าอี้ทะลวงภพ”

“โล่ห์โต๊ะกินข้าว!!!”

ป้องกันได้อีกที.....

“เข็มเย็บผ้าหงส์เหิน!!!”

“โล่ห์หมอนปักหมุดเบาหวิว!!!”

ป้องกันได้อีกรอบ...

“ร่มควงสะว่านพุ่งทะลวง!!!”

“โล่ห์กล่องเก็บร่มสุดเท่ห์!!!

ป้องกันได้อีกครั้ง อีกที และอีกรอบ...

แล้วสงครามขนาดเล็กก็เริ่มขึ้น ศึกขว้างปาสิ่งของที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในสามโลก ที่ไม่เคยมีที่ไหนมาก่อน ฝ่ายหนึ่งคือหญิงสาวผู้สามารถโจมตีคู่ต่อสู้ได้ด้วยเหล่าบรรดาสิ่งของที่สรรหามาขว้างใส่ศัตรูเสียมากมายหลายชนิดโดยไม่ทราบว่าไปเก็บของเหล่านั้นเอาไว้ตรงไหน แต่อีกฝ่ายก็ไม่แพ้กันสามารถใช้สรรพสิ่งของป้องกันการโจมตีของศัตรูได้อย่างสูสี

การต่อสู้นั้นแสนยาวนานนัก ไฟร์เร้ดและสองดาร์กไนท์(ที่รักษาตัวเสร็จแล้ว)ได้แต่ยืนมองอย่างเหงื่อตกกับการต่อสู้ที่สุดแสนจะบรรยายนั้น ชายผู้มีผมสยายราวกับเปลวไฟยิ้มเล็กน้อยคล้ายจะชอบใจการต่อสู้นั้น

“มองพวกคนบ้าต่อสู้กันมันก็สนุกไม่เลวแฮะ ฮึๆๆ”

ผัวะ! แก๊ง!! โครม!!! ฉึก!!!! ตูม!!!!! สิ่งของมากมายเริ่มกระจายอยู่รอบบริเวณแล้ว ชนิดที่เรียกได้ว่าควรปักป้ายไว้ที่บริเวณนี้ว่า “ห้ามทิ้งขยะ” เพราะมันเริ่มกองพูดขึ้นมาแล้วละ

“แฮ่กๆๆ คุณนี้เก่งจังนะค่ะ”

“ขอบคุณที่ชมข้านะคุณหนู”

“แต่นี้จะเป็นศึกตัดสินแล้วละค่ะ!!!”

ลูคานารินำสองมือไปด้านหลัง ลีฟฟ่อนเองก็เช่นกัน.....ทั้งสองมองตากันอย่างไม่วางตา ราวกับสายลมนั้นหมุนรอบๆตัวเขา เสียงทุกอย่างเงียบเชียบลงเพิ่มความตื่นเต้น...

…………………

…………………………

…………………………………

...ตกหลุมรักขึ้นไม่ไหว~ เธอใช่ไหมเป็นคนผลักฉัน~...

เสียงเพลงรอสายโทรศัพท์ของ Dn1 ดังขึ้น เป็นสัญญาณการโจมตีครั้งสุดท้าย มือของคู่ต่อสู้เริ่มเคลื่อนไหวแล้ว!

“เครื่องซักผ้าปั่นทลาย”

“โล่ห์เสื้อชั้นดีและ อ๊ากกกกกกกกก~!!!!!!!!!”

กระเด็นไปสามโลกแล้วสำหรับลีฟฟ่อน ผู้ที่คว้าเสื้อขาวหนึ่งตัวและผงซักฟอกหนึ่งกล่องออกมาป้องกันเครื่องซักผ้ารุ่นเปิดฝาหน้าที่ลอยละลิ่วมา เหล่าบรรดาผู้ชมทั้งสามที่มองอยู่อึ้งไปตามๆกัน

_ถึงเสื้อผ้ากับผงซักฟอกจะเป็นของคู่กับเครื่องซักผ้า แต่มันก็ใช้ป้องกันไม่ได้นะลีฟฟ่อน =[]=!!_

“ฮึๆๆ โง่หลายจริงๆแฮะ” ไฟร์เร้ดเอ่ยหัวเราะชอบใจ

“เอ้อ! โทษทีละกันที่ข้ามันโง่!!”

สุนัขขาวที่ล้มทรุด ชันตัวลุกขึ้นพร้อมปาดเลือดที่ไหลซิบออกจากหัวที่เป็นผลจากการโดนขอบเครื่องซักผ้าโจมตีเข้าไป ทว่าท่าทีของเขานั้นดูเหมือนจะไม่แยแส่ความบาดเจ็บนั้นเลยสักนิด เขาหมันตัวเข้าเผชิญหน้ากับลูคานาริอีกรอบ ซึ่งอีกฝ่ายก็ตั้งท่าต่อสู้ทันที

“แต่คราวนี้....ข้าเอาจริงบ้างละ!”

_Clock Up...._

เสียงนี้ดังขึ้นเมื่อลีฟฟ่อนกดปุ่มที่อยู่ด้านข้างเข็มขัดที่เขาใส่อยู่ เมื่อสิ้นเสียงนั้นบรรยากาศรอบกายของเขาก็ดูราวกับหยุดนิ่งไป เหมือนกับเวลาหยุดเคลื่อนไหว ทุกสิ่งทุกอย่างขยับเพียงทีละน้อยเท่านั้นจนดูเหมือนจะไม่ขยับเลย ทั้งไฟร์เร้ดที่นั่งอยู่ท่าเดิม Dn1ที่อ้าปากค้างคุยโทรศัพท์ และDn2ที่เหมือนกำลังทำท่าหึงอะไรสักอย่างอยู่ ซึ่งความจริงแล้วเวลานั้นไม่ได้หยุดลง เพียงแต่ลีฟฟ่อนนั้นเคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูงกว่าการเดินของเวลามากกว่า ด้วยผลจากท่า Clock Up ที่เขาใช้

“เวลาตอนนี้....มันเป็นของข้า...”

มีเพียงลีฟฟ่อนเท่านั้นที่ขยับได้ด้วยความเร็วปกติ เขาไม่รอช้าที่จะพุ่งเข้าหาศัตรูเบื้องหน้าเพราะรู้ดีว่าวิชานี้มีเวลาจำกัดมากนัก ดังนั้นเมื่อสามารถเข้าใกล้ศัตรูได้แบบแนบชิดแล้ว เขาจึงระดมหมัดเข้าใส่ร่างที่นิ่งสนิทนั้นทันที จนลูคานาริที่แข็งทื่อซวนเซไปมาราวกับเป็นเพียงกระสอบทรายธรรมดา กับการโจมตีนั้นและล้มลงไปอย่างแรง ลีฟฟ่อนยิ้มเล็กน้อยและกระโดดถอยหลังกลับไปยืนที่เดิม เขาหันหลังให้กับศัตรูอย่างเท่ห์และชี้นิ้วชี้มือขวาขึ้นฟ้า

“คุณย่าบอกไว้ว่า....จงก้าวไปบนวิถีแห่งสวรรค์....เพื่อปกครองทุกสิ่ง...(ถึงแม้ฉันไม่เคยเห็นหน้าย่าก็เถอะนะ..)”

_Clock Over...._

เวลาเดินอีกครั้งนึงแล้ว พร้อมลูคานาริที่กระอั๊กเลือดออกมาทันที สร้างความรู้สึกประหลาดใจให้กับเธอ ที่จู่ๆร่างกายของเธอก็เกิดอาการบาดเจ็บขึ้นมาอย่างหนัก จน Hp ที่มีอยู่เกือบเต็มเหลืออยู่เพียงน้อยนิด ไฟร์เร้ดและเหล่าดาร์กไนท์ก็ตกใจกับอาการบาดเจ็บของลูคานาริเช่นเดียวกัน

“น....นี้มัน.....อะไรกัน.....ค่ะ....แฮ่กๆๆ”

“ลูคานาริจัง!!!”

Dn1 ทำท่าจะวิ่งเข้าไปหาลูคานาริ แต่เธอกลับต้องหยุดกึกเมื่อถูกเปลวไฟที่ไฟร์เร้ดยิงมาขัดขวางเอาไว้ เธอสะบัดหน้ามองหัวหน้าตนเองในเชิงจะถามว่าจะปล่อยให้ลูคานาริถูกฆ่างั้นหรือ แต่ไฟร์เร้ดก็ไม่มีทีท่าจะสนใจสายตานั้นแม้แต่น้อย ยังคงมองร่างสีฟ้าที่บาดเจ็บจนลุกไม่ไหวนั้น

“ยอมแพ้ซะเถอะลูคานาริ....เจ้าแพ้แล้วละ...”

“ม....ไม่.....ไม่ได้ค่ะ....ต้องชนะให้ได้ค่ะ...ถึงตายก็ต้องชนะให้ได้ค่ะ”

“อะไรทำให้เจ้าต้องสู้ถึงขนาดนี้ด้วย? ชนะเพื่อคนที่ไม่สนใจใยดีลูกน้องเลยงั้นเหรอ?”

“หนู....จะสู้.....เพื่อท่านไฟร์เร้ดค่ะ....จะสู้เพื่อ....”

“คนที่หนูรักยังไงละค่ะ!!!!”

พรึ่บ!!!!! ลีฟฟ่อนผงะไปทันทีเมื่อต้องกับลมกระโชกจากตัวของลูคานาริ และต้องยืนมองด้วยความตกใจเมื่อได้เห็นสิ่งหนึ่งที่ออกมาจากกลางหลังของร่างที่เหมือนลูคาริโอ้ ทว่าลูคาริโอ้นั้นไม่มีสิ่งที่เขาเห็นอยู่อย่างแน่นอน....

สิ่งที่ออกมาจากหลังของลูคานารินั้นคือปีกสีฟ้าขนาดใหญ่ยักษ์ที่ใหญ่กว่าตัวเจ้าของหลายเท่า เป็นปีกมังกรที่ดูทรงพลังยิ่งนัก!!!

“จะใช้ท่านั้นแล้วงั้นเหรอ.....”

ไฟร์เร้ดบ่นพึมพำสร้างความหวั่นไหวให้กับลีฟฟ่อน เขากดปุ่มๆหนึ่งที่อยู่ที่เก้าอี้ ทันใดนั้นห้องที่ทั้งหมดอยู่ก็เกิดสั่นสะเทือนขึ้น ลีฟฟ่อนรู้สึกราวกับเลือดนั้นตกไปอยู่ที่ปลายเท้า ทำให้เขารู้ว่าห้องๆนี้นั้นกำลังเลื่อนขึ้นอย่างรวดเร็ว จนเมื่อถึงจุดๆหนึ่งมันก็หยุดกึกอย่างรุยแรงจนทำเขาแทบล้ม ซึ่งเมื่อเขาหันไปมองรอบๆแล้วก็เห็น...

...เห็นท้องฟ้าไปทั่ว 360 องศา อีกทั้งยังเห็นการต่อสู้ของกองกำลังภาคพื้นอากาศของเขาและของฝ่ายไฟร์เร้ดอีกด้วย ตอนนี้พื้นที่ๆเขายืนอยู่ก็คือด่านฟ้าของยานบินขนาดมหึมาแล้ว

พรึ่บ! พรึ่บ! พรึ่บ! ปีกยักษ์สีฟ้าเริ่มขยับขึ้นลงสร้างลมกระแทกจนลีฟฟ่อนซวนเซและล้มลงไป ลูคานาริพุ่งตัวขึ้นเหนือฟากฟ้าด้วยปีกยักษ์นั้น ผ่านทะลุชั้นเมฆ ไต่ระดับชั้นบรรยากาศขึ้นไปเรื่อย แบบที่ความเยือกเย็น หรือสภาวะไร้อากาศของชั้นบรรยากาศห้วงสูงก็ไม่สามารถหยุดเธอได้ ซึ่งเมื่อไต่ระดับจนถึงชั้นบรรยากาศสูงสุดที่สิ่งมีชีวิตจะมาได้แล้ว

ปีกสีครามสยายกว้างโดยมีแสงจากสุริยันกลมโตเป็นฉากหลัก ประจุพลังงานความร้อนถูกรวบรวมเข้าหาปีกยักษ์นั้น ราวกับเป็นแผงโซล่าห์เซลล์ที่มีชีวิต จนเมื่อรวบรวมพลังได้ถึงขีดสุดเธอก็หมุนตัวทิ้งดิ่งตัวเองลงสู่ภาคพื้นโลกทันทีด้วยความเร็วสูงโดยใช้แรงโน้มถ่วงโลกและพลังของปีก มือสีดำทั้งสองผสานกันและทันใดนั้น...

