ฟิคโปเกมอน *<~The Pokemon Future Destiny (Remake)~>*

[varinne]

เอ๊ะ! เลอ้อนคุง~!

-----------

น่าจะพูดว่า "อ้าว! เลอ้อนคุง~!"  เอ๊ะนี่ทำนองแปลกใจ อ้าวนี่ทำนอง พึ่งเห็น

เรนโทร่าเงื้อกรงเล็บ โปวารุนน่าจะมีบาดแผลจากเล็บด้วย

ชอบประโยคนี้ " ยังไงเสียนี่ก็เป็นการซ้อมต่อสู้ คุณควรจะศึกษาสิ่งที่เห็นให้ได้มากที่สุดดีกว่านะครับ"

----------

เซจิโระทำหน้าตื่นเหมือนคนที่อยู่ตรงหน้าเพิ่งโดนรถชนมา

-----------

เซจิโระทำหน้าตื่นเหมือนนี่ไม่ใช่ซ้อมการต่อสู้จริงๆแล้ว

โปวารุนน่าจะพูดต่อว่า "การต่อสุ้ที่แท้จริงน่ะ มันรุนแรงกว่านี้หลายเท่าตัวเลยนะครับ ถ้าบาดแผลแค่นี้ทนไม่ได้ ก็ถือว่าการฝึกไร้ประโยชน์นะครับ"

-----------

มันร้องเสียงดังลั่น อ๊าาาาาาาาา!!!!!!

-----------

ใครร้อง

-----------

ทันทีที่เรนโทร่าจับโปวารุนได้ก็สะบัดไปมาอย่างแรงเหมือนสุนัขกัดตุ๊กตาเล่น

---------

สุนัขกัดตุ๊กตาไล่ฝนเล่น น่าจะเหมาะดี =w=

จริงๆแล้วตอนที่ โปรสั่งให้เรนโทร่าใช้เขี้ยวเพลิง เซจิโระไม่น่างงนะ เพราะน่าจะรุ้อยุ่แล้วว่าจะทำอะไร - -

ฟิคก็น่ารักดีนะ ชอบโปวารุนที่ดูเป็นผู้ใหญ่สุดละ แต่ติดที่บางทีพูดบางประโยคยังไม่ค่อยกินใจเท่าไร น่าจะเพิ่มประโยคบางประโยคลงไปบ้าง เหมือนโปวารุนไม่สนใจสภาพของตัวเองเลยอะนะ =w= เป็นโปเกมอนที่สามารถเสี่ยงตายได้มากที่สุดเลยนะเนี่ย พวกที่ไม่ห่วงตัวเองอะ

ฟิคน่ารักดีนะ แต่ว่าเนี๊ยสมาแบบแปลกๆ

ปล. อ่านเม้นของเบ๊นซ์แล้วทรุด llllorz ฟิคเรานี่เกือบจะตรงกันข้ามกะที่เบ๊นซ์บอกจริงๆ

[ChaosPhoenix]

เนียสมาเป็นสายลับ หรือเปล่านี้ ท่าทางน่าสงสัย

[shadow_of_ching]

อ้าว เปิดมาดูมีตอนใหม่ซะงั้น

ตอนแรกจะเม้นต์เรื่องที่ทำไมไม่สั่งโปเกม่อนให้สู้เลย  อ่านไปอ่านมา  อ่อ เป็นเนื้อเรื่องนี่หว่า

[Loveless Nova]

คุจิโกะหน้าโหด!!!....แต่ทำไมดูอีกมุมก็น่ารักหว่า..

เป็นการต่อสู้ที่สุดยอดมากเลยละเฟ้ย!!! แต่ทำไมไม่แปลงร่างเป็นอาวุธสู้กันบ้างละ?

แล้วตอนต่อไปจะเป็นไงต่อเนี้ย~

[bluewind]

[bluewind]

ความเดิมตอนที่แล้ว – การซ้อมต่อสู้ระหว่างโปวารุนของเซจิโระและเรนโทร่าของโปรได้เริ่มต้นขึ้น โปวารุนได้แสดงความสามารถเฉพาะตัวด้วยพลังเปลี่ยนสภาพอากาศที่ไม่เหมือนใคร ทางฝั่งเรนโทร่าก็มีสมรรถภาพพื้นฐานของร่างกายที่โดดเด่นเป็นอาวุธ การซ้อมต่อสู้ครั้งนี้แม้ว่าจะเสมอกัน แต่ก็ทำให้พวกเซจิโระได้เรียนรู้ถึงหลักการต่อสู้จริง และความสำคัญของมนุษย์อย่างพวกเขาต่อโปเกมอนคู่หูในการต่อสู้ หลังจากนั้น เนียส โปเกมอนปริศนาก็ปรากฏตัวขึ้นที่บ้านต้นไม้...

The Pokemon Future Destiny ตอนที่ 10 ไปเข้าวัดเข้าวาซะบ้างก็ดีนะ

ณ ป่าคิเคียว...ซึ่งเป็นสถานที่ๆเกรเซียมอบหมายกลุ่มของพลานันให้ไปเก็บดินโพแทสซัน เพื่อใช้เป็นธาตุอาหารพืชสำคัญในการทำให้เซเรบี้ฟื้นจากการรักษาตัว

ป่าคิเคียวเป็นป่าที่ค่อนข้างรกทีเดียว ต้นไม้ในแถบนี้จะแผ่กิ่งก้านจนทำให้ภายในป่าดูมืดกว่าที่ควรจะเป็น จึงเป็นสถานที่ๆมีโปเกมอนนกขนาดเล็กอาศัยอยู่มาก

ทว่า หากเป็นเวลาตั้งแต่ตอนเย็นเป็นต้นไป ผู้มาเยือนจะได้สัมผัสกับบรรยากาศอันน่าพิศวงบางอย่าง...และเผอิญว่า ช่วงเวลาที่กลุ่มของพลานันมาถึงป่าแห่งนี้เป็นเวลาเย็นแล้วเสียด้วย

“เฮ้อ...ให้ตายสิ กะว่าจะมาทางลัดซะหน่อย ที่ไหนได้ ทางนี้ดันทำให้มาถึงป่าช้าหนักกว่าเดิมอีก” ดาเนะคุงเดินแบกถุงใส่ชุดคอสเพลย์บ่นเรื่อยเปื่อย ตอนนี้เขาอยู่ในสภาพใส่เสื้อคอกลมกางเกงขาสั้น ไม่ได้ใส่ชุดคอสเพลย์เหมือนอย่างเคย ทำให้ดูๆไปแล้วภายใต้ชุดคอสเพลย์สุดหลุดโลกนั้นก็เหมือนเด็กหนุ่มธรรมดาๆทั่วไปเท่านั้นเอง

“ช่าย~ ฉันก็ตกน้ำไปกับดาเนะด้วย น่าเบื๊อน่าเบื่อ” อูริมูก็บ่นด้วยอารมณ์เนือยๆแบบดาเนะคุงด้วยเหมือนกัน

“น่าเบื่ออะไรกันเล่า!!!!” มารีนะกับไมนันหันขวับมาว้ากลั่นทีเดียวดาเนะคุงหงายหลังไปเลย

“ก็รุ่นพี่ดาเนะเองไม่ใช่เหรอคะที่ตกน้ำป๋อมแป๋มจะไหลลงน้ำตกแล้วให้พวกเราไปช่วยน่ะ!?”

