[Fiction] The Lost Egg, The Lost Memory. [MEM 21 : The hope of old team.]

[Loveless Nova]

ฉลาด(+เจ้าเล่ห์) ได้ใจมากเลยคุณเนียร์!!!! นายนี้มันช่างยอดเก่งจริงๆ ให้ตายเถอะ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านายจะเป็นพระเอกได้นะเนี้ย(ชมอยู่นะ)

ได้แคปเจอร์เน็ตจับแมลงแบบนั้น แสดงว่าโปเกม่อนที่จะจับได้ตัวต่อไปจะต้องเป็นโปเกม่อนแมลงแหมๆ

[bluewind]

ตอนนี้คิดไว้อยู่ 2 ตัวที่เนียร์จะได้เป็นตัวต่อไป - -+

พออ่านตอนนี้ผมชักรู้สึกว่าเนียร์ฉลาดแกมโกงขึ้นนะ - - แผนที่ใช้ความร้อนของเหรียญให้เป็นประโยชน์กับการขุดดินอันนั้นยังไม่เท่าไหร่ แต่พอถึงตอนเนียร์แกล้งทำกล่องตก ใช้วิธีตบหัวแล้วลูบหลังแบบนี้มัน เอ่อ...-*- แต่สึคุชิก็ใจดี๊ดีจังนะ เนียร์แจงให้นิดหน่อยก็ยอมรับแล้ว แถมยังให้สวิงจับโปเกมอนด้วย =_=

“นี่คือเข็มกลัดแมลง รับมันไว้สิ” สึคุชิพูดอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ “ในกล่องนั่นไม่มีอะไรแต่แรกแล้ว นายแสดงละครเก่งดีนี่นา หลอกกันได้นะ ทำแบบนี้บ่อยๆ ระวังไม่มีใครอยากสู้ด้วยหรอกนะ”

“เอ่อ...” เนียร์รับเข็มกลัดพลางพูดอย่างถ่อมตัว “ผมไม่ค่อยมีเวลาฝึกโปเกมอนน่ะครับ โปเกมอนของผม ทามะทามะน่ะครับ มันตกไปจากเรือเหาะเมื่อประมาณอาทิตย์ก่อน ผมต้องตามหามัน ก็เลยไม่อยากเสียเวลากับยิมมากครับ”

“อ๋อ! อื้อ” สึคุชิยิ้มอย่างยอมรับ “ฉันเข้าใจความรู้สึกนี้ดี เทรนเนอร์ที่มีความมุ่งมั่นน่ะนะ ต่อให้จะรีบร้อนขนาดไหนก็ตาม เมื่อมีโอกาสอยู่ตรงหน้าแล้ว ก็ปล่อยมันไปไม่ได้หรอก นายน่ะ ฉันขอถอนคำพูดที่ว่าไม่มีใครอยากสู้ด้วยละกันนะ เทรนเนอร์อย่างนายน่ะ ทำให้การต่อสู้รู้สึกสนุกขึ้นมากเลยละ”

ถึงตรงช่วงที่มอบเข็มกลัด สึคุชิน่าจะอารมณ์เสียนิดๆแล้วละ ถ้าผมเป็นเนียร์ ผมจะรีบพูดขอโทษสึคุชิก่อนเป็นอันดับแรกเพื่อบรรเทาอารมณ์เขาให้เย็นพอที่จะรับฟังเหตุผลของเนียร์ได้ คำพูดของเนียร์ที่ดูห้วนๆแบบนี้ผมว่าฟังดูเหมือนเขาไม่ใส่ใจกับความรู้สึกของอีกฝ่ายเท่าที่ควรน่ะนะ ผมเลยรู้สึกแปลกๆว่าสึคุชิเขาใจดีเกินไปรึเปล่า =_=

แต่อันนี้ก็แล้วแต่คนนะแยม ผมแค่ลองเปรียบเทียบกับตัวเองดูน่ะ

ตอนหน้าคิดอยู่ว่ายิมหน้าเนียร์จะเริ่มใช้วิชาฟิสิกส์รึเปล่าหว่า - -

[Risu]

เนียร์ ทำไมถึงได้เมพอย่างนี้

ว่าแต่จะให้ยิมลีดเดอร์ส่งข้อมูลไปบอกอีกคนนึงตลอดเลยเหรอ

มันน่าจะมียิมลีดเดอร์สักคนน้าที่หยิ่ง ประมาณว่า...

"ถึงฉันไม่รู้ข้อมูลของผู้ท้าชิง ฉันก็เอาชนะได้" อะไรแบบนี้น่ะ

[4096]

http://www.pkbasic.com/board/index.php?topic=872.0

แปะล็อคใหม่นะครับ

เมื่อเนียร์เผชิญนรกแดด 

[~Wallohz~]

เหมือนเนียร์จะโกงเลยนะ เหอๆๆๆๆๆ

คงไมใช่ว่าโทรต่อไปเรื่อยๆจนถึงจุตรเทพหรอกนะ =w=

[ChaosPhoenix]

ว่าแล้ว กล่องเป็นกลลวง ทำให้เสียสมาธินั่นเอง วางแผนซะ เหมือนใช้สถานการณ์ให้เป็นประโยชน์ แต่แบบนี้ ถ้าเจอกับคู่ต่อสู้ที่เนียร์ไม่ได้วางแผนไว้ก่อน จะทำยังไง

[ความฝันนิรันดร์กาล]

ความทรงจำบทที่ 16 : Time Protection.

นี่เนียร์ นายเลิกทำหน้าตาเบื่อโลกแบบนั้นซักทีสิ แค่เราบินข้ามป่าอุบาเมะเองนะ ไม่ได้จะบินไปตลอดทางซักหน่อย หญิงสาวพูดเมื่อเห็นหน้าตาไม่สบอารมณ์ของชายหนุ่ม ก็แหม... ป่าอุบาเมะมันน่ากลัวนี่นา

แต่ว่า... ถ้าทามะทามะของฉันอยู่ในป่านั่นล่ะ จะทำยังไง ชายหนุ่มพูดขณะมองผ่านกลุ่มหมอกลงไปยังพื้นดินเบื้องล่าง  จริงๆ เดินผ่านไปก็ได้ไม่ใช่เหรอ มันไม่ได้น่ากลัวอะไรหรอกนะ

ชายหนุ่มและหญิงสาวนั่งอยู่บนหลังฟลายก้อน โปเกมอนมังกรสีเขียว มันบินผ่านกลุ่มหมอกที่ปกคลุมเหนือป่าอุบาเมะไปอย่างช้าๆ ถึงแม้จะเป็นเวลาเกือบเที่ยงวันแล้วก็ตาม แต่บรรยากาศในตอนนี้มันแทบไม่ต่างอะไรกับเวลากลางคืนเลยสักนิด ป่าที่ไร้แสงส่องถึงแบบนี้ ถ้าเลือกได้ ก็ใม่มีใครอยากเข้ามานักหรอก

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ในการเดินทางไปเมืองโคงาเนะ พวกผมเดินทางโดยใช้ฟลายก้อนของมิโดริ เธอบอกว่า ยังไงก็ไม่มีวันเดินทางผ่านป่าอุบาเมะเด็ดขาด ถึงแม้ผมจะบอกให้เธอล่วงหน้าไปก่อนก็เถอะ แต่เธอก็ดึงดันที่จะให้ผมไปด้วยให้ได้ ผมจึงต้องยอมตกลงรับปากเธอไป ถึงแม้จะไม่เต็มใจก็ตาม

