The Legend of Heroes

[Tym]

นี่เป็นผิคเรื่องแรกของผมครับ ฝากทุกท่านติดตามผลงานด้วยนะครับ

3 ปีก่อน... ปี PK475

ณ ห้วงมิติแห่งหนึ่ง

          โปเกมอนร่างสีขาวยืนอยู่ลำพังท่ามกลางมิติที่ว่างเปล่า กำลังมองดูภาพที่ฉายอยู่บนอากาศที่เกิดจากพลังของตนเอง มีสีหน้าที่ดูกังวลผิดปกติ ราวกับมีเรื่องทุกข์ใจอะไรบางอย่างเกี่ยวกับภาพที่ดูนั้น

??? : เฮ้อ.... ทำไมโลกแห่งนั้นช่างดูวุ่นวายยุ่งเหยิงเยี่ยงนี้ นี่ข้าสร้างอะไรผิดแปลกไปจากที่ควรจะเป็นไปรึเปล่า

??? : เป็นอะไรไปรึขอรับท่านเทพสูงสุด ท่านอาร์เซอุส?

          โปเกมอนร่างสีดำปรากฏตัวขึ้นด้านหลังโปเกม่อนที่ได้ชื่อว่าเป็นเทพสูงสุด

อาร์เซอุส : อ้าว เจ้าเองรึ ดาร์คไร ไม่มีอะไรมากหรอก ข้าแค่กำลังคิดว่าโลกที่ข้าสร้างขึ้นมานั้นไม่สมบูรณ์หรืออย่างไรกันจึงได้เกิดปัญหามากมาย

              เช่นนั้น ทั้งมีการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกัน ทั้งต่อสู้กันเพื่อสิ่งไร้สาระและเหตุผลที่ไม่สมควร นี่ข้าควรจะแก้ปัญหานี้อย่างไรดีจึงจะเหมาะสม

          อาร์เซอุสพูดออกมาพร้อมกับถอนหายใจ

ดาร์คไร : ........ ถ้าเช่นนั้น ลองฟังความเห็นของกระผมดูหน่อยไหมขอรับ?

อาร์เซอุส : หืม? ไหนลองว่ามาซิ

ดาร์คไร : "ล้างโลกเสียใหม่" ขอรับ

อาร์เซอุส : เจ้าว่าอะไรนะ!?

          อาร์เซอุสตกใจกับคำแนะนำของดาร์คไรจนอุทานออกมา

ดาร์คไร : ทำให้โลกนี้เหลือเพียงแต่ความมืดมิด ชำระล้างทุกสิ่งทุกอย่างเสียใหม่แล้วจึงค่อยสร้างขึ้นมาอีกครั้งขอรับ

อาร์เซอุส : จะทำอย่างนั้นไม่ได้เด็ดขาด!! ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกแห่งนั้นจะต้องหายไป!! สิ่งมีชีวิตก็ต้องตายทั้งหมด!! นี่เจ้าไม่คิดถึงเรื่องนี้เลยรึไง!!

ดาร์คไร : นั่นก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ขอรับ การเสียสละก็เป็นสิ่งที่จำเป็นต่อการสร้างโลกใหม่ที่ดีกว่าเดิม ข้าก็แค่ลองเสนอความคิดเห็นต่อท่านดู

            ที่เหลือก็แล้วแต่ท่านจะพิจารณาขอรับ

อาร์เซอุส : .................

ดาร์คไร : ยังไงก็ลองคิดดูนะขอรับ กระผมคิดว่ามีเพียงแค่ทางนี้ทางเดียวเท่านั้น กระผมขอตัวก่อนล่ะขอรับ หึๆ

          ดาร์คไรทิ้งท้ายไว้ก่อนจากไปพร้อมกับเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ ปล่อยให้อาร์เซอุสต้องครุ่นคิดอย่างหนักใจ

อาร์เซอุส : นี่เจ้าคิดอะไรอยู่กันแน่ ดาร์คไร ทำไมจึงแนะนำเช่นนี้ ข้าเดาใจเจ้าไม่ออกเลยจริงๆ....

              หากในอนาคตเจ้าคิดกระทำสิ่งนี้ด้วยตนเองขึ้นมาคงจะเกิดผลร้ายอย่างมากแน่

          อาร์เซอุสคิดต่อไปจนคิดได้ว่า

อาร์เซอุส : ข้าคงต้องสร้าง "วีรบุรุษ" ขึ้นมาเพื่อช่วยเหลือโลกในอนาคตเสียแล้ว.....

          พลันก็เกิดแสงสว่างขึ้นรอบกายของอาร์เซอุสถูกปล่อยขึ้นฟ้าแล้วแตกกระจายเป็น 8 ลูกหายไปยังโลกเบื้องล่าง........

TO BE CONTINUED....

[Version5]

สนุกมาก~~~  น่าติดตามอ่านต่อ

ดาร์ไครเป็นตัวร้ายรึ...  ไม่เลวๆ

ปล. มีความเป็นไปได้มาก... ที่เรื่องนี้จะมีฉากเรท (เพราะฟิคบอร์ดนี้ เรทเยอะ= =")

[hhjhhj123]

อยากอ่านต่อไวๆจัง^^

[Tym]

ดีจังมีคนชอบด้วย

ersion_[5]" post=65824" timestamp="1344248389]

ปล. มีความเป็นไปได้มาก... ที่เรื่องนี้จะมีฉากเรท (เพราะฟิคบอร์ดนี้ เรทเยอะ= =")

ไม่มีหรอก เพราะเรายังเด็กเกินไปที่จะเขียนเรื่องแบบนี้ (สร้างภาพน่าดู)

[Loveless Nova]

น่าสนใจดีฮะ วีรบุรุษจะเป็นอย่างไรกันนะ 

[Tym]

จริงๆ แล้วตอนนี้แต่งเสร็จพร้อมๆ กับบทนำนั่นแหละครับ

แต่ทดลองเอาลงแค่นั้นก่อน ดูกระแส ดีเกินคาด ลงต่อเลยละกัน

[glow=red,2,300]

----------THE FIRST CHAPTER----------[/glow]

นี่แหละความฝันของฉัน!!!!

ปัจจุบัน.... ปี PK478

          ณ บริเวณเชิงเขาเล็กๆ แห่งหนึ่ง ซึ่งเต็มไปด้วยต้นหญ้าสีเขียวขจีปกคลุมผืนดินบริเวณนั้นจนมิด มีต้นไม้ขึ้นประดับประปรายบนทุ่งหญ้านั้น ปกติสถานที่แห่งนี้จะมีความสงบสุข แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้จะเกิดเหตุการณ์ที่ขัดความสงบขึ้นเสียแล้ว เมื่อปรากฏโปเกมอนตัวหนึ่ง กำลังวิ่งหนีอีก 2 ตัวที่กำลังตามมาติดๆ ซึ่งมองแล้วรู้ได้ทันทีว่า ทั้งสองที่ตามมานั้น ไม่ได้มีจุดประสงค์ที่ดีอย่างแน่นอน

??? : อย่าหนีนะเฟ้ย! ยัยจอมจุ้น!

??? : ใครจะหยุดให้โง่ล่ะยะ! แบร่!!

          เด็กหญิงหันมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ผู้ไล่ตามทั้งสองทั้งที่ยังวิ่งอยู่ โดยที่ไม่ทันดูทางข้างหน้า

??? : อ๊ะ!!! ว้าย!!!

          ผลก็คือ เธอสะดุดก้อนหินล้มลงที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง วายร้ายทั้งสองที่ตามมาจนทัน ได้มายืนประจัญหน้ากับเธอที่ล้มลงกับพื้นเสียแล้ว

??? : หยุดจนได้สินะ แม่หนูน้อย ส่งกล้องนั่นมาซะดีๆ

??? : จัดการเลยดีกว่าน่า นาธาน! กับยัยนี่พูดไปคงไม่ได้คืนหรอก

นาธาน : ใจเย็นสิเซอร์เบรัส ฉันไม่อยากใช้พลังให้มันสูญเปล่าเพราะเด็กผู้หญิงไร้พลังคนเดียวหรอกนะ

??? : อย่ามาดูถูกกันนะยะ!! โอ๊ย!!

          เด็กหญิงกุมข้อเท้าข้างขวาด้วยความเจ็บปวด

นาธาน : ขาคงจะแพลงสินะ หึหึ

เซอร์เบรัส : เอาล่ะ! ส่งกล้องนั่นมาได้แล้ว!

??? : ไม่ให้เด็ดขาด!! ฉันจะเอาข้อมูลนี่ไปป่าวประกาศให้โลกรู้ถึงความชั่วของพวกแก!!

นาธาน : เก่งจริงนะแม่หนู เธอคิดว่าจะรอดจากพวกเราไปได้เหรอ? ไม่ดูสภาพตัวเองเลยนะ

เซอร์เบรัส : อย่ามัวชักช้าน่า! จัดการเลยดีกว่า!

นาธาน : นั่นสินะ...

          วายร้ายทั้งสองเดินเข้ามาหาเธอเพื่อจัดการเธอเสีย

??? : ย..อย่าเข้ามานะ

เซอร์เบรัส : ไม่ทันซะแล้วล่ะยัยจุ้น!! ตายซะเถอะ!!!!

          เซอร์เบรัสง้างอุ้งมือพร้อมกับกางเล็บอันแหลมคมออกเพื่อเตรียมฉีกร่างเด็กหญิง

??? : กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

??? : หนวกหูชะมัดเล้ยยยย!

??? & นาธาน & เซอร์เบรัส : !!!!!

          มีเสียงปริศนาดังขึ้นจากบริเวณนั้น แต่ไม่มีใครรู้ว่ามาจากไหน ส่งผลให้ทั้งสามหยุดชะงักไปชั่วครู่เพื่อหาที่มาของเสียงนั้น

TO BE CONTINUED.....

ขอหยุดไว้ก่อนเพื่อความตื่นเต้น

[hhjhhj123]

น่าจะบอกชื่อโปเกมอนไปเลยไม่ดีกว่าเรอะ (จะได้นึกภาพออก)

[Tym]

มาต่อแล้ว รอบนี้ยาวนิดนึง

??? : อย่ามารบกวนเวลานอนของชาวบ้านชาวช่องเค้าจะได้มั้ย?

เซอร์เบรัส : แกเป็นใครฟะ!! อยู่ที่ไหน!! ออกมาซะดีๆ ถ้าไม่อยากตาย!!

??? : โอ๊ะโอ๋! พี่ชายนี่ปากเก่งจริงนะเนี่ย ตัวเองมารบกวนคนอื่นเค้าแท้ๆ ยังกล้าออกคำสั่งกับคนอื่นเค้าด้วยเหรอ?

          เสียงปริศนาพูดออกมาด้วยถ้อยคำและน้ำเสียงที่ค่อนข้างกวนประสาทผู้ฟังอย่างมาก

เซอร์เบรัส : ว่าไงนะ!! หนอยแน่!!

          ทันใดนั้นเอง ก็ได้ปรากฏร่างๆ หนึ่งพุ่งลงมาจากต้นไม้ใหญ่ต้นนั้น เหยียบลงบนหลังของเซอร์เบรัสที่ไม่ทันระวังตัวอย่างเต็มแรง และเตะกระเด็นไปไกลอย่างไม่น่าเชื่อ

เซอร์เบรัส : เอ๋ง!!!

