Noname Legend - ตำนานไร้ชื่อ : The Lost Alphabet Santuary

[Version5]

เชสต้า : จะว่าอย่างนั้นก็ได้นะ แต่บางครั้งก็เป็นงาน ถ้าวันไหนเกิดอยากลองอะไรแปลกๆก็ซวยไป

เบต้า : แล้วจะรอดไหมเนี่ย

แกมม่า : ฮ้าด ชิ้ว!! ใครนินทา

[Version5]

ตอนใหม่ มาแล้ว~

ช่วงนี้โดนกองงานทับตาย ทั้งๆที่ใกล้จะสอบแท้ๆ

ไหงครูสั่งโครงงานหน้าด้านๆฟร้า~ โครงงาน4วัน ใครจะทำทัน= ="

ปล. นี่ตรูระบายอารมณ์อยู่ใช่ไหม

บทที่ 27

ณ โรงงานใหญ่

        ฉันโผล่มาอีกที ฉันก็มองดูรอบๆ ทางเดินสีขาวดำซึ่งมองแล้วปวดตับมาก  แต่พอมองที่กำแพงดีๆ

        จะพบว่ามันคือประตูซึ่งกลมกลืนไปกับกำแพงแบบสุดๆ และมีคนๆหนึ่งเดินเข้ามารับฉันอยู่

      “สวัสดี ฉันชื่อแกมม่า นายสินะ คนที่พี่เชสบอกมา จริงๆฉันไม่มีเวลานักหรอก รีบไปเถอะ” แกมม่ารีบแนะนำตัว

        แล้วเปิดประตูโดยใช้สแกนการ์ด

      “ปึ๊บ!” เสียงเครื่องสแกนดังขึ้น แสงไฟสีแดงจากเครื่องสแกนเปลี่ยนเป็นสีเขียว แล้วแกมม่าก็เปิดประตูเข้าไป

      “อย่าจับลูกบิดนะ มันมีเครื่องสแกนลายนิ้วมือตรงลูกบิดด้วย” แกมม่าอธิบายแล้วพา(ลาก)ฉันเข้าไป

      “อืม น่าจะอยู่แถวนี้นะ” แกมม่าเดินเข้าไปดูกำแพง แล้วลูบกำแพงอย่างเบามือ

      “เจอละ” แกมม่ายิ้มอย่างได้ใจแล้วกดปุ่มลับที่กำแพงลงไป

      “วิ้ง” เสียงแปลกๆเริ่มดังขึ้น ทันใดนั้น พื้นห้องเริ่มเปลี่ยนเป็นสีฟ้า แล้วฉันกับแกมม่าก็หายไปจากตรงนั้น

_____________________________________________________________________________________________

หน้าร้านกาแฟ

        เชสต้าเดินออกมาจากร้านกาแฟ เหมือนจะรอใครบางคนอยู่ เชสต้ารออย่างเยือกเย็นพร้อมดูนาฬิกาข้อมือ

      ‘อืม จะสองทุ่มแล้วเหรอ ดูซิ ใครจะมาหลังสุด’ เชสต้าคิดในใจขำๆ ซักพักตอนสองทุ่มเป๊ะ ก็มีสองคนเดินเข้ามาพอดี

      “พี่เชส เรียกผมโดยการขู่ทำไมครับ มันเสียวนะ” เดลต้าพูดเสียงอ่อย

      “ใช่คะ หนูก็กลัวเป็นเหมือนกันนะคะ” อัลฟ่าพูดเสียงน่ารัก ซึ่งไม่สมกับเป็นผู้บัญชาการเลย<= =”>

      “มีเรื่องด่วนเข้ามานะ ช่วยไปถล่มที่โรงงานใหญ่ของไทม์เลสได้ไหม” เมื่อได้ยินคำว่าถล่ม ทั้งสองที่ทำท่าหงอยๆ

        ก็กลายเป็นดีใจขึ้นมาทันที

      “จริงหรอครับ งั้นไปกันเถอะ อัล” เดลต้าพูดเสร็จแล้วเตรียมตัวเรียกโปเกมอนออกมาบิน แต่เชสต้าห้ามไว้

      “ไม่ได้ งานนี้ห้ามบินเด็ดขาด เดี๋ยวท่าน [___] จัดการพาพวกเธอไปหน้าโรงงานเอง” พอเชสต้าพูดถึง[___] ทั้งสองก็หงอยกันอีกครั้ง

      “เอ่อ จำเป็นต้องไปพบด้วยเปล่าครับ” เดลต้าถามเสียงสั่นเล็กน้อย

      “ขอให้ไม่ต้องไปพบด้วยเถอะ” อัลฟ่าเหมือนจะภาวนา แต่สิ่งที่จะทำให้ความหวังพังทลายก็มาเยือน เมื่อเห็นคนๆหนึ่งเดินเข้ามา

        ทำให้เดลต้าแทบเข่าอ่อน

      “ว่าไง สบายดีไหม” [___] กล่าวขึ้น

      “กะ... ก่อนอื่น ทีหลังอย่าปรากฏตัวได้ไหมครับ ถึงจะมาร่างโปเกมอนหรือมนุษย์ก็เถอะครับ…” เดลต้าพูดตะกุกตะกัก

      “…มันเสียวนะคะ” อัลฟ่าช่วยต่อ

      “เฮ้อ ไปได้ละ หมดอารมณ์หมด” [___] พูดเสร็จยกมือขึ้น แล้วเดลต้ากับอัลฟ่าก็หายไป

      “เฮ้อ ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ ขนาดแปลงร่างเป็นมนุษย์ให้ดูดีที่สุดแล้ว แต่ทำไมยังพูดกันแบบนี้นะ” [___] พูดแบบหัวเสีย

      “เรื่องนั้นช่างมันเถอะคะ แต่ท่านส่งพวกน้องๆฉันแบบนี้ จะไม่เป็นไรแน่นะคะ” เชสต้าพูดเสียงกังวล

