ฟิคโปเกมอน *<~The Pokemon Future Destiny (Remake)~>*

[โฮมุปอร์]

มาอ่านแล้ว คอมเม้นท์มีไม่มากนอกจากอีโมที่ยังติดอยู่เล็กๆน้อยๆ การบรรยากาศเข้าขั้นแล้วเลยไม่ต้องมีอะไรติมากมาย

[shadow_of_ching]

มาอ่านแล้ว คอมเม้นท์มีไม่มากนอกจากอีโมที่ยังติดอยู่เล็กๆน้อยๆ การบรรยากาศเข้าขั้นแล้วเลยไม่ต้องมีอะไรติมากมาย

การบรรยายดิ 55+

[bluewind]

เฮ้อ.....ผู้ชายนี้....อ่อนแอชะมัด!!!

ต้องให้ผู้่หญิงกับโปเกม่อนตัวจ้อยสองตัวออกโรงสู้คนเดียวเลยเหรอ ช่วยทำอะไรไม่ได้เลย~

ME/ ถูกสปอร์ถีบ ถูกพลานันตบ....

เอ๊ะ มันก็จริงแฮะ

ฉากไอ้สองโจรปรากฏตัวได้ฉับพลันมาก แล้วก็...แต่งบู๊ได้เยี่ยม!!!

แหม รูปภาพท่านบลูวินนี่ดีนะ เพราะดูแล้วรู้ว่าใครวาด เป็นเอกลักษณ์ดี >_< (รู้สึกขาอีกข้างจะยาวกว่าแปลกๆ)

ขอบคุณครับ =///= ลายเส้นของพิงค์ก็ดูมีเอกลักษณ์ดีเหมือนกัน

แค่สองท่าเองรึ น้อยไปนิดนะ - -น่าจะใช้ได้สัก 4 ท่าอะ

บางท่าเวลาคนใช้แล้วดูไม่เข้ากัน แล้วก็อีกอย่างตัวอาวุธมันเองก็มีความสามารถอยู่ในตัวอยู่แล้ว คงไม่น่าทำให้จำเจเกินไปหรอกครับ

หลังจากขึ้นเกวียนแล้วจะเป็นยังไงต่อน้า...อยากอ่านต่อจังเลยแฮะ...

ทั้งสองตัวดูเหมือนมูฟเซ็ตจะแคบไปหน่อยแฮะ

แต่ตอนนี้บรรยายได้อ่านสะดวกดีค่า><

อ่าฮะ เจ้าสองตัวนั้นมีท่าเยอะกว่านี้อีกครับ แต่ยังไม่ได้เอาออกมาใช้เท่านัน้เอง

มาเเล้วค่า ความจริงเเล้วอ่านตั้งเเต่เมื่อคืนเเล้วล่ะค่ะ เเต่ไม่ได้มาคอมเมนต์... ตอนเเรกวันนี้กะจะมาถามอยู่ว่าทำไมตอนนี้ไม่มีรูป 55+ ส่วนชิลทาริสมาเเปลก ฝรั่งจ๋าเชียว = =

เหอะๆๆ เธอเป็นฝรั่งนั่นเอง ยูเข้าจายหมาย?(ทำเสียงแบบฝรั่งๆ)

มาอ่านแล้ว คอมเม้นท์มีไม่มากนอกจากอีโมที่ยังติดอยู่เล็กๆน้อยๆ การบรรยากาศเข้าขั้นแล้วเลยไม่ต้องมีอะไรติมากมาย

อืม ผมจะใส่อีโมก็แค่ตอนที่เอาฮาๆไม่เครียดน่ะครับ แต่ก็จะพยายามลดลงให้เหลือเท่าที่คิดว่าน่าจะใส่ได้ละกันครับ

*********************

นึกว่าอัพฟิคแล้วสิท่า!!!! หึๆๆๆ ไม่ใช่หรอก ข้าจะดองต่อไปอีกนานนนนนน[me=bluewind]โดนคนอ่านทุกคนรุมกระทืบ[/me]

ใครที่ไม่เข้ามาเม้นต์ มีสิทธิ์ได้ออกแค่ตอนเดียวจบหรือไม่ได้โผล่นะครับ

หรือแม้คนที่ไม่ได้สมัคร มาอ่านแล้วเม้นต์อย่างสม่ำเสมอ ก็มีสิทธิ์ได้โปเกดอลนะ

[WisdomWing]

หลงมาอ่านล่ะ =w= ความจริงก็มาอ่านย้อนหลังอ่ะนะ นึกว่าผ้าพันคอจะเป็นแบบผ้าแพรเวอร์ๆ ของเทพธิดาที่เอามาใส่แล้วลอยได้ซะอีก

[ลูคุงไม่ถึกนะ]

นั่นมันกราเอน่ากับเค็คคิง(Mightyena / Slaking) นี่นา! รึว่าจะเป็นพวกโจรป่า!? พลัสเซิลอุทาน

: อั๊วะนอนดูซีรีส์เกาหลีอยู่ในป่า พวกลื้อมากล่าวหาอั๊วะได้ไงว่าเป็นโจร ก๊าซซซซซ

[me=เออซูลู]เผ่นแน่บ[/me]

แอร๊ย รูปประกอบน่ารักน่าหยิกน่าตี (ติดแค่ผ้าพันคอนิดหน่อย มันยังดูไม่ค่อยสวลยเท่านั้นเอง  )

......

[bluewind]

หายไปนานเลยแฮะ -*- ขออภัยด้วยนะฮะ ว่าแล้วก็โยนอีกตูม

****************

ความเดิมตอนที่แล้ว – ในขณะที่มนุษย์อีกกลุ่มหนึ่ง ซึ่งก็คือพลานัน สปอร์ และคิซาเนะ กำลังเดินทางไปยังบ้านต้นไม้พร้อมกับโปเกมอนจากบ้านต้นไม้ พวกเขาก็ถูกโปเกมอนโจรป่าดักโจมตี แต่ด้วยการช่วยเหลือของพวกโปเกมอนจากบ้านต้นไม้ พวกเขาก็สามารถเอาชนะศัตรูจนได้ และร่างอาวุธของชิลทาริสที่ถูกใช้โดยคิซาเนะก็ได้เปิดเผยเป็นครั้งแรก พวกเขารีบมุ่งหน้าไปยังบ้านต้นไม้โดยเร็วที่สุด...

The Pokemon Future Destiny ตอนที่ 6 ฉันเลือกนายล่ะนะ!

“โห~! นั่นน่ะเหรอบ้านต้นไม้ที่ว่าน่ะ!?”

“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะได้เห็นต้นไม้ที่ใหญ่โตขนาดนี้....”

“ว้าว~ บ้านต้นไม้นั่นดูท่าจะหรูแฮะ”

พวกคิซาเนะที่นั่งรถม้ามาถึงบ้านต้นไม้ต่างก็ตื่นตะลึงกับความใหญ่โตของ ‘บ้านต้นไม้’ ที่ชิลทาริสพูดถึง และพวกเขาก็ได้พบกับโปวารุนที่มาคอยต้อนรับพวกเขาอยู่ที่หน้าประตูโคนต้นไม้แล้ว

“ยินดีต้อนรับชาวมนุษย์สู่บ้านต้นไม้ของพวกเราครับ ผมโปวารุน หนึ่งในสมาชิกบ้านต้นไม้ พวกคุณคงได้ทราบเรื่องราวจากพรรคพวกของเราแล้วสินะครับ?” โปวารุนก้มหัวแนะนำตัว

“ค่ะ เราได้ทราบเรื่องราวทั้งหมดแล้ว พวกเรายินดีที่จะช่วยเหลือค่ะ” คิซาเนะตอบ โปวารุนก็ก้มหัวให้อีกครั้งหนึ่ง “ขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่งครับ ผมขอเชิญพวกคุณขึ้นไปยังห้องโถงชั้นบนเลยนะครับ”

[glow=brown,3,300]O~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~O[/glow]

โปวารุนได้นำทางพวกคิซาเนะเข้ามาในบ้านต้นไม้ ผ่านห้องเก็บของที่มีกล่องลังมากมาย ขึ้นไปตามบันไดไม้ขนาดใหญ่ มาจนถึงห้องโถงขนาดใหญ่ที่ปูพรมสีแดง และภายในห้องนี้มีพวกโปเกมอนที่กำลังรอคอยพวกเขาอยู่ก่อนแล้ว และมนุษย์อีกหลายคนที่ไม่คุ้นหน้าคุ้นตานั่งเรียงกันเป็นรูปครึ่งวงกลมอยู่บนเบาะนั่งพื้น

“ปะ...โปวารุน นี่มัน....” พลานันอ้าปากค้าง

“มนุษย์ที่อยู่ที่นี่ก็ถูกพามาเหมือนพวกคุณน่ะครับ เชิญนั่งก่อนสิครับ” โปวารุนเชื้อเชิญให้พวกคิซาเนะนั่งลงบนเบาะว่างอีก 3 ที่นั่งที่พวกโปเกมอนเว้นไว้ให้ พวกเขารู้สึกกระอักกระอ่วนทีเดียวที่ต้องอยู่ใกล้ชิดกับคนที่พวกเขาไม่รู้จักในสถานการณ์ที่ไม่คุ้นเคยเช่นนี้

“เอาละ ทีนี้มากันครบแล้วสินะ” เกรเซียเดินออกมาพูดกลางห้อง “เอาละ ขออภัยทุกคนด้วยนะคะที่พวกเราเรียกตัวพวกคุณมาโดยไม่ได้รับอนุญาต แต่พวกเราต้องการขอความช่วยเหลือจากพวกคุณจริงๆ พวกคุณคงทราบเรื่องราวทั้งหมดจากพวกเราที่พาพวกคุณมาที่นี่กันแล้วใช่มั้ยคะ?”

