[Fiction] The Lost Egg, The Lost Memory. [MEM 21 : The hope of old team.]

[ความฝันนิรันดร์กาล]

ทำความเข้าใจก่อนอ่าน

ตัวหนังสือสีนี้ คือ ข้อความที่บันทึกไว้ในไดอารี่หรือเครื่องเสียง

ตัวหนังสือสีนี้ คือ เรื่องราวในอดีต

ตัวหนังสือสีนี้ คือ บทเพลงที่บรรเลง

ตัวหนังสือสีนี้ คือ เสียงของผู้ประกาศโปเกมอนคอนเทสต์

ตัวหนังสือสีนี้ คือ เนื้อเรื่องปกติ

ตัวหนังสือแบบนี้ คือ เสียงดัง

ตัวหนังสือแบบนี้ คือ เสียงเบา หรือเสียงกระซิบ

ตัวหนังสือใน " คือ คำพูด

ตัวหนังสือใน ( คือ คำอธิบายท่า หรือ ความคิดของตัวละคร

===============================================================

บทนำ The Lost Egg, The Lost Memory.

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ในที่สุดก็มาถึงเวลาแบบนี้จนได้ มันเป็นเวลาแห่งความฝัน สิ่งที่ผมหวังเอาไว้มาตลอดตั้งแต่อายุสิบขวบ ในที่สุด มันก็มีโอกาสเป็นจริงแล้ว ตั้งแต่วันนั้น วันที่ผมได้ออกเดินทางพร้อมกับโปเกมอนตัวแรก ทามะทามะ จนถึงวันนี้ วันที่ผมกำลังจะกลายเป็นแชมป์ในการแข่งขันโปเกมอน ถึงจะเป็นการแข่งขันโปเกมอนที่จัดขึ้นในเมืองๆ นึงก็เถอะ แต่ก็นับว่าเข้าใกล้ความฝันมาอีกขั้นแล้วสินะ

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

การแข่งขันโปเกมอนที่เมืองโคงาเนะ ในรอบสุดท้าย ตอนนี้ต่างฝ่ายต่างเหลือโปเกมอนกันคนละตัว และยืนประจัญหน้ากันอยู่ ณ สนามบนเรือเหาะขนาดใหญ่ เนียร์ ที่กำลังจะส่งโปเกมอนตัวสุดท้ายออกมาสู้กับมารุไมน์ของคู่แข่ง เขายืนกำหมัดแน่นอย่างสั่นเทิ้ม พลางภาวนาขอให้ชัยชนะในครั้งนี้ตกเป็นของเขา

ออกมาเลย ทามะทามะ เขาพูดพลางปาบอลออกไป

ขณะนี้ ทามะทามะ ของชายหนุ่มยืนประจัญหน้ากับมารุไมน์ของคู่แข่ง หมัดที่กำแน่นของชายหนุ่มเริ่มคลายออก จะมัวแต่กลัวอยู่แบบนี้ไม่ได้สินะ ยังไงซะ ก็คงต้องสู้ให้ถึงที่สุด จะได้รู้ฝีมือตัวเองเสียที ว่าไปถึงขั้นไหนแล้ว

มารุไมน์ ช็อตไฟฟ้า (Thunder Shock) เลย อีกฝ่ายหนึ่งเริ่มสั่งออกมา

ทามะทามะ หลบให้ได้ เนียร์ออกคำสั่ง เอาละ ใช้ท่าที่เราเคยวางแผนกันไว้ ผนึกกำแพงแสง

สิ้นคำสั่ง ทามะทามะหลบกระแสไฟฟ้าได้อย่างชำนาญ พวกมันทั้งหกกระจายตัวออกไปล้อมกรอบมารุไมน์ แล้วกระโดดเข้าใส่มารุไมน์อย่างรวดเร็ว พลางสร้างกำแพงแสง (Light Screen) ขณะที่กระโดด

กำแพงแสงถูกสร้างขึ้นล้อมรอบมารุไมน์ทั่วทุกด้าน จะเหลือก็เพียงแต่ด้านบนและล่างเท่านั้น ไม่มีใครมองเห็นกำแพงแสงนั่น นอกจากทามะทามะผู้สร้างกำแพงแสง และเนียร์ เทรนเนอร์ของมันเท่านั้น

เฮ้ย นี่มันอะไรกันเนี่ย แบบนี้มันก็กลายเป็นหกรุมหนึ่งนะสิ กรรมการ คู่แข่งตะโกนเรียกกรรมการ