      “ไม่เป็นไรหรอกน่า” [___] พูดแล้วก็หายไป

________________________________________________________________________________

ทางด้านเบต้า

        ฉันโผล่มาที่ที่แห่งหนึ่ง มองไปรอบๆเริ่มรู้สึกแปลกๆ เป็นความรู้สึกที่ไม่น่าไว้ใจ แต่พอมองไปข้างหน้าเห็นสภาพของมิวทู

        ทำให้ฉันเริ่มโกรธจนคุมตัวเองไม่อยู่

      “โผล่มาแล้วเรอะ” เสียงดังจากข้างหลังของมิวทูทำให้ฉันได้สติ

      “ไม่น่าเชื่อจริงๆ ว่าแกจะทรยศได้ หัวหน้าหน่วยต่อสู้ที่1 แกมม่า” เสียงผู้ชายพูดอย่างดูถูก

      “ฉันไม่ได้ทรยศหรอก เพราะฉันมันเป็นสายลับ” แกมม่าพูดอย่างไม่สนใจเลย

      “ถ้าแกพูดอย่างนี้ ฉันคงต้องกำจัดแกสินะ” เมื่อสิ้นเสียง จู่ๆกำแพงก็โผล่มาจากด้านบนกั้นทางระหว่างเบต้ากับแกมม่าเอาไว้

      “ชิ แย่แล้ว” แกมม่าจะรีบวิ่งไปที่กำแพงที่กำลังจะปิดตัวลง

      “ไม่ยอมมให้แกไปหรอกน่า” เสียงชายหนุ่มจากข้างหลังแกมม่าพูดขึ้น พร้อมมีเถาวัลย์พุ่งมาบังทางเอาไว้

      “ฉันไม่ยอมให้พวกแกหนีไปได้ง่ายๆหรอก”

      “หัวหน้าหน่วยกองกำลังพิเศษ ดริฟฟิน” แกมม่าพูดขึ้น

      “ฉันจำได้ว่าไม่มีใครรู้เรื่องนี้นอกจากท่านอิออสเท่านั้นหนิ ดูเหมือนว่าแกจะรู้ความลับของพวกเราหมดเปลือกเลยนะ”

        ดริฟฟินพูดขึ้นพร้อมเตรียมเรียกโปเกมอนอีกตัว

      “หืม คิดจะสู้เรอะ” แกมม่าพูดขึ้นอย่างดีใจ(ที่จะได้ถล่มแล้ว)

      “โปเกมอนที่เก่งที่สุดของแกมันธาตุน้ำ ไม่มีทางชนะได้หรอก” ดริฟฟินพูดขึ้นแล้วเรียกแนซซี่(Exeggutor) ออกมา

      “หืม มีต้นมะพร้าวสองต้นเลยเหรอ นี่แกชอบกินมะพร้าวขนาดนั้นเลยหรือไง” แกมม่าพูดเชิงกวนประสาท

      “เดี๋ยวก็รู้ พายุใบไม้(Leaf Storm)!!” ดริฟฟินสั่งแนซซี่ทั้งสองตัว

      “แย่จังนะ... ออกมา ฮิโดรัน(Heatran)” เสียงของแกมม่าเริ่มจะเยือกเย็นขึ้น สีตาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิง

      “บ้าน่า ไอนี่มัน...” ดริฟฟินไม่เชื่อสายตาตัวเอง

      “อุตส่าห์เก็บไว้เป็นความลับตั้งนาน แย่จังนะ…” แกมม่าพูดอย่างสนุกสนาน

      “...ฮีต เวฟ(Heat Wave)!”

[Version5]

บทที่ 28

        ฮิโดรันปล่อยคลื่นไฟออกมา ทำไมบริเวณรอบๆ เริ่มจะละลาย

      “อ๊าก~~” เสียงของดริฟฟินดังออกมา ซักพักเสียงก็หยุดไป

      “โอเค ตามแผนไว้เป๊ะ” แกมม่าพูดคนเดียว

      “ฮิโดรัน กลับมา” แกมม่าเรียกฮิโดรันกลับมา

      “พี่เชสบอกว่า หลังจากนี้ให้เป็นหน้าที่ของคนที่ชื่อว่า เบต้า สินะ จะรอดไหมเนี่ย” แกมม่าคิดซักพัก แล้ววิ่งไปทางตรงข้ามของเบต้า

      “ฉันก็หวังว่านายจะรอดนะ”

______________________________________________________________________________________

ทางด้านเบต้า

      “นี่แกเป็นใคร” ฉันถามผู้ชายที่ให้ความรู้สึกไม่ใช่สิ่งมีชีวิต ที่เรียกว่า มนุษย์

      “ฉันนะเหรอ... เดี๋ยวนายก็ได้รู้” ผู้ชายคนนนั้นพูดเสียงเรียบ ผิดกับประโยคที่น่าจะเป็นคำพูดก่อกวน

      “แต่ก่อนอื่น ฉันขอคืนเจ้านี่ก่อนละ มันไร้ประโยชน์กับฉันแล้ว” ผู้ชายกระชากมิวทูออก แล้วเขวี้ยงมาทางฉัน

      “มิวทู!!” ฉันรับมิวทูที่สภาพหมดแรง

      “บะ... เบต้า” มิวทูพูดเสียงเบา

      “อย่าเพิ่งพูด นอนพักก่อนเถอะ” ฉันพูดกับมิวทู ถอดเสื้อคลุมออก แล้ววางมิวทูให้นอนโดยมีเสื้อคลุมเป็นหมอน

      “สุภาพบุรุษจริง ค่อยน่าฆ่าหน่อย” ผู้ชายพูดเสียงเริ่มดังขึ้น

      “แก...” ฉันพยายามเก็บความโกรธไว้ถึงที่สุด

      “ถ้าเป็นฉัน ฉันจะเขวี้ยงเธอคนนั้นไปไกลๆ เพราะถ้าอยู่แถวนี้ จะเป็นตัวถ่วงนายเปล่าๆนะ” ผู้ชายนั่นพูดด้วยเสียงที่ดูถูก