          วายร้ายร้องออกมาด้วยความเจ็บ นาธานกับเด็กหญิงก็ตกตะลึงอยู่ด้วยเช่นกัน

??? : ไม่เป็นไรใช่มั้ยจ๊ะ น้องสาว

??? : อ...เอ่อ...อืม....

??? : หลบมาทางนี้ก่อนดีกว่านะแม่มินฟู (Mienfoo) น้อย

มินฟู : อ๊ะ ว้าย!!!!

          พูดจบโปเกมอนปริศนาก็อุ้มเด็กหญิงไปหลบบนต้นไม้ แล้วตัวเองก็กระโดดลงมาเพื่อตัดสินกับผู้ไม่ประสงค์ดีทั้งสอง

นาธาน : แกเป็นใครกันเจ้ามอนเฟอร์โน (Monferno) น้อย?

มอนเฟอร์โน : ฉันก็เป็นแค่คนแถวๆ นี้ ที่เห็นผู้ชายตัวเบ้อเริ่มเทิ่มหน้าไม่อายสองตัวรุมรังแกเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนึงก็เลยต้องเข้ามาช่วยเท่านั้นเอง

นาธาน : ปากดีนักนะ ไอ้หนู อย่ามาดูถูก Nathan the Mightyena กับ Cerberous the Houndoom เชียวนะ

เซอร์เบรัส : อูยยย....จุก เตะเข้ามาด๊ายยยยย ท้องตูไม่ใช่ลูกบอลนะเฟ้ย!

มอนเฟอร์โน : เลิกพูดมาากแล้วมาตัดสินกันดีกว่าน่า ฉันยังง่วงอยู่เลยนะเนี่ย ฮ้าววว...

เซอร์เบรัส : กวนประสาทจริง นาธาน รุมมันเลย!

นาธาน : ไม่ต้องบอกก็จะทำอยู่แล้วน่า

          วายร้ายทั้งสองซึ่งอยู่กันคนละฟากของมอนเฟอร์โน กระโจนเข้ามาพร้อมกันหวังจะขย้ำด้วยเขี้ยวที่แหลมคมของทั้งคู่ แต่ไม่เป็นอย่างที่คิด เพราะมอนเฟอร์โนนั้นว่องไวกว่า จึงกระโดดหลบขึ้นไปเกาะต้นไม้ได้ทัน

          โป๊ก!!!!

นาธาน & เซอร์เบรัส : เอ๋งงงงงง!!!!!!!

          ทำให้สองวายร้ายหัวชนกันอย่างแรง ปูดกันเลยทีเดียว มอนเฟอร์โนกระโดดลงมาห่างจากทั้งคู่พอสมควร

มอนเฟอร์โน : ไม่เห็นจะเท่าไหร่เลยนี่นาพี่ชาย เอาจริงเฮอะ

นาธาน : หนอยแน่ ท้าทายนักนะ อูย....

เซอร์เบรัส : เจ็บโว้ยยย.....จัดการให้เด็ดขาดเลยดีกว่าน่า

          วายร้ายทั้งสองยืนขึ้นพร้อมกับตั้งท่าเตรียมปล่อยเทคนิคใส่มอนเฟอร์โน

นาธาน & เซอร์เบรัส : ชาโดว์บอล!!!!!!!!

          ลูกบอลสีม่วงดำ 2 ลูกถูกปล่อยออกมาจากปากของวายร้ายทั้งสอง ตรงรี่เข้าหาศัตรูอย่างรวดเร็ว

          มอนเฟอร์โนมองดูอย่างสงบ จนกระทั่งใกล้ถึงตัว จึงได้กระโดดขึ้นหลบอย่างหวุดหวิด

นาธาน : อะไรกัน!! พลาดเรอะ!!

มอนเฟอร์โน : ก็พลาดอ่ะดิ ดูไม่ออกรึไง เอาคืนไปมั่งก็แล้วกันนะ

          มอนเฟอร์โนกระโดดใช้เท้ายันกิ่งไม้แล้วถีบออกเต็มแรง พุ่งเข้าหาหนึ่งวายร้ายทันที

มอนเฟอร์โน : แมชพันช์!!

          ปึ้ก!!!

เซอร์เบรัส : อ๊อก!!!

          เซอร์เบรัสถูกหมัดของมอนเฟอร์โนชกเข้าที่ใต้คางจนกระเด็นไป

นาธาน : เฮ้ย!! อุ๊บ!!

          ตกใจได้ไม่นาน มอนเฟอร์โนพลิกตัวกลับมาชกเข้าที่หน้าของนาธานอีกหนึ่งหมัด กระเด็นไปกองอยู่ใกล้ๆ กับคู่หู

นาธาน & เซอร์เบรัส : อิ๋งงง........

มอนเฟอร์โน : อีกซักคนละหมัดมั้ยเอ่ย?

นาธาน : ฮึ่ย! อย่างนี้คงต้องใช้เทคนิคเฉพาะสายพันธุ์ซะแล้ว!

มอนเฟอร์โน : หือ?

นาธาน : ใส่ตีนหมาแล้วโกยโลด!!!!!!

เซอร์เบรัส : โอ๊ทส์!!!!

          เฟี้ยวววววว................

          จบคำวายร้ายทั้งสองก็เผ่นหนีไปอย่างเร็ว

มอนเฟอร์โน : ไรว้า? จบแล้วเหรอ?

มินฟู : เอ่อ.. จะช่วยพาฉันลงไปหน่อยได้มั้ย?

มอนเฟอร์โน : อ้อ! โทษทีๆ แหะๆ ;P

          มอนเฟอร์โนกระโดดขึ้นต้นไม้เพื่อรับตัวมินฟูลงมายังด้านล่าง

มินฟู : ขอบคุณมากนะที่ช่วย ฉันชื่อ Courtney the Mienfoo ยินดีที่ได้รู้จักนะ

มอนเฟอร์โน : แหมๆ ไม่ต้องขอบคุณหรอก เพื่อน้องสาวคนสวยพี่ยินดีช่วยเหลือเต็มที่จ้ะ

คอร์ทนี่ : = =" นี่ๆ อย่ามาทำเจ้าชู้ใส่ฉันนะยะ!! ว่าแต่นายชื่ออะไรล่ะ?

มอนเฟอร์โน : แหะๆ ฉันชื่อฮาร์วีย์ Harvie the Monferno ว่าแต่พวกปากยาว 2 ตัวนั่นตามเธอมาทำไม?

คอร์ทนี่ : อ๋อ คือว่าพอดีฉันแอบไปได้ยินเจ้า 2 ตัวนั่นวางแผนจะปล้น เลยใช้กล้องแอบถ่ายวิดิโอมา แต่โชคไม่ดีที่พวกมันรู้ตัวก็เลยวิ่งหนีมาถึงนี่

ฮาร์วีย์ : โชคไม่ดีเอาซะเลยน้าาา เธอเนี่ย

คอร์ทนี่ : ก็นั่นน่ะสิ เจอโจรไม่พอต้องมาเจอลิงหัวงูอีก

ฮาร์วีย์ : หา?

คอร์ทนี่ : อ๊ะ เปล่าๆ จะบอกว่าเดี๋ยวเอาวิดิโอให้ดูน่ะ

          คอร์ทนี่พูดไปพลางล้วงกระเป๋าสะพายไปเพื่อหยิบกล้องวิดิโอออกมา แต่ว่า...

คอร์ทนี่ : หืม? เอ๊ะ? เฮ้ๆ อย่าบอกนะว่า

          เธอหยิบกล้องออกมาจึงพบว่ากล้องอยู่ในสภาพที่แตกจนใช้งานไม่ได้

คอร์ทนี่ : แง้ สงสัยพังตอนล้มเมื่อกี้นี้แน่เลยง่าาาาา ToT

ฮาร์วีย์ : น..นี่ อย่าร้องไห้ดิ ฉันไม่ชอบเห็นน้ำตาผู้หญิงนะ

          แต่คอร์ทนี่ก็ยังร้องไห้ต่อไปด้วยความเสียดายกล้อง

ฮาร์วีย์ : หืม? นั่นไรอ่ะ?

          ฮาร์วีย์เหลือบไปเห็นหนังสือเล่มหนึ่งโผล่ออกมาจากกระเป๋าของคอร์ทนี่

คอร์ทนี่ : ฮึก.. อ..อ๋อ นิตยสาร PKWorlds น่ะ

ฮาร์วีย์ : มันเป็นไงอ่ะ?

          ถามไปก็หยิบนิตยสารเล่มนั้นขึ้นมาดูไปเรื่อย

คอร์ทนี่ : ไม่เคยอ่านเหรอ? ก็จะมีข่าวของวงการต่างๆ อย่างพวกกีฬา บันเทิง นักสำรวจอะไรพวกเนี้ย

ฮาร์วีย์ : นักสำรวจ?

คอร์ทนี่ : ก็กลุ่มโปเกมอนที่ออกสำรวจตามสถานที่ต่างๆ แล้วก็รับทำภารกิจทั่วๆ ไปไงเล่า

ฮาร์วีย์ : เห อย่างนั้นเหรอ อื๋อ?

          ฮาร์วีย์ร้องออกมาด้วยความสนใจจนเปิดไปเจอหน้าหนึ่งซึ่งเขียนไว้ว่า

Heroes สร้างผลงานอีกครั้ง!!!

ถล่มฐานลับกลุ่มโจร Dark Forest ได้สำเร็จ!!!

ฮาร์วีย์ : Heroes?

คอร์ทนี่ : เป็นชื่อทีมน่ะ ตอนนี้ทีมนี้กำลังดังสุดๆ เลยรู้รึเปล่า? เห็นว่าเมื่อ 2 ปีก่อนพวกเขาเสี่ยงตายเพื่อช่วยโลกให้พ้นจากวิกฤติมาแล้วด้วยนะ

            เท่จังเลยเนอะ ^^ ตอนนี้พวกเขาเป็น Top Explorer ด้วยล่ะ รู้สึกจะเป็นระดับ Master ซะด้วย

ฮาร์วีย์ : โห...... นักสำรวจ....งั้นเหรอ

          ฮาร์วีย์รู้สึกสนใจมากยิ่งกว่าเดิม

คอร์ทนี่ : รู้สึกว่าตอนนี้กิลด์ที่พวกเขาสังกัดอยู่จะเปลี่ยนชื่อเป็น Heroes ด้วยล่ะ ในฐานะที่เป็นศิษย์ที่สำเร็จหลักสูตรเป็นทีมแรกหรือไงนี่แหละ

ฮาร์วีย์ : นี่ๆ แล้วทำยังไงถึงจะเป็นนักสำรวจได้อ่ะ

          ฮาร์วีย์ถามด้วยดวงตาที่เป็นประกาย

คอร์ทนี่ : ก..ก็ต้องสังกัดกิลด์สิ ถึงจะได้รับการยอมรับให้รับงานได้อย่างเป็นทางการ

ฮาร์วีย์ : งั้นกิลด์ที่ว่านั่นอยู่ที่ไหนล่ะ?

