The Dissidia : สงครามนิรันด์ที่ 9 / (Comic) Last Chapter : After This Day [END]

[Loveless Nova]

มาโพสด้วยความไวแสง ไม่มีเวลาตอบคอมเม้นแล้วค้าบบบบ!!!!

----------------------------------------------------------------------

Chapter 7 – Confidence In Myself

“คุณเป็นใครกันนะ?”

“หึ! เล่นคำถามตามธรรมเนียมไปได้นะ แต่ก็เอาเถอะ จะแนะนำชื่อให้ก็ได้ตามธรรมเนียม....ชื่อของฉันคือมากะ เป็นนักเรียนโรงเรียนยมฑูตชิบุเซ็น ส่วนนี้คือคู่หูของฉัน โซล-อีทเทอร์ เป็นอาวุธเคียว”

“ยินดีที่ได้รู้จักน้องสาว~!!”

เด็กสาวในชุดนักเรียนผ้าคลุมดำกระโปรงสั้นลายสก็อต พูดแนะนำตัวพร้อมยื่นเคียวพูดได้ในมือไปทางโรซารี่ เธอยืนงงไปชั่วครู่เพื่อลำดับเนื้อเรื่อง สรุปว่าเสียงอีกเสียงหนึ่งที่เธอได้ยินและเป็นเสียงของผู้ชายนั้นมาจากเคียวที่เด็กสาวชุดดำถือนั้นเอง ว่าแต่ทำไมใครต่อใครเวลาพูดกับเธอถึงชอบชี้อาวุธมาทางเธอด้วยนะ

B“ถึงเวลาต้องแสดงฝีมือได้แล้วละโรซารี่!!!”B

“ต....แต่....ฉันยังไม่มั่นใจเลยนี้หน่าคุณบันนี่....ว่าจะชนะเขาได้ไหม...”

B“อาวุธก็มีก็ใช้สู้กับมันสิ มีพลังก็ต้องสู้สิ...”B

“ต....แต่....ฉันยังไม่มั่นเลยนี้หน่าคุณบันนี่....ว่าเข็มเล็กๆกับเวทมนต์น้อยๆจะชนะเขาได้ไหม...”

B“ถ้าไม่ลองสู้ดูแล้วจะรู้ได้ยังไงกันละ!!!”B

“ต......แต่....ฉันยังไม่มั่นใจเลยนี้หน่าคุณบันนี่....ฉันไม่รู้จะรับมือยังไงกับคนที่ใช้เคียวเป็นอาวุธดี...”

B“มั่นใจในตัวเองหน่อยเซ้!!!”B

“ก็เขากลัวเสียหน้านี้ โอ้ย~!!! อย่าบดขมับกันซี่!!”

คุณกระต่ายบันนี่กระโดดตบหัวของโรซารี่ ก่อนจะใช้มือเล็กๆของตนซึ่งขยายยาวขึ้นมาบนขมับซ้ายขวาของโรซารี่ด้วยความหมั่นไส้ในผู้เป็นเจ้านาย ที่ไม่เคยมั่นใจในตัวเองเลย มากะเอียงคอมองอย่างงุนงงในท่าทีของผู้เป็นศัตรู

“ทำไมรู้สึกภาพนี้ มันช่างเดจาวูเหมือนเห็นที่ไหน...”

_โครน่ากับแร็กนาร็อกใช่เปล่า เหอๆๆ_

“เลิกทะเลาะกันส่วนตัว แล้วหันมาสนใจคู่ต่อสู้ได้แล้ว!!!”

ฉัวววะ!!! มากะพุ่งตัวเข้าหาโรซารี่ที่ยืนทำสงครามน้ำลายกับตุ๊กตากระต่ายตวัดเคียวเสยขึ้น สร้างรอยขาดให้กับผืนแผ่นดิน แต่ทว่าโรซารี่กลับสามารถหลบได้ด้วยท่าทางทะมัดทะแมงพอควร

“อย่าโจมตีโดยที่ไม่ได้บอกสิค่ะ หนูไม่รู้จะรับมือยังไง~”

“นี้ไม่ใช่ละครน้ำเน่ายะ ที่คนร้ายจะร้อง ‘เอ้ย’ ให้พระเอกรู้ตัวแล้วค่อยยิงนะ!!!”

มากะยกตวัดเคียวไปด้านข้าง โรซารี่กระโจนหลบไปด้านหลังพร้อมทำท่าคล้ายจะล้ม และก็โดนมากะใช้เคียวค้ำพื้นและยกเท้าตะเข้ากลางอกจนเธอกระเด็นไป ทว่าโรซารี่ก็สามารถพลิกตัวเอาเท้าลงจอดอย่างนิ่มนวลได้

B“ถึงไม่มั่นใจก็ต้องสู้นะโรซารี่!!!”B

“อ....เอางั้นก็ได้!!...”

โรซารี่ดึงเข็มอันเล็กจิ๋วที่ปักอยู่ข้างหัวคุณบันนี่ออกมาและตรงเข้าฟาดฟันกับศัตรูบ้าง คราวนี้เป็นฝ่ายมากะแล้วที่ต้องสู้อย่างอึ้งปนลำบากใจ เมื่อศัตรูนั้นสามารถใช้เข็มอันเล็กจิ๋วต่อกรรุกและรับกับเคียวของเธอที่มีขนาดใหญ่กว่าและน้ำหนักมากกว่าได้อย่างสูสีและไม่มีเสียหลักแม้แต่น้อย

_ตามหลักของมังงะญี่ปุ่นแล้วก็ควรจะมีคำอธิบายใช่ไหมละว่าทำไม งั้นคุณบันนี่ช่วยอธิบายหน่อยสิ_

B“เป็นไงละ!! ถึงนี้จะเป็นเข็มแต่ก็เป็นเข็มที่ร่ายเวทมนต์สะท้อนแรงกลับด้วยนะ ก็เลยทำให้แรงกระแทกมายังฝั่งเรานั้นเป็น 0 ต่อให้เธอฟันให้ตายยังไง ตราบใดที่เราสามรถใช้เข็มรับได้ เธอก็ไม่มีทางทำอะไรเราได้หรอก!!”B

“พูดมากจังอ่ะคุณบันนี่ นี้หนูกลัวจะตายอยู่แล้วน้า~ TT^TT”

ทั้งๆที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้และแทบไม่สนใจมากะ แต่เธอก็ป้องกันการโจมตีของศัตรูได้ตลอด ทำให้มากะเริ่มรู้สึกว่าอีกฝ่ายนั้นไม่เห็นเธออยู่ในสายตาเสียแล้ว

“สนใจคู่ต่อสู้กันบ้างเซ้!! Witch Hunting!!!”

มากะผู้ฉุนจัดกับการไม่สนใจใยดีในตัวศัตรูของโรซารี่ เธอยกเท้าขึ้นเตะเข้าใส่ชายโครงของโรซารี่จนได้ยินเสียงอั๊คของอากาศที่ถูกคายออกมาจากปอด ก่อนจะยกเคียวขึ้น ฟาดมันอย่างรุนแรงในด้านฉียง สร้างคมมีดแสงตัดทุกสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าในระยะ 10 เมตร การโจมตีนี้ที่ไม่ใช่การโจมตีกายภาพทำให้เข็มของโรซารี่ป้องกันไม่ได้ และเธอก็ถูกเคียวแสงฟันเข้ากลางตัวทันที ส่งผลให้ค่า Hp เหลือ 79% ทันที เป็นกระบวนท่าที่แรงมิใช่น้อยเลยทีเดียว

“อ้าย~!! เจ็บอ่า หนีได้รึเปล่าคุณบันนี่!!!”

B”อย่ามาพูดบ้าๆยังนี้สิยัยเพี้ยน!!! ขืนไม่ตั้งใจต่อสู้เดี๋ยวก็ตายเอาจริงๆหรอก!! เธอเคยเป็นพวกที่มั่นใจตัวเอง อวดเก่งว่าพลังของตัวเองสามารถชนะทุกคนได้ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงได้เป็นยังนี้ไปได้ละ!!!”B

“ก....ก็มัน....หว่า!!”

โรซารี่กระโจนตัวถอยหลังหลบวินฮันติ้งของมากะที่เหวี่ยงเข้าใส่อีกครั้ง เพราะรู้ว่าเข็มที่เธอถืออยู่นั้นไม่สามารถใช้ป้องกันได้ และเมื่อมากะจะฟันเข้าใส่อีกครั้ง เคียวของเธฮก็พลันถูกสิ่งที่มองไม่เห็นกลางอากาศหยุดยั้งเอาไว้

“ข....ขอ....ขอหนู...พูดกับคุณบันนี่หน่อยสิค่ะ...”

“ใช้บาเรียอย่างนั้นเหรอ!!!”

โรซารี่ไม่ตอบ เธอหันไปคุยกับตุ๊กตากระต่ายที่นั่งอยู่บนไหล่เธอต่อ ในขณะที่มากะนั้นระดมฟาดเคียวเข้าใส่บาเรียที่มองไม่เห็น ซึ่งเป็นเวทมนต์ที่โรซารี่ร่ายเอาไว้อย่างเอาเป็นเอาตายแบบที่หวังว่าจะสามารถทำลายบาเรียนั้นได้ ดูเหมือนว่าพลังทางเวทมนต์ของโรซารี่นั้นสูงมากที่แม้เธอจะไม่ตั้งใจสู้ มันก็ยังแสดงพลังเหนือกว่าคู่ต่อสู้อยู่ดี...

“ก็ที่ผ่านหนูสู้เฉพาะกับศัตรูที่หนูมั่นใจว่าจะชนะได้นี้ค่ะคุณบันนี่ ที่หนูอวดเก่งได้เพราะรู้ว่าจะชนะศัตรูได้นั้นละค่ะ เพราะหนูรู้อยู่ก่อนว่าศัตรูเป็นยังไงหนูถึงสู้ได้ แต่....หนูไม่เคยเจอนักล่าแม่มดแบบพี่คนนี้มาก่อนเลย แล้วจะให้หนูรับมือยังไงดีละค่ะ”

B”หมายความไงของเธอนะ...”B

“หนูควรจะทำอะไร...ไม่มีนักล่าแม่มดเลยในโลกที่หนูอยู่...หนูไม่มีข้อมูลอะไรมาอ้างอิงเพื่อชนะกับคนๆนี้ได้ หนูไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง...นักล่าแม่มดคนนี้มีพลังอะไรฉันไม่รู้ เขาอาจจะมีท่าลับที่ทำให้ฉันตายในพริบตาเดียวก็ได้ หรือเขาอาจจะมี...และก็มี....แล้วถ้าเจอแบบนั้นหนูจะรับมือยังไงดีละ!!”

B”...........”B

“หนูไม่มีข้อมูลอะไรเลยในหัวของหนูที่จะบอกหนูได้ว่าหนูควรจะทำอะไรตอนนี้!!!”