มีบางคนพยักหน้าตอบตกลง แต่บางคนก็นิ่งเงียบ เหมือนว่าจะไม่กล้าให้คำตอบ แต่เกรเซียก็ไม่ได้ใส่ใจ เธอยังคงพูดต่อไป

“พวกเราจะขอแนะนำตัวกันก่อน พวกเราคือสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า โปเกมอน พวกเราอาศัยอยู่บนโลกใบนี้ ซึ่งเรียกว่า โลกโปเกมอน โลกใบนี้มีส่วนที่คล้ายกับโลกที่พวกคุณอยู่หลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นสิ่งแวดล้อมต่างๆ ต้นไม้ใบหญ้าลำธาร หรือแม้แต่บรรยากาศ แต่สิ่งที่แตกต่างก็คือ โลกใบนี้เป็นที่อยู่อาศัยของพวกโปเกมอนอย่างพวกเรา” เกรเซียอธิบาย จากนั้นเธอก็แนะนำตัวเอง “ฉันคือเกรเซีย ตัวแทนของเหล่าโปเกมอนที่อยู่ที่นี่”

แล้วเธอก็หันหน้าไปทางพวกโปเกมอนที่อยู่ข้างหลังพวกเธอ เป็นเชิงบอกว่าให้พวกมันแนะนำตัวเองด้วย

โปวารุน – ผมโปวารุนครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ

โทเงคิส – หวัดดีจ้ะ ฉันโทเงคิสนะจ๊ะ คุยได้ ไม่กัดจ้ะ แหะๆ ^^

ชิลทาริส – ไอ แอม ชิลทาริส~ ไนซ์ ทู มีต ยู~

คุจีโต้ – ฉันคุจีโต้...แค่นี้แหละ

นาเอโตรุ – ผมชื่อนาเอโตรุนะนาเอ้!

พจจามะ – ดิฉันชื่อพจจามะเจ้าค่ะ เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้รู้จักชาวมนุษย์อย่างพวกท่านเจ้าค่ะ

ปิจู – ผมปิจูน้า~ เอ็นดูผมหน่อยนะ~ อิอิ

พลัสเซิล – หนูพลัสเซิลค่ะ ส่วนนี่ก็ไมนัน พี่ชายหนูเอง(ผายมือไปทางไมนัน มันก็พยักหน้าให้)

อูริมู – ไฮ้ย่าห์! ฉันอูริมู! ฝากตัวด้วยเน้อ!

ไคริว – กระผมไคริว เป็นหนึ่งในองครักษ์ของท่านพระราชาเดียลก้าที่ถูกส่งมาดูแลที่นี่ขอรับ

“เอาละ ทีนี้ ฉันต้องการจะให้พวกคุณแนะนำตัวเองกันซักหน่อย” เกรเซียพูด “แต่ก่อนหน้านั้น ฉันจะแนะนำให้รู้จักสมาชิกใหม่ที่เพิ่งจะมาที่นี่เมื่อไม่กี่นาทีนี้เอง...เชิญแนะนำตัวได้เลยจ้ะ”

เกรเซียหันไปทางเด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่หัวแถว ผมสีทองและตาสีเขียว บวกกับหน้าตาของเธอทำให้ดูแล้วรู้ทันทีว่าเป็นเด็กสาวชาวยุโรป เสื้อแขนยาวสีเหลืองติดโบว์สีส้ม กระโปรงทรงป่องๆสีส้มแดง และที่คาดผมสีส้มของเธอดูแล้วให้อารมณ์ของลูกผู้ดีอังกฤษได้เป็นอย่างดี ถุงน่องสีชมพูและรองเท้าบู๊ตสีน้ำตาลของเธอก็ดูมีเสน่ห์ไม่แพ้กัน

และอีกคนหนึ่งเป็นเด็กหนุ่มผมสั้นสีดำ สวมเสื้อกันหนาวสีขาวตัวหนาทับเสื้อสีดำตัวใน ทำให้เขาดูตัวใหญ่จากที่เห็นภายนอก กางเกงยีนส์และรองเท้าหนังสีดำของเขาก็ดูแล้วเท่เหมือนแฟชั่นที่ฝรั่งชอบใส่กัน ทั้งสองคนนี้ลุกขึ้นยืนและแนะนำตัวเอง

“เอ่อ...อ่า....ฉันชื่อ ฟูร์นิเยร์ แคลลา ป-เป็นลูกครึ่งอังกฤษ-ฝรั่งเศส-ญี่ปุ่นค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกๆคนและพวกโปเกมอนทุกตัวด้วยนะคะ” ดูท่าทางเธอจะตื่นเต้นจนพูดติดอ่าง

“ฉันชื่อโปร โวลต์ธันเดอร์ มาจากอเมริกา หวังว่าเราจะร่วมงานกันได้นะ” ผิดกับโปรที่แนะนำตัวเองได้นิ่ง แถมยังไม่รีบพูดแบบขอไปทีได้เหมือนพูดคุยปกติ เห็นได้ชัดว่าเขาดูมีความมั่นใจกว่าฟูร์นิเยร์มาก พอทั้งสองคนนั่งลง เกรเซียก็เริ่มพูดต่อ

“เอาละ ทีนี้ก็เชิญทุกๆคนแนะนำตัวกันบ้างสิจ๊ะ?”

จากนั้นทุกๆคนก็ได้ผลัดกันลุกขึ้นแนะนำตัวซึ่งกันและกัน แม้หลายคนจะรู้สึกตื่นเต้นเหมือนฟูร์นิเยร์อยู่บ้าง แต่สำหรับบางคนที่ดูมีความมั่นใจสูงเหมือนโปร อย่างดาเนะคุง สปอร์ คาออส และเคทนั้นดูจะไม่มีปัญหาในการแนะนำตัวเลย

“เอาละ ทีนี้ก็เอาเป็นว่าพวกเราทุกคนได้รู้จักกันแล้วนะ และทุกๆคนที่อยู่ ณ ที่นี้ ฉันถือว่าทุกคนพร้อมที่จะร่วมอุดมการณ์ไปกับพวกเรา และเราขอสัญญาว่าพวกเราสมาชิกบ้านต้นไม้จะคุ้มครองพวกเธอไปตลอดจนกว่าพวกเราจะหยุดยั้งพวกเทอร์เรอร์ได้สำเร็จ” เกรเซียกล่าว

มีเด็กสาวคนหนึ่งยกมือขึ้นเหมือนจะขอถามคำถาม ซึ่งก็คือมารีนะนั่นเอง เกรเซียก็ไม่ขัดข้องที่จะให้ถาม “มีอะไรหรือจ๊ะมารีนะ?”

“คือว่าเรื่องที่โลกของเราล่ะคะ? ถ้าจู่ๆพ่อแม่หรือญาติของเรา หรือว่าคนรู้จักของเราเห็นว่าพวกเราหายตัวไปเฉยๆ ทางนั้นก็เดือดร้อนสิคะ แล้วตรงนี้จะทำยังไงล่ะคะ?”

ดูเหมือนว่าคำถามนี้จะตรงกับในปัญหาในหัวของทุกคนเสียด้วย ทุกคนเริ่มรู้สึกร้อนรนกับเรื่องนี้ขึ้นมาทันที จนอดไม่ได้ที่จะหันไปปรึกษากับคนข้างๆหรือแม้กระทั่งมาโวยพวกโปเกมอนเสียเอง โดยเฉพาะกลุ่มพวกดาเนะคุง

“เออใช่!! แล้วลุงป้าน้าอาเราจะเป็นยังไงล่ะ!?”