คอร์ทนี่ : ก็มีหลายที่อยู่นะ

ฮาร์วีย์ : ไม่ใช่! ฉันหมายถึงกิลด์ที่ Heroes อะไรนั่นสังกัดน่ะ!

คอร์ทนี่ : เอ๋? ก..ก็เห็นว่าอยู่ที่ Treasure Town นะ

ฮาร์วีย์ : ช่วยพาไปหน่อยสิ นะๆ

          ฮาร์วีย์อ้อนขอให้คอร์ทนี่พาตนไปยังกิลด์ที่สนใจ

คอร์ทนี่ : ฉ...ฉันไปไม่ถูกหรอก ถ้าอยากไปนายคงต้องหาทางไปเอง

ฮาร์วีย์ : งั้นไปกันเลยเถอะ!! ^^

          ฮาร์วีย์ลากมือคอร์ทนี่วิ่งไปยังหมู่บ้าน แต่ลืมไปว่าขาเธอเจ็บ

คอร์ทนี่ : ด..เดี๋ยวสิ โอ๊ย!!!

ฮาร์วีย์ : อ๊ะ จริงสิ เธอขาเจ็บอยู่นี่นา งั้นขี่หลังพี่ไปโรงพยาบาลก่อนนะจ๊ะ

          ฮาร์วีย์ช้อนร่างคอร์ทนี่ขึ้นขี่หลังตัวเองแล้ววิ่งไปยังหมู่บ้านใกล้ๆ อย่างร่าเริง

คอร์ทนี่ : น..นี่ เดี๋ยวสิยะ ฉันอายคนอื่นเค้านะ ตาบ้า!! ฟังอยู่รึเปล่าเนี่ย!!

          ฮาร์วีย์ไม่ได้ตอบอะไรกล้บมา ได้แต่ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งไป ในใจก็คิดแต่หนทางสู่ความใฝ่ฝันในอนาคตของตนเอง

นี่แหละ.... นี่แหละ....

ความฝันของฉันที่จะได้ผจญภัยไปในโลกที่กว้างใหญ่

ความฝันที่จะได้ช่วยเหลือคนอื่น ความฝันที่เฝ้าตามหามานาน

ในที่สุดฉันก็เจอแล้ว

ตั้งใจแล้ว!!

ฉันจะต้องเป็น Top Explorer เหมือนทีม Heroes ให้ได้!!!

THE FIRST CHAPTER - End

TO BE CONTINUED.....

PS. หากใครเคยเล่น Pokemon Dungeon มาก่อนก็จะเข้าใจเรื่องง่ายขึ้นนิดนึงนะครับ

[Version5]

อ๊าก~ อยากอ่านต่อ

ให้ความรู้สึกเล่นเกม โปเกมอน ดันเจี้ยนเลย (' ^ ')

ดีจังมีคนชอบด้วย

ไม่มีหรอก เพราะเรายังเด็กเกินไปที่จะเขียนเรื่องแบบนี้ (สร้างภาพน่าดู)

ไม่แน่หรอก...  ตอนแรกผมก็ยืนยันว่าจะไม่เรท  แต่สุดท้าย...

ปล. อ่านตอนนี้แล้วรู้เลย ต้องมีซักตอนที่เรท...

[SweetBorn]

น่าอ่านต่อ *-*

[hhjhhj123]

ทำไมชื่อตอน3กับตอน4ไม่เหมือนกัน

[SweetBorn]

ทำไมชื่อตอน3กับตอน4ไม่เหมือนกัน

  ก็ดูสิครับเขาแนะนำตัวแล้ว  ก็เลยเปลี่ยนชื่อมาใช้ชื่อเล่นของแต่ละคนเอง เท่านั้นแหละ

[SKYNET]

การจัดเรียงแบบนี้มันคุ้นๆนะ

แต่ก็อ่านง่ายดี ยอมรับว่าน่าติดตาม

แต่ต้องขอโทษที่ต้องบอกว่าไม่มีเวลาตามเลย

[Loveless Nova]

สองโปเกม่อนต่อสู้จะร่วมทีมกัน โอ้ๆ น่าสนๆ Mienfoo เป็นอะไรที่น่าสนมาก 

อ่านง่ายสบายตาดีน้อ เรื่องนี้ 

และก็...ไม่เรทไม่เป็นไร แค่ให้มีฉากหวานโรแมนติกบ้างเป็นครั้งคราวก็พอ 

[Version5]

สองโปเกม่อนต่อสู้จะร่วมทีมกัน โอ้ๆ น่าสนๆ Mienfoo เป็นอะไรที่น่าสนมาก 

อ่านง่ายสบายตาดีน้อ เรื่องนี้ 

และก็...ไม่เรทไม่เป็นไร แค่ให้มีฉากหวานโรแมนติกบ้างเป็นครั้งคราวก็พอ 

แปลว่า...  มีเรทจะดีมากๆสินะ=_="

[Tym]

การจัดเรียงแบบนี้มันคุ้นๆนะ

แต่ก็อ่านง่ายดี ยอมรับว่าน่าติดตาม

แต่ต้องขอโทษที่ต้องบอกว่าไม่มีเวลาตามเลย

จากฟิค ศจ. นั่นล่ะครับ ตามอ่านมานานเห็นว่ามันน่าจะอ่านง่ายดีก็เลยขอยืมใช้ดู

แล้วก็นานๆ ตามทีก็ได้ครับ เพราะเรื่องนี้ออกรายสะดวก

ersion_[5] link=topic=2455.msg65862#msg65862 date=1344439215]

แปลว่า...  มีเรทจะดีมากๆสินะ=_="

อย่ายุสิครับ เดี๋ยวก็โผล่มาจนได้หรอก เหอๆ

[Loveless Nova]

ersion_[5]" post=65862" timestamp="1344439215]

แปลว่า...  มีเรทจะดีมากๆสินะ=_="

เดี๋ยวเถอะ!! นานๆทีเขาจะพูดดีๆกับน้องเขาบ้างไม่ได้รึไง!! 

แค่บอกว่าจะมีเรทหรือไม่มีเรทก็ได้ เขาไม่สน แค่อยากให้มีฉากโรแมนติก หวานซึ้ง ความรักปนการต่อสู้บ้างก็พอ ชีวิตจะได้มีรสชาติ!

[Tym]

[glow=red,2,300]----------THE SECOND CHAPTER----------[/glow]

ก้าวแรกสู่ความฝัน

ขอยืมมาเป็นเพลงเปิดหน่อยละกัน

[table]

[tr]

[td]Wanna be the biggest dreamer

Zensokuryoku de mirai mo

ima mo kake nukero

Sou boku wa ki zuitan da

zutto shukudai wasureteta

Sore wa hitotsu no nazo nazo nazo

"Boku wa dare nan darou?"

SURAIDINGU shite surimuketa

hiza itakutatte ne

Sugu tachiagaranakya

CHANSU wa nigete yuku wakatteru sa

* Big and bigger, biggest dreamer!

Yume miru koto ga subete hajimari

sore ga kotae daro

Dare yori tooku e tonde miseru yo

subete no asu wo tsuranuite

Chiheisen made tonde yuke

hane wo moratta yuukitachi

Tsuyoku ookiku naru tame ni

boku mo hashiridasou

Kikoete ita yo

KAUNTO DAUN zutto mae kara

Junbi wa dekiteru sa

ima sugu hajimeyou ZERO ni kaware!

Big and bigger, biggest dreamer!

Shinjirarenakya

mabataki shiteru setsuna ni kieru yo

Kokoro no hyouteki sorasazu hashire

subete no asu wo tsuranuite

repeat *

repeat *

Big and bigger, biggest dreamer!

Yume miru koto ga subete hajimari

sore ga kotae daro

Wanna be the biggest dreamer

Zensokuryoku de

mirai mo ima mo kake nukero

[/td][td]Wanna be the biggest dreamer

Running full speed through

both the future and the present

That's right, I've realized it,

I forgot to do my homework

That's one puzzle, puzzle, puzzle,

"Who am I?"

Even if I slide

and skin my knees

I've gotta stand right back up,

I know my chance will run away

* Big and bigger, biggest dreamer!

Dreaming is the start of everything

that's the answer

I'll fly farther than anyone

through all the tomorrows

Fly to the horizon,

our courage has gained wings

In order to grow big and strong,

I'll run too

For a long time

I've heard the count down

I'm prepared,

let's start now, change into zero!

Big and bigger, biggest dreamer!

We've gotta believe,

disappear into the twinkling instand

I'll run, not turning away from my heart's target,

through all the tomorrows

repeat *

repeat *

Big and bigger, biggest dreamer!

Dreaming is the start of everything,

that's the answer

Wanna be the biggest dreamer

Running full speed through

both the future and the present[/td]

[/tr]

[/table]

Credits : http://www.animelyrics.com/anime/digitame/biggestdreamer.htm

ณ โรงพยาบาลเล็กๆ แห่งหนึ่งใน Tiny Leaf Village

          ฮาร์วีย์กำลังนั่งรอคอร์ทนี่ที่เข้ารับการรักษาตัวอยู่ด้านในห้องรักษาของโรงพยาบาลอยู่สักพัก จนกระทั่งเธอรักษาข้อเท้าจนเสร็จแล้ะเดินออกมาจากห้องรักษา ในสภาพที่ต้องมีไม้ค้ำช่วยประคองเดินแทนขาขวาที่เจ็บ

ฮาร์วีย์ : สภาพดูไม่ได้เลยน้า..เธอเนี่ย..

คอร์ทนี่ : ปากเหรอยะนั่นน่ะ!!

ฮาร์วีย์ : แหะๆ ล้อเล่นน่า อย่าโมโหสิจ๊ะ มาๆ นั่งก่อน

คอร์ทนี่ : เชอะ!!

          ฮาร์วีย์ช่วยประคองคอร์ทนี่ไปยังเก้าอี้

ฮาร์วีย์ : นี่ๆ ช่วยเล่าเรื่องอะไรก็ได้เกี่ยวกับนักสำรวจให้ฟังหน่อยได้มั้ย?