“MEGA…..FLARE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

ลำแสงทำลายล้างขนาดมหึมาสีฟ้าคราม พุ่งออกมาจากสองมือนั้น ทะลวงผ่านชั้นเมฆหลายชั้นแหวกเป็นวงกว้างนำหน้าเจ้าของไป และเจาะทะลวงยานเล็กลำหนึ่งในขบวนรบของไฟร์เร้ดที่บังเอิญขวางเส้นทางอยู่ ตรงดิ่งเข้าหาลีฟฟ่อนที่ยืนอยู่บนยานใหญ่ของกองกำลังไฟร์เร้ด....ซึ่งเมื่อเทียบกับพลังขนาดมหึมานั้นแล้ว ร่างลีฟฟ่อนดูเล็กลงไปถนัดตาเลยทีเดียว

แต่ชายหนุ่มก็หาสนใจไม่...

“พลังอันยิ่งใหญ่ของคนๆเดียวหรือ.....ยังไงซะก็ไม่ทางสู้พลังที่เกิดจากคนสองคนได้หรอกนะ...”

ลีฟฟ่อนยืนนิ่งไม่สนใจกับสิ่งที่พุ่งลงมา เขาผสานสองมือไว้กลางหน้าอก เกิดออร่าสีขาวขึ้นห่อหุ้มตัวเขาและมันก็ออกจากร่างมารวมกันข้างๆกลายเป็นร่างสีขาวที่เหมือนลีฟฟ่อนในร่างจำแลงนั้นอย่างไม่ผิดเพี้ยน

“จะใช้ท่านั้นสินะ....ไลท์วี....” ร่างที่พึ่งปรากฏเอ่ยขึ้น

“อืม...ท่าผสานของพวกเราไงละ อารากิ...” ร่างเดิมหันหลับไปตอบ

สองหนุ่มสองบุคลิคยืนเคียงข้างเงยหน้าขึ้นมองลำแสงพลังงานที่พุ่งลงมาเข้าใกล้แล้ว ทั้งสองจับมือข้างเดียวกับมือของอีกฝ่ายที่อยู่ติดกัน ไลท์วีหันฝ่ามืออีกข้างลงบนพื้น ส่วนอารากินั้นยกมือข้างที่ว่างขึ้นหันฝ่ามือให้ท้องฟ้า สายลมค่อยๆหมุนวนรอบตัวพวกเขา

“ภูติแห่งผืนดิน....” ไลว์วีพูด

“ภูติแห่งผืนฟ้า....” อารากิพูด

“พวกเราสมาร์ทเคียวกับจิตวิญญาญแห่งภูติ” พูดพร้อมกัน

“จะขอชำระล้างจิตใจที่ชั่วร้ายให้สะอาด”

สองมือที่ผสานกันถูกยกขึ้นฟ้า เล็งเป้าหมายไปยังลำแสงพลังงานสีฟ้าที่อยู่เหนือหัวแล้ว

“สมาร์ทเคียว ทวิน สตรีม...”

พลังงานอันมหาศาลหมุนวนรอบมือของทั้งคู่ และ...

“สแปลซ!!!!!!!!!!”

สองพลังผสานถูกส่งออกไปจากฝ่ามือผสานนั้น ลำแสงสีชมพูขาวขนาดเรียวเล็กตรงดิ่งขึ้นเข้าเผชิญหน้ากับลำแสงพลังงานที่ใหญ่กว่าหลายสิบเท่า ทว่าเมื่อสองลำแสงปะทะกันแล้ว ลำแสงพลังสีน้ำเงินกลับแตกกระจายไปรอบทิศราวกับถูกพลังสายเล็กนั้นพุ่งทะลวงแกนกลางเข้าไป จนไม่สามารถทำอันตรายใครได้แม้แต่น้อย มิหน่ำซ้ำ...

ลำแสงขนาดเล็กยังทะลวงจนเข้าสร้างความเสียหายที่รุนแรงให้กับลูคานาริที่อยู่บนฟ้าสูงไกลอีกด้วย!!!

“อ๊า~!!!!!”

ร่างสีฟ้าเสียความสามารถที่จะควบคุมปีกไปเมื่อ Hp เพียงน้อยนิดที่เหลืออยู่ได้หมดแล้วการด้วยโจมตีนั้น และร่างที่แทบไร้สติพร้อมปีกหลังที่หายไป ก็หล่นร่วงลงสู่พื้นดินตามแรงโน้มถ่วงโลกที่ดึงลงไป ซึ่งหากตกจากที่สูงมากขนาดนี้ด้วยความเร็วขนาดนั้น ต่อให้เป็นครึ่งมายาอย่างเธอก็มีสิทธิ์ที่จะตายได้เพราะเป็นความเสียหายที่เกินกว่าผลึกพลังงานนั้นจะรับไหว

ตุ้บ.....

ร่างสีฟ้าไม่ได้ตกกระแทกพื้น แต่ถูกรับเอาไว้ได้อย่างนุ่มนวลด้วยแขนของคนๆหนึ่ง ลูคานาริที่สติเลือนลาง เธอมองเห็นไฟร์เร้ดมองเธออยู่ด้วยท่าทางแข็งกร้าว เขาเดินลงจากเก้าอี้มารับเธอเอาไว้ก่อนที่เธอนั้นจะตกกระแทกพื้น

“หึ! แกตายไม่ได้หรอกนะ ยังไงข้าก็ไม่ให้แกตายหรอก! กว่าจะสร้างแกขึ้นมาได้รึเปล่าว่ามันลำบากข้าแค่ไหน อีกอย่างถ้าไม่มีแกแล้วใครจะมาเป็นคนใช้ให้ข้า ทำอาหารให้ข้าฟ่ะ!”

“ท่านไฟร์เร้ด......หนู....ขอโทษ......ค่ะ...”

Battle End!! Leafond Win!!!!

โครม!!! ไฟร์เร้ดจับคอของลูคานาริและขว้างร่างที่หมดสตินั้นเข้าหา Dn1 ให้รับเอาไว้ แต่การกระทำนั้นก็ทำให้ดาร์กไนท์สุนัขขาวถึงกับล้มก้นกระแทกพื้นไปเลย เธอแยกเขี้ยวขู่ใส่เจ้านายตัวเองที่ทำอะไรโดยไม่ปรึกษาเธอก่อนเลย แน่นอนว่าไฟร์เร้ดนั้นหาสนใจไม่

“เหลือแต่แกแล้วนะ.....”

“หึ! ปล่อยให้ข้ารอซะนานเชียว”

สองผู้นำแห่งกองทัพเผชิญหน้ากันแล้ว ท่ามกลางบรรยากาศของท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยการต่อสู้ของกองกำลังภาคพื้นอากาศของทั้งสอง สายตาปะทะกับสายตา ความน่าพรั่นพรึงและทั้งห้องก็เต็มไปด้วยพลังที่จะกดดันจิตใจของอีกฝ่ายแผ่ออกมาจนทำให้สองดาร์กไนท์นั้นตัวสั่นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

“ถึงเวลาตัดสินกันแล้วระหว่างแกกับข้า...ไฟร์เร้ด...ข้าจะหยุดความทะเยอทะยานของแกให้ดู!!”

“ฮะๆๆๆ ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกัน...ว่าราชาจอมปลอมของอาณาจักรจอมปลอมนั้น มันจะแน่สักแค่ไหนเชียว”

การต่อสู้ครั้งสุดท้ายกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว....

ใคร....จะเป็นฝ่ายมีชัยเหนืออีกฝ่าย....

โปรดติดตามตอนต่อไป!!!

-------------------------------------------------------------------------------

ตอนหน้าก็เป็นการต่อสู้ครั้งสุดท้ายแล้ว....อา~ ในที่สุดฉากต่อสู้ก็ใกล้จบสักที เหนื่อยชะมัดเลย~!!

ตอนหน้าอาจจะไม่ดีเลย์นานเท่าไหร่แล้วละครับ ก็แหม~ มีมหาลัยให้เรียนต่อแล้วนี้หน่า ดังนั้น ก็เลยเรียน ม.6 แบบชิลๆได้สักที~

แต่ว่า....โชคดีนะเนี้ยที่มีภาพจากฟิคนี้เอาไปให้อาจารย์ที่มหาลัยดูตอนสัมภารษ์ ฮะๆๆ สอบสัทภารษ์ผ่านได้เพราะภาพพวกนี้นี่ละ ฮะๆๆ

Me/ หัวเราะกับตัวเองยังกับคนติ๊งต๊อง...

[Risu]

“อั๊ก....ทำไมมือถึงยืดยาวออกได้...กันละค่ะ”

“จุ๊ๆๆ นี้เป็นเทคนิคลับของข้า ใครจะบอกให้รู้ง่ายๆกันละ”

.........................................

“จะทำอะไรนะ?”

“นี้เป็นเทคนิคลับของหนูค่ะ ใครจะบอกให้รู้ง่ายๆกันละค่ะ”

พอๆกันเลยแฮะ คู่นี้ - -

อาวุธแต่ละอย่างที่ใช้สู้ช่างสุดยอดจริงๆ

แซวท่าของพริตตี้เคียวจนได้

แต่ถ้าจะให้สุดยอดจริงๆ ต้องท่าตอนสุดท้ายสิ

เคียวอีเกร็ท : แสงแห่งวิญญาณ!

คาโอรุ : ประกายแห่งชีวิต!

มิจิรุ : นำทางไปสู่ความหวัง!

เคียวบลูม : หัวใจทั้งหมด!

PreCure Spiral Heart....!

....Splash Star!!!!!

เผยความบ้าพริตตี้เคียวจนได้สินะเรา งิงิ

ว่าแล้วก็โยนคลิปฉากแปลงร่างกับท่าไม้ตายของภาคสแปลชสตาร์ให้ งุงุ

http://www.youtube.com/watch?v=mn2uv9YubWE

[Thama]

.....พอกันจริง2ตัวนี้~ต๊องได้อีก~

[ไมยาเตะ (เชมี่)]

ตอนนี้สู้กันมันส์จริงๆ

แต่ก็ต๊องมากๆ - -

[Loveless Nova]

..............

------------------------------------------------------

“ถึงเวลาตัดสินกันแล้วระหว่างแกกับข้า...ไฟร์เร้ด...ข้าจะหยุดความทะเยอทะยานของแกให้ดู!!”

“ฮะๆๆๆ ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกัน...ว่าราชาจอมปลอมของอาณาจักรจอมปลอมนั้น มันจะแน่สักแค่ไหนเชียว”

ลีฟฟ่อนยืนมองไฟร์เร้ดไม่วางตา คราวนี้เขามีท่าทีจริงจังเพราะศัตรูตรงหน้านั้นเขาคงทำเล่นๆแบบที่ผ่านมาไม่ได้แน่ๆ เขาสัมผัสได้ถึงพลังมหาศาลที่มาจากผู้ชายเบื้องหน้า เป็นพลังด้านมืดที่มุ่งหวังเพื่อการทำลายซึ่งตรงกันข้ามกับเขาซึ่งเป็นผู้สร้างสรรค์

“จงมา...Devil Shield Knife....”

เปลวไฟลุกขึ้นในมือของไฟร์เร้ด ปรากฏร่างของอาวุธมีคมคู่ในมือนั้น เป็นมีดสั้นที่มีกระบังดาบยืดออกมาจนดูราวกับเป็นโล่ห์ที่สามารถเอาไว้กันการโจมตีได้ คมมีดของมันมีส่วนเว้าโค้งจนดูราวกับคมเขี้ยวของสัตว์ร้าย ประกายไฟเกิดขึ้นทุกครั้งเมื่อไฟร์เร้ดเหวี่ยงมีดเล่มนั้นไปมา

“จงตายซะ ลีฟฟ่อน ไลท์วี....ราชาแห่งอาณาจักรจอมปลอม!!”

ไฟร์เร้ดพุ่งตัวมาแล้วพร้อมตวัดมีดคู่เข้าใส่ลีฟฟ่อนทันที ลีฟฟ่อนหมุนตัวหลบการโจมตีนั้นได้อย่างหวุดหวิด ตอนนี้เขารู้ซึ้งถึงความเก่งกาจของคู่ต่อสู้แล้ว ดังนั้นเมื่อสามารถถอยออกห่างจากศัตรูได้ เขาก็เรียกอาวุธออกมาทันที สิ่งที่ปรากฏในมือของลีฟฟ่อนนั้นคือ ดาบซามูไรยาว(Katana) ที่มีความยาวมากกว่าตัวเขาเสียอีก

“อย่าเอาแต่หนีสิ~ มาสนุกกับข้าหน่อย!!”

“อ๊ะ!!”