“ฉะ-ฉันเองก็ยังเรียนอยู่เลยนะคะ”

“แล้วเสด็จพ่อ เสด็จแม่ แล้วก็เสด็จพี่ล่ะจะทำยังไง!? แบบนี้กลับไปมีหวังต้องโดนลงโทษแน่ๆ~!!”

“เฮ้ยเดี๋ยวๆๆๆๆ!!! อย่าเพิ่งเด้! ใจเย็นๆสิ! พวกเราแก้ไขได้!!!” พวกโปเกมอนพากันแก้ความเข้าใจกันยกใหญ่ พวกดาเนะคุงจำต้องยอมฟังคำพูดของพวกโปเกมอนไปก่อนเมื่อได้ยินคำว่า’แก้ไขได้’ “หลังจากที่พวกเราเรียกพวกคุณมา ท่านพระราชาเดียลก้าก็ได้ใช้สิ่งประดิษฐ์ของท่านแก้ไขปัญหานี้ไว้เรียบร้อยแล้วละ สบายใจได้"

“อ้อ งั้นเหรอ? โล่งไปที” พวกดาเนะคุงรู้สึกโล่งใจเหมือนยกหิมาลัยออกจากอก ยอมถอยกลับไปนั่งบนเบาะตามเดิม เกรเซียก็เริ่มกล่าวต่อไป

“ทีนี้เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ฉันจะเข้าเรื่องสิ่งที่พวกเธอจะต้องทำเป็นอันดับแรกในตอนนี้...”

ในขณะนั้นเอง ยูกะไม่รู้เหมือนกันว่าคนอื่นจะสังเกตเห็นเหมือนเธอรึเปล่า เพราะเธอรู้สึกว่าสีหน้าของเกรเซียดูเศร้าลงเล็กน้อย แต่ก็ไม่นานที่เธอได้เห็นใบหน้านั้น เพราะเกรเซียหันไปพยักหน้าบอกพวกโปเกมอนที่อยู่ข้างหลังเธอให้ขยับตัวเปิดทางให้ทุกคนเห็นด้านในสุดของห้องที่มีม่านสีแดงลายสีทองปิดไว้อยู่ให้ชัดๆ ไคริวที่อยู่ใกล้ผ้าม่านที่สุดเปิดผ้าม่านออก ก็เผยให้เห็นร่างของเซเรบี้ที่ลอยอยู่ในน้ำเลี้ยงต้นไม้สีเขียวภายในกระจกที่ด้านในสุด สู่สายตาของพวกเซจิโระ

“นี่มัน...”

“นายน้อย...ท่านเซเรบี้ได้ใช้พลังทั้งหมดของตนเองย้อนเวลามาอย่างที่เราบอกพวกคุณไปเมื่อกี้นี้ แต่เนื่องจากอายุของเขายังน้อย จึงยากที่จะทนต่อผลข้างเคียงจากการใช้พลังงานครั้งละมากๆได้ ทำให้เขามีสภาพร่างกายอ่อนล้า และต้องรักษาตัว โดยมีน้ำเลี้ยงต้นไม้นี้เป็นเครื่องยื้อชีวิต ตอนนี้อาการก็ยังทรงตัวอยู่ เราต้องการสิ่งที่จะช่วยฟื้นพลังกายของเขาให้กลับมาเป็นดังเดิมอีกครั้ง” เกรเซียพูดด้วยสีหน้าเป็นกังวล พวกเซจิโระรู้สึกเห็นใจทั้งพวกเกรเซีย และเซเรบี้ ที่พวกเขาต้องทนลำบากมาขนาดนี้

“และจากการค้นคว้าของพวกเรา ทำให้พวกเราค้นพบสิ่งที่จะช่วยท่านเซเรบี้ให้กลับมาเป็นดังเดิมจนได้...พวกเธอคงจะรู้จักธาตุอาหารพืชในดินสินะจ๊ะ” โทเงคิสตั้งคำถาม บางคนส่ายหน้าไม่รู้ แต่บางคนก็พยักหน้าว่ารู้ โดยเฉพาะเลอ้อนนั้นช่วยไขความกระจ่างให้ทุกคนทันที

“แน่นอนอยู่แล้ว~ เจ้าชายอย่างฉันทำไมจะไม่รู้ มันก็คือธาตุอาหารทั้ง 13 ชนิด คือไนโตรเจน ฟอสฟอรัส โพแทสเซียม แคลเซียม แมกนีเซียม กำมะถัน  เหล็ก แมงกานีส โบรอน โมลิบดินัม ทองแดง สังกะสี และคลอรีน ซึ่งเป็นธาตุที่พืชต้องการใช้ในการดำรงชีวิตเหมือนกับอาหารที่มนุษย์อย่างเราๆกินกันยังไงล่ะ”

หลายคนต่างก็ส่งเสียงอื้อหือในความรอบรู้ของเลอ้อน โทเงคิสก็ยิ้มให้แล้วอธิบายต่ออย่างเริงร่า

“อื้ม~ ถูกต้องนะจ๊ะ โดยเฉพาะ 3 ชนิดแรกซึ่งก็คือไนโตรเจน ฟอสฟอรัส และโพแทสเซียม เป็นธาตุอาหารที่พืชต้องการมากที่สุดเลยล่ะจ้ะ พืชมักต้องการเป็นปริมาณมากแต่มักจะมีอยู่ในดินไม่ค่อยพอกับความต้องการของพืชที่ปลูก แต่ว่าในโลกโปเกมอนของเราก็มีดินชนิดพิเศษที่อุดมไปด้วยแร่ธาตุทั้ง 3 ชนิดอย่างเข้มข้นด้วยเช่นกัน ซึ่งก็คือดินไนโตรจัน ที่สวนสาธารณะทางเหนือของเมืองโคงาเนะ , ดินฟอสฟอรัน บนภูเขาไฟฟูเอ็น และดินโพแทสซัน ในป่าคิเคียว ดินทั้ง 3 ชนิดนี้คือสิ่งที่จะทำให้ท่านเซเรบี้ฟื้นขึ้นได้อีกครั้ง พวกเธอจะต้องไปเก็บเอาดินในสถานที่เหล่านั้นมา และพวกเราจะคอยช่วยเหลือพวกเธอในการค้นหาแร่ธาตุพิเศษเหล่านี้ด้วยนะจ๊ะ”

เกรเซียรับช่วงอธิบายต่อทันที “แต่การเดินทางไปรวบรวมดินทั้ง 3 ชนิดนั้นอาจมีอุปสรรคมากมาย รวมทั้งการที่พวกเธออาจต้องเจอกับพวกเทอร์เรอร์อีกด้วย เพื่อการนั้น ฉันจึงต้องการจะให้มนุษย์อย่างพวกเธอมีคู่หู ซึ่งก็คือโปเกมอนอย่างพวกเราที่ยืนอยู่ตรงนี้ เพื่อที่พวกเธอจะสามารถต่อสู้กับพวกเทอร์เรอร์ได้ด้วยการเปลี่ยนร่างพวกเราให้เป็นอาวุธ เอาเป็นว่าเราจะเปิดโอกาสให้ทุกคนเลือกคู่หูที่ต้องการตอนนี้เลยแล้วกัน โอเคมั้ย?”

“โอเค! ตกลง” เซจิโระพยักหน้า

เกรเซียหันหลังไปบอกพวกโปเกมอนที่อยู่ข้างหลังเธอว่า “เอาละพวกเรา แยกย้ายกันเลือกมนุษย์ที่ต้องการจะเป็นคู่หูได้ตามใจชอบ ถ้าไม่สะดวกก็ลงไปคุยกันข้างล่างก็ได้นะ”

[glow=lawngreen,3,300]O~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~O[/glow]

จากนั้นพวกเซจิโระกับพวกเกรเซียก็เริ่มแยกย้ายกันหาคู่หูที่ตนเองต้องการ แน่นอนว่าต้องลงไปคุยกันข้างนอกบ้านต้นไม้ เพราะในบ้านต้นไม้นั้นแคบเกินไป

“นี่ โปวารุนมานี่หน่อยสิ” เซจิโระเรียกโปวารุนที่กำลังมองหาคู่หันซ้ายหันขวาอยู่ โปวารุนก็ลอยเข้ามาถาม “มีอะไรเหรอครับ?”

“คือว่า ฉันขอเป็นคู่หูกับนายได้มั้ย?”

