ฟิคโปเกมอน *<~The Pokemon Future Destiny (Remake)~>*

[Risu]

อืม...คิดถึงผงพิเศษอันนี้จังแฮะ

ตอนสมัยเด็กใช้บ่อย (แต่ไม่ใช่ยี่ห้อร่วงชูชีพนะ - -)

โอ้~ จะเผยโฉมตัวร้ายแล้ว

เวลาปรากฏตัวจะพูดแบบแก๊งร็อคเก็ตป่าวหว่า (พูดอะไรออกไปเนี่ยเรา -*-)

[Guest bulbabenz]

ตาโตว---------

หลวงพ่อมาดาสึโบมิ...........

**อ้าปากค้างไปสามวินาที**

ร่วงชูชีพเนียนมั่กส์

หลวงพ่อก็ตวาดแร๊งแรง *^*

เอาและ ใกล้เพลาลุย!

[Porygon-Ω]

ลืมเว้นวรรคบางจุด (เล็กน้อย...) กับในตอนแรก :

ความเดิมตอนที่แล้ว กลุ่มของพลานัน ซึ่งประกอบไปด้วยตัวเขา เคท ดาเนะคุง และมารีนะ ได้เดินทางไปยังป่าคิเคียวเพื่อค้นหาดินโพแทสซันซึ่งเป็นธาตุอาหารพืชสำคัญในการรักษาเซเรบี้ พวกเขาได้มาพบกับวัดประหลาดที่ตั้งอยู่กลางป่า พวกเขาได้ตัดสินใจค้างแรมที่นี่ โดยที่พวกเขาไม่รู้เลยว่าภายในนั้นมีอะไรบางอย่างอยู่...

@ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @

เป็นวัดแท้ๆ แต่ไหงเธอว์ไปบูชาอะไรงมงายซะงั้น?! *โดนโกนหัว*

แล้วไอ้ ร่วงชูชีพ นี่ ทำไม PKBasic ไปทำผงอะไรแปลกๆ แบบนั้นได้?!

มีแต่จุดให้ตบมุขทั้งนั้นเลยเว้ยเฮ้ย!! *พลั่ก*

อ้อ รูปยังแอบมีพลาดเล็กน้อย แต่ไม่เป็นไร (ฮา)

[Hermit]

อาน่าสงสัยจริงๆรู้จักกันได้ไงน่ะพวกโปเกมอน

ตัวร้ายโผล่มาแล้วคงได้เห็นฉากต่อสู้กันบ้างล่ะตอนหน้า

["Pink Marker"]

อ่านแล้วๆ~*

แหมตอนนี้เป็นตอนที่รู้สึกว่าอ่านได้เต็มที่ดี : []~ (อารมณ์ฟิคมา)

แย่จัง โดนเข้าใจผิดซะแล้วสิ แต่เมื่อหลวงพ่อเห็นตัวการแบบนี้ไม่ไล่โกนหัวทั้งสองฝ่ายเลยเหร้อะ? (ฮา)

ปล. เสาโอนเอนนี่ ไอเดียมาจาก...สินะ =___=~*

[Mocoron]

มาอ่านแล้วนะฮะ~~~

เอ๋!? 

ผงพิเศษตราร่วงชูชีพ!?!?

มุกนี้ฮาได้ใจมากเลยอ่ะฮะ เห็นมีเเต่ตราร่มชูชีพ แต่นี่มันร่วงชูชีพ~!!

(ต้องบอกว่าฮาจริงๆฮะโดยเฉพาะตอนดูภาพร่มชูชีพมีไฟไหม้อ่ะขำสุดๆ)555+

ป.ล.โทษทีนะฮะทีพึ่งมาเม้ล เพราะว่าอ่านมานานแล้วยังไม่เม้ลซักที

[BLYTHE]

พวกเขาได้ก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามา และทันทีที่ลงน้ำหนักปลายเท้าไปยังพื้นไม้กระดาน ก็เกิดเสียงน่าขนลุก...

เกิดเสียงน่าขนลุกเฉยๆสินะคะ น่าจะเป็น"ก็เกิดเสียงน่าขนลุกขึ้น"มากกว่ามั้ง 

ผงพิเศษตราร่มชูชีพยังไม่ค่อยเนียนนะคะ lol

ตอนนี้สนุกมาก ตั้งหน้าตั้งตาดูต่อไป (ตัวร้ายมาแล้วว...)><"

[Kimur@]

มาอ่านตอนล่าสุดละ ฮาผงพิเศษตาร่วงชูชีพ และก็จับโกนหัว โปเกม่อนโดนโกนหัวจะเป็นยังไงแฮะ

ปล.ตอนนี้สนุกดีครับ ไม่มีอะไรวิจารณ์ คุณหนูคิระที่ว่าตอนแรกนึกว่าเป็นคิมูระ ชื่อคล้ายๆกัน

[Loveless Nova]

หลวงพ่อมาดาสึโบสิ.....เอ่อ ก็วัดนี้อานะ.... -*-

ผงวิเศษตราร่วงชูชีพรึ....ไม่เคยได้ยินแฮะ (แม้แต่ตรา ร่มชูชีพก็ไม่เคยได้ยินเหมือนกัน)

โลกมนุษย์กับโลกโปเกม่อนตีปนกันม่วเลยแฮะฟิคนี้ ไปๆมาทำให้รู้สึกเหมือนกำลังดูดิจิตอลเวิร์ลเลยน้า~ (โลกดิจิตอลมันมีของๆมนุษย์อยู่ปนมั่วในทุกๆแห่งนี้นะ ทั้งตึกกลับหัวเอ่ย สารพัด...)

[bluewind]

[bluewind]

ขอโทษทุกคนจริงๆครับ ผมติดสอบจนไม่ได้ลงเสียนาน และตอนล่าสุดนี้ผมแต่งมันควบทีเดียว 2 ตอน เลยช้าไปอีก 4 วัน T_T

ผมสัญญาว่าจะตามอ่านของทุกๆคนแน่นอนครับ ขอโทษทุกคนด้วยครับ

**********************************************

ความเดิมตอนที่แล้ว – แท้จริงแล้ววัดนี้คือวัดมาดาสึโบมินั่นเอง ที่นั่นพวกเขาได้พบกับดินโพแทสซันที่ถูกใช้เป็นสิ่งสักการะบูชาของวัด พวกพลานันพยายามร้องขอดินโพแทสซันจากพวกมาดาสึโบมิ แต่พวกมันก็ไม่ยอมเช่นกัน ในขณะเดียวกัน ก็มีบุคคลอีกกลุ่มหนึ่งได้มาเยือนที่วัดนี้ด้วยเช่นกัน...

