[Fiction] The Lost Egg, The Lost Memory. [MEM 21 : The hope of old team.]

[Risu]

ตามมาอ่าน 2 ตอนรวดแล้วจ้า

มิโดริยังบอกความจริงไม่หมดสินะ งิงิ

เจ้าชายมาประกวดด้วยแฮะ

ทำไมรู้สึกว่าการประกวดของเจ้าชายมันเด่นกว่ามิโดริยังไงไม่รู้แฮะ

ดีใจกับมิโดริด้วยที่ชนะมาได้ งุงุ

การบรรยายโอเคเลย นึกภาพตามได้เลย

รอตอนต่อไป จิปา~

[Loveless Nova]

ตามมาอ่านสองตอนรวดเช่นกัน...

ท่าคอมบิเนชั่นทั้งหลายนี้ท่านช่างสรรสร้างได้จริงๆนะครับเนี้ย หัวศิลปะสุดยอดเลยครับ! แถมคำเอ่ยสรรพคุณของท่าต่อจิตใจก็พลอยทำให้คล้อยตามไปด้วยเลยเหอๆๆ

แต่ท่าคอมบิเนชั่นของเลอ้อนกับมิโดรินี้ช่าง...บอกอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองออกมาได้ดีจริงๆแฮะครับ (เจ้าชายผู้หลงตัวเองและเจ้าหญิงผู้ปรารถณาความหวัง)

โดยรวมแล้วสุดยอดเลยคร้าบ~!!!

[bluewind]

ขอโทษที่มาเม้นต์ช้าครับแยม

การแสดงของเลอ้อนช่างตื่นตาตื่นใจจริงๆ แต่มิโดริกลับชนะได้อย่างรวดเร็วเลย =o=

แต่เรื่องราวในอดีตของเลอ้อนดูแล้วน่าสงสัยแฮะ ที่ไม่มีพ่อกับแม่อยู่ด้วย หรือว่าเขาจะเป็นเด็กกำพร้ากันนะ?

[ความฝันนิรันดร์กาล]

อ๊ากกกก เลอ้อนใส่ชุดนี้แล้วเหมือนผมเลยอ่าาาา >w<~!

บรรยายได้แจ่มอีกแล้ว ทำรางวัลออสโก้ให้ดีไหมเนี่ยยยย อิอิ

อะแฮ่มๆ ตอนนี้ผมก็มีของขวัญให้อีกแล้ว อิอิ

ขอบคุณสำหรับของขวัญเจ้าค่ะ เราเก็บไว้ทุกอันเลยเจ้าค่ะ

ตามมาอ่าน2ตอนรวดเลยนะครับ พึ่งจะมาได้อ่านก็ตอนไวเลสสมบูรณ์แล้วนี่ละ ^^

ปล.การบรรยายเท่าที่ดู ผมว่ามีจุดตำหนิตรงที่กรรมการแค่เอ่ยคำพูดบรรยายเฉยๆนะครับ ไม่มีการเสริมท่าทีหรือแสดงว่ากรมการอยู่ส่วนใด ในระหว่างบรรยายเลย แต่มันก็ชดเชยได้ด้วยสีตัวอักษรที่แตกต่าง จึงถือว่าไม่มีอะไรขาดตกบกพร่อง

ปล.ผมมาอ่านตอนใกล้จะหลับ ถ้าผิดพลาดอะไรขออภัยครับ

ตรงนี้เราจะพยายามปรับปรุงภายหลังเจ้าค่ะ ขอบคุณสำหรับคำติชมเจ้าค่ะ

อืมหลังจากดูอีกรอบสิ่งที่สังเกตได้คือ

องค์ชายคงชนะมาตลอดจากประเทศตัวสเองแบบไม่เคยแพ้

เพราะคงไม่มีใครอยากชนะองค์ชาย

การที่มาแพ้ครั้งแรกอาจทำให้องค์ชายรู้สึกสนุกขึ้นมาก็ได้

เราก็คิดจะให้เป็นแบบนั้นเจ้าค่ะ ให้ท่านเลอ้อนไม่ค่อยเก่งการต่อสู้ เพราะเหตุผลตามที่พี่บอกไปเจ้าค่ะ

เอิ่ม...อยากบอกว่า...ยอดมากๆเลยค่ะ

ท่านแยมบรรยายบรรยากาศคอนเทสได้ยอดมากเลยค่ะ ทำให้คนอ่านนึกภาพตามไปด้วยได้ง่ายค่ะ

แต่บางบรรทัดอ่านแล้วค่อนข้างงงเหมือนกันค่ะ

สรุปคือตอนนี้บรรยายได้โอเค ดีมากค่า~

ปล.ชอบฟิคเรื่องนี้ที่สุดเลย อิอิ

ต้องขอโทษด้วยที่เราบรรยายไม่ชัดเจนในบางประโยค จะพยายามปรับปรุงนะเจ้าคะ

ตามมาอ่านสองตอนรวดเช่นกัน...

ท่าคอมบิเนชั่นทั้งหลายนี้ท่านช่างสรรสร้างได้จริงๆนะครับเนี้ย หัวศิลปะสุดยอดเลยครับ! แถมคำเอ่ยสรรพคุณของท่าต่อจิตใจก็พลอยทำให้คล้อยตามไปด้วยเลยเหอๆๆ

แต่ท่าคอมบิเนชั่นของเลอ้อนกับมิโดรินี้ช่าง...บอกอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองออกมาได้ดีจริงๆแฮะครับ (เจ้าชายผู้หลงตัวเองและเจ้าหญิงผู้ปรารถณาความหวัง)

โดยรวมแล้วสุดยอดเลยคร้าบ~!!!

ขอบคุณที่มองออกเจ้าค่ะ เราเองก็อยากจะสื่อแบบนั้นแหละเจ้าค่ะ

[ความฝันนิรันดร์กาล]

ความทรงจำบทที่ 9 : I want to tell you what Im feeling. But I dont know how to start.

ขากลับจากเวทีโปเกมอนคอนเทสต์ ผมและมิโดริไม่ได้คุยอะไรกันเลย พวกเราได้แต่เดินอย่างช้าๆ ไปที่โปเกมอนเซ็นเตอร์ โดยที่ในใจของผมครุ่นคิดอยู่แต่เรื่องที่อยากจะบอกเธอ ผมคิดหาวิธีการชวนเธอมาร่วมเดินทางด้วยกัน แต่ว่า... ทำไมมันถึงอยากแบบนี้ก็ไม่รู้ มันยากเสียยิ่งกว่าการวางแผนต่อสู้ในศึกผู้นำโรงยิมเสียอีก จริงๆ ผมก็คิดเหมือนกันนะ ว่าทำไมผมไม่บอกเธอไปตรงๆ เลย ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าผมกลัวอะไรถึงได้เงียบไปแบบนี้ มันดูน่าสมเพชดีนะ ที่เรื่องแค่นี้ผมกลับพูดออกไปไม่ได้

พวกเราเอาโปเกมอนไปให้คุณจอยตรวจสภาพอีกครั้ง มิโดริบอกว่าคืนนี้อาจจะต้องนอนที่นี่ก่อน เพราะท้องฟ้าครึ้มๆ ดูเหมือนฝนจะตก เธอจะออกไปเดินเล่นสักพัก ปล่อยให้ผมครุ่นคิดอะไรๆ อยู่ในนี้คนเดียว ผมเองก็คิดเรื่องของเธอบ้าง เรื่องของผมบ้าง วันนี้ผมคงต้องนอนที่นี่เหมือนๆ กันแหละ แล้วพรุ่งนี้ตอนเช้าๆ ผมจะออกเดินทางตามหาทามะทามะของผมต่อ แต่ว่า... แล้วผมจะทำยังไงกับเธอดีนะ