คอร์ทนี่ : นี่นายมาจากนอกโลกรึไงถึงไม่รู้เรื่องพวกนี้ เอาเถอะ ถือซะว่าตอบแทนที่ช่วยก็แล้วกันนะ

          จากนั้น คอร์ทนี่ก็เริ่มเล่าเรื่องราวที่เกี่ยวกับทีมสำรวจให้ฮาร์วีย์ฟัง

คอร์ทนี่ : นักสำรวจก็คือโปเกมอนที่ออกผจญภัยไปยังสถานที่ต่างๆ ทั่วโลก เพื่อจุดประสงค์ของแต่ละคน

            นักสำรวจที่รวมตัวกันเป็นทีมก็จะเรียกว่าทีมสำรวจ (Exploration Team) แต่ละทีมก็จะมีจุดมุ่งหมายที่แตกต่างกันไป

            บ้างก็ออกสำรวจเพื่อไขปริศนาลึกลับ บ้างก็อยากผจญภัย บ้างก็เพื่อหาขุมทรัพย์ตามที่ต่างๆ แต่ตอนนี้ทีมสำรวจส่วนมากจะมี

            จุดประสงค์ที่จะช่วยเหลือคนทั่วไปโดยการรับทำภารกิจต่างๆ ผ่านกิลด์ที่ตัวเองสังกัดอยู่

ฮาร์วีย์ : ฮ้า... น่าสนุกแฮะ เป็นนักสำรวจเนี่ย แล้วทีม Heroes ล่ะ? เห็นเธอบอกว่าเป็นคนดังเลยไม่ใช่เหรอ? เล่าเรื่องของพวกเขาให้ฟังหน่อยสิ

          ฮาร์วีย์ที่รู้สึกสนใจอย่างมากขอให้คอร์ทนี่เล่าถึงทีมสำรวจที่ถูกขนานนามว่าเป็น Top Explorer ในตอนนี้

คอร์ทนี่ : ฉันก็ไม่รู้รายละเอียดอะไรมากหรอกนะ รู้แค่ว่าเมื่อ 2 ปีก่อนพวกเขาช่วยโลกให้พ้นวิกฤต แล้วก็เป็นทีมที่ดังมากๆ ก็เท่านั้นเอง

ฮาร์วีย์ : งั้นเหรอ น่าเสียดายจัง อยากรู้ให้มากกว่านี้ก่อนที่จะไปฝากตัวเป็นลูกศิษย์ซะหน่อย

คอร์ทนี่ : ต..ตะกี้นายว่าไงนะ?

          คอร์ทนี่รู้สึกแปลกใจกับคำพูดของฮาร์วีย์

ฮาร์วีย์ : ฉันบอกว่าจะไปฝากตัวเป็นศิษย์ทีม Heroes น่ะ ฉันอยากเป็นนักสำรวจให้ได้อย่างพวกเขานี่นา

คอร์ทนี่ : งั้นที่นายบอกว่าจะไปที่กิลด์ Heroes นั่นก็...เรื่องจริงงั้นเหรอ?

ฮาร์วีย์ : ก็จริงอ่ะดิ ฉันน่ะมีความใฝ่ฝันที่ออกผจญภัยไปในโลกกว้างมาตั้งนานแล้วรู้มั้ย อยากออกไปผจญภัยเสี่ยงอันตรายตามที่ต่างๆ

          ได้ช่วยเหลือผู้คน น่าตื่นเต้นออกจะตายไปจริงมั้ย พอได้รู้เรื่องเกี่ยวกับนักสำรวจแล้วก็เลยคิดว่านี่แหละหนทางสู่ความฝันล่ะ

          ฮาร์วีย์ได้เล่าถึงความฝันอันยิ่งใหญ่ของตัวเองให้คอร์ทนี่ได้ฟัง

คอร์ทนี่ : ฮ้า...เป็นความฝันของนายสินะ ฉันเองก็มีความฝันเหมือนกัน ฉันอยากเป็นนักข่าวติดตามผลงานของทีมสำรวจต่างๆ

            โดยเฉพาะทีม Heroes ฉันปลื้มสุดๆ ไปเลยล่ะ >o<

ฮาร์วีย์ : มิน่าล่ะ อยากเป็นนักข่าวนี่เอง ถึงได้ไปยุ่งวุ่นวายเรื่องคนอื่นจนแย่อย่างเนี้ย = ="

คอร์ทนี่ : อยากตายเหรอพูดแบบเนี้ย!!

ฮาร์วีย์ : ล้อเล่นน่า แหะๆ

          คำพูดของฮาร์วีย์ทำให้คอร์ทนี่หัวเสียไปชั่วครู่ เมื่ออารมณ์เย็นลงคอร์ทนี่จึงถามฮาร์วีย์เกี่ยวกับแผนการเดินทาง

คอร์ทนี่ : ว่าแต่นายเถอะ จะออกเดินทางเมื่อไหร่ล่ะ? Treasure Town ไม่ใช่ใกล้ๆ เลยนะ?

ฮาร์วีย์ : ฉันคิดไว้แล้วน่า ว่าจะออกเดินทางพรุ่งนี้เลย เพราะตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว

คอร์ทนี่ : ตายล่ะ! ลืมดูเวลาไปเลย ต้องรีบกลับบ้านแล้วล่ะ!!

ฮาร์วีย์ : ถ้ายังไงไปพักที่บ้านฉันก่อนมั้ยล่ะ?

          คอร์ทนี่ที่ได้ยินคำพูดของฮาร์วีย์ถึงกับผงะ ที่จู่ๆ ฮาร์วีย์ก็ชวนตนไปที่บ้านทั้งที่เพิ่งรู้จักกันซะงั้น และที่สำคัญ คือเธอเป็นผู้หญิง

คอร์ทนี่ : จ..จะบ้าเหรอไง ฉันเป็นผู้หญิงนะ!!

ฮาร์วีย์ : ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ บ้านฉันกว้างจะตาย แถมอยู่กันตั้งเยอะแยะ ไม่เหงาหรอกน่า

คอร์ทนี่ : ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ว่าเหงาไม่เหงาซะหน่อย = ="

ฮาร์วีย์ : เอาล่ะไปกันเถอะ!!

          พูดจบฮาร์วีย์ก็ช้อนร่างคอร์ทนี่ขึ้นมาขี่หลังของตน หยิบไม้ค้ำแล้ววิ่งออกจากโรงพยาบาลไปสู่บ้านของตนทันที

คอร์ทนี่ : นี่นาย!! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!! ใครบอกว่าจะไปด้วยไม่ทราบยะ!!

          ฮาร์วีย์ไม่ตอบ ได้แต่วิ่งไปเรื่อยๆ คอร์ทนี่เองก็บ่นไปตลอดทาง......

          ฮาร์วีย์วิ่งมาเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านขนาดกลางหลังหนึ่ง ซึ่งค่อนข้างเก่าพอสมควร

ฮาร์วีย์ : เอาล่ะ เข้าไปข้างในกันเถอะ

คอร์ทนี่ : นี่นายไม่ฟังที่ฉันพูดเลยรึไง!! บอกว่าไม่อยู่นี่ ฉันจะกลับบ้าน!!

ฮาร์วีย์ : อยู่ไปก่อนเถอะน่า กลับตอนนี้มันอันตรายนะ ถ้า 2 ตัวนั่นยังจ้องทำร้ายเธออยู่ล่ะก็ เธอไม่รอดแน่

          ฮาร์วีย์พูดอย่างนั้นทำให้คอร์ทนี่นึกขึ้นมาได้ จึงตอบไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่

คอร์ทนี่ : ถ..ถ้างั้นอยู่นี่ก่อนก็ได้

ฮาร์วีย์ : กลัวล่ะสิท่า ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ มีพี่อยู่ทั้งคน ;D

คอร์ทนี่ : ม..ไม่ได้กลัวซะหน่อย แล้วก็อย่ามาพูดแบบนี้กับฉันนะ จะอ้วก X( แล้วก็ปล่อยได้แล้ว เดี๋ยวฉันเดินเข้าไปเอง

ฮาร์วีย์ : อ๊ะ โทษที

          ฮาร์วีย์จึงย่อตัวลงให้คอร์ทนี่ได้ลงเดินพร้อมกับยื่นไม้ค้ำให้

ฮาร์วีย์ : เข้าไปกันเถอะ

คอร์ทนี่ : อ..อือ.....

          คอร์ทนี่จึงต้องเข้าไปในบ้านหลังนี้ เพราะเกรงว่าถ้ากลับตอนนี้จะไม่ปลอดภัย

          เมื่อเข้ามาถึงด้านในบ้านก็พบว่า ที่นี่ไม่ใช่ที่อยู่อาศัยทั่วไป แต่เป็นสถานรับอุปการะเด็กขนาดเล็กภายในหมู่บ้าน

คอร์ทนี่ : น..นี่ ที่นี่มันสถานสงเคราะห์เด็กไม่ใช่เหรอ?

ฮาร์วีย์ : ก็ใช่น่ะสิ เธอเห็นเป็นคาเฟ่เรอะไง?

คอร์ทนี่ : อย่ากวนได้มั้ยยะ!! แล้วนายพาฉันมาสถานสงเคราะห์เด็กทำไมกัน?

ฮาร์วีย์ : ก็ที่นี่เป็นบ้านของฉันนี่นา..

คอร์ทนี่ : บ..บ้าน?

          คอร์ทนี่สงสัยกับคำพูดของฮาร์วีย์นิดหน่อย แต่พอคิดบางอย่างได้จึงไม่ได้ถามอะไรต่อ

คอร์ทนี่ : 'หมอนี่.. หรือว่า เป็นเด็กกำพร้างั้นเหรอ?'

ฮาร์วีย์ : กลับมาแล้วคร้าาาาบบบบบบ

          ฮาร์วีย์ตะโกนบอกให้คนในบ้านได้รู้ว่าตนได้กลับมาแล้ว มีลีแวนนี่ (Leavanny) ตัวหนึ่งออกมาต้อนรับ

ลีแวนนี่ : กลับมาแล้วเหรอ ไปเตร็ดเตร่ที่ไหนมาอีกล่ะจ๊ะเนี่ย?

ฮาร์วีย์ : นิดหน่อยคร้าบ แหะๆ ^^

ลีแวนนี่ : แล้วนั่นพาใครมาด้วยน่ะ? บาดเจ็บมาด้วยนี่?

คอร์ทนี่ : น..หนูชื่อคอร์ทนี่ค่ะ จะขอรบกวนค้างที่นี่สักคืนนึงน่ะค่ะ

ลีแวนนี่ : สวัสดีจ้ะ คอร์ทนี่จัง ฉันชื่อจูเลีย (Julia) นะ เชิญตามสบายเลยนะจ๊ะ เข้ามาข้างในก่อนสิทั้งสองคน

ฮาร์วีย์ : คร้าบ ^^

คอร์ทนี่ : ข..ขอบคุณค่ะ

          พอทั้งสามเดินเข้ามาถึงห้องนั่งเล่นภายในบ้าน ก็มีเสียงเอะอะเจี๊ยวจ๊าวลงมาจากชั้นสองของบ้าน

??? : พี่ฮาร์วีย์กลับมาแล้วเหรอ?