B”ก็ช่างมันสิ!!!!”B

เพล้ง!!! บาเรียของโรซารี่แตกสลายไปแล้ว และมากะก็ฟาดเคียวลงจะโจมตีใส่โรซารี่ที่ไม่ทันระวังจะป้องกันตัว ตุ๊กตากระต่ายเห็นดังนั้นจึงคว้าเข็มที่ปักข้างหัวตัวอยู่ขึ้นมากระโจนตั้งรับเคียวนั้นเอาไว้ มากะผงะถอยหลังออกไปอย่างตกใจเมื่อถูกศัตรูป้องกันด้วยวิธีที่คาดไม่ถึง เธอคิดว่าตุ๊กตากระต่ายนั้นเป็นเพียงของประดับของโรซารี่เท่านั้น

“ตุ๊กตานั้น.....มีวิญญาณอยู่ด้วยงั้นรึ...”

มากะเอ่ยชึ้นพลางจ้องมองสายตาไปยังโรซารี่ที่ทรุดกับพื้นโดยที่ขาข้างหนึ่งชันขึ้น และมีตุ๊กตากระต่ายสีขาวตัวเล็กยืนอยู่เบื้องหน้าถือเข็มที่ยาวกว่าตัวชี้มาทางเธอ ดวงตาคู่ของมากะจ้องมองไปยังร่างผู้เป็นศัตรูทั้งสองเพื่อตรวจดูวิญญาณของทั้งคู่และก็ได้เห็น...

~คลื่นวิญญาณสองดวง จากตุ๊กตาและแม่มดโรซารี่ที่แตกต่างกัน.....คลื่นวิญญาณของโรซารี่นั้นเป็นรูปทรงกลมใหญ่กว่าร่างกายของเธอซึ่งบ่งบอกให้มากะรู้ว่าเธอนั้นมีพลังวิญญาณสูงกว่าคนทั่วไป โดยที่วิญญาณของโรซารี่นั้นงอกออกมาสองด้านเหมือนกับมีริ้บบิ้นมัดผม และดวงวิญญาณที่ตุ๊กตากระต่ายนั้น ก็มีเข็มเล็กๆปักอยู่เป็นเครื่องประดับ แต่เธอก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีพลังวิญญาณของเธอไหลเวียนปนอยู่ในดวงวิญญาณนั้นด้วย~

“วิญญาณอาวุธและผู้ใช้อาวุธที่มีนิสัยเหมือนกัน ต่างคนต่างก็มั่นใจในตัวเองสูง อวดเก่ง ร่าเริง และก็บ้าพลังก็เลยทำให้เข้ากันได้ดีงั้นรึ...แต่ตอนนี้กลับจูนวิญญาณไม่เข้ากันเพราะผู้ใช้อาวุธเกิดอาการหวาดระแวงกลัวจะพ่ายแพ้ ไม่มั่นใจว่าจะชนะอยู่....แบบนี้เราชนะแน่!! แต่วิญญาณเจ้าตุ๊กตานั้นแปลกจัง ทำไมถึงได้มีคลื่นวิญญาณของเราอยู่ได้นะ”

มากะพูดอธิบายลักษณะนิสัยวิญญาณที่เธอได้เห็นจากโรซารี่และคุณบันนี่ ด้วยพลังพิเศษในการมองเห็นวิญญาณของอีกฝ่าย โรซารี่นั้นฟังสิ่งที่มากะพูดอย่างงง ส่วนเคียวของมากะที่มองไม่เห็นวิญญาณนั้นก็เริ่มอยู่เฉยไม่ได้แล้ว

“ลุยเลยมากะ จัดการเจ้าแม่มดนี้เลยเซ้!!! ยืนคุยนานๆแบบนี้มันไม่ Cool เลยนะ!!”

“จะให้ Cool จนหนาวไปถึงไหนย่ะโซล ยังไงฉันก็จัดการอยู่แล้วนา!!”

ว่าแล้วมากะก็จับเคียวคู่หูให้มั่น เธอเหวี่ยงเคียวเข้าใส่คุณบันนี่อย่างไม่ออมแรง ตุ๊กตากระต่ายขาวที่เคลื่อนไหวเองโดยที่เจ้าของไม่ได้สั่งการเพื่อปกป้องโรซารี่ที่ไม่มีจิตคิดต่อสู้ ในขณะที่สู้กันนั้นเองคุณบันนี่ก็ได้พูดกับโรซารี่ไปด้วย

B“ถ้าเมื่อก่อนเธอไม่เคยเจออะไรแบบนี้ นั้นก็แสดงว่านี้คือคู่ต่อสู้ที่เธอจะได้สู้ด้วยตัวเอง ถึงเวลาแล้วละที่เธอจะต้องแสดงความสามารถของตัวเอง ต่อสู้กับคู่ต่อสู้โดยไม่ต้ององข้อมูลอื่นใดและใช้พลังของตัวเองจัดการกับคู่ต่อสู้อย่างตรงไปตรงมา อยากฝึกปรือฝีมือไม่ใช่เหรอ ถ้างั้นก็แสดงพลังให้เห็นหน่อยสิ!! ถ้าเธอสามารถจัดการกับศัตรูที่แม้แต่ตัวเองยังคิดว่าจะไม่ชนะได้ได้ เธอก็จะเก่งขึ้น”B

“ค....คุณบันนี่....”

B“แสดงความมั่นใจและอวดเก่งของเธอให้เห็นหน่อยโรซารี่ ฉันอยากเห็นหัวใจที่ใฝ่หาในพลังที่ยิ่งใหญ่นั้น เหมือนกับครั้งที่เธอหยิบฉันและคัมภีร์ต้องสาปเล่มนั้นเพื่อจะกลายเป็นแม่มดที่ยิ่งใหญ่ไงละ!!เจ้านายของฉัน!!”B

“ห.....หนูจะ....หนูจะ...หนูจะเก่งขึ้น....”

“หนูจะมั่นใจในตัวเองมากขึ้น!!!”

เปรี้ยง!!! ฉับพลันนั้นโรซารี่ก็กระโจนตัวถีบฝ่าเท้าเข้าใส่ข้างศีรษะของมากะจนเธอนั้นเซถลาไป โรซารี่คว้าตุ๊กตากระต่ายขาวที่ยืนหอบขึ้นมานั่งบนไหล่ของตัวเองอีกครั้ง เพราะถึงแม้จะสู้ได้ แต่คุณบันนี่ซึ่งไม่มีพลังเวทมนต์เป็นของตัวเองนั้นก็ไม่สามารถต่อสู้ตามลำพังนานๆได้หากขาดเจ้าของ และตอนนี้เจ้าของๆเธอก็มีจิตใจจะสู้แล้ว

“การจะเข้มแข็งขึ้นก็คือจะต้องชนะความกลัวของตัวเองสินะคุณบันนี่”

B”ไม่ใช่จะ...โรซารี่....ชนะแน่นอนต่างหากละ!!!”B

“ถ้างั้น...ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเอง!!!”

“มีจิตใจที่จะสู้แล้วสินะ ถ้างั้นก็มาสู้กันเลยเถอะ!”

มากะกระโจนตัวเข้าฟาดเคียวใส่โรซารี่ โรซารี่ก้มตัวหลบก่อนจะสวนหมัดเข้าใส่อีกฝ่ายอย่างที่แม่มดทั่วไปไม่ค่อยจะทำกัน มากะถูกชกเข้าที่ท้องถึงกับชะงัก แต่ไม่วายเธอก็ใช้เข่ากระทุ้งเข้าใส่อีกฝ่ายเช่นกัน โรซารี่ถึงกับกระอั๊กเพราะการโจมตีนั้น จึงได้ถีบตัวถอยออกมาให้ห่างจากศัตรู

“Holy Needle!!!”

โรซารี่ดึงเข็มออกมาจากคุณบันนี่นับไม่ถ้วนขวางเข้าใส่อีกฝ่าย โดยที่เล็งโจมตีไปทั่วตัวของคู่ต่อสู้ประหนึ่งว่าหากมากะป้องกันตรงไหน อีกส่วนหนึ่งก็จะต้องโดนเข็มเป็นแน่ คิดได้ยังงั้นโรซารี่ก็ยิ้มกริ่ม เพราะว่าเข็มเหล่านั้นมีพลังในการดูดพลังของศัตรูมาฟื้นให้กับเธอนั้นเอง เธอมั่นใจว่าการโจมตีนี้จะต้องโดนแน่ๆ

“ง่ายเกินไปแล้วนะ!!!”

“ป....เป็นไปไม่ได้!!”

ความมั่นใจของโรซารี่พังทลาย เมื่อมากะนั้นควงเคียวเป็นวงกลมปัดป้องเข็มนั้นไปได้จนหมด เด็กหญิงเกือบเข้าใหมดเศร้าเพราะสิ่งที่มั่นใจว่าจะทำได้กลับทำไม่ได้จนรู้สึกเสียหน้าไปแล้ว หากคุณบันนี่ที่รู้ใจเจ้าของดีไม่เอ่ยพูดเสียก่อน

B”เสียหน้าก็ช่างมันสิโรซารี่ ถ้าเรามัวแต่กลัวเสียหน้าอยู่ก็ไม่มีทางเก่งขึ้น ไม่มีทางเดินหน้าได้หรอกนะ นักสู้นะจะต้องกล้าท้าชนกับศัตรูอย่างไม่เกรงกลัวไปเลย ”B

“หึ! เข้าใจแล้วบันนี่ ยังไงซะตอนนี้ฉันนี่ละคือแม่มดที่เก่งที่สุด ไม่ว่าใครหน้าไหนก็จัดการฉันไม่ได้หรอก แอ๊ก!!”

เปรี้ยง!! มากะใช้ปลายเคียวเข้าใส่กลางหน้าผากของโรซารี่จนร่างเล็กกลิ้งโคโร่ๆไปกระแทกหน้าผาจนเกิดรอยร้าว ก่อนที่จะถูกฟันซ้ำด้วยวิชฮันติ้งที่มีระยะการโจมตีไกลอีกระลอก มากะสะพายเคียวไว้บนไหล่และชี้หน้ามายังโรซารี่

“ก็บอกแล้วไงว่านี้เป็นการต่อสู้จริงๆนะย่ะ ไม่ใช่ละครน้ำเน่าหรือการ์ตูนญี่ปุ่น สนใจคู่ต่อสู้กันมั้งเซ้!! ฉันไม่รอให้พวกเธอพูดอยู่หรอกนะ!!”

“โอ้ย.....แล้วแบบนี้หนูจะรับมือยังไงดีละค่ะเนี้ยคุณบันนี่...”

โรซารี่กุมหน้าผากอย่างเจ็บ....แต่ไม่ทันที่กระต่ายน้อยจะตอบ เธอก็เป็นฝ่ายตอบเสียเอง

“ไม่ชอบเลย~ ไม่ชอบเลย~ คนที่ไม่รู้จะรับมือยังฉันจะใช้เวทมนต์ของฉันจัดการให้อยู่หมัดซะเลย ว๊ากกก!!!”

คราวนี้โรซารี่เป็นฝ่ายพุ่งตรงเข้าหามากะด้วยตัวเองบ้างอย่างไม่เกรงกลัว มากะผู้ใช้เคียวเห็นช่องว่างของศัตรูแล้วก็ฟาดเคียวเข้าใส่อย่างแรงแบบไม่ปราณี

“Magic Mirror!!!”