ระหว่างนั้น ผมคงได้แต่ภาวนาละนะ ขอให้ทามะทามะของผมไม่อยู่ในป่าอุบาเมะนี้เถอะ ถ้าทามะทามะของผมอยู่ในป่านี้ละก็ ผมเดาไม่ถูกเลยว่า มิโดริจะว่ายังไงกันแน่

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

คงไม่มีหรอกนะ หญิงสาวพูด เชื่อฉันสิ ทามะทามะไม่ตกมาอยู่ในป่านี่หรอก เธอพยายามเกลี้ยกล่อมชายหนุ่ม

เอ่อ... อืม ชายหนุ่มตอบอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจนัก สำหรับเขาแล้ว เขาเองก็อยากจะหาทามะทามะของเขาในทุกๆ ที่ที่เป็นไปได้ แต่ว่า... ในเมื่อหญิงสาวว่ากันแบบนี้ก็คงต้องว่าตามกัน

ขอโทษนะ หญิงสาวพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา ไม่มีใครได้ยินเสียงของเธอเลย

การบินผ่านป่าอุบาเมะเป็นอะไรที่ใช้ระยะเวลาค่อนข้างนานอยู่เหมือนกัน เนื่องจากพื้นที่ป่าค่อนข้างใหญ่มาก อีกทั้งยังมีหมอกลงจัดอยู่ตลอดเวลา ทำให้ฟลายก้อนเองต้องบินสูงพอสมควรเพื่อที่จะมองเห็นเส้นทางข้างหน้าได้ ชายหนุ่มมองซ้ายมองขวาอย่างเป็นกังวล ส่วนหญิงสาว เธอได้แต่มองไปข้างหน้าอย่างเดียวเท่านั้น เธอคิดว่า ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม เธอก็จะพยายามไม่หันไปมองป่าที่น่ากลัวนั้นเด็ดขาด แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น บอลที่เอวของเนียร์เริ่มเปิดออก มันเป็นบอลของทามะทามะ และเปิดออกพร้อมๆ กันสามลูก

เฮ้ย! ทามะทามะออกมาเองทำไม ชายหนุ่มอุทานขณะที่หันไปมองทามะทามะทั้งสามที่กำลังออกจากบอล

แสงสีแดงจากบอลลูกหนึ่งฉายไปยังจุดๆ หนึ่งบนฟากฟ้า ร่างของทามะทามะก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้น และก็เป็นเช่นเดียวกับบอลลูกที่เหลือ ร่างทามะทามะทั้งสามปรากฏขึ้นบนฟ้า และค่อยๆ ดิ่งพสุธาด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น

ซูแบท ช่วยทามะทามะด้วย เนียร์พูดพลางปล่อยซูแบทออกไป

ฟูโร่ หญิงสาวเองก็สั่งโปเกมอนของเธอเช่นกัน

สิ้นคำสั่ง ฟลายก้อนบินไปรับทามะทามะตังหนึ่งที่กำลังตกสู่พื้นดินเบื้องล่าง ในขณะที่ซูแบทเองก็ทำเช่นเดียวกัน

นี่ ยังเหลือทามะทามะอีกตัวนึงนะ หญิงสาวพูดขึ้นพลางหันไปทางชายหนุ่ม แต่ว่า... เขาไม่อยู่อีกแล้ว ชายหนุ่มกระโดดลงไปจากหลังฟลายก้อนเพื่อไปช่วยทามะทามะอีกตัวนึงแล้ว

ทามะทามะ ใช้พลังจิต! ชายหนุ่มตะโกนสั่ง พลางพยายามคว้าทามะทามะเบื้องหน้าไว้ในอ้อมกอด

สิ้นคำสั่ง ทามะทามะทั้งสามใช้พลังจิตพร้อมกันร่างของชายหนุ่มและทามะทามะที่กำลังร่วงหล่นสู่พื้นดินค่อยๆ ลอยขึ้นมาอย่างช้าๆ ชายหนุ่มคว้าทามะทามะไว้ในอ้อมกอด พลางถอนหายใจอย่างโล่งอก

เฮ้อ... รอดไปที เขาพึมพำ

นี่เนียร์ นายกระโดดลงไปทำไมน่ะ ใช้บอลเรียกกลับมาก็ได้ไม่ใช่เหรอ ฉันตกใจแทบแย่แน่ะ หญิงสาวถาม

ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกนะมิโดริ ชายหนุ่มพูดขณะที่ร่างของเขาค่อยๆ ลอยขึ้นอย่างช้าๆ ปกติบอลทุกลูกจะมีกลไกที่ป้องกันการเรียกโปเกมอนกลับมาในทันทีน่ะ เพราะการเก็บโปเกมอนไว้ในบอลจะเป็นการแปลงตัวโปเกมอนให้กลายเป็นคลื่น และเมื่อปล่อยโปเกมอนออกมา คลื่นในบอลก็จะรวมเป็นโปเกมอนอีกครั้ง ดังนั้น การเรียกโปเกมอนเข้าออกในระยะเวลาติดๆ กันก็จะทำให้คลื่นไม่เสถียร โปเกมอนก็อาจจะเป็นอันตรายได้ เขาจึงออกแบบบอลมาไม่ให้เรียกกลับเข้าได้ทันทียังไงล่ะ

อะ... อื้ม หญิงสาวตอบรับอย่างขอไปที เป็นอีกครั้งแล้วสินะที่หญิงสาวต้องมาทนฟังเรื่องที่เป็นวิชาการแบบนี้ เธอรับทามะทามะที่ซูแบทของชายหนุ่มส่งมา พลางวางมันลงบนหลังฟลายก้อนข้างๆ ทามะทามะอีกตั้วหนึ่ง

แต่ว่า... เรื่องมันไม่ง่ายขนาดนั้น ทามะทามะที่มีเพียงสามตัวไม่อาจใช้พลังเต็มที่ได้ ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะกลับมาบนหลังฟลายก้อนพลังจิตของทามะทามะก็เริ่มอ่อนลงจนขาดหายไปในที่สุด ร่างขางชายหนุ่มค่อยๆ ร่วงหล่นสู่พื้นดินอีกครั้ง

มิโดริ ฝากทามะทามะด้วยนะ ชายหนุ่มพูดพลางใช้แรงที่มืออยู่ทั้งหมดโยนทามะทามะขึ้นไปด้านบน ฟลายก้อนของหญิงสาวรีบบินไปยังทามะทามะตัวนั้นแล้วรับมาไว้บนหลังของมันได้อย่างทันท่วงที

ฟูโร่ ช่วยเนียร์ด้วยสิ หญิงสาวสั่ง แต่ว่า... ไม่ทันเสียแล้ว เพราะฟลายก้อนมัวแต่เสียเวลาไปรับทามะทามะทำให้ชายหนุ่มร่วงลงไปยังกลุ่มหมอกเบื้องล่าง ร่างของเขาถูกหมอกค่อยๆ กลืนหายไปอย่างรวดเร็ว จนมองไม่เห็นอะไรอีกเลย

เนียร์!!! ไม่นะ!! หญิงสาวตะโกน

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ป่าอุบาเมะ พื้นดินเบื้องล่าง