          มีเสียงหลายเสียงตะโกนถามมาตั้งแต่ก่อนจะเปิดประตูห้องนั่งเล่นเสียอีก เมื่อประตูเปิดออกก็ปรากฏโปเกมอนเด็กๆ มากมายโผล่เข้าห้องมาหาฮาร์วีย์

ฮาร์วีย์ : กลับมาแล้วจ้าทุกคน ^^

เชอรูบี้ตัวหนึ่ง : นี่ๆ ไปเล่นกับพวกหนูข้างบนเถอะ

โทเงปี้ตัวหนึ่ง : ไปเล่นกัน ไปเล่นกัน ^^

ฮาร์วีย์ : ก็ได้จ้า ก็ได้

เหล่าเด็กๆ : เย่!! ^^

          จากนั้นฮาร์วีย์และพวกเด็กๆ ก็วิ่งขึ้นไปด้านบนกัน เหลือเพียงแต่จูเลียกับคอร์ทนี่อยู่ในห้อง

คอร์ทนี่ : ดูเหมือนเด็กๆ จะชอบเขามากเลยนะคะ

จูเลีย : ใช่จ้ะ ฮาร์วีย์คุงน่ะเป็นคนอัธยาศัยดี ชอบช่วยเหลือคนอื่นๆ อยู่เสมอ เวลาเด็กพวกนั้นถูกรังแกเขาก็จะไปช่วยตลอด

        แถมยังเก่งเรื่องต่อสู้พอตัวเลยล่ะ ทุกคนก็เลยเห็นเขาเป็นเหมือนฮีโร่น่ะจ้ะ

คอร์ทนี่ : ทุกคนก็เลยชอบเขาสินะคะ

จูเลีย : ใช่จ้ะ....... อ๊ะ!! ต้องรีบไปเตรียมอาหารแล้วล่ะ เย็นป่านนี้แล้ว

คอร์ทนี่ : งั้นหนูช่วยนะคะ

จูเลีย : ขอบใจจ้ะ

          ทั้งคู่เดินไปห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารเย็นจำนวนมากให้กับสมาชิกในบ้านทุกคน

TO BE CONTINUED.....

[Version5]

เริ่มมีฉากหวานเข้ามาแล้ว(ในความรู้สึกผม)

แต่ที่แน่ๆ อ่านกี่ทีมันก็น่าจิ้นคู่คอร์ทนี่กับฮาร์วี่สุดๆ... =///=

[me="[V]ersion_[5]]โดน Mach Punch ต่อยกระเด็น[/me]

[Loveless Nova]

Boy Meet Girl ความฝันของเด็กทั้งสองคนนี้ช่างน่ารักดีจัง เป้าหมายที่อยากจะเป็น นักผจญภัยและนักข่าวรึ หุๆๆ

[Tym]

อีกครึ่งที่เหลือมาแล้วคร้าบ~

          เวลาผ่านไปสักพักหนึ่ง อาหารเย็นก็เสร็จเรียบร้อย จูเลียจึงเรียกทุกคนลงมาทานพร้อมกันที่ห้องอาหารด้านล่างของบ้าน

จูเลีย : อาหารเสร็จแล้วจ้า ลงมาทานกันได้แล้ว

ทุกคนด้านบน : คร้าบบบ/ค่าาา ^^

          ทุกคนลงมาทานอาหารพร้อมกันอย่างร่าเริง ขณะที่ทานอาหารไปนั้น ฮาร์วีย์ก็ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนบ่ายให้ทุกคนได้ฟังอย่างสนุกสนาน

ฮาร์วีย์ : หลังจากที่พี่พาคอร์ทนี่ไปบนต้นไม้แล้วนะ พี่ก็ลงมาอัดเจ้าหมาสองตัวนั่นซะน่วมเลยล่ะ เก่งใช่มั้ยล่า ^o^

แอ๊คซูตัวหนึ่ง : เก่งสุดยอดเลยฮะพี่ ^^

พอว์เนียร์ดตัวหนึ่ง : เชอะ ไม่เห็นจะเก่งสักนิด

          คำพูดของพอว์เนียร์ด (Pawniard) ตัวนั้นทำให้ทุกคนเงียบไปสักพักนึง เพราะเป็นคำพูดที่ขัดกับคำพูดของคนอื่นๆ อย่างมาก

จูเลีย : แอ็คเซิลคุง (Axle) ทำไมพูดกับฮาร์วีย์คุงแบบนั้นล่ะจ๊ะ?

แอ็คเซิล : ก็มันจริงนี่นา แค่จัดการโปเกมอนกระจอกๆ ได้แค่สองตัว ไม่เห็นว่าจะเก่งตรงไหนเลย

ฮาร์วีย์ : เชอะ ทำเป็นปากเก่ง ตัวเองเคยต่อสู้จริงๆ รึไงกัน ทำไม่ได้ก็อย่ามาทำพูดดีดีกว่าน่า ก็นายมันอ่อนแอนี่นา

          ปึ้งงงงง!!!!!!!!

          คอร์ทนี่กับเหล่าเด็กๆ คนอื่นสะดุ้งตกใจกับเสียงที่ดังขึ้น คำพูดของฮาร์วีย์ดูเหมือนว่าจะแทงใจดำแอ็คเซิลเป็นอย่างมาก แอ็คเซิลทุบโต๊ะทานอาหารเสียงดังด้วยความโกรธ แต่ก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรออกมา

แอ็คเซิล : อิ่มแล้วครับ ขอตัว.......

          แอ็คเซิลพูดออกตัวอย่างเบาๆ แต่พอให้ทุกคนได้ยิน แล้วจึงลุกจากเก้าอี้เดินออกไปจากห้อง

ฮาร์วีย์ : ให้ตายสิ! พอว์เนียร์ดทุกตัวนี่เป็นแบบนี้หมดเลยรึเปล่านะ

คอร์ทนี่ : แต่ฉันว่านายพูดแรงไปนะ

ฮาร์วีย์ : ก็หมอนั่นอ่อนแอจริงๆ นี่นา

จูเลีย : พอเถอะจ้ะฮาร์วีย์คุง คนอื่นๆ ตกใจกลัวกันหมดแล้ว

          คำพูดของจูเลียทำให้ฮาร์วีย์คิดได้ แล้วจึงหันไปปลอบเหล่าเด็กๆ

ฮาร์วีย์ : อ๊ะ ขอโทษนะทุกคน เรื่องตะกี้น่ะช่างมันเถอะ ฟังเรื่องใหม่ดีกว่า....

          พี่จะบอกว่าพี่ค้นพบเส้นทางสู่ความฝันของตัวเองแล้ว พี่จะเป็นนักสำรวจล่ะ!!

เหล่าเด็กๆ : เอ๋!?

จูเลีย : จริงเหรอจ๊ะฮาร์วีย์คุง ที่เคยบอกว่าอยากออกผจญภัยน่ะเหรอ?

ฮาร์วีย์ : ถูกต้องนะคร้าบ ^^

ไมม์ จูเนียร์ตัวหนึ่ง : ถ้างั้นพี่ก็ต้องออกจากบ้านหลังนี้ไปน่ะสิฮับ?

ฮาร์วีย์ : ใช่แล้วล่ะ พี่ว่าจะออกเดินทางพรุ่งนี้เช้าเลย

          สิ่งที่ฮาร์วีย์พูดออกมาทำให้เด็กๆ ทุกคนรู้สึกช็อคเล็กน้อย เพราะเท่ากับว่าจะต้องจากกับพี่ชายสุดรักของพวกเขา ซึ่งฮาร์วีย์เองก็รู้เรื่องนี้ดี

ฮาร์วีย์ : ไม่ต้องเศร้าไปหรอกน่า ถึงพี่จะไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่พี่ก็จะพยายามหาทางติดต่อมาตลอดนะ เพราะฉะนั้นอย่าคิดมากเลยนะ

          คำพูดของฮาร์วีย์ทำให้เหล่าน้องๆ รู้สึกดีขึ้นมามาก ทุกคนต่างก็ซักถามเกี่ยวกับการออกเดินทางของฮาร์วีย์ในวันพรุ่งนี้ ฮาร์วีย์เองก็ตอบทุกคำถามอย่างร่าเริง บอกเล่าถึงเหตุผลที่อยากเป็นนักสำรวจให้ทุกคนฟัง เวลาอาหารมื้อนี้จึงกลายเป็นมื้อที่มีความสุขอีกมื้อหนึ่งของบ้านหลังนี้

          แต่ยกเว้นแอ็คเซิลที่ยืนฟังอยู่ด้านหน้าห้องมาโดยตลอด

แอ็คเซิล : นักสำรวจ......งั้นเหรอ.......หึ!!

          แอ็คเซิลบ่นอย่างหัวเสีย แล้วเดินออกมาที่ป่าด้านหลังรั้วบ้านเพื่อให้คลายจากอารมณ์โกรธ โดยใช้มือที่เหมือนมีดข่วนต้นไม้บริเวณนั้นอย่างไม่ยั้งไปสักพักหนึ่ง พอเหนื่อยและคลายอารมณ์ลงแล้วจึงหยุด

แอ็คเซิล : แฮ่ก...แฮ่ก...  ฮึ่ย จะเป็นนักสำรวจงั้นเหรอ แค่อยากออกจากบ้านนี้ไปมากกว่ามั้ง!! เจ้าบ้า!!

??? : โมโหสินะ?

แอ็คเซิล : !!!!?

          มีเสียงปริศนาเสียงหนึ่งดังขึ้นบริเวณนั้น

??? : โกรธสินะ?

แอ็คเซิล : ค......ใครน่ะ!!

??? : แค้นสินะ?

แอ็คเซิล : ฉ..ฉันถามว่าใคร!! ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!!

??? : อย่างนี้สิ ถึงจะเหมาะ หึๆๆๆ

แอ็คเซิล : อ๊ะ!!! อึ๊ก!........

          จากนั้น สติของแอ็คเซิลก็ดับวูบไป..........

รุ่งเช้า

          หลังจากอาหารมื้อเช้าแล้ว ทุกคนจึงพากันมาส่งฮาร์วีย์กับคอร์ทนี่ที่หน้าบ้าน ยกเว้นแอ็คเซิล

ฮาร์วีย์ : ไปก่อนนะทุกคน แล้วเจอกันนะ พี่สัญญาว่าเจอกันครั้งหน้าพี่จะต้องเป็นนักสำรวจเต็มตัวให้ได้เลย!!

เหล่าเด็กๆ : บ๊ายบายคร้าบ/ค่าาา พี่ฮาร์วีย์ O_Q

จูเลีย : จะไปจริงๆ เหรอจ๊ะฮาร์วีย์คุง บ้านคงเงียบเหงาน่าดูเลยนะถ้าเธอไม่อยู่

คอร์ทนี่ : แสดงว่าเป็นตัวโวยวายของบ้านสินะคะ

ฮาร์วีย์ : จ้า จ้า จะว่าอะไรก็เชิญเถอะจ้า

คอร์ทนี่ : คิกๆ ^.^

จูเลีย : ถ้างั้นก็รักษาตัวด้วยนะจ๊ะฮาร์วีย์คุง คอร์ทนี่จัง

ฮาร์วีย์ : อ๊ะ จริงสิ คุณจูเลียครับ ผมฝากนี่ให้หมอนั่นหน่อยนะ

          ฮาร์วีย์ยื่นซองจดหมายซองหนึ่งให้จูเลีย โดยเขียนจ่าหน้าซองไว้ว่า "ขอโทษนะ"

จูเลีย : ของแอ็คเซิลคุงสินะจ๊ะ?

ฮาร์วีย์ : ค..ครับ คือว่า จะบอกด้วยตัวเองก็ไม่กล้าอ่ะครับ แหะๆ -//-

จูเลีย : งั้นเดี๋ยวฉันเอาไปให้เองนะจ๊ะ ไม่ต้องห่วง

ฮาร์วีย์ : ขอบคุณนะครับ......ถ้างั้นก็ขอตัวนะครับ

จูเลีย : แล้วเจอใหม่กันจ้ะ......