โรซารี่ใช้ฝ่ามือที่ว่างเปล่าไม่ถืออะไรเลยหยุดเคียวของมากะเอาไว้ได้ก่อนที่จะถึงมือซะอีก มากะตกใจที่จู่ๆการโจมตีของเธอก็ไร้พลังขึ้นจึงกระโดดตัวขึ้นและฟาดเคียวลงมา แต่โรซารี่ก็ใช้ท่าเดิมรับเคียวเอาไว้ได้อีก ซึ่งไม่ว่ามากะจะโจมตีเข้าใส่สักกี่ครั้งอีกฝ่ายก็รับการโจมตีนั้นได้หมดราวกับดูดพลังโจมตีของเธอไปเก็บไว้ยังไงยังงั้น จนเมื่อโรซารี่เอ่ยขึ้นมาว่า...

“เก็บมามากพอแล้ว คราวนี้ก็ถึงคราวฉันละ รับไป!!”

โรซารี่เหวี่ยงมือเปล่าเข้าใส่มากะ เกิดเงารูปร่างเคียวขึ้นมาอย่างฉับพลันฟันโดนร่างของกะเต็มๆจนเซ และแม่มดน้อยก็แทงฝ่ามือเปล่าเข้าใส่ท้องนอยของอีกฝ่ายกลายเป็นเงาของเคียวที่แทงทะลุไปสร้างความเสียหายให้กับมากะ เธอกระอั๊กเสียงออกมาอย่างเจ็บปวด ทั้งตะลึงในการโจมตีของโรซารี่...

ที่มีพลังวิญญาณและลักษณะการโจมตีเหมือนกับเธอได้โจมตีเมื่อกี้ยังไงยังงั้น

_ตามหลักของมังงะญี่ปุ่นแล้วก็ควรจะมีคำอธิบายใช่ไหมละว่าทำไม งั้นคุณบันนี่ช่วยอธิบายหน่อยสิ(อีกครั้ง)_

B”นี้คือเมจิคมิเรอร์ไงละ! ท่านี้จะเก็บการโจมตีเอาไว้แล้วสะท้อนกัลบมา นอกจากนี้ยังสามารถเก็บพลังเอาไว้แล้วโจมตีอีกด้วย เจอพลังของตัวเองทำร้ายตัวเองไป เป็นยังไงบ้างละยัยนักล่าแม่มด!!”B

“กรอด....ว๊ากก!!”

มากะที่ถูกยัวะจนโกรธจัดถีบตัวซ้ายขวาหลบการโจมตีของโรซารี่และฟาดเคียวเข้าปะทะกับการโจมตีของตัวเองที่มาจากท่าของโรซารี่ แต่เพราะเป็นเการโจมตีเดียวกันต่างฝ่ายต่างไม่สามารถจัดกับอีกฝ่ายได้ และแล้วด้วยรูปร่างที่เล็กกว่าของโรซารี่ ทำให้เธอเข้ามาใต้ระยะการโจมตีของเคียวที่เป็นอาวุธระยะยกลางได้สำเร็ว เธอปลดปล่อยการโจมตีที่เก็บสะสมเอาไว้ใส่มากะในทีเดียว

“อ๊า~!!!!!!!!!!”

เคียวที่มองไม่เห็นโผล่ออกมาจากฝ่ามือของโรซารี่ พร้อมกับกลืนกิน HP ของเธอจนเหลือต่ำกว่า 15% ในพริบตาเดียว ตอนนี้โรซารี่สามารถใช้ท่าปิดฉากได้แล้ว...

“Close Combat : Blaze Judgement”

โรซารี่ถือคัมภีร์เวทย์ด้วยมือขวาเพียงข้างเดียว ในขณะที่อีกฝ่ามือหนึ่งหงายฝ่ามือไปยังที่ๆศัตรูยืนอยู่  แล้วคัมภีร์เวทมนต์นั้นก็เปิดขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อบกับเปล่งแสงขึ้นมา จากนั้นก็ปรากฏวงแหวนเวทมนต์ใต้ตัวของมากะที่ตอนนี้ถูกพลังบ้างอย่างทำให้ขยับเขยือนไม่ได้ จนเมื่อโรซารี่กำมือซ้ายดึงเข้ามาประทับที่หน้าอก เปลวไฟบรรลัยกัลย์ที่ร้อนแรงก็พุ่งจากผืนดินขึ้นสู่ฟ้าแผดเผาผู้ที่อยู่ใจกลางวงแหวนเวทย์ให้มอดไหม้ไปในพริบตา

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“โอ้ย~ แพ้ได้อย่างไม่ COOl เอาซะเลยนะเนี้ยมากะ”

เคียวบนสถบกับหญิงสาวผู้ใช้อาวุธที่เป็นคู่หูเขา โดยที่มันนั้นถูกปักอยู่กับพื้นในสภาพที่ค่อยๆสลายไปเป็นระอองสีดำ ในขณะที่หญิงสาวในชุดผ้าคลุมนักเรียนสีดำกระโปรงลายสก็อตนั้นยืนกอดอกรับความพ่ายแพ้ของตัวเองอย่างใจเย็น แต่ดูเหมือนคำพูดของเธอจะไม่เย็นด้วย

“จะให้ Cool ได้ยังไงกับโซล โดนไฟไปทั้งขนาดนั้นฉัน HOT สุดๆไปแล้วย่ะ!!”

“งั้นก็พยายามเก่งขึ้นมากกว่านี้เซ้!!”

“โซลก็สอบข้อเขียนที่โรงเรียนยมฑูตให้ผ่านก่อนเถอะน่าแล้วค่อยมาว่าคนอื่นนะ!!”

“แล้วจะทำไมละ ใช่เซ้!! หัวสมองฉันมัน....”

แล้วเคียวกับผู้ใช้เคียวก็สลายหายไปทั้งๆที่ยังทะเลาะกันอยู่อย่างนั้น โรซารี่ยืนอึ้งไปกับการจากไปของศัตรูที่แปลกเหลือแสน โดยที่ในมือของเธอนั้นถือคริสตัลทรงสี่เหลียมผืนผ้าสีม่วงอยู่ ที่ได้รับมาหลังจากจัดการศัตรูลงได้ เธอสลายคริสตัลนั้นเข้าไปสู่ในร่างกายของเธอ ก่อนจะก้มลงมาคุยกับตุ๊กตากระต่ายที่กอดไว้กับอก

“ขอบคุณนะคุณบันนี่....ที่ทำให้หนูกล้าเอาชนะศัตรูที่ไม่มั่นใจว่าชนะได้...”

B”ก็เธอเป็นเจ้านายของฉันนี้หน่าโรซารี่....เจ้านายที่ฉันเลือกแล้ว...”B

“ถ้างั้นพวกเราก็ไปช่วยคุณฟรอธ์ทกันเถอะ”

B”ไปแสดงให้เขาเห้นกันเลย ว่าพวกเรานะมีพลังที่แน่สักแค่ไหน!!!”B

แล้วแม่มดน้อยน่ารักก็วิ่งไปยังอีกฟากหนึ่งของสถานที่นี้ ที่สหายอีกคนกำลังสู้รบอยู่นั้นเอง...

--------------------------------------------------

สัปดาห์หน้าเป็นสัปดาห์ที่มีแต่กิจกรรม ผมคงจะไม่ได้โผล่มาเป็นเวลานานเลยนะขอรับ แม้แต่ตอนนี้เองก็แทบไม่มีเวลาตรวคำผิดเลย พิมพ์เสร็จวาดภาพเสร็จก็เอามาลงเลยนะครับเนี้ย

ถ้าตัวอักษรไหนผิดอีก ขอให้ทุกท่านใช้วิจารณญาณในการรับอ่านและตีความ ความต้องการของผมเอาเองนะครับ

Me/ กระโดดจมกองงาน...

[BLYTHE]

โซลอีทเตอร์จริงๆด้วยยยย!!!!

ชอบตอนโรซารี่มีความมั่นใจในตัวเอง =w=

ปล.มีของขวัญมาฝาก...

หึ! เล่นคำถามตามธรรมเนียมไปได้นะ แต่ก้อเอาเถอะ จะแนะนำชื่อให้ก็ได้ตามธรรมเนียม....ชื่อของฉันคือมากะ

ต....แต่....ฉันยังไม่มั่นใจเลยนี้หน่าคุณบันนี่....ว่าจะชนะเขาได้ไหม...

ฉัวววะ!!! มากะพุ่งตัวเข้าหารีรซารี่ที่ยืนทำสงครามน้ำลายกับตุ๊กตากระต่ายตวัดเคียวเสยขึ้น

สนใจคู่ต่อสู้กันบ้างเซ้!! Witch Hunting!!!

ที่หนูอวดเก่งได้เพราะรู้ว่าจะชนะศัตรุได้นั้นละค่ะ

พูดมากจังอ่ะคุณบันนี่ นี้หนูกลัวจะตายอยู่แล้วน้า~

จะให้ Cool จนหนาวไปถึงไหนย่ะโซล ยังไงฉันก็จัดการอยู่แล้วนา!!

แต่ไม่วายเธอก็ใช้เข่ากระทุ้งเข้าใส่อีกฝ่ายเช่นกัน โรซารี่ถึงกับกระอั๊คเพราะการโจมตีนั้น จึงได้ถีบตัวถอยออกมาให้ห่างจากศัตรู

ความั่นใจของโรซารี่พังทลาย

เคียวที่มองไม่เห็นดผล่ออกมาจากฝ่ามือของมากะ

โอ้ย~ แพ้ได้อย่างไม่ COOl เอาซะเลยนะเนี้ยมากะ

[ShadowSneak]

ขออภัยอย่างแรงที่ไม่ได้มาเม้นเลย เพิ่งว่างมาอ่านคร้าบบบบบ >/<!!"

