[Fiction] The Lost Egg, The Lost Memory. [MEM 21 : The hope of old team.]

[pang1100]

หนูหรอค่ะ

[pang1100]

ถ้าหนูละก็

ชื่อเฟส คือ หูเติ่ง เองงัฟ ค่ะ

[Raining]

รู้จักปุ่มEdit(แก้ไข)มั้ยครับ?อยู่ด้านขวาบนนะให้ใช้ปุ่มนั้นในการแก้ไขข้อความต่างๆนะครับ

ปุ่มนี้มีไว้ให้แก้ไขและไม่ให้ปั้มกระทู้  หากจะเพิ่มเติมอะไรกรุณาใช้ปุ่มแก้ไขด้วยนะครับไม่ใช่โพสติดกันแบบนี้นะครับ

ไม่งั้นจะโดนกฏบอร์ดได้นะ

[Dreammaker]

ส่งคำขอไปแล้วครับ Dreammaker Designdream

[ความฝันนิรันดร์กาล]

ความทรงจำบทที่ 21 : The hope of old team.

บริเวณหน้าโรงยิมยามบ่ายแก่ๆ ชายหนุ่มในชุดดำยืนอยู่หน้าประตูพร้อมด้วยองค์ชายในชุดรุ่มร่าม ชายหนุ่มหยิบบอลของทามะทามะและเนียสออกมาจากข้างเอวพลางมองมันด้วยสายตาที่ค่อนข้างเศร้า ภายในใจเขากำลังคิดและลังเลอะไรบางอย่างอยู่ ถึงแม้ประตูยิมจะกำลังแง้มเปิดออกมาก็เถอะ แต่เสี้ยวเวลาที่ได้ผ่านไปนั้นมันช่างช้าเสียจนเขาใช้ความคิดไปได้หลายตลบ เขายืนมองประตูโรงยิมที่ค่อยๆ เปิดออกด้วยแววตาที่เหม่อลอย

ชายหนุ่มเริ่มครุ่นคิดถึงอดีตนับตั้งแต่ที่เขาตัดสินใจออกตามหาทามะทามะ เขาได้พบกับเพื่อนร่วมเดินทาง มิโดริผู้ที่ต้องการเป็นท็อปคอดิเนเตอร์ จากนั้นก็พบกับเลอ้อนเจ้าชายประหลาดๆ ได้ออกเดินทางร่วมกัน ใช้เวลาร่วมกันเพียงไม่ถึงอาทิตย์ แต่ว่า... ทำไมกันนะ ทำไมมันถึงรู้สึกผูกพันขนาดนี้ ความรู้สึกในตอนนั้น ถึงจะเร่งรีบเพราะต้องรีบไปช่วยทามะทามะก็เถอะ ถึงอย่างนั้น มันก็เหมือนกับว่าได้ออกเดินทางพร้อมกับโปเกมอนตัวแรกยังไงอย่างนั้น แล้วความรู้สึกเช่นนี้มันเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ

จริงสินะ ตอนที่ชายหนุ่มคลาดกับหญิงสาวที่ป่าอุบาเมะ ตอนนั้นเกิดเรื่องราวต่างๆ มากมายเลย ชายหนุ่มได้พบกับปอมคุง เด็กประหลาดที่บอกว่าตนเองติดอยู่ในห้วงแห่งเวลาสพร้อมกับทามะทามะของเขา ใช่แล้วละ ตอนนั้นแหละที่ความรู้สึกของเขาเปลี่ยนไป ภาพของทามะทามะที่อยู่กับเด็กคนนั้น ทามะทามะที่อยู่ในสภาพบาดเจ็บและไม่ได้สติ ข้อความจากเด็กหนุ่มคนนั้นมันทำให่เขาต้องแบกรับภาระอันหนักอึ้ง โฮโอน่ะเหรอ... ลูเกียน่ะเหรอ... สิ่งที่เขาต้องทำคือนำขนปีกของโปเกมอนทั้งสองมาเพื่อช่วยทามะทามะ เพื่อการนั้นเขาถึงกับต้องเปลี่ยนโปเกมอนของตนเองให้เป็นโปเกมอนในยุคที่เขาใช้ในเขตอิชชูเลยสินะ

ทามะทามะ... เนียส... ชายหนุ่มพึมพำพลางมองไปยังบอลทั้งสี่ลูกในมือ ในฐานะโปเกมอนตัวแรก... ไม่ว่ายังไงฉันก็ตัดสินใจทิ้งเจ้าทั้งสองไม่ลงสินะ ซูแบท... อูป้า... เพิ่งจับมาได้แท้ๆ คงต้องถูกเก็บเอาไว้อีกนาน... แบบนี้มันดีแล้วเหรอ...