      “แก!!” ความอดทนขาดผึง ฉันวิ่งเข้าไปหาชายคนนั้น

      “ไซโคคัท!” ฉันใช้มือแทนดาบ ฟาดเข้าไปที่ผู้ชายคนนั้น

      “พลังใช้ได้ แต่อยากจะบอกกับแม่นั่นอย่างนึง” ผู้ชายนั่นเริ่มปล่อยพลัง จนฉันต้องถอยตั้งหลัก

      “ถามหน่อยเถอะ ฆ่าคนน่ะ สนุกไหม” คำถามนี้ ทำให้ฉันรีบหันไปมองมิวทู

      “อย่า... อย่าพูดถึงเรื่องนั้น” มิวทูเริ่มคุมตัวเองไม่อยู่ ฉันซึ่งรู้ดี ว่าจิตใจของมิวทูในตอนนี้เริ่มแย่แล้ว จึงรีบเข้าไปหามิวทู

      “มิวทู ใจเย็นก่อน”

      “มันน่าตลกเนอะ อุตส่าห์ช่วยเด็กแทบตาย สุดท้ายเด็กนั่นก็ต้องมาตายแบบทรมานกว่าเดิม” เสียงผู้ชายเริ่มดังขึ้น

      “หยุด... พอที... หยุด...” มิวทูเริ่มจะเอามือมาจับหน้าอกตัวเอง เพราะเจ็บหัวใจ ทำให้ฉัน ตัดสินใจทำอย่างหนึ่งกับมิวทู

      “!!!” ฉันจูบกับมิวทู...

      “บะ เบต้า” มิวทูร้องไห้หน้าแดง

      “ใจเย็นเถอะ เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะ อย่าไปสนใจแต่อดีตสิ ทำตอนนี้ให้ดีที่สุดก็พอ” ฉันปลอบมิวทู

      “ฮึก... อืม...” มิวทูร้องไห้ แล้วฉันก็วางมิวทูนอน

      “ละครเน่าเสร็จรึยัง” ผู้ชายคนนั้นพูดเสียงดูถูก

      “แก...” ฉันโกรธจัด สีตาเริ่มเปล่งแสง แล้วมีคลื่นพลังผ่าหลังชายนั่น

      “อึก...” เสียงชายร้องออกมา แต่ใบหน้าไร้ความรู้สึก

        แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น เพราะสิ่งที่ฉันเห็น มันคือเลือดสีฟ้า

      “ทำไมแก... มีเลือดสีฟ้า” ฉันตะโกนถามออกไป จู่ๆ ฉันก็ได้ยินเสียงลำโพง

      “มันคืองานชิ้นเอกของไทม์เลสไงละ เป็นงานที่สมบูรณ์ที่สุด!” เสียงของใครบางคนกำลังพูด

      “แกเป็นใคร แล้วผลงานนั่นมันคืออะไร” ฉันตะโกนออกไปโดยไม่รู้ว่าจะได้ยินรึเปล่า

      “ขอแนะนำตัวก่อน ฉันชื่ออิออส เป็นหัวหน้าของกลุ่มไทม์เลส แต่ถึงไงๆ พวกแกก็จะตายกันหมดแล้ว

        ฉันจะบอกถึงผลงานเลยละกัน” อิออสพูดเสียงสะใจเล็กน้อย

      “สิ่งที่สู้กับนายนะ มันคือชายนิ่งเมตามอนไงละ!!”

_______________________________________________________________________________

ณ มิติแห่งเทพ

      “ผมกลับมาแล้วครับ” เสียงของเด็กชายอายุราว14-15ปีดังขึ้น

      “กลับมาแล้วเหรอ ภารกิจครั้งแรกเป็นไงบ้าง” อัลเซอุสถาม

      “เหนื่อยสุดๆเลยครับ... แล้วเกิดอะไรขึ้นกันครับ” เสียงเด็กชายถามขึ้น

      “สถานณการณ์ไม่ค่อยดี นายไปช่วยหน่อยเถอะ” ท่านเชมี่ขอร้อง ในขณะที่เด็กชายกำลังดูสถานการณ์อยู่ ในที่สุด เด็กชายก็พูดขึ้น

      “ผมขอให้คนผมดำ(เบต้า) ใช้ไซสไตรค์ (Psystrike)ได้ไหมครับ”

[Loveless Nova]

โอ้ว! อาวุธลับที่ตอนแรกคิดว่าเป็นเครื่องจักรสังหารมหาประลัย...แท้จริงแล้วคือเมตาม่อนเรืองแสงรึนี้!! 

................คาดไม่ถึงเนอะ 

[SKYNET]

ได้ชื่อว่าอาวุธ

ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ

[Madame Graya]

เมตาม่อนเนี่ยนะ- -

[Version5]

กว่าจะได้ลงตอนใหม่นี่สัปดาห์นึงเลยแหะ

ติดสอบแบบสุดๆ ในที่สุดก็ได้มีเวลาแต่งซะที

บทที่ 29

      “ผมขอให้คนผมดำ(เบต้า) ใช้ไซสไตรค์ (Psystrike)ได้ไหมครับ”

      “จะบ้าหรอ ตอนนี้พลังของเบต้าจะไม่ถึงขั้นด้วยซ้ำ” ไดอัลเกียเถียงขึ้นมา

      “แต่ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป... ทั้งคนนั้นกับมิวทูจะไม่รอดนะ” เด็กผมดำพูดขึ้นแต่ทำสีหน้าที่คิดหนัก

      “พลังของเบต้าตอนนี้ยังไม่พอที่จะใช้หรอกนะ... เธอไปช่วยหน่อยได้ไหม” ท่านเชมี่ขอร้อง

      “ผมเพิ่งกลับมาจากภารกิจนะ เหนื่อยสุดๆ แต่ไงๆก็ต้องไปช่วย” เด็กผมดำพูดต่อ แล้วก็หันมาทาง [___]