สนุกมากๆ รออ่านตอนต่อไปอยู่น้า~~~

[Risu]

คำผิดยังคงปรากฏให้เห็นอยู่เยอะ

กว่าจะเรียกความมั่นใจมาได้นะโรซารี่

ตอนหน้าก็เป็นการต่อสู้ของหนุ่มผู้ไม่เชื่อใจใครแล้วสินะ

(โรซารี่จะแจมได้เท่าไหนหว่า)

[varinne]

โรซารี่ดึงเข็มอันเล็กจิ๋วที่ปักอยู่ข้างหัวคุณบันนี่ออกมาและตรงเข้าฟาดฟันกับศัตรูบ้าง คราวนี้เป็นฝ่ายมากะแล้วที่ต้องสู้อย่างอึ้งปนลำบากใจ เมื่อศัตรูนั้นสามารถใช้เข็มอันเล็กจิ๋วต่อกรรุกและรับกับเคียวของเธอที่มีขนาดใหญ่กว่าและน้ำหนักมากกว่าได้อย่างสูสีและไม่มีเสียหลักแม้แต่น้อย

------------

น่าจะบอกว่า มากะแปลกใจมากกว่า เพราะอาวุธชิ้นมันเล็ก จะสู้กับเคียวขนาดใหญ่ได้ยังไง

อีกอย่างก็คือ เคียวนั้น การตวัด หรือการแกว่งจะรวดเร็วกว่าเข็มมาก และความกว้างของอาวุธของเคียวนั้นจะโจมตีได้กว้างและไกลกว่าเข็มมากด้วย ซึ่งถ้าเข็มนั้นร่ายเวทย์แค่ป้องกันการโจมตีของเวทย์ ระยะที่ปลายเคียวฟันใส่โรซารี่แบบการโจมตีทางกายภาพนั้นสามารถถึงตัวโรซารี่ได้แน่นอน หมายความว่าถึงจะป้องการการโจมตีทางเวทย์ได้ แต่ไม่สามารถป้องกันการโจมตีทางกายภาพได้

ขอตัวก่อน ต้องไปกินข้าวละ =w= ไว้ที่เหลือมาดูต่อ

[大喬]

โลลิ โลลิ

อย่าไว้ใจเด็กๆ ~

------------------------------

คำติอื่นๆ ก็ถูกติไปหมดแล้วนิ

[Loveless Nova]

น่าจะบอกว่า มากะแปลกใจมากกว่า เพราะอาวุธชิ้นมันเล็ก จะสู้กับเคียวขนาดใหญ่ได้ยังไง

อีกอย่างก็คือ เคียวนั้น การตวัด หรือการแกว่งจะรวดเร็วกว่าเข็มมาก และความกว้างของอาวุธของเคียวนั้นจะโจมตีได้กว้างและไกลกว่าเข็มมากด้วย ซึ่งถ้าเข็มนั้นร่ายเวทย์แค่ป้องกันการโจมตีของเวทย์ ระยะที่ปลายเคียวฟันใส่โรซารี่แบบการโจมตีทางกายภาพนั้นสามารถถึงตัวโรซารี่ได้แน่นอน หมายความว่าถึงจะป้องการการโจมตีทางเวทย์ได้ แต่ไม่สามารถป้องกันการโจมตีทางกายภาพได้

ที่ท่านพูดนั้นถูกต้องทุกประการ....ใช่....ปกติมันควรเป็นเช่นนั้น

แต่นั้นก็แสดงถึงว่า คุณโรซารี่นั้นเทพขนาดไหนไม่ใช่เหรอ?....ก็อยากจะบอกอย่างนี้ละ สามารถใช้อาวุธที่เล็กกว่าซึ่งสามารถสะท้อนการโจมตีทางกายภาพทุกรูปแบบได้ตั้งับกับอาวุธที่ใหญ่กว่า หุๆๆ

อีกอย่างที่ทำให้โรซารี่ปะทะกับเคียวได้โดยใช้เข็มก็คงเป็น ขนาดตัวที่เล็กกระมั้ง

เอาเป็นว่า...ที่ให้ทำแบบนี้เพราะกะจะให้โรซารี่โชว์เทพละนะขอรับ ^^

[varinne]

เหตุผลที่ว่า เพราะโรซารี่เทพ มันมีเหตุผลที่น้อยไป น่าจะอธิบายว่า โรซารี่ป้องกันกาารโจมตีแบบไหน ต่อสู้เอาเข็มรับกับเคียวได้ไง(ซึ่งลองจินตนาการดูแล้วรู้สึกว่ามันเป็นไปได้ยากมาก เพราะถ้าเข็มรับการโจมตีของเคียว  ปลายเคียวย่อมถูกตัวแน่นอน ยกเว้นแต่ว่า โรซารี่มีประสาทสัมผัสที่ไวมาก รับปลายเคียวของมากะได้ตลอด ซึ่งการรับปลายเคียวได้นั้นถือว่ายากมาก เหมือนพยายามเอาเข็มตอกตะปู ประมาณนั้น)

เหมือนเวลาถามว่า ทำไมนกถึงบินได้ คนตอบตอบว่า เพราะนกมันเทพไง

มันไม่ตรงประเด็นเท่าไหรน่ะ

ตอนนี้ติแค่นี้ก่อนละกัน หึหึหึ... =w= อ่านจบแล้ว

ปล. ทำกิจกรรมให้สนุกน๊า ^o^/

[ป.โหล่]

เด็กเมพ!!! (ไม่มีอะไรจะเม้น)

คำผิดยังพอมีบ้างนะครับ โดยรวมตอนี้สนุกดีครับ

[Loveless Nova]

เหตุผลที่ว่า เพราะโรซารี่เทพ มันมีเหตุผลที่น้อยไป น่าจะอธิบายว่า โรซารี่ป้องกันกาารโจมตีแบบไหน ต่อสู้เอาเข็มรับกับเคียวได้ไง(ซึ่งลองจินตนาการดูแล้วรู้สึกว่ามันเป็นไปได้ยากมาก เพราะถ้าเข็มรับการโจมตีของเคียว  ปลายเคียวย่อมถูกตัวแน่นอน ยกเว้นแต่ว่า โรซารี่มีประสาทสัมผัสที่ไวมาก รับปลายเคียวของมากะได้ตลอด ซึ่งการรับปลายเคียวได้นั้นถือว่ายากมาก เหมือนพยายามเอาเข็มตอกตะปู ประมาณนั้น)

เหมือนเวลาถามว่า ทำไมนกถึงบินได้ คนตอบตอบว่า เพราะนกมันเทพไง

มันไม่ตรงประเด็นเท่าไหรน่ะ

ตอนนี้ติแค่นี้ก่อนละกัน หึหึหึ... =w= อ่านจบแล้ว

ปล. ทำกิจกรรมให้สนุกน๊า ^o^/

....งืม.....เดี๋ยวจะวาดภาพมาให้ดู....หึๆๆ

[varinne]

....งืม.....เดี๋ยวจะวาดภาพมาให้ดู....หึๆๆ

หึหึหึ จะรอชม =w= (รอแย้งด้วย)

[bluewind]

อ้าวเฮ้ยทำไมกระทู้นี้มันร้อนๆจังแฮะ

ขอเตือนว่าอย่าเถียงกันจนเกิดดราม่านะครับ ไม่มีใครผิดใครถูก แต่กรุณาฟังเหตุผลของทั้งสองฝ่ายด้วยนะครับ

เดี๋ยวมาอ่านของวาว่านะ ขอตัวไปจัดการกับกระทู้อื่นก่อน - -

[varinne]

อ้าวเฮ้ยทำไมกระทู้นี้มันร้อนๆจังแฮะ

ขอเตือนว่าอย่าเถียงกันจนเกิดดราม่านะครับ ไม่มีใครผิดใครถูก แต่กรุณาฟังเหตุผลของทั้งสองฝ่ายด้วยนะครับ

เดี๋ยวมาอ่านของวาว่านะ ขอตัวไปจัดการกับกระทู้อื่นก่อน - -

บลูจังคิดมาก ไม่ดราม่าหรอก วาว่าซังและวารินเน่จังออกจะน่ารักขนาดนี้ =w=

/m*e โดนถีบ ข้อหานอกเรื่อง

[Loveless Nova]

หึหึหึ จะรอชม =w= (รอแย้งด้วย)

คงอดชมแล้วละ....เพราะ....เหนื่อยอ่ะ = ="

กิจกรรมมันมากล้นเกินคนธรรมดาจะแบ่งเวลาไหว พอสิ้นกิจกรรมการบ้านเจ้ากรรมก็ตามหลอกหลอนมาเป็นเวรกรรมเสียอีก(กิจกรรมเสียเยอะกเลยมีเวลาเรียนน้อย ถึงต้องมารับกรรมแต่ภายหลังนี้ละ..)

มาลงตอนต่อไปแล้วค้าบบบ _ _Zzzzzz

--------------------------------------------------------------------------

Chapter 8 What Happen on Earth?

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...

มันเป็นเรื่องราวที่เกิดในเมืองๆหนึ่งที่แสนจะวุ่นวาย ผู้คนมากหน้าหลายตาในเมืองต่างเดินไปเดินมาอย่างไม่สนใจกันเพื่อทำธุระของตัวเองให้สำเร็จ โดยไม่สนใจผู้อื่นหรือคนที่ไม่รู้จัก

ท่ามกลางความเจริญเติบโตอันนำสมัย ที่แลกกับคุณธรรมของใจคนที่เสื่อมถอย ยังมีสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งหนึ่ง เปิดขึ้นเพื่อดูแลเด็กๆที่ถูกพ่อแม่ทอดทิ้ง แบบที่สวนทางกับสิ่งที่สังคมส่วนใหญ่กระทำ แต่แม้การจะประคับประคองสถานที่นี้จะยากลำบาก แต่ผู้ดูแลสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้านี้ก็ไม่เคยที่จะทอดทิ้งเด็กๆพวกนั้นเลย

เด็กๆชื่นชมในพ่อของเขา...พ่อที่ไม่ใช่พ่อแท้ๆของพวกเขาแต่กลับดูแลได้มากยิ่งกว่าพ่อแม่จริง....

เด็กชายที่ชื่อ ฟอธ์ท ก็เป็นหนึ่งในนั้น...

เขาเป็นผู้ที่มีอายุเยอะที่สุดในสถานที่แห่งนี้ และเขารู้ดีว่าเขานั้นจะต้องดูแลเด็กๆทุกคนในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเพื่อแบ่งเบาภาระของผู้เป็นพ่อของทุกคน เขายินดีทำอย่างไม่เกี่ยง ความเชื่อใจในพ่อที่เขารักยิ่งทำให้เขายอมทำทุกอย่างเพื่อทุกๆคน

เขาทำงานรับจ้างสารพัดเพื่อนำเงินมาใช้จ่ายดูแลทั้งค่ากิน ค่าอยู่ ของเด็กๆทุกคน ทุกๆคนนั้นเห็นใจเขา แต่เขาก็มักจะพูดทั้งรอยยิ้มว่า แค่เพียงได้เห็นรอยยิ้มของน้องๆ ของเพื่อนๆ และของพ่อแล้ว เขาก็มีความสุขเป็นที่สุด

....ทว่า....สิ่งที่เขาทำเพื่อทุกคนนั้น....กลับถูกตอบแทนด้วยสิ่งที่เจ็บปวดแสนสาหัส....

กริ๊ก!!!

แกถูกจับในข้อหาค้ายาเสพติด!!

......กุญแจมือของตำรวจตรึงข้อมือทั้งสองข้างของเขาไว้....เขามึนงงสับสน....เขาไม่เคยค้ายาเสพติดอะไรนั้นมาก่อนเลย

ในตอนแรกเขานั้นคิดว่าตำรวจคงเข้าใจผิด เขาแสดงความบริสุทธิ์ใจออกไปและเชิญตำรวจให้ตรวจค้นเขาได้ตามสบาย เพราะเขารู้ดีว่าตัวเขานั้นไม่มีทางมีสิ่งที่เรียกว่ายาเสพติดได้...

แต่.....สิ่งนั้นกลับถูกพบในกระเป๋าสะพายใบเก่าๆของเขา....

และแล้วเขาก็ถูกจับตัวไปด้วยความผิดที่เขาไม่ได้ก่อ....แต่ใจเขานั้นก็ยังคงกังวลกับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านี้ ว่าจะเป็นยังไงต่อไปหากไม่มีเขา พ่อจะต้องลำบากกว่านี้ไหม เขากังวลไปหมด แม้แต่ตอนถูกจองจำในคุกเขาก็ยังคงกังวลไม่หาย

และไม่นานนัก.....เขาก็ถูกปล่อยตัว....ด้วยเหตุผลที่ทำเขาแทบล้มทั้งยืน...

