ฟิคโปเกมอน *<~The Pokemon Future Destiny (Remake)~>*

[ChaosPhoenix]

เออ ตอนเรียกชื่อคนไปรับถุุงอะ เรียกพลานันไปนะ ไม่ได้เรียกคาออสอะ

[Hermit]

รายชื่อนี่มันโมเอะจริงๆใส่อีโมซะ

ถึงเนื้อเรื่องแยกแล้วซิน่ะต้องดูว่าจะเล็งไปที่กลุ่มไหนก่อน

อีกฝั่งนึงมีมนุษย์ด้วยสงสัยแหะว่าทำไมถึงไปทำงานให้กลุ่มนั้น

[*~Pocha_Icecream~*]

พจมาน...

*ระเบิด*

ตัวร้ายมาแล้วแฮะ จะเป็นไงต่อหว่า

ตอนนี้สนุกเหมือนเดิม อิอิ

[Risu]

ลายมือยูกะโมเอะซะ...

ฮาตอนเรนโทร่าเก๊กมากเลย

อ้าว~ กลุ่มเซจิโร่โดนให้เฝ้าบ้านเฉยเลย

ตัวร้ายเริ่มออกมากันแล้ว~

[Kimur@]

อ่านตอนล่าสุดแล้วนะครับ คราวนี้เป็นการแบ่งกลุ่มแฮะ และก็ลายมือคนเขียนการจับกลุ่ม ยังดูดีกว่าผมมากมาย ทางนี้นี่อยากได้สักครึ่งของกระดานนั่น

[Loveless Nova]

เธอเขียนกระดานดำได้สวยมาก!! ยูกะ!!!

แถมลูกเล่นการเขียนยังแพรวพราวราวกับนิยายอีก (เอ่อ...ก็นิยายนี้เนอะ)

การแบ่งงานกลุ่มเป็นอย่างนี้ๆนี่เอง ไม่คิดเลยว่าท่านเลอ้อนจะเข้าร่วมกลุ่มกับเซจุโระด้วย แต่...ไม่ได้เป็นหัวหน้ากลุ่มแบบนี้แล้วเจ้าชายจะไม่โวยวายเหรอ

สุดท้ายคือ.....ทำไมหน้าที่ของพระเอกถึงได้จืดชืดเยี่ยงนี้หน่อ~

ปล.เร้นโทร่าหลงตัวเองสุดๆ!!!

ME/ ถูกสายฟ้าปริศนาผ่าตายในหน้าที่...

[snow]

-คราวนี้เเบ่งกลุ่มกันเเล้วสินะ พวกที่อยู่เฝ้าบ้านต้นไม้จะต้องมีเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นเเน่นอน (รึเปล่า?)

-เเอบอยากรู้เบื้องหลังการเขียนกระดานของยูกะ 55+

[~Wallohz~]

ได้เวลาไป พรวนดิน/เก็บดิน กันแล้ว!!!

[me=~Wallohz~]โดนลากออกไป[/me]

["Pink Marker"]

อีโมอีโมอีโม

แหมแต่ชอบบทสนทนาของตัวร้ายจริงๆ (ในที่สุดก็จะให้เห็นบทตัวร้ายที่พี่บลูวินแต่งอีกครั้งแล้ว!!!)

เอาล่ะ ตอนหน้าตัวอะไรจะบุกกันนะ!!

[bluewind]

[Guest bulbabenz]

**กี๊ซ** อ่านผิดดังโครม เอ่อ แต่ภาพพจน์"เจ๊เครเซเลียที่คุ้นเคย" มันเด่นกระชากมาแฮะ หะหะ

[me=フシギダナーン]หน้าแหกแล้วแหวกไป[/me]

[ป.โหล่]

อ่านนานแล้ว แต่เมนท์มาช้า เมนท์รถติดน่ะครับ ฮาๆๆๆ

ได้อยู่กลุ่มพระเอก!!

คู่หูขี้เก๊ก~

เฝ้าบ้านต้นไม้...ภารกิจดูไม่มีอะไร มักจะลำบากเสมอ(แบบเวลาเล่นเกมส์ทำภารกิจฆ่ามอนอ่อนๆ บอสมักจะโผล่มาชนิด ไม่ฆ่าบอส กลับไปไม่ได้)

[Loveless Nova]

ดูจากหลายๆคอมเม้นต์ในนี้แล้ว ดูท่าผมต้องแก้นิสัยเล่นอีโมอย่างจริงๆจังๆแล้วแฮะ ขอบคุณทุกคอมเม้นต์จริงๆครับ

จึ่ย!! เขารักอีโมน้า~!!!!!!!