“ที่สำคัญไอ้ชุดไดโนเสาร์ที่นายใส่น่ะจมน้ำแล้วมันหนักตายชัก! พวกฉันลากนายขึ้นมาจากน้ำน่ะหนักยังกะลากคนเป็นสิบน่ะ! นายก็ด้วยอูริมู!! ขนแกชุ่มน้ำแล้วโคตรหนักเลย!!” มารีนะกับไมนันเดินไปรุมด่าดาเนะคุงไปยกใหญ่จนเจ้าตัวหงอ ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว “ขอโทษคร๊าบๆๆๆๆ~”

“พี่ไมนันนั่นแหละพอเถอะค่ะ!! ดาเนะคุงเขาสำนึกผิดก็หมดเรื่องแล้วนี่คะ!!”

“ใช่ๆ ไหนๆเรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว อีกอย่างเราก็มาถึงที่ป่าคิเคียวได้อย่างปลอดภัยแล้วนี่จ๊ะ รีแลกซ์เข้าไว้ๆ~” พลัสเซิลกับโทเงคิสก็ช่วยกันไกล่เกลี่ยให้เลิกทะเลาะกัน เอ่อ...ยกเว้นพลัสเซิลที่เข้าไปล็อกหลังไมนันไว้เลย

“ฮ่ะๆๆ...แล้วฉันจะเข้าไปร่วมไกล่เกลี่ยดีมั้ยเนี่ย...” พลานันทำท่าเหมือนไม่กล้าเข้าไปขัดจังหวะพวกเขา

“ถึงดิฉันจะรู้ว่าดาเนะคุงผิด แต่การทะเลาะกันก็เป็นสิ่งไม่ดีนะเจ้าคะ...” พจจามะก็เอาแต่เดินมองอยู่ห่างๆ ประมาณว่ากุลสตรีอย่างเธอจะไม่เข้าไปยุ่งกับความรุนแรงใดๆ

“ว่าแต่ป่าแห่งนี้น่ะ มีบรรยากาศที่ไม่น่าไว้ใจอยู่เต็มไปหมดเลย...”

คำพูดของเคทกลับทำให้พวกเขาหยุดทะเลาะกันได้ง่ายกว่าการไปไกล่เกลี่ยเองเสียอีก ระหว่างที่เดินอยู่พวกเขาก็มองไปรอบๆ พบว่าพื้นที่ในแถบนี้เริ่มมีสิ่งแปลกปลอมปรากฏให้เห็นหลังจากที่พวกเขาเดินเข้ามาในป่าได้ซักพัก มันคือโคมไฟกระดาษเก่าๆที่ไม่ใช้แล้ว เศษไม้ที่มีรอยทาสีแดง และแผ่นไม้ยาวๆที่มีตัวอักษรที่เขียนไว้ด้วยหมึกเป็นแนวตั้ง ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งของที่ตกหล่นอยู่ตามข้างทางเป็นหย่อมๆ

“อะไรกันล่ะเนี่ย ขยะหรอกเหรอ? แต่ทำไมหน้าตาเหมือนพวกของวัดที่ฉันเคยเห็นจัง?” ดาเนะคุงเอ่ยอย่างสงสัย

“หรือว่าแถวนี้จะมีวัดอยู่หรือคะ?” มารีนะกล่าว

“หา? วัดเนี่ยนะจะมาอยู่กลางป่าแบบนี้? พวกเธอล่ะพอรู้อะไรเกี่ยวกับป่านี้บ้างมั้ย?” คาออสหันไปถามกระต่ายสองพี่น้อง

“ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ ฉันกับพลัสเซิลยังไม่เคยมาแถวนี้เลย”

“พี่เกรเซียก็ไม่ได้บอกข้อมูลอะไรที่เป็นพิเศษของป่านี้เลยค่ะ” โปเกมอนทั้งสองส่ายหน้า

“ว่าแต่บรรยากาศที่คุณเคทบอกว่าไม่น่าไว้ใจน่ะยังไงหรือเจ้าคะ?” พจจามะถาม

ยังไม่ทันที่เคทเธอรีนจะตอบ เธอก็ชะงักฝีเท้า ทำเอาหลายคนที่เดินตามหลังมาชนกันเล็กน้อย “ชู่ว พวกเธอได้ยินเสียงอะไรนั่นมั้ย?”

“หือ? เสียง?” ทุกคนลองเงี่ยหูฟัง

.........................

.............

...

หึๆๆฮุๆๆฮิๆๆ

พวกพลานันถึงกับหน้าซีดเผือด พวกเขาหันมามองหน้ากันอย่างหวาดระแวง แล้วพวกเขาก็รู้ได้ทันที ว่าเสียงที่พวกเขาได้ยินไปนั้น ไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ... พวกเขาเริ่มเขยิบเข้ามาชิดๆกัน บีบกลุ่มให้เล็กลงไปถนัดตา

“จะ...จะบอกว่ามีผีเหรอคะ???” มารีนะเริ่มล่อกแล่กหันซ้ายหันขวา เข้าไปอยู่ใกล้ๆดาเนะคุง “บ้า! อย่าพูดอะไรน่ากลัวแบบนั้นได้มั้ยเธอนี่!”

กา~กา~กา~ เสียงกาจากไหนก็ไม่รู้ดังมาแต่ไกล แต่ไม่รู้ทำไมพวกเขาต้องได้ยินเสียงกาในที่แบบนี้ด้วย...

“แล้วทำไมกามันต้องร้องตอนนี้ด้วยเล่า~!!” พลานันเริ่มออกอาการคร่ำครวญ

“ดูท่าจะไม่ดีแล้วสิ...” เคทพูด ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นคนที่คุมสติได้ดีที่สุดในตอนนี้

โฮะๆๆเหะๆๆเหอๆๆ

เสียงหัวเราะปริศนาจากที่ไหนซักแห่งรอบๆพวกเขาดังขึ้นอีกครั้ง...

ดาเนะคุงฝืนใจรวบรวมความกล้าแล้วตะโกนออกไป “ค-ใครน่ะ! ใครพูด! ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!!!”

“ก้อ~ฉาน~นี่~แหละ~พูด~งาย~ล่า~”

เสียงอันน่าสยดสยองนี้มันแว่วมาจากเบื้องหลังของพวกเขา....

พวกเขาค่อยๆหันกลับไป แล้วก็เห็น......

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!! / แว้กกกกกกกกกกกก!!!!!! / เหวอออออออ!!! ผีหลอกกกกกกกกกก!!!!!”

พวกเขาใส่เกียร์หกเผ่นป่าราบหนีสุดชีวิต แต่ดันทิ้งพลานันที่น้ำลายฟูมปาก เป็นลมทั้งยืนไปแล้ว...ยังดีที่โทเงคิสกลับมาขนเขาพาหนีไปด้วยกันด้วย

“อ๊าาาาาาา!!! วันนี้มันวันอะไรกันเนี่ย!!!!”