เด็กชายที่พวกเราจับได้เมื่อก่อนหน้านี้เป็นเพียงแพะเท่านั้น ความจริงแล้วสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอะไรนี้เป็นแหล่งผลิตยาเสพติดชื่อดังที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองโดยที่เปิดสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเป็นฉากบังหน้าเท่านั้น!!!

เด็กทุกคนในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ยกเว้นเด็กชายที่เราจับได้ก่อนหน้านี้ นอกจากจะเป็นผู้เสพแล้ว ก็ยังเป็นเอเย่นซ์ค้ายาเสพติดที่ใช้ความเยาว์วัยหลอกตาตำรวจ แย่จริงๆเลย เด็กสมัยนี้ร้ายกว่าที่คิดนะเนี้ย

เก็บเด็กกำพร้ามาเลี้ยงหนึ่งคนเพื่อใช้เป็นแพะรับบาป คนพวกนี้จิตใจมันทำด้วยอะไรกันเนี้ย แล้วก็ยังเด็กพวกนั้นอีก ให้ตายสิ! ริอาจเป็นอาชญากรนักค้ายาบ้าตั้งแต่ยังเด็กเลยเหรอเนี้ย...

เสียงหนาหูพูดกันล้อมกายของเด็กชายผู้ถูกปล่อยตัวเพราะไร้ความผิด เขานั้นทรุดอยู่กับพื้นฟังคำพูดเหล่านั้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ ทุกคนจะทรยศหักหลังเขาเหรอ? เขาเป็นเพียงแพะโง่ๆของทุกคนงั้นเหรอ?

เขาตัดสินใจไปยังคุกเพื่อคุยกับเพื่อน พี่น้องและพ่อของเขาเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง...

พ่อ....ทุกคน.....สวัสดีครับ...

ท...ทำไม....ทำไมแกยังเดินลอยชายอยู่อย่างนี้ได้อีก ไอ้ลูกเนรคุณ!! แกใช่ไหมที่เป็นคนบอกว่าพ่อเป็นนักค้ายาบ้ารายใหญ่นะ!!!

ผ....ผมเปล่านะ....

เด็กชายผงะกับท่าทีของพ่อที่เปลี่ยนไปเป็นคนละคน พ่อที่แสนดีหายไปเสียแล้ว

พี่ทรยศ พี่หักหลังพวเรา พี่ขายพวกเราได้ลงคอ!!!

พ....พี่ไม่ได้....

เด็กชายเซื่องซึมไปกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเด็กๆร่วมสถานกำพร้าที่อายุน้อยกว่าเขา แต่กลับมีท่าทางน่ากลัวกว่าแต่ก่อนจนเขาแทบใจหาย

แกมันไม่ใช่เพื่อน!!! น้ำหน้ายังแกไม่ใช่เพื่อนของข้า!! ไปให้ไกลๆเลย!!!

...ท....ทุกคน....

แม้แต่เพื่อนก็....เด็กชายกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ทุกคนที่เขาเชื่อใจสุดๆมากเท่าโลกนี้.....หักหลังเขา หลอกลวงเขา....ทรยศเขา...

นี้เป็น....น้ำตาสุดท้ายที่ข้าจะหลั่งออกมา...

ข้าขอสาบานต่อน้ำตาหยดสุดท้ายนี้ว่า..

ข้าจะไม่เชื่อใจใครอีก!!!!

---------------------------------------------------------------------

ฟิ้ว~ ฟิ้ว~

สายลมที่ไม่สมควรมีบนสถานที่ๆเปรียบเสมือนผิวดวงจันทร์ พัดชายเสื้อคลุมดำของบุรุษแสนเย็นชาที่ปิดซ่อนดวงตาเอาไว้ใต้แว่นดำให้สั่นไหว เบื้องหน้าของชายคนนี้คือสิ่งที่แตกต่างจากเขา แตกต่างจากทุกชีวิตที่เขาเคยเจอมาอย่างสิ้นเชิง จนเขาอดไม่ได้ที่จะสถบออกมาว่า

ตัวบ้าอะไรละเนี้ย...ให้ตายสิ...คนแต่งหมดมุขสุดๆแล้วสิท่า

พรึด!! โครม!!! ผู้ถูกสถบล้มไปทั้งยืน ก่อนจะลุกขึ้นมาใหม่และตะโกนใส่หน้าของฟอธ์ทว่า

อย่าเอาคนแต่งมาเล่นสิฟ่ะ!! แค่ช่วงนี้มันบ้า Gundam มากไปหน่อยเอง!!!

_สองตัวนี้....เดี๋ยวตัดค่าตัวนะ_

ฟึ่บ!! อาวุธดาบที่ส่องแสงสีชมพูอร่ามถูกยื่นไปทางฟอธ์ทโดยหุ่นยนต์รบผู้ถูกย่อขนาดลดลงเหลือเทียบเท่ามนุษย์ มีเกราะขา สะโพก เกราะไหล่และแขนเป็นสีขาว โดยที่มีส่วนของลำตัวและปีกโลหะขนาดใหญ่ที่หลังเป็นสีน้ำเงิน ที่กลางหลังเองก็มีสิ่งที่คล้ายๆกับกระบอกปืนเลเซอร์ติดอยู่ด้วยถึงสี่กระบอกประกบติดอยู่กับปีก โล่ห์สีแดงถูกติดไว้ที่แขนซ้าย แขนขวาก็ถืออาวุธดาบที่ว่าไว้ตอนแรก และตัวละครตัวนี้ก็มีรายละเอียดปลีกย่อยมากมายจนคนแต่งไม่อาจบรรยายหมด และก็ไม่สามารถวาดได้แต่ยังเจือกเอามาร่วมแสดง ก็เลยต้องเอารูปจาก www มาตัดแปะเอาด้วยประการฉะนี้...

_ตัดค่าตัว ตัวเองได้ไหมเนี้ยเรา..._

นามของข้าคือ Freedom Gundam เป็น Mobile Suit หุ่นยนต์รบเต็มรูปแบบ....ตอนนี้อยู่ในโหมดเคลื่อนไหวออโต้ไร้คนขับและขอท้าสู้กับแก!!!

......ต้องมาสู้กับเศษเหล็กงั้นรึ....งานนี้ไม่เบาแฮะ...

อย่ามาเรียกเศษเหล็กอย่างข้าว่าเศษเหล็กนะเว้ย!!!

...................

ง่ะ! นี้แกหลอกให้ข้าด่าตัวเองเหรอ!!!

_ช่างเป็นระบบออโต้ที่สมองนิ่มจัง ใครเป็นคนปรับแต่งระบบกันน้า...(โอ๊ะ! ตรูเองนี้หว่า -*-)_

พอแล้ว!! ต่อสู้กันได้แล้วเฟ้ย!!!

ว่าแล้วฟรีด้อมก็ตัดฉากมุขตลกฝืดๆด้วยการใช้บูสเตอร์ที่หลังพุ่งบินมาฟาดดาบใส่ฟอธ์ทอย่างรวดเร็ว ซึ่งพระเอกของเราก็หลบการโจมตีแรกได้อย่างหวุดหวิดตามระเบียบธรรมเนียมละครไทย เขาตีลังกากลับหลังเพื่อให้กาต้องร้อง โอ๊ะ! เพื่อตั้งหลักยืนอีกครั้ง เขาคว้าปืนคู่ใจออกมาและระดมยิงใส่อีกฝ่ายอย่างลองเชิง ซึ่งอีกฝ่ายก็สามารถยกโล่ห์ออกมาป้องกันได้ตามระเบียบเช่นเดียวกัน...

Lions Wrath!!!

เพล้ง!!! โล่ห์ของฟรีด้อมแตกไม่มีชิ้นดีเมื่อเจอกระสุนอัดมวลอากาศคอย่างหนาแน่นสูงสำหรับเจาะเกราะโดยเฉพาะของฟรอธ์ทที่ทำเอาเจ้าหุ่นนั้นต้องอึ้ง เพราะไม่คิดว่าโล่ห์ของตนมันจะมาพังเอาง่ายๆเสียตั้งแต่ตอนเริ่มต้นแบทเทิล ทั้งๆที่ปกติสำหรับการ์ตูนญี่ปุ่นแล้วอาวุธและเกราะส่วนใหญ่มักจะไปพังกลางตอนหรือไม่ก็ตอนใกล้จบตอนเท่านั้น

Hawk's Wrath

ความเร็วของฟอธ์ทเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ เขาระดมยิงกระสุนด้วยความเร็ว 20 นัด/วินาที เข้าใส่หุ่นยนต์ตัวนั้นไม่ยั้ง ฟรีด้อมเห็นท่าไม่ดีขึ้นคว้าดาบอีกเล่มออกมากลายเป็นหุ่นยนต์ถือดาบคู่และฟันปัดป้องกระสุนทั้งหมดนั้นด้วยความเร็วที่สูงไม่แพ้กัน ชนิดที่ว่าไม่มีกระสุนนัดไหนสามารถผ่านตัวของมันไปได้เลย จนเมื่อพลังของกระบวนท่าของฟอธ์ทอ่อนลง

เปรี้ยง!!! ฟอธ์ทกระโดดถีบเข้าแสกหน้าของฟรีด้อมแบบที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว จนมันนั้นนั้นล้มกลิ้งโคโรเนโร่ไปกับพื้น ก่อนจะพลิกตัวกลับมายืนขึ้นมาได้ทันเพื่อเตรียมตั้งรับการโจมตีระลอกใหม่ของศัตรู และล้มไปอีกรอบเพราะบังเอิญสะดุดหินเข้า ฟอธ์ทเห็นโอกาสทองท่ามกลางความซุ่มซ่ามนั้นระดมยิงปืนเข้าใส่แบบไม่คิดจะนับจำนวน ชนิดที่กะว่าจะไม่ให้ศัตรูตอบโต้ได้เลย

โว้ย!!! พอกันที!!!

เฟี้ยว!!! ฟรีด้อมกันดั้มกางปีกสยายออกบินสู่ท้องนภา ปืนทั้งสี่กระบอกถูกเล็งมายังฟอธ์ท ภายในดวงตาของฟรีด้อมปรากฏสัญลักษณ์เป้าหมายออกมาเป็นสี่จุด ซึ่งทั้งหมดนั้นถูกล็อกออนเอาไว้กับผู้ชายชุดดำเพียงคนเดียว และกระสุนเลเซอร์ก็ถูกยิงออกไป!

ไร้สาระ...