เป็นอะไรไปล่ะ เจ้าอยากมาสู้ยิมไม่ใช่เหรอ รีบๆ แสดงสิ่งที่นายเรียกว่า[กลยุทธ์]ให้ท่านเลอ้อนดูซะทีสิ เลอ้อน ที่เห็นว่าเนียร์นิ่งเงียบอยู่นานเอ่ยถามขึ้น

กลยุทธ์เหรอ...

ก็ใช่นะสิ ที่เจ้าบอกว่า ถ้ามีการวางแผนมาก่อน ไม่ว่าโปเกมอนตัวนั้นจะเพิ่งจับมา หรือ ยืมคนอื่นมา ก็สามารถเอาชนะได้ง่ายๆ นี่ละ เขาเรียกว่า กลยุทธ์ยังไงล่ะ องค์ชายตอบพลางพูดต่อไป ท่านเลอ้อนยอมรับนะ ว่าท่านเลอ้อนคิดว่าโปเกมอนของเจ้าน่ะกระจอกมากๆ แต่พอได้ฟังเจ้าพูดเรื่องกลยุทธ์แล้วท่านเลอ้อนสนใจมาก ดังนั้น เจ้าต้องแสดงกลยุทธ์ดีๆ ให้ท่านเลอ้อนดูด้วยล่ะ

กลยุทธ์เหรอ... ชายหนุ่มพูด จริงสินะ...

ชายหนุ่มนำบอลเก็บไว้ที่เดิม พลางหยิบบอลอีกสี่ลูกออกมา โปเกมอนพวกนี้ โปเกมอนที่เขาได้ใช้ที่เขตอิชชู โปเกมอนที่มีวิวัฒนาการระดับสูงที่สุดของเขา เขาคิดถูกหรือเปล่านะที่จะใช้โปเกมอนเหล่านี้เพื่อพิชิตโรงยิม

ประตูโรงยิมเปิดนานแล้ว แต่ชายหนุ่มยังคงยืนครุ่มคิดอยู่แบบนั้น เพราะความฝันในวัยเด็กของเขา ความฝันที่ได้ออกเดินทางพิชิตโรงยิมต่างๆ ทำให้เขาคลายความเสียใจที่ต้องเสียทามะทามะมาได้ และเพราะเรื่องนั้นทำให้เขาได้ตัดสินใจไล่ตามความฝันไปพร้อมๆ กับตามหาเพื่อนของเขา ถ้าหากเขาทิ้งความฝันที่เพิ่งจะเริ่มไป แล้วมุ่งมั่นกับการตามหาเพื่อนของเขาเพียงอย่างเดียวล่ะ ในเมื่อตอนนี้เขาทำใจเรื่องที่ต้องสูญเสียทามะทามะเมื่อครั้งก่อนได้แล้ว เขาจะต้องไล่ตามความฝันไปทำไม สู้เอาเป็นเอาตายกับการตามหาทามะทามะอย่างเดียวจะไม่เร็วกว่าเหรอ...

ใช่แล้วละ... ชายหนุ่มพึมพำพลางเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย ถ้าเราทำใจได้เสียตั้งแต่แรก ออกตามหาทามะทามะตั้งแต่แรก อะไรๆ มันก็คงจะเร็วกว่านี้สินะ เรื่องเข้ายิมน่ะ มันก็คงไม่จำเป็นแล้วละ

เดี๋ยวสิเจ้า! องค์ชายขัด ที่พูดมาแบบนั้นหมายความว่ายังไง

ชายหนุ่มไม่สนใจฟังเสียงพวกนั้น เขายังคงยืนนิ่งพลางครุ่นคิดอะไรบางอย่างต่อไป

ขอโทษนะครับผู้ท้าชิง ถ้ายังไม่เดินเข้าไปในโรงยิมอีกละก็ ผมจะปิดประตูแล้วนะครับ คนเฝ้าประตูที่เริ่มหมดความอดทนกับการรอคอยพูดขึ้น

แต่ว่า... ชายหนุ่มยังคงไม่สนใจกับเสียงรอบข้างยืนครุ่นคิดอยู่แบบนั้น จนคนเฝ้าประตูยิมได้ปิดประตูอีกครั้ง ก่อนที่จะสบทออกมาทำนองว่า เสียเวลาชะมัด