“นั่นสิเจ้าค้า~!!” มารีนะกับพจจามะวิ่งหนีไป น้ำตาก็ไหลเป็นประกาย ทำหน้าเหมือนการ์ตูนผู้หญิง ปิ๊งๆๆๆๆ

“เฮ้ยพวกเรา! วิ่งมาถึงขั้นนี้แล้วช่วยหันกลับไปดูหน่อยเด๊ะว่ามันตามมารึเปล่า!?” ดาเนะคุงตะโกนถาม ตัวเองก็วิ่งหน้าตั้งแบกชุดคอสเพลย์ลูกเดียว มีอูริมูเกาะถุงคอสเพลย์ติดไปด้วย

“โธ่!!! ใครมันจะกล้าหันไปมองคนเดียวเล่า!! ถ้านายอยากรู้ก็หันไปดูเองเซ่!!!” ไมนันตะโกนกลับ

“เออก็ได้!! ถ้างั้นทุกคนช่วยกันหันไปดูพร้อมๆกันนะเฟ้ย!!! จะนับนะ!!!! หนึ่ง! สอง! สาม!”

พรึ่บ! พวกเขาหันกลับไปมอง

“แฮ่!!!!!!!!”

“อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!”

สรุปก็คือ รวมกันเราอยู่ ทิ้งกรูเมิงตาย นั่นเอง...

[glow=midnightblue,3,300]o.........................................................................o[/glow]

พวกดาเนะคุงวิ่งหน้าตั้งไม่ลืมหูลืมตาจนกระทั่งพวกเขาวิ่งต่อไปไม่ไหวแล้ว เหนื่อยจนลงไปทรุดกับพื้น ส่วนโทเงคิสก็เหนื่อยจนลงจอดไม่สวย พลานันก็ลอยละลิ่วจากหลังโทเงคิสหน้าทิ่มจมดิน ดูท่าทางพวกเขาจะปลอดภัยแล้ว

“แฮ่กๆๆๆ....มะม่าย.....ตามา....แฮ่ก...แล้ชะมะ?(มันไม่ตามมาแล้วใช่มั้ย?)....” มารีนะเหนื่อยจนพูดไม่เป็นคำศัพท์

“สงสัยจะใช่....แฮ่ก....” น่าแปลกที่ดาเนะคุงฟังมารีนะรู้เรื่องด้วย

“เหวอ!!! ผีหลอก---เอ๊ะ? อ้าว? นี่เราอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย?” พลานันเพิ่งจะหายจากอาการสลบหันมามองรอบๆ

เคทเงยหน้าขึ้นดูว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน “แฮ่ก....อะ-เอ๋? นั่นมัน!?”

พวกเขากำลังอยู่ตรงหน้าสิ่งที่ไม่น่าจะมีในป่ารกแบบนี้ได้ มันเป็นวัดญี่ปุ่นที่สูงลิ่วจนดูเหมือนเป็นหอคอยมากกว่า ดูเหมือนว่าจะสร้างขึ้นจากไม้ มีหลังคาสีน้ำเงินแบ่งเป็นสามชั้นบนหอคอยและประดับยอดเสาสีทอง

“เอ๋??? นี่มันวัดญี่ปุ่นนี่นา!? ทำไมมีวัดอยู่กลางป่าแบบนี้ได้ล่ะ!?” ดาเนะคุงอุทาน

“ที่โลกของเราก็มีวัดที่หน้าตาคล้ายๆอย่างนี้เลย โอ้โห~” มารีนะเงยหน้ามองยอดวัดอย่างตื่นเต้น

“เอ๋? ที่โลกมนุษย์ของมารีนะก็มีวัดแบบนี้ด้วยเหรอเจ้าคะ?” พจจามะถาม เธอก็หันมาตอบให้ “ใช่แล้วละ มันดูเหมือนวัดคิงกะกุในประเทศญี่ปุ่นที่ฉันอยู่เลยละ”

พจจามะฟังมารีนะอธิบายอย่างใคร่รู้ ถึงมันจะไม่รู้จักวัดคิงกะกุหรือประเทศญี่ปุ่นก็เถอะ แต่เธอชอบอะไรที่ดูเป็นวัฒนธรรมดั้งเดิมแบบนี้มาก

“เอ?...ฉันรู้สึกว่ายอดวัดนั่นมันขยับด้วยนี่นา...บ้าแล้ว! ฉันนี่เพ้ออะไรเป็นตุเป็นตะจริงๆเลย ยอดวัดมันจะขยับเองได้ยังไง สงสัยฉันเมายอดวัดละมั้ง ฮะๆ” มารีนะหัวเราะให้ตัวเองพลางส่ายศีรษะในความเป๋อของตัวเองไปด้วย พจจามะได้แต่ยืนเอ๋อว่า ‘เมายอดวัด’ ของเธอนี่มันอะไรกันแน่? “เอ่อ...เมื่อกี้มารีนะตั้งใจจะเล่นมุขหรือว่าเป็นโรคจริงๆในโลกมนุษย์กันน่ะเจ้าคะ?”

“ดูแล้วเหมือนจะเป็นวัดในแถบเอเชียที่โลกมนุษย์ของเราเลยนะ?” เคทเอ่ย พลางพิจารณาส่วนต่างๆของวัดอย่างสนอกสนใจ

“เฮ้ย! มีแสงไฟออกมาจากหน้าต่าง แสดงว่าในนั้นต้องมีใครอยู่แน่ๆเลยละ!” อูริมูบอกให้ทุกคนดู หน้าต่างหน้าวัดนั้นมีแสงเทียนสว่างออกมานอกหน้าต่างขุ่นๆจากภายใน

“ลองเข้าไปในนั้นกันมั้ยล่ะทุกคนจ๊ะ ตอนนี้ก็ดึกแล้ว เราจำเป็นต้องมีที่พักนะจ๊ะ ส่วนฉันจะคอยบินตรวจตราข้างนอกนี้เองจ้ะ” โทเงคิสบอกทุกคน ด้วยการอาสาของโทเงคิส ทำให้ทุกคนรู้สึกอุ่นใจขึ้นมากทีเดียว

“โอเค งั้นพวกเราก็เข้าไปกันเถอะ เชิญหัวหน้ากลุ่มเลยครับผม~” ดาเนะคุงทำท่าผายมือไปทางประตูทางเข้าให้พลานัน

“อ้าวเฮ้ย ต้องเป็นฉันเหรอเนี่ย เวรกรรม...” พลานันคอตก แต่ในเมื่อเขาเป็นหัวหน้ากลุ่มแล้ว เขาก็ต้องรับผิดชอบ เขาจำใจเดินนำทีมพาทุกคนเข้าไปในวัด

“คอยระวังรอบๆไว้ด้วยล่ะ อาจจะมีอะไรแอบมาจู่โจมเราทีเผลอก็ได้” ดาเนะคุงที่ตามหลังพลานันคอยเตือนทุกคน

“นี่ตกลงใครเป็นหัวหน้ากันแน่ล่ะเนี่ย ฉันละปวดเฮดจริงๆ” ไมนันเอามือก่ายหน้าผากอย่างปวดจิต

“แหมพี่คะ คนเรามันก็ต้องมีเรื่องไม่ถนัดบ้างอะไรบ้าง จริงมั้ยล่ะคะ” พลัสเซิลตบบ่าพี่ชายเบาๆ (ไมนันคิด – ตูว่าไม่บ้างแล้วแหละ...)