เธอกลับมาที่โปเกมอนเซ็นเตอร์ตอนเย็นๆ พร้อมกับสิ่งของต่างๆ ที่เธอซื้อมา ผมลองดูของที่เธอซื้อมาแล้ว ส่วนใหญ่จะเป็นของกินเล่นเสียมากกว่า เธอบอกว่า เธอซื้อเอาไว้กินระหว่างเดินทางน่ะ ส่วนผมน่ะเหรอ นอกจากอาหารหลักแล้ว ผมไม่คิดจะกินอย่างอื่นหรอก

ตอนเย็นพวกเรานั่งกินข้าวด้วยกัน เธอเองก็คงจะสังเกตเห็นสินะ ว่าผมดูไม่ค่อยจะคุยอะไรเลย เอาแต่คิดอะไรบางอย่างอยู่ตลอดเวลา เธอถามผมว่าทำไมผมเป็นแบบนั้น ผมก็ได้แต่ตอบเลี่ยงๆ ไปว่า ผมรู้สึกปวดหัวนิดหน่อย เลยไม่ค่อยมีอารมณ์คุยอะไรด้วยมาก ตอนนั้นน่ะนะ ผมรู้สึกแย่ชะมัดเลยที่ต้องโกหกออกไป

สิ่งที่ผมหวังเอาไว้ในตอนนี้ก็คือ ขอให้ในวันพรุ่งนี้ผมลืมตาตื่นขึ้นมา และมีความกล้าที่จะบอกกับเธอ ผมอยากชวนเธอออกเดินทางไปด้วยกัน ผมอยากให้เธอดูการต่อสู้ของผม ผมอยากชมการแข่งขันของเธอ ถึงผมจะยังไม่เข้าใจความรู้สึกประหลาดๆ ที่เกิดขึ้นในใจผมก็เถอะ แต่ว่า... ถ้าได้ร่วมเดินทางไปด้วยกันละก็ ผมคงได้รู้คำตอบแน่ และผมก็หวังเอาไว้แบบนั้น

วันที่ X เดือน O ปี 20XX

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

รุ่งเช้า ชายหนุ่มตื่นนอนมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่คนเดียวเสียแล้ว เมื่อเขาทำธุระส่วนตัวให้เสร็จเรียบร้อยแล้วออกมากินข้าวก็พบกับหญิงสาวและเหล่าโปเกมอนกำลังรอเขาอยู่ ชายหนุ่มตรงไปยังที่แห่งนั้น พวกโปเกมอนร้องต้อนรับชายหนุ่มกันด้วยเสียงดังเซ็งแซ่ หญิงสาวยื่นช้อนให้ชายหนุ่มพลางพูดว่า

กินซะสิ ต้องรีบออกเดินทางตั้งแต่เช้าไม่ใช่เหรอ

ชายหนุ่มพยักหน้ารับคำพลางกินอาหารเช้าอย่างเงียบๆ หลังจากกินเสร็จ เขาเคลียร์โต๊ะให้เรียบร้อยแล้วอุ้มทามะทามะของเขามาวางบนโต๊ะ

ทามะทามะ ช่วยบอกที่อยู่ของพวกนายตัวต่อไปทีสิ ชายหนุ่มพูด

สิ้นคำพูดทามะทามะเริ่มใช้พลัง ร่างของมันลอยสูงขึ้นจากพื้นโต๊ะเล็กน้อย แล้วหันไปยังทิศทางเดียวกัน ชายหนุ่มเรียกโปเกมอนทั้งหมดกลับเข้าบอล เขารีบกางแผนที่ออกมาดู

เอ่อ... ที่ๆ ทามะทามะชี้ไปมันไปทางทิศใต้ของเมืองนี้สินะ เฉียงไปทางตะวันตกนิดๆ เนียร์พูดพลางชี้บนแผนที่

ถ้าทางนั้นมันก็เป็น เมืองฮิวาดะแถวป่าอุบาเมะสินะ หญิงสาวพูดบ้าง

อื้อ ก็คงเป็นแบบนั้นแหละ ถ้ารีบเดินทางตอนนี้คงจะถึงถ้ำเชื่อมต่อตอนบ่ายๆ พอผ่านถ้ำเชื่อมต่อไปแล้วก็จะถึงเมืองฮิวาดะสินะ คงจะถึงทันคืนนี้ละ ชายหนุ่มพูด พลางเก็บแผนที่และเตรียมพร้อมออกเดินทาง

นี่นายจะไม่ทรหดไปหน่อยเหรอ เดินทางข้ามเมืองแบบนั้นใช้เวลาแค่วันเดียวเนี่ยนะ ตรงข้างๆ ถ้ำเชื่อต่อก็มีโปเกมอนเซ็นเตอร์อยู่ ไปพักที่นั่นซักคืนก็ได้ หรือไม่ก็หาโปเกมอนบินซักตัวพาบินไปก็ได้ หญิงสาวเสนอ

ไม่ได้หรอกนะมิโดริ ฉันเชื่อว่าพวกโปเกมอนของฉันกำลังรอฉันอยู่ ฉันที่มีเป้าหมายทั้งการเป็นโปเกมอนมาสเตอร์และการตามหาโปเกมอนนั้นจะมัวชักช้าอยู่ก็ไม่ได้ เมื่อวานฉันเองก็เถลไถลมามากพอแล้วละ ดังนั้น วันนี้ฉันจะต้องลุยเต็มที่ละ ชายหนุ่มตอบ

ถ้าเป็นแบบนั้นนายไปหาโปเกมอนบินแล้วบินไปมันจะไม่ดีกว่าเหรอ เธอแย้ง

ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะ ผู้ที่คิดจะเป็นโปเกมอนมาสเตอร์ส่วนใหญ่น่ะ เขาไม่ใช้วิธีลัดอย่างการบินไปยังเมืองที่ต้องการกันหรอก ยังไงซะฉันจะต้องเดินทางด้วยขาคู่นี้ของฉันนั่นแหละ เพราะการเดินทางแบบนี้มันทำให้ฉันได้รับประสบการณ์มากขึ้น มีเพื่อนใหม่มากขึ้น และได้ฝึกฝนตัวเองมากขึ้น ชายหนุ่มตอบ

นายนี่... คิดแปลกๆ นะ ทำไมถึงไม่เลือกทำอย่างใดอย่างหนึ่งก่อนให้เสร็จไปเลยล่ะ อย่างเช่น ตามหาทามะทามะของนายให้ครบก่อน แล้วก็ค่อยมาท้าประลองยิมต่างๆ น่ะ เธอถาม

มิโดริ เธอเองก็น่าจะรู้ไม่ใช่เหรอ ถ้าฉันตามหาทามะทามะต่อไปละก็ บางทีฉันอาจจะมีสภาพเป็นแบบตอนที่เลอ้อนว่าฉันก็ได้ ถึงแม้ว่าฉันจะทำเป้าหมายสองอย่างพร้อมๆ กันก็เถอะ แต่สิ่งที่ฉันหวังเอาไว้ ก็คือการตามหาทามะทามะเท่านั้น การเดินทางของฉัน จะเดินไปยังที่ที่มีทามะทามะของฉันอยู่ ถ้าบังเอิญที่นั่นมียิม ฉันก็ก็ค่อยทำตามเป้าหมายอีกเป้าหมายก็แค่นั้นเอง ชายหนุ่มตอบ ทำท่าจะเดินออกจากโปเกมอนเซ็นเตอร์ ฉันต้องไปแล้วละ

ชายหนุ่มเดินไปที่หน้าประตู ทุกย่างก้าวของเขาดูช้าลงเรื่อยๆ และหยุดนิ่งที่หน้าประตู เขาหันไปมองหญิงสาวอีกครั้งเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็พูดไม่ออกเสียที ความรู้สึกในใจชายหนุ่มที่อยากจะบอกออกไป ไม่ว่ายังไง ความกล้ามันก็ยังไม่เพียงพอให้พูดออกมา

แต่ว่า ถ้าชายหนุ่มเดินออกไปตอนนี้เขาคงจะไม่มีโอกาสได้พูดกับเธออีกแน่ๆ เขาหันหลังกลับมามองดูเธอ เธอเองก็จ้องมองดูเขาด้วยสายตาสงสัย ความกล้าทั้งหมดถูกรวบรวมขึ้นมา ปากของเขาเริ่มขยับขึ้นลง