ไม่ได้โกงหรอกนะครับ เนียร์รีบพูดก่อนที่กรรมการจะตอบ เพราะทามะทามะหกตัวสามารถกลายเป็นนัตซี่เพียงตัวเดียว อีกทั้ง ทามะทามะต้องอยู่รวมกันเป็นฝูงหกตัวตลอด ดังนั้น ทางสมาคมโปเกมอนจึงยอมรับว่าเป็นโปเกมอนตัวเดียว หลักฐานก็คือ ไข่ของทามะทามะหนึ่งฟอง ฟักออกมาได้ทามะทามะหกตัวยังไงล่ะ

ก็อย่างที่ผู้แข่งขันอีกฝ่ายว่ามา เอาละ แข่งต่อได้ กรรมการหันไปพูดกับฝ่ายคู่แข่ง

มารุไมน์ ตอนอยู่ใกล้ๆ นี่ละ ใช้ตัวพุ่งชน (Tackle) เลย คู่แข่งตะโกนสั่ง

ทามะทามะ รีเฟลค (Reflect) เนียร์สั่ง

สิ้นคำพูดมารุไมน์เตรียมตัวจะพุ่งชน แต่ว่า... ขยับไม่ได้ กำแพงในระยะประชิดขนาดนี้คงล้อมกรอบและหยุดการเคลื่อนไหวของมารุไมน์ไดยที่ไม่มีใครรู้ตัวเลยสินะ

กรรมการ ยังไงมันก็โกงกันชัดๆ นี่นา คู่แข่งโวย

ไม่โกงหรอกครับ เนียร์พูด กำแพงทั้งสองอย่างทำให้พลังทั้งโจมตีและโจมตีพิเศษลดลงครึ่งหนึ่ง แต่ว่า... การให้ทามะทามะเอามาแยกกันใช้แบบนี้ ทำให้พลังอ่อนด้อยลงไปแน่นอนครับ แต่ถึงแบบนั้นก็ไม่ใช่ปัญหา จุดประสงค์ของท่านี้ก็คือจำกัดความเคลื่อนไหวต่างหาก มันคือกลยุทธ์ครับ เอาละทามะทามะ กีก้าเดรน (Giga Drain)

สิ้นคำพูด ทามะทามะเริ่ม ดูดพลังชีวิตของมารุไมน์ไปทีละน้อย มารุไมน์ที่ไร้การป้องกัน ไม่สามารถดิ้นทุรนทุรายได้เลยแม้แต่น้อย มันได้แต่ทำหน้าตาทรมานอย่างหนักหนาสาหัส ความกดดันในด้านความเป็นรองในครั้งนี้ช่างยิ่งใหญ่นัก ตัวของมันเริ่มเรืองแสงขึ้นเรื่อยๆ

เฮ้ย ท่าระเบิดตัวเอง (Explosion) ห้ามใช้ในการแข่งขันรอบสุดท้ายนี่นา นายทำแบบนี้ได้ยังไง เนียร์โวยวาย ทามะทามะ รีบหนีเร็ว

เฮ้ๆ ฉันไม่ได้สั่งนะ มารุไมน์ หยุดก่อนสิ ยังไม่ทันคำพูดของคู่แข่งจะจบ ทามะทามะ รีบกระโดดออกจากตัวมารุไมน์ แต่ว่า... ไม่ทันเสียแล้ว

ตูม!

เสียงระเบิดดังกึกก้องทั่วบริเวณ ทามะทามะที่กำลังกระโดดหนี กระเด็นออกคนละทิศละทาง ร่างของทามะทามะทั้งหก กระจัดกระจายออกไปยังพื้นดินเบื้องล่าง ชายหนุ่มเจ้าของทามะทามะ วิ่งเข้าหาทามะทามะตัวที่ใกล้ที่สุด พลางคว้าตัวเอาไว้ แต่ว่า...

ร่างของชายหนุ่มไม่มีพื้นที่ให้ยืนอยู่ ใช่แล้วละ เขามัวแต่ห่วงโปเกมอนของเขา จนลืมไปเลยว่า สถานที่ที่เขายืนอยู่นั้น เป็นดาดฟ้าของเรือเหาะขนาดใหญ่ ตอนนี้เขาออกจากดาดฟ้าของเรือมาแล้ว และกำลังร่วงหล่นสู่พื้นดิน

====================================================

รู้สึกว่าบทนำเราแต่งได้ไม่ค่อยดีเลยเจ้าค่ะ เราหาวิธีที่จะทำให้เกิดเหตุการณ์ดำเนินเรื่องไม่ค่อยจะได้

ยังไงก็ขอขอบคุณที่ติดตามอ่านนะเจ้าคะ

[bluewind]

บร๊ะจ้าววววววววววววววว

คาดไม่ถึงเลยว่าแค่ทามะๆธรรมดาจะเอามาแต่งเป็นเนื้อเรื่องแบบนี้ได้ พอนึกถึงตอนต่อไปๆนี่น่าสนุกนะนี่

อย่างนี้ต้องชาบูววววววววววว์ m(_ _)m

[Risu]

ว้าว! เป็นฟิคที่น่าติดตามอีกเรื่องหนึ่งเลย

ทามะทามะสุโค่ย!!!