ร่างของชายหนุ่มนอนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้นโดยไร้บาดแผล สักพัก เขาก็ลุกขึ้นมาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขามองไปรอบๆ กลุ่มหมอกที่หนาจัดทำให้การมองเห็นของเขากินบริเวณแคบๆ เท่านั้น เขาเริ่มออกเดินไปเรื่อยๆ

แปลกจังแฮะ เราตกลงมาจากที่ที่สูงมากขนาดนั้นแท้ๆ ทำไมถึงไม่เป็นอะไรเลยล่ะ ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองพลางเดินต่อไป เขาพยายามสังเกตสิ่งต่างๆ รอบๆ ตัวเพื่อที่จะหาทางออกจากป่านี้ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้อะไรเท่าไหร่ เขาพยายามคิดอยู่ในใจว่า ป่านี้คงไม่ได้มีเส้นทางซับซ้อนมากมายหรอก เพราะเทรนเนอร์ทั่วไปที่สะสมเข็มกลัดก็ต้องใช้เส้นทางนี้เช่นกัน

เสียงของโปเกมอนแมลงดังเซ็งแซ่ไปทั่วป่า ชายหนุ่มวางมือไว้แถวๆ บอลที่เอวเพื่อที่จะได้เรียกโปเกมอนออกมาได้ทันท่วงทีที่มีอันตราย ป่าอุบาเมะ เป็นป่าที่เต็มไปด้วยโปเกมอนแมลง และเป็นป่าลึกลับที่แฝงด้วยปริศนามากมาย จนถึงตอนนี้ก้ยังไม่อาจจะรู้ได้ว่า ทำไมพื้นที่ป่าแห่งนี้ถึงได้มีหมอกปกคลุมอยู่ตลอด ทั้งๆ ที่ต้นไม้ก็ไม่ได้ขึ้นหนาแน่นอะไรมากมาย

นี่พี่ชาย มาช่วยอะไรตรงนี้หน่อยสิ เสียงๆ หนึ่งดังขึ้นมาด้านข้างของชายหนุ่ม เขารีบหันกลับไปมองก็พบกับเด็กชายคนหนึ่งยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ และใกล้ๆ กันนั้นเอง โปเกมอนไข่ฟองหนึ่งกำลังนอนหมดสภาพอยู่

เฮ้! นั่นมาทามะทามะของฉันนี่ ชายหนุ่มพูดพลางวิ่งเข้าไปหาโปเกมอนไข่เบื้องหน้า แต่ว่า... ร่างของชายหนุ่มกลับผ่านสิ่งนั้นไปเสียเฉยๆ เขายืนงงอยู่สักครู่หนึ่งแล้วพึมพำกับตัวเอง อะ...อะไรกัน

พี่ชายน่ะ ทำอะไรไม่ได้หรอก ผมกับทามะทามะตัวนี้อยู่ในการปกป้องของเวลาน่ะ เด็กชายพูด

ชายหนุ่มค่อนข้างตกใจกับคำพูดนั้นเล็กน้อย แต่เขาก็ยังคงความสุขุมเอาไว้ เขาพยามสังเกตรายละเอียดต่างๆ ของเด็กชายเบื้องหน้า เผื่อว่า มันจะมีอะไรบางอย่างที่เป็นกุญแจสำคัญของเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นนี้

เด็กชายเบื้องหน้าสวมหมวกแนวล่าสัตว์สีดำ มีปีกหมวกเป็นสีเทาอ่อน เสื้อผ้าของเขาเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวซึ่งถูกเสื้อนอกสีดำคลุมทับเอาไว้ กางเกงของเขาเป็นกางเกงผ้าขายาวสีเทาอ่อนและรองเท้าเป็นรองเท้าหนังสีดำ ซึ่งดูๆ แล้วการแต่งกายก้ดูไม่ค่อยเหมือนเด็กๆ สักเท่าไหร่นัก

นี่พี่ชาย อย่ามัวแต่จ้องแบบนั้นสิ ช่วยผมออกจากการปกป้องของเวลาได้ไหม เด็กชายถาม

เอ่อ... เสียงของเด็กชายเรียกให้ชายหนุ่มกลับมาจากห้วงความคิดอีกครั้ง เขามองดูสภาพการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้น แล้วพูดออกมาว่า นี่มันหมายความว่ายังไง มันเกิดอะไรขึ้นกันน่ะ

เด็กชายส่ายหัวอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะตอบว่า

ผมกับทามะทามะตัวนี้น่ะ อยู่ในการปกป้องของเวลา เขาตอบพลางมองไปยังชายหนุ่มที่ทำหน้างงๆ อยู่ แต่ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะเอ่ยปากอะไรออกมา เด็กชายก็เริ่มอธิบายต่อ เมื่อหลายวันก่อนผมได้เดินทางผ่านป่าแห่งนี้กะว่าจะไปที่เมืองโคงาเนะ แต่ว่า... ผมบังเอิญได้เห็นสิ่งที่ไม่คาดคิดว่าจะได้เห็น

สิ่งที่ไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นงั้นเหรอ ชายหนุ่มทวนคำ

อื้อ สิ่งที่ไม่คาดคิดว่าจะได้เห็น เด็กชายตอบ ตอนที่ผมกำลังเดินทางผ่านป่านี้ ผมก็ได้พบกับเซเลบี้เข้า เซเลบี้โปเกมอนในตำนานกำลังเปิดโพรงมิติเพื่อท่องเวลาอยู่และบังเอิญผมไปเห็นเข้าพอดี ผมแอบดูอยู่อย่างเงียบๆ แต่แล้วทามะทามะตัวหนึ่งก็ตกลงมาบริเวณใกล้ๆ กันนั้น

นายกำลังหมายถึง ทามะทามะของฉัน ที่นอนอยู่ข้างๆ ตัวนาย ชายหนุ่มพูด

ใช่ เด็กชายตอบก่อนที่ชายหนุ่มจะได้พูดต่อ เซเลบี้เห็นทามะทามะในสภาพที่หมดสติอยู่ก็เกิดความสงสาร จึงได้ใช้พลังกับมัน ตัวผมซึ่งอยู่ใกล้ๆ ทามะทามะตัวนั้นจึงได้รับผลกระทบไปด้วย

ผลกระทบเหรอ

อื้อ เด็กชายพูด ผลกระทบที่ว่าก็คือ การปกป้องจากเวลา พลังที่เซเลบี้ใช้กับทามะทามะนั้นทำให้เวลาของทามะทามะและตัวผมหยุดเดินลง ดังนั้นทามะทามะตัวนี้จึงคงสภาพไว้เหมือนตอนเมื่อหลายวันก่อนทุกประการ ตัวผมเองก็เช่นกัน แต่ว่า เวลาเป็นสิ่งที่ไม่สามารถหยุดนิ่งอยู่กับที่ได้ ต้องเดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ ดังนั้น ตัวผมเองจึงสามารถเคลื่อนไหวและทำอะไรต่ออะไรได้ โดยที่ไม่ต้องเสียแรงหรือพลังงานใดๆ เลย

ถ้าเป็นแบบนั้น ทำไมทามะทามะของฉันถึงได้ ชายหนุ่มถามต่อ

เพราะทามะทามะคงสภาพเดิมไว้เหมือนตอนที่ตกลงมาไงล่ะ ทามะทามะที่หมดสภาพสู้ต่อแล้ว เมื่อหยุดสภาพนั้นเอาไว้ ทามะทามะก็ยังคงหมดสภาพสู้ต่อไม่สามารถทำอะไรได้ ต่างกับผมที่อยู่ในสภาพปกติ เมื่อหยุดสภาพแล้วก็ยังคงสภาพปกติอยู่ จึงสามารถทำอะไรต่ออะไรได้ยังไงล่ะ เด็กชายตอบ