[glow=black,3,300]o.........................................................................o[/glow]

โปรดติดตามตอนต่อไปในตอนที่ 11 ครับ

[Guest bulbabenz]

แบกหลังตุง ฮี่ว ๆ

ทำไมโลกนี้มีฟูชิกิดาเนะเกลื่อนได้ขนาดนี้!? orz!!

อ่านตอนแรกนึกว่าจะเป็นหอคอยมาดาสึโบมิ.......

ไม่ใช่ล่ะม้างง

**ทำหน้ายิ้มเจื่อน ๆ**

[Risu]

ตอนนี้มันคุ้นๆ แฮะ

(ไม่คุ้นได้ไง มันมีอยู่ในอันเก่านี่นา โดยเฉพาะประโยคที่ว่า "รวมกันเราอยู่ ทิ้งกรูเมิงตาย")

น่าสงสารพลานันจังแฮะ

โดนคนเขียนแกล้งซะ

[Porygon-Ω]

พวกเขาใส่เกียร์หกเผ่นป่าราบหนีสุดชีวิต แต่ดันทิ้งพลานันที่น้ำลายฟูมปาก เป็นลมทั้งยืนไปแล้ว...ยังดีที่โทเงคิสกลับมาขนเขาพาหนีไปด้วยกันด้วย

*นั่งฮา*

นี่สินะคะที่บอกว่าจะลงกับตัวละครลุงโต้ง... (ฮา)

นั่นสิเจ้าค้า~!! มารีนะกับพจจามะวิ่งหนีไป น้ำตาก็ไหลเป็นประกาย ทำหน้าเหมือนการ์ตูนผู้หญิง ปิ๊งๆๆๆๆ

*ฮาต่อ*

*เข้าโหมดเครียด*

เหวอ!!! ผีหลอก---เอ๊ะ? อ้าว? นี่เราอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย? พลานันเพิ่งจะหายจากอาการสลบหันมามองรอบๆ ส่วนเคทเงยหน้าขึ้นดูว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน

แฮ่ก....อะ-เอ๋? นั่นมัน!?

เอ?...ฉันรู้สึกว่ายอดวัดนั่นมันขยับด้วยนี่นา...บ้าแล้ว! ฉันนี่เพ้ออะไรเป็นตุเป็นตะจริงๆเลย ยอดวัดมันจะขยับเองได้ยังไง สงสัยฉันเมายอดวัดละมั้ง ฮะๆ มารีนะหัวเราะให้ตัวเองพลางส่ายศีรษะในความเป๋อของตัวเองไปด้วย ส่วนพจจามะได้แต่ยืนเอ๋อว่า เมายอดวัด ของเธอนี่มันอะไรกันแน่?

เอ่อ...เมื่อกี้มารีนะตั้งใจจะเล่นมุขหรือว่าเป็นโรคจริงๆในโลกมนุษย์กันน่ะเจ้าคะ?

เว้นบรรทัดให้ถูกจังหวะ จะทำให้ความลื่นไหลเพิ่มขึ้นเค่อะ

น่าจะมีการใช้คำสันธานเชื่อมมากกว่านี้ เพื่อเพิ่มความลื่นไหลราวกับฉีดน้ำมันหล่อลื่นส์!~

(ปรบมือ 3 ครั้งให้กับการใช้ภาพประกอบ เพราะเข้าอารมณ์ฮา (แอนด์หลอน?) ได้อย่างดีเยี่ยม)

[Hermit]

แกล้งผมจริงๆใช่ไหมนี่ - - 

เขียนซะขนาดนี่

[*~Pocha_Icecream~*]

มารีนะเอ๊ย ติงต๊องเหมือนเจ้าของ OC ฮ่าๆๆ

ฮาเหมือนเคย พจจามะโมเอ้...?

*เกี่ยวมั้ย?*

[โฮมุปอร์]

: [] ช่วงนี้ผีดุซีซั่นสินะเคอะ~

(มุขผีหลอกมันฮาได้จายยยยย)

["Pink Marker"]

แค่ชื่อตอนก็เต็ม 10 แล้ว XD

อ่านตอนนี้เอาฮาแบบหนังผีไทยกันเลยทีเดียว : P

[ChaosPhoenix]

นี่ๆๆ ทำไมมีชื่อคาออสโผล่ออกมาด้วย และถ้าอยู่ ทำไมบทพูดแทบไม่มีเลยอะ - - แล้วเวลาหนีดันให้โทเงคิสแบกไปเนี่ยนะ แทนที่จะให้ไคริบแบกไปแทน -*-

[BLYTHE]

ฮาตรงเมายอดวัดกับชื่อตอน  

ตัวละครเยอะขึ้นเรื่อยๆจนเริ่มแย่งบทกันแล้วนะฮะ...

[snow]

มาอ่านเเล้วค่ะ มารีนะดูขี้บ่นกว่าที่คิดนะเนี่ย -.- แถมยังดูเข้ากับไมนันได้เเบบเเปลกๆ =w=

รอตอนต่อไปนะคะ >_<

[Kimur@]

มารายงานตัวแล้วนะครับ ขออภัยที่ล่าช้าไปมาก ตอนที่9อ่านเรียบร้อยแล้ว จะอ่านตอนที่10ต่อในเร็ววันแน่นอนครับ

[Loveless Nova]

นิยายเรื่องนี้กลายเป็นเรื่องแนวสยองขวัญตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย เหอๆๆ เลือกภาพมาประกอบฉากได้สยองดีมาก~(ดีที่ไม่ได้อ่านตอนกลางคืนนะเนี้ย)

เรื่องเล่าท้าวิญญาณของพวกนี้จะเป็นไงต่อไป ถ้าเขาไม่ได้ติดตามชม เขาก็ไม่ใช่แมวแล้ว เมี๊ยว!!!

[bluewind]

แบกหลังตุง ฮี่ว ๆ

ทำไมโลกนี้มีฟูชิกิดาเนะเกลื่อนได้ขนาดนี้!? orz!!

อ่านตอนแรกนึกว่าจะเป็นหอคอยมาดาสึโบมิ.......