อยากให้แยมใส่ท่าโจมตีเป็นภาษาอังกฤษกำกับด้วยน่ะ (จะได้รู้ว่าเป็นท่าไหนน่ะ)

[Kimur@]

มาอ่านแล้วนะครับ เนื้อเรื่องน่าสนใจดีครับ ทามะทามะ โปเกม่อนที่ผมไม่เคยนึกถึงเลย ทำไรได้พิศดารมาก

รอตอนต่อไปนะครับ 

[ร็อตติ้ง...ทิกกิ้ย์~]

เธเธฐเธเธฑเธเธเธฒเธเธก /=w=\

[Loveless Nova]

เรื่องราวของเทรนเนอร์ธรรมดา โปเกม่อนธรรมดา แต่ชักจะเิ่ริ่มไม่ธรรมดาซะแล้วสิ!

แล้วเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไปนะ~

(ไม่ใช่ว่าจะจบเพราะตัวเอกตกจากที่สูงตายหรอกนะ -*-)

[BLYTHE]

ดูจากเนื้อเรื่องแล้วน่าติดตามมากค่า~

[Paytong]

สมัครไปแล้วอ่า อ่านดูแล้วนะ

จะรอติดตามชมนะครับ  

[ลูคุงไม่ถึกนะ]

ทามะทามะคือเจ้านี่ใช่ไหมครับ? -->

แฮะๆ ท่าทางแบทเทิลครั้งนี้เป็นครั้งที่คู่แข่งอยากจะทุบอีกฝ่ายนึงกับกรรมการมากสินะครับ 

[me=*~ลูซัง~*]โดนเนี่ยร์กับกรรมการเตะโด่งออกจากเรือเหาะไปอีกคน[/me]

[ความฝันนิรันดร์กาล]

ความทรงจำบทที่ 1 : Begin the Journey.

หลังจากเหตุการณ์ในครั้งนั้น การแข่งขันสิ้นสุดลงในทันที ถึงแม้ผมจะถูกกำหนดให้เป็นผู้ชนะการแข่งขัน แต่ผมก็ไม่อยู่ในสภาพที่จะรับรางวัลได้ ผมลืมตาขึ้นมาอีกทีก็พบว่า ตัวเองนอนนิ่งอยู่ในโรงพยาบาล พวกคุณพยาบาลบอกว่า ผมตกลงมาจากเรือเหาะที่จัดการแข่งขัน แต่โชคยังดีที่พีจ็อตของผู้ชมคนหนึ่งช่วยผมเอาไว้ได้ แต่ด้วยความตื่นเต้นและหวาดกลัว ผมคงจะหมดสติไปในตอนนั้น

ตอนที่สติเริ่มจะกลับคืนมาบ้างแล้ว ผมก็เอาแต่เรียกหาทามะทามะของผม โดยที่ไม่รู้เลยว่า ทามะทามะของผมฟองหนึ่งนอนอยู่ข้างๆ ผมเอง คุณพยาบาลบอกผมว่า ตอนที่ผมตกลงมา ผมก็กอดทามะทามะตัวนี้เอาไว้แน่น ส่วนทามะทามะอีกห้าตัวที่เหลือ ทางผู้จัดการแข่งขันและผู้ชมการแข่งขันบางคนกำลังออกตามหาอยู่

ผมรอจนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง สิ่งที่ผมคิดอยู่ก็เป็นจริง ไม่มีใครพบกับทามะทามะที่เหลือของผม มีหลายคนมาแสดงความเสียใจกับผม แต่ว่า... ความเห็นใจของพวกคุณๆ ทั้งหลาย มันไม่ทำให้สภาพจิตใจของผมดีขึ้นหรอก สิ่งที่ผมต้องการก็คือทามะทามะที่เหลือของผม ไม่ใช่ความเห็นใจแบบนี้

หลังจากนั้นไม่กี่วัน ผมก็ออกจาโรงพยาบาลได้ ผมตัดสินจะออกเดินทางตามหาทามะทามะของผม ทามะทามะ โปเกมอนไข่ มันสามารถรับรู้และติดต่อถึงทามะทามะตัวอื่นๆ ที่เกิดจากไข่ฟองเดียวกันได้ ผมจะใช้ทามะทามะที่ผมมีอยู่หนึ่งฟองนี่แหละ เพื่อหาเบาะแส