“อะ-เอ๋? อ๋า?” ขนาดโปวารุนยังไม่เชื่อหูตัวเองเลยว่าจู่ๆจะมีคนมาขอเป็นคู่หูกับมัน ทั้งๆที่เพิ่งลงมาจากบ้านต้นไม้เท่านั้นเอง “ท-ทำไมล่ะครับ?”

“ก็นะ เพราะโปเกมอนที่ฉันเจอเป็นตัวแรกก็คือนาย ฉันก็เลยนึกออกแค่นายคนเดียวน่ะ ฉันเชื่อว่าสิ่งที่เราประทับใจที่สุดในครั้งแรกที่ได้เห็นคือสิ่งที่ดีที่สุด และอีกอย่าง ฉันดูจากท่าทางของนายแล้วดูเหมือนจะเป็นคนสุภาพเรียบร้อย ฉันน่ะชอบคนที่มีนิสัยแบบนี้นะ” เซจิโระตอบพลางยิ้ม

“เอ่อ แหะๆ ขอบคุณครับ =///= ” โปวารุนรู้สึกว่าตัวเองเป็นเกียรติขึ้นมาจนอดเขินไม่ได้ “ก็ได้ครับ ผมยินดีที่จะเป็นคู่หูของคุณ เอ๊ะ! จะว่าไปแล้ว ตอนนั้นทำไมคุณถึงตอบรับคำขอร้องของเราได้ทันทีเลยล่ะครับ แม้แต่คุณยูกะที่เป็นเพื่อนของคุณยังดูท่าทางลังเลนิดหน่อยเลย”

“คือว่า...ที่ฉันตอบตกลงไปตอนนั้น เพราะฉันคิดว่าน้องสาวฉันอาจจะอยู่ที่โลกนี้ก็เป็นได้”

“หา? น้องสาว...ของคุณเซจิโระ?”

เด็กหนุ่มผมสีส้มนั่งลงกับพื้นหญ้า และเริ่มเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้โปเกมอนคู่หูของเขาได้ฟัง....

ตัดไปทางด้านยูกะ เธอเองก็ดูท่าจะเลือกไม่ถูกเลยว่าเธอจะเลือกโปเกมอนตัวไหนเป็นคู่หูดี “เอ ว่าแต่เราจะเลือกใครดีน้า~ มีแต่ตัวน่ารักๆทั้งนั้นเลย =w=”

แต่แล้ว เธอก็นึกถึงโปเกมอนตัวหนึ่งที่เธอได้เห็นเป็นตัวแรกๆขึ้นมาได้ เธอเดินเข้าไปหาโปเกมอนตัวนั้นทันที

“คุจีโต้~!”

“หือ? อะไรเหรอยูกะ?” คุจีโต้หันหน้าเนือยๆมาทางยูกะที่เดินเข้ามาหา

“นี่ ถ้าไม่รังเกียจ ฉันจะขอเป็นคู่หูของเธอได้มั้ย?” ยูกะนั่งลงถามอย่างเป็นมิตร คุจีโต้ดูจะรู้สึกงงๆเล็กน้อย แต่เธอก็ตอบรับความต้องการของยูกะ “เอ่อ ได้สิ ฉันยินดีเป็นคู่หูของเธอ”

สีหน้าของยูกะดูร่าเริงขึ้นมาทันที “จริงเหรอ!? ขอบใจมากนะคุจีโต้! งั้นฉันมีอะไรจะให้เธอด้วยละ”

ยูกะลุกขึ้นล้วงหาของอะไรบางอย่าง คุจีโต้เองก็เริ่มรู้สึกสนใจเหมือนกันว่ายูกะจะเอาอะไรมาให้

“แต๊น~! นี่ไงล่ะ”

ยูกะหยิบสิ่งนั้นออกมา แล้วผูกมันไว้ที่ ’เปีย’ และคอของคุจีโต้ มันคือโบว์อันใหญ่สีชมพูประดับลูกไม้ และโบว์อันจิ๋วที่เป็นสีเดียวกันนั่นเอง

“ยูกะ นี่มัน....”

“ทีแรกฉันกะว่าจะเอาไปติดให้ตุ๊กตาที่บ้านน่ะ แต่ไหนๆก็ไหนแล้ว พอติดให้คุจีโต้แบบนี้มันน่ารักกว่าเดิมเยอะเลย~ ว่าแต่เธอดูท่าจะชอบสินะเนี่ย~ คิกๆ”

ยูกะหัวเราะนิดหนึ่งที่เธอแอบเห็นคุจีโต้หมุนตัวไปมาเหมือนชื่นชมตัวเองที่ได้ติดโบว์ พอมันรู้สึกตัวปุ๊บก็รีบแก้เขินทันที “บ-บ้า!!! ฉันไม่ได้ชอบซะหน่อย! ฉันแค่เห็นว่ามันดูเข้ากับฉันดีเท่านั้นเอง! O///O”

ทางด้านดาเนะคุงก็กำลังจะเดินเข้าไปหาอูริมูที่กำลังมองหาคู่อยู่ “อย่างฉันมันต้องคู่กับอูริมูอยู่---ฮ๊ะ!?!?”

แต่ทันใดนั้นเอง สัญชาตญาณแห่งโปเกมอนที่อยู่ในส่วนลึกที่สุดของตัวเขาเกิดร่ำร้อง สายตาอันเฉียบคมของเขาเหลือบไปเห็นฟูชิกิดาเนะตัวหนึ่งกระโดดหย็องๆผ่านหน้าเขาไป...

“ฮ๊ะ!? นั่นมันฟูชิกิดาเนะ!? โปเกมอนในฝันที่เราอยากได้มันมาซักครั้งนี่นา!? ทำไมมันมาอยู่ที่นี่!?....ไม่ๆๆ เมื่อกี้เราตั้งใจว่าจะจับคู่กับอูริมูนี่นา แต่ว่า...!!?”

เขารู้สึกเหมือนว่ามีแรงอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็นดึงเขาเข้าไปหา...เขาต้านทานมันไม่ได้...เขาทนไม่ไหวแล้ว!!!!

“ไม่ไหวแล้วววววววว!!!! ฟูชิกิดาเนะจ๋าาาาาาาาา โมเอ้อ้อ้อ้อ้อ้อ้อ้อ้~!!!!!”

พลั่กกกก!!!!! อูริมูพุ่งชนใส่หน้าดาเนะคุงจนหงายไปเลย ชนเสร็จมันก็มาว๊ากดาเนะคุงด้วยความหึง เอ๊ย โมโหต่อ “ไหนบอกว่าจะเลือกฉันไงฟระ!!! หนอยๆๆๆ!!!!”

[glow=black,3,300]O~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~O[/glow]

โปรดติดตามตอนต่อไปในตอนที่ 7 ครับ

ปล.ตอนนี้มีความรู้เสริม เหอๆ

[ลูคุงไม่ถึกนะ]

ไม่ไหวแล้วววววววว!!!! ฟูชิกิดาเนะจ๋าาาาาาาาา โมเอ้อ้อ้อ้อ้อ้อ้อ้อ้~!!!!!

พลั่กกกก!!!!! อูริมูพุ่งชนใส่หน้าดาเนะคุงจนหงายไปเลย ชนเสร็จมันก็มาว๊ากดาเนะคุงด้วยความหึง เอ๊ย โมโหต่อ ไหนบอกว่าจะเลือกฉันไงฟระ!!! หนอยๆๆๆ!!!!

มั่นชั่งชวนให้คิดถึงรูปนั้นเหลือเกิน... เอิน... เอิน.... *โดนตบ*

เลอ้อนรู้มากขนาดนั้นเลยรึ... (เจ้าของโอซียังไม่รู้ถึงขนาดนั้นเล้ย!!)

[ChaosPhoenix]

อ่านะ ไปหาดินกันต่อสินะ แง่มๆ หายไปนานจนลืมไปเลยนะนี้

[ป.โหล่]

ฮาตอนอุริมูสุดๆ XD "ใหนว่าจะเลือกฉันไงฟะ หนอย"

[shadow_of_ching]

มีชีวะด้วย  จะกรี้ดดด

[Porygon-Ω]

บัลบา x อูริมู สินะั

รูปในตำนาน...

*โดนซัดกระเด็น*

เพิ่งสังเกตว่าพระเอกเรื่องนี้ชื่อเซจิโร่

... จืดจางไปมั้ยลูก เซี่ยงจี๊

*โดนทับ*

ปล. อีโมนะ... อีโม...

[Risu]

อ้ายยยยยยย!!!!!!!! คุจีโกะโมเอ้อ้อ้อ้อ้อ้!!!!!!