      “ช่วยวาร์ปผมไปทีครับ” เด็กผมดำพูดขึ้นมา แต่สิ่งที่พูดทำให้ทั้งห้องงง

      “วาร์ป??” [___] พูดแบบงงๆ

      “ขอโทษครับ ใช้ภาษาเกมมากไปหน่อย คือ... ช่วยไปส่งหน่อยได้เปล่าครับ” เด็กผมดำพูดเสียงประหม่าเล็กน้อย

      “เข้าใจละ” [___] พูดเสร็จ ร่างของเด็กหนุ่มก็หายไปจากห้อง

      “เห้อ จะเป็นไงต่อไปเนี่ย” พัลเกียพูดอย่างกังวล

      “ไม่รู้สิ” ไดอัลเกียตอบกลับ

______________________________________________________________________________________

หน้าโรงงาน

      “อัลฟ่า จัดการทางนั้นหมดยัง” เดลต้าตะโกนมา

      “เสร็จแล้วคะ ไม่ได้ถล่มมานานแล้ว” อัลฟ่าพูดเสียงดีใจ ซักพัก แกมม่าก็วิ่งออกมา

      “อ่าว พี่แกมม่า แล้วคนข้างในหละ” เดลต้าพูดขึ้น

      “ถ้าเป็นพวกไทม์เลสละก็ พี่ถล่มหมดแล้ว แต่คนที่พี่เชสต้าส่งมา ยังอยู่ข้างใน” แกมม่าพูดไม่คิดมาก

      “แล้วทำไมไม่ไปช่วยหละ” อัลฟ่าพูดเสียงตกใจ

      “พี่เชสต้าสั่ง 'ห้ามช่วย'...” แกมม่าพูดขึ้น ทำให้เดลต้ากับอัลฟ่าพูดไม่ออก

      “นินทาอะไรกันอยู่” เสียงเชสต้าดังมาจากหลังต้นไม้ แล้วเดินออกมา

      “พะ... พี่เชสต้า” แกมม่าพูดเสียงตะกุกตะกัก

      “พะ... พี่เชสมาจากไหนละครับ” เดลต้าพูดเสียงพอๆกับแกมม่า

      “...” อัลฟ่าพูดไม่ออกแล้ว= =”

      “ฉันแค่มาคุมเจ้าเด็กนี่นะ ไม่มีไรมากหรอก” เชสต้าลากเด็กผมดำออกมา

      “นั่นใครครับ” เดลต้าจ้องมองมาที่เด็กผมดำ

      “ก็แค่แขกพิเศษของท่าน [___] เท่านั้นเอง” เชสต้าพูดขึ้น ทำให้เด็กผมดำประหม่ากว่าเดิม

      “สะ... สวัสดี...ครับ” เด็กผมดำพูดเสียงประหม่า

      “จำไว้นะ ห้ามช่วยเด็ดขาด แต่แค่ส่งพลังกับส่งกระแสจิต แล้วพูดตามที่เตี๊ยมไว้” เชสต้าพูดเสียงเหมือนกำลังโกรธ

      “คะ... คร้าบบบ” เด็กผมดำรีบตอบแล้วทำหน้าที่ของตนเอง

        ‘แกล้งเด็กนี่มันส์ดีแฮะ เหมือนแกล้งเบต้าตอนเด็กๆเลย’ เชสต้าคิดในใจอย่างสะใจ

      “ผมจะส่งกระแสจิตแล้วนะครับ…” เด็กผมดำพูดขึ้นแล้วหลับตา

___________________________________________________________________________________

ทางด้านเบต้า

      “เบต้า พอเถอะ ไม่ต้องห่วงฉันหรอก หนีไปเถอะ” มิวทูรีบห้าม ในขณะที่ตัวเองนอนซมอยู่ แต่เบต้าไม่ฟัง แล้วยังสู้ต่อ

        ทั้งๆที่สภาพของตนเองเริ่มจะแย่

      “พลังจิต” เบต้าปล่อยคลื่นพลังจิตออกมาใส่เมตามอน

      “ไร้ประโยชน์... แอร์แสลช (Air Slash)!” เมตามอนกวาดมือไปทางเบต้า แล้วมีคลื่นลมออกมาฟันเบต้าไม่ยั้ง

      “อ้าก!!” เบต้าร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ทั้งตัวเต็มไปด้วยแผล แล้วจู่ๆ ก็ได้ยินเสียงของเด็กหนุ่ม

      <อยากจะชนะขนาดนั้นเลยหรอครับ> เสียงที่เบต้าได้ยิน ทำให้เบต้างงกับคำถาม

        ‘อยากชนะสิ ใครจะไปยอมเล่า’ เบต้าคิดในใจ แต่เหมือนเด็กหนุ่มจะอ่านใจออก

      <ถ้าอยากชนะละก็... ผมมีวิธี แต่ผมไม่รับประกันว่าคุณจะสลบไปนานแค่ไหนนะครับ> เสียงเด็กหนุ่มพูดต่อ

        ‘ช่างมันสิ อย่างน้อย ถ้ามิวทูปลอดภัยก็ดีแล้ว’ เบต้าคิดในใจต่อ

      <เดี๋ยวผมจะส่งพลังไปให้นะครับ ถ้าคุณรู้สึกถึงพลังได้ ให้พูดตามนี้นะครับ...> เสียงเด็กหนุ่มพูดขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เบต้าหยุดนิ่งไป

      “ถอดใจแล้วเรอะ” เมตามอนพูดขึ้นมาอย่างไร้อารมณ์

      “งั้น... การโจมตีครั้งนี้ ขอให้ตายๆไปซะเถอะ” เมตามอนยกแขนขึ้น รวมพลังไว้

      <ไม่ต้องห่วงมิวทูนะครับ เดี๋ยวผมจะกางบาเรียให้> เสียงเด็กหนุ่มพูดขึ้น แล้วมีกำแพงสีชมพูมาปกคลุมมิวทูไว้