หลังจากเวลาผ่านไปได้สักพัก ชายหนุ่มก็เก็บบอลทั้งสี่เข้าที่ หันหลังกลับแล้วเดินจากโรงยิมไป ปล่อยให้องค์ชายเดินตามเขาด้วยความสงสัย ไม่ว่างองค์ชายจะพยายามพูดอะไรสักเท่าไหร่ ก็ดูเหมือนจะไร้ผล โลกแห่งภวังค์ของชายหนุ่ม ยากนักที่จะสามารถเข้าแทรกแซงได้ ชายหนุ่มกลับมาที่หน้าบ้านของเขาเอง พลางหยิบบอลลูกหนึ่งออกมา แล้วโยนมันออกไป

ออกมาเลยวอร์เกิ้ล ชายหนุ่มพูด

ฉับพลันนั้น โปเกมอนอินทรีขนาดพอๆ ก็บตัวเขาก็ปรากฏตัวออกมา มันกางปีกพลางโห่ร้องด้วยท่าทางองอาจ จากนั้นก็เริ่มบิดคอไปมาพร้อมๆ กับลองขยับปีกแบบเบาๆ นี่คงเป็นการยืดเส้นยืดสายของมันหลังจากที่ไม่ได้ออกจากบอลมานาน องค์ชายตกตะลึงกับโปเกมอนขนาดยักษ์นั่นจนทำอะไม่ถูก

นะ... นี่เจ้า... องค์ชายพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เจ้ามีโปเกมอนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

ขอโทษนะเลอ้อน ชายหนุ่มพูด ฉันคงสอนนายเรื่องกลยุทธ์ไม่ได้แล้วละ ยังไงซะตอนนี้ฉันก็ทำใจกับเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้นได้แล้ว ฉันจะออกตามหาทามะทามะ เรื่องออกเดินทาง เรื่องพิชิตโรงยิม ก็คงไม่จำเป็นแล้วละนะ

ทำไมล่ะ องค์ชายถาม ก็ตอนนั้นผู้หญิงของเจ้าบอกว่าเจ้าจะออกเดินทางตามความฝันของตัวเองไม่ใช่เหรอ ผู้หญิงของเจ้าบอกว่ามันเป็นเป้าหมายในชีวิตของเจ้าไม่ใช่เหรอ เจ้าจะทิ้งมันไปงั้นเหรอ ท่านเลอ้อนไม่ยอมหรอกนะ เจ้าต้องสอนกลยุทธ์ท่านเลอ้อนต่อไป

ขอโทษนะ นั่นมันก็แค่เป้าหมายตอนที่ฉันยังทำใจไม่ได้เท่านั้นละ ตอนนี้ฉันรับได้กับเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว เพื่อนของฉันกำลังรออยู่ ดังนั้น ฉันจะมัวมาเถลไถลกับความฝันแบบนั้นไม่ได้หรอก ชายหนุ่มพูดพลางขึ้นขี่หลังวอร์เกิ้ล โปเกมอนอินทรีขนาดยักษ์ ลองบินไปแถวๆ เมืองเอนจูดูดีกว่า ถ้าไปที่หอคอยยาเคตะ อาจจะได้เบาะแสอะไรบ้างก็ได้

เดี๋ยวสิ หยุดเดี๋ยวนี้นะ นี่เป็นคำสั่งของท่านเลอ้อน องค์ชายพูดพลางมองชายหนุ่มที่กำลังจัดท่านั่งของตนให้เข้าที่ แต่ดูเหมือนว่าจะไร้ผล นี่เป็นคำสั่งของท่านเลอ้อนนะ ท่านเลอ้อนน่ะนะ เป็นถึงเจ้าชายเชียวนะเฟ้ย นี่ๆ ฟังสิ ท่านเลอ้อนน่ะ เป็นเจ้าชายเลยนะ ฟังคำสั่งท่านเลอ้อนสิ เจ้าบ้า!