The Pokemon Future Destiny ตอนที่ 12 คนละพวกเดียวกัน

“วัดกลางป่าแบบนี้มีอะไรให้บุกรุกด้วยเหรอเนี่ย? ถามจริง?” อูริมูหันไปพูดกับไมนัน “ไม่รู้สิ ฉันว่าสงสัยเป็นโปเกมอนโจรป่าธรรมดาๆละมั้ง”

“ทุกคน! รีบลงไปจัดการกับผู้บุกรุกเร็วเข้า!!!” เจ้าอาวาสมาดาสึโบมิสั่งการพวกตัวอื่นๆให้ลงไปจัดการกับผู้บุกรุก แล้วเขาก็หันมาชี้หน้าพวกพลานัน “ไว้พวกข้าลงไปจัดการกับผู้บุกรุกนั่นก่อน แล้วค่อยมาเคลียร์เรื่องผงพิเศษตราร่วงชูชีพกับพวกเอ็ง!”

แล้วมันก็วิ่งเขย่งๆพวกมาดาสึโบมิตัวอื่นๆไป ปล่อยให้พวกพลานันยืนงง...

“ฮู่ว~! นึกว่าพวกเราจะโดนโกนหัวซะแล้ว...” พลานันถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่เขาไม่รู้ตัวเลยว่าทุกคนมองเขาด้วยสายตาสมเพชพิกล เหมือนจะบอกว่า ‘เรื่องนั้นมันน่าห่วงตรงไหน?’

“ยังไงก็เถอะ จิ๊กโหลใส่ดินนี่เลยดีกว่า เรื่องอะไรจะไปทำตามที่หลวงพ่อบอกล่ะ งมงายจิ๊บเป๋ง” ดาเนะคุงคว้าโหลใส่ดินที่วางอยู่บนหิ้งไปเก็บไว้หน้าตาเฉย

“ไอ้เราเห็นท่าทางเมื่อกี้ก็นึกว่ารุ่นพี่จะเป็นคนธรรมะธรรมโม ใจสะอาดซะอีก...” มารีนะเอามือก่ายหน้าผากอย่างปวดจิต

“ดีละ ตอนนี้เราได้ดินมาแล้ว รีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ” เคทว่า ทุกคนก็เห็นด้วย และพากันลงไปจากชั้นนี้เพื่อตรงไปยังประตูทางออกที่อยู่ชั้นล่างสุดทันที

[glow=sienna,3,300]O………………………………………………………………….O[/glow]

“อ๊ากกกกกกก!!!!!......”

พวกพลานันที่กำลังลงมาจากชั้นบนได้ยินเสียงร้องโหยหวนที่ดังขึ้นมาจากชั้นล่าง พวกเขาคิดตรงกันว่าเสียงแบบนี้คงไม่ใช่เรื่องปกติแน่ๆ

“นั่นเสียงที่ต่อสู้กับผู้บุกรุกที่ว่าน่ะเหรอ!?” พลัสเซิลที่เกาะอยู่บนไหล่ของพลานันถาม

“แต่ฉันว่าผู้บุกรุกนั่นคงไม่ใช่ธรรมดาแล้วแหละ เล่นซะพวกนั้นร้องดังมาถึงนี่เชียว” ไมนันที่เกาะอยู่ที่ไหล่อีกข้างตอบ

“ฉันว่าเราคงได้สู้กับผู้บุกรุกนั่นแน่ๆเลย หึย~! ชักมันส์ๆ” อูริมูที่เกาะบนถุงใส่ชุดคอสเพลย์ไดโนเสาร์พ่นลมจมูก ทำท่าตื่นเต้นอย่างชัดเจน

“ถ้าผู้บุกรุกที่ว่าเขาไม่ได้ปิดทางออกของเราก็คงจะดีนะเจ้าคะ” พจจามะที่อยู่ในอ้อมอกของมารีนะพูดด้วย

แต่เมื่อพวกพลานันลงมาถึงห้องโถงชั้นล่างสุดก็ต้องพบกับสภาพที่น่าตกใจ เหล่ามาดาสึโบมิที่พวกเขาเห็นเมื่อครู่กลับล้มหมดสติเกลื่อนห้องเต็มไปหมด แม้กระทั่งเจ้าอาวาสมาดาสึโบมิซึ่งเป็นเพียงตัวเดียวที่ยังไม่ล้ม ก็มีสภาพที่บอบช้ำเต็มที ในขณะที่เบื้องหน้าของมันคือวินดี้ โปเกมอนคล้ายเสือผสมสิงโตขนาดใหญ่ยืนจังก้าอยู่หน้าประตูออกจากห้องที่มีอยู่เพียงหนึ่งเดียว

“นะ...นี่พวกเอ็งเป็นใครกันแน่...?” ท่านเจ้าอาวาสร้องถามอย่างตื่นตระหนก

โปเกมอนเสือสีส้มตัวใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าไม่พูดอะไรตอบกลับมา และวินาทีต่อมา มันก็หายวับไปจากสายตาของมาดาสึโบมิตัวนั้นทันที

เปรี้ยงงงงงงง!!!!!!!

แต่ในขณะเดียวกับที่วินดี้หายไปนั้น ร่างของมาดาสึโบมิสีทองตัวนั้นก็ปลิวไปในอากาศ กระแทกกับผนังห้องเสียงดังตึง ก่อนที่จะร่วงลงมานอนกับพื้นออย่างหมดสภาพ ส่วนตัววินดี้นั้นปรากฏว่าอยู่อีกฝากหนึ่งของห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แม้แต่พวกพลานันเองก็ยังมองไม่ทัน...

“ฉันก็คือวินดี้...แห่งกองทัพเทอร์เรอร์ยังไงล่ะ”

มันตอบคำถามให้กับมาดาสึโบมิที่มันเพิ่งจัดการไปเมื่อกี้นี้เอง

และวินดี้ที่หันมาทางพวกพลานัน แทบจะทำให้หัวใจพวกเขาหล่นไปอยู่ตาตุ่มเลยทีเดียว “หือ!? ที่นี่นอกจากจะมีมาดาสึโบมิแล้วยังมีพวกมนุษย์อยู่ด้วยรึเนี่ย?”

“เหวอ! มันมองมาทางนี้แล้ว!!” พลานันอุทาน เขารีบหลบไปอยู่ข้างๆดาเนะคุง

“ไม่ต้องสนใจมันแล้ว! ฉันว่ารีบไปจากที่นี่ดีกว่า!” ดาเนะคุงว่า ทุกคนก็พากันวิ่งหนีตามที่เขาบอกทันที พวกเขาลงจากบันได แล้ววิ่งกรูไปยังประตูทางออกที่วินดี้เปิดโล่ง...แต่แล้วจู่ๆก็มีใบมีดสีเขียวยืดออกมาจากประตูทางออกนั้น!? โชคดีที่พวกพลานันรีบยั้งฝีเท้าไว้ได้ทันเวลา

ปรากฏว่าใบมีดที่เห็นเป็นเพียงส่วนแขนของโปเกมอนที่ก้าวเท้าออกมาจากประตูทางออกเท่านั้น มันเป็นโปเกมอนที่รูปร่างดูคล้ายมนุษย์ ร่างกายท่อนบนเป็นสีเขียว ท่อนล่างและใบหน้าเป็นสีขาว มีเดือยสีแดงบนหน้าอกและหลัง แขนและศอกที่ยื่นออกมาดูยาวเรียว คมกริบดุจมีดดาบ...