ไม่ใช่ล่ะม้างง

**ทำหน้ายิ้มเจื่อน ๆ**

หรือว่าจะเป็นอย่างที่เบนซ์คิดกันนะ? หึหึหึหึ

ตอนนี้มันคุ้นๆ แฮะ

(ไม่คุ้นได้ไง มันมีอยู่ในอันเก่านี่นา โดยเฉพาะประโยคที่ว่า "รวมกันเราอยู่ ทิ้งกรูเมิงตาย")

น่าสงสารพลานันจังแฮะ

โดนคนเขียนแกล้งซะ

ใช้ตอนเก่ามาดัดแปลงอีกแล้วครับท่าน =_=

*นั่งฮา*

นี่สินะคะที่บอกว่าจะลงกับตัวละครลุงโต้ง... (ฮา)

*ฮาต่อ*

*เข้าโหมดเครียด*

เว้นบรรทัดให้ถูกจังหวะ จะทำให้ความลื่นไหลเพิ่มขึ้นเค่อะ

น่าจะมีการใช้คำสันธานเชื่อมมากกว่านี้ เพื่อเพิ่มความลื่นไหลราวกับฉีดน้ำมันหล่อลื่นส์!~

(ปรบมือ 3 ครั้งให้กับการใช้ภาพประกอบ เพราะเข้าอารมณ์ฮา (แอนด์หลอน?) ได้อย่างดีเยี่ยม)

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับโอม

แกล้งผมจริงๆใช่ไหมนี่ - - 

เขียนซะขนาดนี่

ทำใจเถิดพี่โต้ง

มารีนะเอ๊ย ติงต๊องเหมือนเจ้าของ OC ฮ่าๆๆ

ฮาเหมือนเคย พจจามะโมเอ้...?

*เกี่ยวมั้ย?*

รอบนี้เป็นช่วงปล่อยมุขของมารีนะครับ = =

: [] ช่วงนี้ผีดุซีซั่นสินะเคอะ~

(มุขผีหลอกมันฮาได้จายยยยย)

บรรยากาศเหมือนหนังผีตลกในบ้านเรา =o=

แค่ชื่อตอนก็เต็ม 10 แล้ว XD

อ่านตอนนี้เอาฮาแบบหนังผีไทยกันเลยทีเดียว : P

เต็ม 10 เลยทีเดียว

นี่ๆๆ ทำไมมีชื่อคาออสโผล่ออกมาด้วย และถ้าอยู่ ทำไมบทพูดแทบไม่มีเลยอะ - - แล้วเวลาหนีดันให้โทเงคิสแบกไปเนี่ยนะ แทนที่จะให้ไคริบแบกไปแทน -*-

ที่จริงไม่มีคาออสอยู่หรอกครับ แต่ผมเอามาจากของเก่าแล้วลืมแก้ชื่อคาออส ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิดครับ - -

ฮาตรงเมายอดวัดกับชื่อตอน 

ตัวละครเยอะขึ้นเรื่อยๆจนเริ่มแย่งบทกันแล้วนะฮะ...

จะพยายามกระจายบทให้ลงตัวที่สุดครับ

มาอ่านเเล้วค่ะ มารีนะดูขี้บ่นกว่าที่คิดนะเนี่ย -.- แถมยังดูเข้ากับไมนันได้เเบบเเปลกๆ =w=

รอตอนต่อไปนะคะ >_<

คู่ที่เหนือความคาดหมาย O_O

มารายงานตัวแล้วนะครับ ขออภัยที่ล่าช้าไปมาก ตอนที่9อ่านเรียบร้อยแล้ว จะอ่านตอนที่10ต่อในเร็ววันแน่นอนครับ

อย่าลืมเม้นต์ด้วยล่ะ ผมเองก็จะไปอ่านของคิมูระด้วย

นิยายเรื่องนี้กลายเป็นเรื่องแนวสยองขวัญตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย เหอๆๆ เลือกภาพมาประกอบฉากได้สยองดีมาก~(ดีที่ไม่ได้อ่านตอนกลางคืนนะเนี้ย)

เรื่องเล่าท้าวิญญาณของพวกนี้จะเป็นไงต่อไป ถ้าเขาไม่ได้ติดตามชม เขาก็ไม่ใช่แมวแล้ว เมี๊ยว!!!

อ่าขอบคุณครับวาว่า =_=

******************************

ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์ครับผม และตอนต่อไปจะออกมาในเร็ววัน

[Kimur@]

อ่านตอนที่10แล้ว ขอรวบยอดเม้นตอนที่9ด้วยเลยนะครับ 

ตอนที่9การบรรยายซ้อมต่อสูบรรยายออกมาได้ดีครับ อ่านแล้วเห็นภาพตาม ไหลลื่น เนื้อเรื่องก็ลื่นน่าติดตามเหมือนเดิมครับ คืออ่านได้เรื่อยๆ สบายๆ ตอนที่10นี่ก็สนุกดี รอดูว่าในวัดนั้นจะเป็นยังไงต่อ

ปล.พวกโปเกม่อนมันกลัวโกสต์ ที่เป็นโปเกม่อนด้วยกันหรือนี่

[ป.โหล่]

ไม่ได้เมนท์(ลืม) มาเมนท์ละครับ

หลอนนนน ป่าคิเคียว...อยู่ตรงใหน =w=(ลืม)

ปล.ลืม2ครั้งติด

[bluewind]

ขออภัยคุณผู้อ่านทุกคนด้วยนะครับที่ล่าช้า ติดงานใหญ่ที่มาอีกระลอกอยู่ = =

เชิญรับชมได้เลยครับ

*********************************************************

ความเดิมตอนที่แล้ว – กลุ่มของพลานัน ซึ่งประกอบไปด้วยตัวเขา เคท ดาเนะคุง และมารีนะ ได้เดินทางไปยังป่าคิเคียวเพื่อค้นหาดินโพแทสซันซึ่งเป็นธาตุอาหารพืชสำคัญในการรักษาเซเรบี้ พวกเขาได้มาพบกับวัดประหลาดที่ตั้งอยู่กลางป่า พวกเขาได้ตัดสินใจค้างแรมที่นี่ โดยที่พวกเขาไม่รู้เลยว่าภายในนั้นมีอะไรบางอย่างอยู่...

The Pokemon Future Destiny ตอนที่ 11 แขกยามวิกาล

ขณะนี้พวกพลานันได้มาอยู่หน้าประตูวัดแห่งนี้แล้ว พวกเขาค่อยๆเลื่อนประตูเปิดออก...

ภายวัดนี้มีลักษณะคล้ายคลึงกับวัดญี่ปุ่นที่พวกเขาเคยเห็นเช่นกัน คือมีประตูเลื่อนหนาๆและหน้าต่างกระดาษไข ตะเกียงน้ำมันที่ให้แสงสว่างตามทาง ยกเว้นพื้นทางเดินที่เป็นไม้กระดานเรียบๆแทนที่จะเป็นผืนเสื่อแบบที่พวกเขาเคยเห็นในประเทศญี่ปุ่น

“....เงียบกริบ ไม่มีใครอยู่ซักคนเลย?” พลานันเอ่ยขึ้นเบาๆ

“จะให้ฉันตะโกนเรียกหาคนที่อยู่ที่นี่ดีมั้ยล่ะ?” อูริมูถาม

“บ้า! เสียมารยาทน่า ฉันว่าพวกเราเดินหาคนที่อยู่ที่นี่เองดีกว่ามั้ง” ไมนันหันมาปราม

“ตามทางเดินมีประตูอยู่ ระหว่างที่เราเดินไปก็ลองเปิดประตูดูทีละบานเลยก็แล้วกันนะ” เคทเธอรีนเสนอ ทุกคนก็เห็นด้วย พวกเขาได้ก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามา และทันทีที่ลงน้ำหนักปลายเท้าไปยังพื้นไม้กระดาน ก็เกิดเสียงน่าขนลุก...