ไร้สาระน่าเลอ้อน ชายหนุ่มพูดหลังจากที่จัดท่านั่งของตนเสร็จแล้ว วอร์เกิ้ลบินเลย

เงียบ... ทุกอย่างหยุดนิ่งไร้การเคลื่อนไหว วอร์เกิ้ล นกอินทรีสีแดงไม่ยอมทำตามคำสั่ง ชายหนุ่มงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ฉับพลันนั้นบอลของชายหนุ่มที่เอวทั้งหมดก็เปิดออก โปเกมอนทั้งหลายได้ออกมาอยู่เบื้องหน้าของชายหนุ่มเรียบร้อยแล้ว

นะ... นี่พวกนาย... หมายความว่ายังไงกัน ชายหนุ่มพูดพลางลงจากหลังวอร์เกิ้ล เขาค่อยๆ จ้องมองโปเกมอนของเขาทีละตัวๆ ทามะทามะ... เนียส... วอร์เกิ้ล... โดริวสุ... ไบวนิลา... แชนเดร่า... พวกนาย...

ว้าว... มีแต่โปเกมอนเก่งๆ ทั้งนั้นเลย องค์ชายพึมพำระหว่างที่ดูเหตุการณ์อยู่

เหล่าโปเกมอนยืนประจัญหน้ากับชายหนุ่มโดยที่ไม่พูดอะไร ทามะทามะกระโดดเข้ามาเบื้องหน้าของชายหนุ่ม พลางเริ่มใช้พลังอะไรบางอย่าง

(สวัสดีเจ้านาย) เสียงๆ หนึ่งดังก้องเข้ามาในหัวของชายหนุ่ม

นะ... นี่มันเสียงอะไรกัน ชายหนุ่มพูดพลางหันไปทางองค์ชาย เลอ้อน นายได้ยินเสียงอะไรไหม

(นี่เป็นเสียงของผมเอง ทามะทามะของเจ้านายไงล่ะ) เสียงนั้นดังขึ้นมาอีกครั้งก่อนที่องค์ชายจะได้พูดอะไรออกไป ชายหนุ่มไม่สนใจใจคำตอบขององค์ชายบัดนี้เขากำลังตั้งใจฟังเสียงของโปเกมอนเบื้องหน้า (เจ้านายจะทิ้งความฝันเพื่อไปตามหาพวกผมจริงๆ เหรอ)

ใช่ นายจะได้ไม่ต้องทรมานอยู่แบบนี้ไง ฉันจะรีบไปช่วยนายให้เร็วที่สุดเลยนะ ชายหนุ่มตอบ

(แล้วความฝันที่ได้ทำขึ้นมาแล้วจะทำยังไงล่ะ สำหรับฉัน วอร์เกิ้ล โดริวสุ หรือโปเกมอนตัวอื่นๆ อาจจะไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่เจ้านายจะทำยังไงกับเนียส ซูแบท และอูป้าที่จับมาล่ะ)

ก็... ชายหนุ่มตะกุกตะกัก

(เจ้านายจับพวกนั้นมา เพื่อให้ร่วมเดินทางตามล่าความฝันด้วยกัน ถ้าเจ้านายทิ้งความฝันแบบนี้ แล้วเป้าหมายของพวกนั้นล่ะ เรื่องของพวกผมที่เหลือเจ้านายไม่ต้องห่วงหรอก พวกผมทั้งหมดยังปลอดภัยดี การที่ผมยังไม่เป็นอะไรนี่แหละ คือหลักฐาน เจ้านายเดินตามความฝันของเจ้านายไปเถอะ อย่างน้อยก็เพื่อเด็กๆ โปเกมอนที่เจ้านายจับมา ให้พวกนั้นได้เติบโตในแบบที่เจ้านายได้สั่งสอนพวกเราเถอะ)

เสียงทุกอย่างเงียบไป ทามะทามะทั้งหมดอยู่ในสภาพหมดสติ ชายหนุ่มทรุดตัวลงกับพื้น เป็นอีกครั้งแล้วสินะที่ความเห็นแก่ตัวของเขา ทำให้เขาต้องตกอยู่ในความเศร้าอันเวิ้งว้างเช่นนี้ เขามัวแต่คิดถึงเรื่องออกตามหาทามะทามะจนกระทั่งลืมพวกพ้องที่ร่วมเดินทางมาด้วยกัน น้ำตาของชายหนุ่มไหลออกมาอาบแก้มทั้งสอง

แต่ว่า คราวนี้ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ชายหนุ่มไม่ได้ร้องไห้อยู่คนเดียว เหล่าโปเกมอนทั้งหลายพากันกรูเข้ามาโอบกอดชายหนุ่ม รอยยิ้มของชายหนุ่มเริ่มเผยออก เขากล่าวคำขอบคุณโปเกมอนทั้งหลาย ใช้หลังมือเช็ดน้ำตา แล้วเรียกโปเกมอนทั้งหมดกลับเข้าบอลพลางยืนขึ้น