ฟรอธ์ทเก็บปืนไว้และสอดมือลงกระเป๋ากางเกง เขาเบี่ยงตัวหลบเลเซอร์ทั้วสี่ที่มาพร้อมกันได้ราวกับปาติหาริย์ ยังกับการ์ตูนที่สุดแสนจะขี้โม้เรื่องหนึ่ง เมื่อเห็นว่าอาวุธระยะไกลทำอะไรฟรอธ์ทไม่ได้แล้ว ฟรีด้อมจึงพุ่งไปในระยะประชิดและฟาดดาบเลเซอร์เข้าใส่ ฟอธ์ทก้มตัวหลบและอัดหมัดเข้าใส่ท้องของกันดั้มฟรีด้อมแบบไม่กลัวว่าชกเหล็กแล้วจะเจ็บ ก่อนจะยกขาขึ้นถีบซ้ำ

แต่แม้จะเป็นพระเอกที่ชอบทำตัวเย็นชาราวกับว่าข้าเก่งเหนือกว่าใครก็ยังมีพลาด ฟรีด้อมเปิดกระบอกปืนกลที่ด้านข้างส่วนหัวระดมยิงเข้าใส่ฟอธ์ทในระยะประชิด ที่แม้จะมีพลังทำลายต่ำแต่ก็ทำให้ฟอธ์ทเสียจังหวะไป

ดับสูญเป็นดวงดาวไปซะ!!!

ฉัวะ!!! แขนขวาของฟอธ์ทถูกดาบเลเซฮร์ของฝ่ายศัตรูฟันขาดกระเด็นและสลายไปพร้อมกับ HP ที่ลดฮวบไปถึง 25% ชายหนุ่มชุดดำถีบตัวหลบการโจมตีระลอกที่สองพร้อมกับมองส่วนหนึ่งของตัวเองที่ขาดไปอย่างตกใจ มันขาดเรียบและไม่มีเลือดออก แต่สิ่งที่เขาตกใจมากกว่านั้นก็คือ กฏของโลก Dissidia ก็คือการต่อสู้ที่ไม่ปรากฏบาดแผลหรือการขาดไปของชิ้นส่วน แต่คิดความเสียหายเป็น HP ไม่ใช่เหรอ!?

หึๆๆ ดาบเลเซอร์ของข้าสามารถใช้เพื่อทำลายชิ้นส่วนของคู่ต่อสู้ได้รู้ไว้ซะ! แต่ถ้าเจ้าได้รับการฟื้นฟูละก็แขนของเจ้าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมเองละ แต่ก็ระวังไว้ให้ดี~ ถึงเจ้าจะไม่เจ็บปวดแต่ถ้าหัวเจ้าหลุดจากบ่า HP เจ้าเป็น 0 แน่..

ความลำบากตกไปอยู่กับฝ่ายของฟอธ์ทเมื่อเป็นนักปืนคู่แต่กลับถูกตัดแขนขาดไปข้างหนึ่งก็เท่ากับว่าเขามีแขนข้างเดียวในการยิงปืนแล้ว ฟอธ์ทเหงื่อไหลเมื่อสถานะการณ์ได้เปรียบนั้นตกไปอยู่กับฝ่ายของฟรีด้อมเสียแล้ว

Hawk's Wrath

ฟอธ์ทใช้ปืนกระบอกเดียวกระหน่ำกระสุน 20 นัดต่อวินาทีอีกครั้ง แต่ครานี้ฟรีด้อมนั้นสามารถซิ่งด้วยบูทเตอร์ที่หลังหลบซ้ายหลบขวาและป้องกันกระสุนได้หมด ฟรีด้อมเรียกปืนเลเซอร์ออกมาด้วยความเร็วสูงขึ้นมือ และยิงกระสุนความร้อนสูงนั้นเข้าใส่ ฟอธ์ทที่เสียสมดุลเพราะแขนหายไปข้างหนึ่ง ทำให้หลบไม่ทันและถูกยิงทะลุเข้าที่ไหล่ซ้าย โชคดีที่กระสุนเลเซอร์ไม่มีอานุภาพในการตัดชิ้นส่วนเหมือนกับดาบเลเซอร์ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่เหลือมือสำหรับถืออาวุธเป็นแน่

ครึๆๆเป็นยังไงละ ยังจะปากดีได้อีกรึเปล่า

.....คิดว่าจะเอาชนะชั้นได้เหรอ...

ยังปากดีไม่เลิกนะแก แบบนี้ต้องตัดผ่ากลางซะเลย!!!

ฟรีด้อมเก็บปืนเลเซอร์และคว้าดาบเลเซอร์สีชมพูยาวมาถือ มันใช้บูสเตอร์ที่หลังพุ่งตัวเข้าหาฟอธ์ทด้วยความเร็วสูง

Lions Wrath!!!

ฟอธ์ทที่ยังคงมีท่าทางใจเย็น แต่ประกายตาใต้แว่นนั้นเริ่มหวั่นไหว ยิงกระสุนที่มีอำนาจทะลุทะลวงและทำลายเกราะสูงเข้าใส่ร่างสีฟ้าที่พุ่งมาอย่างไม่หยุด แต่ฟรีด้อมก็เลี้ยวกระบอกเลเซอร์ที่มีลักษณะเสมือนปีกมาด้านหน้า และยิงทำลายกระสุนเหล่านั้นทั้งหมด จนเมื่อฟรีด้อมเข้ามาใกล้ฟอธ์ท มันก็ยิงกระสุนเข้าใส่ปืนที่ฟอธ์ทถือจนกระเด็น พร้อมกันนั้นก็ยกดาบเลเซอร์ขึ้นเงื้อจะฟันฟอธ์ททันที

ตายซะเถอะ!!!!

อึก! Soul's Wrath!!!!

ว๊าบบบบบ!!!!

ประกายแสงจ้าเปล่งออกมาจากตัวของฟอธ์ททำเอาฟรีด้อมนั้นตาพร่าไปและเสียจังหวะในการโจมตี

ฉัววววะ!!!!!!!!!!

เสียงเสมือนบางสิ่งบางอย่างถูกฟันดังขึ้นมาท่ามกลางแสงที่มองไม่เห็น ไม่ช้านานนักฟรีด้อมก็สามารถลืมตาได้ มันมองไปรอบๆกวาดหาศัตรู ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อได้เห็นว่าศัตรูนั้นยังคงอยู่เบื้องหน้าเขาด้วยรอยยิ้มกริ่มๆที่ดูน่ากลัว ในมือของเขานั้นถือสิ่งที่มันเคยถือมาก่อน....ดาบเลเซอร์ของมันได้ถูกฟอธ์ทชิงไปแล้ว...

ถ้างั้น....เสียงฟันขาดเมื่อครู่นี้คือ...

ว....ว๊ากกกกก!!!

ฟรีด้อมร้องลั่นเมื่อพบว่าร่างกายของตนนั้นตอนนี้เหลือเพียงซีกบนนับแต่ท้องขึ้นไปแล้วเท่านั้น และกำลังลอยตัวอยู่โดยบูสเตอร์ สถานะการณ์เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วจนฟรีด้อมเริ่มตื่นกลัว มิหน่ำซ้ำอาวุธร้ายแรงของมันก็ยังถูกคู่ต่อสู้แย่งไปด้วย แถม HP ก็ยังเหลือแค่ 50% อีกซะนี้

.....คิดว่าจะเอาชนะชั้นได้เหรอ...

กรอดดดด...

.....คิดว่าจะเอาชนะชั้นได้เหรอ...

กรอดดดดดดดด...

.....คิดว่าจะเอาชนะชั้นได้เหรอ...

แง่งงงงงงง!!!!!!

เปรี้ยง!!!! กระสูนเลเซอร์สี่สายยิงเข้าใส่ฟอธ์ทในระยะประชิด แต่ชายชุดดำก็สามารถใช้อาวุธที่แย่งศัตรูมาปัดป้องได้หมดอย่างชำนาญทั้งๆที่เป็นนักปืน เขาขว้างดาบเข้าใส่หุ่นยนต์รบสีน้ำเงินปักทะลุกลางอก ตรึงมันไว้กับแผ่นหินของพื้นที่ยกระดับจนขยับไม่ได้และเหลือ Hp ในระดับที่ฟอธ์ทสามารถใช้ท่าไม้ตายได้แล้ว และฟอธ์ทก็ไม่รอช้าที่จะใช้โอกาสนี้

Close Combat : God's Wrath

ฟอธ์ทกระโดดขึ้นไปบนฟ้า แล้วรัวยิงปืนลงมาอย่างรวดเร็วและรุนแรงราวฝนอุกกาบาต สร้างความเสียหายให้กับฟรีด้อมที่ถูกตรึงขยับไม่ได้อยู่อย่างไม่นับจำนวนกระสุน ความเสียหายของกระสุนแต่ละนัดนั้นแม้จะน้อย แต่ด้วยจำนวนทึ่มากมายเหลือแสนทำให้ HP ของคู่ต่อสู้สามารถหมดลงได้โดยง่าย...

แต่ว่า....

ข้าไม่ยอมตายแต่เพียงคนเดียวหรอก!!!!

ซูม!!! ฟรีด้อมติดบูทเตอร์และพุ่งไปทางด้านซ้าย ฉีกอกด้านขวาจนเป็นแผลที่มีแต่แผงวงจรที่ดูน่ากลัวสำหรับพวกเผ่าจักรกล ร่างสีฟ้าพุ่งต้านกระสุนของฟอธ์ทที่แม้จะมีจำนวนมาก แต่ด้วยว่าฟอธ์ทนั้นยิงด้วยปืนเพียงกระบอกเดียว ทำให้ไม่สามารถแสดงอานุภาพได้เต็มที่ และในที่สุด ฟรีด้อมก็เข้ามาเกาะตัวของฟอธ์ทด้วยสองแขน

ป....ปล่อยนะ!!!

ไม่มีทาง....ข้าจะลากแกให้สูญสิ้นไปด้วยกัน!!!!

ว๊ากกกกก!!!

BOOM!!!!!!!!!!!

ฟรีด้อมระเบิดตัวเองไปพร้อมกับฟอธ์ท แรงระเบิดนั้นรุนแรงจนทำเอาโรซารี่ที่วิ่งเข้ามาจะช่วยเหลือต้องยกมือขึ้นกำบังแสงจากการระเบิด มิหน่ำซ้ำแรงระเบิดก็ทำเอาเธอแทบล้มเลยทีเดียว จนเมื่อแรงระเบิดสิ้นไป โรซารี่ก็ต้องเบิกตากว้างกับภาพที่เห็น

นี้มัน.....

พื้นดินบริเวณที่ฟอธ์ทต่อสู้หายไปจนเกิดเป็นหลุมลึกราวกับถูกหัตย์พระเจ้าอันใหญ่ยักษ์ตัดไปกินยังไงยังงั้น...

นี้มันเกิดอะไรขึ้นบนโลกกันเนี้ย....

_ดวงจันทร์ครับพี่น้องที่ท่านอยู่กันอ่ะ..._

----------------------------------  To Be Continue..... ---------------------------------

สัปดาห์หน้างดลงหนึ่งสัปดาห์นะคับ แบบว่าต้องไปเรียน นศท. ภาคสนามอ่ะครับ

ขออภัยในความไม่สะดวกครับ

Me/ ปาคัตเตอร์ทิ้งเพราะเกือบฆ่าตัวตายด้วยความเบื่อโลกอีกครั้ง....