มิโดริ ออกเดินทางกับฉันนะ คำพูดที่เขาต้องการพูดถูกเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบาจนไม่มีใครได้ยิน ชายหนุ่มรู้สึกตกใจกับสิ่งที่เกินขึ้น ทำไมกันนะ ทำไมเวลาที่ต้องพูดคำๆ นั้น ทำไม่ถึงไม่กล้าพูดออกมาซักที ความกล้าของเขาถูกใช้ไปหมดแล้ว เขาไม่เหลือความกล้าที่จะพูดคำๆ นั้นอีกแล้ว เขาเดินออกจากโปเกมอนเซ็นเตอร์ไป พลางพูดว่า

โชคดีนะ มิโดริ

อื้อ หญิงสาวรับคำพลางดูชายหนุ่มเดินออกไปอย่างเงียบๆ ความรู้สึกประหลาดๆ ก็เข้ามาครอบงำหญิงสาวเช่นกัน เธอกำบอลลูกหนึ่งในมือของเธอแน่น จ้องมองดูมัน แล้วพึมพำกับตัวเองว่า

ทำไมเขาถึงไม่ยอมบินไปเมืองฮิวาดะนะ กะจะให้ยืมฟลายก้อนแท้ๆ เธอพูดด้วยสีหน้าเศร้าๆ พลางลูบหัวปาจิริสที่ตักอย่างอ่อนโยน ถ้าเขายอมบินไปด้วยกันละก็ เราคงจะได้เดินทางด้วยกันอีกสินะ น่าเสียดายจัง

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เวลาประมาณบ่ายๆ ชายหนุ่มเดินทางมาถึงโปเกมอนเซ็นเตอร์ข้างถ้ำเชื่อมต่อ เขานั่งพักผ่อนในโปเกมอนเซ็นเตอร์เล็กน้อยก่อนที่จะออกเดินทาง จิตใจของเขายังคงว้าวุ่น มันน่าเสียดายนะที่เขาได้ทำโอกาสที่จะได้ในสิ่งที่เขาต้องการหลุดมือไปแล้ว เธอจะรู้หรือเปล่านะว่าเขาอยากร่วมเดินทางกับเธอ ในตอนนี้เขาคงได้แต่หวังว่า เธอจะอ่านปากของเขาออก ตอนที่เขาพูดขอให้เธอร่วมเดินทางด้วยกัน

หลังจากที่หายเหนื่อยแล้ว เนียร์ก็ออกเดินทางต่ออีกครั้ง เขาเดินลัดเลาะไปตามเส้นทางที่เป็นทุ่งหญ้า ถึงแม้มันจะไม่ใช่ทางลัด แต่เขาก็คิดว่า มันอาจทำให้เขาได้โปเกมอนตัวใหม่มาก็เป็นได้ สำหรับเนียร์แล้วนั้น การมีเนียสแค่ตัวเดียวดูเมือนจะไม่พอ เขาต้องหาเพื่อนร่วมเดินทางให้มากกว่านี้

จิปา... จิปาอิ... เสียงของปาจิริสดังเข้ามาให้หัวของเขา มันทำให้เขาย้อนนึกถึงเรื่องราวที่เพิ่งผ่านมาไม่นาน เขาวิ่งตรงไปยังเสียงนั้น ก็พบกับปาจิริสตัวหนึ่งที่กำลังหลงทางอยู่ มันอยู่ท่ามกลางพุ่มไม้รกๆ พยายามมองไปรอบๆ เพื่อหาคนช่วยเหลือ ชายหนุ่มแอบมองมันอยู่หลังพุ่มไม้ พลางคิดถึงเรื่องราวต่างๆ

ถ้ามีปาจิริสร่วมเดินทางไปด้วย ก็คงจะดีสินะ เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ สำหรับเขาแล้ว ปาริริสทำให้เขาคิดถึงความสุขที่เคยได้รับ ความรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก มันสัมผัสได้ภายในจิตใจของเขาเมื่อได้เห็นปาจิริส เขาหยิบมอนเตอร์บอลออกมา แล้วปาออกไป

เนียส เข้าไปข่วนปาจิริสเลย

สิ้นคำพูด เนียสออกมาจากมอนเตอร์บอล มันพุ่งตรงไปยังโปเกมอนกระรอกน้อยขณะที่ยังไม่ทันตั้งตัว มันเข้าไปทางด้านหลังหมายจะข่วนให้เป็นรอย แต่ว่า... โปเกมอนกระรอกน้อยเหมือนรู้ทัน มันหันหลังกลับไปมองด้วยความตกใจ แล้วปล่อยไฟฟ้าใส่แมวน้อยอย่างรุนแรง

ภาพที่คุ้นตาเข้ามาในหัวชายหนุ่มอีกครั้ง ตอนที่เขาจับคิดจะจับเนียส มันก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน มันทำให้เขายิ่งอยากได้ปาจิริสขึ้นไปอีก เขารู้มาว่า ปาจิริสทุกๆ ตัวจะมีนิสัยเหมือนๆ กันคือ เป็นพวกซุกซนและร่าเริงไม่หยุด มันมักจะอยู่ไม่ค่อยสุขหรอก ปาจิริสตัวที่เขาเจอก็เช่นมัน มันช่างเหมือนปาจิริสของหญิงสาวอะไรอย่างนี้ มันยิ่งทำให้รู้สึกว่า อยากจะได้มาไว้ครอบครองยิ่งนัก

แต่จะทำยังไงได้ล่ะ เนียสเองก็หมดสภาพสู้ต่อไปแล้ว เขาคงต้องใช้วิธีอื่นแล้วละ โชคยังดีที่เขาพอจะมีอาหารโปเกมอนติดตัวมาบ้าง เขาเรียกเนียสกลับเข้าบอลแล้วโผล่ไปหาโปเกมอนกระรอกน้อยพร้อมอาหาร

ปาจิริส เดินหลงทางมานานคงจะหิวสินะ มากินอาหารนี่สิ ชายหนุ่มพูด

ปาจิริสจ้องมองชายหนุ่มที่มาพร้อมกับอาหาร มันยิ้มและกระโดดเข้าหาชายหนุ่ม แล้วไต่ไปตามตัวเขาเพื่อมากินอาหารที่มือ ชายหนุ่มมองดูมันกินอย่างร่าเริง พลางคิดที่จะหาแผนการต่อไปที่จะจับมัน

ปาจิริส หลงทางมาเหรอ ไปโปเกมอนเซ็นเตอร์กับฉันสิ ที่นั่นมีอาหารอร่อยๆ กินเยอะเลยนะ ชายหนุ่มพูด มันรับคำอย่างยินดี พลางเกาะที่ไหล่ของชายหนุ่มขณะที่กำลังเดินกลับไป

ที่โปเกมอนเซ็นเตอร์ เมื่อชายหนุ่มเดินเข้าไปนั้นก็ถึงกับตกใจ หญิงสาวที่เขาเคยเจอยืนคุยกับคุณพยาบาลอยู่ที่นั่น ปาจิริสที่อยู่ที่ไหล่ของชายหนุ่มเมื่อมองเห็นหญิงสาวก็วิ่งไปหาในทันที มันเป็นปาจิริสที่หายไปของเธอเองสินะ คงจะพลัดกันกับเธอระหว่างเดินทางนั่นเอง

อ๊ะ! จิจัง มาที่นี่ได้ไงฉันตามหาแทบแย่แน่ะ หญิงสาวพูดพลางกอดมันไว้ในอ้อมกอดทั้งๆ ที่น้ำตายังไม่จางหายไป เธอมองมายังหน้าประตู ที่ๆ ชายหนุ่มยืนอยู่ เนียร์ นายเป็นคนพาจิจังมาเหรอ เจอกันที่ไหนน่ะ