เอี๊ยดดดดด......

พลานันรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาในชั่วขณะ คนอื่นๆที่เดินตามหลังพลานันมาก็เหยียบพื้นไม้จนเกิดเสียงแบบนี้เช่นกัน เสียงของไม้ที่ถูกรับน้ำหนัก ฟังแล้วน่าหวาดเสียวนี้ช่างเข้ากับบรรยากาศเงียบๆน่าขนลุกแบบนี้เหลือเกิน...

พวกเขาจับเอวของคนที่อยู่ข้างหน้าตัวเองไว้ แล้วค่อยๆเดินตามพลานันไป พวกโปเกมอนเองก็เกาะเอวเป็นแถวด้วยเช่นกัน โดยให้อูริมูที่ไม่มีมือให้เกาะ เดินตามเคทที่อยู่ท้ายแถวไปแทน ระหว่างทางที่พวกเขาเดินไป พวกเขาก็คอยเปิดประตูมองหาเผื่อว่าจะมีใครอยู่ที่นี่ แต่ก็ไม่มีเลยซักคน...

และปลายทางของทางเดินแคบๆที่พวกเขาเพิ่งเดินผ่านออกมานั้นก็คือ ห้องโถงใหญ่ที่มีเพดานสูงมาก ทว่าสิ่งที่สร้างความประหลาดใจให้กับพวกพลานันไม่ใช่ความใหญ่โตของห้องโถง แต่เป็นเสาไม้ขนาดใหญ่ราวๆห้าคนโอบถึงตั้งไว้กลางห้อง มันสูงขึ้นไปถึงชั้นถัดไปที่เจาะรูบนเพดานเอาไว้ มีรั้วล้อมรอบบริเวณเสาไม้ติดป้ายข้อความอ่านได้ว่า ‘ห้ามจับเสา’ และที่สำคัญ เสานี้มันค่อยๆเอนไปเอนมาได้...

และทันใดนั้นเอง พวกพลานันที่ยังไม่หายตะลึงกับเสาวัดโยกเยกเองได้ ก็ต้องพบกับพวกโปเกมอนกลุ่มหนี่งที่วิ่งกรูกันมาจากฝั่งตรงข้ามของห้องมาหยุดอยู่หน้าพวกพลานัน มันคือมาดาสึโบมิ(Bellsprout) โปเกมอนที่มีร่างกายเป็นรากผอมๆ มือเป็นใบไม้ หัวเป็นต้นหม้อข้าวหม้อแกงลิง

“พ-พวกแกเป็นใครน่ะ!?” พลานันสะดุ้งถาม

“อย่าทำท่าหวาดระแวงอย่างนั้นสิโยม พวกอาตมาก็คือ พระที่ประจำอยู่ในวัดมาดาสึโบมินี้ยังไงล่ะ“ มาดาสึโบมิตัวที่ยืนอยู่หน้าสุดตอบเสียงเรียบ พวกพลานันสังเกตเห็นว่ามันเป็นตัวสีทองอร่ามแตกต่างจากที่มาดาสึโบมิตัวอื่นๆอย่างชัดเจน “ส่วนตัวอาตมาก็คือเจ้าอาวาสของวัดนี้นี่แหละ"

“อ่า เหรอครับ โล่งไปที” พลานันถอนหายใจ เขานึกว่าจะมาดาสึโบมิพวกนี้จะเข้ามาทำร้ายพวกเขาแล้วเสียอีก

“โอ้~ นี่พวกโยมคือมนุษย์สินะ ตามที่บันทึกไว้ในตำนานเทพเลยนี่นา...เรื่องนั้นช่างมันก่อน ว่าแต่พวกโยมมาทำอะไรที่นี่ล่ะ?” ท่านเจ้าอาวาสถาม

“พวกเรากำลังตามหาของอย่างหนึ่งอยู่น่ะครับหลวงพ่อ แล้วพวกเราก็หลงทางในป่าจนได้มาเจอวัดแห่งนี้ พวกเราก็เลยต้องการใช้ที่นี่เป็นที่พักชั่วคราวก่อนน่ะครับ ไม่ทราบว่าหลวงพ่อจะอนุญาตพวกเราให้ค้างคืนที่นี่ได้รึเปล่าครับ?” ดาเนะคุงนั่งพับเพียบพนมมือถาม พลานันเห็นแล้วก็ทำสีหน้าแปลกๆประมาณว่า ‘ทำอะไรของเขาอยู่เนี่ย?’

“นั่นเป็นการแสดงความเคารพต่อบุคคลที่เป็นพระในประเทศไทยที่รุ่นพี่ดาเนะเขาอยู่น่ะค่ะ เวลาพวกเขาอยู่ต่อหน้าพระ เขาจะนั่งพับเพียบพนมมือแบบนี้แหละค่ะ” มารีนะกระซิบบอกพลานันให้หายข้องใจ

“ได้สิโยม อาตมาจะให้พวกโยมค้างคืนที่นี่ก็ได้” เจ้าอาวาสมาดาสึโบมิพยักหน้า

“โอ้ ขอบคุณหลวงพ่อมากนะคร้าบ~” ดาเนะคุงกราบขอบคุณ

“จริงสิ ไหนๆพวกโยมก็มาที่นี่แล้ว พวกโยมต้องการจะเข้าร่วมการสวดมนต์บูชาคืนนี้มั้ยล่ะ?” มาดาสึโบมิอีกตัวหนึ่งถามพลานัน “เอ่อ ได้ครับ ผมเองก็อยากรู้จักการสวดมนต์ด้วยว่าเป็นยังไง”

“งั้นพวกโยมก็ตามพวกอาตมาขึ้นมาข้างบนนี้ได้เลย”

ว่าแล้วพวกมาดาสึโบมิก็ค่อยๆเดินเรียงแถวขึ้นไปตามบันไดไม้ที่อยู่ด้านในสุดของห้อง พวกพลานันค่อยๆเดินตามหลังพวกมันไป ขณะเดียวกันพวกเขาก็มองดูเสาวัดที่ขยับเขยื้อนเองได้อย่างรู้สึกฉงนใจ

“เอ่อหลวงพี่ครับ ทำไมเสาวัดนี้มันขยับไปมาได้ล่ะครับ? ดูแล้วเสียวจะล้มลงมาเลยนะครับ” ดาเนะคุงถามมาดาสึโบมิตัวที่อยู่ท้ายแถว มันก็เริ่มอธิบาย

“อ๋อ อาตมาเคยได้ยินตำนานของวัดนี้ว่า ก่อนที่จะมีการสร้างวัดนี้น่ะนะ พื้นที่นี้เคยมีเสาแบบนี้ตั้งอยู่แต่แรกแล้ว ทั้งๆที่เสาถูกฝังอยู่ในหลุมไม่ถึงครึ่งต้น แต่กลับเอนไปเอนมาได้โดยที่ไม่ล้ม เปรียบเทียบกับความสูงของมันแล้วชวนให้ล้มลงมาเหลือเกิน”

“แล้วเป็นไงต่อครับหลวงพี่?”