วันที่ X เดือน O ปี 20XX

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เนียร์ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำกำลังติดกระดุมเสื้อให้ดูเรียบร้อย เสื้อเชิ้ตของเขาเป็นแบบผ้าเรียบๆ บางๆ ทำให้ดูว่าเสื้อขนาดพอดีตัว ถึงแม้ว่าจริงๆ แล้วมันจะค่อนข้างใหญ่กว่าตัวก็ตาม เขาเว้นไม่ติดกระดุมสองเม็ดด้านบน เพราะเขาคิดว่า มันคงจะดูเท่ห์ถ้าหากโชว์อะไรวับๆ แวมๆ เสียบ้าง เพราะหุ่นเขาเองก็ถือว่าดูดีพอๆ กับนายแบบบางคน และหน้าตาเขาเองก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร บางครั้ง เขาเองก็กลายเป็นที่หลงใหลของสาวๆ เหมือนกันนะ

เขาทำปกเสื้อให้ตั้งขึ้นหลังจากที่สวมกางเกงยีนสีน้ำตาลเสร็จ พลางส่องดูใบหน้าของตัวเองในกระจก เขาเป็นคนตาคม จมูกโด่ง แต่ปากของเขาทำเหมือนกับมีเลศนัยอะไรบางอย่าง เขาจัดทรงผมให้ดูเซอร์และขี้ไปชี้มาไม่เข้าที่ เพราะเขาคิดว่า ทรงผมแบบนี้แหละ ที่ดูดีที่สุด จากนั้น เขาก็นำกระเป๋าเป้สีดำมาสะพาย พลางเรียกทามะทามะโปเกมอนของเขาที่รอเขาอยู่บนเตียงให้ตามเขามา เขาสวมรองเท้าผ้าใบสีขาว แล้วเปิดประตูออกจากห้องไป

เอ่อ... ขอโทษครับ ที่หน้าบ้านของเขา มีชายวับกลางคนคนหนึ่งดักรออยู่

ครับ เอ่อ... ท่านประธานจัดการแข่งขัน เนียร์พูดอย่างตกใจเล็กน้อย มีอะไรเหรอครับ

ฉันอยากจะขอโทษเรื่องที่ทำให้โปเกมอนของเธอหายไปน่ะ เขาพูด

เอ่อ... ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมกำลังจะออกไปตามหา เดี๋ยวก็เจอแล้วละครับ เนียร์พูดอย่างฝืนๆ เขาเองก็ไม่รู้หรอกว่า มันจะต้องใช้เวลานานแค่ไหน แต่ว่า... มันก็ไม่มีทางเลือกนี่นะ

ที่ฉันมาก็เพื่อจะเอาสิ่งนี้มาให้ ชายกลางคนพูดพลางยื่นมอนส์เตอร์บอลสีดำมาให้หกลูก

นี่มันบอลอะไรเหรอครับ เนียร์รับเอาไว้อย่างงงๆ

ปกติแล้ว มอนส์เตอร์บอล จะบันทึกข้อมูลของเทรนเนอร์และข้อมูลของโปเกมอนที่จับได้ ดังนั้น เวลาที่เทรนเนอร์มีโปเกอยู่กับตัวครบหกตัว แล้วจับโปเกมอนได้เพิ่มอีกตัว บอลนั้นจึงถูกส่งไปยังโปเกมอนบ็อกซ์โดยอัตโนมัติยังไงล่ะ นอกจากนี้ โปเกมอนที่ถูกจับใส่ไว้ในบอลจะถูกลงทะเบียนชื่อเทรนเนอร์ผู้จับเอาไว้ เพื่อที่ป้องกันการจับโปเกมอนของผู้อื่นยังไงล่ะ หากปาบอลไปยังโปเกมอนที่มีเจ้าของ บอลก็จะไม่ทำงาน ชายกลางคนพูด

เอ่อ... ครับ แล้วบอลอันนี้คืออะไรเหรอครับ เนียร์พูดอย่างเบื่อหน่าย เขาเองก็ไม่อยากจะฟังความรู้พื้นฐานด้านบอลซักเท่าไหร่หรอก ในเมื่อเรื่องนี้ก็มีสอนอยู่ในโรงเรียนของเทรนเนอร์ตั้งแต่สมัยเด็กๆ แล้ว