ดูบ่งบอกความรู้สึกของผู้ได้เป็นอย่างดีอ่ะ~!!!

[โฮมุปอร์]

'__,' พูดถึงฟิคบลูวินแล้วการใช้่ภาพประกอบนี่เรื่องว่าเป็นสัญลักษณ์เลยนะเนี่ย

- - - - -

(เข้ามาเม้นเกรียนๆแล้วหนีไป)

[ลูคุงไม่ถึกนะ]

"ใส่อีโมตอนละนิด จิตคนอ่านแจ่มใส"

ปล.เด็จลูกลืมมาเม้นเพราะนึกว่าตัวเองเม้นท์ไปแล้วนะฮะเด็จพ่อ เด็จลูกขอโต๊ด~ T/wT~

[varinne]

กระดานเขียนลายมือสายจังเลยอ่า =////=

เอาโปเกมอนภาคใหม่ล่าสุดมาเล่นด้วยหรือนี่ ยังไม่เคยเห้นเลยสักตัว =w=... ในหัวยังมีแค่ 386 ตัวอยู่เลย

แต่งออกแนวน่ารัก หวานแว๋วขึ้นนะ จึงรุ้สึกไม่สมจริงต่อเหตุการณ์

ก็รีเมกนี่นา จะแต่งออกจากแนวเดิมมันก็ดูจะไม่ใช่เรื่องแปลก - -

[bluewind]

สวัสดีวันปีใหม่ครับ!!!! และขอโทษสำหรับความล่าช้าจริงๆครับ m(_ _)m

*********************************************************

ความเดิมตอนที่แล้ว – เซจิโระและเพื่อนๆต่างก็ได้โปเกมอนคู่หูที่เหมาะสมกับตนเอง พวกเขาถูกแบ่งออกเป็นกลุ่มๆเพื่อแจกจ่ายหน้าที่การทำงานตามคำสั่งของเกรเซีย และทั้งที่กลุ่มอื่นต่างก็ได้รับมอบหมายภารกิจหลักๆของบ้านต้นไม้ แต่ไหงพวกเซจิโระกลับถูกสั่งให้อยู่เฝ้าบ้านต้นไม้เสียนี่!? แต่ในขณะเดียวกันนั้นเอง กลุ่มคนที่อยู่เบื้องหลังของหายนะครั้งนี้ก็เริ่มเคลื่อนไหว...

The Pokemon Future Destiny ตอนที่ 8 วันนี้เราจะมาเรียนรู้เรื่องของโปเกมอนกัน

ณ บ้านต้นไม้แห่งป่าอุบาเมะเวลาสายๆ ยูกะและเซจิโระกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆทางเข้าบ้าน ซึ่งเธอเป็นคนเอามาจากบนบ้านต้นไม้มาเองหลายเล่ม และร่มเงาของบ้านต้นไม้นี้ก็ช่วยสร้างบรรยากาศและคลายร้อนให้เธอเป็นอย่างดี อีกทั้งยังมีโปวารุนกับคุจีโตะนั่งอยู่ข้างๆยูกะเพื่อคอยตอบเรื่องต่างๆในหนังสือให้เธอ

“แหม เรื่องราวของพวกโปเกมอนนี่น่าสนุกจังเลย เอ๊ะ? ทำไมโปเกมอนตัวนี้ลุยไฟเข้าไปแล้วไม่เป็นอะไรเลยล่ะ?” ยูกะชี้ถามในหนังสือ

“อ๋อเนี่ยเหรอ เป็นพลังพิเศษ ‘แฟลช ไฟร์(Flash Fire)’ ของวินดี้น่ะ ไฟจะไม่สามารถทำอันตรายต่อวินดี้ได้ อีกทั้งยังทำให้พลังไฟในตัวของเขาเพิ่มมากขึ้นอีกด้วยนะ~” คุจีโตะตอบ

“จริงเหรอ? แล้วโปเกมอนตัวอื่นๆเนี่ยมีพลังพิเศษด้วยรึเปล่าล่ะ?” เซจิโระเริ่มสนใจในเรื่องความสามารถพิเศษของโปเกมอนแทนหนังสือซะแล้ว

“ถูกต้องครับ โปเกมอนทุกตัวล้วนมีพลังพิเศษอยู่ในตัว อย่างเช่นของผม พยากรณ์อากาศ(Forecast) ร่างกายของผมจะสามารถเปลี่ยนแปลงไปได้ตามลักษณะสภาพอากาศที่เป็นอยู่น่ะครับ เช่นถ้ารอให้ถึงช่วงที่แดดจ้า---“