แก๊ง!!! เพียงชั่วพริบตาที่ลีฟฟ่อนเรียกดาบออกมา ไฟร์เร้ดก็สะบัดมีดเข้าโจมตีเขาอีกหน โชคดีนักที่ลีฟฟ่อนนั้นสามารถป้องกันไว้ได้ทันท่วงทีในระยะประชิด เขาหมุนควงดาบใส่ไฟร์เร้ดให้ต้องถอยตัวเพื่อเปิดเส้นทางให้ตัวเองได้กระโดดถอยหลังไปตั้งหลัก

“ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก!!!”

การกระทำของลีฟฟ่อนหยุดไฟร์เร้ดได้ไม่นานนัก เพราะไฟร์เร้ดนั้นใช้ชั่วพริบตาที่ถอยหลัง ถีบเท้าพุ่งตัวเข้าหาลีฟฟ่อนอีกครั้งแล้วโดยที่เขาไม่ทันได้เปิดวงสวิงดาบครั้งที่สองด้วยซ้ำ มีดที่กระซวกเข้ามาเต็มกำลังของไฟร์เร้ดพุ่งสวนดาบคานานะที่แทงมา เข้าทำร้ายแขนซ้ายของลีฟฟ่อนจนเลือดสาด

“อ๊ากกกกกกก~!!!”

“ไม่เห็นเก่งอย่างที่คิดเลยนี้หว่า แกนะ ฮ่าๆๆ”

“กรอด~!! งั้นก็ลองรับนี้ไปดูเซ้!!!”

ดาบคาทานะถูกยกขึ้นมาและดันคมดาบเข้าแทงร่างเบื้องหญ้าอย่างต่อเนื่อง ไฟร์เร้ดควงมีดคู่ปัดป้องมันได้อย่างง่ายดาย มีหน่ำซ้ำการป้องกันของไฟร์เร้ดก็ยังส่งผลทำให้ระดับความคมของคาทานะลดลงเรื่อยๆ จนในที่สุดการฟันของลีฟฟ่อนนั้นก็ไร้ผลจนดาบถูกสะท้อนกลับไป

“ย๊ากกกก~!!!!!”

ลีฟฟ่อนใช้สองมือจับดาบยาว พร้อมหมุนดาบที่เด้งกลับมาไปด้านหลังและตวัดมันครูดพื้นเสยขึ้นใส่ไฟร์เร้ดด้วยความเร็วสูง ทว่าไฟร์เร้ดนั้นก็เร็วพอที่จะหลบการโจมตีนั้นได้ ลีฟฟ่อนชะงักนิ่งเพราะรู้สึกเหมือนว่าร่างที่อยู่เบื้องหน้านี้นั้นเป็นเพียงเงาของสิ่งที่เคยอยู่เท่านั้น ร่างเบื้องหน้าเลือนหายไปจากสายตาเขา!!

“บ้าจริงงง!!!”

ฉัวะ!! คมมีดของผู้เป็นศัตรูทำร้ายด้านหลังของลีฟฟ่อนจนเลือดสาด ทำให้ลีฟฟ่อนนั้นซวนเซ แต่ก็ยังยังคงกัดฟันหมุนตัว 180 องศาเพื่อโจมตีคนที่ลอบโจมตีจากด้านหลังของเขาและเป็นการป้องกันการถูกโจมตีเป็นครั้งที่สอง

กิ๊ง!!! การโจมตีที่หนักหน่วงถูกมีดคู่หยุดเอาไว้ได้พร้อมถูก ไฟร์เร้ดที่ลอบโจมตีจากด้านหลังของลีฟฟ่อนแสหะยิ้มอย่างเริงร่าที่สามารถสร้างบาดแผลให้กับลีฟฟ่อนได้ถึงสองแผลแล้ว

“ช่วยทำให้ข้าสนุกกว่านี้หน่อยซิ ราชาแห่งอาณาจักรจอมปลอม~”

“อยากสนุกนักใช่ไหม ก็เอานี้ไปเล่นสิ!! สายฟ้ามัจจุราช(Devil Voltra)!!!”

ลีฟฟ่อนสร้างสายฟ้าฟาดเข้าใส่จุดที่ไฟร์เร้ดยืนอยู่ สายฟ้าที่ทรงอานุภาพตรงดิ่งเข้าหาไฟร์เร้ด แต่มันกลับถูกฟันสลายไปอย่างง่ายดายราวกับมันเป็นเพียงหมอกเท่านั้น ลีฟฟ่อนเดินถอยหลังไปเล็กน้อยอย่างหวั่นเกรงเมื่อท่าไม้ตายที่รุนแรงของเขานั้นไม่สามารถทำอันตรายชายที่อยู่ตรงหน้าได้แม้เพียงนิด

“มีแค่นี้เองรึไง ลูกเล่นของแกนะ ฮ่าๆๆ”

การโจมตีระยะไกลก็ไร้ผล ทำให้ลีฟฟ่อนจำใจต้องก้าวเท้าเข้าไฟร์เร้ดด้วยตนเองเพื่อโจมตีศัตรูในระยะประชิด เขาสวิงดาบในแนวนอนเข้าใส่ แต่อีกฝ่ายก็เบี่ยงตัวหลบออกไปได้ แต่เขาไม่ได้หยุดการโจมตีไว้แค่นั้น ดาบคาทานะที่หมุนกลับมายังไม่สุดถูกพลิกด้านและฟันเข้าใส่ไฟร์เร้ดอีกครั้ง ทว่าการโจมตีนั้นก็ถูกรับได้ด้วยมีดยาวสีแดงเพลิง

“อยากสู้ตัวต่อตัวนักเหรอ ยอมได้!!!”

มีดคู่ปะทะเข้ากับดาบคาทานะซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนเกิดประกายไฟไปทั่วอากาศยามเมื่ออาวุธทั้งสองปะทะกัน ไฟร์เร้ดและลีฟฟ่อนประฝีมืออาวุธระยะประชิดอย่างหนักหน่วง แต่ว่าดูเหมือนฝ่ายลีฟฟ่อนนั้นจะเสียเปรียบกว่า เพราะเขานั้นเริ่มเดินถอยหลังไม่หยุดเมื่อเจอการโจมตีของไฟร์เร้ด ดูเหมือนความยาวของดาบที่เขาเรียกมาจะเป็นอุปสรรคสำหรับเขา แต่ว่าอีกฝ่ายนั้นก็ไม่มีเวลาว่างให้เขาเปลี่ยนดาบเสียด้วย

ผัวะ!!! เพราะมัวแต่ป้องกันดาบ ทำให้ด้านล่างของลีฟฟ่อนเปืดโล่ง ไฟร์เร้ดจึงเสือกเท้าเข้าเตะเข่าของลีฟฟ่อนจนทรุด และหมุนตัวเตะจระเข้ฟาดหางเข้าใส่ปลายคางชายผมน้ำเงินจนหน้าหงาย แต่เขาก็ไม่ได้หยุดการโจมตีไว้เพียงแค่นั้น

“น่าเบื่อชะมัดเลย~ ปลิวๆไปซะ!! Flame Storm!!!”

ไฟร์เร้ดควงมีดคู่ในมือเป็นวงกลมสร้างกระแสลมธาตุไฟเข้าใส่ลีฟฟ่อนในระยะกระชั้นชิด ส่งร่างที่มีเพียงดาบยาวเล่มเดียวไว้ป้องกันลอยละลิ่วไปตามแรงลม พร้อมเปลวไฟในพายุที่เผาไหม้เสื้อสีดำ กระแทกรั้วเหล็กของยานอย่างรุนแรงจนระเบียงนั้นหักพัง ทำให้ลีฟฟ่อนร่วงหล่นตกจากยานไป

“โอ๊ะ~ แย่จัง....ตกลงไปแล้วแบบนี้ก็ไม่ได้เห็นศพนะสิ อา...เสียดายชะมัด”

ไฟร์เร้ดจับหัวหัวและส่ายหน้าเบาๆ เขาทำท่าจะหันหลังกลับบัลลังค์

“มันยังไม่จบแค่นี้หรอก!!!”

เปรี้ยง!! เปรี้ยง!! กระสุนพลังงานพุ่งเฉียดไฟร์เร้ดที่ยืนเฉยอยู่ ลีฟฟ่อนซึ่งตอนนี้มีปีกสีขาวอยู่ข้างหลังแล้วถึง 1 ข้าง(?) บินขึ้นมาจากด้านล่างตัวยานพร้อมปืนเล็กยาว(ปลย.11)สีดำและกระหน่ำกระสุนเข้าโจมตีไฟร์เร้ดไม่ยั้ง ชายผมแดงเอียงคอมองชายที่ลอยอยู่บนฟ้าด้วยท่าทีเหมือนจะเหยียดหยาม เขาก้าวเดินเข้าหาลีฟฟ่อนช้าๆโดยใช้วีธีเอียงตัวซ้ายฟ้าเพื่อหลบกระสุนอย่างเยือกเย็น เขาสามารถเดินทางผ่านห่ากระสุนของลีฟฟ่อนได้อย่างง่ายดายราวกับมันเป็นสนามเดินเล่นของเขาเท่านั้น..

“หึๆๆ สิ่งที่แกทำได้มีเพียงแค่เพิ่มพลังให้กับตัวแอง....แต่ยังไงซะจากการที่ข้าได้ดูการต่อสู้ของแกแล้ว แกมันก็แค่เด็ก ม.6 กระจอกๆเท่านั้น...ถึงความสามารถด้านร่างกายของแกจะสูงขึ้น แต่การเคลื่อนไหวของแกมันก็เหมือนพวกมือสมัครเล่นเท่านั้น การป้องกันของข้าใช้รูปแบบมวยสากลบวกทักษะมีดคู่ที่เพิ่มพลังขึ้นด้วยความสามารถของเครื่องสร้างอนุภาคมายา ดังนั้น...ถ้ามองการโจมตีของแกให้ดีๆละก็ กระสุนเม๊ดถั่วของแกก็ไม่มีทางทำอะไรข้าได้หรอก!!!”

“อ๊ากกกกกก!!!”

เปรี้ยง!! โครม!! กระสุนสังหารลูกหนึ่งถูกสะท้อนกลับเข้าหาผู้เป็นเจ้าของด้วยความรุนแรงที่มากกว่าเก่า ปีกสีขาวถูกแรงกระสุนจนทะลุสลายกลายเป็นขนนกธรรมดา และลีฟฟ่อนนั้นก็ร่วงกระแทกพื้นอย่างรุนแรง กลิ้งมานอนแทบเท้าของไฟร์เร้ด ชายผมแดงเหยียดรอยยิ้มจนดูราวกับปีศาจ เขาเตะลีฟฟ่อนที่นอนแผลอยู่นั้นจนกลิ้งอย่างหมดสภาพ

“มีปัญญาแค่นี้เองเหรอ หมดมุขแล้วงั้นเหรอ เอาไอ้พวกของเล่นต่างๆของแกออกมาอีกเซ้!!!”

“....................................................”

“ลุกขึ้นมาเซ้ นอนอยู่ทำไมละ! ฮะๆๆๆๆ นี้ๆๆ”

ไฟร์เร้ดกระทืบหน้าอกลีฟฟ่อนซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยที่ร่างที่ถูกกระทืบนั้นหาตอบโต้ไม่ ดวงตาสีดำที่เหม่อลอยจ้องมองท้องฟ้าเบื้องบนด้วยความเรือนราง จิตใจไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ร่างกายได้รับ การมองท้องฟ้าและก้อนเมฆที่ลอยไปเรื่อยๆในตอนนี้นั้นทำให้เขานึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ บางสิ่งที่สำคัญมาก....

--------------------- Memory Fast back -------------------

ท้องฟ้าวันนี้.....ก็เป็นสีฟ้าสวยงามเหมือนทุกวันเลยนะ...

“ท่านลีฟฟ่อนแอบอู้งานมานอนเล่นที่นี้อีกแล้วนะค่ะ”

เสียง....เธอหาผมเจออีกแล้ว....อ๊ะ! อย่าชะโงกหน้ามาบังท้องฟ้าที่ผมกำลังดูสิ

“ลูคาริโอ้ละก็ ให้ข้าพักหน่อยไม่ได้เหรอ งานล้นโต๊ะแบบนั้นมันเหนื่อยนะ...”

“ก็ท่านชอบทำงานผลัดวันประกันพรุ่งอยู่เรื่อยนี้หน่า งานมันก็ก็เลยล้นโต๊ะขึ้นมาไงละค่ะ!”

ให้ตายสิ...เธอ...ชอบตักเตือนผมอยู่เรื่อย จนดูเหมือนราวกับเป็นเป็นแม่ของผมเลย....ช่างบ่นเสียเหลือเกิน...

“จ้าๆ จะรีบไปทำแล้ว แต่...ลูคาริโอ้...”

“ค่ะ?”

“ให้ข้านอนหนุนตักสักแป๊บหนึ่งได้ไหม ขอกำลังใจให้ข้าหน่อยเถอะ...”