ชายหนุ่มเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้เธอฟังไป เธอเองก็รับฟังอย่างเงียบๆ พวกเขาเอาโปเกมอนให้คุณจอยตรวจอีกครั้ง ชายหนุ่มปฏิเสธการรักษาในระยะยาวเพราะต้องรีบเดินทาง ส่วนหญิงสาวเอง โปเกมอนทุกตัวยังสภาพปกติดี ชายหนุ่มอยู่กับเธอจนเธอรับประทานอาหารเสร็จ ก็คิดที่จะออกเดินทางต่อ

มิโดริ โชคดีล่ะ ฉันต้องไปแล้วละ ชายหนุ่มพูดพลางเดินจากไป มันสายไปแล้วละที่จะต้องพูดคำๆ นั้น เพราะชายหนุ่มและหญิงสาวเองก็จากกันมาทีนึงแล้ว ถ้าจะให้พูดชวนเธออีกละก็ มันคงจะดูแปลกๆ

อื้อ นายเองก็โชคดีเหมือนกันล่ะ เธอพูด เธอเองก็คงจะคิดสินะ ว่าอยากเดินทางไปกับชายหนุ่ม ถึงได้เดินทางมาตามเส้นทางนี้เหมือนกัน แต่สุดท้ายแล้วก็ยังไม่ได้ร่วมเดินทางกับชายหนุ่มอยู่ดีนั่นละ

ชายหนุ่มเดินไปที่ประตู ทุกย่างก้าวของเขาดูเหมือนจะช้าลงเรื่อยๆ ความรู้สึกที่ไม่อยากจากไป มันเข้ามาเยือนจิตใจของเขาอีกครั้ง แต่ว่า... ยังไงซะเขาคงต้องตัดใจ กับเธอที่เขาได้จากกันไปครั้งนึงแล้ว จะชวนมาเข้าร่วมอีกก็คงต้องพูดกันถึงตอนที่จากกันตอนแรก เขาไม่สามารถหาเหตุผลมาบรรยายถ้อยคำที่ขาดหายไปของเขาได้ โอกาสสุดท้ายมันหลุดลอยไปนอนแล้วละ ชายหนุ่มไม่เหลือโอกาสอะไรอีกแล้ว

จิปา จิปาอิ... เสียงของปาจิริสร้องลั่น ชายหนุ่มหันกลับไปมองก็พบกับโปเกมอนกระรอกน้อย มันวิ่งมาหาชายหนุ่มแล้วพยายามดึงชายกางเกงของเขาไว้ ถึงแม้เรี่ยวแรงของมันจะไม่สามารถเหนี่ยวรั้งชายหนุ่มไว้ได้ก็ตาม แต่ชายหนุ่มเองก็หยุดเดินตามความต้องการของมัน

หญิงสาวเดินเข้ามาหาชายหนุ่มแล้วก้มตัวอุ้มปาจิริสขึ้นมา

จิจัง ทำแบบนี้ไม่ดีนะ เนียร์เขาต้องออกเดินทางต่อ ไปรั้งเค้าไว้แบบนี้ไม่ได้นะจ๊ะ เธอพูด

ปาจิริสทำหน้าเศร้าๆ มันหันหน้าไปทางชายหนุ่ม ชี้มือขึ้นข้างหนึ่ง แล้วหันหน้าไปทางหญิงสาว ชี้มือขึ้นอีกข้างหนึ่ง จากนั้น มันค่อยๆ เอามือทั้งสองประกบกัน เหมือนกับว่า มันเองก็ต้องการจะสื่ออะไรบางอย่าง

เหมือนกับว่าจิจังอยากจะบอกอะไรพวกเรานะ ชายหนุ่มพูด

จิปา จิปาอิ... ปาจิริสทำท่าเดิมๆ ซ้ำอีกครั้ง มันกระโดดลงไปยังพื้นเบื้องล่าง คราวนี้มันทำท่าด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม มันเดินเข้าไปดึงขากางเกงของชายหนุ่ม แล้วเดินกลับไปดึงรองเท้าของหญิงสาว แล้วก็ทำท่าเดิมอีกรอบ

จิจังอยากจะให้พวกเราเดินทางไปด้วยกันเหรอ หญิงสาวถาม

หัวใจของชายหนุ่มพองโตเมื่อได้ยินคำนั้น เขามองปาจิริสที่พยักหน้ารับอย่างยิ้มแย้มไม่แพ้กับใบหน้าของเขา ชายหนุ่มจัดเครื่องแต่งกายให้ดูเรียบร้อยอีกครั้ง แล้วเอ่ยถามหญิงสาว

ปาจิริสเขาว่าอย่างนั้นแน่ะ มิโดริ เธอว่ายังไงล่ะ

หญิงสาวอุ้มปาจิริสกลับขึ้นมาอีกครั้ง เธอเองก็รู้สึกดีใจไม่แพ้กันนั่นแหละ แต่เธอเองก็ไม่อาจแสดงความรู้สึกนั้นออกมาได้เช่นกัน

ฉะ... ฉันน่ะนะก็ไม่ได้อยากจะเดินทางไปด้วยนักหรอก!! แต่ว่า... จิจังของฉันอยากให้เดินทางไปด้วยน่ะนะ มะ...มันก็ช่วยไม่ได้นี่นา อย่าเข้าใจผิดนะ!! ฉะ...ฉันแค่ทำตามที่จิจังต้องการเท่านั้นเอง!!

ชายหนุ่มไม่ได้ใส่ใจคำพูดของหญิงสาวมากมายอะไรนัก เขาเดินออกไปจากโปเกมอนเซ็นเตอร์พลางพูดว่า

ตามมาสิ ถ้าไม่รีบเดี๋ยวก็ไปถึงเมืองฮิวาดะไม่ทันพอดี

รอด้วยสิเนียร์ หญิงสาวพูดพลางวิ่งตามชายหนุ่มไป

===================================================

เรารู้ข้อบกพร่องของตัวเองอีกแล้วเจ้าค่ะ การบรรยายเนื้อเรื่องที่มีรายละเอียดน้อยๆ และดำเนินเป็นระยะเวลานานๆ เราจะบรรยายไม่ค่อยดีเจ้าค่ะ เพราะการบรรยายของเราเป็นลักษณะที่ยืดเยื้อ ทำให้ไม่เหมาะกับเนื้อเรื่องแนวนี้เจ้าค่ะ

ฟิคอันก่อน ที่เป็นฟิคมิวทู ดูเหมือนเราจะแต่งได้สบายๆ เพราะไม่มีการเดินทางอะไร มาถึงมิวทูอยากจะเหาะไปไหนก้ไปได้เลย แถมยังเป็นเหตุการณ์สั้นๆ ที่เราเอามาเขียนให้มันยาวด้วยเจ้าค่ะ เราเองก็ยังต้องฝึกฝนอีกมาก ยังไงก็จะพยายามต่อไปเจ้าค่ะ

เป็นกำลังใจให้ด้วยนะเจ้าคะ

ปล. ตอนต่อไปเนียร์คงมีโปเกมอนตัวใหม่แล้วละเจ้าค่ะ และอาจจะได้พบกับตัวละครตัวใหม่ด้วย เม้นกันเยอะๆ นะเจ้าคะ

ปล.2 ใครไม่เม้น ไม่ได้ออกนะเจ้าคะ

[Risu]

ทำไมอ่านแล้วรู้สึกแปลกๆกับตอนนี้จังเลยแฮะ

จะซึนกันไปถึงไหนนะ สองคนนี้

ต้องให้โปเกมอนมาช่วยอยู่เรื่อยเลย

เฮ้อ~

ปล.เพ้อ~

[Hermit]

ในชีวิตก็เหมือนจะชวนคนรักไปเที่ยว

ลองนึกดูว่าคนที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองจะเอ่ยปากบอกชวนใครนี่มันยากน่ะครับ