โปวารุนยังพูดไม่ทันจบ จู่ๆร่างกายของโปวารุนก็เปลี่ยนไป กลายเป็นโปเกมอนที่ส่วนหัวยังคงเป็นโปวารุนอยู่ แต่หัวของมันกลับอยู่ในวัตถุสีแดงใสคล้ายเยลลี่รูปพระอาทิตย์ พร้อมเมฆขนาดเล็กข้างใต้ ปรากฏการณ์ที่แปลกประหลาดและไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ทำเอาเซจิโระกับยูกะตกใจไม่น้อย

“เอ๋? เอ่อ...มันก็จะกลายเป็นแบบนี้น่ะครับ แหะๆๆ พอดีตอนนี้เวลาสายแล้ว แดดเริ่มแรงน่ะครับ” โปวารุนหัวเราะแก้เขิน ดูท่าทางมันเองก็ตกใจเหมือนกันที่จู่ๆร่างกายก็แปรสภาพไปโดยยังพูดไม่ทันจบ ทุกคนก็หัวเราะไปตามๆกัน “ฮะๆๆๆ แหม นายนี่ตลกจริง”

ว่าแล้วโปวารุนก็พูดต่อ “แหะๆ ครับ สภาพของผมในตอนนี้จะเป็นธาตุไฟ ต่างจากเดิมที่เป็นธาตุปกติ ซึ่งก็คือร่างที่ตัวผมเป็นสีเทาๆแบบเมื่อกี้น่ะครับ นอกจากนี้ถ้าบริเวณนั้นๆเกิดฝนตก ผมก็จะเปลี่ยนไปเป็นรูปแบบธาตุน้ำ และถ้าลูกเห็บตก ผมก็จะเปลี่ยนไปเป็นรูปแบบธาตุน้ำแข็งครับ”

“หืม~ ความสามารถของนายเนี่ยดูแปลกดีแฮะ แต่ฉันชอบพลังของนายนะ ดูธรรมชาติดี” เซจิโระบอก

“ส่วนพลังพิเศษของฉัน พลังขากรรไกร(Hyper Cutter) พลังโจมตีของฉันจะไม่สามารถถูกทำให้ลดลงได้ไม่ว่ายังไงก็ตามน่ะ” คุจีโตะตอบพลางส่ายเปียขากรรไกรของเธอไปมา

“ว่าแต่นายพยากรณ์อากาศได้แบบนี้ ดูท่าจะเป็นที่พึ่งของพวกเพื่อนๆได้สินะ ได้คอยเตือนว่าฝนจะตก พายุจะเข้า อะไรประมาณนี้ใช่มั้ย?” เซจิโระถาม

“ครับ ผมมักจะใช้พลังนี้ในการบ่งบอกพวกโปเกมอนถึงสภาพอากาศที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ในปัจจุบัน และพยากรณ์อากาศให้พวกโปเกมอนรู้ได้ล่วงหน้า เตรียมการสิ่งต่างๆได้ทันเวลา ก็เลยมีโปเกมอนที่คอยพึ่งพาผมอยู่บ้างน่ะครับ”

“แบบนี้นายก็ดูท่าทางจะยุ่งน่าดูเลยละสิเนี่ย?”

“ก็ประมาณนั้นน่ะครับ แต่ผมเองก็ไม่รู้สึกลำบากซักเท่าไหร่หรอกครับ เพราะธรรมชาติอันสวยงาม มีการเปลี่ยนแปลงตามกาลเวลา ที่ทำให้เราได้พบกับเรื่องที่ไม่คาดฝันต่างๆ มันทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นและอยากทำในสิ่งที่ตัวเองจะทำได้ต่อไป มันจะเป็นประสบการณ์และความทรงจำอันมีค่าที่เราจะเก็บมันเอาไว้”

“หืม~ ฟังดูดีจังนะ ว่าแต่ว่านายอายุเท่าไหร่ แล้วอายุสูงสุดของโปเกมอนประเภทเดียวกับนายคืออายุกี่ปีล่ะ?” เซจิโระถามต่อ เพราะเขาเองก็ไม่ค่อยจะรู้เรื่องอายุขัยของโปเกมอนเมื่อเทียบกับมนุษย์นัก

“เอ่อ...ผมอายุ 9 ปีครับ แล้วก็สูงสุดเท่าที่เคยมีก็ประมาณ 40 ปีครับ” โปวารุนตอบด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยแน่ใจนัก