“เอ่อ.......ถ้าไม่นานก็ได้ค่ะ ท่านลีฟฟ่อน”

อา...ตักของเธอช่างนุ่ม ตัวเธอนี้ช่างอบอุ่นเสียจริงๆ....

“ข้าดีใจจัง....ที่มีอาณาจักรแห่งนี้ ข้าดีใจจังที่มีทุกคน....และมีเธอลูคาริโอ้....”

“หนูก็ยินดีค่ะที่ได้อยู่กับท่าน หนูก็ดีใจที่ได้มีชีวิตขึ้นมาได้เพราะท่าน...ไม่สิค่ะ....ทุกคนในอาณาจักรนี้ต่างก็ดีใจที่ได้มีชีวิตเพราะท่านทั้งนั้นค่ะ...ขอบคุณนะค่ะ...ท่านลีฟฟ่อน..”

เธอคนนั้นยิ้มให้ผม.....รอยยิ้มของเธอช่างสวยงามเหลือเกิน......รอยยิ้มนั้น.....จะต้องปกป้องให้ได้เลย....จะปกป้องทุกคนให้ได้....ปกป้องรอยยิ้มที่สดใสดุจท้องฟ้าที่โปร่งใสที่มองอยู่นี้ให้ได้เลย...

“ข้า....จะปกป้องทุกคน.....”

--------------------- Memory Fast out -------------------

โครม!! ไฟร์เร้ดล้มลงไปเมื่อถูกผู้ที่ตนกระทืบนั้นผุดลุกขึ้นมาอย่าวเร็วจนเขาเสียหลัก ลีฟฟ่อนชันตัวลุกขึ้นราวกับไม่เป็นอะไรและหันมามองไฟร์เร้ดอย่างช้าๆ เขาสะบัดข้อมืดเล็กน้อยก่อนจะปรากฏอาวุธชนิดหนึ่งขึ้นมาในมือ....เป็นอาวุธที่ไม่สามารถอธิบายได้ว่าเป็นอาวุธประเภทไหนกันแน่ และเป็นอาวุธที่ไม่เคยมีที่ไหนมาก่อนอีกด้วย

“ตายดีๆไม่ชอบใช่ไหม อยากตายแบบทรมานงั้นสินะ!!!”

ชายที่ล้มอยู่หมุนตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร้ว มีดคู่ในมือเผาไหม้ตัวเองมากขึ้นที่คมดาบกลายเป็นสีแดงและทุกครั้งที่สะบัดใบมีดก็จะมีเส้นสีแดงไล่ตามใบมีดไปมาราวกับเป็นริบบิ้นที่ถูกผูกติดไว้ เขาเริ่มแสหะยิ้มใส่ศัตรูอีกครั้ง แต่ก็ต้องหุบรอยยิ้มนั้นไปเมื่อเห็นแววตาของลีฟฟ่อนที่มองมายังเขา

“.........................................”

แข็งกร้าว มุ่งมั่น และน่าเกรงขาม จนเขานั้นแทบเดินถอยหลัง ร่างกายสั่นไหวโดยที่ไม่รู้ตัว ดวงตาที่จ้องมองอยู่นั้นราวกับเป็นวังวนแห่งความมืดที่กำลังจะกลืนกินเขาให้หายไปจากโลก ราวกับผู้ที่อยู่เบื้องหน้านั้นอยู่สูงนัก ราวกับมือที่ถืออาวุธอยู่นี้คงไม่อาจเอื้อมไปทำร้ายได้อีก ความเกรียวกราดในดวงตาและท่วงท่าที่นิ่งสงบราวกับจะทำให้น้ำตกยังหยุดตก ฝนที่ตกอาจจะย้อนกลับขึ้นฟ้า ความน่าเกรงขามของลีฟฟ่อนในขณะนี้นั้น ทำให้เขาดูราวกับเป็น...

......ราชา....

ชายที่นิ่งสงบดุจน้ำแข็งหน้าหนาวยกอาวุธขึ้นมาชี้หาไฟร์เร้ด ด้วยมือข้างที่ถูกฟันเป็นแผลลึกเพียงข้างเดียว แต่มือนั้นก็ไม่สั่นเลยแม้แต่น้อย ทั้งๆที่ยกอาวุธขนาดใหญ่ขนาดนั้น ลีฟฟ่อนเปลี่ยนไปอีกครั้งหนึ่งแล้ว.....

“....ผม......จะปกป้อง.....คนสำคัญ.....”

โปรดติดตามตอนต่อไป!!!

-------------------------------------------------------------------------

เห็นจำนวนคนโพสแล้ว....ชักเริ่มขี้เกียจวาดภาพแล้วสิ...

ทำให้จบๆไปเร็วๆดีกว่าแฮะ...(Bad End ไปเลย..)

ME/ .......

[~Wallohz~]

โอ้ว

สถานะการณ์เริ่มเครียดขึ้นเรื่อยๆแล้ว

จะเป็นอย่างไรต่อละเนี้ย...

_________________________________________________________

อ้าว ...

จะจบแบบ เศร้า ซะแล้วสินะ

[นายก้อนหินริมทาง]

อ๊าก สนุกโฮก เค้าสู่ Mode ไร้เทียมทานแล้วนิ ลีฟคุง  เพื่อคนที่รัก สู้จนตัวตาย

อยากเห็นความสามารถของอาวุธเช่นนี้ จริงๆ จะติดตอบ ต่อไป คับพ้ม

[ไมยาเตะ (เชมี่)]

ชุดนั้น...หรือว่าจะ...

ลีฟ กำลังจะแย่สักแล้วสิ!

คงไม่จบแบบ Bad End จริงๆหรอกนะ

[Thama]

Bad Endหรอ?อย่าเลยBad Endอะไม่ชอบง่ะ

เออจะจบแล้วหรอ(เพิ่งนึกได้)ช่วงๆหลังRoyal Knightไม่ได้ออกเลยง่ะ

[epOchs]

จะจบแล้วหรอ....

แต่ว่า มันคงไม่ใช่bad endหรอก ใช่มั้ย...

แต่ว่า... จะจบแบบไหนก็ขอให้จบแบบสวยงามละกัน

--------------------------------

ชุด... ดาบ... คุ้นๆแฮะ

เซฟิรอธป่าวหว่า คาร์ลด้วย

[ลูคุงไม่ถึกนะ]

"เอี๊ยดดดดดดดดดดดด~!" *เสียงเหมือนกดเบรคกะทันหันอย่างไงอย่างนั้น*

สวัสดีฮะ~ ^^~

ลูซังกลับมาสู่โหมด "ไล่อ่านฟิก" ต่อแล้ว~

หลังจากที่ลงโคมิกส์ไป 50 แผ่น ก็ถึงเวลาเปลี่ยนฟอร์มแล้วสิ

เอาล่ะ ขอเม้นสองตอนรวดเลยนะ~

--------------------------------------------------------------------------------

ลูนาคาริ.... ลูคานิริ... ลูคินารา.... ลู...ลู... ลูคานาริ~!

ชื่อนี้มันสลับได้พอๆกะชื่อเจ้วานิเลยนะท่าน~!!!

*ซางิอุระ ซากิราอุ ซา.. ซา... ซากุราอิ*

สมกับเป็นแม่บ้านจริงๆ ของแต่ละอย่างที่ปามา...

*หรือในเด็กส์ของอาณาจักร ขึ้นข้อมูลว่า

ลูคาริโอ้ - โปเกม่อนแม่บ้าน?*

ส่วนตอนสุดท้าย ไฟเร้ดเท่ห์แฮะ (น้อยว่าอัคซิอ้อนนิดนึง)

*โดยลูคานาริกะไฟเร้ดถล่ม ฟลิวไปนอกจักรแวน*

----------------------------------------------------------------------------------------------

โอ้ ใกล้จบแล้วสินะเนี่ย~

นึกถึงตอนแรกที่อ่านฟิกนี้จัง ทั้งหา ทั้งสนุก ทั้งซึ้ง

จนอยากมาเข้าบอร์ดเพื่อเม้นฟิกนี้โดยเฉพาะ....

จำคอมเม้นแรกที่เม้นฟิกนี้ได้ด้วยซ้ำ....

"น่ากินจัง~" คำเม้นคำแรกตอนคาบังเกิ้ลของท่าน...

....แต่ก็อย่างว่า.... งานเลี้ยงทุกงานเลี้ยงต้องมีวันเลิกรา....

แต่ขออย่างนึงก่อนจบเถิด.....

"ขอให้ฟิกนี้จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งงงงงงงงงง~!!!!"

[Loveless Nova]

ขออภัยที่คราวนี้ไม่มีภาพนะครับ เพราะอยู่ช่วงใกล้สอบแล้วเลยหาเวลาใช้คอมยากหน่อย(+เป็นนักเรียน ม.6 ที่ต้องหามหาลัยเรียนต่อได้แล้ว)

เอาเป็นว่า....เอาเฉพาะฟิคไปอ่านก่อนละกันนะครับ ^^

--------------------------------------------------------------

“....ผม......จะปกป้อง.....คนสำคัญ.....”

ชายในชุดสีดำที่ดูแสนคุ้นเคยสำหรับผู้ชื่นชอบ FF7 เอ่ยพูดคำนั้น ต่อหน้าชายหนุ่มผมดำตาแดงผู้มีผมที่พลิ้วไหวดุจเปลวไฟ การยืนของเขานั้นดูมั่นคงไม่มีอาการสั่นไหวบ่งบอกถึงอาการบาดเจ็บหนักที่ผู้เป็นศัตรูได้กระทำต่อเขาเลยแม้แต่น้อย

“หึ....หึๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ ท่อนเหล็กนั้นมันอะไรของแกนะ ฮ่าๆๆๆ เป็นอาวุธที่มั่วที่สุดเท่าที่เคยเห็นเลยทีเดียว แกนี้ไม่มีเซ็นท์ในการคิดอาวุธเลยนะ ฮ่าๆๆ ถึงได้เที่ยวชอบก็อปอาวุธของชาวบ้านเขา ก๊ากๆๆๆ”

“.....การต่อสู้ไม่ใช่เรื่องน่าขำ....”

ควับ!!! ลีฟฟ่อนไม่เล่นมุขกับไฟร์เร้ดด้วย เขาตวัดดาบในมือเข้าใส่นักรบมีดคู่โดยฉับพลันพร้อมกับคำพูด ไฟร์เร้ดกระโดดหลบไปข้างหลังด้วยท่วงท่าที่สง่างามเพราะคิดว่าหลบพ้น ทว่า...

“โอ้ย! อ....อะไรกันเนี้ย....”

ไฟร์เร้ดยกมือขึ้นแตะหน้าอกที่มีรอยแผลการถูกฟันซึ่งสร้างบุพผาเลือดปรากฏไว้บนเสื้อของเขา เขาเงยหน้าขึ้นมองลีฟฟ่อนอย่างงุนงง

“ทำไมกัน....ทั้งๆที่ข้าคิดว่าข้าหลบพ้นแล้วแท้ๆ....”

ควับ! ควับ! ลีฟฟ่อนควงดาบไปมา เป็นการบอกคำตอบในความสงสัยของไฟร์เร้ด

“บ....บ้าจริง!! ที่แท้ดาบที่ข้าสังเกตุเห็นเป็นดาบยักษ์ยังงั้นนะรึ ฮึ่ย....เพราะขนาดของดาบใหญ่มันดึงดูดสายตาได้มากกว่าก็เลยทำให้ข้าไม่ทัน...ไม่สิ! ประสาทตาข้าไม่อาจสังเกตุดาบซามูไรที่ปลายดาบได้สินะ หน่อย....ฉลาดนี้แกที่สามารถคิดใช้จุดอ่อนของประสาทตาของมนุษย์ให้เป็นประโยชน์ได้นะ หว่า!!”

“ไม่ต้องมาบรรยายเป็นการ์ตูนญี่ปุ่นเลยนะ”

“มันเป็นหน้าที่เฟ้ย!!!!”

ลีฟฟ่อนควงดาบซ้ำสองใส่ไฟร์เร้ดที่ยังคงพล่ามความรู้ให้ท่านผู้อ่านอยู่จนต้องหุบปากเงียบและกระโจนหลบให้ไกลกว่าเก่าเพื่อหลบให้พ้นคมดาบที่สองที่เขาไม่สามารถมองเห็นได้ แต่เขาก็ไม่หลบเปล่าๆ ไฟร์เร้ดฟาดคมดาบเปลวเพลิงกลับมาเป็นค่าตอบแทนด้วย

“เป็นคนย่างไปซะ!!!”

“ไม่เอา....ไม่อร่อยนะ...”