งี้เองสินะ และเพราะเกิดการไหลเวียนอย่างแปลกประหลาดของเวลา ทำให้นายและทามะทามะของฉันหลุดไปอยู่อีกมิติหนึ่ง ถึงจะอยู่บนโลกนี้เหมือนกัน แต่ก็ไม่อาจสัมผัสมันได้ นี่คือการปกป้องของเวลา เพื่อป้องการกระแสการไหลของเวลาผิดพลาดสินะ ชายหนุ่มพูด พลางฉุกคิดอะไรขึ้นได้บางอย่าง ว่าแต่ นายเป็นใครกันแน่ ดูแล้วยังเด็กอยู่เลย ทำไมนายถึงได้อธิบายเรื่องยากๆ แบบนี้ได้กันล่ะ

รู้จักยานางิไหมครับ เด็กชายตอบ ยานางิผู้นำโรงยิมเมืองโจวจิ ว่ากันว่าเขาเคยก่อการร้ายในเขตนี้มาก่อน และเป็นผู้สร้างบอลที่สามารถจับเซเลบี้ได้ด้วย เขาคนนั้นแหละครับที่เป็นคนเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟัง ดูเหมือนกับว่า เขายังไม่เลิกล้มที่จะตามหาเซเลบี้หรอกครับ แต่ว่าเขาก็มาช้าไป พอเขามาถึงก็เจอกับตัวผมที่อยู่ในสภาพอย่างที่เห็น เซเลบี้ที่เขาต้องการก็ไม่อยู่แล้ว ผมได้เรียนรู้เรื่องราวพวกนี้จากเขานี่แหละครับ

แล้ว... ชายหนุ่มเริ่มเปลี่ยนเรื่อง ที่จะให้ฉันช่วยนายน่ะ คือต้องทำยังไง

ง่ายๆ ครับ เด็กชายตอบพลางยิ้มอย่างมีเลศนัย โฮโอ กับ ลูเกีย

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

อีกด้านหนึ่ง ป่าอุบาเมะ พื้นดินเบื้องล่าง

นี่จิจัง คิดว่าเนียร์จะอยู่แถวนี้จริงๆ เหรอ หญิงสาวในชุดปาจิริสเดินอย่างหวาดระแวงพลางมองดูรอบข้าง เธออุ้มทามะทามะทั้งสามไว้ในอ้อมแขน พลางเดินหน้าไปอย่างหวาดๆ ซูแบทของชายหนุ่มคอยใช้คลื่นเสียงเพื่อระวังภัยให้เธอ ปาจิริสเองก็เช่นกัน มันคอยมองซ้ายมองขวาเพื่อเตรียมป้องกันเจ้านายของมันจากโปเกมอนแมลงที่รุกราน

จิปา... จิปา... ปาจิริสโปเกมอนกระรอกน้อยตอบกลับยังไม่แน่ใจ ในสภาพที่หมอกลงจัดเช่นนี้ การจะหาตัวคนๆ นึงเจอ คงจะเป็นอะไรที่ยากเอาการเลยทีเดียว เรียกได้ว่า แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยก็ว่าได้

เจอตัวแล้ว... ผู้ครอบครองทามะทามะ เสียงๆ หนึ่งดังขึ้นใกล้ๆ กับหญิงสาว เมื่อทามะทามะได้ยินเสียงนั้นมันรีบกระโดดออกจากอ้อมกอดของหญิงสาว และตรงไปยังต้นเสียงทันที

นี่ทามะทามะ จะไปไหนน่ะ  หญิงสาวพูดพลางวิ่งตามทามะทามะไป

แต่แล้วเธอก็ต้องตกใจ เมื่อพบกับชายหนุ่มคนหนึ่งอยู่เบื้องหน้า ชายหนุ่มคนนั้นมีผมสีม่วง ใส่เสื้อแขนกุดสีดำ และสวมถุงมือสีดำที่ยาวไปจนถึงข้อศอก กางเกงของเขาก็เป็นกางเกงผ้าสีดำเข็มขัดสีขาว รองเท้าหนังสีดำ เขายืนเก๊กท่าเท่ห์ๆ หลับตา พลางยิ้มที่มุมปาก

ฉันดูทีวีแล้วนะเรื่องที่นายทำทามะทามะหายไปน่ะ วันนี้ฉันจะมาเตือนนายเรื่องทามะทามะน่ะ ชายหนุ่มพูด

อ่ะ...

ฉันมัวแต่ทำภารกิจ ก็เลยเพิ่งจะได้มาเจอนายนี่แหละ ชายหนุ่มรีบขัดก่อนที่หญิงสาวจะพูดอะไรต่อ รีบๆ รวบรวมทามะทามะให้ครบซะ ไม่อย่างนั้น นายจะไม่ได้ใช้ชีวิตแบบคนปกติอีกเลย เขาพูดพลางลืมตามองมาที่หญิงสาวเบิ้องหน้า

หญิงสาวยืนตกตะลึงอยู่แบบนั้น ข้อความจากชายหนุ่มเบื้องหน้า คงจะเป็นข้อความไปถึงเนียร์สินะ แล้วเขามาบอกเธอทำไมกันล่ะ หรือว่า เขาจะไม่รู้จักเนียร์กันแน่ ผู้ชายข้างหน้านี้เป็นใครกันนะ

เอ่อ... คือว่า หญิงสาวเอ่ยปากพูด

ไม่ต้องทำความเข้าใจกับเรื่องนี้หรอก เพราะหากนายรู้เรื่องนี้แล้ว ชีวิตนาย จะเปลี่ยนไปแน่ๆ ชายหนุ่มรีบพูดแทรก และเดินเข้ามาหาหญิงสาว จนเขาเริ่มมองเห็นหญิงสาวได้ชัดเจน เขายื่นมาออกมาจับคางของหญิงสาวไว้ พลางยื่นหน้าเข้าไปสังเกตใกล้ๆ นึกว่านายเปลี่ยนไปจนฉันจำไม่ได้ซะอีก ที่แท้เธอน่ะ ไม่ใช่ผู้ครอบรองทามะทามะสินะ

หญิงสาวรู้สึกหวาดกลัวต่อชายหนุ่มเบื้องหน้า แววตาที่แหลมคมของเขา ทำให้เธอไม่อาจหลบเลี่ยงสายตาได้ เธอจ้องมองเข้าด้วยอาการสั่นกลัวและสัมผัสได้ถึงแรงกดดัน

เอ้า บอกมาสิ ทามะทามะพวกนี้ไปอยู่กับเธอได้ยังไง ชายหนุ่มถามด้วยสีหน้าจริงจัง

======================================================

ต้องขอโทษที่หายไปนานน้า ปิดเทอมเราไปหาญาตที่ต่างจังหวัดอ่า เลยไม่ได้มีเวลามาแต่งต่อเลย พอกลับมาแล้วก็ปรากฏว่าบอร์ดเปลี่ยนไปเยอะเหมือนกัน เราเองก็เลยมาทำความเข้าใจ ประกอบกับเรื่องเทรนเนอร์การ์ดอีก ทำให้ตอนนี้เลยออกมาช้าปกติอ่า ไม่รู้ว่าจะยังมีคนจำกันได้ไหม แต่เราจะพยายามแต่งต่อไปจนจบนะเจ้าคะ