“ถ้าเทียบกับมนุษย์ก็...ราวๆสิบสองสิบสามปีสินะ ไม่เป็นไรน่า เดี๋ยวถ้านายโตขึ้นนายก็จะเก่งขึ้นเองน่า ใช่มั้ยล่ะ?” เซจิโระขยี้หัวโปวารุนเล่น มันก็ดันหัวแข่งกับแรงเซจิโระ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นอาการที่เล่นกับเจ้าของด้วย

ยูกะรู้สึกทึ่งในตัวโปวารุนไม่น้อย ทั้งๆที่ยังอายุน้อย แต่ความคิดอ่านกลับฟังดูเป็นผู้ใหญ่มาก ฟังดูลึกซึ้งไม่ด้อยไปกว่าคำตอบจากปากของมนุษย์อย่างเราๆเลย

“โปเกมอนเนี่ย ไม่ต่างไปจากสิ่งมีชีวิตทั่วไปที่โลกเราเลยนะ” ยูกะเอ่ย “ฉันชักจะชอบขึ้นมาแล้วสิ มันทำให้ฉันรู้สึกอยากรู้จักพวกโปเกมอนมากกว่านี้น่ะ”

“มนุษย์อย่างพวกเธอก็ดูไม่นิสัยแย่เท่าที่ฉันเคยได้ยินมาเลยนะ” คุจีโตะกล่าว ยูกะก็ยิ้มให้ “อื้ม ขอบใจจ้ะคุจีโกะ~”

ยกเว้นประโยคหลังที่ตามมาของเธอ คุจีโตะได้ยินปุ๊บก็เขิน(?)ขึ้นมาทันที “อะไรอ้ะ! เรียกชื่อนี้อีกแล้วเหรอ!”

“ฮะๆๆๆ” ทุกคนหัวเราะอย่างเบิกบาน

“เอ๊ะจริงสิคุจีโตะ เธอพอจะรู้วิธีการต่อสู้ด้วยโปเกมอนมั้ย ฉันอยากต่อสู้ให้เป็นน่ะจ้ะ” ยูกะถาม

“อ้า! ได้เลย ไม่มีปัญหา” คุจีโตะหันกลับมาวางมาดเหมือนเดิม “ถ้าสมมุติว่า เราเจอกับศัตรู เราก็จะต้องทำการต่อสู้จริง เมื่อนั้นแหละ หากเธอรู้ว่าจะต้องต่อสู้ยังไง เธอต้องออกคำสั่งให้พวกเราใช้ท่าโจมตีที่ดีที่สุด เพื่อเอาชนะศัตรู แต่ถ้ามีการป้องกัน การเสริมพลัง การก่อกวนศัตรูเสริมเข้าไปด้วย ก็จะทำให้เราได้เปรียบมันยิ่งขึ้น”

“และในตอนนี้ ถึงพวกเราจะสอนไปก็อาจจะยังไม่ชินกับการต่อสู้จริงซักเท่าไหร่ ฉะนั้นก็ไม่จำเป็นต้องสั่งพวกเราทุกครั้งก็ได้ครับ เราสามารถต่อสู้เองได้เท่าที่จะทำได้ครับ” โปวารุนเสริม เซจิโระและยูกะก็พยักหน้าหงึกๆพยายามทำความเข้าใจ พวกเขารู้สึกเหมือนกำลังนั่งเรียนวิชาใหม่ที่พวกเขาไม่มีพื้นฐานอะไรเลย

“ทีนี้ต่อไป เราจะต้องรู้ว่า โปเกมอนคู่หูอย่างเราๆสามารถทำอะไรได้บ้าง? อย่างเช่นตัวฉัน ฉันสามารถใช้ท่ากำแพงเหล็ก(Iron Defense) ขย้ำ(Crunch) ชาโดว์บอล(Shadow Ball) และหัวโหม่งเหล็ก(Iron Head)ได้”

“ส่วนผม ผมสามารถใช้ท่าเวเธอร์บอล(Weather Ball) เรียกแสงแดด(Sunny Day) เรียกฝน(Rain Dance) และเรียกลูกเห็บ(Hail)ได้ครับ พวกคุณทั้งสองจำไว้ด้วยนะครับว่าพวกเราใช้ท่าอะไรได้บ้าง?” โปวารุนบอก สำหรับเซจิโระและยูกะแล้ว นี่เป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลยที่จะต้องนั่งจำชื่อท่าแปลกๆที่เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลยซักนิด แต่พวกเขาก็พยายาม เพื่อการต่อสู้ที่พวกเขาอาจต้องเจอ