      “กิก้า อิมแพ็กต์ (Giga Impact)!!!” เมตามอนฟาดทั้งมือไปทางเบต้า

      “เบต้า~~~” มิวทูรีบลุกขึ้นมาทั้งๆที่เจ็บอยู่ แต่ก็โดนบาเรียกันไว้

      <ตอนนี้แหละครับ> เสียงเด็กหนุ่มให้สัญญาณ

      “ข้าแต่ผู้ครอบครองพลังจิตทั้งมวล…” เบต้าเริ่มพูดออกมา พลังออร่าก็แผ่กระจาย

      “ขอใช้พลังจิตทั้งมวล... ในการปกป้องสิ่งที่ข้าอยากปกป้อง จงทำลายสิ่งชั่วร้ายให้หมด...” เสียงเบต้าพูดขึ้นต่อเนื่อง

        มิวทูฟังทำนองท่อนแล้วทำให้คุมสติไม่อยู่

      “เบต้า อย่าทำนะ อย่าใช้...” มิวทูห้าม แต่เบต้าก็ท่องต่อ

      “พลังจิตทั้งมวลนี้... จงเป็นพลังให้ข้า... และโจมตีศัตรูให้หมดไป…” เบต้าพูดท่อนนี้จบ แรงกดดันที่มาจากไหนก็ไม่รู้

        ทำให้คลื่นพลังของเมตามอนจมลงพื้นดิน เมตาเริ่มรู้สึกได้ จึงรีบถอยตั้งหลัก แต่แรงกดดันทำให้ขยับไม่ได้

        มือของเบต้าเริ่มเปล่งแสง แล้วมีพลังหุ้มมือเอาไว้ ทำให้มือของเบต้ากลายเป็นดาบใหญ่สีม่วง คมดาบสีเงิน

      “ย๊าก~~” เบต้าวิ่งเข้าไปหาเมตามอนที่ขยับไม่ได้

      “เบต้า หยุดนะ~!!” มิวทูร้องไห้อยู่ในบาเรีย

      “ไซสไตรค์ (Psystrike)!!!”

[SKYNET]

ตูม!!!!!

กลายเป็นโกโก้ครั้นช์

[me=Professor Perth]โดนคนเขียนโบก[/me]

[Version5]

ถ้าเป็นงั้นจริง คงอร่อยเหาะแน่

[me=[V]ersion_[5]]โดนทุกคนในเรื่องเขกหัว[/me]

[Loveless Nova]

นั้นเป็น....ท่าไม้ตายที่หากผู้ใช้มีพลังจิตไม่พอ จะต้องใช้พลังชีวิตแทนพลังจิตหรือเปล่านะ = ="

ขอรอลุ้นต่อไปละกันนะ

[Version5]

เอามาลงต่อ หลังจากที่เล่นแรคมาซักพัก(ใหญ่)

บทที่30

      “ไซสไตรค์!!”

      “เบต้า อย่า~~~” มิวทูกรีดร้องออกมา

        ‘เหตุการณ์แบบนี้ เหมือนในความฝันเลย ถึงจะไม่เหมือนบางส่วน แต่ก็คล้ายกัน ความฝันจะบอกเหตุการณ์นี้กับเราสินะ’

        เบต้าคิดในใจ แต่เพราะแรงกดดันของไซสไตรค์มีมากเกินที่เบต้าจะคุมได้ พลังบางส่วนในดาบจึงหันมาฟันเบต้า

      “อึก!!” เบต้ากัดฟันด้วยความเจ็บปวด แต่ยังไม่ยอมแพ้ ฝืนใช้พลังเพิ่มขึ้นอีกเพื่อกำจัดเมตามอนให้ได้ภายในครั้งเดียว

      “อ๊าก~~” เมตามอนโดนดาบฟันไปครึ่งตัว เพดานห้องถูกฟันจนหายไปไม่เหลือฝุ่น...

        ...แต่เมตามอนกลับฟื้นสภาพจากบาดแผลที่ถูกฟัน และเพิ่มจำนวนตัวเองด้วย

      “ข้าชนะแล้ว” เมตามอนทั้งสองตัวแสยะยิ้ม หันมือมาทางเบต้าทั้งสองตัว

      “ไฮเปอร์ บีม (Hyper Beam)!!” เมตามอนทั้งสองร่างพูดและปล่อยพลังพร้อมกัน

      “แกแพ้แล้ว” เบต้าพูดขึ้น กัดฟันแกว่งดาบ วาดดาบไปฟันเมตามอนทั้งสองตัวขาด

      “น่าจะรู้หนิ ยิ่งฉันถูกฟัน จำนวนร่างก็ยิ่งเพิ่มขึ้น” เมตามอนพูดและส่วนที่ถูกฟันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม พร้อมเพิ่มจำนวนตัวเองอีก

     

      “ไม่แน่หรอก ปล่อยพลัง!!” เบต้าพูดขึ้นมา จู่ๆดาบของเบต้าก็กระจายตัวออกมาเป็นลำแสงนับไม่ถ้วน พุ่งเข้าไปหาเมตามอนทุกร่าง

        ทำให้เมตามอนทุกร่างหายไปเหลือแต่ขี้เถ้า...