ตอนนี้เราลงเกร็ดความรู้เรื่องหมวกไว้นิดนึงน้า หมวกล่าสัตว์ที่เราเขียนถึงคือหมวกแบบ Hunting Cap อ่า ดูจากลิงค์ข้างล่างอ่า

http://www.xn--12c7dsao.ws/fashionhat/109

ซูแบท

ทามะทามะ

ลูเกีย

โฮโอ

ฟลายก้อน

ปาจิริส

ขอบคุณที่ติดตามอ่านอีกครั้งจ้าาา

[ChaosPhoenix]

เหมือนโดนหลอกใช้ ให้ไปจับลูเกีย กับโฮโอ เลยอะ  ผมว่าไม่น่าใช่การปกป้องของเวลาแล้วละมั่ง อาจจะเป็นการคุมขังก็ได้อะ ผู้เฒ่ายานางิไม่เห้นจำเป็นต้องบอกเรื่องราวของเซเลบี้กับคนอื่นเลยนิ เรื่องนี้มันดูมีพิรุธ

[Kimur@]

ผมอ่านและจับผิดไรไม่ได้เลยแฮะ แต่ก็นะ จะติดตามตอนต่อๆไป เนียร์จะไปบู๊กับโฮโอ ลูเกียหรือเปล่า

[ShadowSneak]

เนื้อเรื่องเริ่มเข้มข้นขึ้นแล้วสินะ... อื่ม..

รออ่านๆ =w=

[Risu]

เด็กชายคนนั้นน่าสงสัยจังแฮะ

แล้วชายหนุ่มลึกลับที่มิโดริเจอเป็นใครกันเนี่ย

มีแต่ปริศนาทั้งนั้นเลยแฮะ

ปล.มิโดริต้องเรียกฟลายก้อนว่า "ฟูโร่" สิ

[Loveless Nova]

เด็กคนนั้นมีปริศนาที่น่าสงสัย อย่าไปหลงเชื่อง่ายๆนะเนียร์~!!!

ลูเกียกับโอโฮใกล้จะมีบทออกแล้วสินะ(แต่โดนเซเรบี้แย่งไปก่อน) อยากเห้นไวๆจังเลย ว่าแต่....

ใครกันที่คิดจะไปจีบมิโดริตอนที่เนียร์ไม่อยู่กันน้า....

ME/ ถูกสายฟ้าฟาดตาย...

[Hermit]

เด็กคนนั้นชื่อไม่ต้องบอกก็คงรู้ว่าคือใคร

คิดว่าเด็กคนนี่คงมาเตรียมจับ เซเลบี้มากกว่าแต่พลาดท่า

[~Wallohz~]

เด็กคนนั้นมัน...

ไม่ธรรมดา...

ฟิคก็ยังไร้อะไรติเช่นเดิม นะครับ =w=

[BLYTHE]

เหมือนเนียร์โดนหลอกให้ไปจับเทพเลยแฮะ

เด็กผู้ชายตนนั้นน่าสงสัยจริงๆ งืม...งืม...

ปล. ขอโทษที่มาเม้นท์ช้านะคะ

[ความฝันนิรันดร์กาล]

ความทรงจำบทที่ 17 : Break Up!

ที่ป่าอุบาเมะ กลุ่มหมอกปกคลุมทั่วทั้งบริเวณ ชายหนุ่มปล่อยมือออกจากใบหน้าของหญิงสาว แล้วยิ้มที่มุมปาก หญิงสาวผงะถอยออกมา เธอสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของอันตรายจากชายหนุ่มเบื้องหน้า ใบหน้าของเธอเริ่มซีดขาว ริมฝีปากของเธอสั่นระรัว ทำไมกันนะ ทำไมชายหนุ่มเบื้องหน้าถึงได้มีแรงกดดันมหาศาลเช่นนี้

ทามะ... ทามะ... ทามะทามะทั้งสามที่อยู่กับหญิงสาวรีบกระโดดเข้ามาขวางชายหนุ่มเบื้องหน้าเอาไว้ มันกระโดดและพยายามบอกอะไรบางอย่างกับชายหนุ่มเบื้องหน้า ปาจิริสเองก็เช่นกัน มันชาร์จไฟฟ้าไว้เต็มกระพุ้งแก้ม เตรียมพร้อมโจมตีศัตรูเบื้องหน้าแล้ว

เอ๋? ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เป็นคนรวบรวมเจ้างั้นเหรอ ชายหนุ่มเบื้องหน้าพูด พลางยิ้มอย่างเขินๆ งั้นก็ขอโทษนะ

บรรยายกาศเริ่มผ่อนคลายลง ปาจิริสคลายไฟฟ้าที่ชาร์จอยู่ หญิงสาวเริ่มมีสีหน้าสบายขึ้น ชายหนุ่มอุ้มทามะทามะตัวหนึ่งขึ้นมา พลางพูดคุยกับมันราวกับว่าเขาเข้าใจภาษาโปเกมอน

อ๋อ อย่างงั้นเหรอ ชายหนุ่มคุยกับทามะทามะ แบบนั้นก็แย่สินะ ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวฉันช่วยนะ

เอ่อ... หญิงสาวที่มองดูอยู่นานพูด นายทำอย่างกับคุยกับโปเกมอนรู้เรื่องเลยนะ

เอ๋? ชายหนุ่มพูดพลางทำสีหน้าสงสัย แปลกเหรอครับ ก็ผมเป็นโปเกมอนนี่นา

ชายหนุ่มเบื้องหน้าวางทามะทามะลง ร่างกายของเขาเริ่มเปลี่ยนไป ผิวของเขาเริ่มกลายเป็นสีดำอ่อนๆ เสื้อที่เขาใส่ค่อยๆ เลื่อนขึ้นไปกลายเป็นแผงคอสีดำสนิท เส้นผมของขาเริ่มยาวขึ้นเรื่อยๆ และเปลี่ยนเป็นสีแดง ใบหน้าของสุนัขจิ้งจอก เข้ามาแทนที่ใบหน้าอันงดงามของเขา โซโรอาร์ค โปเกมอนลวงตาปรากฏตัวขึ้นแล้ว

ก็อย่างที่เห็นนี่ละครับ โปเกมอนเบื้องหน้าพูด ผมชื่อไลท์วี เป็นคนของหน่วยกู้ภัยโปเกมอนเรนเจอร์ครับ

ละ... แล้วนายมาที่นี่... หญิงสาวพูดอย่างสงสัย เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย เธอคงจะตกใจกับการแปลงกายของชายหนุ่มที่เพิ่งจะเกิดขึ้นสินะ นายมีธุระอะไร

เอ๋? ผมยังไม่ได้บอกเหรอครับ โปเกมอนจิ้งจอกพูด แล้วก็นึกอะไรขึ้นมาได้บางอย่าง จริงด้วยสิ ผมมัวแต่คิดว่าเธอขโมยทามะทามะพวกนี้มาจาก [เจ้านั่น] เลยยังไม่ได้บอกสินะ มันพูดพลางเกาหัวแก้เขิน

ฉันไม่ได้ขโมยทามะทามะพวก...