“เข้าใจละ...งั้นฉันขอถามหน่อยว่า โปเกมอนที่แปลงร่างเป็นอาวุธ พวกเราใช้มันแล้วมันจะไม่เจ็บบ้างเหรอ?” เซจิโระถามคำถามต่อไป

“จากที่ผมกับคุณเกรเซียเคยศึกษาในคัมภีร์ของอัลเซอุส คำตอบก็คือไม่เป็นไรครับ แม้ว่าอาวุธจะมีการเสียหายเล็กๆน้อยๆอย่างเช่นมีรอยขีดข่วนไปจนถึงบิ่นเล็กๆ ก็ไม่เป็นอันตรายต่อโปเกมอนได้ครับ แต่ว่าถ้าอาวุธชิ้นนั้นร้าวหรือแตกหัก มันจะคืนร่างเป็นโปเกมอนโดยอัตโนมัติ และจะมีอาการบาดเจ็บสาหัสมาก ซึ่งการบาดเจ็บที่พบได้บ่อยๆก็เช่นอวัยวะภายในเสียหายหรือไม่ก็กระดูกหักหรืออะไรประมาณนี้ ถ้าแย่ที่สุดก็คือชิ้นส่วนร่างกายขาดออกจากกันครับ”

คำตอบของโปวารุนทำให้ยูกะรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาทันที เธอไม่อยากจะนึกเลยว่าจะเป็นยังไงถ้าเกิดคุจีโกะของเธอตัวขาดครึ่ง

“โด่~ เธอก็พูดเกินไป นี่ยูกะ ไม่ต้องตกใจไปนะ ถ้าโปเกมอนได้รักษาตัวซะหน่อย ในสภาพอาวุธก็จะถูกซ่อมแซมจนดีเหมือนเดิมแล้วน่า~ แต่จะรักษาได้ก็ต่อเมื่ออยู่ในสภาพโปเกมอนเท่านั้นนะ” คุจีโกะช่วยแก้ไขข้อข้องใจให้

แต่พอมันกระพริบตาอีกที มันก็เห็นหน้าของยูกะที่ยื่นเข้ามาใกล้ผิดปกติ แถมยังตาเป็นมันเป็นประกายยังกับการ์ตูนตาหวาน

“คุจีโกะ~ นี่เธอพูดจริงเหรอ~?” ยูกะถามลากเสียงยาว

“อ่า...ใช่ แอ๊ก!!!!” คุจีโกะเพิ่งจะตอบได้แป๊บเดียวก็ถูกยูกะกอดจนแน่นซะแล้ว

“แหม~ คุจีโกะ~ ขอบใจมากเลยน้า~ นี่ถ้าเธอเป็นอะไรไปฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงดีนะเนี่ย~” เธอกอดมันแน่นด้วยความออดอ้อนราวกับว่าคุจีโตะเป็นตุ๊กตานุ่มๆ แต่ที่เธอกอดนั่นมันไม่ใช่ตุ๊กตานะ...

“แอะ! แอ๊กๆๆ จะตายแหล่วๆๆๆ!!” คุจีโตะดิ้นทุรนทุรายสุดขีดเหมือนจิ้งจกโดนจับได้ ยูกะเผลอปล่อยคุจีโตะออกด้วยความตกใจ

“แหม~ ขอโทษนะจ๊ะคุจีโกะ~ แหะๆๆๆ” ยูกะแลบลิ้นหัวเราะที่เธอออกอาการเกินคนธรรมดา แต่นั่นก็เพราะที่นี่ไม่ใช่โลกธรรมดา ฉะนั้นที่เธอทำไปก็คงไม่โอเวอร์มากนักหรอก เธอคิดอย่างนั้น

“เอาละ อย่างสุดท้ายที่จะได้เรียนรู้กันในวันนี้ก็คือ....เรื่องแปลงร่างเป็นอาวุธ ที่จริงแล้วพวกเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าพวกเราได้แปลงร่างเป็นอาวุธแล้วจะเป็นยังไง ฉะนั้น เราจะลองทดสอบกันดูพร้อมๆกันสองคนเลย” คุจีโตะลุกขึ้นยืน โปวารุนเองก็เตรียมตัวด้วยเช่นกัน

“เอ...พอจะจำได้ว่าเกรเซียเคยบอกพวกเราถึงการสั่งให้แปลงร่างนี่นา งั้นก็จะเริ่มเลยล่ะนะ” เซจิโระเอ่ย เขากับยูกะตั้งท่าเตรียมพร้อม รวมทั้งโปเกมอนคู่หูของเขาและเธอด้วย

“เปลี่ยนร่างเป็นอาวุธ!!!”