“พวกเจ้าอย่าขยับ! เราไม่ให้พวกเจ้าไปไหนทั้งนั้น” สำเนียงของโปเกมอนตัวนั้นฟังดูโบราณเหมือนในหนังญี่ปุ่นย้อนยุค

“อ๊า!! นี่มันอะไรกันเนี่ย!?” มารีนะอุทาน

ขณะเดียวกับที่โปเกมอนใบมีดค่อยๆเดินต้อนให้พวกพลานันถอยหลังไป ก็มีมนุษย์อีกสองคนเดินตามหลังโปเกมอนตัวนั้นมาด้วย

“แหม ทำงานได้เรียบร้อยดีนี่วินดี้”

“เอลเรด ถอยกลับมาได้แล้ว”

วินดี้ และโปเกมอนใบมีดที่ถูกเรียกว่าเอลเรดถอยกลับไปหา ‘คู่หู’ ของเขา พวกพลานันต้องตะลึงงันอย่างยิ่งที่พวกเขาเห็นมนุษย์คนอื่นอีกนอกจากพวกเขาเอง

“เหวอ!? น-นอกจากพวกเราแล้วยังมีมนุษย์คนอื่นอีกเหรอ!?” พลานันอุทาน เขารู้สึกว่าวันนี้ตัวเองเจอแต่เรื่องราวที่ไม่คาดฝันติดๆกันมากมาย

“ดูท่าทางจะไม่ใช่การกระทำของพวกคนดีเลยนะ? พวกเธอเป็นใครกัน?” เคทว่า

“อะแฮ่ม! ขอแนะนำตัวเลยละกันนะ” มนุษย์คนหนึ่งซึ่งเป็นเด็กสาวสวมแว่นและเสื้อผ้าหลากสีสันเอามือประทับอก แสดงกิริยาแนะนำตัวอย่างมั่นใจ “ฉันโซมะ คิระ”

“มองบลังต์ กรีส โซริเอ็ตเต้ เป็นเกียรติที่ได้รู้จัก” มนุษย์อีกคนหนึ่งซึ่งเป็นเด็กหนุ่มชุดสูทดูมีภูมิฐาน ขยับหมวกแนะนำตัว

“เรากำลังตามหาของสิ่งหนึ่งในวัดแห่งนี้ ตามคำสั่งของผู้นำกองกำลังเทอร์เรอร์ของเรา” เอลเรดบอก

“แต่ก็ดูเหมือนว่าการที่พวกเราได้พบกับมนุษย์อย่างพวกแกจะอยู่นอกเหนือแผนการของพวกเรานะ? ผู้นำเราสั่งว่าให้กำจัดทุกคนนอกจากพวกเราที่ล่วงรู้แผนการของเราเสียด้วย” วินดี้เสริม

“อึ๋ย! ทำไมพวกคุณคิดจะทำอะไรโหดร้ายแบบนั้นน่ะ!? พวกคุณเป็นมนุษย์แท้ๆทำไมถึงคิดจะจัดการเราล่ะ!?” พลานันร้องถาม

“ก็เพราะว่านี่เป็นคำสั่งน่ะสิ...คนที่ขัดขวางแผนการของพวกเรา มันก็ต้องจัดการไม่ให้เอาเรื่องของเราไปเผยแพร่ให้ใครรู้ และวิธีที่จะทำแบบนั้นได้ ก็คือกำจัดทิ้งซะยังไงเล่า” เด็กสาวตัวเล็กๆอย่างคิระพูดได้อย่างไม่รู้สึกรู้สากับความโหดร้ายของสิ่งที่พวกเธอกำลังจะทำเลยซักนิด

“ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ~! ฮื้ยยยยย!!!” อูริมูพ่นลมจมูกอย่างดุดัน

“เกลี้ยกล่อมอะไรไปก็คงเปล่าประโยชน์แล้วละ พวกเราคงต้องใช้กำลังฝ่าหนีออกไปจากวงล้อมของเจ้าพวกนี้ให้ได้เลย!” ดาเนะคุงบอกกับเพื่อนๆ

“งั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกเราเอง!” โปเกมอนคู่หูของพวกเขาต่างขึ้นมาประจันหน้ากับพวกคิระโดยมีไมนันเป็นแกนนำ “ถ้าเป็น 4 ต่อ 2 ละก็ พวกเราไม่มีทางแพ้อยู่แล้ว!”

“อ๋อเหรอ? แต่ฉันว่าแค่ฉันคนเดียวก็กวาดพวกแกทั้ง 4 ตัวได้หมดแล้วละมั้ง หึหึหึ…” วินดี้แสยะยิ้มท้าทายพวกไมนัน แถมเอลเรดก็ยังเข้ามาเสริมกำลังข้างๆวินดี้อีกด้วย “ให้ข้าช่วยด้วยอีกคน งานจะเสร็จรวดเร็วขึ้นเป็นเท่าตัวนะสหาย”

“หยึย~! พ-พวกเราไม่มีทางชนะแน่ๆเลย!!” พลานันร้องเสียงหลง มันเป็นอะไรที่แย่ยิ่งกว่าการที่เขาเคยโดนโจรขู่ไถเงินที่โลกมนุษย์เสียอีก

“เอ๊ะ!? แล้วโทเงคิ--"

มารีนะที่กำลังจะถามว่าโทเงคิสที่เฝ้ายามข้างนอกเป็นยังไงบ้าง เคทก็เอามือแตะปากของเธอเบาๆเป็นเชิงบอกว่าให้เงียบไว้ก่อน ดูเหมือนว่าเธอกำลังจะทำอะไรบางอย่าง...

“กับแค่โปเกมอนตัวเล็กๆแค่นี้ ฉันจัดการได้สบายอยู่แล้ว เตรียมตัวเตรียมใจซะ---“

“เอาเลยโทเงคิส!!”

วินาทีเดียวกับที่จู่ๆเคทก็ตะโกนบอกอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครคาดคิด ตรงจุดที่พวกคิระยืนอยู่ก็เกิดระเบิดขึ้น! บรึ้มมมม!!!!!

พวกคิระล้วนกระเด็นล้มไปตามแรงระเบิด เป็นฝีมือของโทเงคิสที่ลอบโจมตีจากทางที่พวกคิระเข้ามาเมื่อครู่นี้นี่เอง!

[glow=black,3,300]O………………………………………………………………….O[/glow]

โปรดติดตามตอนต่อไปในตอนที่ 13 ครับ

**************************************

ปล.ตอนหน้า จะลงในวันศุกร์นี้ครับ

ปล2. วาดขนวินดี้ไม่ค่อยเหมือนตัวจริงเลยอ่ะ...พวกสัตว์สี่ขานี่ไม่ถนัดเอาเสียเลยแฮะ ต้องฝึกหน่อยแล้ว

[Guest bulbabenz]

สรรหาศัตรูมาสองหน่อ แม่เจ้า

เป็นสองหน่อที่ แบบว่า ไม่อยากคิดสภาพ....................

ปล.รู้สึกเกลียดขี้หน้าบักแว่นนั่นจริง อยากสอยแว่นมากระทืบทิ้งจัง................