เพราะไม่มีความกล้าและอาจกลัวที่จะรับความผิดหวังไม่ได้เลยไม่กล้าเอ่ยปาก

ส่วนมิโดริที่เป็นแบบนั้นก็เพราะการที่ผู้หญิงจะเอ่ยปากชวนผู้ชายนี่ถือว่าแปลกๆ

ก็เหมือนที่ผู้หญิงเอ่ยปากขอเป็นแฟนผู้ชายคนทั่วไปฟังแล้วก็รู้สึกแปลกๆ

เพราะตัว มิโดริ เองก็คงคิดอยากจะให้เนียร์เอ่ยปากเองมากกว่า

ส่วนปาจิริส นั้นเป็นโปเกมอน ของ มิโดริอยู่แล้วคงอยากให้ทั้ง 2 คนไปด้วยจึงได้ทำแบบนั้น

โปเกมอน เป็นสัตร์ไม่มีความคิดซับซ้อนขอเพียงแค่ให้คนที่ตัวเองรักมีความสุข

ก็จะแสดงออกมาโดยไม่เิขินอายและพร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้เจ้านายมีความสุข

[BLYTHE]

มาเม้นท์แล้วค่า พี่แยม~

ตรงข้างๆ ถ้ำเชื่อต่อก็มีโปเกมอนเซ็นเตอร์อยู่

ถ้ำเชื่อมต่อ

จิปา... จิปาอิ... เสียงของปาจิริสดังเข้ามาให้หัวของเขา

ดังเข้ามาในหัวของเขา

ตอนนี้รู้สึกว่าอ่านแล้วงงนิดหน่อยค่ะ ว่าปาจิริสที่หลงทางมาเป็นของมิโดริหรือเป็นโปเกมอนป่า(ตอนที่อ่านตอนนี้ครั้งแรก)

ถ้าเป็นโปเกมอนป่า...มันจะรับอาหารได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอคะ ถ้าเป็นของมิโดริก็โอเคค่ะ

สรุปคือ ตอนนี้มันเหมือนตอนที่เศร้าๆยังก็ไม่รู้ค่ะ แต่ก็ดีใจนะที่จิจังให้ทั้งสองกลับมาคืนดีกันได้

ตี้ชอบมากเลยค่ะ ฟิคของพี่เนี่ย...อยากให้พี่แต่งต่อๆไป ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยแต่งฟิคสนุกๆเรื่องนี้ให้ ขอบคุณค่ะ... ตี้ขอเป็นกำลังใจให้พี่นะคะ!!!!~

ปล.พึ่งรู้ว่ามิโดริซึน- -

[*~Pocha_Icecream~*]

(แอบอ่านอยู่นาน เพิ่งจะออกมาเม้น)

การบรรยายดีมากกกก เทียบไม่ติดเลยแฮะเรา...

ชอบฟิคนี้จังเลยอะ~! >w<

ปล.มิโดริแอบซึน?

[4096]

ยังบรรยายได้ดีเหมือนเดิมนะครับ

แต่เนื้อเรื่องมันดูยืดเยื้อยังไงไม่รู้ - -

[ChaosPhoenix]

เนียร๋ ให้ความรู้สึกว่าเหมือนเด็กวัยรุ่นเริ่มมีความรัก ซึ่งแตกต่างกับเจ้าของoc ตัวนี้จริงๆ เหอๆ

[OuriOuri Muto]

สนุกมากครับ

[ดช.เค้ก ไม้เอกสามตัว]

เหมือนบางฉากบรรยาย มีคำซ้ำบ่อยมากเลย มากถึงมากที่สุด

มากจนหน้าตกใจ อ่านยากนิดๆ แต่พอเข้าใจ

ตอนนี้ก็ลุ้นๆ ว่ามิโดริ กับ เนียร์ จะไปด้วยกันรึเปล่า

นึกว่า ปาจิริส จะเป็นโปเกม่อนป่าซะแล้วสิ อิอิ

สนุกตามเคยครับ บ บ

[ร็อตติ้ง...ทิกกิ้ย์~]

เอ่อ...รู้สึกว่า เขียนคำตกไปเยอะเลยนะเนี่ย =w="

อัพต่อน้า~

[~Wallohz~]

"เหอะๆๆ ซืนกันไปทั่ว"

มันดู"ยืดเยื้อ"จริงๆนั้นละ

หรือเรา(เรา?)แค่คิดไปเองน่ะ...

แต่ก็ยังสนุกอยู่ดีครับ~*

[ShadowSneak]

ซึนได้อีกอ่ะ =.="

เนียร์จะมีโปเกมอนใหม่แล้วสินะ จะเป็นตัวอะไรน้า~ ซูแบทแหงๆ[me=riSzoc_X-SciSSoR]โดนถีบตกเกาอี้[/me]

รู้สึกบรรยายได้ดีขึ้นมากเลยนะครับพี่แยม เป็นกำลังใจให้เสมอครับผม ^^

[Loveless Nova]

โอ้ย~ ชินเดเระกันตั้งนาน กว่าจะกลับมาร่วมเดินทางกันได้สักทีนะพวก!

เล่นทำโปเกม่อนเหนื่อยเลย ฮะๆๆ

[นายก้อนหินริมทาง]

โอ้กว่าจะอ่านถึงตอนปัจจุบัน

มาติดตามแล้วขอรับ

ท่านแยมแต่งได้เนียน เข้าถึงความรู้สึกมากเลยขอรับ

ทำให้อารมณ์คล้อยตามไปกะฟิกเลย ฮ่า ฮ่า

ลุ้นโปเกม่อนตัวต่อไปของ เนียร์ เช่นกัน จะเป็นตัวอะไรน้า

จะติดตามตอนต่อไป ครับพ้ม !!!

[ความฝันนิรันดร์กาล]

ความทรงจำบทที่ 10 : Wake up!

ถ้ำเชื่อมต่อ เส้นทางระหว่างเมืองคิเคียวและเมืองฮิวาดะ

หญิงสาวและชายหนุ่มเดินตามกันไปในถ้ำนั้น เส้นทางที่พวกเขาเดินดูไม่ค่อยจะคดเคี้ยวชวนหลงทางเท่าใดนัก เนื่องจากมันเป็นเส้นทางที่ถูกใช้กันบ่อยๆ เวลาต้องเดินทางไปมาระหว่างเมืองทั้งสอง ดังนั้นความปลอดภัยในการเดินทางจึงอยู่ในระดับที่ค่อนข้างจะโอเค เว้นแต่จะเดินทางในเวลากลางคืนหรือออกนอกเส้นทางเท่านั้น

นี่เนียร์ นายจะเดินไปถึงเมื่อไหร่กันเนี่ย นั่งพักก่อนจะไม่ดีกว่าเหรอ มิโดริ หญิงสาวในชุดปาจิริสพูดอย่างหมดแรง เธอหยุดเดิน ยันมือทั้งสองเอาไว้กับเข่าพลางถอนหายใจ

ไม่ได้หรอกนะมิโดริ ถ้าเกิดข้างนอกเริ่มมืดแล้ว ที่นี่ก็จะอันตรายมากเลยนะ มีโปเกมอนมอนหลายชนิดที่ใช้ถ้ำเป็นที่หลับนอนเหมือนกัน เพราะงั้น เรารีบกันเถอะ ชายหนุ่มเดินกลับมาหาหญิงสาวพลางจูงมือเธอเดินต่อไป

ที่จริงนายน่าจะพักที่โปเกมอนเซ็นเตอร์ก่อนแล้วค่อยออกเดินทางก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องรีบเดินทางแบบนี้เลย นายเองก็รู้ว่ามันอันตรายไม่ใช่เหรอ หญิงสาวแย้ง

มันก็รู้น่ะนะ แต่ก็อย่างที่บอก ฉันเองก็ไม่ได้มีเวลามากนักหรอก ฉันไม่อยากให้ทามะทามะของฉันต้องรอนานน่ะ ชายหนุ่มพูดพลางฝืนยิ้มนิดๆ

หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่ม รอยยิ้มที่เหมือนกับการแสร้งยิ้มนั้น เธอเองก็มองออก ชายหนุ่มกับลังสับสนอยู่ เขาเองก็แค่พยายามทำตัวให้เป็นปกติเท่านั้น แผลจากการสูญเสียน่ะ มันไม่ได้รักษาได้ง่ายๆ หรอก