          พูดจบ ทั้งฮาร์วีย์และคอร์ทนี่ก็เดินออกมาจากบ้านหลังนั้น พร้อมกับเสียงบอกอำลาจากเหล่าน้องๆ ทั้งสองฝั่งต่างก็โบกมือให้กันและกัน.........

--------------------

          ทั้งคู่เดินมาเรื่อยๆ ระหว่างทางก็พูดคุยกันไป

คอร์ทนี่ : นี่..ถามอะไรหน่อยสิ

ฮาร์วีย์ : หืม? มีอะไรเหรอ?

คอร์ทนี่ : เรื่องคนที่ชื่อแอ็คเซิลน่ะ ทำไมเขาถึงดูเหม็นหน้านายอย่างนั้นล่ะ?

ฮาร์วีย์ : ...........................

คอร์ทนี่ : ถ...ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไรนะ

ฮาร์วีย์ : เมื่อก่อนฉันกับหมอนั่นเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากเลยล่ะ

คอร์ทนี่ : เอ๋!?

          ฮาร์วีย์ตอบคอร์ทนี่ด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเศร้าอย่างบอกไม่ถูก

ฮาร์วีย์ : เราสองคนเข้าไปอยู่ที่บ้านหลังนั้นพร้อมๆ กัน อายุก็ไล่เลี่ยกันก็เลยสนิทกันเร็ว เรามีความฝันที่อยากจะออกผจญภัยเหมือนกันทั้งคู่

          จึงฝึกฝนการต่อสู้ด้วยกันมาตลอด แต่ว่า..... เฮ้อ....

          ฮาร์วีย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วจึงเล่าต่อ

ฮาร์วีย์ : ครั้งหนึ่งระหว่างที่ฝึกกันอยู่ จู่ๆ หมอนั่นก็ฟุบไป............พอพาไปส่งโรงพยาบาล หมอก็บอกว่าร่างกายหมอนั่นเป็นโรคอะไรก็ไม่รู้ที่รักษา

          ไม่หาย ร่างกายอ่อนแอมาก ก็เลยถูกสั่งห้ามไม่ให้ต่อสู้อีก เพราะกลัวว่าร่างกายจะเหนื่อยเกินไป

คอร์ทนี่ : น่าสงสารจังเลยนะ อย่างนี้ความฝันก็ต้องมาหยุดลงโดยที่ไม่คาดคิดน่ะสิ

ฮาร์วีย์ : ฉันเองก็พยายามจะบอกหมอนั่นตลอดว่าอย่าฝืนมาก ร่างกายยิ่งอ่อนแออยู่ แต่หมอนั่นก็ไม่ค่อยฟัง หาว่าฉันเย้ยมั่งล่ะ ถากถางมั่งล่ะ

          ตั้งแต่นั้นมาถึงตอนนี้ก็เลยทะเลาะกันตลอด อาจจะแค้นฉันเข้าเส้นเลือดไปแล้วก็ได้

คอร์ทนี่ : งั้นเหรอ....

คอร์ทนี่รู้สึกเศร้าใจกับสิ่งที่ฮาร์วีย์เล่าให้ฟังมาก ฮาร์วีย์เห็นดังนั้นจึงเปลี่ยนเรื่องคุย

ฮาร์วีย์ : ว่าแต่ว่า แล้วเธอจะกลับบ้านยังไงล่ะเนี่ย?

คอร์ทนี่ : เมื่อวานฉันโทรติดต่อไปหาพ่อแม่แล้วล่ะ ท่านบอกว่าเดี๋ยวท่านส่งคนมารับ

ฮาร์วีย์ : โห....ถึงขนาดส่งคนมารับเลยเหรอ มีฐานะไม่ใช่เล่นเลยนะเธอเนี่ย

คอร์ทนี่ : แล้วนายล่ะจะไปต่อยังไง?

ฮาร์วีย์ : ยังไม่รู้เลยง่ะ = =

คอร์ทนี่ : เอ๊า... = ="

          ทั้งคู่เดินมาเรื่อยๆ จนถึงที่ทางเข้าหมู่บ้านที่คอร์ทนี่นัดคนที่จะมารับไว้ จึงได้พบกับบราวิอารี่ (Braviary) ตัวหนึ่งยืนรออยู่

คอร์ทนี่ : ขอบคุณที่มารับนะฟอลโค (Falco)

ฟอลโค : มิได้ครับ มันเป็นหน้าที่ แล้วท่านนี้คือ?

คอร์ทนี่ : เขาชื่อฮาร์วีย์น่ะ เขาช่วยฉันไว้เมื่อวาน

ฟอลโค : ต้องขอขอบพระคุณเป็นอย่างสูงครับ ที่ได้ช่วยคุณหนูไว้จากอันตราย

ฮาร์วีย์ : ม..ไม่เป็นไรครับ แล้วก็ไม่ต้องสุภาพขนาดนี้ก็ได้

ฟอลโค : มิได้ครับ มันเป็นมารยาทที่ดี ว่าแต่จะเดินทางไปที่ไหนเหรอครับ เห็นสะพายกระเป๋ามา

ฮาร์วีย์ : Treasure Town น่ะครับ

ฟอลโค : ถ้าเป็นที่นั่นล่ะก็เดี๋ยวไปส่งคุณหนูแล้วผมก็ต้องไปธุระให้คุณท่านด้วยนะครับ

ฮาร์วีย์ : เอ๋!! จริงเหรอครับ ถ้างั้นผมขออาศัยไปด้วยดิ

ฟอลโค : ไม่มีปัญหาครับ แต่ว่าผมสามารถพาไปด้วยได้แค่ครั้งละคนเท่านั้นนะครับ

ฮาร์วีย์ : เย่!!!! ^^

          ฮาร์วีย์ดีใจมากที่ได้หนทางที่จะไปสู่ Treasure Town แล้ว

คอร์ทนี่ : เอาล่ะๆ ไปกันเถอะ นายก็รออยู่ที่นี่ก่อนก็แล้วกัน แล้วค่อยให้ฟอลโคมารับไป

ฮาร์วีย์ : โอเค เราคงต้องแยกกันตรงนี้สินะ

คอร์ทนี่ : เราต่างก็มีความฝัน ฉันเองก็จะทำความฝันให้เป็นจริงเหมือนกัน

ฮาร์วีย์ : ถ้างั้นเจอกันครั้งต่อไป เธอจะต้องมาทำข่าวฉันที่กลายเป็นนักสำรวจเต็มตัวแล้ว สัญญานะ!!

คอร์ทนี่ : ได้เลย ฉันสัญญา

          ทั้งคู่ต่างก็ให้สัญญาที่จะทำความฝันของตนให้เป็นจริงแก่กันและกัน โดยหวังว่าพบกันครั้งต่อไปจะได้เห็นความสำเร็จของอีกฝ่าย

          คอร์ทนี่ค่อยๆ ขึ้นขี่หลังฟอลโคเนื่องจากยังเจ็บขาอยู่นิดหน่อย แล้วฟอลโคก็พาคอร์ทนี่บินกลับไป

ฮาร์วีย์ : บ๊าย บายยยย แล้วเจอกันใหม่น้าาาาาาาาาาาา

          ฮาร์วีย์ตะโกนบอกลาอีกครั้งหนึ่งก่อนที่คอร์ทนี่จะลับตาไป คอร์ทนี่เองก็โบกมือตอบรับเป็นสัญญาณ.......

ในที่สุด ก็จะได้เดินทางสู่เส้นทางที่ใฝ่ฝันซะที

ก้าวแรกที่จะพาไปสู่อีกหลายก้าวนับไม่ถ้วน

เป้าหมายอยู่ข้างหน้าแล้ว!!!!

THE SECOND CHAPTER - End

TO BE CONTINUED.....

[Loveless Nova]

เพื่อนและคู่แข่งสินะ...เป็นของคู่กันที่ไม่สมควรในการผจญภัยสินา...

เจ้าสิ่งนั้นจะทำให้แอ็คเซิลได้เจอกับฮาร์วี่อีกครั้งแหมๆ

[Version5]

แอ็คเซิล... นายโดนอะไรไป!!!

การพบกันของคู่แข่งคงจะไม่ใช่เจอแบบปกติแน่ๆ...

[Tym]

รอบนี้ผมลองเปลียนการจัดเรียงดูครับ

คิดว่าน่าจะอ่านง่ายกว่า (รึเปล่า?)

[glow=red,2,300]----------THE THIRD CHAPTER----------[/glow]

สู่เมืองแห่งขุมทรัพย์ - ทีมใหม่ก่อกำเนิด

          หลังจากที่ฟอลโคไปส่งคอร์ทนี่ถึงที่บ้านโดยปลอดภัยแล้ว ก็บินกลับมารับฮาร์วีย์ตามที่สัญญาไว้ก่อนไป พอทักทายกันพอสมควรแล้ว ฮาร์วีย์จึงกระโดดขึ้นมานั่งบนหลังของฟอลโค แล้วฟอลโคก็บินขึ้นฟ้าไปเพื่อมุ่งหน้าสู่จุดหมาย Treasure Town

          ระหว่างที่กำลังเดินทางอยู่นั้น.....

          "จริงสิครับคุณฮาร์วีย์ คุณหนูฝากหมวกมาให้คุณเป็นการตอบแทนน่ะครับ อยู่ในกระเป๋าสะพายที่หลังผม หยิบไปได้เลยนะครับ" ฟอลโคบอกกับฮาร์วีย์ที่กำลังชมวิวอย่างสบายใจอยู่บนหลังของตน

          "หมวกเหรอครับ?" ฮาร์วีย์รู้สึกสงสัย หมวกอะไรกันน้อ? จึงหันไปเปิดกระเป๋าของฟอลโคอย่างระวังเพื่อไม่ให้ของในกระเป๋าหล่น แล้วฮาร์วีย์ก็เจอหมวกแก็ปสีแดงไปหนึ่งถูกพับเก็บไว้อย่างดีอยู่ในกระเป๋า ที่หมวกมีซองกระดาษซองหนึ่งแปะติดไว้อยู่ ฮาร์วีย์จึงหยิบหมวกกับซองกระดาษออกมาจากกระเป๋า

          "นี่ใช่มั้ยครับคุณพ่อบ้าน?" ฮาร์วีย์ชูหมวกในมือให้ฟอลโคดูเพื่อยืนยันให้แน่ใจ

          "ใช่ครับ ใบนั้นแหละครับ" ฟอลโคหันมาตอบกลับฮาร์วีย์

          เมื่อแน่ใจแล้วว่าเป็นของตน ฮาร์วีย์จึงแกะซองกระดาษออก พบว่าด้านในเป็นจดหมายฉบับหนึ่ง แน่นอนว่า จากคอร์ทนี่นั่นเอง

          ฉันให้นี่เป็นของขวัญตอบแทนที่ช่วยเหลือฉันไว้นะ เห็นว่าเหมาะกับนายดี เป็นหมวกที่ดูธรรมดาก็จริง แต่มันกันไฟได้ 100% เลยล่ะ ถูกไฟยังไงก็ไม่ไหม้แน่นอน เข้ากับโปเกมอนไฟอย่างนายได้ชัวร์