ผมเข้าใจแล้วครับ ไลท์วีรีบขัดจังหวะ ผมฟังเรื่องทั้งหมดจากทามะทามะพวกนี้แล้ว  ก่อนอื่นผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่เข้าใจผิด ผมตามจิตของทามะทามะมาน่ะครับ มันพูดพลางเบือนหน้าหนีหญิงสาวแล้วซุบซิบกับตัวเองยาวเหยียดประมาณว่า มันช่วยไม่ได้นี่นา ก็จิตของ [เจ้านั่น] มันไม่มีเหลือแล้วนะสิ อุตส่าห์ใช้จิตของเราทำให้ทามะทามะออกมาจากบอลเองแล้วแท้ๆ ดันคลาดกับ [เจ้านั่น] ซะได้ ไม่น่าเลย

ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หญิงสาวตอบ หลังจากรอไลท์วีพูดกับตัวเองจบ แต่ว่า...

เวลามีไม่มากครับ ฟังผมนะครับ ชายหนุ่มรีบขัดจังหวะ ผมจะพาเธอไปที่ทางออกเอง แล้วระหว่างนั้น ผมจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง จะปล่อยให้ [เจ้านั่น] อยู่ห่างจากทามะทามะนานๆ แบบนี้ไม่ได้หรอก

___________________________________________________________________________________________

ป่าอุบาเมะ ทางด้านของชายหนุ่ม

ชายหนุ่มค่อนข้างตกใจกับคำตอบที่ได้รับ เขาชะงักไปสักครู่ก่อนที่จะมองไปยังเด็กชายเบื้องหน้าอีกครั้ง โฮโอ กับ ลูเกีย การที่เขาจะช่วยทามะทามะเบื้องหน้าได้นั้น จำเป็นต้องมีพลังของโฮโอกับลูเกียอย่างนั้นเหรอ ไม่ใช่แค่นั้น อาจจะต้องยืมพลังของเซเลบี้อีก เขาสับสนอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพูดออกไป

โฮโอ กับ ลูเกีย ชายหนุ่มพูดพลางพยายามสงบสติอารมณ์ ต้องจับโฮโอกับลูเกียอย่างนั้นเหรอ

มันก็ไม่เชิงหรอกพี่ชาย เด็กหนุ่มตอบ ที่ต้องการมีแค่ขนปีกของโฮโอกับลูเกียเท่านั้นเอง แต่ว่า การทำบอลจับเวลานี่มันก็ยากเหมือนกันนะ เก็นเท็ตสึเองก็คงไม่คิดจะทำให้แน่ๆ ถ้าพลาดก็ต้องเอาขนปีกอันใหม่

ไม่ต้องพูดให้มันมากความหรอก ชายหนุ่มรีบตัดบท สรุปคือต้องจับโฮโอกับลูเกียมาสินะ

เข้าใจง่ายดีนี่พี่ชาย เด็กหนุ่มพูด พลางยิ้มเล็กๆ ไม่ต้องห่วงหรอกนะ เวลาของผมกับทามะทามะตัวนี้ไม่เดินหรอก พี่ชายน่ะ มีเวลาทั้งชีวิตเพื่อช่วยทามะทามะตัวนี้เลยนะ ไม่ต้องรีบร้อนก็ได้

แบบนี้เองเหรอ ชายหนุ่มหันหลังกลับพลางทำท่าจะเดินออกไป รออยู่ที่นี่นะ จะรีบไปจับโฮโอกับลูเกียมาให้เดี๋ยวนี้แหละ เขาเดินออกไปโดยไม่เหลียวกลับมามองอีกเลย ตัวเขาในตอนนี้ คิดจะช่วยทามะทามะเพียงอย่างเดียวเท่านั้น หากต้องทำลายโลกทั้งใบเพื่อช่วยโปเกมอนของเขาตัวเดียวละก็ เขาเองก็ไม่ลังเลเลย

เดินตรงไปแล้วเลี้ยวซ้าย แค่นี้ก็จะเข้าเส้นทางหลักที่เทรนเนอร์เขาใช้กันเองละพี่ชาย เด็กหนุ่มตะโกนไล่หลังมา

ชายหนุ่มยกมือขึ้นเล็กน้อยแสดงอาการรับทราบ แล้วเดินหน้าต่อไป บัดนี้ ทามะทามะและเด็กหนุ่มได้อยู่ด้วยกันตามลำพังแล้ว เด็กหนุ่มเดินไปหาทามะทามะแล้วอุ้มมันเอาไว้ในอ้อมกอด ฉับพลันนั้น ร่างของทั้งสองก็หายลับไปพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปากของเด็กหนุ่ม

และที่ใกล้ๆ กันนั้นเอง เด็กหนุ่มคนเดิมก็ปรากฏตัวขึ้น เขาเดินมายังสถานที่ที่ชายหนุ่มเคยอยู่ แล้วเริ่มลงมือขุดดินอย่างช้าๆ สักพัก ร่างของทามะทามะโปเกมอนไข่ก็เผยออกมาให้เห้น เด็กหนุ่มหยิบทามะทามะขึ้นมา แล้วพูดกับตัวเองด้วยเสียงที่แสดงถึงความพอใจ

ง่ายกว่าที่คิดอีกนะ ให้ตายสิ เด็กหนุ่มพูด อุตส่าห์ฝังทามะทามะของจริงไว้ที่เดียวกับที่ที่ฉายภาพโฮโลแกรมเพื่อที่ทามะทามะของพี่ชายจะได้จับไต๋เรื่องภาพโฮโลแกรมไม่ได้แล้วแท้ๆ สุดท้ายเจ้านี่ที่ฝังไว้ก็ไม่ได้ใช้สินะเขาพูดพลางมองทามะทามะในมือ

เอาเถอะ เราวางแผนมากเกินไปเองสินะ เด็กหนุ่มพูดต่อ จะว่าไปก็ยังไม่ได้แนะนำตัวเองเลย อุตส่าห์คิดชื่อตั้งนาน น่าเสียดายนะ ทั้งๆ ที่ [ปอมคุง] เป็นชื่อที่ดีแท้ๆ

เด็กหนุ่มยืนดูรอบๆ ตัวอยู่สักพักแล้วหยิบกระดาษในเสื้อนอกออกมาดู เขาบรรจงกางกระดาษที่พับซ้อนกันสามทบออก แล้วอ่านมันด้วยสีหน้าพึงพอใจ ข้อความในกระดาษความว่า...