ซึนได้ใจมากกกกกกก!!!!!!!!

ทนไม่ไหวแล้วววววววว!!!!!!!!![me=pachi_hikari]นอนสลบ เพราะความซึนของคุจีโกะ[/me]

*ฟื้นขึ้นมา*

แต่ฮาตอนอูริมูออกอาการหึง เอ้ย โมโหอย่างมากมาย 555+

ปล.ตอนหน้าขอให้ยูกะเรียกคุจีโต้ว่าคุจีโกะ ได้มั้ย ได้มั้ย[me=pachi_hikari]เลื่อนไปดูภาพคุจีโกะอีกรอบ และนอนสลบไปอีกรอบ[/me]

[Guest bulbabenz]

บลูวินแหล้งข้อยยยยยยยย!!!

อร๊าาา! ดาเนะ ดาเนะ  แอร๊!!!

**จมระเบิดดินอุรีมูพร้อมมองดาเนะที่วิ่งผ่านไป**

.............ท่านบลูวินแกล้งหนูววววว!!!

วิ้ง.........

............................

สังเกต ๆ  ดู ตัวเมียนี่เนอะ 0....0 มิน่ารังสีโมเอะจัง

**แล้วก็หันไปมองอุรีมูอีกรอบ**

เอ่อ อ่า....

[~Wallohz~]

ม... มีการเอาชีวะมาใช้ด้วยแหะ

ไปขุดดินสินะ

ขอเอาเซเลบี้ไปปักชำได้ไหมนี้

เหอะๆๆ

เหอะๆ

เหอะ

ปล.พึงไปอ่านมาตั้งแต่ตอนที่ 4 = =

[Hermit]

อ่านจบแล้วต้องบอกว่าไม่เคยเรียนฟิสิกค์เลยงงเล็กน้อย

ตอนนี่ ดาเนะคุง รั่วจริงๆ

อยากดูตอนต่อไปแล้วแหะ

คงถึงตาผมเลือกแล้ว

["Pink Marker"]

ดาเนะ เท่ากับ ตัวรั่วสินะ

ตอนนี้มันแกล้งท่านมัลกันชัดๆเลยนี่!

ปล. ชอบคุจีโต้แฮะ ซึนได้อีก XD!

[Loveless Nova]

ชีวะทำเอาเขามึน (= =") ถึงจะเรียนอยู่สายวิทย์-คณิตก็เถอะ...

ว๊ากกกกก!!!! คุจิโค้คาวาอิ!!!!! (>[]<)

ME/ วิ่งพุ่งเข้าใส่ก่อนจะถูกปากเหล็กตบกระเด็น

ว๊ากกกกก!!! คุจิโต้ซึนเดเระ!!!! (>[]<)

ME/ ถูก Hyper Beam ยิงซ้ำ...

เขารู้สึกเหมือนว่ามีแรงอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็นดึงเขาเข้าไปหา...เขาต้านทานมันไม่ได้...เขาทนไม่ไหวแล้ว!!!!

“ไม่ไหวแล้วววววววว!!!! ฟูชิกิดาเนะจ๋าาาาาาาาา โมเอ้อ้อ้อ้อ้อ้อ้อ้อ้~!!!!!”

พลั่กกกก!!!!! อูริมูพุ่งชนใส่หน้าดาเนะคุงจนหงายไปเลย ชนเสร็จมันก็มาว๊ากดาเนะคุงด้วยความหึง เอ๊ย โมโหต่อ “ไหนบอกว่าจะเลือกฉันไงฟระ!!! หนอยๆๆๆ!!!!”

จินตนาการไปไกลลิบโลก....สองโปเกม่อนตบกันแย่งผู้ชาย เอิ้ก!

ME/ เ้ผ่นแน้บ!!!

[BLYTHE]

คุจีโต้ซึน....

แต่ว่า...

โปวารุน ผมโปวารุนครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ

โทเงคิส หวัดดีจ้ะ ฉันโทเงคิสนะจ๊ะ คุยได้ ไม่กัดจ้ะ แหะๆ ^^

ชิลทาริส ไอ แอม ชิลทาริส~ ไนซ์ ทู มีต ยู~

คุจีโต้ ฉันคุจีโต้...แค่นี้แหละ

นาเอโตรุ ผมชื่อนาเอโตรุนะนาเอ้!

พจจามะ ดิฉันชื่อพจจามะเจ้าค่ะ เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้รู้จักชาวมนุษย์อย่างพวกท่านเจ้าค่ะ

ปิจู ผมปิจูน้า~ เอ็นดูผมหน่อยนะ~ อิอิ

พลัสเซิล หนูพลัสเซิลค่ะ ส่วนนี่ก็ไมนัน พี่ชายหนูเอง(ผายมือไปทางไมนัน มันก็พยักหน้าให้)

อูริมู ไฮ้ย่าห์! ฉันอูริมู! ฝากตัวด้วยเน้อ!

ไคริว กระผมไคริว เป็นหนึ่งในองครักษ์ของท่านพระราชาเดียลก้าที่ถูกส่งมาดูแลที่นี่ขอรับ

ตรงนี้น่าจะทำเป็นคำพูดเหมือนเดิมนะคะ= ="

เพราะเป็นแบบนี้มันดูแปลกๆและทำให้ดูเหมือนบรรยายน้อยลงด้วยค่ะ

[bluewind]

มั่นชั่งชวนให้คิดถึงรูปนั้นเหลือเกิน... เอิน... เอิน.... *โดนตบ*

เลอ้อนรู้มากขนาดนั้นเลยรึ... (เจ้าของโอซียังไม่รู้ถึงขนาดนั้นเล้ย!!)

เลอ้อนเขาจบจากมหาวิทยาลัยออกซ์บริดจ์เชียวนะ!!!

อ่านะ ไปหาดินกันต่อสินะ แง่มๆ หายไปนานจนลืมไปเลยนะนี้

นี่แหละปัญหา -*- ผมเองก็ต้องขยันให้มากกว่าเดิมละ

มีชีวะด้วย  จะกรี้ดดด

ถูกใจสินะ หรือว่าขยาด = =

บัลบา x อูริมู สินะั

รูปในตำนาน...

*โดนซัดกระเด็น*

เพิ่งสังเกตว่าพระเอกเรื่องนี้ชื่อเซจิโร่

... จืดจางไปมั้ยลูก เซี่ยงจี๊

*โดนทับ*

ปล. อีโมนะ... อีโม...

สงสัยกระจายมุมมองเยอะไปหน่อยจนพาพระเอกจืดจาง OTL เหอะๆๆๆ

อ้ายยยยยยย!!!!!!!! คุจีโกะโมเอ้อ้อ้อ้อ้อ้!!!!!!

ซึนได้ใจมากกกกกกก!!!!!!!!

ทนไม่ไหวแล้วววววววว!!!!!!!!![me=pachi_hikari]นอนสลบ เพราะความซึนของคุจีโกะ[/me]

*ฟื้นขึ้นมา*

แต่ฮาตอนอูริมูออกอาการหึง เอ้ย โมโหอย่างมากมาย 555+

ปล.ตอนหน้าขอให้ยูกะเรียกคุจีโต้ว่าคุจีโกะ ได้มั้ย ได้มั้ย[me=pachi_hikari]เลื่อนไปดูภาพคุจีโกะอีกรอบ และนอนสลบไปอีกรอบ[/me]

ลืมชื่อคุจีโกะง้าาา ขอโทษทีนะ บทหน้าได้ใส่แน่ แต่ดูท่าทางก้อยจะถูกใจตอนนี้นะ = =

บลูวินแหล้งข้อยยยยยยยย!!!

อร๊าาา! ดาเนะ ดาเนะ  แอร๊!!!

**จมระเบิดดินอุรีมูพร้อมมองดาเนะที่วิ่งผ่านไป**

.............ท่านบลูวินแกล้งหนูววววว!!!

วิ้ง.........

............................

สังเกต ๆ  ดู ตัวเมียนี่เนอะ 0....0 มิน่ารังสีโมเอะจัง

**แล้วก็หันไปมองอุรีมูอีกรอบ**

เอ่อ อ่า....