[ChaosPhoenix]

มาอ่านแล้วนะ จะเริ่มบู๊กันเต็มที่แล้วสินะ

[Hermit]

ศัตรูมันเท่และนิสัยสมเป็นตัวรา้ยจริงๆให้ตายเถอะ

ตอนนี่พลานันโชร์อะไรทึมๆอีกแล้วเป็นผู้นำกลุ่มได้ไงนี่

[shadow_of_ching]

เอ๊ะ  เรืื่องนี้ผมใช้บันกิรัสนิ

เห็นวินดี้นึกว่าของเรา  เหวอเลย - -

[Porygon-Ω]

พลานันคุงเหมือนเป็นตัวเอกของกลุ่มๆ นี้ที่โดนแย่งซีนเลยแฮะ ฮ่าๆ

แหม เด็กนั่น... อยากเอาคิซาเนะมาเขกกะโหลกซะจริง! (ให้ัมันน้อยๆ หน่อยนะคะ เจ้าเด็กแก่แดดไม่รู้จักเจียมตัว!)

ตกลงเคทหรือพลานันคุงเป็นลีดเดอร์เนี่ย? (ฮา)

[*~Pocha_Icecream~*]

พจจามะ

พจจามะ

พจจามะ

[me=ゆめのけむり]โดนตบ[/me]

ขอแบ่งซีนให้มารีนะมั่งสิ ( ◕ ‿‿ ◕ )

[me=ゆめのけむり]โดนไล่ยิง[/me]

[Risu]

พลานันทำตัวไม่ค่อยสมเป็นผู้นำกลุ่มเลยแฮะ

แต่ต้องคอยดูต่อไป

เพราะตามสูตรทั่วไปของการ์ตูนหรือนิยาย

คนที่ดูไม่เก่ง มักจะเก่งขึ้นในภายหลัง

(เผลอๆอาจเก่งกว่าคนที่เก่งมาก่อนแล้วก็ได้ ใครจะไปรู้ เหอๆ)

[BLYTHE]

แต่ในขณะเดียวกับที่วินดี้หายไปนั้น ร่างของมาดาสึโบมิสีทองตัวนั้นก็ปลิวไปในอากาศ กระแทกกับผนังห้องเสียงดังตึง ก่อนที่จะร่วงลงมานอนกับพื้นออย่างหมดสภาพ

วินดี้เมพพพพพ =[]=~!

ตอนนี้มีแต่คนอยากกระทืบคิระแฮะ หุหุ =_____,=+

[Kimur@]

อ่านละ ตอนที่12 วินดี้นี่ตัวละครของโน๊ตสินะ แต่เอลเรดนี่ใครหว่า

รอตอนต่อไปครับผม 

เข้าใจผิดอย่างแรง เนื่องจากทางนี้ไม่ได้อ่านข้อมูลผู้สมัครท่านอื่น 

[Loveless Nova]

ปะทะกันแล้วสินะ จะเป็นยังไงต่อไป น่าลุ้นจริงๆ!!!

[โฮมุปอร์]

เราเพิ่งมาอ่าน!!!

อย่างไรก็ตามเราว่าเหมือนบรรยายน้อยลงหรือยังไงก็ไม่รู้อ่านะ

ตามหลักแล้วการบรรยายแบบ Birds view พวกนี้ค่อนข้างจะต้องละเอียด

แต่เท่าที่อ่านเหมือนอู้บรรยายไปเยอะเหมือนกัน...

อย่างไรก็ตามมีส่วนที่เราคิดว่าไม่สมเหตุสมผลอยู่คือตอนที่

ขโมยดินมาได้นี่แหละ... ตอนก่อนออกตัวปกป้องแทบตาย

สุดท้ายทิ้งปลาย่างไว้ให้แมว =_=" (lol)

ลองฝึกวิธีบรรยายเป็น

"(คำพูด)"(คนส่งสาร)(ท่าทางคนพูด)(ผลตอบรับผู้รับสาร)(บรรยากาศที่เปลี่ยนไป)(ความรู้สึกของผู้ส่งสาร)

แบบนี้น่าจะทำให้เห็นภาพแล้วฟิคจะดูละเอียดขึ้น(มั้งนะ)

ประโยคยาวๆอ่านจะเปลี่ยนแพทเทิร์นเป็น

"คำพูด" (บทบรรยาย-----------------

---------------------) "คำพูด"

เพื่อย่อยคำให้ดูน่าอ่านก็ได้นะ!!...

TAKE CARE!!!

[bluewind]

สรรหาศัตรูมาสองหน่อ แม่เจ้า

เป็นสองหน่อที่ แบบว่า ไม่อยากคิดสภาพ....................

ปล.รู้สึกเกลียดขี้หน้าบักแว่นนั่นจริง อยากสอยแว่นมากระทืบทิ้งจัง................

กล้าทำผู้หญิงเหรอครับ = =

ศัตรูมันเท่และนิสัยสมเป็นตัวรา้ยจริงๆให้ตายเถอะ

ตอนนี่พลานันโชร์อะไรทึมๆอีกแล้วเป็นผู้นำกลุ่มได้ไงนี่

เกรเซีย - เพราะเขาอายุเยอะที่สุดยังไงล่ะจ๊ะ - -+

เอ๊ะ  เรืื่องนี้ผมใช้บันกิรัสนิ

เห็นวินดี้นึกว่าของเรา  เหวอเลย - -

ชาโดว์ยังไม่ออกครับ ใจเย็นๆ

พลานันคุงเหมือนเป็นตัวเอกของกลุ่มๆ นี้ที่โดนแย่งซีนเลยแฮะ ฮ่าๆ

แหม เด็กนั่น... อยากเอาคิซาเนะมาเขกกะโหลกซะจริง! (ให้ัมันน้อยๆ หน่อยนะคะ เจ้าเด็กแก่แดดไม่รู้จักเจียมตัว!)

ตกลงเคทหรือพลานันคุงเป็นลีดเดอร์เนี่ย? (ฮา)

อย่าว่าแต่โอมเลย ตอนนั่งแต่งผมยังนึกว่าเคทเป็นผู้นำจริงๆนะนั่น XD

พจจามะ

พจจามะ

พจจามะ

[me=ゆめのけむり]โดนตบ[/me]

ขอแบ่งซีนให้มารีนะมั่งสิ ( ◕ ‿‿ ◕ )

[me=ゆめのけむり]โดนไล่ยิง[/me]

จ้าๆ จะพยายามหาซีนให้ออกนะ =_=

พลานันทำตัวไม่ค่อยสมเป็นผู้นำกลุ่มเลยแฮะ

แต่ต้องคอยดูต่อไป

เพราะตามสูตรทั่วไปของการ์ตูนหรือนิยาย

คนที่ดูไม่เก่ง มักจะเก่งขึ้นในภายหลัง

(เผลอๆอาจเก่งกว่าคนที่เก่งมาก่อนแล้วก็ได้ ใครจะไปรู้ เหอๆ)

นั่นก็ต้องคอยติดตามดูการพัฒนาของเขาครับ

วินดี้เมพพพพพ =[]=~!

ตอนนี้มีแต่คนอยากกระทืบคิระแฮะ หุหุ =_____,=+

แหม ภูมิใจซะด้วย

เราเพิ่งมาอ่าน!!!