“แต่ผู้ที่พบเสาต้นนี้เป็นครั้งแรก เขาเห็นว่ามันผ่านไปถึงหนึ่งวันเต็มๆก็ยังไม่ล้ม เขาจึงเชื่อว่าเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของเทพเจ้า มีความมั่นคงเหมือนร่างกายอันผอมบางของมาดาสึโบมิแบบพวกอาตมาที่สามารถยืนหรือเดินได้เหมือนโปเกมอนตัวอื่นๆโดยที่ไม่ล้ม เขาสร้างวัดนี้ขึ้นโดยล้อมรอบตัวเสาเอาไว้ และเขาก็คือเจ้าอาวาสรูปแรกของวัดนี้ยังไงล่ะ”

“โอว น่าเลื่อมใส น่าเลื่อมใส” ดาเนะคุงทำท่าไหว้เสาต้นนั้นปะหลกๆ พลานันก็ทำหน้าเหยเกเหมือนตอนดาเนะคุงนั่งพนมมือ แม้เขาจะพอรู้ว่านั่นคือการทำความเคารพ แต่เขาก็ยังไม่ชินอยู่ดี

“เอ๊ะ ถ้างั้นก็แสดงว่าที่หนูเห็นเมื่อกี้ก็ไม่ได้ตาฝาดสินะ มันสูงขึ้นไปถึงยอดวัดเลยรึเนี่ย? นึกว่าตัวเองจะเมายอดวัดแล้วซะอีก แหะๆ” มารีนะหัวเราะนิดหนึ่งด้วยความโล่งใจ แต่พจจามะ คู่หูของเธอก็ยังงงกับคำว่า ‘เมายอดวัด’ ของเธออยู่ดี...

[glow=maroon,3,300]O………………………………………………………………….O[/glow]

จนเมื่อมาถึงชั้นสอง ชั้นนี้มีการปูพรมลวดลายแปลกตาไว้เป็นอย่างดีทั้งชั้น มีวัตถุสิ่งของทางศาสนาที่ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่พวกมาดาสึโบมิเหล่านี้นับถือวางไว้ชิดริมห้องมากมาย แม้กระทั่งบนฝาผนังก็มีภาพวาดทางศาสนาแขวนไว้เช่นกัน ส่วนกลางห้องนั้นยังคงมีเสาต้นใหญ่ที่ขยับไปมาได้จากชั้นล่าง และยังสูงขึ้นไปถึงชั้นที่สามอีก

และสิ่งที่ดูสะดุดตาพวกพลานันมากที่สุด เห็นจะเป็นสิ่งของชิ้นหนึ่งที่วางไว้ด้านในสุดของห้อง ซึ่งพวกมาดาสึโบมิได้นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าสิ่งนั้น

“และนี่คือสิ่งศักดิ์สิทธิ์อีกอย่างหนึ่งของวัดที่พวกอาตมา ซึ่งเป็นพระของวัดนี้ได้สักการะบูชาเรื่อยมา เอ้าพวกโยมก็มากราบไหว้เพื่อเป็นสิริมงคลด้วยสิ” เจ้าอาวาสมาดาสึโบมิชักชวน พวกพลานันก็ค่อยๆเดินเลาะไปทางริมห้องอย่างรู้สึกเกรงใจ จนเมื่อพวกพลานันเดินอ้อมมาอยู่หน้าสุดของพวกมาดาสึโบมิ จนได้เห็นสิ่งของที่พวกมาดาสึโบมิได้ ‘สักการะบูชา’ อย่างชัดเจน เจ้าโปเกมอนเพนกวินของมารีนะก็ถึงกับตกใจ

“พ-พจจ๊า!! นี่มันดินโพแทสซันนี่นาเจ้าคะ!?”

“หา!? ว่าไงนะ!?” ทุกคนอุทานจนพวกมาดาสึโบมิถึงกับตกใจตาม

สิ่งที่พวกเขาเห็นตรงหน้าเป็นผงดินสีม่วงที่ถูกบรรจุไว้ในโหลแก้วอย่างดีบนหิ้งพระ และยังมีประกายสะท้อนแสงอย่างน่าประหลาดคล้ายด่างทับทิม แต่สีอ่อนกว่า

“นี่น่ะเหรอดินโพแทสซันที่เรากำลังตามหาอยู่น่ะ!?” พลานันคว้าโหลใส่ดินมาดูใกล้ๆอย่างอยากรู้อย่างเห็น

“อ๊ะ! อย่าซี้ซั้วคว้ามาแบบนั้นสิคะ!” พลัสเซิลร้องห้าม แต่เหมือนจะช้าไปแล้ว เจ้าอาวาสมาดาสึโบมิเข้ามาโวยวายทันที “หยุดนะ! พวกโยมคิดจะเอาผงพิเศษตราร่วงชูชีพไปทำอะไร!?”

.....

พวกพลานันยืนเอ๋อไปชั่วขณะ...

“เอ๋? ไหนพูดใหม่อีกทีสิคะ?” มารีนะสั่นหัวอย่างงงๆ

“พวกโยมคิดจะเอาผงพิเศษตราร่วงชูชีพไปทำอะไร!?”

ทุกคน – ห๊า!?!? เนี่ยนะผงพิเศษตราร่วงชูชีพ!?!?

ไมนัน – บ้าแล้ว!! ในโลกโปเกมอนมันยังมีผงพิเศษตราร่ม เอ้ย! ร่วงชูชีพด้วยเร้อ!?

พลัสเซิล – พี่เป็นโปเกมอนแต่ดันรู้จักผงพิเศษตราร่มชูชีพของแท้ด้วยเหรอคะ!?

ดาเนะคุง – ขนาดผงพิเศษตราร่มชูชีพแถวบ้านตูยังไม่เคยแสดงอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์อะไรเลยนะเฟ้ย! ไว้เล่นคุณไสยมากกว่าละไม่ว่า!?

อูริมู – จะบูชาไว้พอกหน้ารึไงวะครับ!?

มารีนะ – เอ๋? ผงพิเศษอะไรนั่นมันคืออะไรเหรอคะรุ่นพี่ดาเนะ?

พจมานจามะ – ผงพิเศษตราร่มชูชีพนิยมมาตั้งแต่สมัยบ้านทรายทองแล้วเจ้าค่ะ...เอ๋? เมื่อกี้ดิฉันพูดอะไรไปนะเจ้าคะ?

พลานันกับเคทได้แต่ยืนมองพวกคนติงต๊องกำลังเถียงมาดาสึโบมิอย่างเดียว ไม่มีที่สำหรับคนปกติอย่างพวกเขาให้เข้าไปแทรกเลย...