        ...ในทางกลับกัน ลำแสงบางส่วนก็พุ่งเข้าหาเบต้าและมิวทูเช่นกัน

      “อ๊าก!!” เบต้าร้องออกมาอย่างเจ็บปวด แต่ก็หันมาทางมิวทู

      “ฟุ่บ..” ลำแสงที่พุ่งเข้าหาบาเรียก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

      “เบต้า!!” มิวทูพยายามจะออกมา แต่ก็โดนบาเรียมาขวางไว้

      “มิวทู...” เบต้าพูดเสียงเบา พร้อมกับเดินมาหามิวทู

      “...ฉัน... ชนะ... แล้ว” เบต้าล้มตัวหามิวทู พร้อมกับบาเรียหายไป

      “คน... คนบ้า!!” มิวทูรับตัวเบต้าพร้อมกับตะโกนออกมา

      “ฉันไม่ได้อยากให้นายชนะซักหน่อย ฉันอยากให้นายรอดก็พอแล้ว ไม่ใช่ชนะแล้วจะมาตาย...” มิวทูร้องไห้ออกมา ฝนก็เริ่มตกลงพื้นดิน

      “ขอโทษ...นะ... ที่ทำให้เธอเป็นห่วง... และก็” สายตาของเบต้าเริ่มเลือนลาง แต่ก็ฝืนที่จะพูดอีกประโยค

      “...มิวทู... ฉัน... รักเธอนะ” เบต้าพูดเสร็จก็สลบไป

      “เบต้า~~~~” มิวทูกอดเบต้าพร้อมร้องไห้ออกมา

      “Warp Portal!!” เสียงหนึ่งด้านหลังของมิวทูดังขึ้น ทำให้มิวทูหันหลัง เห็นเด็กหนุ่มผมดำหลับตา และทั้งสามก็หายไปจากพื้นที่ตรงนั้น

____________________________________________________________________________________________

หน้าโรงงาน

      “สุดยอดไปเลย” เดลต้าพูดขึ้นมาเมื่อเห็นภาพโรงงาน

      “ฉันนึกว่าพวกเราถล่มได้เละที่สุดแล้ว แต่นี่... ถล่มทั้งโรงงานเลย” แกมม่าพูดขึ้นหัวเราะแหะๆ

      “เอ้า กลับกันเถอะ ภารกิจจบแล้ว” เชสต้าพูดขึ้น

      “ครับ/ค่ะ” แกมม่า เดลต้า อัลฟ่า พูดขึ้น

        ‘สงสัยสภาพของเบต้าน่าจะแย่ เจ้าบอสเลยรีบวิ่งไปช่วย’ เชสต้าคิดในใจ พลางเรียกเรคคูซ่าบินกลับไปในเมืองที่ใกล้ที่สุด

____________________________________________________________________________________________

ณ สถานที่บางแห่งที่ไกลออกไปจากโรงงาน

        วิคตินี่ดูทุกเหตุการณ์ด้วยสายตาเสียใจ

        ‘จำไว้นะ วิคตินี่ นายเป็นผู้ดู้เหตุการณ์สำคัญทั้งหมดที่เกิดขึ้น และ อย่าเข้าไปมีส่วนร่วมเด็ดขาด ไม่งั้น

        อนาคตจะเปลี่ยนแปลงในทางที่ไม่ดี’ วิคตินี่คิดในใจเตือนสติตัวเองไม่ให้เข้าไปช่วย ทั้งๆที่มีพลังพอที่จะเข้าไปช่วย

        “ขอโทษนะ เบต้า มิวทู... ที่ผมเข้าไปช่วยไม่ได้” วิคตินี่พูดคนเดียวโดยหวังว่าสองคนนั้นจะได้ยิน

________________________________________________________________________________________________

ณ มิติแห่งเทพ

      “ผมพามาให้แล้วครับ” บอสพูดขึ้น

      “รีบพาเข้าไปในห้องพยาบาลเลย” อัลเซอุสพูดขึ้นมา เครซเซอเรียใช้พลังจิตเคลื่อนย้ายมิวทูและเบต้าที่สลบอยู่ไว้ในห้องพยาบาล

        แล้วฮาปินัสหลายตัวก็โผล่ออกมารักษา แต่กลับไม่เป็นผล ทำให้เครซเซอเรียรีบออกมาจากห้องพยาบาล

      “แย่แล้ว รักษามิวทูกับเบต้าไม่ได้!!” เครซเซอเรียพูดกับเทพทุกตน

      “ว่าไงนะ!!” ไดอัลเกียกับพัลเกียพูดขึ้นพร้อมกัน

      “ไม่ต้องห่วง... เดี๋ยวฉันรักษาเอง” ท่านเชมี่พูดขึ้น

      “ขอแรงเครซเซอเรียกับมิวด้วยนะ ช่วยถ่ายพลังไปให้มิวทูกับเบต้าหน่อย” เมื่อท่านเชมี่พูดถึงมิวขึ้น ทำให้เทพทุกตนหันไปมองรอบๆห้อง

      “ไม่น่าเชื่อเลย ขนาดเธอที่หาตัวยากยังมาอยู่ที่นี่เลย” ไดอัลเกียพูดขึ้นแบบไม่น่าเชื่อ

      “ก็สถานการณ์สำคัญ ฉันเลยมาอยู่ที่นี่ซักพัก” มิวพูดเสียงหวาน และลอยไปยังห้องพยาบาล

      “พร้อมนะ” ท่านเชมี่ให้สัญญาณ เมื่อท่านเชมี่เรียกฟองสีเขียวออกมาครอบทั้งเบต้าและมิวทูไว้

        แล้วเครซเซอเรียกับมิวก็ส่งพลังไปให้มิวทูและเบต้า

        บาดแผลของมิวทูเริ่มหาย ทำให้มิวทูลืมตาขึ้น พร้อมพูดว่า

      “ดะ... เด็กผมดำคนนั้นเป็นใคร พลังของคนนั้นไม่ใช่ของโลกนี้...” มิวทูพูดขึ้นมาแล้วสลบลงไป

        บอสได้ยินจึงพูดกับตัวเองเบาๆ

      “ผมไม่ใช่คนของโลกนี้อยู่แล้ว... แค่ได้รับเชิญมาเพื่อเติมพลังเผ่ามังกรเท่านั้น”

To Be Continued

จบภาค1

[Loveless Nova]

จบภาคแล้วรึเนี้ย โอ๊ะ! มิวปรากฏตัวด้วย!! จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามิวกับมิวทูคุยกันนะ...

จบภาคแบบทิ้งข้อสงสัยเกี่ยวกับพันธมิตรจากต่างโลกเลยแฮะ...

[Version5]

ภาคต่อไป...