อย่างไรก็ตามเราว่าเหมือนบรรยายน้อยลงหรือยังไงก็ไม่รู้อ่านะ

ตามหลักแล้วการบรรยายแบบ Birds view พวกนี้ค่อนข้างจะต้องละเอียด

แต่เท่าที่อ่านเหมือนอู้บรรยายไปเยอะเหมือนกัน...

อย่างไรก็ตามมีส่วนที่เราคิดว่าไม่สมเหตุสมผลอยู่คือตอนที่

ขโมยดินมาได้นี่แหละ... ตอนก่อนออกตัวปกป้องแทบตาย

สุดท้ายทิ้งปลาย่างไว้ให้แมว =_=" (lol)

ลองฝึกวิธีบรรยายเป็น

แบบนี้น่าจะทำให้เห็นภาพแล้วฟิคจะดูละเอียดขึ้น(มั้งนะ)

ประโยคยาวๆอ่านจะเปลี่ยนแพทเทิร์นเป็น

เพื่อย่อยคำให้ดูน่าอ่านก็ได้นะ!!...

TAKE CARE!!!

ไปคุยกันในสไก๊มาแล้ว ขอบคุณมากๆครับที่ให้คำชี้แนะ

**************************************************

อาห์ เวลามีตใกล้เข้ามาทุกที...(แล้วเกี่ยวอะไรกับฟิค - -)

ติดตามชมตอนต่อไปได้ ณ เรพต่อไปครับ...

[bluewind]

แม้จะลงดึกไปหน่อย แต่ก็เอาน่ะ วันศุกร์เหมือนกัน = = (โดนคนอ่านตบ)

เชิญรับชมได้เลยครับ

***************************************************

ความเดิมตอนที่แล้ว – ตัวจริงของผู้บุกรุกคือมนุษย์เหมือนกับพวกพลานัน!? นั่นคือโซมะ คิระ และมองบลังต์ กรีส โซริเอ็ตเต้ พวกเขามีโปเกมอนคู่หูเช่นเดียวกับพวกพลานัน อีกทั้งพวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มพวกเทอร์เรอร์ เหล่าผู้ชั่วร้ายที่พวกโปเกมอนแห่งกองกำลังบ้านต้นไม้พูดถึงอีกด้วย เป้าหมายของพวกเขาคือการตามหาบางสิ่งบางอย่างภายในวัดแห่งนี้ และกำจัดผู้ที่รู้แผนการของพวกเขาเสีย รวมถึงพวกพลานันที่มาพบกับพวกเขาโดยบังเอิญอีกด้วย ในสถานการณ์ที่ตึงเครียดเช่นนี้ โทเงคิสของเคทก็ลอบโจมตีพวกคิระอย่างไม่ทันตั้งตัว!?

The Pokemon Future Destiny ตอนที่ 13 ค่ำคืนอันวุ่นวายและปลอดโปร่ง

“รีบช่วยพวกมาดาสึโบมิแล้วหนีเร็ว!!!” เคทและโทเงคิสตะโกนบอกทุกคนอีกครั้ง พวกคนอื่นๆที่ยังงงกับการโจมตีของโทเงคิสอยู่ก็ยิ่งไม่เข้าใจกับความหมายของเคทเข้าไปอีก แต่เมื่อพวกเขาเห็นเคทวิ่งไปหอบมาดาสึโบมิขึ้นมาสองสามตัว พวกเขาก็พอจะเริ่มเข้าใจแผนการของเคทแล้ว ดาเนะคุงที่เข้าใจแผนก่อนใครเพื่อนเข้าไปหอบพวกมาดาสึโบมิตัวอื่นๆมายัดใส่รวมกับถุงใส่ชุดไดโนเสาร์ของเขาทันที ก่อนที่มารีนะและพลานันจะเริ่มทำตามที่เคทบอกบ้าง

“หนอย! พวกมันเล่นลอบกัดนี่นา!” คิระพยายามลุกขึ้นมาอีกครั้งพลางปัดฝุ่นออกจากตัว เธอดูบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“ทำได้แสบเชียวนะ บังอาจลอบกัดเหรอ!?” วินดี้ที่ลุกขึ้นมาอย่างไม่ยากเย็นก็เปลี่ยนเป้าหมายไปจัดการกับโทเงคิสแทน “ความเร็วแสง!!(Extremespeed)”

โครมมมม!!!!

กว่าพวกไมนันที่เฝ้ามองการต่อสู้อยู่จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น โทเงคิสก็ถูกวินดี้พุ่งชนอัดติดผนังด้วยความเร็วปานสายฟ้าแลบ ทุกคนคิดว่าโทเงคิสต้องบาดเจ็บหนักแน่ แต่เปล่าเลย ในสภาพเช่นนั้นมันยังใช้ปีกทั้งสองข้างหุ้มตัวเองเอาไว้เพื่อลดความเสียหายได้อีก

“หึ! ดวงแข็งจริงนะ งั้นลองอีกทีเป็นไง!” วินดี้ตั้งท่าจะโจมตีโทเงคิสซ้ำอีก แต่ดูเหมือนว่ามันจะลืมคู่ต่อสู้อีกคนที่อยู่ข้างหลังไปเสียแล้ว

“จังหวะนี้แหละ! ระเบิดโคลน!!(Mud Bomb)”

“พจจ้า! ลำแสงแช่แข็ง!(Ice Beam)”

อูริมูพ่นโคลนก้อนใหญ่ออกมา ซึ่งระเบิดใส่วินดี้จนถูกอัดติดกำแพงและเปื้อนโคลนหนาๆทั่วทั้งตัว อีกทั้งลำแสงแช่แข็งของพจจามะยังทำให้โคลนที่หุ้มตัววินดี้ถูกแช่เย็นจนแข็งกรังเหมือนหิน มันขยับไปไหนไม่ได้แล้ว “โธ่เว้ย! ไอ้พวกนี้นี่!?”

“อย่านึกว่าทางนี้มีแค่วินดี้เท่านั้นนะ! ข้าจะฟันพวกเจ้าให้ขาดสะบั้น!” เอลเรดตรงเข้ามาเล่นงานพวกไมนันทันที มันเงื้อแขนดาบขึ้นเตรียมจะฟัน

“ถึงตาฉันออกโรงครั้งแรกในฟิคนี้ซะทีนะ! ลำแสงกระตุ้น!!(Charge Beam)” ไมนันชูมือขวายิงลำแสงไฟฟ้าเส้นเล็กตรงเข้าใส่เอลเรด แต่เอลเรดที่วิ่งตรงเข้ามาก็ใช้แขนดาบของมันเพียงข้างเดียวตั้งการ์ดป้องกันไว้ได้อย่างง่ายดาย “หึ! ไร้พลังจริงๆ คมดาบใบไม้!!(Leaf Blade)”