แผนการของ [ปอมคุง] (ฉบับย่อ)

ขั้นแรก จับโฮโอกับลูเกีย

- ติดตั้งเครื่องฉายภาพโฮโลแกรม (ภาพเสมือนจริง) ไว้ที่ป่าอุบาเมะ ฝังทามะทามะไว้ตรงบริเวณที่ฉายภาพ (ต้องดูแลดีๆ อย่าให้มันตาย ไม่อย่างนั้นทามะทามะตัวอื่นๆ ของเป้าหมายจะจับสัมผัสไม่ได้ ถ้าเขาจับสัมผัสไม่ได้ เขาก็ต้องจับได้แน่ ว่าทามะทามะนี่ไม่ใช่ของจริง)

- รอเวลาที่เป้าหมายมาที่นี่ (อาจเป็นอาทิตย์ หรือเป็นเดือน แต่ยังไงต้องมาแน่ๆ)

- อธิบายเรื่องการปกป้องของเวลา แล้วให้ไปจับโฮโอกับลูเกียมา (อ้างถึงยานางิจะน่าเชื่อถือที่สุด เพราะยานางิมีข่าวลือเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่แล้ว)

ขั้นที่สอง ทำบอลจากขนปีกของโฮโอและลูเกีย

- รอเวลาที่เป้าหมายกลับมา (อาจเป็นอาทิตย์ หรือเป็นเดือน)

- ใช้ภาพโฮโลแกรมเหมือนเดิม (ฉายแค่ภาพทามะทามะ เพราะปอมคุงตอนนั้นไม่จำเป็นต้องใช้โฮโลแกรมแล้ว)

- รับบอลของโฮโอและลูเกียมา (อ้างว่าสามารถจับบอลของโฮโอและลูเกียได้เนื่องจากพลังศักดิ์สิทธิ์ของพวกมัน)

- สร้างบอลจากขนปีกของโฮโอและลูเกีย แล้วคืนทามะทามะไป

- ใช้บอลจับเป้าหมายให้ได้

ตอนนี้แผนขั้นแรกสำเร็จไปแล้วสินะ ปอมคุง เด็กหนุ่มจอมเจ้าเล่ห์เก็บกระดาษไว้ในกระเป๋าตามเดิม แล้วเดินหายไปหลังต้นไม้ใหญ่ เข้าสู่เวลาที่น่าเบื่ออีกแล้วสินะ

___________________________________________________________________________________________

ทางออกป่าอุบาเมะ เมืองโคงาเนะ

หญิงสาวอยู่กับชายหนุ่มที่เป็นร่างแปลงของโปเกมอน พวกเขาเพิ่งจะมาถึงที่นี่เมื่อสักครู่นี้เอง หญิงสาวบอกว่า เธอจะรอชายหนุ่มเพื่อนร่วมเดินทางของเธออยู่ที่ทางออกนี้ ชายหนุ่มโปเกมอนพยักหน้ารับ พลางเริ่มพูดเข้าเรื่อง

เข้าเรื่องกันดีกว่านะครับ ผมว่าเธอเองก็คงจะอยากฟังแล้วแน่ๆ ชายหนุ่มโปเกมอนพูดพลางปัดทำความสะอาดตามเสื้อผ้าของเขา ให้ตายสิ เพราะพวกแมลงบ้าแท้ๆ เสียเวลาอีกจนได้ เขาพึมพำเบาๆ

ขอโทษนะคะที่ฉันเอาแต่กลัวแมลงตลอดเวลาที่เดินทาง เลยไม่ได้คุยอะไรกันเลย หญิงสาวพูด

เอ๋? ผมไม่ได้ว่าเธออย่างนั้นนะ ชายหนุ่มพูดพลางยืดตัวตรงหลังจากที่ปัดเศษสิ่งสกปรกออกเรียบร้อยแล้ว เข้าเรื่องกันดีกว่า เธอน่ะ เคยเห็น [เจ้านั่น] เปลี่ยนเป็นอีกบุคลิกหรือเปล่าล่ะ

คำถามนั้นถึงกับทำให้หญิงสาวฉุกคิด เธอเพิ่งจะเคยเห็นชายหนุ่มเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเมื่อไม่นานมานี้เอง ที่ถ้ำเชื่อมต่อระหว่างเมืองคิเคียวและเมืองฮิวาดะ ในตอนนั้น ท่าทางที่เปลี่ยนไปของชายหนุ่ม แรงกดดันที่เกิดขึ้น ทำเอาฮากาเนลกลัวจนไม่กล้าโจมตีเลยละ

ก็เคย...

ผมเข้าใจแล้วละครับ ไลท์วี ชายหนุ่มโปเกมอนรีบพูดขัด แปลว่าตัวตนที่แท้จริงของ [เจ้านั่น] เริ่มตื่นขึ้นมาแล้วสินะ ถ้าไม่อยากให้ [เจ้านั่น] มีบุคลิกที่โหดร้ายขนาดนั้นละก็ ยังไงก็ต้องรีบหาทามะทามะให้พบโดยเร็วละ

หมายความว่า...

ทามะทามะทั้งหกตัว ไม่ใช่แค่โปเกมอนของ [เจ้านั่น] เท่านั้น ชายหนุ่มโปเกมอนพูดขัดอีกครั้ง แต่ยังเป็นโปเกมอนที่ปิดผนึก [เจ้านั่น] อีกร่างเอาไว้ด้วย เมื่อประมาณปีที่แล้วเธอคงจะได้ยินข่าวสินะ ชานเมืองในป่าด้านทิศเหนือของเมืองเอนจูเกิดระเบิดครั้งใหญ่ขึ้น ระเบิดนั่น เป็นฝีมือของ [เจ้านั่น] นั่นแหละ

คำพูดของไลท์วีเข้าไปสะกิดความทรงจำบางอย่างของมิโดริ หญิงสาวนั่งนิ่งอ้าปากค้างอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ภาพความทรงจำอันเลวร้ายปรากฏอยู่ในหัวของเธอ เธอนิ่งเงียบไม่พูดอะไร ถึงแม้ชายหนุ่มโปเกมอนจะพูดอะไรออกมาอีก เธอก็ไม่ได้รับรู้เรื่องราวเหล่านั้น ปากของเธอเริ่มขยับขึ้นลง มีเสียงลอดออกมาอย่างแผ่วเบาว่า...

จริงเหรอ...

แน่นอนครับ ชายหนุ่มโปเกมอนพูดขัด ที่ผมมาเตือนก็เพราะว่า ภารกิจเมื่อปีก่อนนั้น ผมเป็นคนรับผิดชอบเองครับ

ชายหนุ่มโปเกมอนเข้าไปใกล้หญิงสาวจนพอที่จะจับไปที่คางของเธอได้ เขาจับคางของเธอพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ

คิดไม่ถึงเลยนะครับ เธอเป็นผู้เคราะห์ร้ายจากเหตุการณ์นั้นสินะ เขาพูดพลางจ้องหน้าของหญิงสาวสักพัก

ตรืด... ตรืด... เครื่องมือสื่อสารที่เอวของชายหนุ่มสั่นขึ้น เขาหยิบมันขึ้นมาแนบหู

เอ๋? มีงานด่วนอีกแล้วเหรอครับ เขาพูด งั้นจะรีบไปเดี๋ยวนี้ครับ

เครื่องมือสื่อสารถูกเก็บเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง เขามองหน้าหญิงสาวด้วยสีหน้าเศร้าๆ

ขอโทษนะครับ ที่ทำให้เธอต้องนึกถึงเรื่องเก่าๆ อีกครั้ง เขาพูดพลางค่อยๆ เปลี่ยนร่างไปเป็นโซโรอาร์ค โปเกมอนจิ้งจอกดำ ขอตัวก่อนนะครับ โอกาสหน้าค่อยเจอกัน

หลังจากโซโรอาร์คได้จากไป หญิงสาวได้แต่นั่งคิดอยู่อย่างนั้น เธอนั่งลงแล้วอุ้มปาจิริสโปเกมอนของเธอวางไว้บนตัก ทามะทามะทั้งหลายเมื่อเห็นเธออยู่ในสภาพเศร้าสลดเช่นนี้แล้วก็ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองดูเธออยู่แบบนั้น