คอร์ทนี่

          "ว้าว!! แจ๋วไปเลยดิ!!" ฮาร์วีย์อุทานออกมาเพราะถูกใจกับหมวกที่ทนไฟได้จากคอร์ทนี่ แล้วจึงทดลองสวมดูทันที "หลวมนิดหน่อยแฮะ แต่ไม่เป็นไร เอาไว้เผื่อโต อิอิ ^^"

          การเดินทางยังคงดำเนินต่อไป จนเวลาล่วงเลยไปประมาณ 30 นาที

          "อีกไม่นานก็จะถึงแล้วนะครับ" ฟอลโคบอกกับฮาร์วีย์

          "ครับ!!" ฮาร์วีย์พูดตอบฟอลโคอย่างตื่นเต้น ที่ในที่สุดก็จะถึงเมืองที่ใฝ่ฝันสักที

          เวลาผ่านไปอีกไม่นาน ก็เริ่มมองเห็นเมืองเล็กๆ เมืองหนึ่งที่ตั้งอยู่บริเวณหน้าผา ทางใต้ของเมืองมีถนนที่เชื่อมต่อกับชายหาดริมทะเล

          "ว้าว....นั่นน่ะเหรอ... Treasure Town..." ฮาร์วีย์พูดออกมาด้วยความตะลึงในบรรยากาศที่แสนน่าอยู่ของเมืองแห่งนี้

          ฟอลโคที่บินไปเรื่อยๆ ก็เริ่มลดระดับความสูงลง เพื่อเตรียมตัวลงสู่ Treasure Town

          ฟอลโคเลือกลงจอดบริเวณถนนทางแยกหน้าเมือง เมื่อบินลงถึงพื้นดินเรียบร้อยแล้ว ฮาร์วีย์ก็กระโดดลงจากหลังของฟอลโคอย่างร่าเริง

          "ขอบคุณมากนะครับ คุณพ่อบ้าน ที่มาส่ง ^^" ฮาร์วีย์แสดงความขอบคุณต่อฟอลโคที่ช่วยมาส่งตนถึงที่หมาย

          "ไม่เป็นไรหรอกครับ มันเป็นทางที่ผมต้องมาอยู่แล้ว" ฟอลโคเองก็ตอบรับคำขอบคุณของฮาร์วีย์อย่างถ่อมตัว

          "เอ่อ..ขอถามอีกอย่างนะครับ รู้จักทางไปกิลด์ Heroes มั้ยอ่ะครับ? คือผมอยากไปสมัครเข้าที่กิลด์นั้นอ่ะครับ"

          "ถ้ากิลด์ Heroes ล่ะก็เดินขึ้นบันไดทางนี้ไปก็ถึงแล้วล่ะครับ" ฟอลโคตอบฮาร์วีย์พร้อมกับกางปีกข้างขวาชี้ไปทางบันไดที่สูงขึ้นไปพอสมควร

          "ใกล้แค่นี้เองเหรอเนี่ย ขอบคุณมากนะครับคุณพ่อบ้าน อ้อ!! ฝากขอบคุณคอร์ทนี่ด้วยนะครับ บอกว่าของขวัญถูกใจมากเลย ^^"

          "ครับ แล้วผมจะบอกให้คุณหนูทราบนะครับ ถ้างั้นผมขอตัวนะครับคุณฮาร์วีย์ ขอให้โชคดีนะครับ"

          "ขอบคุณมากครับ บ๊ายบายยยยย" ฮาร์วีย์โบกมืออำลาฟอลโคที่เดินไปในเมือง "เอาล่ะ!! เราเองก็รีบขึ้นไปดีกว่า อยากเป็นนักสำรวจจะแย่แว้ววววว.."

          จากนั้น ฮาร์วีย์จึงเดินขึ้นบันไดนั้นไปจนถึงด้านบน

          เมื่อขึ้นมาถึงที่ด้านบนสุดแล้ว ก็พบทางเข้าสู่กิลด์ที่เป็นเต็นท์รูปวิกกลี้ทัฟ (Wigglytuff) ที่มีป้ายแขวนไว้ด้านหน้าว่า [glow=red' date='2,300]"HEROES"[/glow]

          "ที่นี่สินะ สถานที่ที่จะพาเราไปสู่เส้นทางที่ใฝ่ฝัน..... หืม?" ระหว่างที่กำลังมองดูกิลด์อย่างตั้งใจอยู่นั้น สายตาของฮาร์วีย์ก็เหลือบไปเห็นริโอลู (Riolu) ตัวหนึ่งยืนอยู่หน้าทางเข้ากิลด์

          'หมอนั่นก็คงจะมาสมัครเข้ากิลด์เหมือนเราล่ะมั้ง? เข้าไปทักทายสร้างสัมพันธ์ที่ดีสักหน่อยดีกว่า' ฮาร์วีย์คิดอยู่ในใจ แล้วเดินตรงเข้าไปหาริโอลูตัวนั้นทันที

          "โย่!! นายตรงนั้นน่ะ!!" ฮาร์วีย์ส่งเสียงทักทายพร้อมกับโบกมือให้

          แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผลสักเท่าไหร่ เพราะริโอลูเพียงแค่หันมามองตามเสียงแค่แป๊บเดียวเท่านั้น แล้วก็ทำเมินเฉย

          "อะไรฟะ คุยด้วยด็ไม่ตอบ" ฮาร์วีย์มีท่าทางหัวเสียเล็กน้อยที่ถูกเมินใส่ แต่ก็ยังไม่ละความพยายาม จึงเดินตรงเข้าไปคุยด้วยใกล้ๆ

          "ฉันชื่อฮาร์วีย์นะ ฉันตั้งใจจะมาสมัครเข้ากิลด์นี่เพื่อเป็นนักสำรวจ นายเองก็เหมือนกันใช่มะ?" ฮาร์วีย์พยายามชวนริโอลูคุยเพื่อทำความรู้จัก แต่ก็ไม่ได้ผลดีเท่าที่ควร

          "เรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับนายนี่ ฉันไม่จำเป็นต้องตอบ..." ริโอลูกลับตอบกลับมาอย่างเย็นชา

          คำพูดนั้นทำให้ฮาร์วีย์ฉุนกึ้กขึ้นมาทันที "หนอยแน่ ไม่ยุ่งด้วยก็ได้ฟะ เห็นว่าจะมาสมัครเข้ากิลด์เดียวกันเลยคุยด้วย เชอะ!!" ฮาร์วีย์พูดอย่างหัวเสียใส่ริโอลู แต่ริโอลูก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา

          'คนอะไรเย็นชาชะมัด เข้าไปข้างในดีกว่า เอ ป้ายบอกให้เหยียบบนนี้ก่อนเข้าไป....' แล้วฮาร์วีย์ก็เดินขึ้นมาเหยียบบนตาข่ายที่กิลด์มีไว้ใช้ตรวจดูรอยเท้าผู้มาเยือนเพื่อพิจารณาว่าอนุญาตให้เข้ามาหรือไม่

          "เฮ้ย!!" เมื่อก้าวขึ้นมาบนตาข่ายแล้ว ฮาร์วีย์ก็ต้องตกใจเพราะริโอลูก็ก้าวเท้าขึ้นมาพร้อมๆ กัน

          "ฉันขึ้นมาก่อนนะเฟ้ย!! อย่าทำตามดิ!!" ฮาร์วีย์เริ่มโวยวาย

          "เรื่องอะไรฉันต้องยอมนาย..." ริโอลูตอบกลับอย่างเย็นชาเช่นเดิม

          "เออๆ ก็ได้ๆ" ฮาร์วีย์ตอบกลับอย่างหัวเสีย

          "มีผู้มาเยือน!! มีผู้มาเยือน!!" โปเกมอนที่ทำหน้าที่ตรวจสอบรอยเท้าส่งเสียงดังมาจากด้านล่างแจ้งให้กิลด์รับทราบถึงการมาของทั้งคู่

          "ใครกันล่ะ!!" โปเกมอนอีกตัวหนึ่งถามกลับมายังผู้ตรวจรอยเท้าด้วยเสียงที่ดังมาก

          "มอนเฟอร์โนกับริโอลู!! มอนเฟอร์โนกับริโอลู!!" ผู้ตรวจรอยเท้าตอบกลับไป

          "เฮ้!! 2 คนข้างบนน่ะ!! มีธุระอะไร!!" เจ้าของเสียงดังในตอนแรกถามกลับมายังทั้งคู่ที่ยืนอยู่ด้านบน

          "ผ..ผ..ผมอยากจะมาสมัครเข้ากิลด์อ่ะครับ" ฮาร์วีย์ตอบคำถามกลับไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ

          "หือ? ว่าไงนะ มาสมัครเข้ากิลด์เรอะ!! งั้นก็เข้ามาได้เลย!!"

          ครืนนนนนนนน..................

          สิ้นเสียง ประตูของกิลด์ที่ปิดอยู่ก็ค่อยๆ เลื่อนขึ้น เปิดให้แขกผู้มาเยือนทั้งสองได้เดินเข้าไปด้านใน

          "เปิดแล้ว!! เข้าไปเลยดีกว่า ^^" ฮาร์วีย์เดินเข้าไปอย่างดีใจ แล้วปีนลงบันไดลงไปสู่ชั้นล่าง ริโอลูยืนมองอยู่พักหนึ่งแล้วจึงตามหลังฮาร์วีย์เข้าไปในกิลด์เช่นกัน.....

          เมื่อฮาร์วีย์ปีนลงบันไดมาถึงชั้นล่าง ก็พบกับโปเกมอนมากมายที่ทำงานอยู่ในกิลด์นั้น แล้วอีกสักพัก ริโอลูก็ตามลงมาถึง

          "อุ๊ย หนูน้อยทั้งสอง มาทำอะไรกันเหรอจ๊ะ?" ซันฟลอร่า (Sunflora) ที่อยู่บริเวณนั้นเข้ามาทักทายทั้งสองคน

          "คือผมจะมาขอสมัครเข้ากิลด์น่ะครับ" ฮาร์วีย์ตอบกลับซันฟลอร่า

          "ผมก็ด้วยครับ...." ริโอลูตอบกลับอย่างเรียบง่าย

          'มันไม่คิดจะพูดอะไรให้มากกว่านี้เลยรึไงฟระ = =|' ฮาร์วีย์แอบคิดอยูในใจ

          "Oh my gosh!! จะมาสมัครเข้ากิลด์เหรอ!! แหม ดีจังๆ ตั้งแต่ 2 คนนั้นเข้ามาเมื่อ 2 ปีก่อนก็ไม่มีใครสมัครเข้าอีกเลยนี่เนอะ!!" ซันฟลอร่าอุทานออกมาอย่างดีใจที่จะมีสมาชิกใหม่เพิ่มขึ้นในกิลด์

          "เฮ้!! ไอ้หนู 2 คนนั้นน่ะ!! รีบลงมาข้างล่างเร็วๆ เดะ!!" เจ้าของเสียงดังเจ้าเดิมตะโกนขึ้นมาจากชั้นล่าง เร่งให้ทั้งสองลงไปโดยเร็ว

          "หมอนี่หนวกหูเหมือนเดิมเล้ย!! เอาล่ะ ลงไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันก็จะลงไปด้วยนะ ^^" ซันฟลอร่าดันหลังทั้งสองมายังบันไดที่จะลงไปชั้นล่างต่อ แล้วทั้งสามก็ปีนบันไดตามกันลงไป