เปลวไฟถูกป้องกันเอาไว้ได้ด้วยผ้าพันดาบสีแดงของอาวุธที่ลีฟฟ่อนถืออยู่ ซึ่งผ้าผืนนั้นได้ขยายใหญ่และกินรวบเปลวเพลิงนั้นจนหมดไฟร์เร้ดตกตะลึงกับวิธีการป้องกันตัวที่คาดไม่ถึงของอาวุธเล่มนั้น

“กรอด....”

เปรี้ยง!!! ลีฟฟ่อนโถมตัวเข้ากระแทกดาบเข้าใส่ไฟร์เร้ดจนร่างของเขาหล่นร่วงตกจากยานไป ก่อนที่ลีฟฟ่อนนั้นจะกระโจนลงตามร่างที่ร่วงหล่นนั้น เหล่าดาร์กไนท์ทั้งสามจึงรีบวิ่งไปดูเจ้านายของตนที่ร่วงลงไปนั้น และพบว่า...

ตอนนี้ลีฟฟ่อนกับไฟร์เร้ดกำลังยืนลอยอยู่กลางอากาศเผชิญหน้ากันอยู่ฝ่ายไฟร์เร้ดนั้นดูเหมือนจะมีพลังบางอย่างแผ่ออกมาบริเวณฝ่าเท้าทำให้สามารถต้านแรงโน้มถ่วงของโลกได้ ส่วนฝ่ายลีฟฟ่อนนั้นก็ยังคงติดยึดธรรมเนียมเก่าๆของชุดที่ใส่ด้วยการใช้ปีกนางฟ้าขนดำที่งอกออกมาจากกางหลังเพียงข้างเดียวเพื่อพยุงตัวเองบินอยู่ในอากาศซึ่งไม่น่าเชื่อว่าแค่มีปีกข้างเดียวก็สามารถทำให้บินได้แล้ว

“.........................”

ลีฟฟ่อนปะทะดาบกับไฟร์เร้ดอีกครั้ง ดาบของลีฟฟ่อนนั้นทั้งหนักหน่วงและยังมีคมดาบที่องไม่เห็นมาโจมตีไฟร์เร้ดอีก ทำให้ไฟร์เร้ดนั้นต้องพยายามคุมประสาทส่วนนึกคิดให้ได้มากกว่าประสาทตาเพื่อให้ตนนั้นสามารถป้องกันคมดาบที่แท้จริงให้ได้(ไม่งั้นจะถูกสายตาหลอกไปป้องกันคมดาบลวงเข้า) จนคราวนี้เป็นฝ่ายไฟร์เร้ดบ้างแล้วที่ต้องสู้ไปร่นถอยไป แน่นอนสำหรับชายผู้ไม่ยอมแพ้อย่างเขา การถอยให้ศัตรูถือเป็นสิ่งที่เสียศักดิ์ศรีเป็นที่สุด

“คิดว่า....ได้เปรียบข้าแล้วรึไง!!!!”

พรึ่บ!!! ดาบเปลวเพลิงลุกโหมโชติช่วงตามอารมณ์ของไฟร์เร้ดเขาใช้ดาบหนึ่งป้องกันดาบของลีฟฟ่อนและล็อกมันไว้ด้วยคมมีดที่งอกลับเหมือนเขี้ยว ก่อนจะฟาดอีกดาบเข้าใส่ข้อเสียเปรียบของการใช้อาวุธเล่มเดียวทำให้ลีฟฟ่อนตอนนี้ไม่มีอะไรใช้ป้องกันตัวได้อีกแล้วคราวนี้เขาจะหลบอย่างไรละ

“ไหม้เป็นเตาตะโก้ไปเลยไป!!!!”

เปรี้ยง!!!

ลีฟฟ่อนพุ่มตัวไปด้านข้างด้วยความเร็วสูงหลบการโจมตีของไฟร์เร้ดได้อย่างฉับพลันในขณะที่ทางไฟร์เร้ดนั้นก็ต้องสูญเสียดาบที่ใช้ล็อกดาบลีฟฟ่อนเมื่อครู่ไป เมื่อมันถูก.....

ถูกปืนที่ติดอยู่ด้านข้างของดาบยักษ์ของลีฟฟ่อนยิงใส่จนลอยละลิ่วหลุดมือหายไปไฟร์เร้ดผงะถอยเมื่อเจอกับอานุภาพอีกอย่างของอาวุธที่ลีฟฟ่อนถืออยู่

“ป....ปืน....ปืนงั้นรึ.....กรอด~!!! อาวุธบ้าๆนั้นข้าจะทำลายทิ้งให้ดู!!”

ไฟร์เร้ดจับดาบที่เหลือด้วยมือเดียวอัดพลังคลื่นมายาเข้าใส่ดาบเล่มนั้นจนกลายเป็นดาบเปลวเพลิงที่มีสีเข้มจนเกือบฟ้าอันเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าไฟกำลังร้อนจนเกือบถึงขีดสุดอีกทั้งมันก็ยังยาวขึ้นจนเทียบได้กับดาบยาวของเซฟิรอทแห่ง FF7 เลยทีเดียว (หมายถึงเป็นดาบที่มีความยาวกว่าตัวอานะ)

“ตาย! ตาย!! ตาย!!!”

พรึ่บ! พรึ่บ! พรึ่บ! ลายเส้นสีเพลิงถูกวาดเขียนกลางเวหาโดยไม่ได้ตั้งใจ ด้วยดาบของไฟร์เร้ดมุ่งฟันหมายสังหารชีวิตอริศัตรูผู้อยู่เบื้องหน้า เป็นการโจมตีที่บ้าคลั่งและโกรธเกรียวจนดูราวกับเป็นฮาเดสเทพปีศาจผู้มาจากขุมนรกที่ร้อนระอุยังไงยังงั้น

“......................”

แต่ว่าทางลีฟฟ่อนก็ยังคงใช้ดาบที่มีปัดป้องการโจมตีของไฟร์เร้ดอย่างสุดกำลังเขาสามารถใช้อาวุธเกือบทุกอย่างที่ติดอยู่กับดาบเขาเอามาใช้ป้องกันได้ทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นดาบคาทานะ ดาบยักษ์ ปืน ผ้าพันดาบปีศาจและค้อนที่อยู่ตรงปลายด้ามแถมบางครั้งเขาก็แทงดาบสวนกลับใส่ไฟร์เร้ดจนดูคล้ายหอกอีกด้วยเรียกได้ว่าตอนี้เขาเป็นจ้าวศาสตราวุธเลยทีเดียว

การปะลองฝีมือเป็นที่ยาวนานจนเกือบครึ่งชั่วโมงแต่ก็หามีฝ่ายใดเพลี้ยงพล่ำให้กับอีกฝ่ายไม่ ต่างก็รุกและรับอย่างสูสีไม่มีใครยอมใคร จนกระทั่ง...

“แฮ่กๆๆๆ”

“แฮ่กๆๆๆๆ”

ทั้งสองต่างเหนื่อยหอบไปตามๆกันกับการต่อสู้ที่ต่อเนื่องยาวนาน ไฟร์เร้ดหยุดดาบและถอยห่างออกไปพร้อมจ้องมองลีฟฟ่อนไม่วางตา ดวงตาสีแดงเปลิงร้อนระอุด้วยความโกรธเกรี้ยวที่ไม่สามารถสร้างความเสียหายให้ลีฟฟ่อนได้เลยมิหน่ำซ้ำจากการปะทะเมื่อครู่เขาก็บังเอิญโดนค้อนของลีฟฟ่อนเขาอย่างจังที่ชายโครงขวาอีกด้วย

“.....ทุกอย่างจะต้องจบ.....ด้วยการโจมตีครั้งนี้...”

“................”

ไฟร์เร้ดประกาศการโจมตีครั้งสุดท้ายของตน ยื่นคมดาบเพลิงมาชี้หน้าลีฟฟ่อนอย่างท้าทาย ซึ่งลีฟฟ่อนนั้นก็รู้ว่าไฟร์เร้ดคิดจะทำเช่นไร...

ฟู่บ! ฟู่บ!

พลังต้านแรงโน้มถ่วงถูกปลดออกพร้อมทั้งปีกที่สลายหายไปเป็นขนนกทั้งคู่สละพลังที่ทำให้ตนลอยอยู่กลางอากาศอยู่ได้ออกเพื่อนำพลังนั้นมาเสริมให้กับตัวเองในการต่อสู้ครั้งสุดท้าย ร่างของทั้งคู่กำลังร่วงหล่นอย่างรวดเร็ว แต่ว่าชายทั้งสองก็หาสนใจสิ่งรอบข้างไม่ ดาบสองเล่มตรงเข้าปะทะกันอีกครั้ง...

“อาณาจักรลวงตาพวกนี้สมควรหายๆไปซะ!!!”

เปรี้ยง!! ไฟร์เร้ดฟาดดาบเปลวเพลิงเล่มเข้าอริศัตรู แต่อีกฝ่ายรับการโจมตีเอาไว้ได้

“นายมีความคิดแค้นอะไรนักหน่ากับอาณาจักรข้า กับพวกมายาด้วย!!!”

ลีฟฟ่อนสวนกลับด้วยการยิงกระสุนปืนลูกปรายเข้าใส่ ไฟร์เร้ดสร้างเปลวเพลิงป้องกันเอาไว้

“หน่อย....ก็เพราะว่าพวกมันนั้นละที่ทำให้ข้าดูเหมือนกับคนบ้านะ!!”

“ว่าไงนะ...”

“......ตั้งแต่เกิดมาข้าก็เห็นพวกนั้นอยู่ตลอด บางที่มันอาจเป็นความสามารถพิเศษของข้าที่สามารถมองเห็นชีวิตที่เกิดขึ้นมาจากพลังจินตนาการของมนุษย์ก็เป็นได้...แต่ว่ากลับไม่มีใครเห็นพวกมันเหมือนข้า ข้าถูกพวกมันพูดด้วยแต่เวลาที่ข้าพูดกับมัน ก็ทำให้คนอื่นๆมองข้าด้วยสายตาแปลกๆ!! เพราะสิ่งที่เขาเห็นคือข้าที่คุยกับความว่างเปล่า!!! ข้าจึงได้แต่ต้อวพยายามทำเป็นไม่เห็นมันแต่มันบางตัวนั้นก็กลับกวนประสาทข้าจนบางครั้งข้าก็เผลอตะคอกใส่มันจนคนรอบข้างมองว่าข้าเป็นบ้า!!! แก.....แกลองคิดดูสิว่าถ้ารอบตัวแกมีแต่พวกตัวประหลาดที่คนอื่นมองไม่เห็นแต่มีแค่แกที่มองเห็นอยู่คนเดียวแกจะทำยังไง!!!ลองคิดดูสิว่าถ้าแกหันไปทางไหนก็เจอแต่ไอ้พวกไม่มีตัวตนบ้าๆนี้ตามรังควาญแกตั้งแต่ห้องเรียนยันห้องน้ำแกจะทนไหวไหม!!!!”

ผัวะ!!! ไฟร์เร้ดหมุนตัวเตะจนลีฟฟ่อนหมุนคว้างกลางอากาศหนึ่งรอบก่อนจะกลับมาเป็นดั่งเดิม เขามองไฟร์เร้ดด้วยสายตาที่แปลกไป จนไฟร์เร้ดชะงักและลดดาบลงไปเล็กน้อย สองผู้นำเริ่มยืนพูดกันอย่างสันติบ้างแล้ว ถึงแม้จะเป็นกลางอากาศที่ตัวเองกำลังร่วงหล่นก็ตามที

“......ฉันสงสารนาย.....”

“ไม่ต้องมาสงสารข้า!!! เพราะตอนนี้ละที่ข้าจะล้างแค้นพวกมัน!!! ความแค้นที่มีต่อมันทั้งหลายจะจบสิ้นลงในวันนี้!!!! ทั้งอาณาจักรแกและอาณาจักรมายาจะต้องสูญสลายสิ้นด้วยมือของข้า!!!”

“....แล้วนายจะทำยังไงต่อละหลังจากนั้น....นายจะทำยังไงต่อกับกองทัพครึ่งมายาที่นายสร้างขึ้นนี้...ใช้สิ่งที่นายเกลียดที่สุดมาใช้ทำลายสิ่งที่นายเกลียดแล้วหลังจากนั้นนายจะทำยังไงกับพวกมัน...”

“หึ! ข้าก็ทำลายมันไปเลยนะสิ!!! ในเมื่อใช้ประโยชน์จากมันอย่างถึงที่สุดแล้วก็ต้องทำลายทิ้ง ของๆข้าข้าสร้างเอง ข้าก็มีสิทธิทำลายได้ แล้วจะทำไม!!”