ชิ้ง!!!

แสงสว่างจ้าสาดส่องออกมาจากตัวโปเกมอนเพียงแวบเดียว จากนั้น แสงนั้นก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว และปรากฏลักษณะของอาวุธประจักษ์แก่สายตาเซจิโระกับยูกะ

อาวุธของยูกะนั้นเป็นโล่เหล็กรูปหกเหลี่ยมแบบยาวสีดำผิวมันวาว มีใบมีดรูปสามเหลี่ยมเล็กๆติดรอบขอบโล่ เมื่อผู้หญิงอย่างยูกะเป็นคนถือแล้ว ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ดูเท่จริงๆ

แต่กับอาวุธของเซจิโระ กลับเป็นร่มสีเทาจืดๆ ปลายร่มก็เป็นลูกแก้วเล็กใสธรรมด๊าธรรมดา เมื่อผู้ชายอย่างเซจิโระเป็นคนถือแล้ว ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ดูเห่ยจริงๆ

“เฮ้ยเดี๋ยวๆๆ ทำไมคำบรรยายมันดูคล้ายๆ แต่คล้ายคนละแบบเลยฟระ!? แล้วที่ตูถืออยู่นี่มันอะไรเนี่ย!?” เซจิโระถึงกับออกอาการเหวอ เขาพลิกร่มดูไปดูมาก็ไม่เห็นส่วนไหนที่ดูแล้วน่าจะเอามาใช้สู้รบปรบมือได้เลย ทำไมอาวุธ(?)ของเซจิโระมันจึงดูไร้พลังขนาดนี้...

“ชื่อแบล็กชิลด์(Black Shield)เหรอ? ยอดไปเลย~ ได้จับอาวุธแบบนี้แล้วดูเท่จัง” ยูกะมองดูชื่อของอาวุธที่หลังโล่นั้นอย่างตื่นเต้น

“โล่ใหญ่ออกปานนั้นเธอไม่หนักบ้างเหรอ?” เซจิโระทำหน้าบู่หันไปมองอาวุธของยูกะ

“ไม่เลย ฉันยังรู้สึกแปลกๆเลยที่โล่ดูใหญ่แถมเป็นเหล็กแบบนี้ แต่ผู้หญิงอย่างฉันถือได้สบายๆเลยละ ดูสิๆ” เธอชูโล่ของตนเองไปรอบๆ เซจิโระรีบหนีให้พ้นรัศมีก่อนที่จะโดนโล่ฟาดหน้าเอา “เหวอ! ทำอะไรของเธอเนี่ยยูกะ จะโดนหน้าฉันอยู่แล้วเนี่ย!”

พอยูกะหันไปมองอาวุธของเซจิโระบ้าง เธอก็แทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ “อุ๊บ! ฮะๆๆๆๆ! อาวุธของเซจิคุงเนี่ยดูน่ารักจัง”

“ฮึ่ยยยยยยย~ ฉันว่าเราคืนร่างให้โปเกมอนดีกว่า“ เซจิโระรีบทำสิ่งที่จะได้หลุดพ้นจากบรรยากาศเฉิ่มๆแบบนี้ให้พ้นๆไป นั่นคือการบอกให้เขาและเพื่อนของเขาคืนร่างอาวุธให้เป็นเหมือนเดิม ณ บัดนาว

ทั้งสองพูดพร้อมกัน “คืนร่างเดิม!!”

ชิ้ง!!! แสงสว่างจ้าสาดส่องออกมาจากตัวอาวุธอีกครั้ง จนเมื่อแสงนั้นดับลงไป ก็กลับเป็นร่างของโปเกมอนทั้งสองที่ได้คืนร่างเดิมแล้ว

“ฮึบ! เป็นยังไงบ้างล่ะยูกะ ร่างอาวุธของฉัน” คุจีโตะหันมาถามคู่หู “อื้ม! เท่มากเลยจ้ะคุจีโกะ!”

“แล้วทำไมอาวุธของฉันมันไร้พลังปานนี้เล่า...อย่าว่าแต่ไร้พลังเลย หน้าตาไม่เห็นจะเป็นอาวุธซักนิด...” เซจิโระไปนั่งหลบมุมกอดเข่ากระซิกๆ โปวารุนเห็นท่าทางของเขาแล้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะปลอบยังไง ได้แต่หัวเราะแห้งๆ “ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ...ขอโทษนะครับที่ร่างอาวุธผมมันดูไร้พลัง...”