แต่บอลที่ฉันให้มันไม่เหมือนกับบอลทั่วๆ ไป มันคือบอลที่ยังผลิตออกมาไม่สมบูรณ์ เนื่องจาก ยังไม่มีการลงระบบบันทึกข้อมูลโปเกมอนและเทรนเนอร์ รวมถึงระบบการเชื่อมต่อสัญญาณทางเน็ตเวิร์ก อีกด้วย ดังนั้น บอลเหล่านี้จึงเป็นเพียงแค่เครื่องมือสำหรับเก็บโปเกมอนเพื่อให้สะดวกกับการเดินทางเท่านั้น ลองเก็บทามะทามะตัวนั้นเข้าไปในบอลนี้สิ ชายกลางคนพูด พลางชี้ไปที่ทามะทามะ

เอ่อ... ทามะทามะ เข้ามาในบอลสิ เนียร์พูดพลางยิงแสงจากบอลไปยังทามะทามะ แต่ว่า... ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทำอย่างนะไม่ได้หรอกนะเนียร์คุง ตอนแรกนายต้องปาบอลจับทามะทามะให้ได้ก่อน ต่อไปนายถึงจะทำแบบนั้นได้ ชายกลางคนพูด

อ่อ... ครับ งั้นก็... เนียร์พูด เข้ามาในบอลสิ ทามะทามะ

สิ้นเสียงพูด เขาปาบอลออกไป ทามะทามะกระโดดเข้าใส่บอลอย่างไม่ลังเล และแล้ว ทามะทามะก็ถูกเก็บอยู่ในบอลเรียบร้อยแล้ว

บอลนี้สามารถจับโปเกมอนได้ทุกแบบ ทุกประเภท แม้แต่โปเกมอนของเทรนเนอร์ หรือแม้แต่สิ่งของอย่าง โต๊ะ ตู้ เตียงก็ตาม ฉันไว้ใจเธอนะ เพราะฉะนั้น อย่านำไปใช้ในทางที่ผิดล่ะ

ครับ เนียร์รับปากพลางบอกลาประธานการแข่งขันแล้วออกเดินทางต่อไป

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตอนนั้น ตอนที่ผมอายุใกล้สิบขวบ ผมใฝ่ฝันจะเป็นโปเกมอนมาสเตอร์ ผมออกผจญภัยไปตามที่ต่างๆ ในเมืองโคงาเนะแห่งนี้ แต่ก็ไม่มีที่ไหนน่าตื่นเต้นเลย แม่ของผมยื่นคำขาดไม่ให้ออกไปนอกเมืองเพราะผมยังเด็ก ผมจึงไปได้ไกลที่สุดแค่แถวๆ ชานเมืองเท่านั้น

แต่วันนี้ต่างออกไป อีกไม่กี่วันผมเองก็จะอายุครบสิบขวบซึ่งเป็นวัยที่ได้รับการยอมรับว่าเป็นผู้ใหญ่แล้ว ออกมานอกเมืองแค่แปปเดียว คงจะไม่เป็นอะไรหรอก

ผมเดินออกจากเมืองโคงาเนะไปทางทิศใต้ ผ่านบ้านรับเลี้ยงโปเกมอนไปยังทางเข้าป่าอุบาเมะ แม่ของผมเคยเล่าให้ฟังว่า ป่านี้ในตอนกลางคืนจะมีผีออกมาหลอกหลอนคนที่ผ่านไปมา และไม่ใช่แค่นั้น ป่านี้แสงอาทิตย์ไม่เคยสาดส่องลงมายังพื้นดิน จึงทำให้ดูเหมือนตอนกลางคืนอยู่ตลอด นักเดินทางที่ไม่ชำนาญมักจะหลงทางกันประจำ

นาโซ นาโซ เสียงนาโซโนคุสะร้องอย่างแผ่วเบาอยู่ด้านข้างของผม เมื่อผมหันไปมองก็พบกับนาโซโนคุสะกำลังพยายามเก็บผลไม้บนต้นไม้ต้นหนึ่งอยู่ มันพยายามกระโดดเท่าไรก็ไม่ถึงกิ่งที่มีผลไม้นั้นเสียที ผมจึงเดินเข้าไปหามัน แล้วเด็ดผลไม้ให้มันไปลูกหนึ่ง

มันรับผลไม้ด้วยท่าทางดีใจแล้วเดินจากผมไป ในตอนนั้น ผมไม่รู้เลยว่าเบื้องหลังของผม มีฝูงสเปียร์ฝูงใหญ่เตรียมตัวใช้เหล็กแหลมทิ่มแทงมายังร่างกายผมแล้ว เมื่อนาโซโนคุสะหายลับตาไป ผมเริ่มได้ยินเสียงหึ่งๆ คล้ายกับแมลงกระพือปีก และเมื่อผมหันกลับไปนั้น ฝูงสเปียร์จำนวนนับไม่ถ้วนกำลังจ้องหน้าผมอยู่ด้วยท่าทางโกรธแค้น มันคงจะโมโหที่ผมไปแย่งผลไม้ของมันนี่แหละ