“......จะทำลายทิ้ง....ลงจริงๆเหรอ....นายแน่ใจนะว่านายจะทำได้ทั้งๆที่นายใช้เวลามาเกือบครึ่งชีวิตเพื่อสร้างพวกนี้ขึ้นมา....นายแน่ใจเหรอว่านายจะไม่รู้สึกเสียใจ หรือรู้สึกเจ็บปวดใจเวลาสิ่งที่นายสร้างขึ้นมากับมืออย่างยากลำบากต้องสูญสลายไปด้วยมือของตนเอง....นายแน่ใจรึที่จะทำลาย....เหล่าลูกน้องที่จงรักภักดีและยอมสู้ตายเพื่อถวายชีวิตให้แก่นาย....”

“ฮ่าๆๆๆ ข้าไม่สนใจหรอกว่.......”

คำพูดของไฟร์เร้ดขาดช่วงไปเมื่อความทรงจำหนึ่งได้หวนกลับคืนมากลางคัน ภาพความทรงจำนั้นหวนกลับเข้ามาอยู่ภายในหัวของเขา...

--------------------- Memory Fast back -------------------

ฟุ่บ! หลอดทดลองเบื้องหน้าผมเปิดออก พร้อมร่างที่มีขนสีฟ้าครามมีลายแถบสีดำพาดผ่านใบหน้า มือ และเท้าที่ต่ำกว่าเข่าลงไป อัญมณีสีแดงเฉิดฉายจากสามจุดบนร่างกาย ร่างทดลองนั้นเดินมายืนต่อหน้าผมและเอ่ยคำพูดอันเป็นประโยคที่ถูกโปรแกรมไว้ในหน่วยความจำเป็นลำดับที่ 113 กับผม

“สวัสดีค่ะ.....รหัสคือ....Dn3 ขอฝากตัวด้วยค่ะ”

ในที่สุดก็ทำสำเร็จ!! หลังจากที่ทำการทดลองมาหลายร้อยครั้ง ในที่สุดครึ่งมายาตัวแรกก็ประสบความสำเร็จสักที!!!! อา....เหนื่อยชะมัดเลย....ขอหลับสักงีบละกันนะ....คร่อก...

0 zzzzzzzzz 0

ง่าว~ นี้เราหลับไปนานแค่ไหนนะ หืม....ใครเป็นคนมาห่มผ้าให้กับเราเนี้ย...เราอยู่คนเดียวนี้หน่าแล้วจะมีใคร....อ่ะ! แล้วเจ้าร่างทดลองนั้นหายไปไหนแล้วนะ บ้าจริงเชียว ไม่ได้ออกคำสั่งให้มันอยู่กับที่ด้วยสิ! จะไปป่วนอาละวาดที่ไหนอยู่รึเปล่าเนี้ย!!!

กริ๊ก!

เสียงหนึ่งดังมาจากด้านข้างตัวผมเมื่อหันหลังไปผมก็พบกับถ้วยกาแฟสีขาวถ้วยโปรดของผมที่มีกาแฟอุ่นๆอยู่ภายในถูกตั้งวางไว้บนโต๊ะ โดยที่ข้างๆนั้น....มีร่างทดลอง Dn3 ของผมยืนยิ้มอยู่.....ผมว่าผมไม่ได้ใส่โปรแกรมเกี่ยวกับรอยยิ้มไว้ให้นะเนี้ยก็มันไม่จำเป็นต่อการต่อสู้นี้หน่า แล้วทำไม....

“แกไปไหนมาเจ้า Dn3 ทำไมถึงทำอะไรนอกเหนือคำสั่งข้า! แล้วกาแฟนี้แกไปเอามาจากไหน!!”

“คำสั่ง.....ติ๊ดๆๆ ดูแล.....ทำอาหาร....ติ๊ดๆๆ จะต้อง....ติ๊ด....ทำ”

คำพูดนั้นพูดติดขัดอยู่บ้าง ดูเหมือนร่างตรงหน้าผมกำลังพยายามจะสื่อความหมายอะไรบางอย่างกับผมแต่เพราะว่าสิ่งที่มันจะพูดนั้นอยู่นอกเหนือข้ดมูลประโยคที่จะพูดทำให้ประโยคไม่สามารถออกมาได้เต็มปากเต็มคำ ต้องประมวลและผสมกับประโยคอื่นอยู่

“ชิ! รู้สึกว่าตัวแกชักจะมีปัญหาให้ข้าต้องวุ่นวายแกไขอีกนะเนี้ย แต่ก็เอาเถอะ!จะลองชิมกาแฟของแกก็ได้....ข้าว่ารสชาติมันคงห่วยบรมแน่ๆ”

แหงสิ....ก็ข้าไม่ได้โปรแกรมการทำอาหารไว้นี้หน่า แล้วมันจะไป...

“อร่อย.....”

คำพูดของผมถูกขัดด้วยความรู้สึกของลิ้นที่สัมผัสเข้ากับความอ่อนนุ่มละมุนของครีมบนผิวหน้ากาแฟและความเข้นข้นของตัวกาแฟที่ผมชื่นชอบเป็นพิเศษเข้าจนทำลายความคิดที่คิดอยู่ไป

“กาแฟ....ติ๊ดๆ ถูกปาก....ติ๊ดๆ ไหม......ค....ค่....ค่ะ...”

มันยังคงพยามยามพูดกับผมอยู่ แต่มันก็คงรู้แล้วว่าผมชอบกาแฟของมันเพราะดันโพล่งปากออกไปแล้วว่าอร่อยนี้หน่าจึงได้แต่ต้องทำหน้าเข้มจิบกาแฟมันจนหมดแก้ว แล้วนั่งเก็กทำฟอร์ม

“ไปหัดทำอาหารมาจากไหนนะแก...ข้าไม่ได้โปรแกรมไว้นี้หน่า”

“ฝ....ฝึก...ติ๊ด! ฝึกกับคู่มือ ติ๊ด!!”

มันยกมือข้างหนึ่งขึ้นชูสมุดเล่มเล็กเล่มหนึ่งให้ผมดู ทำให้ผมตกใจและรีบคว้ามันมาทันทีเพราะมันนั้นไม่ใช่คู่มือทำอาหาร....แต่มันเป็นสมุดไดอารี่ของผมที่บังเอิญมีสูตรการชงกาแฟแบบที่ผมชอบแนบไว้ต่างหาก!ไม่รู้เหมือนกันว่ามันไปเอาสิ่งนี้มาได้ยังไง แต่...

“นั้น....มือแกโดนไฟลวกนี้หน่า...”

“เล็กน้อย.....ติ๊ด...ค...ค่ะ....”

“ไม่เอาน่า!!! เอามือมาให้ข้าดูสิ!!”

“หว่า!!!”

ผมกระชากมือของมันเข้ามาดูใกล้ๆและพบว่าเป็นรอยลวกที่เป็นผลมาจากน้ำร้อนที่ใช้ชงกาแฟเป็นแน่ผมเงยหน้าขึ้นมองมันและส่ายหน้าอย่างโกรธๆ ทำให้มันนั้นดูจ๋อยไปถนัดตาก่อนจะเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงานและหยิบยาที่มีสรรพคุณในการรักษาแผลไฟไหม้น้ำร้อนลวกแผลพุพองเป็นหนองผิวหนังอักเสบเป็นหนองออกมาและทามันลงทันที

“อ๊า!!!”

“อย่าร้องสิ! ให้ตายเถอะ....เป็นมายานักสู้ตัวแรกของข้าแท้ๆอย่ามาใจเสาะจะได้ไหม อีกอย่างแกก็ไม่มีจิตใจอยู่แล้วนิแกร้องไห้แกเจ็บได้ยังไง!!”

“ฮึก....ฮึก...”

เฮ้ย! จริงดิ....สิ่งที่ผมเห็นทำให้ผมชะงักในคำพูด เพราะไอ้ร่างที่ผมกล่าวหาว่าไม่มีจิตใจนั้นมันกลับมีน้ำตาออกมาซะงั้น จนผมต้องทาแผลไฟลวกของมันอย่างแผ่วเบาจนมันหยุดร้องท่ามกลางความสงสัยของตัวเองว่าทำไมครึ่งจักรกลครึ่งมายาตัวนี้จึงร้องไห้ได้ยังคงค้างคาอยู่

“ฟี้....ฟี้....”

ชะอ้าว.....หลับไปซะงั้น...เจ้าดาร์กไนท์ลำดับ 3 ทว่ากลับเป็นมายาตัวแรกสุดที่ข้าสร้างสำเร็จในขณะที่อีกสองตัวนั้นสร้างก่อนแต่ก็ยังไม่สำเร็จนอนหลับบนตักข้าอยู่ทั้งๆที่ข้ายังทายาให้มันอยู่

“.........นี้เป็นความผิดพลาดของการทดลอง......หรือว่าเป็นสิ่งได้มาเกินความคาดหมายกันแน่นะ...แต่.....ไอ้เจ้าเด็กน้อยตัวนี้มันก็ทำตัวน่ารักดีนี้ ฮึๆๆ”

ผมอุ้มเจ้ามายาตัวฟ้า(แต่หนักฉิบเพราะเป็นธาตุเหล็ก)ไปวางไว้ในแคปซูลของมันที่บัดนี้เปลี่ยนเป็นที่นอนและเช็คสภาพร่างกายของมันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก่อนจะหันหลังกลับไป

“จะดูแล.....เป็นอย่างดีค่ะ.....Master....”

เสียงนั้นชัดเจนจนทำให้ผมต้องหันกลับไป แต่ร่างนั้นก็ยังคงหลับอยู่ ดูเหมือนว่ามันจะละเมอพูดละนะ

“หึๆๆๆ ให้ตายสิเจ้าครึ่งมายาตัวนี้ของข้า....ทำตัวน่ารักจริงๆเลยนะ...”

--------------------- Memory Fast out -------------------

“ไง....มีใคร....ที่นายไม่สามารถสูญเสียไปได้บ้างรึเปล่า...”

เสียงลีฟฟ่อนดึงไฟร์เร้ดกลับมาสู่โลกแห่งความจริงอีกครั้ง

“.......ไม่มีหรอก......ของแบบนั้นคนอย่างข้าไม่มีหรอก!!!! อย่ามาพูดทำให้ข้าไขว่เขว้จากความตั้งใจของข้านะ!!!!”

พรึ่บ!!!! ดาบเปลวเพลิงถูกเหวี่ยงเปิดการต่อสู้อีกครั้งคราวนี้ลีฟฟ่อนไม่สามารถป้องกันมันได้เพราะไฟร์เร้ดนั้นเปลี่ยนท่าทางของตัวเองอย่างรวเร็วจนคาดไม่ถึง ร่างซีกซ้ายเกือบทั้งหมดของลีฟฟ่อนถูกการโจมตีของเพลิงสังหารเข้าอย่างจัง และเกิดไฟลุกท่วมร่างก่อนจะดับไปเมื่อถูกพลังของผ้าพันดาบปีศาจกลืนกินไปจนหมด

“ฮ่าๆๆๆ ในที่สุดข้าก็ชนะแก!!!”

“............”

การโจมตีนั้นสร้างความเสียหายให้กับลีฟฟ่อนอย่างร้ายกาจร่างซีกซ้ายของลีฟฟ่อนไหม้ดำเป็นเตาตะโกและค่อยๆแตกสลายไปจากแรงลมแห่งการร่วงหล่น มือข้างที่ถูกไฟไหม้ห้อยนิ่งไม่ขยับและค่อยๆปริแตกสลายกลายเป็นเถ้าถ่าน เปลวไฟของไฟร์เร้ดนั้นรุนแรงมากจริงๆ

“อีกไม่ช้าแกก็ต้องตายแล้ว และหลังจากนั้น......อาณาจักรเบื้องล่างนี้ก็จะถูกข้าทำลาย!!!”

“.....ไม่ยอม.....เข้าใจอะไรเอาซะเลย.....”

“ว่าไงนะ! จะตายแล้วยังมาพล่ามอะไรของแกอีก!!!”

“อาณาจักรเบื้องล่างนั้น....ข้าสร้างมันขึ้นมาเองกับมือ....และข้าก็รักมันมาก....ยังไงข้าก็ไม่มีวันยอมให้แกทำลายสิ่งที่ข้ารักสิ่งที่ข้าสร้างได้หรอก!!!!! ย๊ากกก!!!”

“!!!!!!!”

ไฟร์เร้ดตกตะลึงเมื่อลีฟฟ่อนฮึดสู้ฟันดาบใส่เขาอีกครั้งเขายกดาบของเขาขึ้นมาป้องกันแต่แรงฟาดของดาบที่ฟันมานั้นรุนแรงมากกว่าเก่าหลายเท่านักจนเขาซวนเซเสียกลางอากาศ ดวงตาสีแดงเบิกกว้างอย่างตกใจกับภาพที่ได้เห็นลีฟฟ่อนนั้นกำลังใช้มือทั้งสองถือดาบเอาไว้มั่น....ทั้งๆที่มืออีกข้างของเขานั้นไหม้เกรียมจนเกือบเห็นแกนกระดูกแล้ว!!!