แขนดาบของเอลเรดเปล่งแสงสีเขียว และฟาดเข้าใส่ไมนันอย่างรวดเร็ว ฉัวะ!!!! แต่ไมนันก็วิ่งหลบได้อย่างรวดเร็ว มันสังเกตเห็นรอยที่เอลเรดฟันไปนั้นเหมือนจะมีรอยหญ้าเขียวๆอยู่ด้วย ทั้งๆที่จุดที่ฟันไปเป็นแผ่นไม้ทั้งดุ้น “(นั่นคงเป็นผลของท่าคมดาบใบไม้สินะ…)” ไมนันคิด

“พลังโจมตีของเจ้าแค่นั้นน่ะทำอะไรข้าไม่ได้หรอก! ย้ากกกกกก!!!” เอลเรดวิ่งตรงเข้ามาหวังจะลงดาบใส่ไมนันอีกครั้ง แต่แล้วไมนันก็หยุดวิ่งและหันหน้าตรงมาทางศัตรู

“แกโดนอีกทีก็รู้ ลำแสงกระตุ้น!!” ไมนันยิงลำแสงไฟฟ้าสวนกลับไปเหมือนอย่างเคย แต่คราวนี้ลำแสงนั้นมีขนาดใหญ่ขึ้นกว่าเดิม แต่ดูเหมือนว่าเอลเรดจะไม่ทันได้สังเกต มันยังคงวิ่งเข้ามาพร้อมตั้งท่าป้องกันด้วยแขนดาบเช่นเดิม “บอกแล้วไงว่าท่าโจมตีของเจ้ามันไร้พลัง!”

เปรี๊ยะะะะะ!!!!!

น่าผิดคาดที่เอลเรดกลับปัดป้องลำแสงนั้นไม่ได้ ถึงกับต้องใช้ขายันพื้นตั้งรับการโจมตีของไมนันเอาไว้ด้วยแขนดาบทั้งสองข้าง จนกระทั่งลำแสงหมดพลังลง เอลเรดลดการ์ดลงด้วยสีหน้าที่ดูประหลาดใจไม่น้อย “อะไรกัน!? ทำไมจู่ๆพลังโจมตีก็เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด?”

“ฟ้าผ่า!!!(Thunder)”

เปรี้ยงงงงงงงงง!!!!!!!!! จู่ๆก็ปรากฏสายฟ้าขนาดใหญ่จากเหนือหัวของเอลเรด ผ่าลงมาสร้างความเสียหายอย่างรุนแรงด้วยฝีมือของพลัสเซิลที่อยู่ข้างหลังเอลเรดเอง “อว้ากกกกกกกกกก!!!!!!!!”

เอลเรดถึงกับล้มทั้งยืนลงไปเลยเมื่อถูกฤทธิ์พลังฟ้าผ่า เผยให้เห็นพลัสเซิลที่อยู่ข้างหลังเอลเรดที่ล้มพับไปได้ “โอ้! ขอบใจนะพลัสเซิล”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่” น้องสาวของเขาชูนิ้วโป้งให้เป็นสัญลักษณ์ว่า ภารกิจสำเร็จ

“เอาละพวกเรา! รีบหนีออกไปกันเถอะ!!!” เสียงตะโกนของโทเงคิสร้องบอกทุกคน พวกพลานันที่ช่วยเหลือพวกมาดาสึโบมิมาได้แล้วพากันวิ่งหนีออกไปทางประตูทันที แต่คิระกับมองบลังต์ก็เข้ามาขวางไว้ “พวกเราไม่ให้พวกแกหนีไปได้หรอกน่า!!”

แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับพวกเขา โทเงคิสบินโฉบเข้าใส่คิระและมองบลังต์อย่างแรงจนล้มกระเด็นได้อย่างง่ายดาย และเปิดทางให้พวกพลานันและโปเกมอนคู่หูของพวกเขาพาพวกมาดาสึโบมิหนีออกไปจากวัดได้โดยไม่เสียเวลามากนัก

“อุ๊บ...หนอย...บ้าชะมัด” เอลเรดยังคงพยายามลุกขึ้นมาได้ แม้มันเพิ่งจะบาดเจ็บจากฟ้าผ่ามาหมาดๆ เมื่อมันเห็นพวกพลานันกำลังพากันหามพวกมาดาสึโบมิออกไปจากวัดก็ตาแทบถลน “อ้าวเฮ้ย!? หยุดเดี๋ยวนี้!!!”

“ฮว้ากกกกกกก!!!!!” ขณะเดียวกันวินดี้ก็สามารถทลายโคลนแข็งที่พันธนาการตัวมันไว้ได้สำเร็จ มันรีบวิ่งไล่ตามพวกพลานันที่กำลังหนีออกไปจากวัดพร้อมๆกับเอลเรดที่ตามเข้ามาสมทบทันที “บังอาจขังฉันเอาไว้! ฉันจะไม่ให้พวกแกหนีไปได้แน่!!!”

“เมื่อกี้ฉันยิงลำแสงกระตุ้นไปสองครั้งแล้วนะ อยากเจอครั้งที่สามใช่มั้ย!? จัดหนักไปเล้ย!!!!”

แซดดดดดดดดดด!!!!!!

ไมนันที่อยู่รั้งท้ายใช้สองมือยิงลำแสงพลังไฟฟ้าอันใหญ่โตผิดกับที่ยิงใส่เอลเรดลิบลับออกมา วินดี้กับเอลเรดต่างกระโดดออกด้านข้างจนหลบพ้นได้ทั้งคู่ แต่ทว่าด้วยความรุนแรงที่มากเกินไปเมื่อเทียบกับกำลังของไมนัน ทำให้มันควบคุมทิศทางไว้ไม่อยู่ ลำแสงเปลี่ยนวิถีไปโดนเสาหลักของวัดเข้าจนหักเป็นสองท่อน! “เฮ้ย!! ซวยแล้ว!!!”

ไมนันที่เผลอทำเรื่องร้ายแรงระดับชาติเข้า(?)รีบใส่เกียร์หกวิ่งหนีออกไปจากวัด ก่อนที่เสาวัดจะหักโค่นลงมาจนทำให้ทั้งวัดค่อยๆถล่มลง...

ครืนนนนนนนนนนนนน ! ! ! ! ! ! ! !

....................................

......................

.........

[glow=midnightblue,3,300]O………………………………………………………………….O[/glow]

และแล้ว วัดมาดาสึโบมิก็ถล่มลงจนตอนนี้กลายเป็นซากวัดที่มีไม้กองมหึมาเท่านั้น...พวกพลานัน และเหล่าพระมาดาสึโบมิยืนมองซากวัดด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์

“โอ...นี่วัดของพวกอาตมาถล่มจนกลายเป็นกองซากแล้วรึนี่...น่าเศร้าจริงๆ...” เจ้าอาวาสมาดาสึโบมิเอ่ยอย่างเศร้าสร้อย

“ทำไมวัดมาดาสึโบมิถึงถล่มได้นะเนี่ย?” พลานันที่โพล่งขึ้นมา ทำให้ไมนันแอบสะดุ้งโหยง เขาต้องปิดปากเงียบเอาไว้... “(หึย...อย่าเพิ่งถามตอนนี้ได้มั้ยเนี่ย...ขืนพวกเขารู้ว่าฉันเป็นคนทำวัดถล่มละตายแน่...)”