การสนทนาจบลงเพียงแค่นั้น หญิงสาวไม่ได้พูดอะไรอีก ชายหนุ่มเองก็ได้แต่เดินต่อไปข้างหน้า เขาพยายามคิดเรื่องคุยกับหญิงสาว แต่ก็คิดไม่ออก ในหัวของเขาตอนนี้ มีแต่เรื่องทามะทามะของเขาเท่านั้น ทั้งๆ ที่เขาพยายามจะไม่ใส่ใจมันไปแท้ๆ แต่มันก็ทำไม่ได้ ยิ่งพยายามไม่ใส่ใจมากเท่าไหร่ มันก็ดูเหมือนจะคิดมากเท่านั้น

จริงสินะ ระหว่างเดินทางมาก็มัวแต่คิดอะไรเพลินๆ จนลืมสนิทเลย ชายหนุ่มเอ่ยปากขึ้นหลังจากบรรยากาศเงียบไปค่อนข้างนาน ฉันต้องหาโปเกมอนเพิ่มแล้วละ เนียสตัวเดียวคงเอาชนะยิมลีดเดอร์ของเมืองฮิวาดะไม่ได้หรอก

จริงสินะ หญิงสาวพูดบ้าง นายเองก็ต้องหาพวกเพิ่มนี่นา แต่นี่เราก็ต้องรีบกันด้วย แล้วนายจะหาโปเกมอนที่ถูกใจเจอเหรอ หญิงสาวพยายามตั้งสติกับคำพูดของเธอก่อนที่จะเผลอพูดว่า [แล้วทำไมไม่คิดตั้งแต่แรก] ออกไป

เวลามีไม่ค่อยมากเท่าไหร่ คงไม่ต้องสนโปเกมอนที่ถูกใจแล้วละ หาโปเกมอนในนี้ไปซักตัวก็พอ ยังไงซะ ถ้าสามารถมอบความรักให้โปเกมอนทุกตัวได้อย่างเท่าเทียมกันละก็ จะโปเกมอนตัวไหนมันก็ไม่มีปัญหาหรอก ชายหนุ่มตอบพลางมองหาโปเกมอนตามทาง

ถ้าโปเกมอนในถ้ำแบบนี้ก็อาจจะมีแค่ ซูแบท อิชิสึบุเตะ อิวาร์ค แค่นั้นเอง แต่ถ้าหาเจอง่ายๆ ก็คงจะเป็นซูแบทละ หญิงสาวตอบพลางมองไปรอบๆ

มันก็ใช่ละนะ ชายหนุ่มเห็นด้วย แต่มันก็น่าจะมีทางเลือกมากกว่านี้ เราลองเดินออกนอกเส้นทางดีกว่า เขาพูดพลางมองหาทางแยกตามช่องหินที่พอจะแทรกตัวเข้าไปได้

หญิงสาวพยายามพูดห้ามปรามชายหนุ่ม แต่ว่า... มันก็ยากที่จะหยุดยั้งความคิดของเขา ชายหนุ่มเดินแยกไปจากเส้นทางเดิมที่เคยเดิน โดยมีหญิงสาวที่ต้องตามเข้าไปอย่างช่วยไม่ได้

นี่เนียร์ ทำแบบนี้มันจะดีเหรอ รอบข้างมันเริ่มมืดเรื่อยๆ แล้วนะ แถมดูชื้นๆ ยังไงก็ไม่รู้ แสงไฟจากไฟฉายนายก็ส่องไปได้ไม่ไกลซะด้วย มันอันตรายออกนะ หญิงสาวพูดขณะกอดปาจิริสโปเกมอนของเธอแน่น เธอรีบเดินให้เร็วขึ้นเพื่อเข้าใกล้ชายหนุ่ม

ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันนะ แต่ว่า... มันก็น่าตื่นเต้นดีไม่ใช่เหรอ เหมือนเรากำลังผจญภัยอยู่เลย เนียร์ตอบ

แต่ฉันว่ามันน่ากลัวไปหน่อยนะ พวกโปเกมอนน่ะ บางชนิดก็ดุร้ายแถมหวงถิ่นที่อยู่ด้วย ถ้าเราไปเจอเข้าก็แย่เลยนะ ฉันว่าเราไปหาจับโปเกมอนตามทางก็ได้ จะเป็นตัวอะไรก็ไม่สำคัญไม่ใช่เหรอ หญิงสาวแย้ง

เอาน่ามิโดริ มันไม่อันตรายขนาดนั้นหรอก อีกอย่างนะ ลึกๆ แบบนี้อาจจะมีโปเกมอนที่หายากๆ ก็ได้ ชายหนุ่มพูดพลางเดินหน้าต่อไป

พวกเขาเดินมาได้ลึกพอสมควร บรรยากาศรอบข้างดูค่อนข้างมืดครึ้ม มีหินงอกหินย้อยอยู่เต็มไปหมด แต่ก็ไม่ค่อยจะเจอโปเกมอนใหม่ๆ มากมายเท่าใดนัก ชายหนุ่มเดินถือไฟฉายนำหน้าโดยมีหญิงสาวเดินตามไปติดๆ เส้นทางเริ่มคดเคี้ยวขึ้นเรื่อยๆ แต่ชายหนุ่มก็ยังคงมั่นใจได้ว่า เขาจะไม่หลง

เนียร์ พอเถอะ ฉันไม่ไหวแล้วละ เดินจนจะหมดแรงอยู่แล้ว แถมยังต้องอยู่ในบรรยากาศน่ากลัวแบบนี้อีก ฉันจะให้ยืมโปเกมอนก็ได้ ออกไปจากที่นี่กันเถอะนะ หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

เอ่อ... ชายหนุ่มลังเลพลางมองหน้าหญิงสาว ถ้างั้น ฉันเอาแค่ซูแบทที่ปากทางออกก็คงจะพอ

คุจี... คุจี้... ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะหันหลังกลับ ก็มีเสียงของโปเกมอนบางตัวดังขึ้นมา ชายหนุ่มหันไปมองรอบๆ อย่างค่อนข้างจะตกใจ ส่วนหญิงสาวนั้นเธอเข้าประชิดตัวชายหนุ่ม พลางมองซ้ายมองขวาอย่างหวาดระแวง ปาจิริสโปเกมอนของเธอ กระโดดลงมายังพื้นเบื้องล่าง และเตรียมตัวปล่อยประจุไฟฟ้า

ครืด... ครืด... เสียงร้องเริ่มสงบลง มีแต่เสียงการเคลื่อนไหวของอะไรบางอย่างเท่านั้น เสียงนั้นบ่งบอกถึงสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ มันกำลังเข้าใกล้ชายหนุ่มและหญิงสาวมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว

เนียร์ ฉันเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดีแล้วละ เรารีบออกไปกันเถอะ หญิงสาวพูดพลางเข้าไปเกาะแขนชายหนุ่ม

ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน มิโดริ ชายหนุ่มจับมือของหญิงสาวออกจากแขนของเขา แล้วส่งไฟฉายให้ เธอถือไฟฉายนี่ไว้นะ แล้วค่อยๆ เดินกลับไปตามทางเดิม ฉันจะคอยคุ้มกันด้านหลังให้เอง

หญิงสาวรับไฟฉายแล้วค่อยๆ เดินย้อนกลับไป เธอพยายามเดินให้มีเสียงน้อยที่สุดเพราะเธอคิดว่า สิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่นั้นคงจะจับสัมผัสเธอไม่ได้หากเธอพยายามเดินแบบนี้ ชายหนุ่มเดินตามหญิงสาวไปติดๆ เขาจับมือเธอเอาไว้แน่นโดยหวังว่าคงจะช่วยอะไรเธอได้ ปาจิริสเองก็เดินตามพวกเขาอย่างระมัดระวังเช่นกัน