“บังอาจนัก!! นี่เอ็งกล้าเหยียดหยามสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของวัดนี้งั้นเรอะ!? รู้มั้ยว่าผงพิเศษตราร่วงชูชีพนี้เคยแสดงปาฏิหาริย์ทำให้สิวที่เคยระบาดในวัดนี้หายเกลี้ยง!! ระวังพวกเอ็งจะโดนนรกกินหัว!!!” เจ้าอาวาสมาดาสึโบมิชี้หน้าด่าแหลก (พวกพลานันคิด - อะโห...ท่านเจ้าอาวาสแกเปลี่ยนสรรพนามเรียกพวกเราเฉยเลย...)

“ต-แต่ว่านี่เป็นดินโพแทสซันที่พวกเรากำลังตามหาอยู่นะครับ พวกเราแค่ตั้งใจจะขออนุญาตยืมมันไปใช้เท่านั้นเองครับ!” พลานันขอร้อง

“ผงพิเศษตราร่วงชูชีพของวัดนี้ไม่มีชื่อฝรั่งแบบนั้นหรอก! และไม่มีการตั้งชื่อเป็นภาษาต่างประเทศด้วย! และนี่เป็นศักดิ์สิทธิ์ของวัด! มีอยู่แค่โหลเดียวในโลก! พวกเอ็งไม่มีสิทธิ์จะใช้มันไม่ว่าเพราะอะไรทั้งนั้น!!” เจ้าอาวาสมาดาสึโบมิไม่ยอมง่ายๆ ยังปฏิเสธเสียงแข็งเหมือนเดิม (คนเขียน – ผงพิเศษของแท้ก็ไม่ได้มีชื่อเห่ยๆแบบของแกนะเฟ้ย...)

“แต่ว่าพวกเราต้องการจะขอนำไปใช้ทำเป็นยารักษาท่านเซเรบี้ของเรานะเจ้าคะ!” พจจามะก็เข้ามาขอร้องด้วยคน

“ครั้งล่าสุดก็มีโปเกมอนที่บอกแบบพวกเอ็ง แต่ที่จริงตั้งใจจะเอาผงพิเศษนี้ไปขาย! ยังดีที่พวกข้าเอามันกลับมาทัน! พวกข้าไม่เชื่อพวกโจรใจบาปอย่างพวกเอ็งหรอก!!!”

“แต่พวกเรารับรองได้ว่าเป็นเรื่องจริงนะครับหลวงพ่อ! พวกเราจะเป็นแบบโจรพวกนั้นได้ยังไง!?” ดาเนะคุงก็เข้ามาขอร้องอีกแรง

“ไม่รู้เฟ้ย!! ข้าสรุปว่าพวกแกมันก็แค่โจรใจบาปเหมือนที่พวกข้าเจอมานั่นแหละ! อย่างนี้พวกข้าต้องจับพวกแกโกนหัวแล้วบวชซะให้หมดจะได้หลาบจำ!!” พวกมันทุกตัวชูมือใบไม้ที่สะท้อนแสงคมกริบ ช่างน่าหวาดเสียวยิ่งนัก

“กะ-โกนหัวเหรอ???” พลานันทำหน้าตะลึง แล้วหันหน้าไปมองมารีนะกับเคทด้วยสายตาแปลกๆ...จนคนที่โดนมองชักไม่ไว้ใจหน้าพลานันตะหงิดๆ

“แย่แล้วครับหลวงพ่อ~!!!” เสียงร้องของมาดาสึโบมิอีกตัวที่กระวีกระวาดวิ่งขึ้นมาชั้นสองทำลายบรรยากาศอันน่าปวดตับลงชั่วคราว “มีผู้บุกรุกเข้ามาในวัดของเราครับ!!!”

“เอ๋~! ว่าไงนะ!?” พวกมาดาสึโบมิอุทานอย่างตกใจ

[glow=sienna,3,300]O………………………………………………………………….O[/glow]

ณ ทางเข้าวัดชั้นล่างสุด ซึ่งเป็นเส้นทางแคบๆที่พวกพลานันเดินผ่านมาเมื่อครู่ เต็มไปด้วยร่องรอยของการฟันด้วยดาบมากมาย ประตูถูกผ่าเป็นสองซีก ทรัพย์สินภายในห้องถูกรื้อค้น บนพื้นยังมีมาดาสึโบมิจำนวนหนึ่งนอนหมดสภาพอยู่ตรงนั้นด้วย

และที่หน้าทางเข้าของวัด ซึ่งเป็นเวลากลางคืนแล้ว มีมนุษย์อีกสองคนยืนอยู่ที่นั่น คนหนึ่งเป็นเด็กสาวสวมแว่น ผมน้ำตาลผูกโบว์สีแดง และยังแต่งกายหลากสีสัน เสื้อนอกสีฟ้า เสื้อในสีเขียวมีลายหน้าแมว กระโปรงสีชมพู ถุงเท้ายาวสีขาวสลับฟ้าอ่อน รองเท้าสีม่วง โดยรวมแล้วทั้งตัวเธอทุกส่วนใส่สีแทบไม่ซ้ำกันเลย

อีกคนหนึ่งเป็นชายหนุ่มผมน้ำเงิน ซึ่งมาในชุดสูทสีน้ำเงินพร้อมกับหมวกทรงสูงสีเดียวกัน เนกไทสีเลือดนก รองเท้าคัชชูขัดเงามันปลาบ เรียกได้ว่าเขาดูตรงข้ามกับเด็กสาวชนิดที่ว่าคนละขั้วเลยทีเดียว

“หืม~ นี่เธอแน่ใจเหรอว่าในวัดกลางป่าแบบนี้มีสิ่งที่ ‘ท่านผู้นั้น’ กำลังต้องการอยู่น่ะ?” เด็กสาวถามชายหนุ่มสวมชุดสูท

“แน่นอนครับคุณหนูคิระ...สัมผัสของโปเกมอนคู่หูของผมบ่งบอกอย่างนั้น และที่สำคัญ ที่นี่ว่ากันว่ามีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ซึ่งเป็นที่เคารพนับถืออยู่ที่นี่ ผมมั่นใจได้ว่าที่นี่จะต้องมีสิ่งที่ ’ท่านผู้นั้น’ กำลังต้องการอยู่อย่างแน่นอน...”

[glow=black,3,300]O………………………………………………………………….O[/glow]

โปรดติดตามตอนต่อไปในตอนที่ 12 ครับ

[~Wallohz~]

"ผงพิเศษ!!! แต่ตรูใช้ไม่เห็นหายเลย..." (นอกประเด็น)

เอี๊ยดดดดด......

เอี๊ยดดดดด......

ไม่ต่างเท่าไรแหะ

น่าติดตามต่อยิงยวด หอคอยจะพังไหมนี้!!

[ป.โหล่]

ฮา~~

ผงพิเศษตาร่วงชูชีพ+มีไฟไฟม้บนร่ม

เห็นท่าทางการคุยของสองคนด้านหลังแล้ว นึกถึงตัวละครตัวนึงในโปเกม่อนแฮะ...แต่นึกชื่อไม่ออก

[โฮมุปอร์]

: []   :pika08: :pika08:

มุขปุ๋ยตราร่มชูชีพ!!! (แถวบ้านสปอร์ไว้โรยใส่หมาแก้ขี้เรื้อน)