เชรดดดดด รู้ว่าดาเนะตัวนั้นเป็นตัวเมียด้วย ไม่ธรรมดานะนาย

ม... มีการเอาชีวะมาใช้ด้วยแหะ

ไปขุดดินสินะ

ขอเอาเซเลบี้ไปปักชำได้ไหมนี้

เหอะๆๆ

เหอะๆ

เหอะ

ปล.พึงไปอ่านมาตั้งแต่ตอนที่ 4 = =

จะเอาเซเรบี้ผมไปปักชำทำม้ายยยยยยย =[]=

อ่านจบแล้วต้องบอกว่าไม่เคยเรียนฟิสิกค์เลยงงเล็กน้อย

ตอนนี่ ดาเนะคุง รั่วจริงๆ

อยากดูตอนต่อไปแล้วแหะ

คงถึงตาผมเลือกแล้ว

ชีวะครับไม่ใช่ฟิสิกส์ - -

ดาเนะ เท่ากับ ตัวรั่วสินะ

ตอนนี้มันแกล้งท่านมัลกันชัดๆเลยนี่!

ปล. ชอบคุจีโต้แฮะ ซึนได้อีก XD!

ฮ่ะๆๆ ถูกต้อง ดาเนะคุงคือตัวรั่ว

ชีวะทำเอาเขามึน (= =") ถึงจะเรียนอยู่สายวิทย์-คณิตก็เถอะ...

ว๊ากกกกก!!!! คุจิโค้คาวาอิ!!!!! (>[]<)

ME/ วิ่งพุ่งเข้าใส่ก่อนจะถูกปากเหล็กตบกระเด็น

ว๊ากกกกก!!! คุจิโต้ซึนเดเระ!!!! (>[]<)

ME/ ถูก Hyper Beam ยิงซ้ำ...

จินตนาการไปไกลลิบโลก....สองโปเกม่อนตบกันแย่งผู้ชาย เอิ้ก!

ME/ เ้ผ่นแน้บ!!!

อุโฮะ  ทำเป็นละครหลังข่าวไปได้

หลายคนดูท่าจะถูกใจกับความซึนของคุจีโต้อยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว ตอนต่อๆไปก็คงจะได้เห็นน้องคุจีโกะตัวนี้ในอีกหลายๆบทบาท ชักอยากดันตัวนี้ให้เด่นแล้วสิ = = ต้องจับตาดูหน่อยละว่าใครเด่นๆในฟิค จะได้มีเซอร์วิสให้คนอ่านซะหน่อย.....

แต่เซอร์วิสนี่ไม่ใช่พวก คว้าง ผ่าง พรึ่บ วิ้ว อะไรแบบนั้นนะ!!!

[snow]

-มาถึงรู้สึกติดใจกับชื่อตอนเล็กน้อย ให้อารมณ์เเบบซาโตชิในอนิเม 55+

-ในที่สุดเเคลลาก็ออกมาเเล้วสินะ =w='' ชีวะทำงง เนื่องจากเคยเรียนเบื้องต้นบางอันเเล้วบวกกับลืมไปเเล้ว = =

- คุจีโต้...เธอซึนมากมาย

- ไว้อาลัยเเด่ดาเนะคุง อูริมูท่าทางขึ้นหึงนะนั่น - -

[Kimur@]

เอาละ ทีนี้ก็เอาเป็นว่าพวกเราทุกคนได้รู้จักกันแล้วนะ และทุกๆคนที่อยู่ ณ ที่นี้ ฉันถือว่าทุกคนพร้อมที่จะร่วมอุดมการณ์ไปกับพวกเรา และเราขอสัญญาว่าพวกเราสมาชิกบ้านต้นไม้จะคุ้มครองพวกเธอไปตลอดจนกว่าพวกเราจะหยุดยั้งพวกเทอร์เรอร์ได้สำเร็จ เกรเซียกล่าว

ประมาณว่า เสร็จนาฆ่าโคถึก เสร็จศึกฆ่าขุนพลหรือเปล่า พอหยุดยั้งเทอร์เรอร์ได้เสร็จ มนุษย์ก็กลายเป็นอาหาร อิอิ

[me=Kimur@]โดนโบก  [/me]

[bluewind]

คุจีโต้ซึน....

แต่ว่า...

ตรงนี้น่าจะทำเป็นคำพูดเหมือนเดิมนะคะ= ="

เพราะเป็นแบบนี้มันดูแปลกๆและทำให้ดูเหมือนบรรยายน้อยลงด้วยค่ะ

อืม...ก็จริงนะ ขอบคุณที่ชี้แนะครับตี้

-มาถึงรู้สึกติดใจกับชื่อตอนเล็กน้อย ให้อารมณ์เเบบซาโตชิในอนิเม 55+

-ในที่สุดเเคลลาก็ออกมาเเล้วสินะ =w='' ชีวะทำงง เนื่องจากเคยเรียนเบื้องต้นบางอันเเล้วบวกกับลืมไปเเล้ว = =

- คุจีโต้...เธอซึนมากมาย

- ไว้อาลัยเเด่ดาเนะคุง อูริมูท่าทางขึ้นหึงนะนั่น - -

ชื่อนี้จงใจล้อครับ 555+

ประมาณว่า เสร็จนาฆ่าโคถึก เสร็จศึกฆ่าขุนพลหรือเปล่า พอหยุดยั้งเทอร์เรอร์ได้เสร็จ มนุษย์ก็กลายเป็นอาหาร อิอิ

[me=Kimur@]โดนโบก  [/me]

จบแบบกุโระเลยทีเดียว OTL

ลงตอนต่อไปเลยดีกว่า -*-

*******************************************

ความเดิมตอนที่แล้ว – ในที่สุดเหล่ามนุษย์ที่ถูกดึงตัวมายังโลกโปเกมอนก็ได้มารวมตัวกัน ณ บ้านต้นไม้แห่งอุบาเมะ ทุกคนได้ทำความรู้จักกัน และได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมดที่พวกเกรเซียต้องการขอความช่วยเหลือ และสิ่งที่พวกเขาจะต้องมีก็คือ โปเกมอนคู่หูของพวกเขา ที่จะเป็นสหายร่วมรบของเขา และเป็นพลังให้กับพวกเขาด้วยการแปลงร่างให้เป็นอาวุธ!

The Pokemon Future Destiny ตอนที่ 7 เงาร้ายที่เริ่มคืบคลานเข้ามา

ณ สถานที่แห่งหนึ่ง.....ซึ่งไม่สามารถบรรยายลักษณะของสถานที่นั้นได้

เทคคานิน โปเกมอนจักจั่นตัวจิ๋วขนาดเท่าฝ่ามือตัวหนึ่งได้บินเข้ามาภายในห้องๆหนึ่งที่มีบุคคลลึกลับจำนวนหนึ่งอยู่ภายในนี้ เจ้าจักจั่นตัวจิ๋วนี้ได้มาบอกอะไรบางอย่างกับโปเกมอนตัวหนึ่งซึ่งกำลังยืนอยู่บนพื้นที่สูงที่สุดภายในห้อง

“เอ๋?…อ้า~ งั้นเองเหรอ...”

เขาปล่อยจักจั่นตัวจิ๋วนี้ให้กลับไปยังที่ของมัน มันบินส่งเสียงหึ่งๆจากไปอย่างรวดเร็วเหมือนแมลงหวี่

“เหะๆๆๆ พวกแกเอ๋ย รู้มั้ยว่าตอนนี้พวกเรามีแขกไม่ได้รับเชิญมายังโลกโปเกมอนแห่งนี้ด้วย และดูเหมือนว่ามันจะร่วมมือกับพวกกองกำลังบ้านต้นไม้มาขัดขวางแผนการของพวกเราเสียด้วย...เป็นมนุษย์เช่นเดียวกับพวกแกไงล่ะ!” โปเกมอนที่ยืนอยู่บนพื้นที่สูงกว่าพูดกับบุคคลปริศนาหลายคนที่ยืนอยู่บนพื้นที่ระดับต่ำกว่า

“มนุษย์?...”

“นอกจากพวกเราแล้ว มีคนอื่นเข้ามาในโลกนี้เหมือนกันเหรอ?”

“ฮ้า~! จริงเหรอ~”

“บ-แบบนั้นก็แย่นะสิ! พ-พวกเราจะท-ทำยังไงกันดีล่ะ!? อ๊า~! นี่มันช่างเหมือนเวลาชาวไซย่าบุกโลกจริงๆ~!?”