“ม....ไม่จริงน่า.....”

“ว๊ากกกกกกก!!!!!!!!!!!”

ตูม!!!!! เกิดระเบิดขนาดใหญ่ขึ้นกลางอากาศพร้อมการฟันครั้งสุดท้ายของลีฟฟ่อน

-----------------------------------------------------------------------------

ณ ฐานทัพกลางฟากฟ้ากองกำลังต่อต้านทางอากาศลีฟฟ่อน

เฟี้ยว!!! ตูม!!!!!

สองสิ่งหล่นร่วงลงมากระแทกดานฟ้าของยานอย่างรุนแรงจนสร้างความสะเทือนไปถึงห้องของเหล่าผู้กล้าเมื่อมีสิ่งบินที่ไม่ระบุสัญชาติตกร่วงลงมาจากใส่ยานแบบนี้ จึงเป็นหน้าที่ของผู้ปกป้องยานที่ต้องออกไปดูว่าคือสิ่งใด เซจูโร่ รันโน่ จิจัง ปิกาจู และเทีย 5 โรยอลไนท์ประจำกองทัพอากาศเร่งรุดเข้าตรวจสอบที่เกิดเหตุพร้อมกับ ลูคาริโอ้และมูมาจิ สองที่รักของราชาอาณาจักรด้วย

ภาพที่พวกเขาเห็นคือสภาพความพินาศของพื้นไม้อันเป็นดานฟ้าของคฤหาสท์ใบไม้ที่กลายเป็นฐานทัพอากาศแห่งนี้ พร้อมกับควันจากการกระแทกที่ค่อยๆหายไป ให้เห็นร่างหนึ่งที่ยืนอยู่ได้ท่ามกลางซากเหล่านั้น...

“ท....ท่านลีฟฟ่อน!!!!”

ใช่แล้ว....ร่างที่ยืนอยู่เบื้องหน้าเขานั้นคือลีฟฟ่อน อารากิราชาที่พวกเขารู้จักแต่ก็อยู่ในสภาพที่บาดเจ็บปางตายด้วยแผลไฟไหม้ที่ร่างกายซีกซ้ายเขายิ้มให้กำทุกคนแบบประกาศชัยชนะและค่อยๆเดินมาหาทุกคนอย่างทุลักทุเล

“คิดว่า....ชนะแล้วงั้นเหรอ....”

ฉึก!!!!!

“กรี๊ด!!!!!”

ดาบเล่มยาวผุดพรวดออกมาจากกลางออกของลีฟฟ่อนและผลุบหายไป พร้อมกับเลือดที่ไหลทะลักออกมาจากปากแผล ลีฟฟ่อนที่ชะงักเอามือขึ้นแตะบาดแผลนั้น จากนั้นก็ทรุดเข่าล้มลงไปลูคาริโอ้และทุกคนรีบพุ่งไปดูผู้เป็นเจ้านายของเขาทันทีในขณะที่ไฟร์เ้ร้ดที่อยู่ในสภาพบาดเจ็บพอๆกันนั้นยืนแสหะยิ้มมองผลงานของตัวเอง พร้อมพูดว่า...

"ศึกครั้งนี้.......ข้าชนะ.....”

โปรดติดตามตอนต่อไป!!!

--------------------------------------------------------------------

ฺBad End กำลังจะมาถึงแล้วเหอๆๆๆ

ปล.ความจริงที่ไม่ได้วาดภาพเพราะวาดไม่ได้อ่ะ....ช่วงนี้ติดวาดภาพสัตว์มากไปหน่อยวาดคนไม่ได้เลย -*-

Me/ โหมดหนีความจริง....

[Risu]

มันจะมาแล้ว มันจะมาแล้ว

อ่านตอนนี้แล้วไม่รู้จะเม้นอะไรดีแฮะ นึกไม่ออก

เอาเป็นว่ามาอ่านแล้วนะ

[Thama]

ทำไมตัวผมถึงม่ายมีชื่อแง้~[me=Rubysmart]วิ่งออกไปจากบอร์ด[/me]

[~Wallohz~]

อ่ะ.....

ไฟร์เร้ดน่าสงสารจริงแท้........

Bad End จะเป็นยังไงน่อ~

[ไมยาเตะ (เชมี่)]

หนี Bad End ไม่ได้จริงๆเลยเหรอ...

แต่อยากรู้เหมือนกันว่าเป็นยังไง

[epOchs]

Bad End ... จะเป็นโศกนาถกรรมที่สวยงามรึปล่าวน้า... อยากรู้จริงๆ หึๆ

(แต่มันจะโศกนาถกรรมจริงหรือ? หรือBad Endจะเป็นความหมายอื่น)

[Loveless Nova]

มันจะมาแล้ว มันจะมาแล้ว

อ่านตอนนี้แล้วไม่รู้จะเม้นอะไรดีแฮะ นึกไม่ออก

เอาเป็นว่ามาอ่านแล้วนะ

เสียใจนิดๆ...แสดงว่าฟิคเราไม่มีอะไรน่าสนพอจะให้พูดเลยสินะครับ TT-TT

ทำไมตัวผมถึงม่ายมีชื่อแง้~

* Rubysmart วิ่งออกไปจากบอร์ด

ลืมงับ....-*-

อ่ะ.....

ไฟร์เร้ดน่าสงสารจริงแท้........

Bad End จะเป็นยังไงน่อ~

มีผู้คิดข้างฝ่ายร้ายแล้วรึเนี้ย โอ้~ ชาบูๆ

หนี Bad End ไม่ได้จริงๆเลยเหรอ...

แต่อยากรู้เหมือนกันว่าเป็นยังไง

อยากรู้ก็ต้องตามติดฟิคผมเรื่อยๆนะครับ เดี๋ยวก็จะจบแล้วละ ^^

Bad End ... จะเป็นโศกนาถกรรมที่สวยงามรึปล่าวน้า... อยากรู้จริงๆ หึๆ

(แต่มันจะโศกนาถกรรมจริงหรือ? หรือBad Endจะเป็นความหมายอื่น)

อยากรู้ก็ต้องดูกันต่อไป (ฮา)

ขอโทษที่ทำให้เสียเวลานาน มา....ติดตามชมตอนต่อไปได้แล้วคร้าบ~!!!!

------------------------------------------------------------

- The Winner -

"ข้า.......ชนะแล้ว....”

ร่างที่ถูกทำร้ายจากเบื้องหลัง นอนหน้าคว่ำลงกับพื้นไม้ของยานบินที่มีบ้านไม้หลังงามอยู่บนด่านฟ้าตัวยาน บาดแผลที่เกิดกับร่างกายนั้นสร้างความเสียหายให้กับอวัยวะสำคัญของร่างกาย ที่ชื่อ “หัวใจ” จนทำให้ร่างนั้นแน่นิ่งไม่ไหวติ่งอีกต่อไป ในขณะที่ผู้สังหารเขานั้นยืนหัวเราะอยู่ไม่ห่างนัก

“วะ ฮ่าๆๆ ในที่สุด! ในที่สุด! ข้าก็ทำสำเร็จ!! ที่นี้ก็เหลือแค่ทำลายไอ้เกาะเล็กๆนี้ให้หมดเท่านั้น ฮ่าๆๆๆ”

เสียงหัวเราะดังก้องไปทั่วยาน มันเต็มเปี่ยมไปด้วยน้ำเสียงแห่งความชั่วร้าย อีกทั้งคำพูดนั้นก็ยังทำให้เหล่าผู้ที่รักลีฟฟ่อนนั้นรู้สึกปวดใจ การเห็นคนที่รักสิ้นไปต่อหน้านั้นทำให้หนึ่งในพวกเขารู้สึกทนไม่ได้ที่จะ....

“แก!!!! ตายซะเถอะ!!!!!!!!”

เซจูโร่ โปเกม่อนสายพันธุ์ Galled ชักดาบซามูไรญี่ปุ่นที่ตรงเอวออกมา และตรงเข้าฟันไฟร์เร้ดทันที แต่คมดาบนั้นก็ไม่สามารถทำร้ายชายคนนั้นได้ เพราะมีร่างหนึ่งกระโจนเข้ามาขัดขวางเสียก่อน พร้อมกับอีกสองร่างที่หมุนตัวเตะเซจูโร่จนต้องถอยกลับไป

“ไม่ยอมให้ใครทำร้ายท่านไฟร์เร้ดหรอก...”

สองดาร์กไนท์ Dn1 และ Dn2 ยืนเบื้องหน้าไฟร์เร้ดคล้ายกับตั้งการ์ดปกป้องเจ้านายตัวเองเอาไว้ ในขณะที่ลูคานารินั้นเข้าไปประคองไฟร์เร้ดที่ทรุดเข่าล้มลงไปแล้ว เพราะถึงแม้เขานั้นจะสามารถฆ่าลีฟฟ่อนได้ แต่ก็ได้รับบาดเจ็บไม่น้อยเลยทีเดียว

“อย่ามากขวางนะ ข้าจะฆ่าเจ้าหมอนั้น มีเพียงแกเท่านั้น ที่ข้าคนนี้ไม่มีทางอภัยให้อย่างเด็ดขาด!!!” เซจูโร่สะบัดดาบเตรียมรบอีกครั้ง

“พวกเราก็ไม่ยอมเหมือนกัน!!!!” รันโน่(Nidorun) จิจัง(Pachirisu) เนออส(Pikachu) และ เทีย(Buizel) ตั้งท่าจะเข้าประจัญหน้ากับดาร์กไนท์ทั้งสอง

โรยอลไนท์ทั้ง 4 ประจัญหน้ากับสองดาร์กไนท์แล้ว หรือว่าจะเกิดการต่อสู้ขึ้นระหว่างนักรบระดับ Hero Class ของทั้งสองฝ่ายขึ้นละเนี้ย เหตุการณ์เริ่มน่าติดตามชมแล้ว!!!

“เฮ้อ~ หลับสบายจัง งึมๆๆ เอา! ทุกคนกำลังเล่นอะไรกันอยู่เหรอ?”

!!!!!!!!!!!!!

ชะงักกันไปเป็นทิวแถวทั้งฝ่ายมิสเทอรี้และฝ่ายไฟร์เร้ด เมื่อเสียงที่คุ้นหูดังเข้ามาในโสตประสาทแห่งการได้ยิน ทั้งหมดพร้อมใจกันหันไปมองร่างที่นอนอยู่บนตักของลูคาริโอ้ทันที ในขณะที่ลูคาริโอ้นั้นสายหน้าเหมือนจะบอกว่าตัวเธอนั้นไม่ได้พูดและผู้ที่นอนหนุนตักเธออยู่ก็ไม่ได้พูดเช่นกัน แต่เสียงที่พวกเขาได้ยินนั้น เป็นเสียงของ “ลีฟฟ่อน” ไม่ผิดแน่!!

“อ้าว~ ทำไมหุ่นเชิดของฉันถึงได้ไปนอนหนุนตักเธอได้ละเนี้ยลูคาริโอ้ อุ๊! ตายจริง...เสียหายไปมากขนาดนี้เลยรึ มิหน่าละทำไมสัญญาณสมองที่ส่งมาถึงได้ขาดหายไป”

เฮือก!!! เจ้าของเสียงปรากฏตัวมาแล้วจากช่องประตูไม้ซึ่งเป็นทางเข้าทางเดียวที่จะมายังระเบียงของคฤหาสท์ใบไม้อันเป็นด่านฟ้าของตัวยานได้ เขานั้นเดินเข้าไปหาร่างที่มีหน้าตาเหมือนตัวเขาเปี้ยบทุกประการที่อยู่บนตักของลูคาริโอ้ ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆและกดนิ้วลงกลางหน้าผากของร่างนั้น

วูบ!!!!

ร่างที่มีเนื้อหนัง และเคยชื่อว่าลีฟฟ่อนนั้นค่อยๆเปลี่ยนไป เหล่าเลือดเนื้อผิวหนังเส้นเอ็นเสื้อผ้าค่อยๆแตกสลายจนเหลือเพียงแต่โครงกระดูกเหล็กที่ดูเหมือนจักรกลที่มาจากเรื่องคนเหล็กไม่มีผิด การเปลี่ยนไปของร่างนั้นทำให้ทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้นตกใจ แต่ที่ตกใจเป็นที่สุดก็คือผู้ที่มาใหม่นี้ละ!