ผมเริ่มวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต จนกระทั่งมองเห็นทามะทามะฝูงหนึ่ง เรียกให้มาหลบด้านหลังต้นไม้ มันใช้ท่ารีเฟลค (Reflect) เพื่อปกป้องผมจากพวกสเปียร์ และพวกเราก็เริ่มเป็นเพื่อนกันตั้งแต่วันนั้น

ในที่สุดวันที่ผมอายุสิบขวบก็มาถึง ผมที่เกิดในครอบครัวธรรมดาๆ ไม่ได้ดีเด่นอะไร ไม่มีสิทธิ์ไปรับโปเกมอนเริ่มต้นจากด็อกเตอร์เหมือนคนอื่นๆ มีแค่ผู้โชคดีสามคนเท่านั้นแหละ ที่จะมีสิทธิ์ได้รับโปเกมอนเริ่มต้นและสมุดภาพโปเกมอน วันนั้น ผมทะเลาะกับแม่ของผม แม่ของผมไม่ยอมให้ผมออกเดินทางเพราะการออกเดินทางโดยยังไม่มีโปเกมอนเป็นเรื่องที่ค่อนข้างอันตราย ผมจึงมาปรับทุกข์กับทามะทามะเพื่อนของผม

ทามะทามะเองคงจะเข้าใจเรื่องที่ผมพูดสินะ มันได้แต่ร้อง ทามะ... ทามะ... แล้วกระโดดเข้าไปในบอลที่เอวผม ในตอนนั้นเองที่ผมดีใจอย่างสุดซึ้ง ผมไปหาแม่ของผมเพื่อขอออกเดินทางไปเป็นโปเกมอนมาสเตอร์ทันที แม่ของผมดูท่าจะตกใจมากพอดู เพราะนอกจากเรื่องที่ผมแอบซื้อมอนส์เตอร์บอลเอาไว้แล้ว ผมยังมีโปเกมอนร่วมออกเดินทางอีก แต่สุดท้ายแม่ผมก็ยอมให้ผมออกเดินทางจนได้

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เฮ้อ... ว่างๆ ไม่มีอะไรทำก็ชอบเอาเรื่องเก่าๆ มาคิดทุกทีเลยแฮะ ไม่ไหวเลย เนียร์ที่นอนพักผ่อนภายใต้ต้นไม้ใหญ่ระหว่างเมืองโคงาเนะและเมืองเอนจูพึมพำกับตัวเอง รีบออกมาจนลืมเอาโปเกมอนออกมาซะด้วยสิ แม่เราเองก็ใช้ระบบส่งถ่ายโปเกมอนไม่เป็น คงต้องไปหาจับเอาตามทางละมั้ง

บรรยากาศเงียบสงัด ท้องฟ้ามืดสนิท สายลมพัดมาแผ่วๆ ชายหนุ่มหยิบบอลของเขาขึ้นมาดู พลางปล่อยทามะทามะที่มีอยู่เพียงตัวเดียวของเขาออกมา

คืนนี้นอนด้วยกันนะ ฉันจะรีบตามหาเพื่อนของนายให้เร็วที่สุด

ทามะ... มันตอบรับด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

รุ่งเช้า อากาศแจ่มใส แต่เนียร์ตื่นขึ้นด้วยใบหน้าหม่นหมอง หลังจากที่เขาบิดขี้เกียจเสร็จแล้ว ก็ลุกขึ้นยืนพลางมองไปรอบๆ ในที่สุดเขาก็มองเห็นสิ่งที่หายไป ทามะทามะเพียงฟองเดียวที่เหลืออยู่ มันไม่ได้อยู่กับเขาเสียแล้ว เขาสำรวจทั้งบริเวณใกล้ๆ ทั้งในบอลของเขา ก็ไม่พบวี่แววของทามะทามะเลย

ทามะทามะ นายอยู่ไหนน่ะ นายหายไปไหนเหรอ เนียร์พูดพลางตะโกนหาทามะทามะไปทั่ว อย่าหายไปแบบนี้สิ ถ้านายหายไปตอนนี้ ฉันเอง... ก็ไม่เหลือใครแล้วนะ