“กรุณาอุทานเบาๆหน่อยได้มั้ยครับ อยู่ในห้องนี้เสียงมันก้องนะครับ”

พวกเขา(และเธอ) เริ่มคุยกันถึงสิ่งที่โปเกมอนปริศนาพูดถึง แต่ดูเหมือนจะคุยกันผิดเวลาจนโปเกมอนปริศนาตัวนั้นเริ่มจะอารมณ์บูดขึ้นมา

“หยุด! ฉันยังไม่อนุญาตให้พวกแกออกความเห็นใดๆทั้งนั้น!” โปเกมอนปริศนาตะโกนสั่งอย่างดุร้าย บุคคลปริศนาทุกคนหยุดการสนทนาแทบจะทันที หันมายืนตรงต่อหน้าเจ้าของเสียงอันโกรธขื้ง “ในเมื่อเจ้ามนุษย์พวกนั้นมายังโลกนี้แล้ว เห็นทีพวกเราจะรีบร้อนดำเนินแผนการไม่ได้ เราต้องสอดแนมขโมยข้อมูลการเคลื่อนไหวของเจ้าพวกนั้นมา และคอยจับตาดูมัน...แล้วก็ถึงเวลาของแกซะทีนะ ฉันฝากด้วยล่ะ อย่าให้ความแตกเชียวนะ เหะๆๆๆ”

“ไว้ใจได้เลย เหมียว”

[glow=brown,3,300]O..............................................................................O[/glow]

เวลาประมาณ 3 ทุ่ม ณ ภายในชั้นสองของบ้านต้นไม้แห่งป่ามุบาเอะ พวกเซจิโระได้เลือกโปเกมอนคู่หูกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทุกคนนั่งเรียงกันเป็นวงกลมรอบห้อง โดยมีเกรเซียเป็นโปเกมอนเปิดบทสนทนาเช่นเคย เธออยู่ที่ด้านหนึ่งของห้องเช่นเดียวกับคนอื่นๆ

“เอาละ ทีนี้ทุกคนก็เลือกคู่หูกันเสร็จเรียบร้อยแล้วสินะ เมื่อกี้นี้ฉันให้ยูกะเขียนสรุปรายชื่อของคู่หูแต่ละคู่ให้ทุกคนได้ดูกัน” ว่าแล้วเกรเซียก็หันไปถามยูกะที่กำลังขีดเขียนบนกระดานดำอย่างสนุกมือ “ว่าแต่ว่าทางนั้นเสร็จแล้วรึยังจ๊ะ?”

“แปปนะคะ~…เอาละ เสร็จแล้ว แต่นแต๊น~”

ยูกะเข็นกระดานดำให้ทุกคนที่อยู่ในห้องโถงได้ดูรายชื่อกัน แต่บางคนถึงกับออกอาการทางสีหน้าเลยทีเดียวเมื่อได้เห็น...เอ่อ...สไตล์การขีดเขียนของเธอ

“อะโห...ลายมือคิกขุอะไรอย่างนี้”

“ม-ไม่เห็นต้องเรียกฉันว่าคุณหนูก็ได้นะคะ~”

“ฮู่ว...ดีนะที่เจ้าชายอย่างฉันไม่โดนเขียนชื่อแปลกๆลงไป”

“พจจ๊า~! ดิฉันชื่อพจจามะ ไม่ได้ชื่อพจมานนะเจ้าคะ! >o< ว่าแต่พจมานนี่ใครเนี่ยเจ้าคะ?”

“ง่ะ...แล้วทำไมฉันถึงต้องชื่อคุจีโกะละเนี่ย!?” ดูท่าทางคุจีโตะจะตกใจยิ่งกว่าคนอื่นๆเป็นพิเศษ เธอหันควับมาถามยูกะทันที

“ก็แหม~ ชื่อคุจีโกะมันน่ารักกว่าเห็นๆเลยนี่นา~ อีกอย่างตั้งชื่อน่ารักๆให้มันเข้ากับโบว์ที่เธอใส่ไงคุจีโกะ~ ไม่ดีเหรอคุจีโกะ~? =w=” ยูกะก็ทำหน้าแบ๊วแกล้งเรียกชื่อคุจีโกะอย่างเอ็นดู คุจีโกะ เอ๊ย คุจีโตะก็เลยหน้าแดงแป๊ด “ต-ตั้งชื่ออะไรของเธอ! ชื่อแบบนี้ไม่เห็นจะเข้ากับฉันซักนิด!! >///<”

“เอ๊ะเดี๋ยวก่อน? แล้วชื่อเรนโทร่านั่นมาจากไหนน่ะ?” พลานันถามพลางชี้ไปที่ชื่อ ‘เรนโทร่า’ ของโปรบนกระดาน

กึก! ฟืด~ “ข้าเอง~”

ทันใดนั้นเสียงเข้มๆหล่อๆก็ดังขึ้นข้างหลังพวกเขาพร้อมกับเสียงเลื่อนประตู ปรากฏว่ามีโปเกมอนตัวใหม่ปรากฏขึ้นที่หน้าประตู มันมีรูปร่างเหมือนสิงโตสีฟ้าที่มีขนสีดำหนาปกคลุมบนบางส่วนของร่างกาย ปลายหางสีดำของมันเป็นดาวสี่แฉกสีเหลือง และมันปรากฏตัวตรงหน้าพวกเขาในท่า...เก๊กหล่อ

“แหงะ....ไอ้หมอนี่เป็นใครเนี่ย? -*-“ ปิจูถามโปเกมอนตัวไหนซักตัวเผื่อรู้ว่าใคร

“จริงสิ ฉันยังไม่ได้แนะนำให้ทุกคนรู้จักเลยนี่นา เขาเข้าร่วมกองกำลังบ้านต้นไม้พร้อมกับโปรเลยจ้ะ เขาคือ---“

“ไม่ต้องแนะนำตัวให้ผมหรอกครับคุณเกรเซีย~” โปเกมอนสิงโตทำเสียงหล่อบอกเกรเซีย แล้วเขาก็หันมาแนะนำตัวเองกับทุกคน “อะเฮ้อ~ ข้าคือเรนโทร่า โปเกมอนที่หล่อที่สุดในปฐพี ความหล่อเหลาของข้าไม่ว่าใครเห็นก็เป็นต้องหลงเสน่ห์ …อ้าวทุกคนเป็นอะไรไป? หลงใหลในความหล่อของข้าจนอื้งกันหมดเลยเหรอ?”

ใช่ครับ ตอนนี้ทุกคนยกเว้นโปรกำลังนั่งอื้งกิมกี่กับเรนโทร่า แต่ไม่ใช่เพราะความหล่อ(?)ของเรนโทร่า แต่เป็นเพราะความตกใจที่ได้รู้ว่า ‘โปเกมอนที่ขี้เก๊กขนาดนี้ก็มีในโลกด้วยเรอะ???’

“เอาละๆ เท่านี้ก็เอาเป็นว่าพวกเราได้คู่หูของตัวเองกันครบทุกคนแล้วละนะ คราวนี้ฉันต้องการจะให้พวกเธอแบ่งกลุ่มออกเป็น 3 กลุ่ม กลุ่มละ 4 คน เลือกคนที่ต้องการจะอยู่แล้วก็ตั้งกลุ่มได้เลยจ้ะ”

เกิดความชุลมุนขึ้นกันเล็กน้อยภายในห้องโถง บางคนรีบพุ่งเข้าไปหาคนที่ต้องการจะอยู่กลุ่มเดียวกันด้วยทันที บางคนก็เลือกไม่ถูกว่าจะไปอยู่กับใครดี

“รุ่นพี่ดาเนะค้า~!”

“มาทางนี้เร็วเลยมารีนะ! เดี๋ยวกลุ่มเต็ม!”

“อ๊า ล-แล้วเราจะอยู่กลุ่มไหนดีคะเนี่ย~ >_<”

“ฉันอยู่กลุ่มไหนก็ได้ทั้งนั้นละน่า เนอะปิจู~”

“เฮ้อ~ มีแต่พวกคนเพี้ยนๆทั้งนั้น...เอ๊ะกลุ่มเซจิโระเหรอ ดูท่าทางกลุ่มนั้นจะปกติสุดแฮะ เจ้าชายอย่างฉันเหมาะกับคนปกติที่สุดแล้ว”

ในที่สุด ทุกคนก็เลือกกลุ่มของตนเองได้ กลุ่มแรกนั้นประกอบไปด้วยเซจิโระ,ยูกะ,เลอ้อน และโปร ส่วนกลุ่มที่ 2 นั้นก็ประกอบไปด้วยพลานัน,ดาเนะคุง,มารีนะ และเคท และกลุ่มที่ 3 ก็ประกอบไปด้วยคาออส,คิซาเนะ,สปอร์ และแคลลา