ภาพเหตุการณ์ในอดีตปรากฏขึ้นตามหลอกหลอนตัวเธอ เหตุการณ์ในครั้งนั้น เป็นเหตุการณ์ที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของเธอ เธอกำลังสับสนกับสิ่งที่ชายหนุ่มโปเกมอนได้บอกมา เนียร์คือคนที่ทำให้เกิดเหตุการณ์ระเบิดที่ชานเมืองเอนจูอย่างนั้นเหรอ มันหมายความว่ายังไงกันแน่

หลังจากนั้นสักพักใหญ่ๆ เนียร์ชายหนุ่มในชุดดำก็มาถึง เขาเห็นหญิงสาวในชุดปาจิริสนั่งคิดอะไรไปมาอยู่อย่างเคร่งเครียดจึงตรงเข้าไปทัก เขาค่อยๆ ย่อตัวลงให้เท่าๆ กันเธอที่กำลังนั่งอยู่ แล้วพูดกับเธอด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า

มิโดริ นึกว่าจะไม่เจอกันซะแล้ว เป็นอะไรไปน่ะ ทำไมทำหน้าเศร้าจัง

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาในขณะที่ความคิดในหัวยังไม่เข้าที่ ภาพใบหน้าของชายหนุ่มซ้อนทับกับภาพใบหน้าของคนๆ หนึ่งในความทรงจำ ทำไมกันนะ ทำไมมันช่างคล้ายกันอะไรอย่างนี้ มันต้องไม่ผิดแน่ ผู้ชายคนนี้กับผู้ชายที่อยู่ในความทรงจำของเธอเป็นคนเดียวกัน ในที่สุดเธอก็นึกออกแล้ว ผู้ชายเบื้องหน้านี่ละ ที่เธอเคยเจอในเหตุการณ์ระเบิดครั้งนั้น ดังนั้นมันไม่แปลกเลยสินะ ที่เขาจะเป็นต้นเหตุในเหตุการณ์นั้น

ความสับสนของหญิงสาวเริ่มผ่านพ้นไป เรื่องราวที่เธอเคยลืมมันไป บัดนี้มันได้กลับมาประติดประต่อกันเรียบร้อยแล้ว ความโกรธจนแทบจะถึงขีดสุดเริ่มพุ่งพล่านเข้ามาแทนที่อย่างรวดเร็ว

เพียะ!!! ฝ่ามือของหญิงสาวบรรจงวางลงบนใบหน้าของชายหนุ่มอย่างรุนแรง เสียงที่เกิดจากการปะทะกันของฝ่ามือและใบหน้าดังกังวานไปทั่วจนผู้คนแถวนั้นต้องหันกลับมามอง ชายหนุ่มทรุดตัวลงกับพื้น แล้วนิ่งอยู่อย่างนั้นด้วยความตกใจ

มิโดริ... เธอ... เสียงอันแผ่วเบาดังออกมาจากปากของชายหนุ่ม แต่หญิงสาวไม่ยอมฟังให้จบ เธอแผดเสียงออกมาอย่างรุนแรงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมา

นายฆ่าพ่อฉัน!!!

หญิงสาวรีบลุกเดินจากไปพร้อมกับโปเกมอนของเธอ โดยที่ชายหนุ่มยังคงตกตะลึงอยู่อย่างนั้น สักพัก ชายหนุ่มเริ่มได้สติ เขาค่อยๆ ยืนขึ้นอย่างช้าๆ ท่ามกลางสายตาหวาดระแวงจากผู้คนรอบข้าง เขาเรียกทามะทามะกลับเข้าบอลแล้วมองไปรอบๆ

ผู้คนที่เขาหันไปสบตาด้วยต่างพากันหลบสายตาเขาแล้วถอยออกห่าง จนกระทั่งบริเวณนั้น แทบไม่เหลือใครเลยสักคน ชายหนุ่มยกมือทั้งสองขึ้นมาแล้วมองไปที่ฝ่ามือนั่น เขามองมือคู่นั้นด้วยสีหน้าสงสัย

นี่เรา... ไปฆ่าพ่อของเธอตั้งแต่ตอนไหน เขาพูดอย่างงงๆ

=============================================================================

รู้สึกว่าตอนนี้เราจะใส่ปมอะไรไว้มากไปหน่อยรึเปล่านะ พอดีเราเปลี่ยนพล็อตเรื่องกระทันหันอ่าจ้าา เพราะตอนที่แล้วเราวางแผนพลาดไปนิดนึง ยังไงก็อย่างเพิ่งเบื่อน้าาา

ทามะทามะ

ฮากาเนล

ลูเกีย

โฮโอ

เซเลบี้

ปาจิริส

โซโรอาร์ค

ขอบคุณที่ติดตามอ่านจ้าาา

[ShadowSneak]

ปมเยอะมาก ตั้งตัวไม่ทันเลย = ="

แต่สนุกดีแฮะ เรื่องราวค่อยๆซับซ้อน ตัวละครเริ่มโผล่มามากขึ้นเรื่อยๆเลย... ลืมไปแล้วนะเนี่ยว่ายังไม่สู้ยิมสาม =w="

รออ่านๆ สนุกมากกก~!! ><b!!

[Hermit]

ทำไมมันดร่าม่าหนักขนาดนี่ฟิกแยม  

หวังว่าคงไม่ใช่อย่างที่มิโดริคิดน่ะ

ไม่งั้นก็หาทางแยกจิตใจออกมาได้แบบ ฟิกโกโร่

[Risu]

ปมเยอะขึ้นทุกที

ความดราม่าก็หนักขึ้นเรื่อยๆ

เนื้อเรื่องจะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย

[4096]

ปอมคุงกลายเป็นอิซายะใน DRRR ไปแล้ว - -

[BLYTHE]

งงและตามปมไม่ค่อยทันเท่าไหร่ - -

คิดไปเองหรือเปล่านะ...ว่าตอนนี้มันดูทึมๆยังไงชอบกล = ="

[bluewind]

เนียร์!! นี่แกเป็นฆาตกรหรือนี่!?!?

ไม่ต้องกลัวไปหรอกมิโดริ เดี๋ยวไลท์วีก็เดินมาบอกเองว่า "I am your father!!"

กะแล้วว่าเด็กหนุ่มนี่มันต้องเป็นพวกไม่ดี แต่คาดไม่ถึงว่าทามะๆที่เห็นจะเป็นแค่ภาพโฮโลแกรม

ถึงการกระทำของเนียร์จะดูเห็นแก่ตัว แต่ถ้าโปเกมอนของเราหายไปทั้งคนแบบนี้ จะรู้สึกยังไงนะ

ขอชื่นชมในหลักการต่างๆที่อธิบายประกอบในฟิคนี้ครับ ได้ความสมจริงขึ้นเยอะเลย

[Kimur@]

มาอ่านตอนนี้แล้วนะครับ ซับซ้อนไปหน่อยจริงๆ บางอย่างผมอ่านแล้วยังไม่เข้าใจ สงสัยเราโง่มั้ง

ปล.จะติดตามต่อครับ

[ChaosPhoenix]

จะมีปมปริศนามากมายไปถึงไหนเนี่ย - -

[~Wallohz~]

"แกข้าพ่อข้า!!"

...

ไม่ใช่ละ

อ่า

....

ปริศนาเยอะดีแหะ >w<

แบบนี้ยิ่งอ่านข้ามตอนไม่ได้