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ร่างของชายหนุ่มทรุดเข่าลงกับพื้น มือกำก้นหญ้าเบื้องล่างแน่น ตอนออกเดินทางมา เขาเองก็ลืมโปเกมอนทั้งหมดไว้ที่บ้าน ออกเดินทางมากับทามะทามะแค่ฟองเดียว ตอนนี้เขาไม่เหลืออะไรแล้ว แม้แต่สิ่งสำคัญของตัวเอง ยังรักษาเอาไว้ไม่ได้เลย

ทุกสิ่งทุกอย่าง เพราะคววามไม่รอบคอบของเราแท้ๆ สุดท้าย เราก็ไม่เหลืออะไรเลยสินะ เนียร์พึมพำกับตัวเอง

ดูเหมือนว่าโชคจะเข้าข้างเขาอยู่บ้าง บริเวณพุ่มไม้ใกล้ๆ กันนั้นเอง มีเสียงหญิงสาวผู้หนึ่งเปล่งออกมา

จิจัง ตรงนั้นมีอะไรเหรอ อ๊ะ! มีไข่อะไรตกอยู่แถวนี้ด้วย เสียงนั้นดังเข้ามากระทบโสดประสาทของชายหนุ่ม สติเขาเริ่มกลับคืนมาอกีครั้ง เขาหันขวับไปทางต้นเสียง พลางลุกขึ้นและวิ่งไปทางนั้นอย่างรวดเร็ว

ทามะทามะของฉัน ไข่นั่นคือทามะทามะของฉัน! เนียร์พูดขณะวิ่ง

==============================================================

รู้สึกว่า เนื้อเรื่องยังไม่ค่อยจะไปถึงไหนเลยเจ้าค่ะ ขอโทษที่โยงไปเรื่องนู้นเรื่องนี้มากไปนะเจ้าคะ

เราเพิ่งจะเคยแต่งเรื่องแนวนี้เป็นครั้งแรก มีอะไรผิดพลาดไป ขออภัยไว้ด้วยเจ้าค่ะ

ติชมได้เต็มที่เลยนะเจ้าคะ

[Risu]

เขาเว้นไม่ติดกระดุมสองเม็ดด้านบน เพราะเขาคิดว่า มันคงจะดูเท่ห์ถ้าหากโชว์อะไรวับๆ แวมๆ เสียบ้าง เพราะหุ่นเขาเองก็ถือว่าดูดีพอๆ กับนายแบบบางคน และหน้าตาเขาเองก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร บางครั้ง เขาเองก็กลายเป็นที่หลงใหลของสาวๆ เหมือนกันนะ

หลงตัวเองจริงๆ - -

บรรยายได้ละเอียด เห็นภาพเลย (อยากแต่งได้แบบนี้บ้างจัง)

มีบอลประเภทจับได้ทุกแบบ ทุกประเภทด้วยแฮะ แต่ถ้าถูกนำไปใช้ในทางชั่วร้ายก็แย่นะเนี่ย

ว่าแต่ทามะทามะฟองที่อยู่กับเนียร์มันเป็นฟองแบบไหนหว่า

ตัวละครของเราออกมาแล้วแฮะ จิปา~

[Hermit]

นู๋จะอาวบอล

รอชมตอน 2 น่ะครับ

[Loveless Nova]

การเดินทางเริ่มต้นขึ้นแล้วสินะ!!!

เทคนิคการบรรยายที่สุดแสนจะล้ำลึกจนเห็นภาพแบบนี้มัน สุดยอดมากเลยครับ! อธิบายตั้งแต่การแต่งกายจนถึงกระดุมเลยแนะ อะโฮ้! แถมการใช้สีสันที่ต่างกันไปของเนื้อเรื่องก็ทำให้น่าสนใจมากๆเลย~

“บอลนี้สามารถจับโปเกมอนได้ทุกแบบ ทุกประเภท แม้แต่โปเกมอนของเทรนเนอร์ หรือแม้แต่สิ่งของอย่าง โต๊ะ ตู้ เตียงก็ตาม ฉันไว้ใจเธอนะ เพราะฉะนั้น อย่านำไปใช้ในทางที่ผิดล่ะ”

มอนเตอร์บอลที่ใช้เก็บของได้งั้นเหรอ!?! ถ้ามีจริงก็คงจะสบายสิ!!! ว่าแต่จับคนได้อ่ะเปล่า?

“จิจัง ตรงนั้นมีอะไรเหรอ อ๊ะ! มีไข่อะไรตกอยู่แถวนี้ด้วย” เสียงนั้นดังเข้ามากระทบโสดประสาทของชายหนุ่ม สติเขาเริ่มกลับคืนมาอกีครั้ง เขาหันขวับไปทางต้นเสียง พลางลุกขึ้นและวิ่งไปทางนั้นอย่างรวดเร็ว

“ทา มะทามะของฉัน ไข่นั่นคือทามะทามะของฉัน!” เนียร์พูดขณะวิ่ง

ท่านเรพข้างบนสองขั้นผมโผล่มาคนแรกเลยเหรอ น่าอิจฉาง่า~ >[]<

Me/ หันไปดูข้อมูลตัวละครตัวเอง แล้วบ่นว่า..."มันจะได้ออกเหรอ"...