เอาละ... ตัดสินใจแล้ว ชายหนุ่มพูดกับตัวเอง ออกล่าเข็มกลัดต่อนี่ละ

องค์ชายที่ยืนดูอยู่เดินเข้ามาหาชายหนุ่มเหมือนกับต้องการจะเสนอหน้าว่า ท่านเลอ้อนยังอยู่ตรงนี้นะ

เอ่อ... เลอ้อน ชายหนุ่มพูดเมื่อเห็นใบหน้าขององค์ชายเข้ามาในแนวสายตา โทษทีนะที่ทำให้เสียเวลา ไปกันเถอะ ฉันจะสอนการฝึกโปเกมอนนายให้เอง

เจ้านี่ขี้แยจังเลยนะ องค์ชายพูดเป็นเชิงแซว

หนวกหูน่า ชายหนุ่มพูดอย่างไม่สบอารมณ์พลางเดินนำองค์ชายไป

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

อีกด้านหนึ่ง โปเกมอนเซ็นเตอร์เมืองโคงาเนะ

มิโดริ วินด์ และเรียว กลับมานั่งคุยกันหลังจากการประกวดสิ้นสุดลง

นี่ๆๆ มิโดริ สุดยอดเลยใช้มั้ย ฉันได้ริบบิ้นมาสามอันแล้วละ วินด์พูดพลางอวดริบบิ้นทั้งหมดของเธอ ส่วนเรียวเองก็ได้มาสองอันแล้ว

ดีจังเลย ฉันได้มาแค่อันเดียวเอง คือว่า... หญิงสาวในชุดปาจิริสพูด ฉันเพิ่งจะออกเดินทางมาได้แค่อาทิตย์กว่าๆ

เอาน่าๆ ได้แค่นั้นก็ถือว่าเริ่มต้นได้ดีแล้วละนะ หญิงสาวชุดวินดี้พูดปลอบใจ พลางดูนาฬิกาที่ข้อมือตัวเอง น่าจะได้เวลาแล้วละ

สิ้นเสียงพึมพำของสาวน้อยในชุดวินดี้ เธอก็ตรงไปยังเคาท์เตอร์ของโปเกมอนเซ็นเตอร์ พลางคุยอะไรกับคุณจอยอยู่พักใหญ่ จากนั้นเธอก็เรียกชายวัยทำงานและหญิงสาวในชุดปาจิริสให้มาที่เคาท์เตอร์ด้วย

นี่ๆๆ มาดูนี่สิ ฉันเจอมันที่เมืองโจวจิน่ะ วินด์พูดพลางยกโปเกมอนตัวหนึ่งออกมา มันอ่อนแอมากเลย ฉันเลยฝากคุณจอยที่เมืองโจวจิดูแล แล้วเมื่อกี้ฉันก็ให้คุณจอยที่นั่นส่งมาให้ฉันที่นี่ละ

ภาพที่หญิงสาวปาจิริสเห็นมันช่างไม่น่าเชื่อ สิ่งที่อยู่ในมือของหญิงสาวในชุดวินดี้นั้น มันคือโปเกมอนรูปไข่แค่เพียงฟองเดียว ใช่แล้วละ ไข่ฟองเดียวที่วินด์ถืออยู่ มันต้องเป็นทามะทามะของเนียร์แน่ๆ ปาจิริสโปเกมอนของมิโดริ ถึงกับจ้องมองโปเหมอนไข่ตัวนั้นด้วยความตกใจพักใหญ่ ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปหาเจ้าทามะทามะตัวนั้น

นี่มัน... ทามะทามะของเนียร์นี่นา หญิงสาวปาจิริสพูด พลางเดินเข้าไปอุ้มทามะทามะจากหญิงสาววินดี้

เนียร์? วินด์พูดด้วยน้ำเสียงสงสัย เขาเป็นใครเหรอ

แฟนเก่าสินะ เรียวที่นิ่งเงียบอยู่นานพูดขึ้น พลางเดินกลับไปนั่งเก้าอี้ตัวเดิมของเขา แล้วบ่นพึมพำกับตัวเอง ไร้สาระจริงๆ