ขณะนั้นเอง พวกเซจิโระก็พบใครบางคนเดินออกมาจากป่าเข้ามาในเขตบ้านต้นไม้ โปร โวลต์ธันเดอร์ และเรนโทร่าของเขานั่นเอง ทั้งสองแบกฟืนคนละกองมาวางไว้ที่หน้าบ้านต้นไม้ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไปเก็บฟืนในป่ามา “โอ๊ส ฉันกับเรนโทร่าไปหาฟืนมาให้แล้ว ทีนี้ตานายไปขนน้ำที่แม่น้ำมาได้แล้ว”

“โอเคๆ รู้แล้วละน่า~” เซจิโระลุกขึ้นอย่างรู้สึกเสียดายที่ถึงเวรของเขาบ้างแล้ว

“มนุษย์ที่ชื่อโปรคนนี้เนี่ยดูเอางานเอาการจังแฮะ ไม่เหมือนพวกมนุษย์คนอื่นๆที่ยังไม่ชินกับงานของพวกเราเลย” คุจีโตะแอบคุยกับโปวารุนสองคน “นั่นสิ แต่ฉันว่าก็ดีแล้วนี่นาคุจีโตะ ที่เขาตั้งใจทำน่ะ”

“เอ๊ะจริงสิ!” เรื่องอะไรบางอย่างที่เซจิโระนึกได้ ทำให้เขาหันกลับไปถามโปร “นายช่วยเป็นคู่ซ้อมการต่อสู้ด้วยโปเกมอนให้ฉันด้วยได้มั้ยโปร? ตอนนี้เลยน่ะ”

“หืม...ก็ได้ เอาสิ” โปรพยักหน้าเนือยๆ “ซ้อมเสร็จอย่าลืมไปตักน้ำต่อด้วยล่ะ ว่าแต่เกิดคึกอะไรขึ้นมาล่ะเนี่ยถึงอยากซ้อมต่อสู้ขึ้นมา”

“คุณโปรครับ รู้วิธีการต่อสู้ด้วยโปเกมอนแล้วรึยังครับ?” โปวารุนถาม

“อืม ก็พอรู้น่ะนะ จากเรนโทร่าของฉันน่ะ” โปรตอบพลางหันไปทางเรนโทร่าที่ตั้งท่าเก๊กหล่อโชว์ทุกคน “ข้าคือโปเกมอนที่หล่อเหลาที่สุดในปฐพี~”

“เอ่อ...ยังไงก็เถอะนะ” เซจิโระถอนหน้าเซ็งๆจากเรนโทร่ามาหาโปวารุน “ฝากด้วยนะโปวารุน ฉันคงต้องให้นายต่อสู้ด้วยตัวเองให้ฉันดูหน่อยนะ”

“ไว้ใจได้เลยครับ คุณเซจิโระ” โปวารุนตอบรับคู่หูของเขาอย่างมั่นใจ “คอยดูผมให้ดีๆนะครับ”

“อย่าสู้กันแรงเกินไปล่ะเรนโทร่า ฉันเองก็ยังงงๆกับท่าต่อสู้ของนายอยู่เหมือนกัน” โปรเองก็เตือนโปเกมอนคู่หูของเขาด้วย “คนหล่ออย่างข้าน่ะไม่ทำอะไรเกินงามอยู่แล้ว…อะเฮ้อ”

"ยูกะ เธอเองก็คอยดูการต่อสู้นี้ด้วยล่ะ จะได้เป็นกรณีศึกษาได้นะ" คุจีโตะนั่งลงเตรียมตัวเป็นผู้ชม พลางบอกเด็กสาว "อื้ม ฉันจะคอยดูจ้ะคุจีโกะ~"

"อย่าเรียกคุจีโกะสิ!!!!"

[glow=black,3,300]o.......................................................................................o[/glow]

โปรดติดตามตอนต่อไปในตอนที่ 9 ครับ

[bluewind]

อ่านนานแล้ว แต่เมนท์มาช้า เมนท์รถติดน่ะครับ ฮาๆๆๆ

ได้อยู่กลุ่มพระเอก!!