“ทีนี้ก็ถึงเวลาของฉันที่จะต้องแจกจ่ายหน้าที่ให้ให้กับทุกคน ก่อนอื่นก็ขอให้เซจิโระ ดาเนะคุง และพลานันมารับแผนที่และถุงใส่ดินจากฉันได้เลยจ้ะ” เกรเซียบอกทั้งสามคน พวกเขาต่างรู้สึกงงๆว่าทำไมต้องเรียกเจาะจงเฉพาะเขา แต่ก็ลุกขึ้นมารับแผนที่แผ่นเล็กๆและถุงหนังที่ดูคล้ายๆย่ามแบบสะพายที่เกรเซียยื่นมาให้

“เราจะเริ่มดำเนินหน้าที่กันตั้งแต่พรุ่งนี้เช้า โดยแบ่งการทำงานออกเป็นกลุ่มๆไปตามนี้ก็คือ กลุ่มของฉันกับคาออส,คิซาเนะ,สปอร์,แคลลา จะไปยังปราสาทของท่านพระราชาเดียลก้า เพื่อแจ้งถึงเรื่องที่มนุษย์อย่างพวกเธอได้มาถึงที่นี่แล้ว และปรึกษากันเรื่องมาตรการรับมือกับพวกเทอร์เรอร์ที่กำลังจะเริ่มรุกรานในอีก 2 เดือนข้างหน้า แล้วก็จะเลยไปเก็บดินไนโตรจันที่สวนสาธารณะเหนือเมืองโคงาเนะด้วย กว่าจะกลับก็เย็นถึงดึกล่ะนะ” เกรเซียบอกทุกคน

“และเพื่อไม่ให้เสียเวลา ก็ให้กลุ่ม พลานัน,ดาเนะคุง,มารีนะ,เคท ไปที่ป่าคิเคียว เพื่อไปเก็บดินโพแทสซันมาด้วยเลย ถึงป่าคิเคียวจะอยู่ไกลกว่าเมืองโคงาเนะก็เถอะ แต่แค่ไปเก็บดินอย่างเดียวอาจจะกลับมาได้ไวกว่ากลุ่มของฉันก็ได้ แล้วก็เวลาเก็บก็ให้เก็บส่วนที่ดินเป็นสีออกม่วงๆนะ”

ทั้งสามคนที่ได้แผนที่ไปเริ่มดูแผนที่ด้วยความอยากรู้ว่าสถานที่แต่ละจุดที่เกรเซียบอกนั้นคือที่ไหนบ้าง

“เดี๋ยวก่อนนะ? ที่แจกแผ่นแผนที่กับถุงหนังนี่ให้เฉพาะพวกเรา แถมยังเรียกชื่อกลุ่มขึ้นต้นด้วยชื่อพวกเราด้วยนี่...คงไม่ได้หมายความว่าให้พวกเราเป็นหัวหน้าหรอกนะครับ?” พลานันถามแบบหวั่นอยู่ลึกๆ

“ถูกแล้วจ้ะ ใครอายุเยอะที่สุดก็ต้องเป็นหัวหน้าไงจ๊ะ ^^” เกรเซียตอบด้วยรอยยิ้มที่สดใส จนเห็นมโนภาพมีดอกไม้เป็นแบ็กกราวด์ ปิ๊งๆๆๆ แต่คนที่ได้ยินคำตอบนี่ยืนเอ๋อ หน้าซีดเป็นไก่ต้ม แมลงวันบินเต็มหน้าแล้ว “ตะ...ตายแน่...ตายแน่”

“งั้นฉันก็ขอฝากตัวในฐานะหัวหน้ากลุ่มด้วยนะทุกคน~” คาออสหันมาบอกกับเหล่าลูกทีมด้วยมาดพี่ชายใจดี ปิ๊งๆๆๆ

“อืมๆ ส่วนฉันก็ต้องเป็นหัวหน้ากลุ่มด้วยสินะ” เซจิโระพยักหน้าหงึกๆ ว่าแล้วเขาก็ถามต่อ “แล้วกลุ่มของฉันต้องทำอะไรบ้างล่ะ?”

“อืม นั่นสินะ กลุ่มของเซจิโระ,ยูกะ,เลอ้อน,โปรก็...”

“ก้อ.....” เซจิโระกับยูกะยื่นหน้ารอคำตอบจากเกรเซีย

“เฝ้าบ้านต้นไม้รออยู่ที่นี่จนกว่าฉันจะกลับมาละกันนะจ๊ะ ^^”

เกรเซียยิ้มหวาน ปิ๊งๆๆๆ อย่างที่เคยทำ ซึ่งตรงข้ามกับหน้าเอ๋อค้างของพวกเซจิโระอย่างรุนแรง...

[glow=black,3,300]O..............................................................................O[/glow]

โปรดติดตามตอนต่อไปในตอนที่ 8 ครับ

[BLYTHE]

*ปักป้ายจองเม้นท์*

เสียงลึกลับคือใครกันนะ... น่าติดตามๆ

เอ๋?อ้า~ งั้นเองเหรอ...

เขาปล่อยจักจั่นตัวจิ๋วนี้ให้กลับไปยังที่ของมัน มันบินส่งเสียงหึ่งๆจากไปอย่างรวดเร็วเหมือนแมลงหวี่

เหะๆๆๆ พวกแกเอ๋ย รู้มั้ยว่าตอนนี้พวกเรามีแขกไม่ได้รับเชิญมายังโลกโปเกมอนแห่งนี้ด้วย และดูเหมือนว่ามันจะร่วมมือกับพวกกองกำลังบ้านต้นไม้มาขัดขวางแผนการของพวกเราเสียด้วย...เป็นมนุษย์เช่นเดียวกับพวกแกไงล่ะ! โปเกมอนที่ยืนอยู่บนพื้นที่สูงกว่าพูดกับบุคคลปริศนาหลายคนที่ยืนอยู่บนพื้นที่ระดับต่ำกว่า

มนุษย์?...

นอกจากพวกเราแล้ว มีคนอื่นเข้ามาในโลกนี้เหมือนกันเหรอ?

ฮ้า~! จริงเหรอ~

บ-แบบนั้นก็แย่นะสิ! พ-พวกเราจะท-ทำยังไงกันดีล่ะ!? อ๊า~! นี่มันช่างเหมือนเวลาชาวไซย่าบุกโลกจริงๆ~!?

กรุณาอุทานเบาๆหน่อยได้มั้ยครับ อยู่ในห้องนี้เสียงมันก้องนะครับ

พวกเขา(และเธอ) เริ่มคุยกันถึงสิ่งที่โปเกมอนปริศนาพูดถึง แต่ดูเหมือนจะคุยกันผิดเวลาจนโปเกมอนปริศนาตัวนั้นเริ่มจะอารมณ์บูดขึ้นมา

หยุด! ฉันยังไม่อนุญาตให้พวกแกออกความเห็นใดๆทั้งนั้น! โปเกมอนปริศนาตะโกนสั่งอย่างดุร้าย บุคคลปริศนาทุกคนหยุดการสนทนาแทบจะทันที หันมายืนตรงต่อหน้าเจ้าของเสียงอันโกรธขื้ง ในเมื่อเจ้ามนุษย์พวกนั้นมายังโลกนี้แล้ว เห็นทีพวกเราจะรีบร้อนดำเนินแผนการไม่ได้ เราต้องสอดแนมขโมยข้อมูลการเคลื่อนไหวของเจ้าพวกนั้นมา และคอยจับตาดูมัน...แล้วก็ถึงเวลาของแกซะทีนะ ฉันฝากด้วยล่ะ อย่าให้ความแตกเชียวนะ เหะๆๆๆ

ตรงนี้น่าจะบรรยายหน่อยนะครับ ว่าเสียงที่พูดเป็นเสียงเล็ก แหลม ทุ้ม ฯลฯ น่ะครับ(เพราะคนอ่านไม่รู้อ่านะครับ ว่าเป็นเสียง ช หรือ ญ = =)

และก็ตอนนี้อีโมเยอะจังเลยนะครับ *ยิ้ม*

เป็นกำลังใจในการแต่งต่อไปนะครับ สู้ๆครับ

[Guest bulbabenz]

คิเคียวซิตี้........

-----------------------

อะเหอว์ เก๊กซะ สุด ๆ เรนโทร่านี่

เครเซเลียนี่ ปิ๊ง ๆ แบบว่า เอ่อ......

**แบ๊วไปแล้ว**

เอาล่ะ ในที่สุดเรื่องหลักก็ได้เวลาเดิน เฮ~

กลุ่มพวกนั้นก็มีมนุษย์รึนี่ โฮ่ว...

[Porygon-Ω]

อีโม(กับภาษา)อีกแล้วนะ... ฮึ่มมมมมมมม *ใกล้ระเบิด*

ตัวร้ายเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว... โอกกกกกก