ก็... มิโดริเริ่มพูดขึ้น เธอและหญิงสาวชุดวินดี้พากันไปนั่งยังที่เก่าของเธอ จากนั้น เรื่องราวต่างๆ นานาของชายหนุ่มในชุดดำผู้ออกตามหาทามะทามะก็ถูกพูดถึง เธอเล่าถึงเรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับชายหนุ่ม ตั้งแต่ได้พบกันครั้งแรก ความฝันของเขา เป้าหมายของเขา รวมถึงสิ่งที่เขาได้กระทำลงไปกับพ่อเธอด้วย

==================================================================================

จริงๆ เราเลิกแต่งไปแล้วเพราะหัวเสียกับอะไรบางอย่างในเว้บบอร์ดนี้อ่าจ้า แต่เห็นคนอ่านเรียกร้องขนาดนี้แล้ว จะไม่แต่งก็คงจะไม่ได้ เราไม่ได้แต่มานาน ฝีมือคงตกลงไปเยอะเลย ยังไงก็ติชมได้เต็มที่น้าาา

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามจ้าา

ซูแบท

เนียส

วินดี้

ทามะทามะ

อูป้า

ปาจิริส

โดริวสุ

ไบวนิลา

แชนเดร่า

วอร์เกิ้ล

พอมีกำลังใจแบบนี้แล้ว ต่อไปจะพยายามมาต่อเจ้าค่ะ ขอบคุณกำลังใจจากคนอ่านจริงๆ จ้าาา

[pang1100]

สนุกมากๆค่ะ

ปล.ทำไมซาโตมิ ถึงไม่ได้ออกอ่ะค่ะ

[BLYTHE]

จริงสินะ ตอนที่ชายหนุ่มคลาดกับหญิงสาวที่ป่าอุบาเมะ ตอนนั้นเกิดเรื่องราวต่างๆ มากมายเลย ชายหนุ่มได้พบกับปอมคุง เด็กประหลาดที่บอกว่าตนเองติดอยู่ในห้วงแห่งเวลาสพร้อมกับทามะทามะของเขา

พยายามจะจับต้นชนปลายระหว่างเนียร์ของตอนนี้กับตอนที่แล้ว orz

เนียร์!! จิตใจของนายมันช่างลึกลับซับซ้อน!!

ว่าแต่ทามะทามะที่อยู่กับวินด์จะได้เจอเนียร์ป่าวหว่า =w=?

=================================

สนุกมากๆค่ะ

ปล.ทำไมซาโตมิ ถึงไม่ได้ออกอ่ะค่ะ

เดี๋ยวก็คงได้ออกเองแหละครับ บางคนสมัครก่อนคุณยังไม่ได้ออกซะด้วยซ้ำ

[ChaosPhoenix]

กลับมาแต่งต่อจริงนะ ไม่ใช่หายไปอีกละ เนื้อเรื่องยังคงสื่ออารมณ์ได้ดีตามเคย มาลุ้นกันต่อว่ากลยุทธ์ที่ว่า คราวนี้จะเป็นแบบไหนกัน

[Risu]

จิตใจของนายช่างเข้าใจยากเสียจริงนะ เนียร์

โอ๊ะ! เจอทามะทามะอีกตัวแล้ว

การฝึกโปเกมอนจะเป็นยังไงน้า

[Hermit]

กำลังงง ว่าโปเกมอนตัวอื่นๆจากอิซซูมาตอนไหนกัน - -

หรือผมพลาดไรไป

[pang1100]

อ๋อ

ค่ะๆ

[pang1100]

พี่แยมทำไมไม่อัพซะทีอ่ะค่ะ โมโหแล้วนะ

[BLYTHE]

พี่แยมเขาคงยุ่งแหละครับ ถ้าเขาอยากอัพเขาก็คงจะอัพเอง

(อย่าโพสติดกันอีกนะครับ เตือนไปหลายรอบแล้วนะเออ)

[pang1100]

ก็อยากจะโพสต์ แต่ไม่มีคนโพสต์ต่อเรานี่นาช่วยไม่ได้

[BLYTHE]

แล้วใครสั่งให้คุณโพสซ้ำๆอ่ะครับ

[Kimur@]

กรณีนี้ผ่านมานับเดือน ผมว่าคงผ่อนผันได้น่ะครับ    แต่แบบนี้ก็เท่ากับเป็นการเร่งคนแต่งนะครับ ซึ่งผมมองว่าจะกลายเป็นการทำให้คนแต่งลำบากใจเปล่าๆ

[pang1100]

ขอโทษค่ะ