          เมื่อมาถึงชั้นล่าง ก็พบดิ๊กเลท (Diglett) กับเอ็กซ์พลาวด์ (Exploud) ยืนรออยู่

          "ทำไมช้ากันจัง!! มาสเตอร์รอคุยอยู่รู้มั้ย!! รีบเข้าไปข้างในได้แล้ว!!" เอ็กซ์พลาวด์พูดเสียงดังบอกให้ทั้งคู่เข้าไปในห้องๆ หนึ่ง ซึ่งเป็นห้องของกิลด์มาสเตอร์วิกกลี้ทัฟนั่นเอง

          "ค...คร้าบ...." ฮาร์วีย์พูดตอบพร้อมกับเดินเข้าไปในห้องอย่างเร็ว ริโอลูก็เดินตามเข้าไปอีกเช่นเคย

          "นี่!! อย่าเสียงดังนักสิ!! เขาเพิ่งเข้ามาสมัครนะ!!" ซันฟลอร่าพูดเตือนใส่เอ็กซ์พลาวด์

          "เออๆ โทษที ก็มันพูดแบบนี้จนชินแล้วนี่นา" เอ็กซ์พลาวด์พูดขอโทษอย่างขอไปที

          "น่า นะครับ เราก็เข้าไปข้างในกันเถอะครับ" ดิ๊กเลทชวนทั้งคู่เข้าไปด้านในห้อง แล้วทั้งสามก็เดินตามเข้าไป

--------------------

ในห้องกิลด์มาสเตอร์

          เมื่อทั้งคู่เข้ามาแล้ว ก็พบวิกกลี้ทัฟกับชาตอท (Chatot) อยู่ด้านใน โดยวิกกลี้ทัฟนั่งอยู่บนเก้าอี้กลางห้อง ส่วนชาตอทก็เกาะขอบเก้าอี้ด้านซ้ายอยู่

          "เอาล่ะ ว่าที่สมาชิกใหม่ ช่วยแนะนำตัวแล้วก็บอกถึงเหตุผลที่จะสมัครเข้ากิลด์ให้ทางเราทราบด้วย" ชาตอทพูดกับทั้งสอง "เริ่มจากนายก่อนละกัน" ชาตอทชี้ปีกมาทางฮาร์วีย์

          "ผ..ผมชื่อฮาร์วีย์ครับ มาจาก Tiny Leaf Village ผมอยากฝึกฝนตัวเองในฐานะนักสำรวจของกิลด์นี้ครับ แล้วก็อยากจะขอฝากตัวเป็นลูกศิษย์ทีม Heroes ด้วยครับ!!" ฮาร์วีย์แนะนำชื่อและเหตุผลที่มาอย่างชัดเจน

          "อืม...มาไกลพอดูเลยนะเนี่ย เอาล่ะ แล้วนายล่ะ..." ชาตอทชี้ไปที่ริโอลู

          "ผมชื่อรูเพิร์ต (Rupert) ที่มาที่นี่ก็เพราะอยากจะเจอทีม Heroes"

          'เอ๋?' ฮาร์วีย์ได้ยินแล้วก็แปลกใจเล็กน้อย เพราะทั้งคู่มีจุดประสงค์ที่ต้องการเจอทีม Heroes เหมือนกัน

          "ผมอยากจะฝึกฝนการต่อสู้ของตัวเองให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้นกว่าตอนนี้" รูเพิร์ตชี้แจงเหตุผลของตนเองให้ทุกคนในห้องฟังเพิ่มเติม

          "งั้นเหรอ.." กิลด์มาสเตอร์ที่นั่งฟังมานานก็เริ่มพูดกับทั้งคู่ "แต่เสียใจด้วยนะ เพราะทีม Heroes เพิ่งจะออกเดินทางไปทำงานที่อื่นเมื่อวานนี้เอง คงอีกนานเลยล่ะกว่าจะกลับมาที่นี่"

          "หาาาาาา O[]O!!" คำพูดนั้นทำให้ฮาร์วีย์ช็อคไปเล็กน้อย

          "แล้วก็ระหว่างรอจะลองฝากตัวเป็นศิษย์ของกิลด์ไปก่อนมั้ยล่ะ?" วิกกลี้ทัฟแนะนำทั้งคู่

          "หมายถึงฝึกฝนเป็นนักสำรวจรึเปล่าครับ?" ฮาร์วีย์ถามอย่างสนใจ

          "ใช่แล้วล่ะ ฝึกฝนตัวเองให้เป็นนักสำรวจที่เก่งให้ได้ก่อน แล้วค่อยไปฝากตัวเป็นศิษย์พวกเค้า" วิกกลี้ทัฟพูดขยายความ

          "อ..โอเค ครับ ผมขอสมัครเข้ากิลด์ครับ!!"

          "ตกลงแล้วก็บอกชื่อทีมมาสิ" ชาตอทพูดขึ้น

          "ทีม?" ฮาร์วีย์สงสัย

          "ก็ชื่อทีมของพวกนายไงเล่า" ชาตอทพูดต่อ

          "ถ้าหมายถึงผมกับหมอนี่ล่ะก็ไม่มีทางเด็ดขาด ใครจะไปร่วมทีมกับคนแบบนี้" ฮาร์วีย์ชี้แจง

          "คิดว่าฉันอยากร่วมทีมด้วยรึไง" รูเพิร์ตพูดออกมา ฮาร์วีย์ที่ได้ยินก็เกิดอารมณ์เสียขึ้นมาอีก

          "อ้าว..ไม่ได้เป็นเพื่อนที่มาด้วยกันหรอกเหรอ?" วิกกลี้ทัฟพูดขึ้นมาอย่างสงสัย

          "ถ้าอย่างนั้น ผมก็ขอตัว แล้วจะมาใหม่เมื่อทีม Heroes กลับมาแล้วกัน....." รูเพิร์ตลาทุกคนแล้วจึงเดินออกไปจากห้อง ฮาร์วีย์มองตามหลังไปจนสุดสายตา.........

ชายหาดทางใต้ของ Treasure Town

          รูเพิร์ตที่ผิดหวังจากการมาพบทีม Heroes เดินออกจากกิลด์มาเรื่อยๆ จนถึงที่ริมชายหาด เขายืนมองทะเลยามเย็นด้วยสายตาที่ดูเศร้าๆ ราวกับมีเรื่องทุกข์ใจอะไรบางอย่างอยู่

          "อยู่นี่นี่เอง ตามหาตั้งนาน" มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านซ้าย เมื่อหันไปดูก็พบว่าเป็นฮาร์วีย์นั่นเอง

          "มีธุระอะไร?" รูเพิร์ตถามอย่างเย็นชา

          "ก็ไม่มีอะไรร้อก...ก็แค่เห็นว่าเราสองคนต่างก็อยากจะเป็นศิษย์ของทีม Heroes เหมือนกันก็เท่านั้นเอง" ฮาร์วีย์พยายามชวนรูเพิร์ตคุย "ฉันน่ะ อยากจะเป็นนักผจญภัยมาตั้งนานแล้ว อยากจะออกไปเจอเรื่องราวต่างๆ ในโลกกว้าง อยากจะช่วยเหลือคนอื่นที่กำลังเดือดร้อน พอฉันรู้เรื่องนักสำรวจแล้วก็ Team Heroes ปุ๊บ ฉันก็เลยเดินทางมาที่นี่เลย"

          "แล้วไง? นายมาเล่าให้ฉันฟังทำไม" รูเพิร์ตพูดถามฮาร์วีย์

          "แล้วนายล่ะ? มีความฝันรึเปล่า?" ฮาร์วีย์ถามรูเพิร์ตกลับไป

          "............" รูเพิร์ตนิ่งเงียบไปสักพักแล้วจึงตอบกลับมา "ไม่มี... ฉันแค่ต้องการแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้นเอง"

          "แล้วถ้ายังงั้นนายจะแข็งแกร่งขึ้นไปเพื่ออะไรล่ะ?" คำถามนี้ทำให้รูเพิร์ตนิ่งอึ้งไป "นายไม่คิดที่จะใช้ความแข็งแกร่งนั้นทำประโยชน์อะไรเลยรึไง? ในโลกนี้ยังมีอะไรให้ทำ มีอะไรให้ค้นหาอีกตั้งเยอะแยะ หัดมองคนรอบข้างซะบ้าง ถ้ามัวแต่คิดถึงเป้าหมายอย่างเดียวเดี๋ยวก็ไม่มีเพื่อนหรอก..."

          "....................เพื่อน.....งั้นเหรอ......" รูเพิร์ตบ่นพึมพำเบาๆ

          "จะมืดแล้วนี่ กลับไปที่กิลด์กันเถอะ" ฮาร์วีย์เอ่ยปากชวนรูเพิร์ต "ฉันมาคิดๆ ดูแล้วนะ ฝึกฝนเป็นนักสำรวจคนเดียวท่าจะหนักน่าดู ถ้าได้มีเพื่อนร่วมทีมสักคนก็คงจะดี แต่ก็ยังไม่รู้จะไปชวนใครที่ไหนเนี่ยดิ"

          "......." รูเพิร์ตยืนฟังอย่างนิ่งๆ

          "ถ้ายังไง.......นายจะมาเป็นเพื่อนร่วมทีมให้ฉันหน่อยได้มั้ย?" คำพูดนี้ของฮาร์วีย์ทำให้รูเพิร์ตนิ่งไป เพราะไม่คิดว่าฮาร์วีย์จะชวนตนเข้าร่วมทีม

          รูเพิร์ตนิ่งคิดไปสักพัก ".................................ก็ได้..." รูเพิร์ตตอบกลับอย่างเบาๆ

          "หา? จริงง่ะ?" ฮาร์วีย์แกล้งถามอย่างกวนๆ เพราะไม่คิดว่ารูเพิร์ตจะตกลงง่ายขนาดนี้

          "ก็จริงน่ะสิ" รูเพิร์ตย้ำคำตอบ

          "เย่!!! ได้เพื่อนร่วมทีมแล้ว งั้นกลับไปที่กิลด์กันเถอะ ไปสมัครให้เสร็จๆ แล้วก็หาอะไรกินกันดีกว่า หิวเป็นบ้าเลย" ฮาร์วีย์พูดอย่างดีใจ

          "อ..อือ..." รูเพิร์ตเองก็พูดออกมาพร้อมกับวิ่งตามฮาร์วีย์กลับไปที่กิลด์

          เมื่อกลับไปถึงกิลด์ ทั้งคู่ก็ทำการสมัครเข้าเป็นลูกศิษย์ของกิลด์อย่างเป็นทางการ ในชื่อทีม [glow=red,2,300]"New Star"[/glow] ที่มีความหมายบ่งบอกถึงดาวดวงใหม่ที่กำลังจะเปล่งแสงสว่างต่อไปในอนาคตอันไม่นานนี้....................

THE THIRD CHAPTER - End

TO BE CONTINUED.....

[Version5]

ตัวละครในเนื้อเรื่องนี่มัน... เหมือนเล่น Pokemon Mystery ใน NDS เลย...