แต่ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะเดินไปได้ไกลนัก เสียงร้องเดิมๆ ก็กลับมาอีกครั้ง คราวนี้มันมาพร้อมกับประกายแสงและสิ่งมีชีวิตจำนวนมากที่บินไปมาอยู่ทั่วถ้ำ

จิปา... จิปาอิ!!! เสียงของปาจิริสกรีดร้องขึ้นอย่างดังลั่น กระแสไฟฟ้าถูกปลดปล่อยออกมาจนเกิดประกายแสงสว่างวาบไปทั่ว ไม่เพียงเท่านั้น บรรดาซูแบททั้งหลายที่หลับอยู่บนเพดานถ้ำต่างพากันบินออกมาด้วยความตื่นตระหนก หญิงสาวทำไฟฉายหล่นและดับไป ทุกอย่างตกอยู่ในความมืด

ในประกายแสงที่ส่องสว่างวาบเพียงชั่วครู่ ชายหนุ่มได้มองเห็น โปเกมอนตัวหนึ่งกำลังกัดหางของปาจิริสอยู่ หลังจากที่ชายหนุ่มเริ่มตั้งสติได้เขารีบเข้าไปหาหญิงสาวพลางเรียกให้ได้สติ

มิโดริ ตั้งสติไว้ โปเกมอนน่ะ มีโปเกมอนมาทำร้ายจิจังของเธอ ชายหนุ่มพูด

กระแสไฟฟ้าส่องสว่างขึ้นมาอีกครั้ง หญิงสาวเองก็มองเห็นเช่นกัน โปเกมอนสีเหลืองกำลังใช้ปากสีดำเบื้องหลังคาบหางของปาจิริสอยู่ ปาจิริสพยายามช็อตไฟฟ้าหลายต่อหลายครั้ง แต่โปเกมอนตัวนั้นก็ไม่มีท่าทีว่าจะปล่อย

นั่นมันคุจีโตะนี่นา ชายหนุ่มพูด ช็อตไฟฟ้าไปมันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก มันหมดสติไปแล้วละ

แต่จิจังโดนมันกัดนะ จะทำยังไงดีล่ะ หญิงสาวพูดขณะมองปาจิริสที่กำลังปล่อยไฟฟ้าออกมาเป็นระยะๆ

งั้น เอาแบบนี้สิ ชายหนุ่มพูดพลางหยิบมอนส์เตอร์บอลออกมาแล้วปาออกไป จับเข้าบอลซะก็สิ้นเรื่อง

บอลลอยออกไปแล้ว มันพุ่งตรงไปยังร่างของคุจีโตะที่ไร้สติ แต่ทว่า... ปาจิริสที่โดนกัดเองก็ไม่ได้อยู่นิ่ง มันพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากปากของคุจีโตะ ทำให้บอลของชายหนุ่มพลาดเป้าไปอย่างน่าเสียดาย

งั้นฉันจัดการเอง หญิงสาวพูดพลางปาบอลออกไป จิจัง ทนหน่อยนะ อยู่นิ่งๆ ก่อน

ปาจิริสอยู่นิ่งอย่างว่าง่าย ลูกบอลกระทบกับร่างสีเหลืองของคุจีโตะ จากนั้นร่างของมันก็กลายเป็นลำแสงสีแดงเข้าไปในบอลแล้วหยุดนิ่ง คุจีโตะในตอนนี้ได้หลับอย่างสงบภายในบอลเรียบร้อยแล้ว

เฮ้อ... ชายหนุ่มถอนหายใจ เรื่องจบลงไปเรื่องนึงแล้ว ทีนี้ก็ต้องมาคิดว่า จะเอายังไงกับไฟฉายที่พังไปดี ตอนนี้ฉันก็แทบจะมองไม่เห็นอะไรอยู่แล้วละ

ขอโทษนะ หญิงสาวพูดอย่างสำนึกผิด

เอาน่าๆ ชายหนุ่มพูด เขาเองก็ไม่ได้รู้สึกดีนักหรอกที่ต้องมาฟังน้ำเสียงสำนึกผิดของเธอ เธอมิฮิโนอาราชิสินะ ส่งออกมาสิ

อ๊ะ! จริงสิ หญิงสาวพูดเหมือนนึกอะไรได้ ทำแบบนี้ก็ได้นี่นา ฝากด้วยนะบาคุโกะ

ฮิโนอาราชิถูกเรียกออกมา มันปล่อยไฟออกมาที่หลังของมันก่อให้เกิดแสงสว่างไปทั่ว ตอนนี้ทุกคนมองเห็นกันชัดขึ้นแล้ว ชายหนุ่มและหญิงสาวเข้าไปดูอาการของปาจิริส โชคดีที่มันไม่เป็นอะไรมาก เพียงแค่ใช้ไฟฟ้ามากไปจนหมดแรงเท่านั้น หญิงสาวอุ้มมันขึ้นมาไว้ในอ้อมอก แล้วลูบหัวมันอย่างอ่อนโยน

งั้น เรารีบเดินทางออกจากที่นี่กันเถอะ ชายหนุ่มพูด

ครืด... ครืด... เสียงสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่เคลื่อนไหวดังเข้ามาอีกครั้ง ชายหนุ่มและหญิงสาวหันไปมองโดยรอบ แต่ก็ไม่พบอะไร พื้นดินเริ่มสั่นสะเทือนขึ้น สิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่โผล่ขึ้นมาจากพื้นดิน ฮากาเนล โปเกมอนงูเหล็ก มันร้องคำรามอย่างบ้าคลั่ง

ฮะ... ฮากาเนล หญิงสาวพูดอย่างตื่นตะหนก เธอพยายามรวบรวมสติที่เพิ่งจะแตกกระเจิงออกไปกลับมา แต่ว่า... เธอก็ไม่สามารถหยุดร่างกายที่สั่นเทิ้มไว้ได้ เธออยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ แต่ร่างกายเธอก็ไม่ยอมเคลื่อนไหวอะไร ชายหนุ่มบีบมือเธอแน่นแล้วปล่อยมือออกมาจับบอล

เนียส ฝากด้วยนะ

เนียส โปเกมอนแมวน้อยถูกปล่อยออกมาประจัญหน้าโปเกมอนงูเหล็ก มันมองคู่ต่อสู้ร่างยักษ์เบื้องหน้าด้วยความหวาดกลัว ขาของมันสั่นระริก สุดท้ายมันก็ต้านความกลัวไว้ไม่ไหววิ่งไปหลบที่ด้านหลังของเนียร์ผู้เป็นเจ้านาย

ซวยแล้วละสิ ชายหนุ่มพึมพำ โดนตบตายตามกันแน่ๆ เลย

ฮากาเนลโปเกมอนงูเหล็กคำรามขู่อีกครั้ง ก่อนที่จะพุ่งตัวเข้าใส่ชายหนุ่ม มันพุ่งเข้ามาโจมตีในระยะประชิดโดยที่ชายหนุ่มไม่สามารถหลบได้ ชายหนุ่มหลับตาแน่นพลางเตรียมตัวไว้แล้วว่า คงจะเจ็บปางตายแน่ๆ แต่ว่า...