[Risu]

อ้าวๆ ฟอธ์ทตายมั้ยเนี่ย

แรงระเบิดรุนแรงถึงกับกระเด็นไปอยู่ดวงจันทร์เลยเหรอ

แล้วมันจะเป็นยังไงต่อเนี่ย

ปล.รู้สึกตอนนี้มันรั่วๆไงไม่รู้ (เพราะเจ้าหุ่นยนต์บ้าบอใช่มั้ย อาเจ๊ - -)

[Loveless Nova]

แรงระเบิดรุนแรงถึงกับกระเด็นไปอยู่ดวงจันทร์เลยเหรอ

เปล่าหรอกครับ เพียงแต่ Area ที่ฟอธ์ทกับโรซารี่อยู่คือ แอเรียพื้นผิวดวงจันทร์ครับ

มันเป็นโลก เป็นด่านหนึ่งของเกมส์ Dissidia อาคับ~

[Thama]

....รั่ว~......มั่ว~...........ชั่ว~(?)

ทำไมตอนนี้รู้สึกศัตรูเหมือนขอไปทีจังแห๊ะ.....คงคิดไปเองมั้ง

ปล.กันดัมจริงๆด้วย

[ShadowSneak]

อร๊าาาา ฟอร์ธธธธธ ><"

อยู่ในโลกไฟนอล 4 ที่ชอบที่สุดในดิสซีเดียด้วยยยยยย >< *กอดวาว่าแรงๆ*

แต่แอบตกใจนิดหน่อยแฮะ ตอนอธิบายว่าแขนขาดอ่ะ ฮ่าฮ่า =w=

รออ่านๆ ><

[Loveless Nova]

ไปฝึกภาคสนามมา 4 คืน 5 วันเหนื่อยสุดๆ แต่กลับมาที่นี้กลับแทบต้องหมดแรงไปเลย เฮ้อ~

อุตส่าห์หวังว่ากลับมาคงจะมีคนโพสเพิ่มสักสองสามคนให้เป็นกำลังใจ ให้หายเหนื่อยเสียหน่อย แต่พอกลับมาดูกลับยิ่งทำให้หมดแรงเสียงั้นๆ

..............

.......................

..............................

ขอประกาศหยุดการแต่งฟิคนี้อย่างไม่มีกำหนด นับแต่นี้เป็นต้นไป

...จนกว่าหัวใจที่เหน็ดเหนื่อยนี้จะฟื้นคืนมาอีกครั้ง....

....FareWell....

[bluewind]

หา? นี่ผมยังไม่ได้เม้นต์เหรอเนี่ย?

เหมือนจะจำได้ว่าเม้นต์ตอนล่าสุดนี้ให้วาว่าแล้ว หรือว่าผมปิดไปโดยยังไม่ได้กดโพสนะ

ไม่รู้สิ ตอนนั้นกำลังโดนไล่ด้วย เอาเป็นว่าผมจะอีดิตเม้นต์ให้ละกัน ผมขอโทษที่ไม่ได้เม้นต์ให้นะ

*อ่านแล้วอย่าเพิ่งตีโพยตีพายไปนะครับวาว่าคุง*

อืม...จริงๆผมเพิ่งรู้นะว่า Dissidia เนี่ยเป็นเกม ผมเลยอ่านไม่ค่อยรู้เรื่อง คอสมอสคืออะไรยังไง ทำไมต้องรวบรวมคริสตัล และทำไมต้องมีเอฟเฟคเหมือนกำลังนั่งดูคนเล่นเกมอยู่ยังไงยังงั้น ตอนนี้ก็พอจะเข้าใจแล้วน่ะนะ

เรื่องที่ขนาดเอาเข็มไปต้านเคียวได้นี่ อันนี้ขอไม่พูดถึงละกัน เพราะผมเองก็ไม่ได้มีความรู้เรื่องเกม Dissidia มากพอ ไม่รู้ว่ามันเวอร์ได้แค่ไหนกัน แต่ก็ต้องขอชื่นชมกับการเปลี่ยนแปลงตัวเองของโรซารี่ด้วยล่ะนะ = =

เรื่องยาเสพติดเรื่องเดียว พาลทุกคนเกลียดฟอธ์ทไปด้วยเลย น่าสงสารแกจริงๆ... แล้วแบบนี้จะหาตัวแกเจอมั้ยเนี่ยสู้กับกันดั้oเสร็จแล้วอ่ะ - -

เอาละเข้าเรื่อง

ส่วนตัวแล้ว ก่อนที่ผมจะพิมพ์เรพนี้ ผมรู้ว่าวาว่าเป็นคนที่แต่งฟิคได้ดีนะ แต่งสนุก ฉากต่อสู้สนุก มีภาพประกอบ แต่ผมไม่ชอบแนวหลักของเรื่องน่ะ คือดูเหมือนเกมมากๆ แถมมีตัวละครจากเรื่องอื่นๆโผล่เข้ามาแจมเรื่อยๆจนไม่รู้จะหาหลักการตรงไหนดี ด้วยความที่ผมเป็นคนที่จู้จี้กับเรื่องนี้อยู่แล้ว ก็เลยพาลขี้เกียจอ่านเอาซะอย่างนั้น

แต่ผมเพิ่งมารู้ว่าเป็นเกมจริงๆวันเดียวกับที่วาว่ามาประกาศตัวแดงๆนี่เอง

เอาเป็นว่าตอนต่อไปๆนี้ ผมก็จะหยวนๆให้ในเรื่องนี้ก็แล้วกัน แต่ผมไม่ละเว้นเรื่องคำแนะนำติชมอื่นๆนะ เพราะถึงวาว่าจะแต่งเล่น แต่มันจะติดเป็นนิสัยครับ สู้ปรับปรุงให้มันดีกว่าเดิม ผลงานของเราที่แม้จะทำเล่นๆ แต่ดูมีคุณค่า มันก็ยังน่าชื่นชมกว่าเยอะเลยไม่ใช่หรือครับ

คำอุทาน*หว่า* ผมอยากให้เป็น *หวา* นะ คนที่เขาตกใจจริงๆน่ะร้อยทั้งร้อยเขาตะโกนเสียงสูงทั้งนั้น อันนี้ดูผิดธรรมชาติน่ะ

"นะค่ะ" ที่ถูกคือ "นะคะ"

คะ จะใช้กับประโยคคำถาม หรือประโยคขอร้องเสียส่วนใหญ่ เช่น "คุณเป็นใครคะ?" "ไม่ได้นะคะ" "ขอยืมหน่อยสิคะ"

ค่ะ จะใช้กับประโยคบอกเล่าทั่วๆไป เช่น "สวัสดีค่ะ" "เขาเป็นเพื่อนดิฉันค่ะ" "รู้แล้วค่ะ"

เคยเกิดกระแสคำวิบัตินี้มาอย่างกว้างขวางมาแล้ว ผมไม่อยากให้คนที่มีอนาคตอย่างวาว่าต้องกลายเป็นแบบพวกเขาไปอีกคนนะ

ก็...เท่านี้ละนะที่อยากจะเม้นต์ และขอโทษวาว่าคุงอีกครั้งนะ ทางนี้ก็เป็นอีกคนนึงที่รอนายอยู่

[Myanoct]

เอ่อ ตอนของโรซารี่ผมอ่านแล้วล่ะ แต่ตอนนั้นจะเมนท์ พิมพ์เกือบเสร็จแล้ว แล้วกดผิด เลยหายหมด กะมาเม้นท์ใหม่วันหลัง แล้วดันลืม เลยไม่ได้เม้นท์ ขอโทษน้า

ส่วนตอนล่าสุดนี่ผมพึ่งเห็นว่าอัพแล้วนี่ล่ะครับ "

งั้นเอาเม้นท์รวบยอดยาวๆเลยละกัน

ตอนโรซารี่นี่ชอบคุณกระต่ายอ่ะ น่ารักดี เก่งดีด้วย แล้วก็ชอบที่เอามาผูกเรื่องกับมากะและโซลจากโซลอีทเตอร์ได้ลงตัวมวาก ยกนิ้วให้จ้า แล้วก็ที่โรซารี่เอาเข็มจิ้มๆกะเคียวอันเบ้อเร่อนี่พอจินตนาการภาพแล้วก็รุสึกตลกดีแฮะ

ส่วนเรื่องภาพแอบเล่นง่ายรูปนึงนะเธอว์ แต่อีกภาพถัดมาวาดน่ารักมาก -_-b

ตอนของฟอร์ธ อันนี้ก็อึ้งกับคู่ต่อสู้พอกัน กันดั้_มาเองเลยทีเดียว เลยรู้สึกหายซีเรียสไปเลย ทั้งที่เปิดตอนมาด้วยอดีตเศร้าๆแท้ๆ พอเห็นรูปกันดั้_นี่ขำก๊ากเลย ตอนนี้ยังไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงจิตใจฟอร์ธเท่าไหร่ หรือต้องรอตอนต่อไปหว่า?

ต้องขอโทษด้วยที่มาเม้นท์ช้าไปมาก แต่เค้าไม่เห็นจริงๆน้า T___T

หายเหนื่อยเมื่อไหร่อย่าลืมมาต่อนะครับ รอติดตามอ่าน :]

[bluewind]

อีดิตเม้นต์ละ

[Kimur@]

ขออภัยที่ไม่ได้เข้ามาติดตามนานครับ จะรวบยอดอ่านครับ รอก่อน

ปล.รูสึกจะดองการอ่านฟิคของหลายๆคนเอาไว้ ถ้ายังไงจะตามเคลียร์ให้หมดด้วยละกัน

[Loveless Nova]

สายลมสีดำ ฟื้นพลังกายให้ข้าน้อย ในที่สุดข้าน้อยก็มีแรงฮึดจะแต่งฟิคต่อแล้ว!!!!

次の章アウトを読むには。

----------------------------------------------------------------------

***------- Lunar Subterrane ------***

“ดูสิ ดูสิ! พระจันทร์ของที่นี้แปลกมากเลยละ~”

“นั้นไม่ใช่พระจันทร์หรอก...”

“ไม่จริงอ่ะ!! สิ่งที่ลอยอยู่ท่ามกลางดวงดาวนั้นจะต้องเป็นพระจันทร์แน่นอนเชื่อสิ!”

“มันก็ไม่แน่เสมอไปหรอก...”

“โอ้พระเจ้าแห่งจันทรา ได้โปรดประทานพรให้หนูได้พบกับความทรงจำที่หายไปด้วยเถิด”

“บอกว่านั้นไม่ใช่พระจันทร์หรอก....”

“นายนี้ยังไงกันแน่เนี้ย!! นั้นพระจันทร์ชัดๆเลยไม่ใช่เหรอ!”

“พระจันทร์บ้านพี่มีสีฟ้าสลับลายสีเขียวรึไงกัน!!!!!”

ชายหนุ่มผมสีดำขลับเป็นประกาย ยาวประมาณไหล่ มีดวงตาสีดำเหมือนผม ผิวสีเนื้ออ่อน ใส่ชุดเกราะสีแดง/ทอง ใส่รองเท้าสีแดงเหมือนชุดเกราะ อายุจากหน้าประมาณ 14 ขวบตะโกนใส่หญิงสาวผู้มีผิวขาวอมชมพู ใบหน้าหวานปานน้ำผึ้ง เรือนผมยาวดัดเกลียวเป็นระลอกคลื่นทอง ดวงตามรกตใส ผ้าคลุมไหล่และชุดเดสคลุมช่วงแขนมาถึงข้อมือกระโปรงยาวปกปิดเรียวขาขอบตามชุดสีทองที่เดินตามมาด้วยกันอย่างเหลืออด ในขณะที่ตนและเธอนั้นกำลังมอง

ดาวเคราะห์แห่งชีวิตที่ชื่อว่า “โลก” ที่ลอยเด่นอยู่กลางดวงดาวในตอนนี้

“งืม.....จะว่าไปมันก็จริงนะค่ะ....วันนี้พระจันทร์ดูแปลกไปมากจริงๆ หรือว่าจะป่วยกันนะคะ...”