อดีตขอคนจากต่างโลก "บอส"

สิ่งมีชีวิตที่ทำให้ชีวิตเปลี่ยนไป

บอส : มาทำไรแถวนี้หละ

เหตุการณ์ที่ทำให้ถึงกับ "บ้าคลั่ง" และ...

การต่อสู้ครั้งสำคัญของ "โลกชินวะ" และ ผู้บุกรุก "มาสเตอเจีย"

ติดตามได้ ใน Noname Legend ตำนานไร้ชื่อ ภาค Code Name :  <Limit Storm>

__________________________________________________________________

มาลงเพลงจบภาค 1 ครับ ' ^ '

Credit : nightcoreuniverse.net

[SKYNET]

เข้ากันดีนะ

[Version5]

หลังจากที่อู้มานานมาก ก่อนอื่นเลย ขอประเดิมเพลงเปิดภาคนี้หน่อย (ฮิ้วๆ )

Credit : nightcoreuniverse.net

ปล. ถ้าถามว่า ทำไมมีแต่เพลงแบบNightcore เหตุผล ผมว่ามันเพราะกว่าฉบับจริงนะ=3=

หรือว่า เสียงเพลงมันผู้หญิงหว่า

[Loveless Nova]

เพื่อเป็นการฉลองการเปืดตอนใหม่ของฟิคนี้ ผมขอมอบภาพเหล่านี้ให้แก่คุณ!! >w<

For Mewtwo!

...ที่ฉันอยากกอดนะคือนายต่างหาก เบต้า...

For Glacia and Leafia

เพราะเธอ/เขาคือคนสำคัญสำหรับฉัน/ผม

For Lucario[Delta's Pokemon]

ฉันชอบช็อกโกแลตมาก เพราะงั้น ขอร้องละ..เดลต้า....ให้หนูเลียของคุณ...เลียช็อกโกแลตของคุณทีเถอะ

For Zekrom&Reshiram

Will you marry me?

Yesss!!! I wil!!

Kiss me please...

ฉันรักเธอ เธอรักฉัน เรารักกัน

Finally for For Shaymin

นี้...อาเซอุส...ชอบหนูในร่างครึ่งมนุษย์แบบนี้หรือเปล่า...

Zora : ทำไมภาพเซครอมกะเรชิแรมถึงเยอะกว่าเพือนละค่ะ?

Vava : เพราะฉันชอบจับคู่ให้ตำนานไงละ! ไปก่อนนะโซร่า!! อ๊ากกก!!!

[me=วาว่า_ผู้คลั่งเคโมะ]ถูกซีดแฟร์ปริศนาสังหารก่อนจะได้หนี...[/me]

[SKYNET]

จัดหนักจริงแฮะ

Gold : โซร่า เอาให้คาที่นะ เริ่มหมั่นไส้

[Version5]

[me=[V]ersion_[5]]ช็อคตายคาที่ เมื่อดูรูปภาพทุกตัว[/me]

ขอบคุณมากนะครับ ถึงบางตัวมันออกจะแหม่งๆหน่อยก็เถอะ(?)

ปล. เรซิรั่มภาพ1นั่นมันอะไร...

ปล2. ทำไมภาพเชมี่เป็นงั้นหว่า

[Loveless Nova]

ปล. เรซิรั่มภาพ1นั่นมันอะไร...

ท่าขอแต่งงานของ Reshiram ไง XD

ปล2. ทำไมภาพเชมี่เป็นงั้นหว่า

เผื่ออาเซอุสจะสนใจแบบมีน้ำมีนวล มีหน้าอก XD

me/ โดนท่า Judgment ปริศนาฆ่าตาย...

[Version5]

ขอแก้บทที่18 ช่วงแรกๆนะครับ เนื่องจากเพิ่งคิดได้ว่ามันไม่ตรง(โครต)กับเนื้อเรื่อง

ท่าขอแต่งงานของ Reshiram ไง XD

เรซิรั่ม : ฉันไม่เคยทำท่านั้นนะ~~(หน้าแดง)

เซคร่อม : (พยายามไม่มอง) ... เธอ... น่ารักกว่าเยอะ

เรซิรั่ม : คุณนี่ก็... >///<

เผื่ออาเซอุสจะสนใจแบบมีน้ำมีนวล มีหน้าอก XD

อัลเซอุส : ฉันไม่ใช่มนุษย์นะ ใครจะไปสนใจของแบบนั้น

เชมี่ : (เปลี่ยนร่างเป็นSky Form) อัลเซอุส ร่างนี้น่ารักไหมคะ

อัลเซอุส : เอ่อ... น่ารัก...

บอส : กี่คู่แล้วเนี่ย * '_'

[Loveless Nova]

โอเค อาเซอุสชอบแบบแบนกับแบบเล็กสินะ ^^"

[Version5]

ในที่สุด... สิ่งที่ทุกคนรอคอย(จิงหงะ ) ก็มาถึงแล้ว~~~

_______________________________________________________________________________

|                                                                                                                                        |

|                 Noname Legend - ตำนานไร้ชื่อ_____Code Legend : <Limit Storm>                            |

|______________________________________________________________________________|

บทที่ 31

        ณ มิติแห่งเทพยังคงเหมือนปกติ ห้องโล่งๆและบรรยากาศที่เมื่อก่อนเต็มไปด้วยความสนุกสนาน แต่ตอนนี้ เต็มไปด้วยความเป็นห่วง

      “พี่ไดอัลเกียครับ เห็นมังกรผมบ้างเปล่าครับ” บอสพูดอย่างสุภาพ

      “อืม น่าจะอยู่แถวนั้นนะ” ไดอัลเกียชี้ไปยังห้องพยาบาล

      “ขอบคุณครับ” บอสพูดเสร็จก็รีบเดินไปยังห้องพยาบาล

      “ราเทียน อยู่ไหน” บอสพูดออกมาให้เบาที่สุด เพราะการรักษามิวทูและเบต้ายังไม่จบ

      “ก๊าซซซ…” เสียงลูกมังกรดังขึ้นใต้เตียงที่เบต้าและมิวทูนอนอยู่

      “ชู่ เงียบหน่อย อย่ารบกวนการรักษานะ” บอสอุ้มลูกมังกรออกมา ลูบหัวซักพัก แล้วฮาปินัสก็วิ่งออกมา