“พี่ไมนัน พี่หนีออกมาเป็นคนสุดท้ายอ่ะ พอจะรู้รึเปล่าว่าทำไมวัดถึงพังลงมา?” น้องสาวตัวดีของเขาก็ดันเดินเข้ามาถามเสียอีก “(ยัยบ้าเอ๊ย~!!! คนอื่นมีไม่ถาม มาถามฉันเนี่ยนะ!?)”

“เอ่อ...คือว่าวินดี้ของเจ้าพวกนั้นมันไปกระโดดใส่เสา เสามันก็เลยทนแรงรับไม่ไหว โค่นลงมาพังวัดหมดเลยไง แหะๆๆ” ไมนันพยายามแก้ตัวด้วยสีหน้ายิ้มที่ฝืนธรรมชาติแบบสุดฤทธิ์ ขืนเขาทำสีหน้ากระวนกระวายละก็ พวกคนอื่นต้องรู้ และรุมสกรัมไมนันแน่ๆ

“จริงสิไมนัน เมื่อกี้นี้ฉันเห็นนายใช้ท่าลำแสงกระตุ้นกับเอลเรด พอยิงครั้งที่สอง มันก็มีพลังรุนแรงขึ้น มันเป็นเพราะอะไรน่ะ?” พลานันถามบ้าง

“โอ้ เป็นคำถามที่ดี” คราวนี้ไมนันดูจะตอบอย่างมั่นใจได้แล้ว เพราะไม่ได้ถามเรื่องวัดถล่ม “ลำแสงกระตุ้นเป็นท่าโจมตีที่เจ๋งมากเลยนะ ทุกๆครั้งที่ยิงออกไป จะยังคงเหลือพลังไฟฟ้าส่วนหนึ่งไว้ที่จุดที่ปล่อยออกไป และพลังส่วนนั้นจะหมุนเวียนกลับไปใช้เป็นตัวกระตุ้นให้พลังโจมตีของฉันที่จะปล่อยออกมาในครั้งต่อไปมีความรุนแรงยิ่งขึ้นยังไงล่ะ”

“โห ยอดไปเลยแฮะ ทั้งฟ้าผ่าของพลัสเซิลที่รุนแรง และลำแสงกระตุ้นของไมนัน ไม่นึกเลยว่าจะเป็นโปเกมอนที่เก่งกันทั้งพี่ทั้งน้องแบบนี้นะเนี่ย” พลานันเอ่ยชมเสียยาว เล่นเอาพี่น้องกระต่ายคู่นี้อดเขินไม่ได้

“แล้วพวกเทอร์เรอร์พวกนั้นล่ะเจ้าคะ?” พจจามะถาม

“ฉันว่าพวกมันคงเดี้ยงอยู่ใต้กองซากนี่ หรือไม่ก็เผ่นไปแล้วละมั้ง?” อูริมูตอบอย่างไม่ค่อยสุภาพเท่าไหร่

“เอ๊ะจริงสิคะ ตอนนั้นหนูตั้งใจจะถามพี่เคทว่าโทเงคิสเป็นยังไงบ้าง ทำไมโทเงคิสถึงเข้ามาช่วยเราได้ล่ะคะ?” มารีนะถาม

“เพราะว่าฉันได้วางแผนกับโทเงคิสไว้ก่อนที่พวกเราจะเข้ามาในวัดนะสิ ตอนนั้นฉันเข้าไปเป็นคนสุดท้ายเพราะจะแอบวางแผนกับโทเงคิสว่า ให้คอยบินตรวจตราไปรอบๆจนกระทั่งมีผู้บุกรุกเข้ามา ถ้าโทเงคิสเจอพวกเขาก็รีบซ่อนตัวเสีย รอให้เขาเข้าไปในวัด แล้วค่อยให้โทเงคิสแอบตามไปทีหลังยังไงล่ะจ๊ะ” เคทอธิบาย มารีนะก็พยักหน้าตามแม้เธอจะนึกภาพไม่ออกในบางช่วงบางตอนก็ตามที

“อา...ยิ่งตอนนี้พวกอาตมาก็ไม่มีผงพิเศษตราร่วงชูชีพแล้ว ถึงพวกอาตมาจะช่วยกันสร้างวัดมาดาสึโบมิขึ้นมาใหม่ได้ก็คง....” เจ้าอาวาสมาดาสึโบมิและพระรูปอื่นๆต่างก็ทำหน้าห่อเหี่ยว

“อ้อ! จริงสิ! หลวงพี่ครับ ผมมีอะไรจะให้ดูครับ”

...

จู่ๆดาเนะคุงก็เรียกพวกมาดาสึโบมิให้ดูอะไรบางอย่าง ว่าแล้วเขาก็หยิบเอาซองใส่ผงสีเขียวๆซองหนึ่งพร้อมกับแก้วพลาสติกในถุงใส่ชุดคอสเพลย์ออกมาโชว์ให้ดู ตามด้วยกระติกน้ำร้อน (มารีนะ – รุ่นพี่เป็นโดเรOอนเหรอคะ!?) เทน้ำอุ่นและผงสีเขียวๆนั้นใส่แก้ว คนให้เข้ากัน แล้วยื่นให้เจ้าอาวาสมาดาสึโบมิ “เอ้า ลองสิครับหลวงพี่”

มาดาสึโบมิสีทองมองน้ำสีเขียวในแก้วพลาสติกอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนที่จะรับมาซดอึกหนึ่ง

ซู้ด....

“โอ้ว! แม่จ้าว!!” ท่านเจ้าอาวาสที่ซดน้ำสีเขียวนี้เข้าไปถึงกับเกิดรีแอกชั่น มาดาสึโบมิสีทองสยายปีกผีเสื้อ โบยบินไปอย่างอิสระบนท้องฟ้าสีครามอันกว้างใหญ่ ที่เต็มไปด้วยใบไม้ปลิวไสวไปตามสายลมอันชื่นฉ่ำ....

แต่นั่นเป็นเพียงจินตนาการของท่านเจ้าอาวาสเท่านั้น  และท้องฟ้าตอนนี้ก็เป็นตอนกลางคืน ไม่ใช่ท้องฟ้าสีครามเสียหน่อย

“อา...นี่มันอะไรกัน อาตมารู้สึกได้ถึงความสดชื่น หอมกรุ่นด้วยกลิ่นไอของธรรมชาติ ดื่มแล้วรู้สึกราวกับว่าจิตใจจะล่องลอยไปตามสายลม...น้ำสีเขียวนี่มันคืออะไรกันแน่?” ดูเหมือนเจ้าอาวาสมาดาสึโบมิจะหลงไหลในสิ่งที่มันได้สัมผัสเสียด้วย

“นี่แหละครับคือสิ่งที่เรียกว่า ‘ชาเขียว’ รู้มั้ยครับว่าที่โลกมนุษย์เนี่ย ชาเขียวศักดิ์สิทธิ์กว่าผงพิเศษตราร่วงชูชีพอีกนะครับ ผงพิเศษนั่นอย่างมากก็ทำได้แค่รักษาสิว แต่ชาเขียวนี้จะช่วยทำให้ผู้ที่ดื่มมันได้สัมผัสความสดชื่นอันลึกล้ำ...” ดาเนะคุงบรรยายสรรพคุณให้พวกมาดาสึโบมิฟังอย่างออกรสชาติ