“นั้นมันดาวบ้านเกิดของพวกเราไง นั้นนะดาวโลก!!!”

“เอ้.....แล้วทำไมโลกของเราไปอยู่ตรงนั้นได้ละค่ะ ก็พวกเรายืนอยู่บนโลกไม่ใช่เหรอค่ะ?”

“ที่นี้คือดวงจันทร์ต่างหากละ....ตอนนี้เรากำลังอยู่บนดวงจันทร์ที่พี่สาวมองอยู่ทุกคืนนั้นละ”

“ดวงจันทร์เหรอค่ะ!? ดวงจันทร์จริงๆเหรอค่ะ!?”

“ใช่สิ...(พวกคนจากยุคสมัยโบราณนี้สอนยากสอนเย็นจังเลยแฮะ รู้สึกเหมือนกับอยู่ในมังงะญี่ปุ่นตอนที่มีซามูไรหลงยุคมาอยู่ในสมัยที่เต็มไปด้วยเทคโนโลยีเลยแฮะ -*-)”

“แล้วคุณกระต่ายอยู่ไหนกันละค่ะ?”

“ข....ของแบบนั้นมันมีซะที่ไหนเล่า!!!!”

“อ่า.....แต่ปะป๊ามาม่าเขาบอกนี้ค่ะว่าบนดวงจันทร์มีกระต่ายคอยตำโมจิอยู่อ่ะ เขาอยากลองชิมบ้างแท้ๆเลย หายไปไหนกันหมดแล้วนะค่ะคุณกระต่ายเนี้ย...”

“(นี้ข้าน้อยจะสอนผู้หญิงคนนี้ยังไงดีอ่า~!!! TTUTT)”

BOOM!!!!!!!!!!!

เสียงระเบิดอันดั่งสนั่นหวั่นไหวดังก้องมาจากทิศเบื้องตะวันออกของทั้งคู่ สร้างความตกใจให้กับทั้งคู่เป็นอันมาก ก่อนที่จะเป็นฝ่ายของสตรีในชุดขาว “แอนนา” ที่อุทานขึ้นมาแบบไม่รู้สถาการณ์ว่า

“เสียงนั้นมัน!!! หรือว่าจะเป็นเสียงที่คุณกระต่ายกำลังตำโมจิอ่ะ!! ต้องรีบไปแล้วค่ะ!!”

.......จะเรียกว่าไม่รู้สถาณการณ์หรือไร้เดียงสาอย่างกู้ไม่ขึ้นดีละเนี้ย.....

“เฮ้!!! รอด้วยสิ!!”

คู่หูวิ่งไปไกลแล้วในขณะที่ชายหนุ่มในชุดเกราะสีแดง “โปร” นั้นพึ่งหายจากอาการสตั้นเพราะเสียงอันดังก้องนั้นและเขาก็รีบวิ่งตามเธอไปอย่างรวดเร็วด้วยพลังวิ่งความไวสูงของเขา แต่ในระหว่างที่เขาวิ่งไปยังจุดหมายนั้นเอง เขาก็บังเอิญฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้..

“(....ที่นี้เป็นดวงจันทร์.....ไม่มีชั้นบรรยากาศ ไม่มีอากาศ ไม่มีตัวกลางให้คลื่นเสียงเดินทางผ่านนี้หน่า......แล้วทำไมเราถึงได้ยินเสียงได้หว่า....)”

“(....แต่จะว่าไป....ทั้งๆที่ไม่มีอากาศ แต่ไหง่เรายังหายใจอยู่ได้อีกละเนี้ย.....)”

“(.....ขี้หกเบเบ๊ชะมัดเลยนิยายเรื่องนี้.....)”

_นิยายก็งี้แหละเฟ้ย!! มันก็ขี้โม้กันหมดนั้นละ ทนๆไปหน่อยละกัน -*-_

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

“สุโค่ย~ คุณกระต่ายที่นี้ตำโมจิกันรุนแรงขนาดนี้เลยเหรอค่ะ...”

“บอกว่าที่นี้ไม่มีกระต่ายไงเล่า~!!” >[]<

แอนนายืนป้องปากมองหลุมขนาดใหญ่ปานดาวตกลงพร้อมกล่าวสมมุติฐานแบบเด็กๆผู้หวังในความฝันที่มาจากคำบอกเล่าของผู้ใหญ่ที่ไม่รู้จักคิดว่าเป็นการปลูกฝังความคิดที่ผิดๆให้กับเด็ก จนทำให้คนที่เดินทางมาด้วยกันต้องเหงื่อตกอีกครั้ง ก่อนที่จะหันมาจริงจังกับหลุมยักษ์เบื้องหน้า และเขา....ก็ได้เห็นบางสิ่งอยู่ที่ใจกลางหลุมระเบิดขนาดใหญ่นั้น

“ตรงนั้นมีคนอยู่ด้วยนี้หน่า!!!”

แอนนากับโปรกระโจนไถลตัวไปตามขอบหลุมลงไปเรื่อยๆ จนเมื่อมาถึงระดับที่สามารถวิ่งได้แล้ว ก็ออกตัววิ่งไปดูสิ่งที่ดำรงอยู่ตรงกลางหลุมยักษ์วินาศนี้อย่างรวดเร็ว ซึ่งเมื่อไปถึงอาการตื่นตะลึงตกใจก็เกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อได้เห็นภาพเบื้องหน้านั้น

“เกิดอะไรขึ้นกันค่ะเนี้ย...”

“ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้ละนาย...”

ภาพเบื้องหน้านั้น คือร่างของชายหนุ่มในชุดผ้าคลุมสีดำ.....ที่เหลือร่างกายเพียงท่อนบนเท่านั้น กำลังถูกประคองให้ตั้งตรงอยู่บนตักของเด็กหญิงชุดสีม่วงมัดผมทองสองจุก ดูเหมือนเธอกำลังร่ายเวทมนต์อะไรบางอย่างอยู่ใส่ร่างที่เหลือเพียงครึ่งตัวนั้น จนเปล่งประกายสีเขียวจางๆออกมา

“พวกนายเป็นนักรบแห่งคอสมอสใช่ไหม?”

กระต่ายบนไหล่ของโรซารี่เอ่ยพูดกับทั้งคู่ แอนนานั้นมองมันอย่างสนอกสนใจ ในขณะที่โปรนั้นทำหน้าเลิกลั่กเล็กน้อยที่จู่ๆสิ่งที่คิดว่าเป็นเพียงตุ๊กตากลับสามารถพูดได้

“ใช่จ๊ะ...ฉันแอนนา ส่วนนี้โปรคุง จ๊ะคุณกระต่าย”

“....เจ้านายของฉันกำลังรักษาชายคนนี้อยู่....แต่ก็คงต้องใช้เวลานานหน่อยเพราะเธอไม่ถนัดเวทมนต์สายรักษาสักเท่าไหร่ ก็เป็นจอมเวทย์คำสาปนี้นะ”

“แต่...ทำไมคนๆนี้ถึงได้เหลือแค่ครึ่งตัวแบบนี้ได้ละ!?!”

โปรคุงเอ่ยถาม กระต่ายสีขาวนั้นลูบเข็มที่เสมือนหนวดของตนเบาๆก่อนจะตอบ

“ดูเหมือนว่าศัตรูที่เขาสู้ด้วยจะมีพลังในการทำลายชิ้นส่วนอานะ....ตอนที่เรามาเจอเขา เขาก็เกือบตายแล้วละเพราะบังเอิญหัวใจของเขานั้นดันถูกการระเบิดตัวเองของศัตรูทำลายไปด้วยก็เลยทำให้ HP ลดลงไปเรื่อยๆอย่างรวดเร็ว แต่นี้ก็พ้นจุดอันตรายไปหน่อยนึงแล้วละ...”

“โล่งอกไปทีนะค่ะ..”

“แต่ก็ยังวางใจไม่ได้ทีเดียวหรอกนะ.....อันที่จริง.....ฉันมีเรื่องอยากจะขอช่วยพวกนายหน่อย...”

“หือ?”

“ในระหว่างที่โรซารี่เจ้านายฉันกำลังทำการรักษาคุณชายฟรอธ์ทจอมเย็นชาอยู่เนี้ย เธอก็ไม่สามารถป้องกันตัวเองได้เลย...เพราะงั้นระหว่างที่เธอกำลังรักษาอยู่เนี้ย.....ช่วยปกป้องเธอจากเจ้าพวก....ที่กำลังจะโจมตีเราตอนนี้ทีเถอะ...”

พรึ่บ!!! สองร่างปรากฏตัวขึ้นอย่างฉับพลันต่อหน้าของสี่นักรบแห่งคอสมอส ที่ตอนนี้มีเพียงสองเท่านั้นที่พร้อมจะทำการต่อสู้ โปรดึงดาบสั้นสีทองออกมากำไว้ด้วยสองมือ ในขนาดที่แอนนาเองก็เรียกคทาแห่งการกำเนิดมาเตรียมจู่โจมศัตรูตรงหน้าด้วยอย่างรู้สถานการณ์

"その一貫性コスモスあなたに会えてうれしいです!! 今日では、狩りに、精神にヨム特使!!"

“ยินดีที่ได้พบกันเว้ยเจ้าพวกคอสมอส!! วันนี้ยมฑูตมาล่าวิญญาณเจ้าแล้ว!!”

“ยินดีที่ไม่รู้จักนะเจ้าพวกคอสมอส....แต่ช่วยตายเพื่อให้ท่านเคออส มอบความทรงจำที่ถูกอาบิสแย่งไปของฉันกลับคืนมาทีเถอะ”

หนึ่งร่างนั้นคือ ชายชุดดำดุจยมฑูทญี่ปุ่น ผู้ถือดาบยักษ์ที่มีผ้าขาวพันดาบแบบเหลือปลายให้พลิ้วไปตามลมที่ไม่น่าจะมีได้บนดวงจันทร์ เป็นบุรุษที่น้อยนักอ่านการ์ตูนญี่ปุ่นนักจะไม่รู้จัก…

ส่วนอีกร่างนั้นคือ กระต่ายยักษ์นิลกาฬอาบเลือด ผู้ถือเคียวคล้องโซ่ขนาดใหญ่ไว้ เป็นสิ่งมีชีวิตจากโลกอาบิสที่น้อยคนอ่านการ์ตูนญี่ปุ่นนักจะรู้จัก...

ทายสิ....ว่าพวกเขาเป็นใครกันเอ่ย~

[Risu]

แอนนาช่างไร้เดียงสาเสียจริง

แล้วภาพสุดท้ายมันเรื่องอะไรอ่า

เค้าไม่ใช่คอการ์ตูน เค้าไม่รู้จักเลยสักนิด