ดวงตาของชายหนุ่มเบิกโพลงขึ้น เผยให้เห็นแววตาที่น่าชิงชัง เพียงแค่สายตานั้นทำให้การโจมตีของฮากาเนลหยุดลง มันจ้องมองชายหนุ่มอีกสักพัก ก่อนที่จะหันหลังกลับไป

เดี๋ยวก่อนสิ ชายหนุ่มพูด แต่น้ำเสียงที่พูดนั้น มันไม่เหมือนกับเสียงดั้งเดิมของเขา มันเป็นเสียงทุ้มต่ำที่ดูยืดยาว ราวกับว่าไม่ใช่ตัวเขาเองที่พูดออกไป ทำไมเจ้าถึงต้องอาละวาดเช่นนี้

ฮากาเนลหันกลับมาหาชายหนุ่มอีกครั้ง มันเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงของมัน พลางยื่นหางออกมาให้ชายหนุ่มดู

ก้อนหินไปติดอยู่ที่หางรึ ชายหนุ่มพูด พลางพยายามดึงหินออกมา เพราะเรื่องแค่นี้เจ้าถึงกับอาละวาดเหรอ เอาเถอะ คราวหลังใจเย็นกว่านี้หน่อยก็ดีนะ

สิ้นคำพูดฮากาเนลก็ดำดินหายไป หญิงสาวเริ่มได้สติคืนกลับมา เธอเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด เนียร์ ชายหนุ่มคนนี้เป็นใครกันแน่นะ เธอมองแผ่นหลังของชายหนุ่มที่ปกป้องเธอ เธอมองมันด้วยความหวาดกลัว ไม่ใช่... เขาไม่ใช่เนียร์คนที่เธอเคยรู้จัก บรรยากาศที่นี่สะอิดสะเอียนโดยรอบชายหนุ่มนี่มัน... มันคืออะไรกัน

บรรยากาศเริ่มกลับเป็นแบบเดิม ชายทรุดตัวลงกับพื้น ราวกับเหลือแต่ร่างที่ไร้สติ หญิงสาวตรงเข้าไปหาชายหนุ่ม แต่ก็ไม่กล้าแตะต้องอะไรมากนัก เธอร้องเรียกชายหนุ่มพลางจ้องมองใบหน้าของเขา

สักพัก ดวงตาของชายหนุ่มเบิกโพลงขึ้น มันเป็นแววตาตื่นตกใจกับอะไรซักอย่าง เขาผลักเธออกไปพลางดีดตัวเองลุกขึ้นมา แล้วมองไปโดยรอบ แต่ว่า... สถานการณ์รอบข้างก็ยังเป็นปกติดี

เอ่อ... มิโดริ ชายหนุ่มถาม ฮากาเนลตัวนั้นหายไปไหนแล้วล่ะ

นี่นาย... หญิงสาวพูด นายจำไม่ได้เลยเหรอว่า นายทำอะไรลงไปบ้างน่ะ

ฉันน่ะเหรอ... ชายหนุ่มทำท่าคิด หลังจากที่กำลังจะโดนฮากาเนลโจมตี พอรู้สึกตัวอีกที เธอก็เรียกฉันแล้วละ

ปะ... เป็นไปได้ยังไง หญิงสาวพูดอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง นายจะจำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ เหรอ

อื้อ ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างงงๆ ฉันทำอะไรไปบ้างงั้นเหรอ

ก็แค่... หญิงสาวพูดอย่างลังเล และในที่สุด เธอก็ตัดสินใจได้ เอ่อ... ออกจากที่นี่ให้ได้ก่อนเถอะ แล้วฉันจะเล่าให้ฟัง จิจังเองก็บาดเจ็บอยู่ด้วย คงต้องรีบแล้วละ

เอ่อ... ได้ ชายหนุ่มพูดพลางเรียกเนียสกลับเข้าบอลแล้วเดินตามหญิงสาวไป เขามองไปรอบๆ อีกครั้งเพื่อพยายามนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่แล้วก็พบกับบางสิ่งบางอย่าง เฮ้! มิโดริ ดูสิ นั่นไง บอลที่ฉันปาพลาดไป ดูเหมือนมันจะไปโดนโปเกมอนอะไรเข้าซักตัวละ

หา... หญิงสาวหันมองตามชายหนุ่ม แล้วเธอรู้ได้ยังไงล่ะว่ามันมีโปเกมอนอยู่หรือเปล่า

ลางสังหรณ์น่ะ มันต้องมีสิ ชายหนุ่มเดินเข้าไปเก็บบอลของเขาขึ้นมา แล้วตรวจสอบอะไรบางอย่าง ระบบลงทะเบียนของบอลลูกนี้ถูกใช้งานไปแล้วแฮะ ฉันเดาไม่ผิดเลยใช่มั้ยล่ะ มีโปเกมอนอยู่ข้างในด้วย

โปเกมอนอะไรล่ะ ที่นายจับมันได้ หญิงสาวถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

นั่นสินะ ชายหนุ่มพูดพลางปาบอลออกไป ออกมาเลย โปเกมอนตัวใหม่ของฉัน

==================================================

โปเกมอนที่ปรากฏหรือถูกพูดถึงในตอนนี้

ซูแบท

เนียส

อิชิสึบุเตะ

อิวาร์ค

ฮิโนอาราชิ

ฮากาเนล

คุจีโตะ

ปาจิริส

==================================================

คือว่า ต้องขอโทษเรื่องยืดเยื้อด้วยเจ้าค่ะ เราพยายามย่อลงมาแล้ว แต่มันก็ยังยาวอยู่ดี เราจะพยายามต่อไปนะเจ้าคะ ยังไงก็ ขอให้ติดตามอ่านต่อไปด้วยนะเจ้าคะ

[Hermit]

เป็นบุคคล 2 บุคลิกหรือนี่ตามความคาดเดาผมน่าจะออกมาเมื่อ สติเดิม

นั้นหลุดตัวตนอีก 1 ก็จะออกมา

เข้าเรื่องกันดีกว่าตอนนี่จิตใจของเนียร์นั้นจากที่แค่มีตามหา ทามะทามะ

กลายเป็นมีหญิงสาวเข้าไปอยู่ในหัวใจซะแล้ว

ความรักต่อ มิโดริ นั้นจะสามารถเบียด ทามะทามะ ออกไปได้หรือไม่ต้อง

ขึ้นอยู่กับแยมซะแล้ว

แหมแต่ปาพลาดไปโดนโปเกมอนเลยนี่ผิดคาดเลยแหะต้องรอดูล่ะจะเป็นตัวไร

[ChaosPhoenix]

มีตัวอะไรโดนจับเข้าไปในบอลหว่า น่าสงสัย

[นายก้อนหินริมทาง]

โอ้ตอนใหม่ มาแล้ว โฮ่ว บุคลิดอันน่ากลัวทำให้ฮากาเนลที่แสนดุร้ายถึง กับยุดคลั่งเลยรึ

แล้ว โปเกม่อนตัวนั้นคือะไร หละ อีวาค รึปล่าว หรือ อิชิสึบุเตะกันแน่

ติ่นเต้ลๆ

[BLYTHE]

แง่ม=w=~ มาอ่านตอนล่าสุดแล้วล่ะค่ะ

เหมือนเนื้อเรื่องจะดูยืดเยื้อไปหน่อยนะ แล้วก็..เอ่อ...

ที่ดีขึ้นคือ...ไม่มีคำผิดเลยค่า!!!~ (เท่าที่ดูแล้ว ไม่มีนะคะ)แปะๆๆๆๆ(ปรบมือ)

ยังไงก็ขอให้สู้ต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่า อิอิ...แล้วก็...

ตัวอะไรเอ่ย...ที่เนียร์จะจับได้ น่าติดตามๆ=w=

[ShadowSneak]

สรุป เนียร์มันมีสองบุคลิกสินะ =w="

อยากเห็นตัวใหม่เร็วๆง่าาาา ทำเป็นพูดวางท่าไป สุดท้ายก้อซูแบทอยู่ดีน่ะแหละ[me=>>ShadoWSneaK<<]โดนตบชัก[/me]

เดินเรื่องด้วยความเร็วกลางๆนะครับ แต่ถ้ายังเดินในลักษณะอย่างนี้อีกเรื่อยๆ กว่าจะจบยิมแปดก็คงปาไปประมาณ 50 ตอนละครับ = =" แล้วก้อ ตัวละครใหม่ไม่ค่อยออกมาเลยอ่าครับ ดันๆมั่งก็ดีนะ =w="

สู้ต่อไปครับ เป็นกำลังใจให้ ^^

[4096]

โปเกมอนตัวต่อไปคือ....

เดาว่าตัวใดตัวหนึ่งในนี้ >.<

//ปรากฏว่าเปิดมาไม่มีโปเกมอน (ฮา)

---

ฟิครอบนี้ดีมากครับ การบรรยายเยี่ยม

เนื้อเรื่องไม่ยืดเยื้อครับ