[BLYTHE]

โอ้ว~สุดยอดๆค่ะ=w=

ตัวละครของเราออกมาแล้วแฮะ จิปา~

น่าอิจฉาเจ๊ก้อยขึ้นมาทันตาเห็น= =

ยังไงก็ถือว่าเรียบเรียงได้ดีทีเดียวค่ะ

จะรอตอน2น้า~

[Paytong]

บรรยายได้ดีจนเห็นภาพได้จริงๆด้วยอ่ะ

เนื้อเรื่องทำให้ดูเหมือนจะมีต่ออีกยาวนาน

น่าติดตามเอามากๆเลยครับ

ว่าแต่...

ผมตกลงมาจากเรือเหาะที่จัดการแข่งขัน แต่โชคยังดีที่พีจ็อตของผู้ชมคนหนึ่งช่วยผมเอาไว้ได้ แต่ด้วยความตื่นเต้นและหวาดกลัว ผมคงจะหมดสติไปในตอนนั้น

นี่พีจ็อดของผมหรือเปล่า ถ้าใช่ตัวละครผมได้ออกเป็นคนแรกเลยใช่มะ อิอิ

[Hermit]

ใครประวัติพิศดารคงได้ออกยากแหละผมว่า

[ChaosPhoenix]

ทามะทามะ - - เหลือตัวเดียวแบบนี้ ก็พัฒนาร่างเป้นนัทซี่ ไม่ได้สินะ

[Kimur@]

ตามมาอ่านตอนนี้ละ การบรรยายละเอียดดีครับ สูต่อไปครับ

[Liar Rape kill]

สุดโค่ย!!!!!!!!!!! 

เนื้อเรื่องค่อยๆเป็นค่อยๆไป ไม่รีบ แถมยังมีการโยงเรื่องย้อนอดีตของตัวละครอีก

ผมว่านี้มัน....... สุดยอดมากเลยครับ ถ้าเส็ดแล้วเอาไปให้สำนักพิมพ์ออกเล่มขายเลยครับ

คงจะดีไม่น้อย ที่ตัวละครผมจะออกมาโลดแล้นเนอะ 

[ไมยาเตะ (เชมี่)]

เพิ่งจะมาอ่านครับผม

เนื้อเรื่องน่าติดตามจริงๆเลยอ่ะ

จะรออ่านต่อไปนะครับ

[ShadowSneak]

สนุกแล้วครับผม ^^

เนื้อเรื่องสุดยอดมาก~~ บรรยายได้ซะจนเห็นภาพขึ้นมาในหัวเลย

จะรอติดตามตอนต่อไปนะครับ

ป.ล. พี่ก้อยออกมาก่อนเลยอ่่า~ แล้วผมจะได้ออกตอนไหนเนี่ยย T_T

[ลูคุงไม่ถึกนะ]

บรรยายได้.... อะเฮื้อ ท่านช่างสุดยอดเสียนี่กะไร >w<~

ภาพมันโผล่ผลุบจากหน้าจอไปสมองได้ทันทีเลย

สุดยอดฮับท่านนนนนนน >o<~!

ปล.ไอ้องค์ชายติ๊งต๊องบ้าแมวผมจะได้ออกไหมเนี่ย = _ = (สมัครอะไรไปยังไม่รู้เลยฉัน - -)

[ร็อตติ้ง...ทิกกิ้ย์~]

เหมือนว่าเรื่องมันน่าติดตาม+โปเตโต้ มากขึ้น X3

[me=ร็อตติ้ง...ทิกิ~*]รอบทของตัวเองอย่างใจจดใจจ่อ~ [/me]

[bluewind]

แต่ละคำบรรยายตัวของเนียร์นี่ ท่าทางเจ้าตัวจะหลงตัวเองน่าดูนะนี่ -*-

ถ้าบอลนี้สามารถใช้จับสิ่งของอะไรก็ได้ แสดงว่าเนื้อเรื่องคงจะต้องดำเนินไปทางแปลกๆแน่ๆละ

ปล.ยินดีด้วยกับก้อย ผู้มีบทเป็นคนแรก~

[~Wallohz~]

บอลนั้น จะยัดโปเกมอนหลายตัวเข้าไปใน

.....

บอลเดียวกันได้หรือเปล่านะ