“สวัสดีครับ คุณไฟร์เร้ด....ผมชื่อลีฟฟ่อน อารากิครับ ตัวจริงเสียงจริง ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

ลีฟฟ่อน อารากิตัวจริงโค้งคำนับให้กับไฟร์เร้ดที่นั่งหมดแรงที่จะยืนข้างๆลูคานาริและเบิกตากว้างราวกับเห็นผี ซึ่งอาจจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ เพราะคนที่เขาเห็นตรงหน้านั้น ช่างเหมือนกับคนที่ดาร์กไนท์ของเขาต่อสู้ และคนที่เขาสังหารมากจริงๆ ถึงแม้ตอนนี้ลีฟฟ่อนที่อยู่ตรงหน้าเขาจะใส่ชุดผ้าคลุมสีน้ำเงินสุดคลาสสิคของเขาอยู่ก็เถอะ

“ท....ทำไม...ทำไมแกถึงได้.....”

“ฮะๆๆ สู้กับ....หุ่นเชิด.....ของผมสนุกดีไหมละครับ ไม่สิ....ผมควรจะเรียกว่าร่างอวตารของผมคงจะดีกว่านะครับ ก็ผมนอนหลับอยู่ที่ห้องทดลองเพื่อจะควบคุมมันจากระยะไกลนี้นะครับ”

“ห...หุ่น....หุ่นเชิดเหรอ!!!”  ไฟร์เร้ดหันควับไปมองเศษเหล็กที่ครั้งหนึ่งเขาเคยต่อสู้อีกครั้ง แม้แต่ร่างที่ควบคุมจากระยะไกลยังสามารถแสดงพลังได้ถึงขนาดนั้น ไฟร์เร้ดไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าพลังที่แท้จริงของลีฟฟ่อนนั้นจะขนาดไหน

“ช่วยไม่ได้...ก็ผมเป็นยอดตัวร้ายนี้หน่า ฮะๆๆ จะมีหุ่นเชิดแทนตัวของตัวเองจะแปลกอะไรละครับ?  คุณพระเอก...“

ลีฟฟ่อนหัวเราะเริงร่าเยอะเย้ยผู้เป็นศัตรู โดยไม่รู้ว่าคำพูดของเขานั้นยังส่งผลทำให้ฝ่ายตัวเองเจ็บไปเสียด้วย ก็เสียใจมากมายมหาศาลอยู่ดีๆ ความรู้สึกนั้นกลับกลายเป้นเพียงเรื่องตลกที่ถูกหลอกซะได้นี้หน่า แต่สำหรับลูคาริโอ้แล้ว เธอก็ดีใจที่ถูกหลอก เพราะอย่างน้อยเธอนั้นก็ไม่ได้สูญเสียลีฟฟ่อนคนที่เธอรักไป

“บ....บ้าที่สุด!!! Dn1 Dn2 Nari!!! จัดการมันซะ!!!!” ไฟร์เร้ดประกาศเสียงดัง ลูกน้องของเขาหันไปมองเจ้านายเหมือนกับจะทวนคำสั่ง พอเห็นสายตาที่แข็งกร้าวของเจ้านาย ทั้งหมดก็ตั้งท่าเข้าประจัญบานทันที

“เดี๋ยวผมจัดการให้ครับ ท่า...” เนออสกับรันโน่ทำท่าจะออกโรงเอง แต่ฝ่ามือที่สวมถุงมือเหล็กไว้ของลีฟฟ่อนก็กางกั้นพวกเขาเอาไว้

“ไม่เป็นไร....ครั้งนี้เป็นหน้าที่ของข้า....ถึงเวล่าต้องโชว์พลังของร่างที่แท้จริงให้เห็นแล้วละ หึๆๆ”

พรึ่บ!!! ผ้าคลุมสีน้ำเงินบนตัวติดไฟและมอดไหม้เป็นผงธุรีไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกันนั้นลีฟฟ่อนก็ตั้งท่าเตรียมต่อสู้ในรูบแบการตั้งท่ารบอย่างนักมวยไทยคาดเชือกทันที และมือทั้งสองข้างของลีฟฟ่อนนั้นก็ปรากฏเปลวไฟสีฟ้าครามลุกโชติช่วงอยู่ทั้งสองมือ ที่ดูเหมือนจะไม่ทำอันตรายลีฟฟ่อนแม้แต่น้อย

“จิจัง....ช่วยหน่อยสิ....สัญญาณเข้าการต่อสู้นะ...”

“เอ๊ะ...เอ่อ....G…..Get’s Ready!!”

“FIGHT!!!!!!!!!!”

Triple Battle Start!!!!

การต่อสู้ครั้งสุดท้ายจริงๆเปิดฉากขึ้นด้วยความเร็วสูง พริบตาเดียวเท่านั้นลีฟฟ่อนก็หายไปจากจุดที่ยืนอยู่จนทำให้ศัตรูที่มีถึงสามนั้นหันหลังล้อมกันและหันหน้ามองไปรอบทิศทางอย่างสับสน มึนงง เพราะไม่เห็นร่างของลีฟฟ่อนแม้แต่น้อย แม้แต่เสียงกระทบพื้นก็ไม่มีให้ได้ยิน และออร่าของลูคานาริก็ไม่สามารถจับออร่าของลีฟฟ่อนได้แม้แต่น้อย

“ข้านะ.....เก่งนะ....”

“!!!!!!!!!”

ร่างสีครามผู้ไวดุจแสงปรากฏอยู่ท่ามกลางร่างที่ยืนหันหลังให้แก่กันทั้งสาม สร้างความตกใจให้พวกเขา แต่กว่าจะหันกลับไปมองได้นั้น การโจมตีของลีฟฟ่อนก็เกิดเสียแล้ว

แปะ....

ตูม!!!!!!!! ลีฟฟ่อนใช้ฝ่ามือทั้งสองประกบกันจนเกิดเสียง จากนั้นก็กระแทกฝ่ามือนั้นลงพื้น พร้อมอันพลังไฟในมือที่ร้อนแรง ปรากฏวงแหวนแปรธาตุขึ้น จากนั้นก็เกิดสายพลังสีฟ้า 9 สายรูปร่างดุจมังกรจีนผุดขึ้นมาจากพื้น พุ่งเข้ากัดฝังเขี้ยวและทำร้ายดาร์กไนท์ทั้งสาม จนกระเด็นไปคนละทิศละทาง ความเสียหายนั้นมหาศาลจนทั้งสามแทบจะขยับไม่ได้

“โลกนี้นะ....อยู่ภายใต้กฏแห่งการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมกัน...”

เปาะ! ลีฟฟ่อนดีดนิ้วมือขวาให้เกิดเสียง ทันใดนั้นก็เกิดคลื่นสั่นสะเทือนภายใต้ตัวของดาร์กไนท์ทั้งสาม ทั้งสามมองซ้ายมองขวาอย่างตื่นตระหนกตกใจเพราะไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่แล้วจู่ๆร่างทั้งสามก็ทรุดฟุ่บลงกับพื้นไปเสียเฉย ไฟร์เร้ดมองอาการลูกน้องของตัวเองอย่างงุนงง

“ที่นี้มันถิ่นข้า.....พลังของพวกเจ้า....ขอข้านะ....”

ใช่แล้ว!!! สิ่งที่ลีฟฟ่อนทำ คือการดูดพลังของดาร์กไนท์ทั้งสามโดยผ่านการสะเทือนอย่างรุนแรงของคลื่นที่ตัวเองแผ่ออกไปนั้นเอง!

Battle End!!! Leafond Win!!!

การต่อที่รวดเร็วมากได้จบลงแล้ว พร้อมกับการหมดสภาพที่จะสู้ต่อของดาร์กไนท์ทั้งสาม ลีฟฟ่อนยืนเก่งหล่ออยู่เบื้องหน้าของผู้นำฝ่ายศัตรู ไฟร์เร้ดผู้ที่นิ่งเงียบไป หลังจากที่ลูกน้องของตนนั้นพ่ายแพ้ให้กับลีฟฟ่อนโดยที่ไม่สามารถทำอันตรายเขาได้เลยแม้แต่น้อย ลีฟฟ่อนเดินไปยังระเบียงบ้านและมองเกาะของเขาเองโดยรอบ

“ดูเหมือนว่า.....นายจะแพ้แล้วนะไฟร์เร้ด....กองทัพที่มากมายของนายนะ ได้ถูกกองทัพพวกเราจัดการไปหมดแล้ว...”

“.........................”

“เงียบไปเลยงั้นรึ...คงจะช็อกมากละสิ ที่กองทัพเล็กๆของเราสามารถทำลายกองทัพที่ยิ่งใหญ่ของนายได้ แถมยังไม่มีใครตายสักคนเลย”

“หึ..หึๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ”

“ข...ขำอะไรของนาย!? หรือว่าเพราะแพ้แล้วบ้าขึ้นมารึไง”

“ฮ่าๆๆๆ คิดว่า....คิดว่าจบแล้วงั้นรึ! คิดว่ากองทัพข้ามีแค่นี้รึไง!! ฮ่าๆๆๆ ไม่! มันยังไม่จบหรอก  มันยังไม่จบ!!! ฮ่าๆๆๆ”

ไฟร์เร้ดหัวเราะร่า เขาลุกยืนขึ้นโบกไม้โบกมือไปมาทั้งโซเซราวกับคนเสียสติ ลีฟฟ่อนนั้นเดินถอยห่างไฟร์เร้ดไปเล็กด้วยความผวา เช่นเดียวกับคณะของลีฟฟ่อนที่ถอยไปหลายก้าว เพราะภูมิต้านทานต่อความบ้านั้น พวกเขามีน้อยกว่าลีฟฟ่อนนี้หน่า

“จงดูซะ!!! กองกำลังที่แท้จริง....ของกองทัพข้า!!!!”

ติ้ด! ไฟร์เร้ดล้วงกระเป๋ากางเกงและหยิบรีโมทสีดำขึ้น เขาเปิดกระจกใสบนรีโมทและกดปุ่มสีเขียว ทันใดนั้นเองลีฟฟ่อนและพวกลูคาริโอ้ก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อได้เห็น....

สีดำ.....กลุ่มก้อนสีดำที่มีความกว้างจนสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า อยู่บนผิวน้ำซึ่งห่างจากเกาะมิสเทอรี้ไปเกือบกิโลเมตร แต่ก็กำลังพุ่งเข้ามายังอาณาจักรมิสเทอรี้ด้วยความเร็วสูง ที่ไม่อาจคะเนได้เลยมีจำนวนมากมายมหาศาลเพียงใด แต่ที่แน่นอนคือ หากความมืดมีมากขนาดนั้น กองทัพฝ่ายมิสเทอรี้ที่มีอยู่น้อยกว่า ทั้งเหนื่อยล้าจากการต่อสู้ที่ยาวด้าน อีกทั้งเสบียงก็เริ่มหรอยหร่อ คงไม่อาจต้านทานได้เป็นแน่

“ไงๆๆๆ จะทำยังไงต่อละ...คุณยอดตัวร้าย ฮ่าๆๆๆๆ”

ลีฟฟ่อนนิ่งสนิท เขาก้มหน้าลงจนผมนั้นปิดบังดวงตาของเขา ลูคาริโอ้ มูมาจิ จิจัง เนออส เซจูโร่ และรันโน่มองผู้เป็นราชาของเขาด้วยความกังวล เพราะตัวพวกเขาแต่ละคนเองนั้นก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังแล้วเช่นกัน มันไม่ใช่เรื่องง่าย ไม่สิ! มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะรับมือกับกองทัพที่มีประมาณ(เท่าที่ดู)เกือบครึ่งหมื่นได้

พรึ่บ!!! Miracle Grove ที่มือของลีฟฟ่อนลุกเป็นไฟสีฟ้าคราม ความแรงของมันค่อยๆทำให้ร่างในชุดผ้าคลุมสีน้ำเงินค่อยๆลอยขึ้นฟ้าอย่างช้าๆ เมื่อถึงระดับหนึ่งของการบิน เขาก็ค่อยๆหันหน้ามามองทุกคนอย่างช้าๆ แววตาที่หวาดกลัวและมีน้ำตาของลีฟฟ่อนทำให้ทุกคนรู้สึกแปลกใจ

และคำที่พระราชาของพวกเขาเอ่ยพูดคือ....

--------------------------------------------------------

Bad End ใกล้เข้ามาแล้ว หึๆๆๆ

Me/ หัวเราะคนเดียวอย่างคนเสียสติ....

[~Wallohz~]

ใกล้จบแล้วๆๆ

อ้าว...

โดเรม่อนหายไปไหนอีก

[Risu]

ใกล้จะเข้ามาทุกทีแล้ว....

ลีฟฟ่อนมีหุ่นเชิดซะด้วย เมพจริงๆ

สรุปแล้วใครตัวร้าย ใครพระเอกกันแน่หว่า 555+

[Thama]

ลีฟตัวร้ายเร้ดตัวเองไรเนี่ยตรูงง