      “ท่านมิวทูฟื้นแล้วค่ะ!!” คำพูดนี้ ทำให้เทพทั้งห้องหันมาที่ห้องพยาบาล พร้อมกับมิวทูที่เดินกุมไหล่ซ้ายตัวเอง

      “มิวทู เป็นไงบ้าง” ฟรีซเซอร์[ลืมกันยัง] รีบพุ่งเข้าไปถาม

      “ไม่เป็นไรหรอก ฟรีซเซียร์ ว่าแต่ อยู่กับเดลต้าเป็นไงบ้างล่ะ” มิวทูถามกลับ

      “ไม่นึกว่าเดลต้านิสัยเปลี่ยนไปขนาดนี้เลย รูคาก็เปลี่ยนไปด้วย ถ้าฉันอยู่กับเดลต้าต่อไป ฉันจะเปลี่ยนไปด้วยเปล่าเนี่ย”

        ฟรีซเซียร์น้ำตาคลอ

      “ไม่เป็นไรหรอกน่า เดลต้าอาจจะไม่ได้...อย่างที่คิดก็ได้” มิวทูตอบกลับ แต่ในใจก็คิดหนักเหมือนกัน

      “พี่มิวทูครับ ช่วยจับลูกมังกรให้หน่อย” บอสตะโกนในขณะที่วิ่งไล่ลูกมังกรอยู่

      “เอ้า ฮึบ” มิวทูเทเลพอร์ทดักหน้าลูกมังกร แล้วอุ้มขึ้นมา

      “ขอบคุณครับ” บอสพูดแล้วยกมือไหว้ (แต่ไม่ได้ก้มนะ) แต่มิวทูไม่ยอมคืน

      “ตอบมาก่อน เธอมาที่นี่ทำไม…” มิวทูถามเสียงเครียด ทำให้บอสเริ่มประหม่า

      “เอ่อ... คือ ผมได้รับจดหมายจากท่าน [___] อ่ะครับ ว่าให้มาช่วยที่โลกนี้หน่อย...”

      “...อีกอย่าง ผมกลับไปที่ดาวเอิร์ทไม่ได้ เพราะมีคนต้องการเจ้านี่(ราเทียน) เยอะ แต่รู้สึกราเทียนจะติดผมอะครับ…”

        บอสพูดปนเสียงเศร้า

      “ที่โลกเธอ มังกรถือเป็นสิ่งมีชีวิตหายากหรอ” มิวทูถามคำถามที่เรียบง่าย แต่แฝงน้ำเสียงลึกลับเอาไว้

      “ไม่ใช่ครับ ที่โลกผม มังกรเป็นสิ่งมีชีวิตในตำนาน... อาจจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่จินตนาการขึ้นก็ได้ เมื่อมีใครรู้ว่ามีมังกรจริง

        ก็ต้องมีการอยากได้เกิดขึ้น...” บอสพูดเสียงประหม่า แต่มันก็เป็นความจริง

      “งั้นเหรอ... ขอบใจที่ตอบคำถามนะ” มิวทูพูดยิ้มๆแล้วเอามือแตะไหล่บอส บอสรู้สึกเหมือนมิวทูเอากระดาษมาแปะไว้ที่ไหล่

        ทำให้บอสกุมไหล่ไม่ให้ใครเห็นกระดาษ

      “เดี๋ยวฉันไปนอนก่อนนะ” มิวทูพูดยิ้มๆแล้วเทเลพอร์ทหายไป

      “อืม... มิวทูจะเป็นไรรึเปล่านะ” ฟรีซเซียร์พูดเป็นห่วง

      “เดี๋ยวผมขอทำการบ้านก่อนนะครับ ครูให้เยอะด้วย” บอสพูดเสร็จก็รีบเดินออกจากมิติแห่งเทพ

      “อะไรคือการบ้านหรอ” ไดอัลเกียงงกับคำๆนี้

      “ไม่รู้สิ” พัลเกียตอบกลับ

      “ไม่รู้ก็อย่าพูดได้มะ” ไดอัลเกียเริ่มพูดกัดพัลเกีย

      “แล้วไมละ ผิดหรอ” พัลเกียเริ่มชาจพลัง

      “อยากมีเรื่องใช่ไหม ได้...” ไดอัลเกียชาจพลังเต็มที่

      “พอได้แล้ว!!” อัลเซอุสเริ่มรำคาญ

      “แสงพิพากษา(Judgment)!!” อัลเซอุสยัดพลังใส่ไดอัลเกีย พัลเกีย

      “ขอโทษคร้าบบบ” ไดอัลเกียกับพัลเกียหลบพลังโดยไม่สนใจใครแล้ว

      “เงียบๆหน่อยได้ไหม กำลังรักษาอยู่นะ” ท่านเชมี่ดุในขณะที่รักษาเบต้า

      “คร้าบ/อืม” ไดอัลเกียกับพัลเกียยอมสงบ ส่วนอัลเซอุสก็ยืนนิ่งๆต่อไป

[SKYNET]

Gold : มารักษาเองเลยดีมั๊ยเนี่ย

[Loveless Nova]

ทะเลาะกันมากๆ ระวังเขาจับคู่ M/M ให้ซะเลยนะ 

[Version5]

ใจเย็นครับ คนเขียนยังไม่ทำใจเลย

ไดอัลเกีย+พัลเกีย : ตายซะ...

ไดอัลเกีย : คำรามกาลเวลา (Roar of Time)

พัลเกีย : Spacial Rend  [เนื่องจากทั้งแปล ทั้งแยกศัพท์แปล คำแปลอนาถจิตมาก เลยขอทับศัพท์ซะเลย]

บอส : ลาก่อน วาว่า= ="