คู่หูขี้เก๊ก~

เฝ้าบ้านต้นไม้...ภารกิจดูไม่มีอะไร มักจะลำบากเสมอ(แบบเวลาเล่นเกมส์ทำภารกิจฆ่ามอนอ่อนๆ บอสมักจะโผล่มาชนิด ไม่ฆ่าบอส กลับไปไม่ได้)

แหม เดาได้ดีนะครับ แต่อาจจะไม่ใช่อย่างนั้นซะแล้ว = =

'__,' พูดถึงฟิคบลูวินแล้วการใช้่ภาพประกอบนี่เรื่องว่าเป็นสัญลักษณ์เลยนะเนี่ย

- - - - -

(เข้ามาเม้นเกรียนๆแล้วหนีไป)

อืม...ไม่หรอกมั้ง ฟิควาว่ายังใส่รูปประกอบซะแทบทุกตอนเลย แต่อาจจะเป็นเพราะของผมใช้การลงรูปประกอบมาก่อนก็ได้

กระดานเขียนลายมือสายจังเลยอ่า =////=

เอาโปเกมอนภาคใหม่ล่าสุดมาเล่นด้วยหรือนี่ ยังไม่เคยเห้นเลยสักตัว =w=... ในหัวยังมีแค่ 386 ตัวอยู่เลย

แต่งออกแนวน่ารัก หวานแว๋วขึ้นนะ จึงรุ้สึกไม่สมจริงต่อเหตุการณ์

ก็รีเมกนี่นา จะแต่งออกจากแนวเดิมมันก็ดูจะไม่ใช่เรื่องแปลก - -

ใช้แค่ 493 ตัว ภาคไดมอนด์ เพิร์ลเท่านั้นเองครับ

ก็นะ พยายามแต่งไม่ให้มันดูเหมือนของเก่าจนน่าเกลียดน่ะ ขอบคุณสำหรับคำเม้นต์ด้วยนะครับ

*****************************

ลืมตอบเม้นต์ที่เหลือเลยเรา - -

[Porygon-Ω]

ชอบไอ้ที่ทำลายกำแพงมิติที่ 4 โพด!!!!!!

เฮ้ยเดี๋ยวๆๆ ทำไมคำบรรยายมันดูคล้ายๆ แต่คล้ายคนละแบบเลยฟระ!? แล้วที่ตูถืออยู่นี่มันอะไรเนี่ย!?

มันคือร่มยังไงล่ะ เซี่ยงจี๊คุง

มนุษย์ที่ชื่อโปรคนนี้เนี่ยดูเอางานเอาการจังแฮะ ไม่เหมือนพวกมนุษย์คนอื่นๆที่ยังไม่ชินกับงานของพวกเราเลย

ให้มันน้อยๆ หน่อยนะคะ! (วอท)

ตอนหน้าจะเป็นอะไรนะ อยากรู้แล้วแฮะ ว่าจะเป็นฝึกสู้ หรือจะตัดฉากไปทางโน้น (ฮา)

ดีแล้ว ดันบทให้เซี่ยงจี๊ออกเยอะๆ นะคะลุงบลูวิน

*เผ่น*

[ป.โหล่]

โปรเอาการเอางานอยู่แล้วครับ ตัวจริงคนนี้ด้วยนะ

*เหรอออออ*

ตอนนี้ถึงคิวบู๊แล้ว ว่าแต่....เจ้าชายไปใหน

(ภาพน่ารักดีครับ)

[ลูคุงไม่ถึกนะ]

เลอ้อน : เฮ้~!! พวกเจ้าลืมข้าได้ยังไงกัน~?!

=======================

รูปประกอบน่าย๊ากษ์~ ; w ; (น่ายักษ์ แค่ลากเสียงให้ยาว *แอ๊ก*)

[Hermit]

ได้อ่านแล้วๆๆ

ตอนนี่เรื่องเริ่มไปที่บ้านต้นไม้แหะ

ต้องดูกันว่าร่มจะมีไว้ทำไรประโยชน์มันคืออะไรแต่คิดว่าน่าจะโหดพอดู - -

[Kimur@]

มาอ่านตอนล่าสุดละครับ  เริ่มเข้าเนื้อเรื่องบรรยายฉากอาวุธละ อีกไม่นานคงมีสู้กันแน่นอน

ร่มนี่น่าจะทำอะไรที่พิศดารได้แน่นอน แต่เดาไม่ออกว่าคืออะไร

[โฮมุปอร์]

ถือร่มก็โมเอะได้นะเซี่ยงจี้คุง =3=//%

[ChaosPhoenix]

เรื่องท่า ไม่น่าจำกัดแค่ 4 ท่านะ รู้สึกมันจำกัดไปหน่อยอะ