“จริงๆหรือนี่!? แล้วโยมมีชาเขียวที่ว่านั่นอีกรึเปล่า!?” พระมาดาสึโบมิตัวหนึ่งถามอย่างตื่นเต้น

“มีครับหลวงพี่ ผมถือว่าเป็นการถวายสังฆทานให้หลวงพี่ละกันนะครับ~” ว่าแล้วดาเนะคุงก็หยิบชาเขียวถุงใหญ่จากในถุงใส่คอสเพลย์มาถวายให้เหล่าพระมาดาสึโบมิทันที (ดาเนะคิด – ความจริงเราสะสมซองชาเขียวจากขวดโออิชิ มัทฉะต่างหาก เรานี่ฉลาดจริงๆเอิ๊กๆ)

“โอ...อาตมาตัดสินใจแล้ว ในเมื่อที่โลกมนุษย์ของพวกโยมเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ พวกอาตมาก็จะถือว่าชาเขียวนี้เป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของวัดเราเช่นเดียวกัน!” เจ้าอาวาสมาดาสึโบมิจ้องมองชาเขียวถุงใหญ่ด้วยสายตาเป็นประกาย...แต่พวกพลานันจ้องมองดาเนะคุงด้วยสายตาน่าสมเพช...

“งั้นผมขอผงพิเศษตราร่วงชูชีพเลยนะครับ?” ดาเนะคุงออกปากขอแบบดื้อๆ

“เอ้าเชิญเลยๆ พวกอาตมามีสิ่งสักการะบูชาใหม่แล้วละนะ” เจ้าอาวาสมาดาสึโบมิกลับอนุญาตอย่างง่ายดาย แล้วก็หันไปชื่นชมสรรพคุณของชาเขียวกับพวกพระมาดาสึโบมิตัวอื่นๆต่อ

“หนูว่าการกระทำของรุ่นพี่มันดูคล้ายๆสิบแปดมงกุฎยังไงก็ไม่รู้นะคะ...” มารีนะมองรุ่นพี่ที่เธอ(เคย)ชื่นชอบด้วยสายตาน่าสมเพช...

“เอาน่าๆ อย่างน้อยเราก็ได้ดินโพแทสซันกลับมาแล้วนะ แฮะๆๆๆ” ดาเนะคุงหัวเราะแก้ตัว ให้ลืมๆเรื่องเมื่อกี้ไปเสีย

"ชาเขียวนี่เป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของโลกมนุษย์จริงๆเหรอเจ้าคะ?" พจจามะถามอย่างใสซื่อ...มารีนะก็หันสายตาน่าสมเพชไปมองเจ้าเพนกวินพลางคิดในใจ "(นี่เธอเชื่อเรื่องเพี้ยนๆแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย...)"

“พวกเราได้ดินโพแทสซันมาแล้วสินะ ถ้างั้นก็กลับบ้านต้นไม้กันเถอะพวกเรา! ทุกคนกำลังรอคอยพวกเราอยู่นะ!” พลานันออกปากชวนทุกคนอย่างแข็งขัน สีหน้าท่าทางไม่เหลือเค้าตอนที่เขาพบกับพวกเทอร์เรอร์เลยซักนิด

“แหม ทีอย่างเนี้ยวางมาดได้สมเป็นผู้นำเชียวนะ อยากกลับบ้านต้นไม้จะแย่อยู่แล้วใช่มั้ยล่า?” ไมนันแซวคู่หูเล่น พลัสเซิลก็ตบหลังพี่ชายเข้าให้หนึ่งป้าบ “แหมพี่นี่ละก็!”

“ฮะๆๆๆๆ” พวกเขาหัวเราะกันอย่างเบิกบาน

[glow=seagreen,3,300]O………………………………………………………………….O[/glow]

ณ จุดหนึ่งของป่า อยู่ไม่ห่างไกลจากซากวัดมาดาสึโบมิมากนัก...

เอลเรดกำลังพยุงร่างของมองบลังต์ที่บาดเจ็บพาเดินไปด้วยกัน ส่วนวินดี้ที่มีคิระอยู่บนหลังก็มีร่างกายบอบช้ำยิ่งกว่าคู่หูของมันเองเสียอีก จนก้าวเท้าเดินอย่างไม่เป็นจังหวะ...

“กรอด...เจ้าพวกนั้นทำแสบนักนะ ทั้งๆที่เป็นแค่โปเกมอนวิวัฒนาการขั้นแรกเท่านั้นเอง...” วินดี้กัดฟันอย่างเจ้าคิดเจ้าแค้น

“แต่ก็ยังดีที่พวกเราได้สิ่งที่ ‘ท่านผู้นั้น’ ต้องการมาจนได้...” มองบลังต์หยิบของสิ่งหนึ่งจากในกระเป๋ากางเกงออกมา มันเป็นหินที่มีรูพรุนเล็กๆมากมายคล้ายหินพัมมิซ* แต่มีผิวเรียบมันสีขาวและมีลวดลายคล้ายหินอ่อน หากจะอธิบายว่าเป็นหินอ่อนที่มีรูพรุนละก็คงไม่ผิดนัก

“น-นั่นน่ะเหรอ? ‘หินนิรันดร’ น่ะ?” คิระเอ่ยอย่างประหลาดใจที่ได้เห็นของสิ่งนั้น

“ตอนที่วัดกำลังจะถล่มลงมา ผมเห็นหินนี้กลิ้งตกลงมาจากชั้นบนของวัด ผมเลยรีบตามไปเก็บมันกลับมา แต่ก็ต้องแลกมาด้วยสภาพแบบนี้แหละ เพราะผมหนีออกมาคนหลังสุดนี่นา ต้องขอบคุณเอลเรดที่ช่วยผมหนีออกไปด้วย ไม่อย่างนั้นผมคงต้องนอนอยู่ใต้กองซากวัดอย่างแน่นอน...” มองบลังต์หันไปขอบคุณกับโปเกมอนคู่หูของเขา

“อย่ากล่าวเช่นนั้นเลย ข้ายินดีที่จะปกป้องผู้เป็นนายของข้าอยู่แล้ว” เอลเรดตอบรับอย่างไม่ถือตัว

“รีบกลับไปยังฐานที่มั่นของเราเถอะ เราต้องรีบนำหินนิรันดรนี้ไปให้กับ ’ท่านผู้นั้น’ โดยเร็วที่สุด” วินดี้บอกทุกคน

[glow=black,3,300]O………………………………………………………………….O[/glow]

จบตอนที่ 13 ครับ

**************************************

รู้มั้ยครับว่าปีกของมาดาสึโบมิเป็นของโปเกมอนตัวอะไรเอ่ย? = =

[bluewind]

ความจริงตอนแรกสุดกะว่าจะใช้แฟ้บแทนชาเขียว แต่กลัวว่าพวกมาดาสึโบมิจะเฉาตายหมดซะก่อนน่ะนะ เลยเอาของที่กินได้แทน = =